Obrzeża wioski

[Etsuya]

Etsuya powrócił do miejsca, w którym rozgrywała się krótka potyczka pomiędzy rozbójnikami, a Kentą. Ten przebudził się akurat, gdy młodzieniec dotarł do jego ledwo kontaktującej świadomości. W momencie, gdy oryginał stanął ramię w ramię ze swoim klonem, replika rozkruszyła się z powrotem do postaci kamieni, które swobodnie opadły na ziemię metr od rannego chłopaka.
- Czysty altruizm jak mniemam - odparł pół serio-pół żartem, ukrywając swoje prawdziwe intencje. Mówiąc to przyjrzał się opatrzonej głowie członka mafii, sprawdzając czy jego klon sprawił się podczas wykonyawania swojego zadania. Wyglądało na to, że wszystko było z nim w porządku, wobec czego Etsuya wyprostował się i w zadumie nabrał powietrza, spoglądając w jego kierunku - Co z nim teraz zrobić? - zastanawiał się.
- Tygrys nie jest zadowolony z obrotu spraw - oznajmił po chwili chłodno, bez cienia emocji - Moim zadaniem jest dopilnowanie, aby wszystko poszło według planu - dodał, sprawdzając wnikliwie jego reakcje. Enigmatyczność w wypowiedzi i uzyty szyfr miały za zadanie nadać rozmowie wagi, a słowa wypowiedziane przez młodzieńca zgadzać musiały się z używanymi wcześniej zwrotami. Rozwiązań całej sytuacji było wiele, ale jako iż Nakiri nie żywił wobec Kenty złych uczuć, postanowił dla jego dobra go okłamać, a nawet pozwolić zachować mu życie. Nie ulegało wątpliwości, że gdyby w takim stanie wrócił do swojego przełożonego, mafia skróciłaby go według zapewnień o głowę.

[Kana Yuki]

27/30

„Lojalny poddany służy tylko jednemu panu”
Etsuya — misja C

Kenta próbował się pozbierać, ale nogi i ręce jakoś uporczywie odmawiały posłuszeństwa, a w płucach wyła i rzęziła ta sama burza, która miała zaraz szaleć wokoło. Nie jest dobrze, szybko skwitował w myślach. No i wcale nie było dobrze, w sumie nigdy jeszcze tak niedobrze nie było. Nawet podczas bolesnego procesu odcinania palców. Szczerze mówiąc, to w ogóle nie ta liga. Ani trochę. Chyba nadszedł czas, żeby naprawdę powitać stan niebytu. No prawie, bo u boku blondyna zmaterializował się Etsuya.
Wstał, zaciskając zęby, choć wydawało mu się, że od tego popękają i wypadną. Usunął się wzdłuż ściany budynku, by zaraz znowu próbować wyprostować ciało. Nogi, których kości chyba przemieniły się w dym i chmurę bólu, chwiały się na boki. Wobec tego faktu oparł obie dłonie o kamienne wstawki tak, by w razie czego złapać się mocno ich wystających elementów.
— Aha — odparł nieco niepewnie. Zmrużył oczy tak mocno, na ile pozwalało mu ciało. Dopiero w tym momencie zarejestrował całokształt Nakiriego. W teorii nie wyglądał na zbója, w praktyce - nic nie wiadomo. Gdyby nie stan, w jakim obecnie się znajdował, wiałby co sił w nogach. No, ale teraz był zdany na łaskę lub niełaskę Etsuyi. — Tak myślałem — dodał, zdecydowanie bardziej spokojny, mimo to, że aparycji chłopaka nie mógł porównać do jakiejkolwiek znanej mu osoby. Ale jak to w mafii - wielu osób się po prostu nie zna. Tygrys, tak czy tak, mógł być wszystkim. I jego przełożonym, i kolegą z branży. Naturalnie blondyn powiązał ów określenie ze starszym, któremu towarzyszył w łaźni.
— Zaprowadzisz mnie do Zamtuzu? Dziś już nie wyruszę — zapytał, choć miał głęboką nadzieję, iż towarzysz zgodzi się na wsparcie ramieniem.

Słownik

Postacie
1) Starszy mężczyzna
2) Młodszy
3) Maiko
4) Koteł
5) Aktualnie żyjący osiłek
6) Umarły osiłek
7) Barman

Mapa
*klik*

Inne

[Etsuya]

Podnosząc brwi z lekkim pobłażaniem, Etsuya obserwował próby Kenty ku temu, aby się podnieść. Na nieszczęście, odniesiona rana cały czas poważnie zaburzała jego równowagę, bez której samodzielny spacer był praktycznie niemożliwy. Nakiri nie spodziewał się, że pierwszy lepszy osiłek jest w stanie tak mocno znokautować drugiego człowieka. Z każdą minutą nabierał respektu do jego zdolności i choć raczej by się nie dogadali, to nie ulegało wątpliwości, że nie był pierwszym lepszym zbirem.
Zamtuzu? - Etsuyi dane było poznać tylko jeden w całej osadzie, jednakże nie było wątpliwości, że należał on do mafii. Pytanie tylko czy tej odpowiedniej. Zastanowił się chwilę, wpatrując się w Kentę, po czym przewrócił oczami na myśl, że będzie musiał go tam targać. Od razu pożałował, że zdematerializował utworzonego wcześniej klona, jednakże nic nie stało na przeszkodzie ku temu, aby stworzyć jeszcze jednego. Wyższy poziom lenistwa.
Po złożeniu pieczęci i odpowiednim zmieszaniu chakry, tuz obok niego raz jeszcze pojawiła się replika Nakiriego - Pani nie będzie zadowolona - powiedział oryginał bardziej w celu wyczucia Kenty, niż przekazania mu swoich przemyśleń. Na jego miejscu, Etsuya zapewne by upozorował własną śmierć, zniknął z miasta i nigdy się już w nim nie pokazywał. Nawet byłoby mu to na rękę, gdyby wytatuowany chłopak zdecydował się na takie rozwiązanie, ale nie mógł powiedzieć tego wprost.
Klon wziął chłopaka pod ramię, po czym ruszyli przed siebie, wprost do jedynego znanego mu zamtuzu "Pod włosami Kinko". Niedaleko znajdywał się bar innej mafii, do którego to właśnie uciekł mu dryblas, więc Nakiri odnajdywał się już całkiem dobrze w terenie. Shigashi no Kibu wbrew pozorom nie było skomplikowane, a najważniejszym było określenie paru punktów orientacyjnych, wokół których należało się poruszać. Gorące źródła, I tabemono, Kinko, bar, herbaciarnia, sklep z wyposażeniem - powtarzał sobie w głowie poszczególne lokacje, aby lepiej je zapamiętać.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
45

---

Czy to jego bezczelny humor, czy to opóźnienie - bez większego znaczenia. Cierpliwość kobiety została wyczerpana, a kolejne słowa Seinara jedynie dolały oliwy do ognia i przyspieszyły to, co chyba i tak było nieuniknione. Wpierw wystrzeliła woda z ust samozwańczej obserwatorki, a później wystrzelił sam samuraj, wyrzucając wcześniej bombkę błyskową nad siebie. Roztaczająca się po niemal całej komnacie, skrajna ciemność została na ułamek sekundy przełamana przez równie skrajną jasność. Kobieta nie zdążyła jakkolwiek zareagować, stała frontem do oślepiającego wybuchu, a to z pewnością olśniło ją na dobrą chwilę.
Rozpędzony Kei wskoczył na balkon, wspierając się po drodze tylko pojedynczym odbiciem od pionowej ściany. Wylądował zgodnie z założeniami, w odległości od rywalki wynoszącej mniej więcej zasięg naginaty. Całą akcję przeprowadził na tyle sprawnie, że chyba trochę zdezorientowana czarnowłosa nie zdążyła zrobić czegokolwiek, co mogłoby w jakiś sposób zagrozić pasterzowi. Inicjatywa należała do zwycięzcy turnieju na Morskich Klifach.
W czasie, gdy dzielny bohater wskakiwał na balkon, masywne wrota po drugiej stronie sali lekko skrzypnęły. Tak, jakby zostały leciutko uchylone, a potem z powrotem zamknięte. Seinaru, choć zaaferowany realizacją swoich planów, mógł zarejestrować właśnie ten dźwięk, ale nic więcej. Nie było w tamtym rejonie żadnej palącej się pochodni, więc z obecnego dystansu widział jedynie ciemność.

  Ukryty tekst

[Kana Yuki]

z/t Etsuya

[Seinaru]

Zzziuum! Bam! Tap! Tap! Bum! Kaczing! Udało mu się skoordynować całą akcję raczej sprawnie, w końcu nie był już jakimś młodzikiem, tylko zaprawionym w bojach weteranem przynajmniej jednej wojny, a to jednak pozwalało mu już chwalić się jakimś tam doświadczeniem. Teraz stał na balkonie obok kobiety, która jeszcze niedawno była tak pewna siebie, teraz mogła stracić rezon. Naginata mogła już ją ciąć, wystarczyło tylko wziąć zamach i sieknąć ją przez grzbiet, aby przeciąć ciało na pół. Seinaru rozpoczął ruch, ostrze świsnęło w powietrzu i spadło na przeciwniczkę, lecz w ostatnim momencie je zatrzymał. Nie sądził żeby była w stanie zareagować na niego w krótkim dystansie, skoro praktycznie nie drgnęła gdy wskakiwał do niej na balkon. Jeśli plan się powiódł, to trzymał teraz ostrze tuż przy jej szyi, jednak od razu widać było po nim, że nie zamierza jej zabijać.
- To teraz powiesz mi już którędy do wyjścia? Naprawdę nie chce zabijać kolejnej osoby, która myślała że może ze mną stawać. - No trochę ich już było po drodze, lista nazwisk i nn, których zgładził do tej pory Seinaru była zapewne dłuższa, niż on sam zdawał sobie sprawę. Rozrosła się już ona do tego stopnia, że wyrzuty sumienia po każdej z ofiar stawały się coraz mniejsze i mniejsze, krzyki rannych cichły z każdą wyrwaną duszą, a teraz stał tutaj przed nieznajomą i czuł, że nie zrobiłoby mu to różnicy, gdyby zabił ją tutaj bez świadków, spokojnie poradziłby sobie z kolejnym ciężarem śmierci na plecach.
Usłyszał skrzypnięcie drzwi, jednak na razie nie poświęcił mu wiele uwagi. Ot, łypnął tam aby upewnić się, że nic z tamtego kierunku w niego nie leci, a następnie skupił się już na kobiecie stojącej przed nim i czekał na odpowiedź.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
47

---

Ostrze naginaty przecięło powietrze, ale nie przecięło ciała czarnowłosej kobiety. Seinaru zatrzymał swoją na ułamek sekundy przed zadaniem konkretnych obrażeń, demonstrując tym samym przewagę sprawności nad oponentką. Samozwańcza obserwatorka, choć zdołała się pozbierać po oślepiającym błysku, nie zdążyła z jakąkolwiek sensowną reakcją na działania miecznika. Poruszyła się nieco do tyłu, ale temu ruchowi bliżej było do drgnięcia niż skutecznego uniku. W obecnej sytuacji Kei mógł więc dojść do całkiem oczywistego wniosku - jeżeli tylko chciał, mógł zakończyć żywot przeciwniczki.
Postawił sprawę jasno i wyszedł z ultimatum, na które przystałby pewnie niemal każdy śmiertelnik. No właśnie, niemal. O dziwo, czarnowłosa wcale nie była skora do dzielenia się informacjami na temat tych jakże dziwnych podziemi. Miała broń tuż przed sobą, ale nie wyglądała na szczególnie przerażoną. Czy tak właśnie wyglądało szaleństwo?
- No to masz problem - odparła bezczelnie moment później, sięgając przy tym do kabury po kunaia. Oświetlenie było ubogie, ale stali na tyle blisko, żeby Seinaru nie miał problemu z wyłapaniem działań rywalki praktycznie na samym początku. Nieduże ostrze miało śmignąć do przodu i wbić się w tors mistrza Areny Zmierzchu w Kantai.
Samuraj miał przewagę pozycji oraz szybkości, więc mógł zareagować na ruch kobiety.
Mniej więcej w momencie rozwoju napiętej akcji, od strony wrót, przez które przybył Kei, rozległ się szum rozlewającej się po komnacie wody. Zaaferowany swoimi problemami samuraj raczej nie miał szans na zwrócenie uwagi na tamto wydarzenie. Zresztą, ciemność i tak królowała w kamiennej, zawilgoconej sali, a więc nie było możliwym na ten moment dopatrzenie się, co jest tak naprawdę źródłem niepokojących dźwięków.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Prawdziwie nieustraszona kobieta z niej była. No właśnie... była. Konfrontacja póki co przebiegała po myśli Seinaru i jego przewagę przynajmniej on widział jak na dłoni. Przekonał się jednak, że mimo wielkich słów, z jego przeciwniczki marna była obserwatorka, bo jakby nie rozumiała swojego położenia i nie poddała się z ostrzem przy gardle, a zamiast tego postanowiła kontratakować. Jak mógł zareagować w takiej sytuacji? Gdy na miłosierdzie odpowiada się agresją trudno potem spodziewać się litości i Kei stracił już resztki skrupułów. Po prostu w jednej chwili z potyczki stała się to walka na śmierć i życie i z takim przeświadczeniem w głowie samuraj wykonał swój ruch. Gdy tamta ruszyła ręką do kabury na broń chłopak nie wahał się i choć na jego twarzy nie wymalował się gniew, to zdecydowanym ruchem zbliżył naginatę odrobinę do jej szyi, której już w zasadzie dotykała, a następnie szybkim ruchem cofnął broń do siebie, ostrzem przeciągając po jej tętnicy. Oczywiście mogła tego uniknąć, Seinaru spodziewał się tego nawet, że uskoczy ona w bezpieczny bok, a potem ruszy na niego z kunaiem albo rzuci nim w niego. Więc gdyby manewr z zadaniem ostatecznego ciosu zaraz w pierwszych ruchach nie poskutkował, wówczas on musiał umknąć jej kontrze krokiem w bok i szybkim ruchem wyprowadzić pchnięcie tym razem już w większy i bardziej pewny cel - w tors. To był plan na najbliższe sekundy, ponieważ mimo ze słyszał pluskającą gdzieś na dole wodę to nie miał czasu się nią teraz zajmować. Domyślał się, że będzie to powrót piranii z tamtego korytarza którym przywędrował, więc dobrze byłoby szybko ukończyć walkę na balkonie i zwiewać stąd póki jeszcze nie zalało wszystkich wyjść.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
49

---

Droga wojownika nigdy nie była drogą pacyfistyczną. Nawet jeżeli ktoś usilnie próbował unikać zadawania śmierci, to prędzej lub później pojawiał się w sytuacji bez innego rozwiązania. Seinaru próbował coś zdziałać samym słowem, ale nie przyniosło to jakiegokolwiek skutku. Nie pozostawało więc nic innego, jak odłożyć słowa na bok i sięgnąć po naginatę. To przecież nie w dyskusji, lecz w walce samuraj czuł się jak ryba pirania w wodzie.
Mimo początkowo dobrych intencji, w działaniach pasterza nie było zawahania. Nie inaczej sprawa wyglądała u jego przeciwniczki, która jako pierwsza zainicjowała atak ze śmiertelnym zamiarem. Wykonała ruch po skosie, na swoje prawo, by zaatakować samuraja od boku. Ten jednak w pewnym stopniu przewidywał taki ruch i był przygotowany do odpowiedniej zmiany postawy. Swoją akcję wykonał znacznie sprawniej, a więc to nie kunai, tylko ostrze katany jako pierwsze dokonało rozlewu krwi, tnąc szyję kobiety.
Zaraz, to nie wcale nie była krew! Z ciała poszkodowanej nie trysnęła posoka, lecz najzwyczajniejsza w świecie woda. Cała jej postać była uformowana właśnie z tej życiodajnej, przezroczystej cieczy. Jeden solidny cios wystarczył, by zniszczyć wodny twór, który natychmiast stracił swój kształt i rozlał się, jak normalna ciecz, nieco ochlapując przy tym buty Seinara.
Szum wody nasilił się i wcale nie chodziło o te dźwięki generowane tuż przy samuraju. Niestety, warunki oświetleniowe wciąż były mizerne, stąd też z obecnej pozycji wojownik mógł co najwyżej snuć przypuszczenia. Na gdybanie nie było jednak za wiele czasu, ponieważ tuż po rozprawieniu się z pierwszym celem przed pasterzem pojawiło się kolejne zagrożenie. Kei dostrzegł bowiem kontury wielkiego pocisku w kształcie ogromnego węża. Ten imponujący twór, najprawdopodobniej uformowany z jakiejś cieczy, leciał prosto na niego mniej więcej od strony wrót po przeciwległej stronie pokoju. Masywny pocisk miał jeszcze około sześć metrów do dotarcia do celu i rąbnięcia w Seinaru z całym swoim impetem.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

- Ohhh... - Wyrwało się tylko z młodej piersi, gdy zobaczył że jego przeciwniczka zamieniła się mokrą plamę, ale nie taką jakiej się spodziewał. To krótkie starcie nie było dla niego super wymagające, jednak brak prawdziwego celu na ostrzu naginaty nieco go zirytował. Teraz, gdy dookoła panowała ciemność zacznie się zabawa w kotka i myszkę, a Seinaru zdecydowanie bardziej lubił grać w otwarte karty. To znaczy... nie wątpił w to, że prędzej czy później ją dopadnie, ale jednak wiążące się z tym ryzyko było mu bardzo nie na rękę. Tym bardziej mając w perspektywie kolejne drzwi przed sobą i nie wiadomo jakie wyzwania czy pułapki w dalszej części kompleksu.
A zatem klon rozpadł się na wodę, a z ciemności wyłoniło się kolejne zagrożenie. Wodny pocisk puszczony na zwiad, czy był w nim ukryty jakiś fortel? Samuraj oczywiście zamierzał uniknąć techniki odskokiem w bok z balkonu i uczepieniu się ściany przy pomocy Kinobori no Waza, jednak bardziej martwiło go to, że pozostając w polu świateł pochodni na balkonie można było łatwo wycelować w niego niespodziankami w postaci notek wybuchowych. Mogły one towarzyszyć wodnemu wężowi, a w tych ciemnościach o wiele trudniej będzie je zauważyć. Ulotnił się więc z balkonu i po uniknięciu wrogiej techniki zaczął biec po ścianie pomieszczenia w kierunku, z którego nadeszło wrogie jutsu. Nie wiedział czy to dobre posunięcie, lecz mimo wszystko pozostawał w ruchu, samemu polegając już teraz głównie na swoim słuchu w celu zlokalizowania przeciwniczki. Gdyby przemieszczała się po podłodze bardzo chciał to usłyszeć i nieważne czy będzie to kolejny klon czy też oryginał, jeśli nie był w stanie nawet wskazać kierunku z którego miało nadejść zagrożenie, wtedy jego pozycja w walce automatycznie stawała się bardzo zła.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
51

---

Wyłoniony z ciemności, pędzący przed siebie, wodny wąż nie dawał wiele czasu na reakcję, jednak demon prędkości z Lazurowych Wybrzeży potrafił zdziałać swoje nawet w niewielkim przedziale czasu. Zareagował natychmiast, bo żadna inna opcja nie wchodziła w grę. Zdawałoby się, że wykonał uskok dokładnie w tym samym w momencie, w którym masywny twór uderzył z impetem o balkon. Rozchodziło się tak naprawdę o detale, a te były na korzyść samuraja. Seinaru ledwie odskoczył od dotychczas zajmowanej pozycji, a w jego miejscu pojawiła się już paszcza węża, która z hukiem gruchnęła o kamienną posadzkę balkonu, rozbryzgując się na boki i gasząc przy tym najbliższą pochodnię. Część powstałej fali smagnęła uciekającego wojownika po plecach, ale nie na tyle mocno, by wywołać coś więcej niż zachwianie na ułamek sekundy. Keiowi udało się zgodnie z planem dotrzeć do bocznej ściany komnaty i popędzić przed siebie, w kierunku wrót, w pobliżu których znajdował się prawdopodobnie autor wodnej techniki.
Mistrzowi areny w Kantai nie było dane przebiegnąć długości całej sali w spokoju. Pokonawszy mniej więcej połowę dystansu, napotkał się z kolejną przeciwnością. Z podobnego miejsca, co wcześniej, w jego kierunku leciał następny wodny atak. Tym razem był to strumień wody pod olbrzymim ciśnieniem, którego trajektoria sugerowała, że wcale nie dąży do uderzenia bezpośrednio w samuraja, tylko w posadzę jakieś trzy metry przed nim.
Do zderzenia wody z podłożem miało dojść już właściwie teraz.

• mapka - jedna kratka to jakiś metr, jasnoniebieska kropka to Seinar, na czerwono zaznaczone pochodnie, które się jeszcze ostały i dają odrobinę światła, niebieski woda, po lewej czarną linią zaznaczony balkon, brązowe kreski to drzwi. W całej komnacie stoi trochę wody, tak do kilka centymetrów wysokości. Seinar na słuch jeszcze za bardzo nie zlokalizował przeciwniczki.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Uniknął wodnego węża, a w całej sali zrobiło się nieco ciemniej. Czy powinien chronić pozostałe pochodnie aby na koniec, już po pokonaniu Obserwatorki Świata, nie szukać wyjścia po omacku? Z jednej strony warto było myśleć przyszłościowo, z drugiej natomiast takie starania zahaczałyby o lekceważenie przeciwniczki, czego na pewno nie chciał robić. Mimo że jej klon nie stanowił dla niego wyzwania, to techniki wodne jakimi posługiwała się na dystans wciąż wydawały się być groźne, a więc dopóki nie stanie twarzą w twarz z oryginałem, Seinaru powinien się starać.
Tak też czynił, bieg po ścianie może i był widowiskowy, lecz tak naprawdę zwiększał jego szanse na oberwanie. Skracanie dystansu na polu walki bez żadnych osłon zawsze było ryzykowne, ale hej!, taka jest przecież droga samuraja. Kilka pochodni nie pozwalało mu dostrzec przeciwniczki, ale dobre było i to, że wiedział gdzie jej nie ma. Naginata w jego dłoni cały czas była mocno zaciśnięta, on sam w szarży w ciemność, gdy nagle usłyszał kolejny plusk wody i zobaczył wyłaniający się z ciemności kolejny strumień. Aha! Czyli znał już przynajmniej kierunek! Pozostało jeszcze tylko uniknąć kolejnego ataku, tylko jak to zrobić? Atak w podłogę... zanim woda dotrze do niego minie jeszcze ułamek sekundy, a więc może jeszcze uda mu się coś zdziałać? Wolną ręką sięgnął do torby i wydobył z niej kunai z wcześniej przyczepioną do niego notką wybuchową. Od tego momentu najwcześniej jak się da odbił się od ściany mocno w kierunku, z którego nadchodziła technika. Zagranie niezbyt przemyślane, w powietrzu wystawiony był na jeszcze więcej technik dystansowych, ale tutaj znowu postawił na pojedynek swojej szybkości i zręczności przeciwniczki. Chciał przeskoczyć po prostu nad strumieniem wody, a znalazłszy się już w powietrzu rzucić kunaiem z notką w ciemność tam, gdzie wykalkulował sobie, że będzie stała kobieta. Na pewno będzie to linia prosta strumienia wody, na pewno w okolicy drzwi przez które wszedł i na pewno zdetonuje notkę, zanim kunai dotrze do ziemi i cały materiał wybuchowy zamoczy się, stając się niewypałem. Co stanie się później? Wiele zależy od tego czy nie zostanie zmieciony kolejnym suitonem, czy notka coś trafi, czy usłyszy jakieś dźwięki które pomogą mu zlokalizować oponenta, na razie trudno było zaplanować coś więcej...

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
53

---

W tym podziemnym labiryncie znajdował się poza opatrznością Sol, która do tej pory towarzyszyła jego przygodom. Wspomnienia o jej gorących promieniach szybko się rozmywały przez wszechobecny chłód, wzmożony sporą wilgotnością. Świat stracił swój koloryt, nad którym wzdychało wielu bohaterów. Wszystko rozgrywało się teraz w nijakich, ciemnoszarych odcieniach, do których oczy w małym stopniu zaczynały się przyzwyczajać. Wszelkie dźwięki podczas walki odbijały się echem od kamiennych ścian, by później zatonąć w gęstej ciemności. Podobnie zatonąć mógł i sam Seinaru. Gdzieś w nieznanym miejscu, cholera wie, jak głęboko pod ziemią, z nie do końca zrozumianych powodów.
Nie zamierzał się cofać, czy nawet uskakiwać w bok. Postawił wszystko na jedną kartę. Liczył na to, że - tak samo jak podczas ostatniego sparingu - uda mu się uprzedzić efekt techniki suitonu i przedrzeć przez wodną zaporę, zanim ta na dobre się uformuje. W starciu z Hikarim miał jednak korzystniejsze warunki, bo wdział wykonanie jutsu od samego początku. Tutaj czas na reakcję był ograniczony.
Odbił się od ściany w stronę prawdopodobnej lokalizacji przeciwniczki i zdążył w locie cisnąć kunaiem. W tym samym momencie potężny strumień wody uderzył o posadzkę. Niewielki ułamek sekundy później woda wzbiła się w górę z niesamowitym impetem. Kei swoim przelotem minął już wtedy samo centrum rozchodzącej się fali, ale nie uciekł całkowicie przed nią. Był z pewnością bliżej, niż podczas porównywanego sparingu. Technika, choć wyglądała niemal identycznie jak ta w wykonaniu Hikariego, miała znacznie większa siłę, o czym Seinaru przekonał się na własnej skórze. Ledwo aktywował notkę przyczepioną do wyrzuconego kunaia, a fala wody uderzyła go od dołu i wzbiła jeszcze bardziej w powietrze. Gruchnął boleśnie plecami o kamienny sufit, by następnie spaść na płytką taflę wzburzonej wody.
Wszystko to zostało zagłuszone przez wywołaną eksplozję. Samuraj z wiadomych przyczyn nie mógł jednak zarejestrować, czy dosięgnęła ona do celu.
Na całe szczęście z pasterza był twardy chłop, więc dotkliwy kontakt ze sklepieniem i późniejszy upadek nie zamroczyły go na długo. Był w stanie usłyszeć chlust wody spowodowany kilkoma szybkimi krokami w okolicy wrót, a także dostrzec ledwie zauważalne, zawieszone w powietrzu kilka metrów przed nim, wielkie igły. Ich przeznaczenie mógł dopowiedzieć sobie sam.

• mapka

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Być może za bardzo wierzył w swoje umiejętności, a być może był tutaj jakiś inny czynnik robiący różnicę, o którym nie wiedział? Cóż, faktem było to, że próba całej sekwencji zakończona zgrabnym lądowaniem została przerwana po wykonaniu jakichś 75%. Poskutkowało to niezłym grzmotnięciem Seinaru w sufit, natomiast on sam musiał szybko wziąć się w garść, aby jego przeciwniczka nie poszła za ciosem i nie próbowała dobić.
Uderzenie najpierw w tył, a potem o ziemię oczywiście odczuł, jednak na szczęście chyba nic nie było złamane i teraz zamiast ogromnego bólu towarzyszyło mu tylko lekkie oszołomienie. Szybko odnotowywał jednak kolejne fakty: to że przed nim wisi już kolejne zagrożenie w postaci wodnych igieł, a kroki w ciemności przed nim sugerują, że Obserwatorka chce chyba ulotnić się z pola walki. Czy zdetonowana przez niego notka odniosła jakikolwiek skutek? Nie potrafił tego stwierdzić samym słuchem, ale w obecnej sytuacji nie miało to większego znaczenia, plan dalszej walki nie mógł zależeć od domysłów. Seinaru był już bliżej przeciwniczki, teraz po prostu musiał pokonać jeszcze te kilka metrów i na pewno zaraz ją zobaczy. Pozbierał się najszybciej jak mógł, wodnymi igłami nie przejął się ani trochę, były marną przeszkodą dla niego. Ruszył sprintem przed siebie, wspomagając się suimen hoko no waza dla lepszej stabilności w zalanym pomieszczeniu. Szybko złożył wolną ręką połowę pieczęci barana, aby zdmuchnąć wiszące w powietrzu celujące w niego senbony i nie musieć zaprzątać sobie nimi głowy. Podmuch wiatru miał jeszcze o tyle ważną zaletę, że rozchodził się w każdym kierunku na danym obszarze, więc była szans, że dosięgnie również jego przeciwniczki i kto wie? Może przeszkodzi jej w składaniu kolejnych pieczęci, przewróci ją? Jeśli wiatr nie da rady zdmuchnąć igieł Seinaru zasłania przed nimi odsłonięte części ciała takie jak głowa i szyja, jednak naciera cały czas w kierunku wrót, gdzie słyszał kroki. Cały czas był czujny, gotowy na unik, bo baaardzo spodziewał się, że z ciemności wyleci na niego jeszcze niejeden strumień, ale tym razem nie zamierzał dać się już targnąć o sufit albo jakąś inną ścianę. Priorytetem było dotrzeć w końcu do swojego celu i móc się rozliczyć za stracony czas.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
55

---

Nie była to przyjemna walka sparingowa, nie było to turniejowe starcie w kontrolowanych warunkach, nie była to też bójka z jakimiś byle pionkami. Pojedynek rozgrywał się o największa stawkę, a dwa bolesne uderzenia w krótkim czasie mogły uświadomić samuraja, w jak bardzo poważnej sytuacji się znalazł. Potyczka toczyła się w tak szalonym tempie, że ułamki sekund decydowały o tym, czy życie bohatera zgaśnie równie łatwo, co pochodnie umocowane przy ścianach komnaty.
Mimo przeciwności losu taktyka nie uległa zmianie. Seinaru zamierzał przeć naprzód, bo tylko krótki dystans dawał mu szansę na zwycięstwo. Wielka salwa wodnych igieł nie wzbudziła w nim trwogi i zdecydował się po prostu przez nią przebić, wspomagając się przy tym odpowiednią techniką. Wytworzył silny podmuch wiatru, który rozszedł się od jego ciała na wszystkie strony. Wystrzelone w jego stronę pociski przeciwniczki były jednak groźniejsze i miały większy impet niż w przypadku wyrzutu klasycznych senbonów, w efekcie czego spora część z nich przebiła się przez falę. Osłabione igły musiały jednak pokonać jeszcze jedną przeszkodę, którą była zbroja modliszki. Spośród dziesiątek igieł znaczna większość zatrzymała się na twardym pancerzu, a jedynie kilka sztuk trafiło w odkryte części ciała lub szczeliny między płytami zbroi. Głównie została ukłuta ręka, którą Seinaru zasłonił sobie twarz. Nie było to jednak coś, co zagrażałoby życiu, czy nawet powstrzymałoby przed dalszą ofensywą choćby na moment.
Parł dalej przed siebie. Pokonał kilka kolejnych metrów i wtedy w końcu ujrzał postać, która w ostatnich chwilach działała pod osłoną mroku. Teraz nie mogła liczyć na płaszcz ciemności, była zbyt blisko. Nie wyglądało na to, żeby miała w swym zamiarze wycofać się po raz kolejny. Wręcz przeciwnie - stała frontem do samuraja, utrzymując bojową postawę. Ze względu na niemalże zerowe oświetlenie nie był w stanie lepiej jej się przyjrzeć, ale po samych konturach w ciemności mógł rozpoznać, że kobieta wygląda odrobinę inaczej. Jej dłonie był bowiem okryte kształtami, które mogły skojarzyć się ze szponami modliszki.
Pytanie, która z modliszek dopnie swego?

• mapka

  Ukryty tekst