Trybuna zachodnia

[Yami]

Moja mała dywersja pozwoliła mi na ściągnięcie tutaj osoby, która powinna w znaczący sposób przyspieszyć proces uspokajania gorącej atmosfery. Nie spodziewałem się jednak dwóch rzeczy jawnego ataku w kierunku moim i Sagisy. Nie wposminając, że jednolity strumień wody oblał nie tylko mnie ale również biednego psa Airy, który znajdował się w bliskim mym otoczeniu ale również i chłopaka. Przecież jeśli Sagisa stoi na drodze a ja obok niego tak logicznym jest, że również i on oberwał, prawdopodobnie też i Aira, która przecież chłopakiem miała się zajmować. Tak więc dziewczyna nie zważając na liczbę osób i skupienie zaatakowała tym samym całą gromadkę co doprowadziło do wybuchu gniewu Sagisy. W tym momencie, najpewniej ona zostanie pociągnięta do odpowiedzialności z tego tytułu. Dlatego ja jedynie otarłem twarz i głowę aby nic nie zalewało mi powiek. Było cholernie zimno. Jakim cudem Kyoushi był w stanie zachować po czymś taki chęć na cokolwiek. Wstałem powoli z miejsca.
Dalej wszystko jakoś szybko się potoczyło, aż przyszedł jeden ze strażników, który widocznie zajmował się poprzednią sceną tak więc relacja co do samej dziewczyny powinna mieć ograniczone zaufanie. Poza tym zachowanie dziewczyny budziły naprawdę spore wątpliwości dla normalnej społeczności. Każdy powiedział swoją wersję. Mogłem w końcu powiedzieć swoją trochę dobitniejszą, choć biorąc pod uwagę bycie zmoczonym od stóp do głów raczej nie dawało mi powagi ale z całą pewnością dawały mi dowody przeciwko niebieskowłosej.
- W skrócie? Bezpodstawne oskarżenie kradzieży, atak wymierzony w publiczność, chęć pojmania osłabionego dziecka tym samym ryzykując jego zdrowie, obraza innych, jawne wyrażanie chęci pacyfikacji innych ludzi, deklaracja, że ledwo co wybudzone dziecko jest jej własnością. Wszystko to z ust tej niebieskowłosej dziewczyny. <Samuraj>
Nie był to ciąg chronologiczny podejmowanych przez nią działań ale działo się na tyle sporo, że ciężko było ogarnąć co i jak. Sagisa i sam młody chłopak też już mają tego wszystkiego dosyć i chcą stąd jak najszybciej pierzchnąć. Choć ten drugi widocznie miał jakiś skazę na rozsądku skoro non stop przypisywał sobie winę za wszystko co złe. Ciekawe czy to był efekt słabej kondycji psychicznej czy może siła wpływów wywieranych przez innych ludzi. Bardzo złe podejście ale nie moja to sprawa. Nie będę zajmował się problemami, które mnie nie dotyczą. "Pomoc" chłopakowi udzieliłem tylko i wyłącznie dlatego aby najbliższe otoczenie nie patrzyło na mnie wzrokiem pełnym politowania tak jak najprawdopodobniej część z tego grona patrzyła na niebieskowłosą dziewczynę. Nie nawet dziewczyny się tak nie zachowują a gorszych słów wolę nie wypowiadać. Jeszcze by mi ktoś w myślach by czytał i wyjdzie, że jestem niekulturalny cham.
Ostatnia rzecz jaka mi pozostała to odpowiedź Sagisie w kwestii wspólnego wyjścia gdzieś na kolację. Mogłem więc zachować się jak przyjaciel i pozwolić Akaruiowi pobyć sam na sam z dziewczyną, którą chyba ubóstwia, ba może i kocha. Tak więc pozwoliłem odmówić na propozycję.
- Mam do załatwienia jedną sprawę dla Gildii Kupieckiej w mieście więc idźcie się zabawić. <Sagisa, Akarui>

[Papyrus]

Zapewne sam mężczyzna przeklinał dzień, w którym został powołany do służby. Albo w którym sam zdecydował na poświęcenie swojego życia dla bezpieczeństwa i dobrobytu mieszkańców prowincji. Dzień w którym przysiągł działać wyłącznie dla dobra ludzi. I pewnie moment w którym został przydzielony do ochrony tej części trybun. Części jak się okazało bardzo konfliktowej. Podchodząc do grupki, mógł sobie myśleć cokolwiek tylko chciał, ale został wezwany przez kogoś. Ktoś z widowni potrzebował pomocy i trzeba było zareagować. Dlaczego poszedł prost odo tamtej grupki z niebieskowłosą dziewczyną która znowu coś przeskrobała? Dobre pytanie. Może intuicja, może to jej niebieskie włosy.
Kolejną sprawą było przyglądnięcie się sytuacji. Woda na ludziach, cali mokrzy zresztą. Niby że Sagisa nie jest dobrą matką dla dzieciaka. Sagisa która uciekała z miejsca zdarzenia. Tak samo dzieciak o którego wszystko się rozchodziło. Nie było
sensu w szukaniu sensu w tym wszystkim. Sagisa wychodziła, Ori także. Strażnik milczał przez chwilę, przetrawiając dane jakie były mu dostarczane.
- Ty - strażnik zwrócił się bezpośrednio do Maname - Zakaz zbliżania się do tamtej dwójki. Macie szczęście że już koniec walk. Ale będziemy obserwować, gwarantuję. Rozumiemy się? - zapytał jeszcze, widocznie oczekując prostej odpowiedzi pokroju "Tak" albo "Tak, Proszę Pana" albo "Oczywiśćie, przepraszam za kłopot. Już będę grzeczna". Po wszystkim ponownie odszedł, zostawiając dziewczę same sobie i w jej grupce wzajemnej adoracji. O ile jeszcze się nie rozeszła.

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Sagisa myślała, że wygrała, ale na pewno nie spodziewała się, że jak tylko mnie chwyci! To ja się rozpłynę i tyle z tego będzie. Niech sobie biegnie do tej barierki, może spadnie tam sama, ale nie pozwoliłabym jej tego zrobić, szkoda by było tego... A jakby tak Ryojina do załogi wziąć? To był dobry plan na przyszłość. Powinnam wpajać mu co jest ważne kręcąc się niedaleko...
Świat był pełen niesprawiedliwości i musiałam z nią walczyć cały czas. Nawet w tym państwie bez państwa, w państwie na krańcu świata. Przestawałam rozumieć tych samurajów. Pozwolili Sagisie rozpętać burdę, temu kłamczuchowi i złodziejowi też. I NIC Z TYM NIE ZROBILI! Ta wyspa potrzebowała kogoś kto by łapał takich złoczyńców i jeśli to nie będą ja... To nie będzie to nikt! – Wierzysz jakiemuś dziwnemu leniowi który kradnie wodę, a nie komuś kto mówi prawdę! — Byłam bardzo poirytowana, że wymiar sprawiedliwości nie pozwalał tutaj na samoobronę. Nawet u nas mogłeś się bronić, a tutaj nie. Nie dziwiło mnie, że samuraje żyją tak na uboczu – Teraz już wiem czemu żyjecie tak na wyspie sobie. Sprawiedliwości to tutaj żadnej nie ma — On mnie nawet nie słuchał. Liczył na zaskakujące deklaracje, ale nawet nie określił kogo, więc mogłam sobie uznać to co chciałam, nic nie stało na przeszkodzie by powiedzieć tak, a potem i tak przyjść - kto mi udowodni, że nie mam racji. Na pewno nie on. No i Ori, jego zostawić nie mogłam. – Hmm, niech będzie — Zaczęłam się zbierać. Nie mogłam pozwolić bym aż tak bardzo się zagotowała. Jutro też był dzień i zamierzałam z niego skorzystać i spędzić go znów oglądając walki. Szkoda, że Yoake przegrał...
Trybuna wschodnia z/t
Kto jeszcze jest

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Yami]

Słysząc słowa Samuraja oraz niezadowolenie i dalsze rzucanie oszczerstw dziewczyny jedynie głośno westchnąłem z ulgą. Wezwanie go było właściwym wyjściem. Przynajmniej dziewczyny nie zaczęły się zabijać, choć ta niebieskowłosa przy próbie walki Sagisy zamieniła się w wodę. Jasna cholera co to za technika? Czy każda osoba, która zaznajomiona jest z technikami Suitonu może tak robić? Przecież to przegięte, możliwość obrony przed każdym atakiem w zwarciu czy to przy broni miotanej. Nie ważne. Walki się skończyły a ja byłem przemoczony od czubka głowy po same buty. Trzeba się przebrać i pójść coś zjeść. Szkoda, że ta krnąbrna i głupia dziewczyna nie została bardziej ukarana ale coś czuję, że kolejny jej wybryk skończy się w więzieniu na parę dni. Widząc to co dzisiaj zrobiła najpewniej nie będę musiał czekać do finałów na plotki o pewnej niebieskowłosej dziewczynie. Mam nadzieję, że tym razem plotki nie będą uwzględniały mojej osoby.
Jedyne co w tym miejscu mi pozostaje to jako ostatni podziękować osobie, która zainterweniowała. W takim tłoku i przy takiej ilości ludzi z całą pewnością nie ma lekko a wszyscy dookoła zdają się całkowicie zignorować jego działanie aby zapewnić spokój na trybunach. Ludzie nigdy się nie zmienią. Jedno słowo podziękowań nic nie kosztuje a może sprawi, że człowiek nie poczuje się jak prawdziwy wyrzutek. Westchnąłem. Dlaczego to zawsze mi przypadają takie sprawy.
- Dziękuję za interwencję. Z każdą sekundą wyglądało to coraz gorzej. Jedyne co mogę życzyć to spokojniejszego jutrzejszego dnia. Do widzenia. <Samuraj>
Skinąłem lekko głową aby pokazać swoją wdzięczność i dodatkowo pożegnać się z strażnikiem, którego wezwałem w podstępny sposób. Mimo wszystko byłem gościem w tym kraju i powinienem pokazać należyty szacunek jego gospodarzom. Nie chcę robić sobie złej renomy skoro i tak mam załatwiać tutejsze sprawy jako człowiek Gildii Kupieckiej Shigahsi. Mogłem w końcu oderwać się od najgorszych wydarzeń i mieć nadzieję, że kolejne się nie pojawią.

z/t

[Azuma]

Sayuri podchwyciła jego uwagę i wskazała nawet osobę, która podsunęła wskazówkę co do możliwego wyjaśnienia stojącego za umiejętnościami jednej z uczestniczek. Czarnowłosy młodzieniec zastanowił się głębiej nad tym co usłyszał, próbując jakkolwiek sensownie połączyć puzzle i wyjaśnić ów zagadkę.
- W takim razie może powinniśmy podpytać Pana Kyu - zauważył, rozglądając się w koło, czy aby starszy kuzyn z jego klanu nie stoi gdzieś obok, ale jak się szybko okazało gdzieś zniknął. Nie było go w ich towarzystwie, ani w towarzystwie Sagisy. Zniknął, zresztą nie tylko on bo i także jego przyjaciel. - No... To może innym razem, przy okazji? - zaśmiał się sam do siebie, bacząc by w przyszłości zwracać większą uwagę na własne otoczenie. Miał jednak jeszcze powrócić do tego zagadnienia.
- Żelazny proch, pył a może i opiłki... Wygląda na to, że włada tym na dość podobnej zasadzie co klan Sabaku własnym piaskiem. Wyjątek jaki widzimy to jednak broń, którą może manipulować z pewnej odległości. Myślę, że to może stanowić wyjaśnienie. Prawdopodobnie potrafi w jakiś sposób oddziaływać na metale - podzielił się podobnie jak i Sayuri, swoimi przemyśleniami. Z trybun mogli teraz obserwować ciekawy pojedynek, gdzie miało się zmierzyć dwóch reprezentantów tego samego regionu, o dość podobnych zdolnościach. Bardzo go ciekawiło co pokażą i który przedsięwzięty plan okaże się drogą do zwycięstwa.
- Oj tak, widać jaką ma dużą determinacje... Chyba jest też bardzo uparta? - zauważył z delikatnym uśmiechem, bo taka postawała mu się podobała. Nie tylko jako oglądającemu walki, ale również jako shinobiemu kroczącemu podobną ścieżką. - Kibicujesz jej, prawda? Też będę trzymał za nią kciuki - dodał, dla poparcia unosząc do góry swoje zaciśnięte piąstki.
Omawiani przez nich reprezentanci mieli wystarczająco czasu, aby pojawić się na wyznaczonych pozycjach, a gdy to zrobili, każde miało jeszcze okazję coś powiedzieć do przeciwnika. Czy każdy z tego skorzystał? Niekoniecznie. Czy oglądający z trybun mogli to usłyszeć? Niestety nie. Czasu, aby tego roztrząsać także nie było, bo po chwili każdy z sędziów ogłosił rozpoczęcie walk, a uczestnicy turnieju nie czekając na zaproszenie drugiej strony, rozpoczęło od wprowadzania w życie swojego planu.
Mruknął w odpowiedzi, gdy jego nowa znajoma zauważyła, że każda z tych walk będzie interesująca. Zgadzał się, co też wielokrotnie już w myślach potwierdzał, roztrząsając każdą z walk na swój sposób. Sayuri nie poprzestała jednak na tym, tylko wyciągnęła z torby trochę jedzenia pytając czy aby nie jest głodny.
Czy był? W istocie.
- Arigatou Sayuri-chan - lekko się pokłonił, po czym przyjął podarek. Już od jakiegoś czasu czuł ssanie, ale zajęty oglądaniem tylko przez moment o tym myślał, w chwili gdy jego mama zarzuciła zbyt późno pomysł, aby coś zjeść w trakcie przerwy. Myśląc o tym, oczywiście nie mógł tego tak pozostawić.
- Proszę mamoo - wręczył odłamane dango, sobie pozostawiając połowę, które po chwili i tak prawie w całości zniknęło w jego buzi. - ...caalkieem... duuuoble - poklepał się jeszcze po brzuszku, równocześnie chwaląc z pełnymi jeszcze ustami.

[Minoru]

Drugi raz odmówiono jego propozycji pomocy. Nawet taki tłuk jak Minoru potrafił zrozumieć, że jeśli odmawia się mu dwa razy to znaczy, że nie chcą jego pomocy. Oby tylko dziewczyna miała rację i naprawdę miała coś w zanadrzu gdyby piaskowy chłopak pojawił się w jej życiu. Skinął głową, na znak, że rozumie.
Wzrok młodego Rakuraia padł na Oriego, który bredził od rzeczy. Sam nie kupował tej gadki. Jak dla niego to malec był po stronie Shenzena i rzeczywiście wróci do piaskowego chłopaka. Obawiał się, że jeszcze usłyszy o obojgu. Odprowadził jeszcze Oriego wzrokiem, gdy ten opuszczał trybuny.
Był też drugi problemotwórca, Maname. Dziewczę miało niesamowity wręcz dar do wpakowywania się w kłopoty. Dzięki więc bogom, że ten zwany Yami wezwał kolejnego strażnika, który jakimś cudem doprowadził dziewczynę do kapitulacji. Również i ona opuściła trybunę, wcześniej bredząc od rzeczy.
W końcu padła propozycja opuszczenia tego miejsca i wybrania się gdzieś, gdzie będzie można coś zjeść. Wyjście z Sagisą, jej maluchem i kilkoma innymi osobami wydawało się być interesującym pomysłem. Lecz wszyscy zdawali się jej odmawiać. Ten którego zwano Yami, podziękował już, reszta również nie paliła się do odpowiedzi.
- Dziękuję, ale muszę odnaleźć przyjaciółkę - Podziękował Sagisie za zaproszenie. Pożegnał się jeszcze z pozostałymi na arenie i ruszył ku wyjściu. Nie zamierzał jednak odnaleźć Misae, miał inne cele. Niech dziewczę wybawi się z innymi, on był zbyt przejęty wszystkim co się dzisiaj wydarzyło.

Z/T

[Sayuri]

Wiele osób przewijało się przez trybuny, nic więc dziwnego, że jeśli z kimś rozmawiali, to za chwile okazywało się, że ta osoba już gdzieś zniknęła. Zresztą, większość z nich to były dorosłe osoby. Ona i Azuma trzymali się swoich rodzicieli, którzy byli tuż obok. Mama Azumy zajmowała przecież siedzisko tuż obok, podczas gdy rodzice Sayuri znajdowali się rząd wyżej, zaraz za plecami swojej córki. To na pewno dawało jakieś poczucie bezpieczeństwa w zatłoczonym miejscu, gdzie wszystkie twarze są tak naprawdę obce. Jednak czerwonowłosej dziewczynce towarzystwo chłopca bardzo odpowiadało. Byli w podobnym, o ile nie w tym samym wieku, mieli o czym rozmawiać i były to nawet całkiem poważne rozmówki, jak na ich wiek! W końcu starali się omawiać swoje spostrzeżenia czy uwagi co do walk, które się odbywały.
- Pewnie będziesz miał szybciej taką okazję, niż ja, Azuma-kun. - powiedziała z uśmiechem, nawiązując do tego, że to właśnie Azuma i Kyoushi byli z tego samego klanu. Dziewczynkę zaś od nich dzieliła spora odległość i nie spodziewała się, by w najbliższym czasie zawitała w rejony Sogen.
- Bardzo trafne! - zauważyła, zerkając jeszcze raz w stronę areny, gdzie walczyła kobieta z tymi dziwnymi umiejętnościami. Rzeczywiście, umiejętności jej i jej przeciwnika były do siebie podobne, nawet jeśli manipulowali inną materią. No i jeśli rzeczywiście dzięki tym umiejętnością kobieta mogła manipulować bronią... no wow!
- Na to wygląda. - odpowiedziała co do Tamaki i tym razem przesunęła swoją uwagę na arenę, gdzie walczyła przedstawicielka klanu Hyuuga. - Oczywiście, że tak! I jestem pewna, że jeszcze wszystkiego nie pokazała. - dodała uśmiechnięta. Naprawdę cieszyło ją to, że dziewczyna tak dobrze sobie radzi. Czerwonowłosa wątpiła, by sama zaszła tak daleko, zwłaszcza że cały czas woli trzymać się jednak w drugiej linii, niż w bezpośredniej walce. Oczywiście, pewnie przyjdzie taki czas, że będzie musiała sama o siebie zadbać. I będzie musiała się do tego dobrze przygotować.
- Dzięki, Azuma-kun. - powiedziała i skinęła głową w jego stronę, w dodatkowym geście podziękowania. To było naprawdę miłe, że kibicował przedstawicielce jej klanu. I że nie smuci się już faktem, że w półfinałach nie bierze udziały nikt z Uchiha. A przynajmniej tego nie pokazywał.
Sayuri roześmiała się cicho, ale radośnie, kiedy Azuma pochwalił dango, jakie mu podarowała. No i bardzo ładnie się zachował, częstując swoją mamę. Na całe szczęście dziewczynka miała kilka dango, więc można się jeszcze było śmiało częstować.
- Mhm. - wymruczała, gryząc kuleczkę. Sama też już była troszkę głodna, ale idąc w ślady kolegi, odwróciła się w stronę swoich rodziców. Ci jednak podziękowali i nie wzięli małej przekąski, czego czerwonowłosa się spodziewała. Mieli swoje suche przekąski.
- Czy w Sogen są jakieś super przysmaki? No wiesz... takie, że tylko u was się je dostanie. - zapytała, zgarniając kolejną słodką kuleczkę i wkładając ją sobie do buzi. Była po prostu ciekawa. Nigdy nie była w Sogen, nie wiedziała kiedy tam będzie, ale dobrze coś wiedzieć o miejscu, gdzie mieszka jej przyjaciel. Bo dla niej przyjacielem już był.
Walki tak naprawdę dopiero się rozpoczęły. Wykonane zostały pierwsze zagrania. Youmu wyrzuciła sporą ilość senbonów, od których odbijało się mocne słońce i chyba tylko dzięki temu były widoczne. Jednak piach Shenzena też robił swoje. Najwidoczniej chciał pochwycić rzucone, drobne bronie. W dodatku drobinki piasku zaczęły tańczyć wokół dziewczyny, pewnie utrudniając jej widoczność. Za to u Tamaki też nie wiało nudą. Mgła pochłonęła arenę i Sayuri w tej chwili nieco żałowała, że nie może uruchomić byakugana, by móc dobrze przyjrzeć się całej walce. I w tej ciszy, przysłoniętej gęstym mlekiem, nagle, tak niespodziewanie, nastąpił wybuch. Czerwonowłosa aż się wzdrygnęła, nie wiedząc do końca, kto zaatakował. Odruchowo zacisnęła swoją dłoń na ramieniu Azumy, ale szybko go puściła. Wyglądało na to, że to jednak Papierowy chłopak oberwał. Sędzia jednak nie przerwał walki, wciąż nie było widać Tamaki, więc pozostało im czekać. Widać było, że Sayuri wpatruje się w zamgloną arenę, oczekując każdego, najmniejszego ruchu. Gdyby ta walka tak szybko się skończyła... czy to możliwe? Jej oczy były szeroko otwarte, można było odnieść wrażenie, że chwilowo nawet znieruchomiała, jakby siłą woli czy spojrzenia chciała przyśpieszyć czas czy decyzję sędziego.

[Akarui]

Musiał się... Pomylić?

Cóż, tego było już za wiele dla biednego Akarui'ego. Czemu udzielać pomocy komuś, kto wcale jej nie chce? Różni ludzie chodzą po tym świecie. I jak się również okazało, dzieci. Możliwe, że chłopiec miał jakieś zaburzenia, ale jeśli sam uważał, że nic się nie stało, to cóż zrobić? Medyk zrezygnował z dalszej rozmowy z chłopcem. Szczególnie, gdy podszedł stróżujący na trybunach samuraj, by ponownie uspokoić towarzystwo. Młodzieniec podjął decyzję, iż trybuny nie są miejscem dla niego i chce się oddać w ręce władz. Jego problemy, jego decyzja. Tozawa zrezygnował. Porażka? Nie. Nic się tu nie stało. Pacjent od początku był "zdrów", na swój własny, chory sposób.

Drzemka Ryujina również dobiegła końca. Otworzył zaspane oczka i rozejrzał się w poszukiwaniu swojej rodzicielki, medyk nie trzymał go i spokojnie puścił, by mógł dostać się do Sagisy. Ta również była już zrezygnowana i zmęczona ostatnią walką i przygodami na trybunach, co można było wyczuć w każdym jej jestestwie, od postawy ciała po wypowiadane słowa. Miała dość tego wszystkiego, była przemoczona, padnięta i na pewno głodna, o czym również nie omieszkała wspomnieć. Zaraz też zaprosiła towarzyszących jej rozmówców na wspólne jedzenie, zaczynając od Akarui'ego. Na dźwięk swojego imienia coś w nim drgnęło, kazało wziąć ciut głębszy oddech. Opanuj się, człowieku, przecież też już zgłodniałeś!

Yami zakończył temat napastującej wszystkich wokół niebieskowłosej piratki wymieniając strażnikowi jej przewinienia. Ta w końcu odpuściła i skierowała się ku wyjściu z trybuny zachodniej, by znaleźć kolejne ofiary, jak na wampira energetycznego przystało. Potem kolega zwrócił się do siedzących odmawiając udziału we wspólnym biesiadowaniu. No tak, wspominał wcześniej, że ma na wyspie do wykonania zlecenie związane ze swoją gildią kupiecką. Jak do tego doszło, że tyle już się znali, a medyk nic nie wiedział o rodzinie chłopaka? Do której gildii kupieckiej Shigashi no Kibu należał, czym się zajmował? Nic, teraz się tego nie dowie. Pozostało mu podnieść rękę w geście pożegnania i odpowiedzenie: - Jasne Yami, do zobaczenia. Towarzystwo postanowił opuścić również Minoru, który miał własne towarzystwo, a medyk poczęstował go skinieniem głową. Pozostała Aira i on. Zwrócił się więc do pozostałych: - Cóż, sam zgłodniałem, możemy iść.

Wstał, by oprzeć się o barierkę i rzucić jeszcze raz okiem na areny. Rozpoczynały się właśnie półfinały i znów wracał cały gwar dopingowania. Po jednej stronie ten, który pokonał Sagisę, mierzył się z dziewczyną prezentującą techniki żelaznego piasku z pustynnych Atsui. Poleciały senbony i zostały zatrzymane przez piaskowe ścianki. Sam piach zaczął wirować wokół dziewczyny, by przyćmić jej wizję. Po drugiej stronie członkini klanu Hyuuga mierzyła się z shinobi'm posługującym się papierem. Jednak najciekawszym elementem walki była sama postać sędziego! Czyż to nie jest znajomy Ichirou, Seinaru-san? Cóż, medyk już nie miał chęci oglądać tych walk, zaburczało mu w brzuchu. Zwrócił się do dziewczyn: - Idziemy?

Dotyczy: Yami, Minoru, Aira, Sagisa.

[Azuma]

W istocie, ciężko było zaprzeczyć słowom Sayuri, że on sam miał dużo większe szanse na rozwianie wątpliwości w rozmowie z Kyu, niż ona sama. Jego przewagą było to, że pochodzili z jednego klanu. Jeden klan, jedna prowincja, jeden region. Mimo że młodzieniec o tym jeszcze tak nie myślał, prawdopodobnie nie jeden raz ich ścieżki się ze sobą zetkną.
Chyba, że wcześniej ktoś zginie...
-To prawda... Hmm, myślisz, że Kyu to pełne imię? Mimo że pochodzimy z tego samego klanu to nigdy o nim nie słyszałem. Słyszałem za to o wojowniku spod bitwy pod Kodokunayamą o imieniu Kyoushi i tak się zastanawiam... Czy to może być jedna i ta sama osoba?
Jego wątpliwości w istocie mogły być zasadne, bo Kyu-san nie zademonostrował niczego, co by jednoznacznie wskazywało na pochodzenie. Oczywiście, wspomniał o sharinganie i związanych z nim tomoe, niemniej jednak ani jego matka, ani Sagisa-san, nie potwierdziły, że go znają. Traktowały go tak jak i on go potraktował - z uprzejmością nie zabarwioną zbytnią z poufałością.
Na arenie Youmu Nanatsuki starła się z Souhą Shenzhenem - oboje władali dość podobnymi zdolnościami. Oboje również pochodzili z tego samego regionu. Ich walka z pewnością zasługiwać mogła na miano ciekawej, mimo że żadne z nich nie było przez niego wskazywane na faworyta ani pretendenta do zwycięstwa. Tak jak wspomniał wcześniej Sayuri, zamierzał trzymać kciuki za przedstawicielke klanu Hyūga
- Zauważyłaś? Chyba nie było nikogo z regionu Prastarego Lasu. Trochę dziwne, co nie? - zagaił zastanawiając się czy Sayuri odniosła podobne wrażenie. Było to tym bardziej uderzające, że jego własny klan miał podczas turnieju swoich trzech reprezentantów. Na osobną uwagę zasługiwało to, że pomimo takiej ilości, niczego nie udało im się osiągnąć. - W mojej osadzie dość głośno mówi się o konflikcie na linii Midori - Kaigan, może to wynika z tego faktu? Bezpieczniej jest mając za koszarowany pełen garnizon...
Gdy Sayuri podziękowała za to, że będzie trzymał kciuki za przedstawicielkę jego klanu, zwyczajnie machnął rękę, pokazując, że na prawdę nie ma za co. Mimo, że Sayuri była dziewczyńska to ją nawet polubił, a być może nawet może się zaprzyjaźnili. A skoro tak... to czemu nie wspierać tych co związani są z ludźmi których lubisz? Wśród walczących nie było w tej chwili nikogo bardziej związanego z Azumą, niż wspomniana Hyūga.
- Wiesz co... - zamyślił się na chwilę gładząc palcem po pobródku, gdy padło niespodziewane dość pytanie związane z zagadnieniem kulinarnym - Myślę, że Sogen jest dośc znane z podawanej tam jagnięciny, wołowiny, dziczyzny, a także ryb. Oczywiście wszystko dokraszone odpowiednią ilością przypraw. - Jeżeli chodzi o słodkości to nie wiem... Ale dango też mamy! - zapewnił, niemniej wciągając w zamyśleniu wewnętrzną stronę polika.
Jagnięcina z porem stir-fry, albo wołowina gyuniku itame z pewnością robiły furorę wśród osób które próbowały tego po raz pierwszy. Dla osób które dość często miały okazję próbować takich smaków, takie jedzenie wcale nie musiało być już rarytasem. Oczywiście jednak, zawsze warto było poszerzać doznania kulinarne, czy to jednak było w głowie tego młodzieńca?
- A u was specjalizują się w słodkościach? - spytał po częsci z grzeczności, a po części z rzeczywistej ciekawości. Co prawda jeszcze nie myslał o tym, by wpaść w odwiedziny, ale ciekaw był czy i podobne potrawy kulinarne przygotowywało się w stronach w których mieszkała Sayuri, czy też ich kuchnia odbiegała znacząco od tego co podawało się w jego regionie.

[Seiren]

Otulając się szczelnie grubą peleryną i rozglądając uważnie na wszystkie strony, Seiren zmarszczyła nos. Ta mieszanina różnych zapachów zaczynała ją drażnić i totalnie dezorientować, a ten głupi futrzak jeszcze ją tu przyciągnął, żeby się czegoś nauczyła. Niby czego ma się nauczyć, jak zaraz mu tu wykituje z powodu migreny? Jak on do cholery znosił tą całą mieszaninę, która tworzyła swoisty smród? Szła jednak naburmuszona, starając się nie szczękać zębami z zimna. Jeszcze sobie kły połamie i dopiero będzie. Ludzie oczywiście się gapili, bo jakżeby inaczej. Przywykła jednak do tego, że ludzie dziwnie się na nią patrzyli, więc i tym razem starała się olewać takie rzeczy, chociaż temu i owemu nie omieszkała pokazać języka, albo zębów. Banda powaleńców. Zjeżdżać się na jakieś głupie widowisko, gdzie na arenie starają się zabić przeciwnika, a przynajmniej tylko pozornie, żeby wygrać. Nuda. To już lepszy byłby wyścig przełajowy.
- No i na ciula ciągniesz mnie na ten cyrk? - Zamarudziła znowu w stronę towarzyszącego jej wilczura. - Od tego smrodu zaraz się porzygam, a tam będzie jeszcze gorzej. Wracajmy.
- Przestań jęczeć i weź się w garść. - Warknęło psisko. - Już i tak przyszliśmy za późno, bo musiałaś się pochorować po rejsie statkiem i spędzić dwa ostatnie dni w łóżku. Przegapiliśmy większość walk uczestników.
- Nie moja wina, że tak pieruńsko bujało. - Odpowiedziała obrażona. - Pływanie na łajbie to zdecydowanie nie dla mnie. No i na ciula wafla mam oglądać, jak leją się po pyskach?
- Żeby się czegoś nauczyć, Pusta Pało. - Szczeknął. - To dobra okazja, żeby podejrzeć umiejętności innych i poznać tajniki innych Klanów.
- Ehe...fascynujące. - Podłubała w nosie z wrażenia. - Dobra, chodźmy, bo nie dasz mi żyć. Ale jak się tam porzygam, to będzie Twoja wina!
Wilczysko tylko parsknęło z dezaprobatą i poprowadziło ją prosto do wejścia na trybuny, które otaczały areny. Tam właśnie rozgrywały się pojedynki. Budowla robiła naprawdę ciekawe wrażenie, jednak wszystko psuła ta cholerna mieszanka zapachów. Obrzydlistwo. Seiren zakryła nos kołnierzem peleryny i ruszyła za swoim towarzyszem w górę, po schodach. O dziwo bez problemu wpuścili ją z psem, więc chyba nie była jedyną, która weszła sobie z tak nietypowym partnerem. Walić to, ważne że weszli, chociaż nie chciała tego. Pozwoliła się jednak posłusznie poprowadzić do jakiś wolnych miejsc, koło bandy szczeniaków z rodzicami, które z zapartym tchem oglądały całe widowisko. No tak, idealna rozrywka dla małych śmierdzieli. Zamiast skakać po drzewach i żreć piasek, to gapią się na to, jak jeden drugiemu chce zrobić krzywdę. Westchnęła i klapnęła na tyłku, zajmując wolne siedzenie na ławce, zaś Wilczur ułożył się wygodnie przy jej nogach, grzejąc jej stopy swoim futrem. Na chwilę zwrócił pysk w stronę dzieci, żeby przyjrzeć się niebieskimi ślepiami sąsiadom, by ponownie przenieść spojrzenie na arenę.
- Oglądaj uważnie. - Zamruczał w jej stronę pies. - Każdy ruch i szczegół ma znaczenie.
- Wal się, jest mgła i ciula widzę. - Odpowiedziała mu cicho. - A poza tym, to zaraz rzygnę.
- Na drugiej arenie nie ma mgły. - Szczeknął futrzak. - Przestań marudzić, bo Cię ugryzę w kostkę.
Kunoichi zagryzła język, żeby tylko nie odpalić mu wiązanką, po czym podparła się na łokciach i ze znudzoną miną zaczęła się wpatrywać w obie areny. O rany, jaka nuda. Nie dość, że mieszają jej się zapachy, to jeszcze uszy jej więdną od tego hałasu. Drą japy na tych trybunach, nie wiadomo po kiego wała. Będzie musiała jakoś się psisku odpłacić za te tortury, ale to już może potem, jak wrócą na kontynent, o ile przetrwa kolejny rejs statkiem. Na samą myśli o tym jeszcze bardziej zrobiło jej się niedobrze. Serio zaraz rzygnie.

Dotyczy: Azuma, Sayuri i nie wiem, kto tam jeszcze z nimi siedzi...

[Sagisa]

Pewni ludzie są niereformowalni, a do takich należała Maname. Mała, wścibska, pyskata, roszczeniowa i nie umie uczyć się na błędach. Z jej powodu samuraj musiał kolejny raz się fatygować i wyjaśniać zamieszanie. To ona obudziła w płomiennowłosej furię, którą ostudzić mógł tylko głos Ryujina. To ta niewydarzona pannica narobiła zamieszania i jeszcze śmiała twierdzić, że prawda jest po jej stronie. Taa, taka prawda jak jej nieskończona wyobraźnia. Na szczęście szybko się zmyła, dostając reprymendę od strażnika.
Zniknął także Ori, który zadeklarował oddanie się w ręce służb jako winowajca i prowodyr całego zamieszania. Saga przez krótką chwilę zastanawiała się, czy z tym dzieciakiem aby na pewno jest wszystko w porządku. Już samo to, że oskarżał siebie o wykorzystywanie piaskowego chłopca, było dziwne, ale branie na własne barki winy za wszystko to, czemu w głównej mierze była winna niebieskowłosa, było... irracjonalne. Tym bardziej, gdy weźmie się pod uwagę, że Ori naprawdę wierzył we własne przewinienia. To już jednak nie była jej sprawa, nie jej dziecko.
Zaproponowała towarzystwu wspólny wypad na coś dobrego do zjedzenia, być może też do picia. Minoru odmówił, tłumacząc się, że musi znaleźć przyjaciółkę. No tak, białowłosa wyszła z trybun jakiś czas wcześniej w towarzystwie Kyo i Dziadka Piaska. Stalowooka nie zamierzała więc bruneta zatrzymywać i po prostu skinęła głową na znak, że rozumie. Po chwili mężczyzna się pożegnał, odchodząc, i było ich tu o jednego mniej. Yami również postanowił ich opuścić, mając w okolicy do załatwienia jakieś sprawy dla gildii kupieckiej, co znaczyło, że na Yinzin był głównie służbowo. Saga uśmiechnęła się delikatnie.
- Nie ma problemu, w razie czego wiesz, gdzie nas szukać - skinęła mu jeszcze na pożegnanie, potem zaś spojrzała na ostatnią dwójkę towarzyszy. A może trójkę? Chociaż psinka była niejako w pakiecie z Airą, więc można je liczyć jako jedno. Tozawa zgodził się na wspólne wyjście, sam też był widać głodny.
- Oka-chan, a będzie dango? Lubię dango! - spytał mały, pociągając ją za nogawkę. Saga uśmiechnęła się lekko.
- Zobaczymy, skarbie, ale na pewno znajdzie się dla ciebie coś słodkiego - odparła, a maluch aż podskoczył z zadowolenia. Dziewczyna przeniosła spojrzenie na Inuzukę. - Aira-san, jak będziesz chciała do nas dołączyć, to śmiało. My już idziemy.
Więcej powiedzieć nie zdążyła, bo Ryujin już ciągnął ją w stronę wyjścia, po drodze żegnając się z Azumą i dziewczynkami. Saga tylko skinęła opiekunom na pożegnanie i poszła dalej za synem, który ciągnął zarówno ją, jak i medyka w tylko sobie znanym kierunku. Zerknęła na Tozawę kątem oka z nieco niezręcznym uśmiechem, ale nic nie powiedziała. A mały szedł do przodu, ciągle powtarzając "dango, dango" pełnym zadowolenia głosem.

[z/t] - Sagisa + Akarui ->ryokan

[Sayuri]

Na całe szczęście o takich rzeczach jak śmierć, to takie dzieciaki jak Azuma czy Sayuri, nie myślały. Na poważne zamartwianie się jeszcze przyjdzie czas i w przypadku młodej Hyuuga na pewno nie nastąpi to zbyt szybko. Chociaż, paradoksalnie, nie pchając się w otwarte pojedynki, mogła oddać się w ramiona śmierci znacznie szybciej, niż inni.
Czerwonowłosa mocno zastanowiła się przez chwilę, bo gdzieś jej świtało, że ten mężczyzna to był Kyoushi. Zmarszczyła brwi i nadymała policzki, gorączkowo się nad tym zastanawiając i przypominając sobie niedawne wydarzenia na trybunach.
- Czekaj, czekaj... - urwała, pukając opuszkiem palca wskazującego w swój pulchniutki policzek. - ...ale ja, bo ten... hm... - kręciła się wokół własnych myśli, wciąż manewrując między niedawnymi wspomnieniami. - Ale ja! Ja do niego mówiłam, Kyoushi-san. Może ktoś się tak do niego zwrócił i gdzieś utkwiło mi w pamięci. I nie zaprzeczył! Może to rzeczywiście on! - dodała podekscytowana, wciąż próbując jakoś znaleźć w pamięci ten moment, gdzie to imię jej się przewinęło. Bo na pewno tak się do niego zwracała. Czyżby to był po prostu szczęśliwy zbieg okoliczności?
- A co o nim słyszałeś, coooooooo? - zapytała ciekawsko, bo naprawdę interesowały ją takie rzeczy. Uwielbiała opowieści o wojownikach, o wygranych bitwach, wojnach i oczywiście najlepiej o szczęśliwych zakończeniach. Bo takie zawsze następowało. Prędzej czy później.
Sayuri ponownie zerknęła w stronę aren, kiedy Azuma podzielił się z nią swoim spostrzeżeniem. Dziewczynka chwilowo nieco posmutniała, bo możliwe, że chłopak naprawdę miał rację, a ona niestety nie mogła tego potwierdzić. Z tego, co kojarzyła, Prastary Las znajdował się dość daleko od Kyuzo czy samych Karmazynowych Szczytów i też nie miała okazji tam przebywać. Tym bardziej nie kojarzyła klanów, które mogły być z tamtych rejonów. Jednak, czy to rzeczywiście powód do smutku? Jeszcze tyle przed nią. Dlatego szybko się rozchmurzyła i zerknęła na chłopca.
- Pewnie masz rację, Azuma-kun. - stwierdziła, posyłając chłopcu nieśmiały uśmiech. - Niestety niezbyt wiele słyszałam jeszcze na ten temat. Karmazynowe Szczyty raczej trzymają się od tego sporu z daleka. - dodała ciszej, tak, by tylko chłopiec ją usłyszał. Owszem, była nieco zawstydzona swoją niewiedzą, ale wszystko dało się nadrobić. Póki nie walczyła na froncie, nie brała czynnego udziału w tych walkach, rodzice nie dzielili się z nią takimi informacjami. Przynajmniej dopóki to wszystko trwa.
Chwilowo temat się zmienił, bo mogli porozmawiać na tematy, które tyczyły się charakterystycznych cech, czy chociażby potraw dla danego regionu. Pytanie, jakie padło ze strony Sayuri, jasno świadczyło o tym, że była ciekawa takich rzeczy i najzwyczajniej w świecie lubiła dużo wiedzieć. Bo czemu nie? I Azuma nie żałował jej tych informacji. Stronę kulinarną miała już ogarniętą!
- Duuuuuuzio. W sumie to nigdy nie jadłam dziczyzny. - podsumowała, wciąż trawiąc te informacje. Przymknęła na moment oczy, próbując sobie jakoś wyobrazić te dania, ale zapewne jej wyobrażenia bardzo mijały się z rzeczywistością.
- Uhm... w Kyuzo mamy taki fajny, kruszony lód, ze słodkim sokiem i owocami. Koniecznie kiedyś musisz spróbować! - odpowiedziała, będąc praktycznie pewna, że tego w Sogen nie mają. Oczywiście założenie mogło być bardzo mylne, ale do tej pory słyszała, że kruszony lód, którego zresztą kilkakrotnie już kosztowała, był właśnie jednym ze specjałów w Kyuzo. No, ogólnie w Karmazynowych szczytach. Nie mówiła więcej, bo w końcu Azuma pytał o słodkości. Zresztą, w Karmazynowych Szczytach, a zwłaszcza w Kyuzo, jadło się mięso ze zwierząt hodowlanych, chociaż najpopularniejsza i tak była wołowina, za którą Sayuri również przepadała. Zwłaszcza w tym słodko-ostrym sosie.
- Uuuu, czy ty to widzisz. Azuma-kun, zobacz! - wyrwała nagle, niemal wstając z siedzenia. Mało brakowało, a doskoczyłaby do barierki, żeby jeszcze lepiej się przyjrzeć temu, co się dzieje! Youmu utworzyła ostrosłup, które leciał prosto na Shenzena. Wyglądał imponująco i niezwykle groźno. Gdyby czymś takim trafiła prosto w piaskowego chłopaka, byłoby na pewno bardzo źle!
Nie umknęło w międzyczasie uwadze czerwonowłosej, że niedaleko pojawiła się nowa osoba. Była nią młoda kobieta, w towarzystwie swojego psa. Dziewczynka szybko jednak skupiła się z powrotem na walkach, chcąc wychwycić jak najwięcej. W końcu ciągle czekała na werdykt, czy Tamaki już wygrała, czy Papierowy chłopak jeszcze ma asa w rękawie.

Dotyczy: Azuma + zauważenie Seiren i jej psiaka

[Azuma]

Sytuacja w jakiej się znaleźli, rzeczywiście była dziwna. Azuma kątem oka zerknął na Sayuri, dziwiąc się, że użyła wobec Kyu imienia Kyoushi. Dopiero co o tym wspomniał, a okazywało się, że gdzieś je tu słyszała. Sam był przekonany, że z ust medyka który towarzyszył Sagisie, słyszał właśnie imię Kyu.
- Jeżeli to prawda... Nie wiem czy powinniśmy o tym rozmawiać - powiedział nieco ciszej, trochę zakłopotany. Zerknął na mamę, która w dalszym ciągu obserwowała pojedynkujących się uczestników turnieju, a potem na rodziców dziewczynki, którzy w pierwszej chwili nie zwrócili nawet na niego uwagi. Tuż za nimi dostrzegł znacznego wilczura w obecności jakiejś kobiety. Dopiero gdy tata Sayuri badawczo na niego spojrzał, speszony odwrócił czym prędzej wzrok. - Może innym razem Sayuri-chan. Tutaj jest za głośno, a chciałbym to dobrze wyjaśnić, bo to ważne.
Mówienie o wydarzeniach, które miały miejsce siedem lat temu, nie należało do najprostszych zadań. Mimo, że wtedy miał zaledwie cztery lata i ledwo co odszedł od nóg mamy, to rodzice zadbali by wraz z upływem kolejnych lat, dowiedział co się wtedy wydarzyło wraz z pełnymi tego konsekwencjami. Kyoushi-san był uczestnikiem tamtych wydarzeń. Był obrońcą wieży - działa będącego hańbą jego klanu.
Przezwyciężyć kilku pokoleniowe animozje można było tylko wtedy, kiedy zrozumie się co się uczyniło.
- Na prawdę? Musisz to koniecznie nadrobić, jest pyszne. Bardzo delikatne. Rozpływa się w ustach. Normalnie mniam! - zapewnił ją, klepiąc się po brzuchu, dla podkreślenia tych słów. Chytrze rozejrzał się na boki, po czym nachylił jeszcze raz do Sayuri. - Kto wie, może tutaj też gdzieś to sprzedają. Choć to rarytas - pokiwał głową jakby mówił o oczywistości.
Słysząc o smakołykach podawanych w Kyuzo, rozdziawił w zdziwieniu buzie. Słodki sok z kruszonym lodem? Cóż to za dziwactwo?
- I to smaczne? Brrr... Może to dobre, ale na pustyni. Tam to musi być gorąco - zauważył, wyrażając wątpliwość choć czy to aby było na pewno rozsądne? Nie próbował. Nie był w Kyuzo. Nie wiedział nic o ich tradycjach, ani o klimacie. Wiedział tylko tyle, że to górzysty teren. Wydawało się logiczne to, że pozyskuje się tam taki kruszec.
Tempo walk na arenie przyspieszyło - przynajmniej te gdzie walka toczyła się pomiędzy Youmu, a Shenzhenem. Wśród widowni przeszedł pomruk zaskoczenia i uznania, gdy kobieta utworzyła ze swojego kruszczu, potężny ostrosłup który pomknął w stronę jej przeciwnika. Sayuri to również nie umknęło - głośno wyraziła swóch zachwyt, zwracajać na to uwagę Azumę.
- Jak tym dostanie to się już nie pozbiera - zgodził się, widząc że i Shenzhen wprowadza w życie swój własny plan. Jego piasek był wyraźnie szybszy i otoczył nim swoją przeciwniczkę, tym samym ograniczając jej dalsze pole manewru.
- A tu dalej mgła, ech... Choć coś się dzieje, słyszysz? - spytał ją, wskazujać zaraz ręką w miejscu gdzie nastapiła eksplozja. Walka nie została jednak przerwana, co znaczyło tyle że żadna ze stron nie ucierpała na tyle, aby wskazać zwyciężce. Miał nadzieję, że dane im będzie zobaczyć znacznie wiecej.

[Seiren]

Nadal zakrywając nos kołnierzem peleryny, Seiren ze znudzeniem wpatrywała się w arenę. Pulsujący ból głowy i wszechobecny smród mieszających się ze sobą zapachów, bardzo źle wpływał na jej koncentrację i nie pozwalał się skupić na akcji. Zerknęła na swojego psiego towarzysza i po raz koleiny zaczęła się zastanawiać, jak on to do cholery jasnej znosi. Pies leżał niczym nie wzruszony i oglądał pojedynki, od czasu do czasu strzygąc uszami i podpatrując na nią, czy jeszcze żyje. Gdy znów na nią spojrzał, pokazała mu szybko język i ponownie zakryła nos materiałem peleryny. Nie, z całą pewnością nie da rady się tutaj skupić, a skoro sama nic z tego nie wyniesie, to może warto byłoby popytać sąsiadów o to i owo. Rozejrzała się uważnie i jej wzrok złotych oczu z pionowymi źrenicami padł prosto na dwójkę zaaferowanych dzieciaków, które z uwagą oglądały rozgrywki, o mało nie wystrzeliwując ze swoich siedzeń.
- Macie już swojego ulubieńca, Maluchy? - Zagadnęła. - Jak myślicie, kto wygra?
Skoro z takim zapałem oglądały to widowisko, to może powiedzą jej coś ciekawego. Może nawet były tutaj wczoraj i przedwczoraj, to już tym bardziej może uda jej się wynieść coś ciekawego z tego całego cyrku i psisko wreszcie da jej spokój. Serio, długo tutaj nie wytrzyma, bo albo się porzyga, albo urwie jej się kontakt ze światem, a wtedy dopiero będzie zadyma, jak wilczurowi włączy się tryb opiekuna. Może to i lepiej. Będzie miał za swoje futrzak cholerny. A jak już mowa o nim, to pies spojrzała na nią, gdy się tylko odezwała, a potem jego ślepia powędrowały prosto na dzieciaki. Nic jednak nawet nie za mruczał, najwyraźniej uznając posunięcie Seiren za całkiem logiczne, jak na jej ptasi móżdżek. Skoro ominęły ich dwa dni, to może chociaż dowiedzą się czegoś od innych, którzy byli tutaj od początku. Jeśli dzieciaki podchwycą rozmowę, odsunie materiał peleryny z nosa i uśmiechnie się do nich, pokazując swoje wydłużone kiełki. Uśmiech był jak najbardziej szczery i serdeczny, no ale nigdy nie wiadomo, jak to z dziećmi.
- Dwa dni chorowałam po podróży statkiem i jestem do tyłu. - Żeby tylko z tym. - Nie widziałam wcześniejszych walk. Ciekawie było?
Czując znów mieszaninę zapachów, ponownie zakryła nos połą peleryny i starała się nie skrzywić. Nie czuła się tutaj dobrze i już nigdy więcej nie da się namówić futrzakowi na taki wypad. Pozostało jej więc czekać, co na to wszystko odpowiedzą jej malcy i czy będą skłonne co nieco jej opowiedzieć o wcześniejszych zmaganiach. Może dzięki temu chociaż trochę z tego wyniesie, zanim ostatecznie nie wytrzyma i ulotni się na świeże powietrze. Choćby wilczur miał ją ciągnąć za pelerynę, nie zostanie tutaj długo. Nikt nie przygotował jej nigdy na taką mieszankę wybuchową zapachów, a to było cholerne dezorientujące. Nie miała pojęcia, jak sobie z tym poradzić.
- Shirai, już dłużej nie mogę. - Zwróciła się do psa. - Jeśli dłużej tu zostanę, będziesz mnie zbiera z ziemi.
Wilczur spojrzał na nią, a widząc, że jest coraz bledsza, ostatecznie podniósł się ze swojego miejsca i pociągnął ją za pelerynę. Seiren odetchnęła z ulgą i wstała z ławki, lekko się chwiejąc, po czym spojrzała jeszcze raz na maluchy i pomachała im na do widzenia. No cóż, nie udało się nawiązać dłuższego kontaktu, ale może jeszcze kiedyś będzie okazja? Naprawdę nie najlepiej się tu czuła i gdy tylko wreszcie odetchnie świeżym powietrzem, zwyzywa kompana na całego.

[zt]

Dotyczy: Azuma, Sayuri

[Sayuri]

Nie dało się ukryć, że Azuma potrafił czerwonowłosą zaciekawić! I nieważne czy zrobił to specjalnie czy nie. No udało mu się. Postać Kyoushiego nabrała jeszcze więcej tajemniczości, która mieszała się z jego pogodnym i radosnym wizerunkiem. Bo taki był tutaj przy nich, na trybunach. Kto wie, być może krążą o nim jakieś legendy, które do uszu Sayuri jeszcze nie dotarły. Oh, tak bardzo chciałaby wiedzieć!
- No dobrze, Azuma-kun. - niemalże wyszeptała konspiracyjnie i skinęła jeszcze głową na potwierdzenie, że przystaje na jego propozycję. Oczywiście nie pomyślała teraz o tym, że być może już nigdy się nie dowie tego, co chłopczyk mógłby jej przekazać. Tutaj raczej nie zostaną nigdzie sami, a mieszkają na tyle daleko od siebie, że do kolejnego spotkania może nie dojść.
Niewątpliwie to, jak młody Uchiha zachwycał się dziczyzną, było dodatkową zachętą do tego, by jej kiedyś spróbowała. I w sumie to Azuma mógł mieć rację. Mogli tu coś takiego spotkać. W końcu trwał turniej, musiała być tu masa straganów z przeróżnymi rzeczami. Takie wydarzenia były doskonałą okazją dla handlu.
- Mówisz? - zapytała jakby dla potwierdzenia i aż przez moment poczuła, jak cicho zabulgotało jej w brzuchu. Dango, może i było smacznego, ale przecież nie mogło wystarczyć na cały dzień. Na pewno w przerwie, przed finałem, trzeba się będzie wybrać na coś do jedzenia. - Po walkach trzeba będzie nadrobić. Przejdę wszystkie stragany! Myślę, że może na którymś z nich może być dziczyzna. I na pewno wiele innych przysmaków! Chociaż słyszałam, że Lazurowe wybrzeża ucztują głowie w ryżu rybach... - urwała, głośno się zastanawiając. Ponownie wydymała policzki i zmarszczyła brwi. Nie no, na pewno nie ma tu tylko ryżu i ryb. Na pewno jest dużo więcej smakołyków, których jeszcze nie próbowała.
- No co ty... Py-szo-ta! Koniecznie musisz spróbować! Masz jakieś swoje ulubione owoce? One również stanowią bardzo ważny dodatek. No i może u nas nie jest tak gorąco jak n pustyni, ale mamy wiele ciepłych dni.- zapewniła przyjaciela, wierząc w słuszność swojego zdania. Owszem, dla osoby trzeciej, nie wychowującej się w Karmazynowych Szczytach, mogło to brzmieć co najmniej dziwnie. Ale to naprawdę było bardzo dobre, zwłaszcza w ciepłe dni.
- Widać, że idą na całość. Widziałeś, jak roztrzaskała się gurda, tego piaskowego chłopaka?! - zapytała z przejęciem, w pamięci wciąż mają widok rozsadzającego od środka gurdę piasku. Być może miał ich kilka i nie było mu szkoda, ale jedno było pewne... piasek był zdecydowanie szybszy od tego, czym władała dziewczyna. Od razu rzucało się to w oczy, ale Youmu wciąż walczyła i trzeba było czekać na dalsze poczynania w tej walce.
Czerwonowłosa skrzywiła się nieco, bo rzeczywiście mgła była dla widzów dużym utrudnieniem i nie mogli wiedziec, co się dzieje. To znaczy... ona by trochę mogła, ale postanowiła publicznie, bez wżnego powodu, nie używać swojej klanowej umiejętności.
- Nie... ale mam nadzieję, że to nie Tamaki oberwała. Czuję to. - wyraziła swoją nadzieję, chociaż dla Azumy mogło to być tylko ciche życzenie. Hyuuga uczestnicząca w turnieju mogła używać byakugana, więc nie powinna mieć większego problemu w dojrzeniu swojego przeciwnika w obecnym stanie. Dlatego stawiała na to, że to ona góruje w tym pojedynku. Nachylona nieco do przodu, przygryzła z podekscytowania dolną wargę i chciała wpatrywać się w arenę pokrytą mgłą, jakby nakazywała jej, by zaraz zniknęła i by ogłoszono zwycięstwo Tamaki. Nim to nastąpiła, zagaiła do nich nieznajoma, młoda kobieta z wielkim psem u swojego boku, która niedawno pojawiła się na trybunach. Wydawała się sympatyczna, a przynajmniej tak się do niej zwracała, więc czerwonowłosa posłała jej szeroki uśmiech.
- Ja kibicuję Hyuuga Tamaki! - odpowiedziała energicznie, zgodnie z prawdą. Jak mogłaby kibicować komukolwiek innemu, skoro przedstawicielka jej klanu jest w półfinałach i istnieje ogromna szansa, że znajdzie się również w finale. - A pani? - zapytała zaciekawiona, bo nie wiedziała, że Seiren dopiero co pojawiła się na trybunach. Mogła tu przecież przyjść z innej części, dlatego pytanie dziewczynki było naturalne. Szybko jednak wyjaśnienie przyszło ze strony nieznajomej. Niestety nie miała okazji oglądać wcześniejszych walk i najwidoczniej chciała się czegoś dowiedzieć. Co prawda dzieci nie do końca mogły być wiarygodnym źródłem, dziecięca wyobraźnia mogła wiele przekręcić czy podkolorować. Dała też jednak szansę, żeby i Azuma się wypowiedział. Zwłaszcza, że jednak kobieta nie została w ich towarzystwie zbyt długo. Kiepsko wyglądała i nawet sama wspomniała do psa, że już nie wytrzyma dłużej.
- Ta pani chyba jest chora. - mruknęła cicho do Azumy w momencie, kiedy nieznajoma zniknęła im z pola widzenia. A jak się jest chorym, to się zostaje w domu, no nie? - Kurczątko! Nie zdążyłam zapytać o te dziwne rysunki... albo tatuaże na policzkach. - burknęła zawiedziona i westchnęła cicho. No bo to przecież był niecodzienny widok! Czy to coś oznaczało? Czy była to tylko zwykła ozdoba? Oto jest pytanie!
- Udało się! - krzyknęła i wstała z miejsca, szybko podchodząc do barierki i wpatrując się w arenę, gdzie jeszcze była mgła. Dwa wybuchy i ogłoszenie wygranej Tamaki. Tak czuła, że to ona przoduje. Szkoda, że nie widzieli użycie miękkiej pięści, to by się Azuma zdziwił na pewno! Na samą myśl wyszczerzyła się szeroko. Z mgły wyłoniła się przedstawicielka klanu Hyuuga i wyglądała całkiem nieźle. Nie zapowiadało się, by potrzebowała wizyty w szpitalu. - Uuu, słabo. - skwitowało, widząc jak Yuu opuszcza arenę. Dwa wybuchy zrobiły swoje i niewątpliwie on już potrzebował wizyty w szpitalu. Jednak wyglądało na to, że dotrze tam o własnych siłach.
- Może pogadamy z rodzicami i pochodzimy po straganach jak już walki się skończą? - zapytała Azumę, ponownie nachylając się w jego stronę. Chociaż chciała być cicho, to taka konspiracja nie mogła umknąć ani mamie chłopca, ani jej rodzicom, którzy w tym momencie zwrócili na nie swoje spojrzenie. Tato, jak zwykle, z wielką powagą! Zaś na twarzy mamy widniał delikatny, radosny uśmiech. Cieszyła się, że Sayuri tak łatwo nawiązuje przyjaźnie i korzysta z uroków dzieciństwa, póki jeszcze może.