[Event] Oniniwa: Grupa broniąca

[Ichirou]

Westchnął cichutko, już nie zamierzając rozwlekać tematu wchodzenia mu w parę, a potem zerknął na swoje wielkie mieczysko, któremu odciął już dopływ duchowej energii, przez co te zaczęło wracać do swojej pierwotnej postaci. Bandaże zaczęły obtaczać z powrotem ostrze, które straciło jasnoniebieską powłokę.
– Hiramekarei – odpowiedział krótko, bez żadnego entuzjazmu czy dumy. Nie widział wielkiego znaczenia w samym nazewnictwie i imię miecza puściłby pewnie w niepamięć, gdyby nie konieczność wypowiadania komendy aktywacji. Dla niego liczyły się przede wszystkim efekty, jakie mógł osiągnąć za pomocą tego artefaktu, a symbolika, historia i reszta otoczki były dla niego zupełnie drugorzędne.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Schował więc swój zwój do torby, widząc jak Mujin bierze ciało Keiry pod swoją opiekę. Nie lubił ludzi, którzy wpieprzają się tam gdzie ich w ogóle nie potrzeba, ale Toshiro swoją prośbą tym razem naprawdę go rozbawił. Cóż, Kei wiedział już, że nie ma co liczyć na to, że medyk komukolwiek odda te zwłoki, a rodzina zapewne nigdy ich już nie ujrzy. Ale hej, przecież nie będą się tutaj i teraz o to spierać. Samuraj po prostu wzruszył na to wszystko ramionami, widząc jak błyskawicznie Aburame wyciąga zwój i jak błyskawicznie potem w nim pieczętuje. Błyskawicznie. Nic nie mogło mu przeszkodzić.
Potem do ich uszu dotarło wezwanie Juna, które nie wzbudziło w Hakuseiu, ani chyba w nikim innym, absolutnie żadnych wątpliwości. Po prostu chciał pobyć przez chwilę sam z antykreatorową skrzyneczką i ostrzegł, że jeśli ktoś się zbliży, to... no właśnie to co? Normalna sprawa. Dobrze, że to właśnie Toshiro został tym królikiem doświadczalnym, który zdecydował się zignorować ostrzeżenie i którego chyba nie spotkały z tego powodu żadne konsekwencje. Seinaru powoli przestawał ogarniać co tu się w ogóle dzieje.
- Nie najgorzej się bawimy. W ogóle to niezły popis... - Zwrócił się do Ichirou, doceniając jego kunszt władania piaskiem, imponującą, wielgachną broń, oraz...
- ...z tymi lustrami. - Obrócił się w ostatniej chwili w kierunku Akahoshiego, żeby troszkę strollować Diaboła. Mimo że to Piaskowy Książę zdjął jaszczura, no to jednak show skradł zamaskowany szermierz i trzeba było mu oddać co cesarskie.
- Musimy oszczędzać chakrę, bo jesteśmy ledwo za bramą. - Powiedział, widząc jak już chyba trzecia osoba łyka pigułkę wzmacniającą. Stoczyli dopiero drugą batalię w wiosce, pocięli chyba nie więcej niż kilkunastu Juugo, a już zaczynało im brakować energii. Co więc będzie za godzinę, gdy walki będą się przedłużać?
Kakita odłączył się od grupy, Keira nie żyła, Jun od jakiegoś czasu chował się w budynku obok. W tej perspektywie polecenie "zbierz swoich ludzi" skierowane do Akahoshiego było jak najbardziej na miejscu, bo ci raczej nie przejmowali się tym, aby przeżyć jako grupa, lecz bardziej zależało im na survivalowej przygodzie. Dobrze że przynajmniej Klepsydra była ciągle razem. Może i nic im dzisiaj nie wychodziło, ale przynajmniej nie robili sobie nawzajem takich chorych akcji.
Ciekawiło go, kto zgłosi się na ochotnika do bycia kolejnym dowódcą. Znając życie to zapewne będzie to któryś z członków grupy, którzy do tej pory nie robili żadnej różnicy w boju. "Eh, nie mogę się przydać w walce, to pomogę im moim błyskotliwym umysłem i podowodzę" - pomyślał pewien Doko, który nie miał za grosz autorytetu, a potem się zgłosił i każdy miał go gdzieś. Zdaniem samuraja, to następny dowódca powinien zostać wybrany przez Hakuseia. Wtedy przekazując dowództwo konkretnej osobie mógłby przekazać mu chociaż część swojego posłuchu. A tak? Jako jedyny zgłosi się ten debil który pół walki ciął nieprawdziwe cielaki i co? Ma dowodzić? Kei przewrócił oczami na to wszystko, bo już naprawdę coraz mniej rozumiał i miał coraz większą ochotę na to, aby odseparować się grupką której ufał, a w której współpraca przebiegałaby na pewno o niebo sprawniej. Póki co jednak był skazany na poszukiwania skrzyneczek i resztek grupy poszukiwawczej w większym oddziale, któremu przyglądał się z niegasnącą ciekawością i zastanawiając się, co jeszcze tutaj go zdziwi.
Dobrze przynajmniej, że ani Kuroi, ani Kyoushi, ani oczywiście Ichirou nie ucierpieli w ostatnim starciu. To było budujące i dawało pewną nadzieję na to, że być może uda im się dotrwać do jakiegoś przynajmniej półszczęśliwego zakończenia.
- Wy rozumiecie coś z tego? - Zapytał stojąc pomiędzy kolegami ze swojej ekipki. Znajdowanie skrzynek i dotarcie do Yuriko było w porządku, ale w jakim celu mieliby skupiać się na usuwaniu tych iluzji? Były źródłem jakiejś tam wiedzy, a do tego zupełnie nieszkodliwe. Ruszyli w drogę, tylko ciekawe czy trio z pobliskiego domku zdąży do nich dołączyć? Ah, nawet jeśli nie to co z tego, prawda?

  Ukryty tekst

[Takashi]

Teraz przy całej grupie, która ledwie zdążyła się zebrać do kupy, brakowało nie tylko Jun'a, ale również Asagi'ego oraz Toshiro. Ta dwójka poszła sprawdzić, co dzieje się w budynku, w którym od dłuższego czasu tkwił Tamori, prawdopodobnie niepokoili się jego nieobecnością tak samo, jak Nara, jednak ten postanowił nie opuszczać zgromadzenia, które i tak miało problem z trzymaniem się w kupie. Jasne, zdolności niektórych wymagały oddzielenia się od reszty, co już nieraz było zobrazowane, ale znacząco utrudniało to utrzymanie formacji i wykonywanie rozkazów dowódcy. Mimo wszystko to, co działo się w tamtym budynku, wzbudzało ogromny niepokój i było zastanawiające chociażby z tego powodu, że trwało zbyt długo, a w środku było zbyt cicho.
Na którymś etapie Hakusei podniósł się i zaczął tłumaczyć ich dalsze zadania, czerwone światło zalśniło na niebie, dając swoisty sygnał do działania. To była Yuriko. Prawie wszystko było ustalone, jednak kilka kwestii nadal zostawało niepewnych, mianowicie obecność tamtej wyizolowanej trójki oraz dowódca, na którego zgłosił się Kakita. Szkoda, że nie było go przy wszystkich. Trzeba było wybrać odpowiednią osobę.
-Powiedz to. - odezwał się w nim jakiś wewnętrzny głos, który starał się zignorować.
-Zgłoś się. - podpowiadał i było go słychać dość wyraźnie, lecz czarnowłosy nie zwracał na niego uwagi.
Jasne, chciał, pasowałby do tej roli, jednakże gdyby Hakusei miał go wytypować, zrobiłby to wcześniej bez zadawania swojego pytania. Może miał co do Nary wątpliwości? Nie ma się co dziwić, to zwykły dōkō, który nie wykazał się do tej pory żadnymi szczególnymi zdolnościami, dlaczego niby pozostali mieliby go słuchać? Bardziej na tę rolę pasowali ci silniejsi, albo chociażby medyk, który swoim opanowaniem i doskonałym zmysłem był w stanie uratować Hakusei'a. Nie było czasu na rozmowy, trzeba było działać. Szybka mobilizacja i w drogę!
Bez względu na to, kto dowodzi, Takashi wysłuchałby jego rozkazów i wyruszyłby w drogę zgodnie z ustaleniami. Wiedział, że nie można marnować ważnych chwil na zbędne czynności.

Streszczenie: Ruszam za osobą, która będzie wytypowana na dowódcę, dostosowuję się do rozkazów.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Popatrzył na Hakuseia. I to tak jakby człowiek zupełnie odszedł od zmysłów. Wiadomo, że przed chwilą prawie umarł i trzeba mu dać pewien czas na powrót do pełni świadomości, ale chwila chwila, że co? Fakt faktem, byli grupą, która miała być dywersją, skupić na sobie uwagę Juugo, lecz nie zmienia to faktu, że to dosyć ważny fakt. Cenne informacje o Antykreatorze - przecież po to tutaj byli. By zyskać jak najwięcej wiedzy, by dowiedzieć się jak się go pozbyć, jak sprawić by więcej nie stanowił zagrożenia.
-Pudełka? Nie powinniśmy wiedzieć o tym dużo wcześniej? Na przykład, gdy się rozdzielaliśmy? - zapytał spoglądając na Hakuseia, a w jego wzroku dało się wypatrzeć zirytowanie. To właśnie jego uznawał za lidera tej grupy, za kogoś naprawdę kompetentnego, kto odnajdywał się w tej roli, kto spajał ich grupę. Dowiadują się o tym tak późno, co by było gdyby Hakusei umarł, gdyby siły Kuroia i Mujina nie wystarczyły, żeby go przytrzymać przy życiu? Nie wiedzieli co dalej, prócz tego by zwracać na siebie uwagę. Dostali wymagane minimum informacji, trudno się dziwić Yuriko i reszcie, że zdecydowali się na taki krok, jeżeli nikomu nie można ufać, ale te pudełka? Ogromny błąd, oby tylko nie kosztował ich zbyt wiele. Budynek zaznaczony był jednak na mapce - Staruszek zorientował się po okolicznych budynkach, czy to na pewno ten wskazany przez Hakuseia i potwierdził jego słowa. Skrzynka, pudełka, co takiego mogły zawierać? Czemu Antykreator się ich nie pozbył, tylko porozstawiał po okolicy. I do tego ta tajemnicza liczba 8, która mogła oznaczać wszystko.
-Tak średnio bym powiedział - odrzucił w kierunku Diabołka, który to przybył z frontu. Staruszek nie widział w tym nic zabawnego, zwłaszcza że no cóż, przed chwilą obok siebie mieli trupa, a chwilę wcześniej prawie stracili Hakuseia. Poczucie humoru w takiej sytuacji? No nie bardzo bym powiedział. Wiadomym było, że Ichir nie chciał tutaj nikogo urazić, w sumie martwi i tak głosu nie mają, ale no pewnych rzeczy lepiej nie mówić. Tylu Juugo obok nich, tyle przeklętych, którzy stracili panowanie nad sobą. Bestii, które nie powrócą już do normalnego życia. Do jakiegokolwiek życia.
-Nie bardzo, ale mam nadzieję, że niedługo zaczniemy Pastuszku - powiedział z lekką niechęcią w głosie, zbierając swój piasek do gurdy. Ten leniwie powracał do pojemnika, który zdawał się nie mieć dna -Chodź ze mną. Ty albo Kyo. Sprawdzimy coś - rzucił do pozostałych członków Klepki, by któryś za nim podążył. Zamierzał wejść do budynku, który wspomniał Hakusei, w sumie i tak był po drodze. Wolał jednak mieć jakieś ubezpieczenie, kogoś kto by go zabezpieczał. Ruszanie w pojedynkę mogłoby się skończyć fatalnie - walające się budynki i te sprawy. Gdy tylko przekroczy drzwi... ba, nawet gdy będzie się zbliżać do domku będzie nasłuchiwać wszystkiego dookoła, czy coś nie kryje się w domostwie - pułapki, notki, cholera wie co jeszcze może ich spotkać. W razie czego trzyma przy sobie piasek, tak by ochronić siebie i tego, kto pójdzie z nim.

  Ukryty tekst

[Harisham]

Wygląda na to, że póki co jesteśmy bezpieczni. Wszystkie demoniczne pomioty zostały zabite, a my spełniliśmy swoją rolę odciągając je od grupy poszukiwawczej. Problem jednak jest taki, że wciąż jesteśmy ledwie u wejścia do osady. Im dalej w głąb, tym wrogów pewnie będzie jeszcze więcej. Nie możemy więc się rozdzielać i łamać formacji, tak jak w walce przed chwilą. Kto wie, może gdybyśmy byli bardziej karni, Keira by nie zginęła, tylko odniosła miłe Hachimanowi zwycięstwo? Na takie rozważania przyjdzie jednak czas później. W chwili obecnej trzeba się skupić na naszej misji.
Posłusznie wykonuję wszelkie polecenia skierowane w moją stronę i podążam za resztą drużyny. W razie niespodziewanego ataku skraplam się.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mujin]

Czy Mujin faktycznie potrzebował ciała tej dziewczyny? Oczywiście, że tak! Czy zamierzał go oddać? Może? Powinien? Znaczy teoretycznie powinien. Ponieważ zmarłym należał się szacunek. Mogła i oczywiście była czyjąś córką, częścią rodu Koseki. Miała znajomych, przyjaciół i powinna spocząć na swojej rodzimej ziemi. No właśnie problem leżał w miejscu, gdzie te wyobrażenia konfrontowały się z przekonaniami Mujina. Ciało gniło w ziemi, rozkładało się. Zmieniało się w papkę i było wchłaniane przez organizmy żywe wokoło. Nie miał takiego sentymentalnego podejścia do zwłok. Osoba która była w jej ciele już nie żyła, nie było jej. Jej już nie zależało, innym ludziom wokoło może i owszem, ale jej samej nie. A jej ciało mogło stanowić kolejny stopień do większego odkrycia, do kolejnego kroku postawionego na ścieżce medycyny. Sekcja jej zwłok mogła przecież kogoś uratować. Mujin miałby lepsze zrozumienie ludzkiego ciała, a to przełożyłoby się na skuteczność jego Iryojutsu. Miało sens, prawda? No pewnie że ma! Gdyby ktoś z boku patrzyłby na Mujina swoimi wszystkowidzącymi oczyma i miałby chociaż trochę rozumu, to na pewno potwierdziłby opinię medyka. Lepiej zajmować się żywymi czy martwymi? No właśnie. Najśmieszniejsze, i cichy głosik z tyłu głowy wyraźnie to potwierdził, że trochę czasu Mujin przy rannym spędził. Każdy mógł się tym zająć, ale nikt tego nie zrobił. I akurat wtedy ta dwójka wyskoczyła. Zupełnie jakby nie chcieli, by to akurat on dostał ciało. Z jakiegoś powodu.
Hakusei nabrał już chyba nieco więcej koloru i energii, bo zaczął mówić z sensem i z dobrą składnią. Pudełka zawierające informacje o Hanie. Cóż, nie żeby po to konkretnie Mujin tutaj przybył, ale jeśli takie są rozkazy to wiele z tym nie zrobi. Ktoś powinien przejąć dowództwo, Hakusei nie był jeszcze w pełni zdrowia. Potrzebował pewnie zwykłego wypoczynku. Ale może Mujin byłby w stanie zaradzić podonym sytuacjom? Pigułka zwiększająca możliwości ciała? Regenerująca energię? Pobudzająca? Jak jakieś ziółka, tylko doustnie? To byłoby coś, to byłoby coś co chciałby rozprowadzić. Miał nawet ideę, całkiem przyjemny pomysł. Ryuzaku i Mujin, wielka współpraca opierająca się na dostarczaniu nieuzależniających środków medycznych po wysokich cenach. MIałby nieco więcej możliwości, pieniędzy, łatwiej byłoby mu znaleźć jakiegoś pomocnika... Nie, nie teraz. Zdecydowanie nie teraz. Teraz musiał się skupić, żeby nic ich nie zaskoczyło. Yokage mógł sobie być wiodącą jednostką światowej medycyny, ale nie mógł całkowicie pasować do środowiska do którego nie był przygotowany. Ale mimo to radził sobie całkiem dobrze, przeprowadzając na szczęście jedynie dwa zabiegi. Mimo tego zauwazył spory brak w swoich umiejętnościach kontroli życiodajnej energii. Nie żeby wyleczył nimi osobnika przebitego na wylot, ale powinien móc zająć się jeszcze kilkoma przypadkami.
Klony zajęły miejsce robaków Mujina, więc ten zwrócił je do siebie. Część z nich unosiła się obok Mujina, formują niewielką czarną kulę. Te robaki które nie były w stanie zmieścić się w środku jego ciała musiały być widoczne i musiał je gdzieś trzymać. Po chwii rozproszył je wokoło grupki. Na wszelki wypadek chciał mieć ich jakąś ilość wokoło, żeby móc zareagować. Flara. Więc pora zbiórki? Pewnie mieli jakiś wspólny sygnał ustalony wcześniej. Co Mujin zamierzał w tej sytuacji? Być pasywnym członkiem grupy, ot co. Obserwować okolicę za pomocą swoich robaków i reagować na potencjalne zagrożenia. I wspomagać innych w ich akcjach. Na razie było spokojnie i Mujin byłby zadowolony, gdyby tak właśnie zostało.

1) Mujin chowa zwój
2) Zbiera robaki do siebie i rozprasza część wokoło
3) Jest pasywnym członkiem drużyny

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Na śmierć każdy reagował inaczej. Asagi, jako wojownik nauczony był by… ją przyjmować i nie pozwolić jej się zdominować. Oczywiście, że było mu żal śmierci białowłosej kunoichi, ale… każde z nich tutaj ryzykowało. To była cena, jaką płacili ci, którzy ruszali w bój. Prędzej czy później, zadawana na prawo i lewo śmierć z towarzyszki stawała się… wrogiem? Nie, Asagi tak o tym nie myślał. Jako samuraj przygotowany był przyjąć śmierć w każdym momencie, bowiem to ona stanowiła główną oś wyznawanego przez niego kodeksu bushido. Czy jednak w tej chwili Kakita był gotów… umrzeć w dowolnym momencie? Zdecydowanie… nie. Miał dla kogo i po co żyć, a może tylko tłumaczył swoje egoistyczne słabości? Mógł wszak znaleźć tysiące powodów dla których nie powinien teraz umierać, a z drugiej strony… z drugiej strony będąc tu musiał brać to pod uwagę. Nawet jeśli się temu buntował, to jednak niczego to nie zmieniało. Śmierć była czymś, co każdy prędzej czy później przejdzie. Pytaniem jednak pozostawało, jakich na zastanie. Czy obleczonych w łajno życiowych słabości, czy w piękne szaty tego, co ludzie zwą dobrym i honorowym życiem? A może to wszystko było tylko wymówkami, próbami wyjaśnienia sobie tego, dlaczego rzeczy się dzieję, a inne nie. Ludzki umysł potrzebował takich rzeczy. Tego opium...
Zostawmy jednak filozofowanie dla mnichów i tych, którzy mają na to obecnie czas. Niebieskooki wychodząc jak się mu wydawało na szybki zwiad wpakował się w zupełnie niespodziewaną sytuacje, z której, trzeba było jakoś wyjść.
– Co się dzieje z drugą grupą nie wiemy. Póki zachowamy jedność, jest szansa że obroni nasz cel, bowiem tak jak mówisz, jest on ważniejszy od nas. – odpowiedział jeszcze kapelusznikowi samuraj, zgadzając się z tym, że cel misji jest ważny, oto bowiem mieli zdobyć informacje na temat osoby, której przypisywano odpowiedzialność za śmierć tak wielu istnień, że aż strach o tym myśleć gdy…
Może to przez ogólną nerwowość, może przez zmęczenie, ale gdy niebieskooki skierował swją lewą dłoń odruchowo do miecza, małe stworzenie które jawiło się jako mały potworek wydarło do przodu w sposób tak szybki… że niebieskooki aż otworzył szerzej powieki. Mowy nie było, by spodziewał się, że w tak małym ciałku może się tlić taka siła, czy może jedynie była to kwestia dystansu? Nie, samuraj stoczył za wiele pojedynków i walk na śmierć i życie, by jego wzrok ulegał takim omamom. Doświadczenie robiło swoje – to nie kwestia dystansu, to kwestia szybkości. Karłowaty Jugo był pioruńsko szybki i gdyby chciał, wywiązałaby się tu krwawa walka, ale... ten jedynie się zatrzymał między Jun’em, a Asagim i oddzielił tarczą. Grożąca postawa stworzenia była jasna i instynkt samuraja domagał się adekwatnej odpowiedzi lecz… to samo doświadczenie umiało odróżnić atak od obrony. Jugo nie zaatakował, jedynie się bronił. To była niebezpieczna gra, zwłaszcza to, co robił Jun.
Asagi jednak puścił miecz obojgiem dłoni i podniósł je w górę w geście w którym deklarował brak agresji. To był uniwersalny przekaz i nawet Jugo to zrozumie, co więcej, samuraj cofnął się powoli dwa kroki, tak by niejako pojawić się znów w oknie.
- Obyś się nie pomylił, Jun-san. – rzekł niebieskooki, po czym postarał się swój umysł oczyścić oraz… zejść do niskiej pozycji, niemalże klęczącej. Ręce miał po bokach ciała, kiedy „przykucnął” na jednym kolanie w pozycji, z której… mógł błyskawicznie dobywać miecza. Jego postawa nie wyrażała jednak groźby, przeciwnie. Wydawał się być dosyć uległy, jednocześnie, nie emanował emocjami. Lata treningu zaowocowały tym, że potrafił (przynamniej we własnym mniemaniu) wyzbyć się emocji. Tamten Jugo tylko bronił Jun’a, ale Asagi zamierzał bronić samego siebie. W tym celu należało pozostać w niegroźnej pozycji, ale takie, która zapewnia szanse na obronę.
– Masz rację, jeśli zabierzesz go do pozostałych, nie obejdzie się bez ofiar. – powiedział pozostając w niskiej pozycji, lekko pochylając głowę jak do ukłonu. To miało zapewnić im bezpieczeństwo, pewne było, że reszta shinobi może narobić tyle rabanu, że mały Jugo zwyczajnie zareaguje ze strachu i zacznie się krwawa jadka.
Jednocześnie Asagi, jeśli widzi Toshirou, daje mu skinieniem ręki znak, by również nie ingerował i zachował niską pozycję, a najlepiej w ogóle się nie ruszał i nie prowokował stworka.
– Przekaże Hakusai’owi że zgłaszasz się do pełnienia roli przedniego zwiadu. Jeśli to pudełko ma informacje o których…mówiłeś, zabiorę je do Hakusai’a. Tam będą bezpieczne, nie możesz ich zabrać ze sobą na przeszpiegi. – zdecydował niebieskooki i teraz właśnie powoli docierało do niego, jaką puszką Pandory było pudełeczko. Jeśli miało w sobie informacje dotyczące potomków Antykreaotra, jeśli należał do nich… Yuki Natsume. Nie, nie teraz… niebieskooki starał się panować nad swoim tętnem i zachować iście samurajską, kamienną twarz. To, z czyjej krwi był Natsume nijak nie wpływało na to, kim jest. Samurajowie wiedzieli to najlepiej – bowiem tak syn wielkiego rodu mógł się okazać szują, tak samo syn chłopa czy rybaka mógł się stać wojownikiem. To nie krew która cię tworzy, a ścieżka, którą kroczysz świadczy o twoim życiu. Co więcej… będąc dzieckiem ma się zarówno ojca… jak i matkę. Nie ważne jest wiec to, jak jest twoja jedna połowa, ale.. jaka nie jest twoja druga oraz, jaką całością jesteś ty. Niebieskooki nie wątpił ani w sekundę w Natsume, a w zasadzie, w Akahoshi Kensei’a. Czuł jednak, że ten cios, gdy już na niego spadnie będzie ciężki. I to nie jest ten moment, w którym powinien się o tym dowiadywać…
Kakita musiał zachowywać czujność – czujność względem swojego serca. Musiał zachować ostrożność względem emocji, które mogłyby sprowokować małego potworka do ataku. Stworzenie to… na swój sposób go intrygowało, a raczej, wzbudzało swoisty żal? Może… dało się mu jeszcze jakiś pomóc? Pytaniem tylko było, czy stworzenie to… miało w sobie jeszcze coś z człowieka, którym było? Czy nie lepiej byłoby je… zabić? Z innej strony, kim oni są by decydować kto ma prawo żyć, a kto nie? Pewne było jedno, jeśli stworzenie nie będzie atakować, Asagi nie rzuci się na niego. Po części z powodu siły jaką pokazało (a atakowanie bez sensu nie jest drogą wojownika), po części dlatego, że jego miecz ma chronić życie, a nie je bezmyślnie odbierać. Jakby jednak nie było, Aasgi zachowuje czujność – jeśli twór go zaatakuje, ten z pozycji jakiej jest spróbuje uskoczyć w bok i ciąć dobywając ostrze, a jego celem będą kończyny, a miecz momentalnie otoczony chakrą. Dalej nie marnując czasu celem będzie jego głowa tudzież tors, tylko że w momencie drugiego cięcia poleci od razu Hadan - tu nie ma żartów, stworzenie o takich parametrach musi zostać wyeliminowane błyskawicznie. Dystans jest mały, wiec różnica prędkości nie zagra aż tak wielkiej roli – ważne by zgrać unika z atakiem, dalej jakoś pójdzie.
Jednakże podstawowym założeniem jest to, że się za moment rozejdą bez zbędnej wymiany ciosów. Jeśli tak, to Asagi poczeka aż Jun zostawi pudełeczko i się wycofa wraz ze stworem, następnie po nie podejdzie i zabierze je niespiesznie, następnie wycofa się rakiem (stale mając na oku co się dzieje przed nim) i wróci do zespołu.


Skrót:

• Kakit przyjmuje niską pozycję i próbuje udobruchać stwora + wynegocjować z Jun’em co dalej,
• Udało się bez walki – wracamy do zespołu,
• Nie udało się bez walki – bronimy życia

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Natsume skinął lekko głową, gdy Ichirou przedstawił mu nazwę swojego oręża - chociaż, jeśli miał być szczery, od razu dało się zauważyć że Asahi nie miał zadatków do tego żeby móc nazywać się szermierzem. Chociaż dzierżył miecz, zdawał się być zupełnie obojętny na znaczenie imienia bądź wartości swojej broni - która przecież dla wojowników była niemalże równie bliska jak przyjaciel. Nie - dla syna pustyni nie było to nic innego, niż tylko kolejne narzędzie do walki ze swoimi przeciwnikami. Było to na swój sposób rozczarowujące. Strzelał, że duch zamknięty w Hiramekarei (bo wierzył, że w każdym mieczu posiadającym imię istniała jakaś dusza, wzmacniana przez ducha tego kto go dzierżył) musiał być wyjątkowo poirytowany tym, jak był traktowany. No ale - znał Ichirou na tyle, by wiedzieć że jego wiara w nadnaturalne zjawiska kręciła się mniej więcej na poziomie "mam to w rzyci", więc...
Kiedy jednak usłyszał kolejne zdania, odruchowo się uśmiechnął - nawet, jeśli jego twarz była przykryta maską. Cóż, Ichirou nie byłby sobą, gdyby nie pozwolił sobie na jakieś docinki lub suche żarty...

  Ukryty tekst

Wymagania

Założenie

Brak

Pełna sprawność

10 siły

Zdobycie

Wyprawa rangi B

Link do tematu postaci

KLIK!

Styl walki:

Nazwa

Sengiri no kokyū 千切りの呼吸

Zasięg

Bezpośredni

Specjalizacja

Uderzenia kończone schowaniem ostrza

Wymagania 150 szybkości. Wymaga fabularnego treningu z innym użytkownikiem tego stylu lub zaliczenie treningu z samurajem znającym Iaido (może być jako element misji).

Opis Powstanie i założenia: Styl szermierczy Sengiri no kokyū został stworzony i opanowany przez Natsumego Yuki na podstawie szkolenia, odbytego pod okiem samurajskiego mistrza sztuki Iaido, Zjawy. Założenia w obu są bardzo podobne – użytkownik przetrzymuje miecz w pochwie, wysuwa go tylko na czas uderzenia, po czym umieszcza go z powrotem w sayi. Różnice jednak znajdują się w szczegółach: Sengiri no kokyū jest znacznie mniej restrykcyjne co do sposobów zadawania ciosów. Dlatego użytkownik może – w przeciwieństwie do tradycyjnego Iaido – w walce posługiwać się pochwą miecza jako obuchem, lub wykonać kilka cięć na różne kierunki przed schowaniem ostrza.
Przymioty użytkownika: użytkownik jest przygotowany do walki w momencie, gdy odepnie od pasa miecz razem z pochwą i zacznie je trzymać w słabszej ręce. Moment wykonania cięcia jest sygnalizowany schyloną postawą ciała, niekiedy z przykucnięciem. Po ostatnim uderzeniu kombinacji, użytkownik umieszcza miecz z powrotem w pochwie, uprzednio strzepując z ostrza krew.
Sekwencja treningowa („kata”): Osoba staje w lekkim rozkroku, trzymając w słabszej dłoni miecz wsunięty do sayi. Wykonuje wykrok nogą i wyprowadza przy tym uderzenie pochwą miecza. Drugi wykrok, cofnięcie ręki wraz z drugim uderzeniem sayą. Przykucnięcie i skulenie, chwyt za rękojeść, natychmiastowe cięcie, po którym następują następne dwa krzyżowe uderzenia. Obrót, wymach i uderzenie mieczem po skosie od góry w dół. Schowanie miecza z powrotem do sayi. Ponowny ruch wysuwający, podwójne uderzenie na boki, wsunięcie. Powtórzyć kilka razy. Przykucnięcie, piruet w prawo, jednoczesne sięgnięcie po rękojeść i cięcie od dołu do góry. Obrót, wyskok, uderzenie od góry w dół. W przykucnięciu wsunięcie ostrza do sayi.
Sekwencji tej można też użyć w walce, tylko – rzecz jasna – znacznie szybciej.

Właściwości Użytkownik potrafi wykonywać zaskakujące, szybkie uderzenia, kończone umieszczeniem miecza z powrotem do sayi. Odpowiednio użyte cięcie jest w stanie przebić się przez blok wroga, jako że ten nie jest w stanie określić, w którym momencie uderzenie nastąpi. Od poziomu szybkości 200 cięcia są tak szybkie, że widzący je (a mający percepcję dwa i więcej poziomów mniej) mają wrażenie że użytkownik w ogóle nie wysunął miecza, a tylko trzymał dłoń na rękojeści - jedynym symbolem zadanego uderzenia jest trwający ułamek sekundy świetlisty łuk w powietrzu, odbijający się od ostrza. Mający więcej niż górna granica drugiego poziomu (80<) percepcji widzi moment cięcia i ruch miecza, lecz bez szybkości szanse na unik są niewielkie.

Bonusy

+10/20/30/40/50 szybkości na technikach, zależnie od rangi

Link do listy

http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=102&t=362

Staty:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Prośba o wydanie ciała Keiry została zupełnie zignorowana przez medyka. Toshiro patrząc w jego kierunku zastanawiał się czy w ogóle do niego ona dotarła. Mężczyzna zdawał się być zupełnie odklejony od rzeczywistości. Czyżby jakiś pomyleniec? Ale przecież wydawał się być całkiem normalny. Spojrzał po innych, którzy zdecydowanie dostrzegli jego prośbę. Nikt jednak nie wstawił się za nim, czy też nic nie powiedział. Ach tak, czyli każdy z nich zostawiłby swoich bez większego zastanowienia? Dobrze wiedzieć. Postał tak jeszcze chwilę jak idiota nie wiedząc tak na prawdę co teraz z tym wszystkim zrobić. Niestety cudowne natchnienie do niego nie dotarło i skończył tak na prawdę z niczym. Nie chciał przecież wszczynać teraz burdy o zmarłych, gdy każdy z nich znajdował się jeszcze pośród żywych, a zadaniem Aburame było przytrzymać ich wszystkich przy życiu i byłoby to głupim z jego strony, aby w tym momencie w jakikolwiek sposób pozbawiać ich tego elementu, dlatego na tę chwilę postanowił zostawić tę sprawę bez robienia większej burdy.
Swoje kroki skierował jednak w stronę Juna, który odkrył coś... Coś dziwnego. To pudełko, które opowiadało jakąś historię. Tak, zdecydowanie po wejściu domyślił się, że to co słyszał musiało być właśnie z tego o czym mówił Jun. Dopiero po krótkim czasie wszystkie fakty zaczęły do niego docierać. Mori Himeko? Kurwa. Przecież to była matka Asaki. Jeśli przyjdzie mu ją jeszcze kiedyś spotkać to na pewno będzie musiał jej powiedzieć o tym czego się dowiedział. Youmu Nanatsuki? Tę pannę przecież też zdążył poznać. Wydaje mu się, że raczej nie była świadoma swego pochodzenia, chociaż gdyby spojrzeć na jej charakter... No cóż. Jest to sprawa, której na pewno chciałby przyjrzeć się bliżej po tym wszystkim.Wysłuchał obu panów w skupieniu. Kakita zdecydowanie był tutaj tym mądrzejszym i mówił o wiele rozsądniej.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

And the only solution was to stand and fight. Hakusei odetchnął, przymykając na moment oczy. Sielanka. Wokół gwar ulicy, budynki, które teraz stawały się śliczne i pamiętne, stado krów, które przenikało przez nich i przeszło swoją drogą, pędzone w głąb miasteczka cholera wie po co i dlaczego. Dwójka mężczyzn, która pognała za zadowolonym pasterzem z jego trzódką, krzycząc, żeby się zatrzymał i dlaczego, u licha, wprowadza te zwierzęta do środka. Teraz nie były to pojedyncze rozmowy. Teraz to był gwar żyjącego miasteczka, które miało się świetnie. Gdyby nie ta mgła to można by było przysiąść, że kolory i dźwięki zrobiłby istną kakofonię, którą ciężko byłoby zdzierżyć w mirażu walki. Ale te iluzje wcale nie trwały w nieskończoność. Budynek po lewej stronie, przed momentem piękny i wymuskany, powrócił do swojej prawdziwej formy - zniszczonej. Zniknął ojciec z synem ganiający się po ulicy i zniknęła matka stojąca w progu i wołająca za swoją rodziną, żeby wrócili na obiad i że mają uważać, nie wygłupiać się tak w blady dzień. Wizje przemijały i zmieniały się gładko, płynnie, nachodziły na siebie, w niektórych punktach nawet sobie przeszkadzały. Jak zepsuta zabawka, którą ktoś podarował dziecku, a te rzuciło nią w podłogę. Roztrzaskała się, rozpadła. Zostało tylko echo z dawnej niej.
- Yuriko dopiero odkryła ich istotność. A kiedy skończyłem z nią rozmawiać wiesz, co się stało. - Oj owszem, takie rzeczy podaje się wcześniej... kiedy się o nich wie. Hakusei po to potrzebował ochrony i jak wyraźnie mówił - zapewnienia skupienia, żeby z kobietą zawrzeć kontakt. I wtedy też przeszły informacje, które mógł podać teraz. Owszem, myszy zrobiły swój zwiad, ale istotność tych elementów, pudełeczek, była jak wszystkiego innego - książek na przykład. - Pryzpadek sprawił, że mamy dwa pudełka przy sobie. Naszym celem nie było ich zbieranie - była nią dywersja. - Przypomniał jeszcze Kuroiowi. W swoim zwiadzie nie skupiał się na szukaniu klamotów - skupiał się na szukaniu wrogów. Jego sensoryzm zaś, jak było już powiedziane, pozostawiał wiele do życzenia. Nie był w stanie informować na bieżąco o tym, co się dzieje. Tym nie mniej jak się nie ma, co się lubi, czyli wspaniałego byakugana, to się lubi tych, co mają. I to tych, co mają cokolwiek. - Musimy się śpieszyć. Antykreator może się pojawić w wiosce niedługo. - Nie było dla nikogo raczej zaskoczeniem, że z tego względu należało zachować potrójną ostrożność - która i tak nikomu nic nie da, jeśli sam Han rzeczywiście postanowi zejść na główną ulicę. Był tu ktoś, kto się oszukiwał, że mogli go pokonać?
Hakusei zadał pytanie, na które każdy miał odpowiedź - w ciszy własnego umysłu. Czy tak nie powinno być? Że to dowódca wyznacza swojego następcę? Powinno. Jednak walczyć to jedno, dowodzić - drugie. Jego wzrok aktualnie trzymany był na sylwetce młodego ninjy - Nary. Tego, który siedział cicho, ze swoją bronią, który pomógł unieruchomić jaszczura, a jednak jego wnętrze pełne było wątpliwości, obaw, niepewności co do samego siebie. Braku przekonania co do tego, że wśród tylu niesamowitych osób własnie on mógłby coś zrobić. I tak, gdy miał swoją szansę - stracił ją. O tym akurat Malarz nie wiedział. Dowódca musiał mieć posłuch. Musiał wzbudzać chociaż minimalny szacunek, żeby jego rozkazy nie były traktowane na odlew, choć i to różnie bywało. Teraz natomiast jego wzrok niemal fizycznie przesuwał się po plecach młodego Nary. Jakby wwiercał się swoją siłą, próbował coś dojrzeć, albo może czegoś oczekiwał? Nawet jeśli - nie doczekał się. Przecież to uczucie, że coś się źle zrobiło, że nie było się wystarczająco dobrym... to pomaga w upadku, prawda?
- Głowa do góry. - Ciężko było powiedzieć, czy to był rozkaz, czy może raczej coś na wzór dobrej rady. Głos Hakuseia, jego ton, był w zasadzie niezmienny. W trakcie walki nabierał jedynie na ostrości, by potem znów schodzić do monotonnej, spokojnej nuty. Jego wzrok odwrócił się od Takashiego i przeszedł znów do budynku, w którym działy się rzeczy. - W takim razie Asagi, jeśli przyjmie rolę. - Poparł Hakusei. Jego tor rozumowania biegł bardzo podobnym torem do Natsume, choć akurat o tym, czy samuraj cieszył się szacunkiem czy nie - nie wiedział. Za to na pewno nie zamierzał powierzać dowódca Natsume czy Ichirou. Nie dlatego, że się nie nadawali - wręcz przeciwnie. Po prostu mieli w głowach interes własnej grupy. Natsume zaś dodatkowo lubił wypady naprzód. Nie, to nie mogli być dowódcy własnych grup - oni mieli własne zadanie, żeby spinać swoich ludzi. I to działało, jak działało - dobrze, jak na oko Hakuseia. Na tyle dobrze, żeby w miarę sprawnie przeprowadzać akcje. Liczył na Takashiego. W końcu był Nara. Jednak czasami nie można za wiele oczekiwać od tych, którzy mają niewiele doświadczenia. I być może to był błąd - nieco za dużo wymagał od młodego shinobi.
- Potwór, który opuścił wioskę zniknął. Musiał być kolejną iluzją. - Poinformował, wracając nosem do zwoju, żeby przestudiować, w czasie oczekiwania, kolejne informacje, jakie przyniosły mu myszy. - Wokół nadal biegają pojedyncze Jugo. Są rozproszone i zdekoncentrowane przez iluzje. Działają jak na razie na naszą korzyść, więc wyłączanie ich aktualnie może mijać się z celem. Lepiej jednak zabrać ze sobą mechanizm za nie odpowiedzialny.
Otoczenie było chwilowo spokojne. Spokojne na tyle, żeby rzeczywiście złapać oddech. Przygotować się na nieuniknione. Tak jak wcześniej niepewnym było, czy sam Antykreator pojawi się w tej wiosce, tak teraz ta przepowiednia o wywabieniu go ze swojej kryjówki została spełniona. Ta zapowiedź tego, co może się wydarzyć. Seinaru, Ichirou, Harisham oraz Takashi mogli zobaczyć, że po prawej stronie mgła poruszyła się nienaturalnie dla spokojnego otoczenia i kiedy skupić na tym spojrzenie... to, co zostało ze smoka Keiry zaczęło się rozpływać. Jakby się topiło. Powolutku, ale nieuchronnie. Tak samo jak to, z czego został zbudowany dom i co teraz stanowiło jego absolutną ruinę. Efekt ustał po chwili i mgła znów się uspokoiła.
A tam naprawdę toczyła się bardzo niebezpieczna gra. Przez moment wręcz skrajnie niebezpieczna, kiedy wszyscy mogli się rzucić sobie do gardeł. Gra, której zasady chciał pisać Jun. Chciał zagrać na własnych zasadach - grać według tego, co dyktował jego wewnętrzny kodeks. Według tego, co wydawało mu się słuszne i wydawało mu się, że poprowadzi do nowych odpowiedzi. Być może liczył tak naprawdę na to, że pojawi się i jeszcze więcej pytań. Brnięcie we mgłę, gdzie wszystko było niepewne - czy to miało sens? Asagi wiedział dobrze - nie miało. Zwłaszcza, kiedy chcesz prowadzić ze sobą stworzenie, które potencjalnie fizycznie przewyższało dwójkę znajdujących się tutaj wojowników. Jun, Jugo i Asagi - napięcie było bardzo wyraźne. I do tego teraz jeszcze przedstawiciel rodu Uchiha, który obserwował to zjawisko z boku, nie stając w linii potencjalnych strzałów i cięć mieczy. Uchiha, który mógł z szeroko otworzonymi oczami reagować na nowiny, rewelacje i ruchy, jakie były tutaj wykonywane. A mały Jugo zdawał się być jakże dziwną kartą przetargową w całej tej sytuacji.
Ręce Jugo wróciły do jego normalnego stanu i stworzenie przekrzywiło głowę, opadając na cztery łapy. Spoglądało prosto na Asagiego. Usiadł. I chociaż to spojrzenie, te dziwne, demoniczne oczy, nie promieniowały inteligencją, wydawały się być naprawdę mądre. Wydawały się nie spoglądać na powłokę, a przenikać prosto do mięśni. Odnotowywać każdy ich ruch. Widzieć wręcz pulsującą krew w żyłach. Słuchać każdego uderzenia serca, które jak nic innego potrafiło zdradzić zamiary i intencje. Jak bardzo wyrachowanym trzeba było być, żeby zryw miecza, pragnienie po jego sięgnięcie, nie wywołało we wnętrzu żadnego poruszenia? Im dłużej spoglądało się na tego Jugo tym bardziej Kakita mógł nabrać tego niepokojącego wrażenia, że ma przed sobą coś dzikiego, a próby tego były jak próby oswojenia tygrysa. Spotkałeś już takich, Asagi, na swojej drodze? Głupców, którym wydawało się, że kiedy przygarną wilka, bo wilk dał się pogłaskać, to ten już zawsze głaskać się da? Człowiek nie był stworzony do rozumienia natury zwierząt. A na pewno nie był stworzony, by je oswajać. Wilka można było złamać, można go było wytresować - ale nawet wtedy ludzie podchodzili do niego zza krat. Bo dobrze wiedzieli, że to nie wystarczy, by któregoś dnia ich nie ugryzł.
Wszyscy czekali na ruch osób ze środka. Przy czym trzeba było przyznać, że raczej wszyscy już chcieli ruszyć do przodu i nie czekać na to, aż ewentualni, nowi wrogowie ich otoczą. Hakusei wymalował nowe myszy, które znów poszły czynić zwiad.

Legenda:

• Hakusei
• Kitku
• Jugo

Mapa terenu

• Ciemny niebieski - Natsume
  Jasnoniebieski - Jun
  Bardzo jasno niebieski vel błękitny - Kakiteł
  Zółty - Ichirou
  Bardzo jasny zielony prawie jak żółty vel nie wiem - Kuroi
  Jasny brąz - Seinaru
  Pomarańcz - Harisham
  Ciemny fiolet - Toshiro
  Jasny fiolet - Keira
  Ciemny zielony - nasz pan generał Nara
  Jasny zielony - Mujin
  Czarny - nasz zwykły szeregowy Hakusei
  Czerwony - zapomniany Kyoushi
  
  1 kratka = 2m!

Tajne/poufne, Ocir nie patrz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

DEADLINE: 12:00 19 października

Jeśli coś nie odpowiada w ułożeniu mapki bitewnej to mówić.
Jeśli coś niejasne, czegoś zapomniałam - pisać.

[Takashi]

W obliczu zaistniałej sytuacji Takashi'emu nie pozostało nic innego, jak dostosowanie się do panujących wokół warunków. Stanął przed wyborem, który mógł w znacznym stopniu wpłynąć nie tylko na dalszy przebieg misji, ale również jego życia. On? Dowódcą? Fenomen strategicznych zdolności klanu Nara znany jest chyba na całym świecie, ale czy takowym mógłby wykazać się zwyczajny Dōkō, którego nikt nawet nie znał? Niestety przyszło mu żyć w świecie, w którym prawdziwą wartość udowadnia się nie sercem i słowem, a czynem, zaś on sam prawdopodobnie zgodziłby się z taką zależnością gdyby nie fakt, że naprawdę pragnął objąć dowodzenie. Musiał jednak zagryźć porządnie język, by nie powiedzieć nic głupiego, zrobił tym również pokaz dla samego siebie, dzięki któremu przekonał się o własnej sile ducha. Tej mu nie brakowało. Wycofał się więc, godząc się na swoją pozycję i oddając ją odpowiedniejszej osobie. W końcu umysł to jedno, natomiast doświadczenie - w tej chwili liczyło się najbardziej. Nara uśmiechnął się w którymś momencie pod nosem, słysząc słowa Hakusei'a, choć przez pewien czas czuł na sobie jego wzrok. Miał wrażenie, że łamie obietnicę, która nie została nawet złożona. Przepraszam.
Decyzja podjęta, nowe informacje zostały przekazane, a cały oddział gotów był do wyruszenia, problemem byli pozostali członkowie grupy, którzy jeszcze nie wrócili z wyodrębnionego budynku. Sprawa powoli się przedłużała, jednak miało tam miejsce prawdopodobnie coś ważnego. Gdy Toshiro wyruszył w ich stronę, obawy czarnowłosego się zmniejszyły, w końcu Uchiha udowodnił już niejednokrotnie, jak doskonały jest jego wzrok. Potrafił przejrzeć iluzje i wskazać wszystkim właściwy kierunek, jego obecność tam na pewno rozwiąże problem. Większą uwagę młodzieńca zwróciło zjawisko po jego prawej stronie, które spostrzegł w pewnej chwili. W miejscu, gdzie runął kryształowy smok Keiry mgła poruszyła się zwiewnie, a twór wytworzony za pomocą Shōton no Jutsu rozpadł się powoli, krusząc na coraz to mniejsze elementy. Opoka mlecznej poświaty mieniła się teraz wielobarwnymi drobinami minerału, tworząc naprawdę piękny, a jednocześnie wzruszający widok. Widok przypominający równie piękną kobietę, której z nimi już nie było. Działo się coś, co przypominało przerwanie iluzji, choć nawet tego nie można było być pewnym.
-Powinniśmy jak najszybciej wyruszyć. Pozostanie w miejscu w zaistniałej sytuacji może działać na naszą niekorzyść. - rzucił w którymś momencie, nie patrząc na nikogo konkretnego, dopiero na koniec spojrzał na Hakusei'a. -Pozwól, że zapytam. Jak radzi sobie grupa poszukiwawcza?
Póki nie ruszali, miał czas na to, żeby wystosować takie pytanie. Nie oczekiwał wylewnej odpowiedzi, ale przecież te dwie grupy tworzyły jedno zgromadzenie, które miało jeden cel. Nie znał tych wszystkich ludzi, ale martwił się o Keion'a oraz Yoake, z którymi miał możliwość porozmawiania. Chłopaki wzbudzili jego sympatię i przekazali mu cenne słowa, które stały się dla niego motywacją. Nie zamierzał ich zawieść, ale był też ciekaw, jak się trzymają. Miał nadzieję, że wszystko u nich w porządku.

Streszczenie: Najważniejsze na koniec - zadaje pytanie Hakusei'owi o drugą grupę i pospieszam wszystkich, bo trzeba działać.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Część grupy polazła do pobliskiego budynku szukać jakiegoś cudacznego pudełka, podobno kryjącego tajemnice samego Hana, a on został na ulicy i w zasadzie, to nawet nie wiedział, co ma ze sobą teraz zrobić. Stał jak ten kołek pośrodku iluzorycznego zgiełku, będącego wytworem jakiejś techniki pieczętującej, której cel był absolutnie niezrozumiały, i starał się po prostu zignorować wszystkie docierające do niego fałszywe bodźce. Jego pełne rozmachu działania sprowadzały się więc do krótkiego streszczenia – trzymam się drużyny i w razie zagrożenia skraplam się osłaniam się piaskiem.
O adrenalinie, która jeszcze niedawno buzowała mu w żyłach, zdążył już zapomnieć. Jego nastrój wrócił do stanu sprzed walki – wkradło się znużenie, ale przede wszystkim irytacja, a to za sprawą tematu przewodzenia drużyną przez dalszą część wyprawy.
– Aha – skomentował krótko i dosadnie tonem wyraźnie wskazującym na niezadowolenie i dezaprobatę. – To Kakita nie walczy w pierwszej linii i nie znika na przodzie we mgle? – odezwał się zarówno do Akahoshiego i Hakuseia, którzy już chyba podjęli decyzję. Ichirou nie rozumiał tego pomysłu. Nawet jeśli honorowy samuraj cieszył się większym poszanowaniem wśród grupy niż ten młody szczeniak, którego okrzyki wszyscy mieli w dupie, to i tak nie było żadnego argumentu za tym, żeby miał on jakąś przewagę nad innymi członkami zespołu dywersyjnego. Asahi nie słyszał o tym, żeby Kakita miał jakiekolwiek doświadczenie w dowodzeniu, no ale był towarzyszem zamaskowanego miecznika, więc nie dziwne, że został wytypowany po koleżeńsku. Dziwne z kolei, że Hakusei od razu na to przystał, ale w sumie… czego się można było spodziewać po gościu, który wcześniej dowodzenie przydzielił jakiemuś szczeniakowi?
Ranga, renoma, umiejętności, doświadczenie, obycie w dowodzeniu – nic z tych rzeczy najwyraźniej nie miało znaczenia. Diabeł Świtu został uznany za główną siłę w ofensywie i defensywie, więc najlepiej niech odpierdoli większość roboty, a potem kop w dupę na do widzenia, bo przecież cała ta wyprawa nie miała nawet gwarantowanego wynagrodzenia. Naprawdę, złootoki Sabaku kolejny raz pożałował, że wziął udział w tym przedsięwzięciu. Nic z tego nie miał, nawet szacunku czy reputacji dla jego grupy, a hasełkiem o walce przeciwko największemu złu w dziejach shinobi mogli sobie utrzeć ryj chyba tylko ci o instynkcie szlachetnego herosa.
I co teraz? Czekali na resztę? No to czekali. Ichirou przeniósł na moment pochmurne spojrzenie na ruiny zatapiające się w mgle, a potem wrócił do rejestrowania wszystkiego wokół i ziewnął ostentacyjnie, żeby zademonstrować swoje znużenie i - jak miał nadzieję - lekko zirytować pozostałych. Miał ochotę wrócić już na cieplutką pustynię i zająć się swoimi sprawami.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Kolejny krok " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NrOJ9gq ... U&index=12[/youtube] – Dobrze — Spojrzał w stronę Toshiro, nie miał jakiegoś konkretnego wyrazu, bardziej oddał mu spojrzenie oddane misji, ale i czemuś więcej. W tym samym momencie sięgnął do torby, wyciągnął z niego pudełko, skrzyneczkę, które jeszcze kilka momentów temu wkładał do torby, wysunął je w kierunku Kakity
– Weź je. W moich rękach bardziej się nie przysłuży. — Jego gest nie był wykonany od niechcenia, za nim stało coś jeszcze. Nie widział innej osoby, której mógłby oddać tak cenny relikt spośród zgromadzonych.
– Nie otwieraj go. Sprowadzi wizje i nieszczęście — Podniósł na wysokość szyi rękę, wysunął lekko jeden palec, nie wskazał na nikogo, ale przyciągnął uwagę, nadając swoim słowom większe znaczenie poprzez ten gest. Nie powiedział też tego bez powodu. Nieodpowiedzialne otwarcie skrzyni, mogłoby rozkojarzyć samuraja i doprowadzić do katastrofy. On sam, miał szczęście.

Wtedy też zdecydował się zwrócić do Toshiro, ponownie skupiając na nim swój wzrok. Po serii jego wypowiedzi mruknął z początku, by zaraz dodać do tego mruknięcia swoje trzy grosze, nie wahał się w swoich słowach.
– To twoja decyzja. Przydasz się mi, przydasz się im — Westchnął, zerkając na swojego "nowego" uspokojonego towarzysza. Wyjrzał przez okno, dostrzegając poruszające się cienie, te, które szły w głąb osady, już wyruszając. W międzyczasie wezwał ich również Akahoshi, także nie było więcej czasu na dyskusje, musieli ruszać.
– Zrobię co w mojej mocy, by dowiedzieć się najwięcej. Musisz kontynuować misję, Asagi-san. — Wskazał istocie drugie okno, po drugiej stronie budynku, ponownie spojrzał się na Toshiro. Po części liczył, że nie będzie musiał iść sam. Z drugiej strony, może i tak byłoby lepiej, bo sharingan na pewno przyda się w zespole... Choć, z drugiej strony odkąd wiedzą o iluzjach, to nie było zbytnio na co patrzeć. Inna sprawa, że drużyna pełna była doświadczonych jednostek, a tutaj - mogła się liczyć każda sekunda, w przypadku pójścia przodem.

– Wyruszam natychmiast, obejdziemy budynek, wysuniemy się na przód. Niech Hakusei nas znajdzie. Informacje muszą płynąć cały czas. — Jun delikatnie uśmiechnął się w stronę samuraja, nie był to uśmiech cwaniaka, ani zwycięzcy. To był uśmiech kogoś dumnego, kto miał cel i właśnie przystępował do jego realizacji, kogoś - kto się nie bał.
– Jeśli się nie mylę, to spotkamy się poza Oniniwą — Wtedy też ruszył. Najpierw do pokoju, z którego przyniesiono mu skrzynkę. Rozglądał się za czymś, co mogłoby mu powiedzieć więcej o tożsamości stwora. Nie spędzał nad tym jakoś dużo czasu, też nie był jakoś szczególnie agresywny przy tych ruchach. Przez okno, by nie wejść w zasięg wzroku pozostałych członków drużyny, nie chciałby, zobaczyli jego koleżkę. Na dole? Na pewno zamierzał ruszyć główną ulicą i dokładnie się rozglądać, wyszukiwać zagrożenia, którego mógłby uniknąć, nie zamierzał na tej ścieżce sięgać miecza. Liczył też, że to mały go poprowadzi.
– Imię... To ono zostawia swoje echo w świecie. Pamiętasz swoje? — Zwrócił się do " malca ", który wcale taki mały nie był. Jak dobrze pamiętał, to stwór swojego mu nie dał, na pewno jakieś miał, może nawet było zapisane gdzieś w tej wiosce...

1. Jun rozmawia z Kakitą
2. Jun daje pudło Kakicie
3. Jun sprawdza pokój ze skrzyneczką, a potem idzie ze stworkiem
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Niewysoki i niezwykle szybki Jugo nie był jedynym drapieżnikiem w pomieszczeni. Obecnie były tutaj cztery – dwóch ninja, jeden samuraj i jeden… potworek? W takiej sferze, w takiej sytuacji… musiała zapanować pewne hierarchia. Niebieskooki nie był w tej chwili w pozycji, która wymagała walki o tytuł Alfy. Nie było na to ani czasu, ani miejsca, co więcej, wołanie Akahoshi’ego dobiegające z ulicy nie znosiło sprzeciwu. Czas negocjacji minął…
Asagi próbował opanować emocje. Nie było to wcale łatwe. To była bardzo niebezpieczna gra, dużo rzeczy mogło pójść nie tak, ale widząc, jak ręce stworka wracają do poprzedniego stanu, Kakita, walcząc ze swoimi własnymi myślami i emocjami… podał się. Jego ręce wyluzowały się. Teraz już nie myślał o ewentualnej kontrze, jedynie na wycofaniu się i ewentualnym uniku. To była gra chakteru, gra… z której obaj wyszliby najpewniej martwi. Nie ważne bowiem jak szybki był stwór, szansa na zadanie ostatecznego ciosu w momencie ataku zawsze istniała – zabrać go ze sobą byłoby bardzo samurajskie, ale… zbędne. W tej chwili ginąć bez sensu nie było ani drogą wojownika, ani też nie było popierane przez żadną zasadę taktyki które znał. Czasem należy się po prostu ugiąć, niczym trzcina na wietrze…
Okazanie braku grożącej postawy miało być tym, co zapewni im teraz przeżyciu. Pudełeczko, jakie odnalazł Jun było zbyt cenne, by ryzykować. Nie było też mowy o tym, by samuraj miał ciastko i zjadł ciastko. Jego krajanin zdecydował się już że ruszy w towarzystwie dziwnego stwora przodem, nie było ani czasu, ani miejsca by o to walczyć. Co więcej, gdyby Żuraw spróbował wymusić na nim uległość siłą, wydawało się, że mała paskuda zwyczajnie ruszy do walki. Trzeba więc oddać coś, by zyskać coś, w tym przypadku pudełeczko.
– Toshiro-san, wracasz ze mną do grupy. Jun-san, życzę ci powodzenia i dziękuje za ostrzeżenie. – przemówił niebieskooki, decydując się na przejęcie inicjatywy. Nie mogą sobie pozwolić na dalsze straty. Jeden już i tak zdecydował się ruszyć w szaleńczą misję. Kakita natomiast… nie zamierzał ryzykować życiem większej liczby żołnierzy.
Niebieskooki nie spieszył się też z odebraniem pudełka. Nie drgnął ani na moment, kiedy Jun się do niego zbliżył, dopiero gdy je zostawił, a potworek nie rzucił się im do gardeł spokojnie po nie sięgnął i nie spieszył się z też z wstawaniem. Pierw pomieszczenie muszą opuścić Jun i to stworzenie, skoro to jego dom, to nie ma sensu reagować nerwowo, trzeba pozwolić się sprawie spokojnie rozejść, a następnie… wrócić do oddziału. Niebieskooki ostrożnie wyjdzie tak jak wszedł, chyba że Toshira ma lepszą drogę – jakby nie było, dopilnuje by nogo sobie nie skręcił, nie jest żółtodziobem…

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Wrócił silniejszy niż wcześniej rozprawiając się z potworami. Jedyną ujmą na jego duszy była połamana katana, której rękojeść jeszcze trzymał podchodząc do grupy. Najważniejszym było dla niego jednak to, iż widział w swoich towarzyszach wsparcie, gdy lider z pustyni szybko zareagował odpieczętowując katanę, którą mu przekazał. Białowłosy ostatni raz spojrzał na połamaną katanę niegdyś samuraja imieniem Isei, którą od niego odebrał po jego śmierci, a tym razem dostał kolejną - pustynię z rąk samego księcia. Odrzucając rękojeść gdzieś obok, chwycił miecz, sprawnie robiąc nią obrót nadgarstkiem wzdłuż własnego ciała by ocenić jej lekkość, by po chwili trafiła już do pochwy, gdzie jej miejsce.
  - No i dzięki! Mogę wariować dalej! - rzekłszy, podrapał się po tyle głowy z uśmiechem, by zdać sobie sprawę chwilę później, że Keira odeszła. No cóż, nie miał okazji jej poznać, jednak oddać jej przymknięcie oczu i schylenie głowy już mógł. Teraz było za późno na opłakiwanie towarzyszy, trzeba było działać dalej. Wiele informacji przeszło obok jego nosa, których nie komentował. Chwilowo mimo poczucia zagrożenia gdzieś odleciał, gdzieś daleko w myślach, by nie powiedzieć, że zapomniał na chwilę co tutaj właściwie robi. Nie próbował się zastanawiać dłużej, po prostu se był i spoglądał po towarzyszach, by ponownie dołączyć do rozmów już niedługo. Na informacje o jakimś przejęciu dowodzenia szybko podszedł obok Ichirou i prawdopodobnie Seinaru, by założyć ręce na klatce piersiowe patrząc na innych. Był to swoisty znak, że stoi tylko za Pustynnym Księciem. Nie zamierzał nic mówić i ujmować cokolwiek Kakitowi, ale Ichirou był urodzonym liderem, sprawdziłby się w tej roli najlepiej i takie podejście zaprezentować Kyu, który słuchać będzie Klepsydry. Bawił się z nimi zbyt dobrze by odpuścić. Coby się nie działo dostosowuje się do taktyki Pustynnego Diabła, a jego miecz należy do lidera. Doglądając wszystkich zagrożeń chciał bardzo iść dalej, więc rzucił na wolno:
  - Im dłużej tak sterczymy tym bardziej dajemy innym czas na uprzedzenie nas. Ruszmyże w końcu.. - dodał, rozglądając się czy cokolwiek może się wydarzyć. Czekał na ruchy lidera - jedynego uznanego.

Streszczenie:
Neguje liderowanie Asagiego; czeka na Ichirou, a jeszcze wcześniej odbiera od niego nową katanę po swojej połamanej, by móc wciąż wykorzystywać pełny potencjał bojowy; zażenowany, że wciąż na coś czekają zamiast BIĆ SIĘ PO PYSKACH

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst