Główna ulica

[Kazuya]

Chłopak odsapnął w spokoju, kiedy okazało się, że strażnicy stanęli po jego stronie. Sama Airi nie miała jednak pojęcia o tym, że dużo wcześniej została wplątana w intrygę przez kogoś, kto wyglądał dokładnie jak ona. Dokładnie jak ona, była niesamowicie zwinna, jedyne co różniło ją od swojego sobowtóra to kolor włosów. Kruczoczarne włosy jednak podczas szamotaniny odkryły prawdziwy kolor, który krył się pod nimi. Słomkowy? Jasny blond? Był dokładnie takiego samego odcienia, co włosy jego zleceniodawcy. Do tego torba na ramieniu - skoro nie tak dawno dziewczyna odkupiła flet, to właśnie tam musiała go trzymać, czyż nie?
- Przykro mi, że tak to się musi skończyć Airi. Niemniej winna jesteś przeprosiny lichwiarzowi. Niestety, wydaje mi się, że nie mamy na to teraz czasu... - chłopak nie zamierzał więzić blondynki, po czym rozplótł linę która była wokół niej obwiązana. Następnie podszedł spokojnym krokiem w stronę mężczyzny, który szarpał się z drugą dziewczyną i bez żadnych skrupułów złapał za czarne kosmki włosów. - Gdzie jest flet należący do Airi?
W tym samym momencie szarpnął za sztuczne włosy, tak by odczepić je od blond włosów schowanych pod nimi. Perukę zostawił w dłoniach, a na prośbę o eskortę oczywiście przytaknął. Nie zamierzał jednak zbyt długo czekać na odpowiedź, która mogła swoją drogą nie nadejść.
- Pozwolisz, że sprawdzę Torbę tej dziewczyny? Nie chciałbym zostawiać Airi, która i tak już swoje przeszła z niczym. Obiecałem jej, że coś odzyskam i zamierzam skończyć zadanie, a jeżeli nie naruszy to spokoju w wiosce, to tym bardziej nalegam! - Kazuya wskazał na torbę, po czym spojrzał na strażnika, jeżeli ten dał mu aprobatę dla tych działań otworzył torbę, sprawdzając jej zawartość. Jeżeli znalazł flet, oddał go Airi, mówiąc przy tym krótko, że przykro mu, z powodu rozstania w takich okolicznościach, następnie wraz ze strażnikami eskortowałby trójkę "rozbójników", aż pod główną bramę osady. W gruncie rzeczy i tak mieszkali po za osadą, więc nie robiło im to raczej żadnej różnicy o której ją opuszczą, niemniej jednak chłopak czuł się źle, z tym, że w taki sposób musiał zakończyć swoje zadanie...

[Suzu]

Mój skarb
Terumi Kazuya - misja D
15

---

[/center]

---

Nie, nie, nie. Czarnowłosa nie posiadała żadnej peruki na głowie, jasne kosmyki zaczęły wylewać się z torby, o którą tak zacięcie walczyła ze strażnikiem. Równie piegowata jak Airi, podobna wzrostem, w obszernym ubraniu skrywającym szczegóły figury nieznajome osoby rozróżnić je mogły tylko przez kolor na głowie, to natomiast bez problemu dało się załatwić peruką. W końcu to artyści. W odróżnieniu od blondynki, jej koleżanka potrafiła robić dobrą muzykę, świetnie naśladowywała innych, dziś natomiast ujawniła jeszcze swój talent do intryg. Gdy na uwadze o flecie wszystkie oczy zwróciły się w jej stronę, zaprzestała swej bezowocnej walki ze strażnikiem, oddając mu torbę.
- No i co z tego, że zabrałam ten flet? Pomogłam ci tylko podjąć decyzję, która była konieczna. - słowa swe skierowała ku ojcu blondynki, który w tym momencie wyglądał jak rażony piorunem - Airi się nie nadaje, dobrze o tym wiesz, grupa tylko cierpiała przez to, że wciąż pozwalałeś jej występować. Poza tym, mój udział nie zmienia faktu, że zastawiła pamiątkę po Michiko, równie dobrze lichwiarz mógł ją oszukać. Zresztą, skoro już do nas nie należy to co za problem? - uśmiechnęła się bezczelnie.
Airi i jej ojciec unikali patrzenia ba siebie, tymczasem Kazuya z przejętej torby wydobył jasnowłosą perukę i pokrowiec, w którym krył się poszukiwany flet. Jego zadanie zostało wykonane, prawda? Obiecał blondynce odzyskać ten instrument. Dziewczyna przyjęła go bez entuzjazmu, z żalem patrząc na znajomy kształt. To, co się wydarzyło, nie było winą Kazuyi ani nawet specjalnie jej własną. Wszystko by się udało, gdyby było naturalnym wynikiem nieszczęsliwego wypadku, a nie uknutym planem dla pozbycia się dziewczyny.
- No przecież mnie nie wyrzucisz z grupy. Jestem najlepsza.
Mężczyzna nic nie odpowiedział, zatopiony w ciężkich myślach. Ruszyli wreszcie ku bramom, odprowadzani przez eskrotę strażników oraz Kazuyę. Już za bramą zbrojni ich opuścili, Airi natomiast podeszła do Kazuyi i podała mu sakiewkę z pieniędzmi, które miała przygotowane by wykupić flet. Szepnęła przy tym krótkie dziękuję i stanęła, nie wiedząc, co ze sobą dalej zrobić.
- Podjąłem decyzję. Pewnych słów nie mogę cofnąć, a jako lider grupy muszę działać dla jej dobra... Airi. Odchodzisz z grupy. Kayo. Zostajesz, oczywiście - wziął głęboki wdech, po czym kontynuował - Sam z dniem dzisiejszym zrzekam się swej pozycji, odchodzę. Airi to moja córka. Nie mogę się włóczyć po świecie dopóki nie upewnię się, że znalazła szczęście. Dostatecznie już zawiodłem jako ojciec.
Obrócił się do Kazuyi, by podziękować mu za otwarcie oczu i rozwiązanie całej sprawy. Przeprosił Airi, choć ta zdawała się być w jeszcze większym szoku niż chwilę temu. Ale... Wydawała się szczęśliwa. Najgorzej przyjęła to Kayo, która w żadnym razie nie chciała tracić lidera z takimi kontaktami i doświadczeniem, niewiele jednak mogła zrobić. Dwójka jeszcze raz podziękowała Kazuyi i ruszyli ku swym namiotom, by zabrać rzeczy i zacząć nowe życie. Airi nie była szczęśliwa z muzyką, być może więc nie było to wcale takie złe zakończenie. Dalej już wszystko zależało tylko od nich.

Misja zakończona powodzeniem.

[Kazuya]

Chłopak nie reagował na słowa Kayo - która najwyraźniej miała głęboko w nosie uczucia Airi. Niemniej jednak słowa dziewczyny uświadomiły mu jak bardzo oddalony jest od celu, albo raczej wizji świata, do którego dąży. Świat w którym nie ma wojen, sporów... Idealny świat. Był bardzo odległy, a Kazuya wciąż był zbyt słaby by zaprowadzić porządek chociaż we własnej osadzie. Nie był to przecież jedyny przypadek "tego typu"! Niemniej jednak podczas pożegnania z Airi i jej ojcem szeroko się do nich uśmiechnął, życząc im powodzenia na "nowej drodze zycia."
W głowie chłopaka, pojawiła się wizja, wizja w której widział siebie - ciężko trenującego, z dala od domu. To był znak, że najbliższy czas opuścić własne gniazdo w poszukiwaniu siły. Zamiast udać się do swojego mieszkania na obrzeżu miasta, chłopak ruszył w stronę najbliższego sklepu z ekwipunkiem. Godzina była młoda, a on miał całkiem sporo pieniędzy do wydania! A wyprawa bez żadnego przygotowania, to nie najlepszy pomysł. Kazuya miał już w głowie pewien plan - zamierzał udać się z dala od swojej osady, poznając nowe krainy, ruszając można powiedzieć na ślepo, jednak musiał się nastawić na to, że będzie to trudny okres, ilość pożywienia, oraz samego rynsztunku będzie musiał ograniczyć do minimum - dlatego też zaczął się głowić nad tym, co może ze sobą zabrać, a co jednak należałoby zostawić w mieszkaniu.

[z/t]

[Akio]

Dziewczyna od dłuższego czasu podróżowała bez celu. Odwiedzała różne prowincje gdzie zatrzymywała się na chwilę w różnych miastach. Tak też było i tym razem gdy wylądowała w Sansei. Osada nie była zbyt wielka jednak tętniła życiem. Ludzie zajęci swoimi sprawami nie zwracali nawet na nią uwagi, pomimo dość egzotycznego wyglądu i stroju. Kunoichi było to w sumie na rękę. Łatwiej jej wtedy wtopić się w tłum a w dodatku nikt jej nie zaczepiał i nie rzucał chamskimi komentarzami. Mogłoby się to źle skończyć a dziewczyna nie zamierzała trafić do więzienia tylko dlatego, że jest w gorącej wodzie kąpana. Doskonale zdawała sobie sprawę jakie mają podejście w innych wioskach do obcych. Łatwo zrzucić na kogoś takiego winę za otaczające ich problemy.
Dziewczyna zaparkowała swojego orła na dachu hotelu a sama zeszła na ulicę, która wydawała się być jedną z bardziej ruchliwych. Miała w planach odwiedzić kilka sklepów, może jakąś knajpę lub pub. Planowała chwilę odpocząć w tym mieście.

[Shins]

Misja rangi D dla Akio
1/15

W całej prowincji panowała wiosna w rozkwicie. Przyjemne słońce, brak chmur i lekki wietrzyk stanowiły bardzo przyjemne warunki. W takie dni wielu ludzi przebywa na dworze nawet wtedy, gdy nie mają nic do roboty, więc o znudzonych ludzi szukających zaczepki nie trudno. To i ścisk sprawiły, że podróż na piechotę była męczące, nic więc dziwnego, że Ci, którzy mogli sobie na to pozwolić wybierali inne metody przemieszczania się. Młoda mieszkanka Pustynnego Tsurai także zdecydowała się na nietypowe rozwiązanie - postanowiła podróżować na glinianym ptaku. Decyzja ta miała postawić ją przed nieoczekiwaną okazją do zarobku. Niekoniecznie uczciwego.

Nie jest możliwe, by będąc w mieście i robiąc coś tak odbiegającego od normy ujść niezauważonym przez jakąś ciekawską parę oczu - także i w tym wypadku dziewczyna zdała sobie sprawę, że ktoś ją obserwuje. Nie mogła ustalić kto, nie wiedziała skąd bierze się to uczucie, ale z całą pewnością ktoś miał ją na oku i uważnie badał, dokąd idzie. Odwiedziła kilka sklepów, aż gdy wychodziła z jednego z nich ktoś znienacka wpadł na nią - "O, przepraszam" - powiedział jedynie i zniknął równie nieoczekiwanie, jak się pojawił. Nie zostało po nim żadnego śladu. Po chwili młoda kunoichi spostrzegła, że w ręce pojawiła się tajemnicza notatka, którą przeczytała. C zrobi dalej? Czy ciekawość przezwycięży zdrowy rozsądek? Czy chęć zgłębienia tego fenomenu okaże się zwyciężać?

Miał być tutaj tekst, ale nie mam na niego pomysłu. W notatce znajduje się uproszczony plan miasta kierujący Cię do jakiejś meliny. Nie ma tam żadnych wyjaśnień. Najwidoczniej wszystkiego dowiesz się na miejscu.

Zmiana tematu: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 10#p133210

Tajemniczy mężczyzna

[Shirayuki]

W drodze ku głównej ulicy naszły mnie pewne refleksje. Czyli patrol to bardziej będzie taki test na spostrzegawczość i analizy sytuacji? - rzuciłam takimi spostrzeżeniami idącemu obok nauczyciela. W zasadzie, nawet nie wiedziałam on się nazywa. Nauczyciel się nie przedstawił, a ojciec nie powiedział tego przed wyjściem. Powinnam się chyba o to zapytać? Ale czy po takim czasie jest to dobry pomysł? A może to test? Jednak nie mogłam wytrzymać tej niepewności. Emmm... a jak ma sensei na imię? - kolor polików po tym pytaniu zabarwił się na czerwono. Zaczął być zauważalny na brązowej skórze. Wzrokiem uciekłam gdzieś na bok, a palcem wskazującym prawej ręki, kręciłam jednym z kosmyków włosów. Trochę żenująca sytuacja, ale gapowe się płaci. Zostawiając ten temat, można przejść do tego co się teraz dzieje na ulicy. No tutaj zaczyna się problem. Tłumy ludzi, a ja nie grzeszyłam wzrostem. Z tego miejsca obserwacja nie wchodziła w grę.

[Hakai]

Początek
Misja D 9/15+

Refleksje zresztą bardzo trafne. Jedyne co można dodać, że czasem trzeba jeszcze zainterweniować gdy dwóch mężczyzn skacze sobie do gardeł i dosłownie chcą się pozabijać, bo jeden zarzucił drugiemu, że ryba była nieświeża. Z jednej strony pewnie miał rację, bo ciężko w słońcu ciężko utrzymać zwierzę w dobrym stanie bez katowania go, z drugiej to i tak najlepsze na co mógł liczyć w całej okolicy. -Mniej więcej tak. - uśmiechnął się mężczyzna wyraźnie zadowolony ze swojej tymczasowej podopiecznej. Bardzo szybko pojęła idee zadania, przez co mógł sobie odpuścić krótki wykład na temat dlaczego pozornie nudny patrol był bardzo dobrym i rozwijającym treningiem.
Pytanie o imię zaskoczyło chłopaka. Faktycznie nie miał okazji się przedstawić i jakoś w ogóle o tym nie myślał. Znał Twoje imię i był święcie przekonany, że w drugą stronę było tak samo. Rozbawiony parsknął lekko śmiechem dla rozładowania niezręcznej sytuacji. -Kaito. - odparł krótko, a rozbawienie nie znikało z jego twarzy. -I nie musisz mi mówić sensei. - sprostował sytuację. W ogóle się za takiego nie uważał. Dla niego była to bardziej przyjacielska przysługa, niż normalny trening.
-No. To tutaj Cię zostawię. Przejdź się po ulicy i popatrz czy nic złego się nie dzieje. Jakbyś zobaczyła jakieś nieodpowiednie zachowania to daj mi znać. Będę gdzieś tu w okolicy i postaram się mieć Cię na oku. - dłonie schował do kieszeni. Nie żartował. Jego wyraz twarzy i ton głosu był jak najbardziej poważny. Bez chwili zawahania od razu postanowił wrzucić Cię na głęboką głowę i zobaczyć jak sobie poradzisz na najbardziej zatłoczonym oceanie w całej osadzie.

[Shirayuki]

Podstawowe założenie patrolu już znałam. Zmieniło to trochę moje podejście do samego patrolu. Jeszcze chwilę temu byłam święcie przekonana, że to z grubsza tylko łażenia w te i nazad. Może trochę za bardzo spłyciłam funkcję patrolowania, no ale poza interwencjami nie widziałam żadnych korzyści. Stanowczo w tym miejscu pasowało do mnie powiedzenie: młoda i głupia. Kaito-senpai - powtórzyłam cicho pod nosem, ot tak, aby nie zapomnieć. Nagle jednak okazało się, że zostaniemy rozdzieleni, a ja puszczona samopas mam zająć się obserwacją. Trochę to stresujące się zrobiło. Niby z tyłu głowy zakodowane miałam, że w razie potrzeby mam do dyspozycji silne plecy. Zostałam jednak sama na środku ulicy. Tłum cały czas znacznie górował nade mną. Pomyślałam sobie, że jest pewien sposób na rozwiązanie tego problemu. Przy pomocy skumulowanej w nogach chakry mogłam wspiąć się na pobliski budynek. Nie spytałam wcześniej senpaia czy to dopuszczalne, ale nie robiłam przecież nikomu krzywdy? Poruszając się po dachach, miałam o wiele lepszy wgląd na ulice, nawet te niewielkie zapomniane przez świat.

[Hakai]

Początek
Misja D 11/15+

Nie ma lepszej nauki niż samodzielna praktyka. Co prawda była ona strasznie trudna, ale równie skuteczna. Popełnione błędy szczególnie zapadały w pamięć i ciężko było je powtórzyć. To dobrze. W końcu bardzo często o to chodziło. W wielu grach wygrywał ten kto popełni najmniej błędów. W pewnym sensie życie shinobi niczym nie różniło się od takiej gry, tylko tutaj porażka oznaczała definitywny koniec. Dobrze było być tego świadomym i gotowym na najgorsze. Przynajmniej moment gdy całe życie przebiega przed oczyma nie wydawał się być taki straszny i paraliżujący.
Kiedy wzrost niedomagał, mądrze było ułatwić sobie pracę innymi sprytnymi rozwiązaniami. Wejście na dach budynku nie było niczym trudnym nawet dla najmniej doświadczonej kunoichi. Z góry wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Tłumy ludzi poruszały się po całej ulicy. Ciężko było ich zliczyć, tak samo jak nieprzyjemne spojrzenia, które spoczęły na Tobie. Nie ma wątpliwości, że postać na dachu przyciągała uwagę mieszkańców. Niektórzy starali się to robić ukradkiem, inni bardzo bezpośrednio. Nikogo nie dziwił taki widok, chodziło tu bardziej o ludzką ciekawość. Czy stało się coś złego, że potrzebna była zupełnie inna perspektywa spojrzenia na okolice?
Nieprzyjemne spojrzenia równie szybko jak się pojawiły tak i znikły. Mieszkańcy po prostu przyzwyczaili się i wrócili do swoich obowiązków.
Z góry nie trudno było dostrzec o wiele więcej. Poza zwykłymi mieszkańcami, ulicami przemieszczali się inni strażnicy o podobny zadaniu do Twojego. Uważnie obserwowali wszystko co dzieje się pomiędzy ludźmi. Gdzieś w tłumie pojawił się nawet Kaito, który od czasu do czasu zerkał w Twoją stronę.
Mimo to wszystkim jakoś umykał młody chłopak, który dyskretnie okradał przechodniów. Ubrany w stare łachmany niespecjalnie wyróżniał się. Chociaż jego umiejętności nie należały do najwyższych to jakoś radził sobie w przemykaniu niezauważonym pomiędzy strażnikami. Tu podwinął sakiewkę i wyciągnął z niej kilka monet, podszedł do jednego z kramów i od razu wydał zarobione pieniądze. Nikt nawet nie zauważył kiedy ukradł kolejne dwa jabłka przy kupowaniu gruszek. Nikt poza Tobą.

[Shirayuki]

Obserwacja z dachu niosła za sobą kilka negatywnych konsekwencji. Oczywiście dawało mi to trochę lepszy widok na wioskę. Z drugiej, gorszej strony: sama byłam odkryta na widoku. Niemniej jednak widziałam jak co poniektórzy faktycznie jakoś dłużej przyglądali mi się. Inni tak bardziej ukradkiem, a jeszcze inni kompletnie zignorowali moja osobę. Najważniejsze jednak było patrolowanie ulicy. I na tym się teraz muszę skupić. Przez większość czasu kompletnie nic się nie działo. Nudy - spostrzegłam, nie spuszczając wzroku nawet na chwilę. Słowo to zadziałało trochę jak talizman. W końcu coś przykuło moją uwagę. Postać chłopaka który zabawiał się w złodziejaszka. Chciałam od razu ruszyć i od razu złapać. Przypomniałam sobie jednak, że w pierwszej kolejności muszę powiadomić senpaia. To też uczyniłam. Odszukałam go sprawnie w tłumie i ruszyłam w jego kierunku aby zdać raport z obserwacji.

[Hakai]

Początek
Misja D 13/15+

Nudy tylko czy to oznaczało coś złego? Z drugiej strony mogło być zupełnie inaczej. Złodzieje mogli grasować na każdym kroku, a zirytowani kupcy mogli rzucać się sobie do gardeł. Co wtedy? Jak się zachować? Jak uspokoić rozgrzany do czerwoności tłum? Czy w ogóle się dało? Możliwe, że nie i jedyne co można zrobić to pilnować żeby tylko nikt nikogo nie zabił.
Na szczęście było bardzo spokojnie i przez kilka godzin pojawił się tylko jeden rabuś. Do tego bardzo łatwy do zapamiętania i wydawało się, że niezbyt udolny. Mogłaś zaryzykować i samej spróbować go powstrzymać, ale nie chciałaś ryzykować. Bardzo mądrze. Przecież mógł być dużo lepiej wyszkolony niż wyglądał na pierwszy rzut oka.
“Nauczyciela” nie trudno było odnaleźć. Cały czas był gdzieś w Twojej okolicy. Najwyraźniej wziął sobie bardzo do serca prośbę Twojego ojca. Skoro miał Cię pod swoją opieką to robił wszystko by móc w porę zareagować i obronić przed potencjalnie zbyt dużym zagrożeniem.
-Co tam? Znudziłaś się już? - zapytał rozbawiony. Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Kaito doskonale zdawał sobie sprawę, że nic wielkiego się nie działo, a tym samym mogłaś się najzwyczajniej w świecie nudzić. Sam był dosyć młodym mężczyzną i chyba miał trochę podobnie. Opieka nad szesnastolatką była była dodatkowym zajęciem i urozmaiceniem dla codziennej monotonii.

[Shirayuki]

Odnalezienie mojego celu nie było żadnym problemem. Kaito cały czas kręcił się gdzieś w pobliżu. Wystarczyło go tylko wyszukać wzrokiem. Cel namierzony! Zbliżyłam się do senseia który zasadniczo trafił w sedno. Sam patrol nie sprawiał mi przyjemności. No ale tego się spodziewałam. Niemniej jednak musiałam podzielić się swoim odkryciem. Może trochę, ale spostrzegłam młodego chłopaka z zamiłowaniem to nieswoich sakiewek. Ostatni raz przemieszczał się po rynku gdzie przywłaszczał sobie owoce - no brakowało jeszcze abym stała na baczność. Poniosło mnie z powagą i oficjalnością. No ale lepiej w tą stronę niż pójść w kompletną bezczelność. Zastanawiało mnie, co senpai postanowi zrobić z niedoszłym złodziejaszkiem. Chyba, że ten zdąży uciec. Im dłużej trwała ta rozmowa tym większe jest prawdopodobieństwo, że chłopak oddali się i już go nie znajdziemy. Zresztą widziałam tylko pobieżnie jak wygląda, a to utrudni sprawę jeśli założy jakiś kaptur. Nie znałam się kompletnie na tropieniu.

[Hakai]

Początek
Misja D 15/15+

Niestety tak właśnie wyglądały początki. To nudne zadania, które po prostu ktoś musiał zrobić. Ciężko tu o prawdziwe emocje, adrenalinę i wybuchy. Nikt nie chciał narażać młodych ludzi na niebezpieczeństwo od którego mogli zginąć. Chcąc nie chcąc każdy musiał przez to przejść.
-O to świetnie. Znaczy nie świetnie - źle. Trzeba go jak najszybciej powstrzymać. Rozpoznasz go? Chodź złapmy go zanim źle się to skończy. - rzucił Kaito, lekko zaskoczony. Informacja o młodym rabusiu była czymś, czego się nie spodziewał, szczególnie że sam go z dołu nie dostrzegł. Nie mniej jednak ufał Ci i wierzył, że chłopak faktycznie gdzieś tutaj się kręci. Puścił Cię przodem, żebyś prowadziła i zaczął uważnie rozglądać się dookoła.
Czarnowłosy złodziejaszek nie odszedł daleko od ostatniego miejsca zbrodni. Może dwadzieścia, trzydzieści metrów. Wciąż zgrabnie tańczył w tłumie, dłonią co jakiś czas sięgając do cudzych pasków, by odczepić od nich sakiewkę. Obok was jedna z jego ofiar chyba zorientowała się, że zniknął jego mały majątek i z mieszanką wściekłości i paniki zaczął rozglądać się dookoła w poszukiwaniu sprawcy. Nie potrafił go dostrzec.
-To on? - upewnił się Kaito, dyskretnie wskazując na małego oszusta. -Chcesz spróbować go złapać? W razie czego będę tuż obok. - zapytał, dyskretnie popychając Cię do przodu. Nie miał nic przeciwko, jeśli zdecydujesz się odmówić ryzyka, ale wyraźnie chciał Ci zapewnić nieco więcej wrażeń niż tylko nudne stanie na dachu.

[Shirayuki]

Sensei zareagował dość niespotykanie. Chyba w pierwszej chwili jakby nie pogubił się w ocenie sytuacji. Wyglądał na mocno zaskoczonego całą sytuacją. Czyżby sam nie wypatrzył młodzieniaszka? Wydawało mi się, że mógł być nawet podstawiony, tak w ramach treningu, aby była jakaś stu procentowa sytuacja. Kiwnęłam jedynie głową przytakując. Nie czekaliśmy na zbawienie. Musieliśmy się śpieszyć. Mieliśmy szansę go dogonić, o ile złodziejaszek nie przyśpieszył i wciąż miał lepie ręce. W końcu jednak ujrzałam go. Znowu dobierał się do nieswoich rzeczy. Znowu jedynie przytaknęłam, rozglądając się dookoła. Nie wiem czy nie za dużo osób dookoła - po mimo obaw ruchem ręki skumulowałam chakrę w nogach, aby trochę przyśpieszyć i "wparować" z większym impetem. Nie posiadałam żadnej zdolności która mogłaby się teraz przydać. Ponadto teraz już wiedziałam, że trzeba zainwestować nawet w odrobinę liny. Liczyłam, że młodziak wciąż nie zdawał sobie sprawy z jej obecności. Chciałam jedynie go podciąć, a jeśli upadnie to najprościej w świecie obezwładnić go, częściowo przygniatając go własnym ciężarem. To powinno wystarczyć aż Kaito do niej dołączy. Reszta powinna pozostać już formalnością.

[Hakai]

Początek
Misja D 17/15+

W tłumie czasami nawet najbardziej spostrzegawczym osobom unikały niektóre szczegóły. Tak musiało być tym razem z blondwłosym nauczycielem. Dopiero gdy chłopak znalazł się gdzieś bliżej, dostrzegł jego lepkie palce. Młodzieniec nie wydawał się być niebezpieczny, dlatego Kaito ani przez chwile nie wahał się puścić Cię wir walki. Właściwie to miałaś więcej obiekcji niż on sam. Słusznie, bo ludzie mogli różnie zareagować na Twój atak, ale lekkie popchnięcie na zachętę szybko rozwiało wątpliwości.
Cała akcja działa się dosłownie kilka sekund. Błyskawicznie doskoczyłaś do nieświadomego zagrożenia złodziejaszka i sprawnie podcięłaś jego nogi. Przez pozornie krótki moment chłopak mógł podziwiać błękit nieba. Pomiędzy chmurami przemknęło całe jego życie, które podsumował ból uderzenia o twardą ziemię. Jęknął przeciągle i nim zdążył się podnieść przygniotłaś go do ziemi. Wasze spojrzenia na moment spotkały się ze sobą. W oczach chłopaka było widać jedynie strach. Bał się z nim co będzie dalej. Wyglądał jakby wiedział, że czyni źle, ale nie miał innego wyjścia.
Nim zdążyłaś cokolwiek powiedzieć, Kaito przykucnął tuż obok. -Dobra robota. - rzucił z lekkim uśmiechem. Faktycznie mogłaś być z siebie dumna. Udało Ci się złapać pierwszego w karierze rabusia. Miejmy nadzieję, że nie ostatniego. Niby łatwo poszło, ale na to nigdy nie można było narzekać.
-Zabiorę go ze sobą, a Ty możesz wracać do domu. Trzymaj to Twoja nagroda za dzisiaj. - zza pasa wyciągnął małą sakiewkę z kilkoma monetami. Chociaż od początku dzisiejsze wyjście uważałaś za trening, to na sam koniec śmiało mogłaś się chwalić pierwszą wykonaną prostą misją.
Kaito złapał chłopaka za ramię i podniósł go z ziemi. Na twarzy małolata było widać wyraźny grymas bólu. Jednooki shinobi trzymał go bardzo mocno, żeby przypadkiem chłopak nie wyrwał się i zaczął uciekać. Bardzo szybko razem zniknęli w tłumie, kierując się zapewne w kierunku małego więzienia w celu uzyskania wyjaśnień i sprawiedliwego osądzenia chłopaka.

---

Koniec