Trybuna południowa

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

O kurcze, sporo ludzi zebrało się na te finały. Nie spodziewałam się, że tak ciężko będzie się dostać... Uff, no przecisnęłam się. Chyba udało mi się w końcu dorwać do miejsca gdzie nie ma takiego tłumu, te wejścia to jakieś okropne dzisiaj mieli. To chyba finały już i ta walka o trzecie miejsce. I chyba... O filety, właśnie ogłosili koniec jednej z walk. Straszliwie szybko... I co? Papierowy wygrał? Dziwne, nie spodziewałabym się, żeby on wygrał trzecie miejsce... Pff, nawet nie zdążyłam zająć miejsca dobrze.

Zdecydowałam się, że należy się rozejrzeć za takim. Jednym uchem tylko słuchałam póki nie wyczaiłam miejsca z którego najlepiej widać arenę, ale też i trybuny. Teraz dopiero do mnie dotarło. Shen-shen nie pojawił się na walkę. Zaczęłam się zastanawiać co mogło się wydarzyć. Przez chwilę myślałam i już wymyśliłam. Zgadnijcie co mu się stało... No ja też nie wiem, ale pewnie kogoś zdenerwował tak bardzo jak mnie, albo to Ori nie wytrzymał i urządził go tak bardzo źle, że nie mógł pojawić się na walce. Może to i lepiej, tamten papierek stanie się sławniejszy trochę dzięki swojemu kiepskiemu zwycięstwu. To żadna chwała wygrać walkowerem, ale zawsze liczy się jako wygrana którą może się chwalić. Ja bym nie mówiła, że to był walkower, raczej wolałabym mówić, że był to zaciekły, acz jednostronny bój - póki ktoś nie zna szczegółów i nie zapyta, to można mieć własne zdanie, prawda?

Ah, sama chciałabym tak wygrać jakąś ogromną bitwę z takimi shinobi, albo samurajami jak tutaj by potem móc się tym szczycić wszędzie gdzie pójdę... Eh, póki co zostaje mi oglądać to czego nie widać, czyli bitwy we mgle i inne kiepskie spektakle. Zawsze wydaje mi się, że moje starcia są trudniejsze niż te tutaj, w dodatku nie przynoszą mi tyle chwały... Może gdzieś tutaj jest ten cały Admirał... No i zaczęłam się rozglądać i... Zgadnijcie no! Chyba go zobaczyłam, to na pewno był on, bo kto inny tak dziwnie się ubiera, dalej oglądał walki, czyli musiał wiedzieć, że tutaj przyjdę zdać raport. Powoli zmieniłam miejsce i usiadłam jakoś za nim, nachyliłam się lekko i klepnęłam go kilka razy w plecy, ale tak lekko by się nie przestraszył – Mam ten obiecany raport. No i... Jest jedna rzecz, taki Ori, do załogi jest mi potrzebny... Wodę dobrze podaje i na pewno nam się przyda — Powiedziałam cicho w jego kierunku, na pewno mnie usłyszał, teraz pewnie będzie chciał usłyszeć wszystko czego się dowiedziałam. Jak już mu przekaże co wiem, to na pewno zaczniemy działać by pozbyć się Burakujakku.

Shins

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Ichirou]

Tacy jak ten zasmarkany szczyl byli najgorsi. I nie, teraz wcale nie chodziło tutaj o wiek, bo Asahi przed momentem w myślach zdążył obsmarować rozwydrzonych bachorów. Chodziło o osoby z syndromem bohatera. Nikt tego zarobaczonego szczeniaka o pomoc nie poprosił, nikt nie życzył sobie jego interwencji, a nawet i jego obecność nie była tutaj zbyt mile widziana, ale ten jakimś sposobem ubzdurał sobie rolę herosa i rzucał się na ratunek damom, które wcale nie były w potrzebie. Nawet skierowane do podrostka słowa rudej potwierdzały, że to właśnie Ichirou miał w tej sytuacji rację. No bo miał. Nie było tutaj cienia wątpliwości i przez głowę Sabaku nie przeszło drobne przypuszczenie, że dziewczyna mogła kłamać w celu ochrony małolata przed władcą piasku, który samym swoim wzburzeniem był zdolny zagęścić atmosferę wokół siebie.
Wciąż był poirytowany i trochę wzburzony, ale na ten moment zachowywał się dosyć powściągliwie. Zachowując milczenie, obdarowywał gówniarza niezbyt przyjemnym spojrzeniem. Pozwolił, by to ruda zajęła się małym rzepem, zbyła go i uwolniła się z jego mizernego chwytu. Ichirou w każdej chwili mógł jednak wybuchnąć. Gdyby tylko tamten znów próbował coś mu zrobić czy chociażby wejść w jakiś fizyczny kontakt, to Asahi natychmiast dałby mu po łapskach, bo słowa najwyraźniej słabo na niego działały.
Klejąca się do niego młoda panna wyraziła się chyba wystarczająco jasno do chłopaka, by móc wreszcie skupić się na wydarzeniu i ewentualnym poznaniu nieznajomej. Co do tej pierwszej rzeczy, to właściwie nie było już za bardzo się skupić – walka dobiegała już końca, co oznaczało koniec przedostatniego dnia turniejowych zmagań.
Z braku ciekawych wydarzeń na polach walk przeniósł ponownie spojrzenie na ognistowłosą, której twarz zalały lekkie rumieńce po rzuconej przez niego aluzji. Czyli była tą z tych nieśmiałych? Ichiemu odrobinkę się to nie zgrywało, bo przecież dziewucha tak łatwo i swobodnie wsunęła mu się pod ramię i jakoś nie spieszyła się do wyrwania z jego objęć, co na pustyni w miejscu publicznym byłoby w ogóle nie do pomyślenia. Oczywiście, ruda nie wyglądała na kogoś z jej regionu, a Asahi był świadom, że w innych miejscach na świecie panują inne obyczaje, ale i tak zachowanie dziewczyny wydawało się całkiem śmiałe.
A potem wysłuchał, co miała mu do powiedzenia. Zmarszczył pod koniec brwi, a na jego twarzy wymalował się nieznaczny uśmiech rozbawienia zmieszanego z odrobiną niedowierzania.
- Ty naprawdę nie wiesz? – zapytał, choć tak naprawdę nie oczekiwał żadnej odpowiedzi. Dość szybko wyłapał po jej mimice, że ta wcale się nie zgrywa. - Jestem Ichirou. Jeśli dalej nic ci to nie mówi, to nie wiem, gdzie się uchowałaś – dodał moment później, a potem, dalej obejmując ją ręką, wykonał krok i wymusił zasugerował wspólne ruszenie w kierunku wyjścia z areny, ponieważ pokazy walk dobrnęły już do końca i nie było czego oglądać.
- Już sobie wyobrażam, jak nieciekawym miejscem może być herbaciarnia w tej nudnej wiosce i aż mnie senność bierze na samą myśl. Jakbyś chciała się rozerwać, to zahacz wieczorem o Ryokan Shiro Usagi, jak już załatwisz te swoje sprawy. Mogłoby być milutko – stwierdził na koniec z drobnym uśmieszkiem i zerknął na nią. W trakcie tej krótkiej rozmowy wlekli się wspólnie w kierunku wyjścia z pokaźnego obiektu.
- No i dopytaj się może, z kim w ogóle miałaś przyjemność się spotkać, bo chyba dalej niewiele łapiesz – dodał moment później, kiedy znaleźli się już na zewnątrz, na całkiem ruchliwej uliczce Watarimono, przez którą przewijała się właśnie rozchodząca publiczność turnieju.
Potem, kiedy mieli się zbierać w swoje strony, stanął naprzeciwko niej i bezpruderyjnie ujął palcami jej podbródek, by podnieść głowę dziewczyny tak, by mogli sobie spojrzeć teraz w oczy. Chyba chciał w końcu przyjrzeć się lepiej jej twarzy i spróbować ją zapamiętać, by nie popełnić znowu kolejnej pomyłki.
- Do zobaczenia, jak mam nadzieję – odrzekł kokieteryjnie i zaraz po tym opuścił dłoń, odwrócił się i odszedł w swoim kierunku, zostawiając rudowłosą samą. Dopiero po paru chwilach, gdy spokojnie spacerował jedną z ulic stolicy samurajów, zreflektował się, że nawet nie zapytał się dziewczyny o imię. Z drugiej jednak strony, na cholerę było mu znać jej imię?

• [zt] z Kaną

[Shins]

Chłopak rozejrzał się po trybunach szukając Harishama, którego tutaj nie znalazł. Nie znalazł także nikogo znanego, kogo mógłby o niego zapytać. Nie było też nic do obejrzenia na arenie - jednak walka się skończyła, a druga - po raz kolejny - odbywała się we mgle - "No nic, to szukamy gdzie indziej" - pomyślał i już miał zbierać się do wyjścia, gdy przed nim jak zły duch pojawiła się dziewczyna z cesarstwa - "Yyyyyy" - zdołał jedynie powiedzieć w pierwszej chwili szukając pomysłu, jak wybrnąć z tej sytuacji i spławić dziewczynę. Ori! Tak, Ori! Wyśle ją na szukanie Oriego, to jeszcze Shenzen będzie mu wdzięczny za zaangażowanie większej ilości osób do pomocy. A przy okazji sam nie będzie musiał go szukać. No genialne! - "Ori? Kamiyo Ori? To nasz tajny agent! Pseudonim sklepikarz. Trzeba go znaleźć czym prędzej. Będzie nam pomagał Shenzen Sabaku. Możesz go znać, bo był jednym z walczących. Znajdź Oriego i przyprowadź go do mnie, to teraz kluczowa operacja!" - powiedział Shins wyprowadzając dziewczynę z trybun - "Ja idę na trybunę wschodnią, a Ty idź na zachodnią. Robimy kółko i spotkamy się albo na północnej, albo jeśli któremuś z nas pójdzie szybciej, to robi pętle wokół areny. A w ogóle jak masz na imię?" - zapytał, a po otrzymaniu odpowiedzi odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem ruszył ku wschodniemu sektorowi.

Następny temat: Trybuna wschodnia

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Chunchunmaru]

Chunchunmaru nie rozumiał zbytnio dlaczego rudowłosa nie chce przyjąć jego pomocy. Owszem, ten dupek był może i silny, ale znajdowali się na oficjalnym turnieju w kraju samurajów. Dzieciak spędził tutaj większą część swojego życia i jeśli czegoś był pewien, to tego, że nie lubili zbytnio shinobi. Gdyby tylko ten zasraniec chciał sprawiać więcej kłopotów, to z pewnością by interweniowali i koniec końców, to właśnie dupek miałby problemy, a nie na odwrót.
- Pewnie Ci sami ludzie, którzy pozwalają na to, żeby taka hołota jak Ty mogła tutaj usiaść. - odpowiedział niemal natychmiast na kąśliwą uwagę Ichirou. Być może tam skąd pochodził był uznawany za wielką szychę, ale dla małego Chunchunmaru mężczyzna nie był wcale lepszy od zwykłego pijaczka pod sklepem. Różniła ich tylko szata, a to nie ona zdobi człowieka. Na nieszczęście małego dzielnego wojownika kobieta nie zdawała się podzielać jego opinii. Czarę goryczy przelał jej komentarz i pstryknięcie palcami. Wyraz twarz dzieciaka zmienił się w tej chwili diametralnie. O ile wcześniej jedynie na Ichirou spoglądał jak na idiotę, o tyle tym razem identycznym wzrokiem obdarzył rudowłosą. Jeśli chce być dotykana przez takiego oblecha, to jej sprawa.
- Myślałem, że masz więcej klasy od niego, ojousan. Skoro jesteście jednak po jednych pieniądzach, to będziecie do siebie pasowali. - stwierdził, wzruszając przy tym ramionami. Chunchunmaru był bardzo empatycznym dzieckiem, ale nie chciał wciubać nosa tam, gdzie niekoniecznie mile go widziano. No, a przynajmniej nie wtedy gdy nie będzie miał z tego żadych korzyści. Zawiedziony postawą nieznajomej po prostu obrócił się na pięcie i ruszył w swoją stronę. Skoro walki dobiegały już końca, a na trybunach znajduje się tyle dziwaków, to chyba lepiej opuścić tę osadę.

z/t

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

A więc to było tak, kolejne zadanie. Mój cel zmieniał się jak w takim czymś co się obraca i światło inaczej pada i są inne obrazki, albo coś... Kalejko... Aaa za trudne słowo dla mnie! No więc moje zadania zmieniały się bardzo szybko, musiałam przywyknąć do takich nagłych zmian sytuacji. Wszystko było dla mnie jasne. On doskonale wiedział o kogo mi chodziło, również musiał rozpoznać jego przydatne zdolności i talent tak jak ja. Dzięki temu byłam pewna, że... Zaraz. On też był z Cesarstwem? Coś mi się tutaj przestawało podobać. Gdyby tak było to na pewno zachowywałby się inaczej i nie krył z tym... Albo, albo rzeczywiście dlatego dał mi wodę, dla niepoznaki... Hmm, no ciężki to był kawałek kraba do zgryzienia.

– Tak? Dobrze... — Odpowiedziałam, chociaż coraz bardziej zaczynałam okrywać się wątpliwościami, Shen-shen był kimś kogo sama chciałam skopać, mimo, że walczył i pokazał coś tam na arenie, wiadomo, że wcale nie tak dużo bo przegrał znacznie więcej, choćby przez to, że nie przyszedł na walkę, ale no... Ale no to on chciał zrobić coś złego Oriemu, chyba wyglądało na to, że jednak chcę się w tym babrać. Burakujakku, musisz poczekać nim Ciebie dorwę, bo chyba mój kompan i przyszły załogant Ori będzie w ciężkim położeniu. Jeśli będę mogła mu pomóc odnajdując go wcześniej, to dokładnie tak uczynię... – Dobrze, Admirale-sama. Sprawdzę zachodnią i na pewno go znajdę, a potem dopadniemy wspólnie Burakujakku, bo wiem gdzie się znajduje. Maname... — I tak też ruszyłam w przeciwną stronę do " Admirała " chociaż coraz więcej mówiło, że wcale nim nie był... No, ale to przecież może mi się tylko wydawać, nie powinnam za bardzo kwestionować jego motywów, ani tego jak działa, przecież żadnego nigdy nie spotkałam.
- Trybuna Zachodnia - Shins

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Mahiro]

Całkowicie spóźniony Mahiro wbiegł na trybunę przez jedno z jej wejść. Spocony i zmęczony pochylił się do przodu opierając przy tym o kolana aby następnie wykonać pięć serii głębokich wdechów i wydechów dla uspokojenia i wyregulowania oddechu. Szybki ruch głową w prawo potem w lewo. Po obu stronach tabuny ludzi. Nic w tym dziwnego w końcu to finałowa walka czyli ta, którą wszyscy wyczekują z największą niecierpliwością i zainteresowaniem. Blondyn w końcu dotarł gdzie chciał. Trochę po czasie bo walka już trwała ale najważniejsze, że nareszcie jest. Zdenerwowany i zirytowany rozpoczął nerwowy krok w poszukiwaniu bardziej dogodnego miejsca do oglądania widowiska. W miarę możliwości kątem oka zerkał na pole bitwy. Połączenie poszukiwania wolnej przestrzeni przy jednoczesnej próbie obserwacji zmagań finalistów sprawiło, że młody Haretsu co chwila na kogoś wpadał. Nie przejmował się tym jednak w najmniejszym stopniu. Miał to całkowicie gdzieś. Jedynym co dla niego liczyło było jak najszybsze znalezienia miejsca dla siebie.

[Uzumaki Hibana]

Po burzliwym pierwszym dniu w Yinzin, Hibana wróciła do gospody, w której zostawiła Onnę, a następnie udała się na spoczynek. Cały czas zastanawiała się czy powinna pójść do domu Yasuo i przekazać jego rodzicom wiadomość, ale nie miała na to sił. Rozmowa z nieznajomymi, tłumaczenie kim jest i skąd zna ich syna, a jeszcze – nie dajcie bogowie – wpadnięcie na samego samuraja, który jednak zmienił zdanie i wrócił do domu.
Nie. Zgniotła list w ręku i poszła spać. Nie jest mu nic winna i nie musi wypełniać jego woli.

Następnego dnia znowu wybrała się na arenę. Było ku temu kilka powodów. Po pierwsze, wciąż nie udało jej się znaleźć pracy, więc nie miała nic lepszego do roboty. Po drugie, była naprawdę ciekawa walki finałowej i zakończenia turnieju. Kobieta walcząca mgłą sprawiła na niej ogromne wrażenie. Chciała zobaczyć, czy uda jej się przetrwać ostatnią rundę i zdobyć laur zwycięstwa. W duchu, trochę jej nawet kibicowała. Czuła respekt przed jej siłą, bo – jak powiedziała wczoraj Yasuo – zapewne nie byłaby w stanie z nią wygrać.
Stanęła w tłumie i bacznie obserwowała każdy ruch walczących kobiet. Czuła swego rodzaju dumę, że w finale znalazły się dwie przedstawicielki jej płci. W tym jedna, pochodząca z jej rodzinnej pustyni. Ciekawe, która wygra? Dziewczyna od mgły była silna, ale nie znała zdolności jej pustynnej rywalki. Czy z którąkolwiek z nich miałaby szanse?
Śledziła poczynania walczących i zastanawiała się nad własnymi umiejętnościami, kiedy nagle, poczuła jak leci do przodu. Ktoś z tego gęstego tłumu wpadł na nią i popchnął ją tak, że prawie upadła. Ledwie zdołała się wyratować przed bliskim spotkaniem z ziemią. Odwróciła się szybko i zmierzyła wzrokiem młodego blondyna, który przepychał się przez ludzi, jakby był jedynym wartym oglądania walk.
-Mówi się: „Przepraszam” - skarciła chłopaka.
Po krótkim potknięciu, momentalnie wróciła do swojej wyniosłej postawy. Nawet ona miała swoją godność, i nie zamierzała odpuścić takiej zniewagi.

Dotyczy: Mahiro

[Mahiro]

Z każdą chwilą, z każdym krokiem irytacja chłopaka rosła. Przybył tutaj w spokoju obejrzeć finał turnieju. Tymczasem musiał rywalizować o odpowiednią przestrzeń, która pozwoli mu w spokoju obejrzeć zmagania rywalizujących ze sobą kunoichi. Nie miał zamiaru przejmować się innymi dopóki nie znajdzie miejsca dla siebie. Miał gdzieś czy komuś się podoba lub nie jego postawa i agresywna forma przemieszczenia się. Nikt nie zwracał mu uwagi więc kontynuował marsz przed siebie. Do momentu aż nie usłyszał słowa "przepraszam" dochodzącego zza jego pleców. Mahiro doskonale zdawał sobie sprawę, że jest ono skierowane w jego stronę. Nawet domyślał kto to powiedział. Osoba, którą parę sekund wcześniej przez przypadek lekko szturchnął przechodząc obok. Dalsza przechadzka musiała poczekać. Teraz jedynym co miał w głowie młody Haretsu było dość jasne i jednoznaczne pokazanie pewnej osobie żeby sobie za bardzo nie pozwala. Odwrócił się i podszedł do czerwonowłosej.
Stanął naprzeciw niej i schował ręce do kieszeni. Przez cały czas patrzył jej prosto w oczy.
-Problem? - pewny siebie blondyn zapytał czerwonowłosą.

[Uzumaki Hibana]

A było tak pięknie...
Jedynym czego się obawiała wracając na trybuny, było prawdopodobieństwo spotkania Yasuo, albo tego strasznego mężczyzny, który wczoraj kłócił się z dziewczyną. Trochę obawiał się jeszcze, że jakiś przypadkowy rykoszet odbije się z areny i w nią trafi, ale to była dość mało prawdopodobne.
Stała sobie, oglądała walki, nikomu nie wadziła, aż nagle jakiś nadpobudliwy szczeniak umyślił sobie awanturę.
Nie przestraszyła się, kiedy do niej podszedł. Byli prawie równego wzrostu. Nie ugięła się pod spojrzeniem chłopaka, wiedziała, że byłby to największy błąd. Również przyjęła postawę bojową z dumnie wypiętą piersią i dłońmi opartymi o miecze. Miała nadzieje, że nie dojdzie do najgorszego. Nie miała ochoty psuć sobie dnia uciszaniem jakiegoś małolata. Nie mniej, nie miała zamiaru ustępować.
-Żebyś wiedział, dzieciaku – siliła się na cierpliwość. - Nie jesteś tu sam. Wszyscy chcą zobaczyć finały - Starała się mówić spokojnie i nie podnosić głosu. - Przynajmniej przeproś, że na mnie wpadłeś.
Oddychała głęboko. Nie mogła pozwoli się sprowokować. Ostatnie czego jej trzeba to walka wśród tylu ludzi. Jeszcze się strażnicy zbiegną, trzeba się będzie tłumaczyć... a chciała tylko w spokoju pooglądać walki....
Pozostawało mieć nadzieję, że chłopak, albo da sobie spokój, albo chociaż będzie miał na tyle rozumu, by rozwiązać sprawę poza trybunami. Westchnęła na myśl o perspektywie solówki za areną z jakimś przypadkowym chłopcem, który ma za dużo energii. Chyba już wolałaby spotkać Yasuo. On przynajmniej tylko ją podrywał. Łatwo było go spławić i nie wiązało się to z żadnymi konsekwencjami.
Rozejrzała się dyskretnie. Czy nikt nie zechce się wtrącić?

Dotyczy: Mahiro

[Mahiro]

Postawa oraz wypowiedź ze strony czerwonowłosej jeszcze bardziej zdenerwowały chłopaka, który jednak doskonale wiedział, że nie może się dać sprowokować. Nie tutaj, nie pośród takiego tłumu. Wewnątrz kipiał ze złości ale jego mimika mówiła co innego. Pewność siebie i spokój to w tej chwili przedstawiała twarz blondyna. W momencie kiedy dziewczyna położyła dłonie swoich mieczach, Mahiro na moment przestał przeszywać wzrokiem oczy Hibany i skupił go na broni dziewczyny. Po paru sekundach ponownie patrzył bezpośrednio w oczy swojego rozmówcy. Jednak tym razem na jego twarzy można byłoby dostrzec lekki uśmiech. Wykonał jeden krok do przodu aby być dosłownie centymetry od osoby z którą rozmawiał i zadowolony z siebie powiedział:
-Jesteś absolutnie pewna że chcesz ich użyć?(chodzi o miecze) Mam gdzieś czy jesteś kobietą czy nie! A co do przeprosin to nie mam najmniejszego zamiaru tego zrobić.
Mahiro był ewidentnie zadowolony z siebie i z niecierpliwością czekał na odpowiedź dziewczyny.

[Uzumaki Hibana]

Dzieciak pozwalał sobie na coraz więcej. Tyle dobrego, że on chyba też nie miał zamiaru wszczynać burdy na stadionie. Tutaj się zgadzali. Za dużo ludzi i straży. Lepiej nie robić zamieszania. Szczególnie, że dopiero przybyła do Yinzin. Nie miała zamiaru stawać się wrogiem publicznym na samym początku przygody na wyspie, to mogło poczekać. A już na pewno nie zamierzała niszczyć sobie reputacji przez jakiegoś szczyla, który zgubił się mamusi i fika.
Chłopak chyba zareagował na jej postawę, bo zbliżył się niebezpiecznie. Zdenerwowało ją to, bo wyjątkowo nie lubiła gdy ktokolwiek naruszał jej przestrzeń osobistą. Mógł się o tym przekonać nawet samuraj, z którym znała się od dawna, jednak kiedy ją objął, bez wahania sięgnęła po broń. Jednak, to było wczoraj. Było mniej ludzi. W dodatku, wszyscy byli skupieni na awanturującej się parze trzy rzędy niżej. Dzisiaj było inaczej. Już teraz czuła, że sporo oczu na nich patrzy. Co będzie gdy wyciągnie miecze?
Dzieciak chyba myślał podobnie.
-Phy – parsknęła z uśmiechem. - Módl się, żebym nie musiała – odparła również wpatrując się chłopakowi w oczy. - Phy!
Ponownie prychnęła z wyraźną pogardą, jednak zdjęła ręce z mieczy i skrzyżowała je na piersi. Zaśmiała się i przechyliła lekko ciało, stając teraz bokiem do chłopaka.
-Nie masz o niczym pojęcia, chłopczyku – powiedziała ze śmiechem w głosie. - Po prostu przeproś, i znikaj.
...póki jeszcze mam dobry humor.”
Nie zamierzała walczyć w tym dzieckiem, chociaż czuła, że miałaby przewagę.

Dotyczy: Mahiro

[Mahiro]

Zapowiada się na kolejną walkę ku ucieszy publiczności. Jednak zarówno chłopak jak i dziewczyna mimo sporu nie mieli zamiaru jej rozpoczynać. Oboje byli świadomi miejsca w jakim się znajdują. Czy to jednak wystarczy aby do niczego nie doszło? Oboje też nie mieli zamiaru odpuszczać drugiej stronie. W tej chwili toczyli swój mały pojedynek bez użycia siły. Pierwszy, który da się sprowokować przegra. Pierwszy kto odpuści posmakuje porażki. Mahiro nienawidził być tym gorszym. Nieważne w czym zawsze miał być lepszy. Czerwonowłosa zmieniła postawę i od razu przeszła do werbalnej ofensywy. Po pierwszym parsknięciu młody Harestu nie potrafił już ukryć swojego zdenerwowania i irytacji. Przestał się szyderczo uśmiechać i wyciągnął ręce z kieszeni zaciskając przy tym pięści. Nic powiedział choć miał ochotę. Przy drugim PHY zaczął nerwowo i energicznie otwierać i zaciskać dłonie. Jakby w ten sposób chciał się uspokoić. Ostatniej kwestii jednak nie potrafił wytrzymać i musiał, po prostu musiał zareagować na śmiech ze strony czerwonowłosej.
-Zamknij się - powiedział bardzo cicho
-Zamknij się - powiedział nieco głośniej
-Zamknij się!!! - krzyknął głośno
-Masz problemy ze słuchem na starość czy jak? Mówiłem przecież, że nie mam zamiaru przepraszać. - powiedział już normalnym tonem z wyczuwalną złością w głosie. Pod koniec można było odnieść wrażenie jakby blondyn pohamował się. Chyba chciał powiedzieć coś więcej jednak tego nie zrobił.

[Uzumaki Hibana]

Widziała, że dzieciak już ledwo się powstrzymuje. Kątem oka obserwowała jego zaciskające się pięści. Jeszcze się kontrolował, ale jak długo? Westchnęła, nie zamierzała się przejmować groźbami – w tym wypadku, niewerbalnymi – ze strony chłopca. W tym wypadku, to chyba był dobry moment, żeby pokazać swoją dojrzałość. W przeciwieństwie do młodziaka, ona jeszcze nie straciła cierpliwości. Miała nad nim przewagę i zamierzała to wykorzystać. Tak, to dobry czas by zachować się jak dorosła i nie poddawać się prowokacjom.
Nie zareagowała na jego krzyki, dzieci już tak mają, że krzyczą. A tak właśnie dla niej wyglądał ten chłopak: dziecko w napadzie szału. Nie ma sensu z nim dyskutować, ani próbować go uspokajać. Ostatni raz westchnęła, i już miała machnąć na to wszystko ręką i pozwolić szczeniakowi odejść, by dalej, w spokoju, cieszyć się walką, kiedy padło słowo-klucz, które zmieniło wszystko:
-Starość?! - Wybuchła.
Jedna ręka szybko opuściła splot i ruszyła w kierunku szyi chłopaka. Mięśnie miała napięte, a palce zgięte jak szpony, pragnące pochwycić ofiarę. Chwycić go za szyje, zmiażdżyć krtań. Pragnęła zobaczyć jak dławi się krwią. Oczy płonęły. Żądza mordu pochłonęła jej myśli i ciało.
Opanowała się w momencie gdy opuszki jej palców musnęły skórę chłopaka. I nie chodziło nawet o niego. O to, że był młody, że trybuna była pełna ludzi. Rzadko się denerwowała. Praktycznie nigdy. Co takiego było w tym chłopcu, że był w stanie wyprowadzić ją z równowagi?
Wzięła głęboki oddech i opuściła rękę. Spojrzała jeszcze raz na chłopaka. Młody buntownik. Rozumiała dlaczego nie chciał przepraszać. Sama – w jego wieku – pewnie też szła by w zaparte. Może rzeczywiście była już stara?
-Tam jest miejsce – powiedziała wskazując pustą ławkę, z które właśnie wstało kilkoro widzów.
Mogła z nim walczyć. Mogła go zabić. Postanowiła jednak tego nie robić. I nie tylko ze względu na otoczenie. Chłopak ją zaintrygował. Stawiał się, a nawet ją skrzyczał. Miła odmiana od tchórzy i lizusów. Ech, młodość...

Jeśli Mahiro nie miał przeciwwskazań, Hibana minęła go ruszyła w kierunku miejsca, które wskazała.

Dotyczy: Mahiro

[Mahiro]

Mahiro był blisko zwycięstwa w pojedynku pod nazwą "lepszy prowokator". Gdyby tylko czerwonowłosa nie opamiętała się w ostatniej wygrana należałaby do blondyna, który już wiedział o słabym punkcie swojej przeciwniczki jakim był temat jej wieku. Moment kiedy Hibana atakowała młodego Haretsu sprawił, że na jego twarzy pojawił się uśmiech. Zwycięski uśmiech. Z triumfu nie mógł się jednak cieszyć. Do żadnego aktu agresji nie doszło więc urojona walka między nimi trwa dalej. Wyraz twarzy u blondyna kolejny raz uległ zmianie. Do tej pory mieliśmy do czynienia ze spokojem i pewnością siebie zamieniającą się na złość połączoną z irytacją. Tym razem jednak można było dostrzec coś w rodzaju zainteresowania. Osoba czerwonowłosej w pewnym sensie zaimponowała Mahiro. Ten jednak dalej nie miał zamiaru odpuszczać. Spojrzał w kierunku wskazanym przez palec Hibany. Rzeczywiście ławeczka się zwolniła i można było usiąść. W całym tym zamieszaniu chłopak zapomniał o powodzie dla którego pojawił się w ogóle na wyspie. Słowa i gest dziewczyny przypomniały mu o tym. Blondyn zastanawiał się co będzie lepsze. Kontynuowanie sprzeczki aż nie wygra czy też odpuszczenie i wygodne podziwianie widowiska. Dopiero kiedy czerwonowłosa minęła go aby spocząć na ławeczce ten przestał nad rozmyślać i rozpoczął marsz ku siedzisku. Oczywiście musiał tam usiąść pierwszy. Nie mógł dać się wyprzedzić byle jakiej dziewczynie. Szybkim krokiem nadrobił stracony dystans i wyprzedził Hibanę. Mijając ją rzucił w kierunku kobiety:
-Z drogi.

[Uzumaki Hibana]

Gdzieś pod skórą czuła, że w tym wypadku najlepiej będzie po prostu odpuścić. Nastawionego na walkę dzieciaka nie przegadasz. On zawsze będzie dążył do konfrontacji. Są tacy ludzie na świecie, i nic się na to nie poradzi. Kiedy zdała sobie sprawę, że ma do czynienia z jednym z nich...odpuściła.
Minęła chłopaka i skierowała się w kierunku ławki. Twarz miała niezmąconą gniewem, czy jakiekolwiek innymi emocjami. Nawet kiedy chłopak ją miną, nic. Weszła w role matki, która wybrała się na spacer ze swoim nadpobudliwym synem. Nie było sensu marnować sił na przejmowanie się każdą taką błahostką. Zignorowała kolejną zaczepkę i spokojnie, swoim tempem, podeszła do ławki. Mogła go przegonić. Mogła użyć jednej ze swoich technik by być tam w sekundę. Mogła. Ale po co?
-Brawo – powiedziała ciepłym głosem siadając obok chłopaka.
Hibana była zwolenniczką teorii, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. Na razie, pozwoliła mu wygrać. Na razie...
-Znasz którąś z walczących? - Zapytała całkiem poważnie.
Skoro chłopakowi tak zależało na obejrzeniu walki, może był spokrewniony z walczącymi? To by wiele wyjaśniało, a nawet – w pewnym stopniu – tłumaczyło zachowanie dzieciaka. Spojrzała na arenę, a następnie na chłopaka. Zastanawiała, czy jest podobny do którejś z nich. Ostatecznie, stwierdziła, że nie jest do żadnej.
Zauważyła za to inny, ale dość istotny szczegół. Uważnie przyjrzała się jego ubraniom, rzeczom i skórze.
-Pochodzisz może z pustyni?

Dotyczy: Mahiro