Najważniejszym budynkiem wchodzącym w skład kompleksu szkoły, jest świątynia boginią Amaterasu, która jest równie stara co sama szkoła sztuk walki. Budynek sakralny jest dwupoziomowy, pierwsze piętro jest ogólnie dostępne dla wszystkich poszukujących chwili modlitwy, drugie piętro natomiast dostępne jest jedynie dla mnichów, kapłanów oraz mistrzów szkoły. Do świątyni prowadzi siedem stopni ,przed którymi na specjalnej drewnianej szafce należy pozostawić swoje budy, ci którzy nie dopełnią tego obyczaju muszą się liczyć z karą ze strony kapłanów, lub też adeptów samurajskiego rzemiosła, którzy w ramach samodoskonalenia cnót cierpliwości i wytrwałości pełnią przed wejściem straż (w czasie oficjalnej warty mają na sobie pełny bojowy rynsztunek, pod postacią zbroi, dwóch mieczy oraz glewii naginata). Strażnicy pilnują też, by nikt z przybyłych nie skierował swoich kroków ku schodom prowadzącym do zamkniętej części budynku – próba wejścia tam może się skończyć nieprzyjemnie.
Pozbywszy się obuwia, przybysz może pokonać stopnie i minąwszy straż wejść do świątyni, której podłoga wyłożona jest bambusowymi matami, wymienianymi w miarę niszczenia się. Naprzeciwko od wejścia ustawione jest wysokie na 3 metry zwierciadło – symbol Bogini Słońca i największy skarb świątyni – inkrustowane jest bowiem złotem i drogimi kamieniami. Niezwykłym jest, że w tym przybytku nie znajdzie się ani jeden posąg, czy też malunek przedstawiający Amaterasu – najwyższa, która każdego dnia spogląda na ziemię nie daje się uwiecznić w tak niedoskonałej formie – tylko lustro może oddać jej wspaniałość. Do samego lustra podejść się nie da, niewysoka drewniana barierka oddziela tą część świątyni tak, by niegodna ludzka dłoń nie dotknęła świętości.
Naprzeciwko lustra (w odległości 15 metrów od niego, zaraz przy wejściu do budynku) znajduje się dzwon z grubą liną, służącą do modlitwy. Pod dzwonem znajduje się niewielka drewniana skrzyneczka, do której należy wrzucić ofiarę za spełnienie się modlitwy. Mechanizm modłów jest dosyć prosty, wystarczy pociągnąć za linę, która wzbudza głos dzwonu, następnie wrzucić jedno (albo więcej) Ryo do skrzyneczki, pomyśleć swoją modlitwę i znów pociągnąć za linę – proste.
W prawym skrzydle budynku znajduje się niewielki ołtarzyk, tym razem zaopatrzony w wizerunek bóstwa – łysego mężczyzny w szatach mnicha o dziesięciu dłoniach. Znajduje się przy nim pudełeczko z świeczkami, które można zapalić i postawić na świeczniku, jako trwającą modlitwę – oczywiście, należy również wnieść opłatę wysokości minimum jednego ryo.
W lewym skrzydle budynku znajduje się niewielki pulpit do pisania, przy którym znajduje się wiele kartek i zestaw do kaligrafii. Można tutaj wypisać intencję swojej modlitwy, którą następnie przywiązuje się do drewnianej drabinki. Raz na tydzień kapłani zbierają modlitwy, które następnie są spalane w specjalnym palenisku, położonym z tyłu budynku.
Najważniejsze święta:
- 21 Czerwca – najdłuższy dzień w roku, w którym to Amaterasu najdłużej panuje na niebie. Obchody tego dnia polegają na tańcu kapłanek, przez który opowiadają one historię jak to Amaterasu, jako najsilniejsza z rodzeństwa (obok Tsukuyomi i Susanoo), objęła tron nieba. Wszystkiemu towarzyszą muzyka, śpiew, wyniesienie w procesji wielkiego zwierciadła oraz pokaz sztucznych ogni wieczorem,
- 21 Grudnia – Najkrótszy dzień w roku, moment w którym Amaterasu jest najsłabsza. Tego dnia w świątyni panuje cisza, drzwi do głównego budynku są zamknięte i nikt nie jest wpuszczany do środka. O północy natomiast na głównym placu wypuszczane są latające lampiony w ogromnej liczbie, które mają symbolizować powrót bogini słońca i dodać jej siły.
- Wiosna, w okolicach równonocy wiosennej – moment kiedy Amaterasu powoli wraca do sił. Jest to cykl, trwający trzy dni obchodów, w czasie których kapłani oraz adepci szkoły samurajskiej, ubrani w długie szaty z wysokimi czapkami dają pokaz łucznictwa, specjalnie świszczącymi strzałami, które mają odstraszyć złe duchy i dodać sił bogini słońca. Każdego wieczora, przez ponad godzinę trzydziestu bębniarzy wybija rytm, który ma nie tylko odpędzać złe duchy, ale i zwiastować nadejście dłuższych dni.
- Jesien, w okolicach równonocy jesiennej – moment, kiedy zmęczona letnią praca Amaterasu powoli słabnie. Na ten czas, świątynia zostaje udekorowana liśćmi klonów, które są spalane w specjalnym palenisku. Dodatkowo, przygotowywane są bogate potrawy oraz specjalny rodzaj sake, który ma zaprosić dobre duchy i umocnić Amaterasu. Wieczorami kapłanki grają na koto i wykonują tzw. taniec Księżyca i Słońca.
