Trybuna północna

[Naoki]

Sytuacja na arenie już się uspokoiła, a sam chłopak już wiedział, że zaraz jego sakiewka stanie się praktycznie o połowę lżejsza. Samemu planował dotrzymać swojego słowa, jednak nie kosztem przeszkadzania w rozmowie Tohaku i Bu. Tylko spojrzał się na chwilę w stronę zamaskowanego chłopaka uśmiechając się do niego porozumiewawczo.
Samemu także przyszło mu otrzymać lekcje odnośnie bushido, wydawało się to lekko skomplikowane i złożone, a przede wszystkim nie do końca przyjemne.
- W sumie, nie dziwę się. - odparł, lekko się śmiejąc. Naoki raczej nie dałby rady żyć zbyt długo w takich rygorystycznych zasadach, gdzie powinien odebrać sobie życie po porażce jakiej dokonał podczas ostatniej misji.
Lecz w tym momencie dochodziło raczej już do pożegnanie z Kei'm, osobą w która chłopak starał się włożyć swoje nadzieje, częściowo się przez to rozczarowując, ale otrzymując także słowa wsparcia oraz odrobione wiedz, którą będzie chciał dobrze wykorzystać w swojej przyszłości.
- Dziękuje Ci Kei. Jak nam się uda ponownie kiedyś spotkać, postaram się by moje umiejętności były znacznie lepsze. - powiedział z uśmiechem na twarzy, wiedząc, że zaraz będzie mógł obejrzeć walkę swego idola i to o dziwo w towarzystwie kolejnej osoby. Po raz kolejny wyższej niż on sam, tym razem jednak go to nie zdziwiło, najwyraźniej gdzieś na świecie byli sami wysocy ludzie.
- Miło mi poznać. - powiedział, uśmiechając się do jegomościa z bandażem na szyi. Dalej za bardzo nie wiedząc co mógłby powiedzieć, koniec końców dopiero co zostali sobie przedstawieni, a osoba która za to odpowiadała zwyczajnie sobie znikła uciekając na arenę by stoczyć swój pojedynek. Tylko o losy tego starcia nie planował się już z nikim zakładać, chcąc zostawić sobie chociaż resztki pieniędzy na powrót do domu. Jedyne o czym w tym momencie zapomniał chłopak, było życzenie samurajowi powodzenia, cóż mówi się trudno. Może przy następnej okazji będzie w stanie mu pogratulować zwycięstwa, zamiast życzyć powodzenia.
Teraz jedynie pozostało odliczyć ponownie tysiąc ryo, zrobić parę kroków w stronę Tohaku i wyrównać wszystkie rachunki. Tak by później nie musieć nic zwracać. Oczywiście, cały ten czas również się zastanawiał o co mógłby się zapytać Kuroi'a by nawiązać chociaż znikomy kontakt. Tym samym postanowił wystartować ze standardowym już pytaniem.
- Podobały Ci się walki? - zapytał się, ponownie wracając do nowego rozmówcy. Tak by nie przeszkadzać bardziej Tohaku i Bu w ich burzliwej rozmowie, w której niezbyt chciał brać udział.

[Kuroi Kuma]

Pożegnanie było szybkie, ale w sumie czemu tu się dziwić, bowiem samuraj leciał na swoją walkę. Odwrócił się, jeszcze tylko wtrącił jedno zdanie i tyle go było. Poczekać pod stadionem, no tak, spotkanie Klepki przecież, w sumie wypadałoby trzymać się Pastuszka, bowiem to do niego mieli przyjść po całym turnieju. Sądził, że to nastanie od razu po walce finałowej, a tu proszę jeszcze taki bonusik.
-Aye aye - odpowiedział i machnął mu, by ten się streszczał, bo jeszcze minie swoją walkę, a oddania tegeo walkowerem po prostu by nie zdzierżył sam Piaskowy Dziadek. Został więc sam z chłopakiem o wątłej budowie ciała i urodzie. Szczerze powiedziawszy to bardziej przypominał kobietę, niżeli chłopiec w kapeluszu, którego niegdyś spotkał na swojej drodze, chociaż obydwoje byli nieco wątli. Kuroi kiwnął na przywitanie, słysząc że chłopaczek jest nawet... całkiem kulturalny. No może prócz tego, że zaraz zaczął liczyć pieniądze co, nie ukrywając, mocno rozbawiło staruszka. Ta nieporadność... i moment, w którym słyszał jak rozmawiają odnośnie bushido. Ciekawa sprawa.
-Naoki, tak? - zapytał dla pewności, bo znał humor samuraja i wolał się upewnić, niż później mówić do niego po jakimś zmyślnym przezwisku, które sobie Pastuszek wymyślił -Walki cóż... powiedzmy że nie należały do najciekawszych, a ostatnią w dużej mierze przegapiłem. W sumie liczyłem że władczyni żelaznego piasku wygra, ale nie sądziłem że faktycznie do tego dojdzie - wzruszył ramionami ukazując swoje zdziwienie. Przez tą krótką chwilę przyglądał się chłopaczkowi i stwierdził, że białowłosa, z którą ostatnio miał przyjemność jest chyba nawet wyższa od niego -Ale najbardziej jestem ciekaw tego, co tu się będzie działo i Tobie też radzę bacznie obserwować. Może i Pastuszek nie wygląda, ale potrafi się ruszać skubaniec! - odruchowo uniósł nawet nieco głos z zachwytu, bo... był zajarany tą walką. Gdy słyszał o kolejnych starciach podchodził do nich z niechęcią, ot były sobie gdzieś tam w tle, ale nie było to nic zaskakującego. Tutaj liczył na spektakularną walkę dwójki samurajów.
-A tak z czystej ciekawości, o czym rozmawialiście wcześniej z Pastuszkiem? - usiadł sobie na jednym z krzesełek, których nie brak przecież było na trybunach, a co miał tak stać, jak dużo lepiej było sobie usiąść.

[Shinoko]

Shinoko coraz częściej odczuwała zmęczenie wywoływane przez poszukiwanie odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Zwiedziła tyle wiosek, krain… Powoli wszystko przeradzało się w ponurą, bezkształtną masę. Czuła się zupełnie tak, jakby goniła za niemożliwym. Za czymś, czego nigdy nie złapie i nie posiądzie. A mimo to, wciąż trwała w złożonej sobie przed laty obietnicy. Upór maniaka, niepoprawna determinacja. Ktoś postronny mógłby uznać, że informacje, których usiłuje się doszukać, są małoistotne, pozbawione sensu i większego znaczenia. Nie da się temu zaprzeczyć, lecz w świecie Asai daremnie szukać jakichkolwiek logicznych wyjaśnień czy rozsądku. Zdolna była bowiem wejść i do samego piekła, byleby dostać to, czego pragnie. Ścielące się trupy były tylko częścią drogi do samorealizacji. A przynajmniej tak starała się to sobie naiwnie tłumaczyć.
W trakcie wykonywania jednej z wielu misji zasłyszała o mającym się odbyć turnieju na terenie Watarimono. Nigdy dotąd nie było jej dane postawić nogi na ziemiach należących do Samurajów. Co prawda, słyszała o dokonaniach jednego z nich, co zresztą było powszechną wiedzą, niemniej jednak oni sami niespecjalnie stanowili atrakcję tejże sprawy. Znacznie bardziej interesowała ją sama walka. Summa summarum, nie ma lepszego miejsca, by poznać potencjalnych wrogów, niż tego typu wydarzenia. Jeśli miała taką możliwość, zwykła próbować pozyskać wszelkie dane, które pomogłyby jej osiągać kolejne sukcesy. Czym innym były oczywiście sytuacje, w których znalazła się przypadkiem. Wtedy, nie da się zaprzeczyć, brakowało Shino jakiejkolwiek przezorności. Zwłaszcza instynktu samozachowawczego.
Długo nosiła się z decyzją o wstawienie się na trybunach. Ostatecznie jednak, z racji chwili wolnego czasu i braku chęci na powrót do „domu”, udała się w wyznaczonym kierunku. Przywykła do trudu podróży niezależnie od tego, czy była to morska bryza uderzająca w twarz niczym pejcz, czy też parzący w stopy piasek. Zahartowane ciało pozwalało wznosić się na wyżyny własnych ograniczeń. A to, poniekąd, dawało jej satysfakcję.
Poprawiwszy, ulokowaną na czaszce, maskę ruszyła pewnym krokiem przed siebie. Niepozorny wygląd stanowił szereg udogodnień, bez problemu mogła przebijać się miedzy tłum rozochoconej gawiedzi. Arena Niebiańskiego Lustra była ogromnym gmachem mogącym pomieścić setki, jeśli nie tysiące, spragnionych wrażeń ludzi. Takich, którzy gotowi są wykrzykiwać oklepane slogany mające za cel zagrzewanie wojowników do walki. Ten cały hałas, zgiełk, niesamowicie ją irytował. W ogóle mało istniało na tym świecie rzeczy czy ludzi, którzy nie doprowadzali Shinoko do złości.
Ogromne figury wojowników wydawały się niemalże żywe, w moment gotowe ruszyć nogą czy ręką i spleść swe oręża w honorowej walce mogącej pozostawić za sobą tylko i wyłącznie zgliszcza. Na razie, królował spokój i pogodna atmosfera. Wyciągając rękę, dzierżącą parasol, ku górze zapewniła sobie bezpieczną przestrzeń wokół siebie.
Przechodząc przez jedno z wielu wejść, poczęła poszukiwać najmniej oblężonych trybun. I znalazła, znajdowały się w północnej części. Mijając kolejne metry areny, nie mogła wyjść z podziwu dla ludzkich dokonań. Coś tak oczywistego, jak wielkie, surowe budowle miały swój urok. Blondynka potrafiła go dostrzec. Tak samo zresztą, jak wolne miejsce, które w pośpiechu zajęła. Ówcześnie zdjęła z barku ciążący wachlarz, a następnie opierając go o zwisającą z krzesełka prawą nogę.
Rozejrzała się wokół, a do wlepienia oczu w pole bity zmusił ją komunikat, najwidoczniej organizatora. Zmarszczyła brwi, zdając sobie sprawę, że udało się jej dotrzeć dopiero na sam koniec walk. Naturalnie, jej mimikę skrywała ochrona w postaci malowanej, drewnianej maski.
Po chwili zdała sobie sprawę, iż siedzi w sąsiedztwie dobrze znanej jej osoby. Co prawda, minęły dni, tygodnie, miesiące, a może nawet lata, od czasu, gdy widzieli się ostatni raz. Niemniej jednak ot z kaprysu, odwróciła się w jego kierunku i wlepiła zielone ślepia.
— Ominęło mnie coś ciekawego? — powiedziała, w duszy przyznając, że ten stary dziad nic się nie zmienił. No, może zmarszczek mu doszło. Zapuszczony był zawsze.

Głównie do Kuroia, ale jak ktoś chce się podłączyć, to nie ma problemu. (-:

[Kuroi Kuma]

Jesteś spokojny, możliwe nawet że określiłbyś się jako względnie zadowolonego, a potem dzieje się jedna rzecz. Jedna, niby nic nie istotna rzecz, a potrafi namieszać w Twoim życiu. Ciężko się odnaleźć pośród zgiełku areny, krzyku widzów, odgłosów walki, ogłoszeń prowadzących cała tą hecę. Musisz naprawdę skupić się na bardzo wąskim obszarze, swoim otoczeniu, nie wychodzić poza niego. Obecnie był to jednak tylko Naoki, chłopaczek niepozorny, który wyglądał zupełnie jakby był całkowicie oddzielony od świata shinobi. Zupełnie jakby był po prostu kolejnym widzem, chociaż czemu wtedy miałby się nim zainteresować Pastuszek? Zamknięty w swojej informacyjnej bańce nie chcesz wychodzić, chcesz w niej zostać jak najdłużej, nie rozglądać się na boki, korzystać z tego komfortu, że nie musisz. Siedzisz sobie wygodnie, powolutku zaczynasz się interesować kim tak naprawdę jest osoba przed Tobą, co takiego kryje, co ją prowadzi dalej przez życie. Czemu interesuje Cię ktoś, kogo pewnie nie zobaczysz drugi raz? Jest historią - pomyślałby pewnie Kuroi, bowiem to właśnie z nich składał się człowiek i im więcej ich poznawał, tym wartościowszy był. Każdy tutaj miał swoją drugą stronę, coś co widział, co przeżył. Miał też to, czego poszukiwał, co było jego motorem napędowym. Pieniądze, sława, a może po prostu coś tak ordynarnego jak moc.
Wtem słyszysz to. Dźwięczną nutę, która rozlega się w powietrzu, a za nią podążają inne. Jedna za drugą uderza Cię w czerep, każda coraz silniej, ostatnia trafia niczym młot pneumatyczny. Jest tym silniejsza, że wdarła się do Twojej bańki, nie jesteś już tutaj sam. Znalazł się tutaj intruz, ktoś kogo się nie spodziewałeś i nie powinien tutaj być. To zabawne jak dużo wspomnień może przywołać głos. Był przecież wyjątkowy dla każdego człowieka - ten mógł się zmieniać pod względem wyglądu, lecz głos jednak pozostawał ten sam wkraczając tylko w nieco inne nuty w zależności od trybu życia jegomościa. Główny rytm, styl i tonacja wygrywane przez dyrygenta tego widowiska pozostawały te same. W końcu ostatnia nuta przebiła się przez jego zasłonę, wżarła się w mózg niczym kwas. Wcześniej to Kuroi grał na czyichś strunach, poruszał je sprawdzając jak zareagują, można powiedzieć że testował aż uzyska odpowiednią dla niego odpowiedź. Teraz ktoś zrobił to samo, tylko że z nim. Przez chwilę walczył ze sobą w myślach, to przecież nie mogło być możliwe. Sądziłeś że nie żyje, minęło przecież tyle czasu, a wiadomym jest, że pewni ludzie żyją krócej. Zwłaszcza tacy - wdarło się do głowy Piaskowego Dziadka, a to oznaczało jedno. Wziął pod uwagę, że taki rozwój wydarzeń mógł być prawdopodobny. Dreszcz przeszedł po jego skórze, całe szczęście ubranie to dobrze zasłaniało. Zaklął pod nosem, jeżeli ma rację, to był to najmniej odpowiedni moment. Odwrócił głowę, popatrzył w miejsce zajmowane tuż obok niego, na osobę skrytą pod maską, ukrywającą swoje lico przed światem.
-Nawet bardzo... - odpowiedział staruszek, a w jego głosie czuć było gotującą się złość. Teraz już nie było wątpliwości. Minęło wiele czasu, ale pewne rzeczy po prostu mówią do Ciebie bardziej niżeli inne. Głos, postura, wygląd, kolor włosów. Niby nic w tym niezwykłego, ale połączenie tych kilku rzeczy stanowiło mieszankę, którą ciężko było powtórzyć. To ona? - ponownie zapytał sam siebie, każda informacja przebijała się przez barierę, osłabiała jego obronę, by w końcu dojść do faktu, iż faktycznie widzi dokładnie tą osobę, o której myśli. Zerknął na boki, czy przypadkiem za wiele osób nie spogląda w tę stronę. Całe szczęście, że spiął włosy z tyłu, więc nie wyglądał zupełnie jak pierwszego dnia, gdy był wymęczony, niezbyt świeży i w nieładzie.
-Sekundkę - uśmiechnął się w kierunku Naokiego, po czym złapał siedzącą obok niego dziewczynę za kołnierz i wyprowadził za sobą kawałek dalej. Na bok, do jednej ze ścian, by przypadkiem jakaś nieodpowiednia para uszu nie usłyszała co takiego ma jej do powiedzenia. Czy to będzie wyglądać dziwnie? Owszem, lecz Staruszek raczej nigdy nie należał do delikatnych, nie traktował nic jak jajko, które może się zbić, lecz jak fortecę, która poznaje swoje słabości i wróci silniejsza. Postawił ją dosłownie przed ścianą (chyba że ta się wyrywa, ale to nie byłby zbyt mądry pomysł w takim miejscu), by nie miała łatwej drogi ucieczki. Byłby zerwał tę maskę z twarzy, już nawet wyciągnął przed siebie dłoń, by to zrobić, lecz powstrzymał się i odetchnął głęboko.
-Naprawdę sądzisz, że pojawianie się w miejscu takim jak to, gdzie jest mnóstwo ludzi jest inteligentne? Że zakładanie maski, jest świetnym pomysłem na schowanie się pośród zwykłych ludzi? Że nikt nie zwróci uwagi na zamaskowanego wędrowca, cud że żaden strażnik się Tobą nie zainteresował. - mówił cicho, wręcz szeptem. Odwrócił wzrok na bok, miał nadzieję zobaczyć cały pojedynek, całe szczęście jeszcze się nie zaczął. Nikt miał mu nie przerywać przyjemności oglądania tego widowiska, nie w ten sposób, nie osoba której nie widział tak długi czas i tak durnie postępuje.
-Tylko tyle wyniosłaś młodziutka? Tak mało cię nauczyłem? - jego wzrok to były dwa rozpalone płomienie, dwa ognie prosto z najgłębszych czeluści piekła. Mimo tego, że się nad nią pochylał, to i tak był bardziej wyprostowany niż zazwyczaj. Stał w odległości może pół metra - na wyciągniecie dłoni, może nawet mniej. Czuł jak nierówno oddycha, jak bardzo płytkie są kolejne hausty powietrza. Zastrzyk emocji dokładnie taki, gdy ostatnio widział umierających. Bezsensownie, zupełnie jakby nie mieli poszanowania dla swojego życia, a to budziło w nim coś, czego sam nie potrafił okiełznać. W życiu masz tylko siebie, inni mogą Ci pomóc, ale koniec końców ze śmiercią mierzysz się sam, stawiasz jej czoło i tylko od Ciebie zależy czy patrzysz jej prosto w oczy, czy spuszczasz głowę w dół. Widziała jak unosi dłoń ku górze, zupełnie tak jakby chciał jej przyładować w żołądek. Zaciśnięte palce tak mocno, że robiły się białawe przez brak dopływu świeżej krwi.
-Tęskniłem - odpuścił dłoń, zrobił krok w jej stronę, rozłożył ręce i wtulił w siebie tak, jakby nie zamierzał wypuścić już nigdy więcej. Jakby to co utracił właśnie do niego powróciło. Coś jeszcze wyszło z jego ust, coś niezrozumiałego. Ledwo kilka słów, które nie miały większego sensu przez plączący się język. Mogłaś chociaż zostawić jakąś wiadomość - dokończył jednak w myślach, by mieć czyste sumienie.

[Tohaku]

Gdyby Tohaku był zwykłym człowiekiem, to takie uzewnętrznianie swoich przemyśleń mogłoby nie być zbyt rozsądne. Niezależnie od tego czy zdradzał swoją opinię wprost, czy nie, to jednak spoufalał się z nieznajomym i to było niepodważalnym faktem. Dobrze jednak, że siedemnastolatek do zwykłych ludzi nie należał. Antrofobia w jego przypadku była monetą, a więc tak jak wszystkie swoje kuzynki posiadała dwie strony. Ten pozytywny, jaśniejący awers był co prawda mocno starty, ale jednak istniał, a żadnym pieniądzem nie powinno się gardzić. Miesiące, lata niepokoju wśród ludzi nauczyły go bacznie zważać na to, co mówił. Nawet zwykłe konwersacje, zwykłe słowa musiały przejść przez szereg filtrów i wag, nim mogły opuścić jego usta, a rozgrywka, którą toczył z Bu, tylko spotęgowała tę procedurę. Fakt, nie można zaprzeczyć, że jego czujność była nieco uśpiona przez unoszącą się w powietrzu intrygę i melancholię, ale jedno oko wciąż pozostawało otwarte i siedemnastolatek — nie do końca świadomie — pozostawał czujny niczym ofiara, która w każdej chwili mogła być capnięta przez drapieżnika. Drapieżnika, którym w tym wypadku był rozmówca. Co prawda Tohaku jako tako wybaczył mu kichnięcie sprzed kilku dni, ale jednak wciąż nie mógł mieć pewności co do jego zamiarów, bo wydawał się osobą znacznie bardziej skomplikowaną niż niedawno poznany Naoki. Zielonowłosego młodzieńca już po pierwszych wypowiedziach można było sklasyfikować jako miałkiego i nieporadnego, podczas gdy o czarnowłosym Maji dalej nie wiedział nic, nawet pomimo tego, że nawzajem ciągnęli się za języki.
Skoro już o tym mowa, to niecodzienna, niedosłowna wymiana zdań była kolejnym z czynników, dzięki którym siedemnastolatkowi udało się uspokoić zszargane nerwy. Bawił się przednio i zabawie tej udało się zastąpić nudną walkę, która na szczęście z wolna dobiegała końca, a sakiewka już wydawała się cięższa o ten równiutki tysiąc, o który założył się z Naokim. Nie ma możliwości, żeby Youmu przegrała. Właśnie taka doczesna myśl przebiegła przez jego umysł obok całej tej zadumy i wszystkich metafor, którymi zasypał interlokutora. Interlokutora, z którego kolejnymi słowami zgodził się w ciszy. Nierzadko chaotyczna natura chyba jako jedyna miała tę właściwość, że potrafiła uspokoić zszargane nerwy Tohaku niezależnie od sytuacji. Czy huśtawka zatrzymała się w smutnym, zdenerwowanym, załamanym, stęsknionym czy jakimkolwiek innym punkcie, to chłód Hyuo (i, jak się niedawno okazało, również chłód Yinzin) bez wyjątku niósł ukojenie. Trudno się wyzbyć pewnych upodobań, gdy przez całe życie było się wychowywanym w tak surowym klimacie, a na dodatek umiejętności ciemnowłosego oscylowały wokół lodu i zimna, więc ta miłość do zwodniczej pogody była jak najbardziej uzasadniona. Fakt, był ciekawy świata, bo natura potrafiła pewnie zaskakiwać też na kontynencie, ale jednak wątpił, że cokolwiek pokocha mocniej niż swoją ojczyznę.
Pośród tych wszystkich rozmyślań gra przybrała nieoczekiwany obrót i bez ostrzeżenia wkroczyła na dość grząski teren. Zdziwienie trwało jednak ułamek sekundy, a siedemnastolatek nie potrafił powstrzymać delikatnego drgnięcia szczęki, gdy ukryte wargi wykrzywił drobny uśmiech. Nie zamierzał udawać ignorancji, podejmie rękawicę z przytupem, uświadamiając rozmówcy powód swojego wcześniejszego wkurwienia. Fakt, narażał się na to, że tamten wykorzysta tę informację przeciw niemu, ale jak już zaczął swoją przygodę na trybunach od hazardu, to czemu by tego nie kontynuować? Właśnie dlatego wbił swój nieprzenikniony teraz wzrok w Bu, umyślnie (i być może nierozsądnie) wchodząc w zastawioną przez niego pułapkę. Chłód spojrzenia był niemalże tak przenikliwy jak wyspiarskie lodowce, gdy Tohaku odpowiedział, równie bezpośrednio i dosadnie:
— Oczywiście, że potrafię. — Ton głosu był równie beznamiętny co oczy młodzieńca; kontynuował: — Doskonale pamiętam, że to właśnie ty na mnie kichnąłeś podczas drugiego dnia walk. Niekulturalne i obrzydliwe, sam się sobie dziwię, że teraz tak beztrosko — ha, beztrosko, jeszcze czego — rozmawiamy. — W bądź co bądź głupio brzmiącej dla normalnego człowieka, a bardzo logicznie dla siedemnastolatka symfonii zabrzmiała pod koniec na nowo nutka wrogości, ale nie miała okazji przerodzić się z adagio choćby w moderato, bo na trybunach rozbrzmiał ogłuszający wręcz huk, gdy okazało się, że zwyciężczyni turnieju została wyłoniona. Bardzo entuzjastyczna reakcja jak na to, że sama walka nie była zbyt ekscytująca, ale trudno się dziwić temu, że obie wojowniczki najpewniej stały się idolkami przynajmniej części gawiedzi. Jeszcze przed chwilą wychodząca z mroku agresja schowała się na powrót, gdy Tohaku uśmiechnął się delikatnie na myśl o zarobku. Taki hazard, w którym zawsze był pewny swego, miał zadatki na bycie uzależnieniem, bo kwota nie była ogromna, a mimo to wzmocniła fundament niedawno odbudowanego dobrego humoru. Już miał przeprosić na chwilę obecnego rozmówcę i podejść do zielonowłosego wyrównać długi, gdy z innej areny dobiegła kolejna zapowiedź.
Dodatkowa walka? Tego się jakkolwiek nie spodziewał i miał co do niej mieszane uczucia. Planował od razu po finale udać się na spoczynek, a nazajutrz ruszyć z powrotem do Ryuzaku no Taki. Informacje zebrane, turniej skończony, nie miał powodów, by dłużej przebywać na Yinzin i dalej narażać swój wrażliwy umysł. Z drugiej strony sam fakt tego, że miał to być pojedynek pokazowy, obiecywał dobre widowisko, dlatego ostatecznie zdecydował się zostać chociaż na chwilę, by zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja. Kątem oka widział, jak wywołani wojownicy stawiają się na placu boju i stwierdził, że lepiej jak najszybciej wziąć od Naokiego swoją wygraną, bo potem może nie być na to czasu.
— Nie chowam urazy — dodał z fałszywym uśmiechem schowanym pod maską, którego jak zwykle nie można było dostrzec w jego oczach. — I przepraszam na chwilę. — Po tym obrócił się i wyszukał wzrokiem zielonowłosego, jakkolwiek nieświadomy tego, że kolejna osoba zdążyła się przewinąć przez sąsiednie miejsce i porozmawiać chwilę z niskim chłopcem. Kątem oka zobaczył tylko jakąś niecodzienną dwójkę, ale na trybunach było tyle dziwaków, że jakkolwiek się nimi nie zainteresował. Zamiast tego czym prędzej znalazł się przy Naokim i raz jeszcze się uśmiechnął, tym razem szczerze.
— Wygląda na to, że wygrałem — rzucił prosto, sugestywnie wyciągając przed siebie uniesioną wnętrzem do góry dłoń. Może powinien się czuć nieco dziwnie z tym, że "okradał" jakiegoś miękkiego gówniarza, ale to on zaproponował zakład, więc wyrzuty sumienia nawet nie przemknęły przez umysł Tohaku. Obecnie skupiał się jedynie na z wolna rosnącej ekscytacji kolejną walką i napływie endorfin spowodowanym przez wygrany zakład. Huśtawka bujała się w najlepsze.

---

W wątku: głównie Maji Bu, potem też Naoki; gdzieś z boku Kuroi Kuma i Shinoko.

[Shinoko]

Kobieta doprawy uwielbiała testować ludzi; ich reakcje, ruchy, prawdomówność. Zwykle z kaprysu, częściej ciekawości. Interesowało ją to, jak skrajne mogą one być. To, co dla jednego będzie smutne, szare i ponure, dla drugiego okaże się wybawieniem, łaską od bóstw dającą niepoprawną radość. A im bardziej intensywne, tym lepiej. Chaos był tym, w czym Shino odnajdywała się najlepiej. Mówi się, że najczęściej popełniamy błędy naszych rodziców. Asai była niezaprzeczalnym potwierdzeniem tej teorii; egoistycznym stworzeniem, zdolnym do wielu poświęceń w imię osiągnięcia wyłącznie własnego celu. Nie zwykła patrzeć na kogokolwiek, jej interes zawsze był nadrzędny. Relacje z taką osobą bywają trudne, irytujące. W końcu nikt nie próbował nawet pokazać jej, czym jest miłość; rodzicielska, przyjacielska, partnerska. To pojęcie było blondynce totalnie obce. Nie rozumiała, a całkiem możliwe, że po prostu nie chciała, zrozumieć tych zależności; kiedy kogoś kochasz, lubisz, szanujesz i jak to okazywać. A nawet jeśli kusiła się o minimalne uzewnętrznienie własnych uczuć, zwyczajowo wychodziło pokracznie i zupełnie odwrotnie, niż zamierzała.
Niemal wbijała zielone ślepia w dobrze znaną jej postać. W oczekiwaniu na reakcję umieściła prawą nogę na lewej i skrzyżowała ręce. Oczy Kuroia zdradzały więcej, niżby pewnie chciał. Nie bez powodu mówi się, że są one zwierciadłem duszy, integralną częścią tego, co czujemy. W większości, poprawne odczytywanie tych znaków zależy od stopnia znajomości. Ich był dość… Zażyły. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę naturę i charakter kobiety. On, bliższy wodzie czy powietrzu, mogącym w większości przynosić same pozytywy, choć zdolne i niszczyć. Zaś ona, czysty ogień, który bez należytej kontroli trawi i niszczy wszystko, co napotka. Nadzoru ewidentnie brakowało. Jej postawa niemal zawsze, niezależnie od możliwości siłowych, zdawała się mówić „porzućcie dawnych bohaterów, ukłońcie się przed nowym bogiem!”. Nie wykazywała się pokorą nawet wtedy, gdy szanse na wyjście z sytuacji cało graniczyły z zerem.
Słowa wychodzące z ust Kumy niemal zmusiły ją do uniesienia głowy. Pod maską krył się parszywy uśmieszek, swoiste objawienie satysfakcji z tego, jak wielkie zamieszanie mogła wywołać w jego głowie. Zresztą, nie pierwszy raz. Niewiele rzeczy cieszyło ją tak, jak to.
Nie spodziewała się po nim aż tak gwałtownej reakcji. Poderwana do góry rozszerzyła oczy i odruchowo chwyciła dłońmi za nadgarstki „oponenta”. Nie rzucała się jak ryba bez wody, choć pierwotnie jej ciało próbowało wymusić takowy ruch, to umysł zdołał zapanować nad całością. Smukłe palce zacisnęły się dość mocno, a przynajmniej na tyle, by układ nerwowy, naznaczonego wieloma bitwami Sabaku, wysłał sygnał do mózgu. Oparty wachlarz zsunął się na posadzkę, pozostawiając za dwójką jedynie głuchy dźwięk odbijającego się od podłoża przedmiotu.
Przyblokowana plecami do murowanej ściany zwolniła uścisk, pozwalając rękom zawisnąć wzdłuż ciała. Uśmiech, wciąż niewidoczny, nie schodził Shinoko z twarzy. Patrzyła mu prosto w oczy z lekko uniesionym podbródkiem, z szaleńczo irytującą, nie, wkurwiającą pewnością siebie. Taką, która sprawia, że chcesz osobnikowi wyłamać jedynki i obić lico z każdej strony. Jak gdyby mówiła „no dalej, zrób to, na co czekasz?” i co dziwniejsze, była gotowa na ewentualne konsekwencje. Mężczyzna potrafił jednak panować nad sobą. Przewaga wieku, doświadczeń, a może charakteru. Tego nie wie nikt.
— A co, byłbyś zazdrosny, gdyby to zrobił? — odparła bezczelnie, jednocześnie zastanawiając się nad własnym pytaniem. Zainteresowany strażnik, tak. Oczyma oplotła okolicę, weryfikując ją pod kątem potencjalności natknięcia się na nieprzyjaciela. Następnie, upewniwszy się, że szansa jest mała, prawą dłonią sięgnęła ku temu, co skrywało jej oblicze i zdjęła ją, tym samym ukazując naznaczoną czasem i pomniejszymi bliznami twarz. Wyglądała znacznie doroślej niż kiedyś. Grzechem byłoby powiedzieć, że niewiele się zmieniła. Tylko oczy pozostałe wciąż takie same; puste, przepełnione gniewem, żalem.
— Kiepski ze mnie uczeń — powiedziała, uśmiechając się parszywie i wzruszając ramionami. Ponownie przywdziała barierę ochronną. Czuła się bezpieczniej, chowając swoje prawdziwe „ja” za kawałkiem drewna, niż ryzykując aresztowaniem, ale odkrywając je. Dla kogoś, kto niemal całe życie niósł krzyż tylko za to, jak wygląda, a raczej kim jest, to dość naturalny odruch.
Napięła brzuch, czując, że cios nieuchronnie się zbliża. Nie bała się. Nigdy nie czuła strachu. Raczej świadomość, że stanie się coś, co może boleć. Przypisywała temu jedynie wartość fizyczną, nie zaś uczuciową. Niespodziewanie Sabaku wycofał dłoń i zrobił coś jeszcze bardziej abstrakcyjnego dla Asai; wtulił w ramiona, wielkie, mogące opleść ją choćby i dwa razy. Przez ułamek sekundy jej mózg zablokował się. Zupełnie tak, jakby odcięto mu zasilanie. Szybko jednak wróciło. Wraz ze skierowanym w wyprostowaną nogę Kuroia, a konkretniej kolano, ciosem. Takie uderzenie niesamowicie boli, jeśli ktoś wyprowadza je z maksymalnie możliwą siłą. Jednakże Shino nie miała tego w zamiarze. Chciała jedynie opuścić to „więzienie”.
— Nie rób tego nigdy więcej — wycedziła przez zęby. — Te czasy dawno się skończyły. — Wkurwiła się nie na żarty. Jej aura zdawała się bardziej przerażająca, niż ta, którą mają Biju. Tak, Niedźwiedź zdecydowanie zapomniał o tym, że ludzie się nie zmieniają. Nie tacy. Nie ona.

Do: Kuroia, ale tak jak wcześniej, można się dołączyć!

[Naoki]

Sytuacja zmienia się z sekundy na sekundę, a sam chłopak czuł się pośród niej odrobione zagubiony. Zbliżającą się walka wywoływała we wszystkich coraz to większe emocje, tak samo, jak w młodzieńcu. Jednak ten swą ekscytację chował w głębi serca. Starając się w miarę już ograniczyć emocje wypływające z jego wnętrza do minimum.
Jednak nim udało mu się ruszyć samemu po odliczeniu pieniędzy, obok niego znalazł się zainteresowany zamaskowany młodzieniec o czarnych włosach. Z oczywistych powodów, przecież niecodziennie ma się okazje na taki łatwy zarobek.
- Mam nadzieje, że dasz mi kiedyś okazję, żeby się odegrać.- powiedział, uśmiechając się do Tohaku, by zaraz po tym na jego dłoni położyć kwotę, na jaką opiewał ich zakład. Sam moment nie należał do najprzyjemniejszych, jednak on sam czułby się znacznie gorzej, gdyby teraz uciekł bez spłacania swego długu. Przecież, mimo że świat jest duży, istnieje spora szansa spotkania tych samych osób na swej drodze. Czy to jako sprzymierzeńców, czy to wrogów? Oczywiście on sam wolał mieć po swojej stronie jak najwięcej przyjaciół, chcąc obdarzyć ich swoją dobrocią i troską. Chcąc zapewnić wszystkim, których lubi bezpieczeństwo, bez znaczenia jak wiele wysiłku by to go kosztowało.
- Wybacz mi. - powiedział, zwracając się z powrotem do Kuroi'a. - Niestety przegrałem zakład. - dodał, po krótkiej chwili lekko się śmiejąc. W końcu przez niego rozmówca znalazł się w średnio komfortowej sytuacji, musząc obserwować wymiany finansowe między dwójką obcych mu osób, a sam chłopak trochę się obawiał, co on mógłby sobie pomyśleć.
- Tak, jestem Naoki. Miło mi Pana poznać Kuroi. - odparł, uśmiechając się, ponownie zachowując odpowiednią kulturę. Przecież wstydem byłoby zachować się chamsko, rozmawiając z kimś znacząco starszym od samego siebie.
W końcu tematy przybrały bardziej przyziemny bieg, gdzie każdy mógł czuć się komfortowo, nie wysilając się na żadne sztuczki, czy też gry słowne, w których chłopak raczej nie był najlepszy.
- Rozumiem, więc chyba nie mam czego żałować. Też widziałem mniejszą część walk. Udało mi się przybyć tutaj dopiero wczoraj, już w trakcie trwania walk półfinałowych. - wydusił z siebie, z należytym spokojem i opanowaniem, ograniczając gestykulacje swego ciała do ciepłego uśmiechu. Świadczącego o przyjaznych zamiarach chłopca.
- Postaram się ją obejrzeć. Samemu chciałbym być, kiedy tak samo silny, jak on. - wydusił, opierając się o barierkę, chcąc sprawdzić, czy same walki zdążyły się już zacząć. Jednak na razie mógł nasłuchiwać wyjaśnień odnośnie do przebiegu tego starcia, które miało odbyć się do trzech trafień. Wyjątkowo zastanawiające, jednak mając takie umiejętności, jakie zapewne mają obaj walczący, grzechem byłoby ograniczyć walkę do pierwszej krwi, lecz teraz musiał się nieco skupić, w końcu padło pytanie, które wywołało w nim lekkie zawstydzenie, okazywane przez niego lekkimi rumieńcami i zakłopotaniem. Dłonie odruchowo przylgnęły do jego twarzy, zasłaniając ją białymi rękawami jego przydużej koszuli. Parę głębokich wdechów, pozwoliło na wystarczające się uspokojenie i zebranie myśli w głowie, szykując jakiś dogodny plan wypowiedzi.
- Prosiłem go o pomoc. Chciałem by mi pomógł stać się silniejszym. - odparł, znowu lekko się uśmiechając, chcąc złapać w tej krótkiej przerwie kolejny wdech.
- Jednak odmówił, pozostawiając mnie jedynie z radami. Liczę, że to wystarczy. - dokończył, całkowicie spokojnie. Tematy, jakie poruszył z Kei'm nie były zbyt rozległe, nie udało mu się zbyt wiele dowiedzieć o samym samuraju. Także nie widział sensu ukrywania tego, że prosił kogoś o pomoc, by zyskać na sile. W końcu na pierwszy rzut oka było widać, że malec nie jest doświadczony w walce, przypominając bardziej zwykłego cywila niż shinobiego, nawet początkującego.
Tylko teraz przybyła do tego miejsca następna osoba, próbująca chyba nawiązać jakiś kontakt ze staruszkiem. Przyglądając się mu, młodzieniec nie widział zbytnio dobrej reakcji. Samemu lekko obawiając się konsekwencji, gdyby postanowił się wtrącić. Skoro się znali, to czemu miałby im przeszkadzać? Liczył na to, że uda im się zapanować nad emocjami wystarczająco, by nie wywołać tutaj dużego zamieszania. W końcu potencjalny wybuch kolejnej uczuciowej bomby nie należałby do najprzyjemniejszych.
- Dobrze. Odparł krótko, żegnając Kuroi'a uśmiechem, by zaraz po tym zając jakieś wygodne miejsce siedzące, od czasu do czasu przyglądając się przedstawieniu. "Czy on zrobi jej krzywdę?" takie pytanie krążyło po głowie chłopaka, chociaż nie miał zbyt wiele odwagi, żeby złapać go za ramię i zakończyć to wszystko, jedynie biernie się przyglądał. Przynajmniej pod pewnym względem mógł być szczęśliwy, w końcu był tutaj ktoś niższy od niego. Może nie było to jakieś wielkie pocieszenie, ale jednak jakiś mały promyk nadziei dla chłopaka, że nie jest najniższym potencjalnym dorosłym. Chociaż nadal był najniższym i to znacznie mężczyzną. W końcu kolejna tutaj osoba, pod względem wzrostu była od niego, wyższa o prawię głowę.
Spoglądając ukradkiem na arenę, można było określić, że wszystko zaraz się zacznie, a sam Kuroi chciał obejrzeć to starcie, w końcu na samą myśl o nim był podekscytowany. Przez co młodzieniec spokojnie podszedł do rozmawiającej pary, szturchając staruszka w ramię.
- Przepraszam, że przeszkadzam. Powiedział, lekko załamującym się i znacznie przyciszonym głosem, wywołanym lekkim strachem, jaki odczuwał, mieszając się do tej rozmowy.
- Walka chyba zaraz się zacznie, sędzia wyjaśnił już zasady. Dokończył, wyjaśniając to, czemu ośmielił się wtrącić w ich rozmowę. Samemu również, po krótkiej chwili ukłonił się w stronę zamaskowanej dziewczyny w geście przywitania, by po tym wrócić na swoje miejsce. Jednak kim on jest. Pozwalając tak leżeć na ziemi wachlarzowi dziewczyny. Przez co przechodząc obok niego, zatrzymał się na moment, by się schylić i ponownie go oprzeć praktycznie o to samo miejsce, gdzie stał wcześniej. Zrobił to, by uniknąć potencjalnego zniszczenia przedmiotu, w końcu wiele osób kręcących się po arenie, mogłoby przypadkiem na nim depnąć i w ten sposób go uszkodzić. Czy warto było mieć aż tak dobre serce? Chłopiec na pewno cieszył się, mogąc nieść komuś pomoc czy też odrobione wsparcia. Chciał dać z siebie wszystko.

---

Post dotyczy: Początek Tohaku. Potem Kuroi i zakończenie trochę Shinoko

[Kuroi Kuma]

Było mu trochę niezręcznie opuszczać zielonowłosego, bowiem dopiero co zagaił z nim rozmowę, a teraz coś takiego. Są jednak momenty, gdy nie dasz rady być miłym, gdy wszystko idzie w niepamięć, bowiem są rzeczy ważne i ważniejsze. Zdążył tylko uśmiechnąć się na jego relację odnośnie walk, w porównaniu do tego, z czym miał się zaraz zmierzyć Naoki to uosobienie anioła, który nie zdaje sobie sprawy z tego, że świat poszedł już do przodu, w całkowicie innym kierunku - tam gdzie brutalność jest na poziomie dziennym, na takim jak oni wyrywa się skrzydełka na samym początku, by nie mieli złudzeń.
Tak oczy, to po nich można rozpoznać ludzkie uczucia, nawet te najbardziej skrywane. Te należące do Piaskowego Dziadka raczej rzadko kiedy pokazywały coś więcej, głównie z tego powodu, że nie odczuwał emocji tak intensywnie, jak wielu pozostałych ludzi. Mogłoby się wydawać, że są one stłumione, wyciszone, nie ma w nich takiej intensywności, jak dla przykładu u Kjudasza, gdzie wszystko było jakby przejaskrawione. Jeden skryty w mroku, drugi po tej jaśniejszej stronie mocy. Niby podobni charakterem, a jednak całkowicie inni od siebie. Bywały jednak momenty, gdy to emocje brały kontrolę, gdy były tak silne, że nie dało się ich powstrzymać i właśnie tak było, gdy Staruszek widział pojawiającą się w sumie znikąd dziewczynę. Było niczym zapałka, najpierw odpalona od draski, zaiskrzyła, zatańczyła na drewienku, po czym powróciła do nieco łagodniejszej, spokojniejszej formy, by zaraz ktoś mógł wrzucić ją w pomieszczenie wypełnione papierami przesiąkniętymi benzyną, której opary zdążyły już dobrze się rozpuścić. Wybuch. Normalnie po prostu odciągnąłby kogoś na bok, tutaj jednak czuł, że reakcja musi być natychmiastowa, im szybciej się z tym upora, tym szybciej załatwi problem i zniknie potencjalne niebezpieczeństwo. Brak poszanowania do życia - ciągle szumiało w jego głowie. Nie widział uśmieszku na jej twarzy i bardzo dobrze, bowiem najpewniej skończyłoby się na tym, że miast wziąć ją za kołnierz, to cisnąłby nią piaskiem o ścianę, by znowu zapiekło, by poczuł na sobie ból o wiele mniejszy od tego, z którym przychodzi się mierzyć. I tu nie chodziło o niego, on bowiem szedł własną ścieżką, myślał o sobie, lecz o fakt, że z taką lekkością postąpiła tak głupio. Czuł jak chytry głosik gdzieś z tyłu głowy zaczyna się śmiać, jak rechocze sobie głośniej i głośniej, by w końcu zamilknąć i dodać na sam koniec "zawiodłeś".
-To dobry człowiek, trzymaj się go - odpowiedział odchodząc, gdy był już zwrócony plecami do zielonowłosego. Nawet nie czuł bólu zaciskających się dłoni, nie przejął się wachlarzem, który opadł na ziemię, jego podniesie się później, obecnie były ważniejsze rzeczy do załatwienia. Nie spodziewał się nic więcej, niż chamska odzywka - znał ją dobrze i puścił słowa mimo uszu, zupełnie jakby niczego nie powiedziała. Nie miała prawa głosu, nie teraz, nie tutaj, nie w tej sytuacji. To Kuroi był tutaj od pytań, to on w całym swoim gniewie nie dopuszczał do siebie nic więcej, niż to, co było w jego własnej głowie. Koniec końców odpuścił, negatywne, przepełnione złością emocje odeszły sobie gdzieś tam, do miejsca, gdzie nikt nie ma prawa wstępu, nikt bowiem nie został dopuszczony tak blisko emocji Kumy, nikt nie był na tyle godny. Jej słowa rozbrzmiały chwilę po tym, jak z niego wszystko już opadło i tym większy efekt udało jej się uzyskać. Uczeń, podopieczny, ktoś za kogo jesteś odpowiedzialny, bowiem to od Ciebie zależy jak wiele mu przekażesz, czy będzie umiał się zachować później, gdy już nie będziesz w pobliżu i to go najbardziej zabolało. To że najważniejsza lekcja nie dotarła, a została puszczona płazem. Doskonale zdawał sobie sprawę, że wszelkie uwagi w gniewie, wykrzyczane do osoby stojącej tak blisko tracą na znaczeniu, możesz i mieć rację, możesz mówić coś sensownego, ale na koniec i tak nie ma to znaczenia, bowiem możesz pójść krok za daleko, zrobić jedną rzecz, której sobie później nie wybaczysz. Uścisk był z tęsknoty, ale miał też jeden ważny cel - zrobić coś, czego małolata się nie spodziewa. Gdy ta była gotowa na cios, na obronę, a stało się całkowicie inaczej mózg po prostu eksploduje i nie wie co robić. Zaczyna głupieć, myśleć na nowo, nie jest już w stanie się bronić. Nie trwało to jednak długo, ale swój cel osiągnął. Oczywiście, że poczuł uderzenie, oczywiście że ból się rozległ, ale ten był wręcz promilem w stosunku do tego, co sam Kuroi odczuwał teraz.
-Będę robił, co tylko będę chciał, a Ty jesteś ostatnią, która miałaby mi o tym mówić - wyszeptał jej do ucha, jego głos był miły, zbyt miły mogłaby rzec. Miał taki ton, gdy nie wiesz czy przypadkiem ktoś zaraz nie wepchnie Ci ostrza w brzuch i przekręci, by zrobić jak najwięcej zamieszania. Wypuścił ją jednak z objęcia, odszedł ponownie na odległość jednego kroku, przypatrzył się jej ponownie nie zwracając na słowa. Jakby Shino była niema, a to jej ciało przez nią przemawiało. Wyrosła, nie zmieniła się aż tak, ale coś tam się pozmieniało.
-To czemu w takim razie zawracasz mi głowę? - uniósł brew ku górze, nie lubił, gdy ktoś marnował jego czas, to było po prostu karygodne. Zaraz poczuł szturchnięcie w ramię, odwrócił się wzdychając ciężko kto tym razem zawraca mu głowę, jednak był to ten młodzieniec, którego poznał chwilę temu. Popatrzył na niego zainteresowany co takiego ważnego ma mu do przekazania.
-Ah walka... no tak, dziękuję - złożył ze sobą dłonie w dziękczynnym geście i skłonił głowę przed chłopaczkiem, chociaż pewnie i tak był ciągle wyżej od niego. Jak to jest, że ludzie mogą być od siebie tak różni? Jak to jest, że zaopiekował się właśnie tą młodą kobietą, a nie jakimś chłopaczkiem o dobrej duszy. Bo sam byś nie mógł wytrzymać, że ktoś potrafi być tak dobry i bezinteresowny? - pomyślał sobie i faktycznie coś w tym mogło być - Zaraz wracam, dziękuje Ci raz jeszcze Naoki, muszę tylko coś tutaj wyjaśnić na szybko - odprowadził go wzrokiem, widział jak unosi wachlarz i pokręcił głową.
-A więc - skierował na nią tylko wzrok, przodem był skierowany w stronę areny, więc logicznie patrząc był do niej tyłem. Widziała tylko łypiące oko patrzące prosto w jej zielone ślipia.

[Shinoko]

Niektórzy mogliby się obruszyć, a nawet rzucić komentarz w stylu „jak można tak traktować kobietę?”. Rzeczywiście, ciągnięcie za kołnierz w bliżej nieokreślonym kierunku mogło wyglądać brutalnie. Shino natomiast nie czuła zupełnie nic. Przywykła do uderzających w jej godność poczynań. Nauczyła się je ignorować, a przynajmniej do czasu, w którym będzie w stanie się za nie odpłacić. W tym jednak przypadku nie było takiej potrzeby. Gdy kogoś znasz i „szanujesz”, o ile można to nazwać szacunkiem, zaczynasz pozwalać mu na nieco więcej, niźli jakiemuś szaremu Kowalskiemu. Kuroi miał ten przywilej. Asai, na swój pokręcony, dziwny i nieludzki sposób pałała do niego sympatią. Taką, której nie w sposób wychwycić, gdy nie znasz jej samej. Dla postronnych wyglądałoby to jak próba zdegradowania rozmówcy.
To, że blondynka słucha tylko i wyłącznie siebie, a wszelkie próby dopasowania jej do obowiązujących norm spełzną na niczym, czuć było z kilometra. Sama jej postawa zdawała się wyraźnie dawać znać, że nie warto. Choć była osoba, która całkowicie zignorowała ten komunikat i poniekąd udało jej się dotrzeć do jej „serca”. O ile w ogóle je miała. W końcu to kwestia dość sporna.
Mieszanka sentymentu, złości, sympatii i gniewu roznosiła się wokół nich. Osobliwa sytuacja, w jakiej się znaleźli, była dziełem przypadku. Tak daleko od Samotnych Wydm spotkać tę osobę, której nie widziało się latami? Dziwne zrządzenie losu. Najwidoczniej, bóstwa postanowiły z nich zadrwić. Wpędzić w pułapkę bez wyjścia. Kuroi mógł wcześniej udawać, że jej nie zna, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że ona poznała jego. Shinoko również mogła ignorować jego obecność na trybunach, tylko jak, kiedy wystarczyło, by spojrzał w jej kierunku i dostrzegł charakterystyczną część ubioru? Nic nie dzieje się przypadkiem. Tak miało być i już.
Tym razem postanowiła przemilczeć słowa, za które w normalnych okolicznościach już tłukłaby rozmówcę, aż nie wypadłyby mu wszystkie zęby, kości nie skruszyły, a krew nie opuściła ciała. Przeszedł ją dreszcz. Ten z gatunku nieprzyjemnych, których bynajmniej nie świadczą o podnieceniu. Po prawdzie przywiódł na myśl nieprzyjemne doświadczenie. Wzdrygnęła się. Pierwszy raz od paru minut, co w kontekście takiego dialogu było co najmniej dziwne. Zacisnęła pięści, równocześnie przygryzając wargę. I byłaby gotowa zacząć rozpętywać chaos, coś, co z całą pewnością wpakowałoby ją w kłopoty, ale Kuma odpuścił, tym samym oszczędzając sobie trwonienia czasu na ewentualne wyjaśnienia strażnikom.
— A czemu nie? — odparła, przechylając głowę w prawą stronę. Nie zakładała nawet, że czuł się na tyle „wyjątkowy”, by stwierdzić, że przybyła tu tylko dla niego. To nie pasuje do osoby tego typu. Pojawienie się zielonowłosego chłopca, bo mężczyzną Asai z pewnością by go nie nazwała, spowodowało skierowanie wzroku w jego stronę. Spokojnie obserwowała reakcję Kuroia. Ciekawa była, skąd się znają, jaką mają relację. Czasami wdawał się w nią zaborczy potworek, który woli swoich trzymać tylko i wyłącznie dla siebie. Dlatego tym bardziej zaskakujące, iż powstrzymała się od niemiłego komentarza w stronę nieznajomego.
— Teraz otaczasz się takimi ludźmi? — powiedziała, gdy młodzieniec oddalił się na tyle, by nie słyszeć tych słów. Szczególny nacisk położyła na słowo „takimi”. — Więc? — zawtórowała chwilę po nim. — Pozwól, że później mnie pomęczysz, wolałabym obejrzeć to widowisko. A raczej to, co z niego zostało — po tych słowach, o ile towarzysz jej pozwoli, skieruje się w stronę zajętego wcześniej miejsca. Wcześniej jednak odwróci się kontrolnie, jak gdyby dbając o to, czy również i on ruszy w tym kierunku.

Do: głównie Kuroi, końcówka Naoki

[Kuroi Kuma]

Złość zawsze była wrogiem, nie pozwalała się skupić, a wręcz przyzwalała na popełnianie błędów. On jednak już opanował swój, lecz widział że ten nadal goreje w Shino. Szukał jego powodu, przecież to ona sama wynalazł go na trybunach, więc czemu teraz zaczyna na niego warczeć przy każdej nadarzającej się okazji? Przecież gdyby pałała do niego złością z jakiegoś bardziej niewyjaśnionego powodu, to nawet by się nie zbliżyła, nie w ten sposób. Może tylko udawała opanowaną, a tak naprawdę w jej wnętrzu kryło się coś całkowicie innego? Wydawało się, że oboje nie odpowiadają na swoje pytania, a przeciągają linę pomiędzy sobą sprawdzając kto jest silniejszy. Różnica była taka, że to nie było coś delikatnego, nie było to po prostu robienie sobie na złość, delikatne sprawdzanie się wzajemnie, a okładanie się pięściami. Tknęło go jednak, gdy zadała to pytanie. Oh... a więc to o to chodzi - uśmiechnął się pod nosem słysząc jej odpowiedź. Kolejne tylko go utwierdziło w tym przekonaniu. Może się mylił w swojej ocenie, ale to jedyna rzecz, która przychodziła mu do głowy.
-Hmmm... może? Z jakiegoś powodu na samym starcie jest dużo wyżej niż Ty - odpowiedział zadziornie, bowiem Naokiego ledwo co znał, do tego był wątły, wydawał się słaby. Shino może i chciała wyglądać na silną, na twardo stąpającą na ziemi, ale zdarzają się takie momenty, gdy to właśnie z tego powodu rozpada Ci się grunt pod stopami - uderzasz zbyt mocno, nie jesteś w stanie się kontrolować i niszczysz to, co próbujesz bronić. Nie było sensu dalej wchodzić w dyskusję, czuł że to po prostu nie ma sensu, a do takich rzeczy Piaskowy Dziadek nigdy nie miał cierpliwości. Nie wkładał sił tam, gdzie nie uzyska żadnego efektu. Uderzył tam, gdzie powinno zaboleć, może nie teraz, może za kilka chwil, może Shino przetrawi wszystko co, co się tutaj wydarzyło i wyciągnie z tego jakieś wnioski dla siebie. Zawsze była charakterna, lecz Kuma nie pozwolił nikomu wejść sobie na głowę i tańczyć na niej makarenę. Dał kawałek siebie, lecz ta zareagowała tak, a nie inaczej - odrzuciła chociażby szczątkową dobroć, więc nie należało jej się już nic więcej. Nie dała znaku życia po takim czasie, a teraz ma czelność zachowywać się w ten sposób - może jednak myliłeś się do niej Staruszku? Może nie była warta Twojej uwagi, straciłeś tyle czasu chcąc uczynić jej życie mniej szarym, a skończyło się na tym, co widzisz przed sobą. Sam bywał opryskliwy, ale nie wobec ludzi, na których najbardziej mu zależało. Czas zmienia ludzi, sama przyznała, że tamte czasy się skończyły, że nastąpił nowy okres, może więc... odpuść? - przemknęło w jego rozczochranej. Nie liczył na żadne ckliwe spotkanie po latach, gdy wpadną sobie w ramiona i ruszą za rączki powspominać dobre czasy. Nie był na tyle naiwny, lecz spędził z nią wiele dobrych chwil, do których nie tęsknił tylko i umysł, ale i ciało. Nigdy nie umiał przywyknąć do tego, że to właśnie emocje panując nad człowiekiem, a nie umysł. Nawet jeżeli bardzo tego pragniesz, to te pierwsze prędzej czy później przejmą kontrolę. Pozwolił sobie na tę chwilę słabości, nie czuł z jej powodu wstydu, czy złości, była ludzka, naturalna. Nikt nie jest bowiem bezduszny.
-Przecież dopiero się zaczyna... - zakrył twarz dłonią zażenowany. Puścił ją w stronę miejsca, gdzie znajdował się Naoki, nie miał co jej zatrzymywać. Chcesz być wolna i nie mieć nad sobą nikogo, kto Cię wspomoże w najgorszej chwili? A może jednak chcesz wrócić do czasu, gdy porzucili cię nawet najbliżsi i to właśnie on wyciągnął pomocną dłoń do zagubionej młodej kobietki, którą byłaś. Stał tak jeszcze przez chwilę, widział jej spojrzenie, mimo całego chamstwa, jakie pokazała swoją postawą odwróciła się. Widziała go stojącego przez chwilę w oddali z założonymi rękoma na piersi, wpatrującego się bezdennie w arenę. Poprawił gurdę, zupełnie tak jakby miała się zsunąć z ramienia i powrócił na swoje uprzednio zajęte miejsce. Tam też zrzucił z ramienia pojemnik z piachem, ułożył go koło siedziska.
-Wybacz - rzucił tylko do Naokiego i dołączył do tego w gratisie uśmiech -Mam nadzieję, że to widowisko będzie warte naszego czasu, w przeciwnym razie sam rozliczę się z Pastuszkiem - wskazał na Seinara stojącego na arenie. Jednocześnie to jemu rzucał wyzwanie - nie mógł przecież tak po prostu przegrać, skoro był jednym z Klepki.

[Naoki]

Cała sytuacja wydawała się powoli wracać raczej do normalności, przynajmniej tak młodzieniec na to patrzył, chcąc w to uwierzyć. Przecież zamiast ją uderzyć, jedynie ją przytulił. W końcu mimo niezbyt ułożonego wyglądu wydawał się być również dobrą osobą, a intencje tej drugiej zamaskowanej dziewczyny póki co były dla chłopaka tajemnicą. Nie chciał podsłuchiwać ich rozmowy. Było to zbyt niegrzeczne i pozbawione taktu, jednak i tak na chwilę odważył się im przeszkodzić by poinformować o zbliżającej się walce. Nie wiedział czy robi dobrze, spodziewał się krzyku i wyrzutów skierowanych w jego stronę, lecz to go nie spotkało. Skinął jedynie głową, lekko się uśmiechając, by po tym oddalić się na swoje miejsce. Gdzie spokojnie rozglądał się po okolicy, chcąc wyłapać drobne elementy, które mogłyby uciec jego wzrokowi i o dziwo udało mu się coś odnaleźć, coś co należało do niego. Dzieło stworzone chwilę temu z jego kryształu, mała srebrzysta włócznia podobna do tej jaką Kei nosi na swoich plecach i prawdopodobnie broń, której użyje w tym starciu.
Młodzieniec spokojnie podszedł do miejsca, w którym ją zauważył by podnieść zgubę wielkości swej dłoni, a następnie wrócić na miejsce obracając nią między palcami, traktując jak zwykłą zabawkę.
Jednak wtedy zakończył się także czas, w którym był sam staruszek do niego powrócił, przepraszaj za to co się stało. Chłopak do końca nie wiedząc jak zareagować ruszył swoją głową wyrażając sprzeciw.
- Nic się nie stało. odparł, uśmiechając się. W końcu nie zadziało się nic wyjątkowo, przecież skoro ją znał, miał prawo odejść by z nią porozmawiać.
- Przynajmniej nie będzie mgły. - powiedział, uśmiechając się, by następnie lekko się zaśmiać. W tej walce obowiązał zakaz używania jutsu, przez co wszystko będzie dobrze widoczne, w przeciwieństwie do ponad połowy walk jakie miał okazje oglądać chłopak. Tylko do jego myśli wróciło również wcześniejsze pytanie jakie zadał mu Kuroi, niby na nie odpowiedział określając temat rozmowy z Kei'm. Jednak nie sprecyzował go do końca, a korzystając z okazji i odzyskania swego kryształowego działa postanowił je pokazać mężczyźnie.
- To też była część mojej rozmowy z Seinarem. - wypowiedział, łapiąc krótkich oddech i wysuwając w stronę piaskowego dziadka miniaturową broń, by mógł ją lepiej obejrzeć.
- Moje umiejętności, to jest cześć z nich. Obecnie nie dałbym rady stworzyć nic bardziej wytrzymałego.
dopowiedział, nakreślając przy okazji, że to obecnie jego górna granica pod względem wytrzymałości swoich tworów, które raczej i tak należały już do praktycznie niezniszczalny przy użyciu konwencjonalnej siły.
Jednak poza poświęcaniem swej uwagi staruszkowi, postanowił naprawić wcześniejszy błąd, którego dokonał, mimo że sam czarnowłosy mężczyzna znał go z imienia, to nie przedstawił się jego towarzyszce, która siłą rzeczy, była raczej cały czas obok.
Spokojnie podniósł się ze swojego miejsca, delikatnie się jej kłaniając w geście przywitania, tak jak nakazywała kultura.
- Miło mi poznać i proszę mi wybaczyć, że wcześniej się nie przedstawiłem. Nazywam się Naoki.
powiedział, z należytą uprzejmością kierując swe słowa do zamaskowanej, by zaraz po tym lekko na nią spojrzeć.
- Oraz proszę mi wybaczyć, za wcześniejsze wtrącenie. - dopowiedział, siłą rzeczy non stop utrzymując poprawny ton głosu. W końcu źle byłoby potraktować damę nieuprzejmie, mimo odczuwania pewnych obaw. Nadal chciał się zachowywać jak najbardziej poprawnie. Oczywiście zaraz po tym wrócił na swe miejsce, znowu przyglądając się staruszkowi, a najbardziej jego dziwnemu pojemnikowi, który jakby jeszcze niedawno widział. Czyżby Shenzhen miał podobny? W sumie po krótkim zastanawianiu można odnieść takowe wrażenie. Tylko teraz póki co, nie chciał się pytać o to co znajduję się we wnętrzu pojemnika.

---

Do Kuroi, Shinoko

[Misae]

Było późno. Była spóźniona. Ale czy można było mówić o spóźnieniu, jeżeli nigdzie się nie dążyło? Kiedy było się niczym liść zerwany z gałęzi niesiony akurat tam gdzie zawiał wiatr. Była to zupełnie nowa sytuacja dla dziewczyny. Sama. Była odpowiedzialna tylko za siebie i uszatego przyjaciela. Nikt jej nie mówił co ma robić, ani co powinni. Była niezależna i chyba dopiero teraz zaczynała zdawać sobie sprawę co to w rzeczywistości oznaczało. Bez rodziców, którzy chcąc nie chcąc oceniali jej zachowanie, sprawiając, że dziewczyna musiała się dobrze pilnować aby nie rozczarować ich oczekiwań.
Ale z tego wszystkiego dopiero teraz zaczynała odczuwać coś dużo mocniejszego niż tęsknota za domem. Brak towarzysza czy towarzyszy, do których mogłaby się odezwać powoli zaczynała jej doskwierać. Nie bała się, że jest samotną kobietą i ktoś z tego tytułu może zrobić jej krzywdę. Sama samotność była czymś co powoli zaczynało wiercić jej dziurę w duszy. Teraz był to dopiero cichy głosik, który przytłumiany przez ogólnie panujący w mieście chaos był skutecznie przytłumiany. Pytanie tylko czy dziewczyna zda sobie z niego sprawę kiedy będzie jeszcze dla niej jakaś nadzieja, czy zostanie wypalona mała, denerwująca i żarząca się rana.
Najpierw trzeba pokochać siebie i nauczyć się trwać w swoim własnym towarzystwie aby potem móc w pełni docenić towarzystwo drugiego człowieka. Takie słowa usłyszała od ojca kiedy oznajmiła, że wyrusza sama zobaczyć trochę świata. Nie sądziła wtedy jednak, że droga jaką obierze będzie aż tak nieprzyjemną. Ale może to i lepiej? Dwadzieścia dwa lata to był dobry wiek aby wreszcie dorosnąć i przestać być dzieckiem.
Teraz miała jednak inne priorytety. Skoro i tak przespała większość turnieju, warto było chociaż zobaczyć jego koniec. Głupio by było. Tomoe dzielnie podążał za swoją opiekunką, aż do aren. Decyzja co do tego, którą z trybun wybrać, nie była ani prosta ani trudna. Ostatnio skupiła się na poszukiwaniu swojego przyjaciela. Teraz po prostu wybrała ślepy los. Tam gdzie akurat nogi ją poniosą tam się znajdzie. Tak właśnie padło na trybunę północną. Każda z nich byłaby dobrą decyzją.
Weszła po schodkach chowając zwierzątko pod płaszczem. Ostatnie czego by chciała to tego, aby ktoś niechcący go zdeptał w tym wielkim zamieszaniu. Rozejrzała się nieznacznie, licząc, że zobaczy kogoś znajomego. Nie przeliczyła się. Kuma. Starszy władca piasku, z którym miała przyjemność pić pyszne trunki. Uśmiechnęła się do siebie. Nie będzie skazana na rozmowę jedynie z liskiem. Podeszła powoli, zatrzymując się nad obecnymi.
-Dzień dobry, Kuroi-san czy mogę dołączyć do oglądania? Jeśli oczywiście pozostałym nie będzie przeszkadzać moja obecność. - odparła pogodnym, spokojnym głosem spoglądając z uśmiechem po towarzyszach Kumy. Jeśli odmówią, po prostu znajdzie inne miejsce, jednak nie godziło się aby udawała, że nie zauważyła mężczyzny i się nie przywitała - tego wymagały chociaż resztki dobrego wychowania.
-Yamanaka Misae, miło mi poznać - przedstawiła się obcym kłaniając się lekko. Wtedy to też uszaty łepek wychylił się spomiędzy materiału jej płaszcza. Tomoe powęszył trochę i od razu znalazł. Lisek nie miał wątpliwości kogo właśnie spotkali. O nie. Misae nawet nie zdążyła zareagować kiedy maluch odepchnął się od jej klatki piersiowej i robiąc eleganckiego susa przeleciał prosto na kolana bruneta merdając długą kitą z taką prędkością, że prawie nie odleciał.

[Maji Bu]

Odpowiedź Tohaku zaskoczyła go na tyle, że przez dłuższą chwilę wpatrywał się weń zdumiony, doszukując się w jego słowach jakiejś ukrytej między wierszami szydery. W końcu zrozumiał jednak. To nie była ironia, wyszukana dwuznaczność, czy kiepskie kłamstwo. To była czysta prawda. Naprawdę chodziło tylko o tamto nieszczęsne kichnięcie. Nie mogąc się powstrzymać wyszczerzył natychmiast swe zęby - bardziej do samego siebie, niż do rozmówcy - kontemplując to niecodzienne wyznanie. Jego prostota była na tyle urzekająca, a nawet urocza, że czuł się wyróżniony mogąc stanowić skromny element tej nienawistnej układanki. Zalazł za skórę już wielu ludziom, ale tym razem powody wydawały się wyjątkowo egzotyczne.
- Rozumiem - podjął łagodnie, uśmiechając się z wdzięcznością. - Dziwisz się sobie, a ja niekoniecznie. Czy uważasz, że w innych okolicznościach nasza rozmowa mogłaby przybrać nieco mniej beztroski charakter? - Rozejrzał się wokół, wskazując gestem na otaczające ich tłumy. - Gdyby nie ci ludzie, gdyby nie obawa przed ich ostracyzmem... Gdyby istniała gwarancja, że nie spotkają cię za to żadne konsekwencje, jak daleko byłbyś w stanie posunąć się w tamtej chwili, by ukarać mnie za mój występek? - Mimo iż skrycie liczył na szczerą odpowiedź, to tak naprawdę nie spodziewał się jej usłyszeć. W końcu czy był jakiś dobry powód, dla którego Tohaku miałby zdradzić przed nim i ten sekret? Istniała jednak możliwość, że pytanie to zarezonuje mu w głowie na tyle mocno, by udzielił na nie odpowiedzi przynajmniej przed samym sobą.
- Kamień z serca - W jego wyrażającym ulgę głosie nietrudno było wyczuć nutę fałszu. - Trzymanie takich rzeczy w sobie bywa niezdrowe. - Skinął ze zrozumieniem głową, odprowadzając Wyspiarza wzrokiem. Tymczasem finał nareszcie odnalazł swe rozstrzygnięcie, kiedy jedna z uczestniczek zmagań ugięła się w końcu przed kolejną już salwą potężnych ataków z dystansu. Zgodnie z oczekiwaniami większości zgromadzonych zwycięstwo przypadło w udziale przedstawicielce jego własnego szczepu - Youmu - a choć widowisko nie należało do przesadnie emocjonujących, to Bu nie mógł odmówić dziewczynie starań. W końcu nieźle podziurawiła ona swą rywalkę. Przysłuchując się pobliskiej konwersacji zdołał wywnioskować jeszcze, że Naoki postanowił postawić swe pieniądze na Tamaki, co oczywiście nie skończyło się dla niego najlepiej. Musiano zaproponować mu naprawdę korzystne warunki, jeśli rozmyślnie zdecydował się przyjąć ten zakład.
Wszystko wskazywało jednak na to, że nie był to jeszcze koniec demonstracji sztuk walki, gdyż organizatorzy za wszelką cenę zamierzali pochwalić się publice umiejętnościami lokalnych wychowanków. Nastawienie Bu do pokazowego pojedynku było sceptyczne, bo nie pokładał nigdy wielkich nadziei w zdolnościach samurajów, ale tym razem przynajmniej miało się chyba bez mgły. Kojarzył skądś nawet nazwisko jednego z walczących, a w niedługim czasie odkrył ze zdumieniem, że był to ów sędzia, który przechadzał się w pobliżu jeszcze przed momentem. Instynktownie obejrzał się więc za siebie, lecz zamiast mężczyzny dostrzegł tam trzy nieznane postaci, które uczestniczyły w rozmowie z Naokim. Jego uwagę przyciągnęły od razu dwie gurdy, a także całkiem przystojna twarz jakiejś młodej kobiety. Chyba gdzieś ją już widział. Rozważał przez moment, czy zgodnie ze swoim zwyczajem nie wprosić się i do tego towarzystwa, ale ostatecznie porzucił ten pomysł. Nadal nie wiedział jeszcze, w jakim kierunku rozwinie się sytuacja, więc póki co wolał trzymać się przynajmniej minimalnego poziomu dyskrecji. Odwrócił wzrok w kierunku areny i oglądając przebieg starcia po prostu nasłuchiwał.

[Shinoko]

Kobieta zdecydowanie nie lubiła, gdy ktoś z niej drwił. W dodatku w tak obrzydliwy sposób, jak zrównywanie jej z jakimś chuderlaczkiem bojącym się własnego cienia. Większość ludzi potrafi odpuścić, uznać, że skoro ktoś ma swoje zdanie na jakiś temat, to bez sensu jest zmuszać go do zmiany. Shino była inna. Niespecjalnie opierała się próbom jej podpuszczenia. Zupełnie jak byk, który widząc czerwoną barwę, rusza w jej kierunku bez opamiętania.
— Chyba żartujesz — burknęła. Dla Asai istniał bowiem świat biały i świat czarny. Nie ma nic pomiędzy. Najwyżej są ci, którzy mają siłę, wolę walki, specjalne umiejętności. Najniżej zaś wątli, niespecjalnie uzdolnieni, zahukani. Nie potrafiła zrozumieć tego „jakiegoś powodu”. Prawdę mówiąc, ciężko jej było dostrzec nieoczywiste zalety ludzi. Nic więc dziwnego, że Kuroi łamał ręce nad jej postrzeganiem świata. Poniekąd musiał pamiętać jej dziwaczną naturę, ale jak to zwykle bywa, wspomnienia rozmywają się po latach, a sentyment pozwala na pamiętanie wyłącznie dobrych momentów.
Nie czuła się gorsza od Naokiego. Ba, nawet mimo słów Sabaku uznawała się za znacznie lepszą. Z całą pewnością gardziła ludźmi uznawanymi przez nią za „słabych”, a to całe rozdygotanie zielonego z pewnością się do tego zaliczało. Shinoko nie pasowało to, że ktoś tak bliski jej sercu może bez cienia irytacji spędzać czas w towarzystwie osób, którym bliżej do rozchwianych emocjonalnie dzieci, niż twardo stąpających po ziemi dorosłych. Choć, jakby nie patrzeć, z całej tej wesołej gromadki, to właśnie ona była najbardziej rozchwiana.
— Początek jest najlepszy — odparła, nawiązując do przeszłości. Jakiej? To już wiedzą tylko oni. Shi niespecjalnie interesowało starcie samurajów, gdzieś nawet, w głębi duszy, podejrzewała, iż będzie ono nudne. Wolała uniknąć dalszej konwersacji w niesprzyjających warunkach, a ów wymówka była najlepszym wyjściem na tę chwilę.
Poczekała, aż Sabaku zrówna się z jej ciałem i po paru krokach zajęła miejsce po jego lewicy. Tym razem zdjęła również gurdę oraz parasol, którego rączka była przewieszona przez szlufkę spodni. Spory arsenał. Oczyma spostrzegła ponownie ustawiony do pionu wachlarz. Była pewna, że upadł. Spuściła głowę, patrząc na niego podejrzliwie, następnie wbiła oczy w Naokiego. Zupełnie bez krępacji ani „me”, ani „be”. Chwilę trwała w tej pozycji, by w następstwie znów odwrócić głowę w stronę areny. Dziwaczne stworzenie.
W ciszy wsłuchiwała się w konwersację mężczyzn. Nie widziała powodu, by klepać jęzorem. Zresztą, zawsze była kiepskim rozmówcą. Znacznie lepiej czuła się, gdy dialog prowadziła wyłącznie we dwie osoby. A tu? Dochodził jeszcze ten zielony pajacyk-artysta, którego towarzystwo ciężko było Asai znieść. Zwykle to, co powinno być powiedziane na głos; ot, na przykład, wyraz wdzięczności w stosunku do Kuroia, zataczał jedynie pętle w mózgu, nigdy nie wychodząc przez usta. Natomiast to, co powinno zostać przemilczane, Shino ochoczo wykrzykiwała światu.
W odpowiedzi na przedstawienie się Naokiego kiwnęła głową, ówcześnie odwracając ją w jego kierunku. I tyle. Nie powiedziała zupełnie nic. Prawie nic. Jak gdyby ignorując istnienie zielonowłosego. Była chłodna, nie da się ukryć. Mimo wszystko lepiej było, gdy milczała. Po tylu latach podróży, wykonywania misji, braku stałego miejsca zamieszkania, możesz stać się wredny. A taka Shino była z całą pewnością.
Przygotowania do walki trwały. Asai powoli odczuwała narastające z wolna znużenie. Potrzebowała jakichś wrażeń, wybuchów, wyzwań. Przywykła do ciągłej niepewności i zagrożeń, sielankowe nic-nie-robienie przerażało ją. Nie wiedziała nawet jak funkcjonować „spokojnie”.
Do całej trójki dotarł jeszcze jeden osobnik. Kobieta, lat około 18-20, włosy białe, tęczówki dwukolorowe. — zanotowała w myślach, obserwując ją dokładnie. Najwidoczniej całą trójkę łączyła jedna osoba – Kuroi. Irytowała ją myśl, jakoby nie była tą najważniejszą, a w jej umyśle również najlepszą. Arogancja to tylko szczyt góry lodowej. Mózg blondynki, z uwagi na spaprane dzieciństwo, rościł sobie prawa do osób, które okazały jej jakąkolwiek sympatię, miłość, uczucie. Nie potrafiła również zrozumieć, że relacje międzyludzkie z całą pewnością nie polegają na zaborczości i ograniczaniu drugiej osoby.
— Będzie — odparła spokojnie. Nie była to reakcja szczera, raczej wywołana ciekawością, co zrobi zarówno Sabaku, jak i ona sama. Wyglądała na spokojną, raczej unikającą konfliktów. Asai ponownie założyła prawą nogę na lewą i przechyliła łepetynkę, wpatrując się w swoją „ofiarę”.

[Kuroi Kuma]

Oh... on nie zrównywał Shino do poziomu Naokiego, co to to nie. Robił coś, co znacznie bardziej by ją poirytowało, gdyby tylko sobie zdała z tego sprawę - on bowiem wyniósł chłopaka, którego ledwo znał, chłopaka niepozornego, na pierwszy rzut oka mimo wyrazistych włosów niestety... nijakiego. Uśmiechnął się tylko szyderczo słysząc o potencjalnym żarcie - jak widać Kuroi mógł zakładać powoli własną grupę komediową, taki z niego żartowniś był. Mogła i stawiać się wyżej od niego, lecz to był pierwszy błąd, którego nie winno się popełniać. Kuma zawsze sądził, że przeciwnik jest od niego silniejszy, dlatego też go... nie nie doceniał. Nie zdziwiłby się, gdyby Naoki potrafił zrobić o wiele więcej, niż na to pokazywał swoją posturą i wyglądem - niepozorni zazwyczaj najwięcej chowają przed światem i najlepiej na tym wychodzą. Jeżeli już ktoś miał tu być twardo stąpający po ziemi lub dorosły - to nie była to na pewno Shinoko, ani tym bardziej Naoki.
-Mam nadzieję, chociaż heh... zobaczymy - uśmiechnął się do siebie, bowiem ta walka może być o tyle ciekawa, że mimo braku mgły i tak większość jej po prostu nie dostrzeże. Nie wiedział jakimi umiejętnościami się posługują stojący obok niego ludzie, ale to był jeden z tych trików, który wykorzystał Hikari tylko... to nie były triki, a normalna walka. Widział Seianara w akcji, więc sądził, że jego oponent przedstawia podobny poziom, bo w przeciwnym razie ta dodatkowa walka "wieczoru" byłaby po prostu jedną z krótszych. Zakończona po jednym czy dwóch uderzeniach, raczej postronni nie byliby zbyt zadowoleni z widowiska. Brakowało teraz tylko Kjosza wpatrzonego w tą walkę z uniesionymi rękoma, wyczekującego na start, by rzucić czymś w stylu is's showtime! i majtać przy tym łapkami.
-Po wyglądzie ciężko stwierdzić, czy jest wytrzymałe czy nie, ale wygląda porządnie. Tylko... do czego to? - zapytał zainteresowany, bowiem takiej ciekawostki jeszcze nie miał okazji podpatrzeć. Może był to jakiś wynalazek Ayatsuri, a może jego własna inwencja twórcza? Przyglądał się tak tworowi i stwierdził po chwili, że przypomina on trochę to, czym posługiwała się Asaka. Jej twory co prawda były nieco większe i bardziej efektowne, ale ten minimalizm był bardziej na miejscu. Staruszek tym bardziej nie zamierzał testować umiejętności chłopaka, wziął ją jednak do ręki i poobracał jeszcze przez chwilę, wykorzystując fakt, że walka się jeszcze nie zaczęła. Nie liczył także, że Shino się przedstawi tak po prostu, koniec końców sam przed chwilą kazał jej skrywać się przed wzrokiem postronnych. Im mniej ludzi wie, tym lepiej.
-Nic się nie stało, dobrze zrobiłeś, bo inaczej przegapiłbym wydarzenie - skinął głową i zwrócił młodzieńcowi jego twór. A w gurdzie cóż... leżała na ziemi, więc nie było żadnego problemu, by obejrzeć jej zawartość. Był tam oczywiście piach - nie przykryty niczym, nieco poniżej górnej granicy, utrzymujący się w pojemniku luźno. Wyglądał jak zwykły piach, chociaż obserwujący walkę Shenzhena mogli wiedzieć do czego jeszcze się przydaje. Usłyszał znajomy głos za sobą - białowłosa z poprzedniego dnia postanowiła pojawić się i dzisiaj i przypadkowo trafiła ponownie na Staruszka. Nie było z nią Kyoushiego, co mocno zainteresowało Piaskowego Dziadka.
-Dobry, oczywiście że tak. Raczej nie będzie, a nawet jeżeli to się tym nie przejmuj - powiedział z rozbrajającym uśmiechem i nie odwracał się w kierunku Shino, bo wiedział co dokładnie rysować się będzie na jej minie. Złapał liska, który dosłownie wepchnął się na jego kolana, pogłaskał go parę razy po łebku, popatrzył na niego w stylu no hej przyjacielu, lecz nie wypowiedział tych słów na głos - czyny ważniejsze niż słowa przecież. Nie zrzucał go z kolan, niech sobie siedzi maluch, może nawet się ułoży nieco wygodniej, gdy Kuma będzie go sobie głaskać. Był też jeszcze jeden problem, bowiem każdy z obecnych w sumie się znał, albo przedstawił jak winni na niego mówić, za to pozostawała jedna osóbka, do której cholera wie jak się zwracać. W sumie to siedziała i tak tuż obok niego, więc trudno jej będzie uciec.
-Misae, ten młodzieniec obok to Naoki, Naoki - Misae. A ta tutaj siedząca to... Kinpatsu - czyli krótko mówiąc blondynka. To chyba było najlepsze rozwiązanie, bo po pierwsze mogło to zostać w tej formie, a po drugie Shino mogła się zwyczajowo oburzyć i przedstawić swoją wersję jak winno się do niej zwracać. Niech sobie będzie opryskliwa, Kuroi się już do tego raczej przyzwyczaił i wolałby, by obecni też mogli chociaż trochę do tego przywyknąć, by nie brać na serio wszystkich słów, które wypowiada zamaskowana.
-Usiądź proszę, gdzie zgubiłaś naszego polewacza? - wskazał jej wolne miejsce po swojej prawej. Rzucił szybko okiem na arenę co się tam dzieje, ale samurajowie jeszcze nie wystartowali. Przez chwilę więc to białowłosa miała jego uwagę, bo szczerze powiedziawszy sądził, że Kyo przyjdzie razem z nią, a tu taka niespodziewajka, może nasz białowłosy jednak nie podołał zadaniu? O to go jednak zapyta dużo później co tu się takiego wydarzyło - może po prostu stracili zainteresowanie czy bóg wie co.