Obszar obejmujący kilka posiadłości...

[Kimiko]

]Kimiko podróżowała wokoło miasta w poszukiwaniu jakiejkolwiek gospody do mieszkania. Nie znała tego miejsca, więc nieco stresowała się przed tym, co może ją tutaj spotkać. Nieznani ludzie, krzyki dobiegające zza filaru czy głośne rozmowy, dobiegające z okolicznych domostw sprawił, że zachodzące słońce na horyzoncie mogło oznaczać coraz większe kłopoty. Miny przechodniów potwierdzały te przypuszczenie. Wyglądali niczym nieumarli, którzy z kamienną lub bardziej smutną twarzą, przyspieszali kroku w nieznanym dla różowowłosej kierunku. Jednak po kilkunastu minutach, trafiła na dziwny budynek na którym wisiała tabliczka, oznaczająca gospodę, która zaprasza na noclegi. Od samego początku, gospoda ta nie wydawała się zbyt warta uwagi. Cuchnęła na odległość jakimś podstępem, ale dziewczyna nie miała zbyt wiele możliwości. Musiała szybko znaleźć jakieś schronienie, ponieważ nadchodziła niespokojna noc, która mogła skończyć się dla niej źle. Kimiko weszła do gospody i spojrzała na wszystkich klientów, którzy siedzieli przy jakiś większych, bądź mniejszych trunkach lub posiłkach. Przed wejściem do budynku, w gospodzie panowała typowa dla tego typu miejsc wrzawa. Po otworzeniu drzwi i przekroczeniu jego progów, nastąpiła cisza. Każdy wzrok klienteli wrzynał się w ciało młodej dziewczyny, jakby przeszywając jej ciało. Ta wzięła więc głęboki oddech i podeszła do karczmarza, który stał gdzieś za ladą.
- Przeczytałam, że macie do zaoferowania tutaj noclegi, czyż to prawda? Jakie macie ceny i ile za posiłek? - powiedziała Kimiko nieco przyciszonym głosem. W tym samym momencie, klienci, których miała na oku, zaczęli zajmować się własnymi sprawami, wracając do swoich trunków. W gospodzie panowała naprawdę dziwna atmosfera. Dziewczyna nie czuła się tu najlepiej...

[Seinaru]

Po opisie zapewnionym przez Otoriego do spółki z Watanabe można było dowiedzieć się już bardzo dużo. Najbardziej cieszyło Seinaru to, że sześcioosobowa kompania w drodze była bardzo trudna do przeoczenia. Dlatego Kei przygotował się od razu na to, że prawdopodobnie wąska grupa: Serizawa, Akagi i Buntaro oddzieliła się od pozostałej trójki strażników, którzy byli im potrzebni tylko w czasie samego buntu. Później taki duży oddział zapewne zwracał na siebie zbyt dużą uwagę, aby podróżować wciąż jako jedność.
O pościgu jako takim mowy już być nie mogło. Z jednej strony wciąż usuwano szkody wyrządzone przez walczących na terenie posiadłości, z drugiej zaś emocje chyba już opadły i tutejsza mała społeczność chyba zdążyła wrócić do swojej codziennej rutyny, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Dlatego zamiast "pościg" bardziej na miejscu było określenie "podróżowanie śladem" Serizawy.
- Domyślam się, że zdrada takiego wzorowego wojownika i jego towarzyszy musiała być dla wszystkich dużym zaskoczeniem. - Podsumował to co usłyszał i to co wywnioskował ze sposobu mówienia Watanabe. Cóż, można szybko zmienić fronty konfliktu, ale Serizawa naprawdę musiał cieszyć się ogromnym uznaniem reszty, skoro nawet po tym przykrym incydencie jego były towarzysz broni wciąż mówił o nim z wyczuwalnym szacunkiem.
- Rozumiem, że mówi Pan o szkole Taka? - Doprecyzował jeszcze pytaniem biorąc łyczek herbatki.
- I kiedy to wszystko się wydarzyło? Ten przewrót? - Chciał wiedzieć ile przewagi ma zdrajca, choć prawdopodobnie nie miało to większego znaczenia. Skoro udał się do szkoły Taka to zapewne po to, aby znaleźć tam schronienie przynajmniej na jakiś czas. Jeśli poczuje się tam bezpiecznie, to nie trzeba go będzie szukać nigdzie indziej. Gdy uzyskał kolejne odpowiedzi, pula jego pytań chyba już się wyczerpała.
- To na razie wszystko z mojej strony. - Nie komentował zbytnio historii, którymi podzielili się z nim rozmówcy. Ewidentnie nie pasowało mu w tym opowiadaniu, że zdrajca ucieka szukać sojuszników w samurajskiej szkole po tym jak zabił swojego Pana. Z taką historią na pewno nie zdobędzie sympatii i poparcia w szkole Taka, chyba że będzie oszczędnie gospodarował prawdą, albo... eeeeeee nie, na pewno nie. Samuraj dopił swoją herbatkę już do końca.
- Nie pozostaje zatem nic innego, jak podążyć naszym jedynym tropem. Za pozwoleniem, Otori-sama. - Podniósł się z poduszeczki do pozycji stojącej.
- Dziękuję za herbatkę. Gdy tylko wykonam zlecenie, postaram się aby dowiedział się Pan o wszystkim jako pierwszy. - Jeśli jego gospodarz nie miał nic do dodania, Kei pożegnał się i na tym zakończyło się ich pierwsze spotkanie. Teraz należało jedynie odebrać swoją broń w magazynie na parterze i cóż... odwiedzić szkołę, którą Kei ostatni raz widział na oczy w swoich nastoletnich latach. Nie było to znowu tak dawno, lecz sam nie wiedział, czy jego wspomnienia z tamtym miejscem są miłe i przyjemne, czy raczej chłodne.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 13/?

Posiadłość rodu Otori


Uwaga dotycząca tego, jak zdrada Serizawy została odebrana przez członków rodu Otori i służby nie doczekała się werbalnego komentarza ani ze strony pana Otori, ani też Watanabe, chociaż ich miny mówiły dużo - z jednej strony ogólne naburmuszenie i coś na kształt zawiści, a z drugiej wręcz niedowierzanie w oczach, ale tak to już było w świecie szlachty - wszystko miało warstwy...
- Wszystko odbyło się trzy dni temu, dwa po śmierci mojego brata. Długo nie czekał... - odpowiedział Otori ze skrzyżowanymi na dłoniach piersiami. Temat dawnego dowódcy straży był dla niego wyraźnie męczący, ale jeśli chciał coś w tej kwestii zdziałać, to nie mógł odcinać przybyłego samuraja od informacji.
- Serizawa pobierał nauki w szkole Taka. - wtrącił ze swojego miejsca Watanabe, upewniając Seinaru co do tego, gdzie mógł się udać wojownik, tylko... no właśnie. Narrator tej opowieści jak najbardziej podziela przemyślenia naszego bohatera co do tego, czy istotnie mógł się tam po pomoc udać Serizawa? Z opinią zdrajcy, który stanął przeciwko władcy, a może nawet przyczynił się do śmierci własnego pana w szkole Taka mógł szukać co najwyżej guza i pomocy w popełnieniu seppuku.
- Lepiej dla tej szkoły by się tam nie chował. - dorzucił swoje trzy grosze Otori i prawdą było, że może nie był władcą Ryuuzaku, to jednak opinia szkoły Taka zdecydowanie by ucierpiała (i jak łatwo się domyśleć, on by w tym szczególnie wiele zdziałał), gdyby się okazało, że ukrywają poszukiwanego zbiega. Tak, wielka polityka miała swoje prawa, a te były nie tylko niemiłosierne, ale wręcz chętne do brutalnego i natychmiastowego karania każdego, kto przeciwko nim występował...
- Rusza pan od razu, Seinaru-dono? Pora już nie najwcześniejsza i pogoda niepewna, jeśli pan chce, może zostać na noc. - zaproponował Otori słysząc i widząc, jak Seinaru dowiedziawszy się wszystkiego co chciał w tej chwili gotów jest ruszać do pracy. Może była to istotna obawa o najemnika, a może tylko przejaw dobrego wychowania i kultury, albo po prostu element etykiety - zaproponować nocleg i wyżywienie i jeśli Seinaru się zgodzi, to spełnić swą propozycję, a jeśli będzie się przy drodze upierał, to niczego się nie traci i wszelkie konwenanse zachowane.
Co do rwania się w drogę to z jednej strony słusznym było możliwie najszybciej zabrać się do pracy - Serizawa miał nad nim przewagę i na pewno już dawno był w Kaigan, jeśli w nim istotnie przebywał. Z drugiej strony, pewnie rozdzielił swoje siły tak, by zapewnić jak największej liczbie ludzi przetrwanie - w Ryuuzaku na pewno nie mieli czego szukać, a będąc oficjalnie już ściganym ściągał na siebie uwagę zarówno sił porządkowych jak i wszelkiej maści najemników (chociaż to drugie mniej pewne, możliwe, że Seinaru był pierwszym, ale i tak musiał to Serizawa brać pod uwagę). Z drugiej strony natomiast pogoda rzeczywiście nie zachęcała, wiatr szumiał i chmury, jesiennym niebie sunęły sugerowały opady deszczu. Poza tym, taka podróż na głodnego?
Tak czy inaczej, ostateczna decyzja należała do Seiaru, mógł zostać tutaj i skorzystać z gościnności, albo rzucić się w wir przygody i wyruszyć na trakt. Co zrobi nasz bohater?

[Fumetsu]

3/15

Spacer, spacerem!
[ Kimiko - misja D ]

---

Kimiko podróżowała w około miasta w poszukiwaniu gospody, aby móc zatrzymać się chodź na jedną z chwil, lub może na dłużej. Nie znała w ogóle miasta, więc to utrudniało jej tą prace. Dla kunoichi ludzie przechodzący obok niej wydawali się jako nieumarli, ponieważ ich twarz właśnie to wyrażała. Trafiła nagle na dziwny budynek na którym była tabliczka, która zapraszała na noclegi do gospody. Kobieta weszła do gospody, pokonała próg nastąpiła nie zręczna cisza dla niej. Podeszła do karczmarza i nie czuła się tutaj najlepiej, lecz nic dziwnego przecież ludzie różni krzątali się po tej gospodzie i nie każdy miał dobre zamiary wobec innych.

- Noclegi owszem są za 200 Ryo, lecz mamy także darmowe – powiedział karczmarz biorąc kolejny oddech, tak jakby przewidywał, że dziewczyna powie, że za drogo – lecz jeżeli nie gardzisz robotą, a jednak jeszcze ciągnie cie do darmowego noclegu to proszę skierować się do osoby siedzącej przy oknie.

Znajdował się tam mężczyzna w dość poważnym stroju, który aktualnie siedział i pisał coś na papierze, zapisywał coś, wyglądało to na dość poważne, ale przecież nie musiało tak być, mogło być to tylko złudzenie.

Gdy już robiłaś ten ruch do mężczyzny zobaczyłaś jak coś przelicza na kartce, mogłaś częściowo domyślić się, że możliwe, że to właśnie on otworzył tą gospodę a aktualnie przelicza pieniądze, czy aby na pewno wszystko się zgadza i żaden pracownik go nie okrada, ponieważ ta gospoda nie stoi od roku, raczej została postawiona, kilka dni, może i też kilka tygodniu temu.

- Z ciężkim sercem zabieram się do pisania kolejnej nikomu niepotrzebnej notatki obliczeniowej z dochodów – wyszeptał sobie pod nosem facet siedzący tam, lecz mogłaś to usłyszeć, ponieważ wypowiedział to nad wyraz głośno.

Ludzie z każda późniejszą porą zaglądali w progi tej oto gospody i zajmowali kolejne miejsca, teraz puste stoliki w ekspresowym tempie zaczęły się zapychać, więc jeżeli wparowała by tutaj gromada znajomych nie znalazła by dla siebie miejsca, chyba, że stanęli by przy barze.

---

[/size]

[Seinaru]

Owszem, jesienne dni były o wiele krótsze od tych letnich, a wizyta Seinaru u pana Otoriego wypełniła niemal całe ich popołudnie. Jaki był sens wchodzenia w nocy na trakt do Kaigan? Podróż byłaby już rozpoczęta, lecz rzeczywiście, bez odpoczynku i o pustym żołądku szybko i tak musiałby szukać sobie noclegu za dwie, trzy godziny? Oferta gospodarza była hojna, ale czy była jedynie kurtuazją, szczerą oznaką gościnności, czy ten chciał jedynie później chwalić się, że gościł sławnego Seinaru? Tak naprawdę, czy można było to wywnioskować na pewno? Było to nawet o tyle trudniejsze, że w głowie Keia nie pojawił się nawet cień tych refleksji. Tak naprawdę nie przejmował się on tym jak będzie to wyglądać, co ludzie powiedzą ani jakie ukryte polityczne cele może mieć w tym zaproszeniu pan Otori.
- Z przyjemnością zostanę. Może nie wypada tego mówić, ale umieram z głodu, to chyba ta herbatka tak pobudza apetyt. - Nie wiedział nawet czy "zostanie na noc" obejmuje również kolację, no ale najpierw powiedział, a potem pomyślał.
- Obiecuję, że ruszę do Kaigan z samego rana aby na własne oczy przekonać się, czy Serizawa czegoś tam szukał. - Czyli ich rozstanie nie nastąpi natychmiast, ale może dopiero po śniadaniu? Może pogoda następnego dnia będzie bardziej zachęcała do spacerów?
Plan na resztę wieczoru Seinaru miał już chyba od teraz narzucony - korzystać z gościny gospodarza w taki sposób, aby nie urazić go swoim brakiem manier i wyczucia, a także po udzielonym noclegu z samego rana ruszyć w drogę. W końcu nie należało nadużywać gościnności, bo Otori gotów pomyśleć, że zatrudnił jakiegoś obiboka i oszusta, a nie godnego zaufania członka Klepsydry.

[Kimiko]

Karczmarz, który siedział z rękami pełnymi rękami za ladą okazał się być wyjątkowo miły. Nie wiadomo, czy była to szczera odpowiedź dla młodej kunoichi, czy wyuczona na pamięć formułka, którą powtarzał za każdym razem, kiedy ktoś pytał się o więcej informacji dotyczących noclegu. Dziewczyna podziękowała w miarę grzecznie i podeszła do mężczyzny, który wyglądał na właściciela tego miejsca. W tym samym momencie, w gospodzie zaczęły pojawiać się kolejni klienci, zaczęli oni zajmować swoje stoliki, które stały z jakiegoś powodu puste. Hałas był coraz większy, a na zewnątrz robiło się coraz bardziej ciemno.
- Przepraszam, mam pytanie dotyczące tych darmowych noclegów. O co chodzi? Szukam jakiegoś miejsca do spania, więc chętnie się skuszę na jakąś propozycję - powiedziała Kimiko, spoglądając na właściciela tego miejsca, przy okazji odwracając się za siebie i zwracając uwagę na dziwnych mężczyzn, którzy zamawiali jakieś trunki w tej dziwnej gospodzie. W tle zaczął pojawiać się charakterystyczny dla tego budynku zapach, pojawiający się po tej magicznej godzinie. Słychać już było brzdęk szkła, głośnych rozmów i śmiechów i czuć zapach gotowanych posiłków. Dziewczyna wysłuchała słów właściciela lokalu. Może jest w stanie jej pomóc w oszczędzeniu na rachunkach i przy okazji może uda się zarobić jakieś grosze, pozwalające kupić jej chociaż podstawowy ekwipunek.

[Kakita Asagi]

Misja rangi B dla Seinaru
"Rzecz o honorze"
Post 15/?

Posiadłość rodu Otori


Słysząc odpowiedź samuraja, Otori z zadowoleniem klasnął w dłonie, na co Watanabe momentalnie się podniósł, podobnie jak Yumi, po czym oboje skierowali się w stronę drzwi, które pierwsze przekroczył Watanabe i coś do kogoś krzyknął (w stylu "ino żywo!") po czym zaczęła się wielka szamotanina eleganckiego chaosu. Otori osobiście poprowadził Seinaru przez korytarz swojej pagody, po czym (pod czujnym okiem strażników) zaprowadził do znajdującej się drugim piętrze sali, w której przyszło im biesiadować tego wieczoru. Pomieszczenie miało swój osobliwy urok, wraz z panem Otori i Seinaru było tu jeszcze sześciu ważniejszych członków rodziny, wszyscy ubrani w odświętne kimona. Każdy chciał czegoś się o Seinaru wywiedzieć, szczególnie żona pana Otori, czcigodna Oharu-sama. Kobieta w średnim wieku, ubrana w dostojne irotomesode z symbolami rodu jej męża, ale również własnymi (feniksem). Dama elegancko komplementowała ostatnie dokonania naszego bohatera, jednocześnie podkreślając, jak bardzo zmartwiły ją ostatnie wydarzenia. Co innego druga z obecnych dam - córka poprzedniego lidera klanu. Panienka Otori miała na sobie śliczne furisode - mocno pstrokate jak to tego typu strój ma w zwyczaju. Generalnie mogłoby jej tutaj w zasadzie nie być, tj., jej maniery były nienaganne, ale jednocześnie w ogóle ich nie było. Wydawała się być w zasadzie duchem, siedziała sobie w wyznaczonym miejscu i jadła...
Skoro o jedzeniu mowa, to tutaj było czym się najeść - co ciekawe, ściany pomieszczenia okazały się być w rzeczywistości rozsuwanymi drzwiami i to raz z prawej, raz lewej strony do sali wchodziły kolejne frykasy, a był to ryż zdecydowanie najlepszej jakości, wieprzowina, ryby słodko i słonowodne (te ostatnie niewątpliwie z możliwie świeżego połowu), a do tego dziczyzna w postaci bażantów, upolowanych przez nadwornego łownego.
Jakby tego wszystkiego było mało, w drugiej części tego wręcz przyjęcia w pomieszczeniu pojawiły się trzy gejsze (jedną już nasz bohater poznał u pana Otori), które grą na shamisenie i tańcem ozdobiły wydarzenie. Wszystko to tylko z okazji przybycia jakby tu nie patrzeć bohatera? Cóż, trochę tak i trochę tak, lecz z pewnym 'ale' - niewątpliwie dom Otori musiał pokazać, że mimo ostatnich wydarzeń wciąż ma siłę i potrafi ją pokazać - można by dyskutować, czy w obliczu niedawnej śmierci poprzedniego pana oraz zdrady najlepszego wojownika mogło się to wydawać przynajmniej nieodpowiednie, to jednak wydźwięk był jasny - jesteśmy silni i nie złamiecie ani naszego ducha, ani naszej woli...
Kolacja trwała zdecydowanie dłużej, niż mógł się tego początkowo spodziewać nasz bohater. Na odchodne raz jeszcze podziękowano mu za przybycie i podjęcie się ważnego zadania, po czym Watanabe odprowadził go do jednego z gościnnych pokoi. Oczywiście, przy wyjściu z pagody oddano mu jego broń. Oczywiście, jeśli nasz bohater sobie tego życzył mógł wziąć kąpiel.

Noc minęła bez większych atrakcji. Nawet jeśli nasz bohater czuwał bądź spał ostrożnie w obawie o swoje życie, to jednak nic się nie wydarzało, no może jedna czy dwie sowy przeleciały nad posiadłością, ale poza tym nic ciekawego. Poranek natomiast zapowiadał się całkiem sympatycznie - brak chmur na niebie zapowiadał idealną pogodę i nie stał na przeszkodzie dla promieni słonca, które przebiwszy się przez okno obudziły naszego bohatera. Niedługo po tym do jego uszu dobiegło pukanie do drzwi, p o których rozsunięciu znalazł on śniadanie w postaci porcji ryżu oraz trzech smażonych ryb oraz służącej, która te frykasy przyniosła. Poza tym, zawinięte w chustę było bento, składające się z trzech kulek ryżowych zawiniętych elegancko w papier, które nasz bohater mógł skonsumować w czasie podróży. Sama służąca jeszcze chwile czekała i jeśli nasz bohater nie miał do niej żadnego interesu (tudzież pytania), to zwyczajnie przeprosiła i udała się własnych zajęć, pouczywszy naszego bohatera, by naczynia pozostawił na progu, a ktoś je potem posprząta.
Co pozostawało naszemu bohaterowi po śniadaniu? Generalnie, zgodnie z jego zapowiedzią ruszyć na szlak. Dzień w posiadłości wydawał się w zasadzie nie różnic od poprzedniego - strażnicy patrolowali alejki, służba uwijała się kończąc prace remontowe - nic tylko w drogę! No, tylko pytanie - w jaki sposób? Nasz bohater mógł się udać drogą lądową na piechotę lub wierzchem, albo spróbować przeprawić się morzem. Co zrobi Seinaru?

/ZT jeśli ruszasz na trasę pisz TUTAJ, jak chcesz jeszcze tutaj, to zostaw tu post.

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 5/15 -Kimiko Iyashino-

---

Czy karczmarz był miły? Raczej nie, tym bardziej, że wyglądał na całkiem zmęczonego. Oprócz tego widział schodzącą się tutaj hałastrę, którą będzie trzeba obsłużyć. Kimiko wydawało się, że trafiła bardzo dobrze z tym, że jest wyuczony tekst, który powtarza każdemu kto się tutaj napatoczy, a tym bardziej jak jest taki ruch. Wtedy każda para rąk się przyda, a oprócz niego nie było ani widu ani słychu kogokolwiek innego. Oczywiście poza właścicielem, który najwidoczniej zajęty był swoją pracą. Kiedy podeszłaś do niego nawet się nie podniósł tylko dalej czytał coś w swojej książce. Dopiero kiedy bezpośrednio się do niego zwróciłaś podniósł na Ciebie swój wzrok.
- Że co proszę? Ah, tak! Jasne, zapraszam. Jak widzisz mamy tutaj całkiem spory ruch, więc oferujemy nocleg dla tych, którzy nie chcą płacić, oczywiście za pomoc w gospodzie. Jak dobrze Ci pójdzie, to może Ci coś jeszcze sypnę. - powiedział i ciepło się do Ciebie uśmiechnął. Mężczyzna był już nieco starszy, tak około czterdziestki. Nie za młody, nie za stary, taki o. Miał czarne, lekko szarawe włosy, ciemne oczy i okulary na nosie, które poprawił zaraz po tym jak na Ciebie spojrzał.
-Dobra, dobra, ale do konkretów. Rozmawiałaś zapewne z karczmarzem, idź do niego i zapytaj się co trzeba zrobić. W razie czego jest jeszcze sprzątaczka, która może się gdzieś kręcić na górze przy pokojach. Na początek możesz sobie wybrać co wolisz robić, a później zapewne i tak Cię zaangażują do swoich prac, albo jedno z dwójki skieruje Cię do tego drugiego. Także powodzenia, ja muszę niestety uporać się z tymi rozliczeniami. Jak skończysz, to zapytam się jak Ci poszło. - uśmiechnął się raz jeszcze, a potem wrócił do przeglądania swojej książki i mamrotania pod nosem. Liczb, nazwisk i nazwy jakichś miejsc, których nie kojarzyłaś. Nie pozostało już nic innego jak zabrać się do pracy, a jakiej? To już zależy tylko od woli Kimiko, a przynajmniej na początku.

[Kimiko]

Kimiko spojrzała zdziwiona na właściciela gospody i skrzywiła nieco swoje usta. Przecież przed chwilą była już u samego barmana, który kazał jej podejść do właściciela. Ten teraz karze dziewczynie zapytać o pracę samego gospodarza. Ta uśmiechnęła się sztucznie w stronę właściciela i odwróciła się na stopie, zagryzając lekko wargi. Nie była zbyt zadowolona z jego oferty, sądziła wręcz, że w miejscu takim jak to, jej umiejętności jako shinobi zostaną wykorzystane.
Cóż... Lepszy rydz, niż nic... Chyba... - szepnęła sobie w myślach dziewczyna, która powolnym krokiem zmierzała w stronę baru, przy którym niedawno rozmawiała z mężczyzną, który ją powitał. Kimiko czuła na sobie wzrok wielu mężczyzn, którzy zmierzali dziewczynę wzrokiem, od góry do dołu, zatrzymując się oczywiście w okolicach klatki piersiowej i pasa. Dziewczyna spuściła nieco wzrok w dół i odważnie podeszła do baru, siadając przy nim i wzywając do siebie mężczyznę po drugiej stronie.
- Rozmawiałam z właścicielem i mam tutaj trochę pomóc. Co mam zrobić, w czym jest problem? - spojrzała na barmana z zaciekawieniem w oczach.

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 7/15 -Kimiko Iyashino-

---

Nie zawsze dostaje się w życiu to, co by się chciało, prawda? Szczególnie kiedy najbardziej tego potrzebujemy. Chociaż jakby nie patrzeć, to Kimiko dostała to czego chciała. Praca za nocleg. I nawet możliwość zarobienia paru groszy. Choć zdecydowanie liczyła na coś więcej, to czego się spodziewać po zwyczajnej gospodzie, w której potrzeba najzwyczajniejszych ludzi do pomocy, a nie shinobi. Chociaż kto wie? Może w jakiś sposób jej talent zostanie tutaj wykorzystany. Na razie jednak się na to zdecydowanie nie zanosiło, bo po co komu shinobi w gospodzie? Lepiej i szybciej będzie roznosić poduszki? Może jakoś lepiej i efektywniej będzie nalewać piwo?
W każdym razie dziewczyna mogła poczuć wzrok kilku mężczyzn na sobie, jednak nie były one napastliwe. Spoglądali się na nią, ale zaraz odwracali wzrok z prostej przyczyny. Wyglądała bardzo młodo, zbyt młodo jak na gusta tutejszych jegomościów. Choć rzeczywiście miała już 15 lat, to jej drobna budowa i cukierkowy wręcz wygląd sprawiał, że wyglądała jeszcze młodziej przez co nie było tak, że każdemu opadała kopara. Wręcz przeciwnie, patrzyli się jak na kogoś kto się po prostu zgubił albo szukał schronienia. Niektórzy zapewne bywali tu częściej, to wiedzieli, że przychodzą tutaj zagubione dusze w poszukiwaniu noclegu. Kiedy wróciłaś do barmana ten obserwował Cię już od dłuższej chwili widząc, że zmierzasz właśnie do niego. Gdy zatrzymałaś się przed nim ten głośno westchnął.
-Myślałem, że zostaniesz wysłana do poczciwej Hanako, ale w sumie... Mi też się przyda pomoc. Szczególnie patrząc na tą całą hałastrę, która dzisiaj przyszła. Nazywam się Naoto. Miło mi panienkę poznać. Na początek prosiłbym o przetarcie stolików, przy których nikt nie siedzi. Tak na rozgrzewkę. - powiedział i wskazał leżącą Ci za szynkwasem szmatkę. Zapowiadał się kolejny nudny wieczór, w którym nic przecież nie może pójść nie tak, nieprawadaż?

[Kimiko]

Kimiko podeszła odważnie do barmana, nie zwracając uwagi na ludzi, którzy gapili się na jej osobę. Zdawała sobie sprawę, że widok młodej dziewczyny, może wywoływać w takich miejscach spore zamieszanie, jednak nie wiedziała, że wszyscy i tak zajęci byli sami sobą i nie myśleli nawet o tym, żeby przynajmniej zagadać do dziewczyny. Cóż... przynajmniej na razie. Różowowłosa posłuchała słów karczmarza i z lekkim uśmiechem na ustach powiedziała:
- Hanako... Czy to może nie sprzątaczka? Bo jej też mam później pomóc. Ale dobrze, biorę się do pracy. Gdzie mogę zostawić swój plecak? Bo nie powiem, trochę będzie przeszkadzał. - nieco zmęczona dzisiejszym dniem dziewczyna zabrała ze szynkwasu nieopodal karczmarza szmatkę. Zostawiła plecak w miejscu, które wskazał mężczyzna i podeszła do pustych jeszcze stolików. Pierwsze co, zaczęła zbierać resztki jakiegoś chleba, które prawdopodobnie zostały tutaj z ostatniego obiadu. Zebrała to wszystko do szmatki i wyrzuciła do pojemnika, który leżał gdzieś przy barze. Wytrzepała okurzony kawałek materiału i zaczęła wycierać stolik z kurzu i brudu, jaki naniósł się na drewno. Zrobiła to samo z resztą stolików, przy okazji wiedząc o tym, żeby uważać na tutejszą klientelę - miasto to dało już się poznać jako dziwne i niebezpieczne. Kolejne puste stoliki stawały się coraz bardziej czystsze, jednak przy niektórych Kimiko musiała zostać nieco dłużej, ze względu na brud, jaki osadził się na drewnie. Stary, dobry i sprawdzony sposób klasycznego splunięcia na stolik zdawał się przynosić pożądane rezultaty. Może nie wyglądało to na coś, co pasowałoby do młodej dziewczyny, jednak dla (tymczasowej) pracownicy? Już jak najbardziej. Każdy chyba mógł już się przyzwyczaić do takiego widoku. Kilka stolików później... Wszystko zostało już ładnie wysprzątane! Puste stoliki czyste, nie widać zbyt dużo brudu, a ostał się jedynie ten, który na tyle wdarł się w strukturę drewna, że pomóc tu może jedynie wymiana stolików. Kimiko ponownie wytrzepała kawałek materiału, przy okazji wrzucając jakieś większe kawałki brudu do pojemnika i podeszła do karczmarza z uśmiechem na ustach.
- Skończone, chyba lepiej nie da się tego wysprzątać- zaśmiała się różowowłosa i spojrzała ze zmęczonymi oczami na mężczyznę.

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 9/15 -Kimiko Iyashino-

---

Ze świadomością, że dziewczyna mogła zwracać czy też nie podeszła do barmana, który z początku nie wyglądał na zadowolonego. Aczkolwiek później, kiedy się odezwał po tym jak rozejrzał się po karczmie, to mogło się wydawać, że odczuwał ulgę. Faktycznie receptory wzrokowe różowowłosej wyłapywały na prawdę wielu ludzi. Co chwile ktoś wchodził i wychodził. Normalnie ruch jak na targu w niedzielę, gdzie każdy szukał jak najlepszych towarów. Dość głośne rozmowy dobiegały prawie zewsząd. Pomimo tego rozmowa z mężczyzną nie była w żaden sposób zakłócana.
-Tak, to ona, zgadza się. Jest na górze i pewnie przygotowuje pokoje na dzisiejszą noc... Zapewne trochę ich będzie trzeba.- tutaj na chwilę odwrócił od Ciebie wzrok i przeleciał po ludziach w karczmie. Niektórzy siedzieli we dwójkę skupieni na rozmowie między sobą i zwróceniu ku sobie jakby świata poza sobą nie widzieli. Inni śmiali się i śpiewali w grupie, a w rogu ktoś grał w karty. O, a tam ktoś grał w kubeczki. Jednemu pechowcowi chyba się nie powiodło, "mistrz gry" zaś zachęcał innych do spróbowania swojego szczęścia.
-Ah, Twój plecak. Jasne, połóż go sobie za ladą. Tylko ułóż go w rogu żeby nie torował całego przejścia i powinno być w porządku.- odparł wskazując Ci dłonią miejsce przy ścianie zaraz za ladą. Nie miałaś oczywiście żadnego problemu z tym, aby go tam odłożyć. Kiedy już to zrobiłaś pora było się zabrać do pracy, która w sumie nie była zbyt ciężka. Na niektórych stolikach było więcej syfu, a na innych mniej. Trzeba było głównie zmieść jakieś okruszki, czasem zetrzeć odciski od piw czy też innych trunków, w sumie nic specjalnego. Czasem ktoś spoglądał na Ciebie ze zdziwieniem kiedy zamiast po prostu poprosić o wodę, czy też po prostu ją wziąć, plułaś na stół i go przecierałaś. Niektórzy nawet widząc to co robisz zawracali do innego stolika, niektórzy się podśmiechiwali, a inni zupełnie to ignorowali. Jeżeli zdecydowałaś się w międzyczasie zmienić metodę "nawadniania", to oczywiście woda do tego była jak najbardziej dostępna. Rzeczywiście po kilku splunięciach ludzie już jakby przestawali zwracać na to uwagę, chyba ze względu na ich stan upojenia i ze względu na to, że widzieli jak sprawnie Ci to idzie. Ah te treningi ninja!
-Nooo... Widzę, że całkiem sprawnie Ci to poszło.- powiedział mężczyzna i spojrzał na beczułkę piwa, z której nalewał, po czym po chwili kilka razy ją poklepał.
-Cholera, już się kończy? Stań proszę Ciebie... Czekaj, jak miałaś na imię?- zapytał czekając na Twoją odpowiedź. - Jasne,Kimiko.(//- oczywiście jeśli przedstawiłaś się inaczej albo coś, to potraktuj to tak jak to imię, którego użyłaś //)Mogłabyś postać chwilę za barem jak ja przytargam tutaj to ustrojstwo? W razie czego jeśli ktoś podejdzie i poprosi o piwo, to po prostu mu nalej, a pieniądze schowaj za blat.- poprosił i zademonstrował na piwie, które właśnie nalewał jak wszystko działa. Nie było to nic trudnego, po prostu przekręcało się kurek... i leciało! Magia! W każdym bądź razie po chwili zostałaś sama. Przez dobre kilka minut nie działo się nic, aż w końcu weszło dwóch jegomościów i skierowało się bezpośrednio do Ciebie. Nie ukrywali swojego lekkiego zdziwienia, a może zaciekawienia, że to właśnie Ciebie widzą.
-Dzień dobry, młoda damo.Czy dostaniemy w tej karczmie jakiś chmielowy napitek? Chyba dobrze trafiliśmy?- zapytał wyrafinowanym, aczkolwiek całkiem miłym głosem. Wyglądał na kogoś poważnego i taki też miał ubiór, zupełnie jak jego towarzysz. Odziani w eleganckie kimona wyglądali na niepasujących do znajdujących się tutaj ludzi. Chociaż kto wie? Może tacy podróżni też przewijali się przez tutejszą gospodę.

[Kimiko]

Kimiko spojrzała na barmana z uśmiechem i wysłuchała jego słów. Ta kiwnęła tylko głową na jego zapytanie i odpowiedziała:
- Kimiko, mam na imię Kimiko. Oczywiście! Chętnie pomogę w pracach za ladą. Niech Pan spokojnie zabierze piwo, ja tutaj postaram się obsłużyć gości - dziewczyna natychmiast założyła na siebie jakiś fartuch, coś w rodzaju kitla, który znajdował się w jej torbie. Co prawda, używała go tylko do celów medycznych, jednak taki strój idealnie nadaje się na prace taką jak ta. Różowowłosa wyglądała teraz niczym młoda barmanka, stojąca za dość wysoką ladą, z której wystawał kawałek jej tułowia, szyja i głowa. Ta wzięła do ręki jakiś kawałek szmatki, która tym razem była o wiele czystsza, niż ta, którą używała do wycierania stołów i zaczęła polerować drewno, które brudne było od tłustych plam i innych przebarwień, które niczym brud wystawały ponad materiał. Po chwili jednak do gospody weszło dwóch dziwnych mężczyzn. Po ich oczach wiadomo było, że są zdziwieni obecnością tak młodej kobiety w takim miejscu. Taka sytuacja jednak nie zdziwiła samej różowowłosej i jak gdyby nigdy nic przywitała gości głośnym "Witam!", odwracając się w ich kierunku. Ci zapytali o chmielowy napitek, którego zapasy już się kończyły. Ta z uśmiechem odpowiedziała:
- Jasne, takie rzeczy zawsze znajdziecie w gospodzie! Tylko jest jeden problem, nie wiem czy dla wszystkich starczy. Szef poszedł już po kolejną beczkę, więc w razie czego, będziecie musieli Panowie na taką przyjemność poczekać.
Kimiko podeszła do miejsca, gdzie stały puste, drewniane kufle, wzięła dwie z nich i podeszła do beczki z piwem. Odkręciła mały kranik na brzegu beczki i zaczęła wlewać tyle piwa, aby zmieściło się w dwa kufle. Oby starczyło tego trunku...

[Katakuri]

Misja Rangi - D - 11/15 -Kimiko Iyashino-

---

Kimiko mimo bycia shinobim okazała się bardzo chętna do pracy w tawernie. Kto by się spodziewał że dziewczyna szkolona do zabijania będzie potrafiła dla przykładu myć stoły? Któż ją uczył takich rzeczy! Ale co by nie było radziła sobie całkiem dobrze, a przynajmniej jak na wojowniczkę. Po umyciu stolików płynnie przeszła do barmana który to zlecił jej całkiem ciekawe zajęcie. Chociaż ciekawe to złe słowo, raczej nie wymagające większego zaangażowania czy też zdolności manualnych. Ot zwykłe rozlewanie alkoholu i odbiór zapłaty. Mężczyzna był całkiem miły, ale mimo wszystko można było wnioskować że lepiej go nie denerwować. W końcu skoro pracuje na takim stanowisku to raczej umie się bić, i da radę sprać potęcjalnych rozrabiaków. Sam szef karczmy w międzyczasie gdy dziewczyna myła stoliki gdzieś się zmył. Może poszedł się przespać?
Co do jegomościów którzy przybyli warto nadmienić że nie wyglądali jak typowi mieszczanie którzy to widząc opady śniegu mokrzy i przemarznięci wbiegli do pierwszej lepszej karczmy czy też kawiarni. Wytwornie ubrani, ewidentnie przedstawiciele wyższych sfer! Mieli na około po 30 lat. Mimo początkowego zdziwienia tym kto ich obsługuje z taktem traktowali ją jak ,,równą" sobie. Gdy złożyli zamówienie i otrzymali odpowiedź uśmiechnęli się. Ten który przemówił pierwszy odpowiedział Spokojnie, za dużo nie wypijemy. Starczy nam po kufelku. Będziemy czekali na kogoś. W tym czasie odezwał się drugi, szczupły blondyn o łagodnych rysach twarzy, zaczynając rozmowę. Jak doszło do tego że taka młoda dama pracuje w takim miejscu? Zresztą jak byliśmy tutaj wczoraj to cię nie widzieliśmy, a twoje hmm stanowisku pracy jest jednak dosyć niebezpieczne jak dla kobiet w twoim wieku. Nie boisz się uczestnictwa w burdach? Gdy Kimiko naleje piwa, którego wystarczy na obydwa kufle starszy weźmie je i uda się do stolika pod oknem rozwijając na blacie jakieś papiery, na oko zwykłe umowy handlowe, zapewne odbędzie się tam jakieś mało istotne spotkanie biznesowe, nic godnego uwagi. Drugi nie śpieszył się podążyć za kompanem, a tamten nie wyglądał jak by zamierzał go poganiać, co sugerowało że mają dużo czasu, a on bardzo chętnie będzie raczył się rozmową z uroczą, choć bardzo młodą barmanką. Cóż, nie ma to jak migać się od pracy prawda? Na szczęście dla protagonistki ona mogła swobodnie rozmawiać, nie czując na karku presji pracy, bo obecnie w karczmie nie działo się nic godnego jej uwagi.

[Kimiko]

Szczęście, naprawdę duże szczęście trafiło na Kimiko - mężczyźni, którzy przyszli do gospody nie przybyli tutaj na szybkie kilka piw i burdy - przynajmniej dziewczyna tak im z oczu się patrzy. Wzięła więc do ręki dwa kufle i nalewała resztki piwa, które zostało jeszcze w beczce. Nie było tego co prawda dużo, ale na kufle raczej powinno starczyć. Podczas samego nalewania, dziewczyna uśmiechnęła się na słowa pierwszego i drugiego z nich.
- Cóż, to chyba dobrze, że nie będziecie Panowie tak dużo pić - zaśmiała się dość głośno, poprawiając chwyt jednego z kufli, który stawał się coraz cięższy od napoju, który go wypełniał.
- A jak doszło do tego, że tutaj pracuje? Tak naprawdę chęć zyskania darmowego miejsca do spania. Nie jestem tu z własnej woli, a raczej z przymusu. Zimno i zawieja na zewnątrz raczej nie nadaje się do tego, aby spać pod gołym niebem. A co do niebezpieczeństwa... - różowowłosa odstawiła kufel i dodała - Jakby co, mam jeszcze to - podniosła swoją prawą pięść i zacisnęła dość mocno, uderzając ją w otwartą lewą dłoń. Uderzenie cicho rozniosło się po głośnej gospodzie, po czym wróciła ona do nalewania piwa do drugiego kufla.
- Wiecie Panowie, tak naprawdę nie powinno mnie tu być. Powinnam być teraz gdzieś w szpitalu i operować shinobi, którzy ucierpieli na polu bitwy - mrugnęła okiem do jednego z nich i poprawiła swoją spódnicę dla kunoichi, która wystawała spod białego kitla, zwisającego z jej widocznie pogryzionej szyi. Kimiko odstawiła dwa kufle na ladę i uśmiechnęła się w stronę mężczyzn. Nie sądziła, że pomimo swojego podejścia i braku zaufania do facetów, będzie w stanie w miarę swobodnie rozmawiać z nimi, nie stresując się przy tym. Po odejściu mężczyzn z lady i ruszeniu w swoją stronę, zapewne do stolików, dziewczyna rozprostowała swojego kości i cicho westchnęła. Nie chciała rozmawiać o szpitalu. Samo wspomnienie o tym miejscu, przywoływał jej widok swojej ukochanej koleżanki. Widok, który pojawiał się co noc, niszcząc jej stabilność psychiczną i jakiekolwiek poczucie wartości. Wzięła do ręki szmatkę i zaczęła sprzątać te brudniejsze części lady oraz baru, nieco zatracając się w tej czynności, jakby odpływając myślami.