[Runda 1]Akodo Hayami vs Sanada Atari [ZAKOŃCZONA]

[Natsume Yuki]

Po raz kolejny dziś uprzątnięto nieco arenę, poprawiając położenie wszystkich głazów, pni i innych elementów dodatkowych. Gdy tylko się z tym uwinięto, na arenę wkroczyła następna postać - kobieta z klanu Hoshigaki, odziana w pełny biały pancerz Gwardii Cesarskiej, jedynie ignorując hełm. Jej długie rude włosy były związane w luźny kucyk z tyłu głowy, a jedno z żółtych oczu było ukryte za opaską. Była uzbrojona w prosty, zdobiony miecz przy pasie, i duże guan dao na plecach. Była to kapitan Dywizji Duchów, Hoshigaki Eri. Poczekała chwilę, aż ludzie pozwolą sobie na rozdzielenie uwagi, odchrząknęła i zapowiedziała donośnie:
-Rozpocznijmy więc kolejną walkę turniejową! Znamy już trójkę walczących w ćwierćfinale, dobierzmy więc następnych! Zapraszam na arenę następujące osoby: Akodo Hayami i Sanadę Atari!

Wybierzcie strzałkę, na której rozpoczniecie walkę. Kto pierwszy, ten lepszy. kappa
Errata 1: Odległość między wami to 50, nie 60 metrów. Prościej spamiętać.

[Hayami Akodo]

How can this be?

Zszedł z trybun dość szybko - jakoś udało mu się przedrzeć przez gęste tłumy, z pomocą kilku "przepraszam", jednego zimnego spojrzenia i dwóch stanowczych ruchów, które jednak na pewno nie były przepychaniem się. Po prostu przeszedł przez szpalery ludzi, co pozwoliło mu znaleźć się na dole. Gdy tego dokonał, udał się w kierunku areny. Sam nie wiedział, co go tam wiodło. Chęć zwycięstwa? Pragnienie sławy, tak naturalne w jego wieku? Cierpienie, które trzeba było uciszyć choć na chwilę przez ferwor walki? Niewiara zawieszona? Może wszystko naraz. Chwilami czuł się tak, jakby to nie on szedł w tę stronę, jakby nie jego nogi stawiały pewne, stanowcze kroki, nie jego oczy widziały te wszystkie, rozmywające się zresztą, twarze widzów na trybunach - na tych samych, na których siedział on sam. Rozejrzał się uważnie. Szedł nadal spokojnym, ale mimo wszystko dość szybkim krokiem; yari lśniła groźnie na jego plecach, katana wygodnie spoczywała w sayi, czuł ciężar wakizashi Sagisy ukrytego w kieszeni płaszcza.

Masz przy sobie jej część.
Część, którą może - lecz nie musi - splamić krew jej wrogów.

Przesuwasz delikatnie, powoli dłonią po bladawej twarzy, z której zszedł wszelki rumieniec. Serce bije mocno, gwałtownie, prawie boleśnie, jakby chciało się wyrwać na wolność. Dłonie drżą, ale udaje ci się opanować to, co czujesz, co myślisz, uwięzić swoje demony wewnątrz. Uśmiechasz się lekko. Znów spoglądasz na piasek, wodę, głazy, oceniasz dobrze całe zalety tego miejsca.
Z obu stron widzisz licznie rozmieszczone głazy, sypki piasek, taki sam, jakim walczą zwykle Sabaku; podłoże jest z kamienia, to fakt, ale nie brak tu też trawy i słupków rozmieszczonych w wodzie.
Wszedłeś od strony południowej, pragnąc zabezpieczyć się lepszą osłoną; cóż by ci to zresztą dało? Przecież twoich demonów, szepczących ci coraz natarczywiej, coraz głośniej: to nie ma sensu, nie zatrzyma nawet kamień. Ale wciąż, naiwnie może, liczysz na zwycięstwo - bo w końcu co może pójść nie tak...?

Pomachał radośnie widowni, a później nisko skłonił się niebezpiecznie podobnej do ryby, lecz całkiem uroczej sędzinie, po czym wyprostowany stanął tak, by opierać się o głaz, za sobą w razie czego pozostawić pień i mieć pewność, że kamienne podłoże z nachodzącą na nie trawą nie będzie nagle sprawiać żadnych problemów. Bystro wypatrywał swojej przeciwniczki...lub przeciwnika, w końcu nie wiedział, kim tak naprawdę jest Sanada Atari i co potrafi.
Dość. Musiał się skupić. Przecież na arenie najważniejsza jest walka.
Dlaczego ta osoba, kimkolwiek była, jeszcze nie przyszła...?
Dobył yari, po czym przerzucił ją sobie z rąk do rąk, sprawdzając, którą ręką będzie mu się łatwiej walczyło. Przesunął też sobie szybko sayę z kataną nieco w prawo, tak, by w każdej chwili móc szybko jej dobyć.
Był gotów. O tak, był gotów na wszystko.

But I'm still lost out at sea

Silny zapach kamelii, tak mocny jak nigdy dotąd, wonie różnorodnych kwiatów zlewających się w jedno, brzęczenie pszczół. Jakaś łąka...?
Czyjeś szybkie kroki. Rozpoznajesz na pewno zdecydowane kroki Takashiego - tylko on w całej rodzinie tak charakterystycznie stąpa - i niepewny, wolny tupot nóg Hajime, ale obok nich idzie ktoś jeszcze. Ktoś trzeci, kogo w tej chwili za cholerę nie możesz sobie przypomnieć, ale jednak czujesz, że jest ci drogi.
Ciepły pocałunek matki. Rubaszny, głośny śmiech ojca, porywcze wykrzykniki wuja Seijiego. Ciężkie uderzenie męskiej pięści w stół, podskakujące jakby nerwowo czarki z chlupoczącą w nich ciepłą matchą.
Zapach kamelii staje się mocniejszy, bardziej...upajający. Obraz się wyostrza.
Czy to już kiedyś się nie zdarzyło?
Do wizji dołączają kolejne twarze: więc Aki, niosąca w ramionach Pana Kamiego, ojciec, matka, bracia, wuj Seiji, dalej Shijima, jak zawsze ciemny niczym futro sennego kota, łagodna owca z pazurami, istny Seinaru Kei, Sagisa, jej syn, Tensa, ich rodzice, znajomi i nieznajomi, których do tej pory widziałeś. Kalejdoskop gwałtownie przyspiesza, wizja traci na ostrości, wszystko staje się zmieszane, drży, rozpływa się, szarpie twoje zmysły niczym struny shamisenu, gra z przytomnością...!
Och, taak, to wszystko cię zżera. Pochłania. Odbiera ci zmysły. Niszczy.
Jak pogrzeb Aki, biały, udręczony, jak twarz jej matki pełna łez.
Każda matka kocha swoje dziecko.
Tylko ta jedna matka, ta, której twarzy nie pamiętasz, nie kochała swojego dziecka. Dziecka, które tupie teraz u twojego boku.
Jak brzmiało jego imię?
Dlaczego nic już nie pamiętam?
Nie...
Pamiętam?
Kamelie więdną tak szybko, jak szybko zakwitły.

Rozejrzał się jeszcze raz, mrugając szybko powiekami. Co ty odpierdalasz, Hayami? Skup się. Nie możesz się tak rozproszyć w czasie walki. Na wspominki przyjdzie czas. Co by powiedział twój ojciec? - upomniał go surowo głos w jego głowie.
Z tyłu jego głowy przemknął jeszcze szybko obraz zmiażdżonej róży, płatków gniecionych silnymi palcami losu czy jego samego; a potem znikł.
Wszystko znikło.
Został tylko on, arena i jego cel.
Czekał.

[Atari Sanada]

Głuchy trzask zatrząsnął trybunami, gdy po jednej stronie areny pojawił się zawodnik. Pył posypał się na osłoniętą kapeluszem głowę Atari stojącej przy wejściu na wyznaczone pole walki. Głuchy krzyk widowni rozbijał się w uszach wywołując lekkie ogłuszenie. Zaczęło się, nadszedł jej czas. Pochylona głowa, skryta w cieniu nie poruszała się. Ciało zamarło trzymając kurczowo obręcz wrót wejściowych. Czas spowolnił, akcja serca wybijała przyśpieszony rytm. Ostatnie chwile spokoju, pożegnanie z dawnym życiem. Nie było lekko, ale tak naprawdę kiedy jest? Tłum zawył ponownie uderzając w trybuny. Wibracja przeniosła się przez całą konstrukcję wybudzając młodą zamaskowaną kobietę z transu. Poruszyła się, nerwowo i gwałtownie. Dłoń rozluźniła się i zacisnęła ponownie za klakę. Czyżby to niepewność wkradła się do młodego serca Atari?
Głośny wydech niczym magiczne zaklęcie przyśpieszył czas, dzwonienie w uszach ustało, wszystko nabrało ostrości. Ciężkie drzwi otworzyły się wpuszczając do korytarza smugę oślepiającego światłą. Postać skryta pod szarym płaszczem i cieniem bambusowego kapelusza wyszła na pomost. Rozległ się ponowny krzyk ze strony gapiów, lecz przybyła osoba nie poruszyła rozejrzała się. W całym swym wycofaniu kroczyła powolnie przez długie łączenie z areną. Coś poruszyło się pod płaszczem, lewa dłoń wydarła z cienia tkaniny odsłaniając część skrywanej tajemnicy. Palce muskały drewnianej obręczy, gdy nogi niosły na pozycję uznawaną za startową. Dwa miecze spoczywały przy pasie, jeden wyglądający na typową katanę, drugi zaś musiał być niczym innym jak jego ćwiczebną wersją - bokenem. Klasyczny, skromny męski strój wydawał się być nieco przyduży na ciało, które je przybrało. Tajemnicze imię, nikomu nieznane okazało się posiadać za właściciela kogoś o męskiej acz cherlawej posturze. Most jednak skończył się, a dłoń opadła bezwładne otaczając tym samym odkryty skrawek ciała pod cieniem płaszcza. Postać zatrzymała się w wybranym miejscu.
Wiatr zakołysał lekko targając materiałem u jego podstaw. Bambusowy kapelusz, który do tej pory pochylony był do przodu, poruszył się tak jakby kryjące się pod nim oczy lustrowały okolice na której za chwile rozegra się walka. Zatrzymały się na oponencie. Atari widywała taki obraz stosunkowo często. Jej oponentem musiał być nie kto inny jak Samuraj. W głowie uderzyło wspomnienie jej własnych słów niczym dzwon. - "Samuraje to niezwyciężeni wojownicy.". Z ukrytych kształtnych ust wydarło się ciche westchnięcie. Szare oczy przeskoczyły na bok szukając na trybunach znajomych twarzy. Tak jakby chciały odnaleźć pocieszenie, albo uciec choć na chwile trawiącemu jej strachowi. Czyżby Atari jednak nie była w stanie walczyć? Do tej pory utrzymywała o swojej słabości, nic dziwnego, że stojąc twarzą w twarz z wrogiem okazało się być to trudniejsze niżeli mogła przypuszczać. Być może nawet za trudne. Uniosła dłoń, tak jakby chciała się poddać. Przerwać tą całą farsę o podążaniu za marzeniami, zdeptać słowa Nikusui o wytrwałości. Wrócić do poprzedniego życia, tego, które znała i które jej nie przerastało. Koniec końców stała tu ona. Zwykła córka rybaka naprzeciw potężnego wojownika jakim niewątpliwie był każdy samuraj. Uniosła dłoń, czyżby koniec nim w ogóle pojedynek się rozpoczął?
Drobna dłoń wzrosła na poziom brody po czym jednym szybkim i sprawym ruchem zdarła z ciała okalający płaszcz. Puszona tkanina poderwana przez wiatr podleciała w stronę wody pozostawiając Atari Sanade taką jaka była. Teraz widownia jak i przeciwnik miał lepszą wizję. Mężczyzna o stosunkowo lichej budowie ciała przyłożył dłoń do kapelusza i jakby przez chwilę się zawahał. Uderzenie serca, głośne i mocne wypuściło impuls do ręki która zrzuciła bambusowe okrycie z głowy. Przez chwile twarz młodego chłopaka wydawała się nader zniewieściała. Nieokraszony ani jednym włosem na brodzie musiał być niezwykle młody choć to wrażenie przemijało z każdą chwilą. Mężczyzna o spiętych włosach wcale nie był mężczyzną a kobietą! Na twarzy dziewczęcia widniał zawadiacki, pewny siebie uśmiech. Z szarych oczu biła werwa, płomień żądzy dążenia do swoich marzeń. Nie drżała ze strachu, nie wahała się przed nieznanym, nie kroczyła powolnie bijąc się z własnymi myślami. To wszystko dyktowało jej podniecone serce, które próbowała uspokoić. Nie mogła bowiem zachwycać się wykonanym cięciem przeciwnika, nie mogły rozproszyć ją owacje widowni. Była gotowa i biło to z jej postawy w każdym najdrobniejszym stopniu.
Brwi zmarszczyły się nie w gniewie lecz pod ciężarem własnej determinacji. Z twarzy nie znikał szczery, szeroki uśmiech ekscytacji. - Akodo-dono! - Twarz zatoczyła krąg w momencie gdy z ust wydobył się donośny głos kobiety. - To niezwykły zaszczyt walczyć z Samurajem. Przysięgam być godną przeciwniczką! - Wykrzyczała kłaniając się z szacunkiem po czym obniżyła się nieco na swoich kolanach. Prawa dłoń powiodła ku dwóm rękojeściom pozostając nad nimi tak jakby nie mogła się zdecydować której dobyć. Prawa stopa poszurała po ziemi po łuku zapierając się do pozycji którą zamierzała rozpocząć tą walkę. Szare oczy opadły na rybią kobietę nawet przez chwile nie będąc w stanie przeanalizować jej niecodziennej fizjonomii. Kiwnęła głową. Była gotowa. Niech rozpocznie się walka!

[Natsume Yuki]

Eri spojrzała na dwie strony, wypatrując uczestników kolejnego pojedynku. Jako że przez chwilę się nie zjawiali, z nudów wyciągnęła z jednej z kabur coś przypominającego senbona, i za jego pomocą zaczęła czyścić sobie zęby. Po chwili jednak gwar widzów na trybunach oznajmił ważną informację - nadeszli kolejni wojownicy. Hoshigaki spojrzała na wchodzącego jako pierwszy Akodo Hayamiego, po czym jej żółte ślepie odnalazło nadchodzącą Sanadę Atari. Kiwnęła głową, że nie musi dłużej czekać, i machnęła ręką na znak żeby oboje do niej podeszli.
-Dobra, zasady są proste i pewnie już je zauważyliście w poprzednich walkach, ale gwoli przypomnienia powiem jeszcze raz. W skrócie - walka trwa tak długo, aż jedno z was się podda albo będzie niezdolne do dalszej walki. W razie czego powinnam zdążyć wkroczyć i powstrzymać atak, zanim jedno z was zrobi kuku drugiemu, ale jeśli wam się "omsknie ręka" i wasz oponent zginie z waszej ręki - poznajecie się bliżej z moim guan dao. Proste? Proste.
Pokazała rękami gest "no, zmiatajcie" i poczekała, aż obydwoje zajmą miejsca. Następnie odwróciła się do widzów i rozłożyła ręce, uśmiechając się drapieżnie.
-Walczący gotowi i na miejscach... więc cóż! Zaczynajmy!

Kolejność dowolna.

A teraz pełna lista zasad:

• Regulamin walk, proszę się zapoznać z punktem 4.
• Ukryte Ruchy (czyli to, czego nie widzi przeciwnik/widzowie) proszę opisać w uhide.
• Proszę o dokładne opisywanie ruchów, ataków (szczególnie wtedy, gdy nie są to techniki).
• Jeśli ktoś komu nie ufa, może wysyłać ukryte ruchy na pw zamiast dawać je w poście.
• Brak tabelki z techniką w uhide = brak wykonania techniki.
• W każdym poście proszę też o wklejanie swoich statystyk.
• Stosuję zasadę, że jeśli któryś z punktów planu jest niemożliwy do wykonania, realizujecie dalej kolejne jego punkty (o ile te są wykonalne).
• Za info od Boga pełne powodzenie ataku przeciwnika, przy zerowym wykonaniu własnych zamiarów.
• 24h na odpis (was obydwu) po moim odpisie. Przy braku odpisu na czas (spóźnienie nawet o minutę) bez uzasadnienia uprzednio = pełne powodzenie ataku przeciwnika. Besides, im szybciej odpiszecie, tym szybciej dostaniecie odpis, ale to chyba mówi samo przez się.
• Pytania najchętniej na discordzie, ale PW też może być.

[Hayami Akodo]

I drop in with my face to the wind
Spin 180 for the win

theme

Młody chłopak...właściwie to jednak dziewczyna, jak się okazało, okazała się bardzo przyjazną przeciwniczką. W tej walce nie było ducha nienawiści, zapiekłej goryczy, zemsty czy innych negatywnych emocji - raczej pozytywna rywalizacja, pragnienie, by się po prostu sprawdzić, żadne z nich nie dążyło ślepo do zwycięstwa, Walcząc z tą dziewczyną, Hayami czuł się po prostu dobrze. Miał nadzieję, że przełoży się to na równie dobry wynik w walce. To bambusowe okrycie głowy trochę go zmyliło, ale w ostatecznym rozrachunku przestało to mieć jakiekolwiek znaczenie. Uśmiechnął się delikatnie, po czym skłonił się przed dziewczyną. Kultura kulturą, zasady zasadami, ale naprawdę mu się podobała ta Atari, jej optymizm, uśmiech, wiara w marzenia...
Wygląda tak jak ty, Hayami, jak ty na samym początku swojej drogi - zanim jeszcze spotkałeś Aki, Shijimę, Seinaru, zanim Sagisa urodziła na twoich oczach syna, a wszystko zmieniło kolor i rytm. Życie, Hayami, zmienia się niezwykle szybko, jak kolory kameleona; wczoraj byłeś zwykłym dzieciakiem z Yinzin, poszukiwaczem przygód pełnym wiary i nadziei, dziś zaś jesteś ojcem i samurajem. Cóż by rzekł twój ojciec? Jak zabrzmiałby głos tej osoby, którą wciąż okrywa mgła niepamięci? Czy wuj Seiji uśmiechnąłby się, przyglądając się jego wyczynom? A może skwitowaliby to tak pobłażliwie, z rozbawieniem, jak wówczas Shijima?

Daj spokój.

Zajmujez miejsce, popędzony władczym gestem sędziny. Jesteś gotów. Jeszcze tylko jedno szybkie spojrzenie...
Jej ciemne, szczere oczy.
Miękka trawa szeleści pod stopami, jasne światło załamuje się na kosmykach włosów dziewczyny, przypominających grafit, płynie miękko po barwnych ubraniach, zatrzymuje się na obłej, chropowatej fakturze głazów i pni. Jest ciepło. Tłum wiwatuje, wznosi coraz głośniejsze okrzyki na cześć swoich ulubieńców. Gdzieś tam, w tłumie, są ci wszyscy ludzie, których poznałeś lub nie, wszyscy oni życzą ci szczęścia - lub nie. Musisz się postarać, Hayami. Skupić się.

-Będę zaszczycony, Sanada-dono!

Mid air,
There's no plan B

Ruszasz do przodu. Biegniesz z uśmiechem na twarzy, czując się lekki jak ptak, to tak łatwe, prostsze, niż się spodziewałeś, gdzie się podział ten cały stres? Jakieś przeczucie ściska ci przez krótką chwilę serce, ale w złotych oczach płonie zbyt wiele ekspresji i chęci, by się teraz tak po prostu wycofać. Byłoby to pójściem na zbyt dużą łatwiznę. W dłoni trzymasz twardo yari, zaciskasz palce na znajomym drewnie, przymierzając się do ciosu. Dziewczyna klęczy. Wykorzystałeś całą swoją szybkość, by się do niej zbliżyć, w końcu nie masz wyboru...

Oby się to teraz przydało.

Echa głosu Seinaru łkają żałośnie w głowie, kiedy wykonujesz cios. Jest on szybki i silny, ale nie ma zabić dziewczyny - przeciwnie, aż za dobrze masz wbite w głowę zasady przedstawione przez Hoshigaki-dono.
Teraz...
Jeśli mu się udało, to albo poobijał kości dziewczynie, albo solidnie poharatał jej ciało. W szarości tych oczu dostrzegał stal, tą samą stal, którą widział tak niedawno, i pewnie dlatego jakoś się powstrzymywał. Chociaż temperatury nie były znów tak wysokie, poczuł, że robi mu się gorąco. Nie powstrzymywał już szerokiego uśmiechu, a błysk w jego oczach stał się niebezpieczny. Był gotów na wszystko, nawet na ryzyko, jednak wiedział, gdzie kończą się pewne granice.

Hear me roar.

WYBRANO DOLNĄ STRZAŁKĘ.

UŻYTA TECHNIKA

  Ukryty tekst

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Atari Sanada]

Delikatny powiew wiatru zakołysał nierównie pnącymi się kłosami trawy. Woda dotychczas leniwie okalająca drewniane pale poddała się potędze żywiołu, posłusznie tworząc fale ku czci podmuchu. Włosy obojga zawodników poderwały się przez moment zasłaniając życzliwe spojrzenia. Podmuch ustał, jakby chcąc podkreślić słowa kobiety o iście rekiniej aparycji. Walka rozpoczęła się, szare oczy odnalazły złoty wzrok samuraja. Przez ułamek sekundy panował spokój, chwila refleksji nad oponentem. Wysoko na trybunach, Atari wychwalała zdolności wojowników sprawujących pieczę nad jej rodzimym domem w Teiz. Teraz czuła ogromne szczęście mogąc trafić właśnie na kogoś takiego. Młody mężczyzna nie żywił do niej urazy, nie wykpił jej prostego, nieprofesjonalnego wyglądu. W jego twarzy nie widać było chęci krzywdy. Akodo Hayami, mężczyzna z którym walka miała okazać się czystą przyjemnością.
Ruszył, jego potężne ciało rozgniatało trawę wzbijając urwane pod siła nacisku kłosy. Płomień jego chakry lśnił w ciemnościach. Atari nie potrzebowała nawet pieczęci, aby to widzieć. Skupiła się na nim. Na płomieniu zamieszkującym Samuraja. Parł naprzeciw jej, prężnie i prędko, a to wywołało pięknie szczery uśmiech na twarzy młodej kobiety. Samuraj bowiem potraktował ją poważnie, wyniósł jej prostackie pochodzenie na wyżyny. Podarował szacunek. Być może własnie to spowodowało, że wewnątrz Sanady pojawiło się ciepłe uczucie takie jakie towarzyszy wyznaniu najszczerszych i najpiękniejszy uczuć. Była za to wdzięczna i ową wdzięczność zamierzała odwzajemnić tym samym. Nawet jeśli upadnie na tej arenie to powstanie, prezentując wszystkie swoje możliwości. Los chwycił swoje pióro, zanurzył w kałamarzu i pisał. Rozpoczęła się bowiem opowieść Atari Sanady!
Samuraj ruszył na dziewczynę, trzymając w swoich wprawnych rękach broń. Ona zaś nie poruszała się pogrążona w myślach, lecz jej szare oczy podążały za ruchami mężczyzny. Jej zmysł, który posiadali nieliczni wyczuwał jego wewnętrzną energię zbliżającą się prędko i pewnie. Był szybki, idealnym konkurentem dla takiej sprawności powinien być żywioł, który kilka uderzeń temu jeszcze smagał ich niesfornymi kosmykami włosów. Skupiła się, pozwoliła dużej dawce mocy przejść przez organizm. Dłonie znajdujące się cały czas blisko obu rękojeści złożyły dwie pieczęci. Podobizna smoka wykonana z palców zmieniła się w szczura po czym prawica pochwyciła pewnie boken. Druga dłoń spoczęła niżej na rękojeści, kiedy obie ręce silnie cięły w powietrzu od głowy w dół. - Bogen: Kaze Jutsu! - Krzyknęła głośno przelewając swoją chakre w technikę. Niezwykłe zaskoczenie widzieć zdolności ninja u kogoś, kto patrząc na inne walki zachwycał się widokiem jutsu. Dziewczę musiało w sobie wiele zagadek, których rozwiązanie nie ujrzało jeszcze światła dziennego.
Pozycja startowa: STRZAŁKA GÓRNA

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Brąz - Atari
Cyjan - Hayami

Razem z gestem Eri i jej odskoczeniem w kierunku kamiennej bariery oddzielającej dwie areny, walka rozpoczęła się. Pierwszym, który przejął inicjatywę, okazał się być Hayami - Samuraj w mgnieniu oka przygotował swoją włócznię yari i rzucił się biegiem w kierunku niepozornie wyglądającej dziewczyny, uzbrojonej w boken i katanę. Nie przejmował się tym, co mogła przeciwko niemu planować Atari - bo ta w sumie cały czas tylko stała w miejscu, patrząc na nadchodzącego oponenta. Chociaż, patrząc to może trochę za duże sformułowanie, ale wiadomo o co chodzi.
Hayami był już mniej więcej w połowie trasy - jego szybkość, choć może nie tak spektakularna jak u innych uczestników, wciąż była bardzo przyzwoita i szybko przebył dystans dzielący go od Sanady - i zamierzał się do przygotowania ataku, nagle stało się coś nietypowego. Atari złożyła dwie pieczęcie i machnęła w jego stronę drewnianym ostrzem bokena. A ten nagle zaczął chować szyję i opuszczać głowę, idąc zauważalnie wolniej niż poprzednio. Coś było nie tak, i znający się na sztukach shinobi widzowie domyślali się co takiego.
Genjutsu.
Co zaś tak naprawdę odczuwał Hayami? Kto to wiedział? Sądząc z jego zachowania, coś bardzo mocno dmuchało w jego twarz, sprawiając że każdy krok stawał się wyzwaniem. Jak teraz zamierzał skrócić dystans?

Kolejka: Atari -> Hayami -> ja.
Odległość między walczącymi: 25 metrów.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Atari Sanada]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=F5dZfuQXOiw[/youtube]

Złudzenie bezbronności młodej dziewczyny, która stanęła naprzeciw samuraja rozwiało się dosyć szybko. Oczekująca w miejscu Atari tak naprawdę przygotowywała się, starając się odnaleźć najlepszy moment na wykonanie swojej techniki. Wielkie nadzieje publiczności słyszącej wykrzyczaną dumnie nazwę techniki spotkały się z czymś nietypowym. Bowiem oni sami nie zobaczyli nic. Cały występ bowiem skierowany był do Hayami, który jako jedyny dostrzegł czyny Sanady. Silny tunel powietrza uderzył w ciało mężczyzny pragnąć pozbawić go częściowo wzorku, słuchu i możliwości poruszania się. Zmuszając go do walki z żywiołem i dając Atari szansę na atak odsłoniętego oponenta. Było to oczywiście założenie, które nie sprawdziło się w pełni. Hayami Akodo nie należał do osób z podatnym umysłem. Jego żelazna wola częściowo przełamała technikę i pozwoliła po części zanegować jej efekty. Duże ilości chakry jakie wypadły z ciała dziewczyny ostrzegały. Miała szansę pokazać tylko kilka swoich sztuczek i musiała dobierać je znacznie uważniej.
Ciężki oddech wypadł z ust młodej kobiety, która bacznie obserwowała efekty jej dzieła. Dłonie ściskały nerwowo drewnianą rękojeść, która chwile temu przyczyniła się do wypuszczenia w oponenta potęgi wiatru. Akodo nie poddał się sile żywiołu całkowicie, walczył z nią, a to przez moment zaniepokoiło Atari. Choć owy niepokój zmienił się w potwierdzenie potęgi jaką reprezentowali wojownicy honoru. Lewa dłoń puściła boken i złapała z jeden z pięciu kunai znajdujących się przy pasku. Sprawnym ruchem dobyła broni miotanej i posłała ją w stronę pochylonej głowy przeciwnika. Teraz, gdy znajdywał się pod wpływem jej mocy nie powinien dostrzec broni, ani uchronić się przed niebezpiecznym działaniem ostrza pędzącego w wrażliwy punkt. Nie powinien, lecz jego reakcja daleko odchodziła od tego co pragnęła ujrzeć. Swoisty, prosty test.
Ciało rybaczki spięło się i ruszyło w pełnym pędzie w stronę kamienia po jej lewej stronie. Ciemne włosy kołysane każdym, prędkim ruchem zniknęły za skałą. Jej masywna, ciężka bryła ukryła przez chwilę ruchu i pozycję dziewczyny, lecz nie trwało to długo. Atari wybiegła zza kamiennej naturalnej osłony i pędziła dalej starając się dostać na tyły swojego przeciwnika. Wolna dłoń ponownie dobyła broni miotanej przy pasku i wyrzuciła ją w stronę Hayami. Tym jednak ranem kunai leciał tak, aby wbić się pod stopami samuraja. Biegła dalej, jej celem był kamień znajdujący się tuż za plecami samuraja za pomocą którego planowała zaatakować.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Look before I leap again,
Skeleton filled with adrenalin
How can I know that I got what it takes?

theme

Wiatr jest silny. Wieje mocno, ostro chlaszcze twoją twarz jak bicz przeznaczenia, zmusza, by ustać na nogach, bawi się białym, jasnym hachimaki, zasypuje oczy, wpada między kasztanowe włosy...
Nie widzisz nieba. Czy kiedykolwiek je widziałeś? To samo niebo, pod którym się wychowałeś, w którym żyłeś? Pamiętasz jeszcze jego kolor? Jaki on w ogóle był? Czy to była czerwień? Biel? Błękit? Beż? A może czerń, gęsta, mroczna, tajemnicza? Jak pióra kruka, który przysiadł na drzewie, obserwując tą całą walkę i kracząc: nigdy więcej?
Czy to był kunai, synku...
Zamrugał powiekami. Coś stanowczo było nie tak. Ten wiatr...był jakiś taki sztuczny. Czuliście kiedyś ciepłe powietrze dolatujące z wentylatora? Tak? To przypomnijcie sobie gorące, nagrzane latem powietrze łąki lub ogrodu - mniej więcej taka była różnica. I on ją odczuł, sam nie wiedział jak, po prostu tak szeptała mu z uśmiechem Intuicja. Aaach, słyszał jej głos, łagodny, rozmywający się w kolejnych uderzeniach wiatru, mówiący cicho: "coś tu jest nie tak, nie sądzisz?".

Tak, nic tu się nie zgadzało. Niebo nie było niebem, ziemia nie była ziemią, a on...Chyba nie był już sobą. Chyba, bo w końcu wydawało mu się, że kruk odleciał z ziemi - czy aby na zawsze...?
Kiedyś już widział coś podobnego. Dwa razy w życiu - raz pod Murem, kiedy jego oddział utknął w piasku, potem na treningu z Tensą płonął. Tensa nazywała to wtedy...jak to się nazywało? Ach tak...już pamiętasz.
Genjutsu. Ale przecież...ale...

-Co to za czarnoksięstwo?-wydyszał, próbując jakoś się utrzymać na nogach. Te dwie pieczęcie...Użyła jakiejś techniki? Ale jakiej, do cholery? Najgorsza była ta żałosna, słaba niewiedza, to ograniczenie, które nie pozwoliło mu poznać zbyt wielu technik. Z jednej strony mogło być trochę podobne do tego czegoś, co sprawiło, że utknął w morzu liżących go płomieni, ale z drugiej strony...
Seinaru. Skupienie w jego ciemnych oczach. Silny wymach dłoni zaciśniętych mocno na katanie. Druzgocący wiatr niosący się przez eter, w wieczność, jak posłaniec bogów...Czy to możliwe, by Atari walczyła tym samym żywiołem, co Seinaru?
Jakiż ten świat jest mały..

Może nie było to zbyt honorowe, ale Hayami musiał się na razie wycofać. Wiedział, kiedy należy przestać, kiedy trzeba to wszystko przerwać...Zaklął. Zacisnął mocniej palce na broni, nie chcąc jej upuścić pod wpływem wiatru. Hej, jaki kolor miał ten wiatr?
Cofnął się. Cofał się po skosie w tył, szukając po omacku, wśród wycia i siekących ciosów wichury, jakiegoś kamienia lub czegokolwiek, co go osłoni. Kiedy już go odnalazł, wówczas - o ile oczywiście udało mu się wycofać - ukrył się za szarym głazem, dysząc ciężko. Na twarzy nadal miał radosny uśmiech. Dziewczyna była dobrą przeciwniczką, naprawdę dobrą, taak...

Rozejrzał się uważnie. Przyjrzał się trawie, z której przed chwilą zbiegł, spojrzał następnie w kierunku wody - a przynajmniej miał nadzieję dostrzec zza osłony spokojne, ciche fale. Jeżeli nie poruszał ich najmniejszy nawet wiatr, jeśli coś tu było nie tak...Cóż, Hayami nie przyszedł tu nieprzygotowany. Zaczął gromadzić w sobie chakrę, wzywać każdą cząsteczkę do siebie, wypełniać się łagodnym błękitem. Na razie i tak musiał tylko przetrwać. Machnął testowo yari, nie przelewając jednak chakry - chciał po prostu sprawdzić, czy wiatr pozwoli mu wykonać zamach, jeśli nie, to nie miał wyboru, musiał użyć Kai. Nie, żeby nie chciał.

A co, jeśli to technika Fuuton? Wówczas trzeba będzie obmyśleć jakiś inny plan B - oh wait, przecież go nie było.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PS. Tak w razie czego, gdybym napisała niezrozumiale - Hayami cofa się do tego kamienia w lewym górnym rogu mapki.

[Natsume Yuki]

Brąz - Atari
Cyjan - Hayami

Nagła technika, wykonana przez młodą dziewczynę z Teiz, widocznie zbiła samuraja z pantałyku. Trafiła samuraja za pomocą jutsu ograniczającego większość zmysłów, sprawiającego że nawet poruszanie się było trudne. A teraz jeszcze dodatkowo kombinowała następne ruchy, których Hayami nawet nie był w stanie zauważyć przez ten cholerny wiatr - chociaż zdawał się on być sztuczny, działał na jego ciało niczym prawdziwy. Samuraj zaczął się wycofywać, powoli odsuwając się od przeciwniczki. Przesuwał się w tył, starając się iść wraz z pędem powietrza i dotrzeć w końcu do czegoś, co pomogłoby mu znaleźć punkt zaczepienia.
Po drodze wyczuł jakiś pęd. Koło jego głowy coś śmignęło, tylko jego wzrok był zbyt ograniczony by zauważyć dokładnie, co to takiego było. Ale nie przerywał ruchu. Pocisk nie trafił, a to najważniejsze. Oznaczało to tylko, że Atari kombinowała coś jeszcze.
Hayami w końcu dotarł do kamienia, opierając się o niego. Co było zaskakujące, uśmiechał się - jak gdyby był zadowolony z doboru przeciwnika, który okazał się potrafić więcej niż na pierwszy rzut oka pokazywał. Niestety, podmuchy nie przestawały uderzać, nawet mimo tego że próbował stanąć za chociaż jakąkolwiek osłoną. Niewiele to dawało. Wiało cały czas tak samo mocno.
Samuraj machnął włócznią, chcąc sprawdzić czy może to zrobić. I w rzeczy samej, mógł - o ile wichura zdawała się porywać jego rękę, o tyle sama włócznia cały czas była niewzruszona.
Złożył pieczęć i aktywował Kai.
I w tym momencie oberwał silnym ciosem bokenem w bok głowy.
Atari, korzystając z chwili niedyspozycji samuraja, zdołała do niego dobiec i wyprowadzić uderzenie. Zauważyła jednak, że Hayami, choć uderzenie nim wstrząsnęło, wcale nie pozbawiło go przytomności. Wręcz przeciwnie, tylko sprawiło że zatoczył się o krok w bok, i w sumie tyle. Otrząsnął głową i spojrzał na dziewczynę, uwolniony z genjutsu. A była tuż obok niego.

Kolejka: Atari -> Hayami -> ja.
Odległość między walczącymi: 2 metry.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Atari Sanada]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=F5dZfuQXOiw[/youtube]

Głucheuderzenie rozległo się po arenie wprowadzając absolutną ciszę. Serce uderzyło mocno w piersi kobiety, która z nabożnym przerażeniem widziała jak Samuraj postępuje krok w bok pod napływem jej ciosu. Jej charakter, sposób bycia nigdy nie pozwoliłaby na wyrządzenie komuś krzywdy. Na pewno nie takiej trwałej i faktycznie zagrażającej życiu. Dlatego właśnie kunai lecący w stronę głowy Samuraja spudłował. Nie uczyniła tego z powodu braku zdolności, a ze zwykłej pogardy dla takich czynów. Powód więc nie był do końca jasny, być może pragnęła nie obnosić się ze swoją odmiennością, pragnąć akceptacji i traktowania na równi, bądź po prostu sprawdzić w jakim stopniu przeciwnik potrafił opierać się jej sztuczką. Niezależnie od przyczyny wnioski były takie same, Hayami Akodo być może i posiadał żelazną wolę, lecz to i tak było zbyt mało, aby przejrzeć przez kurtyny świata, który tworzyła za pomocą swojej mocy. To wszystko właśnie sprowadziło do momentu, w którym drewniana broń odnalazła głowę samuraja. Ten zaś nie padł pogrążony w wymuszonym śnie. Wytrzymały niczym skorupa żółwia przyjął cios, który nie wywarł aż takiego wielkiego wrażenia. Szare oczy niedowierzająco lustrowały przeciwnika, który oparł się czemuś, czego nie wytrwałby nikt kogo spotkała do tej pory na swojej drodze. Myśli wdarły się do wspomnień, odnajdując te bliskie w których dane jej było poznać wielkie persony. Czy Murai też potrafiłby ustać od takiego ciosu? Czy ktokolwiek w ogóle powinien? Wojownicy szkolący się w swoim trudnym kunszcie musieli zatem przeobrażać się w legendarne smoki o łuskach zdolnych odbić każde ostrze. Jak więc zwykła, młoda dziewczyna miała walczyć ze smokiem? Zakładając, że do tej pory Atari nie chciała myśleć o wygranej czy przegranej, to teraz nie widziała możliwości na zwycięstwo. Prędzej czy później jej sztuki nie wystarczą, jej szybko uszczuplająca się moc zniknie, a smok z którym przyszło jej dzielić podłoże areny poślę ją prosto w objęcia szpitalnych murów.
Wizja porażki nie wynikała ze strachu, lecz z suchej oceny. Kalkulacji możliwości. Mimo to Sanada nie zamierzała się poddawać. Bo czy właśnie nie wytrwałość w czynach się liczy? Atari stała na scenie, obserwowana przez tych, których poniekąd uznanie pragnęła zdobyć. Musiała zatem pokazać wszystko, stać się kimś nawet jeśli tylko maluczkim. Hałas tłumnej widowni powrócił. Kobieta o ciemnych włosach postanowiła walczyć dalej, nie dając wiele czasu na reakcje ze strony uwolnionego z genjutsu samuraja. Jej ciało rozpadło się na tysiące płatków pięknie mieniących się różem. Elementy kwiatów wirowały w swoistym niegroźnym tornadzie wokół Hayami, a między nimi jawiła się i rozpływała postać Atari. Najwyraźniej planowała zaatakować ponownie przy pomocy swojego niegroźnego patyka, choć może tym razem dobędzie prawdziwej broni leniwie spoczywającej w pokrowcu przy pasie.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Ból był dość silny. Silniejszy, niż można byłoby się spodziewać, ale nie aż tak straszny, by Hayami miał od tego zemdleć czy coś w tym rodzaju. Ileż to razy obrywał już w głowę takimi - czy nawet większymi - bokkenami w trakcie treningów z ową wciąż nienamierzalną, oddalającą się istotą lub braćmi? Uśmiechnął się delikatnie. To jak z kotem i myszą: próbuje cię zadrasnąć, liczy na twoją słabość, na to, że w którymś momencie się jednak dasz nabrać na jego sztuczki i szuka twoich słabych stron.

Nagła pustka.
Odległe słowa.
Kwiaty wirujące wokół kobiety, jej ciemne, rozrzucone włosy, pełne ciepła spojrzenie, jakby dobrze się bawiła...

Przynajmniej w niej nie ma mordercy.

Biegniesz naprzód, bo tak przecież najprościej, niczego innego po tobie nie spodziewa się widownia, wpadasz w szaleńczy wir, ignorując wirujące wokół, coraz barwniejsze, piękniejsze płatki, pachnące silnie, acz delikatnie - są upajające niczym kobiece piękno, groźne i wspaniałe zarazem...
Szukasz jej wzrokiem między tym chaosem, rozglądając się w tym wszystkim, szukając czegoś, co przerwie obronę, sprawi, że zmieni się choć trochę sytuacja...Ból po pewnym czasie się zmniejsza, już nie pali, tylko lekko ćmi, mgła sprzed oczu znika po długiej chwili. Kobieta jest zdolna. Kiedy pojawia się przez chwilę, jest wyraźniejsza (choć to tylko chwila i mogło ci się wydawać), zadajesz szybkim ruchem gwałtowny cios. Starasz się go jednak tak ułożyć, wymierzyć, by nie trafić w punkty witalne, nie przebić żadnej z jej tętnic. Zasady wciąż cię obowiązują.
Wojowniku.
Uśmiechnął się subtelnie. Jeżeli mu się udało...

-To było ciekawe, Sanada-san-przyznał z uznaniem.

Jeżeli jednak nie udało mu się zranić kobiety, to odskoczył od niej, zwiększając trochę (ale niewiele) dystans, po czym znów zaczął upatrywać możliwości do ataku. Jeżeli po raz kolejny zobaczył, że na krótką chwilę młoda dama staje się widoczna, to znów ruszył w jej stronę i postarał się po prostu szybko zadać cios włócznią - po prostu zwykły, silny cios.

TECHNIKA:

  Ukryty tekst

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

__________________________________________________________
POST DODANY Z OPÓŹNIENIEM, ALE ZA ZGODĄ I WIEDZĄ ZARÓWNO NATSUME, JAK I ATARI. OPÓŹNIENIE SPOWODOWANE KŁOPOTAMI TECHNICZNYMI, BO CIAPĄG NIE ODSUNĄŁ SIĘ OD TORÓW. kappa

[Natsume Yuki]

Walka była zaskakująco wyrównana. A nawet z lekkimi odchyłami w kierunku tej, na którą nie wszyscy stawiali. Głównie dlatego, że póki co to właśnie młoda dziewczyna, Atari, prowadziła w tej walce. I to znacząco. Gdy tylko zauważyła, że Hayami stanął w pozycji bojowej, natychmiast aktywowała kolejną ze swoich technik. Widzowie zauważyli to w formie ruchów głowy samuraja - tak jakby miał tylko przebłyski tego, gdzie znajduje się Sanada. Dziewczyna zaś odsunęła się poza zasięg włóczni Akodo, starając się utrzymać bezpieczny dystans i wypatrywać odpowiedniego momentu do wykonania ataku.
Akodo najpierw spróbował doskoczyć i wykonać uderzenie, gdy tylko zauważył przebiegającą Sanadę. I raz nawet mu się to udało - chlasnął ją ostrzem włóczni w łydkę, zostawiając bolesną bruzdę, lecz nie w takim stopniu, by wytrącić ją z kontroli techniki lub utrudnić ruch. I znów zniknęła.
I w końcu ją zauważył. Leciała w jego kierunku, z nastawionym bokenem.
Nie zdążyłby zaatakować, ale zdołał nieco się uchylić. W efekcie drewniany miecz Atari łupnął go w klatkę piersiową, tak że temu aż zaparło dech.
Plusy dla Atari? Znowu zadała silny cios, który dał się we znaki Samurajowi.
Minusy? Cios go nie ogłuszył. Wręcz przeciwnie, pomógł mu wyjść z genjutsu. A ona stała teraz tuż przed nim.

Odległość między walczącymi: 1 metr.
Kolejka: Atari -> Hayami -> ja.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Atari Sanada]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=F5dZfuQXOiw[/youtube]

Różowepłatki przypominające w całym swym pięknym jestestwie kwiat dojrzałej wiśni zalały przestrzeń otaczającą samuraja. Młoda kobieta z którą walczył rozpłynęła się między nimi wirując w chwytającym za serce, acz niebezpiecznym tańcu. Jej ruchy niemożliwe do przewidzenia czasem pojawiały się tylko po to by nieuchwytnie znów zniknąć. Zaiste mężny Hayami stał przed nie lada wyzwaniem, które z każdą chwilą stawało się coraz bardziej męczące. Nie tylko dla niego. Dziewczę płynące pośród wirującego różu sama odczuwała skutki uchodzącego z niej płomienia. Wiedziała jednak, że musi ujść z niej znacznie więcej, aby móc przestać walczyć. Jej zmęczone kanały chakry pulsowały nie będąc nawykłymi do takich ilości przepuszczanej mocy. To uczucie niepokoiło, ale zarazem dawało wyraźny znak - Żyjesz!
Błoga chwila wytchnienia nie trwała wiecznie. Hipnotyzujący taniec płatków musiał w końcu zostać przerwany, a pojedynek wymiana groźnych ciosów wznowiona. Atari przewidziała atak i starając się wykorzystać ten moment jako swoją sposobność rzuciła się do własnej kontry. Ostrze donośnie przedarło ciemny materiał nogawicy i głąbku, bez najmniejszego oporu rozcięło jasną skórę. Szkarłatna rysa wezbrała i wydała swój krwisty plon. Stróżka krwi pociekła w dół łydki znikając pod fałdami materiału. Włócznia dosięgła celu lecz nie w zamierzony sposób, zupełnie tak jak boken dziewczyny. Drewniana broń ćwiczebna uderzyła w szeroką klatkę piersiową miast trafić wrażliwą głowę. To zaś spotkało się z wewnętrzną ulgą u Atari. Nie chciała go skrzywdzić i obawiała się, że jej ciosy prędzej czy później mogą pogruchotać mu kości w nader wrażliwym miejscu. Innej opcji jednak nie miała, musiała celować w głowę i pozbawić go świadomości. W innym wypadku walka skończy się niechybną porażką. Ta myśl rozpaliła ogniwo determinacji, które wręcz płonęło w szarych oczach i przyjaznym, szczerym uśmiechu. Gdyby to była prawdziwa walka i Samuraj nie wstrzymywał swojej siły najpewniej broń przebiłaby jej delikatną skórę skrzętnie ukrywaną pod za dużym ubraniem, dosięgła warto bijącego serca przyszywając przy tym na wylot. Hayami udowodnił więc, że słowa młodej rybaczki na trybunach nie były perłą rzuconą w sztorm. Ona sama nie potrzebowała tej prezentacji. Doskonale zdawała sobie sprawę, że w potyczce nie ustałaby dłużej niżeli kilka uderzeń serca.
Stali naprzeciw siebie. Blisko. Słyszeli własne oddechy, niemalże wyczuwali przyśpieszone pulsy. Serca biły w jednym rytmie. Myśli krążyły wokół tego samego, teraz będąc tak blisko mogli poznać siebie nawzajem, tak jak nikt inny nie mógł. Jego oczy plunęły żywym złotem, takim samym jak przed laty ujrzała w jednym z bursztynów zamieszkujących małe, szklane domki pośród kupieckich zbiorów. Ten bursztyn zaiste był piękny, a oczy jej przeciwnika przypomniały jej o domu. Zapłonęła w niej determinacja. - Jeśli ma siła nie wystarcza, zaprzęgę potęgę wichrów morksich. Akodo-dono! - Krzyczała, choć krzyk ten daleki był od gniewnego. Nie mogła dłużej tłumić swych uczuć, swego młodzieńczego rządnego świata ducha. Cięła bokenem w dłoń oponenta przelewając przy tym swą chakrę do jego ciała. Wznieciła wiatr, który targał nim na początku ich walki mając pewnie złudną nadzieje, że ten nie przejrzy jej sztuczek. Zaatakowała ponownie, nie zamierzając dawać ani sobie ani samurajowi chwili na wytchnienie. Ta walka musiała się skończyć i były to jej ostatnie chwilę. Krew pociekła wartko po napiętej nodze, gdy ciało Atari próbowało wykorzystać chwilę daną przez siłę jej iluzji.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

It's too late,
It's my fate,
I can't turn around,
There's no fear in the mirror...


Ochrypłe, przeciągłe przekleństwo przypomina skowyt wilka, kiedy obrywasz w klatkę piersiową z bokena. Musisz się zgiąć na krótką chwilę, by nabrać oddechu, ale przecież tak naprawdę nic się nie dzieje.
Ile to już razy miała miejsce podobna sytuacja? Ile treningów, improwizowanych walk, uderzeń pożarła twoja skóra - jak pożar w środku lata na wyschłym nagle stepie? Przestałeś liczyć po pięćsetnej, gdy udało ci się jakimś cudem oberwać w brzuch od młodszego brata i leżałeś na twardej podłodze, klnąc jak najciszej, żeby tylko starsi nie słyszeli i od siebie nie dołożyli jakiegoś kopniaka lub innych środków wychowawczych.

To hold me down.

Cóż, Hayami musiał dążyć do tego, by uznać całą sprawę za zakończoną, zresztą jego cicha dotąd, spokojna natura gotowego na godną śmierć człowieka powoli ustępowała młodzieńczej porywczości. Powoli, powoli, razem z powietrzem opuszczającym płuca w bolesnych wdechach wśród tego cholernego ucisku (był pewien, że będzie miał siniaki od tej walki, może otarcia, ale to lepiej), dochodziła w nim do głosu młoda wściekłość.
Nie na darmo Akodo nazywano Lwami z Yinzin; jeśli drażnisz drapieżnika, musisz liczyć się z tym, że zaatakuje cię wtedy, gdy najmniej się tego spodziewasz.
I znów wszystko zatoczyło koło. Znów pojawił się ostry, nieprzyjemny, wkurzający wiatr, a Hayami poczuł prawdziwą irytację. Dla próby znów machnął yari na oślep przed siebie, znów rozejrzał się w koło uważnie.

To już, kurwa mać, było!
Ale czy na pewno?

Tak, czy owak użyte przez niego w tej samej chwili Kai powinno było pomóc w uwolnieniu się z genjutsu - bo Hayami już domyślał się, miał jakieś 90% pewności, że to ta sama technika, co poprzednio. Powtórzenie ruchu, przesunięcie tego samego pionka.
To był błąd. Ta kobieta nie doceniła jego zdolności, używając znów tego samego ruchu. Dlatego czas przebudzić lwa.
Skupił się. Przymknął na chwilę powieki. Został sam z sobą, ze swoją chakrą, z umysłem opętanym nietypową iluzją, ciałem sieczonym przez nieistniejący wiatr, uwięziony w czymś, czego tak naprawdę nie było...Jeśli ma wygrać, powinien coś zrobić.
Wyobraził sobie widmową dłoń przesuwającą pionek po lśniącej, czarno-białej szachownicy, upadającą wieżę, jej delikatną biel połyskującą w przytłumionym świetle świecy.
Gra skończona.
Przepływ chakry ustał tak szybko, jak się zaczął.
Jeśli miał szczęście, był już wolny.


I'm too far from the start
Now I'm in too deep
I've got to stick to the plan
Cause there's no plan B...


Wbrew pozorom Hayami naprawdę miał jakieś tam plany B, C, D i tak dalej, próbował myśleć i przewidywać na tyle, na ile pozwalało mu jego dotychczasowe doświadczenie. Ale teraz, gdy młodzieńcza furia i euforia płynące z walki ponosiły go naprzód, kiedy na arenie dźwięczał jego przeraźliwy, głośny śmiech pełen ekscytacji, widać było, że nie tylko świetnie się bawi, ale ma nadzieję, że pokona dziewczynę.

Prychnął cicho, po czym utkwił wzrok w czystym, pięknym, lazurowym niebie. Widnokrąg był fascynujący i naprawdę nie żałował, że postanowił się tutaj zatrzymać.
-Piękne niebo...-szepnął bardziej do siebie, niż do swoich towarzyszy.
Gdyby jakiś malarz chciał uwiecznić tą scenę, miałby naprawdę niezłe widoki: czyste niebo, urocza, mała chatka, spokojne morze o kolorze czystego lazuru i trzech mężczyzn - jeden stonowany, czarny i spokojny, drugi podobny w kolorach, ale bardziej...demoniczny, zdający się z dala ostrzegać charyzmatycznym "]nic więcej już", a trzeci utrzymany raczej w jasnej kolorystyce, wpatrzony w niebo z dziwną melancholią rozmarzenia w złocistych niczym bursztyn oczach.

Dlaczego teraz ten obraz otchłani, dobrodusznego, ciepłego mroku zaczął się rozmywać...? Jakby nie miał lepszych chwil, by zacząć martwić się o Shijimę. Przecież tamten był jakimś tam wojskowym, powinien był sobie sam poradzić, a on miał inne, ważniejsze zmartwienia na głowie. Na przykład Sagę, kobietę - czy raczej dziewczynę - która urodziła dziecko i potrzebowała razem z nim opieki. Jak bardzo mu się oberwie?
Na przykład rodzice. Matka na pewno nie powinna się dowiedzieć o ciąży Sagi; na 100% się tego od niego nie dowie, chyba że któryś z tych małych bęcwałów wygada jej wszystko już na wstępie w ramach ciekawostki turystycznej albo dowie się szczegółów od dziadków dzieciaka. Zacisnął wargi. Podróż do Kaigan była odległa, bardzo odległa...ale jednak realna.
A jeśli miał tak naprawdę, do końca zrozumieć swoje nindo, musiał podjąć ryzyko i wyruszyć tam, gdzie wszystko się zaczęło.

Jeśli był już wolny z genjutsu, wówczas złociste oczy wypełniły się iście tygrysią furią, szybko wyciągnął katanę z sayi - najszybciej, jak tylko mógł - a następnie rzucił się na Atari, w międzyczasie umieszczając włócznię na plecach, i włożywszy całe swoje serce, całą ekspresję i gniew w ostrze katany, stając się z nią jednością przez piękny błękit spowijający ją od rękojeści aż po sam czubek klingi, wykonał gwałtowny, pełen wściekłości cios. Był on, niestety, dość silny, ale Hayami miał nadzieję, że dostojna Hoshigaki-san nie spróbuje go za to zabić, zwłaszcza, że nie próbował wyprawić Atari do Pani Amaterasu na herbatkę, ale za to włożył wszystkie - jeśli nie większość - sił w ów cios, który miał być decydującym. Chwilowo silna adrenalina, pod jaką się znajdował, sprawiała, że nie czuł aż takiego bólu...chyba? A może to przeszywające, niechciane, silne uczucie to rzeczywiście był ból spowodowany zranieniem przez kobietę? Przez kunoichi w dodatku?
Wydawało ci się, że twoja duma śpi. Teraz jednak wiesz, że przyczaiła się w tobie niczym bydlę gotowe do skoku.

CHAKRA: 100% - 36% - 64%

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

_____________________________________________________________________
Edyt dokonany za sugestią i zezwoleniem Natsu