Shinobi War PBF Naruto

SPIS TREŚCI

Dane personalne
Aparycja
Osobowość
Historia
Wiedza
Zdolności
Ekwipunek
Rozliczenia

Dane personalne
Imię: Seiya
Nazwisko: Oyakata
Klan: -
Ród:
Ukryty tekst
Przynależność: Teiz
Wiek: 17 lat
Data urodzenia: 27.12.375 r.
Płeć: Mężczyzna
Wzrost | Waga: 185 cm | 77 kg
Ranga: Samuraj

Aparycja
Wygląd:
Teiz i Seiya pasowali do siebie idealnie: egzystowali w odosobnieniu, z dala od wszelkich kłopotów i trosk współczesnego, wielkiego świata. Zapewne każdy by chciał usłyszeć, iż nasz bohater nie należał do zbytnio wyróżniających się samurajów. Byłoby to jednak kłamstwem, a kto chciałby swoją przygodę zaczynać od czegoś tak obrzydliwego? Ten dojrzały jak na swój wiek młodzieniec był już pełnoprawnym mężczyzną. Słuszny wzrost, który stawiał go ponad zdecydowaną większością innych mieszkańców wysp, a także dość niecodzienna sylwetka przywodząca na myśl atletycznych herosów z romantycznych poematów. Kto by pomyślał, że tak dorodne jabłko znajdzie swój dom w tych stronach? Seiya nie narzekał na nic, a na pewno nie na swój wygląd. Miał dość popularne blond włosy, choć w osobliwym, mleczno-białym odcieniu. Już dawno minął czas, w którym winien był odwiedzić fryzjera... Matka po powrocie chłopaka z Kaigan stale suszyła mu głowę o to, jak się tam zapuścił. Ach, rodzice. No właśnie, wszak to po najbliższych otrzymujemy często cechy charakterystyczne swojego wyglądu. Po nich Seiya odziedziczył znacznie więcej: po matce smukłe, wąskie usta o kolorze pudrowym oraz jasną, śnieżnobiałą cerę, po tacie zaś - charakterystyczne, oliwkowo-bursztynowe oczy oraz mocno zarysowane kości szczęki. Choć miał zaledwie niemalże siedemnaście lat, jego nad wyraz męskie ciało i atrakcyjna twarz sprawiały, iż wiele kobiet z Teiz upatrywało w nim swego wymarzonego partnera. Wiek jego, jednakowoż, zdradzał nadal młodzieńczy uśmiech, który potrafili z niego wydobyć jedynie matka i ojciec - Ci zaś, od pewnego zdarzenia, o którym nieco później, starali się, przede wszystkim, zadbać o to, by młody samuraj całkowicie nie pogrążył się w mroku.
A skąd ów mrok w tym młodzieńcu? Odpowiedź na to pytanie nie jest taka prosta. Z całą jednak pewnością miało to wiele do czynienia z momentem, w którym Seiya ukończył trening w szkole Taka w Kaigan. Przez kilka lat studiów i szkolenia się na samuraja, najbliższym jego towarzyszem została młoda dama ze starego, choć niezbyt spragnionego rozgłosu rodu samurajów na Yinzin - Naichingēru (jap. ナイチンゲール) - o imieniu Namida. Była niezwykle urodziwą, przebojową niewiastą. Jej rychła, dość tragiczna śmierć sprawiła, że jej towarzysz, młody Oyakata, przestał dbać o to, jak się nosi. I choć był człowiekiem z wyższej kasty-samurajów, ludzie po kątach plotkowali, szydzili, pomawiali Seiyę o najgorsze w związku z wydarzeniami z Kaigan. Czy to przez niego straciła życie ulubienica tłumów z Yinzin? Czy mógł zachować się inaczej? Czy mógł ją ocalić? Te pytania przez wiele miesięcy zaprzątały jego głowę, unosząc się na wietrze mroźnego powietrza niczym płatki śniegu. Kolejne dni i noce zdawały się utwierdzać samuraja w takim przekonaniu, choć nie poprzestawał on na kąpaniu się w smutku i goryczy. Jego wyrzeźbione przez lata treningów w szkole Taka ciało potrzebowało ulgi, ale i dalszego hartowania. Jako samuraj musiał dbać o swój wygląd, nawet jeśli od kilkunastu miesięcy nie korzystał z przywilejów swojej kasty. Codziennie ćwiczenia były dla niego rutyną, która pozwalała mu przestać myśleć o tej dziewczynie, która stracił już na zawsze. Nałogowe biegi po okolicznych wioskach i górach Teiz stanowiły dla niego swoistą odskocznię od tego wszystkiego i ludzi, których towarzystwa teraz tak bardzo nie znosił. Jego ciało, choć nie tak sprawne jak jeszcze niedawno w czasie nauki w szkole samurajskiej, nadal potrzebowało ruchu, wyzwania, cierpienia. Tak, teraz jedynym celem kolejnych eskapad wokół wyspy była chęć karania się za to, co przytrafiło się jego koleżance.
Wieczność to sporo czasu, by móc rozmyślać nad tym, co było, jest i będzie. Seiya wiedział, że musi jakoś żyć... bez Niej. W jego wyglądzie dało odczuć się ten wszechogarniający smutek. Przytłumione spojrzenie, sporadyczny uśmiech goszczący na jego twarzy od święta, melancholijne ruchy i wypowiedzi. Brak werwy i energii u osoby w tym wieku? Ludność wysp doskonale znała historię młodego Seiyi z opowieści, ale jak to z nimi bywa - wraz z kolejnymi przekazami, z oryginału pozostało już niewiele. Naoczni świadkowie, poza nim, de facto nie istnieli. Takim oto sposobem ów młodzieniec włóczył się po swojej rodzimej wyspie bez większego celu w życiu, zawieszając swoją katanę nad kominkiem w domu rodziców do czasu, aż jego życie na nowo nabierze sensu. Znajomi z pobliskich osad mówili, że młody Oyakata, syn szanowanej pary łowców wielorybów i ziemskich włodarzy z Teiz - który jako pierwszy w rodzinie dostąpił zaszczytu bycia samurajem - zmarnował swój przeogromny potencjał. Choć ta sytuacja z pewnością odcisnęła na nim swoje piętno, pozostawiła bliznę, która nigdy się nie zagoi, trzeba jednak walczyć dalej. Żyje się raz - nie można takiego daru od Bogów zmarnować. Seiya zdawał sobie z tego sprawę, ale nie mógł nic poradzić na to, jak teraz wyglądało jego życie. Potrzebował zmiany, desperacko, bo kolejne dni sprawiały, że gorycz wyrysowana na jego twarzy mogła, prędzej czy później, zwiastować najgorsze.
Najgorsze jednak skrywał jego tors. Seiya nosił bowiem również fizyczną, namacalną bliznę po starciu, w czasie którego Namida straciła życie. W lewej, dolnej części brzucha, poza wyraźnie zarysowanymi mięśniami, widać było lekkie, blade wybrzuszenie - pozostałości po ranie kłutej - nie szersze niż dziesięć centymetrów. Ostrze, na całe szczęście, ominęło wewnętrzne organy i młody Oyakata nie przypłacił tego starcia życiem, jak jego... przyjaciółka. Zdaje się, że o tej bliźnie, o tym, jak sam blisko był śmierci, nie wiedział nikt poza nim. Nie podzielił się szczegółami tego wydarzenia nawet z najbliższymi, czyli rodziną. Pozwalał, by całą uwagę skupiono na tragicznie zmarłej Namidzie - a jego ból, jego cierpienie było przy jej historii nieistotne. Tak sobie powtarzał. Ukrywał tę bliznę przed światem, tak jak sam ukrywał się na zapomnianych przez resztę świata wyspach. Tu miał spokój, swój azyl, swoją... samotnię, w której mógł rozpaczać. Łzy zalewały jego oblicze niemalże każdego dnia, choć także i o tym zapewne nie wiedział nikt. Tragiczne życie młodego samuraja, jak widać, zdecydowanie znalazło odbicie w jego wyglądzie. Jego aparycja była niczym mocne, promieniste słońce przysłonione potężnymi, szarymi chmurami.

Ubiór:
Codzienny
Jak przystsało na samuraja, który wyparł się swojego "ja", i spędzał więcej czasu z nosem w szklance kolejnej sake, aniżeli z orężem w dłoni, Oyakata niezbyt uważnie przywiązywał uwagę do stroju, w jakim porusza się na co dzień. Cechowało go praktyczne podejście w tej kwestii, najlepiej wyrażone japońskim powiedzeniem: 花より団子 ("hana yori dango", czyli "pierogi ponad kwiaty"), co oznacza po prostu treść ponad styl. Przekładając to na obecną sytuację naszego młodego samuraja, ważniejsze dla niego było to, jak mocno do głowy uderzy mu alkohol, a nie to, jak cudownie smakuje. Dlatego, tak, jak cenił tanią, mocną sake, tak samo cenił prosty, mało zdobiony strój samuraja zamiast wyszukanych kreacji rzucających się w oczy i wywołujących bezdech u przechodniów. Przeszłość dała mu się we znaki na każdej płaszczyźnie jego życia, począwszy od wyglądu, przez ubiór, a kończywszy na jego relacjach z innymi ludźmi. Niemniej, w normalny dzień, tj. gdy Seiya krąży między kolejnymi wioskami Teiz, udaje się promem na spokojniejszą i bardziej swojską Yinzin, czy też po prostu spędza czas w karczmie, przy kolejnej szklance wyskokowego trunku, możemy go zauważyć noszącego:

ciemnobrązowe kimono, bez żadnych zdobień czy akcentów, nieco już znoszone,

pod spodem zaś mleczno-biały nagajuban, który zauważyć można jedynie w rejonach kołnierza i krawędzi kimona, gdy te jest nieco poluźnione,

również jasne shimo, które gdzieniegdzie nosi ślady dawnych plam błota czy krwi,

waraji oraz brązowe tabi, którym zdecydowanie przydałoby się mocne odświeżenie.
Bardzo charakterystyczną częścią tegoż stroju jest złoty łańcuszek przyczepiony u dołu, na wysokości prawego biodra. Jest to pamiątką po zmarłej przyjaciółce - to ona nosiła go na co dzień wpleciony w swoje włosy. Seiya nie potrafi rozstać się z tą częścią garderoby. Można by rzecz, że stała się ona częścią jego osoby: namacalną cząstką jej duszy, która utkwiła z nim na wieczność.

Bojowy
Innym ubiorem, natomiast, jest jego jasne kimono bojowe, które przywdziane miał w czasie ceremonii mianowania na samuraja w Kaigan. Kolor odpowiadał klimatowi wysp, tj. był srebrzysto-biały, oraz przyozdobiony oliwkowo-niebieskim szyciem na krawędziach. Otrzymał je od rodziców na zakończenie swojego treningu wówczas w nadziei, że będzie z niego korzystał na co dzień jako samuraj. Los miał inne plany, o czym wie już każdy. Z oczywistego powodu, odwiesił je i pozostawił gdzieś na boku w domu rodzinnym na Teiz. Nadal jednak mamy nadzieję, że - prędzej czy później - Seiya powróci do swoich należytych barw, odrzucając żywot wędrowcy za kieliszkiem. Albowiem, szlachetne, chłodne barwy przypominające o Teiz zdecydowanie bardziej pasowały do blondwłosego młodzieńca. Znaki szczególne:

Głos (odsłuchaj!),

symbol Żurawia, czyli rodu, do jakiego postanowił należeć Seiya, który nosi przypięty do swojego kimona na wysokości klatki piersiowej; jako pierwszy członek rodziny samurajskiej, którą w nagrodę za zasługi rodziców-władców ziemskich dla lokalnej społeczności ich niewielkiej osady mógł zapoczątkować będąc ich jedynym dzieckiem; stanowiło to ogromną nobilitację dla dotychczas rodziny, choć zamożnej, to bez tytułu i przynależności do kasty samurajów,

nieduża, jasna blizna w dolnej partii brzucha, stanowiąca pamiątkę po ranie kłutej (i starciu w Kaigan z grupą bandytów),

zamiłowanie do taniej sake, w które Seiya topi swoje smutki i żale, licząc na objawienie,

złoty łańcuszek, który chłopak nosi ze sobą jako część garderoby - pamiątka po straconej przyjaciółce.

Osobowość
Charakter:
Gdyby ktoś spytał, ile lat ma nasz Seiya, nikt o zdrowych zmysłach nie uwierzyłby w odpowiedź "16". Nie jest to bynajmniej prosta odpowiedź. Jego osobowość skrywała tajemnicę, o której rzekomo wiedział każdy, ale tak naprawdę z jej powagi nie zdawał sobie sprawy nikt. "Przecież to ten, przez którego zginęła młoda dziewczyna, bo nie potrafił pokonać kilku parszywych zbójników. Ot, samuraj!" - te słowa utkwiły mu w pamięć i drążyły dziurę w jego charakterze coraz głębiej i głębiej. Zamknięty w sobie, przykuty do własnych, beznadziejnych myśli, pozostawiony sam sobie i butelce sake. Jego rodzina była bezsilna wobec cierpienia własnego syna. Był to obraz wręcz tragiczny dla przeciętnego człowieka, który odczuwał chociażby gram empatii wobec bliźniego. Teiz i Yinzin, te dwie wyspy zamieszkane przez odizolowany, nieskażony egoizmem kontynent był doskonałym azylem dla młodego samuraja. Tutaj, choć nadal wspominano jego tragiczną historię przyjaźni z samurajką z Yinzin, nie szykanowano go. Wybaczono. Zrozumiano. Ale pewnie od dawna już łupie Wam tam w głowie pytanie: O co tak naprawdę chodzi? Co stało się w Kaigan, tuż po ceremonii przyznania miecza samuraja? Moi drodzy, odpowiedź na to pytanie nadejdzie później. Na ten moment, musicie wiedzieć, że ów zdarzenie miało ogromny wpływ na onegdaj szczęśliwego, niekiedy szalonego młodzieńca. Już Wam opowiadam. Seiya od najmłodszych lat przejawiał, w znaczniej mierze, charakter swoje matki, Chō. Imię jej, w japońskim oznaczające "motyla", doskonale odpowiadało jej charakterowi, a właściwie tej części, którą odziedziczył po Niej nasz młody Seiya. Potrafiła uwodzić i urzekać swoją osobą, niczym motyl swoimi kolorowymi skrzydełkami. Choć z daleka przyprawiają o zawrót głowy swoimi przeróżnymi barwami, z bliska, co wie mało kto - i zapewne Wy nie mieliście o tym do tej pory pojęcia - pokryte są łuskami. Tak, dobrze słyszycie, łuskami. Nie bez powodu na motyle mówi się też "łuskoskrzydłe". Co to oznacza w kontekście charakteru? A to, że choć z dala, dla ludzi nieznających potomka rodziny Oyakata, zdawać się on mógł być człowiekiem niezwykle otwartym, radosnym i pełnym życia, tak naprawdę był to jego kamuflaż, pancerz chroniący przed światem zewnętrznym. Jego matka była identyczna. Introwertyk, który jawił się innym jako ktoś zupełnie inny przez swój mechanizm obronny. Czy w ten sposób osoby takie, udające nieświadomie ekstrawertyków, starają się wpasować w tłum? Czy to swoisty konformizm? Zdecydowanie nie. To był podświadomy mechanizm, dzięki któremu wpasowując się rzekomo w tłum, stajemy się niewidoczni. Lepsze to, aniżeli unikanie tłumów, które paradoksalnie bardziej wystawia nas na podejrzliwy spojrzenia. "Najciemniej pod latarnią?" Otóż to. Takim człowiekiem był właśnie Seiya. Kiedyś.

Poza tym, gdy w końcu ktoś do niego dotarł, stał się bliskim znajomym czy przyjacielem, jak chociażby wspomniana wcześniej Namida, dostrzec można było zgoła inne oblicze: dowcipnego, skromnego, nazbyt idealistycznie nastawionego do świata chłopaka, który szukała ciepłych barw w każdej, nawet najsmutniejszej chwili. Ba, Seiya miał duszę artysty-filozofa, który we wszystkim starał się dostrzec piękno i sens. Był jednym z tych nielicznych w dzisiejszych czasach ludzi, którzy - jeśli w ogóle nad czymś takim się zastanawiali - uważali, że człowiek rodzi się dobry, a to otoczenie winno go dalej kierunkować w tę stronę. Ci, którzy zbaczali z tej ścieżki wysłanej dobrymi intencjami, skupiając się na wszystkim wokół, tylko nie prawdziwym szczęściu czy radości, schodzili koniec końców na złe tory. Stąd potem wojna, jaka panowała chociażby teraz. Kto bowiem wierzył, że prawdziwymi intencjami walczących było dobro tego świata, skoro dla tego rzekomego celu i tak przelewało się krew często niewinnych ludzi? Absurd. To właśnie za to pokochała go ta młoda samurajka, za tę pełną skrytej pasji i rozważań duszę i piękny umysł, choć większość po dziś dzień uważała, że byli zaledwie przyjaciółmi. Prawdę, de facto, znali ledwie ich rodzice. Właściwie, było im to na rękę. Namida, jak jej cała rodzina, nie chciała żadnego rozgłosu, a Seiya akceptował taką kolej rzeczy. Woleli skupić się na tych chwilach razem, z dala od ciekawskich oczu, w ten sposób poznając świat przez pryzmat własnej, nieskażonej woli. W głębi duszy, jednakowoż, młody chłopak bał się, że po zakończeniu nauczania w szkole trudno będzie im pogodzić dwa światy - ten jej szanowanej rodziny samurajów z Yinzin z tym zapoczątkowanym przez niego - pierwszego samuraja w rodzinie - z Teiz.

Co z tego, skoro od czasu tamtego incydentu Seiya całkowicie się zmienił. Chociaż, czy ludzie tak naprawdę mogą się zmieniać? Czy głęboko osadzone w nas, rozwijające się od czasów dzieciństwa cechy charakteru mogą naglę wyparować, a w ich miejsce inne się skrystalizować? Czy może, tak naprawdę, nasza osobowość i jej składniki są płynne niczym ciecz i przeróżne wydarzenia z naszego życia sprawiają, że jednych nabywamy, a innych się pozbywamy? Jakakolwiek byłaby odpowiedź na to trudne pytanie, w przypadku Seiyi sprawa była jasna: śmierci Namidy zmieniła go nie do poznania, a całą pewnością przyćmiła jego pogodną, choć skrytą naturę. Stał się całkowicie wyalienowany, przygnębiony i zatracony w alkoholu, który jeszcze bardziej tłumił jego emocje i walecznego ducha. Ludzie z jego rodzinnej wioski, Takayama, współczuli jego rodzinie, a każda wizyta niegdysiejszej chluby ich wioski - pierwszego samuraja w jej historii - sprowadzała powszechne tutaj żal do losu, który obdarował ich kimś takim. Miał być znakiem rozpoznawczym tej niewielkiej osady, a stał się ich przekleństwem. Nikt jednak nigdy nie był w stanie powiedzieć wprost rodzinie Seiyi, jak bardzo wszystkich zawiódł, ze względu na szacunek, jakim ich tutaj darzono. Byli najbogatszymi właścicielami ziemskimi w tym rejonie i zapewniali pracę większości ludności przy hodowli zwierząt. To on, Seiya, dostąpił zaszczytu powołania do szkoły Taka w Kaigan za zasługi swojej rodziny dla tutejszej ludności. Była to nagroda dla Państwa Oyakata. Czyż nie lepsza, aniżeli jakiekolwiek złoto czy srebro tego świata?

I jak to się zakończyło? Biedny, młody samuraj nie potrafił poradzić sobie z presją otoczenia po śmierci przyjaciółki, choć rodzina wspierała go na każdym kroku. Włóczył się po przeróżnych wioskach i okolicach, podróżował do Yinzin i z powrotem, goszcząc w okolicznych gospodach. Rodzice, a zwłaszcza ojciec, Haru, niczym pogodne niebo zawsze spoglądał na syna ze zrozumieniem i wciąż wierzył, wraz ze swoją małżonką, że ich syn jeszcze powróci na właściwie tory. Nie wierzyli w to, co mówiono o ich synu. Ba, nigdy też sami nie domagali się dokładnych wyjaśnień od niego. Seiya był wzorowym dzieckiem, a potem nastolatkiem, dlatego też ufali, że gdy przyjdzie czas, wszystko zostanie należycie przez niego wyjaśnione. Młody Oyakata potrzebował tylko czasu. Ale czy starczy mu sił i odwagi, by zmierzyć się z duchami przeszłości, które stale go nawiedzają?

Ciekawostki:
Seiya pochodził z zamożnej rodziny włodarzy ziemskich w małej u wschodnich wybrzeży Teiz. Jako dobrzy i miłościwi gospodarze i pracodawcy dla tutejszej ludności, w nagrodę za swoje zasługi dla ludności Teiz otrzymali od władz nagrodę, zaiste dość nietypową: ich jedyny syn został wysłany do szkoły samurajskiej Taka w Kaigan. Tytuł samuraja dla bogatych, aczkolwiek bez żadnych tytułów, był ogromnym wyróżnieniem. Seiya ukończył swój trening po kilku latach, w wieku prawie 16 lat, otrzymując miecze samurajskie. Później, podczas świętowania ze swoją lubą, doszło do tragicznego wydarzenia, które zmieniło jego życie. On zaś, dotychczasowa chluba swojej wioski, pierwszy samuraj w jej historii, porzucił swoje ostrze i "zawiesił" życie samuraja, szukając pocieszenia w nieustających podróżach po wyspach, dodatkowo zakrapianych sake. Gdy wszyscy postawili już na nim krzyżyk, jego rodzina nadal wierzy, że syn ten powróci w chwale i stanie się znowu tym samym, ambitnym, urzekającym młodzieńcem, jakiego onegdaj znali wszyscy.

Nindo:
酒は本心を表す (jap. "Sake wa honshin wo arawasu", czyli w wolnym tłumaczeniu "Sake pokazuje prawdziwe uczucia") - Seiya jakby ironicznie trzyma się tego ludowego porzekadła, pijąc na umór. Mylnie uważa, że daje mu to ukojenie i łagodzi ból. W rzeczywistości, źle rozumiał ten cytat, lub po prostu stał się straszliwym cynikiem. O ile alkohol w przypadku prawdziwych, tłumionych uczuć może rozwiązać język, o tyle w przypadku wewnętrznego niepokoju, cierpienia czy braku nadziei dalej pogłębia negatywne emocje - nie jest zbawieniem i nie wyzwala prawdziwych uczuć, do których podświadomie dążymy. Seiya w rzeczywistości pogrążał się i zataczał jeszcze bardziej, głównie za sprawą zbyt dużych ilości alkoholu.

Historia
Motyw przewodni (odsłuchaj!)
AKT I
Zastanawialiście się kiedyś, co dzieje się z ludźmi zapomnianymi przez innych? Czy jest tak, jak z ludźmi, którzy umarli? Za tymi drugimi tęsknią Ci, którzy ich kochali i szanowali. Ale właśnie: a Ci zapomniani, nadal żyjący? Nikt za nimi nie tęskni.

Namida była powszechnie lubiana w swojej osadzie, gdzie jej rodzina z pokolenia na pokolenie obdarowywana przez los kolejnymi samuraja. Analogicznie, Seiya cieszył się szacunkiem podwładnych swojej rodziny - nie było to bynajmniej ze względu na ów zależność finansową od rodziców młodego Oyakata. Wręcz przeciwnie, ten młodzieniaszek był chlubą swojej wioski, świetnie prosperującym samurajem, inteligentnym, charyzmatycznym, aczkolwiek, jak wspomniano już wcześniej, nieco wyciszonym dla ogółu. Los jednakowoż wystawił go na ogromną próbę. Wiosą roku 391 w Kaigan miała miejsce uroczystość pasowania nowej kohorty młodych adeptów na samurajów. Wśród nich byli Namida oraz Seiya, dwójka najlepszych ze swojego rocznika. Młoda samurajka była kolejną z długiej już linii rodu samurajów z Yinzin, Naichingēru. Różnica między rodziną Oyakata nad wcześniej wymienioną była następująca: choć ród Seiyi był zdecydowanie bardziej zamożny, nigdy nie miał tradycji samurajskich, przez co też nie mógł liczyć na podobne uznanie ze strony mieszkańców Yinzin i Teiz. Zmieniło się to w momencie, gdy za zasługi dla lokalnej społeczności, obdarowania ich takowym zaszczytem: młody miał ukończyć trening samurajski w wybranej przez siebie szkole (wybrał szkołę Taka w Kaigan), a następnie powrócić na wyspy, by tutaj sprawować pieczę nad ciągłością swego rodu - już jako samuraj. Z kolei, Namida, która darzyła ogromną sympatią swojego rówieśnika z Teiz, miała powrócić na Yinzin, gdzie zapewne - zgodnie z tradycjami swej rodziny - należała by do straży przybocznej władców Lazurowego Wybrzeża. Niestety, los bywa przewrotny i w ów roku doszło do tragedii. Jeden z tych rodów stracił swoją córkę, drugi swego syna. Różnica była taka, że o ile Namida doczekała się należytego szacunku po śmierci, Seiya został skazany, głównie przez szarą ludność Kaigan, na zapomnienie. Nikt oficjalnie nie mógł mu zarzucić złego postępowania w sytuacji, która spotkała dwójkę młodych samurajów, bez żadnego dotychczasowego doświadczenia. Tak naprawdę, trudno zrozumieć dość powszechnie tam panujące przekonanie, że Seiya jako ocalały był źle postrzegany, albowiem jego przetrwanie de facto świadczyło o wewnętrznej sile i instynkcie samozachowawczym. No ale... co z tego, skoro młoda samurajka należała do bardziej znanego i szanowanego rodu, o którym tu słyszano? Gawiedź i ich opinie rządziły się swoimi prawami. Ona zginęła, a on nie potrafił jej uratować. Przeżył, a więc był tym złym. Niektóre, najbardziej złowrogie głosy mówiły, iż lepiej dla niego byłoby, gdyby również zginął. Wtedy, mógłby liczyć na podobny szacunek, jak ona. Pech chciał, że Seiya był silny i przetrwał atak zbójników w lesie nieopodal szkoły, gdzie romantycznie czas razem spędzała para zakochanych, nowo upieczonych samurajów. Jak myślicie, czy Seiya był czemukolwiek tutaj winny? Żaden samuraj nie widział w nim tego złego, któremu zabrakło odwagi. Co innego natomiast ów prosty lud, a raczej jego część, która dowiedziała się o całym zajściu dopiero w okolicach świątyni i doszukiwała się się słabości świeżego adepta. Naturalnie, sąd wydał wyrok na sprawców ataku i skazał ich na karę śmierci. Reszta rówieśników współczuła Seiyi, tak jak zresztą i jego nauczyciele, tudzież inni samurajowie. Na nic jednak ich wyrozumiałość, skoro opinia części społeczeństwa w tym rejonie powątpiewała w jego umiejętności? Szczęście w nieszczęściu takie, że Wyspy samurajów były bardziej wyrozumiałe i uczciwe wobec tegoż młodzieńca. Ale co tak naprawdę stało się onegdaj w szkole Taka, te kilkanaście miesięcy temu? Należałoby chyba w tym momencie wyjaśnić całe zajście, którego szczegóły znał jedynie Seiya. Gdyby powiedział, co miało naprawdę miejsce, z pewnością i ta powątpiewająca w jego siłę i wytrwałość część społeczeństwa z okolic Kaigan miałaby jak na talerzu dowód jego niewinności. On jednak, z szacunku dla zamordowanej Namidy, nigdy nie wyjawił najważniejszego. Ale o tym już niebawem...

Dzień pasowania na samuraja, czyli otrzymania dwóch mieczy samurajskich, odpowiedniej fryzury, a także spodni hakami, zaczął się dla młodego Oyakata wybornie. Spożył on pierwszy posiłek wraz ze swoją rodziną, mamą i tatą, którzy przyjechali tutaj z Teiz podziwiać syna, w restauracji przy młynie, nad rzeczką. Było to miejsce lubiane przez mieszkańców okolicznych wsi i osad z rejonu kompleksu świątynne w Kaigan, gdzie mieściła się szkoła samurajska. To w tym miejscu, dokładnie rok przed ceremonią pasowania, Seiya i Namida spożyli swoją wspólną kolację jako... para. Poza wąskim gronem znajomych-rówieśników ze szkoły oraz rodzicami zakochanych nikt nie wiedział, że cokolwiek, poza przyjaźnią, ich łączyło. Seiya teraz, jako pierwszy w ich rodzie oraz wiosce, miał dostąpić zaszczytu oficjalnego dołączenia do tej kasty, co będzie również nobilitacją dla nich samych. Po śniadaniu w jednej z pobliskich szkole i towarzyszącej osadzie restauracji, Seiya udał się do szkoły, przed plac, gdzie spotkał Namidę żegnającą się ze swoimi bliskimi do czasu ponownego spotkania podczas ceremonii. Młoda para udałą się razem do reszty adeptów, by przygotować się do tegoż wydarzenia. W końcu, gdy nadeszła ta wiekopomna dla rodziny Oyakata chwila, przywdział on odpowiednią fryzurę, otrzymał jasne spodnie hakama, a także wręczono mu dwa miecze: katanę oraz wakizashi. Odpowiednio, pierwszemu nadał nazwę 血液, czyli "Ketsueki" (jap. "krew"), drugiemu zaś 砂, co oznacza "Suna" (jap. "piasek"). Tylko Seiya wiedział, skąd wzięły się te imiona dla jego broni. Może pewnego razu postanowi się tym z Wami podzielić? Wracając jednak do tego do właściwej opowieści, po pasowaniu na samurajów rozległy się gromkie brawa dla wszystkich, którzy dzisiaj dołączyli do tej wyjątkowej kasty. Seiya udał się do rodziców, z którymi umówił się na spotkanie wieczorem. Teraz zaś miał spotkać się z Namidą. Co o tej przyjaźni myśleli rodzice jednego i drugiego dziecka? Znali się, słyszeli o sobie, wzajemnie szanowali. Wyglądało więc na to, że przyszłość przed parą kochanków rysowała się wręcz niebywale cieple, pomimo pochodzenia z tak odległej, odizolowanej od reszty świata, mroźnej krainy, gdzie romans dwójki pochodzącej z różnych światów bywał niezwykle rzadkim zjawiskiem. Pamiętnego dnia, tuż po ceremonii, para kochanków udała się w stronę lasu, tuż u podnóża wzniesienia, na którym znajdował się kompleks świątynny wraz ze szkołą Taka. Pośród gąszczu drzew, bujnej fauny i flory, jej życia i odgłosów, dojrzewało uczucie młodych adeptów-samurajów. Pohukiwanie sów towarzyszyło ich spotkaniu, a słońce powoli zachodziło za horyzontem. Promienie łaskotało i głaskało ich młode, niewinne twarzyczki wpatrujące się w niebo. Leżeli plecami na ziemi, pośród traw, złączeni swoimi dłoniami. Zastanawiali się, co przed nimi:
- Nami, myślisz, że uda się nam być razem, gdy wrócimy na Wyspy? Ty pewnie będziesz w gwardii chroniącej Lidera. Prędzej czy później. Nie oszukujmy się. Z Twoimi korzeniami... - Spoglądał na swoją koleżankę, badając ruchy mięśni jej twarzy, gdy ta odwróciwszy się do niego, położyła zewnętrzną część swojej dłoni na jego policzku, uśmiechnęła się i nachylając się nad nim, wyszeptała: - Oj, Ty głuptasie... Wiesz, że odkąd jesteś samurajem, Twoja rodzina niczym nie różni się od mojej. Zrozum to w końcu - jesteś samurajem, tak jak ja. Z Twoimi umiejętnościami, sam bez problemu znajdziesz się pewnie w ochronie Yakuina. Poza tym, przyjęto Ciebie w szeregi rodu Żurawia, do którego należy i moja rodzina, a ród ten zawiaduje częścią Yinzin. A wiesz, kto jeszcze pochodzi z Yinzin? - Złożyła pocałunek na jego wąskich ustach, rzucając mu wymowne spojrzenie. Wnet, zza krzaków, usłyszeli odgłosy przedzierających się pijaków w liczbie mnogiej. Było ich co najmniej kilku. Zebrali się, przybierając postawę pionową, ale szybko zdali sobie sprawę, że przecież ich oręż z pasowania pozostawili swoim rodzinom. W końcu pojawili się nieznajomi. Z butelkami w rękach, sztyletami w dłoniach. Wiedzieli, po co tu są. Ci z kolei musieli ich śledzić. Seiya i Namida czuli, co nadejdzie, więc starali się przygotować do walki. Młody samuraj rozejrzał się wokół siebie, po czym szybko rzucił do swojej ukochanej: - Ochronię Cię. Stań za... - Gdy nagle mrok zalał jego oczy i opadł bezwładnie na ziemię.

Przez chwilę słyszał, nim utracił świadomość, jak napastnicy mówią o drogocennych rzeczach, które rzekomo miała mieć ze sobą córka zamożnego rodu samurajów z Yinzin. Byli tutaj dla Niej. To oczywiste. Więcej już nie pamiętał, a gdy obudził się, z twarzą i tyłem głowy zalanym krwią, ujrzał ciało swojej ukochanej. Ruszył, po mimo bólu, czym prędzej w jej stronę, ale ta... nie żyła. Dźgnięto ją sztyletem. Wielokrotnie. On zaś ryknął jak rozgniewana zwierzyna ile sił w piersiach. Tulił swoją ukochaną i płakał. Nie mieli przy sobie żadnych kosztowności i pewnie dlatego ona skończyła w ten sposób, stawiając im opór. Była waleczna. Bardziej, aniżeli nasz Seiya. W końcu podniósł się, wziął zwłok na ramiona i niósł niczym niedoszłą pannę młodą po zaślubinach w stronę szkoły taka. Było już po zmrok i po przebyciu niezliczonych schodów do świątyni, na placu, spotkał ludzi. Rodzice jednych i drugich natychmiast zjawili się, zrozpaczeni. Wszyscy byli w szoku. To był okropny dzień dla dwójki kochanków i ich rodzin. Reszta ludzi już dawno porozjeżdżała się po ceremonii, a Ci - w miejscu, w którym się poznali, nieopodal świątyni Taka - zakończyli swoją krótką, ale wspaniałą podróż przez życie. Tragiczny koniec spotkał Namidę, Seiya zaś, dopiero na miejscu przy swoich, został opatrzony, albowiem również został trafionym nożem - ten najwyraźniej ominął ważne organy wewnętrze, dzięki czemu koniec końców młody samuraj przeżył. Ale co to było za życie, bez drugiej połówki obok? Ta odeszła, bezpowrotnie, a pozostała po Niej jedynie tak piekielnie bolesna pamięć... I oskarżenia części tutejszego pospólstwa i gawiedzi, która wydała nań wyrok: słaby z niego samuraj, skoro nie potrafił obronić ukochanej przed bandą rzezimieszków. Piętno tego dnia i jego wydarzeń ciążyło na nim po dziś dzień, choć z powrotem na Wyspach, również i rodzice Namidy, nie winili go za nic. Sprawców całego zajścia pojmano i stracono - okazało się, że po prostu liczyli na drogocenne rzeczy córki znanego rodu Naichingēru z Yinzin. Nie znaleźli nic, więc broniącą się do ostatniego tchu i walczącą z atakującymi gołymi pięściami Namidę postanowili zabić, by nie było świadku. To samo miało spotkać Seiyę, lecz ten niespodziewanie przeżył. Sam młody Oyakata zaś niewiele mówił o całym zdarzeniu. Nie obchodziła go opinia innych, zwłaszcza kogoś z Kaigan - bo w przeciwieństwie do nich, na Wyspach honor dla samuraj i tutejszej ludności był wszystkim. Nigdy nie opuściłby swojej towarzyszki. Pech chciał, że to właśnie on został znienacka powalony jeszcze zanim zdążył zawalczyć...

AKT II
Zima roku trzysta dziewięćdziesiątego pierwszego. Tutaj, na dalejkiej Teiz znajdował się młody Seiya, który zawędrował daleko od swojego samurajskiego powołania. Jego miecze pozostają odwieszone nad kominkiem w domu rodzinnym, gdzie przypominają jego rodzicom o nobilitacja, jakiej wszyscy dostąpili. Co z tego, skoro ich jedyny syn błąka się po świecie, miast rozwijać się jako samuraj? Nikt nie wie, kiedy nastąpi moment przebudzenia onegdaj dumnego, pełnego werwy nastolatka o nieprzeciętnym talencie do władania kataną. Czy w ten sposób chce uczcić pamięć tragiczniej zmarłej przyjaciółki? Z całą pewnością tak nie może zakończyć się jego historia. Nikt tego nie chce. Dlatego też, niebawem nadejdzie ten dzień, w którym pozna inne, weselsze oblicze tego świata, jeszcze nieskażone śmiercią czy smutkiem.

Ten dzień właśnie się zaczyna...

Wiedza

Ukryty tekst

Zdolności

Ukryty tekst

Ekwipunek
Przedmioty przy sobie (Widoczne): –

Ukryty tekst

Rozliczenia

Ukryty tekst

Gotowe. Z góry dziękuję za uwagi, sugestie i sprawdzenie.

Pozdrawiam!

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Postać porzucona na prośbę gracza

Shinobi War PBF Naruto

Seiya

Seiya

Re: Seiya

Re: Seiya

Re: Seiya

Re: Seiya