Dzielnica Rzemieślnicza

[Minami]

Sekundy, które spędzała w pokoju swojej ofiary, były dla niej jak minuty i choć adrenalina dalej podróżowała w jej żyłach, to logiczne myślenie powoli brało stery w swoje ręce. Pokój nie był zbyt duży, to też infiltracja należała do całkiem szybkich akcji. Odwróciwszy się na pięcie, przystanęła przy biurku, którego chaos przyciągnął wzrok kobiety. Znajdowało się tam... wszystko. Za dużo rzeczy na zbyt mało czasu, który niestety nie był łaskawy dla Minami. Kątem oka kobieta zauważała powoli rozświetlającą się ulicę miasteczka. Pomysł z wygonieniem krzyczącego z całej piersi starszego pana na dwór nie był chyba zbyt najlepszy, ale przynajmniej nie ma krwi na rękach. Minami szybko pokręciła głową, jakby chciała wyrzucić z siebie myśl o zbliżającym się niebezpieczeństwie i raz jeszcze spojrzała na przedmioty.

Grzebyk, naszyjnik, spinka, pierścionek... spinka! Wysunęła szybko w jej stronę rękę, aż przypomniały się jej słowa Kaede. To niby miała być posrebrzana spinka... ta jest taka biała. A może i jest srebrna, ale kobieta nie widzi tego w tym świetle? A może to jest nieprawdziwa i jej życie będzie zagrożone gdy będzie chciała oszukać? Szybkim ruchem wytarła ociekające od potu czoło, a drugą dłonią chwyciła tę spinkę chowając do torby. Tylko co z resztą? Te przedmioty z pewnością miały swoją wartość, którą dziewczyna mogłaby z powodzeniem spieniężyć. I tak już dopuściła się wtargnięcia do domu i kradzieży, co za różnica gdy zniknie coś więcej. Formularze... Jednym prostym ruchem mogłaby je spalić. Może ktoś dzięki temu uniknąłby płacenia lichwiarzowi? Tyko po co jej to było, nie musi brać udziału w czymś, do czego się nie zobowiązała. Pomaganie ludziom bezinteresowne jest stratą energii, lecz pieniądze - one zawsze się przydadzą. Słysząc krzyk sąsiada, który wytrącił ją z rozmyślania, bezwiednie chwyciła za pierścionek z różą, który chodził jej po głowie. Nie wyglądał tak źle, może nawet się do czegoś przyda. Teraz pozostała tylko ucieczka, dalsze przeszukiwanie domu nie ma sensu.

Kradzież? Wykonana. Ucieczka? Niekoniecznie. Kompletnie nie miała na nią pomysłu. Rozejrzawszy się po pokoju, jakby w poszukiwaniu inspiracji, zauważyła swój senbon z dzwonkiem przyczepiony do drewnianej ramy łóżka. Chwyciła go w dłoń i próbowała spojrzeć przez okno, będąc plecami przyciśnięta do ściany pomieszczenia. Jeżeli starzec spokojnie wraca do domu, stara się dmuchnięciem zgasić świeczkę i uciec na dach jednego z budynku wyskakując z okna, starając się kontrolować chakrę w stopach, aby w razie czego pokonać trudy miasta. Jeżeli lichwiarz postanawia dalej stwarzać problem na ulicy miast, przed wyskoczeniem wyrzuca senbon w kierunku lichwiarza, starając się go nie trafić, a w międzyczasie zdekoncentrować na tyle, aby nie zauważył zbyt wielu szczegółów o dziewczynie. Gdzie biegnie? Do pierwszej lepszej ciemnej uliczki, gdzie może choć na chwilę odsapnąć.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Uzumaki Hibana]

"Bronią mężczyzny jest miecz, bronią kobiety jest..."
Dla: Minami
Misja rangi D
15/15 Mało czasu, szybka akcja. Gdyby w tych czasach istniały zegary, teraz zapewne jeden z nich tykałby nad głową Minami przypominając, że czas jej się kończy. Mało czasu, ciężkie decyzje.
Oczy Miny błądziły po porozrzucanych przedmiotach na stole, aż zdecydowała się złapać i ukraść białą spinkę oraz... pierścionek-bonus do wypłaty. Trzeba było przyznać, że kunoichi była bardzo praktyczną osobą. Pieniądze z góry, dodatkowa nagroda. Ktoś taki poradzi sobie w życiu.
Dziewczyna schowała spinkę do torby, zanim to jednak się stało, mogła zauważyć, że ustawione pod odpowiednim kątem w istocie pobłyskiwała w świetle świeczki. Może to jednak ta, której szukała? Tak, czy nie, nie było czasu by się zastanawiać, ani by przeszukiwać resztę mieszkania. Sąsiad krzyknął, a staruszek szybkim krokiem, wściekły i zawstydzony, kierował się w stronę domu.
Trzeba było uciekać. Tylko, jak?
Stary lichwiarz chciał już tylko, możliwie najszybciej, zniknąć w mroku domu i zapaść się pod ziemię ze wstydu. Przyśpieszył jednak, widząc jak gaśnie jego jedyna świeczka, a z okna wymyka się jakiś cień. Popędził do środka i pośpiesznie – chociaż w mroku i po omacku – zapalił nowe światło. Minami była już daleko, ale może jeszcze zdołała usłyszeć:
-Złodzieje!!! Okradli mnie!!!
Misja wykonana. Może nie tak cicho i skrytobójczo jak wypadałoby shinobi, ale wykonana.
Pierwsze koty za płoty i pierwsze sebony w łóżka.
Pozostało zgłosić się zleceniodawczyni.

Gdy trzy dni później Mina zjawiła się na umówionym miejscu, o umówionej porze – o ile w ogóle się zjawiła – Kaede już na nią tam czekała. Skinęła na powitanie i bez słowa wyciągnęła rękę przed siebie.
Jeśli Mina wręczyła lub chociaż pokazała jej zdobytą spinkę, ta uderzyła dłońmi o policzki i zawołała szczerze zachwycona:
-Ojej! Naprawdę udało Ci się znaleźć coś podobnego! Myślałam, że nikt nie robi srebrnych spinek.
Dłuższą chwile przyglądała się przedmiotowi, a następnie skinęła na Minę:
-Możesz ją sobie zatrzymać, na pamiątkę.
Pisnęła jak mała dziewczynka i aż podskoczyła ze szczęścia.
-Jeeej! Nawet nie wiesz jak się cieszę, że Ci się udało – po tych słowach gwałtownie się uspokoiła i spoważniała. - Zdałaś. Teraz możesz się spotkać z moją Panią. Staw się za tydzień w Karczmie "Pod Błękitną Baryłką". Nie pożałujesz.

Koniec? Nie, to dopiero początek.

[Minami]

Za sobą jedyne co pozostawiła to niezadowolenie lichwiarza. Słyszała jakiś krzyk, chociaż słowa nie były dla niej zbyt wyraźne. Teraz skupiała się na tym, aby uniknąć kominów domów, a także przechadzających się kotów, które niejednokrotnie miauknęły na przebiegającą kunoichi. Chyba tak już może siebie nazywać, skoro wykonała swoją pierwszą pełnoprawną misję. Tylko nie taki był cel ucieczki od rodziny i osiedlenia się w Kantai. Raczej wolała wieść spokojnie życie w jednym z mieszkań niżeli uganiać się za bandytami czy innymi paskudnymi złodziejami. Co za los, przecież sama takim była. Jak widać świat shinobi rządzi się własnymi zasadami, a raczej tylko jedną z nich – to jest silniejszy i sprytniejszy ten jest górą. Niezbyt to jej odpowiadało, sama nie czuła się dobrze w bezpośredniej walce, której do tej pory na szczęście nie miała okazji praktykować. Cała ta sytuacja wzmogłaby w kobiecie jeszcze więcej refleksji na temat swojego życia, lecz była już tak daleko od celu swojego ataku, że jedyne co zrobiła to padła wykończona na ziemię i oparłszy się o ceglaną ścianę budynku, głośno wypuściła powietrze zalegające w jej płucach. Uff, po wszystkim, skończone. Chyba nikt jej nie złapie.
* * * W normalnym stanie psychicznym, choć dalej z uczuciem niepewności, ruszyła na umówione spotkanie ze swoją zleceniodawczynią. Nie musiała, wszak pieniądze już dostała, lecz nie chciała wpakować się w większe tarapaty, szczególnie że nic jej to nie kosztowało. Nawet teraz, gdy czekała z niewielką spinką w dłoni na znanej już sobie polanie, obserwowała teren dookoła siebie, a przynajmniej udawała, że to robiła. Obserwator z niej praktycznie żaden, co niezbyt udana misja pokazała, lecz w końcu zauważyła zbliżającą się do niej postać. Bez namysłu wyprostowała do niej otwartą dłoń z białą spinką. Przez te dwa dni starała się zadbać o nią, bo w końcu to towar luksusowy! Choć wygląda tandetnie jak na gust Miny.

– Nie przechowuję pamiątek. Same tracą na wartości i są raczej zbędne w przyszłości – odpowiedziała z lekką irytacją w głosie. Co to miało być, przedstawienie jakieś? Gdyby nie fakt, że miały ze sobą pieniądze, to Minami rzuciłaby tą spinką im prosto w twarz. Jej i tej całej "Pani" ktokolwiek to był. – W takim razie... sobie pójdę. – Schowała szybko spinkę do torby i odwróciła się na pięcie, aby zakończyć to spotkanie.

z/t

[Uzumaki Hibana]

Misja zakończona