Shinobi War PBF Naruto

Szkoła Taka: Ogród Niewielki kompleks zieleni na tyłach świątyni, zagospodarowany wokół niewielkiego stawu, zasilanego tutejszym strumieniem. Idealne miejsce dla tych, którzy kochają przyrodę i lubią odpoczywać na jej łonie, z dala od zgiełku sal treningowych i dojo. Jest to też dobre miejsce do medytacji i zaśnięcia, bez obawy o swoją głowę, czyli najogólniej, miejsce do rekreacji, spacerów i wypoczynku w otoczeniu zieleni, śpiewu ptaków i pluskania wody, które widać na obrazku.
Centralnym punktem Ogrodu jest staw z krystalicznie czystą wodą i kamienistym dnem, który zamieszkują kolorowe karpie koi, ciesząc oko odwiedzających. Mniej więcej na środku zbiornika znajduje się niewielka wysepka z drzewami i kwitnącymi krzewami, na którą można się dostać czerwonym mostem z jednej strony, lub skacząc po kamieniach z drugiej. Strumień, zasilający staw, również można przejść z jeden strony po moście, a z drugiej po mniejszej kładce.
Wokół stawu wytyczono ścieżkę, posadzono kwitnące drzewa i krzewy, ułożono kamienie i umieszczono kamienne pagody, które po zmroku służą za lampiony i oświetlają drogę. Jest tu także niewielki budynek, w którym można wypić herbatę, zjeść posiłek, lub zwyczajnie schronić się przed deszczem. Całość ogrodu jest zawsze zadbana i utrzymywana w jak najlepszym stanie. Oczyszczanie i odśnieżanie ścieżek, grabienie liści, przycinanie drzewek i krzewów, to z całą pewnością ciekawe zajęcie dla uczniów Szkoły Taka, które od czasu do czasu jest zlecane, czy to chętnym, czy to w ramach kary.

- Mistrz Amatsurama

- Przechodzimy TUTAJ

- Mistrz Amatsurama - głos

Chyba nieco przesadziła z gradem pytań, widocznie za dużo chciała wiedzieć od biednego posłańca widocznie trzeba było szukać odpowiedzi u źródła. Do którego została wysłana, właściwie została poinformowana że „Czekaja w ogrodzie”. Domyśliła się że chodzi o bohaterów dnia dzisiejszego. Zerknęła tylko niepewnie za szybko oddalającym się chłopakiem i ruszyła w przeciwnym kierunku czyli na wskazane miejsce spotkania.
Po nie długim czasie wkroczyła na tereny zielone wypatrując zleceniodawców przygotowań tej uroczystości. Znała z widzenia stałych bywalców ogrodu, więc wypatrywała nowych twarzy chociaż podejrzewała, że już pewne ustalenia trwają i gości nie zostawiono samych sobie i ktoś im towarzyszy. Kiedy już ustali dokładniejsze miejsce spotkania podejdzie i ukłoni się w powitalnym geście przedstawiając się i cel swojej obecności jakim jest pomoc parze młodej.

Zamiast pary młodej, która miała się tu znajdować doszedł jej jedynie kobiecy szloch. Na razie mnie mogła zlokalizować jego źródła chociaż mogła się domyślać kto tak łkał. Natomiast powód płaczu był łatwy do odgadnięcia, a właściwie powody którym był ogólny rozgardiasz. Smutno zwisające girlandy kwietne i ludzie którzy niby coś robili, ale ogólnie prace nie wyglądały jakby posuwały się do przodu.
Już miała ruszyć na poszukiwania kobiety, kiedy dotarł do niej zapach spalenizny za którym postanowiła podążyć najpierw. I słusznie, bo niemal w ostatniej chwili dopadła do pozostawionych samym sobie placuszków. Zauważyła że trzy najbardziej skrajne nie nadają się do zaserwowania nikomu, co prawda nie poznała jeszcze wszystkich tajników kuchni Kaigan i zwyczajów weselnych ale była przekonana że cokolwiek by to nie było nie powinno mieć czarnego koloru i zapachu spalenizny. Sprawnie pościągała je z paleniska umieszczonymi obok. Zostawiła pościągane placuszki na talerzu na stoliku obok i ruszyła na poszukiwania płaczącej istoty, licząc, ze uda się jej po drodze zgarnąć kogoś, by poinformwa go o uratowanym jedzeniu i może jeszcze uzyskac jakieś informacje.

Na szczęście sprawę wypieków pozostawiła w innych, miejmy nadzieję, bardziej uważnych rękach. A następnie udało się jej odnaleźć źródło płaczu. Dobrze wypracowany spokój i lata doświadczenia pozwoliły jej zachować niewzruszona twarz, kiedy zobaczyła w jakim stanie znajduje się przyszła panna młoda. To teoretycznie powinien być najszczęśliwszy dzień w jej życiu. Albo chociaż najpiękniejszy a tu niewiele rzeczy było piękne, no może fryzura jakoś trzymała poziom.
Dobrze, że nie widziała co się dzieje na zewnątrz….
– Dobrze, coś na to poradzimy – odpowiedziała pewnym głosem, nawet jeśli w środku nie była o tym przekonana. Delikatnie odebrała różowookiej pędzelek z reki, żeby nie poczyniła większych szkód Nie była mistrzynią makijażu, ale na pewno jej ręka była pewniejsza niż tej roztrzęsionej istoty. Na szczęście kosmetyczka była świetnie przygotowana. Na początek usunęła miękkim materiałem nasączonym specjalnym płynem resztki czarnego malowidła. -Proszę nie płacz już – odezwała się przeszukując dostępne kosmetyki. –Rozmaże się pani- powiedziała łagodnie. Zastanawiała się czy o coś zapytać kobietę, ale zapewne byłoby to niegrzeczne. Mimowolnie wracała myślami do swojego dnia ślubu. – Jaki powinien być ten makijaż? Nie pochodzę z tych stron i nie znam zwyczajów ślubnych, i nie chciałabym was rozczarować powiedziała lekko przepraszającym tonem jednak przeważała w nim chęć pomocy.

„Wyglądać ładnie?” to chyba dało się zrobić i nie chciała tu wchodzić w dywagacje na temat czym jest piękno i jak je postrzegamy. Pomijając już kwestie o pięknym wnętrzu to każdy kraj miał inne standardy piękna. I sadząc po stanie psychicznym przyszłej panny młodej uznała, że więcej od niej nie wyciągnie.
Kiedy tu szła wydawało się jej że młodzi znają się, zważywszy na pośpiech z jakim wszystko było przygotowywane, z relacji posłańca zrozumiała iż pan Hasao nalegał na ślub jeszcze dziś. Więc nie były to jakieś długotrwale pertraktacje, zastanawiał ją jedynie pośpiech w jakim wszystko było organizowane. Siostra panny młodej nie zdąży z sąsiedniej prowincji dotrzeć na uroczystość. To przynajmniej znaczyło że rodzina panny młodej wie o uroczystości, a przynajmniej siostra wie. Sama dziewczyna tez nie wyglądała na zmuszaną siłą do zamążpójścia. Trudno było powiedzieć czy się cieszy czy jest pogodzona z tym faktem.
Ayame mimowolnie wracała myślami do swojego dnia ślubu, tam wyglądało wszystko inaczej. Znaczy w sumie nie wiedziała jak wyglądało to z zewnątrz to z jej punktu widzenia wszystko było przygotowane perfekcyjnie poza panem młodym który podobnie jak ona został wzięty z zaskoczenia i to na niego trzeba było czekać aż się przygotuje. Ale sama ceremonia, ich stroje, potrawy, goście czyli właściwie sama najbliższa rodzina byli już na miejscu wszystko czekało na nich. Jedyne o co musiała się martwić to by się nie potknąć i nie zakrztusić.
– Witaj – uśmiechnęła się, w całym tym zamieszaniu zapomniała dobrych manier – Nazywam się Kakita Ayame. Pozwól, że dzisiaj będę towarzyszyć panience w przygotowaniach do ceremonii ślubnej- ukłoniła się delikatnie tylko na tyle by zaznaczyć gest powitania i chęć służenia pomocą. Nie było czasu do stracenia więc po spełnieniu formalności przystąpiła do działań. Najpierw oceniła kimono ślubne, by móc dobrać do niego makijaż. Zaczęła od lekkiego wyrównanie cery dziewczyny na twarzy i dekolcie a następnie zabrała się za makijaż oka nakładając jedynie odrobinę jasnoniebieskiego cienia dla rozświetlenia, z tego co zauważyła przez miejsce ceremonii przewijało się trochę niebieskich kwiatów i ozdób zasugerowała się tą konwencją, czerwień wyglądałaby źle w porównaniu do różowych tęczówek. Potem sięgnęła po nieszczęsny pędzelek umoczony w czarnym malowidle rysując tym razem już proste kreski na oczach i może nie były idealnie symetryczne, ale na tyle dobre by nikt nie odnotował tego bez bliższego przyglądania się. Podmalowała rzęsy i brwi, ale dość delikatnie by na główny plan wysunąć usta. Wybrała mocna czerwień, właściwie to nie bardzo miała co wybierać, bo tylko taki kosmetyk był dostępny, ale przynajmniej to się jej zgadzało. Czerwień symbol szczęścia i pomyślności. Na sam koniec podała lusterko dziewczynie, by ta mogła ocenić efekty pracy. Oby była zadowolona tak jak Ayame, bo nie ma czasu na poprawki. Za parę minut makijaż wyschnie i będzie można zacząć się ubierać. Z tego co Ayame zdążyła zauważyć kimono było o wiele lżejsze niż to co ona miała na sobie w dniu ślubu.
– Pamiętam, że w dniu ślubu bardzo się stresowałam, a ostatecznie wszystko udało się bardzo dobrze, przynajmniej tak to zapamiętałam - czyli nie przejęzyczyłam się czytając jedno zdanie i nie przewróciłam się a najpiękniejsze było jek ściągnęłam to przepiękne i przeniewygodne kimono. Tak, zdecydowanie to był najlepszy moment tego dnia
Kiedy tylko różowooka będzie gotowa pomoże jej w ubraniu tabi i poczeka aż ubierze spodnią bieliznę czekając aż będzie mogła nałożyć juban i dodatkowy materiał tak by kimono leżalo potem idealnie i o ile w makijażu nie czuła się pewnie to ubierać umiała.