[1/4 TURNIEJU] Akodo Hayami vs Ishida Megumi [ZAKOŃCZONA]

[Papyrus]

Uprzątnięcie połowy areny na której odbywał się wcześniejszy pojedynek nie było trudnym zadaniem. Poszła ona stosunkowo szybko, jej wynik był także mocno niepewny. Na arenie ponownie pojawił się dobrze znany publiczności mężczyzna w błękitnym kimonie, sędzia kilku poprzednich walk. A dokładniej na środku areny.
- Cóż... takiego obrotu spraw nikt się chyba nie spodziewał. Mimo wszystko kontynuujemy kolejne walki! - ogłosił sędzia, na co widownia zareagowała gromkimi brawami. Szok spowodowany dziwnym obrotem spraw na arenie nadal ich trzymał. Bo kto mógłby faktycznie próbować uśmiercić swojego przeciwnika? Jednak takie coś nie mogło przeszkodzić w dalszym przebiegu turnieju. - W kolejnej walce zmierzą się Akodo Hayami i Ishida Megumi! Brawa dla walczących! - brawa faktycznie pojawiły się pośród widowni. Na pewno oczekiwała spektaklu na jakimkolwiek poziomie, walki wyrównanej i która zmyłaby niesmak z poprzedniej. Ale biorąc pod uwagę poprzednie walki tej dwójki, wszystko zapowiadało na właśnie taki obrót wydarzeń.

Wejść na arenę i wybrać pozycję startową.

[Hayami Akodo]

Temat muzyczny do walki


So hard to let go
And I still hear the sound
Of your voice singin’ in my head
I can’t surrender


Ich rozstanie nie nastąpiło tak szybko, jak można byłoby się spodziewać - kiedy zasiedli na niewygodnych, kamiennych stopniach, owinięci w płaszcze, tak dziwnie wyblakłe wśród gęstych, szarych pasm mokrej mgły, skrapiani przez mżawkę, na trybunach siedziało już sporo ludzi. Wszyscy oni z napięciem czekali na kolejny pojedynek, walkę, która miała rozstrzygnąć, kto tym razem będzie się ubiegał o miejsce w finale. Hayami siedział po prawej stronie swojej ukochanej, wciąż trzymającej dziecko w ramionach - malutki Ryuujin, owinięty nadal w niebieski kocyk i ciepło ubrany, wyglądał naprawdę słodko. Po jej lewej stronie siedział Yosuke, jak zwykle znudzony i senny, w swoim kolejnym zestawie ubrań i do tego ziewający. Widocznie nie spodziewał się...fajerwerków po tej walce, może liczył, że uda mu się wrócić do ryokanu i po wszystkim po prostu się przespać, wypocząć, nabrać nowych sił po tak straszliwej migrenie. Co było pewne, to to, że siedzieli tu we troje, a przed Hayamim stało kolejne wyzwanie: według prospektu i informacji uzyskanych wczoraj od Seinaru miał teraz walczyć z niejakim lub niejaką Megumi Ishidą. Więcej danych wskazywało na to, że była to kobieta, aczkolwiek upewnić się będzie mógł dopiero w trakcie. Na razie siedział i starał się przeniknąć wzrokiem mgłę. Nie było najcieplej, może powinien zostawić coś Sagisie? I tak rozgrzeje się w trakcie pojedynku...Spojrzał na Yosuke przeciągle, upominająco, jakby chciał powiedzieć mu samym spojrzeniem: pamiętaj.
Kiedy usłyszał głos sędziego, gwizdy i krzyki wściekłego tłumu, kiedy zobaczył ją, jak szarżuje rozwścieczona na swojego przeciwnika, na twarzy Hayamiego pojawiła się pogarda. Głęboka, niezmierzona pogarda, płynąca prosto z przepełnionego nadal gniewem i nienawiścią serca, dla kobiety, która nie potrafiła nawet walczyć w godny sposób. Żeby w tak obsceniczny, żałosny sposób złamać obowiązujące reguły! Sędziowie powtarzali tysiące razy, że za każde zabójstwo odpowie się zabójstwem, a ta tępa idiotka - oczywiście! - z pełną furią i Sharinganem rzuciła się, by zakatrupić nieszczęsnego młodego Aburame!
On wprawdzie również nie kontrolował się przy walce z Atari, ale doskonale wiedział, na ile może sobie pozwolić, próbował uczynić z pojedynku sztukę! Prychnął, uśmiechając się szeroko, drwiąco, szyderczo.
Żałosna, słaba kobieta.

-Miała więcej szczęścia niż rozumu-skomentował spokojnie.-Nie dziwię się, że sędzia tylko cudem powstrzymał się przed jej zabiciem na oczach tłumów. Zasady to zasady, co nie, Yosuke?

Kuzyn nie odpowiedział. Jedynie ziewnął, kiwając lekko głową i mrugając powiekami, a szatyn przysiągłby, że gdyby nie zwyczajowa senność i Sagisa z maleństwem, rzuciłby ze znudzeniem w głosie "a zaczynało już być ciekawie".
Może zabrzmiało to okrutnie, bezlitośnie, ale taka była rzeczywistość. Pojedynki, walka między osobą A a B, miały być sprawdzianem umiejętności i wartości wojownika. To nie miała być krwawa, bezsensowna rzeź taka, jak w bitwie pod Sogen czy pod Atsui, martwa szarża na przeciwnika z nadzieją "jakoś to będzie"; nie, pojedynek - tak uczył go ojciec wśród zimnego wiatru smagającego bezlitośnie twarz, zimna, które przeszywało całe ciało z precyzją wyszkolonego łucznika - był sprawą honorową pośród samurajów. Prezentowałeś się nie tylko widowni, ale i samemu sobie, wyciągałeś wnioski z przegranej lub radowałeś się zwycięstwem, otaczając rodowy mon kolejnym splendorem. Ryk lwa albo przepełniała duma, albo rozpacz; albo wracałeś z tarczą, albo na tarczy. I nie było niczego pomiędzy, nie było trzeciego wyjścia, które tak łatwo, tak chętnie dostrzegali shinobi. Właśnie dlatego, Hayami, tacy jak ty, urodzeni w trudach, zahartowani do życia, gardzili ninja? Przecież można było tak prosto, zwyczajnie iść na łatwiznę, zabić przeciwnika, a potem postawić kropkę nad i; nie, samurajowie szukali i chwały, i śmierci. Jedno i drugie, zwłaszcza w połączeniu, było piękne - ale na razie nie dla ciebie. Ty miałeś syna, kobietę, miałeś to samo życie, które już zdążyłeś w jakiś sposób spieprzyć, i tylko jedną szansę na naprawę.
Jak ciężko było wstać, iść w mgłę, w zimne krople mżawki, ulec znów tym przebudzonym z nagła głosom. Ciężko było uścisnąć ją delikatnie, pogłaskać dziecko po głowie, powiedzieć "zaczekaj na mnie z Yośkiem", uścisnąć twardo prawą rękę Yosuke; jednak mimo wszystko to zrobił, i znów złoto i srebro się spotkało, a potem złoto i bursztyn zapłonęły rodową dumą, przywiązaniem do tego pozornie nic nie znaczącego malunku, który nosiło się nie tylko na wyjściowych ubraniach i płaszczach, ale i głęboko w sercu. Tym samym sercu, któremu tak trudno było bić.

Zszedł na dół, odwracając jeszcze na chwilę głowę w kierunku kobiety, chłopaka i maleńkiego chłopca w kocyku. Jakie imię nadała mu Sagisa? Co mu wtedy powiedziała nad podziw spokojnie, zważywszy na okoliczności i na to, że rozmawiała z człowiekiem, który tak fatalnie spisał się jako ojciec na samym początku? Jej głos dźwięczał mu w uszach, wibrował, kiedy schodził szybkim krokiem po schodach, przedzierając się przez tłum z jakimś dziwnym smutkiem w sercu, niespokojny, mokry od lekkiej mżawki, powoli zanikający w mgle - kontur rozmazanej rzeczywistości, zapomnianych dawnych chwil, do których żadne z nich nie chciało wrócić. Chyba już wiedział, przeczucie chyba wreszcie dotarło do jego umysłu, zrozumiał, że widmowa ręka - jeśli nie Boga, to czyja? - przewróciła subtelnie Królową Śmierć, sprawiając, że ostatni bastion abstrakcji padł.
Sztuka jest otchłanią?
Może.

Wszedł na arenę południowym wejściem, wciąż taki sam, niezmienny od poprzedniego pojedynku - więc ten sam beżowy, długi płaszcz, teraz lekko wilgotny od mżawki, ta sama lśniąca hachimaki, te same czerwone hada-juuban widoczne po tym, jak zrzucił z siebie gwałtownym ruchem płaszcz i rzucił go, idąc, na trawę, te same czarne rękawiczki bez palców, które poprawiał na szybko, by mu nie przeszkadzały, ta sama yari lśniąca lekko na plecach i katana przy boku, którą (jak zawsze) nie nauczył się walczyć...W myślach gorączkowo oceniał swoje szanse. Mgła była już spora, a jeśli dorzucić jego technikę, to widoczność będzie słaba. W razie czego ma Kai, więc jeśli uda mu się wygrać z potencjalnym genjutsu, to dalej już jakoś powinno to pójść. Przeklinał się w duchu, że wtedy, kiedy ostatni raz widział Shijimę, nie poprosił o szybki trening przed turniejem, nie dołączył do nich wtedy, w Teiz, że pozostał na uboczu, nie mącąc cichego, sielankowego obrazu życia. Ale gdyby to zrobił, czy nie zaburzyłby tej abstrakcyjnej równowagi, jaką nakreślił pędzel losu między jego cichymi przecież, a tak różnymi towarzyszami?

To nie czas, by tego żałować, Hayami. Możesz jedynie wygrać albo przegrać.

Skłonił się uprzejmie sędziemu, a następnie pomachał z uśmiechem do publiczności. Gdzieś tam była czekająca na niego Sagisa. Choćby dlatego było warto...Dobył sprawnie swojej yari, a następnie szybko pobiegł w kierunku kamienia, chcąc już od razu zająć dobrą pozycję. Stojąc nieporuszenie, ze spokojem, czekał na Megumi bądź Megumiego, skupiony, spokojny, cichy.
Mżawka moczyła jego hada-juuban i spodnie, zwilżała długie, związane włosy, złote oczy młodzieńca płonęły. Uśmiechał się delikatnie.
Czekał.
Po prostu czekał na swoją okazję, wyprostowany niczym żołnierz na warcie.

Ponieważ zowią nas lwami.

PO UZGODNIENIU Z MEGUMI NA GG WYBRAŁAM STRZAŁKĘ NA DOLE. W OBECNEJ CHWILI HAYAMI ZAJĄŁ POZYCJĘ PRZY KAMIENIU NA ŚRODKU ARENY, ZGODNIE Z MAPKĄ.

[Megumi Ishida]

Megumi skulona na trybunach nierozpoznana przez innych obserwujących walkę, zastanawiała się co począć. Upokorzono ją podczas walki w sposób tragiczny dla niej. Troszkę tak jak by napluto jej w twarz i powiedziano masz zwycięstwo bo tak, bo jesteś kobietą to nie umiesz sama niczego wygrać, więc pozwolimy ci przejść do 2 rundy, żeby nikt nie mówił że jesteśmy szowinistami. Ten kretyn samuraj z którym walczyła, odwalił żałosną akcję w której ją pocałował, a ona nawet nie mogła mu wsadzić miecza pod żebra. Wstyd, wściekłość i poczucie przerażenia spowodowanego kolejną walką mieszało się w jedno. Siedziała skulona na kamiennej ławie oglądając potyczki wojowników. Widziała młodą Tense z którą wcześniej zamieniła kilka słów i po chwili zaczynała dochodzić do wniosku że znacznie bardziej woli ją jako partnerkę życiową niż jak by miała wybierać w którymś z tych chorych psycholi jak przeszkadzający w walce rzucający kartki z widowni chłopak, albo jak Yasuo który daje się okładać bo widzi beczącą dziewczynę. Miała ochotę splunąć, ale byłoby to troszkę nie na miejscu. Tensa stosunkowo szybko wygrała, co ucieszyło dziewczynę. Jednak jak zobaczyła co zrobił sędzia, to zacisnęła pięści ze wściekłości. Rasiści. Ci goście, sędziowie to rasiści. Ona dostała łomot w połowie walki bo myślała że już jest po walce, ale uświadomiono ją że uderzenie nie ostrą częścią miecza wcale nie daje zwycięstwa. A teraz śliczna Tensa obrywa za użycie niebezpiecznej techniki. No kabaret, ci sędziowie chyba nienawidzą ludzi z kontynentu. Czy to było zgodne z prawdą nie wiadomo, wiadomo za to że Ishida tak myślała. Otrząsnęła się słysząc swoje imię i rozejrzała. Zimno, mokro, nie widać nic, po prostu idealnie. Przeczesała wilgotne włosy wstała zbierając na siebie wzrok ludzi na około, podeszła do barierki poprawiła wielki miecz na plecach i przeskoczyła. Wylądowała na ziemi od północnej strony. Nie chciała znowu startować tam gdzie wcześniej, nie chciała by przeciwnik myślał że użyje tej samej taktyki co ostatnio. Jeśli można to było nazwać w ogóle taktyką. Kroczyła dumnie z wypiętą piersią do przodu, ale z każdym krokiem i z każdym krzykiem publiczności zaczynała trząść się i z przerażeniem łypać po ludziach. Strach do wystąpień publicznych wracał, bała się tłumów, troszkę mniej niż ostatnio, ale dalej to było coś nowego. Idąc zobaczyła że przeciwnik już zajął pozycję, przyjrzała się jego katanie i włóczni, i stwierdziła że znowu ma do czynienia z jakimś człowiekiem używającym dwóch broni. Nauczycie się korzystać z jednej! A nie latacie z dwoma. Można zrozumieć że mają techniki dystansowe i na blisko. Albo że mają techniki do walki bronią, oraz techniki do walki bez broni, po prostu wręcz. Ale nie, oni kupowali dwa typy broni i zamieniali je bez większego ładu i składu. A może ten będzie troszkę innym przeciwnikiem? Kompletny lamus to to nie jest skoro dostał się do ćwierć finałów, musiał komuś złoić skórę. Potrząsnęła głowa, rozglądając się po raz ostatni po ludziach. Mimo znacznej poprawy w pewności siebie i tak stres ją zjadał. Stanęła przed przeciwnikiem nie patrząc mu w oczy, przestając z nogi na nogę, powiedziała znacznie mniej pewnym siebie tonem niż by chciała Hej, jestem Megumi. I naglę poczuła jak by ktoś złapał ją za głowę rzucił o ziemię, podeptał, a potem podtopił w zimnym jeziorze. Mokre ubrania przylegały mocniej do skóry i.... Widać było jej boczki, i tłuste nogi jak u niedźwiedzia. Tensa ze swoimi sarnimi nóżkami, a ona jak jakieś grube zwierze z buszu. Zrobiła się czerwona na twarzy spuszczając głowę nisko. Przełknęła ślinę kilka razy nim popatrzyła na przeciwnika po raz kolejny. Wydawał się jej znacznie groźniejszy niż wcześniej, stałą troszkę łamane przez bardzo sparaliżowana, i myślała o koncertowym łomocie jaki ją spotka. I o szkanach jakie ją spotkają jak przegra walkę.

[Papyrus]

Dwójka wkroczyła na arenę. Pewni siebie i swoich umiejętności młodzi ludzie, gotowi do wykonania śmiertelnych ciosów wymierzonych w przeciwnika. Pomijając fakt że takowych nie można było wykonywać. Tłum miał już swoich faworytów, miał swoje wybory. Doping był głośny, znacznie bardziej niż podczas pierwszej fazy walk turniejowych. Dwójka stanęła naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem. Już po widocznym wyposażeniu można było wywnioskować wiele, w tym styl walki. Zresztą czy było im to potrzebne? Jakby nie patrzeć to mieli okazję napatrzeć się na drugiego podczas obserwowania walk.
- Zasady cały czas takie same. Mam nadzieję, że je pamiętacie, ale pozwolę sobie przypomnieć najważniejszą. BEZ ZABIJANIA. Dotarło? - jego surowe spojrzenie omiotło zarówno Hayami, jak i Megumi, upewniając się że zrozumieli dokładnie przekaz. Po słowach tych lekko odetchnął, jak gdyby czując ulgę z powodu rozładowania napięcia.
- Na pozycje. - powiedział, a kiedy zawodnicy zajęli swoje startowe pozycje, rozpoczął krótki wstęp dla publiczności. - Kolejna walka tego etapu turnieju właśnie się rozpoczyna. Akodo Hayami versus Ishida Megumi! TRZY! DWA! JEDEN! ZACZYNAJCIE! - po ostatnim słowie zniknął w niewielkim obłoczku dymu, który rozproszył się natychmiastowo, nie wpływając na pole widzenia obydwu walczących.

A teraz pełna lista zasad:

• Regulamin walk, proszę się zapoznać z punktem 4.
• Ukryte Ruchy (czyli to, czego nie widzi przeciwnik/widzowie) proszę opisać w uhide.
• Proszę o dokładne opisywanie ruchów, ataków (szczególnie wtedy, gdy nie są to techniki).
• Jeśli ktoś komu nie ufa, może wysyłać ukryte ruchy na pw zamiast dawać je w poście.
• Brak tabelki z techniką w uhide = brak wykonania techniki.
• W każdym poście proszę też o wklejanie swoich statystyk (fizyczne+KC, nic więcej nie potrzebuje).
• Stosuję zasadę, że jeśli któryś z punktów planu jest niemożliwy do wykonania, realizujecie dalej kolejne jego punkty (o ile te są wykonalne).
• Za info od Boga pełne powodzenie ataku przeciwnika, przy zerowym wykonaniu własnych zamiarów.
• 24h na odpis (was obydwu) po moim odpisie. Przy braku odpisu na czas (spóźnienie nawet o minutę) bez uzasadnienia uprzednio = pełne powodzenie ataku przeciwnika. Besides, im szybciej odpiszecie, tym szybciej dostaniecie odpis, ale to chyba mówi samo przez się.
• Pytania najchętniej na GG, ale PW też może być.

Ode mnie (Natsu, ale zgadzam się z nim więc po prostu wkleję):

• Zakaz jakiejkolwiek edycji posta, po poście przeciwnika. Nawet jakiś błąd, literówka, nic takiego.
• Jeżeli używacie podmiany, to musicie widzieć atak, zawiązać 4 pieczęcie i wybrać przedmiot do podmiany - najlepiej na mapce. Musi to być atak przeciwnika, nie żaden kunai w duo.
• Kawarimi zostanie przerwane, jeżeli po związaniu pieczęci będziecie atakować w jakiś inny sposób - czy to techniką, czy to walka wręcz. Nie zostanie uznane także jako teleport.
• Jeżeli używacie przedmiotów, to proszę o dokładne ilości, a nie "kilka shurikenów".
• W przypadku, gdy jedna osoba będzie miała za mało czasu na odpis (ktoś da post po 23h) czas zostanie wydłużony
• Jeżeli nie będę wiedział co chcecie zrobić poście, interpretuje to na waszą niekorzyść.

Kolejność: Dowolna -> Ja

[Hayami Akodo]

Temat muzyczny do walki


A tiny glimpse of what it would take
To make us better yet

Przed Hayamim stała młoda, zakłopotana, czarnowłosa dziewczyna. Wyglądała na spiętą i zestresowaną, może i nieco kształtniejszą, niż inne dziewczęta, mimo to jej wdzięki nie wydawały się dla Hayamiego szczególniejszą wadą; prędzej uznałby to za zaletę. Bardziej skupiał się zresztą na umiejętnościach, jakie mogła reprezentować sobą młoda kunoichi. Wyglądała na przeciwniczkę podobnej miary, co Atari, jednak pamiętał, że Sanada była samurajką - właściwie onna-bugeishą, kobietą wojowniczką, urodzoną do walki i działania. Nieśmiała, nerwowa Megumi mogła mieć jako kunoichi zupełnie inny styl walki i swego rodzaju filozofii bitewnej, a gdyby miał patrzeć na nią tylko po tych pierwszych chwilach...Poprzednie starcia musiały być dla dziewczyny ogromnym stresem. Teraz, w 1/4 finału, tak blisko zwycięstwa, musiała być znerwicowana podwójnie. To nie była radosna, szczęśliwa przecież Atari, pogodnie nastawiona nawet do wroga; nie, nie wyczuwał tym niezawodnym instynktem bitewnym w stojącej przed nim dziewczynie kogoś takiego. Jednak mimo wszystko skłonił się delikatnie Megumi, a następnie potwierdził słowa sędziego lekkim ruchem głowy.
Walka miała być - w pojęciu młodego samuraja - artystycznym starciem dwóch broni, które powinny były ze sobą w dźwięcznym, harmonijnym milczeniu słów się połączyć, a potem ekstatycznie się rozdzielić, zawirować w powietrzu niczym kartki wyrwane ze starych notesów, przestrzeganiem zasad, które owo wirowanie musiały unormować. Cóż za ironia, prawda? Już kiedyś widziałeś ujarzmiony kolor, Hayami; już spotkałeś się z wędzidłami narzuconymi barwom, z wytłumieniem dźwięków. Widziałeś drżące ręce palące w jasnym płomieniu świec rzeczywistość, próbujące ją zakląć ogniem pożerającym zarysy budynków i twarzy. Widziałeś łzy osoby, która niszczyła ten zapis historii, waszej wspólnej opowieści, i wiedziałeś wszystko - jak gwiazdy na niebie.
To znowu lwia duma, Hayami. Samurajowi przystoi skromność.

-Akodo Hayami - przedstawiłeś się łagodnie, z uśmiechem. -Miło mi będzie z tobą walczyć, Megumi-san. Zaczynajmy.

Byłeś uprzejmy aż do bólu, spokojny, twoja głowa była tym razem pusta - nic ci w środku nie płakało, byłeś silny, głosy nagle umilkły, jakby coś je stłumiło, ukryło...Czymkolwiek to było, nie mogłeś czekać dłużej, zbyt wiele miałeś do stracenia, a zbyt mało do ofiarowania; ale jakie znaczenie miało dla Sagi twoje zwycięstwo lub przegrana? Honor, którego miałeś strzec, nagle stał się nieważny? A może to była woń zapomnianych obietnic, porzuconych już w chwili, gdy musiał koić krzyk ukochanej w ramionach, podejmując szybkie decyzje?
Ta konkretna obietnica miała zapach białej róży.
I lśniła...srebrem.
Jak jej oczy.
Tak czy inaczej, Hayami ruszył naprzód, zostawiając kamień za sobą i starając się zaatakować dziewczynę od prawej strony. Miał zamiar zacząć od czegoś prostego: najpierw użyć Yosakugiri, czyli wyprowadzić szybki, silny cios w kierunku dolnych partii ciała młodej damy, włożywszy w to sporo siły (jednak nie całą!), a następnie - jeśli zdąży - szybko wykonać pieczęcie, przywołać na pomoc mgłę i zbliżyć się do kobiety na tyle, na ile się da,
a potem dezaktywować technikę i czekać na jej ruch.

WYKORZYSTANO TECHNIKI:

  Ukryty tekst

• notes
• pilnik
• ołówek
• wakizashi Sagi

[/ghide]

ODJĘTA CHAKRA:

  Ukryty tekst

[Megumi Ishida]

Megumi jako kobieta z kompleksami nie miała ochoty wystawiać się na widok publiczny w brzydkimi boczkami! Trema ją zjadała, tak samo jak strach przed świdrującymi oczkami publiczności. Przeciwnik przynajmniej wyglądał, jako tako, i nie zrobił niczego czym by chciał ją ośmieszyć. Był stosunkowo neutralny w wypowiedzi, całkiem przystojny, wyglądał jak prawdziwy poszukiwacz przygód oraz dumny wojownik. Kto by mógł przypuszczać że zaklepał sobie już jakąś kobietę i to jeszcze majstrując dzieciątko. Rzucając okiem na jego uzbrojenie doszła do całkiem logicznych wniosków że walczy on na bliskim dystansie, co troszkę przerażało kobietę. Fakt że ona też głównie walczyła w zwarciu, ale wolała znacznie bardziej bić po kroczu jakiś wieśniaków w barze niż stanąć twarzą w twarz z wielkim męskim gorylem z bicepsami jak noga konia. Skinęła mu głową, oraz sędziemu i udała się na swoją pozycję. Gdy zostało wykrzyczane że pora by w końcu pobić się po twarzach ku uciesze tłumu Ishida stanęła patrząc co zrobi jej przeciwnik. A on nagle tak po prostu zaczął na nią biec od prawej strony czyli dla niej od lewej. Spojrzała szybko na obszar po którym biegł, a tam był tylko pieniek. Czyli na logikę dążył do otwartej konfrontacji. Jednak w miejscu gdzie stała, miała w pobliżu za dużo przeszkód terenowych, co mogło się bardzo źle przełożyć na walkę jej długimi mieczem. Wyskoczyła do przodu biegnąc mu na spotkanie. Sunęła tak żeby patrząc po obecnym tempie poruszania, zetrzeć się z nim gdzieś na tej otwartej przestrzenią, na górnej połowie areny, obojętnie gdzie zresztą, byleby nie mieć od razu za plecami wody. Gdy tamten wyrwał się do przodu dzierżąc kijem z ostrzem pisnęła z niepokojem. W końcu musiało to być dosyć ciężkie, czyli był silny. W biegu dobyła miecza trzymając go oburącz gotowa do zbijania broni miotanej, i gotowa do uników przed jakimiś zaskakującymi zwrotami akcji, jak to niebieskie cięcie z katany Yasuo. W głowie opracowywała złożony plan, co zrobić jak przeciwnik coś zrobi.

Jak mnie oślepi w jakikolwiek sposób lub zrobi jakiś numer z klonami i schowa się gdzieś, to mam nadzieje że sensor to wykryje i wtedy dostosuje się do sytuacji. Jak by zrobił klona niematerialnego jak te z nin E to powstrzymam się przed skorzystaniem z techniki. Jeśli będziemy cały czas biegli na siebie to po prostu zaatakuję techniką i tnąc ostrzem w odsłonięte miejsce mając na uwadze żeby mu głowy nie obciąć. Jeśli rzuci notkę oślepiającą, to zamknę oczy na chwilę korzystając z sensora. Cały czas gotowy na uniki jestem. Jak stracę go z oczu to zmienię tor biegu o kilka m żeby nie oberwać atakiem dystansowym. Jeśli on się zatrzyma to dalej wykonuję technikę. Uważam na wszelkie notki wybuchowe mogące być na kunaiach. Broń jest ze stali katańskiej, więc bonus do siły i szybkości.
STYLE WALKI: Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Sensorka
(ale to takie tajne, więc nie pisz w widocznych postach co czuję, żeby nikt się nie skapnął) <delfineł>
• Nabyta -

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50 (150PH)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 100 (350 PH)
  SZYBKOŚĆ 150 (650 PH)
  PERCEPCJA 101 (354 PH)
  PSYCHIKA 1 (3PH)
  KONSEKWENCJA1 (3PH)

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH:401
KONTROLA CHAKRY D (40PH)
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 110%
Technika:

Nazwa

Hiken: Tsukikage

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na odległość ostrza

Koszt

Brak

Dodatkowe Należy mieć Szybkość na poziomie powyżej 150, na czas używania techniki otrzymujemy +40 do szybkości

Opis Kolejna technika polegająca na szybkości i iluzji optycznej. Użytkownik zbliża się do przeciwnika/przeciwników z dużą szybkością, by w pewnym momencie doskoczyć do nich i w mgnieniu oka wyprowadzić jedno wertykalne (lub horyzontalne, jak kto woli) uderzenie. Kluczem tej techniki jest ostatnia faza - doskok jest niemal natychmiastowy, a na miejscu gdzie wcześniej był użytkownik zostaje jego sylwetka, przez co wydaje się, że wykonał on uderzenie tuż po teleportacji.

[Papyrus]

Niebieskie - Hayami
Żółte - Megumi Kiedy tylko sędzia rozpoczął walkę, tłumy krzyczały. Widzowie mieli już świadomość, że słabsze jednostki odpadły już dawno, w pierwszej rundzie. Teraz zaczynało się robić poważnie. Sędzia znalazł się na ścianie areny, obserwując z zainteresowaniem akcję i pykając swoją wodną fajkę, gotów w każdej chwili zareagować. Biorąc pod uwagę, że w jednej walce jeden z walczących faktycznie prawie zszedł z tego świata, trzeba było zachować szczególną ostrożność. Szczególnie w konfrontacji z szermierzami, których ostrza były prostą drogą do zabicia oponenta. Megumi i Hayami wystrzeliły do przodu.
Ich możliwości pod względem czystej szybkości były jasne - Megumi dominowała w tej dziedzinie. Doszło do fizycznego starcia,
obydwoje dobyli swoich broni... Włócznia Hayami przecięła powietrze i trafiła prosto na nogę przeciwniczki. Precyzując, metal wszedł w połowę wysokości uda. I to całkiem głęboko. Kolejny ruch, wyjęcie. Co dalej? Powietrze wibrowało od krzyku publiki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Odległość między wami - 2m

Kolejność: Hayami->Megumi

[Hayami Akodo]

Temat muzyczny do walki


So let’s try the first time
So we never forget


Czy widziałeś kiedyś motyla? Takiego pięknego, białego jak puchowa warstwa na polach Yinzin, który deptałeś niefrasobliwie, biegając za braćmi z kolejnymi ojcowskimi napomnieniami w rodzaju: "weź szalik!", "natychmiast przestań mu tam wsypywać ten śnieg!", podobnego do śmiertelnej szaty, w którą ubierała się Ziemia?
Takim samym uwięzionym, schwytanym motylem mogło się wydawać jedno z nich. Hayami wyjął właśnie spokojnie yari z nogi kobiety, choć nieco go dziwiło, jakim cudem zdołał ją trafić; jak przez mgłę pamiętał, że Megumi była szybka, silna, trudna do zwyciężenia za jednym razem; każda kobieta w jego oczach była inna, jedne były wytrwałe i twarde (prawdziwe onna-bugeisha, kobiety nie do złamania), inne łkały i bezradnie osuwały się w czekające, męskie ramiona z różnych powodów...ale każda z nich miała to subtelne, ciekawe coś, co przyciągało wzrok. I dlatego młody Akodo zawsze starał się doceniać słabszą płeć wraz z wszystkimi jej zaletami i wadami. Bywały bowiem - tak go uczono podczas posiedzeń z ojcem, w rozmowach, w starych historiach opowiadanych na dobranoc przy zapachu wiśni kwitnących za oknem - kobiety silniejsze od mężczyzn, niebezpieczne, dumne, którym trudniej było stawić czoła niż wyszkolonym wojownikom. Gdyby nie zwrócił uwagi na Atari, lekceważył jej zdolności, nie stałby przed Megumi, zdyszany, wśród mgieł Hanamury. Po prostu by upadł.

A lwom nie wolno upadać.
Zwłaszcza przed wrogiem.

Wyciągnięte pospiesznie z rany ostrze włóczni pokryło się krwią. Piękna czerwień, prawda?... Taka, w jakiej się urodził.
Megumi przypominała mu błyskawicę. Może nieśmiałą, ale jednak błyskawicę - to, z jaką prędkością się poruszała, to, jak działała, jej spojrzenie, rumieńce...Uśmiechnął się delikatnie, zachęcająco.

-Nieźle, Megumi-san. Nie spodziewałem się, że będziesz tak szybka-powiedział spokojnie i cicho, nie spuszczając z niej jasnego, spokojnego spojrzenia bursztynowych oczu, tak dziwnie łagodnych i bezstronnych - nie oceniał jej wartości, nie taksował wzrokiem walorów urody, którymi obdarzyli ją sami bogowie, nie zastanawiał się, jakby to było mieć Ishidę jako...partnerkę w omawianiu sprawy długu publicznego wyspy, by ukryć rzecz za zasłoną.
Był jak woda - cichy i groźny, niebezpieczny, ale i sprawiający niewiele problemów.

I dlatego postanowił zaatakować teraz, póki dziewczyna była ranna i w szoku. Może to było średnio honorowe, ale przynajmniej mogło dać efekty...Mogło? Może. Tak, czy inaczej, najważniejszym było teraz przygotować się na każde możliwe zagranie ze strony dziewczyny. Nie mógł użyć wyłącznie Kenryuuto - sędzia zablokowałby technikę, to raz, a dwa, coś podobnego (jeśli nie to samo), użył Yasuo Ineko, walcząc z nią. Użycie wyłącznie tej sztuczki byłoby obrazą dla jego przeciwniczki, dlatego Hayami postanowił sięgnąć po techniki, których nauczył go jego przyjaciel, by nie rzec: mistrz duchowy, Seinaru.
Spytacie: po jakie? Otóż na początek szybciutko "nasączył" swoją wierną towarzyszkę walk taką ilością chakry, by mu jej starczyło jeszcze na dłużej, ale i by pokazać dziewczynie, że ma coś, co pozwala mu stanąć z nią w szranki w przyzwoity sposób. Kiedy ostrze zajaśniało, zamigotało subtelnym błękitem, kiedy niebieskość zlała się z szarością i czerwienią, a w głosie chłopaka, wciąż cichym, zadźwięczał cichy śmiech niosący się przez eter, Akodo stanął spiesznie w pozycji odpowiedniej dla swojej wybranej techniki. Poczekał spokojnie, aż Megumi się do niego zbliży - o ile była w stanie to uczynić, ale liczył, że tak; w końcu musiały nieść ją skrzydła gniewu, musiała pragnąć go pokonać, zniszczyć niczym anioł gromu, i adrenalina...Dwa metry odległości plus zasięg broni musiały wystarczyć. Jeśli się znalazła w tymże zasięgu, wówczas Hayami, w pełni skupiony, ostrożny, wciąż cichy jak skrzydła ptaka, który padł martwy dzięki strzale łucznika (martwy, błękitny...?), wykonał jeden gwałtowny, szybki krok w przód, a następnie pochylił się i zadał gwałtowny cios w kierunku krtani. Oczywiście nie zamierzał jej zabić, starał się tego nie robić, więc starał się wymierzyć broń, włożyć w to tyle siły, by zaledwie DRASNĄĆ gardło dziewczyny, a nie WBIJAĆ w nie ostrze.

No więc, czy widziałeś kiedyś motyla, Hayami...?

UŻYTE TECHNIKI KOLEJNO:

  Ukryty tekst

• notes
• pilnik
• ołówek
• wakizashi Sagi

[/ghide]

ODJĘTA CHAKRA:

  Ukryty tekst

[Megumi Ishida]

Szarża dziewczyny była widowiskowa, zwłaszcza ze względu na swoje zakończenie. Pewnie potencjalny widz pomyślał po tym jak ta przygruba kobieta nabiła się na kija że to właściwie koniec walki. Ale nie! Megumi planowała to od początku, ten sprytny plan pozwalał jej znaleźć się blisko przeciwnika! Przynajmniej tak powie jak ktoś ją zapyta dlaczego się nadziała na zwykłą dzidę, jaką używają dzikusy za murem. Troszkę głupia sytuacja. No nic, podczas szarży miała ambitny plan położenia przeciwnika, ale skoro tamten tak po prostu ją pchnął w nogę, to pora sobie zadać pewne pytanie. Co by było gdyby nie celował w nogę tylko na przykład w głowę, albo w serce. Mogłaby mieć z tego tytułu bardzo duże nieprzyjemności. Przebity cycek nie jest czymś co pomaga w życiu kobiety. A przebita czaszka to w ogóle bardzo niewygodna dolegliwość. Tak więc dziewczyna która nabiła się na ostrze aż stęknęła z bólu, ale jako silna i niezależna kobieta od razu zaczęła działać.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=4J6RCGfr0HE[/youtube]

Włócznia weszła w jej nogę, a ona od razu skorzystała z okazji wkładając w to działanie całą swoją determinację. Liczył się tylko ten człowiek niszczący świątynię jaką było jej ciało, wzięła zamach swoim pięknym długim no-dachi, które zapłonęło naglę żywym ogniem, a następnie machnęła nim przed sobą posyłając ognistą falę prosto pod nogi przeciwnika. Wiedziała że jest wolniejszy, dlatego miała nadzieję że podczas samego procesu wyciągania broni z jej rany zdąży wykonać tą technikę. Ogień miał przelecieć przez jego nogi buchając dokładnie pod nim. Sędzia go uratuje, a przynajmniej powinien. Zwłaszcza że z tego co się orientowała ta technika nie była aż taka mocno jak to co użyła Tensa, czyli nie było to zabójstwo na miejscu. Poruszała się wolniej, ale od pasa w górę nadal mimo bólu działała tak samo sprawnie jak wcześniej. Zamach poszedł od prawej do lewej, i od razu przeszła do drugiej fazy ataku. Jeśli przeciwnik zdążył wyrwać broń z jej nogi i wyprowadzić kolejne uderzenie to zbije je swoim mieczem, no chyba że tak jak na to liczyła nie zdąży go wyprowadzić. Po technice katonu i ewentualnym bloku rozpocznie serię szaleńczych ciosów przeciwnika. Celowała w klatkę piersiową, atakowała w szale najmocniej jak umiała. Jeśli się cofnął w jakiś sposób nie mając problemu z ogniem to zrobi krok do przodu atakując dalej, będzie atakowała tak długo aż przełamie bloki i wbije mu kilka razy broń w jego ciało. Niech poczuje rewanż. Nie podda się, jej imię to Megumi! Włożyła całą zawziętość w te ataki, skończyć walkę tu i teraz, a tłum niech patrzy!

Coś pójdzie nie tak to unik, czy właśnie blok.
1.Broń jest ze stali katańskiej więcej podczas techniki Katony powinienem mieć 165 szybkości, no chyba że to nie liczy się jako uderzenie.
2. Siła razem z tą techniką to 85 podczas uderzeń. Jeśli jednak uda się mu wyprowadzić jakiś konkretny atak to postaram się go zbić i atakować dalej.
STYLE WALKI: Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Sensorka
(ale to takie tajne, więc nie pisz w widocznych postach co czuję, żeby nikt się nie skapnął) <delfineł>
• Nabyta -

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50 (150PH)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 100 (350 PH)
  SZYBKOŚĆ 150 (650 PH)
  PERCEPCJA 101 (354 PH)
  PSYCHIKA 1 (3PH)
  KONSEKWENCJA1 (3PH)

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH:401
KONTROLA CHAKRY D (40PH)
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 110%
Technika:

Nazwa

Kaengiri

Pieczęci

Brak

Zasięg

5 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Należy mieć dowolny styl Kenjutsu na randze C.

Opis Specyficzna technika, dająca możliwość łączenia technik szermierzom z talentem w korzystaniu z żywiołu ognia. Użytkownik pokrywa ostrze miecza chakrą tego właśnie elementu, po czym wykonuje zamach. Shinobi dzięki temu jest w stanie wysłać z ostrza falę płomieni, mogącą poparzyć przeciwnika. Dodatkowo, podpalone ostrze zadaje nieco zwiększone obrażenia.

Nazwa

Omotegiri

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zależy od długości ostrza

Koszt

Brak

Dodatkowe Na czas używania techniki otrzymujemy +20 do siły

Opis Technika polegająca głównie na sile uderzeń - a ta jest dostatecznie duża, że jest w stanie obalić przeciwników na ziemię, nawet jeżeli poprawnie zablokowali oni wszystkie ciosy. Użytkownik wyprowadza przed siebie kilka silnych cięć, mierząc w jeden punkt na ciele przeciwnika. Sztuka ta jest bardzo przydatna - w rękach wprawnego szermierza staje się ona potężną, zabójczą bronią.

[Papyrus]

Niebieskie - Hayami
Żółte - Megumi Działo się, oj działo się. Cokolwiek by nie powiedzieć o tej walce, to nie można było odmówić rozmachu i akcji. Walczący za pomocą broni zawsze byli wielką gratką, szczególnie jeśli byli wyrównani pod względem umiejętności. A czy ta dwójka? Kwestia punktu widzenia. Zadanie pierwszego ciosu przez Hayami ośmieliło jego działania. Pokrył swoją włócznię powłoką z chakry i rozpoczął wymierzanie silnego pchnięcia wycelowanego w gardło. Czyżby zapomniał o zakazie zabijania? Wszak odłączenie głowy od reszty ciała to prosta droga do zabicia oponenta, i tym samym wydanie wyroku na siebie. Megumi z kolei mimo bycia ranną nadal była w stanie przewyższyć Hayami pod względem szybkości i podejmowanych akcji. Zanim cios zdążył zostać wyprowadzonym, fala ognia wystrzeliła w stronę przeciwnika. Mężczyzna nie był w stanie zareagować z uwagi na skupienie w wykonaniu ciosu, jak i wyjątkowo niewielkiej odległości. Odruchem było lekkie wycofanie się, ale po jednym kroku w tył fala ognia trafiła centralnie. HAyami poczuł na skórze czysty ogień, który swoimi językami ślizgał się po ciele i zadawał konkretny ból. Chwilowe przymknięcie oczu było bezwarunkowe. Technika paliła go, jak na ogień przystało. To była okazja dla Megumi.

  Ukryty tekst

Odległość między wami - 2,5mm

Kolejność: Megumi-> Hayami

Czas: Do końca wtorku (dłuższy czas na prośbę walczących)

[Megumi Ishida]

Tłumy krzyczały, co znaczyło że chyba były zadowolone z przebiegu walki. Co prawda zaczęła dosyć słabiutko jak na swoje możliwości, lądując jako szaszłyk nabita na włócznię, ale za to bardzo szybko odwdzięczyła się temu facetowi. Który zresztą, zachował się bardzo niefajnie próbując zabić bohaterkę, co było zakazane! Ale Ishida nie mogła do końca wiedzieć co planował Hayami więc po prostu uznała to jako zwykły atak. Ogień trawił jego nogi sprawiając że cierpiał, zamknął oczy i to była piękna okazja którą dziewczyna wykorzystała do kompletnego zepchnięcia oponenta do obrony, przynajmniej taki miała zamiar. Ruszyła do przodu uważając na swoją biedną nogę, to jest zrobiła tylko tyle kroku do przodu ile było wymagane by przeciwnik znalazł się w zasięgu gradu ataków skierowanych w jego klatkę piersiową. Atakowała zajadle swoim 1,5 metrowym mieczem. Napierała przypierając go do skały za nim. W głowie miała jasno przedstawiony cel, nie dawać się upokarzać nigdy nikomu. Dlatego kontynuowała walkę, nie obchodziło ją zdanie tłumów, sędziego czy kogokolwiek innego, nawet jej rodziny i najbliższych. Chciała zadać temu mężczyźnie ból i cierpienie, niech łka z poharatanym brzuchem i podpalonymi nogami o litość! No chyba że zemdleje z bólu wcześniej. Oczywiście w tym szaleństwie dziewczyna nie miała najmniejszej ochoty wbić mu miecza w serce czy tam podciąć gardziołka, a przynajmniej jakoś mocno, żeby go zabić. Na zewnątrz wściekła, ale w środku spokojna duchem. Chciała się mścić za zranienie jej świętego ciała, a z drugiej to był tylko turniej, gdzie liczyła się zdrowa rywalizacja i nie powinno być miejsca na jakąś nienawiść, złość piękność szkodzi tak w ogóle. Śmiesznym było jednak to że to już drugi pojedynek w którym oberwała za nieuwagę, chyba powinna bardziej myśleć o tym co robi!

Atakuję tą klatkę piersiową, siła ataku to 50+15 za stal+20 za technikę= 85 siły a szybkość to 165. Jeśli będzie jakiś, atak pokroju to pchnięcie na ślepo, czy cokolwiek innego zrobię unik, ale lepiej zbić broń w bok i ciąć przeciwnika, nawet kosztem przerwania techniki. Najlepiej to zbić minimalnie za ostrzem, bo nie wiadomo czy ta technika nie jest jakaś bardzo zaawansowana i nie zniszczy miecza. Jeśli skoczy na kamień to próbuję ciąć jakąś część ciała obojętnie którą byle trafić. Jeśli zrobi w bok zejście żeby wycofać się do tyłu, mam nadzieję że jej palące się nogi są jeszcze większym utrudnieniem niż moja rana i podążam za nią. Jeśli uznam że rana zbyt boli, to nie będę forsował tej nogi i już zostanę w tej obronie. Ale Megumi skupia się na pociachaniu go w pierwszych sekundach jak jest oszołomiony bólem i jeszcze nie widzi. W wypadku gdyby próbował mnie kopnąć w ranę, to też go normalnie uderzam mieczem jak było zaplanowane żeby nie robić uników przed takimi mniej szkodliwymi rzeczami jeśli można skończyć pojedynek szybciej.
STYLE WALKI: Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Sensorka
(ale to takie tajne, więc nie pisz w widocznych postach co czuję, żeby nikt się nie skapnął) <delfineł>
• Nabyta -

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50 (150PH)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 100 (350 PH)
  SZYBKOŚĆ 150 (650 PH)
  PERCEPCJA 101 (354 PH)
  PSYCHIKA 1 (3PH)
  KONSEKWENCJA1 (3PH)

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH:401
KONTROLA CHAKRY D (40PH)
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 110%
Technika:

Nazwa

Omotegiri

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zależy od długości ostrza

Koszt

Brak

Dodatkowe Na czas używania techniki otrzymujemy +20 do siły

Opis Technika polegająca głównie na sile uderzeń - a ta jest dostatecznie duża, że jest w stanie obalić przeciwników na ziemię, nawet jeżeli poprawnie zablokowali oni wszystkie ciosy. Użytkownik wyprowadza przed siebie kilka silnych cięć, mierząc w jeden punkt na ciele przeciwnika. Sztuka ta jest bardzo przydatna - w rękach wprawnego szermierza staje się ona potężną, zabójczą bronią.

Czakra: 110%-18%=92%

[Hayami Akodo]

Temat muzyczny do walki


When we came alive at the moment we met
This is still worth fighting
Still worth fighting for


Ból i krew. Ogień. Czerwień. Znów ogień. Czerwień.
Wizja Tensy, taka realistyczna, ostra, rozbijała się o jego umysł. Trwała gdzieś w zakamarkach jego komórek mózgowych, kiedy gorące, nienasycone płomienie pożerały jego nogi, oczy przymykały się same, mięśnie dygotały, a usta drżały. Dygotał. Czuł przerażenie. Gniew. Wstyd. Jak to się mogło stać? To było, kurwa, nie do pomyślenia! Nie w tej sytuacji, kiedy Sagisa obserwowała jego walkę. Ale dlaczego? Gdzie popełnił błąd? W którym momencie jego rachuby rozpadły się jak domek z kart, trącony nieuważną ręką?
Przegrywał.
Wiedział to. Dziewczyna była znacznie szybsza od niego, silniejsza, groźniejsza...
Cóż, Pan daje i Pan odbiera.
Bishamonten odwrócił swoją włócznię, swoje oblicze od młodego samuraja. Zostawił go samego. Zamilkł. Nie słyszał już tego zewu, tej melodii, która go prowadziła w bój. Dlaczego go to spotkało właśnie teraz? Stracił szczęście, nastąpiła jego zła passa. Normalna rzecz, Hayami: zbyt dałeś się ponieść słabym, niegodnym wojownika emocjom, poszedłeś za swoim wzburzeniem. Pozwoliłeś, by wściekłość bitewna cię zaślepiła, zapomniałeś o swoim nindo, o drodze samuraja, którą sam sobie wytyczyłeś. Którą poznawałeś każdego zimnego, białego wieczoru, na twardej podłodze domowego dojo, z każdym wymachem włóczni pod kierunkiem obojętnego, twardego ojca. Jak każdy z samurajów, bushich - rycerzy strzegących zasad, Isami Akodo cię nie rozpieszczał. Pozwalał jedynie, byś myślał chwilami, że tak jest. A teraz, po latach od jego śmierci, zapomniałeś o swoim nindo. Po raz pierwszy w życiu o nim zapomniałeś.

Dałeś ponieść się...

A teraz tego żałował. Poniewczasie, zbyt późno żałował, cofając się na drżących, osłabłych, miękkich nogach pod naporem ciosów wściekłej pani szermierz. Przynajmniej tak podejrzewał, że tam musiała być woda. Chrzęst kamieni pod nogami uświadomił go jednak, że pod spodem ma jeszcze tą jedną szansę. Może bóg w ostatnim, pogardliwym uśmiechu losu, odruchu drwiącej łaski wobec tego, który okazał się zbyt słaby, zbyt dziecinny, wskazywał mu niedbale wyjście? "W sumie zmieniłem zdanie, bierz to?"
Został powstrzymany. Prawie pokonany. W gardle czuł niewyobrażalną gorycz i smak czegoś jeszcze. Czy to była krew? Żal? Utajona pogarda i wściekłość na samego siebie? Ogień żarł go, palił, pożerał, jak tamta olbrzymia kula ognia, która spadła z niebios, podobna karze rozwścieczonego anioła. Czy tego dnia niebo postanowiło milczeć, kiedy z twoich ust wyrwał się krótki, ale przeszywająco głośny krzyk?
Ból był tak silny, że Hayami trząsł się jak osika. Mimo to zaciskał resztkami sił palce na yari, próbując się skupić, zobaczyć cokolwiek więcej niż tuman przesłaniający mu oczy - nie, to nie była żadna mgła, diabelska sztuczka wytworzona rękami tej czarnowłosej kobiety, władczyni morderczego żywiołu, po prostu tracił siły. Próbował wyczuć grunt, chociaż nie był pewien, na ile mu się udaje. Niczego nie był już pewien. Czy Sagisa to widziała? Czy widziała, jak przyciskano go do zimnej powierzchni kamienia?
Czy widziała złote oczy, zmącone, pogrążone w bólu, nadpalone kosmyki rozsypanych włosów, spierzchłe od niewczesnego skowytu usta?
Przysięgam ci, wygram dla ciebie ten turniej.
Bishamonten zapewne śmiał się serdecznie z pustych, energicznych słów młodzieńca, wstrząsając z rozbawieniem głową. A duchy przodków, tych samych przodków, którzy marli z dumą i w milczeniu, przecież zawsze z honorem, nauczeni znosić każdą zdradę i każdą mękę, teraz odwracały od niego zapewne głowę z obojętną dumą. "To nie on. Nie nasz krewny."
"Nie znam tego człowieka."
Przypomniał sobie twarz Yosuke. Gorzkie łzy napłynęły mu do oczu. Nieokreślony smak narastał w ustach, aż po chwili przybrał formę żółci, goryczy. Sam sobie byłeś winien, młody głupcze, sam się upokorzyłeś, wystawiając się do walki. To nic, że zasady zakazywały zabijania; dałeś się ponieść, porwać, zapomniałeś o swoich zasadach, o ustalonych w tym pojedynku regułach (i tak cud, że sędzia nie reagował do tej pory), a teraz za to płaciłeś - i była to gorzka, martwa cena, wypłacana w walce w sumie bez znaczenia. Turlał się wśród piasku, starając się przełknąć to, co zrobił, a potem jakoś mu się udało wstać. Jedynie Amaterasu wiedziała, ile sił musiał w to włożyć, ile ostatecznej rozpaczy wrzucić w ten gest, który wydawał mu się odpowiedni.
Nie zamierzał dać się sponiewierać. Bez względu na to, czy Sagisa wciąż była na trybunach, czy kuzyn widział jego upadek, przed Hayamim stało ostatnie, być może najsmutniejsze w tym całym pojedynku zadanie.
Musiał przegrać z honorem.
Dlatego, chwiejąc się jak trzciny poruszane przez wiatr, skupił wzrok na tyle, na ile to było możliwe wśród morza bólu, krwi, przerażenia i poczucia, że nadal płonie (choć może miłosiernie zimny piasek dopełnił dzieła i uciszył gniew ognia?), uniósł jeszcze raz yari. Poparzone dłonie, sztywne z bólu, wciąż mimo wszystko dzierżyły ostrze. Tyle mógł zrobić, ten ból pod Murem zadany kłami węża teraz, w tym wszystkim, mimowolnie dodawał sił. Jak śmiał skamleć, kiedy inni umierali w o wiele gorszych męczarniach...?
Słońce było takie blade, takie jasne, a Hayami - z policzkami sparzonymi przez ogień, z obolałymi nogami, które lada chwila miały pociągnąć go w dół, ze wstydem, hańbą i złością na samego siebie, bo przecież nie mógł obwiniać Megumi, że była lepsza od niego, przeciwnie, to było...na swój sposób dobre - zaatakował. Raz jeszcze, bo przecież co tak naprawdę mu pozostało, oprócz upadku w piasek z głuchym skowytem przegranego psa? Wątpił, by dziewczyna okazała mu jakąś litość czy łaskę, by zainteresowała się jego losem tak, jak być może (z naciskiem na być może) zrobiłaby to Atari. Miała do tego pełne prawo.
Wcześniej ogień, zaskoczenie i szok zmusiły go, by cofnął się o pół metra. Teraz...Ta kobieta przyparła go do skały, do muru - czy to nie ironia, Hayami, że czerwień musiała się poddać?- i znajdował się niemal na jej łasce, bo w końcu przecież się cofał, ulegając słabości, lękowi i hańbie; tym trzem Furiom, które prowadziły go do zguby.
Jeśli mu się udało utrzymać przytomność, to zacisnął jakoś palce na broni i, starając się mieć nadzieję, że nie wbije tego cholernego ostrza w cokolwiek zabronionego albo - o zgrozo - w skałę, zadał dwa ciosy raz po raz.
Pierwszy cios skierowany był na drugą pierś młodej i pięknej kobiety, tam, gdzie nie było serca; zadał go przecież nie z niechęci do tej dziewczyny. Po prostu nie myślał już, nie miał siły, tuman coraz gęściej zasnuwał mu oczy. Czarne kruki krakały coraz głośniej, coraz bardziej szyderczo, jasnoniebieski motyl, tak delikatny w bladym słońcu Hanamury, rozkładał skrzydła, by odlecieć.
Drugi padł z kolei na nogi - o ile jeszcze dał radę go zadać, to planował przeciąć nim nogi kobiety, sprawić, by trysnęła z nich krew, w końcu już wcześniej otrzymała tam ranę. W każdym razie jeśli nie jeden cios, to drugi, przynajmniej coś zrobił, by zachować twarz w obliczu szyderczych uśmiechów milczącego boga, wrzeszczącej gawiedzi, kobiety siedzącej gdzieś na trybunach z niemowlakiem i krewnego, w którym naprawdę widział i czuł swoją rodzinę.
Kiedy już dokonał obu tych czynności (o ile pierwsza mu się udała, oczywiście), osunął się powoli po zimnym, szarym głazie na ziemię. Padł.
To był koniec.
Haniebny, nędzny, słaby koniec.
Kres.
Dałeś ponieść się...
Nieujarzmionej melodii.
Czuł się winny. Nie miał już siły wstać, nie miał siły czegokolwiek powiedzieć czy zrobić. Po prostu siedział, próbując dojść do siebie i przypomnieć sobie, kim jest, gdzie się znajduje, po cholerę w ogóle się w to wpakował.
I nagle wszystko przestało być istotne, przestało być ważne - bo skoro stare zasady nie dawały nic w starciu ze stylem samurajskim, który poznał w obliczu surowych nauk Seinaru, to...
Zamknął oczy. Starał się mimo wszystko nie wypuścić yari z rąk, nie zostawić jej tutaj, nie myślał nawet już o tym, że wypadałoby wstać, wziąć się w garść i wrócić po płaszcz. Nie myślał już właściwie o niczym.
Jego powieki opadły niczym skrzydła motyla, który wiedział już, że nigdzie nie da rady polecieć, nie po wiosennym deszczu.

Żyjemy tak, jak śnimy - samotnie.

  Ukryty tekst

• notes
• pilnik
• ołówek[/ghide]

[Papyrus]

Niebieskie - Hayami
Żółte - Megumi Błyskawiczny atak, błyskawiczna odpowiedź. Obydwaj walczący, niczym lwy zapędzone do kątów, walczyli o każdy moment i każde machnięcie pazurami. Jeden oberwał, machnął łapą w odpowiedzi. Drugi oberwał, także machnął. Ogromna arena skurczyła się do rozmiarów niewielkiego pudełka, zamkniętego obszaru w którym obecna była tylko ta dwójka. I ich bronie. Yari wydawało się mieć srogą przewagę zasięgu i możliwości penetrujących, ale no-dachi nie było pod tym względem gorsze. Widownia krzyczała gromko kiedy ognisty podmuch trafił Hayami, mocno parząc i unieszkodliwiając na krótką chwilę. Zamknięcie oczu było wręcz automatyczne, w przeciwnym razie ogień zetknąwszy się z białkiem oka mógłby na trwałe je uszkodzić. Mechanizm obronny organizmu zadziałał wzorowo. Hayami jednak się nie dał, przezwyciężył ból. Ustał na nogach i wyprowadził kolejny cios. W stronę ciała przeciwniczki, a dokładniej na jedną z jej piersi. Tą za którą nie było serca rzecz jasna. Ale że atak wykonany był w desperacji i bez czystej wizji, był nieprecyzyjny. I trafiłby, gdyby nie zbicie broni przez Megumi. Nawet pomimo rannej nogi była w stanie zapobiec zranieniu i wyprowadzić szybko kontratak. Ból przyprawiał o zawrót głowy, wyduszając z gardła bolesny krzyk. Jeden krok do przodu i jedno cięcie. Zimna stal przecięła korpus mężczyzny i zapewne uszkodziłaby ważne organy wewnętrzne, gdyby nie interwencja sędziego, który zatrzymał swoją kataną dalszą ekspansję ostrza. Następnie odepchnął je stanowczo, chodź nie bez problemu. Ciało Hayami padło na ziemię. Życie rzecz jasna z niej nie uleciało, sędzia skutecznie temu zapobiegł. Ale rana nie powinna pozostać sama sobie.
- Walkę wygrywa Ishida Megumi! Tym samym przechodzi do następnego etapu turnieju! - krzyknął mężczyzna. Po widowni rozległa się dzika fala emocji. Euforii z wygranej, żalu z przegranej. Strachu o pokonanego, jęku zawodu z utraconych w zakładach pieniędzy. Natychmiast pojawiła się dwójka mężczyzn wyposażonych w nosze, którzy zabrali nieprzytomnego Hayamiego prosto do szpitala. Trzeci z kolei pojawił się by asystować Megumi, takze do szpitala. Rana mimo wszystko była zbyt głęboka.

Dla Hayami: 18h w szpitalu + piękna blizna na klacie.
Dla Megumi: 10h w szpitalu.

[Hayami Akodo]

Temat muzyczny do walki



This is still worth fighting
We’re still worth fighting for
For a love that wants to live
We're still worth fighting for...


Czerwień przesiąkła hańbą, powiedziałby wuj Seiji.
To, co miało być dumnym rykiem lwa siadającego na trupie pokonanego wroga, okazało się nędznym skomleniem kociaka, którego ktoś starszy położył. Tej poprzedniej porażki, przegranej nie żałował, ale to...to już było haniebne. Jedną klęskę w walce z kobietą mógł znieść, ale żeby dwie? Miał pecha. Widocznie jego karta odwróciła się nagle, niespodziewanie, ktoś tam, w niebie przypominającym bezczas, zebrał fulla i w tej chwili niedbale tasował białe, obojętne karty z jego losami, a słodka rzeczywistość przypominała teraz przerażający kwas, w którym można było kogoś utopić - jednocześnie zaś była wyraźna, przerażająco wyraźna, i może właśnie ten rozmiar przegranej, którą poniósł, był dla niego w tym wszystkim najsmutniejszy.
Gęsta krew wydobywała się rytmicznie, szybko z całkiem sporej rany zadanej ręką kobiecą; on sam jednak już tego nie wiedział, gdyż zwyczajnie i po prostu zemdlał.
Nie zdążył więc powiedzieć Megumi "dziękuję", nie zdążył uśmiechnąć się pożegnalnie, subtelnie, nie było banalnych słów, które padły w walce z Atari - kasztanowowłosy samuraj po prostu dał się po prostu porwać ciemności i temu, co nazywamy pustką.
Ktoś przyniósł jego płaszcz i okrył nim ciało, ktoś opatrzył jego rany szybkim, prowizorycznym bandażem, by się nie wykrwawił po drodze do szpitala, ktoś inny wziął go na nosze i pospiesznie przetransportował nieprzytomnego Akodo do szpitala. Tak powinno być, w końcu trudno było zostawić potrzebującego bez pomocy na oczach rozentuzjazmowanego tłumu - powinieneś był inaczej się wyindywidualizować, inaczej wyróżnić się w pamięci tych ludzi niż w taki sposób, ale czy miałeś wybór? Płonąc, krwawiąc z przeciętej klatki piersiowej, po prostu wolałeś trwać niż umrzeć - i tak było lepiej, niż myślałeś, bo nie padłeś ze skowytem bólu u stóp tej dziwnej kobiety, choć na swój sposób pięknej, nie błagałeś o litość. Zostawiłeś jej jedynie pamięć. I bliznę, której - choćby nawet chciała - nie zdoła się pozbyć, coś, co jej wskaże, że nigdy nie warto lekceważyć pozornie przegranego wroga...
Yosuke siedział na trybunach nieruchomy, jak wryty, kompletnie nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Jego niedawno odnaleziony kuzyn, który - oczywiście! - stanął do walki, bo inaczej nie mógł postąpić bez złamania zasad (tych samych zasad, w których żył, czy tych, które obowiązywały i nakreślił je sędzia? Chyba obydwóch), teraz leżał ranny i nieprzytomny na noszach, okryty swoim własnym płaszczem, ktoś z sanitariuszy zabrał mu chyba broń, bo nie widział jej w zaciśniętej pięści poparzonego Hayamiego. Hayami...Lew, którego drogą była duma i prawda, drzewo, podpora starej matki, został pokonany w walce z kobietą. I sam nie wiedział, czy ma na to zareagować jakoś konkretnie, czy ma mu współczuć, żałować go? Nie...Hayami Akodo nie był z tych, którzy się nad sobą użalali. Był pewnie wściekły, to prawda, ale raczej tego nie żałował. Tak, czy inaczej, skoro Sagisa wróciła do ryokanu z dzieckiem, nie chcąc dłużej patrzeć na walki, a karta kuzyna się odwróciła, szkarłatnowłosy bezklanowiec uznał, że jego miejsce jest przy rannym krewnym w szpitalu. Zszedł więc z trybun, zirytowany nie tylko bezsensownym paplaniem mijających go ludzi, nie tylko hałasem i jazgotem, ale też zwyczajnie słońcem, które mu bardzo mocno przeszkadzało.
Czy ktoś mógłby wyłączyć to pierdolone słońce? - pomyślał ze złością, prosząc o to sam nie wiedział kogo. Bogów? Przodków? Nie, chyba nikogo konkretnego. Po prostu zszedł schodami z trybuny i, w przypływie nagłej energii pobudzonej chyba krwią i płomieniami, które przed chwilą lizały ciało jego rówieśnika, poszedł szybkim krokiem w kierunku szpitala. O Sagisie i ich...jej dziecku w tej chwili nie myślał, zbyt skupił się na Hayamim, któremu trzeba było pomóc.
Tak po prostu. Zwyczajnie pomóc, wyciągnąć do niego pomocną dłoń - czy raczej pomocną łapę, jak przystało na członka rodziny, za którego się uważał.
Na arenie pozostał po Hayamim i jego partnerce jedynie skrwawiony, gęsty piasek, i krew, która bryznęła na twardy kamień - i tak zresztą to sprzątnięto.
Więc żyjemy tak, jak śnimy...
...ale czy samotnie?

______________________________________________________________________________________________________
ZT z Yosuke do szpitala za zgodą gracza. Dziękuję Musowi za wspaniałe sędziowanie i Megumi za dobrą walkę - tylko następnym razem się nie spóźniaj!

[Megumi Ishida]

Megumi rozpoczęła pojedynek na dosyć przegranej pozycji, pewnie mało kto wierzył że ranna w nogę kobieta będzie w stanie walczyć chociażby na równi z wielkim wypakowanym samurajem. Jak wielkie zdziwienie czekało na widzów w momencie kiedy mimo rany parowała uderzenia przeciwnika, żeby zaraz potem sprawić że grunt mu stanął w płomieniach pod stopami, a potem w piękny sposób zadała mu cios który by zabił gdyby nie interwencja z zewnątrz. Sędzia jednak miał pewną trudność w zatrzymaniu ciosu, co pokazywało tylko siłę uderzenia dziewczyny. Złość skierowana w człowieka który ją zranił powoli uleciała gdy tylko zatopiła swoje ostrze w jego słabym ciele. Współczuła mu. To nie jego wina że trafił na kogoś tak potężnego jak ona, otrząsnęła się z tej dziwnej myśli i rozejrzała po trybunach, gdzie wrzaski i wiwaty rozdzierały gardła ludności. Miecz zawył z rozkoszy, usłyszała go wyraźnie. Stanęła jak słup soli a ręka jej zadygotała, spojrzała na ostrze które zafalowało niczym źdźbło trawy. Zasyczało zaspokojone, a jego rękojeść oplotła dłoń dziewczyny, bijąc niebieskawym światłem. Otrząsnęła się. Miecz trwał nieruchomo ociekając krwią w jej dłoni, patrząc po braku reakcji kogokolwiek nie dostrzeli tego co ona. Czyżby upływ krwi z nogi sprawiał że miała halucynacje? To by wyjaśniało dziwne zachowanie broni, ale przecież mogła przysiąc że wręcz czuła jak jej miecz dziękował za krew. To była pierwsza krew jaką przelali razem. Mówi się że miecz wybiera szermierza, a nie na odwrót, czyżby jej no-dachi wybrało ją? Wsadziła dłoń do kieszenie wyjmując jedwabną jasnoniebieską, czy może po prostu błękitną, chustę a następnie wytarła zakrwawione ostrze. Uniosła je ku górze, by zaraz potem delikatnie wsadzić swojego partnera do pokrowca. Będzie się nam chyba dobrze współpracowało nie uważasz? bardziej pomyślała niż wyszeptała Megumi. O tak... Usłyszała w odpowiedzi głos który rozbrzmiał jej w środku czaszki. Rozejrzała się, ponownie nikt nie reagował. Zwariowała? Potrząsnęła głową, fala okrzyków ponownie uderzyła w nią niczym rozpędzony taran we wrota zamku. Dopiero teraz sobie zdała sprawę że przez chwilę nie słyszała w ogóle żadnych dźwięków po za tymi swojej broni. Chociaż nie, rejestrowała je, ale umykały one jej świadomości. Ktoś do niej poszedł, tak samo jak ktoś zaczął opatrywać jej przeciwnika. Pokazała gestem by osoba oddelegowana do pomocy chwilę zaczekała. Ukłoniła się nisko przed sędzią, i zmieniła wyraz twarzy na grymas bólu w momencie kiedy krew siknęła z rany. Pokuśtykała do leżącego na noszach mężczyzny i wsadziła mu w dłoń błękitną chustę, z rozmazaną krwią na środku. Pamiętaj by nie lekceważyć przeciwnika.... Gdy poniesie cię twoja duma, przypomnij sobie tą walkę. Popatrz na bliznę na ciele i chustę w twojej krwi i zastanów się dwa razy co robisz.Powiedziała głucho jak by sama do siebie I odeszła w stronę szpitala kuśtykając na opatrzonej już prowizorycznie nodze, opierając się na pomocniku.
z/t