Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Airen
NAZWISKO: Akamori
KLAN: Brak
PRZYNALEŻNOŚĆ: Kyuzo
WIEK [DATA URODZENIA]: 21 [08.08.367]
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 183 cm | 78 kg
RANGA: Dōkō

APARYCJA
WYGLĄD: Młody Airen niegdyś należał do grona wątłych mężczyzn, którzy mimo wzrostu prezentowali się dosyć mizernie, lecz to się zmieniło podczas niefortunnej dłuższej wizyty na Murze. Z braku laku zaczął ćwiczyć, bo nie miał nic lepszego do roboty. Ciało okazało się wdzięcznym materiałem, który szybko nabierał kształtów. Może nie należy do najsilniejszych, ale przynajmniej wyrzeźbił sobie solidną sylwetkę, z której jest dumny. Niegdyś miał z tego powodu kompleksy, zatem jest to dla niego nieco drażliwy temat. Nie posiada prawie żadnych blizn, jedynie drobne, które ciężko wychwycić na jego opalonej skórze. Posiada za to jeden tatuaż - na prawym barku ma czarne drzewo, którego korzenie i korona łączą się, tworząc okrąg.
Więcej można powiedzieć o jego twarzy, która ma ostre rysy, nadające jej chłodny, surowy wyraz. Małe, mięsiste usta zazwyczaj zaciśnięte są w grymasie wyrażającym coś pomiędzy skupieniem, a niezadowoleniem. Nie oznacza to jednak, że się nie uśmiecha, a jedynie tyle, że jego zwyczajna mina wygląda w ten sposób. Nieduży nos nie jest szczególny, chociaż nosi na sobie ślad złamania - mały garb u podstawy. Nieduże, głęboko osadzone oczy Airena mają spojrzenie pełne pewności siebie, a także koncentracji. Tutaj warto zaznaczyć, że aktualnie spojrzenie młodego Akamori jest różnobarwne, chociaż kiedyś nie było. Szmaragdowe tęczówki niegdyś bliźniaczo błyszczały, jednak teraz prawa wygląda zdecydowanie gorzej. Z powodu małego incydentu, oko Airena zostało, o mały włos, nieodwracalnie uszkodzone. Koniec końców chłopak ma i oko, i zupełnie sprawny wzrok, aczkolwiek cała prawa gałka oczna jest zalana krwią. To znaczy, że "białko" jest jasnoczerwone, a tęczówka wręcz szkarłatna, ukrywając dawną barwę. Fryzurę ma kruczoczarną, o średniej długości, ułożoną do góry, nastroszoną gdzieś w prawą stronę. Intrygującym jest dosyć nienaturalny połysk włosów, który niekiedy przywodzi na myśl fiolet, niczym ciemny ametyst.
UBIÓR:Szaty młodego panicza Akamori stworzone zostały przede wszystkim z myślą o trwałości i wygodzie, zaś estetyka zeszła na trzeci plan. Brak tutaj wyszukanych materiałów, które to może zachwycałyby swoim pięknem, lecz byłyby uciążliwe, prowadząc ostatecznie niezbyt roztropny żywot, jakim się charakteryzował Airen. Jego tors okryty jest czymś, co w swej istocie przypomina golf, lecz pozbawiony rękawów. Jest to, w prawdzie, czarna, zwyczajna koszulka bez rękawów, lecz o zdecydowanie dłuższym kołnierzu, który przylega do szyji, sięgając niemalże jej połowy. Nosi także hakamy o jednakowo kruczej barwie, których nogawki kończą się kawałek za kolanem, odsłaniając resztę zupełnie gołych nóg. Tak, zupełnie, gdyż z jakiegoś powodu młody Airen nie nosi obuwia, tłumacząc to wieloma coraz bardziej pozbawionymi sensu argumentami. Wsparciem dla cienkiego i przewiewnego stroju jest płaszcz, który zazwyczaj jest obwiązany wokół pasa tak, że jego część luźno zwisa, zakrywając tyłek i część uda młodzieńca. Jest to raczej dodatek, gdyż Airen rzadko kiedy uważa, że pogoda wymaga założenia tego elementu swego ubioru. Decyzja o założeniu go przychodzi mu z trudem, jednak gdy ma już na sobie płaszcz, to można dostrzec, iż nie jest to taka pierwsza lepsza płachta. Został stworzony z grubszego materiału o popielatej barwie. Obszyty jest wokół krawędzi szerokim na kilka centymetrów materiałem o żywo pomarańczowej barwie. Tyczy się to zarówno poł, jak i rękawów. Plecy zostały ozdobione starannie wyszytym symbolem klanu Akamori - czerwonym drzewem, którego korzenie łączą się z rozłożystą koroną, tworząc w ten sposób okrąg. Połowa jego przedramion owinięta jest ciasno białym bandażem, zaś na głowie spoczywa mu ekscentryczna ozdoba - wystrugany z drewna wieniec laurowy pomalowany na wiele kolorów. Na środku jest bordowy, a im bliżej któregokolwiek z końców, to barwa zmienia się na jaśniejszą, przechodząc przez czerwień, pomarańcz, aż na żółtym kończąc.
OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: Pomińmy quasi-psychologiczny, quasi-filozoficzny wstęp, by zacząć od prostego stwierdzenia, że Airen nie zna siebie. Jest przekonany, iż należy do osób twardo stąpających po ziemi, nie zwracając uwagi, że jego marzenia są równie naiwne, co pierwszego lepszego kilkulatka. Młody Akamori w końcu pragnie uczynić śwat lepszym miejscem, naprawić go, zmienić na tyle znacząco, by pewne problemy przestały istnieć na zawsze. Zatem nie można powiedzieć, że chłopak zna siebie, gdy zestawi się tak sprzeczne informacje. Jednocześnie jest trochę świadomy, że celuje zdecydowanie wyżej, niż mógłby sięgnąć, co wprawia go w zawstydzenie. Nie lubi być postrzeganym jako ten, który poświęca siebie, aby pomóc innym. Nie tego go uczono. Czuje się niezręcznie, gdy mu dziękują, gdy jest postrzegany jako ciepła i kochana osoba. Jako lekarz był przyzwyczajony, że pomoc innym to jego zawód, do którego powinien podchodzić z dystansem oraz pewnym chłodem, aby nie spoufalać się, nie obarczać tego wszystkiego zbędnymi emocjami, które w całym procesie leczenia oraz pomocy są zbędne. Można powiedzieć, że nie do końca radzi sobie z tym, kim jest, jak naiwną i czułą jednostką się okazuje. Wolałby być postrzegany jako ktoś skupiony na celu, dla którego wszystko wokół nie ma większego znaczenia, gdy on dąży do osiągnięcia swego. I rzeczywiście ciężko odmówić mu tego skupienia, które przejawia nie tylko spojrzeniem i miną, ale także czynami, podporządkowując całe swoje życie jednemu, dziecięcemu marzeniu.
Stara się robić wrażenie czarującego i, poniekąd, świetnie mu to wychodzi. Nie brakuje mu erudycji, toteż potrafi ubrać myśli w słowa, zręcznie posłużyć się komplementem lub pochlebstwami, aby wywołać uśmiech na twarzy. Właściwie nie musiałby się starać, bo naturalnie wypada na osobę inteligentną, dla której rozsądek jest jedynym doradcą, a wpojona mu kultura osobista oraz nabyte poczucie humoru sprawiają, że w towarzystwie błyszczy. Nie przepada za tłumami, ale nie jest też samotnikiem, w tej kwestii jest zupełnie zwyczajny - ni to introwertyk, ni ekstrawertyk. Lubi dyskutować, ale tylko wtedy, gdy jest ku temu sprzyjająca okazja, a rozmówca wykazuje zainteresowanie. Niekoniecznie muszą to być tematy istotne, częściej nawet woli rozmawiać o sprawach błahych, by mógł odpocząć od własnych myśli, które nierzadko krążą wokół ponurych lub ciężkich materii. Niepokojącą rzeczą jest to, że traktuje flirt jako zabawę, drobną gierkę w której zwycięstwem jest zdobycie serca jakiejś niewiasty. Samemu rzadko odczuwa jednakowe uczucia, jeżeli zwykłą aprobatę piękna lub inteligencji można nie uznawać za zauroczenie. Rzadko dochodzi do czegokolwiek, bo nie jest tak skupiony na cielesności. Wystarczy tryumf związany z uwiedzeniem jakiejś nieszczęśniczki, który nadmucha jego ego i sprawi, że lepiej się poczuje z samym sobą. Tak, chociaż Airen to w głębi serca dobra osoba, to ma ogromny problem z zaakceptowaniem siebie i swoich cech. Nie ma dla niego surowszego sędziego, niż on sam, więc bywa skrajnie samokrytyczny, nierzadko powtarzając sobie jak głupi, nietaktowny, niezdecydowany czy lekkoduszny jest. Niewiele z tego to prawda, a jeszcze mniej ma jakiekolwiek logiczne uzasadnienie. To nie jedyny jego problem, kolejnym jest jego rozpamiętywanie przeszłości i obarczanie się winą nawet za sprawy, na które nie miał wpływu. Tak, jak to regularnie bywa ze śmiercią jego ojca. Jest tym typem człowieka, który bez ustanku myśli "gdybym tylko...", nie mogąc pogodzić się z wieloma rzeczami. Świadom wielu swoich niedoskonałości, próbuje z nimi walczyć, doprowadzając do zmian nie tylko na świecie, ale i w sobie.
Z pewnością nie brakuje mu uporu. Uporu, który zmusza go do rozmyślania nad nieprzyjemnymi tematami i uporu, który zmusza go do działania w celu realizacji marzeń. Powiedzenie "upór maniaka" równie dobrze mogłoby być zmienione na "upór Airena", tak upartym jest osobnikiem. Gdy już coś sobie pomyśli, to nie istnieje siła zdolna go od tego pomysłu odwieść. To sprawia, że robi wrażenie mężczyzny niezmiernie stanowczego, który ma jasne cele i twarde argumenty, by poprzeć nimi swoje działania. I rzeczywiście jest dosyć stanowczy, często nawet zaborczy, jeżeli chodzi o bliskie mu osoby. Jak na osobę poświęconą nauce, to da się go określić jako zatwardziałego w swoich przekonaniach. Może to właśnie przez ogrom zdobytej wiedzy tak jest? Może. Zdecydowanie kryje się z tym, że uważa się za inteligentniejszego, niż lwia część społeczeństwa, co tylko dodaje mu uporu. Inteligetniejszego, ale jednak nie na tyle inteligentnego, aby jego samokrytyka się uciszyła. Nie kryje się za to z tym, że jego rodzina znaczy dla niego wszystko. Jest to oczywiste, chociażby przez fakt, że do dziś na swojej głowie nosi prezent od Mafuyu, który otrzymał w wieku piętnastu lat. Jest niezmiernie sentymentalny, zgubienie naszyjnika od młodszego brata, Ranmy, wywołało u niego ogromne poczucie winy i płacz, a liczył sobie wtedy szesnaście wiosen. Zatem na koniec można dodać, iż jest nadzwyczaj uczuciowy, czego również się wstydzi i nie lubi się do tego przyznawać. Wróć, nie przyznaje się do tego, co uwielbia wykorzystywać Mafuyu, drocząc się z nim.
NAWYKI:
Żywo gestykuluje, gdy coś tłumaczy.

Gładzi się po skroni lub szczęce podczas głębokiej zadumy.

Bardzo często obraca w dłoni ołówek tak dla zabawy, który służy także w gestykulacji.

Wszystkie trzy powyższe nawyki nasilają się, gdy jest spięty, zestresowany lub zdenerwowany.

Każda poznana przez niego osoba ma swój portret w prowadzonym przez niego dzienniku.
NINDO: Brak
HISTORIA:
Na historię każdego z nas składa się nie tylko własny żywot, ale również tysiące decyzji, które podjęli nasi przodkowie. Czym się zajmowali? Gdzie zamieszkiwali? Jakimi byli ludźmi? Cała wiedza na temat rodziny Akamori pochodzi ze skrupulatne prowadzonych dzienników, których założenie jest nie tylko tradycją, ale także rodzinnym obowiązkiem dla każdego należącego do klanu. Tak, klanu, gdyż z ocalałych zapisków wynika, iż pierwsi Akamori żyli już we wczesnych, setnych latach. Niestety pożar w 343 roku zniszczył bezpowrotnie część bezcennej historii oraz badań. Samo nazwisko wywodzi się od koloru drzew, klonów palmowych, które porastają tereny, w których do dzisiaj zamieszkują ostatni z rodziny. Akamori, czerwony las. Do momentu pojawienia się Ieyasu Akamoriego, jego nazwisko nie znaczyło wiele - był kolejnym w rodzinie lekarzem, jednym z pierwszych, którzy korzystali również z chakry. Poznał on Hanami Kasei, młodą zielarkę, z którą rychło się ożenił, płodząc aż sześcioro dzieci, dając życie kolejnemu, silnemu pokoleniu, które mogło korzystać z owoców ich pracy. Małżeństwo bowiem zajmowało się produkcją leków i specyfików medycznych, którymi zaopatrzali szpitale, ale także sklepy i zwyczajnych cywilów. Wszystko oczywiście kosztowało, tak samo jak najwyższej jakości leczenie, które można było uzyskać w domostwie Akamorich. Potomkowie i potomkini nie doprowadzili do upadku tego, co zostało zbudowane, wciąż zajmowano się lekami, ale coraz częśniej jednak odpłatnym leczeniem, gdyż korzystanie z chakry stawało się coraz popularniejsze, a Iryojutsu jak i medycyna rozwijała się. W końcu rodzina stała się tak wielka i zamożna, że zaczęto nazywać ich klanem. Ciężko stwierdzić kiedy rozpoczął się upadek, jednak zdecydowanie im bardziej chakra wchodziła w życie codzienne, tym mniej istotna stawała się rodzina Akamorich, aż dzisiaj jest po prostu familią taką, jak inne, chociaż zdecydowanie bogatszą o Ryo i historię.

Latem 387 roku na świat przyszedł Airen Akamori i jego bliźniacza siostra - Mafuyu. Byli pierwszymi dziećmi młodego małżeństwa, Nobuyoshiego i Chiriki, ale nie ostatnimi. W rodzinie z tak bogatą, medyczną historią, nie było mowy, aby którekolwiek z nich chorowało lub zmagało się z problemami zdrowotnymi, rozwijali się zupełnie zwyczajnie i, jak to bliźniaki, nie potrafiły bez siebie żyć. Rozłączenie ich chociaż na chwilę skutkowało płaczem obydwojga do momentu, aż znów mogły być obok siebie. Rodzeństwo, chociaż odmiennej płci, nigdy nie miało problemów z dogadaniem się czy wspólną zabawą, zawsze spędzali czas razem i nawet mieli wspólnych kolegów oraz koleżanki. Sześć lat po ich narodzinach, na świat przyszła druga para bliźniaków - również chłopiec i dziewczynka. Ranma i Takemi, kolejne potomstwo, które zostało przyjęte z oczekiwaniem oraz radością. Sielankowe życie trwało w najlepsze, oczywiście przerywane różnymi mniejszymi incydentami. Takimi jak ten, gdy Airen miał dziewięć lat, a jego siostra nieomal wybiła mu oko kamieniem wyrzuconym z procy. Ostatecznie gałka została odratowana, jednak z uszczerbkiem w aparycji. Oko zalane krwią Airen zawdzięcza Mafuyu, jednak nigdy nie był na nią zły. W końcu był to jedynie przypadek, że stał obok drzewa, a kamyk się od niego odbił i rykoszetem go trafił.
Beztroska egzystencja skupiona na zabawie skończyła się przy osiągnięciu wieku dziesięciu lat. Była to tradycja, że w tym momencie swojego życia, każdy młody Akamori zaczynał dostawać lekcje oraz wręczono mu jego własny, pierwszy dziennik, w którym jego obowiązkiem było zapisywać ważne wydarzenia i odkrycia. Zważywszy na wiek, nie oczekiwano przełomowych zapisków, a było to raczej uroczym rytuałem wstąpienia w nowy okres życia, a także sposobem na zbudowanie nawyku, by przechowywać swoją wiedzę dla potomnych. I zgodnie z tradycją - Airen jako mężczyzna był uczony sztuki lekarskiej, pracy z pacjentami, dokonywania zabiegów i, co najważniejsze, korzystania z chakry, by opanować kiedyś Iryojutsu. Mafuyu zaś uczyła się na temat ziół, tworzenia eliksirów, maści i innych specyfików, a także, w późniejszych latach, przyrządzania trucizn i antidotum na nie. Oboje jednak mieli wspólne lekcje, które uczyły ich o chorobach i anatomii ludzi oraz zwierząt. Tak czy inaczej, zostawali coraz częściej rozdzielani. Chiriki zajmowała się dziećmi, wszak nie była ani medyczką, ani zielarką, a garncarką, więc trzymała pieczę nad potomstwem, gdy Nobuyoshi udzielał im nauk. Airen i Mafuyu z czasem nauczyli się, że w życiu nie będą zawsze obok siebie, ich relacje zmieniły się - teraz nie bawili się razem, a wymieniali wiedzą i spostrzeżeniami, a także rozważali na tematy, które pozostawały bez odpowiedzi. Przynajmniej na ten moment dla nich - dzieci. Najstarszy z braci, będąc obiektywnym narratorem, był najbardziej pojętnym uczniem, który nie tylko szybko przyswajał materiał, a także rozwinął w sobie pasję do medycyny, która pchała go dalej i mocniej, niż którekolwiek z rodzeństwa.
Wiek piętnastu lat był kolejnym etapem, w którym życie Akamorich się zmieniało. Zaczynali oni prawdziwą pracę w wyuczonym fachu. Mafuyu przestała tylko pomagać w uprawie ziół oraz tworzeniu specyfików i lekarstw, a zaczęła działać na własną rękę - od teraz musiała sama hodować rośliny i przetwarzać je, uczyć się praktyką, metodą prób i błędów, która była tak chwalona przez Akamorich - w ten sposób podobno człowiek rozwijał się najbardziej, a także najszybciej. Airen wyczekiwał z ekscytacją tego momentu, był bardziej niż przygotowany, by zacząć samemu leczyć potrzebujących. Jego siostra czasami nazywała go Tenji, nawiązując do Tenjina - boga nauki, którego rodzina Akamorich wyznawała, jako swojego patrona, by podkreślić jego geniusz w dziedzinie medycyny. Wtedy też otrzymał od Mafuyu prezent, którego symbolikę poznała poprzez stare dzienniki klanowe. Od tego momentu zawsze na głowie nosił wyrzeźbiony z drewna wieniec, przedstawiający dwie splecione gałęzie oliwne. Miały one oznaczać nadzieję na lepszą przyszłość i spokojne czasy. W tym miejscu warto też wspomnieć, że każdy z Akamorich miał w swoim życiu znaleźć jakieś artystyczne zajęcie. Było to poleceniem bez określonego czasu. Niegdyś tradycja ta była bardziej surowa - wymagała zajmowała się poezją, wszak Tenjin był także i jej partronem, ale z czasem przerodziło się w to jakąkolwiek sztukę. Mafuyu rzeźbiła w drewnie i kamieniu, Airen rysował i malował, Ranma śpiewał i grał na instrumentach, a Takemi tańczyła oraz pisała wiersze. Wracając - prezent od siostry nawiązywał do marzeń Airena, czyli pchnięciu postępu tak daleko, aby zostawić świat piękniejszym, zdrowszym i spokojniejszym miejscem, niż go zastał. Nie wyzbył się dziecięcej naiwności, żył ideałami i marzył o stworzeniu lekarstwa na każdą chorobę, antidotum na każdą truciznę, Iryojutsu na każdą ranę. Pragnął tego, by medycyna miała odpowiedź na każdy z problemów związanych z ciałem, a także umysłem i duszą. W końcu - w zdrowym ciele zdrowy duch.
Kolejny rok był ciężki dla całej rodziny. Nobuyoshi pracował tego dnia tak samo, jak każdego innego, będąc w szpitalu, gdyż przydomową lecznicę przekazał najstarszemu synowi. Współpracownicy twierdzą, że po prostu zemdlał, a chwilę później jego serce się zatrzymało. Akamori mieli wiele tradycji, jak to klan istniejący setki lat, a jedną z najmniej lubianych był obowiązek wykonania sekcji zwłok zmarłego klanowicza. Wszystko skupione było wokół postępu, by zbadać przyczyny i wyciągnąć wnioski, zdefiniować problemy, na które rozwiązanie mogły znaleźć kolejne pokolenia. Ten przytłaczający zwyczaj spadł na Airena, najstarszego syna, tak, jak chciała tego tradycja. Musiał przekonać się co było prawdziwym powodem śmierci, bo mógło być to schorzenie dziedziczne, mające szanse wystąpić u potomstwa. Zrobił to z należytym profesjonalizmem, w końcu pragnął znaleźć rozwiązania na wszystkie problemy medyczne, by takie sytuacje się nie zdarzały. Jednak jak wykryć nieznanych przyczyn rozerwanie tętnicy w mózgu? Nie chciał nawet myśleć, że niektóre rzeczy były zwyczajnie losowe, niemożliwe do zaradzenia bez nieustannej kontroli. I że jego ojciec, osoba poświęcona medycynie z klanu o trzystuletniej tradycji lekarskiej, zginął z powodu czegoś tak gwałtownego i przypadkowego, na co nie było lekarstwa, gdy już się wydarzyło.
To na Airena spadł w głównej mierze obowiązek nauczenia swojego młodszego rodzeństwa tajnik medycyny, które i on poznawał w ich wieku. Mafuyu naturalnie pomagała w kwestii zielarstwa i tworzenia lekarstw na tyle, na ile mogła. Chociaż tradycje u Akamorich stanowiły wręcz trzon rodziny, tak nie wyznaczały one przyszłości członków klanu - wedle zwyczaju, gdy osiągało się wiek dwudziestu lat, każdy mógł ruszyć w swoją stronę, zająć się czymś zupełnie innym. Niektórzy szybciej porzucali medycynę, a niektórzy jednak przy niej zostawali przynajmniej do pewnego momentu. Najstarsza siostra była tą, która zamierzała w życiu robić coś innego i może dlatego tak bardzo doceniała oddanie swego brata sprawie, która nie była nawet jego, która została mu wpojona w najmłodszych latach, gdy umysł chłonął wszystko jak gąbka i uznawał za swoje.
Życie Airena nabrało kolorów, gdy podczas spaceru spotkał drobną dziewczynę, siedzącą na skraju drogi. Miała skręconą kostkę, zatem otrzymała natychmiastową pomoc od potomka lekarskiej rodziny. Nie było to nic poważnego, nie wymagało kontroli, ani oględzin, jednak niewiasta wpadła w oko chłopakowi. Nazywała się Miyuki Sharekoube, mieszkała w małej wioseczce oddalonej kilka kilometrów od siedziby klanu Akamorich. Oczywiście ciemnowłosy medyk nie mógł jej tak zostawić, zatem zaniósł ją do domu, a ten spacer pozwolił im trochę zbliżyć się do siebie. Blondwłosa szesnastolatka nie czuła tego samego do Airena, jednak ten nie załamywał się, był uparty tak, jak ze swoją pasją. Odwiedzał ją często pod pretekstem sprawdzenia czy z jej kostką wszystko gra, czy jej ścięgna nie są naderwane, mięśnie nie nadwyrężone od mniejszego obciążenia na tę nogę. Miał tysiąc i jeden powodów, by wpaść do niej, ujrzeć ją i porozmawiać. Z czasem zostali parą, doceniła jego dobre serce i szczery upór. Mieli nawet błogosławieństwo rodziców, gdyby zechcieli się pobrać, jednak Miyuki nie była chętna do podejmowania tak gwałtownych decyzji. Byli zadowoleni ze swojego życia takim, jakim było.
Wiek osiemnastu lat był momentem przełomowym. Airen postanowił porzucić odpłatną pomoc, aby teraz zająć się bezinteresowną. Naturalnie ludzie jakoś mu się zawsze odwdzięczali - przynosili zazwyczaj jakieś swoje wyroby, często było to po prostu jedzenie, rzadziej zdobione naczynia, uszyte ubrania, a czasami nawet meble. Wiele razy pomagano mu przy pracach domowych - reperowanie dachu czy podłóg lub ogrodzenia. Przynoszono mu narzędzia, gwoździe. Stał się kimś niezmiernie szanowanym w okolicy za to, że nie chciał pieniędzy, nie przyjmował ich i nie wymagał żadnej zapłaty. Wieść o nim się rozchodziła coraz dalej i dalej, ściągając nie tylko okolicznych potrzebujących, ale także tych z dalsza. Mógł sobie pozwolić na takie życie tylko dlatego, że chociaż byli małą rodziną, to bardzo bogatą. Chirika wciąż sprzedawała swoje zioła i leki do szpitali, ale przede wszystkim trzymała pieczę nad fortuną, która była zbierana przez dziesiątki pokoleń. Tych pieniędzy nie dało się ot tak wydać, a ich życie wcale nie było pełne luksusów, toteż mogli sobie pozwolić na zrezygnowanie z opłat za leczenie.
Wszystko co piękne, kiedyś się kończy. Prawda stara jak świat, a jednak każdy pozostawał zaskoczony, gdy nadchodził ten zapowiadany koniec. W przypadku Airena, była to kwestia kilku godzin popołudnia dzień przed swoimi dziewiętnastymi urodzinami. Siedział na werandzie swojej lecznicy, bujając się w fotelu i notując spostrzeżenia w swoim dzienniku, gdy w oddali pojawiła się postać. Kobieta biegła w jego kierunku, a skoro biegła, to chłopak uznał, że nie jest chora i ma inną sprawę, może nawet nie do niego, a do jego rodzeństwa. Nie chciał wybiegać do niej, nie chciał być wzięty za przejętego czy zmartwionego, nie mógł tego okazywać jako lekarz. Wymagano od niego spokoju, dystansu, oparcia, a nie emocji i nerwów. Aczkolwiek im bliżej była nieznajoma, tym większy odczuwał niepokój, nie mógł się skupić na pisaniu, aż w końcu poddał się. Zirytowany cisnął na bok swój notes i ruszył kobiecie na spotkanie tempem znacznie szybszym, niż jej własne. Na oko trzydziestoletnia brunetka miała na sobie krew, ale także ślady przemocy, jej oko było solidnie podbite, aż napuchnięte, przekrwienie było także na policzku, wskazując, że dostała otwartą dłonią, a było to tylko kilka z jej ran. Ledwo wydukała z siebie, że jej dom został napadnięty przez bandytę i jej mąż potrzebuje natychmiastowej pomocy. Airen kazał jej zostać w lecznicy, ale ta ruszyła za nim, nie miał czasu teraz ją przeganiać, odwodzić od tego pomysłu. Chociaż wyglądała jak siedem nieszczęść, to nie miała żadnych poważnych urazów, a przynajmniej nie na pierwszy rzut oka. Kobieta nie chciała tak po prostu zdradzić gdzie jest jej dom, prowadziła Akamoriego sama drogą przez las, gdzie kojarzył, że mieszkał kiedyś drwal, że był tam nawet tartak napędzany pobliskim strumieniem. Sprawa robiła się podejrzana, ale w tym momencie nie było czasu na przemyślenia. Biegł za nią tak, jak chciała.
Gdy wszedł do środka, nie był w stanie uwierzyć w to, co widzi. Naprzeciwko drzwi, w drobnym pomieszczeniu, mającym stanowić kuchnię, siedział na wpół oparty o ścianę rosły mężczyzna z nożem w brzuchu. Pod nim była spora kałuża krwi, a on coś mamrotał pod nosem, na skraju świadomości. Krok głębiej sprawił, że młody medyk zamarł na chwilę w bezruchu. Dostrzegł, że w pomieszczeniu obok leży mały chłopiec, mający może siedem lub osiem lat, twarzą do ziemi - skóra na jego czaszce była pęknięta i także zalewał się krwią. Pomieszczenie było tylko lekko zdemolowane, bardziej pozrzucane były naczynia, poprzewracane meble, zupełnie nie przypominając napad bandytów. Także ten nóż był zwyczajnym nożem, jak do obierania warzyw, a nie walki. Kobieta go kłamała, wydarzyło się tutaj coś zupełnie innego. Ryknął na nią, pytając o sytuację, która to spowodowała, ale ona zaklinała się, że wpadł tutaj bandyta i coś od nich chciał. Coś. Od nich. Biednego małżeństwa, nie posiadającego nic wartościowego. Makabryczna sytuacja nie pozwalała Airenowi trzeźwo myśleć, ale podjął szybką decyzję - najpierw musiał zająć się dzieckiem. Całe szczęście chłopiec nie miał pękniętej czaszki, oddychał, ale nie miał przytomności. Kilka chwil leczniczej chakry wystarczyło, aby zatamować krwotok i ustabilizować jego stan. Miał już na tyle doświadczenia, by wiedzieć, że na ten moment to wystarczy, a resztę zrobi sam, odpoczywając. Przez cały ten czas kobieta krzyczała na Akamoriego, a nawet go szarpała, by najpierw zajął się jej mężem. Nie mógł w to uwierzyć, ale on ze swoim uporem był nie do zatrzymania. W końcu jednak podszedł do mężczyzny, który miał niezwykłe szczęście, nóż minął tętnicę brzuszką o kilka milimetrów. Wystarczył jeden zły ruch podczas wyciągania ostrza, aby drwal zginął, poprzez wykrwawienie. Stracił już sporo krwi, Airen wiedział, że nie zdążyłby zatamować krwotoku na tyle szybko, by go uratować, gdyby popełnił ten błąd. Mężczyzna dalej coś mamrotał, nie tylko był na skraju własnych sił, ale był zwyczajnie pijany. Jego żona błagała chłopaka, aby ten coś zrobił, by jej ukochany przeżył, zaś jej ukochany... pod nosem bełkotał, że "zabije tę sukę za to, co mu zrobiła", że "powinien ją sprzątnąć ostatnim razem", że "podziabie ją siekierą" i wiele, wiele innych. Niby było to oczywiste, że mężczyzna ją pobił i skrzywdził syna, a ona w instynktownym odruchu go zaatakowała, ale dopiero teraz młody Akamori zdał sobie sprawę z powagi sytuacji. Pierwszy raz zawahał się czy powinien uratować ludzkie życie. Świadom był, że kobieta jest tak przerażona, tak zaszczuta, że boi się gniewu swojego męża nawet, gdyby ten zmarł. Chciała odwrócić swoje czyny, byleby mu się nie narazić. Nie dbała nawet o ich dziecko. Była więźniem strachu, zatem nie było mowy, aby zgłosiła całą sprawę strażom, by drwal poszedł za kratki. Airen też zdawał sobie sprawę, że niewiele by to dało, bo mężczyzna niedługo pewnie by wyszedł i wtedy ani kobieta, ani syn, nie dostaliby raczej drugiej szansy.
Chwycił za ostrze, a w tym momencie i on został chwycony - ostatkami sił przez rannego, który przyciągnął go do siebie, majacząc już, biorąc go za własnego syna, ale kilka ładnych lat później. "Synku, mój kochany synku, jak żeś to przeżył? Przecież żem ci łeb rozprał trzonkiem. Nie beczysz? Nie becz, facet, kurwa, nie beczy". Drobny ruch wystarczył, aby w zamglonych oczach na chwilę pojawiła się iskra, ta ostatnia. Airen wyciągnął nóż, gdy już tętnica była przecięta. Podjął decyzję. Nie każdy był warty leczenia. Ojciec powtarzał mu, że leczy się bandytów, nawet morderców i gwałcicieli, a później oddaje się im prawu. Mówił, że to nie lekarza rola, aby wymierzać sprawiedliwość, ale jak mógł uleczyć kogoś takiego? Jego żona zapewniałaby do ostatniego tchu, że to byli bandyci, że to nie jej mąż, że to nie ona. Przyłożył ręce, a zielona, lecznicza chakra zaczęła leczyć ranę. Korzystał z prostej techniki, zdecydowanie zbyt słabej, aby zaleczyć tę. Zasklepiała się, ale zbyt powoli. Widział, jak oprawca własnej rodziny powoli odpływa, aż w końcu jego serce przestaje pracować. Zginął. Nie, został zabity. Przez własną żonę? Nie, ale z jej udziałem.
Kobieta nie mogła się pogodzić, że pozbawiła go życia. Wpadła w panikę, zaczęła krzyczeć, że on się zemści, że zawsze się mścił. Airen nie był w stanie jej uspokoić. Nie był w stanie nawet samemu się uspokoić. Sprawdził jeszcze jej syna, czy nic mu nie będzie, a później zostawił nieznajomą z trupem w domu pełnym krwi i wrócił do siebie.
Ciężko było zmyć całą tą krew. Jeszcze ciężej było wrócić do normalnego życia, świadomym jak nikt inny wszystkich wydarzeń. Akamori położył się spać wczesnym wieczorem w swojej lecznicy, tak jak czasami miał w zwyczaju, jednak nie było mowy o śnie. Nie zmrużył oka przez całą noc, a wczesnym porankiem bez słowa do rodziny ruszył do Shiroi-iwa, kierując się natychmiast do siedziby straż. Przyznał się do morderstwa, opowiedział o wszystkim z najdrobniejszymi szczegółami, nie mówiąc jedynie jednego - jeżeli bogatszy o tę wiedzę cofnąłby się w czasie i znów znalazł przed tym samym problemem, to postąpiłby tak samo. Nie żałował swojej decyzji, do samego końca był przekonany, że chociaż uczynił coś okropnego, to w tamtej sytuacji było to najlepsze rozwiązanie. W końcu chodziło o zostawianie świata lepszym miejscem, niż się go zastało. Czasami trzeba było ubrudzić sobie ręce, wziąć odpowiedzialność na własne barki, aby inni mogli odetchnąć z ulgą.
Rodzina Airena została powiadomiona następnego dnia, gdy już zaczynali poszukiwania medyka, który zniknął bez słowa. Przy tym wszystkim była również Miyuki, która tak samo jak cała reszta, nie potrafiła uwierzyć w to, co usłyszała. Airen był mordercą. Zabił człowieka. Dojrzały strażnik nie miał w swoim obowiązku uświadomienie kogokolwiek, że to nie było zwyczajne morderstwo, że cała sprawa jest zdecydowanie bardziej skomplikowana, niż mogliby przypuszczać. I Miyuki nigdy się o tym nie przekonała. A przynajmniej jej chłopak nie miał szans tego wytłumaczyć, gdyż nigdy go nie odwiedziła, gdy ten znajdował się w celi. Za to Chirika i Mafuyu wyruszyły do niego moment po usłyszeniu tragicznej wieści. Dla nich również to była ciężka rzecz do przełknięcia, ale rozumiały lub przynajmniej udawały, że rozumieją co go pchnęło do takiej decyzji. Nie wstydził się tego, co uczynił, mówił o tym otwarcie, chociaż nie był też z siebie dumny. Zrobił to, co należało zrobić, niezależnie od następujących konsekwencji.
Ze względu na okoliczności, wyrok Airena był bardzo łagodny. Sam się zgłosił, przyznał się do winy i chociaż żona zabitego nalegała na surową karę, to został skazany tylko na dwa lata służby na Murze, gdzie brakowało utalentowanego, wyszkolonego medyka. Był to okres wyjątkowo ciężki dla chłopaka, który musiał pogodzić się, że stracił dziewczynę i zaufanie wielu ludzi, którzy niegdyś przychodzili do niego prosić o pomoc. Stracił także w oczach swojej matki i rodzeństwa, a przede wszystkim Mafuyu, która nie chciała tego po sobie pokazywać, jednak widać było, że jest zawiedziona. Ostatecznie to ona najczęściej słała korespondencje do Airena, gdy ten odbywał swoją karę, to ona przysyłała mu wieści mniej i bardziej wesołe. Mniej, jak ta, że Miyuki ma męża, który został jej wybrany, wedle zwyczajów panujących w Karmazynowych Szczytach. I bardziej jak ta, że zaczęła chodzić z chłopakiem, w którym zakochana była od kilku lat, niestety wtedy bez wzajemności.
Pobyt na Murze pozwolił mu spojrzeć na świat z nieco innej perspektywy. Rozmawiał z wieloma innymi skazanymi, którzy nie zawsze naprawdę zasługiwali na karę, ale też zamienił niejedno słowo z tymi, którzy nie zasługiwali na życie. Doszedł do poważnych wniosków, że samą medycyną nie będzie w stanie osiągnąć swoich celów. W ten sposób nie dało się zostawić świata lepszym, a jedynie ulżyć mu w męce. Dotarło do niego jak bardzo był naiwny i jak bardzo naiwni byli jego przodkowie, twierdząc, że taki sposób życia popycha świat ku lepszemu. Świat potrzebował zdecydowanych działań, a nie oferowania pomocy, gdy już wydarzy się krzywda. Nagle dla Airena stało się aż nazbyt oczywiste, że musi wyjść do świata z pomocą, a nie czekać, aż ten się zgłosi do niego. Prawdziwe zmiany mógł robić tylko wtedy, gdy wchodził z butami w życie innych, gdy brudził sobie ręce. Nie dało się zbawić ludzkości z tej wygodnej pozycji, w której oferuje się pomoc, siedząc w swojej lecznicy.
Pół roku przed zakończeniem wyroku zostały podjęte dwie decyzje. Pierwsza z nich, przez Mafuyu - wyprowadziła się do Shiroi-iwa wraz z jej chłopakiem Rintaro, otwierając małą herbaciarnię i zabierając ze sobą dwójkę rodzeństwa, Ranmę i Takemi. Druga była podjęta przez Airena - po opuszczeniu powrocie zostanie ninja, by oddać się sprawie, na której najbardziej mu zależało - uczynić świat nieco lepszym miejscem. Zatem po dwóch latach zesłania, wrócił do swojego domu, w którym zamieszkiwała teraz wyłącznie Chirika wraz z jej przyjaciółką Yukemi, której mieszkanie zostało zniszczone podczas wichury. Matka Airena powoli porzucała tworzenie lekarstw, będąc bardziej skupioną na uprawie kwiatów i tworzeniu z nich perfum. Sam chłopak postanowił na początek wrócić do swojego standardowego życia, czyli pracy w lecznicy, do której ludzie przychodzili wyjątkowo niechętnie. Nie dziwił im się, w końcu był mordercą-lekarzem, jednak co niektórzy znali prawdziwą historię i wiedzieli, że młody Akamori nie uczynił niczego naprawdę złego. Podczas tego okresu zaczął też brać nauki w dziedzinie technik ninja, a także wzmógł swoje treningi fizyczne, by przygotować się do zawodu, który miał zamiar wykonywać. Po opanowaniu najbardziej elementarnych podstaw zarejestrował się jako Dōkō, służący prowincji Kyuzo i klanowi Hyuuga. Nie rzucił się w wir szaleństwa, doskonale zdawał sobie sprawę, że z aktualnymi umiejętnościami nie był w stanie podjąć prawdziwej walki, toteż najpierw nie zajmował się żadnymi misjami, a jedynie ćwiczył, czekając na dzień, w którym uzna, że jest gotów stawić czoła niebezpieczeństwom.

WIEDZA

Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

Ukryty tekst

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Biała torba nad prawym pośladkiem

Ukryty tekst

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: BANK
PH: SUMA
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
[/list]
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

No to witam serdecznie kolejną fajną postać. Akcept.

Ukryty tekst

Gracz zbanowany

Shinobi War PBF Naruto

Airen Akamori - Karta Postaci

Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci