[Event] Oniniwa: Grupa poszukiwawcza

[Akaruidesu Yoake]

Hikari jednak żył. Nieco ulżyło chłopakowi, że jednak straty nie były tak wysokie jak myślał, ale gdy już byli tutaj, w zamku, okazało się, że brakowało dwójki. Tego małżeństwa, o którym Tamaki wspominała, że zbliżają się do ratusza. Brakowało też Shenzhena, który się odłączył razem z Keionem, a jednak ten drugi był tutaj. Ich szeregi są solidnie przerzedzone. Czyżby inni też spotkali klony Hana? Niemniej jednak dyskusja tutaj dotyczyła aktualnego postępowania i tego, jak powstrzymać klona Hana, żeby mieli czas się zapoznać z zawartością skrzyneczek i wspomnieniami Antykreatora. Czy oni nie zdawali sobie sprawę z tego, że nie mają żadnych szans z ich wrogiem? Jeśli będzie chciał, to momentalnie ich unicestwi. Został postawiony na ziemię, zaczął energicznie chodzić, jak gdyby się próbując rozruszać po tym, co go spotkało tak niedawno. Widać było ubranie przebite na froncie i delikatną ranę na szyi, efekt przyciskania tam wakizashi. Chłopak wyciągnął nawet swoje żółte haori z torby i zarzucił na siebie.

- Nie rozumiecie chyba jego poziomu. Jeśli poczuje wibracje początku wybuchu, będzie w stanie od tego uciec. Jakikolwiek sens mają tylko ataki, których nie będzie widział, ani słyszał, ani nie poczuje. Ten człowiek jest na świecie powyżej stu lat. Raczej wie, że na twoje figurki wystarczy odrobina Raitonu. Który zna na wysokim poziomie. - Zwrócił się tu w sprawie planu zastawienia pułapki przez Shinsa. Skoro Yoake dowiedział się już o słabości Douhito, to Antykreator też musiał o tym wiedzieć. Potem chłopak spojrzał na Yamiego. Tchórz. Ale tchórzostwo było wyjściem z tej sytuacji. - Masz rację. Ucieczka jest najlepszym wyjściem. Poprowadź tych, którzy chcą przeżyć do tego przejścia. Masako, mam nadzieję, że zebrałaś większość informacji. Powinnaś wrócić do Akatori. - Mogli teraz zobaczyć, jak mądrzący się blondyn zatrzymuje się na chwilę, by wyciągnąć z torby pigułkę żywnościową i włożyć ją do ust. To nie to, że był w jakimś słabym stanie, czy kończyła mu się chakra. Nie. Chodziło o to, że za chwilę może nie być szans na uzupełnienie zasobów niebieskiej energii, bo nawet taka chwila nieuwagi na branie pigułki mogła oznaczać śmierć w walce z klonem Hana. - Tamaki, pamiętam, że potrafiłaś zrobić mgłę. To się przyda. Jeśli ktoś potrafi stworzyć jakiś dźwięk, który zagłuszy ataki, niech tego użyje, gdy ten klon się zbliży. Poprzedniego klona nie udało mi się sięgnąć potężną techniką obszarową. Udało się ostatecznie tylko dlatego, że poraziłem go prądem przez dotyk.

Czy ktoś go posłucha? Oby tak, bo najwyraźniej miał tutaj największe doświadczenie w niszczeniu klonów Hana. Miał nadzieję, że wszyscy niepotrzebni uciekną i zostaną tutaj tylko użytkownicy metod pozwalających na wykrycie przeciwnika. Dojutsu, sensoryzm, jakieś inne duperele pozwalające na zlokalizowanie przeciwnika. Nawet Yoake był w stanie usłyszeć co nieco we mgle, by wiedzieć, gdzie celować atakiem. Takie osoby jak Keion powinny jednak, no cóż, uciekać. Nie zgrywać bohatera. W końcu o tym mówił jemu i Takashiemu, gdy szli tutaj z Akatori. Że dziś tchórzostwo zmieni się w bohaterstwo, wynosząc informacje z Oniniwy. Sam Akaruidesu zatrzymał się w końcu, patrząc na drzwi. Już jakiś czas temu zaryzykował swoje życie, by dać trochę czasu grupie. Teraz zrobi to ponownie. Nic się nie zmieniło pod tym względem.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Białowłosy trochę odetchnął, gdy usłyszał, że Hikari żyje. Na ten dzień już wystarczyło mu trupów wśród swoich. Co prawda Terumi był poważnie ranny, ale najwidoczniej jego życiu nic już nie zagrażało. A przynajmniej nic oczywistego, bo Yuriko nie była zbytnio przejęta nim. Znacznie bardziej zaaferowana była nadciągającym klonem, przed którym widocznie dało się ukrywać... ale niedługo. Niewiele to zmieniało w ich sytuacji, która i tak była dosyć nieciekawa. Niedługo później dołączyła kolejna dwójka z pierwszej grupy. Kaiko nie był pewien imienia towarzysza Yuriko, a zupełnie nie miał pojęcia jak się nazywał ten chłopak, którego mężczyzna przytargał. Białowłosy spojrzał na nich nieco zaskoczony, gdy oznajmili, że pokonali jednego klona. To dodało mu trochę nadziei, a im respektu w jego złotych oczach. Może blondynek wyglądał nieszczególnie, ale jednak musiał być naprawdę silny skoro jedynie we dwójkę podołali zniszczeniu repliki Antykreatora. Yoake, Yuriko wspomniała imię młodego bohatera. Kanamura postarał się zapamiętać, bo coś czuł, że jeszcze o nim kiedyś usłyszy. Tak czy inaczej, nastał moment na zbiórkę.
Białowłosy nigdzie nie musiał iść, więc mógł w spokoju przyglądać się zebranym, którzy wchodzili różnymi drzwiami. Właściwie szukał jakiejś znajomej twarzy, ale przy jego puli znajomych było to znacznie utrudnione. Gdyby nie ten chaos, może doceniłby urodę jednej lub drugiej ninja, jednak na tę chwilę skupił się na zapamiętaniu ich. W końcu byli grupą i należałoby wiedzieć kto jest swój. Bo, prawdę mówiąc, Kaiko wciąż nie miał pojęcia jak wygląda ten cały Han. Skoro został wskrzeszony to mógł... mógł wyglądać młodziej? Inaczej? Kłębiące się myśli zostały rozwiane przez proste polecenie, które białowłosy od razu uznał za swoje zadanie. Zabarykadować, czyli zastawić najcięższymi przedmiotami. Nic prostszego, chociaż... jakoś nie rozumiał tej decyzji. Jeszcze niedawno Yuriko wspominała, że Han zmiażdżył głowę Kaguyi jednym kopnięciem. Głowę kogoś, kogo kości potrafiły zatrzymać potężne ataki Jugo. Zatem jaką przeszkodę miały stanowić meble? Jednak Kanamura już wcześniej podjął decyzję - będzie posłusznym pionkiem, aby nie utrudniać kobiecie i tak karkołomnego zadania. Zwyczajnie posłuchał się, nie wtrącając swoich mądrości. Inni mogli sobie gadać, wymieniać się pomysłami, a on schował Shuang Gou i zaczął wypatrywać najcięższych mebli. Najlepiej szafy, które mógłby przenieść lub chociaż przesunąć, by zablokować wrota. Później jakieś komody, stoliki, szafki, wszystko na kupę, bo czemu nie. Jakoś miał przeczucie, że Han wejdzie kopnięciem, które zmiecie te wszystkie graty w pył. Ale to było tylko przeczucie. Myślenie zostawił innym, teraz czuł się jakoś mniej komfortowo w dzieleniu się własnymi planami i opiniami. Zresztą miał ku temu logiczny powód - posiadał zerowe doświadczenie zarówno w kontaktach, jak i tak niebezpiecznych sytuacjach.
Jak już wszystko zabarykadował, to czekał na kolejne polecenia Yuriko. Jak dla niego, to ona wydawała tutaj rozkazy, a pomysły innych, nawet jeżeli brzmiały najcudowniej na świecie, to pozostawały tylko pomysłami. Dopóki plany dowódczyni nie brzmiały jak przepis na samobójstwo, dopóty Kaiko był gotowy za nimi podążać.
W międzyczasie barykadowania słuchał co reszta grupy ma do powiedzenia, chociaż oczywiście nie wszystko usłyszał. I nie wszystko zrozumiał tak, jak powinien. Robił różne miny, bo różne fragmenty historii wywoływały w nim różne emocje. Zaskoczył go fakt, że katastrofa tej przeklętej wioski nie miała swego początku u Hana. Nieznane źródło, które przemieniło, a więc się nie mylił, zwykłych mieszkańców w te bestie. Niby żadnego Jugo nie zabił, jedynie ranił, ale jakoś... nie czuł się dobrze z myślą, że wyrżnęli tutaj cywilów. Szczególnie, że Yuriko w jakiś sposób właściwie odwróciła przemianę. Może i dla innych była nadzieja? Z pewnością nie dla tych, których już zamordowali.
Opowieść czarnowłosej brzmiała trochę tak, jakby Han był ofiarą. Mieszkał tutaj, miał tutaj znajomych i rodzinę, a na wioskę została sprowadzona katastrofa, której on się oparł. Później musiał nawet zabić własnego brata, a więc... czy na pewno Antykreator był zły? Skarcił się za tą myśl, bo przecież zabił Yoshimitsu. Ale... co czyniło ich dobrymi? Oni zabili między sobą już dwójkę. Zatem... czy nie mogło być tak, że obie strony miały rację, ale dążyły do innych celów? W końcu marzenia Hana mogły być marzeniami szaleńca, który przez to wszystko stracił rozum. Albo był zatracony w żalu. Kanamura westchnął ciężko. To nie było na jego głowę.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

Kiedy wszyscy się zebrali aby się naradzić stanęłam obok Masako i przysłuchiwałam się kolejno wypowiadającym się osobom.
- Zgadza się, widzieliśmy to w wizji numer pięć, tuż przed tym jak wszyscy się tutaj zebrali. Klon Hana za to właśnie spotkał jednego z grupy broniącej, więc możliwe że będziemy mieli nieco więcej czasu na przygotowania niż się spodziewaliśmy. Prawdziwy Han jest w dalszym ciągu na cmentarzu a tamta dwójka co z nim rozmawia przekazała mu skrzynkę numer trzy. Do tego jeszcze grupa broniąca ma w swoim posiadaniu dwie skrzynki i nie jestem pewna ale wydaje mi się że także mają jakieś straty w ludziach. - poinformowałam resztę grupy o tym co byłam w stanie zobaczyć moim Byakuganem. Kiedy usłyszałam jak Masako zwraca się bezpośrednio do mnie z prośbą o obserwowanie zastawionej przez nią pułapki, skinęłam jedynie głową aby nie przerywać jej wypowiedzi. Następnie kiedy Yoake również zwrócił się do mnie odnosząc się do moich umiejętności w tworzeniu mgły również skinęłam głową, jednak kiedy skończył on mówić, zdecydowałam się wtrącić nieco od siebie.
- Pamiętaj jednak że już przy zwykłej mgle było ciężko grupie funkcjonować. Mgła którą wytworzę będzie jeszcze gęstsza, widoczność w niej nie będzie większa niż długość ramienia a do tego rozwianie jej nie będzie do końca możliwe ponieważ niemal od razu zacznie ona ponownie gęstnieć. Shinjiro ze względu na zdecydowanie większe doświadczenie w walce będzie w stanie lepiej funkcjonować mając jeden wyłączony zmysł niż ktokolwiek w naszej grupie. - wytknęłam błąd w rozumowaniu blondyna, jednak ton mojego głosu był spokojny, nie chciałam aby zostało to odebrane jako jakkolwiek złośliwe.


Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Keion]

Chwilę po tym jak Masako postawiła pułapkę, dwójka shinobi dołączyła do zebrania w holu. Jak się okazało brakowało paru osób, a paru których nie spodziewali się spotkać żywymi jednak się pojawiło. Keion od razu zauważył ogromne ilości krwi na ubiorze Yoake sugerujące że otarł się o śmierć, ale jego ranami już się ktoś zajął i był to ktoś wprawiony w sztuce medycznej. Chwilę później wszyscy się rozgadali mówiąc o planach i o tym co ujrzeli w skrzynkach. Nim Hayakawa zdążył odezwać się chociażby słowem dziewczyna z którą oglądał wspomnienia streściła je bardzo szybko i na tyle precyzyjnie że chłopak nie widział najmniejszego powodu żeby dodawać coś od siebie. Dopiero wypowiedź shinobi ubranego na czarno i skrytego za maską sprawiła że Keion włączył się do rozmowy. -Ja za to w pokoju Shinjiro znalazłem pęk ponumerowanych kluczy. Otwierały nasze skrzynki, więc tą twoją też powinny.-Powiedział do Shinsa widząc jak wyciąga skrzynkę i sam wyciągnął klucze, ale zaraz je schował bo nie był to najlepszy moment na wydobywanie wspomnień, a tak przynajmniej gdyby zginął reszta by wiedział że przy jego ciele będą mogli znaleźć klucze.
Zaraz jak tylko schował klucze o ile nikt nie kazał mu otworzyć skrzynki to dołączył do Kaiko, żeby mu pomóc z barykadowaniem drzwi. Choć trochę gryzło go sumienie że nie może pomóc Hikariemu i udać się wyleczyć jego rany, ale powtarzał sobie że o ile przetrwają wejście Hana to jeszcze będzie miał na to czas.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. Zebrali się więc wszyscy i zaczęli obmyślać plany. Czy byli wszyscy? Nie wiedział. Nie liczył - ot, kto miał być martwy i tak już był. Nikogo tutaj praktycznie nie znał, poza ewentualnym Yamim i Sanadami. Ten pierwszy był tutaj, ci drudzy przestali go obchodzić, gdy stwierdzili, że idą sobie porozmawiać z Pradawnym Złem. Mieli go powstrzymać? To chyba się nie udało, skoro właśnie tutaj zmierzał jego klon. I z tego co rozumiał z opowieści reszty towarzyszy - klon wcale nie był gorszy od oryginału.

Aka skinął głową, gdy usłyszał co mówił Yoake.
- On ma rację. - potwierdził. - Miałem już wcześniej do czynienia z Hanem. Samą chakrą potrafi kruszyć ściany, a jego szybkość... cóż. Nigdy nie widziałem nic tak szybkiego. - podrapał się po głowie, nie wiedząc jak dokładnie ma opisać to, co mu się przydarzyło na Kami no Hikage. - Walka z klonem jest pozbawiona sensu. W optymistycznym wariancie zginie połowa z nas, w realistycznym - wszyscy. A nawet jeżeli zniszczymy klona, to co tym osiągniemy? Nic. Absolutnie nic. Oryginał dalej siedzi sobie na cmentarzu i rozmawia z Sanadami. - pomarudził trochę, jednak szybko wrócił do tematu. - Z drugiej strony jest to może jakaś taktyka. Otwarta walka z Antykreatorem jest samobójstwem. Nie mamy z nim szans. - przyznał z szczerym zawodem w głosie. - Zabierzcie te skrzynki i uciekajcie. Spróbujcie spotkać się z grupą broniącą, tylko wtedy są jakiekolwiek szanse na przeprowadzenie skutecznego ataku. - doradził, choć zdawał sobie sprawę z tego, że jego głos jest mało znaczący. - A moim zdaniem, to w ogóle uciekajcie. W tej wiosce nie ma nic, poza śmiercią. Wszystko co znaleźliśmy jest... bezużyteczne. Nie spodziewam się, by się to zmieniło. - dokończył. - Powinnaś zarządzić odwrót z tym co mamy. Walka z klonem naprawdę nie ma sensu. - powiedział w stronę Yuriko. - Mogę spróbować go zatrzymać. Słowem, nie walką. To da wam kilka chiwl na ucieczkę. Skorzystajcie z przejścia, o którym mówił Yami. - czekał na odpowiedź. Niezależnie od niej był gotów zrobić to, co rozkaże Yuriko.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

[Asaka]

Nie trudno było odnieść wrażenie, że wizja świata, jaką Han miał w swojej głowie, bardzo różniła się od rzeczywistości, w której przyszło im żyć. Shinjiro z jakiegoś powodu pragnął, by ludzie się zjednoczyli – no, nie z jakiegoś. Pragnął pokoju. Szczytny cel, tylko szkoda, że zabrano się do tego wszystkiego od tyłka strony, a w rezultacie niewinni ludzie tracili życie. Tylko po to, by coś udowodnić. Tylko czy wnioski były właśnie takie, jakie Suzumura oczekiwał? Nie wydaje mi się.
- Zniszczyłeś Kami no Hikage. Za twoją sprawą umarło tam wielu ludzi. I… co. Czy cała reszta zebrała się, żeby współpracować przeciwko tobie? Minęło pięć lat i… - Asaka rozłożyła ręce na boki, jakby chciała pokazać to wszystko, co jest wokół nich. - I jesteś tutaj, bo ktoś znalazł to miejsce i zdołał zebrać garstkę ludzi do pomocy. Garstkę. Chyba nie widziałeś sunącej tutaj armii. Jesteś właśnie tylko tym, legendą, historią, którą można straszyć niegrzeczne dzieci – to kolejna taka bajeczka, która jest prawdą. Pierwszą były biju. - A nawet jeśli założyć, że rzeczywiście w końcu zaczną współpracować, to gwarantuję ci, że po kilku latach znowu wybuchnie wojna – Han był… trudno to było przyznać, ale był idealistą. Przez lata zaślepiony swoją wizją tak, że nie widział przy tym szerszej perspektywy.
- Chakra jest narzędziem, tak jak i miecz. Tyle, że nie używa jej nikt nieprzeszkolony. Jeśli już trzeba kogoś zabić… to chakrą zrobi się to szybciej niż mieczem. A już na pewno niż mieczem w niewytrenowanych rękach. Wyrządzi mniej cierpienia. A jej brak sprawi tylko, że byle świr z nożem w ręku nie będzie się pilnować przed kimś, kto może go spacyfikować. Poza tym… Chakra to nie tylko narzędzie mordu. To też źródło życia. W końcu można kogoś chakrą zasłonić. Albo wyleczyć. A to, że w nieodpowiednich rękach może wyrządzić krzywdę… Krzesiwo i hubka w rękach dziecka też są niebezpieczne – ogień niósł ze sobą tyle destrukcji… Palił – budynki, trawę, drzewa, meble, pamiątki, ubrania. Ludzi. - I co później? Zastanawiałeś się, co będzie później? Po tym wielkim boju? – czy może jego wyobrażenia kończyły się tam, gdzie kiedyś wrogowie, a teraz przyjaciele walczą ramię w ramię, by pokonać to wielkie Zło. Pytała raczej… zrezygnowana, bo nie spodziewała się usłyszeć niczego niesamowitego. Chciała po prostu wiedzieć ile jeszcze szaleństwa zalęgło się w głowie tego… człowieka. Trupa? Hm. W sumie nie wiedziała dlaczego w ogóle bierze udział w tej rozmowie, to chyba przez to, że mimo wszystko lubiła gadać. I… widmo tego, że może w każdej chwili umrzeć, a to może być jej ostatnia rozmowa w życiu… To było trochę granie na czas. Przeciąganie tej chwili, żeby dostać dla siebie choć sekundę dłużej. Przeciąganie, by i inni mieli nieco więcej szans na ucieczkę z tego miejsca.
Asaka uniosła w górę jeden kącik ust i lekko pokręciła głową, słysząc z ust drugiej osoby to, co przy byle okazji powtarzała Shikiemu. O jego oczach, wspaniałym wzroku i tym, że mimo tego – nie widzi.
- Powtarzam mu to cały czas. Ma wzrok widzący na kilometry, a nie dostrzega tego, co jest na wyciągnięcie ręki – ale nie mogła się zgodzić z tym, co mówił Han, o Shikim atakującym ją. Gdyby tak pomyślała, to wiedziałaby, że to małżeństwo jest skończone, a ona mu ufała. Była przy nim cały ten czas, widziała jaki jest, jak się zachowuje, co go „odpala”, na co wtedy reaguje… Nigdy się na nią nie rzucił, nie przejawiał takich skłonności. Raczej… Uspokajał się, gdy słyszał jej głos w pobliżu. Wiedziała kogo poślubiła i jak się zachowywał. - Shikiego trudno zdenerwować. Nie znam spokojniejszego człowieka – dodała jeszcze, jakby w jego obronie, ale chyba nie potrzebował obrony.
A potem Han się odwrócił… ale zaraz zatrzymał się i przekazał zniszczoną katanę Shikiemu. Żeby pozostała w rodzinie. Więc zaakceptował jego nazwisko? Białowłosa na chwilę tylko przeniosła spojrzenie z Suzumury na Shikiego, gdy ten położył dłoń na jej głowie, a później kucnął przy niej. Asaka nie trzęsła się z zimna, bo nie było jej zimno. Nie trzęsła się ze strachu, bo jej uczucia zmieszały się w jakąś niezrozumiałą dla niej samej kulkę i teraz czuła się tak, jakby jej duch stał obok jej ciała i tylko spoglądał na całą scenę. Rozszerzyła jednak oczy w przerażeniu – nie na Hana, ale na pytanie, jakie zadał mu Shikarui. Co miało znaczyć to pytanie? Co sugerował? Chciał stanąć przeciwko wszystkim, którzy tutaj z nimi przyszli?

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Oniniwa 鬼庭町

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=uCUpvTMis-Y[/youtube]

Grupa I
Hikari, Shikarui, Asaka

Antykreator, chociaż cały czas kontynuował rozmowę z duetem Sanadów, na dłuższą metę... zdawał się być nieco oddalony myślami. Widać było, że sama obecność w Oniniwie działała na niego bezlitośnie - i sprawiała, że nawet nieumarły wojownik z nieskończoną wytrzymałością i nadludzką kondycją zdawał się być zmęczony. Słowa wypowiadane zarówno przez Asakę, jak i Shikaruia, zdawały się wywoływać w nim różne wspomnienia - być może z czasów, kiedy nie był jeszcze znany jako diabeł pośród shinobi? A może wspominał te wszystkie śmierci, do których doprowadził? Wojny które wywołał? W sumie to bardzo ciekawy temat - czy nieumarły, który żyje tylko dla swojego celu, jest jeszcze w stanie odczuwać wyrzuty sumienia? W końcu sam kilkukrotnie już przyznał, że wie że przekroczył tę granicę, zza której nie ma już odwrotu...
Kiedy Shikarui wspomniał o tym, jak łatwo wywołać u innych nienawiść, Suzumura tylko uśmiechnął się krzywo. Jak gdyby chciał mu powiedzieć coś w stylu "nie ucz ojca dzieci robić". W końcu jeśli o to chodził, to jego umiejętności tworzenia sobie wrogów i wzbudzania nienawiści przeszły już praktycznie do historii - był odpowiedzialny za dziesiątki wojen, w takim stopniu że nawet klany zebrały się kilkukrotnie tylko po to, by powstrzymać jego, samotnego człowieka, od ukończenia swoich planów. Trzeba było jednak przyznać prawdę Asace - przez to, że jego naturalny żywot był dziesiątki lat temu, teraz mało kto wierzył że Han Sozo dalej żyje.
Albo inaczej. Ludzie nie chcieli wierzyć że dalej żyje.
-Gdyby byli inteligentni i potrafili schować swoją dumę do kieszeni, to może i by się zebrali - westchnął. - Znacznie łatwiej jednak zamieść to pod dywan, wymyślić historyjkę o tym jak to ktoś inny chce podrabiać Hana Sozo z przeszłości. No, i inna sprawa że wiele klanów miało dość rady - więc ich zgon został przez nich przyjęty bardzo spokojnie. Niestety.
Następnie, kiedy Asaka wspomniała o wartości chakry i o tym, jak można jej użyć zarówno do ofensywy, jak i defensywy, Han... zaśmiał się. Bardzo szczerze, wręcz zaskakująco jak na sytuację w której znajdowała się ta trójka. Następnie, kiedy białowłosa zadała kolejne pytanie - co do jego planów na przyszłość, Shinjiro odszedł na kilka kroków i spojrzał w ich kierunku. Teraz postać Shinjiro zaczęła się zlewać z personą Antykreatora - co widać było po jego wykalkulowanym, fałszywie szczerym uśmiechu, i przymrużonych w rozbawieniu oczach.
-Kiedyś, dawno temu, istniały pogłoski o genialnym Ayatsuri, który stworzył taką mieszankę proszków, która po podpaleniu gwałtownie wybuchała. Pragnął użyć tej mocy po to, żeby ułatwić wydobywanie materiałów w kopalniach, i przyspieszyć rozwój społeczeństwa. A co zrobiło to właśnie społeczeństwo? Wykorzystało ten wynalazek, by zacząć tworzyć materiały wybuchowe - nawet shinobi chętnie ich używają w swoich bombkach. Dom tego Ayatsuriego zaś, kiedy próbował zniszczyć swoje plany i prototypy, zaatakowano, zabito go i przejęto te notatki "ku chwale rodu".
Wzruszył ramionami.
-To samo z chakrą. Można jej używać do czegoś innego - jak najbardziej. Jednak ludzie to brutalne zwierzęta, które wolą używać jej do pokazywania własnej potęgi i niszczenia swojego wroga. Z czasem ta żądza staje się coraz większa i większa... i nie przestanie, dopóki ktoś takiego człowieka nie powstrzyma - raz na zawsze. Przymknął oczy. - W większości przypadków ta moc przynosi więcej cierpienia niż pozytywów. Popycha ludzi do wojen, znacznie bardziej destrukcyjnych niż gdyby zostali zmuszeni walczyć tym co stworzą własnoręcznie. Innym... niszczy życie, zabija rodziny i wyniszcza na pokolenia do przodu.
Ponownie lekko się uśmiechnął. Smutno.
-I dlatego teraz, gdy widzę że nie chcą się zebrać by mnie powstrzymać, widzę że mogę popchnąć swój plan do przodu.
Obrócił się bokiem, i zaczął się przechadzać. Raz w jedną, raz w drugą, spokojnym krokiem, z rękoma splecionymi na piersi.
-Poprzez badanie historycznych zapisków odnalazłem zapomniane miejsce. Świątynię i grobowiec. Zdobyłem do niej większość klucza. Teraz zaś, kiedy ukończę poszukiwania...
Zatrzymał się, i spojrzał prosto na Asakę i Shikaruia. Uśmiechnął się, na poły pewnie swego, na poły wręcz... szaleńczo. Jego czarno-złote oczy jednak były śmiertelnie poważne.
-... wejdę do grobowca Mędrca Sześciu Ścieżek. Przejmę jego potęgę... i użyję jej, by ostatecznie uwolnić cały świat od brzemienia chakry. Nigdy więcej nie będzie ona wyniszczać ludzi, ani popychać ich do żądzy potęgi. Ludzkość będzie musiała sama się wysilić i rozwijać, żeby kroczyć do przodu i pokazywać swoją dominację...
Zamknął ponownie oczy, po czym - gdy znów je otworzył - mogli znów spojrzeć na Suzumurę Shinjiro. Młodzieńca z Oniniwy, który po prostu był już zmęczony niesieniem swojego bólu na jego nieumarłych barkach.
-... a ja pomszczę cierpienie swojego ludu, i będę wreszcie mógł odpocząć na wieki.
Kiedy Asaka skomentowała spokój Shikaruia, Han uśmiechnął się smutno.
-O mnie też tak mówili.
Odwrócił się w stronę Shikaruia, który spytał o możliwość zakończenia konfliktu w Oniniwie bez niepotrzebnego przelewania krwi. Antykreator westchnął lekko, przeczesując swoje rude włosy palcami, i jednocześnie schował pozytywkę do jednej z toreb przywiązanych do jego paska.
-Kilka osób na pewno jeszcze umrze. Są tu ci, którzy są chętni splunąć na Oniniwę, i doprowadzić do jej zniszczenia. Poza tym... są rzeczy, które raz pogrzebane, powinny tu pozostać. Moja przeszłość to jedna z takich rzeczy.
Następnie, westchnął tylko ciężko i spojrzał prosto na Shikaruia i Asakę.
-Jeśli się nie boicie spojrzeć śmierci w oczy, i chcecie pomóc swoim kompanom... idźcie do zamku. Jeśli nie... opuśćcie Oniniwę. To moje ostatnie ostrzeżenie. I pożegnanie.
Następnie, odwrócił się i ruszył w stronę mostu na drodze głównej. Podniósł przy tym rękę, ostatecznie żegnając się z małżeństwem Sanada.
By maszerować do paszczy piekła.

Tymczasem obok ratusza, Hikari powoli kuśtykał w stronę, gdzie pamiętał że miał się znajdować zamek Suzumura. Marsz okazał się znacznie trudniejszy niż by podejrzewał - przebita na wylot stopa zdawała się być coraz bardziej odrętwiała, a dodatkowe pokrycie jej oparzeniem sprawiło że najmniejszy nacisk na ranę wywoływał kolejne fale bólu przepływające przez ciało Terumiego. Czyli, podsumowując - przy każdym kroku. Przynajmniej tyle, że w ten sposób zdołał powstrzymać wszelkie krwawienie zewnętrzne - nie wiadomo czy Juugo nie posiadali umiejętności podążania za powonieniem, a w takim przypadku mogliby nawet próbować podążać szlakiem rannego czarnowłosego.
Kiedy po chwili marszu w końcu dotarł w pobliże uchylonych drzwi ratusza, omijając nieszkodliwe atramentowe myszy, Terumi w końcu usłyszał coś, co brzmiało... niepokojąco. Kroki. Człowieka, który powoli zmierzał w tę samą stronę, w którą zamierzał iść sam Hikari. Mając taką możliwość, mężczyzna schował się za drzwiami budynku, dając sobie moment na zaobserwowanie zagrożenia.
Rude włosy, długi płaszcz, czarno-złote oczy.
Han. Albo klon, albo oryginał. Nadchodził od strony mostu, czyli w punkcie gdzie małżeństwo chciało spotkać się z Antykreatorem.
Mężczyzna rozejrzał się, patrząc na biegające wokół atramentowe myszy, po czym uśmiechnął się krzywo i pokręcił głową.
-Czyli Hakusei też tu jest - powiedział z rozbawieniem w głosie. - Jeden z klonów dalej nie padł, więc...
Nagle ciało Hana zaczęło stopniowo pokrywać się płomieniami - i zanikać, od stóp aż do górnej części ciała. Niewiele później, po prostu się zdematerializował, jak gdyby nigdy go tam nie było. Dla Hikariego oznaczało to kilka rzeczy. Raz - musiał się pospieszyć. Dwa - coś musiało się stać z Sanadami. Trzy - myszy nie były halucynacjami, a oddział defensywny jest niedaleko.

---

Grupa III
Aka, Yami, Keion, Tamaki, Masako, Shins, Kaiko, Yoake

Yuriko wydała pierwsze polecenie - zabarykadowanie bramy, do której to misji ruszyli się tylko dwoje z obecnych: zdemotywowany całą sytuacją Kaiko, oraz wciąż dość świeży jak na niemalże trupa Sau. Mężczyzna zdawał się być przyzwyczajony do zwykłego wykonywania poleceń, które rzucała Hyuuga - może i ich podejście było bardzo inne, to mimo wszystko to kobieta była przywódczynią wyprawy, a on nie zamierzał kwestionować jej umiejętności i rozkazów. Pozostali, wliczając w to wszystkich nowoprzybyłych i wszystkie trzy psy Inuzuki, pozostały mniej więcej na środku wielkiego przedsionka, tuż przed obszernymi schodami prowadzącymi na górę.
Shins zaproponował możliwość wykonania dodatkowej pułapki za pomocą jednej z jego technik eksplodującej gliny. Yuriko na moment zmrużyła oczy, zastanawiając się nad tą możliwością - dodatkowo patrząc też za pomocą Byakugana w miejsce, gdzie aktualnie przebywał klon Antykreatora. W końcu skrzywiła się lekko i pokręciła głową.
-... nie bardzo. Klon cały czas idzie wzdłuż bazaltowej drogi, przebicie się przez to będzie wymagało większej eksplozji - a jego uszy raczej takie coś usłyszą. Zwłaszcza teraz, gdy wie że ma do czynienia z członkiem klanu Douhito.
Spojrzała też na Yoakego i Yamiego, którzy zaproponowali ucieczkę z Oniniwy, unikając konfliktu z klonem Antykreatora. Po chwili do tego duetu dołączył się również Aka, proponujący żeby wszyscy uciekli tajnym przejściem przez garderobę, pozostawiając tylko tych którzy chcą spróbować powstrzymać Antykreatora chociaż na moment. Yoichi jednak skrzywił się lekko i podszedł do Uchihy, drapiąc się po podbródku.
-Tylko... problem jest taki, że to przejście prowadzi tylko do dziedzińca przed główną bramą. Gdy ktokolwiek będzie z niego wychodzić, przecież Han nie będzie miał najmniejszego problemu ze znalezieniem ich...
-Zaufajcie nam, doskonale wiemy jak silny jest Hanji - powiedział Sau, uśmiechając się krzywo. - I właśnie dlatego chcemy znaleźć sposób na powstrzymanie go. Te informacje które mamy... Przypuszczam że Han nie pozostawił ich ot tak. Osobiście, nie widzę powodu by nie spróbować zniszczyć klona - nawet dla oceny jego możliwości, gdy zaatakujemy ze wszystkich stron. W końcu jak w ten sposób w Kami no Hikage szóstka naszych zatłukła nawet Jeźdźca, to jak nas jest... ile, dziesiątka, trzynastka jeśli wliczyć psy? Powinniśmy sobie spokojnie poradzić.
Yuriko wyglądała jednak na nieprzekonaną. Wyglądało na to, że sama również preferowałaby wydać polecenie ewakuacji, lecz wiedziała że na tym etapie, gdy grupa dywersyjna dopiero będzie zbliżać się do zamku, nie mogą ich pozostawić bez informacji. Równie dobrze zostawiliby ich wszystkich na śmierć.
Zanim jednak zdążyła coś powiedzieć, powietrze obok nich zawirowało - tworząc w ciemności sylwetkę zamaskowanego mężczyzny, na którego twarzy widać było tylko wyróżniające się z mroku oczy. Hakusei ponownie nawiązał kontakt.
-Hakusei do grupy poszukiwawczej, jesteście tam?
Yuriko złożyła pieczęć, żeby odpowiedzieć na słowa mężczyzny.
-Tak, ale nie mamy dużo czasu, Hakusei. Potrzebujemy pomocy, pronto - nawet jeśli nie klon Hana, to on sam również za chwilę zwali nam się na głowę.
Hakusei zamarł.
-A więc Han już jest w wiosce? Do diabła. - Pokręcił głową. - Mamy w drużynie jeden zgon, sam również byłbym martwy, gdyby nie pomoc Yokage Mujina i Kuroi Kumy. Jeden się oddzielił. Nasz przemarsz nie powinien trwać bardzo długo - jesteśmy od zamku rzut beretem.
Yuriko rozejrzała się Byakuganem, po czym... skrzywiła się lekko, jak gdyby coś ją zabolało.
-Jun, tak? Właśnie spotkał tego klona, który zbliżał się do zamku. Jest ranny.
Hakusei westchnął ciężko, jak gdyby chciał powiedzieć "wiedziałem że tak będzie".
-Spróbujemy go znaleźć, i dostaniemy się do zamku. Kwestia kilku minut. - Na chwilę zamilkł. - Znaleźliśmy również dwie skrzynki, w których były zamknięte podobne wizje do tych, o których mówiłem Ci wcześniej.
Yuriko kiwnęła głową.
-My również mamy ich kilka. Ponumerowane od jeden do... siedem, wliczając jedną której jeszcze nie otworzyliśmy. Wyłączając numer trzy - mamy duet, który przekazał ją Antykreatorowi, bo ponoć nie było tam potrzebnych informacji.
Sau i Hakusei parsknęli ze zniesmaczeniem w tym samym momencie.
Mniej więcej wtedy również... Yuriko otworzyła szerzej oczy, w widocznym przerażeniu.
-... Hakusei, do nas. Teraz. Natychmiast.
-Co? Co się stało? Yuriko, podaj swój status!
Yuriko, zamiast odpowiedzieć, wzięła zamach rękami i uderzyła potężnym podmuchem chakry w zabarykadowane wcześniej przez Sau i Kaiko wrota. Meble rozleciały się na wszystkie strony, a drzwi otworzyły się na oścież.
Następnie spojrzała w stronę schodów.
Na szczycie, z pokoju Suzumury Goro, powoli wyszedł sam Han Sozo.
I uśmiechnął się krzywo.
-On jest już tutaj, Hakusei! Ruszcie się, albo mamy przesrane! Użył Bodi Hoen!
Nie czekając na odpowiedź, spojrzała na wszystkich obecnych.
-Wszyscy, na dziedziniec!

Mapa zamku Suzumura

Deadline: 12:00, 25 października.
Wiem że kilka wątków, rozważań i pomysłów zostało pominiętych, przepraszam jeśli poczuliście się tym urażeni. Jeśli o czymś zapomniałem - dajcie znać.

[Shikarui]

Han był idealistą. Te ideały były jednak szaleństwem. Nie wiedział, jak to jest tworzyć w swojej głowie świat wyimaginowany, nie przekładać faktów i możliwości na kreacje wokół siebie i ludzi, którzy przecież byli dla ciebie tłem - poruszali się w nim, w przeciwieństwie do zabudowań, ale dokładnie tak samo jak kury, krowy czy koty trzymane przez dramatycznie wzdychające do syna sąsiada panienki. Asaka też nie była idealistką, a jednak miała swoje ideały. Wzorce, na których się mogła podeprzeć, wyraźny obraz tego, czego chciała. Różnica między obrazem w głowie Shinjiro a tym, który miała Asaka nie polegał na tym, że inne były kolory czy figur innych użyto. To nie odmienna perspektywa ani cienie, nie budynki wokół i kompletnie odmienne rośliny - jedne kwitły, drugie gniły. Różnica polegała na tym, że obraz Asaki był realny. Droga do niego nie była okolona szaleństwem i nie mieliśmy się zaraz dowiedzieć, że to potwór wypełznie z jego ram, że ogień pożre wszystko, co kochasz, a matka pogrzebie cię sześć stóp pod ziemią swoimi łzami. Shinjiro lubił tłumaczyć dumą zachowanie shinobi. Czy to była duma? Nie. To było to - relikt przeszłości. Moment, w którym Han odszedł, a świat się rozwinął, nie był momentem, w którym i on sam mógł przejść do przodu, żeby cały świat zaczął na nowo przed nim drżeć. Owszem, bano się nadal - dlatego przecież byli tutaj oni wszyscy. Ci śmiałkowie-samobójcy. Niektórzy wysłani przez rody, ale nawet nie po to, by się jednoczyć - po to, by pewne informacje pożreć dla samych siebie.
Jego śmiech był okropny. Mrużył oczy i uśmiechał się, ale jego oczy pozostawały tak samo martwe. Tak samo dogłębnie smutne. Nie trzeba było tsujiteigana, żeby to stwierdzić. Dreszcz przeszedł po skórze młodego Sanady i niemal się wzdrygnął, kiedy ten śmiech przemienił się w uśmiech. Jednak ludzie to brutalne zwierzęta, które wolą używać jej do pokazywania własnej potęgi i niszczenia swojego wroga. Tak, tak właśnie jest. Sanada Shikarui był brutalnym zwierzęciem, którego żądza potęgi i władzy nie kończyła się na tym, co miał. Zawsze chciał czegoś więcej. Zawsze znajdował coś, czego jeszcze nie dostał. Nie był jednak nienasycony. Życie, do którego dotrwał, które sobie zapewnił razem z Asaką, które razem zbudowali, było tym, co go nasyciło. Czy człowiek mógł mieć wszystko dopiero, kiedy strąci z nieba samego boga? Gdy nie będzie już niczego, do czego możesz dążyć - co pozostawało? Szaleństwo? Czy te zgubne ideały, w które Antykreator wierzył - że da się zmienić świat. Że da się zmienić ludzi. Zgadzał się z tym, co mówiła Asaka - a teraz zastanawiał się, jak bardzo Han chciał zostać zatrzymany. Czemu mówił to wszystko. Po co. Z nadzieją, że ktoś go naprawdę powstrzyma? Czy może dlatego, że nie sądził, żeby ktokolwiek mu zagroził? Kiedyś zbierano przeciwko niemu armie, łączono rody - dziś miał grupę śmiałków, którą już przetrzebił. Czego nie zrobił on - zrobiły Jugo.
Shikarui chciał pomóc tylko samemu sobie - czyli wynieść się jak najdalej stąd. Zamiast tego wstał - i stał jak osłupiały. Spoglądając na Hana z coraz szerzej otworzonymi oczami, kiedy mówił i mówił... i... nawet nie wiedział, czy na pewno przyswaja te słowa. Czy aby się nie przesłyszał, no bo przecież to, co zostało tutaj powiedziane - czy to nie było aby za dużo? Wizja zniszczenia chakry, dziwna mrzonka - nierealna, teraz nagle była całkowicie możliwa, bo... Mędrzec był w zasięgu ręki Suzumury Shinjiro? Opuścić Oniniwę było bardzo łatwo. Droga była prosta, znali ją, mieli mapę, oczyszczona z potworów. Wystarczy po prostu odwrócić się i odejść. Wystarczy... odwrócić... się... i... odejść.
No zrób to!
- Musimy im pomóc. - Wszystkie kolory chyba odeszły z twarzy czarnowłosego, kontrastując z kruczą czernią długich pasm włosów lepiących się do skóry i jasną czerwienią oczu, która znów pochłonęła zimną lawendę. Sięgnął do ramienia Asaki, żeby złapać ją za ramię i pomóc jej wstać. Musieli iść. No już! Do przodu! Dopóki jeszcze jest co zbierać z tego wszystkiego! Nogi Shikaruiego chyba nigdy jeszcze nie były takie niepodatne. Nie pamiętał, kiedy jego ciało było takie ciężkie, a ziemia taka lepka. Chciała go zatrzymać przy sobie - na pewno. Nie chciała pozwolić mu iść tam, z powrotem w serce doliny, bo to bez sensu. Bo to samobójstwo. Bo nie chciał, tak naprawdę mogli tam wszyscy szczeznąć - co go to obchodziło! A... Kuroi? Co z Hikarim? Toshiro? Yoichi? Możesz wszystkich wymienić!
Wzrok Shikaruiego wyostrzył się i zniknęło z niego zdziwienie. Zamienił się gładko w coś, co nazwać by można było gniewem. A czym było? Determinacją? Zebraniem sił? Nie potrafiłby tego nazwać. Za to potrafił nazwać konieczność tego, żeby tam zejść. Działać. Asaka przecież kochała tych ludzi. Kuzynkę. Przyjaciela. Yamiego, którego nawet uchroniła przed Krukami. Ten głupi dzieciak nawet nie wiedział, ile zawdzięczał białowłosej. Nie wiedział, że jedynymi wiernymi mu osobami tak naprawdę było to Przeklęte Małżeństwo. Bo reszta go zdradziła. Nawet Kyoushi, któremu tak zaufał i sądził, że będzie z nim bezpieczny. A to dopiero zabawny numer, co? Namalowali potwora - tylko co sprawiało, że był potworem..? Wiedział, że tutaj nie ma innego wyjścia, mimo tego, o którym powiedział Han. I chociaż nie chciał walczyć z Shinjiro... to co pozostało?
Bo skoro ci przyjacielesą moi, to czemu miałbym ich oddawać?
- Hikari potrzebuje medyka. Wyleczysz go. - Głos czarnowłosego był napięty. Przygarnął białowłosą blisko siebie, zaciskając mocno dłoń na jej ramieniu, by ją szybko przytulić, by dać jej siłę. Złapał ją za rękę i ruszyli w dół. Prosto za Antykreatorem - i potem w kierunku Hikariego. Obolałego i ledwo mogącego ustać na nogach. - Han już jest w zamku. - Szybko. J-jak się tam znalazł? Spowity płomieniami i - wyłonił się znikąd. - Hikari! - Zawołał do mężczyzny, do którego się zbliżali, żeby ten nie zareagował gwałtownie na niespodziewany ruch. Znając go tak mogłoby właśnie być.

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst

[Asaka]

Nie nastawiała się na żadną konkretną odpowiedź, spodziewała się nawet, że Han nic nie odpowie na to, co do niego mówiła, albo na to, o co go zapytała. Z ciekawości, bo skoro już tutaj była i spodziewała się w każdej chwili zginąć… A jednak odniosła wrażenie, że czerwonowłosy na pewien sposób czerpie przyjemność z tej rozmowy. Spokojnej rozmowy, bo nikt nie podnosił głosu, nikt nie przerzucał się oskarżeniami. Tylko dwie osoby miały jaja na tyle duże, żeby tego zbrodniarza w ogóle zapytać po co to robi. A gdy się już dowiedzieli po co – to jak widzi ten świat później. I co, skoro nie idzie to wszystko tak, jak to sobie wymarzył i założył. No to mieli teraz swoją odpowiedź i… może to od tego trzeba było właściwie zacząć? Wspomnienie, jakie widziała w domu Sanada powiedziało jej tylko tyle, że Shinjiro był kiedyś zupełnie zwykłym człowiekiem. Bękartem, tak jak ona; bękartem, który zakochał się ze wzajemnością w kimś wyższego stanu. To sugerowało tylko, że dalej stało się coś, co zmieniło go nie do poznania. Asaka nie wiedziała co, ale z rozmowy wywnioskowała już tyle, że chodziło o Senninkę. No a teraz… Teraz miała swoją odpowiedź. Odpowiedź szaleńca – jego maniakalny śmiech. Han opowiadał i jedyną osobą, jaką Asaka miała przed oczami – w rzeczywistości i w wyobrażeniach, gdy o tym mówił, był… on sam. Nie kto inny, a on sam. Człowiek, którego trzeba powstrzymać, człowiek, którego moc przynosiła więcej cierpienia niż czegoś dobrego, człowiek, który popycha ludzi do wojen, niszczyciel życia, rozbijacz rodzin, wyniszczający je na pokolenia do przodu. Brzmiało to tak, jakby słyszała seryjnego mordercę, który pragnie rozgłosu. Więc pragnie być złapany. Pragnie być sławny. Może tak nie było – ale to co miała teraz przed sobą…
Złote oczy kobiety rozszerzały się w zaskoczeniu z każdym zdaniem Suzumury. W zaskoczeniu i – strachu, nie bójmy się tego słowa. Historyczne zapiski, zapomniane miejsce, świątynia, grobowiec Mędrca Sześciu Ścieżek. Kolejna legenda – ale Sanada była skłonna w to uwierzyć. W końcu widziała już dwie inne i nie były wcale bajką. To, co zamierzał później z tym wszystkim zrobić – teraz wyjaśniło się w jaki sposób chciał się pozbyć chakry. Ale to tak jak… jakby próbować odebrać ludziom ogień. Han Sozo, czy Suzumura Shinjiro – nieistotne. Był szaleńcem. Był prawdziwym szaleńcem i teraz miała tego dowód, który usłyszała na własne uszy. Chciał pomścić cierpienie swojego ludu mszcząc się na całym świecie. Na tych wszystkich ludziach, którzy urodzili się z możliwością władania chakry i nic na to nie poradzili. Asaka zapomniała o tym jak się mówi. Po prostu patrzyła na niego – też wtedy, gdy mówił, że jeszcze kilka osób umrze i co było jasne, nie było mowy o rozejściu się w pokoju.
Jeśli się nie boicie spojrzeć śmierci w oczy, i chcecie pomóc swoim kompanom... idźcie do zamku. Jeśli nie... opuśćcie Oniniwę. I odszedł. A Asaka klęczała tam, przyciskając ciągle przedramię do brzucha, patrząc absolutnie przerażona za czerwonowłosym. Szybko straciła go z oczu i nastała piszcząca po uszach cisza. K u r w a. Mieli możliwość, by uciec. Wrócić do domu cali i zdrowi. Nadal żyli – to było największe zaskoczenie i niespodzianka tego dnia i musiało to być widać po twarzy Asaki. To jak bardzo była przerażona. To, jak bardzo chciała wrócić do domu. Mieli… oboje mieli tak cholernie wiele do stracenia. Siebie, dziecko. No dalej, Asaka, wstań, odwróć się i idź, to przecież tylko jeden krok – kolejne będą prostsze. Ale zostawić ich wszystkich? Keirę, Toshiro, Mujina, Hikariego? Yamiego? Yami.
- Yami. W zamku jest Yami – chłopak, którego nie znała długo ani dobrze, a który zapisał się jej w sercu tak, że traktowała go jak swojego młodszego brata, którego trzeba ochronić od zła tego świata. To i jeszcze wiedziała doskonale co się stanie, jeśli ktoś wyrządzi mu krzywdę. Demon. Demon gotowy spustoszyć okolicę, jej ukochane Daishi. Mieliby tutaj powtórkę z Midori. - Jasna cholera – przeszło jej przez myśl. I choćby tylko dla tego jednego chłopaka gotowa była wrócić i osłaniać go swoim własnym ciałem.
Pobladła jeszcze bardziej – o ile to możliwe, patrząc na to, jak blada była w normalnych warunkach. Usta i dłonie drżały jej i musiała je zacisnąć mocniej, żeby to powstrzymać. Dopiero teraz, gdy Han odszedł, wszystkie nerwy i cały ten strach uderzyły mocniej, mieszając się z jego przerażającymi wizjami i planami na to, co zrobi dalej. I Shikarui ją zaskoczył. Zdecydowaniem, tym, że sam wiedział, że muszą im wszystkim pomóc. Pozwoliła, by pomógł jej wstać z ziemi i Asaka poczuła, że oddycha płytko, jakby wstrzymywała oddech zbyt długo. Nawet nie zwróciła uwagi na to, że w pewnym momencie przestała oddychać i teraz starała się nabrać głębsze oddechy w płuca.
Pokiwała głową, przytulona do Shikiego na ten krótki moment. Hikari potrzebuje medyka. I ona mocno zacisnęła palce na jego plecach, patrząc niewidzącym wzrokiem przed siebie. Całkowicie ogłupiała.
Już w drodze, ciągnięta za rękę przez Shikiego odzyskiwała swój rezon. Mieli robote do wykonania. Nie liczyła nawet na to, że powstrzymają Hana – ale miała nadzieję wyciągnąć z zamku całą resztę tej eskapady.
- W zamku? Jak to już w zamku? – to jakiś… teleport? Jak walczyś z czymś takim?
Ale najpierw Hikari. Shikarui go zawołał i gdy tylko mężczyzna znalazł się w zasięgu wzroku, świadomy, że to oni, Asaka podbiegła do niego, wiedząc, że jest ranny. I zapewne widząc to na własne oczy. Zaś Hikari mógł zobaczyć po Asace dwie rzeczy – że jest przerażona i zdeterminowana.
- Wyleczę cię, nie ruszaj się. Co ci się stało? – powiedziała do niego i skupiła chakrę w obu dłoniach, przykładając je nad miejscami, które Hikari miał poranione. - Rozmawialiśmy z nim. To kompletny szaleniec. Musimy pomóc tym z zamku – powiedziała do niego jeszcze w trakcie, gotowa po wszystkim ruszyć jak najprędzej w stronę nieszczęsnego zamku.

  Ukryty tekst

[Shins]

Grupa zebrała się, by podeliberować nad stanem faktycznym, zdać ogólny raport, pochwalić się wynikami swoich poszukiwań, określić swoje sukcesy i przedstawić zakres osiągnięć w znajdowaniu tajemnic Hana. Z całej tej pobieżnej układanki wychodziło, że w tym miejscu doszło do kataklizmu, który zmienił ludzi w potwory. I zdawało się, że to właśnie te wydarzenia miały kluczowy wpływ na to, kim - albo raczej czym - stał się Han.

Drugim punktem omawianym na zebraniu miała być kwestia obrony przed klonem Hana. Padały różne pomysły - lepsze (jak ten Shinsa) i gorsze (jak te wszystkie pozostałe), ale niestety nie udało się znaleźć żadnego rozwiązania dającego stuprocentową pewność pokonania klona. Grupa gotowała się na ciężką przeprawę licząc, że przewaga liczebna zagwarantuje wygraną.

Nic z założonych celów zgrupowania nie doszło do skutku, bo oto na schodach pojawił się Han. Shins nie mógł określić, czy był to klon, czy oryginał (klona spodziewał się po drugiej stronie), ale nie dyskutować z liderką, tylko czym prędzej postanowił opuścić pomieszczenie. Jeśli ludzie będą tłoczyć się przy drzwiach, to użyje zamiast nich okna. Zawsze to trochę większa szansa na przeżycie. A dalej? To się okaże, gdy Han wykona kolejny krok.

  Ukryty tekst

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Dyskusje nad dalszymi działaniami trwały, a Masako czuła, że choć jest to potrzebne, to jednocześnie tracili cenne sekundy, które inni im kupowali. Słuchała innych, jednak w tym samym czasie przygotowywała się mentalnie na informację, że Han jest już blisko. Myślała też, czy jest w stanie cokolwiek zrobić przeciwko komuś o takiej potędze - wiedziała, że z pewnością nie jest dość prędka, co gorsza jednak - w jej repertuarze technik nie było chyba nic, co mogłoby jej teraz realnie pomóc. Jej iluzje były silne, ale... nie aż tak silne. Nie miały szans zadziałać przeciwko shinobiemu z około 200letnim doświadczeniem. Dlatego skreśliła je od razu. A reszta? Strzałę wyminie, shurikeny i kunaie pewnie tak samo. Kula ognia prędzej poparzy kogoś z sojuszników. Uświadomiła sobie, że jest w razie czego bezbronna... i tylko jej pułapka albo zdolności sojuszników mogą jej pomóc w czasie ewentualnego starcia.

Które nadeszło zdecydowanie zbyt szybko. Widziała Hakuseia, który z pomocą nieznanej techniki pojawił się w pomieszczeniu, widziała przerażenie na twarzy Yuriko, a także - gdy spojrzała ku schodom - samego Antykreatora. Hana Sozo we własnej osobie, o spaczonym zakazaną techniką obliczu, zwiastującym im śmierć. Żołądek podszedł jej do gardła, a w głowie miała tylko jedno - schować się. Jednak jak na genuserkę przystało, nieposiadającej żadnych realnych osłon (o ile takowe cokolwiek by dały w tym starciu), do głowy przyszło jej jedynie schowanie się za jakimś fałszywym obrazem. Tak naprawdę jeszcze nim Yuriko krzyknęła, Masako zaczęła składać pieczęci do jedynego planu, który miałby szansę powodzenia w jej wypadku. Prostego Henge no Jutsu, z pomocą którego chciała się zmienić w dziewczynę, którą ujrzeli w pierwszej z wizji - Sanadę Miki. Może ręka Hana zadrży na ten ułamek sekundy i pozwoli uciec na dziedziniec razem z innymi? A może przeciwnie - skupi jedynie jego uwagę na sobie? Nie miała pojęcia, była to dzika karta - jednak dawała chociaż cień szansy na przeżycie. Nie sądziła, by zdołała umknąć przed jakąkolwiek jego techniką na tak krótkim dystansie. Jeżeli udało jej się wypaść na dziedziniec, łyknęła czym prędzej pigułkę żywnościową, czując stopniowe zmęczenie organizmu drobnym, acz stałym ubytkiem chakry.

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Z pomocą Sau udało się zabarykadować wrota do zamku, a w tym czasie reszta grupy dalej się naradzała. Kaiko starał się słuchać i łączyć fakty ze sobą, aby zacząć wyciągać jakieś konkretne informacje z tego całego wydarzenia. Na razie najwięcej dowiedział się o samych możliwościach chakry, ale to raczej nie było wielką zagadką. Inaczej było z przeszłością Antykreatora, którą próbowali poznać. I on też, chociaż początkowo zupełnie nieświadomy celu.
Ponownie pojawił się "duch" Hakuseia, na którego Kanamura zareagował początkowo podobnie jak na poprzedniego - czyli sporym zaskoczeniem wymieszanym ze zwykłym strachem. Szybko mu przeszło, bo już raz widział tę technikę w akcji. Jak się okazywało, w drugiej grupie również ktoś umarł. Jeden trup. Kaiko natychmiast pomyślał o Keirze, Akahoshim oraz Kakicie, jako że byli mu najbliżsi. Miał nadzieję, że to żadne z tej trójki. Właściwie nieco karcił się za tę myśl, bo każde życie było ważne, niezależnie czy był mu to ktoś bliski, czy nie. Szkoda porządnych ludzi. I tyle.
Jakiś Jun teraz napatoczył się na klona Hana, który wcześniej próbował ich zestrzelić. I który zabił Yoshimitsu oraz ranił Hikariego. Ponownie białowłosy był ciekawy co z Terumim. W wiosce musiało być jeszcze trochę Jugo, a on był ciężko ranny, więc... czy wciąż żyje? Czy nie powinni mu pomóc?
Wszystkie myśli zostały przerwane przez Yuriko, która oznajmiła, że Han tu jest. Tu. W zamku. W zamku, do którego wrota zabarykadowali od wewnątrz. Kaiko otworzył usta zupełnie zszokowany. Jakim cudem? Skąd? Jeszcze dziwniejsze było to, że wszystkie meble nie potrafiły zatrzymać nawet Yuriko, która otworzyła wrota na oścież jednym uderzeniem... powietrza? Zatem jakie szanse miałyby z Hanem? Po co było w ogóle barykadować? Znów Kanamura pogrążał się w, na ten moment, bezsensowne myśli, jednak wtedy pojawił się On. Sam Han. Pierwszym odruchem białowłosego było po prostu dobyć broń, najszybciej jak potrafił wyciągnął oba Shuang Gou, które ustawił na boki, gotowy do ruchu, ale niezdecydowany co powinien zrobić. Czy bał się? Naturalnie, że się bał. Nie był pozbawioną emocji skorupą bez ludzkich odruchów. Taka potęga jaką dysponował Antykreator budziła strach. Jeżeli ktoś tego nie czuł... cóż, nie do końca był człowiekiem według filozofii Kaiko. Yuriko wydała rozkaz do odwrotu. Białowłosy nie musiał podejmować decyzji, posłuchał się i natychmiast udał na zewnątrz poprzez otwarte wrota. Co dalej? Jeżeli biegli, to biegł za nimi, starając się dotrzymać im tempa, a w razie sukcesu - trzymać się na końcu, aby zabezpieczać tyły. Chociaż dobrze wiedział, że nie miał najmniejszych szans w starciu z Hanem. Jeżeli się zatrzymali, to również chciał osłaniać plecy uciekającym. Czekał na dalsze rozkazy, bo gdyby to on miałby decydować co zrobić... to by uciekał z tej wioski. Czy nie dowiedzieli się sporo? Czy nie wystarczająco, aby na spokojnie wyciągnąć z tego znacznie więcej? Jemu wydawało się, że wystarczająco.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

W trakcie kiedy wszyscy zebrani w zamku Suzumura próbowali obmyślić jakiś plan i zdecydować o dalszych poczynaniach, Antykreator zdecydował się zrobić wszystkim bardzo niemiłą niespodziankę i wywrócić panującą sytuację do góry nogami. Kiedy tylko Yuriko poinformowała że Han jest już w zamku, przeskanowałam wzrokiem cały budynek aby go znaleźć i rzeczywiście, najpewniej korzystając z jakiejś nieznanej mi techniki, przedostał się on od razu do pokoju swojego brata, z którego powoli wyszedł do głównego hallu gdzie wszyscy się znajdowaliśmy. Widok tego mężczyzny i świadomość że nie był to kolejny z jego klonów, tylko prawdziwy Han z krwi i kości, sprawił że wzdłuż mojego kręgosłupa przemknął dreszcz, czułam jak serce przyśpiesza tempa a moje mięśnie samoistnie się spięły. Zdecydowanie nie miałam zamiaru jeszcze umierać, więc kiedy tylko Yuriko wydała rozkaz aby wycofać się na dziedziniec, od razu ruszyłam w tamtym kierunku, starając się równocześnie obserwować poczynania Antykreatora za pomocą mojego Byakugana. W przypadku jak uda mi się dojrzeć nadchodzący atak to staram się użyć Kawarimi no Jutsu aby zamienić się miejscem z czymś o podobnych rozmiarach co ja a następnie próbuję dalej uciekać. Po wydostaniu się przez zamek Suzumurów pilnuję też żeby nie stać bardzo blisko innych aby nie zagrażało nam zostanie zmiecionym techniką o obszarowym działaniu.


Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Hikari]

Podróż powoli zaczynała być większym utrapieniem, głównie przez ranę na stopie dającą się w znaki coraz bardziej z każdym krokiem. Wydawała się stawać coraz bardziej sztywną, ból też nie zamierzał ustępować powodując za każdym razem wykrzywienie twarzy. Grymasy dość znaczne, że mógłby to ktoś wziąć czasami za wrogość, niemniej nie mógł się zatrzymać. Zaczynał się zastanawiać czy możliwe jest dotarcie do zamku na czas, co jeżeli nikogo tam nie zastanie? Cóż, mógłby się cieszyć przynajmniej ich potencjalną ucieczką. Gorzej byłoby zastać wszystkich martwych, ale nie chciał sobie wyobrażać tego widoku. Zresztą, Hikari nie dostał zbytnio okazji słysząc za nim jakieś kroki. Z względu na obecny stan wpierw postanowił się schować za najbliższymi drzwiami, ocenić sytuację, a dopiero później działać.
Będąc ukrytym minimalnie się wychylił, aby z coraz szybciej bijącym sercem spoglądać w biały obłok ograniczający strasznie wizję. Nie pamiętał kiedy ostatni raz odczuwał stres, ale Oniniwa na zawsze zostanie mu zostanie gdzieś w głowie. Spotkał tutaj dosłownie potwora, który przechodzi wszelakie ludzkie pojęcie pod względem swojej mocy. Rudowłosy mężczyzna zdawał się nieosiągalny, przez co miał zamiar osiągnąć podobny w przyszłości. Tymczasem - mógł go tylko obserwować z swojej tymczasowej kryjówki. Kierunek z którego nadchodził nie pozostawiał złudzeń, to z nim musiało się spotkać małżeństwo Sanada. Jaki był wynik tej rozmowy? Widząc i słysząc Antykreatora wyobraźnia podpowiadała tylko jedną możliwą wersję wydarzeń. Skończyło się to ich śmiercią po zakupie całkiem sporej dawki dodatkowego czasu. Przynajmniej dowiedział się, że te rysunkowe myszy należą do najprawdopodobniej grupy obronnej. Musieli przebywać gdzieś w pobliżu. Terumi miał uczucie bycia zaszczutym zwierzęciem, które próbuje jakoś przetrwać wylizując swoje rany. Nie załamał się, ale brakowało mu jakiegokolwiek pomysłu co mógłby wykonać. Zastanawiał się co powinien zrobić, kiedy sylwetka Hana zaczęła się pokrywać płomieniami zostawiając za sobą pustkę. Jakaś teleportacja? Przecież na to żywioł ognia nie pozwalał, doskonale zdawał sobie sprawę jako jeden z mistrzów tego żywiołu. Zostawiony samotnie upewnił się co do kierunku zamku, gdzie musiał kontynuować podróż przyśpieszając. Wszystkim znajdującym się tam czas się kończył, to nie był dobry moment na użalanie się nad swoim stanem zdrowia. Niemniej zaskoczyło go wołanie po imieniu przez znany mu głos, zatrzymał się w miejscu zaraz obracając na zdrowej pięcie z widocznym grymasem.
- Shikarui? Asaka?
Wymamrotał pod nosem niepewnie, dopiero kiedy dostrzegł obie sylwetki poczuł raptowną ulgę. I wcale nie było to z powodu ewentualnej pomocy medycznej, która została mu natychmiast zaoferowana. Szybko przeanalizował swoje rany wskazując dwie najbardziej przeszkadzające. Pierwsza była już odrętwiała stopa, wskazał też ranę na swoim boku utrudniającą ewentualne uniki czy manewry. Co z dłonią? Gdyby mógł sprawnie składać pieczęci wolał nie marnować na głupotę ani chwili dłużej. Drużyna potrzebowała pomocy.
- Miałem biec do zamku, ale zobaczyłem w mgle błysk oraz usłyszałem huk. Klon dorwał jednego z ptaków, którym uciekali pozostali. Przybyłem na miejsce gdzie Yoshimitsu już nie żył, jedyne co mogłem zrobić to kupić im chwilę czasu przypłacając tymi oto ranami. Przynajmniej Yuriko, Kaiko i Shins dotarli do celu.
Uśmiechnął się smutno posiadając zmęczony wyraz twarzy, jedyny pozytyw był widoczny głównie w oczach. Można było zobaczyć wielką determinację i chęć walki. Wróg go przewyższał w każdym zakresie? Wciąż mógł wystąpić przeciwko niemu, szczególnie kiedy nazywano go szaleńcem. Podobnie było zapewne z Asaką, która działała mimo pewnej dozy przerażenia. Hikariemu dodawało to otuchy.
- W pobliżu jest grupa obronna, widziałem stworzone przez Hakusei'a myszy. Mogę nie lubić klepsydry, a właściwie Seinaru, ale chcąc powstrzymać Hana będziemy potrzebować wszystkich.

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. Nie wiedział, czy Yuriko faktycznie jest idiotką, czy może jedynie kreuje się na taką, a faktycznie ma jakiś genialny plan. Naprawdę uważała, że za tymi wspomnieniami kryje się coś więcej, niżeli tylko żałosna nostalgia w wykonaniu Antykreatora? A może ona chciała po prostu spełnić swój cel - zabić Hana - nieważne jakim kosztem? Nawet jeżeli za jej decyzję mieliby ginąc ci, którzy dobrowolnie dołączyli do wyprawy. Może i wyglądała, jakby chciała brać nogi za pas i stąd uciekać, jednak jej słowa i przede wszystkim czyny świadczyły zupełnie co innego. Bez względu na motywy, jakimi kierowała się członkini feniksów, to ona tutaj dowodziła i to ona wydawała rozkazy. A rozkazom trzeba się było podporządkowywać.

Sugestia Akiego została szybko podsumowana i starsi stażem Shinobi nie wyrazili na to zgody. Yoichi chyba zapomniał o tym, że przecież kilka osób miałoby osłaniać odwrót - Han w końcu zmierzał w kierunku Zamku. Rzeczywistość jednak szybko zweryfikowała fakty. Hakusei skontaktował się z Yuriko. Aka praktycznie od początku pobytu w Oniniwie miał włączonego Sharingana - nie spodziewał się jednak, że najlepsze jego wykorzystanie przypadnie na taką sytuację.
Trzyłezkowy Sharingan pozwalał poznać technikę już przy jej wykonywaniu przez przeciwnika (lub sojusznika) i tak też Aka zrobił. Całkiem przydatna ta technika, może kiedyś jej do czego użyje. O ile w ogóle uda mu się wydostać z tego zapomnianego przez bogów miejsca.

I wtedy zobaczył coś, co wywołało nieprzyjemną, gęsią skórkę na jego ciele. A raczej kogoś.
Oto stał przed nimi ten, którego tak się lękali. Shinjiro Suzumura. Antykreator. I nie był to klon - a przynajmniej nie był to jakiś słaby klon - chłopak mógł to stwierdzić przy pomocy swojego Sharingana. Ten przed nimi wydawał się realny. Zabójczo realny.

Nerwowym ruchem wyciągnął katanę. Tą samą, którą zdobył na Kami no Hikage od jednego z poległych Shiro Ryu. Ładną, zdobioną. Była jego pamiątką z tamtych lat. Ile to już minęło? Pięć? Tak. Chyba pięć. Dla kogoś takiego jak Hanji zapewne było to mgnienie oka, ale dla Akiego było to pięć długich, cholernie długich lat, pełnych bezcelowości i braku sensu. Całe jego życie wiązało się z Kami no Hikage, a tamte wydarzenie bezpowrotnie wpłynęły na jego sposób bycia.

Krzyk Yuriko rozległ się po całym Zamku. Nie można było sobie pozwolić na chwilę zwątpienia - nie przy kimś tak silnym i tak szybkim jak Han. Lecz niestety nie wszyscy posłuchali rozkazu. Masako Uchiha, jego - jakby nie patrzeć - kuzynka, najwyraźniej nie miała w sobie za krzty instynktu samozachowawczego. Gdy oni już zaczynali biec w stronę wyjścia, ona postanowiła użyć Henge no Jutsu i zamienić się w Miki - kobietę, którą tak przecież kochał Han.
Czego Masako oczekiwała? Że go wzruszy? Że Han przypomni sobie najlepsze chwile swojego kilkusetletniego życia i zmieni się w mgnieniu oka?
- Uciekaj! - wrzasnął do niej, gdy zobaczył, co próbuje zrobić. A prawdopodobnie własnie skazywała na śmierć nie tylko samą siebie, ale i całą drużynę. Przecież gdyby Han chciał ich zabić, to zaatakowałby od razu, znienacka. Nie robiłby powolnego wejścia, nie bawiłby się z nimi w kotka i myszkę. Teraz jednak ktoś spróbował sprowokować skrzywdzone przeszłością zwierzę.
I przez tę jedną chwilę w jego umyśle pojawiła się tylko jedna myśl: są ludzie z gorszym instynktem samozachowawczym niż ja.

Nie znał jej. Ale przecież była jego rodziną - Uchiha. Klan był chyba jedyną rzeczą, o którą jeszcze dbał i na której mu zależało. Chciał uciekać i jeżeli będzie miał pewność, że wszyscy będa bezpieczni - zrobi to. Na ten moment jednak Masako postawiła wszystko na jedną kartę, której Aka nie ufał. Był gotów ją odepchnąć, gdyby jakimś cudem udało mu się zobaczyć szarżującego na nią Hana. Był gotów zablokować cios, gdyby Suzumura próbował się popisywać przed feniksami swoimi zdolnościami. I był gotów przyjąć na siebie atak, gdyby Shinjiro jednak walczył naprawdę.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

tldr:
1. Przemyślenia
2. Skopiowanie techniki Yuriko
3. Ucieczka/obrona