Oniniwa 鬼庭町

[Yami]

Zdawać by się mogło że na bezpośrednie wezwanie do wspólnej drogi nikt nie raczył mi odpowiedzi w jakikolwiek sposób. Nie wiem czy to był efekt bardzo przeciętnego wyglądu i bardzo przeciętnego działania w Oniniwie. Może to częściowo było dobrze? Jeśli nikt nie będzie na mnie zwracał większej uwagi będę po prostu brany pod uwagę jako ktoś mało znaczący i niewarty czasu a wtedy tajemnica związana z Kokuou będzie zachowana. Część ludzi i tak zaczęła się rozchodzić. Hikari z tym drugim udał się do Domostwa Sanady, Asaka i Shikarui nie wiadomo gdzie. Jak już wspominałem wcześniej "sentymentalność" jakoś w to wszystko się nie wpisuje. Wystarczyło powiedzieć, że chcą być po tym wszystkim sam na sam a nie wymyślać.
Westchnąłem. Byłem z daleka od wszystkiego i wszystkich pomimo wielu interakcji. Dlaczego więc po tym wszystkim... ech, nie ważne.
Wtem jednak odezwał się jeden głos. Najemnik wyglądał na starszego ode mnie. Był z naszej grupy. Chyba był z Hikarim w jednym zespole. Nie byłem w stanie sobie przypomnieć. Jednak nie miało to większego znaczenia. Nie musiałem wracać do Akatori sam, ani też sam zajmować się ew. chorymi, jeśli również i Ci zamierzają udać się koniec końców ze mną.
- W takim razie w drogę.

EDIT: Jako, że się Keion odezwał a ja przymuliłem edytowany ostatni akapit.

z/t

[Hikari]

Uśmiech małej nadziei, że stary znajomy wciąż jest żywy delikatnie upadł kiedy okazało się to pomyłka. W tym przypadku postanowił się lekko ukłonić z widocznym zakłopotaniem łapiąc się wolną ręką z tyłu głowy.
- Przepraszam, musiałem się pomylić. Mimo to zaproszenie wciąż aktualne.
Nie było powinien rozżalać się przy pomyłce, szybko znikając na spotkanie z Hanem. Wymieniając kilka zdań z drugim szczęśliwcem lub pechowcem zależnie od punktu widzenia też wymienił kilka zdań. Zostało w tym zadanie pytania czy to właśnie Terumi zasługiwał większej chęci puszczenia pozostałych wolno.
- Możliwe, obiecał się zastanowić.
Powiedział co wiedział niedługo później wchodząc do budynku Sanadów. Widok antykreatora wciąż rannego dostarczała jakiejś nadziei na jego pokonanie w przyszłości. Obrażenia na nim się kumulowały, teraz jeszcze pozostawało poznać sposób leczenia. Ktoś go naprawiał? Czy jutsu medyczne również go leczyły? Regenerował z czasem i jak długo to zajmowało? Nad tym ostatnim pytaniem pozna przynajmniej odpowiedź na to ostatnie pytanie. Niemniej została wskazana jego agresja w słowach, do czego miał rację. Powinien się powstrzymywać, jego prośba została spełniona.
- Brzmiało jakbyśmy mieli przez dodatkowego towarzysza problemy.
Wzruszył ramionami szybko się tłumacząc z swojego zachowania. Postanowił się skupić obecnie na poprawieniu toku rozmowy, pozwoli to wyciągnąć więcej wiedzy od człowieka znającego największe tajemnice świata. Nie zgadzał się z nim, nic nie tłumaczyło jego czynów, a potrzebowali go pokonać. Obecnie było to niemożliwe, potrzebowali sobie kupić jak najwięcej czasu na zdobycie mocy, albo sposób na nagły jej przypływ. Ciekawością było wspomnienie o altruizmie Yoake, czyżby poznał osobę godną poznania i zaufania? Sprawiło to nagły uśmiech na jego ustach, jeżeli przeżyją będzie musiał zaprosić go na sake. Chętnie by wspomniał, że altruiści wciąż istnieją... Gdyby nie chęć oszczędzenia czasu, nie warto poruszać tematów mu obcych niepotrzebnie.
- Pana kościstego powinienem zabić wcześniej, kiedy pozbawił życia krzyczącego dzieciaka z kurą. Powstrzymałem się widząc ruch Yuriko, żałowałem widząc interwencję Sau. Żyję pozbywając się takich śmieci, przez co mam już wielu wrogów.
Zaczął powoli się tłumaczyć z postępowania, zaczynając od podejścia do Yoshimitsu. Westchnął będąc zmęczony od mierzenia się z wszystkimi ścierwami w postaci przykładowo mafii, czy różnych kultów.
- Przepraszałem, bo zobaczyłem otworzyłem pozytywkę z numerem trzecim. Zrozumiałem, że zamiast znajdywać sposoby na twoje pokonanie oglądamy prywatne wspomnienia. Oddałem to Shikarui'owi szybko wychodząc z domu. Od tego momentu zmieniłem swoją misję, chciałem uratować jak najwięcej żyć. Tym razem to my zawiniliśmy, przez niewiedzę choć po zniszczeniu Kami no Hikage takie działanie nie powinno dziwić. Wielu niewinnych zginęło, a kolejni niewinni chcą temu zapobiec.
Przez moment skupił się na reakcji wspominając o byłej stolicy świata tak brutalnie zdemolowanej dalej kontynuując.
- Od zawsze starałem się walczyć, aby nikogo nie spotkał los podobny do mojego. W wieku ośmiu lat zostawiony przez rodziców, jako narzędzie do zjednoczenia skłóconego szczepu. Dlatego chcę to osiągnąć, ale gdy płynie we mnie krew obu gałęzi jest mi to utrudnione. W międzyczasie też samotnie walczę przeciwko mafii, chcąc powstrzymać ich porwania, a także eksperymenty. Swoją siłę zdobywam, aby naprawić ten świat wypleniając całe zło. Taką przyjąłem filozofię, złoczyńcy są zazwyczaj niereformowalni. Możesz ich zmusić siłą, ale gdy tylko odwrócisz swoje oko ponownie zaczną grzeszyć. Na świecie istnieją osoby dla których warto przyjąć tą rolę.
Był całkowicie szczery z odpowiedziami, po których miał zamiar wysłuchać blondyna. Gdy tylko skończył Hikari zaryzykował zadając swoje pytanie.
- Naprawdę uważasz, że likwidacja chakry cokolwiek naprawi? Moim zdaniem ludzkich serc to nie zmieni, jedynie sprawi więcej ofiar.

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Zgliszcza " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Ludzie powoli zaczynali się rozchodzić. Jedni odchodzili z Hanem, drudzy zdecydowali się poszukać martwych przyjaciół. Tamori nie zastanawiał się zbytnio nad słusznością grzebania w tych zgliszczach, sam twierdził, że znaleźć można było tutaj znacznie więcej niż nic. Nie omieszkał odebrać swojego drogocennego kamyczka. Na pewno był warty wystarczająco by wspomóc jego przyszłe zakupy, jeśli zajdzie taka potrzeba. Z samymi Feniksami zamierzał jeszcze porozmawiać, ci jednak zdecydowali się uciec. Chyba nici ze współpracy. Westchnął tylko, gdy dostrzegł, że odlatują, niemalże bez słowa. Może i nie odpowiadała mu część metod, to zamierzał stawiać czoła Suzumurze dalej, niezależnie od tego czy mieliby skorzystać z jego pomocy. Wyglądało na to, że całkiem ją przekreślili. Dla kapelusznika to może i lepiej. Nie musiał przestrzegać czyichś reguł, nie mniej zależało mu na poznaniu ich bliżej, zwłaszcza Sau i Hakuseia, nad Yuriko nawet się nie zastanawiał. Nie zrobiła nic, by wzbudzić jego zaufanie a Sau? Cóż, miał swoją dumę i tacy ludzie zachodzili najdalej z kolei Hakusei robił to co uważał za słuszne, też należał mu się jakiś szacunek, zwłaszcza że był zza muru, a i Tamori zamierzał się tam kiedyś wybrać.

Cala ta historia którą mogli dostrzec ze skrzyneczki wcale nie zmieniła opinii Jun'a, jedynie podsyciła jego ciekawość odnośnie samego grobowca. Samuraj uważał, że chakra rzeczywiście była problemem dla tego świata, niosła równie dużo złego co dobrego i należało ją zniszczyć by zmniejszyć skalę wielu rzeczy i zapobiec przyszłym tragediom. Nie mniej, Suzumura nie był odpowiednią osobą do dzierżenia takiej mocy. Powinien to być ktoś inny, ktoś kto miałby możliwości, ktoś kto potrafiłby nadać światu nowy kurs. Nową drogę a nie zniszczyć to na czym ludzie polegają od lat i zostawić ich w mroku. Choćby z tego powodu należało Suzumurę powstrzymać, nawet jeśli nie po to by pokrzyżować mu plany a zrealizować je samemu. Przekonania Juna odnośnie jego własnych ambicji odnośnie zarówno Shigashi jak i Yinzin nie zostały zmienione. Potwierdziło się jedynie to, co już wiedział, że Samurajowie byli skażeni. Zadziwiające, bo on był również, jednak to właśnie on próbował, chciał zrobić z tego coś dobrego a nie całkowicie zaprzepaścić wszystko, poddając się wewnętrznemu przejęciu przez shinobich, to się właśnie odbywało na oczach wielu synów Yinzin. Zwiadowcy? Śledczy? Większość z nich była shinobi, którzy wykorzystywali swoje zdolności, kto wie czy nie w większej ilości celów niż tylko jednym, za który im płacono. Właśnie dlatego obecny staruch na samurajskim szczycie powinien odejść a zastąpić powinien go ktoś inny, osoba z wizją, która nie tylko poprowadzi samurajów do zwycięstwa, nie tylko w boju, ale i moralnego w tej bitwie, bo obecnie jedyne w czym wygrywają to obojętność.

Kapelusznik skinął głową do Shikaruia. Prawdę mówiąc każdy tutaj był spięty, nie było powodów żywić zbyt długo urazy. Z jakiegoś powodu jednak miał wrażenie, że jeszcze się z wszystko-widzącym spotka. Tak, widzący... To chyba odpowiedni pseudnim jaki należało przeklętemu nadać. Udzielił przecież każdemu BARDZO dużo informacji na znacznie więcej niż tylko jeden temat w trakcie swojej wizyty. Widzący również zaczął zwracać się do szermierzy, głównie do Akahoshiego. Ci właśnie rozmawiali. Wyglądało na to, że szermierze mieli wielkie plany. Prawdę mówiąc Jun nie miał nic przeciwko by się do nich przyłączyć, feniksy odleciały, więc innego wyjścia niż znalezienie innej grupy nie było. Ludzie pustyni - to nie dla niego. Ich humor i nastawienie niezbyt zgrywało się z tym kapelusznika, poza tym. Tam mieli już jednego samuraja, dwóch rodzynków to zbyt wiele. Przeklęte małżeństwo to z kolei duet z kulą u nogi. Nie potrzeba im kolejnej.

Szermierz miał rację, do omówienia było wiele, zwłaszcza, że wszyscy preferowali podobny styl walki i każdy z nich przetrwał dzisiejszy dzień, by walczyć jutro, dnia następnego. – Niech tak będzie. — Zwrócił się do uprzednio zamaskowanego – Dam tobie swój adres. Znajdziesz mnie w Shigashi, pośród tamtejszych strażników. Ja udam się zbadać informacje odnośnie krewnego Hana w jednej z tamtejszych mafii. — Nie widział powodu by kłamać, wysunął też swoją strażniczą odznakę w kierunku Natsume, pokazał mu ją. Ten kto chciał stojąc obok mógł ją również dostrzec. Nie robiło mu to różnicy. Obecna przynależność w żadnym wypadku go nie definiowała a służyła jedynie profitom i zyskowi. Po jego charakterystycznym kapeluszu, każdy i tak będzie wiedział do kogo się zwrócić z listem, gdyby zaszła taka potrzeba. – Potem zamierzam wrócić na moje włosci na Yinzin. — To drugie powiedział z jeszcze większym przekonaniem niż przedtem, ba. Był dumny ze swoich ludzi, ktorzy pracowali w pocie czoła by rozbudować wioskę i tworzyć podwaliny nowego Yinzin, rebelii, czy jakkolwiek to nazwać. Był pewien, że wszystko się powiedzie – Jesteśmy miecznikami. Będziemy potrzebować rzemieślników. Mam dobrego kowala który mi służy — Dodał, to mógł być początek wspaniałej współpracy, albo przynajmniej dobrej, obopójnej wymiany informacji, zdolności i kto wie czego jeszcze. Jun wiedział doskonale, że może się od nich sporo nauczyć.

Sanada natomiast... Zaniepokoil go swoimi słowami odnośnie jego miecza i kansekai. Nie jemu było jednak oceniać czyjekolwiek decyzje. – Yuki? — Powiedział cicho po tym co zdecydował się wspomnieć Sanada, dalej westchnął tylko, gdy szermierz zaczął się poprawiać. Nie miał powodów by mu nie wierzyć kim jest. Był Akahoshim i co do tego przekonani byli wszyscy, to mogła być zwyczajna pomyłka, albo zbieg okoliczności... Albo próba sabotażu ze strony Sanady, któż by to wiedział. Hikari namieszał jeszcze więcej jak tylko się odezwał. Wyglądało na to, że samuraja otaczali sami członkowie rodziny Suzumury, choćby w części. To było niezwykle niepokojące, należało coś z tym zrobić, lecz nie dziś, może kiedyś. Na dziś koniec walk a co do Natsume - musiał się jeszcze przekonać, kim tak naprawdę jest. Nie wierzył slowom tych ninja w pełni, zwłaszcza, że Akahoshi odegnął ich słowa i uznał za pomyłkę. Doprawdy mogło tak być, zwłaszcza, że sam Hikari przeprosił... Sanada natomiast? Odszedł. Tamori nie był całkowicie pewien słów które padły, to i nie zdecydował się ciągnąć tematu, miał jednak na uwadze to, co zostalo powiedziane. – A właściwie... Gdzie ten cały zaganiacz psów? Widziałem jak walczyli i zniknęli tak nagle — Mówił o Yoichim, to była jedna z zagadek tej bitwy. Jun widział sporo, ale psy zniknęły. Może Yoichi był tchórzem? Nieee, nie mógł być, nie przetrwałby tak długo i nie potrafiłby tyle. Tutaj musiało się coś stać, coś co mu umknęło. Wyglądało na to, że mają się zbierać, lecz przyszła kolej Kakity by dodać swoje kilka ryo do rozmowy. Dowiedzieli się gdzie go spotkać i jak się z nim skontaktować, to nie było zbyt wielkim zaskoczeniem. Pozostawała natomiast jeszcze jedna kwestia, tak jak sam samuraj zauważył. – Owszem. chciałbym Kakita-san — Wziął głębszy oddech i oparł ręce na swoim pasie, zwracając się całkowicie w stronę samuraja – Oddałeś skrzynki. Chciałeś zostać pojemnikiem. Przestałbyś podążać swoją ścieżką, szaleństwo, moc splamiła by ciebie, tak jak tamtego chłopaka kiedyś splami... — Jun ściągnął kapelusz i podrapał się po głowie, później znów go założył – Niczego wartościowego się nie dowiedzieliśmy. Niech będą przeklęte te Feniksy. — Bo i owszem czas tutej spędzony był katastrofą. Nie zrobili nic, stracili tylko doświadczonych shinobi a jedngo uczyniono pojemnikiem, który sobie kiedyś Suzumura odbierze – Poza tym. Jesteś samurajem, ja też nim jestem, podążam nieprzerwanie swoją scieżką, nie zapominam o swoim celu. Zamierzam go zrealizować, niezależnie co się stanie. Pókim żyw. Nasza obojętność jest błędem, należy to zmienić. Podzielasz moje zdanie? — Skupiał się całkowicie na mieszkańcu Kaigan, choć nie zapominał o będącym obok Natsume, jeśli kręcił się tutaj też Kaiko to o nim również nie zapomniał, by rzucić spojrzenie i jemu. – Zamierzamy czekać na "szczęśliwców"? — Nie trudno się domyśleć, że chodziło o Hikariego i Yoake. Jun również chciał wiedzieć co ich spotka po rozmowie z Suzumurą.

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Czy Yoake był takim altruistą, jak wszyscy inni, którzy podsuwali się do zapieczętowania w nich demona? Nie. Doskonale wiedział, że nie zbawi całego świata. Nie było to możliwe, nie miał wystarczającej mocy. Nie był... Hanem? Bo wychodziło na to, że osoba, którą uważał za największe zło tego świata motywowała to wszystko zakończeniem wszelkich wojen. Unicestwieniem chakry, by nie można było w chwilę niszczyć wszystkiego, tak jak to się działo w Oniniwie. Potęga była słabym przykładem do działania, zerowym argumentem. Właśnie się okazało, że blondyn poświęcił swoje życie brnąc w ślepy zaułek.

- Widziałem niepewność tego człowieka, gdy szliśmy z Akatori. Mówił, jak bał się o życie nie swoje, a innych. Wiedział o swojej słabości i bezużyteczności. Sam pan słyszał. - Czy dziwnym było to, że Yoake traktował Hana jak jakiegoś mędrca, zachowując się wobec niego z szacunkiem mimo całej nienawiści? - Jeszcze nie został wypaczony byciem shinobi. - Tak, jakby to miało wyjaśnić wszystko. Na pewno dotyczyło dwóch spraw - Takashi nie był tu dla własnej potęgi, dla wbijania noża w plecy, nie był w żadnym stopniu tym, czego Han nienawidził w shinobi. Drugą była zaś jego słabość, co oznaczało pewną bezbronność. Tu nie chodzi o dobrotliwą pomoc innym, ale, no właśnie. - Nie wynoszę go z dobrego serca, a dlatego, że taką obrałem drogę. - Czy cała ta fasada obrony bezbronnych przez shinobi z Antai była tylko kłamstwem? Przecież na tym opierał swoje życie. Ale z drugiej strony, wychowanie pozbawiło go normalnego odczucia emocji, od początku był narzędziem do zabijania. To oczywiste, że nie będzie dobrodusznie wspierał innych.

Spoglądał na Hikari'ego, gdy ten tłumaczył swoje przemyślenia i intencje. W nim tłoczyły się bardzo podobne emocje do tych, które prowadziły przez życie Yoake. I obaj wydawali się być materiałem, który z odpowiednimi wydarzeniami w życiu mogliby podążyć ścieżką Hana. Gdy konwencjonalne środki do ochrony potrzebujących zawodziły, trzeba było się podjąć radykalnych środków na skalę globalną. Zniszczenie chakry. Tylko czy to w czymś pomoże? Czy wszechobecną wojnę da się w jakiś sposób zakończyć?
- Straciłem rodziców, bo ograbiono nasz dom. Trafiłem pod opiekę dziadka, który jest z rodu Kaminari, a więc - ja też. - Zaczął swoją historię. - Nie opanowałem Kekkei Genkai, więc potraktowali mnie jak pozaklanowego najemnika. Szkolili jak najgorszy sort shinobi, wpajając posłuszeństwo i nienawiść. Żerowali na mojej stracie. Zatraciłem się w treningu do tego stopnia, że moje techniki Raitonu były lepsze niż moich rówieśników. Byłem tylko bronią, mieczem w rękach przełożonych. - Zacisnął swoje nastoletnie piąstki i uśmiechnął się. - Ale skoro potrafiłem jedną rzecz, to nie miałem wyboru. Postanowiłem opanować ją do perfekcji. Stać się najtrwalszym mieczem ze wszystkich. Mieczem, który pozwoli na walkę bezbronnym. Nie uważałem, że sama organizacja rodu jest zła, bo w wielu przypadkach mogli uratować więcej żyć, niż gdyby ich nie było. Nie zrezygnowałem więc ze służby. - Zrobił chwilę pauzy, jak gdyby tej jednej rzeczy akurat wątpił. Wątpił w to, czy szkielet, na którym powstała jego kariera shinobi, czyli klan Kaminari, był faktycznie wart poświęcenia, które dla nich robił. Nie był pewny, czy jego abstrakcyjne wyobrażenie na temat ich opieki nad mieszkańcami Antai było prawdziwe.

- Ćwiczę, by walczyć. Walczę, by bronić innych. Przybyłem tu w ślad za najpotężniejszą legendą. - Ponownie lekko się skłonił do Antykreatora. - Tylko po to, by walczyć i zginąć w końcu za inncych. Moje życie jest warte tyle, ile ludzi, których ocaliłem. Wierzyłem, że ta ekspedycja uchroni świat od drugiego Kami no Hikage. Że te kika sekund ocali setki, tysiące istnień. Tyle byłbym wart. Nie robiłem tego dla nich, ale dla siebie. By być godny swoich oczekiwań względem siebie. By zginąć godnie, robiąc to, co obrałem za swoje życie, a nie jak szczur kryjący się w cieniu. - Przed zakończeniem swojej opowieści rzucił jeszcze wzrokiem na Hikariego, a w jego oczach można było dostrzec dziwną iskierkę nieznanej emocji. - Ale nie uznałem siebie sędzią i katem. Nie jestem mścicielem, a obrońcą.

[Kakita Asagi]

Powiadają, że informacja „wisi w powietrzu” i tylko czeka, by ją odszyfrować. Nie inaczej było w tym przypadku, niebieskooki… czuł, że między nim, a Tamori-san coś „zgrzyta”. Najbardziej wyraźne było to w momencie, gdy kapelusznik zdecydował się udać w swoją stronę wraz z tajemniczym Jugo, chociaż rozkazy były inne. Tak, tych dwóch… chyba było skazanych na taki, a nie inny rozwój wydarzeń, bo w momencie, gdy wszyscy zaczęli się rozchodzić i opuszczać to miejsce, samurajowie wdali się w „wymianę zdań”
Kakita uważnie obserwował postawę, w jakiej Jun do niego podchodzi – jego sylweta była dumna, w opinii Żurawia wręcz wyzywająca, ale dopiero to, co powiedział kapelusznik oznaczało… że zgody tutaj nie będzie. Słowa Tamori’ego zabolały Kakita, głównie dlatego, że widział w geście niebieskookiego nie chęć poświęcenia się, lecz tchórzostwo i sprzeniewierzenie się drodze samuraja. To zostało jasno powiedziane i to nie w kuluarach, tylko przy świadkach – przy Akahoshim, przy Kuwabarze…. to nie mogło pozostać bez komentarza. Zwłaszcza druga część wypowiedzi, w której Jun jasno zarysował, który z nich jest samurajem i dlaczego. Tego nie dało się zignorować, ani próbować się ugadywać – Kakita miał swoją dumę. Nie po to nosił miecz, by usilnie walki unikać. Miecz nosił po to, by nie żyć w hańbie.
– Jeśli ktoś nosi miecz, musi być gotów go użyć, albo przeciwko złu, albo w obronie swojego honoru. Gdybym uważał cokolwiek innego, nie było mnie tutaj. – odpowiedział niebieskooki, ale to była tylko cześć jego odpowiedzi. Tutaj słowa przestawały mieć znaczenie, liczyły się czyny. Tamori szukał ewidentnie zwady z Żurawiem i skoro powiedziało się już A to trzeba powiedzieć B.
– Uważasz, że sprzeniewierzyłem się drodze samuraja. Ja nie mam sobie nic do zarzucenia. Droga miecza to droga działania i brania konsekwencji za swoje czyny, ale i za słowa. Ja z niej nigdy nie zszedłem. – odpowiedział samuraj, po czym przysiadł na ziemi, z pełną czujnością – nie siedział jednak w seiza, jego postawa była w pełni bojowa. Pierw zdjął z pleców swój placak. Potem niespieszno wyjął swoje tachi i wakizasji zza pasa, które do tej pory przy nich spoczywały i kłaniając się im kolejne odłożył je przed sobą na plecaku, by nie dotykały ziemi. Następnie zaczął rozplatać węzły znajdujące się po prawej stronie jego napierśnika, a następnie rozsznurował rękawice, potem rozwiązał haidate oraz ochraniacze nóg, by ostatecznie wszystko ładnie poskładać. Podobnie również uczynił ze swoim uszkodzonym łukiem oraz kołczanem – cały zbędny sprzęt pozostawił teraz przed sobą.
Dla postronnych obserwatorów to wszystko powinno być oczywiste. Zwłaszcza, gdy Kakita ponownie sięgnął po miecze – pierw wakizashi, potem tachi które umieścił za pasem kaku obi i himo hakamy. Poprawił jeszcze znajdująca się na czole opaskę z symbolem Kenseikai, a rękawy swojego haori podwiązał za pomocą sageo dłuższej broni.
– Wybierz miejsce, Tamori-san. – Kakita nie owijał w bawełnę, sprawa była dla wszystkich oczywista, a na pewno dla wszystkich zainteresowanych, czyli w sumie dla niego i Jun’a. Niebieskooki był przekonany, że to co zrobił kapelusznik było działaniem z pełna premedytacją i świadomością potencjalnych konsekwencji. Może Jun szukał okazji do walki i w ten sposób zdecydował się spróbować tej metody by niejako „wymusić” pojedynek. Czy była to pułapka? Cóż, w tej chwili nie miało to znaczenia – pojedynek był dla samurajów rzeczą świętą. A sacrum Kakita szanował. Zawsze.



Dotyczy Jun + Kenseikai + kto patrzy

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Widząc, że w poszukiwaniu zmarłej Masako pomagają mu nie tylko Tamaki, która była zobowiązana przez przyjaźń, ale także całą Klepsydra, mógł poczuć radość, którą niosła przynależność do tej grupy. Nawet Jojcz mógł pomóc i pomagał, to było coś wyjątkowego na co nigdy nie liczył, a odnalazł. W rozmowie wraz z Tamaki poruszyli jeszcze temat, który znał on niemalże doskonale i były to ogoniaste bestie.
  - Cóż, to wiedza którą posiadamy jako organizacja. Dotyczy ona ściśle nie tylko samych bestii, ale także Jinchuuriki. Chyba tyle mogę powiedzieć, co? - spojrzał na Ichirou, wiedząc że to on rozdaje tutaj karty i teraz wcale nie miało być inaczej. Po prostu chciał odpowiedzieć na pytanie białookiej więc to zrobił. Podczas jej pomocy, uśmiechnął się do niej bardzo szeroko i życzliwie.
  - To ja dziękuję za pomoc. Na pewno tak będzie. Nie zostawiłbym jej tutaj. Dziękuję także za szybki zwiad i mam nadzieję, że do zobaczenia. - zakończył wywód, wiedząc, że nie może sobie pozwolić na zabranie takiego ciała w ten sposób. - Posiadacie zwoje prawda? Zapieczętujecie ją? - zapytał spoglądając na Ichirou, który miał otrzymać zwój od Seinaru, a także na Kuroia, który przecież też się miał tutaj gdzieś kręcić. Widok jej ciała nie był niczym przyjemnym, także odrąbanej głowy, ale... Co z oczami? - Skoro jesteśmy już sami to chyba pora podsumować wydarzenia tak jak chcieliśmy… Czy może jeszcze nie? - wtem spoglądał gdzieś przed siebie, by się obrócić w stronę grupy, którą porzucili. Teraz nie był pewny, czy rzeczywiście liderzy Klepsydry zamierzali o czym rozmawiać, czy to tyle i czy Kju ma odebrać zwój i… Ruszyć do Sogen. W końcu tym razem zda raport bezpośrednio po wydarzeniach, a nie rok później. Może tym razem obędzie się bez pogróżek od Katsumi...

[Asaka]

- To… Nie to miałam na myśli – nie chciała, żeby Kuroi zrozumiał jej słowa opacznie, bo nie chodziło o nic złego… Na szczęście ten nie żywił urazy i wyraźnie zażartował, o czym dał jej znać. Uniosła lekko kąciki ust w górę.
Czy Hikari był coś winien za to leczenie? Może, ale w ocenie Asaki – nie. Był jej znajomym, narwanym, ale jednak z Hikarim łączyły się ciepłe wspomnienia, nie uważała więc, by coś był winien. Przyjęła jednak jego pomoc. Zaś na to, co powiedział, mogła tylko zmarszczyć ciemne brwi, bo w tym momencie trudno jej było myśleć o wielu rzeczach, a przyswojenie zaproszenia na herbatkę przez Hana wykraczało poza możliwości kunoichi.
- Dziękuję – wyraźna ulga rysowała się na twarzy Asaki, kiedy Mujin dał swoją odpowiedź. - Wrócisz z nami, prawda? Tak ci będzie wygodniej – dopytała jeszcze, chcąc mieć pewność i potwierdzenie. - Ugościmy cię znowu, żaden problem.
Kolejnego wspomnienia Hana wysłuchała bez komentarzy. To, co zostało tam powiedziane, nie było niczym zaskakującym; o części powiedział im sam, część widzieli. Padły nieznane imiona i nazwiska, nazwy… Część stała się jasna. Sanada była już jednak w takim stanie, że nie potrafiła się przejąć – swój limit osiągnęła. Swoje Hanowi już na ten temat też powiedziała i zgodzili się ze sobą… nie zgadzać.
Życie boli – tak już było. Przestała się więc zastanawiać nad słowami Terumiego i tak jak gwałtownie Shikarui się poderwał do pozycji siedzącej, tak gwałtownie Asaka wyciągnęła rękę, by go powstrzymać przed dalszymi zrywami i podtrzymać, gdy ciało przeszył ból.
- Ja… Tak. Zrobiliśmy co mogliśmy… Powinno ci za chwilę przejść – ten ból, który ciało jeszcze pamiętało i nie zdążyło wyrzucić. Miał uszkodzoną nerkę, to był fakt, i potrzeba było czegoś więcej, by ją wyleczyć, ale nie powinna mu przeszkadzać… Zacisnęła palce na jego palcach, gdy i on to zrobił.
Nie słuchała Juna za bardzo, spojrzała na niego dopiero, gdy ten zwrócił się do niej bezpośrednio, podsuwając jej pod nos biały, kryształowy miecz. Poznała ten kryształ od razu i z pewną dozą niepewności wyciągnęła po niego rękę, łapiąc za rękojeść. Położyła go wtedy na kolanach.
- Dziękuję, to wiele dla mnie znaczy – i spuściła wzrok, wodząc nim po przejrzystym krysztale.
Opuściła głowę jeszcze bardziej, kiedy usłyszała od Kenseia co stało się z Keirą. Kaiki był roztrzęsiony a chyba ledwo znał jej kuzynkę… zaś co ona mogła powiedzieć? Co miała powiedzieć…? Nic. Nie wiedziała nawet co. Jej emocje widoczne na twarzy mówiły chyba wszystko.
- Shikarui powinien za chwilę stanąć na nogi, a Toshiro… - a Toshiro sam doczłapał do nich i siadł sobie, wyraźnie zmęczony. Ale cały. I żywy. Wachlarz nie był więc chyba konieczny. - Dobrze, że nic ci nie jest – spróbowała się uśmiechnąć, ale ciężar dzisiejszych wydarzeń był zbyt wielki. Sama wstała dopiero, kiedy Shiki chciał to zrobić i nawet mu w tym pomogła. Została jednak w miejscu, samej mamrocząc ciche - Powodzenia – w odpowiedzi do Akiego, kiedy ten postanowił tak nagle się stąd ulotnić. Podeszła kilka kroków, nie czując się na siłach konfrontacji z kolejną grupą ludzi, więc czekała i słuchała, ale nie wszystko do niej docierało. Na chwilę tylko uniosła głowę, żeby za chwilę skłonić się w kierunku Asagiego i Kenseia – zwłaszcza do tego pierwszego, ale i drugi jej nie wadził. To było podziękowanie, bo miała tej dwójce za co dziękować. To, że być może pomyliła się w osądzie w stosunku do Kenseia to inna sprawa.
Uniosła zmęczone spojrzenie na męża, gdy wrócił i wtedy wychwyciła spojrzenie, którego nie do końca rozumiała. Rozumiała tylko tyle, że czegoś chciał i o coś mu chodziło, ale nie zdążyła się nad tym w ogóle zastanowić, bo już zaraz czuła na swoich ustach – jego. To byłoby… kolejne zaskoczenie tego dnia, ale nie była już nawet w stanie się dziwić; miast tego krótko ten pocałunek oddała i równie szybko go przerwała, nie chcąc robić tutaj widowiska i sceny, bo nie czuła się z tym komfortowo, zwłaszcza teraz. Znacznie bardziej wolała się po prostu przytulić. I Shiki chyba tę intencję wyłapał, bo objął ją i odprowadził kawałek dalej. - W Akatori nie było ryokanu, żeby się w nim zatrzymać. Zaraz wrócimy – mruknęła.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Westchnął ostentacyjnie i przewrócił oczami, kiedy w grupie pojawił się komentarz współczucia wobec cholernych ogoniastych bestii. I co najlepsze, autorem tych szlachetnych słów nie był Kuroi, lecz Seinaru.
– Naprawdę? Chcesz się litować nad tym wielkim uosobieniem destrukcji? Gdyby to coś rozjebało ci dom, to tyś inaczej mówił – odpowiedział, a potem westchnął raz jeszcze. Może był krótkowzroczny, ale na bazie swoich przygód z bijuu nie widział możliwości do polubownego załatwienia konfrontacji z nimi.
Tamaki zapytała o Klepsydrę, ale w odpowiedzi wyręczył go Kyoushi. Ichirou wzruszył wtedy jedynie ramionami na pytanie kolegi, bo nie widział problemu w tym, że ten rzucił paroma ogólnikami.
- Jasne. Nie jest tajemnicą, że wiemy sporo, ale sama wiedza już zostaje między nami.
A potem odwalili robotę związaną z wygrzebaniem Masako. Asahi najpierw wydobył piach ze zniszczonego zamku, a potem zgarnął zwój od samuraja i poczekał, aż zwiadowcy znajdą ciało zmarłej Uchihy. Złotooki Sabaku skrzywił się z niesmakiem na widok truchła w nienajlepszym stanie i zaraz po tym pokręcił głową z niezadowoleniem.
– Siwy, za jakie grzechy? – skomentował, kiedy nadeszła kolej na pieczętowanie, a następnie ze sporą niechęcią przykucnął po ciele i wykonał sprawnie podstawową technikę fuuinjutsu, by umieścić poległą, a raczej pozostałości, w średnim zwoju. Nie pierwszy i nie drugi raz widział martwą osobę w bardzo kiepskim stanie, uśmiercił zresztą wiele istnień, ale rzadko kiedy miał tę nieprzyjemność obcować tak blisko z martwym ciałem. Te kilka krótkich chwil nie było więc zbyt szczególnie miłych – widoki może nie poruszały za bardzo jego nie najszlachetniejszego serca, ale uderzały za to dość mocno w jego poczucie estetyki.
- Dzięki, Tamaki. Przydałby się w Klepsydrze taki zwiadowca. Może nasze drogi jeszcze się kiedyś skrzyżują, zobaczymy – odezwał się na koniec, a potem odprowadził Hyuugę wzrokiem i upewnił się w międzyczasie, że jest ich teraz już tylko piątka z organizacji i w okolicy nie ma żadnych natrętów.
– No dobra, miejscówka do dupy na odprawę, więc będę się streszczał. Nasze plany bez zmian. Po pierwsze, to załatwić tego szefa Ekibyō. Po drugie, dostać się do tej Biblioteki. Skoro ten wariat o niej wspominał, to musi być coś na rzeczy i jesteśmy na dobrej drodze. A właśnie, Seinar, coś nam pokazywałeś, ale teraz moglibyśmy zerknąć na spokojnie. Co tam ci wpadło łapy? – zagaił do wspólnika, odwołując się do dziwnego prezenciku, który ten otrzymał w trakcie wyprawy. Teraz można było dokładniej się temu przyjrzeć, a Ichirou sięgnął po notes i ołówek, by sporządzić przynajmniej uproszczoną kopię wiadomości od NESa.
– Kuroi, co do tamtego, o czym mówiłeś… – nawiązał z niemałym opóźnieniem, ale nie chciał o tym gadać przy obcych. – Obserwowałeś moją walkę z Naohiro podczas rebelii? Dopiero po czasie dowiedziałem się, że to była Klątwa Juugo. Otrzymał ją od Hana. Tą samą Klątwę od Hana dostał Shikarui. Gdybym miał stawiać pieniądze, to bym obstawił, że być może znowu uwidziało mu się sprezentowanie komuś swojej chakry, chociaż za chuja nie wiem, po co.
Później przeniósł wzrok na rudowłosego pchlarza.
– Dogrzebałeś się ostatnio do czegoś ciekawego? Jakieś istotne informacje pojawiły się w twoim zespole? Bo wiesz, my mamy dla ciebie pewną rewelację, ale może klapnij sobie albo oprzyj się chociaż, żeby cię z nóg nie zwaliło – oznajmi, splatając ręce na klatce piersiowej. Dał Inuzuce trochę czasu i wysłuchał jego relacji, jeśli takowa się pojawiła.
– No to ten, nie wiem, czy da się jakoś zapowiedzieć taką nowinkę, więc powiem prosto z mostu. Ryuichi, twój stary, jest wnukiem Hana. Ale hej, nie łam się, nie tylko ty jesteś jego potomkiem, bo do grona szczęśliwców należą też Yuki Natsume, jeszcze jedna Yuki i Nanatsuki Youmu, ta z ostatniego turnieju – oznajmił, uważnie obserwując reakcje Yoichiego.
- To co, dalej chcesz się mścić?

Nazwa

Fūin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (jednorazowe pieczętowanie)

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga -Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości).
-Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach.
-W przypadku samurajów technika jest dostępna od Fūinjutsu rangi D

[Shikarui]

Jego dłoń powędrowała do rannego boku i uniósł brwi, jakby w zdziwieniu, po czym skrzywił się, stojąc jeszcze przed Natsume oraz Kakitą.
- Aaa... tak, ból jest okropny. Przepraszam najmocniej za pomyłkę. - Stęknął z bólu na początku, zanim w ogóle zaczął mówić i rzeczywiście pokusił się na uśmiech, choć też przez ból. W tym momencie wyolbrzymiany. - Mieszkamy z żoną w Daishi, nad największym jeziorem kilka kilometrów od Saiyamy. Zapraszam. Dziękuję za komplement, Kakita-san. Chętnie zapoznam cię z mistrzem w Daishi, który tworzy podobne bronie. - I z tymi słowy zostawił tamto towarzystwo, wracając do żony.

  Ukryty tekst

[Asaka]

  Ukryty tekst

Po chwili wróciła do miejsca, w którym wcześniej leczyła Shikaruiego. Rozejrzała się wokół, orientując się kto jeszcze tutaj został. Asagi i Jun mieli chyba jakieś własne niedokończone sprawy, w które nie chciała się mieszać, ludzie powoli się rozchodzili. Asaka podeszła do Toshiro i jeśli jeszcze siedział na ziemi, to pomogła mu wstać.
- SHikarui ma jeszcze coś do załatwienia, dogoni nas, albo spotkamy się już w domu – powiedziała do niego. - A gdzie Yami? – zauważyła brak chłopaka, ale jeśli nie zmienił zdania, to pewnie kierował się do Akatori. I ona zamierzała teraz tam pójść, i tak mieli po drodze. - Mujin-san, idziemy? Toshiro? – zagadała jeszcze do medyka i sama skierowała się w stronę wyjścia ze zrujnowanej wioski.

[zt]

  Ukryty tekst

[Shikarui]

  Ukryty tekst

[/zt]

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Zgliszcza " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Mówi się, że tam, gdzie kończą się słowa, tam zaczyna się perswazja miecza. Jun doskonale wiedział, na co się pisze, mówiąc to, co mówi, nie miał wyboru innego niż skonfrontowanie Asagiego z tymi słowami. Chciał mieć zupełną pewność, że samuraj się nie zatracił w dążeniu do potęgi. Sama odpowiedź, jaką mu dostarczył, była dla niego wystarczająca, taka, jakiej oczekiwałby od samuraja i dumnego wojownika, pewnego swojej ścieżki. Nie zawiódł się, nie mniej słowa wzywały ich miecze do wspólnego starcia i nie mógł im tego odmówić. Nie mógł zrezygnować i pokazać się na tchórza bez wartości. Tak to musiało się skończyć i wiedzieli o tym obaj. Teraz, jedyne, o czym mogli zdecydować to wielkość do tego, czego dojdzie w tym starciu. Czy zamierzają bronić idei do ostatnich kropli krwi, czy może obydwaj potrafią się wstrzymać na tyle i pogodzić się z tym, że czyjeś słowa, które dzisiaj padły - będą pustymi, bez wartości. Jun, parł przed siebie, także nie mógł stracić wartości swoich słów.

– Owszem. — Jun skinął głową do Kakity po jego pierwszych słowach. Po drugich z początku nie powiedział nic, komentarz, jaki tutaj by dopowiedział, na pewno nie przyniósłby nic dobrego, mógł jedynie dodać do pieca, ale co byłoby mu po tym? Każdy z nich przecież wiedział, że to miecze zaśpiewają zaraz prawdę. – Jeśliś synem Yinzin, zróbmy to w starej modzie. Szkoła, na szkołę. — Nie zniżał się do poziomu siedzącego i rozbierającego się Kakity. Wyciągnął jedynie miecz i podparł go z pochwą o ramię, zrzucił wszystko to, co było torbą, czy śpiworem. Nie chciałby, mu przeszkadzało. Czekał, aż mężczyzna skończy swoje przygotowanie, obserwował go i nie zamierzał mu przerywać – Do pierwszej rany. Dzisiaj życie straciło zbyt wielu. — Mierzył mężczyznę swoim spojrzeniem, nie zmieniając tonu z poważnego z dozą pewności siebie. – Cenię wartość swoich słów, będę ich bronił orężem, nie zamierzam jednak odbierać ci życia, nie osobie która uratowała dzisiaj ich aż tyle — Może i przesadzał dając Kakicie taki kredyt wartości, może nie przesadzał, należało jednak zwrócić uwagę na to, że to właśnie samuraje staczali dzisiaj boje na pierwszej linii frontu, by właśnie shinobi mogli oszczędzić chakrę, dotrwać do spotkania z Robukim i zalać go swoimi technikami.

Kapelusznik rozglądał się przez moment, patrzył to w lewo, to w prawo –Tam — Wysunął w tamtym kierunku miecz, nie było to miejsce wymyślne w żaden sposób. Oddalone o parę metrów od pozostałych, wszyscy mogli jednak obserwować starcie z miejsca, w którym stali, bądź siedzieli teraz. Wszyscy, którzy pozostali mogli być ich widownią, to miało być starcie dwójki wojowników, które warto było obejrzeć. – Niech wszyscy to zobaczą — Spojrzał na Natsume i Kanamurę (jeśli był), na Seinaru również (jeśli się tutaj kręcił) Może i pojedynek był wymuszony poprzez słowa, które nie mogły spotkać się z odpowiedzią inną niż ta która padła, to zawsze była opcja, by sprawdzić swoje umiejętności a Kakita... Był do tego najlepszym. Kapelusznik kierował się już na miejsce. – Zamierzam walczyć stylem Tamori Ryu-ryu Battodo, przedstaw mi swój. — Nie mówił tego w złej woli. Na dobrą sprawę Jun nie miał okazji, widzieć jak prezentuje się styl walki żurawia, wszystko zasłaniała mu przecież mgła a jedyne, o czym słyszał, czy też widział to sławetne starcie na Yinzin z arbitrem Seinaru, które długo nie trwało. Zresztą, wiele z niego się nie dało wyciągnąć, nie z trybun. Dzisiejsza walka pokaże wiele. Jun zamierzał znaleźć się na miejscu i obserwować Asagiego, zacisnął ostrze w dłoni i rozpoczął proces swojego wyciszenia, musiał być gotowy gdy padnie odpowiednia chwila do rozpoczęcia walki, zwłaszcza że Kakita przygotował się już zawczasu i zdjął ciężarki. Jun zamknął oczy na kilka chwil, kalkulując najlepsze opcje na walkę z przeciwnikiem o takiej sile oraz stylem, którego nie znał.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Oczywiście nawet wśród członków Klepsydry zdania co do właściwego podejścia do Biju były podzielone. Nie było to jednak zarzewiem żadnego konfliktu, Seinaru był w stanie zrozumieć punkt widzenia zarówno Ichirou, jak i każdego który uważa Ogoniaste Bestie za nieprzejednane i śmiertelne zagrożenie. W końcu wymysły samuraja wciąż były jedynie pobożnymi życzeniami, których rzeczywistość nijak nie potwierdzała.
- Nie no jasne, tak tylko gadam... - Ichirou miał rację. Pastuszkowi nic nigdy nie rozjebało domu, więc trudno mu było postawić się w sytuacji kogoś, kto przez Biju doznał jakiejkolwiek ważnej straty. Z drugiej jednak strony, dzięki temu miał możliwość spojrzenia na te dziwaczne monstra z dystansem. Nie była to jednak dyskusja, którą można było rozwiązać i zamknąć teraz. Trzeba było ją odwiesić do następnego spotkania.
Udało im się odnaleźć ciało, a raczej to co z niego zostało. Ichirou bez zbędnych ceremonii zapieczętował je w zwoju, co uspokoiło Tamaki. Jej koleżanka nie zostanie porzucona w tej dziurze, być może zostanie nawet pochowana tak jak przystało na kunoichi. Dalej sprawą miał zająć się Kyoushi, do czego nikt nie miał żadnych zastrzeżeń.
- Właśnie, dzięki za pomoc! Uważaj na siebie na szlaku! - Krzyknął tylko do młodej Hyuugi, gdy ta zaczęła już odłączać się od ich grupy.
Dopiero teraz przyszła pora na rzeczy poważniejsze. Wywołany do tablicy Seinaru zaczął grzebać w torbie w poszukiwaniu karteczki, którą NES wsunął mu do w tamtej posiadłości, jednocześnie słuchając reszty z tego, co ma do przekazania Ichirou. Nie wcinał mu się w wypowiedź, lecz pozwolił dokończyć i ujawnić przed Yoichim prawdę o jego pochodzeniu. Kei obserwował reakcję Inuzuki, czy będzie zaskoczony tą wiadomością, czy dobrze o tym wiedział i po prostu przed nimi ukrywał? Seinaru nie wykluczał żadnej opcji, ale osobiście wolałby, żeby ich najbardziej tajemniczy członek nie udawał zaskoczenia, tylko był naprawdę wstrząśnięty.
- Jak dla mnie to nie jest jakaś przeszkoda nie do przeskoczenia. Nawiązałem pierwsze kontakty z Akiyamą w Shigashi, myślę że z ich pomocą dobiorę mu się do tyłka, to tylko kwestia czasu. - Odezwał się Kei po tym, gdy minęły pierwsze odpowiedzi i szoki.
- Dostałem od niego jakąś mapę. Sam nie wiem, facet wiedział czego szukamy ale wątpię czy można mu ufać. - Wyciągnął rękę z mapą przed siebie, aby wszyscy Klepsydrowicze mogli ją obejrzeć.
- Pamiętacie, że mówił o Bibliotece Oświecenia i o Hanie. Jeśli ta mapa ma nas tam zaprowadzić, to wypadałoby przynajmniej zbadać ten trop. Oczywiście dopiero wtedy jak już będziemy w stanie przeżyć kolejne spotkanie z wymienionym. - Zakończył krótką prezentację.
Do pozostałych wątków ciężko mu było coś dodać, jego wiedza na temat tego co robili jego kompani w chwilach wolnych od Klepsydrowania była dość ograniczona. Mimo to ufał im i po prostu słuchał jak wymieniają się informacjami, które chcieli poruszyć w ich wąskim gronie. Każdy z nich był wartościowy na swój sposób, więc spędzanie czasu w tym towarzystwie zawsze było dla Seinaru wartością dodaną.

[Kaiko]

Koniec. Nastał moment odpoczynku, który dla każdego mógł oznaczać coś innego. Dla jednych było to proste, ot zwolnienie, złapanie oddechu, regeneracja ran i sił. Dla innych była to chwila spokoju umysłowego, napięcie mogło zniknąć, Han przestał być zagrożeniem podobnie jak Bijuu i NES. Dla Kaiko zaś... był to moment żałoby, w której nie wiedział co zrobić. Doskonale czuł się w kwestii fizycznej, nie czuł też napięcia umysłowego, a jedynie ogromny ból emocjonalny. Aktualnie świadomość, że żył w naiwnym marzeniu, iż ninja to bohater niczym z bajek, było jedynie kroplą w morzu goryczy. Taką cegiełką w murze oddzielającym jego wcześniejsze życie od rzeczywistości. Nigdy nie spodziewał się, że żyjąc na odludziu będzie zupełnie inaczej pojmował świat. Kaiko był przekonany, że ogranicza go jedynie wiedza, że zwyczajnie czegoś nie będzie wiedział i rozumiał, a nie... że zupełnie inaczej odbiera rzeczywistość. Teraz musiał przyjąć wszystko na raz, otrząsnąć się ze swojego słodkiego, naiwnego snu i odnaleźć w brutalnej prawdzie, która straciła swój jeden istotny element - Keirę.
- To głupie... - wydusił z siebie, gdy Akahoshi mówił o stracie bliskich osób. - To głupie, bo znałem ją tylko dwa dni. - dokończył, wyjaśnił że nie ma nic złego na myśli. Po prostu sam nie wierzył, że tak może przeżywać stratę osoby, o której właściwie nic nie wiedział. Znał jedynie jej obawy, troski, podstawowy zarys charakteru i tyle. Ale tutaj nie chodziło kim była Keira dla świata, a kim była dla niego, dla Kaiko. Ciężko było się nie zgodzić z Kenseiem. Każdy upadek czynił nas twardszymi, ale tylko wtedy, gdy byliśmy w stanie się z niego podnieść. Niezależnie czy samemu, czy z czyjąś pomocą. Białowłosy dobrze o tym wiedział, ale... co to zmieniało? Jego siła nie przywracała do życia. To, że on stał się mocniejszy nie miało teraz znaczenia. Przeszłości nie dało się zmienić.
Uniósł głowę dopiero wtedy, gdy zostało zadane mu retoryczne pytanie. Ciężko mu było patrzeć w oczy Akahoshiego. Czuł... winę o której mówił, ale nie tylko za śmierć Keiry, ale także za własną reakcję na nią, za to że w głębi duszy żywił urazę do Kenseia i Asagiego, że jej nie uratowali. Poczucie winy było okropne, ale szermierz jasno mówił - pogódź się z rzeczywistością, przyjmij ją do siebie, wyciągnij z niej lekcję i nie dopuść, żeby historia zatoczyła koło. I on podniósł rękę, którą zacisnął przed sobą. Wlepił złote oczy we własną pięść drżącą od nadmiaru siły włożonego w tą prostą czynność. Znów czuł złość, ale tym razem na siebie. Czuł furię wymierzoną we własną osobę, a że był sobą, to dało się zobaczyć jak na dłoni, że przepełnia go złość. Twarz nabrała wyrazu, a w oczach płonął żar gniewu, jakby podkreślony zaczerwienieniem, o ironio, od płaczu wobec bezsilności. W myślach wypowiedział te dwa zdania, które polecił mu Akahoshi. Czy poczuł się lepiej? Nie. W najmniejszym stopniu, ale rozpoczął proces przemiany. Zaczynał rozumieć, że niczego nie zmieni, że musi się pogodzić, chociaż na ten moment było to bez znaczenia. To decyzja, która miała owocować w przyszłości.
Do Akahoshiego zaczęli podchodzić inni ludzie. W tym momencie na chwilę Kaiko się odłączył, aby odebrać zapłatę. Był biedny jak mysz, więc klejnot stanowił spore wsparcie nie tylko dla niego, ale dla jego rozwoju. Schował drogocenny przedmiot i wrócił do reszty szermierzy, słuchając co mają do powiedzenia. On... nie był teraz rozmowny, jednak rozmawiano na tematy, które go dotyczyły, a on nie miał o nich pojęcia. Kenseikai. Wspominali o tym jeszcze w Akatori, ale... co to znaczyło? Kaiko się jedynie domyślał, dedukował z ich słów, że to coś w stylu organizacji związanej z... szermierzami? Albo ninja. Ciężko było mu w pełni zrozumieć.
- Nie jestem ninja, nikomu nie służę, ani nie przynależę. Nie mieszkam też w osadzie, a o moim istnieniu wie osób mniej, niż mam palców u rąk. - brutalna prawda, która mogła trochę brzmieć, jakby Kaiko się żalił, jednak w rzeczywistości po prostu oznajmiał jak było. Był nikim i żył nigdzie. - Jak mówiłem, mieszkam w zapomnianej świątyni w Antai z dala od cywilizacji. - w tym znaczeniu "z dala" odnosiło się do kilkunastu kilometrów bez prawdziwych wiosek czy osad. Ot teren lasów. Miał nadzieję, że wszystko wyjaśnił. Spojrzał jednak nieco zaskoczony na Akahoshiego, gdy ten wspomniał, iż "da mu kilka wskazówek". Niby wiedział, że tak zdecydował Kensei, ale... wciąż jakby nie potrafił uwierzyć, że rzeczywiście ktoś na jego poziomie poświęci mu czas i postara się go czegoś nauczyć, aby nie był tak żenująco bezsilny. Kiwnął głową, że rozumie i słuchał dalej. A dalej działo się sporo rzeczy, w których Kanamura czuł się niezwykle zagubiony. Shikarui, człowiek który zaatakował jednego z ich, podszedł i wyraził chęć pomocy szermierzom, ale też mówił u walce u boku jakiegoś Natsume. Kaiko nie znał zdecydowanej większości z osób, które były w Oniniwie razem z nim, więc założył, że chodzi o kogoś innego. Moment później pojawił się Hikari, który wzbudzał w białowłosym mieszane uczucia - z jednej strony darzył go sympatią, bo wydawał się być dobrym człowiekiem, oddanym sprawie, ale z drugiej... zamordował jednego z ich. Wspomógł Shikaruia. Ostatecznie to ich czyny przypieczętowały zniszczenie marzenia o zostaniu ninja. I za to mógł ich jednakowo winić, jak i być wdzięcznym.
Jak się okazywało, Kaiko zrozumiał wszystko jeszcze inaczej, niż powinien i niż było naprawdę. Natsume nie był nikim innym z grupy, a Shikarui pomylił go z Kenseiem. Kanamura nie znał właściwie ani jednego, ani drugiego i dopiero teraz mógł przyjrzeć się twarzy Akahoshiego, która, swoją drogą, przechodziła dziwne zmiany. Wcześniej, mógłby Kaiko przysiąc, że ten miał jakieś inne oczy i coś wokół nich, a teraz... teraz jakby inaczej wyglądał. Cały ten szok upewniał Kanamurę w przekonaniu, że zwyczajnie coś mu się przewidziało. Nie głowił się nad tym tematem. Natsumego zaś nie widział wcale, więc zaufał słowom Kenseia, że został pomylony. I sprawa zamknięta. Jednakże między Kakitą, a Junem jakaś została otwarta. Ich słowa wprowadzały białowłosego w zupełne zagubienie. Niby rozmawiali normalnie, niby nic nie zwiastowało pojedynku, a jednak czuć było w nich... coś agresywnego. Moment później stało się jasne, że dwójka szermierzy będzie się pojedynkować. Kaiko spojrzał na Kenseia pytającym spojrzeniem, a chodziło mu o to, czy powinni tutaj zostać i oglądać ich starcie. Mimo całego bólu jaki czuł w sobie, to wciąż pasje pozostawały pasjami, a miłość do walki mieczem błagała Kenseia w myślach, aby mogli tutaj zostać chwilę dłużej, obejrzeć to starcie i wyciągnąć z niego lekcje. Styl Tamori Ryu-ryu. Cokolwiek to znaczyło, to brzmiało dumnie i profesjonalnie. Równie dobrze Jun mógł powiedzieć, że walczy stylem Kaczki z pod znaku smoka w konstelacji Neko-ryu i Kanamura też by to łyknął jako zupełnie niepodważalny styl walki ostrzem. Zatem z nieskrywaną fascynacją obserwował wydarzenia, które miały przed nim się rozegrać. Nie czuł się też jakkolwiek istotny, aby wypowiadać się na temat Kenseikai. Właśnie... może to moment?
- Yyyy... a co to właściwie to całe Kenseikai? - postanowił wreszcie zapytać, bo może on wiedział co to, ale nie wiedział że tak się nazywało? Ogólnie wolał się upewnić czego częścią się staje. I jak to zmieni jego życie. Teraz... teraz czuł, jakby każda decyzja miała ogromne znaczenie, jakby od jego skinienia głową mógł zginąć ktoś bliski. Jak zazwyczaj był niezwykle lekkomyślny, tak teraz... nieco paranoicznie ostrożny.

Dotyczy: Szermierze i kto bliżej.

[Kakita Asagi]

Niebieskooki przeniósł spojrzenie na wskazane przez Jun'a miejsce, zdecydowanie nie było to nic specjalnego, z drugiej strony, czego się spodziewać w tym zapomnianym przez bogów miejscu, zwanym Ogrodem diabła?
Kolejne słowa oponenta sprawiły, że oczy samuraja zwęziły się. Jun zdecydowania balansował na granicy, a to... było całkiem dobrą strategią. Wyprowadzić z równowagi przeciwnika, sprawdzić że będzie popełniać błędy, że wykaże się brakiem rozsądku - bardzo dobra metoda. Asagi jednak znał tą metodę, i zdecydował się nie wpaść w te sidła, należało uspokoić umysł, zbadać wzrokiem nieprzyjaciela. Widział go w walce, to nie będzie łatwy pojedynek jednakże...

- Też jestem zwolennikiem starej szkoły. - odpowiedział niebieskooki zajmując swoje miejsce. Trzeba przyznać, że Jun był dobrym "graczem". Podbijał stawkę pojedynku coraz wyżej i wyżej, teraz z walki jeden na jednego o honor zrobiło się starcie szkoły na szkołę... Co więcej, Jun zaznaczył, że będzie unikał ciosów które zabijają... czy Kakita mu wierzył? Słowa kapelusznika mogły nieść... kłamstwo. Asagi już nie tak dawno temu stoczył pojedynek z użyciem ostrej broni, zawierzył zasadom i omal nie przypłacił tego życiem. Tym razem mogło być podobnie, albo nawet... gorzej. Tutaj, w miejscu dalekim od ludzkich osad trudem graniczącym z bezmierną naiwnością było oczekiwać, że letalną ranę ktoś zaleczy. Tutaj należało pokierować starcie rozsądnie, zagrać na granicy bezpieczeństwa, ale przede wszystkim dbać o siebie.
- Ja również nie zamierzam cię zabić. Stanę jednak godnie. - odpowiedział Żuraw wysyłając jasny i jakże szczery przekaz: Asagi nie stanie do pojedynku z morderczą intencją, jednakże nie będzie się ograniczał. Walka ostrą bronią zawsze niesie pewne ryzyko, jeśli próbować go na siłę uniknąć, to po cóż w ogóle po broń sięgać?

- Kakita Asagi, Kakita-ha Taka-ryu Battodo. - odpowiedział zgodnie z rytuałem niebieskooki, kładąc dłoń na rękojeści swojego tachi, po czym... nie dobył go z saya. Zdecydował się jeszcze nie wyciągać miecza, mierzył przy tym swojego oponenta oraz jego broń, dystans między nimi, wszystko co ich otacza. To starcie zostanie rozwiązane jednym cięciem, tak mieli walczyć. W takim układzie należało sięgnąć po najbardziej godną do tego technikę, wybór musi być dobry...
Samuraj zwolnił lekko napięcie kolan, uspokoił oddech, lewą dłoń położył na ujściu saya - nie było wątpliwości, że najpewniej sięgnie po jakąś z technik Batto-jutsu, tylko jaką? To wiedział, albo i nie, tylko on. Teraz należało się skupić na polu walki i oponencie, zobaczyć jak oddycha, w jakim tempie, gdzie... spogląda. Wzrok Kakita starał się nie utknąć w żadnym miejscu, a jednakże obejmować całą sylwetkę Jun'a. To starcie... miało w sobie coś oczyszczające. Duchowo. Samuraj, przez chwilę poczuł się jak w domu...



Dotyczy Jun + Kenseikai + kto patrzy

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst