Slumsy

[Taiyō]

15/14 „Mówiono, że z diabłem ma pakt.”
Aoi — Misja D

Czarnowłosa odwzajemniła ukłon, ale zdecydowanie płycej, niż chłopak. Czyniła to ze zrozumiałego powodu, bowiem w tym układzie znajdowała się w hierarchii wyżej, niźli on. Pozwoliła mu wypowiedzieć pragnienia. Pozwoliła również i sobie, by tym władczym spojrzeniem, obrabować całe jego ciało. Czyniła go nagim. A przecież był całkiem ubrany. Przy takich kurtyzanach trzymanie nerwów (tych pozytywnych) na wodzy stanowi niemałe wyzwanie. Jej brew, gdy wspomniał o poezji i herbacie, drgnęła ledwie parę milimetrów. W porównaniu do Akari, a takie porównania niewątpliwie podsuwał mu umysł, miała nieco więcej zacięcia do mimiki i gestów, choć wciąż niezwykle oszczędnych. Jakby każdy ruch był dokładnie i skrzętnie zaplanowany z rocznym wyprzedzeniem. Nawet oddechów nie brała więcej, niż wymagał organizm. Nie mrugała częściej niż przymusowo. Przystała na życzenie Shabondamy, kierując głowę niżej prawego barku. Powoli. Tak, jakby czas zwolnił i ona, co za tym idzie, poruszała się żółwim tempem.

Niedługo później wskazała Aoiemu kierunek, w którym powinien się udać. Konkretny, wymierzony bez zbędnych słów zachęty. Celem była jedna z wielu podobnych sobie komnat utrzymanych w tradycyjnym stylu; tatami, drewno, bambus. Został potraktowany inaczej niż poprzednio. Dziwne. Zupełnie tak, jakby odpowiedni dobór słów zmieniał nastrój i obsługę w tym miejscu. Może tak było. Może absolutne piękno zarezerwowano jedynie dla serc, którym było to należne. Jedno zdanie wypowiedziane przez Madame Akari, a nieustannie odbijało się głuchym echem od czaszki.

Kiedy tylko dotarł do przedzielonej Shōji przestrzeni, momentalnie uderzył w niego zapach olejków eterycznych. Na tyle mocny, by karmić zmysły, na tyle słaby, by ich nie zmęczyć i pozostawić odpowiednio dużo miejsca na cieszenie się ceremonią. Sprytne. Na pewno była to jednak woń inna niż ta, do której przywykł. Czy to lepiej? Trudno powiedzieć. Jeśli chciał na moment pozbawić się ciążącej mu na ramionach wizji Madame, winien się cieszyć. Co innego, jeśli miał w zamiarze nasycić się perfumami Akari-san tak, by mieć ich dość i raz na zawsze o niej zapomnieć. Wtedy już niekoniecznie.
Czy Aoi dumał, czy usiadł, czy począł się rozglądać – koniec końców do sztuby dotarła i przewodniczka tego, o co poprosił. Był to nie kto inny jak kobieta, która przywitała go na wejściu. Pełna elegancji, dystyngowana. Wysoka, ale nie w zbytku, o regularnych, pełnych harmonii ruchach. Takie osoby nie muszą nawet tańczyć, by czuć, jakby właśnie uczestniczyło się w jedynym tego rodzaju spektaklu. W porównaniu do czerwonowłosej, która ożywiała oba mózgi oczyma, ta robiła to za pomocą gestów. Bynajmniej takich, jakich można spodziewać się po Zamtuzie. To było coś więcej. Coś magicznego, coś, na czym oczy zatrzymywały się same z siebie.

Nawet tak błahą czynność, jak ułożenie tacy z potrzebnym do ceremonii ekwipunkiem i oddanie Aoiemu stosownego ukłonu, bardzo zresztą niskiego – na klęczkach, wykonywała z gracją i iście carską godnością, jakby przebierała w najdelikatniejszych klejnotach albo grała na Koto. Miały, obie te kurtyzany, wiele wspólnego. Tyle że wydaniu czarnej było to otulające, roztaczało przyjemną aurę relaksu, a nie, jak w przypadku Madame, chłodne spojrzenie mrożące krew w napuchniętych od ciężkiej pracy marynarza żyłach.

Wyraz szacunku trwał dokładnie tyle, ile powinien. Ni sekundę dłużej, ni krócej. Perfekcja. Z tym samym wdziękiem, co poprzednio, podniosła się z kolan, przeniosła tacę bliżej stołu i zdjęła z niej czarną, ręcznie haftowaną chustkę. Wyglądała na drogą. A przynajmniej droższą, niźli można było zakładać. Z pomocą tkaniny otarła tak przeznaczony dla Shabondamy kubek, jak i pozostały inwentarz. Ruchy Kurtyzany były wydłużone i dokładne. Niczym nie różniły się od tych, którymi odznaczają się najznamienitsze gejsze. I podobnie jak wysławionych na pół kontynentu Okiya, tak i tu, zdjęła żeliwny Cha-gama znad paleniska i uszczknęła z niego odrobinę przeźroczystej cieczy, ażeby po raz drugi obmyć bogato zdobioną i kruchą porcelanę. Później, rzecz jasna, zaparzyła herbatę: delikatny, świeży aromat; lekko trawiasty ze zbożowym twistem zawładnął pomieszczeniem. Sencha jak nic. Gratka dla koneserów.

Tak przygotowany trunek został postawiony w niewielkiej odległości od dłoni chłopaka. To nie była ceremonia parzenia herbaty, nie o to Aoi prosił, ale nosiła w sobie tę wyjątkową charakterystykę. Przyjemny balans – przynajmniej mógł rozmawiać, o czymkolwiek zechciał, a nie o czarkach, walorach smakowych i innych rzeczach, których w takich sytuacjach wymagano, a przy tym cieszyć oczy.

— Ma Panicz ulubionego poetę czy życzy sobie, bym wybrała samodzielnie? — zapytała, ani na moment nie spuszczając z niego świdrującego spojrzenia. Nie przebijało się ono przez warstwę duszy, to potrafiła najwyraźniej jedynie Madame, ale dotykało jej. Powiodła źrenicami wzdłuż linii jego idealnej żuchwy, po gładkiej, porcelanowej skórze, wzdłuż uszu, które – zgodnie z tradycyjną medycyną – odpowiadały za równowagę, aż dobyła do jego kasztanowych tęczówek. Siedząc naprzeciw, mierząc każdy centymetr ciała i lica, była jakby niezwyciężona. Choćby dobył miecza czy innego oręża, wydawało się, że nie jest w stanie jej zranić. A jednak wszystko przeczyło tej teorii – była bowiem drobnej budowy, szyję miała jak łabędź, twarz drobną i surową. Uroda Akari była personifikacją bogini słońca, Amaterasu, ta przed nim – Tsukuyomi, zawieszonej na nocnym niebie jasnej satelity. Ciepło i przeraźliwy chłód, a w charakterze całkowita odwrotność. Yin i Yang. Absolutna równowaga.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556fcd
3. Kurtyzana — #BF4080

Inne

[Aoi]

Po swoich słowach czuł się jak idiota. Ilu marynarzy przychodziło w takie miejsca, aby faktycznie, rozrywki miał doświadczyć umysł? Nie wiedział czy kobieta, która go przywitała, uwierzyła mu, czy może założyła, że robi tylko specyficzne podchody, żeby wyjść na kogoś więcej niż "zwykły" żołnierz, któremu jedyne co w głowie to chędożenie. Ale... ale tak było. Daleki był od jakiejkolwiek chęci cielesnych doznań. Jej obecność, jej najdrobniejsze gesty. Sprawiały, że czuł się... nie wiedział jak się czuje.

Stał tutaj, szedł dumnie. Może z głową w chmurach. Może wysoko ponad nimi. Rozkojarzony, rozmarzony o rzeczach dalekich poza jakimkolwiek zasięgiem. Być może poza zasięgiem nawet samego Cesarza. Nie wiedział, czy faktycznie było coś czego Satoshi Waneko nie mógł mieć, jeżeli tylko by tego zapragnął. Ale czuł się, jakby sam wędrował ku czemuś, czego nigdy nikt nie zyskał, a i on sam, na to definitywnie nie zasługiwał. Wiedział, że finalnie, na końcu tej ścieżki, wyznaczonej przez prawie ślepy traf kierowany aromatami haiku, będzie czekać na niego zawód. A i tak się łudził.

Tak naprawdę, nie po swoich słowach czuł się jak idiota. Czuł się tak odkąd po przebudzeniu wyczuł zapach tej wyjątkowej mieszanki ziół.

Jej wzrok, zdawał się przebijać przez fasadę, przez mury, które stawiał, aby skryć to co w nim siedziało. Nie był tak przenikliwy jak u Madame, której poszukiwał. I dobrze. Gdyby i ona potrafiła patrzeć, tak jak tamta kobieta, wiedziałby, że już byłby stracony. Wiedziałby, że nic nie chroniłoby jego duszy, która z każdą sekundą pod wzrokiem i gestami czarnowłosej zdała się drobnymi cząsteczkami opuszczać jego ciało. Tak, w przypadku Akari, że też pozwolił sobie zgrzeszyć myśląc o niej wyłącznie poprzez samo imię, wiedziałby, że gdyby ona spojrzała w jego oczy, on już by duszy nie miał. Byłby, pożywiłaby się nią, jeżeli tylko by zapragnęła. Ale, choć persona przed nim, niczym kruk się nim karmiła, nawet jeżeli ona tak nie myślała... No cóż. Musiał z tym płynąć. Nie potrafił inaczej. Nie był w stanie.

Kiedy wskazano mu kierunek, delikatnie skinął głową, bez żadnych słów, jakby obawiając się, że cokolwiek powie przełamie ten czar. I to nie w taki sposób, w jaki by sobie tego życzył. Jakby mówiąc, miał nabrać za dużo powietrza, co pomogłoby mu oprzytomnieć. Było mu dobrze. Za dobrze. Bał się tego, a jednocześnie był szczęśliwy. Lekki. Nie rozumiał tego uczucia, nie chciał go zrozumieć. Idąc do wskazanego pomieszczenia rozglądał się, oczywiście. Pokusa była zbyt silna. Nie wiedział czy jest to grzeczne czy nie. Cholera. Nigdy nie był w takim miejscu. Wróć. Nigdy nie był w tym miejscu, w takich celach. Zamtuzy widział, oczywiście. Ale nigdy żadnego nie odwiedził, żeby faktycznie znaleźć wyłączenie ukojenie duszy, a nie ciała. Czuł się obco.

Aromat olejków był przyjemny i drażniący jednocześnie. Przyjemny, bo pozwolił mu chociaż na moment zapominać o aromacie ziół, który od wczoraj nie chciał go opuścić i uderzał w jego nozdrza w sytuacjach, w których wielokrotnie już myślał, że sobie z nim poradził. Drażniący, gdyż obawiał się, że jeżeli ów kruczowłosa kobieta będzie dalej go mamić swoimi delikatnymi gestami, uwodzić, zwodzić, oplatać jego zmysły... Wtedy aromat specyficznej mieszanki ziela nie będzie jedynym, który będzie go czarować, niczym obietnica czegoś eterycznego. Nieosiągalnego dla zwykłego śmiertelnika, a nawet i może poza zasięgiem bóstw.

Kiedy obserwował wszystkie przygotowania, napawał się ciepłem, które otrzymywał. Było to przyjemne, inne niż oczekiwał, kiedy skierował swoje kroki do tego miejsca. Nie było tym czego oczekiwał, nie będzie kłamstwem stwierdzenie, że nie było to tym, czego tak naprawdę chciał i potrzebował w tej chwili. Ale, nie zamierzał narzekać. Czerpał z nowych doznań wszystko, a nawet więcej niż kiedykolwiek myślał za realne. Nigdy nie myślał, że wizyta w Zamtuzie będzie tak... intymna? Jakkolwiek by to nie brzmiało, wszystko czego w tej chwili doświadczał zdawało się być dla niego bardziej intymne, niż najupojniejsze noce, jakich marynarz mógł doświadczyć.

-Wspaniałe. - Wydusił z siebie, kiedy chwycił czarkę w usta i zaczerpnął aromatu herbaty, gdyż to właśnie tego dotyczył jego komentarz. Nie był znawcą takich rzeczy. Definitywnie nie. Choć jego wygląd bywał myląc, nigdy nie miał okazji uczestniczyć w ceremonii parzenia herbaty. Gdyby ktokolwiek mu powiedział, że właśnie był jej świadkiem, nawet nie śmiałby tego podważyć. Było to piękne. Potrafił docenić piękno, zwłaszcza tak wyjątkowych rzeczy. Choć do tej pory go nie dostrzegał, tak teraz, czuł się, jakby niebiańskość tego wszystkiego była rzeczą bardziej niż oczywistą. Jakby kroczył w świecie dalekim poza to na co zasługiwał.

Czar prysł. Prysł w momencie, kiedy zapytała się go o ulubionego poetę. Nie miał ulubionego. Nawet więcej. Nie znał żadnego. Może, gdyby zapytała go o marynarską piosenkę, wskazałby kogoś. Nie wiedząc nawet na ile to realny autor, a na ile również element morskiej opowieści. Hej, ho. Kolejkę nalej. To jeszcze pamiętał z wczorajszej nocy. Ale poezja? Jego pierwszy moment obcowania z poezją, jakkolwiek świadomy, był kiedy odczytał haiku zapisane w zwoju. Tak. Ratunkiem będzie pozwolenie jej na samodzielny wybór. Uniknie kompromitacji. Uniknie pokazania jej tego, że jest kimś niegodnym jej wdzięków.

-Niestety jestem laikiem, Pani. - I się skompromitował. Nie był w stanie kłamać. W tej chwili czuł się nagi ze swojej iluzji, kiedy przed innymi mógł być kim chciał, mamić jak chciał, dając fałszywą nadzieję. Wzbudzając strach jak w Yuto, który na szczęście w tej chwili nie postanowił nawiedzić jego myśli. Tak teraz. Był nagi. Przyznał się do swojej ignorancji, choć tego nie chciał. Dał więc jej w pełni wolny wybór jak to potoczy się dalej, jednak nie wyrażając go słowami, obawiając się, że cokolwiek więcej powie, będzie skutkować wyproszeniem go z lokalu. Na szczęście, chociaż ten lęk potrafił schować w sobie na tyle głęboko, żeby go nie okazywać tej damie. Jednak wierzył, że gdyby to Madame Akari spoglądała w jego duszę, wtedy zobaczyłaby zarówno to, jak i o wiele więcej.

[Taiyō]

17/14 „Mówiono, że z diabłem ma pakt.”
Aoi — Misja D

Dualizm tej sytuacji był porażający. Z zewnątrz budynek był jak każdy inny tego rodzaju; niebezpiecznie blisko granicy, w których nazwano by go już nie Zamtuzem, a podrzędnym burdelem o zatęchłym, wilgotnym zapachu. W środku natomiast coś pomiędzy. Woń kadzideł, olejków eterycznych, ciche i cichsze rozmowy za parawanami wstawionymi w odpowiednich miejscach wielkiej sali. W blasku świec na papierowych ramach rozgrywał się teatr cieni – poruszające się rytmicznie ciała w zgodnym tańcu, kobieca dłoń wyciągnięta w stronę planszy z kamieniami do gry w Go, w kącie kłębiła się chmura pozostała po spalonym tytoniu. Jeśli jednak przejść dalej, a to czynił Aoi, wchodziło się na zupełnie odmienny od poprzednich teren. Klasyczne nurty architektury wnętrz, zapach drewna przerywany zmysłowymi woniami, cicha muzyka dochodząca z niemożliwego do określenia kierunku. I jeszcze ta sztuba, która, choć prosta, wybijała się specyficzną aurą.

Mimo tych wspaniałości, tego wszystkiego, co zwykłym ludziom wystarczyłoby, by nigdy nie chcieć stąd wyjść, po Madame nie było ani śladu. Na wyłożonej tatanmi podłodze Aoi nie dostrzegł nawet opadłego z korony jej głowy włosa. Kolor byłby nie do przeoczenia. Choćby szukał, choćby się rozglądał i choćby próbował zmysłem powonienia ją odnaleźć… Była wszędzie i nigdzie jednocześnie. Może nigdy jej tu nie było? Może ten list, który fizycznie leżał gdzieś blisko ciała i na pewno był prawdziwy, to nic innego jak głupi żart Hiroyukiego, albo, co gorsza – Yuto? Wszak ten drugi kaligrafię powinien mieć w małym paluszku, arystokraci trudnili się tego typu sprawunkami. Tylko, cholera, złoty tusz, niedostępny nigdzie, a tym bardziej na statku, burzył koncepcję. Tak dużo pytań, tak mało odpowiedzi, a co gorsze – pojawiało się tego coraz więcej. Prawie tak, jakby Madame Akari niechcący potrącała palcem kieliszek i to tuż obok ucha Shabondamy. Tylko problem w tym, że tępe uderzenia szybko nabierały na sile, przechodząc z pomrukiwania do wyraźnego walenia wręcz w podwoje umysłu. Głośniejsze zaczynały przypominać regularne pulsowanie, wybijające się na pierwszy plan. Dźwięk wypełniał przestrzeń świadomości i stawał się coraz trudniejszy do zignorowania.

Ale była jeszcze ona. Przodowniczka ceremonii, która miała za zadanie uciszyć drażniący stukot. Ciemne włosy upięte w fantazyjny sposób, krwawe usta odwracające uwagę od twarzy. I chociaż oczy chłopaka prawdopodobnie ciągnęły ku jej wargom z mocno zaznaczonym łukiem kupidyna, tak nie pozwalała mu nacieszyć się słowami, jakie mógłby z nich spijać. Niedomiar słów. Kurtyzana, a przynajmniej ta konkretna, przemawiała ciałem, a nie mową, jak Akari. I gdyby tylko Aoi urodził się wrażliwszy na sztukę, uczęszczał do teatru częściej, niż rzadziej, może potrafiłby odczytać, co mówiła za pomocą splecionych przy kolanach palców. A tak? Cóż, pozostawało liczyć, że uniesiona pochwałą zaparzonej herbaty i późniejszym odkryciem słabego punktu marynarza, okaże mu jakąkolwiek litość.

I okazała. A przynajmniej na to wyglądało, bo bez żadnej reakcji, dającej wgląd w jej uczucia, sięgnęła do ksiąg pamięci, by wywlec z niej dzieła poetów. I wszystko, co wyrecytowała, w odczuciu i sposobie, było lepsze, niż gdyby zsunęła z ramion jedwabne kimono. Może to i lepiej, dotykiem, chociaż urodę miała iście zimną, mogłaby spalić.

— Nie poezji pragnie twe wygłodniałe serce, a tego, co mu należne — skwitowała z niebezpiecznie widocznym uśmiechem, podsuwając Aoiemu uzupełniony kubek z naparem. — Dlaczego nie sięga słońca, a błądzi w bladym świetle księżyca?

Ona nie czytała poezji.

Była poezją.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556fcd
3. Kurtyzana — #BF4080

Inne

[Aoi]

I czuł się... nieobecnie. Pobyt w tym miejscu, a zwłaszcza w pomieszczeniu, w którym się znajdował. Uderzające go zapachy, które słodko mamiły obiecując mu wszystko, jednocześnie realnie nie dając nic poza jeszcze większym chaosem w jego głowie, który na zmianę pojawiał się z błogim spokojem. Nigdy nie czuł się tak bezbronny jak tutaj. Im dłużej tu przebywał, im dłużej wdychał opary olejków, czegokolwiek innego, na przemian mieszały się jego nastroje. Z jednej strony nie odnalazł tego czego szukał, z drugiej... czy on wiedział czego szuka? Błądził we mgle wabiony syrenim śpiewem sprowadzającym go na skały wystające ponad taflę wody, grożące zatopieniem. A jednak, mimo wszelkich sygnałów alarmowych, które zdawały się nie pozwolić mu na taki spokój jakiego doświadczał, czuł się bezpieczny? Tak. Bezbronny i bezpieczny jednocześnie. Czuł, jakby żadna krzywda nie mogła mu się tu stać, przynajmniej nie taka, o jakiej zazwyczaj się myśli mówiąc o cierpieniu czy ranach. Zarazem jednak, narażał się na rzeczy, których nigdy się nie spodziewał. Och, jakże był on głupi. Idąc na ślepo za własnymi wyobrażeniami.

Dziś chciałby być jak Hiroyuki. Prosty, tak jak to okazywał, niekoniecznie jaki był pod tą fasadą. Gdyby był jak on, zostałby na statku. Brałby udział matematycznych działaniach, rozwiązując równania aby odprężyć swój umysł. Nie udałby się ślepo, wabiony czymś więcej, czymś czego intelektualistka będąca na pokładzie statku nie mogła mu dać, a nawet nie wiedział co to jest. Nie wiedział czy to, za czym szedł, idąc jak mu zagrano, jest czymś faktycznie istniejącym. Czy nie jest to jedynie iluzja, która go nęciła. Czuł się w pewien sposób jak zabawka w rękach Madame Akari, a teraz i w rękach ów kobiety, której imienia jeszcze nie było dane mu poznać. I było mu z tym dobrze. Nie był w stanie zrozumieć samego siebie, nie wiedział co czuł, nie wiedział jak reagować, nie wiedział nic.

Źle. Rozumiał czego chciał, a jednak nie potrafił tego nazwać. Wiedział tylko, że tego wszystkiego nie da mu nikt, kogo mógł zobaczyć gdziekolwiek indziej. Mimo braku aromatu ziół, czuł obecność Akari. Jego podświadomość płatała mu figle. To było pewne, gdyż był w tym pomieszczeniu tylko on i czarnowłosa piękność. Księżyc, kiedy przyszedł tu pragnąc Słońca. Nie wiedział, że Bogowie, zwłaszcza tacy, mogą być tak psotni. Inaczej nie mógł tego określić niżeli żart kogoś ponad nim. I na pewno nie mógł to być Jashin. On nie poddałby go takim próbom. Czy może jednak?

Do takich wniosków jednak nie był w stanie dojść. Jednak nie pasowało to do krwawego Boga. Czynnik ludki nie był wykluczony, jednak Hiroyuki wymyśliłby coś mniej wyszukanego. Yuto? Taki paniczyk na pewno był uczony kaligrafii, ale jednak... Nie. Yuto mógł się spodziewać, co Aoi zrobiłby mu, gdyby tylko się dowiedział, że to Księżniczek stoi za tym żartem. Ale nic nie pasowało do siebie.

Och jakże on żałował, że niczego nie pamiętał. Może wtedy by wiedział co się działo wczorajsze nocy. Może widział kurtyzanę, która wręczyła jego przyjacielowi ten nieszczęsny zwój? Może wiedziałby skąd we własnej kajucie wyczuwał aromat tej konkretnej mieszanki ziół?! Czy może to umysł płatał mu figle? Może Hiro z tym przeklętym papierem krążył po kajucie? Nie. Oddał go pieskowi. Piesek nie odważyłby się wchodzić do kajuty, kiedy Aoi był w niej sam. Na pewno nie.

Lub może, nie było tu żadnego podstępu? Może za dużo myślał o niestworzonych historiach, nie wierząc, że może zyskać cokolwiek innego niż to czego mógł oczekiwać każdy marynarz? Może po prostu nie czuł się godny jakiegokolwiek wyróżnienia i stąd jego zwątpienie, stąd poszukiwanie winnych wrobienia go w jakiś nieśmieszny żart? Pomimo tego, że nikt nie żartował?

Ech. Ciężko było mu się skupić. Był rozkojarzony. Choć przez chwilę odczuwał spokój, każdy gest tej kobiety. Każdy najdrobniejszy ruch, spojrzenie, jakakolwiek zmiana w mimice. Każdy aromat, dziwny dźwięk jak dzwon uderzający w jego uszy, mimo kompletnej ciszy w pokoju. Zwariował. Nie potrafił tego inaczej zrozumieć.

Kto jednak mógłby być szczęśliwy z tym pierwiastkiem szaleństwa jak nie on? Mimo całego zmieszania jakie wypełniało jego całe ciało, odczuwał dziwną przyjemność z tego chaosu. Koił swój umysł aromatem herbaty, delikatnymi łykami zwilżał swoje gardło, mimo wszystko nie mogąc pozbyć się drażniącego uczucia suchości, jakby wszystko to było jedynie wymysłem jego wyobraźni. A jednak, był tu. Czuł ciepło wywaru. Czuł aromaty, które były mu obce. Gdyby tylko umysł płatał mu figle, czułby zioła, których aromatu tak pragnął. Nie wszystko inne.

Ale jej słowa... Znieruchomiał kiedy ją usłyszał. Był pionkiem. Definitywnie był pionkiem w jakiejś dziwnej grze. Nie wiedział jak rozumieć jej słowa. Albo wiedział, choć nie chciał sobie pozwolić na uświadomienie tego. Szukał konkretnej osoby, nie odnalazł jej. Ale czy rzeczywiście szukał? Przyszedł, nie mówiąc dokładnie po co, jakby sama poezja miała być odpowiedzią na palące go problemy.

Rosnąć zaczęły jego oczy, jak podobno wtedy, kiedy ktoś patrzy na to co kochał. Czego pragnął. Niekoniecznie był w takiej sytuacji, ale stało się to, bo starając się zrozumieć jej słowa, przypomniał sobie haiku zapisane w zwoju. Czyżby w końcu zaczynał coś rozumieć? Czy jego chaotyczny, choć zazwyczaj spokojny umysł zaczął w końcu wszystko układać? Wątpliwe, ale haiku zaczynało się słowami "światło słoneczne". Czy Słońcem była Madame Akari? Kontrastowała z tą kobietą tak, że faktycznie mogło tak być.

Zatrzymał czas pijąc herbatę, kiedy pił. Nic się nie działo. Zamknął oczy, nie widział tej kobeity. Nie widział jej uśmiechu. Miał czas, żeby się zastanowić jak odpowiedzieć na jej słowa. Czy ona oczekiwała odpowiedzi? Czy może ją znała i jedynie czerpała satysfakcję ze swojego wpływu na tego młodzieńca?

-Ale... - Przemówił, gdy już wiedział, że nie może dłużej grać na czas. Choć przełknął głośniej ślinę, jakby chcąc zyskać dodatkowe sekundy. -Czy rzeczywiście w moim zasięgu jest to co mi należne? I Księżycowa Pani, twe światło nie jest blade. - Skinął delikatnie głową, mając nadzieję, że nie odbierze jego słów za obrazę. Nie był w stanie zrozumieć w pełni tego co powiedziała. On był za prostu. Jego umysł był w tej chwili zbyt dużym chaosem.

[Taiyō]

19/14 „Mówiono, że z diabłem ma pakt.”
Aoi — Misja D

Aoi doświadczał tego, co zarezerwowane dla umierających. Niemoc mieszała się z nieokiełznaną siłą. Jaźń oblepiała ciemność. Niepewność zaś ustępowała jasnym myślom. I wszystko to następowało po sobie, raz za razem, bez przerwy. Za każdym razem uderzało równie mocno, co poprzednio. Schemat jak w piekielnie trudnym do przejścia labiryncie, przy którym teoria chaosu wyglądała zupełnie niegroźnie. Tak czy inaczej, nie miał nad nim żadnej kontroli. A chciał ją mieć, pragnął niewątpliwie mocno. Może nie w Zamtuzie, nazbyt pochłonięty przez wyobrażenie o Madame Akari, ale w innych obszarach życia, głównie cudzego... Cóż. Wtem nieprzewidywalnie uderzył młot rzeczywistości – teraz on stanowił kamień do gry w Go, trzymany przez dłoń tej, która go tu przywiodła. Niby podjął decyzję samodzielnie, przeświadczony o tej arbitralnej, niezmąconej niczym wizji na żywot. Niby przyszedł na własnych nogach. Niby.

I, również, niby zamknął oczy, by otworzyć je na duszę. Wejrzeć we własne serce, prześwietlić to, do czego zachęcała kobieta. Może nawet okiełzać, skoro tak dobrze mu w tym przewodziła. Sęk w tym, że po drodze zgubił światło. Nagle przestrzeń przygasła i ścieżka, którą dotąd kroczył, zniknęła spod stóp. Wiedział zapewne, w którym kierunku należy iść, by dobyć celu. Tylko jak, skoro wszystko przykryła nicość? Ta niepewność, ten brak zaufania, chociaż skrzętnie skrywany, do własnego „ja” – to właśnie była zguba. Tak samo, jak i hucpa. Musiał znaleźć balans. Być jego środkiem, a nie przedłużeniem. Prawdą, nie jej słowami.

Kurtyzana milcząco wpatrywała się w siedzącego naprzeciw Aoiego. Kiedy przemówił, a właściwie skończył, przymknęła leniwie powieki i wezbrała na oddechu. Powoli. Dokładnie tak, jak wcześniej. Jasne, takie kobiety nieustannie odgrywały rolę, prawie jak aktorki, ale ona… Ona wydawała się w tym wszystkim szczera. Żaden gest nie był wymuszony, a kończyny, które poruszały się po jasno wytyczonym planie wydarzeń, traktowała jako przedłużenie słów. To one były najważniejsze. I na nie należało zwracać uwagę.

Toteż kiedy wyciągnęła prawą dłoń w kierunku Shabondamy, wyprostowała ją w łokciu i odsłoniła materiał z nadgarstka, niezwykle wątpliwe, że nie śledziłby jej ruchów. Przede wszystkim dlatego, że był to gest niezwykle szczodry, że już o samej jego randze nie wspominając. Nawet jeśli by próbował, a przecież mógł, ostatecznie cała ta chęć zostałaby zmiażdżona. Przytknąwszy trupio chłodne palce do policzka, patrzyła nań już nie pusto, ale z żalem. Pewnym smutkiem.

— Cenna porcelana, duszę ma kruchą — przemówiła, kciukiem gładząc chłopaka po licu. Czule, delikatnie, z wyczuciem. I choć dotknęło go niezaprzeczalne zimno, to opuszek palca Kurtyzany zdawał się wypalać naskórek. Dosłownie. Jakby oblała go wodą z jezior piekielnych. Postawiła w płonieniach ten maluczki fragment, wycinek.

Zaraz jednak powróciła do poprzedniej pozycji. Ręce ponownie złożyła na zgiętych kolanach.

— Skąd niebo wie, że gwiazdy są mu należne, nie zaś marynarzowi? Przeto jemu właśnie służą — zasugerowała, błądząc wzrokiem po stole, który ich oddzielał. Nie minęła sekunda, a wróciła źrenicami do punktu, w jakim ich oczy stanowiły niezaprzeczalną jedność. — Niebo nie wątpi. Nie szuka też pewności. Także Słońce nie wątpi i nie szuka pewności, gdy pada na meduzę. Dlaczego więc nierozważna meduza uważa, że może wątpić i być pewna?

Kobieta mówiła w sposób zawoalowany, wręcz pozbawiony sensu. Może te olejki eteryczne wcale nie były olejkami, a jakimś narkotycznym substytutem opium, zamkniętym w woni? Całkiem możliwe, zważywszy na uśmiech, który narzuciła na swoje usta. Zaczął się nieludzko pogłębiać, a sama Kurtyzana, cóż, powoli przypominała monstrum z wyszarpaną przy kącikach warg twarzą. Znów uniosła dłoń, palce zetknęły się przy sobie, a spomiędzy nich wydobył się dźwięk. Normalnie był cichy, niezwracający uwagi, ale teraz… Teraz zawył, jakby uderzyła młotem o metalową powierzchnię. Nie opuszki.

Zniknęła.

Płomień świec poruszył się niemrawo, jakby ktoś obok nich przeszedł.

A przecież tak nie było. Widziałby. Widziałby, jak ciemnowłosa odchodzi, a ona najzwyczajniej w świecie rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając po sobie jedynie charakterystyczne nuty. Tak nie pachniała podarowana przez nią herbata. Ani żadne z kadzideł.

— Dlaczego? — szept czegoś, co naciskało na ramiona Aoiego, zawtórował mu w umyśle. Ciepły obłok powietrza zatańczył na uchu, ale głos był mu kompletnie nieznany.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556fcd
3. Kurtyzana — #BF4080

Inne

  Ukryty tekst

[Aoi]

Każda sekunda po tym jak się odezwał zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Każda milisekunda odpowiadała godzinom, jeżeli nie dniom. Siedząc, czekając, obserwując. Nie był w stanie oderwać swoich oczu mimiki kobiety, od tych mikroskopijnych gestów, nawet najmniejsze poruszenie pojedynczego kosmyka włosów była przez niego pochwytywane, jakby przegapienie najdrobniejszego niuansu mogłoby zaprzepaścić wszystkie dotychczasowe chwile, które tutaj przetrwał, przeżył, celebrował. Jego jaźń chwytała się najdrobniejszej zmiany w jej spojrzeniu, najmniejszego poruszenia kącików jej ust, tak namiętnie i panicznie, jak tonący łapiący każdy oddech, nie zważając na to, że jednocześnie wypełnia swoje płuca wodą, kiedy wiedziony swoim przerażeniem w chaosie całym ciałem szalał w wodzie.

Tak on, mimo tych wszystkich uczuć fizycznie nie drgnął choćby na milimetr, jakby obawiając się, że nawet niezauważalne drgania mogłyby zniszczyć wszystko co się tutaj działo, jakby obawiał się, że śni, a poruszając się mógłby brutalnie zderzy się z rzeczywistością, przebudzając się w swojej kajucie. Nie chciał wracać na jawę. Choć wszystko w jego wnętrzu szalało, bez najmniejszego cienia panowania nad sobą, tak swoje cialo trzymał w ryzach. Bardziej niż nieznajomych uczuć, obawiał się tego, że je straci. Niezależne jak bardzo było to wyczerpujące i odprężające jednocześnie. Pragnął tego bardziej niż czegokolwiek. Ręce trzymał na swoich kolanach, po tym jak wcześniej odłożył opróżnioną czarkę. I jedyny ruch jaki wykonywał, to był ruch jego oczu, który obserwował tę kobietę.

Dłoń zbliżająca się do jego twarzy.

Wszystko mu mówiło by się ruszył. By nie pozwolił się jej dotknąć, jakby dostrzegając zagrożenie w tym delikatnym geście, tak delikatnym, do czego zdawał się nigdy nie przywyknąć. A jednak przerażająco silnym, jakby najsłabsze muśnięcie tymi delikatnymi palcami miało go zniszczyć. I odtworzyć na nowo. Jakby w tym niepozornym ruchu niosła energię mogącą rozsypać go jak domek z kart. Jednak, mimo tego co chciało mu powiedzieć wszystko co chował w sobie, tak nie był w stanie drgnąć choćby o milimetr, kiedy to obserwował jej rękę, która zdawała się być czymś, na co nie zasługiwał. Czymś, co było daleko poza sferą czegokolwiek, o czym tylko zdawał się móc myśleć.

Był martwy.

W momencie, kiedy tylko poczuł delikatne palce na swojej skórze, przestał istnieć. Żaden dotyk, który kiedykolwiek czuł. Niezależnie od tego czy był przypadkowy czy nie. Czy był silny czy nie. Czy był może pełen czułość czy przepełniony agresją. Żaden dotyk, nigdy nie był tak intymny jak ten. Żaden inny dotyk nie był przez niego odczuty tak głęboko. Żaden inny dotyk nie zdawał się dotykać bezpośrednio jego duszy, tak jak właśnie czyniła to Księżycowa Pani. Dotyk zdawał się go zamrozić, jedynym co go trzymało w ryzach, jedynym co pozwoliło mu... być... był właśnie chłód jej dłoni, niemalże nieludzki, jakby dotykała go sama śmierć, a jednocześnie był to dotyk, którego łaknął. Dotyk czyniący go... szczęśliwym?

Kontrastując z tym co odczuł w pierwszych godzinach tego kontaktu, czuł płomień, który podążał za ruchem dłoni tej kobiety, jakby chłód miał ukoić jego nerwy, jego ból. Wszystko co go stanowiło, a płomień wypalić go na nowo, wzmacniając? Choć było to jedyne chwilowe uczucie, nawet nie w połowie tak długie i przyjemne, jak kontakt z jej skórą. Zamknął oczy, jakby chcąc stłumić ten drażniący, piekielny ogień. Chcący tknąć go w sposób, który zdawał się niewłaściwy. Nie zasługiwał na takie ciepło, jakie odczuł, choć nie chciał po sobie dać poznać choćby cienia wątpliwości, zaprzeczając słowom, które wcześniej wypowiedział.

Kiedy przestał czuć kontakt swojego policzka z jej opuszkami, otworzył ponownie oczy. Wpatrzony w nią jak... nie był w stanie odnaleźć słów, które mogłyby obdarzyć tę kobietę odpowiednią czcią, a jednocześnie nie bluźnić przeciw niej czy innym, bardziej gniewnym bóstwom. Słów, które je poniżyłyby go bardziej, niż sam czuł się maluczki w obliczu jej bliskości, intymności jaką postanowiła mu okazać swoim płomieniem. Wtedy też zdał sobie sprawę, że ten dotyk trwał zaledwie chwilę, choć dla niego minęła cała wieczność.

Wsłuchiwał się w jej słowa, jakby kryła się w nich prawda o wszechświecie, jakby rozumiejąc je, mógłby zrozumieć siebie. Jak gdyby miało to być wyjaśnienie wszystkiego, co czuł od wczoraj. Od pierwszej chwili, kiedy to ujrzał Słońce, skryte pod postacią Madame Akari, której nici przyprowadziły go w to miejsce, aby obcował z osobą, która najdrobniejszym gestem potrafiła modelować nim i jego jestestwem, jakby był jedynie gliną, z której wykonywano naczynia. Spijał słowa z jej ust, jakby dzięki temu miał dostąpić oświecenia, swoistego katharsis, odnaleźć się w tym świecie, pomimo tego, że zawsze uważał, że zna w nim swoje miejsce. Tak tutaj? Nie wiedział nic. Był zaledwie nierozważną meduzą błądząc po oceanie, myśląc, że wie czego chce, a jednocześnie... wątpiąc we wszystko czego doświadczał. Jej uśmiech go nie przerażał. Mimo kształtu jaki zdawał się przybierać był... właściwy? Tak. We wszystkim czego w tych krótkich chwilach doświadczał, krótkich chwilach, które zdawały się być wiecznością, coś takiego było definitywnie na miejscu. Czując wcześniejszy lęk przed dotykiem, teraz wyzbył się strachu w całości.

Kiedy przeraźliwie głośny dźwięk uderzył w jego uszy, odruchowo zamknął oczy, choć nie był w stanie poruszyć rękoma, które wciąż, niczym przywiązane spoczywały na jego udach. Haiku ponownie przeleciało w jego myślach, na stałe wyryte w jego podświadomości. Nie wiedział jak do tego doszło, jak ktoś mógł się chcieć zabawić tak jego losem. Nieszczęsne Słońce. Choć nie żałował. Nie czuł złości. Nie czuł... nic. Nie był pustą skorupą, ale w tej chwili był wolny od jakichkolwiek emocji, które można by postrzegać za obiektywnie negatywne.

Po otwarciu oczu Księżycowa Pani zniknęła, jakby kończąc swój posterunek na nieboskłonie, miała zniknąć również i ze świata śmiertelników, do którego niestety on sam należał. Choć chciałby móc podążyć za nią, nie było to realne. Chciał ponownie dostąpić zaszczytu, jakim było dotknięcie jego duszy. Mógł podążyć za ruchem, który wykazał płomień świecy, ale nie mógł się podnieść. Jego ciało było ciężkie, jakby obciążone głazami mającymi zaciągnąć go w najgłębsze piekielne odmęty, do których zdawało się go przygotowywać płomienne muśnięcie policzka.

Dlaczego?

Nie wiedział. Nie wiedział dlaczego. Nie wiedział po co. Nie wiedział nic. Nie wiedział kto to. Nie wiedział czy się tego bać czy nie. Nie wiedział czy się odwrócić czy być nieruchomo. Minimalnie drgnął pod naciskiem na swoich ramionach, ale jedynie by mieć większy komfort niż gdyby ktoś opierał się na sztywnych plecach, których przed chwilą bez cienia wątpliwości był właścicielem. Mimo wewnętrznego rozluźnienia, jego ciało było spięte jak nigdy dotąd. Nie odpowiedział nieznajomemu głosowi. Nie wiedział co odpowiedzieć. Nie wiedział czy zna słowa, które mogłyby być odpowiedział.

[Taiyō]

21/14 „Mówiono, że z diabłem ma pakt.”
Aoi — Misja D

Umierał dziesięć razy na sekundę i tyle samo razy się odradzał. Nie było bólu. Nie było przyjemności. Było nic. Noc i dzień. Jasność niepojęta i niezmierzona ciemność. Blask świec i cień absolutny. Pełnia i nów. Sto lat umierania. Sto lat śmierć bez śmierci tyle samo życia bez życia. Aoi nie mógł umrzeć, nie mógł też żyć. Trwał w agonii rozdzierającej umysł na maluczkie kawałeczki. To ironia losu, że jedyną pewną rzeczą w życiu jest koniec, prawda? On też był złudny. Nikt przecież nie wrócił z zaświatów, by o tym zapewnić. Dusza musiała być zatem nieśmiertelna. Musiała, bo jak inaczej wytłumaczyć to rozdzierające nieludzko uczucie? Jak wytłumaczyć, że czuł się jak absolut? Zbyt ludzki, by zasiąść obok bóstw. Zbyt boski, by pozostać na ziemi.

Panował przesąd, że niebezpiecznie jest spać twarzą zwróconą w stronę księżyca, ponieważ jego blask może wywołać obłęd. Czy w takim razie zaśnięcie pod pięcioma księżycami nie byłoby pięciokrotnie bardziej niebezpieczne? Pewnie tak. Tym mocniej, gdy nocne niebo błyskało piorunami, a burza nawiedziła projekcję wielowymiarowego świata, w którym przyszło mu otworzyć oczy. Drzewa wokoło niszczały, łamały się. Ale czy tylko? Po nawałnicy, trwającej realnie ułamek sekundy, oddech Aoiego stał się lżejszy. Dotąd czuł, jakby upuszczono mu na płuca kowadło. Albo dwieście kowadeł. Jakby coś oplotło mu się wokoło szyi i ścisnęło ją tak mocno, iż zdolne byłoby przełamać krtań.

Ale nie.

Podana Shabondamie dłoń umożliwiła mu podniesienie się z piasku. Kobieta, której twarz zdawał się doskonale znać, była dzika i porażająca, a oczy jej podobne gwiazdom, lecz od mroku w nich zawartego można było oślepnąć. Wspaniała, Wieczna Admirał – Shi Kiyoko przesunęła się naprzód, a Aoiemu nie pozostało nic innego, jak podążyć za nią. Wśród ciszy, która spadła niespodziewanie, olbrzymi obszar plaży, cały ogrom wezbranego w sztorm morza i życia w nim, zdawał się patrzeć w nią, zupełnie zadumany, jakby dostrzegł sylwetkę swej własnej stwórczyni. Znalazłszy się naprzeciwko statku o oczywistej banderze, zatrzymała się i zwróciła w jego stronę. Długi cień sylwetek sięgał wody.

Nagle jakieś rozedrgane wzburzenie zatrzymało fale, zatrzymało również serce Aoiego. Wstrząsnęło nim spojrzenie, jakiego nigdy nie widział. Dwa kręgi, niewiarygodnie ciemne oczy, tysiące par oczu zawieszonych w niebycie, ujrzał źrenice wypełnione odrazą.

I ta odraza, choć już nie w jej osobie, powtórzyła się parokrotnie. Były to różne postacie – ważne, mniej ważne. Każda z nich spoglądała na chłopaka, jak gdyby był mrówką albo obślizgłym robakiem, którego żal tylko na chwilę, nim podeszwa buta zetknie się z pancerzem. Jego własny umysł ukazywał każdą sekundę, w której naznaczony był negatywnymi emocjami. Tracił kontrolę. Stracił ją i nad Yuto. Ledwie zyskał przewagę, a ten stanął naprzeciw, zupełnie pusty. Niezdolny do czerpania z jego źródła. Śmiał mu się w twarz. Śmiał się i tłum, który trzymał go za plecy.

Sceneria została zmieniona.

Nastąpił kolejny akt, poprzedzony pstryknięciem palców; powrót do tego, skąd przybył. Znów znajdował się w pokoju, gdzie spożywał herbatę. Było pusto. Cicho. Żadnej woni, dźwięku, cienia sylwetki. To miejsce nie było prawdziwe, lecz nie należało również do fałszu.

Nad głową Aoiego zawisła świeca o barwie ciężkiej do określenia. Nie trzymał jej żaden świecznik, musiała to być niewidzialna ręka, może powietrze, które gęstniało przy jej powierzchni. Wyświeciła pomieszczenie tak, jak nigdy przedtem. Wokoło rozbłysnął jasny, oślepiający źrenice, płomień, choć mógłby przysiąc, że wcale jej tam nie było. I tego światła, które męczyło oczy, również. Przechyliła się niespodziewanie, zalała go wrzącym woskiem. Wpierw były to jedynie krople, zupełnie nieszkodliwe, po chwili jednak poczęły spadać długim i palącym strumieniem. Spływały kosmykami włosów, czołem, powiekami, zwieńczeniami palców, tańczyły na nogach, wpadały do ust i rozwartych w szoku oczu. Wosk nie zastygał. Płynął wbrew logice między stołem, po szczelinach tatami, aż za same drzwi pomieszczenia. Jak rzeka o mętnej wodzie. Rany, które odniósł podczas walki z rebeliantami, płonęły żywym ogniem. Było to uczucie potworniejsze, niż doświadczył tamtego dnia.

Znów ten dźwięk.

Setki… Nie. Tysiące! Tysiące dzwonków ceremonialnych wybrzmiało tuż obok uszu marynarza. Melodia najgorszych tortur, niemożliwa do przerwania. Nie mógł zrobić nic – dźwięki dobiegały go z każdej strony; z lewej, prawej, z góry, z dołu. Grały w pomieszczeniu, w sercu, w duszy. Zabrały oddech, wzrok, scalały się w jedno, zaraz rozszczepiały.

Aż zapadła cisza.

I nie było już nic.

Wszystko minęło jak nazbyt długi koszmar.

Gładkie, karmazynowe włosy spływały kaskadą po uwolnionych z tkaniny ramionach Madame. Wiek czynił jej urodę jeszcze wyraźniejszą, ale niezaprzeczalnie czaiło się w niej okrutne zło, bestia zdolna posunąć się do potwornych czynów. Ruchy pędzla, którymi kreśliła znaki, były płynne, godne najprawdziwszego mistrza kaligrafii, hipnotyzujące.

— Podobało ci się? To pragnienia kruchej duszy — stwierdziła ze słyszalnym zawodem, odsuwając lewą dłoń, w której dzierżyła fajkę, od twarzy. Dopiero teraz, w przerwie na umoczenie włosia w złotym atramencie, przeniosła spojrzenie na Aoiego. Był to moment krótki, acz wymowny. — A twej należne jest znacznie więcej. Z jakiegoś jednak powodu wybierasz… To.

Akari skrzywiła się. Skrzywiła doprawdy paskudnie. Ścisnęła usta i brwi, gdy nieopatrznie ułożone narzędzie wybrudziło nienaturalną biel kartki. Powstała plama niemożliwa do usunięcia, a zbytek tuszu spłynął strugą na zdobne kimono. Nie to jednak ją rozwścieczyło. Podobnych tkanin miała setki, jeśli nie tysiące. To błąd w sztuce, zmarnowane litery, brak perfekcji i balansu, który tak kochała. On, chłopak naprzeciw, był błędem. A jednak – nie wątpiła, nie była też pewna.

— Możesz odejść, nie będziesz mi już potrzebna — zarządziła, odkładając narzędzie na stół. Głuchy trzask dębu wydobył się spod wykonanego z nadmierną siłą ruchu. Madame wydawała się w tej chwili bezgranicznie smutna, a zarazem wyniosła i silna. Złudna. Niemożliwa do określenia żadnymi znanymi ludzkości słowami. Była pełnią człowieka. Perfekcyjnym dziełem bóstw. Dostrzeżenie tych wszystkich obrazów, jakie znajdowały swe miejsce w podświadomości Aoiego, dostarczyło jej jednakowoż kojącej pociechy. Piękny smutek patrzenia na tracony potencjał.

Czarnowłosa kobieta, dotychczas milcząco przyglądająca się całej sytuacji, ukłoniła się płytko Shabondamie, wcześniej składając obie dłonie na stół. Nim odeszła, a nie ulegało wątpliwości, że spełni życzenie Madame, uzupełniła ichnie naczynia naparem. Herbaciane nuty zmieszały się z tymi, które obłokiem wypełniały wolną przestrzeń. Ten zapach zostanie z nim na zawsze. Harmonia chaosu. Nienależne temu światu połączenie.

— Powiedz, Shabondama Aoi, dlaczego nierozważna meduza tak panicznie trwoży się słońca?

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556fcd
3. Kurtyzana — #BF4080
4. Madame Akari — #FFBF40

Inne

  Ukryty tekst

[Aoi]

Chwila wolności, kiedy nieznajoma mu istota napierała na jego barki, która pytała go o... coś. Coś bliżej nieokreślonego, gdyż sam chciałby wiedzieć "dlaczego". Dlaczego to wszystko go spotykało, dlaczego to wszystko się działo. Dlaczego on tego pragnął, dlaczego do tego gnał jak ćma do światła latarni. Nawet widząc jak parzą się inni, samodzielnie i tak pchając się ku szalejącym płomieniom, skrywanym za szkłem, które jedynie z pozoru chroniło niezdarnego owada przed utratą swoich zdolności latania, albo co gorsza i życia. Tak jak on gnał, nie pierwszy raz. Opętać pozwolił się już dwukrotnie, choć wtedy truł się samodzielnie. Topiąc się w sake, opium, nie wiadomo czym jeszcze. Czy wobec wszystkiego co go spotykało, miało to zresztą jakiekolwiek znaczenie?

Nie.

Nie liczyło się nic. Znaczenie wszystko się zacierało, każda rzecz jaką zrobił. Niezależnie od tego co zrobił była zaledwie byłem w stosunku do wieczności, jaką dla niego były cierpienia jakim był poddawany. Kiedy myślał, że w końcu to wszystko się zakończyło. Kiedy myślał, że po odejściu Księżycowej Pani świat... będzie normalny. Będzie taki jakim go znał. Będzie... prosty. Bez stworzeń, których nie był w stanie umiejscowić w żadnym miejscu na świecie, w żadnym elemencie swojego życia. Dlaczego musiało się to dziać? Wszystko co czuł było olbrzymią sinusoidą uczuć i emocji, jakich nigdy nie doświadczył. Nigdy nie był tak martwy i tak żywy jednocześnie. Czuł się, jakby znajdował się po prawicy zarówno Amaterasu jak i Tsukoyomi. Jakby był jednym z trybików organizujących pracę Słońca i Księżyca. Jakby miał mieć realną moc władania
pływami morskimi.

A wszystko po to, żeby wszelkie towarzyszące mu uczucia wywrócone. Nie do góry nogami, bo to by pozostawiało chociaż odrobinę rozkoszy. Czuł się, jakby jego cała dusza została siłą wyrwana z ciała, zmuszona obserwować cierpienia ciała. Czuł się jakby tonął, jakby jego ciało wypełniało się słoną wodą. Kończył na dnie najodleglejszych wód, gdyż te okalające Tenkyu zdawały się być bliskie jego serca, byt gościnne na jego niegodną duszę. Tonął na terenach gdzie żadne życie nie mogło zaistnieć. Czy był niegodny jakiegokolwiek ciepła? Jakiegokolwiek dobra? Miał zginąć pośrodku niczego? Otoczony jedynie przez odór śmierci? Czuł przegniłe truchła, ropiejące, napuchnięte, gotowe w każdej chwili wybuchnąć od nagromadzonych gazów. Sam był jednym z nich.

Ale nic z tego się nie działo. Nawet nie było go już w zamtuzie. Nie pamiętał kiedy wyszedł, nie wiedział gdzie dotarł. Przeklinał pod nosem bojąc się, że znowu przesadził z dosłownie wszystkim co tylko znalazło się pod jego ręką. Czy może dostał coś od Księżycowej Pani? I wtem zerwał się wiatr. Oddychał gwałtownie, jego ręce złapały go z całych sił za głowę, gdyby tylko miał wystarczającą siłę mógłby zmiażdżyć swoją czaszkę, aby tylko zakończyć ten koszmar, w którym jego losem bawili się Bogowie. I nagle poczuł się lekki. Czy tak wyglądała śmierć?

Otworzył oczy. Żył.

Leżał na piasku, z trudem zyskując ostrość widzenia. Nawet przez myśl mu przeszło, że on nigdy nie opuścił pokładu statku. Ba. Dopiero teraz się obudził po ostatniej nocy, a wszystko co do tej pory przeżył było snem. Zwój z zapisanym haiku, kto normalny daje marynarzowi poezję? To musiał być sen, zaśmiał się dłonią mierzwiąc swoje włosy, przeczesując grzywkę, która przesłaniała mu widok. Chwycił dłoń, którą mu ktoś podał. Dłoń sprawiała wrażenie kobiecej. Spojrzał na kurtyzanę biorącą udział w imprezie, myśląc, że jeszcze nie chciano dać mu spokoju. Zobaczył Wieczną Admirał. Sklął się w myślach, jak mógłby myśleć o rozrywce, jak mógł nie rozpoznać dotyku Shi Kiyoko. Choć nigdy nie był jej tak blisko, pomylenie się było dla niego niemożliwe do wyobrażenia. Nie wiedział co tu robiła. To był ważny gość Rekina Południa? Nie uprzedził ich o wizycie samej przywódczyni ich floty?!

Ale pozwolił pomóc sobie wstać. Nie śmiał nawet się sprzeciwić temu gestowi, nie wiedząc co jej dobroć może oznaczać. Dostrzegła jak bardzo pokornym sługą był ku służbie Cesarza i Jashina? Dwóch najwspanialszych bytów na świecie? Och, jakiegoż to zaszczytu dostąpił! Widok jej twarzy go nie przerażał. Może wzbudzał w nim niepokój. Może faktycznie odczuwał strach. Były to ludzkie reakcje. Ale, sama myśl o tym, że został przez nią zauważonym, tłumiła wszystko inne. Wzbudzało w nim niewyobrażalne szczęście, gdzie tylko ze względu na szacunek do Wiecznej Admirał powstrzymywał się przed wyskoczeniem w powietrze i wydawaniem z siebie bliżej nieokreślonych dźwięków radości.

Jednak wszystko co działo się w każdej kolejnej sekundzie, już go przytłaczało. Setki. Nie. Tysiące par oczu wpatrujące się w niego. Czy tak wyglądało dostąpienie łaski Jashina? Czy właśnie został uznany za godnego jego najwyższego błogosławieństwa? Chciał się cieszyć. Ale wzbudzało w nim to nabożny lęk. Ludzkie odruchy nie były mu obce. Mimo żarliwych modlitw do Krwawego Boga, potrafił czuć strach. Choć tego nie chciał, potrafił zostać przez niego sparaliżowanym.

Wszystko wymykało się z jego rąk. Myślał, że chwycił Pana Boga Jashina za nogi. Myślał, że osiągnął to czego tak pragnął. I wszystko się rozmyło. Chciał nakarmić morze bielą swojego ciała.

Pojawiały się inne postacie, zastępujące osobę, którą podziwiał, której oddawał niemalże cześć jak Bóstwu. Najprostsze kurtyzany patrzące na niego gorzej niż na trędowatego. Ruszało go to w jakiś sposób, gdyż nigdy nie widział, aby ktoś tak na niego patrzył. Zwłaszcza nie osoby tak maluczkie, jak one. Czy tak widziały wszystkich, którzy im płacili? Z tych, których widok działan na niego mocniej, był między innymi jego Kapitan. Kinmei Hosokowa spoglądałna niego, jakby był największym zawodem, jaki go spotkał w całej jego karierze. Bolało go to. Bolało go to niemiłosiernie. Serce mu biło, jakby miało opuścić jego klatkę piersiową. Pragnął pochwał. Pragnął bycia docenionym przez Kapitana. Pragnął służyć flocie. Pragnął piąć się wyżej. Nienawidził zawodzić.

Yuto? Widząc go w tej chwili mimowolnie zacisnął pięści. Chciał się na niego rzucić, obwiniając go za to, co go w tej chwili spotykało. Wszystkie jego pragnienia przestały mieć znaczenie. Nie mógł się ruszyć. Był zdany na łaskę Księżniczka. Musiał cierpieć, kajać się pod jego pełnym pogardy spojrzeniem. Jakby ten skurwusyn śmiał wyzwolić się spod jego smyczy. Spod łańcucha, którym chciał go tak skrzętnie owinąć. Nienawidził go. Nienawidził go z powodu tego, jak w tej chwili się czuł. Jakby sznur zaciskał się wokół jego szyi, przywiązany do budy, jakby miał stróżować i pilnować wielmożnego panicza. Bolało go to nawet bardziej niż spojrzenie kapitana. Padł na kolana, tylko tyle mógł zrobić, jego ciało odmawiało jakiegokolwiek wysiłku, tak chętnie współpracowało, kiedy tylko minimalizował swoje starania kierujące do jakichkolwiek oznak oporu. Cały się pocił, był mokry jakby właśnie został wyciągnięty z tonącego okrętu.

Chciał wyjąć swoje serce spod żeber. Chciał połknąć z nim cały swój lęk.

I wrócił do pokoju. Oddychał gwałtownie, łapczywie chwytając każdą drobinkę powietrza, jakby od tego miało zależeć jego życie. I żałował. Żałował swojej chęci życia. Żałował potrzeby oddychania. Żałował swojej śmiertelności. Wosk pokrywającego jego ciała sprawiał mu ból, który sprawiał, że jego ciało trzęsło się w całkowicie niekontrolowany sposób, jakby w ten sposób mogło zostać wybawione od bólu. Jego usta wypełniała płynna lawa, którą zdawała się wydzielać świeczka. Jego oparzenia, po tym piekielnym Terumi płonęły. A myślał, że już nigdy takiego bólu nie odczuje jak wtedy. Myślał, że już jest ponad to. Nie był. Był jeszcze słabszy niż wtedy, jeszcze bardziej bezużyteczny w obliczu cholernych rebeliantów. Jego ciało zaczynało się poddawać. Duch... duch zdawał się poddać już dawno.

Ponownie się obudził, nie wiedział, który to już raz zdawał się wracać do żywych, co jedynie okazywało się kolejną pułapką na jego słabą wolę. Na jego duszę, w której władaniu zadawała się być po równo psotne boginie, jedna będąca personifikacją Księżyca, druga Słońca. Nie chciał wierzyć, że faktycznie został nawiedzony przez Tsukoyomi i Amaterasu. Prościej mu było wierzyć, że to wszystko to tylko wizje, których doświadcza po przesadzeniu z opium. Tak było wygodniej. A jego spojrzenie było nieobecne, oczy w chaosie starały się objąć pomieszczenie, jakby szukając jakiegokolwiek niepasującego do rzeczywistości elementu, jakby chcąc się ochronić przed kolejną falą, która mogłaby uniemożliwić mu jakiekolwiek odzyskanie samego siebie.

Zobaczył Słońce.

Jego wzrok oprzytomniał, skupiając się na pięknie stworzenia znajdującego się przed nim, czyniąc jednocześnie niemożliwym spostrzeganie czegoś innego. Jakby to miało pomóc utrzymać mu przytomność. Jakby to miało go zakotwiczyć w rzeczywistości. Jakby to miało pomóc mu uwierzyć, że TO jest rzeczywistość. Przecież, to właśnie dla Madame Akari tutaj przyszedł. Musiała być realna. Tylko ona jeszcze go nie torturowała. Tylko jej wizja nie starała się go stłamsić.

Nie rozumiał jej słów. Albo nie chciał jej zrozumieć. Może... bał się ją zrozumieć? Bał się przyjąć do swojej świadomości jej słowa, jakby przyznanie się do czegokolwiek miałoby go zniszczyć. Jakby miał się posypać jak drewniane klocki, z których dzieci nieporadnie tworzyły różne dziwy. Skrzywiła się. Czy ją zranił? Czy zrobił coś nie tak? Nie wiedział co powiedzieć, nie wiedział jak zareagować. Może jednak powinien coś powiedzieć?

-To... to nie były moje pragnienia, Madame... - Wyszeptał niemalże niesłyszalnie. Suchość w gardle zdawała się mu mówić, że samodzielnie zjadł całą beczkę soli. Ale tak nie było. Był wyczerpany. Niemiłosiernie wyczerpany. Na pewno nie pragnął takiego cierpienia. Nie pragnął tego co go spotkało w ciągu ostatnich setek lat, które zdawał się przeżyć. "Możesz odejść". Poruszył się kiedy to usłyszał. Bez najmniejszego słowa sprzeciwu był gotów wyjść stąd. Wyjść i nigdy nie wracać. Jednak... zwracała się do kobiety? Co? I właśnie wtedy spostrzegł tę, która go tu przyprowadziła. Panią Księżyca. Nie wrócił wcześniej na nią uwagi, ale skinął głową zastępując tym ukłon. Bał się, że jeżeli naprawę się skłoni to upadnie.

-Każdy lęka się nieznanego, Madame Akari. - Powiedział już z większą siłą w swoim głosie, jednak musiał odkaszlnąć. Przez suchotę w przełyku, każde słowo niemiłosiernie go drażniło, też z tego powodu nie powiedział niczego więcej, ale powiedział prawdę. Bał się. Bał się znaleźć zbyt blisko Słońca.

[Taiyō]

23/14 „Mówiono, że z diabłem ma pakt.”
Aoi — Misja D

Madame Akari przymknęła powieki i wzięła głębszy oddech. Cisza, którą tym wywołała, okazała się głośniejsza niż jakikolwiek szept, ba, głośniejsza nawet niż wszystkie pstrykania palców, niż demoniczna melodia miliona wprawionych w ruch dzwonków ceremonialnych, które Aoi słyszał w wizjach; donośniejsza i bardziej drażniąca. A mimo to, była odpowiedzią. Nie taką, jaką porównać można do wypełzającej z zatkanych watą uszu, nie taką, którą panowała na pokładzie statku, gdy noc wstępowała za dzień, nie taką, która niosła ukojenie w rytmie przepływającej żyłami krwi. Ale – przeszywającym, penetrującym i przeźroczystym niczym próżnia – responsem ogromnego, absolutnie fascynującego świata, jaki kreowała.

— Podejdź chłopcze — odezwała się w końcu, tonem nieomal rozkazującym i strzepała to, co pozostało w cylindrze fajki do przygotowanej przez czarnowłosą herbaty. Narzędzie ułożyła tuż obok skazanej na porażkę czarki, na której powierzchni tonęły mieszające się wonie.

I kiedy Aoi znalazł się naprzeciw niej, kiedy pozwolił sobie ułożyć spojrzenie na majestatycznej i prowokującej do złego sylwetce Akari, a jego umysł pogrążył się w najróżniejszych najpewniej rozważaniach – od potwornych i przerażających do rozkosznych i eterycznych – uniosła lewą dłoń. Powoli, z wyczuciem, z palcami wpierw rozluźnionymi, a następnie – dość prędko zresztą – napiętymi i prostymi.

Uderzyła go.

Nie, to nie była wizja.

Niemożliwe przecież.

Uderzyła go wprost w blady, pokrywający się nader szybko czerwienią policzek i pozostawiła nań nie tylko karmazynowy odcisk palców, ale również płynne złoto, którego użyła wcześniej do zapisywania nieodkrytych słów i zdań. Nim głowa Aoiego zdołała się zachybotać, być może nawet opaść bliżej prawego ramienia, zręcznym i szybkim ruchem lewej ręki pochwyciła jego powilgotniały kark, kierując całym ciałem do opadnięcia między pierś, a niemalże nagie ramię. Opuszki jej przyjemnie ciepłych palców śliznęły się ledwie parę milimetrów, a to i tak wystarczyło, by wywołać natychmiastowy dreszcz, który postawił na sztorc włoski na karku. Ten dotyk odczuwalny był nawet tysiąc razy bardziej na wrażliwej skórze. To właśnie podczas takich chwil upadają rządy, a ruchy płyt tektonicznych powodują zatopienie kontynentów.

Nawet by tego nie zauważył.

Te cudowne perfumy, zapach, jakiego miał nadzieję wyzbyć się raz na zawsze, trafił w niego z hukiem poprzedzającym najmocniejsze pioruny, a wokoło huragan, który wyrywał myśli z korzeniami, przewracał słupy rozumu, niszczył trzeźwy osąd.

Niebo pośrodku piekła.

Gdy deszcz wsiąka w skałę, kropla po kropli, może sprawić, że kamień popęka, choć ludzkie oko i tak tego nie dostrzeże. Dlatego, kiedy ostatecznie skała rozpadnie się na kawałeczki, wydaje się to niespodziewane. Być może te wątpliwości, ponure i krwiożercze, trwały w nim dłużej, niż myślał. Może zbliżający się z wolna cień upadających pomników dawnych bohaterów był czymś więcej, niżli tylko zapowiedzią przejaśnień. Pewnie nie zdawał sobie sprawy, że tego potrzebuje. A potem nie rozumiał, jak mógł potrzebować czegokolwiek innego.

Jedynie jej głosu. Rozkazu, który musiał wypełnić.

— Jak śmiesz wypowiadać głupstwa w mojej obecności? — wyszeptała, miękkimi ustami niemalże muskając płatek ucha Shabondamy. Właściwie była tak blisko, że gdyby zdecydował się nieopatrznie poruszyć, wyrwać, możliwe, że Akari złożyłaby na nim przypadkowy pocałunek. Otulający ton Madame sugerował, że nie powinien uciekać, a jednak – rozsądek wrzeszczał jak topiona w płomieniach ladacznica. I ta trawiona ogniem, wetknięta na stos, przekonywała, by czynić tylko chwalebne, kiedy jego ludzkie ciało tak bardzo chciałoby grzeszyć. Ale po co? Po co to robić, gdy struny głosowe kobiety drgały tak subtelnie, jakby nasączono je w miodzie? — Tobie przeznaczone, co nieznane i nieodkryte, gwiazdy, których nie sięgnął wzrok żadnego marynarza. Jeśli lękasz się słońca, jeśli wątpisz i toniesz w pewności, nie zdołasz spojrzeć w nieboskłon, będziesz ślepcem.

Uścisk na szyi zelżał, przeniósł się przyjemnie na oba ramiona chłopaka. Madame odsunęła jego sylwetkę na tyle, by móc objąć wyraz malujący się na wciąż młodej twarzy. Ponownie uniosła dłoń.

Nie nadszedł żaden cios.

Jedynie rozrastające się po linii żuchwy ciepło, którym powoli przesunęła ku fioletowym ustom. Kciukiem otarła wargi chłopaka, jakby chciała zapisać na nich obietnicę. Zrobiła to, zatrzymała nań słowa przysięgi, też w źrenicach Shabondamy, w których odbijała się twarz kogoś, kto posiadał wszystko, co boskie, a jednak zapragnął marnego ludzkiego żywota. Starła z niego obawy, usunęła bezsens, trwogę i udrękę. Pod jej dotykiem znikały koszmary i marzenia. Stapiała noc z dniem. Dusza przy duszy bez końca, połączenie, które ustawało tylko po to, aby rozpocząć się znowu.

— Uczyń z mojej woli fakt, a należne ci będzie władanie Wysoką Równiną Niebios. Twoje życzenia będą materializować się w uporządkowanym chaosie tego świata.

To mówiąc, palcami prawej dłoni przysunęła zwój bliżej krawędzi, która stykała się z jego bokiem.

Pakt.

Oto przyszło mu decydować o brataniu się z diabelskim Yōkai.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556fcd
3. Kurtyzana — #BF4080
4. Madame Akari — #FFBF40

Inne

[Aoi]

Po tym jak wypowiedział swoją oczywistość niemiłosiernie dłużyła mu się każda chwila. Pomimo tego, że w tej chwili zdawał się jednak rzeczywiście być w świecie realnym. Nie zamknięty w... tym gdziekolwiek przeniosła go personifikacja Księżyca. Albo zrobiła to Madame Akari? Słońce wypalające go swoim blaskiem, jak mógł się jej nie lękać? Pomimo tego jak go przyciągała, bał się. Nie wiedział jak ktokolwiek mógł na niego działać w ten sposób. Zwłaszcza po tylu latach na morzach, gdzie zdawać się mogło, że widział już wszystkie dziwy. Tak na swojej rodzinnej wyspie, spotkało go coś, czego nie potrafił pojąć. To jednocześnie go fascynowało i przerażało. Dlatego nie mógł się odpędzić od prześladującego go aromatu fajki. Dlatego tu przyszedł.

Dlatego miał kruchą duszę. Niezależnie od tego co myślała kobieta, która trzymałą go na wyjątkowo krótkiej smyczy. Nawet nie pozwalając na odrobinę swobody, nawet wtedy, kiedy była daleko. A właściwie... zwłaszcza wtedy kiedy była daleko. W jej otoczeniu, choć bardziej lękający się każdego gestu i słowa, jakby obawiając się, że ją straci, choć nigdy tak naprawdę jej nie posiadał. Tak będąc daleko, i tak był mamiony przez prześladującą go woń. Cholerną woń, którą czuł nawet tam, gdzie nie wydawało się to realne. Jak w jego kajucie. Nic ze wspomnień poprzedniej nocy go nie obchodziło tak, jak to skąd się wziął ten pierdolony zapach, wracający do niego, nie pozwalający o sobie zapomnieć.

Usłyszał jej głos. Chciała by do niej podszedł? On? Wewnętrznie cały się trząsł, nie zamierzał się ruszyć. Nie chciał drgnąć nawet o milimetr. Nie chciał dawać się jej kontrolować. Chciał z tym walczyć. Lękał się tego jaki miała ona na niego wpływ. Mimo tego, że sam, z własnej nie przymuszonej woli się tu skierował. Własnej? Kurwa. W tej chwili nawet nie potrafił odróżnić własnej woli, własnych myśli, własnych pragnień od tego, co ona zdawała się mu wtłaczać do głowy. Posyłając go na tortury. Olejkami, zapachem ziół, nie wiedział. Nie wiedział czy w jakiś sposób zmuszono go do spożycia silnego narkotyku. Nie mogły to być przecież te aromaty. Księżycowa Pani też je wcześniej wdychała. Czy może bóstwa jak one były na to odporne? Nie widział możliwości, aby zwykłe kobiety były w stanie się nim zabawiać od tak, tak nim sterować, kierować. Narzucać mu swoją wolę. Rozkazując mu opuścić pokład, udać się do tego zamtuzu. Skupiał każdy element swojej woli. Za żadne skarby świata się jej nie posłucha.

Podszedł.

Nie kontrolował swojego ciała, albo znowu umysł płatał mu figla. Nie potrafił sprzeciwić się jej woli. Jakby kazała mu odpłynąć ku wodom, w którym zdawał się wcześniej tonąć, możliwe, że poszedłby to zrobić, a szedłby zrobić to z uśmiechem na ustach, dopóki dopóty czułby ten zniewalający go aromat ziół, który czując, zawsze miał jej twarz przed oczami. Jej spojrzenie zdolne w ciągu sekundy stłamsić jego całą silną wolę. Dopiero wtedy, kiedy szedł, pozwolił sobie spojrzeć na Madame Akeri. Nie na jej twarz jak do tej pory. Na całą sylwetkę kobiety, na tyle ile był w tanie. Źle. Nie pozwolił sobie. Nie był w stanie na nic sobie pozwolić. Nie był w stanie niczego sobie zabronić. Tak jakby był jedynie marionetką na scenie, a ona pociągała za sznurki.

Otrzeźwiał.

Kiedy otrzymał uderzenie w policzek momentalnie oprzytomniał, otworzył szerzej oczy. Nie czuł złości. Był ponad to. Hah! Jakżeby chciał być ponad cokolwiek! Nie był w stanie na nią się gniewać. Nie był w stanie obdarzyć jej choćby cieniem negatywnej emocji. Mogłaby go wypatroszyć, a on by tylko dziękował za jej uwagę. Czuł... nie wiedział jak to opisać. Ale zdawało się, że to było dokładnie tym, czego potrzebował. Czego potrzebował, aby być w stanie się jej oprzeć, jakby przerwała tym złe zaklęcie, którego rzuciła na niego, kiedy po raz pierwszy poczuł na sobie jej dotyk. Kiedy po raz pierwszy usłyszał jej głos.

Ale się nie sprzeciwił.

Nawet nie dala mu na to przestrzeni. Nim zdążył cokolwiek z siebie wykrztusić, już czuł jej dłoń na karku. Już sam ten dotyk pozwolił na to, aby ponownie jego umysł ponownie spowijała mgła. Nie taka jak wcześniej. Dalej zdawał się myśleć trzeźwo. O ile sam siebie tym nie oszukiwał. O ile Madame Akari nie chciała, żeby tak myślał. I jego ciało zostało wtulone w jej, jego twarz spoczywała w miejscu tak bliskim jej serca, tak bliskim, że nawet w najśmielszych snach nie odważyłby się tam znaleźć. Choć nawet najśmielszych snach nie wyobrażał sobie tak intymnego dotyku, jakiego doznał w dniu, kiedy ją "poznał". A jednak. Samo uderzenie w jego twarz. Samo dotknięcie jego karku. Takie... zwyczajne? A jednak, czuł się bardziej obnażony niż dzieląc z kimkolwiek łoże. Pragnął pozostać w tej pozycji, pragnął tak spędzić wieczność. Nie chciał by to się kończyło. Mimo wszystkiego co nim wcześniej szargało, teraz, będąc najbardziej odsłoniętym... paradoksalnie czuł się bezpieczny. Jakby miał przetrwać tutaj największe sztormy czy trzęsienia ziemi, nawet nie zauważając, że wyspa tonie.

Jej zapach wypełnił go w całości. Nie rozumiał jak mógł chcieć się go pozbyć. Nie rozumiał jak mógł chcieć o nim zapomnieć. Och, jakże było on głupi! Koiło to jego nerwy, jakby regenerując wszystko co w nim mogło być nie tak. Jakby łatając wszelkie wadliwe połączenia nerwowe. Jakby lecząc jego piekielnie poranione ciało. On był częścią tej siły, która wiecznie światła pragnąc, wiecznie kroczył w ciemność. Czuł się jakby w jej objęciach faktycznie mógł nawet nie dążyć do światła, a się nim stać. Ciepło jej odsłoniętej skóry, nawet tego skrawku, na którym znajdowała się jego twarz. Ciepło, jej piekielne ciepło rozpalało w nim płomień, choć daleki od ogników, których pragnęli marynarze.

Trwaj chwilo, jesteś piękna.

I usłyszał jej szept. Jej słowa brzmiały jakby go karciła, jakby chciała go ukarać za jego bezgraniczną głupotę. Za jego brak zrozumienia czegokolwiek, co chciała mu przekazać. Jej miękkie usta sprawiały mu olbrzymią radość, a jedynie sprawiały, że jej ciepły oddech delikatnie otulał jego ucho, jednocześnie sprawiając, że jego błędnik wariował. Gdyby teraz go puściła, gdyby teraz odeszła, upadłby bezwładnie, jakby na jeden haust pochłonął całą beczkę wypełnioną alkoholem. Czuł się, jakby znajdował się w wysokim stanie upojenia, ale bez efektów ubocznych z tego wynikających. Czuł się lekki, czuł się, jakby mógł porwać go wiatr i miałby na to pozwolić. A jednak, coś mu mówiło, żeby nie tonął w głębinach jej ciepła, które odczuwał coraz mocniej z każdą chwilą tej nabożnej bliskości. Albo to było jego własne ciepło?

Chciał się odezwać, delikatnie otworzył usta, właściwie ledwie odklejając od siebie wargi. Zbierał w sobie sił aby ją przeprosić za to, że śmiał powiedzieć jakiekolwiek głupstwo. Nawet jeżeli z tym się nie zgadzał, chciał przeprosić. Nie chciał tracić tego ciepła, którego tak bardzo potrzebował. Tego życia, które w sobie czuł, jakby zwykle głęboko zamknięte, nie mogące wyjść na światło. A kolejne słowa powodowały jeszcze dodatkowy zamęt, który łagodzony był przez dotyk jej skóry. Nie wiedziałby, jakby zareagował, gdyby nie jej czułe objęcie. Nawet, jeżeli nie to było jej intencją, tak je odczuwał. Tylko dzięki temu potrafił się skupić, jak nigdy wcześniej. Nie rozumiał za wiele. Albo rozumiał, tylko się bał tego co za sobą niosły jej słowa? Wszystko czego tu doświadczał było... nieziemskie. Dosłownie i w przenośni. Najciemniejsze krańce jego umysłu, te najtrzeźwiej myślące, zdawały się szeptać, że ona się tylko nim bawi. Droczy się z nim. Karmi go słowami mówiącymi o jego przeznaczeniu, potencjalnej wyjątkowości. A jednocześnie, reszta... Czuła to. Czuła to każda komórka jego ciała.

Mimo oddania jej całkowicie kontroli nad sobą, czuł się dobrze. Zrobił to czego chciał. Oddanie się dobrowolnie było w pewien sposób uwalniające, jakby ze swoich barków zrzucił przepotężny ciężar. Ale ów kontroli wciąż pragnął, na równi z ciepłem, która ona mu oferowała. Więc pozwalał sobie na ten kompromis. Jakby miał jakikolwiek wpływ na to co się działo, jakby mógł odrzucić tak pożądaną bliskość Madame Akari. Pragnął odkrywać i zdobywać. Jego oczy zabłysły, każda chwila, kiedy jej ciepło przelewało się na niego, pozwalała odzyskiwać mu energię, a efektem był błysk w oczach Nawet jeżeli nie pojmował wielu rzeczy, zdawał się czuć, jakby ta kobieta miała faktycznie rację. Jak chciał mieć kontrolę, jak chciał mieć jakiekolwiek pragnienia, jak chciał zdobyć uznanie, jeżeli się lękał Słońca? Nie dostrzegając tego co na horyzoncie... Równie dobrze mógł się już poddać, zaprzepaścić lata służby, nie będąc nigdy nikim więcej niż był w tej chwili. Albo... przed tą chwilą? Nie odzywał się, ale w jego spojrzeniu zdecydowanie strach nie był dominującą emocją. Dominowało coś innego, trudniejszego w opisaniu, niemalże niemożliwego do nazwania. Euforia? Pożądanie? Zrozumienie? Szacunek, choć tym razem nie kierowany jedynie pragnieniem i strachem? Połączenie tego wszystko było widoczne w odbicie jego oczu.

Koniec.

Zakończyła się ta błoga przyjemność w chwili kiedy odsunęła go od siebie. Zaledwie odrobinę, ale na tyle, aby nie mógł czerpać więcej jej ciepła, jednak jego spojrzenie nie ulegało zmianie. Wydawał się być dumnym. Dumnym z bycia uznanym za kogoś wyjątkowego przed tak nadludzko piękną kobietę. Przez osobę, która zdawała się go upatrzeć już pierwszych chwilach, kiedy tylko ich oczy się spotkały. Ach! Jakże żałował, że przez cholernego Księżniczka nie mógł wstąpić do tego miejsca już wcześniej, kiedy kontakt zdawał się intymniejszy, acz wciąż sensualny, czule łechcąc każdy z jego zmysłów, nawet te, o których istnieniu mógłby sobie nie zdawać sprawy.

Spodziewał się uderzenia, nawet w pewien sposób chciał go. Chciał tego uczucia, które wstrząsnęło nim za pierwszym razem. Ale to się nie stało się coś... pięknego. Jej dłoń na jego żuchwie. Deliketna. Ciepła. Pełna miłości, nawet tylko w jeżeli jego wypaczonym wyobrażeniu. Nie rozumiał co znaczył ten gest, nie w pełni. Czuł się jakby czyniła go swoją własnością. I było mu z tym dobrze. Za to ciepło, które czuł. Za tę euforię, którą w nim wzbudzał jej dotyk. Czuł się, jakby był gotów jej przysiąc czego tylko mogła sobie życzyć.

Jego usta mimowolnie złożyły pocałunek na palcu muskającym jego wargi, delikatny. Ledwie muskający to ciało obce, z szacunkiem godnym samej Amaterasu, jakby przypieczętowując pakt, który nie do końca rozumiał. Oddając się jej w całości.

-Madame Akari... - Zrobił przerwę, kiedy jego dłoń sięgnęła po przysunięty mu zwój. -Dziękuję Ci, Pani. Za pozwolenie... - Nie wiedział jak ubrać w słowa to co chciał powiedzieć, nie odrywał swoich oczu od jej, nie chcąc pokazać zawahania. Nie chciał kolejny raz mówić jej głupot. Nie chciał czuć się ponownie tak, jakby ją zawiódł. -Za danie mi szansy, abym mógł otworzyć się na Słońce.

I, jeżeli nie widział w jej spojrzeniu zakazu, podniósł zwój chcąc go przy niej otworzyć.

[Taiyō]

25/14 „Mówiono, że z diabłem ma pakt.”
Aoi — Misja D

Aoi ponownie mógł odnieść wrażenie, że Madame się uśmiecha. Może tylko oczami wyobraźni widział to, co podświadomie chciał dostrzegać. Może tych wygiętych kącików ust, ledwie nasuniętych na białko dolnych powiek, wcale tam nie było. Ale jeśli… Jeśli tak, to uczucie podobne temu, które towarzyszy człowiekowi przy wejrzeniu za ciężką kotarę skrywającą letnie słońce, przejaśnione niebo po burzy wieków. Po prawdzie jednak, była to bardziej obietnica uśmiechu niż czytelna mina, ale i tak robiło się nieziemsko ciepło i przyjemnie.

I Akari pozwoliła, by wejrzał nań rękopis jednym tylko skinieniem podbródka, który uwolnił Shabondamę z dotyku na ustach, od tego przymusu i chęci dziękowania w każdy dostępny i znany, acz wciąż niewystarczający, ludzkości sposób. Na samym zwoju zaś piękne, czytelne i kaligraficzne pismo, dokładnie takie, jakie znał. Załamywało się jedynie w momentach, w których, jeszcze w czasie rozmowy, jej twarz ulegała pewnym dyskretnym zmianom. Aoi odnalazł tam również plamę tuszu, jaka wywołała całe to wydarzenie. Mimo że skaza to zaprzeczenie perfekcji, niczym pęknięcie w najcudowniej wypalonej porcelanie, to była również cudowną metaforą jego samego. Tych słów, którymi obdarzyła go Księżycowa bogini.

Gdy chłopak skończył zaczytywać się w tekście, obejrzał rycinę z obu stron, posiadł wiedzę i o tym, co było częścią kontraktu, i o tym, jak ów kontakt wyglądał (a właściwie wyglądała), Madame przyjrzała mu się badawczo. Uczyniła to zresztą niezwykle powoli: powiodła lubieżnie po oczach, wzrokiem pogładziła policzki, ujęła palce i zaplątała się w kosmykach. Nagle przestała – wartkim ruchem tęczówek powróciła do źrenic Aoiego i przez nie też chwyciła duszę. Ciasno i uzurpatorsko.

— Zwiedzisz każdy port i każde miasto. Poruszysz morze, załamiesz niebo, podzielisz glob na pół i wejrzysz w piekło, a kiedy odnajdziesz tę dziewczynę, przyprowadź przed moje oblicze. Żywą.

Skończywszy wypowiedź, wysunęła z włosów igłę, która cały ten czas podtrzymywała skonstruowany na tyle głowy kok. Ładna ozdoba: złota, z niosącymi melodię koralikami i zakończona fantazyjnym zawijasem z wetkniętymi nań kamieniami szlachetnymi. Wyglądała na bardzo drogą, do tego zresztą stopnia, że gdyby zechciał ją spieniężyć, mógłby za nią kupić mały okręt. A to już sporo. Tak czy tak, nie niosła jedynie walorów estetycznych. A przynajmniej nie tym razem.

— Podaj dłoń — rozkazała.

Kiedy tylko Aoi wyciągnął wspomnianą dłoń w kierunku Madame, ta chwyciła go swoją – kciukiem ucisnęła wnętrze, u szczytu kości śródręcza, zaś pozostałymi czterema opuszkami oplotła nadgarstek mocnym chwytem. Nie sądziła, by Shabondama zdecydował się ruszyć, bowiem w jego oczach widziała gasnący strach i wstąpienie chaosu. Niemniej, linia cięcia musiała być czysta, doskonale dopasowana do konturu linii życia, która wyżłobiona była pomiędzy palcem wskazującym a kciukiem.

Bez wcześniejszego ostrzeżenia i zapowiedzi, Madame wyryła poprzeczną ranę w ręce marynarza, a ta, cóż, pokryła się karmazynem i nabrzmiała. Nim jednak zdążyła przelać się z konturu dłoni – ten sam ruch powtórzyła na własnej. Koniec aktu nastąpił w chwili, w której połączyli się splotem palców, by skropić szkarłatem tekst. Złoty tusz pozostał na swoim miejscu, a akt, nieomal pieczęć, tylko nadawał mu mocy. Kto doznał podobnych wrażeń, ten zna dziwny i całkiem osobliwy stukot juchy. Podobny mielącego zboże młyna, lecz ten nie trawił ziarna, a człowieka.

Zwykli ludzie instynktownie bali się krwi, budziła w nich najbardziej skrywane lęki; jest przecież żyjącą substancją i tak łatwo się przez nią czymś zarazić. Symbol życia, ale również śmierci, nośnik wszystkich tajemnic. I wiedzą o tym ci, co przelewali ją niejednokrotnie – za miłość, za rodzinę, za słowa możnowładców. Każdy powód był dobry. A teraz… Teraz Akari obiecała mu wszystko, w zamian wymagała „jedynie” zobrazowanej na tyle zwoju dziewczyny.

— Ten blond chłopiec… Zrób z niego użytek — zasugerowała i niedbale wytarła dłoń o kimono Aoiego tuż przy pachwinach. Niebezpiecznie blisko drugiego mózgu, którym najpewniej Shabondama wolałby teraz nie myśleć. Co więcej, zdawała się czerpać z tego jakąś nieskrywaną radość; mimo pozostawienia całości karmazynu już w pierwszych ruchach, uczyniła to jeszcze parę razy, po którymś z nich przechylając głowę nieco w górę, by ukazać tkliwą i delikatną twarz ofiary. To oblicze Madame było krępujące. Budziło dotąd skrywaną chęć krzywdzenia. Patrząc na nią, można było zrozumieć ideę sadyzmu. Z drugiej jednak strony, to ten typ kobiety, z którą, jeśli Aoi miałby syna, w życiu nie pozwoliłby mu obcować. Znowu, gdyby owym synem był – wpadłby w obręcz jej ramion, między miękkie usta, odkrywał i mierzył każdy centymetr ciała.

— Jeśli taka twoja wola, korzystaj z dobrodziejstw mego domu.

Koniec, a jednocześnie początek. Słowa, z pozoru błahe, kiedy wypowiadane były przez Akari, mogły sugerować doprawdy wiele. Od pożegnania, poprzez zaproszenie, na splątanej propozycji kończąc. Musiała, albo przynajmniej zdawała się, wiedzieć, jak wielki zamęt mogą powodować. Ten ognisty kolor włosów naprawdę jej pasował, odzwierciedlał wnętrze pełne płomieni.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556fcd
3. Kurtyzana — #BF4080
4. Madame Akari — #FFBF40

Inne

[Aoi]

Uśmiech. Ten piekielny uśmiech, który w jego wyobraźni był cieplejszy, szerszy, pełen wszelkich innych emocji, których nie był w stanie ująć w żadnych znanych sobie słowach, ale wyglądający jakby miał mu składać obietnicę wszelkich pragnień, jakie mogły się w nim tlić. Od tych najbardziej błahych, jak i po te, które wydawały mu się ne osiągalne przez przynajmniej jeszcze dziesięć, może kilkanaście lat służby. Jeżeli będące do zrealizowania kiedykolwiek. Tak widząc ją, tak jakby widział przed sobą prawdziwą personifikację Słońca. Nie wiedział co myśleć o wszystkim co tu się w tej chwili działo. Ale, doszedł do momentu, kiedy wszystko przestało go obchodzić. Uzyskał to czego chciał. Przewrotnie los z niego kpił, ale miał audiencję, jeżeli tak można to nazwać, u samej Madame Akari. Niczego więcej nie pragnął, niż jej uznanie. Jej uśmiech. Zobaczenia tego, czy za dużo sobie nie wyobrażał po ich pierwszym spotkaniu. Zaproszenia do zobaczeniu jej w całości.

Wciąż nie był pewien tych wyobrażeń.

Jednak to go nie obchodziło. Jej ciepły uśmiech, nawet jeżeli tylko wyglądający tak przez jego zmęczony umysł. Uśmiech wypaczony z delikatnego, może nawet neutralnego, taki, przypominający promienie Słońca. Nie. Nie przypominał ich. Czuł, jakby ów świetliste ramiona muskały jego twarz, ogrzewając jego lico, nawet delikatnie osuszając jego spękane wargi, które na których jeszcze przez ułamki sekund spoczywał jej palec. Aż go w końcu zabrała, tak uczucie wciąż było obecne, a w miejscu, gdzie spoczywał wcześniej jej opuszek, czuł ciepło, którego nie rozumiał, ale chciał go więcej. Pożądał go więcej, jakby otrzymując tyle, zamiast być spełnionym, tylko zaczynał chcieć więcej niż tak drobny gest, którego sensualność go porażała pobudzając do najdalszych zakończeń nerwowych.

Za jej pozwoleniem przeczytał zwój widząc drobną niedoskonałość, która jedynie przypominała mu cały chaos tego dnia, od jego rozpoczęcia, po jego wizytę tutaj. Aż do tego właśnie momentu. Karuzela emocji zdawała się uspokajać, całkowicie. Nie chodziło o to, że był już spokojny. Skądże. Daleki był do bycia spokojnym, natomiast to co czuł w tej chwili, stawało się coraz bardziej jednolite. Z każdą sekundą rozmowy, z każdą sekundą obserwacji jej gestów, z każą sekundą czucia Madame Akari, czy to poprzez dotyk, czy poprzez bycie pochłanianym przez jej spojrzenie. Uspokajał swoje nerwy, ale jednocześnie wzrastało w nim ciepło, które stopniowo stawało się irytujące. Ale admirował Akari, gdyż to właśnie czuł. Admirował każdy jej aspekt.

Przyjrzał się dziewczynie, o której mówiła dama. Chciał wypalić jej obraz w swojej głowie, tak jak wypalony został aromat tych cholernych ziół, które go tu przywiodły. Choć już nie były cholerne, były najwspanialszym aromatem, jaki kiedykolwiek czuł. Nie wiedział kim była postać przedstawiona w kontrakcie. Nie interesowało go to nawet w najmniejszym stopniu. Nie interesowało go w tej chwili nic poza sytuacją tu i teraz. Skupiał się na rycinie tylko dlatego, że chciał utrzymywać uznanie, którym obdarzała go Madame. Nawet jeżeli, przesadzał i pozwalał swojej fantazji na zbyt wielkie wyobrażenia. Nie zamierzał zaprzepaścić otrzymanej szansy.

I kiedy ujrzał jak mu się przyglądała, kiedy spojrzała w jego oczy w ten sposób. Wiedział, że nawet jeżeli kiedykolwiek chciałby o tym zapomnieć, to się to nie uda. Wiedział, że jego dusza była w jej rękach. Niezależnie czy dosłownie czy w przenośni. Wiedział, że nigdy się od niej nie uwolni. Od uczuć, które w nim wzbudzała. Od emocji, jakie przez nią doświadczał. Wysłuchał co miała do powiedzenia, nie śmiałby w żaden sposób zakłócić dźwięku jej głosu. Spijał jej słowa, jak najcenniejszy trunek, nie chcąc zgubić nawet mikroskopijnej kropli. Jego słuch dziękował mu za możliwość doświadczenia dźwięku wydawanego przez usta samej Amaterasu, jak krążyło w jego myślach. Miał gdzieś czy ktokolwiek uznałby to za bluźnierstwo. Bluźnił nie raz. Bluźnić będzie jeszcze wiele raz w swojej służbie. Nawet nie myślał o tym, dlaczego mogłaby chcieć tę dziewczynę żywą, martwą, jakąkolwiek. Po co? Nie pozwalał sobie zaprzątać głowy kimkolwiek innym sama Madame Akari. Nie więcej, niż było to potrzebne. Swoimi oczyma podziwiał ją i jej odsłonięte ramiona.

Całkowicie ignorując piękno i bogactwo igły trzymającej jej włosy, gdyż wywołane tym delikatne poruszenie kosmyków sprawiło, że mocniej zabiło mu serce. Wysłuchał rozkazu, podał dłoń bez najmniejszego zawahania. Już raz się jej dziś posłuchał i mógł jednie podziękować swojej słabej woli, która nie mogła sprzeciwić się woli ciała, gdyż wcześniejsza bliskość byłą najcieplejszym uczuciem, jakiego kiedykolwiek doświadczył. Jego oddech delikatnie przyśpieszył kiedy go pochwyciła i uciskała jego śródręcze. Nie wiedział czego chciała. Ale on chciał wszystkiego co mogła mu dać.

I cięła jego dłoń. Nie spodziewał się tego, ale też nie drgnął, a widok wypływającej krwi sprawił, że ponownie przyśpieszył mu oddech. Przywykł do widoku krwi. Zarówno swojej, jak i innych. Ale w tej sytuacji było to inne. Było w tym coś... perwersyjnego. Może w jego interpretacji, może całości sytuacji, w której się znalazł. Każdy, nawet najdrobniejszy gest potęgowany był przez atmosferę tak mu ciążącą, że mimo szybszego oddechu, nie był w stanie zaczerpnąć większej ilości powietrza, w czym nie pomagało obserwowanie, jak sama również cięła swoją dłoń. Ich splecione palce wszystko potęgowały, ignorował ból, nieprzyjemne pieczenie na całej długości rany. Każdy kontakt, tylko wzmacniał w nim groźnie rosnącą fascynację.

Blond chłopiec? Użytek? Yuto. Nie wierzył w to. Nawet w takie sytuacji, musiał mu ciążyć. Musiał przybyć, żeby wszystko zniszczyć. Księżniczek musiał tłoczyć się w jego myślach, skurwysyn. Tłumił swoją złość i agresję, jedynie skinął głową na znak zgody, zrozumienia. Choć pomimo tego, jego wolna, niezraniona dłoń skrywana w rękawie kimona byłą zaciśnięta w pięść, ściskając ją tak mocno aż bielały palce. Ta sytuacja była jego. Jego. Nie Księżniczka. Nie pozwoli mu tego zniszczyć. Nie pozwoli sobą zawładnąć temu pierdolonemu paniczykowi. Oddychał głębiej. Jakby chcąc kontrolować swój wcześniej przyśpieszony oddech, a tak naprawdę jedynie starał się uspokoić. Udowodni paniczykowi, że nie ma nad nim kontroli. Nawet kosztem swoich własnych uczuć, spełni swoje swoje pragnienie napędzane pożądaniem.

Jego dłoń brudna od krwi wisiała luźno, nie wycierał jej, w przeciwieństwie do Amaterasu, która go prowokowała. Tak odbierał jej ruch, tak odbierał jej dłoń brudzącą jego kimono w takim miejscu, gdzie jedynie był pobudzany co raz bardziej. Zamiast go tonować, tylko naciskała na odpowiednie przyciski jego układu nerwowego. Jego oddech przyśpieszył, jakby nie mógł już dłużej go kontrolować, a jednocześnie zdawało mu się brakować powietrza, jakby wentylacja przynosiła odwrotny skutek. Jeden ruch, dwa, byłyby wystarczające. Zabrudzenie w ten sposób jego kimona, zdawało się brudzić również go całego. I nie obchodziło go to. Był przez nią skalany już przy pierwszej interakcji, kiedy to przejęła jego myśli. Kolejne ruchy tylko bardziej go podjudzały. Nic nie mówił, słuchał jej. Reagował na jej dotyk, jakby bojąc się, że kiedy zacznie mówić, straci cały tlen. Pragnął by to nie były jedynie prowokacje.

Wyraz jej twarzy, zdecydowanie nie wpływał na niego w sposób taki, w jaki mógłby podziałać na innego śmiertelnika. Podziwiał kobietę, której taki wyraz nie był obcy. Więcej. Sam zapewne tak wyglądał niejednokrotnie, choć tego nie mógł być do końca świadomym. Ale widział w tym coś, co definitywnie nosiło znamiona Jashina. Był na skraju samokontroli.

I słysząc jej ostatnie słowa, przechylił się w jej kierunku, swoją zakrwawioną dłonią chcąc objąć jej twarz brudząc ją perwersyjnym szkarłatem, swoimi ustami chciał połączyć się z jej w zakazanym pocałunku.

[Taiyō]

27/14 „Mówiono, że z diabłem ma pakt.”
Aoi — Misja D

hot & hotter (chyba +18, nie wiem)

Akari czerpała z niego dokładnie tak samo, jak i on czerpał z Yuto. Co prawda, były to sposoby zdecydowanie mniej radyklane, niż starcie Shabondamy z policzkiem Księżniczka, ale niezaprzeczalnie oba te wydarzenia łączył pewien wysuwający się na pierwszy plan aspekt – władza. Madame nie musiała posuwać się do przemocy, nie musiała nawet mówić i zapewniać o potędze, którą niewątpliwie w sobie niosła. Nie musiała robić właściwie niczego konkretnego, prócz poruszania tęczówkami w określonym najwyraźniej z góry rytmie. Po prostu: zastępowała myśli Aoiego tymi własnymi. Kruszyła wolę, kruszyła rozum. Kruszyła wszystko, a on zdawał się prosić o jeszcze jedno pęknięcie. Kruszyłaby pewnie i wszechświat, gdyby miała taki kaprys. A oto, zamiast tworzyć nowe uniwersa, zmieniać klimat na pustyni i topić lód w Yinzin – postanowiła przeprowadzić go między tym, na co się dotychczas godził, a tym, co mógł mieć. Opadła promieniami, by wypełnić duszę chłopaka jasnością. Tyle i aż.

Dzierżona w, przeciwstawnej do wycieranej, ręce szpila została odłożona w losowym miejscu, choć znając sylwetkę Madame, należałoby przypuszczać, że i ten niepozorny, mało istotny element miał jakiś większy sens w planie, który tak pieczołowicie tkała. Jej oczy były roześmiane, przymknięte niepełnie w filuternym akcie finalizujących się fantazji Shabondamy, usta zaś w prostej, drgającej niekiedy ledwie widocznie linii.

Po ostatnim wypowiedzianym zdaniu trwała niebezpieczną ilość sekund w zawieszeniu. W swej niezachwianej wierze w to, że wyprowadzony z równowagi chłopak nie dostrzeże wymownej reakcji, odnalazła połowiczną ulgę. I wbrew fachowi, który zdawał się do niej przylec w naturalny sposób, nie traktowała swojego ciała jako świątyni, do której może wejść każdy jedynie po obmyciu rąk i stóp. Nie. By wejść do tej konkretnej świątyni, należało zrobić znacznie więcej, choć, oczywiście, niezaprzeczalnie w większości stanowiło podstawę do zawiązania mniej lub bardziej lukratywnych paktów. Bo to łatwe – oddać powłokę za bezcen z różnych, znanych całej ludzkości powodów. Zyskać i stracić. Inaczej ma się sprawa, jeśli mowa o duszy. Tej nie daruje się byle komu, byle jak. Dusza jest wieczna. Ciało? Ciało znaczy niewiele, bo i tak rozpadnie się w pył, spocznie pod mosiężną mogiłą.

A Madame, przecząc całej logice i prezentowanej pozie, zdawała się wyrwać maluczki fragment swego jestestwa i w tej pewniej niepewności, absolutnym chaosie, obdarować nim właśnie jego. Tysiąc Bóstw nie znalazłoby powodu, dla którego zmieniła zdanie przy nim, a przy innych nie. Dlatego więc nie należało pojmować jej czynów ludzkim umysłem, silić się na osąd. I ona sama, kiedy Aoi znalazł się na tyle blisko, by dzielić z nią oddech, nie osądzała.

Zamiast tego, oddała się mu bez zahamowania, wręcz bezczelnie, zwłaszcza wtedy, gdy przejmowała prowadzenie bez pytania o zgodę. Profesjonalizm. Nic już nie było wystarczające. Żaden uścisk nie był dość bliski. Akari zamykała mu usta pocałunkiem wartkiego pożądania i niegasnącego ognia, a jednocześnie pełnego szacunku i wyrozumiałości; wielu ludzi nie zdawało sobie nawet sprawy, że te dwie rzeczy można połączyć. W swej dojrzałej, przemijającej już słodyczy smakował jak zakazany owoc. Był żarzącym kwasem na wargach, cierniem, który wbija się niezwykle głęboko. Zamienia krew na stopiony ołów, wrzącą rtęć. I był to pocałunek, którego nie pozwoli mu zapomnieć. Grawerowała swoje imię i obraz w jego sercu. Pocałunek, który sprawi, że Aoi znienawidzi pocałunki wszystkich tych, którzy dotykali jego warg przed nią i którzy zrobią to po niej.

Podniosła, dotąd podpierającą ciało, rękę i ułożyła ją w miejscu serca Shabondamy. Pod palcami czuła wyraźny stukot zamknięty w klatce żeber. Tysiąc małych rac zapierających dech w piersiach. Takich, jakich używano podczas festiwali i obrzędów; piękne, spektakularne, połączone w tajemniczym rytmie. Nie zaś jak wtedy, gdy czyniły to zbuntowane dzieci; rzucane byle gdzie, byle jak aby z hukiem. Do tego samego zmusiła i jego. Teraz to on, jedynie na jej życzenie, nasłuchiwał duszy.

Nie trwało to nader długo. Wystarczająco, by zaspokoić łaknienie, a przy tym wciąż pragnąć więcej. Obalony nagle na maty, i ot tak, zdany na łaskę górującego słońca. Taki przecież los Ikara: spłonąć w promieniach, stopić skórę i kości. Usta przy ustach, oddech przy oddechu. Jak próba przywrócenia życia komuś, kto upadł. Tyle że żadne z nich nie straciło przytomności. Było jedynie blisko, bo z każdym pocałunkiem uzależnili się coraz bardziej od dzielonego na pół gorącego oddechu. Z każdym dotykiem bardziej łaknęli własnych ciał i dusz, a z każdym zaspokojeniem tej potrzeby dążyli, by czynić to ponownie.

Skończywszy, Madame nie pragnęła znaleźć się w uściskach jak jakaś podrzędna kochanka, to zarezerwowane przecież dla wyświechtanej miłości, nie karmiła zdobytego chłopaka słowami uznania, nie dedykowała bezwstydnych słów erotycznego haiku. Wstała bez słowa i nasunęła wybrudzone krwią paktu i złotem atramentu kimono na tyle, by jedynie okryć ostygnięte już nagie ciało. Nie czyniła tego również ze zbytkiem uwagi. Zebrana błądzącą w uniesieniu ręką fajka została uzupełniona suszem, który najwyraźniej chowała w każdym kącie tego miejsca, by niezależnie od okoliczności mieć do niego dostęp. Świece, choć w większości pogasłe, nadały się idealnie, ażeby zakryć obłok uniesień palonym tytoniem.

Tak właśnie wyglądało prawdziwe pożądanie: nie było w nim harmonii, wymuskanych nut, a jedynie naturalne, pozbawione ładnej otoczki reakcje, narastające w podbrzuszu niczym zdradziecki żar, leniwie podążający w górę przy akompaniamencie ciężkich, zmęczonych oddechów i poddaństwa wobec zwierzęcych impulsów.

— Spróbuj — powiedziała, podając narzędzie w ręce Aoiego. Jej spojrzenie, choć zamglone, wydawało się wzbierać na trzeźwości i jedynie ta plama zaschniętej, łuszczącej się już krwi na policzku sprawiała, że wyglądała jakby cały czyn dokonał się pod wpływem nieokreślonego obłąkania. Może tak było.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556fcd
3. Kurtyzana — #BF4080
4. Madame Akari — #FFBF40

Inne

[Aoi]

Cd. (chyba +18, też nie wiem)

Kiedy w końcu się poddał rosnącemu w nim pragnieniu, nagromadzającemu się w nim z każdą kolejnym sekundą pożądaniu, był zaskoczony. Zaskoczony, że Madame Akari mu na to pozwoliła. Spodziewał się, że zostanie uderzonym, odepchniętym. Cokolwiek, co tylko nie pozwoli mu uzyskać tego, czego tak bardzo chciał. Do takiego stopnia, że działał mimowolnie. Instynktownie jak dzikie zwierzę, które w końcu zostało spuszczone ze smyczy. Jedynie dopowiadając sobie znaczenie do jej słów, nie przejmując się tym jak bardzo mógł się mylić. Ale nie zamierzał stracić szansy, pierwszej tak dużej. Być może jedynej. Nie zatrzymywał się jednak, nie przejmował się tym, że jej piękna twarz, jej delikatna skóra będzie bezczeszczona przez jego krew. Przez krew, którą ona sama wydobyła, aby przypieczętować ich pakt.

On jednak przypieczętował go bez bogobojnego zacięcia, znacząc jej lico szkarłatem swojej dłoni, jakby to miało być rzucone zaklęcie, które nie pozwoli jej go odrzucić. Zaklęcie pozwalające osiągnąć spełnienie, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył. Spełnienie, jakie mogło dać jedynie wyzwolenie jego duszy z łańcuchów, którymi skuta została przez parzące promienie Słońca. Jednak, nie lękał się. Każda chwila, w której ich wargi były połączone, w której wymieniały nieme komplementy przerywane gwałtownym szarpanym oddechem Shabondamy. Z każdą sekundą, z każdą nawet najmniej znaczącą jednostką czasu, coraz bardziej był pochłaniany przez płomienie Amataresu, która trawiła jego trzewia w gloryfikującym blasku. Przywierał do niej, jakby bojąc się, że lada moment zostanie odrzucony.

Jednak nie bał się odrzucenia. Bał się końca tej błogiej chwili uniesienia, gdzie z każdą najdrobniejszą z czułością, z każdą współdzieloną intymnością wznosił się ku niebu. Opuszczał swe ciało i do niego wracał, jakby chcąc przeżywać na nowo każdą palącą chwilę. Kiedy to on wszystko inicjował, chełpił się panowaniem swoich rządów, w których brał to co uważał sobie jemu należne, choćby miało to być najcięższym grzechem dokonanym przez ludzkość. Kraść boski fragment, zawłaszczać go sobie, tak jakby było to właśnie on, marny śmiertelnik, był prawowitym posiadaczem słonecznej duszy. Jakby to było słuszne i nikt nie mógłby się temu sprzeciwić, a każdy kto śmiałby wejść między nich, zostałby zniszczony przez żądnego niegodnych dusz Shinigamiego.

I stracił kontrolę.

Choć nie w pełni, dalej miał to, co uważał za jemu należne. Do tej pory, nie przeszkadzało mu być w jej władaniu, jak posłuszny zwierz idący na każde zawołanie swojej Pani, jakby jego tresurze poświęcono lata, ale w tej chwili, nie zniósłby wymuszonej przerwy w pożywianiu się ciepłem jej oddechu, smakiem jej ust. W całości oddał się trawiącemu go uczuciu, w całości oddał się Madame Akari, która przejmowała prowadzenie. Pozwalał jej się kierować, nie zależało mu na samodzielnym spełnieniu. Wszystko co w tej chwili się działo, zamazywało całe zło tego świata, jakby świat poza nimi nie istniał. Jakby właśnie pochłaniała go w całości, a on, w stanie swoistego katharsis na to pozwalał.

Wypalała się w jego ciele i umyśle jak dotąd nikt. Aromat jej fajki, choć jej teraz nie paliła, był wyczuwalny w jej włosach, które delikatnie muskał placami swoich dłoni, jakby uważając by i ich nie pokryć krwią. Wszystko to było tylko podbijane przez bliżej nieokreślone nuty dochodzące do jego zmysłu węchu, paraliżując jego umysł, omijając wszelkie zabezpieczenia jakie mógłby w nim postawić. Wiedział, że nie było siły, która kiedykolwiek pozwoliłaby mu o niej zapomnieć. Nie istniała moc, mogąca wyprzeć z jego pamięci to co się tutaj działo. Nie istniało bóstwo, które mogłoby sprawić, aby miałby chcieć to zmienić.

Dotyk jej dłoni na jego piersi jedynie potęgował wszelkie doznania, serce chłopaka zachowywało się jakby miało mieć nieopisaną potęgę pozwalającą na wyrwanie się z uwięzi, biło jak oszalałe, pogrążone w chaosie kierujących nim emocji, emocji, w którym oddawał się w pełni, nie wstrzymując się nawet odrobinę. Nawet gdyby chciał to zmienić, poległby. Każdy fragment jego ciała pragnął jej dotyku, pragnął kontaktu z nią, pragnął jej ciepła, pragnął być skąpanym w jej słonecznym blasku, pragnął obmycia przez jej duszę, pragnął połączenia nawet gdyby te groziło śmiercią, gdyby miał spłonąć zbliżając się zanadto do palącego oblicza Bogini.

Pod swoimi palcami poczuł jej ciało, wyczuwał bicie jej serca. Czuł od niej to samo, co czuł od siebie samego. Osiągał swoiste katharsis w tym momencie uniesienia. Nawet nie myślał o tym, że zaszczyt, którego dostąpił mógłby jakkolwiek zaburzać jego osąd. Choćby jedynie robiąc z siebie głupca, wiedział, że ona pożąda go tak samo, jak on jej. Nie był to wyłącznie pakt krwi. Był to pakt wykraczający ponad jakikolwiek fragment ludzkiego postrzegania, a i obserwujące ich bóstwa mogłyby się nad tym głowić, nie dostrzegając łączenie ich dusz, nawet jeżeli były to tylko drobne fragmenty, on bez najdrobniejszego wahania był gotów pozbyć się zamieszkującego go ducha.

Nim się spostrzegł leżał na macie, a samo jego kimono zdawało się stanowić wyłącznie bezużyteczną ozdobę jego ciała, niżeli faktyczny ubiór. Wpatrywał się w blask Słońca, błogosławiąc każdą chwilę bycia pochłanianym przez jej płomieni, ledwo czerpiąc każdy oddech, jakby niewyobrażalny gorąc parzył jego płuca, drażnił jego podniebienie, kiedy nabierał powietrza pomiędzy przerywanymi pocałunkami, jakby tylko to było w stanie utrzymać go na powierzchni, jak gdyby nie to, mógłby zapomnieć o takich przyziemnych czynnościach jak oddychanie. Dłonie młodzieńca błądziły po skórze Madame Akari chcąc poznać ją całą. Powoli, zaledwie delikatnie muskając jaj ciało, jakby bojąc się poparzenia przez słoneczne prominia.Każda sekunda jedynie wzmagała rosnący w nim płomień, nawet jeżeli miałoby to pochłonąć cały tlen znajdujący się w komórkach jego ciała.

Aż nadszedł koniec.

Nie próbował jej zatrzymywać przy sobie, nie. Wiedział, że to byłby zbędny przepych, za który dopłacało się kurtyzanom, kiedy zbłądzony marynarz chciał poczuć namiastkę prawdziwej miłości. Nie. Taki koniec go w pełni satysfakcjonował, pozwolił na uleczenie jego duszy, nawet jeżeli kosztem tego byłoby bycie skazanym na wieczne potępienie. Leżał na macie jeszcze krótką chwilę po tym, jak Madame Akari go uwolniła spod swojej władzy - przynajmniej tej fizycznej. Stabilizował swój oddech, a dopiero gdy to się udało, usiadł. Swobodniej niż wcześniej, jakby ignorując wszelkie zasady rządzące tym miejscem. Nie czuł już strachu, pozbawiła go tych emocji. Osiągnął katharsis, które pozwalało mu na większą wolność niż dotychczas w jej obecności. W przeciwieństwie do niej nie poprawiał kimona, jego odsłonięty tors delikatnie połyskiwał wśród przygaszonych świec, kiedy to krople potu odbijały światło niczym najdroższe zwierciadła.

-Z przyjemnością, Madame Akari. - Jednak zachowywał szacunek w swoich wypowiedziach, delikatnie się uśmiechnął przyjmując od niej fajkę. Oczy wciąż skryte za mgłą, jego oddech dalej był rwany, jakby jednak nie potrafił jeszcze nad nim zapanować w pełni. I podziwiał jej twarz, zabrudzoną szkarłatem, będącym wyjątkowym znakiem przysięgi. Nawet jeżeli tylko w jego złudnych wyobrażeniach.

I zaciągnął się łechcąc swoją duszę upragnionym smakiem ziół, ze świadomością, że tylko wzmocni to władzę jaką nad nim posiadała. Jednak pragnął posmakować prześladujących go aromatów. Pragnął tego tak samo, jak wydarzeń sprzed chwili.

[Taiyō]

29/14 „Mówiono, że z diabłem ma pakt.”
Aoi — Misja D

Z gładkich włosów Madame, wcześniej splecionych w absolutnie zwykłej i mało angażującej fryzurze, nie zostało już nic. Naelektryzowane od krzątaniny po tatami kosmyki unosiły się na nieobecnym w pomieszczeniu wietrze. Niektóre z nich zdążyły na dobre przylepić do owalu jej twarzy, a przy tym zbierać toczące się czołem kropelki potu. Dotychczas Akari zdawała się na równi z bóstwem, bytem nieosiągalnym dla człowieka, ale te drobne zmiany – bicie całkiem żywego serca, ludzkie i naturalne odruchy, przyśpieszony oddech, wyraźnie wokalizowane czerpanie z sytuacji i ciała Aoiego – zamiast obalić tezę, jakoby co drugi dzień popijała herbatę z religijnymi filarami tego świata, jedynie je wzniecały. Otóż bliższa ludziom, stawała się jednocześnie jeszcze wyraźniej od nich odgrodzona. Paradoks. Co więcej, w jej przypadku szepty, które w trakcie całego aktu uskuteczniała, należało oddać najwyższym z najwyższych. Takich mocy, o takim działaniu, nie mógł mieć żaden człowiek.

Ale coś, co wyglądało na personifikację Amaterasu – już tak. I choć przecierając umoczonym w ślinie palcem zaschniętą krew, z tym rozmarzonym mglistym wzrokiem, ewidentnie umęczonym doznaniami ciałem utkwionym w zrelaksowanej i błogiej pozie wydawała się zupełnie niewinna, nawet bezbronna, tak jej aura – uzurpatorska i władcza – nie przeminęła ani na moment. Zresztą, ciężko upatrywać skłonności do uległości i oddania, skoro chwilę temu gwałtownie przecinała dzielącą ich linię powściągliwości i tkwiła intymnie blisko. Te pocałunki, gesty, splot ciał, były tak silne i zuchwałe, jak gdyby chciała, żeby wtopił się w nią niczym miękka cyna w rozpalony metal. Pewnie tak się stało. Mężczyźni byli dla niej przecież jak zapałki. Podpalała ich, a potem, gdy już się znudziła, potrząsała, ażeby gasić płomień i wrzucić zbędne sylwetki do pierwszej natrafionej kałuży.

Z nim było inaczej.

W oczach Shabondamy odnalazła to, czego nie miał nikt inny; w swoim nazbyt długim, jak na panujące czasy, życiu zdołała oglądać i możnowładców, i wojowników, i zupełnych chłopów. Kobiety o pięknie niemożliwym do opisania i kobiety przypominające monstra z pociągłymi i paskudnymi twarzami. Wszystkie te postacie, bez wyjątku, nużyły ją do tego stopnia, że niekiedy rozważała własnoręczne i samodzielne unicestwienie. Nic ją nie poruszało; sztuka, spływająca ulicami wartka rzeka krewi i wnętrzności, powyginane ciała w stanie późnego rozkładu materii, wybitne rzemiosło. Nic. Zobojętniała. Stała się pustą skorupą dawnych, nigdy niespisanych na kartach historii, kaprysów. Aż w końcu dostrzegła tę jasność, którą zesłali sami bogowie, ażeby oddać jej należną cześć.

I zamierzała uczynić z tego daru obrazę dla bóstw, drzazgę w ich tysiącach par oczu. Kogoś, przy kim poczują się zupełnie nieboscy. Malutcy. Godni pożałowania i wypędzenia z Wysokiej Równiny Niebios. Dla ludzi zaś, tych przebrzydłych namiastkach, nieuchwytną istotę – niemożliwą do objęcia rozumiem, orężem czy słowem. Że choćby umarł, padł w okolicznościach godzących w dumę, jego imię będzie niosło się po globie jak dziesiątkująca plaga. A w tym wszystkim, całym bogactwie nieśniącym się nawet prorokom, trwać w ułożonej roztropnie relacji harmonii chaosu. Tym bowiem okazał się chłopak – brakującym elementem układanki, nad którą spędziła cały darowany dotychczas czas żywota.

— Podczas każdej zbrodni, którą popełnisz przeciw bogom, nieś moje imię na ustach. Bluźnij przeciw nim. Bluźnij w nieludzki i okrutny sposób — i mówiąc to, znów chwyciła za dłoń, którą zraniła. We wnętrzu, tuż przy piekącej i nabrzmiałej linii cięcia, odbiła kontur poczerwieniałych i spuchniętych nieustającym pożądaniem ust. Nie był to wyraz służebności. Bynajmniej, choć — oczywiście — podobne gesty składali niewolnicy.

Nie.

To był obraz całkowitego zawładnięcia i ciałem, i duchem, i myślami, i rozumiem. Wszystkim, co miał, ma i będzie mieć. Obraz materializujący się tak w zwierzęcym przesunięciu końcówką języka po skrzepniętym szkarłacie, źrenicach chowających się przy tym nieomal za powieki, jak i wyciągniętej, łabędziej szyi w stronę uszu Aoiego, na których szeptem złożyła kolejne zaklęcie. Pożegnalne. I mimo wyraźnie wypowiadanych inkantacji, rozmywały się one w kanale słuchowym. Tak właśnie działało polecenie opuszczenia raju. Wizja powrotu do zatęchłego i zgniłego świata. Świadomość, że ten, którego doznał, nie będzie codziennością, a echem wspomnień i nadzieją, że Madame rzeczywiście odnajdzie go wtedy, gdy uzna to za słuszne.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556fcd
3. Kurtyzana — #BF4080
4. Madame Akari — #FFBF40

Inne