Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Chōjiro 長次郎
NAZWISKO: Akimichi 秋道
PSEUDONIM: Kasshokuyama 褐色山
KLAN: Akimichi
PRZYNALEŻNOŚĆ: Akimichi
WIEK [DATA URODZENIA]: Zima 363 (25 lat)
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 190 cm | 135 kg
GŁOS: Klik
RANGA: Dōkō (dawniej Maegashira w sumo)

APARYCJA
WYGLĄD:
Chōjiro jest osobnikiem, którego zupełnie nie da się nie zauważyć na ulicy - i który potrafi wzbudzić zarówno respekt, jak i niepokój u tych, którzy patrzyli tylko na wygląd. Głównie dlatego, że jego rozmiary mogły komuś przypominać niedźwiedzia - niezwykle wysoki, a do tego puszysty i potężnie zbudowany, przez co góruje nad prawie wszystkimi (i częstokroć musi przechodzić przez drzwi schylony i/lub bokiem). Dodatkowo, jego normalny wyraz twarzy cały czas pokazuje nieziemski spokój i pewność siebie - lekko przymrużone oczy i usta wykrzywione w lekkim uśmiechu pokazują, że nie obawia się jakiegokolwiek wyzwania.
Generalnie jednak, jeśli by pominąć jego dość pokaźną masę ciała, jego twarz nie należy do brzydkich - ostre, męskie rysy twarzy uwydatniają jego kości policzkowe, wąskie, lecz kształtne usta idealnie wkomponowują się w resztę obrazu, głęboko osadzone biało-niebieskie oczy sprawiają wrażenie że potrafią się wwiercić w człowieka i przeskanować go od środka. Dodatkowo, jego głowę pokrywają dość długie, kasztanowobrązowe włosy, pozostawione w artystycznym nieładzie - często im się zdarza sterczeć gdziekolwiek, innymi momentami trzymają się względnie obok głowy. Widać też, że niegdyś bywały często spinane w kitę na czubku głowy - cebulki prawdopodobnie do tego przywykły, i dlatego jego włosy automatycznie układają się do góry, nie spływając na jego czoło.
Co do budowy ciała - rzecz jasna, z daleka wyglądał na standardowego, grubego człowieka, który zapewne spędzał większość czasu w karczmach lub restauracjach, przewalając połowę wypłaty na coraz to następne talerze z jedzeniem. Jeśli jednak przyjrzeć mu się bliżej, okazuje się że pozory mogą mylić - owszem, jest pulchny (głównie przez swoją dietę), ale przy tym nietrudno zauważyć u niego bardzo pokaźną muskulaturę, zwłaszcza w okolicy ramion, pleców i nóg - jako były zapaśnik, młodzieniec niegdyś spędzał mnóstwo czasu na treningach, w efekcie wykształcając u siebie silne partie mięśni. Nogi były na tyle silne, żeby nie tylko utrzymać go przy codziennym funkcjonowaniu, ale też pozwolić mu na szybkie ruchy, wytrzymałość i balans - w końcu w sumo umiejętność ustania w pionie to sprawa życia i śmierci.
Oraz, taka ciekawostka - nawet mimo tego, że jest pulchny, ma dość długie i smukłe palce, doskonałe do precyzyjnych manewrów. Ot, taki punkcik dodatkowy.
UBIÓR:
Mężczyzna nosi kilka różnych rodzajów stroju, zależnie od sytuacji i wymogów.
Pierwszym, i podstawowym strojem który nosi, jest jego ubranie codzienne, w którym czuje największą swobodę. Jest to proste, białe odzienie, będące idealnym balansem pomiędzy letnią yukatą a oficjalnym kimono. Na tors zwykle narzuca zwykły, luźny strój od keikogi treningowego, wiązanego przez pas odpowiednio szerokim pasem obi barwy brązowej. Do tego na nogi zakłada fartuch hakama, popularny pomiędzy shinobi i sportowców. Na nogi zaś zakłada najzwyklejsze w świecie sandały, bez jakichkolwiek tabi lub skarpet - przywykł do chodzenia boso nawet w najchłodniejszych warunkach, więc w bardziej zabudowanym kostiumie czuł się zbyt ciepło. Żeby jednak jakoś to uzupełnić na warunki deszczowe lub chłodne, na całość narzuca czarne haori ze symbolem swojej starej stajni sumo. Pod ręką ma też sakwę z pieniędzmi i torbę z wyposażeniem shinobi - przezorny zawsze ubezpieczony.
Na potrzeby misji, Chōjiro zwykle przerzuca się na ubrania bardziej dopasowane do sytuacji: na tors zakłada ciemnobrązowy strój ze specjalną, czarno-zieloną kamizelką, którą noszą członkowie jego rodziny. Na nogi zwykle zakłada tylko zwykłe, dość luźne krótkie spodenki wykonane z rozciągliwego i wytrzymałego materiału. Do paska przypina torbę na wyposażenie i wszelkie inne elementy, które mogłyby mu się przydać na dany moment. Ostatnim elementem zaś są solidne buty z dość grubą podeszwą, które mogą wytrzymać nawet ciężkie warunki.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Włosy w wyjątkowym nieładzie, ale zawsze zaczesane do tyłu

Niewielka blizna na wysokości skroni po niefortunnym trafieniu

Biało-błękitne oczy

Kolczyk w uchu

M O C A R N E U D A

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Chōjiro jest postacią wyjątkowo pozytywną i jowialną, starającą się wyszukiwać pozytywów nawet w najbardziej pokręconych i dziwnych sytuacjach. Nie lubi się wywyższać ponad innych, nawet jeśli faktycznie jest od nich silniejszy (przyuczył się tego jako profesjonalny sportowiec), oraz podchodzi do każdego jak do starego znajomego, zagadując i zapraszając na posiłek. Uwielbia żartować i często pozwala sobie nie brać sytuacji na poważnie, rzucając żartami na lewo i prawo - a jego donośny śmiech można usłyszeć z daleka. No i, rzecz jasna, jako Akimichi uwielbia spożywać posiłki wszelakie - każde jedzenie to nowy smak do popróbowania i odkrycia, czy da się to wkomponować w coś innego. Cóż, gotować też uwielbia - w końcu jeśli nie komuś pulchnemu, to komu można zaufać co do jedzenia? Kiedy jednak tylko jest okazja, pokazuje też swoją ciekawość, odwagę i (niekiedy) pewność siebie, graniczącą z głupotą. Zresztą, on sam nie jest geniuszem - jest inteligentny i rozumie wszystko w co się pcha, ale przy tym często zadaje głupkowate pytania i nie rozumie podstawowych procesów zachodzących w społeczeństwie. Tzw. wholesome stupid.
Nie oznacza to też, że jest zupełnie bezmyślny - jako były sumita jest osobą bardzo charakterną, i kiedy dojdzie co do czego, to nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać. Wie co mówi, i zawsze będzie bronił tego w co wierzy. Swoje ideały, swoje poczucie honoru jako sportowiec i jako człowiek, wiara w tych których polubi i będzie gotów za nich walczyć do upadłego: nie boi się niczego, i nie zawaha się dać w pysk komuś, kto spróbuje jakkolwiek obrazić lub zniszczyć to, w co wierzy. A jeśli ktoś śmie podnieść rękę na jego kompanów - lepiej niech modli się do dowolnych wyższych mocy w które wierzy.
NAWYKI:
Strzelanie kłykciami palców kiedy zabiera się za jakąkolwiek robotę

Uwielbia muzykę, i łatwo go przyciągnąć do miejsc gdzie takowa wybrzmiewa

Miłość do jedzenia sprawia, że gdzie tylko się pojawi, od razu testuje nowe smaki

Kiedy nie ma co robić, albo je, albo ćwiczy ruchy sumo
NINDO:
Gdyby słońce i księżyc zaczęły wątpić, natychmiast by zgasły.
HISTORIA:
Większość shinobi zaczyna swoją karierę bardzo wcześnie, zwykle też albo z nacisku ze strony swojego klanu, albo przez własne, osobiste tragedie, które popychają ich na tę ścieżkę. W przypadku Chōjiro jednak ta zasada nie ma zastosowania, jako że postanowił wejść na drogę shinobi stosunkowo niedawno - wcześniej nigdy nie odczuwał potrzeby wykonywania misji na czyjeś zlecenie, mordowania w razie potrzeby, albo uczenia się sztuk powiązanych z mocą chakry. Jak do tej pory, prowadził bardzo prosty żywot - co nie oznaczało, że w jakimkolwiek stopniu nie był on ekscytujący.
Przez całe swoje życie, od kiedy tylko pamiętał, Chōjiro mieszkał na terenach Wietrznych Równin. Urodził się w Sakai, gdzie też uczęszczał na podstawowe nauki do różnych mistrzów, by odnaleźć swoje przeznaczenie w dalszym życiu - jako że jego rodzina, choć pochodząca z rodu Akimichi, nie parała się sztuką shinobi, nie oczekiwano od młodzieńca aby sam podążył tą ścieżką. Ojciec i matka wysyłali go więc do różnych rzemieślników i mistrzów, którzy mogliby nauczyć go podstaw wszelakich zawodów, i by mógł odnaleźć to, co rzeczywiście zacznie uwielbiać. Dzięki temu też, dość wcześnie w swoim życiu nauczył się podstaw kaligrafii, pisania, czytania. Wolne chwile spędzał z równieśnikami, bawiąc się lub dokazując - jak to dzieci. Lubił jednak również zajmować się na własną rękę tym, czego się nauczył na lekcjach. Dlatego też spędzał bardzo wiele czasu w kuchni, w której kombinował i tworzył różne potrawy. To było jego pierwsze hobby, które kultywował z wielką chęcią: kulinaria. Dobrze się złożyło, że pochodził z klanu największych obżartuchów i koneserów żywności: zawsze znalazł się ktoś, kto był chętny na spróbowanie jego wynalazków. Wychodziły lepiej lub gorzej, ale dzięki temu też opanował umiejętności kulinarne na poziomie godnym wypunktowania. Uczył się też dzięki temu dyscypliny: w końcu w kuchni trzeba mieć wszystko pod kontrolą, zaplanowane, no i umieć zająć się utrzymaniem porządku.
Razem z wiekiem, rozwijał u siebie kolejne pasje i zainteresowania, wywołane naukami i zachętami od rodziny. Dość szybko zainteresował się kolejnym hobby, które wymagało sprawnych rąk i obsługi noża (przynajmniej po części) - rękodzieło w drewnie. Zaczynając o prostego strugania, kończąc na polerowaniu, rzeźbieniu i precyzyjnych ozdobnikach - nie był w tym doskonały, zwłaszcza porównując do jego życiowej miłości do kulinariów, ale i tak cieszył się z każdego małego przedmiotu, który zdarzyło mu się wytworzyć. Z czasem też zaczął ćwiczyć z elementami metalowymi, co zaowocowało postawami jubilerki: sam wytworzył niewielki kolczyk, który później zaczął nosić w uchu. Identyczne ozdobniki stworzył również dla swojej rodziny. Jednak największy przełom nastąpił, kiedy - prowadzony przez swojego mistrza - wytworzył swój pierwszy flet shakuhachi. Wtedy też złapał potężnego, muzycznego bakcyla - opanował grę na shakuhachi i shinobue, które bardzo mocno przemawiały do jego duszy i ryły w niej kolejne symbole życia. Chōjiro pokochał w ten sposób muzykalność, i kiedy tylko mógł, spędzał czas w restauracjach w której przebywali wędrowni muzycy. Chętnie też przechadzał się obok świątyń, lub słuchał mnichów grających mantry podczas swoich wędrówek. Nigdy nie opanował innych instrumentów niż dęte, a do śpiewu zupełnie się nie nadawał - ale przynajmniej miał flety.
Kiedy miał 13 lat, przyszedł ostateczny przełom w jego życiu. Wtedy to po raz pierwszy ojciec wziął go ze sobą na zawody sumo, odbywające się wówczas na terenach Yakiniku. Chłopiec wtedy pochłaniał całą tę atmosferę, chęci walki ze strony sportowców, odczuwał emocje wszystkich którzy oglądali zawody. Z nieludzkim podziwem i wręcz uświęceniem obserwował wszystkie rytuały rozpoczynające turniej. No i najważniejsze - poczuł olbrzymi respekt do tego, który wszedł na samym końcu. Yokozuna. Mistrz, niepokonany Kunitsuna, olbrzymi i umięśniony mimo swej wagi. Sam często był obiektem pośmiewisk ze względu na swoją tuszę - dlatego widok potężnego wojownika o podobnej budowie ciała jak on był dla niego istnym natchnieniem. Z szeroko otwartymi oczyma obserwował pojedynki prowadzone przez wszystkich ozekich i samego yokozunę, przyglądał się tym zaawansowanym manewrom, niezwykłej sile zawodników. Walki te wyglądały jak taniec. Taniec, który podnosił ducha wszystkich, którzy na to patrzyli. Ba, nawet ci którzy się nabijali z Chōjiro, teraz patrzyli na te walki z olbrzymim podziwem, niesieni aurą turnieju.
Dokładnie tego chciał.
To było to, co chciał robić w swoim życiu.
Sumo.
Kiedy tylko nastała taka możliwość, Chōjiro zapisał się do jednej ze stajni sumo, należącej do byłego yokozuny, Okurogoro. Tam też zaczął się szkolić na sportowca, przechodząc rygorystyczne treningi, mające na celu wzmocnić jego ciało i zmienić go w prawdziwego zapaśnika. Dzień zaczynał się wcześnie rano, często zanim słońce w ogóle wychyliło się za horyzont. Przechodzili pierwsze ćwiczenia, mające na celu wzmocnienie partii mięśni nóg. Następnie trenowali ciosy rękami i chwyty, starając się znaleźć to, w czym będą mogli się specjalizować w przyszłości. W ten sposób mijał czas do okolic dziewiątej, kiedy mogli w końcu usiąść i zjeść śniadanie. A jak wiadomo - to musiało być bardzo sute i pełne, jako że zawodnicy potrzebowali mnóstwo kalorii do utrzymania się przy tak ostrym rygorze treningowym. Później zaś zawodnicy sprzątali i przygotowywali się do dalszych ćwiczeń, gdzie zostali przydzielani w pary i trenowali pojedynki z prawdziwego zdarzenia. Przerwa dopiero później, przy obiedzie, i na końcu - przy kolacji. Całe dnie mijały na szkoleniach. Członkowie stajni będący poniżej odpowiedniej rangi nie mogli w ogóle opuszczać budynków, zgodnie z tradycją sumo - dopiero po osiągnięciu tytułu sekitori, można było mieszkać poza stajnią. Tak samo z rodzinami - dopiero sekitori otrzymywali prawo do założenia swoich rodzin. No, ale to akurat nie przeszkadzało młodemu Akimichi - w końcu nadal był zwykłym dzieciakiem.
I w ten sposób mijały lata. Chōjiro uczył się jak być najlepszym zapaśnikiem - ćwiczył kolejne ataki, ruchy, wzmacniał swoje mięśnie. Kiedy tylko mógł, brał udział w pojedynkach i turniejach, starając się uzyskać jak najlepsze wyniki. I taka taktyka zaczęła przynosić owoce: rósł w rangach, przeskakując często znacznie bardziej doświadczonych, wieloletnich zapaśników, którzy albo mieli problemy w pojedynkach, albo po prostu mieli pecha. Młodzieniec też ogólnie zaczął stosować dość nietypową taktykę jak na sumo: zamiast skupiać się na chwytach i przesunięciach, jego domeną były ataki dłońmi. A to akurat było niezwykle efektywne: odpowiednio posłane ciosy harite potrafiły bez problemu wybić z równowagi co mniej ogarniętych przeciwników, posyłając ich ostatecznie na pył areny (lub poza krąg). Akimichi - który otrzymał już tytuł sumo, Kasshokuyama, czyli Brązowa Góra - zyskał sobie renomę silnego, utalentowanego wojownika, który kiedyś będzie mógł nawet walczyć o tytuł yokozuny. Póki co jednak starał się nie patrzeć tak daleko - skupiał się na podstawach, i stopniowo dążył do celu.
W końcu, w dniu swoich 21 urodzin, kolejne z jego marzeń stało się prawdziwe: zdołał zająć wysokie miejsce w turnieju w Raigeki, i dzięki temu otrzymał awans do najwyższej grupy sumitów: makunouchi, gdzie otrzymał rangę Maegashiry. Na upartego, jako że maegashira był rangą sekitori, już teraz mógłby opuścić swoją stajnię, założyć własną, i stać się pełnoprawną legendą sumo. Ba, nawet w cudowny sposób na następnym turnieju, odbywającym się w Yokukage, udało mu się doprowadzić do zwycięstwa kinboshi - czyli jako maegashira, zdołał pokonać yokozunę. Okupił to co prawda paskudnym uderzeniem w brew, co skończyło się zalaniem jego twarzy krwią i dość sporą blizną, lecz sam na to nie narzekał - jego zarobki tylko stały się wyższe.
Ostatecznie jednak, stał się ofiarą swojej popularności. Maegashira został pewnego dnia napadnięty, i zaatakowany nożem. O ile same rany były dość powierzchowne, a ich wyleczenie potrwało krótko, o tyle stało się coś co zakończyło jego karierę. Bandyci odcięli jego kitę włosów - symbol zapaśników sumo. A Chōjiro, po raz pierwszy w życiu naprawdę wściekły, użył swojej siły przeciwko bandytom - co skończyło się długą hospitalizacją dwóch z nich, i okaleczeniem trzeciego. W takiej sytuacji werdykt był tylko jeden - Kasshokuyama musiał zakończyć karierę, lecz oficjalnej przyczyny nigdy nie podano. Młodzieniec odszedł od sportu, zachowując chociaż resztę swojego honoru. Nie miał jednak już gdzie się podziać...
I wtedy zwrócono się do niego z klanu Akimichi.
Z ofertą zostania shinobi i odbyciem dodatkowych szkoleń.
Ofertą, na którą bez wahania przystał.

WIEDZA

Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

Ukryty tekst

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Duża torba

Manierka - niewielka, podręczna manierka, którą można nosić nawet przy pasie i nie będzie przeszkadzała! Spokojnie wystarczy w niej wody na cały dzień. Wygląda przy tym bardzo stylowo. Wyryto na niej symbol wody. Po odkorkowaniu jej jednorazowo jest uwalniania technika Suitonu poziomuc C, Suiton: Mizuame Nabara.

Ukryty tekst

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Szekle
PH: Pehacze
MISJE:
D - 1
C -
B -
A -
S -

[/list]
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Akcept. Nie mam zastrzeżeń.

[uhide=Chōjiro]Przyjemna historia. +9 PH

[/uhide]

Postać porzucona

Shinobi War PBF Naruto

Akimichi Choujiro [do sprawdzenia]

Akimichi Choujiro [do sprawdzenia]

Re: Akimichi Choujiro [do sprawdzenia]

Re: Akimichi Choujiro [do sprawdzenia]