Dom Kimiko

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko patrzyła na niego w milczeniu, oburącz trzymając ciepłą czarkę. Gdy zadał pytanie, zaczęła bawić się swoimi włosami. Zastanowiła się. Dlaczego w ogóle mu pomaga?
- Powiedzmy, że nie chce podpaść bogom. Prawo gościnności jest święte a jeśli to co mówisz jest prawdą, wydając cię straży mogłabym ci zrobić niezłą krzywdę. Czy pomóc ci w śledztwie w tej sprawie? Może istnieje jakiś sposób na oczyszczenie cię z zarzutów? - dopytała dziewczyna upijając łyk ciepłej herbaty.
Spojrzała na przymałe ubrania, a kąciki jej ust uniosły się lekko do góry. Szybko jednak spoważniała, ogarnęła ją melancholia. Popadła w głęboką zadumę zastanawiając się czy bogowie będą jej przychylni. Nie potrafiła odpędzić się o myśli o wyprawie, którą powinna zaplanować. I o bracie, którego pragnie odnaleźć. Jego ubrania i rzeczy było jedynym, co po nim teraz miała.
- Założę się, że jesteś zmęczony. Zapewne chcesz wypocząć? Zaprowadzę cię do pokoju - zaproponowała, siląc się na niemrawy uśmiech.

[Kuroi Kuma]

Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę
D — Yamanaka Kimiko
[15/15]

---

W życiu bywało różnie, raz układało się dobrze, wszystko szło jak po myśli, według planu, dosłownie jakby ktoś odkreślał sobie z góry założone punkty. Czasami zaś... musiałeś pukać do przypadkowych domostw, szukać schronienia, wciągnięty w dziwne intrygi, w które nie powinieneś zostać uwikłany. Czy więc można było powiedzieć, że to los właśnie jest kierowany przez bogów? Czy to oni płatali figle śmiertelnikom, by mieć z nich nieco zabawy? Ci maluczcy powinni przecież dostarczać tak wiele zabawy dla tych, którzy przyglądali się temu, jak te niby samodzielne stworzonka miotają się nie mogąc odnaleźć się w tym świecie. Nie pokazywali swojej obecność, przynajmniej nie bezpośrednio, nie schodzili z piedestału, na który wynieśli ich śmiertelnicy. Tylko czy można było ich znieważyć, podważyć prawa, jakie ustalili? Czasami lepiej było nie ryzykować. Isei kiwnął głową w zadumie. Na jego twarzy pojawił się lekki, tajemniczy uśmiech.
-Niech więc będą Ci przychylni. Na razie... na razie nie. Nie wiem nawet jak sobie z tym poradzić, a coś mi mówi, że nie będzie to najprostsze zadanie. Byłem tu tylko na jakiś czas, nie chcę więcej problemów. Wszystko działa na razie przeciwko mnie, po co więc ryzykować? - odpowiedział jej po chwili przerwy, zastanawiając się w jaki sposób najlepiej rozwiązać ten problem. Bronić swoich racji? Tylko po co, skoro był z góry przegrany? Bez świadków, bez żadnego dowodu, że to nie był faktycznie on. Wstawiennictwo kunoichi pewnie by coś dało, lecz nie załatwiłoby wszystkiego. Kiwnął głową, gdy wspomniała o wypoczynku. Jego barki nieco opadły, spięcie zeszło, zapewne do samego końca myślał, że kobieta mogłaby go wydać, wysłać innego domownika po straż, gdy najmniej się tego spodziewa. Dom był przecież tak duży, a jednak tak pusty.
-Dobranoc - rzucił, gdy byli tuż przy pokoju. Popatrzył w oczy kobiety, widać że w jego głowie było mnóstwo pytań, lecz nie miał tyle odwagi. Wszedł do pokoju, położył się na posłaniu, zasnął w ciągu sekund. Ledwo zamknął oczy, a chwilę później już go nie było. Noc... gdy jest ciemno, gdy jest pusto, gdy cisza najbardziej doskwiera. Noc jednak minęła spokojnie, bez żadnych ekscesów. Rankiem, gdy Kimiko wstała, mogła zobaczyć jak Isei siedzi przy jednym stole z jej wujkiem, ubrany już w swoje, już suche ubrania. Komplecik, który utrzymał od niej dzień wcześniej leżał złożony, równiutko, w kosteczkę.
-Mogłaś mnie uprzedzić, że będziemy mieli gościa. Szkoda, że tak szybko musi uciekać. Może następnym razem? - odezwał się wujek widząc jasnowłosą, zerkając przy tym na mężczyznę. Ten tylko wzruszył ramionami, nieco zarumieniony.
-Niestety czas goni, muszę udać się do portu, do Antai, wybierzesz się ze mną?

Jeżeli idziesz z Iseiem -> piszemy tutaj