Trybuna północna

[Tohaku]

Początkowo wszystko wskazywało na to, że trzeci dzień potyczek miał być najlepszym do tej pory, gdy Tohaku nie był przez nikogo niepokojony. Co prawda westchnął cicho, gdy na jednej z aren znowu zjawiła się ta znienawidzona przez widownię mgła, ale walka Shenzhena z Youmu miała do zaoferowania na tyle dużo, że ostatecznie ani trochę się tym nie przejął. Dwie nieznane mu umiejętności, podobne do siebie i jednakowo zabójcze. Mimo że kibicował Yoake (głównie przez to, że dość brutalnie potraktował członka znienawidzonego przez niego rodu), to jednak musiał przyznać, że starcie byłoby znacznie mniej widowiskowe, gdyby to on walczył z pustynnym (prawdopodobnie) młodzieńcem. Tu ścierały się piasek i żelazo, a przynajmniej tak przypuszczał po tym wszystkim, czego dowiedział się o czarnowłosej dziewczynie. Szybka, dynamiczna wymiana ataków, gdy oboje zaczęli pojedynek praktycznie nie ruszając się z miejsca. Sam preferował nie brudzić sobie za bardzo rąk, dlatego tym bardziej nie mógł się napatrzeć na dwójkę półfinalistów. Niestety, wszystko co dobre miało tendencję do szybkiego psucia się i tak się też stało, gdy usłyszał obok siebie słaby, nieśmiały głos.
Początkowo nawet nie zarejestrował słów zielonowłosego młodzieńca, bo były tak ciche, że utonęły gdzieś we wszechobecnym hałasie, w czasie gdy setki senbonów zostały pochwycone przez diabelnie szybki piasek. No i poza tym mógł po prostu założyć, że nie był adresatem tej wypowiedzi — przecież gdyby był, to interesant mówiłby znacznie głośniej, prawda? Niestety siedemnastolatek się przeliczył, zresztą nie pierwszy raz, ale tym razem nie zamierzał dać sobie popsuć swojego ekstatycznego niemalże humoru. Obrócił nieznacznie głowę i obojętny wzrok spoczął na zestresowanej twarzy Naokiego.
— Słucham? — Krótkie pytanie, które, co ciekawe, nie miało na celu jakkolwiek zranić niskiego chłopca. Ciemnowłosy po prostu nie dosłyszał, tak bardzo był skupiony na toczących się kilkanaście metrów niżej bataliach. Poza tym ulżyło mu nieco, że tym razem miał do czynienia z zaledwie jednym nieznajomym. Gdy był w tak dobrym nastroju, to mógł sobie poradzić z tym w miarę sprawnie, nie poddając się antrofobii i niechęci przed jakąkolwiek socjalizacją. Kto wie, może nawet znowu uda mu się pocieszyć nieco konwersacją, tak jak dwa dni temu, gdy młody obdartus zdecydował się zostać sponsorem tajemniczego, białowłosego mężczyzny. Tohaku musiał stłumić cichy chichot na to wspomnienie. Naprawdę bardzo dawno nie śmiał się tak głośno i intensywnie jak wtedy.

---

W wątku: Naoki.

[Naoki]

Cały stres, który towarzyszył młodzieńcowi, nagle lekko spadł. Czy to była kwestia tego, że zaczął skupiać się na czymś innym niż swoim rozmówcy. Przecież walka na arenie również była interesująca i to na tyle by pochłonąć część uwagi zielonowłosego.
- Żałuje, że ja tak nie potrafię. - powiedział, spoglądając na walkę. Po czym uświadomił sobie, że jego rozmówca nie dosłyszał jego wcześniejszej wypowiedzi. Przez co szybko odwrócił się w jego stronę i ukłonił się w geście przeprosin.
- Pytałem się, czy mogę tutaj stanąć by obejrzeć walkę. - powiedział, tym razem już swym normalnym głosem, przez co jego usłyszenie powinno być o wiele łatwiejsze, a przede wszystkim wymagające o wiele mniej wysiłku.
- Jestem Naoki. - dodał po chwili, przedstawiając się. W końcu wypadało się przywitać w jakiś cywilizowany sposób, a on o tym wcześniej zapomniał. Jednak wypadałoby zachować chociaż odrobinę kultury przy poznawaniu nowych osób.
Korzystając z okazji, że udało mu się coś powiedzieć, postanowił lekko popłynąć zadając jedno, proste pytanie.
- Długo już tutaj jesteś? - pytanie jak pytanie. Nie zawierało żadnych haczyków i można odpowiedzieć na nie zwykłym "tak" lub "nie". Bądź nawet pokusić się o rozwinięcie swojej wypowiedzi o większa liczbę szczegółów. Lecz czy one w tym wszystkim należały do potrzebnych? Przecież zupełnie się nie znali, a ich znajomość mogła nawet nie zaistnieć w dalszej perspektywie.

---

Tohaku

[Tohaku]

Siedemnastolatek nie zdawał sobie za bardzo sprawy z tego, czy i jakie uczucia targały jego rozmówcą. Ot, omiótł go przelotnym spojrzeniem, żeby wiedzieć, z kim będzie miał prawdopodobnie do czynienia przez najbliższe kilkanaście minut, po czym wrócił do obserwacji areny — po prostu za dużo się działo, by cokolwiek przegapić. Kultura osobista zeszła na dalszy plan i Naoki musiał znieść brak kontaktu wzrokowego. A jak nie zniesie? Cóż, to nawet lepiej dla Tohaku, wtedy mógłby stuprocentowo chłonąć potyczkę między Shenzhenem a Youmu. No, ale najwidoczniej zielonowłosemu to nie przeszkadzało, bo nawijał już nieco głośniej niż wcześniej. Chciałby tak umieć? Czyżby cywil? Całkiem możliwe. Ciemnowłosy nie wiedział jak rozłożona była ilość shinobi na trybunach kontra ilość zwykłych ludzi, ale tak czy siak fakt, że do tej pory trafiał na samych "kolegów po fachu", był iście dziwacznym uśmiechem od losu. No i oczywiście nie muszę wspominać, że nie podzielał zdania chłopca, prawda? Owszem, ciekawiły go inne klany i ich umiejętności, ale gdyby miał wybór, to zbyt bardzo kochał swój ród, by zrezygnować z Hyōtonu na rzecz czegokolwiek innego. Subiektywnie uważał Kekkei Genkai swoje i swoich pobratymców za niedoścignione. Możliwości twórcze i potencjał bojowy były po prostu zbyt duże. No, ale te wszystkie rozmyślenia oczywiście pozostawił dla siebie, nie widział sensu, by dzielić się nimi z nieznajomym, a tym bardziej poufnym fragmentem.
— Możesz, dlaczego nie? — odpowiedział Naokiemu. Czy naprawdę wyglądał aż tak niechętny na jakiekolwiek interakcje z innymi, że tamten odczuł potrzebę zapytania o zgodę? Fakt, Tohaku wolałby utrzymać od wszystkich zdrowy dystans dwóch, trzech metrów, ale jednocześnie wiedział, że tak naprawdę każdy miał tu takie same prawo do przebywania jak on. Niezadowolenie z czyjejś obecności mógłby rozwiązać chociażby odsunięciem się, a nie wygonieniem takiej osoby.
— Tohaku — odpowiedział krótko i pogrążył się na krótką chwilę w rozmyślaniach. — Miło poznać — dodał, stwierdziwszy, że to idealna okazja, by wprowadzić w życie jedno ze swoich niedawnych postanowień. Teraz miał do czynienia z jedną osobą, więc nie czuł się przytłoczony, co pozwoliło mu rozpocząć pracę nad swoim uspołecznieniem. Mocno przyczynił się do tego też fakt, że Naoki nie wydawał się tak gadatliwą, dynamiczną osobą jak Shins czy chociażby grajek, który naprzykrzył się siedemnastolatkowi w drugim dniu turnieju. Za takimi — choćby chciał — nie potrafił jeszcze nadążyć.
Kolejne pytanie chłopca sprawiło, że Tohaku musiał się przez chwilę zastanowić nad odpowiedzią. Czy chodziło tylko o półfinały, czy może o cały czas pobytu w Yinzin. Ostatecznie zdecydował się odnieść do obu tych opcji, coby nie kreować niezręcznej, nienaturalnej ciszy, gdyby zbyt długo przetwarzał to, co chciał powiedzieć.
— Na Yinzin odkąd zaczął się turniej, widziałem wszystkie walki od początku do końca. — Nie była to do końca prawda, ale nie chciało mu się za bardzo rozwodzić nad tym, dlaczego przedwcześnie opuścił trybuny zarówno pierwszego, jak i drugiego dnia zmagań. Bez zbędnej pauzy kontynuował: — Dziś też przyszedłem chwilę przed tym, nim sędzia wywołał pierwszych walczących. Liczyłem na dobre widowisko na obu arenach, ale niestety się przeliczyłem. Znowu ta cholerna mgła. Przynajmniej na drugiej widać, co się dzieje. — Troszkę rozwinął swoją wypowiedź, spokojny i zrelaksowany. Rozmowa mogła być całkiem przyjemna, o ile nie pędziła na złamanie karku, tak jak tego doświadczył podczas pierwszej rundy.

---

W wątku: Naoki.

[Minoru]

Dzień trzeci, półfinały I ponownie się spóźnił. To był chyba już rytuał, oby tylko jutro nie stracił finału. W dniu dzisiejszym postanowił wrócić na trybunę północną, zastanawiając się, kto też zechce dotrzymać mu dzisiaj towarzystwa. Nie dołączył wczoraj do Misae ponieważ nie czuł się w tamtej grupie komfortowo, zresztą, w głowie miał inne plany. Rozejrzał się po trybunach, szukając jakichś znajomych twarzy.
Dostrzegł tego dziwnego jegomościa z pierwszego dnia, który nosił maseczkę na swojej twarzy przez cały czas. Rozmawiał z młodym, zielonowłosym młodzieńcem. Ci jednak nie interesowali go za bardzo. Pamiętał, że zamaskowany nie był zbyt rozmownym towarzyszem. Przeniósł więc swój wzrok w kierunku kolejnej dwójki. Jeśli pamięć go nie myliła oboje byli zawodnikami, którzy przegrali swóje pierwsze pojedynki. Jego wybór padł zatem na nich. Ruszył żwawym krokiem. Układając w głowie plan rozpoczęcia rozmowy. Zatrzymał się między Yosuke i Harishamą, uśmiechnął się do obojga i uniósł prawą dłoń w powitalnym geście.
- Witam. Minoru Rakurai, czy mógłbym się dosiąść i dołączyć do waszej dysputy? - zagaił patrząc w kierunku wolnego miejsca obok nich. Jego wzrok skierował się również kierunku walk. Widział jak dwie masy piasku i czarnego piasku ścierają się ze sobą. Widział jak na drugiej arenie nie było nic widać, specjalność Tamaki Hyuga. On jednak skupił swoją uwagę na Shenzenie. Jeśli ich drogi miały się jeszcze kiedyś skrzyżować, to musiał być gotowy. Nie mógł się dać mu zaskoczyć.

  Ukryty tekst

W wątku: Harisham i Yosuke

[Harisham]

- Oparcie większości umiejętności klanowych na jednym żywiole jest chyba jednym z największych strategicznych minusów Cesarstwa. Całe szczęście jesteśmy odizolowani od kontynentu morzem, co znacząco nam pomaga oraz sam suiton jest bardzo uniwersalnym żywiołem. Kontynent jest jednak dużo bardziej zróżnicowany. Istnieje pięć podstawowych żywiołów i jestem przekonany, że istnieją limity krwi łączące w parze każdy z nich, w każdej kombinacji. Najprawdopodobniej nigdy jednak się nie dowiem, czy mam rację. Każdy shinobi i każdy klan, czy szczep bardzo zazdrośnie strzeże swych tajemnic, nie chcąc się odsłaniać na ciosy. - odpowiadam Rekinkowi, po czym zwracam się w stronę Minoru - Bądź błogosławiony łaską i miłością Hachimana! Proszę bardzo, miejsca jest aż nadto.

[Yosuke]

Już sam ten turniej zaprezentował wiele z najróżniejszych umiejętności klanowych. Od kontroli różnych materiałów klanu Sabaku, Kami i Douhito, przez dziwne wzmocnienia ciała klanów Jugo oraz Kaguya, na dziwnych oczach klanu Uchiha oraz Hyuuga kończąc. Brakowało chyba jedynie wspomnianych przez Harishama połączeń podstawowych żywiołów, co było wielką stratą dla Yosuke, bo był zafascynowany możliwościami innych. Jego klan bazował na podstawowym żywiole, podobnie zresztą jak Hozuki. Niestety wyspy wymusiły na Cesarstwu ujarzmienie morza, przez co trochę brak u nich większej różnorodności względem kontynentu, gdzie co rusz można napotykać bardzo odmienne od siebie klany.

-Cześć, jestem Yosuke. Gadamy właśnie o pojedynku zwykłego piasku z tym ciemniejszym i zastanawiamy się czy czymś jeszcze zaskoczą, czy jedynie będą się siłować. Co sądzisz?- Przywitał się z uśmiechem z nieznajomym oraz wprowadził go wstępnie w temat rozmowy. Nieco zapomniało mu się, że temat zboczył im już na temat różnych Kekkai Genkai. Rekinek przyjrzał się również Minoru, już z grubsza widząc, że bliżej mu wiekiem do Yasuo, aniżeli do Harishama czy tym bardziej do młodego Hoshigakiego. Miał nawet dwa miecze na plecach. Czyżby kolejny samuraj? Mimo dobrego humoru, warto było mieć się na baczności. Ostatnie spotkanie z tubylcem nie zakończyło się zbyt miło.

[Naoki]

Walka na arenie wydawała się interesująca. Jednym z jej elementów na pewno był piach, pochodzący prawdopodobnie od czarnowłosego młodzieńca. Chociaż umiejętności drugiej osoby na tamtej arenie także były zaskakujące. To był pojedynek dwóch rodzai piasku? Tylko oboje używali ich w nieco inny sposób, odbiegający od siebie w wielu kwestiach.
Lecz skupianie się na samej walce, w tej kwestii było niegrzeczne, w końcu także trzeba było odpowiadać na pytania i wymieniać się chociaż szczątkowymi informacjami, które nie zdradzałyby zbyt wiele na tematy poufne. Kontrola czegoś w takim stopniu wykraczała poza zdolności zielonowłosego, w końcu on potrafił bardziej tworzyć niż kontrolować.
- Ja nie byłbym w stanie zrobić czegoś takiego. Moje zdolności zupełnie równią się od ich. - odpowiedział, spokojnie z opanowaniem. Zupełnie pomijając dokładniejsze informacje, przecież i tak zamaskowany chłopak ich nie zrozumie. Przynajmniej stawiali teraz pierwsze kroki na drodze do lepszego porozumienia się na jakiejś płaszczyźnie.
- Dodatkowo jestem strasznie słaby. - dodał, po krótkiej chwili z wyraźnie słyszanym smutkiem w głosie. Średnio odpowiadała mu jego siła, zwłaszcza jak jeszcze niedawno zawalił po całości, a całą odpowiedzialność za misje spadła na ramiona jego przyjaciela, którego starał się teraz odszukać, tylko nadal nie posiadał pewności czy on znajduję się tutaj i czy przybył na wyspy. Inaczej ta cała wyprawa okaże się zbędna, zamiast skupić się na poprawieniu swoich umiejętności skierował się w to nieznane mu miejsce, gdzie nie jest w stanie osiągnąć nic.
- Mi również jest miło Tohaku. - odparł, uśmiechając się lekko. W końcu zwiastowało to, że ich wspólny wysiłek by utrzymać jakoś tą konwersacje się nie marnuje i póki co zmierza w dobrym kierunku, z którego chłopak był zadowolony.
Chociaż próby spojrzenia na drugą arenę i zauważeniem tego co tam się dzieje, wykraczały poza jego zdolności. W końcu nie posiadał wyjątkowych oczów jak Jun'ichi, który raczej nie miałby żadnego problemu z mgłą znajdująca się na arenie. Jednak udało mu się uzyskać. przydatne dla niego informacje, jego rozmówca był tutaj od początku. Więc może byłby w stanie mu pomóc, zapewne nic nie ryzykował zadając kolejne pytanie, jednak tym razem dziwniejsze niż zazwyczaj.
- Skoro jesteś tutaj prawie cały czas od kiedy zaczęły się walki. Widziałeś może chłopaka w masce, która zakrywa całą jego twarz? Nazywa się Jun'ichi. - zapytał się, nigdy przecież nie zaszkodzi spróbować. Jednak także warto byłoby wyjaśnić powód ów nietypowego pytania. Przecież zazwyczaj nikt nie szuka kogoś w taki nietypowy sposób, pytając się innych osób. - Byliśmy razem na misji, gdzie ja zwaliłem. Słyszałem, że przybył tutaj. Dlatego chce go odnaleźć i przeprosić. - dodał, podając podstawowe wyjaśnienie odnośnie poszukiwań zamaskowanego młodzieńca, w końcu on był jego głównym celem wędrówki prawie przez pół świata. Jednak jak na razie nie udało mu się go nigdzie zlokalizować. Przez co coraz bardziej powątpiewał w prawdę słów strażnika.

---

Tohaku

[Minoru]

Minoru nie spodziewał się aż tak miłego powitania. Dotąd ludzie traktowali go obojętnie, a tu taka miła odmiana. Aż żal mu było, że nie spotkał tej dwójki wcześniej. Ukłonił się w kierunku Harishamy, który powitał go w tak niespodziewany sposób, a następnie zajął jedno z wolnych miejsc niedaleko dwójki.
- Ciekawe pytanie. - stwierdził, słysząc pytanie Yosuke o walkę dwóch użytkowników piasku.
– Słyszałem jak jeden z kibiców krzyczał, że kobieta należy do klanu Maji, choć jej nazwisko wskazuje na coś innego. Twierdził również, że posługuje się ona magnetyzmem, choć jasno widać, że używa ciemnego piasku. - jego ręka powędrowała do przodu, wskazując na kupę czarnego piachu ścierającego się z brązowym piaskiem.
- Na pewno kryje się coś za tym, lecz sądzę, że nie ma co się rozdrabniać. Shenzen w swoich poprzednich walkach udowodnił, że potrafi kontrolować swój piasek w kilku strumieniach i że jego piach jest niezwykle szybki. Jednakże tak jak podejrzewałem oboje mogą formować swój piasek w dowolne kształty i ogranicza ich jedynie wyobraźnia. A Nanatsuki jak dla mnie cechuje się o wiele wyższą wyobraźnią od Shenzena. - Wspomniał pierwszy pojedynek, podczas którego już na samym początku stworzyła dwie ogromne konstrukcje, które zamknęły wszelką drogę ucieczki chłopakowi z którym walczyła. Pamiętał również jak w drugim pojedynku użyła swego pisaku by zrobić z niej ogromny parasol, który jeszcze dodatkowo był uziemiony z ziemią, dzięki czemu raiton jej przeciwnika nie mógł się przebić. Kobieta wykazywała ogromne pokłady inteligencji i wyobraźni, to ona była potworem w tym turnieju.
- Dlatego uważam, że to ona wygra. A odpowiadając na twoje pytanie, przygotowuje okolicę do swoich kolejnych ataków. Zresztą spójrz, zaczyna. - wskazał w kierunku areny gdzie Nanatsuki rozpoczęła formowanie ogromnego ostrosłupa, który po chwili ruszył na piaskowego chłopca. Ona sama natomiast uciekła do wody. On sam jednakże skierował swój wzrok na Harishame.
- Wspomniałeś imię Hachimana, zgaduję, że jest jednym z waszych bogów, czy zechcesz opowiedzieć mi o nim więcej? - zagaił z ciekawością. Wiedział tak niewiele o odrębnych światach. Luźniejsza rozmowa, gdzie sam niewiele będzie musiał mówić, pozwalała mu również wykorzystać swój dar do pilnowania Shenzena.

  Ukryty tekst

W wątku: Harisham i Yosuke

[Harisham]

Akurat gdy z Rekinkiem rozmawialiśmy o przeróżnych limitach krwi i specjalnościach poszczególnych klanów, trafia się ktoś, kto zna jeszcze inny, nieznany mi klan. Maji... Zdaje się, że żyją gdzieś na Samotnych wydmach, jednak praktycznie niczego o nich nie wiem. Minoru twierdzi, że posługują się magnetyzmem. Ciekawe co dokładnie to oznacza. Tymczasem jednak, z tego co widać, zwykły piach Shenzena ma przewagę nad tym dziwnym Youmu. Wygląda na to, że ich walka niedługo się kończy i to zwycięstwem Shenzena.
- Magnetyzm? Co dokładnie przez to rozumiesz? Potrafią jakoś wpływać na metale? - mówię do Minoru po czym dodaję - Jak się okazuje wyobraźnia nie ma tu wiele do gadania. Shenzen kontroluje dużo więcej piachu i dzięki temu chyba niedługo wygra walkę.
Skupiwszy się na walce, nieco zapominam o ostatnim pytaniu, jednak prawdziwie wierna osoba nigdy nie potrafi zapomnieć o Hachimanie:
- Hachiman, Bóg Ośmiu Chorągwi, jest opiekunem wojowników oraz rybaków. Ceni on ludzi, którzy stawiają swój honor na wysokim priorytecie oraz wstawiają się swoją osobą za słabszymi. Jest bowiem też bogiem ochrony i pragnie właśnie chronić wszystkich prawych ludzi. W swoim gniewie jednocześnie jest też bardzo straszny. Lepiej nie złościć go haniebnymi uczynkami i złym życiem.

[Yosuke]

Magnetyzm mógł tłumaczyć świetną kontrolę nad mnóstwem odpieczętowanych broni. Youmu zdawała się doskonale nad nimi panować, zaś linek z tej odległości ciężko było dostrzec. Jeśli rzeczywiście brak pręcików do sterowania gwiazdkami oraz nożami to jasno wskazuje w takim razie, że musi mieć nad nimi jakąś kontrolę. Przelanie do nich chakry i kontrola przy pomocy magnetyzmu wydawała się sensownym wytłumaczeniem. Wystarczyło jedynie wiedzieć, że coś takiego istnieje. Bardzo dobrze, że Minoru postanowił się tym z nimi podzielić. Yosuke potwierdził z przekonaniem głową, że uważnie słucha co ich nowy towarzysz ma do powiedzenia. Uwielbiał właśnie takie momenty, gdy pojawiał się ktoś nowy, kto albo próbował zabłysnąć, opowiadając jakieś fajne ciekawostki albo po prostu próbował podtrzymywać rozmowę. W takim właśnie niepozornych chwilach wiele nowych rzeczy można się było dowiedzieć.

-Chyba jednak ma ją w garści!- Patrzył z zaciekawieniem na ten pojedynek. Dziewczyna nadal bazowała na szczelnym osłanianiu się swoich piaskiem, próbując trzymać jak najwięcej bardzo blisko siebie. W odróżnieniu od niej, przedstawiciel Sabaku preferował efektowne posyłanie piasku w każdą możliwą stronę, próbując po prostu zalać swojego przeciwnika piaskiem. W gruncie rzeczy jego styl walki bardzo przypominał ten stosowany przez wielu Suitonowców, po prostu zatopić przeciwnika olbrzymią ilością jutsu. Oczywiście niewiele było osób potrafiących tak swobodnie kontrolować wodę jak on piasek, ale same podstawy były bliźniaczo podobne. A przynajmniej tak sądził w tym momencie Rekinek.

[Minoru]

-Magnetyzm, czyli siła dzięki której można oddziaływać na przedmioty metalowe. Nie wiem jakim cudem opanowali oni taką sztukę, ale prawdopodobnie przelewając swoją chakrę na metalowe przedmioty mogą oni dowolnie nimi sterować.- Wyjaśnił po krótce swoje domniemania Harishamie. Były to jednak jedynie domysły, nic nieznaczące przypuszczenia które mogły się okazać kompletnie nieprawdziwe, albo połowicznie prawdziwe.
- Oj, rzeczywiście nie wygląda to dla niej kolorowo - potwierdził przypuszczenia obu shinobi.
– Lecz nie byłbym jeszcze aż tak do końca przekonanym co do tego czy pojedynek jest już zakończony. Shenzen wysłał cały swój piasek, totalnie pozbawiając się jakiejkolwiek defensywy. Youmu natomiast wciąż posiada po swojej stronie co nieco piachu. Wystarczyłoby, że otoczy się szczelnym kokonem ze swojego piasku i powinna być bezpieczna, a potem… potem to będzie wyścig komu pierwszemu skończy się chakra. - podzielił się swoimi przewidywaniami. Jego wzrok uciekł na chwilę ku drugiej arenie, gdzie właśnie nastąpiła eksplozja. Wciąż jednak widać było tyle co nic. Mógłby podejrzeć co się tam dzieje w inny sposób, ale to co interesowało go najbardziej znajdowało się na arenie pierwszej.
- Więc rozumiem, że jesteś prawym shinobim. Takim który nie będzie brał udziału w wojnach, a jedynie szukać sposobu by je zakończyć?!- zwrócił się do Harishamy, gdy ten przedstawił mu swojego boga.
- Mój bóg jest bardzo odmienny od twojego. Nie jest krwawym bóstwem, nie jest też prawym bóstwem. Patronuje on wszelakiej sztuce i naukom, dlatego też mój lud stroni od wojen… choć to u nas jeszcze niedawno toczyły się działania wojenne między Yamanaka a Hyuga… - Odetchnął mocniej, na wspomnienie niedawnych wydarzeń, które przetoczyły się przez Karmazynowe Szczyty, a teraz zdawały się powtarzać w Prastarym lesie.
- Skąd pochodzicie, widzieliście już co nieco świata?- zagaił dalszą część rozmowy, chcąc dowiedzieć się o obojgu co nieco więcej. By móc wyrobić sobie o nich zdanie.

  Ukryty tekst

W wątku: Harisham i Yosuke

[Tohaku]

Walki, a szczególnie jedna z nich, trwały w najlepsze, gdy zielonowłosy rozmówca zdecydował się zdradzić z tym, że również był shinobi. Ogromny pech czy ogromne szczęście? Trudno stwierdzić, ale na pewno było przewrotnym pstryczkiem w nos od losu to, że do tej pory Tohaku nie został zagadany przez żadnego cywila. No, drugiego dnia trafił się jakiś nędzny grajek, ale tej wymiany zdań nie można było nawet nazwać konwersacją.
Tymczasem ciemnowłosy postanowił nie ustosunkować się w żaden sposób do słów młodzieńca dotyczących umiejętności i rzekomej słabości. Co do tego pierwszego uważał, że już zbyt wielu osobom się zdradził ze swoim Kekkei Genkai, czy to tylko po to, by się popisać, czy w euforii, czy z czystej grzeczności. Bez znaczenia — postąpił niezbyt rozważnie, ale czasu już nie cofnie, dlatego mógł po prostu unikać popełniania tych samych błędów. No a druga część nawet nie zasługiwała na jakikolwiek komentarz. Sam niezbyt sobie radził z własną psychiką, ale to nie usprawiedliwiało takiego uzewnętrzniania się, tym bardziej przed kimś całkowicie nieznajomym. Sporo wysiłku kosztowało jego mózg to, by nie skarcić za to chłopaka.
Potem nastąpiła standardowa wymiana uprzejmości, niby nic osobliwego, a jakże rzadkie dla kędzierzawego młodzieńca. Nawet zmusił się do "miło poznać", co samo w sobie było sporym sukcesem biorąc pod uwagę niemałą awersję do społecznych interakcji. Na dalsze kontynuowanie konwersacji przeznaczył jakąś połowę swojej mocy przerobowej. Pozostała część z zapartym tchem śledziła pojedynek między Youmu a Shenzhenem, raz na jakiś czas tylko zerkając na drugą arenę, czy przypadkiem mgła się wreszcie nie rozwiała. Właśnie dlatego pytanie Naokiego dotarło do niego dopiero po chwili, gdy już mogłoby się wydawać, że zwyczajnie zignorował swojego rozmówcę. Pospiesznie otrząsnął się z transu i zmusił się do spojrzenia na chłopca, trawiąc jego słowa.
— Jun'ichi, Jun'ichi, Jun'ichi — jął powtarzać z lekko zmarszczonym czołem. Coś dzwoniło, ale nie wiadomo dokładnie gdzie, aż wreszcie, jak to zwykle bywa w takich sytuacjach, zstąpiło na niego olśnienie. To ten zamaskowany dziwak, którego wymazał z pamięci jak większość walczących, którzy odpadli już na samym początku.
— Ach, tak! Odpadł w pierwszej rundzie i tyle go widziałem. Nic więcej nie wiem — odpowiedział, niezbyt zainteresowany motywami zielonowłosego. Chłopiec został siłą rzeczy sklasyfikowany w skłonnym do szufladkowania umyśle jako mięczak, który raczej nie miałby niecnych zamiarów. Naiwne i dość hipokrytyczne biorąc pod uwagę problemy ciemnowłosego, no ale cóż, kto nigdy nie wykazuje toksycznych skłonności, niech pierwszy rzuci kamieniem.
Tymczasem na mniej interesującej arenie coś huknęło, po niedługiej chwili raz jeszcze i... został ogłoszony werdykt? W jednym momencie oczy widowni skierowały się z ciekawością na pole, gdzie mgła zaczęła się już nieco przerzedzać i gdzie zwycięska Tamaki górowała nad przegranym Yuu. Tohaku był zmuszony przyznać, że na początku jej nie docenił. Poza dość widowiskową wymianą ciosów z Yoshimitsu nie pokazała zbyt wiele, ale najwidoczniej taki zapobiegawczy, taktyczny styl walki się opłacał. Niestety dla niej, chłopak nie sądził, by miała jakiekolwiek szanse w finale, o czym zdecydował się poinformować swojego delikatnego rozmówcę.
— Zwycięzca tej walki — wskazał gdzieś pomiędzy piaskowego, a piaskową — będzie zwycięzcą całego turnieju. Z tego co widziałem wydaje mi się, że ta dziewczyna, która właśnie wygrała, preferuje walkę w zwarciu, a ta dwójka każdego swojego przeciwnika wykończyła na dystans. — Ot, kolejny zagajony temat. Trzeba przyznać, że siedemnastolatek nie spodziewał się, jak przyjemna mogła być niezobowiązująca rozmowa z zaledwie jedną osobą na raz. Oto pierwszy krok na drodze do odbudowania podniszczonej psychiki.

---

W wątku: Naoki.

[Harisham]

Wojna o której mówi Minoru, to musiała być wojna pomiędzy klanem Hyuga i Yamanaka. Nie widzę, aby miał te specyficzne białe oczy, takie jak ma Tamaki. Wychodzi więc na to, że Minoru jest z klanu Yamanaka. Albo też nie. Zbyt mało wiem o obu klanach, aby móc ich rozpoznać. Tak naprawdę nic nie wiem o obu. To, że Tamaki ma takie oczy, wcale nie musi oznaczać, że reszta członków jej klanu wygląda podobnie. Tak czy inaczej, dobrze jednak słyszeć, że nasz rozmówca jest pobożnym człowiekiem.
- Ha, Tamaki jednak wygrała. Przez tę mgłę nic nie było widać, ale na tym chyba polega sposób walki tej dziewczyny. Nie spodziewałem się, że tak daleko zajdzie, gdy ją z tobą zobaczyłem w trakcie zapisów na turniej, Rekinku. - mówię na widok wygranej Tamaki, po czym odpowiadam Minoru - Staram się być jak najbardziej prawy i honorowy. Hachiman jednak wie, że podobnie jak i inni popełniam błędy. Dlatego też przegrałem swoją pierwszą walkę w tym turnieju. Bóg Ośmiu Chorągwi musiał chcieć mi powiedzieć, że zboczyłem z jego ścieżki. Wciąż jednak pozostaję wojownikiem. Losem wojownika jest udział w wojnie. Mam zamiar walczyć jednak jedynie dla tych, którzy sami są prawi i toczą sprawiedliwą wojnę. Ty natomiast, jak rozumiem, mówisz o Tenjinie?
Znów zapominam się na chwilę, gdy zaczyna się mowa na temat Hachimana i wiary. Po chwili jednak odpowiadam na ostatnie pytanie:
- Jesteśmy obywatelami Cesarstwa. Ja należę do klanu Hozuki, a Yosuke do klanu Hoshigaki.

[Yosuke]

Kilka wybuchów, mnóstwo mgły i ogłoszenie zwycięzcy. Rekinek z niecierpliwością wyczekiwał tego momentu. Zżerająca go ciekawość i brak dokładnych informacji nieco zaczęła go martwić. Do tej pory świetnie sobie radził karteczkowi wojownik, nie dając szans ani swojej pierwszej przeciwniczce, ani nawet Masako, które pokonał. Głos samuraja przebił się przez aplauz tłumów na trybunach, obwieszczając, że przedstawicielka rodu Hyuuga kolejny raz doprowadziła do pokonania przeciwnika.

-HA! Wygrała, znowu! Chyba nikt jej nie doceniał, a teraz proszę. Dotarła do samego finału- Podskoczył ze szczęścia. Z całą pewnością była ona największą niespodzianką tego turnieju, pokonując kilku solidnych kandydatów do tytułu mistrza, w tym tego oszusta. Ekko musiał mieć wyraźnego pecha, że tak prędko trafił na nią, Hachiman musiał doskonale nad wszystkim czuwać, stawiając na jego drabince Tamaki. Druga z półfinałowych walk przeszła obecnie na drugi plan. Co prawda sporo się tam działo, możliwości tak swobodnej kontroli piasku pozwalało na olbrzymią dowolność, ale jednak informacja z pierwszego pojedynku przyćmiła ten emocjonujący piaskowy pojedynek.

-O jakiej wojnie mówicie?- Zapytał, patrząc to na Hozukiego, to Minoru. Głównie na tego drugiego, jakby chcąc dostać nieco więcej informacji. Sam nie był zbytnio zaznajomiony z historią dawną lub obecną, jednak po tym, jak usłyszał nieco opowieści o Krwawym Pokoleniu i wydarzeniach z tamtego okresu, zapragnął dowiedzieć się jeszcze więcej o innych rzeczach. Skoro teraz miał możliwość wypytać kolejną osobę, pochodzącą z innego zupełnie regionu świata, to aż szkoda było z tego nie skorzystać.

[Minoru]

Do uszu Minoru dotarł wynik pojedynku z areny drugiej. I musiał przyznać, że był równie zaskoczony co jego dwaj towarzysze, a może nawet bardziej. Prawdę mówiąc nie wierzył w to, że wygra ten pojedynek. Wiedział, że pokona swoich dwóch pierwszych przeciwników, głównie dlatego, że obaj jej przeciwnicy tak w pierwszej rundzie jak i w drugiej byli tai userami. A dla Minoru nie istnieli lepsi tai-userzy niż Hyuga. W tym jednak pojedynku miała przeciwko sobie shinobi używającego prawdziwego ninjutsu i to nie byle jakiego, ale szybkiego i zwrotnego papieru. Jutsu zdolnego dociągnąć Yuu do półfinału i to przeciwko dwóm użytkownikom katonu.
- Niesamowite. Stawiałem, że w finale spotkają się Nanatsuki i Yuu.- Czy oznaczało to, że finał był już zadecydowany i wygra osoba, która wygra pojedynek na pierwszej arenie? Niekoniecznie. Tamaki stosowała cały czas tą samą taktykę. Mgła i przeszywający mgłę byakugan. Jej przeciwnik nie będzie posiadał tej mocy, dziewczyna miała szansę. Tą uwagę postanowił jednak zachować dla siebie.
Z zaintrygowania wyrwał go głos Harishamy. Pokiwał głową twierdząco na znak, że zrozumiał co chciał mu przekazać na temat swego boga i jego własnego postępowania.
– Tak, bóg czczony w moich rejonach nosi imię Tenjin, ten który niesie oświecenie. - Potwierdził przypuszczenia Harishamy. Sam, nie był wielce pobożnym człekiem, nad religię stawiał swoją własną moralność, lecz wierzył w bogów i w to, że mogą patrzeć oni przychylnie od czasu, do czasu na swych wyznawców. I w końcu Harishama zdradził mu kilka prostych tajemnic. Podał klany do jakich należeli obaj, a także nazwę krainy z której pochodzili. Nim jednak zdążył odpowiedzieć, wtrącił się Yosuke, który zadał pytanie o wojnę.
- Mowa o wojnie jaka przetoczyła się przez Karmazynowe Szczyty zaledwie przed rokiem. Konflikt rozpoczęty przez Hyuga, gdy napadli na graniczny posterunek klanu Yamanaka. Choć ci twierdzą, że to Yamanaka rozpoczęli konflikt. Moi władcy jednak należą do ludu dyplomatycznego, nie bawiącego się w wojny, dlatego jestem pewien, że to Hyuga rozpoczęli ten pojedynek. - Jego pięści zacisnęły się mocniej. Sam nie stracił nikogo w tej wojnie, lecz miał sąsiadów którzy stracili dzieci, ojców i mężów.
– Wojna była krwawa, choć działa się jedynie w przygranicznych rejonach. Wielu zginęło po obu stronach. Przynajmniej ludność cywilna była bezpieczna. Wszystko zakończyło się w momencie gdy przybył ród Koseki. Byli oni pośrednikami w negocjacjach pokojowych i jestem pewien, że bez nich walki by jeszcze trwały. - Dokończył opowiadanie na temat konfliktu i przeszedł do kolejnego pytania.
– Byłem kiedyś w cesarstwie, gdy koronowano cesarza, nawet udało mi się go poznać, choć spotkanie to trwało zaledwie kilka chwil. Jak wygląda teraz u was sytuacja, może odwiedziłbym jeszcze raz cesarstwo. - zakończył nie chcąc być zbyt wścibskim, wszak i tak wypytywał o zbyt wiele.

  Ukryty tekst

W wątku: Harisham i Yosuke