[Event] Oniniwa: Grupa poszukiwawcza

[Keion]

Niemalże wszyscy zebrani w zamku dyskutowali co robić i jak się obronić przed klonem Hana. Zostały nawet przedsięwzięte pewne działa takie jak zabarykadowanie drzwi przez Kaiko i Sau. Keion chciał im w tym pomóc, ale poszło im to tak szybko że nawet nie zdążył kiwnąć palcem w tej sprawie. No nic pozostało czekać i przygotować się do obrony, a plan był prosty, wytrzymać do przybycia grupy dywersyjnej, która rzekomo była już blisko. Choć spowalniał ich fakt że ktoś się odłączył i był ranny, a oni nie chcieli zostawiać rannego samemu sobie.
Wtem podczas rozmowy wydarzyło się coś niespodziewanego Yuriko zaczęła nagle krzyczeć i zniszczyła postawioną wcześniej barykadę. Keion przez chwilę nie miał zielonego pojęcia co się dzieję i co robić po mimo prostego polecenia mówiącego żeby wszyscy czym prędzej opuścili budynek. Jednakże stosunkowo szybko zorientował się o co chodziło. Han, bądź jego klon właśnie znajdowali się w budynku i miał ich wszystkich na widelcu wchodząc w sposób którego najwidoczniej nikt się nie spodziewał.
Hayakawa nie wahała się nawet przez moment co ma robić i zaczął biec w kierunku dziedzińca. Nie wiedział w czym to pomoże, ale liczył ze Yuriko ma jakiś pomysł skoro wydała takie polecenie. Sam zaś nie zamierzał się trzymać w zwartej grupie chciał wejść na ścianę tuż ponad drzwiami i czekać na sposobność do ataku.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Yami]

Zebrali się wszyscy i każdy rzucał nowymi pomysłami. Wiedzieliśmy z której strony miało nadejść zagrożenie, więc mieliśmy trochę czasu aby się do wszystkiego przygotować choć prawdę powiedziawszy wciąż nie rozumiałem dlaczego decyzja ucieczki została zepchnięta na bok. Kwestie dotyczące siły Hanjiego nie przekonywały mnie. Gdyby rzeczywiście tak było już na samym początku udalibyśmy się aby powstrzymać klony nie zaś uciekać przed nim. My z Aką i Yoichim mieliśmy więcej szczęścia jednak non stop pojawiały się nowe informacje o kolejnych śmierciach towarzyszy w tym o poważnych ranach Hikariego, który wtedy w Teiz udowodnił, że potrafiłby pokonać mnie a także zapewne większą część grupy. To były przerażające wieści, wieści które ponownie zaczęły budować uczucie niepewności.

Nagle powietrze wokół nas zaczęło się zniekształcać, aż w końcu przybrało postać jednego z głównodowodzących Feniksów, Hakuseia. Skupiłem wzrok na trwającej rozmowie miedzy Yuriko a iluzją. Nie mogło być to Genjutsu... Fuinjutsu... może Ninjutsu ciężko stwierdzić. Wieści, które były przekazywane nie należały do tych najprzyjemniejszych. Kolejne informacje o zgonach zaczęła powoli ciążyć mi barki. Ginęły kolejne osoby... Dość szybko pojawiały się informacje o nowych ciężko rannych... kiedy nadejdzie moja pora...
Myślami sięgnąłem po widok Asaki, która chciała powstrzymać pewnego czarnowłosego idiotę, który teraz niby prowadził rozmowę z Hanem. Czy nie zarzekał się, że chce jedynie poinformować inne grupy? Czy rzeczywiście możliwa śmierć ukochanej było czymś czym warto było ryzykować? Czy rzeczywiście znał Hana do tego stopnia aby odbyć z nim rozmowę? Jeśli tak... jak bardzo jest z nim związany. Przeklęty Shikarui! W dupie mam co się z nim stanie, byle tylko Asaka, która musi cierpieć przez jego głupotę, wyszła z wszystkiego cało.
Moje myśli przerwał niepokojący komentarz nawołujący do błyskawicznego stawienia się. Potem wszystko działo się szybko zniszczenie bramy wejściowej. Szybko przeniosłem wzrok na tumany kurzu, jednak to nie było miejsce z którego nadchodziło zagrożenie. Stukot. Powróciłem wzrokiem w kierunku schodów. Stał tam mężczyzna, który przypominał tego z wizji z pudełek. To musiał być ten, który wywraca świat do góry nogami nie zważając na życia niewinnych. Przełknąłem ślinę i wbiłem w niego wzrok. Zęby zaczęły uderzać o siebie. Nogi i kolana zaczęły drżeć... drżeć ze... strachu. Już kiedyś coś podobnego przeżywałem. Iglica i pierwsze spotkanie z Kokuou. Potężna kula światła, która zmiotła jednego z towarzyszy wraz z sporą częścią ziemi tworząc coś na wzór Kanionu. Żołądek się ścisnął. Jaka była szansa, że zwykły syn kupca będzie w stanie zrobić cokolwiek czy nawet przeżyć to spotkanie.
"Kokuou... jeśli coś mi się stanie... pomóż reszcie albo przynajmniej ich nie zabijaj..." Krótka niema prośba, którą posłałem ukrytej wewnątrz mnie Pięcioogoniastej demonicy, ofiary siły, którą mogła dać żądnego wyższości i pełnego ambicji Shinobi. Miałem nadzieję, że nie będzie musiała tego przeżywać. Miałem nadzieję, że będzie mogła spokojnie żyć z dala od ludzi. Teraz jeszcze jednak nie była to chwila w której musiałem się o to martwić. Miałem obie nogi, miałem obie ręce i głowę na karku.
Na słowa o ucieczce pierwsze co zrobiłem to posłuchałem się głównodowodzącej. Dałem dyla na dziedziniec nie interesowały mnie plany i poczynania innych osób. Nie teraz. Działanie na własną rękę w obliczu Shinigami jest głupotą na którą nie ma lekarstwa.

tl;dr - martwi się o Asakę i Hikara, pluje na Shikaruia, bierze nogi za pas.

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Tyle barykadowania drzwi. Tyle mówienia o tym, jak to głupcami są, próbując zrobić coś klonowi Hana, a teraz to wszystko na nic, bo, o dziwo, wrota nie były jedynym wejściem do posiadłości. Kontakt z pierwszą grupą? Yoake chciało się powiedzieć, jakim wszyscy są głupcami, że w ogóle myśleli, że mogą coś zrobić klonowi i nie uciekli od razu. A teraz są tutaj jak w pułapce. Przynajmniej argument o informowaniu drugiej grupy nie ma już znaczenia, bo Hakusei sam się skontaktował z Hyuugą i już wie o zagrożeniu. Teraz mogli wszyscy ewakuować się w zorganizowanym pośpiechu. Pycha gubi właśnie grupę poszukiwawczą. Pewność, że żałosny zmasowany atak coś mu zrobi. Shichuu Shibari było potężnym atakiem z czterech stron, a i tak nie miało nawet szansy sięgnąć celu.

Towarzysze zaczęli uciekać. Nareszcie poszli po rozum do głowy, jednak było już za późno. Han z jego szybkością mógł dorwać ich wszystkich bez żadnej techniki, zanim zdążą zareagować. Yoake, choć odważny, to miał już niedawno okazję spotkać się z potęgą tego człowieka, choć tylko w postaci klona. Jego dłoń odruchowo powędrowała na rękojeść miecza, jednak tym razem była to lewa ręka na wakizashi przy prawym boku. Nogi mu zadrżały, były jak z waty. Ugięły się lekko. Był twarzą w twarz z zagrożeniem, które stało na schodach. Niemy strach obezwładniał jego ciało, przypominając mu o tym jak klęczał niedawno na ulicy. Od tego spotkania przywdział żółte haori, ale to nie zmieniało tego, że prawie w środku jego korpusu strój został przebity, uwidaczniając połataną ranę po tanto.

Przysięgałem bronić tych, którzy nie mogą.

Nie odwracając się plecami do wroga, zaczął odskakiwać do tyłu. Oczy na przeciwniku, jak to miał w zwyczaju. Na turnieju też tak zawsze robił, zwiększenie dystansu. Miał zamiar tak uciekać na drugą stronę drzwi, do dziedzińca. dziedzińca. Ciało pokryło się wyładowaniami elektrycznymi, które połączyły się tworząc elektrycznego smoka. Ten zaczął wypełniać przestrzeń między uciekającymi a Hanem, mając zablokować drzwi, gdy przejdzie ostatnie z nich. Choćby miało to dać tylko kilka sekund na ukrycie się innych.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Oniniwa 鬼庭町

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=9t9Xrw6dOPc[/youtube]

Grupa I
Hikari, Shikarui, Asaka + grupa broniąca

Małżeństwo Sanada w końcu mogła zobaczyć prawdziwego człowieka, jakim był Suzumura Shinjiro - złamanym przez świat i chakrę shinobi, który zrósł sie nie tak, jak powinien. Nietrudno było zauważyć, jak bardzo emocjonalnym człowiekiem był niegdyś - nie wahał się wyrażać tego co tak naprawdę czuje, lecz zarazem miał swoje obawy, nadzieje i plany. Nie był nieczułą bestią, potrafiącą tylko zabijać i wzbudzać wojny: potrafił oddzielić swoje obowiązki ninja od życia codziennego, żyć jak normalny, serdeczny człowiek. I, jeśli wierzyć wspomnieniu które ujrzeli w pozytywce, miał w sobie swoiste ciepło, którym potrafił się podzielić z innymi.
Teraz zaś? Z Shinjiro z przeszłości nie pozostało już prawie nic. Chociaż nadal miał możliwość kroczenia po tym świecie, był tylko pustą skorupą, którą przy życiu trzymała jego nienawiść do tego, co świat uczynił jemu i jego bliskim, oraz upór w swoim pragnieniu dokończenia swojej pokręconej misji. Szukał najbardziej pokręconych i niemożliwych sposobów, aby zniszczyć to, co tak naprawdę teraz było ludziom konieczne niemalże równie mocno jak powietrze. Chakra nie tylko pozwalała walczyć w niesamowity sposób, chwaląc potęgę jej użytkownika: wpływała również na życie codzienne, ułatwiając funkcjonowanie zwykłym ludziom, a nawet ratując życia. Czy ta moc była więc naprawdę tak zła, jak on myślał?
W jego oczach - na pewno. W końcu wielu dotknęły różne tragedie, lecz nikt nigdy nie odebrał ich tak mocno, że był gotów złamać bariery śmierci, by spróbować odnaleźć moc boga. A później, gdy będzie mieć władze nad życiem i śmiercią, zdecydować się na uwolnienie nawet samego siebie od brzemienia mocy duchowej. Stać się bogiem, by zabić boga...
... być może on sam już zdążył zapomnieć, czy tak naprawdę wierzy w swoje słowa. W końcu, chociaż mówił o swoim planie z pewnością tego, że kroczy ku jaśniejszej przyszłości dla świata, tak naprawdę... brzmiał on tak, jakby prosił.
Błagał, żeby ktoś go w końcu powstrzymał. Pokazał mu, że się myli.
Nieśmiertelność naprawdę mocno wpływa na ludzi.
Nie to było teraz jednak najważniejsze. Dzwony bonsho dzwonią, nadchodzi zmiana czasów. Han - bo Shinjiro już dawno nie żył - przeniknął do miejsca, gdzie zebrali się wszyscy pozostali, gotowy do wybicia ich wszystkich. Nie było już czasu na zawahanie - albo uciekać, albo ruszać z odsieczą.
Sanadowie wybrali to drugie.
Po drodze, zdołali dotrzeć do Hikariego, który wyszedł z ratusza, z którego zobaczył moment w którym Han przeteleportował się do zamku Suzumura. Obrażenia, których doświadczył, zaczynały coraz mocniej mu doskwierać - rana na dłoni była najmniej problematyczna, chociaż każdy najmniejszy ruch palcami okupował potwornym bólem. Drętwiejąca stopa i nieludzko bolący bok, dodatkowo teraz pokryte głębokimi oparzeniami, wcale nie pomagały w sytuacji. Akurat zaczynał się słaniać, gdy Shikarui i Asaka zdołali do niego dołączyć. Z pomocą Shikaruia, Hikari został posadzony w pozycji półleżącej, opierając go o ścianę budynku, podczas gdy Asaka skorzystała ze swoich umiejętności medycznych, aby wyleczyć uwierające mu rany, wliczając w to rozgryziony język. Największym problemem była rana na boku - żebro Yoshimitsu przebiło również jelito, lecz z odrobiną pomocy zielonej chakry rana zaczęła się stopniowo zasklepiać.
W tym momencie mgła niedaleko zawirowała, a z niej zaczęły się wyłaniać kolejne sylwetki.
Pierwszy był ciężko ranny Jun.
Niewiele później dołączyła do niego reszta grupy defensywnej.
Cała grupa mogła ruszyć do przodu - i to szybko. Pod komendą Asagiego albo urządzając wolną polkę. Teren zdawał się być w miarę bezpieczny, przynajmniej Hakusei nie meldował o żadnych niepokojących zmianach czy Jugo, którzy mieli się pojawić w zasięgu. I niedługo potem rzeczywiście dotarli do Juna, który dotarł już do Hikariego, Asaki oraz Shikaruiego. Hikari nie był w najlepszym stanie - tak samo jak i Jun, choć ten pierwszy trzymał się zdecydowanie lepiej od drugiego. Hakusei nie wyrażał wielkich emocji w związku z zastałym widokiem, ale to też nie tak, że jego twarz, odsłonięta teraz, pozostała zupełnie obojętna.
-Kuroi, zostań i pomóż w leczeniu. Ruszajmy przodem, do zamku. Potrzebują nas tam. - Spojrzał na Kakitę.
Jun ledwo szedł. Tylko wzmocnienie ciała pozwalało mu w ogóle iść. Obraz, niewyraźny i zamazany, uciekające myśli, taniec nad przepaścią na granicy śmierci i życia. Poszedł za swoim katem - i wiesz, gdzie go to doprowadziło? Do trójki osób - Hikariego, Asaki i Shikaruiego. Słyszał ich głos jeszcze we mgle. Był jak drogowskaz, kiedy klon zupełnie zniknął z twojego pola widzenia. Myszy dzielnie biegały wokół, jedna z nich zawróciła - pewnie po to, by donieść o twoim stanie. Wyglądało na to, że nie był skazany na samotną śmierć. Choć kolana się pod nim ugięły, bo ciało było tak ciężkie, to przynajmniej było to pocieszenie - nie był sam.

---

Grupa III
Aka, Yami, Keion, Tamaki, Masako, Shins, Kaiko, Yoake

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Jrg9KxGNeJY[/youtube]

A jeszcze przed chwilą w głównej komnacie panował jeszcze względny spokój. Co prawda było kilka sprzeczek i kontrargumentacji na temat tego, w jaki sposób najlepiej ominąć zagrożenie i wydostać sie z miasta, zbierając ze sobą tylko resztę ugrupowania. Wszystko, żeby tylko uniknąć tego spotkania. Spotkania z Hanem Sozo. Antykreatorem. Tym, którego już nie można nawet nazwać człowiekiem. Informacja o tym, że ktoś zamierza przeszukiwać Oniniwę, miała na niego zadziałać jak płachta na byka - i tak właśnie było. Z jednej strony była to dobra taktyka, żeby upewnić się że tylko on pojawi się w mieście.
... trzeba jednak uważać na to, jakie się ma życzenia. Czasem mogą się spełnić.
Antykreator już tutaj był. Jak żywy. Chociaż, z informacji które otrzymali, i nawet z jego wyglądu - czarno-złotych oczu, popękanej i szarej niczym jesienne niebo skórze i ciężkiej aury która zdawała się kroczyć tuż za nim, wiadome było że żywy to on zdecydowanie nie był. W jakikolwiek sposób został on przywrócony do życia, nie była to na pewno technika doskonała. Han zdawał się funkcjonować normalnie, lecz nawet na jego nieśmiertelnej twarzy dało się zobaczyć coś w rodzaju zmęczenia. Sytuacją w Oniniwie, walką z własnymi wspomnieniami, czy może jeszcze czymś innym?
Przez chwilę, zanim padła komenda ze strony Yuriko, wszyscy mogli przyjrzeć się temu szalonemu człowiekowi, który stanął na moment na szczycie schodów, i spojrzał na wszystkich obecnych z delikatnym, krzywym uśmiechem. Nie ruszał się niepotrzebnie, po prostu pozostawał w miejscu.
Aż w końcu postawił pierwszy krok na schodach.
I następny.
Zaczął powoli schodzić po schodach, a uśmiech na jego twarzy zaczął się poszerzać. W dramatycznym geście rozłożył szeroko swoje ramiona, jak gdyby chciał kogoś objąć, przy okazji pokazując budynek w którym się znajdowali.
-Witajcie w moich skromnych progach - powiedział rozbawionym tonem. Chociaż widać było, że nie było mu do śmiechu, i tak nie porzucał swojego przekornego charakteru. - Wybaczcie że nie posprzątałem, miałem sporo na głowie.
Sau skrzywił się z wściekłością. Widać było, że nie zamierzał pozostawać Antykreatorowi dłużnym - lecz w tym momencie, kiedy byli wewnątrz budowli, mieli znacząco zmniejszone szanse przetrwania. Dlatego też nie ruszał się, patrząc kątem oka na Yuriko. Której reakcja była znacznie bardziej... mieszana. Z jednej strony widać było po niej, że jest przerażona perspektywą walki z człowiekiem, który niegdyś był jej nauczycielem. Z drugiej, w jej oczach dało się zobaczyć ślady gniewu i urazy, wywołanych przez zdradę jakiej doświadczyli z ręki Suzumury. Z trzeciej zaś? Niepewność. W końcu to od jej rozkazów teraz zależało życie całej grupy najemników, którzy może zgromadzili się tu przez przypadek, ale teraz byli pod jej rozkazami.
W tym samym momencie, w którym Yuriko wykrzyknęła rozkaz do wycofania się, z szeregu wychyliła się jedna z obecnych - Masako. Złożyła sekwencję pieczęci, zmieniając się... w wierną kopię Sanady Miki. Kobiety, która była całym życiem Suzumury Shinjiro, a która najpewniej straciła życie w tej przeklętej miejscowości. Widząc to oblicze, Han widocznie się zawahał - jak gdyby nie spodziewał się tego, że takie coś może nastąpić.
I wtedy wszystko się zatrzęsło.
Od Hana, na którego twarzy pojawił się obraz ledwo hamowanej furii, zaczęła buchać potężna fala fioletowej energii - tak wielka, że nawet ci którzy nie byli sensorami poczuli jej ciśnienie na ich ciała. Sau, czując pełną moc tej fali, po prostu osunął się na posadzkę, utrzymując sie przy świadomości - lecz potęga chakry po prostu ścięła go z nóg. Cały zamek zaczął się trząść w posadach, a na ścianach można było zobaczyć ślady pęknięć.
-... Zostałem poproszony, by porozmawiać po dobroci. A Wy. Splądrowaliście Oniniwę... - krok, od którego aż zatrzeszczały belki ścian. - ... Przetrząsnęliście informacje, które nie powinny opuścić tego miasta... A TERAZ JESZCZE ŚMIESZ KPIĆ MI W ŻYWE OCZY.
Nie krzyczał.
Nie musiał.
Nagle, na oczach wszystkich, z pleców schodzącego po schodach Hana wyrosły cztery szerokie, stworzone z chakry łańcuchy, które rozpostarły się nad obecnymi niczym odnóża olbrzymiego pająka... lub niczym skrzydła olbrzymiego orła, gotowego do zaatakowania swojej zdobyczy.
Ułamek sekundy później, potężne smagnięcie łańcucha pomknęło w stronę Masako.
Przyjął je jednak Aka, który zdążył doskoczyć i zasłonić zarówno siebie, jak i dziewczynę. Niestety, nie dało to zbyt wiele - atak miotnął młodzieńcem o ścianę, powodując w nim otumanienie. Łańcuch owinął się wokół jego ciała, i miotnął nim niczym szmacianą lalką w stronę dziedzińca. Młodzieniec był obolały, i zapewne złamał żebro lub dwa.
-Nie Ty mnie teraz obchodzisz - syknął Han. - Zejdź mi z drogi.
Wszyscy ruszyli najszybciej jak tylko potrafili w stronę wyjścia z zamku Suzumura. Yoichi, widząc że zagrożenie zaczyna być zbyt wielkie, złapał najbliższą osobę która stała obok niego - w tym miejscu Kaiko - i ruszył biegiem w stronę wyjścia, w towarzystwie swoich psów. Niewiele za nim ruszyła również reszta, z niewielkimi odchyłami. Keion, gdy tylko przekroczył wejście, wskoczył nad wejście, aby uderzeniem pięścią zawalić wejście do budynku. Pomógł mu w tym elektryczny smok, stworzony przez Yoakego.
Wejście się zawaliło.
Pozostawiając wszystkich poza Masako i samym Hanem na zewnątrz.
Pogoda ponownie sie zmieniła.
Zaczął padać deszcz.
Sprawiło to, że mgła wszędzie wokół powoli, stopniowo zaczęła się rozpływać. Ujawniając wielką, czerwono-błękitną barierę, pokrywającą cały krater Oniniwy. Słupy, które stały w ścianach krateru na wszystkich jego czterech stronach, a które pomagały w ukrywaniu wioski pod jeziorem, ponownie się aktywowały.
Zamykając wszystkich w środku.
Mijały chwile. Jedna za drugą. A Hanowi się chyba nie spieszyło...
Han, po zostaniu zamkniętym w budynku razem z Masako, po prostu skupił się na swojej ofierze. Spojrzał w stronę dziewczyny, której Henge zostało już złamane, i podszedł do niej, dalej trzymając swoje cztery łańcuchy w pogotowiu.
-... Nikt. Nie. Będzie. Ze. Mnie. Kpić. - Skrzywił się przerażająco. - ... ani tym bardziej wycierać sobie twarzy Miki.
Łańcuchy oplotły się wokół ciała dziewczyny - jeden wokół całego korpusu, drugi wokół głowy...
Wtedy, ostatnim ruchem, Masako zobaczyła samego Hana.
Oraz jedno, czarne niczym smoła skrzydło, wystające z jego pleców. Jego własna, zakazana technika. Katayoku no Tenshi - Anioł o Jednym Skrzydle.
Błyśnięcie światła na ostrych piórach.
Jeden ruch. Dekapitacja. Bezbolesna śmierć.

Mapa zamku Suzumura

Uchiha Masako - śmierć postaci.

Deadline: 12:00, 28 października.
Jakbym o czymś zapomniał - dajcie znać.

Następne posty piszcie proszę tutaj.