Shinobi War PBF Naruto

Walczący niech wejdą na arenę, wybiorą początkową pozycję i czekają na przedstawienie zasad walki. Wraz z kolejnym postem Kana, zostanie ustalona kolejność ruchu i rozpoczęty pojedynek.

Nadeszła wiekopomna chwila w której to naprzeciwko siebie miała stanąć dwójka znajomych połączona nie tylko swoistą relacją, ale i więzami krwi. Ot atrakcja tego wielkiego widowiska zorganizowanego dla uczczenia koronacji Natsume - ale czy na pewno? W rzeczywistości służyło to przyciągnięciu motłochu, który z pewnością nie byłby aż tak liczny na samej ceremonii, a tak mógł cieszyć się licznymi przybyszami z całego świata, którzy niekoniecznie zainteresowani ową koronacją byli, ale turniej to już zupełnie inna para kaloszy. Jego nastawienie z początkowej obojętności zmieniło się w coś zupełnie innego wraz z postawieniem pierwszego kroku na arenie, którą miał już okazje wizytować przy pierwszej walce. Ponownie poczuł jak adrenalina delikatnie musnęła wnętrze jego żył, zmysły się wyostrzyły, a okrzyki i wiwaty początkowo stanowiące główną oprawę tak jakby zeszły na drugi plan. Zupełnie jakby każdemu z obecnych na trybunach przystawić jakieś naczynie do ust, które skutecznie deformowało dźwięki. Skupienie powędrowała w zupełnie innym kierunku, a był nim kraniec areny na którym można było dojrzeć Chise. Gdzieś tam w głowie kołatało się pytanie czy będzie się w stanie pohamować tak by nie skrzywdzić osoby, którą zaczynał nawet uznawać za całkiem bliską. Być może nawet żadne z nich nie wyjdzie stąd żywe bo oto przesadzi i sędzia zabije go w ramach złamania zasad pojedynku - zupełnie nie zakładał, że mógłby przegrać walkę, nie pozwalała mu na to jego duma. O ironio losu miał teraz zranić osobę o którą miał się troszczyć podczas podróży, jak i pobytu na wyspach. "No pięknie Shinji, idealny z ciebie opiekun" - pojawiło się gdzieś w głowie. Mimo tego wszystkiego nie myślał o tym aż nad wyraz. Ot równie szybko jak się pojawiło tak i zniknęło. Wprawiał się z każdą sekundą oczekiwania w swój typowy bitewny rytm, który pozwolił mu już przetrwać kilka wojen i kto wie może i pozwoli zajść daleko na samym turnieju. Walczył w końcu nie dla samych egoistycznych pobudek jak zwykle, na drugim planie niczym przyczajony tygrys gdzieś tam z tyłu istniała myśl - z całym szacunkiem do umiejętności Chise - że głupio by było przegrać jako przedstawiciel dumnego rodu Uchiha dysponującego swoim wspaniałym dojutsu z osobą ślepą. Byłaby to ujma dla honoru, a był pewien że dziewcze da z siebie nawet więcej niż 100% byle dowieść swoich umiejętności i to go martwiło. Jeśli pochwały sypiące się niczym karty z rękawa były uzasadnione to będzie musiał otrzeć się o ryzyko zabicia jej. Nie będzie to jedynie walka pomiędzy dwójką przedstawicieli rodu Uchiha, ale i istne starcie dwóch światów gdzie jeden będzie musiał zdominować drugi nie ważne jak dużym kosztem. I na tym zakończy się ten cały wywód gdyż oto Shinji stanął na pozycji startowej (górna strzałka) oczekując na rozpoczęcie emocjonujących zmagań.

Z nowym ekwipunkiem, wypoczęta, wyposażona w wiedzę kto jest jej przeciwnikiem i o tym jak wygląda arena, mogła się wreszcie zjawić przy jednym z wejść. Pocałunek na czole płoną jak talizman. Była bardziej zestresowana niż poprzednio, a to dlatego, że Shinji w tym pojedynku miał przewagę nad innymi oponentami. Widział o jej słabości i mógł ją wykorzystać przeciwko niej. To, co mówił o swoim charakterze także nie napawało optymizmem, a nie dane im było się spotkać wcześniej ani porozmawiać. Nawet nie widzieli się od kiedy zwinęła się a reny po zwycięstwie Shigi. Na szczęście maska na twarzy skutecznie maskowała jej odczucia wobec publiczności. Weszła już bez płaszcza, za to z nową kaburą na udzie i torbą, wypełnioną ekwipunkiem, nowiutkim, jeszcze nigdy nie używanym. Sam ich ciężar dawał nieco odwagi.
W myślach, by się uspokoić, powtarzała sobie wskazówki Jashinisty dotyczące wyglądu areny. Wcześniej walczyła naprawdę na oślep, w warunkach surowych, gdzie mogła się orientować tylko słuchowo i dotykowo, teraz wiedziała znacznie więcej i to też był plus. Jeśli Shinji spodziewał się, że nie będzie świadoma, to mogła być delikatna przewaga.
A każda się przyda.
Przeszła śmiało przez mostek, odliczając kroki i zatrzymując się dokładnie w miejscu, gdzie zaczynało się miejsce startowe. Pod stopami czuła zmianę terenu, więc uśmiechnęła się lekko. Był dokładny. Dobrze. Podniosła głowę.
Przedstawienie Uchiha czas zacząć.

A teraz pełna lista zasad:

• Regulamin walk, proszę się zapoznać z punktem 4.
• Ukryte Ruchy (czyli to, czego nie widzi przeciwnik/widzowie) proszę opisać w uhide. <Chise nie ufałbym Shinjiemu to możesz na PW>
• Proszę o dokładne opisywanie ruchów, ataków (szczególnie wtedy, gdy nie są to techniki).
• Brak tabelki z techniką w uhide = brak wykonania techniki.
• W każdym poście proszę też o wklejanie swoich statystyk (fizyczne+KC, nic więcej nie potrzebuje).
• Stosuję zasadę, że jeśli któryś z punktów planu jest niemożliwy do wykonania przechodzę do następnych punktów. W wyjątkowych wypadkach mogę przerwać plan obu stron, np. gdy sytuacja jednej z stron sprawiła, że jej plan jest niemożliwy do realizacji.
• Za info od Boga pełne powodzenie ataku przeciwnika, przy zerowym wykonaniu własnych zamiarów.
• 24h na odpis (was obydwu) po moim odpisie. Przy braku odpisu na czas (spóźnienie nawet o minutę) bez uzasadnienia uprzednio = pełne powodzenie ataku przeciwnika. Besides, im szybciej odpiszecie, tym szybciej dostaniecie odpis, ale to chyba mówi samo przez się.
• Pytania najchętniej na GG, albo discordzie. PW mogę odpowiadać z opóźnieniem..

Ode mnie (Natsu, ale zgadzam się z nim więc po prostu wkleję):

• Zakaz jakiejkolwiek edycji posta, po poście przeciwnika. Nawet jakiś błąd, literówka, nic takiego.
• Jeżeli używacie podmiany, to musicie widzieć atak, zawiązać 4 pieczęcie i wybrać przedmiot do podmiany - najlepiej na mapce. Musi to być atak przeciwnika, nie żaden kunai w duo.
• Kawarimi zostanie przerwane, jeżeli po związaniu pieczęci będziecie atakować w jakiś inny sposób - czy to techniką, czy to walka wręcz. Nie zostanie uznane także jako teleport.
• Jeżeli używacie przedmiotów, to proszę o dokładne ilości, a nie "kilka shurikenów".
• W przypadku, gdy jedna osoba będzie miała za mało czasu na odpis (ktoś da post po 23h) czas zostanie wydłużony
• Jeżeli nie będę wiedział co chcecie zrobić poście, interpretuje to na waszą niekorzyść.

Kolejność: Dowolna -> Ja

---

Better back down, you're in my domain
Got the whole crowd screaming out our name
It's a blowout, it's a hurricane
It's over before you know it
Why you shaking, we're a dynasty
In the making, we're the royalty

---

Sędzia przywitał ich standardowa formułką, przypominającą zasady pojedynku, a raczej zasadę - brak zabijania. Zapewne jeszcze kilkanaście minut temu śmiałaby się w duchu, myśląco tym, że nie są idiotami, którym trzeba powtarzać to samo przed każdą walką, a wręcz zastanawiając się czy nie ma w tym delikatnej obrazy ich inteligencji.. Ale po popisie jaki dała jej kuzynka rozumiała potrzebę mówienia tego. Niestety, ale zdawała sobie też sprawę, że niekiedy nawet setne przypomnienie nie pomoże, jeśli emocje poniosą lub popełnią błąd w ocenie.. Ale od tego mieli także sędziego, by ich powstrzymać jeśli posunął się za daleko.
Dziewczyna nabrała powietrza w płuca, po czym wypuściła powoli i korzystając z chwili jaką dał im sędzia lekko się skłoniła w stronę Shinjego.
- Powodzenia, Shinji-kun! - powiedziała głośno, by chłopak dobrze ją usłyszał - Dajmy z siebie wszystko i obyśmy oboje wyszli stąd o własnych siłach - dodała, po czym kiwnęła delikatnie głową, jakby dawała mu znać. I tak rzeczywiście było. Choć słowa były grzeczne i mogły być potraktowane jako zwyczajna uprzejmość, to oni oboje wiedzieli, że słowa niosą coś więcej. Ostrzeżenie i pewną deklaracje, przynajmniej ze strony Chise. Nie zamierzała go ranić tak bardzo jak Osamu, był koniec końców jej kuzynem.. Ale wyjście o własnych nogach nie oznaczało wyjścia bez ran. Niee, taka walka byłaby nudna. Oboje byli chyba zbyt krwawi by to tak po prostu wypuścić z rąk.
Shinji wcześniej zapraszał ją do tańca, ale nie udało się im zgrać. Teraz mieli przed sobą szansę.
Graj, muzyka!
Dziewczyna ruszyła przed siebie. Krok, dwa, trzy.. Każdy szybszy od poprzedniego, aż w końcu biegła po półokręgu, licząc kroki, które dzieliły ją od kłody, która leżała z prawej strony. Po dobiegnięciu do tego miejsca sięgnęła do kabury na udzie, wyciągnęła granat dymny i rzuciła przed siebie mocno, celując w stronę Shinjego, jak najbliżej niego, by zasłonić mu widok w największym możliwym stopniu nie tylko w przodu, ale możliwie także na boki.
Nasłuchiwała ruchów ze strony chłopaka, była gotowa na unik w razie jakiegoś dystansowego ataku. Preferowała uniki w postaci skoków do przodu i w bok, by zagrożenie ją minęło, ale cała sytuacja nie zbiło ją to mocno z toru. Pełne skupienie na przeciwniku było tutaj absolutnie niezbędne, bo ten przecież wiedział o jej słabości więc spodziewała się, że będzie unikał wydawania dźwięków.

---

Yeah, we've waited, for our time to come
Calculated everything we've done
We've upgraded, now you can't outrun a champion
Now you're facing one
Can you hear them, yeah, it's all for us
You believe them, yeah, it's serious
Hear the siren, we're victorious

Wreszcie doczekał tego momentu, na arenie zjawił się i sędzia który przedstawił im zasady pojedynku choć bardziej prawidłowym określeniem jego słów byłoby po prostu streszczenie tego do jednego zdania "Nie zabijcie się". Naprawdę miło z jego strony że nie musieli wysłuchiwać po raz drugi całej tej paplaniny na temat zasad. Mimo, że Chise wyglądała na optymistkę on prawdę powiedziawszy nie był pewien czy będzie w stanie się powstrzymać przed zranieniem młodej damy. Gdy adrenalina podczas walki podchodziła do żył po prostu robił swoje, a wyszkolono go dla jednego celu - zabijania. Oby do tego nie doszło powtarzał sobie w głębi ducha. Wyrwały go z tego dopiero słowa rywalki życzące mu powodzenia. Nastrój nieco się poprawił, a on odwzajemnił gest - Tobie również! Przyda się - dokończył nieco ciszej tak że tego nie dosłyszała - Mam nadzieję, że walka będzie znacznie ciekawsza od tej z pierwszej i dasz mi się wykazać! - i tak naprawdę na tyle by było z ich jakże owocnej pogawędki. Sędzia dał znak i walka się rozpoczęła...
Niemal automatycznie jego oczy zmieniły swój wygląd na szkarłat (sharingan) dzięki czemu mógł przeanalizować sposób poruszania się Chise, która postanowiła ruszyć na swoje prawo w kierunku jednego z pieńków na arenie. Nie miał zamiaru pozostawać w tej sytuacji bierny. Sam ruszył delikatnie do przodu pełnym biegiem zrównując się z kamieniem i pniem pod koniec ciasnego przesmyku trawy (dalej było już całkiem duże jej pole). Tutaj Chise mogła tylko dosłyszeć głuche łupnięcie o ziemię tak jakby ktoś coś wbił. Zaraz po tym rozniósł się dźwięk dzwoneczka kierujący się w kierunku dymu, który przytłumił wszelkie inne dźwięki (z takiego wychodzę założenia najwyżej Kan stwierdzi inaczej w swojej ocenie) i tyle tak naprawdę dziewczę słyszało.

Kolejność: Dowolna -> Ja

Można rzec, że zadziała się rzecz naprawdę ciekawa i jedynie widownia miała teraz rozeznanie w panującej sytuacji w przeciwieństwie do dwójki zawodników, która straciła siebie z "oczu" choć dla Hime odpowiedniejszym określeniem byłyby uszy. Dźwięk dzwoneczka powoli zanikał dając nadzieję na nieco większe rozeznanie w sytuacji. Nic bardziej mylnego. Pojawiły się dwa nowe lecące w zgoła różnych kierunkach, skutecznie przy tym zaburzające postrzeganie panującej rzeczywistości przez ślepą dziewczynę z klanu Uchiha. Shinji tak samo jako ona doskonale odrobił swoje zadanie domowe igrając z panującymi realiami pojedynku powoli przekształcającego się w coś na wzór tego kto komu bardziej uprzykrzy życie.

Nie mogła powiedzieć, że sytuacja ją zaskoczyła - tak się się spodziewała, Shinji wykorzystał przewagę w postaci wiedzy i gruntownie się przygotował. Można by bąknąć, że postępował nieuczciwie - Chise zupełnie tak nie sądziła. To było całkowicie logiczne i rozsądne zachowanie i w pewnym sensie była mu za to wdzięczna. Traktował ją poważnie, jak przeciwnika na poziomie i doceniała to. Zresztą, czy ona nie robiła tego samego? Zadymiając teren starała się przekuwać swoja słabość w broń, miała oczywistą przewagę kiedy oboje nie widzieli. A teraz nie dość, że oboje się nie widzieli, to się nie słyszeli - czy to nie było w pewien sposób zabawne? Prowadził ślepy głuchego.. Tylko bardziej odwrotnie.

Kolejność: Shinji -> Chise -> Ja

Zabawa w kotką i myszkę co? Chyba to był właśnie ten moment w którym dobiegała końca bo oto dziewczyna postawiła na mocną kartę w postaci łatwopalnego dymu, który objął swoim zasięgiem Shinji'ego. Szczęśliwie chłopak był niemal światowej klasy specjalistą w dziedzinie Katonów to też rozpoznał technikę bez najmniejszego problemu i wyrwał sprintem niczym spłoszony zwierz tak by jak najbardziej zminimalizować obrażenia. Udało mu się... no prawie, wystąpiły lekkie poparzenia, ale na dobrą sprawę był w jednym kawałku gotowy do dalszego starcia. Należy także wspomnieć o jego stanie emocjonalnym. Ogarnął go gniew. Wszystko przez to, że masa "wylanego" ognia nieco spowolniła wdrażanie jego strategii w życie no i był ranny, a tego nie wybacza... Czego doświadczyć mogła Chise? Nie znała jego pozycji, ogień którym chciała go pokonać działał na jej niekorzyść i musiała grać w ciemno, gdy jej oponent mógł tak naprawdę zobaczyć jej wszystkie karty wyłożone niczym Bożonarodzeniowy prezent pod choinkę, który należało jedynie otworzyć.

Chise miała powody odczuwać zadowolenie. Wedle tego co usłyszała, to chłopak został złapany w jej katon, a więc pierwsza krew była po jej stronie! Nie było to wiele skoro sędzia nie przerwał walki, jednak dawało nieco satysfakcji. Nawet jak przegra to nie sprzeda skóry łatwo, teraz Shinji powinien być tego świadomy. Mogła nie mieć magicznych oczu Uchiha, ale nadal miała ich siłę. Nie dała się jednak porwać entuzjazmowi.
Największym minusem oraz przeszkodą było to, że nadal nie znała jego położenia. Wybuch katonu skutecznie zagłuszył wszelkie odgłosy, ale była cierpliwa. Przez całe życie czekała na tą okazję, nie zamierzała popełnić błędu przez irytację czy pośpiech. W końcu się zdradzi, tak czy inaczej. Jednak nie mogła dłużej liczyć na zasłonę dymną. Po wybuchu z pewnością rozwieje się reszta, która została z granatu, więc już nie prowadzić ślepy głuchego, a został tylko ślepy. Na dodatek zdezorientowany ślepy. Nie miała wielkich możliwości, musiała ponownie nasłuchiwać. Kluczem mogły być dzwoneczki. Chłopak zapewne się w nie zaopatrzył w dużej ilości, ale czy zabezpieczył je przez wydawaniem dźwięków przed rzutem? Kiedy się podnosił, wyjmował kolejne, rzucał - wystarczył jeden nieostrożny ruch i będzie wiedziała gdzie jest.
Jednak nie uprzedzajmy niczego. Na razie Chise zaczęła poruszać się po półokręgu, kierując najpierw w stronę pniaka, a następnie w stronę środka areny, nie oddalając się jednak za bardzo. Wiedziała, że musiał być w pobliżu wybuchu, nie było innej opcji. Jednak ponieważ była wystawiona jak na widelcu, to była przygotowana do obrony, którą tutaj miało być niezawodne Kawarimi. Słysząc zbliżający się w jej stronę duży atak, zamierzała dokonać podmiany z pniakiem który znajował się za nią. Jednak dotyczyło to sytuacji w której skala ataku lub jego szybkość przekraczała możliwości wykonania fizycznego uniku. Nie mogła powiedzieć, że nie czekała na ten atak. Shinji jak na razie pokazał dokładnie zero możliwości, którymi się chwalił. Może był po prostu chwalipiętą i się przechwalał? Nie mogła tego wykluczyć, ale nie zakładała takiej opcji. Wolała uznawać, że po prostu czekał na coś. Na co? Tego nie wiedziała.
Ale i ona czekała na moment w którym on da znać. Wtedy zamierzała wyciągnąć najpierw dwa miecze i po prostu rzucić je w jego stronę, bez większych filozofii, tak by wbiły się w ziemię pod odpowiednim kątem, a potem ruszyć na niego całą swoją prędkością. Po drodze wpakowała jedno ostrze w usta, drugie pod pachę i zamierzała wyciągnąć kolejne trzy miecze, które umieściła w zgięciu przedramion oraz miedzy szyją i ramieniem. Kolejnym krokiem był przewrót, który służył temu by zgrabnie złapać nogami dwa ostatnie miecze których jej brakowało do standardowej pozycji tańca siedmiu mieczy.
A potem pozostawał jej skok w stronę przeciwnika i atak. Skupiała się na jego prawej stronie, celujący ostrzami głównie w ręce i nogi, by z obrotem przejść obok niego, starając się zadać ciosy po kolei wszystkimi ostrzami i znaleźć za jego plecami.

Kolejność: Shinji -> Chise -> Ja

Walka się rozkręciła na dobre co doceniła publiczność, która stała się nieznośnie głośna gdzieś tam na drugim planie wraz z wypuszczeniem przez Shinji'ego efektownej techniki wyglądem przywodzącej na myśl głowę smoka. Poleciała niczym wystrzelona prosto z procy i tylko przezorność Chise, która przygotowała sobie Kawarimi ocaliła ją przed rychłym końcem. Dziewczyna popełniła jednak błąd gdyż ustawiła się niemal w linii prostej z kawałkiem drewna wykorzystanym do podmiany co skończyć dobrze się po prostu nie mogło i tak też było. Ognisty pocisk otarł się o jej ramię pozostawiając po sobie bolesne oparzenia, a przy tym powalając na ziemię. Ciężko stwierdzić jaki obraz musiała mieć teraz w głowie, ale z pewnością cieszyła się że nie oberwała tym bezpośrednio. Uczucie jakby wjechał w ciebie rozpędzony koń i staranował. Co jeszcze mógł mieć Shinji w zanadrzu?! No właśnie... nie była to ani pora ani miejsce na okazywanie jakiejkolwiek radości gdyż zaprawiony w bojach chłopach od razu zwęszył okazję na kontynuowanie natarcia. Tempo pojedynku diametralnie obróciło się na jego korzyść przez całkowite zepchnięcie kobiety do defensywy, a odpuszczenie byłoby zwyczajną głupotą. Dlatego kontynuował zgodnie z tym co założył sobie w głowie już wcześniej. W stronę Chise poleciały 3 bronie. Jakie dokładnie cóż... ciężko jej było stwierdzić w końcu operowała wyłącznie słuchem. Nie były jednak duże ot zwykłej wielkości mieszczącej się torbie. Jedna z nich leciała prosto w nią, a dwie pozostałe nieco po bokach nie były to jednak wielkie odstępy.

Musiała przyznać, że chociaż myślała nad tym, że Shinji może wysłać na nią duży atak, to nie spodziewała się czegoś na tym poziomie. Kawarimi uratowało się od śmierci lub interwencji sędziego, co skończyłoby się przegraną, ale musiała go użyć będąc w bardzo niekorzystnej pozycji - ognisty pocisk ledwie musną jej ramię, ale jego siła i tak cisnęła nią o ziemię. Krótki okrzyk bólu wyrwał się z jej ust, tego nie dało się powstrzymać. Otaczał ją gorąc, ręka piekła, ale mogła nią poruszać i całe szczęście. Wątpiła czy dałaby radę wygrać gdyby nie mogła, a tak miała szansę, chociaż przeciwnik prezentował wysokie umiejętności. Mówiąc szczerze, zaczęła się nieco obawiać o swoje zdrowie i życie.
Podniosła się, opierając się na nieurażonej ręce, po czym wyciągnęła z kabury kolejny granat dymny. Wysyłając na nią ten atak, mimowolnie zdradził swoją orientacyjną pozycję, w zlokalizowaniu go pomagały także cichnące dźwięki pożaru. Gdyby nie wilgotna pogoda, zapewne mogłoby się otoczenie palić znacznie dłużej. Wyrzuciła zabawkę w jego stronę, ponownie postanawiając ograniczyć mu widoczność, co wydawało się jej w tym momencie logiczną opcją, choć nieco desperacką. Musiała nieco opanować sytuację, by zaatakować skutecznie.