Dojo szkoły Taka

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
5/30



What is summer?
There are the rocks,
It''s a faith over the blackening ray.


Mistrz Omi milczał. Nie ocenił wyboru Asagiego, nie mieszał się w jego decyzje. Jeśli młody samuraj życzył sobie pomówić z chorym, nie mógł mu tego odmówić, jednakże w kwestii mistrza Zenpachi musiał udzielić Żurawiowi pewnych wyjaśnień, które były tutaj niezbędne, aby nie pozostawał w błędzie. Przesunął powoli dłonią po oczach, jakby dostał się do nich gęsty pył towarzyszący zakurzonej drodze przez krainy i miasta, po której stąpali wszyscy wojownicy od zarania dziejów. Łagodnej ciszy nie mąciło już nic, krzyki chorego albo zostały stłumione przez mnichów, albo umilkły same pod wpływem bólu i grozy. Westchnął ciężko. Wszystko byłoby prostsze, gdyby...

- Cały kłopot leży w tym, Asagi, że mistrz Zenpachi opuścił nas na dwa tygodnie przed owym wydarzeniem i ruszył do Sakai, gdzie bawi w świątyni Onikirimaru, w szkole Ryu, odwiedzając swojego przyjaciela, Tetsuiego Zante. Mówiono coś o zwojach i o pewnym problemie...Ale nie wiem nic bliższego - rzekł, wzdychając i przesuwając spojrzeniem po wahających się cieniach, które prześlizgiwały się płynnie po ciemnym podłożu i drżały w jasnym świetle pochodni. Szli wciąż szybkim krokiem, skręcając w kolejne korytarze, wchodząc i schodząc na niższe i wyższe poziomy. W końcu wreszcie przeszli z budynku do budynku i znaleźli się już w innym pawilonie, którego ściany pokryto kolorem krwistej czerwieni, a podłogę z kamiennych płyt ozdobiono malunkami jastrzębi - bystrookich ptaków, które zwiastowały wielkość, symbolizowały rozwagę i obserwowały uważnie sytuację, nim zadały kończący cios swym ostrym dziobem lub wbiły zakrzywione szpony w zesztywniałe zwłoki ofiary.
-Tak czy inaczej - kontynuował mistrz, wybierając kolejny z zawiłych i długich korytarzy z widocznym na końcu posągiem przedstawiającym postać mężczyzny w udrapowanej szacie z kapturem. Nikt już wśród mnichów dobrze nie wiedział, czym był ten monument; czy przedstawiał on jakiegoś boga? Poprzedniego mistrza szkoły Taka? Jakiegoś mędrca? Szczególnie wybitnego wojownika? Mimo wszystko rzeźbę pozostawiono na widoku z szacunku dla przeszłości, a jednym z licznych zajęć adeptów, tych bardziej ciekawskich i chętnych do poznawania wiedzy, było zgłębianie tajemnicy tego posągu. Oczywiste było, że żaden z nich nigdy się nie dowie, jaka to umarła mądrość ukrywa się w tej rzeźbie, ale może kiedyś, może... - tak czy inaczej, Asagi-san, mistrz jest nieobecny. Skontaktowaliśmy się z nim listownie i czekamy na odpowiedź, a do tego czasu poruczono mi zajęcie się tą sprawą...

Umilkł na dłuższą chwilę. Podeszli do wielkich drzwi, za którymi słychać było wyraźne jęki chorego i odgłosy wymiotów. Starszy mistrz otworzył je, po czym dokończył swoją myśl tym spokojnym, pełnym smutku i zmęczenia głosem:

-Jak na razie zabezpieczyliśmy teren świątyni, zakazaliśmy adeptom go opuszczać i podjęliśmy wszelkie czynności, by wyśledzić zbiega, jest bowiem pewne, że morderca uciekł ze świątyni. Ale mimo to...Gdyby tylko Zenpachi-sensei nie musiał wyjechać...

Westchnął ciężko. Tak, widać było, że ciężar odpowiedzialności narzucony na ramiona mistrza Omiego niczym ciężkie wiadra wypełnione wodą, noszoną do obmycia się z brudów i cieni , zbyt go przytłacza. W tej sytuacji powrót Asagiego w mury starego dojo wydawał się wręcz opatrznościowym zrządzeniem losów. Takie sprawy powinno się powierzać młodym i bystrym, pozwalając, by doszli oni do sprawiedliwości i prawdy, a samym należałoby usuwać się powoli w cień, oddając im ważne stanowiska. W końcu nic na tym świecie nie trwa wiecznie, musi dochodzić do pewnych...przetasowań. Krąg życia nie może być martwy.

Chłopak leżał bezwładnie na futonie na lewym boku, łapiąc powietrze w spieczone, spierzchnięte usta pokryte krwią i jakąś wydzieliną, w której Asagi po chwili rozpoznał wymiociny. Po lewej stronie jego łoża znajdowała się spora, żółta plama, którą właśnie wycierał ze stoicką cierpliwością jakiś nowy mnich-medyk; musiał przybyć po jego wyjeździe, bo Kakita nie rozpoznawał jego twarzy. Przerwał swoje zajęcie, by skłonić się delikatnie nowo przybyłym, a później śpiesznie gdzieś wyjść.
Młody Kodama miał długie, jasnorude włosy sięgające pasa, teraz związane z pomocą sznurka tak, by mu nie przeszkadzały, bladą jak u trupa twarz, szczupłą - może aż zbyt szczupłą - sylwetkę i wydawał się dość wysoki jak na swój wiek. Mógł mieć około trzynastu lat. Dygotał na całym ciele, twarz miał zlaną potem, a usta co chwila rozchylały się w rozpaczliwym, głośnym jęku. Z pozoru nie dałoby mu się wielkich szans, ale kiedy usłyszał kroki, podniósł spojrzenie. Wyglądał jeszcze w miarę przytomnie, jeszcze był świadomy; czyż właśnie to w tym wszystkim nie było najokrutniejsze...?

-O-Omi-s-s-ssenseiii... - wyjęczał słabym, drżącym głosem. - B-boli...K-kim jesteś, p-panie...?

W jego oczach tliło się przez chwilę światełko jakiegoś dziwnego uczucia. Czyżby nadziei? Na to, że albo skrócisz jego męki, albo będziesz w stanie mu pomóc w jakiś sposób?

[Kakita Asagi]

Słysząc, że wielki mistrz był nieobecny, niebieskooki zmarszczył brwi w zamyśleniu - dobry moment by zaatakować szkołę, aczkolwiek przecież jakiś "następca", nawet nieoficjalny, powinien się sprawą zajmować i dbać o bezpieczeństwo. Co prawda, kiedy kota nie ma, myszy harcują, jednakże fakt, że głowa zajmuje się swoimi sprawami nie wpływa na to, że serce czy też płuca zaprzestają swej pracy. Jakby jednak nie było, wyprawa mistrza do innej szkoły zainteresowała Żurawia, zdecydowanie będzie to kwestia jego dalszych rozważań, kiedy tylko rozwiążę sprawy z swej rodzinnej szkole, bo to, że to zrobi było dla niego oczywiste i stanowiło najwyższy obowiązek, dlatego też na nim swoje myśli postanowił skupić...

Wędrując dalej przez świątynny kompleks, niebieskooki nie zdołał w pełni uwolnić swojego umysły od wspomnień, które to wypływy dosłownie z każdego zakamarka. Sekretna rzeźba, "złośliwie" umiejscowiona w centralnym obszarze jednego z pawilonów i dla niego przez długie lata była zagadką. Zagadką, której rozwiązanie było... dość specyficzne. Chcąc poznać sekret posągu, należało bowiem pytań, ale nie mnichów czy też starszych szermierzy, lecz starych ksiąg i zwojów. Oczywiście, dostęp do nich był wysoce ograniczony i wymagał uzyskania odpowiednich zgód oraz staranności, ale oto właśnie była rola rzeźby. Pobudzić ciekawość młodych adeptów do poszukiwania wiedzy i by stale stawiać kolejny krok - dokładnie ta myśl była przewodnim przesłaniem szkoły Taka.
- Rozumiem. - odpowiedział krótko na ostatnie słowa mnicha. Skoro zadanie spadło na mistrza Omi'ego, z nikim innym nie było sensu konsultować dalszych działań, jednocześnie wiele wskazywało na to, że cokolwiek Asagi uczyni, będzie uważane za słuszne. Swoją drogą, niebieskooki nie był pewien co do tego, czy sędziwy mnich był odpowiednią osobą do przeprowadzenia śledztwa. Był niewątpliwie mądrym człowiekiem, pobożnym, ale był mnichem - miast sztukę miecza zgłębiał sztukę ludzkiego umysłu i natury. Chociaż zarówno ściezka mnicha, jak i wojownika wymagała doskonalenia swojego umysłu, o tyle jednak mający w pogardzie codzienne sprawy i ludzkie pragnienia święci mężowie (i kobiety) nie mogli być wzorami dla tych, którzy swój los związali z ostrzem szabli...

- Mistrzu Omi, ja również ubolewam nad tym co się stało i nieobecnością mistrza Zenpachi, jednakże obowiązek rozwiązania tej sprawy spada równie na mnie, jak na każdego innego mieszkańca szkoły. Czyż nie godzi się nie spocząć, póki po ziemi stąpa zabójca ojca? - zapytał młody samuraj, cytując, a raczej parafrazując jeden ze świętych tekstów traktujących o obowiązki i posłuszeństwie. Tak, obecne zdarzenia Asagi traktował w kwestii bardzo osobistej, ta szkoła i świątynia były jego domem, zawsze mógł liczyć na wsparcie tak z jej strony jak i mieszkańców tych murów - podniesienie na nich ręki było niczym innym jak wymierzeniem ostrza przeciwko jego rodzinie i jemu samemu. Krew zmyć mogła tylko krew.
Widząc ofiarę ataku i wychodzącego mnicha, którego nie znał, niebieskooki posłał badawcze spojrzenie. Nie znał się na truciznach, ale jasnym było, w jakich wielkich cierpieniach kona młody mnich. Pewne było jedno, nie wiedzą jak mu pomóc i trudno orzec, czy jedyne co mogą zrobić, to przedłużać jego agonię. Młody samuraj zapragnął w jednej chwili skrócić męki młodzieńca, ale wstrzymał się. Na sprawy ostateczne przyjdzie czas i gdy okaże się, że tylko takie jest rozwiązanie, spełni i tą posługę.
- Kakita Asagi, adept szkoły Taka, przybywam z Teiz. - przedstawił się niebieskooki, chociaz nie wiedział ile z jego słów dotarło do nieszczęśnika. Podejrzewał jednak, że wiele, jego spojrzenie było jeszcze jasne, mógł więc mówić.
- Kodama-san, przybywam by rozwiązać tą sprawę. - rzekł po chwili przysiadając przy mnichu, cóż miał na myśli? Czy była to obietnica, że zaraz go zabije, czy go pomści, a może znajdzie lekarstwo i wszystko na raz?
- By ci pomóc, potrzebuję jednak pomocy. Wiem, że to wielki wysiłek, ale powiedz co pamiętasz z momentu kiedy zacząłeś się czuć źle. Każdy szczegół ma wielkie znaczenie. - mówił spokojnie, ale z delikatną presją. Tym wojownicy różnili się od mnichów - on musiał działać, a do tego potrzebował informacji...

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
7/30



What is the summer? - it's a lilium,
Faithfulness over forest that gets black.
Summer again remembered to soul
About the most important thing,


Spierzchłe usta chłopaka zadrżały lekko. Spróbował się podnieść, wstać, ale z głośnym krzykiem wielkiego bólu opadł na poduszki. Mistrz Omi począł szukać za pazuchą jakiejś chusteczki lub materiału, wzywając jednocześnie Asagiego, by ten podtrzymał głowę chorego. W pewnym momencie jednak - niestety! - młody Kodama nie dał rady się powstrzymać i z jego ust wydarła się fontanna żółci zmieszanej z krwią i czymś czarnym. Wszystko to zbryzgało łóżko, Asagiego i mistrza Omi, a sam chory rzucał się przez chwilę z bólu tak, że zachodziła obawa, że już umiera. Wreszcie jednak znieruchomiał i podniósł zmęczone, tak bardzo zmęczone oczy na Kakitę, próbując sobie cokolwiek przypomnieć. Niestety, szło mu to z wielkim trudem, zważywszy na okoliczności. Mistrz Omi głęboko westchnął, po czym oparł się o ścianę i spojrzał w dół, jakby rozmiar cierpień chłopca sprawił, że jego starcze ramiona przygarbiły się pod wpływem odpowiedzialności, której nie sprostał. Gdyby tylko tamtego wieczoru zajrzał do sypialni braci Kodama...Gdyby z nimi porozmawiał, zapytał, co się dzieje...

- Ja... - wyszeptał słabym, drżącym, ochrypłym od bezustannego wrzasku głosem chłopiec. Jego dłonie zatrzepotały bezradnie niczym skrzydła motyla. Staruszek podszedł, by unieść chorego, zmienić mu pościel, a następnie przebrać go w czystą yukatę, która nie uległa zabrudzeniu. - P-przepraszam...

- Teraz to drobiazg, Kaneatsu-kun - uspokoił go łagodnie mistrz Omi. Rzeczywiście, w tej sytuacji stali przed rzeczami ważniejszymi niż ubrania czy pościel ubrudzone w ataku ciężkiej choroby. - Opowiedz nam o tym, co się wydarzyło. Nie pomiń niczego. Ważne jest, by pomścić Shigehirę, prawda?

Oczy chłopca wezbrały łzami. Spojrzał w oczy Asagiego, a nie znajdując w nich kłamstwa ani niegodnych wartości ronina, zaczął szeptać. Jego słowa porywała cisza, tak przecież zawsze obecna w murach świątyni, gdzie życie płynęło inaczej, z dala od nerwowych gonitw za pieniędzmi, miłością, sławą i chwałą.

- My...poszliśmy z Shige...p-popatrzeć na świe...świe...świetliki. B-były...śliczne. Shige...z-złapał jednego. - nastolatek zaniósł się kaszlem, po czym zamrugał powiekami, próbując jakoś się skupić na rozmowie. - B-był z nami...jeden ze starszych...M...M...T...Totsuka. Tak...Totsuka...On...potem wrócił...a ja nie wiem, co...nie wiem, co się stało...

Urwał, by złapać oddech. Po jego policzkach pociekły godne pogardy, niemęskie, ale jednak dziecinne łzy. W końcu był jeszcze dzieckiem, jednym z najmłodszych adeptów, którzy dopiero zaczynali tutaj swoją drogę.

- T-Totsuka...Wrócił do siebie...Wzeszedł księżyc. Nii-san i ja wypuś...ciliśmy świetliki. I wtedy...nagle z-zacząłem się topić...ale nie mogłem krzyczeć, wszystko bolało...Byłem jak niemy...Zemdlałem...Jak się obudziłem p-potem, to Nii-sana już n-nie było...

Głos chłopaka słabł. Drżał, zanikał, jak światło świecy. Wyraźnie był zmęczony, słaby, potrzebował gnuśnego wypoczynku dla zmordowanego chorobą ciała. A jednak...

- Kakita-san...Gdzie jest Shige?

Mistrz Omi osłonił twarz ręką, jakby raziło go zbyt ostre światło.

[Kakita Asagi]

O ile do tej pory młodzieniec nie wyglądał za dobrze, o tyle teraz jego obraz był pożałowania godny. Mimo lat nauki, samuraj z trudem powstrzymał wymiotny odruch, który zaczął "grać" jego wnętrznościami na widok strasznych męczarni jakie przeżywał chłopiec. Chłopiec, który jednak był już nastolatkiem, niemalże młodzieńcem. Zdecydowanie nie był to przyszły szermierz i wojownik, bardziej skryba i mnich kontemplujący życie, ale ów życia nie spotykający.
Widząc, jak sędziwy mnich rusza by pomóc nieszczęśnikowi, samuraj nie mógł pozostać bierny - sprawnym ruchem odwiązał sageo od swojego miecza i zawiązał je za plecami tak, by unieść rękawy swojego kosode. Nie po to, by je chronić, juz i tak nadawało się jedynie do prania, czy też wymiany, lecz by nie utrudniały mu pracy, którą musiał wykonać przełamując wewnętrzny opór i niechęć wziął się do roboty. Był samurajem, przełamywanie słabości leżało w jego naturze, poza tym, nie godziło się, by sędziwy mnich wykonywał prace służby, a on młody i silny stał z boku...

"Totsuka" - nazwisko zagrało w uszach samuraja, który błyskawicznie zaczął przeszukiwać swoją pamieć - czy znał kogoś takiego? Było to nawet możliwe, wszak był to jeden ze starszych i jak się okazywało, jedyny bezpośredni światek całego wydarzenia. Wydarzenia, które wyglądało dość dziwnie - oto dwaj młodzi mnisi udali się oglądać świetliki, a potem oglądać księżyc - sam Asagi niejednokrotnie korzystał z okazji do obserwowania piękna srebrnego dysku na niebie, nierzadko też kontemplując przy tym ideę tsuki no kokoro. Umysł niczym księżyc był tym, co każdy wojownik musiał zgłębić. Nie, by beznamiętne spoglądanie na tarczę księżyca miało w tym jakoś szczególnie pomagać, jednakże było inspirujące...
Młodzik kontynuował, chociaż z trudem, swoją opowieść i... doszedł do ważnego wątku. Nagle coś sprawiło, że stracił możliwość mówienia i przytomność. Gdyby Asagi nie był na turnieju kilka miesięcy temu, nigdy by nie uwierzył w takie czary, ale tam widział, jak można wpływać na cudzy umysł i do jakich rzeczy go nakłonić. To była niebezpieczna informacja, oto bowiem mogli mieć do czynienia z kimś, kto parał się sztuką genjutsu, niegodną samuraja, ale chętnie wykorzystywaną przez shinobi - niebezpieczna prawda.
Samuraj zaczął powoli łączyć fakty - oglądali świetliki i Shige nawet jednego złapał. Potem je wypuścili, ale czy na pewno obaj je trzymali? Jedne z nich został "ukarany" śmiercią, drugi natomiast otruty i powoli dogorywał. Ten, kto zadał im cierpienie był biegły w sztuce zadawania bólu i prawdopodobnie technik iluzji - niebezpieczne połączenie...

Słysząc pytanie chłopca o brata, niebieskooki spojrzał na niego ciężko. Omi-sensei miał racje, źle się stało, że mistrz Zenpachi opuścił teraz mury świątyni, bowiem brakowało kogoś, kto silną ręką poprowadzi zagubionych przez trudy zastałej sytuacji - sprawa była jasna, ktoś musi zrobić to, co jest do zrobienia. Mistrz Omi był empatyczny, ale tutaj potrzebny był wojownik, ktoś kto będzie opoką.
- Kodama-san, twój brak odszedł tam, gdzie wszyscy zdążamy. - rzekł może nieco poetycko, ale jednak zdecydowanie przedstawiając sprawę, a jeśli i to nie było wystarczające dodał - Wierzę, że jego duch odnajdzie drogę do siedziby waszych ojców. - i to generalnie powinno rozwiać wszelkie wątpliwości. Nieczułe, pozbawione wyczucia? Możliwe, jednakże samuraj nie zamierzał kłamać. Nawet najgorsza prawda jest lepsza od kłamstwa.
- Ty jednak jeszcze za nim nie możesz podążyć. Postaram się znaleźć lekarstwo na twoją chorobę, ale twój duch musi również walczyć. - dodał Asagi, biorąc sobie na ramiona kolejne, poważne i niebezpieczne zobowiązanie. Teraz już nie mógł się wycofać, z drugiej strony, rozwiązaniem nadal było skrócenie mąk chłopca...

Kiedy już pozostawili na powrót chłopca samego z opiekunem, niebieskooki pośle poważne spojrzenie mistrzowi Omi'emu, tu nie ma czasu na długie dysputy, tu trzeba działać. Samuraj miał już pewien plan, jednakże pierw trzeba było zebrać wszelkie zdatne informacje.
- Mistrzu Omi, chciałbym porozmawiać z Tatsuka-san, jako jedynym świadkiem, a potem obejrzeć miejsce, gdzie doszło do tragedii. Podejrzewam, że są w to zamieszane osoby pałające się sztuką ninjutsu. Czy ktoś wykazywał takie zainteresowanie? - zapytał, zbierając kolejne informacje i nie tracąc czujności - ninja to nie przelewki...

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
9/30



Summer again remembered to soul
About the most important thing,


Uśmiech Kaneatsu był...dziwny. Z jednej strony było w nim cierpienie i przemożny ból, którego zrozumieć nie było sposobu, samemu nie zostawszy nigdy rannym (akurat Asagi nigdy chyba nie dostąpił tego rodzaju mąk, na swoje szczęście, więc i nie mógł dokładnie pojąć ich ogromu), a z drugiej zaś było w nim jeszcze jakieś przedziwne uczucie, którego na razie brunet nazwać nie mógł. Mimo wszystko był to dobry uśmiech - i chłopiec, choć był tak blisko, nie miał zamiaru jeszcze odejść. Żegnał jedynie swojego mściciela ciepłym, wyszeptanym słabo arigatou, które nagle nabrało w tym wszystkim olbrzymiego wręcz znaczenia. Najtrudniej było przecież samurajom płacić długi wdzięczności...a może najprościej? Bo wdzięczności nie da się wsypać w mieszek i wręczyć najemnikowi po dobrze wykonanej pracy, oddychając z ulgą, że to już po wszystkim?
Mimo wszystko, prócz uśmiechu, Asagiego pożegnały jeszcze łzy. A potem krzyk.
Wiatr okazał się zbyt silny na wełnę jagnięcia.
Mistrz Omi szedł obok niego; wyszedł niemal zaraz po brunecie i wciąż miał zamyśloną, smutną, zmarszczoną twarz. Gorąco żałował biednych chłopców i wstydził się swojej roli w tej sprawie - czuł się jak aktor w teatrze kabuki, który lubi odgrywać męskie, charakterystyczne role z rysem dramatycznym, a został zmuszony przez dyrekcję do zaśpiewania roli pięknej kobiety.
Różnica repertuaru wiedzy i technik była tu na tyle duża, że zachodziła wątpliwość, czy uda mu się jakoś zmienić sytuację.
Nie, najlepiej byłoby zostawić to wszystko lepszym, młodym. Uczeń musi przerosnąć mistrza.

Jeden ze starszych okazał się być również chłopcem, do tego niewiele starszym i wyższym rangą od Kaneatsu i Shigehiry. Jeżeli oni byliby Doko (w przełożeniu na rangi Shinobi), to Totsuka był Akolitą. Smukły, zgrabny, wesoły blondynek o średniej długości prostych włosach wszystkim musiał przypaść do gustu, zwłaszcza że nie było osoby, której by nie pozostawił bez pomocy. Bez trudu więc losy powiodły Asagiego (już bez mistrza Omi, który w połowie drogi poczuł się źle i musiał odpocząć na ławce przed dojo) na dziedziniec, gdzie młodzieniec ćwiczył z innymi adeptami.

- Trzymaj tę gardę wyżej! - krzyczał zirytowany chłopaczek. - NO TRZYMAJ I NIE WYGINAJ TEJ RĘKI TAK!

Już miał przejść do nader ciekawego passusu przekleństw i crescenda twardych dowodów na wszystko, ale nagle ucichł. Wyłamał się z rozentuzjazmowanego grona...Ukłonił się głęboko najpierw mistrzowi Omiemu, później Kakicie - wszystko zgodnie z etykietą, choćby nawet Asagi miał go wyzwać na pojedynek, to jednak najbardziej liczyła się precedencja.
Był znacznie niższy od braci Kodama. Wzrostem mógł przypominać Kaito, tego samego Hoozuki, którego Asagi chyba widział? Chyba. To było tak dawno i niedawno zarazem ,te kilka miesięcy temu - o ile chłopak-rekin na pewno go spotkał, bo mogło być też i tak.

- Pewnie przychodzicie, dostojni, w związku ze śmiercią Shige-kuna? Niewiele wam mogę powiedzieć, ale pytajcie, o co chcecie - zadeklarował chłopak śmiało, uśmiechając się z delikatnym smutkiem. Widać było, że i on bardzo silnie przeżywa to, co się stało, współodczuwa całe swoje serce i stara się być dobrej myśli, choćby dla swojej rodziny. Rodziny, którą byli wszyscy mnisi, nie wyłączając w to także tych, którzy już opuścili szlachetne mury dojo lub dopiero uczyli się tutejszych tajemnic i poznawali wielką mądrość.

[Kakita Asagi]

Zakończywszy "rozmowę" z młodym mnichem, niebieskooki samuraj skierował się na spotkanie z jedynym, potencjalnym, świadkiem tragicznego zajścia. Idąc w towarzystwie mistrza Omi'ego, Asagi bardzo starał się zachować wewnętrzny spokój, ale w jego duszy stale grała nuta wewnętrznej pretensji, na postawę sędziwego mnicha - nie tak powinno być! Cóż stało się z świątynia, że pod nieobecność mistrza nikt nie umie brać odpowiedzialności i być opoką? Czyż nie pozostał już żaden inny instruktor? Źle się działo w szkole Taka, to było coś, co wymagało głębokiego przemyślenia i rozważanie, tak tutaj, jak i na Yinzin - może adepci świątyni za długo już siedzieli na kontynencie? Może zatracili zdolność wsłuchiwania się w "głos duszy" i zmiękli? Czyżby dlatego lider stale obstawał za trudnymi warunkami życia? Młody samuraj musiał to głęboko rozważyć w swoim sercu...
- Mistrzu Omi, czy mógłbyś mi raz jeszcze przypomnieć, kto znalazł braci? - zapytał mistrza zanim zbliżyli się do placu, przy którym odbywał się trening szermierki...

Młody samuraj posłał badawcze spojrzenie prowadzącemu zajęcia i co tu dużo kryć, był zdecydowanie niezadowolony. Za dużo krzyczenia, emocjonowania, za mało sensu i Drogi. Nie takie dojo zapamiętał "Żuraw", a może, nie takie dojo dostrzegał? W czasach jego szkolenia, szybki bokken instruktora wymierzał kary i nauki, to było zdecydowanie bardziej na miejscu, niż wykrzykiwanie i emocjonowanie się, w zasadzie, przez moment w duszy Asagi'ego zapłonęła ochota wprowadzeniu tutaj porządku, ale... szybko zdusił to pragnienie. Nie po to tutaj był, miał konkretne zadanie - naprawianie szkoły nie było czymś, czym tak niedoświadczony jak on szermierz powinien się zajmować. Od tego była Mistrz.
- Kakita Asagi, istotnie, w tej sprawie przychodzimy. - odpowiedział na słowa młodzika samuraj, na twarzy nie zdradzając się niczym, a w duszy tłamsząc gniew. Udawana etykieta była gorsza niż jej brak, a od udawanej jedynie gorsza niezrozumiała. Ten "instruktor" szermierki zdecydowanie nie wiedział co czyni, starając się zachować pozory etykiety, ale ewidentnie jej nie rozumiał. Skoro podejrzewał, że przyjdą tutaj pytać, nie potrzebny jest dodatkowy komentarz. Fakt, że podkreśla iż mogą pytać o co chcą jest wręcz wyzwaniem - mogą go pytać? Oni będą robić to, co uważają, a nie to, co on im pozwoli. Źle się dzieje.
- Tatsuka-san, powiedz mi, co wiesz o wydarzenia z tego strasznego wieczoru. - zapytał niebieskooki, zamierzając wybadać, jak zareaguje, co powie i dlaczego? Trzeba było zachować czysty umysł, by znaleźć prawdziwych złoczyńców, po czym padnie dodatkowe pytanie.
- Powiedz mi również, czy bracia często obserwowali razem świetliki w tamtym miejscu? Czy jest to popularne wśród adeptów?

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
11/30


Totsuka uśmiechnął się lekko. Przyglądał się im uważnie, w milczeniu. Słowa mistrza Omi, śnieżnobiałe ściany, medaliony o-fuda zdobiące cały chram i dojo, biel, śmierć, świetliki lśniące jasnym, migotliwym światłem...Czy to wszystko nie było czasem jakimś snem? Czy nie stał się nagle aktorem? Bierną lalką odgrywającą nową-starą rolę w nierzeczywistym, rozmytym przez grzechy i słabość ludzką kojiki? Najprościej przecież dać się ponieść demonom. I pozwolić, by tobą zawładnęły.
Ale był uprzejmy, łagodny, grzeczny, nie można mu było zarzucić, że w jakikolwiek sposób obraził honor przybysza. Co powiedział właściwie mistrz Omi? Kto znalazł ciało tego nieszczęśnika, tak ukarane, znieważone? Przed kim drżą gasnące świetliki dusz?
....znalazł go jeden z uczniów mistrza Kurou...
Ale czy podawał imię owego ucznia? Czy wyróżnił go jakoś spośród setek zgromadzonych w tym sanktuarium młodych ludzi z różnych rodzin, domów, imion? Czy wskazał winnego - byc może, a może nie - chłopca? Nie uczynił tego, zaiste, chociaż...Nie.
Rzeczywiście, kiedy Asagi wchodził do środka, usłyszał jeszcze imię Kensei. Widocznie musiał udać się do grupy mistrza Kurou, trenującej gdzieś na zewnątrz...
Tak czy inaczej, Totsuka był w tej chwili szczery i otwarty, i naprawdę nie udawał - albo był tylko dobrym aktorem, dostosowanym do głównej roli. Tym, który naprawdę świetnie potrafił grać, wcielać się w różne postacie, szeptać albo zbożne, albo rozwiązłe słowa pod różnymi drzewami życia. Zmarszczył brwi, wzięty w krzyżowy ogień pytań.
Musiał udzielić odpowiedzi zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą.

- Tak, Shige i Kaneatsu uwielbiali to miejsce i świetliki - przyznał z prostotą. - Ta stara sakura, gdzie znaleziono Shige, była ich ulubionym miejscem zabaw, kiedy byli dziećmi. My, uczniowie innych grup, też lubimy na nie popatrzeć, ale patrzymy raczej z okien naszych pokoju albo z alejek shidare-ume za świątynią.

Na chwilę milknie, poprawia swoje karmelowe włosy. Wygląda na odprężonego i zrelaksowanego, można by myśleć, że dopiero co złapał mordercę albo coś w tym rodzaju...Tyle, że nie. Jest tylko młodym chłopakiem, który nic nie wie o życiu i dopiero zaczyna swą ziemską wędrówkę wśród bogów, ludzi i przeznaczeń.

- Tamtego wieczora siedzieliśmy we trzech pod tym drzewem, rozmawiając o naszych planach i historii świątyni. Kaneatsu zawsze był bystry, znalazł jakieś wskazówki...Pan wie, Asagi-san, do tego skarbu związanego z posągiem. Rozmawialismy tak z godzinę, może dwie, gdy nagle z krzaków wylazł jakiś zamaskowany samuraj w jasnoniebieskim płaszczu bez motywów. Zaatakował nas...a potem...Kiedy się obudziłem, to nie było już nikogo. Jeśli chodzi o relacje między Shigehirą a Kaneatsu, to Kaneatsu był zapatrzony ślepo i gorliwie w starszego brata. Panowała między nimi dobra, braterska zgoda. Nikomu z nas też tak bardzo nie zaszli za skórę.

[Kakita Asagi]

Niebieskooki uważnie słuchał słów młodego szermierza i... wyłapywał całą masę niespójności między zeznaniami "instruktora szermierki" i jednej z ofiar. Zgodnie ze słowami chłopca, obecny tutaj szermierz oddalił się zanim zaszło całe zdarzenie, ten tutaj natomiast upierał się, że pojawił się jakiś tajemniczy samuraj, który zaatakował i i... o dziwo temu tutaj nic się nie stało. Mało tego, nawet kiedy znaleziono rannych, nie zauważono dodatkowego ciała i zostawiono go samemu sobie? To się zdecydowanie nie klei, w zasadzie, gdyby Asagi był nieco bardziej porywczy, to otwarcie oskarżyłby go o sprawstwo całego zdarzenia, ale... Kakita zachowywać musiał jasny umysł. Musiał zbadać wszelkie ślady, bowiem... możliwym było, że złoczyńców było więcej.
- Dziękuje za twoją relację. - odpowiedział niebieskooki, po czym... powoli wysunął swój miecz z saya. Wypolerowana na lustro katana błyszczała wspaniale w świetle letniego słońca. Samuraj przez chwilę spoglądał na swój miecz po czym... wyciągnął dłoń z bronią w stronę młodzika, szpicem w dół i ostrzem do siebie. Był to jasny znak "weź miecz".
- Wykonaj cięcie suemono-giri. - rozkazał szermierz, wskazując na treningowe, służące do cięcia bambusy. Jego ton był jasny i nie znoszący sprzeciwu, młodzik musiał wykonać polecenie. Oczywiście, w tym czasie Asagi uważnie go obserwował, gotowy drugi, krótki miecz do dobycia, gdyby co...

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
15/30



Summer, ships are burnt in the sky,
Summer, best I leave this earth far behind.


Chłopak spojrzał na Kakitę z takim zdziwieniem, jakby ten co najmniej postradał zmysły. Samo to, że każe mu się tak niespodziewanie wykonać czynność - jego zdaniem - zupełnie odległą w temacie od tego wszystkiego, sprawiło, że zamrugał powiekami. Jego spojrzenie mówiło w krótkich, żołnierskich słowach: are you plażing żabing me?
Mimo wszystko posłusznie wykonał rozkaz. Podniósł miecz, kręcąc głową, i przyjął odpowiednią pozycję. Nie śmiał zwrócić wprost uwagi przybyszowi, chociaż jego władze umysłowe budziły w nim co najmniej wątpliwość. Jakie znaczenie miała próba suemono-giri dla ich sprawy? W jaki sposób określenie jego zdolności szermierczych miałoby pomóc samozwańczemu śledczemu? Wolałby chyba, by wszystko zostało w murach świątyni i w umysłach dostojnych mnichów, chciałby, by to wszystko zostało między nimi, uczniami i ich mistrzami, w ramach milczącej likwidacji i oczyszczenia sacrum z brudów.
Jednak nie miał większego wyboru. To Kakita był tutaj dysponentem siły sprawczej, on tu rządził, miał władzę i niewątpliwie nosił katanę, dlatego też Totsuka, przyjąwszy miecz, przyjął także pozycję szermierczą odpowiednią do wykonania suemono-giri.
Tak, jak mu rozkazano, chwycił mocniej katanę w obie ręce. Oblizał wyschłe wargi, gdyż wcześniej zapomniał napić się wody; teraz głęboko żałował swojej decyzji. A trzeba było się napić wcześniej, zanim zacząłeś trenować. Był gotów.

- Wedle życzenia, Kakita-san - poinformował krótko, ulegle. Może nawet nieco zbyt ulegle, zważywszy na okoliczności, ale to chyba dobrze, że współpracował?

Stanął pewniej na miejscu, uchwycił mocniej miecz i zadał cios, ale...Cóż, Kakita widział wyraźnie, że ręce chłopaka nie są zbalansowane dobrze, że nie potrafi dobrze władać kataną. Co więcej, jego kąt cięcia zdecydowanie był o wiele za duży, widać było po nim nieco niepokój i zdziwienie, jako tako tłumione przez idealnie uczniowski spokój, a linia cięcia, którą zrobił, była niezwykle nierówna i chaotyczna - tak jak jego styl walki. To nie był raczej nasz poszukiwany morderca; tamten wykazywał się bowiem, drogi Przyjacielu, chłodem i premedytacją. Ten, wystraszony i niepewny, wciąż jeszcze bardzo młody, łatwo i szybko ulegał emocjom. Wprawdzie drogi ludzkiej psychiki były niezbadane, ale czy rzeczywiście to jego obrały sobie przerażające demony? Czas miał to pokazać. Tak czy inaczej, jasne było jak słońce, że nieznajomy opuścił już szkołę - a przynajmniej na to wskazywały dowody.

Kiedy tylko odprawiono ze wszech miar zdumionego Totsukę do jego pokoju (gwoli ostrożności na polecenie mistrza Omiego chłopakowi towarzyszył jeszcze jeden mnich), świątobliwy starzec przystąpił do swojego ucznia. Był pełen smutnej, gorzkiej powagi. I braku nadziei na cokolwiek, można byłoby powiedziec, nazwać go bez kozery: człowiek porażka.
Tak, ten człowiek, mistrz Omi, stanowczo przegrał życie. I to nie tylko swoje, ale i swoich uczniów, zawiódł jako srogi sensei i dlatego będzie musiał odpłacić za swoje winy...Oderwał na chwilę myśli od tej sprawy. Spojrzał przeciągle na Asagiego.

- Powiedziano mi, że mistrz Kurou wraz ze swoimi uczniami przeszukuje wioskę Funemi. Dołącz do nich. Rozpoznasz ich po niebieskich płaszczach, których kaptury i poły stwarzają wrażenie bycia lotnym ptakiem - nakazał. - Jeśli chciałbyś coś jeszcze tu zbadać, to zrób to teraz, ale w Funemi musisz pojawić się jeszcze przed zmrokiem. Mistrz Kurou zostanie z uczniami w mieście tak długo, aż nie znajdziemy mordercy lub morderców. A teraz decyduj się, wybieraj...Całe nasze istnienie jest przecież tym naznaczone.

Starzec uśmiechnął się gorzko, po czym odszedł w kierunku pawilonu chorego. Wyraźnie miał zamiar osobiście zająć się posługą przy chorym Kaneatsu i dalszym gromadzeniem dowodów - a brunetowi pozostawiono wybór: czy ruszy on do Funemi od razu i tam znajdzie towarzyszy, czy jeszcze tutaj poszpera i pomyszkuje?

__________________________________________________________________________________________________________
W razie podjęcia odpowiedniej decyzji zapraszam tu: tutaj proszę do Funemi!

[Kakita Asagi]

Czy Kakita postradał zmysły, czy tylko chciał się poznęcać nad młodym "instruktorem" szermierki? Niezależnie od tego, co w tej chwili myśleli mistrz Omi, młodsi uczniowie i "ofiara" dziwnych pomysłów szermierza z Yinzin, on miał swój cel - zabicie człowieka, w sposób tak wyjątkowy i dokładny wymagała nieprzeciętnych umiejętności, zarówno od strony technicznej, jak i psychicznej. Może młodzik grywał hardego, jednakże ostrze ocenia się dopiero w momencie hartowania, nie kiedy grzecznie daje się skuwać w nawet największym ogniu.
Niebieskooki uważnie obserwował, jak młodszy szermierz składa się do zadania cięcia i już wiedział, że nie ma do czynienia z osobą, której poszukuje. Wykluczając możliwość, że Totsuka to idealny aktor który umie udawać nawet największe przerażenie, nie mógł on być złoczyńcą, który w tak sprawny sposób poćwiartował ciało jednego z adeptów, a drugiego otruł. Jego cięcie również nie było poprawne. Kakita podszedł do uciętego kawałka bambusa i zaczął się mu uważnie przyglądać. Linia cięcia była zwichrowana, zdecydowanie brakowało tutaj równowagi między prawą, a lewą ręką - to trudno udać. Znaczy, jeśli ktoś chce, to potrafi zepsuć cięcie na życzenie, ale do tego potrzebna jest wprawa umysłu dalece inna od tej, jaką zaprezentował młody "instruktor". W zasadzie, Asagi zastanawiał się, dlaczego człowiek o tak niepewnym umyśle i pozbawiony umiejętności poprawnego cięcia prowadzi zajęcia z fechtunku, w szkole zdecydowanie działo się źle i na Yinzin się muszą o tym dowiedzieć...
- Dziękuje, Totsuka-san, to mi wystarczy. - odpowiedział odbierając swój miecz, po czym wyciągnąwszy z połów swojego kimona niewielką chustkę z papieru ryżowego oczyścił klingę z pozostałości bambusa i schował miecz do saya.

Kiedy młody szermierz został odprowadzony, co zdaniem Kakita było zupełnie zbędne, ba, nawet pewniejsze było, że to właśnie on zostanie wzięty na cel przez prawdziwego zabójcę, niebieskooki powrócił uwagą do sędziwego mnicha. Wszyscy tutaj zdecydowanie zapomnieli, czym jest prawdziwy umysł. Słowa dawnych mistrzów szermierki zdawały się mówić prawdę - mnisi znają sposób na oczyszczenie umysłu, ale ich umysł nie jest umysłem wojownika. Mogą ci pomóc w odnalezieniu Drogi, ale kroczyć cię po niej nie nauczą...
Słowa Omi'ego, jakoby jakaś grupa już prowadziła śledztwo poza świątynią zaciekawiło jak i zaniepokoiło go - czyż istotnie nikt nie wiedział, co się tutaj dzieje? Jeszcze kilka minut temu nikt nie raczył mu o tym powiedzieć, jak to możliwe, że ręka prawa nie wie, co robi lewa. Nie był to jednak moment na popadanie w emocje, a już na pewno nie przeciwko staremu mistrzowi, któremu nie tylko wiele zawdzięczał, ale był też winny szacunek. Informacja, że członkowie grupy wysłanej do wioski noszą niebieskie płaszcze zaniepokoiła Asagi'ego nie na żarty - oto właśnie wśród nich mógł być złoczyńca. Złoczyńca, który mógł chcieć uciec za pomocą drogi morskiej - musieli się spieszyć...
- Mistrzu Omi, wyruszę natychmiast. Mam jednak dwie prośby... - przerwał zniżając ton tak, by tylko oni dwaj mogli się słyszeć - Totsuka-san musi być chroniony. Jeśli złoczyńcy tu jeszcze są, spróbują go uciszyć. Dodatkowo, proszę mi powiedzieć, czy istotnie mogło być tak, że ktoś wykradł skarb związany z posągiem? Nigdy mnie nie obchodziły dobra materialne, ale jeśli tak, to proszę sprawdzić, czy istotnie coś zginęło i wysłać mi wiadomość sokołem. Muszę wiedzieć czego szukam. - po tych słowach nie było odwrotu. Kakita zdawał sobie sprawę, że może oto właśnie żąda wydania tajemnicy świątyni, ale w tej sytuacji nie miało to już większego znaczenia - tajemnica została poznana, ktoś dla niej zabił, więc jeśli istotnie był tam skarb, trzeba go odzyskać, jeśli natomiast go nie było i ktoś zginął dla przykładowo, kamyka symbolizującego wiedzę, to tym bardziej trzeba go ukarać i to odkryć...

<ZT>

[Kakita Asagi]

Kolejny dzień nie przyniósł odpowiedzi od pana Hyuuga, ale czego należało się spodziewać? Wiadomość została wysłana dopiero poprzedniego dnia, a więc należało uzbroić się w cierpliwość i zoptymalizować uzyskany czas, chociażby przez samodoskonalenie się i służenie świątyni. Nieobecność mistrza Zenpachi nie ułatwiała sytuacji tak w przybytku bogini Amaterasu, jak i w Dojo Taka, brakowało tutaj mocnej ręki i oczy niektórych wodziły za przybyszem z Yinzin, ale ten starał się to skutecznie ignorować, również te spojrzenia, które stale miały mu za złe "przygruchanie" sobie pięknookiej Hyuuga. Zdecydowanie jednak uważał i pozostawał czujnym, zawiść już niejednego pchnęła do sięgnięcia za ostrze i domagania się sprawiedliwości, niegodne i jak najgorzej świadczące o szermierzu, z drugiej strony, coś co najlepiej pcha do przodu rozwój sztuk walki...

Przekraczając próg dojo, niebieskooki skłonił się głęboko do środka, gdzie jeszcze nikogo nie było, po czym wszedł do wnętrza sali i skierował się w stronę jednego z kątów, możliwe daleko od wejścia - chciał mieć święty spokój. Ostrożnie przesuwał nogi nad matą tatami, jakby chciał na nowo nauczyć się jej kształtu i faktury, już w tym momencie wprowadzał swój umysł w stan zanshin, stałej gotowości.
Następnie, równie niespiesznie, zaczął rozgrzewać swoje ciało, poczynając do szyi i schodząc w dół, każdemu ze stawów dając odpowiednio dużo czasu, by uzyskał pełną sprawność. Należało uważać, szczególnie na ścięgna i mięśnie, poranki nie były najbezpieczniejszą porą na ćwiczenia i łatwo o jakąś kontuzję przez zaniedbanie jakiejś partii, trzeba uważać. Rozgrzawszy się, niebieskooki sięgnął do jednego ze zwojów opisujących techniki szermierki, który pożyczył ze świątynnej biblioteki...

  Ukryty tekst

Wykonawszy jedno z kolejnych cięć, niebieskooki zauważył, że schodzą się kolejni adepci szermierki, niektórzy zdecydowanie zainteresowani tym, co robi. Póki ćwiczył swoje kata, nie przenosił na nich spojrzenia, jednakże w końcu trzeba było schować miecz i odpowiedzieć ukłonem na ich ukłon. Zaczynała się pierwsza z planowanych grafikiem dnia lekcji, dla początkujących. Niebieskooki cenił sobie możliwość ćwiczenia zarówno z zaawansowanymi, jak i mniej biegłymi w sztuce miecza, jednakże tym razem zdecydował się nie brać udziału w lekcji - miał przed sobą jeszcze nieco planów, a dzień był tak krótki...

<ZT>

[Kakita Asagi]

„Co się odwlecze, to nie uciecze” oraz „co ma wisieć, nie utonie” – tak mówią przysłowia będące mądrością narodu. Niebieskooki obiecał, że weźmie udział w treningu grupy początkującej, więc i słowa dotrzymać musiał, zwłaszcza, że udało mu się w końcu otrzymać krótką, aczkolwiek rzeczoną informację od panny Hyuuga. Napisała mu, że nadal pozostają w Kaigan, ale nie może go odwiedzić, gdyż jej ojciec stale ma ją na oku w jakimś celu. Ponad to, podziękowała za jego wcześniejszą wiadomość i zapewniła, że gdyby mogła, to by wszystko wyglądało inaczej, niestety, pewne kwestie muszą mieć swoje miejsce…
Niebieskooki doskonale to rozumiał. Korzystając z danego mu czasu, wywiedział się co nieco na temat rodu Hyuuga, o właściwościach ich oczu nie dowiedział się więcej, niż sam do tej pory wiedział ze wspólnej misji, ale o tym, że to rodzina szlachecka trzymające w ryzach prowincję Kyuuzo dopiero teraz. To zdecydowanie zmieniało postać rzeczy, jak podejrzewał Asagi, ojciec dziewczyny musiał posłać notę do swojego zwierzchnika, w której opisał zaistniałą sytuację. To wymagała cierpliwości…
By jednak nie marnować cennego czasu i spełnić dane słowo, Kakita udał się do Sali treningowej, by wspólnie z innymi szermierzami doskonalić swoją technikę. Trzeba na wstępie powiedzieć, że niebieskooki szczerze wątpił w to, że podczas tych ćwiczeń dowie się czegoś nowego, wszak to grupa początkująca i to on miał być asystentem instruktora, jak się szybko okazało, nie taka początkująca grupa, a jego rola zdecydowanie ciekawsza była…

  Ukryty tekst

Na koniec treningu, poobijany, ale zadowolony samuraj podziękował staremu instruktorowi za naukę, a swoim towarzyszom za wspólny trening. Była to dla niego cenna lekcja, oto bowiem przypomniał sobie, że nie jest najlepszym mistrzem miecza – zdecydowanie, myślenie o pannie Hyuuga utrudnia mu ścieżkę wojownika, będzie musiał o tym pamiętać i co ważniejsze, siebie opamiętać! To cenna lekcja, ale czy nauka nie pójdzie w las?

<ZT>

[Rindou Arashi]

Misja rangi C dla Samuraja Asagi'ego
" Błędy Młodości "
1 / ...

---

[/center]
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_3uLX7HboX0[/youtube]

---

Od jakiegoś czasu w okolicach Dojo zapanowała jesień. Gdzieniegdzie przebijający się z między igieł liściaste drzewa zmieniły kolor, nadając cieplejszy wyraz przyrodzie. Jednak nie zmieniło to wiele w prowadzonym tutaj trybie życia. Świątynia działa przez cały rok, podobnie jak szkoła, w której młodzi adepci szkolą się aby w przyszłości bronić niewinnych i pomagać potrzebującym. A przynajmniej w to wierzą mentorzy przekazujący wiedzę swoim uczniom. Trwa to niezmiennie od dawna i zapewne będzie trwało jeszcze przez wieki, w końcu kto miałby zakłócić spokój tego miejsca??
Nasz dzisiejszy bohater zakończył już naukę kilka lat temu, jednak dalej pozostaje w murach szkoły. Czyżby planował zostać kiedyś nauczycielem? A może trzymają go tutaj wspomnienia? W każdym razie wielu młodzieńców stara się korzystać z jego obecności zapraszając go na wspólne sparingi, czy też pytając o porady. To czy ich udziela czy też nie to już pozostaje w jego kwestii, jednak jednego może być pewien, jeżeli widział idącego w swoim kierunku młodzieńca z mieczem treningowym, taka rozmowa zakończy się prośbą o sparing. Znalazły się także osoby, którym zdarzały się takie spotkania częściej niż raz. Takie, których Asagi zaczynał rozpoznawać w tłumie a nawet zapamiętywać ich imiona.
To był wieczór. Nasz samuraj postanowił odpocząć sobie i pomedytować, tak więc zasiadł na dużym kamieniu, który został tutaj kiedyś przyniesiony przez ląd i spoglądał na powoli pojawiające się na niebie gwiazdy. Miejsce to było znane tutejszym mieszkańcom, znajdowało się blisko głównej sali treningowej, jednak nie przy ścieżce, dodatkowo było otoczone przez kilka krzewów, dzięki czemu zapewniało dyskrecję. Jednak jak się wszyscy spodziewamy, nie mogło to trwać zbyt długo. Otóż, po kilkunastu minutach rozmyślania, kiedy to osiągnął on już pełne skupienie i spokój, usłyszał szelest liści po swojej prawej. Kiedy spojrzał w tamtą stronę, dostrzegł młodzieńca i łysej głowie pokrytej trochę ciemniejszą niż standardowa skórą. Ubrany był w to co większość uczniów tej szkoły nosi w trakcie treningów a na ramieniu miał przewieszony skórzany pokrowiec na miecz treningowy. Asagi znał tego chłopaka, był to Ishio Totsuki, jeden z lepiej zapowiadających się młodzieńców, miał może 14 lat, jednak przewyższał on większość starszych od siebie uczniów. Z jakiegoś powodu upatrzył sobie naszego herosa i co jakiś czas zapraszał go na wspólny trening, bądź też sparing, jednak jeszcze ani razu nie udało mu się wygrać. Czyżby dzisiaj miało się to odmienić? Chłopak stał i oczekiwał aż samuraj zakończy, nie chciał mu przerywać a dobrze wiedział, że jest on świadomy jego obecności.

[Kakita Asagi]

Czas płynął, a niebieskooki samuraj stale czekał na wiadomość od pana Hyuuga, albo jego córki. Niestety, od czasów poprzedniej lakonicznej wiadomości od Setsuny nie miał od nich żadnej wieści. Czy wyjechali? To było możliwe, zwłaszcza, że coś się między nim, a białooką działo i chociaż sam samuraj nie potrafił tego jeszcze precyzyjne nazwać, to jednak nie mógł zaprzeczyć, że dziewczyna zajmowała więcej, niż tylko jego myśli. Z innych możliwości, jakie podpowiadał mu umysł, a które próbowały wyjaśnić brak wieści było to, że dziewczyna i jej ojciec mogła odbywać jakaś misję - stale miał w pamięci, że jest ona kunoichi i tak jak on ma swoje obowiązki względem przywódcy, tak ona zobowiązana była posłusznie wykonywać polecenia swojego lidera.
Już jakiś czas temu, Kakita doszedł do wniosku, że bierne czekanie będzie stratą czasu i doprowadzi go to do szaleństwa, a przynajmniej zaburzy mu percepcje, tak więc skoro już miał tutaj czekać, to zamierzał uczynić to czekanie pożytecznym, czyli dołączyć do regularnych ćwiczeń w swojej dawnej szkole. Pojedynki z innymi adeptami szermierki tchnęły powiew świeżości w jego rozmyślenia na temat taktyki i metod walki na miecze. Miał również okazję parę razy sprawdzić nowe umiejętności, chociaż bardzo dbał, by inni samurajowie nie odkryli, że opanował pewne umiejętności, z których jego współbracia nie słyną...

Kolejny samotny wieczór który można poświęcić na rozmyślenia i jeden z pierwszych, kiedy myśli nie miały krążyć wokół Hyuuga Satsuny. Podczas jednego z ostatnich pojedynków, niebieskooki miał okazję na własnej skórze poczuć różnice, między prawdziwym, a fałszywym umysłem. Znał ich założenia i zasady, jakimi trzeba się kierować, by ustrzec się zagrożenia pułapki myśli, pułapki w którą ma wrażenie wpada coraz głębiej - potrzebował spojrzeć na to z dystansu, tak więc teraz siedział sobie na jednym z kamieni służących do medytacji i rozważał, jak zwalczyć chorobę. "Co jest chorobą" - spytał się w duchu samuraj, po czym między kolejnymi oddechami odpowiedział sam sobie " Chorobą jest, jeśli coś zaprząta twoje myśli. Obsesja na punkcie wygrania, jest choroba. Obsesja na punkcie sztuk walki, jest chorobą. Myślenie o tym, że jest się chorym, to choroba..." - medytował niebieskooki gdy... nagle coś podpowiedziało mu, że nie jest sam. Śmiertelnicy nazwaliby to szóstym zmysłem, jednakże ci, co ćwiczą sztuki wojenne wiedzą, że wraz z doświadczeniem, postrzeganie i analiza otoczenia znacząco rosną i pozwalają robić rzeczy, które dla zwykłych ludzi wydają się być cudami. Możliwym było też, że zwyczajnie mu się wydawało. Odpowiedź mogło dać otworzenie oczu...
- Ishio-san, w czym mogę ci pomóc? - zapytał niebieskooki, starając się wyczytać dodatkowe informacje z jego postawy i tego, co przy sobie miał. Szczególnie na uwagę zasługiwał treningowy miecz, rzecz której z reguły nie wynosi się poza salę treningową, dziwna zagadka...

[Rindou Arashi]

3 / ...

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=v2CgzsmdWPk[/youtube]

---

[/center]
Nikt nie jest idealny, choćby bardzo chciał. Nawet szlachetny samuraj ma czasami zwątpienia, przemyślenia, jednak czy to jest coś złego? W końcu w ten sposób buduje się swój charakter czyli... rozwija samego siebie. Wiedziano to od bardzo dawna, dlatego też takie miejsca jak ukryty w zaroślach kamień z widokiem na niebo są rozpowszechnione po całym Dojo. W końcu aby zapanować nad ciałem, trzeba najpierw złapać swoją duszę w garść. A przynajmniej tak głoszą niektórzy mistrzowie.
Młodzieniec przyglądał się swojemu starszemu koledze, oczekując aż ten zakończy swoją wewnętrzną dysputę. Nie śpieszył się, był spokojny a jego oddech równomierny. Kiedy napotkał wzrok Asagiego, skłonił mu się po czym spojrzał na gwieździste niebo. W koło było tak cicho i spokojnie, wielu zazdrościło takich miejsc.
- Asagi-Senpai, mogę Ci zająć trochę czasu? Potrzebuję oczyścić umysł. Chciałbym poprosić cię O sparing, jednak nie w Dojo. - przy ostatniej prośbie skłonił się. Widać było, że jest członkiem tradycyjnej rodziny, gdzie szacunek i honor są najważniejszymi wartościami. Jednak nie można było powiedzieć, że jest sztywny. Po prostu lubił a raczej starał się zachowywać formalność wtedy kiedy wypada.
- Niedaleko, poza murami, znajduje się niewielki staw w którym kapłanki hodują kolorowe karpie. Myślę, że jest tam wystarczająco dużo spokoju aby porozmawiać. - młodzieniec poprawił zsuwający się z jego ramienia pokrowiec, wtedy jego zawartość zastukała o siebie. Każdy samuraj doskonale znał ten dźwięk oznaczający uderzające o siebie drewno.