Sala tronowa

[Natsume Yuki]

Natsume wiedział, że jego propozycja rozwiązania ich problemu może być dla co poniektórych uznana za naciąganą. W końcu za pomocą tego zarządzenia, które mógłby wprowadzić w życie, praktycznie niczego nie zmieniał. Ot, po prostu wprowadzał dodatkową kontrolę wszelkich Jashinistów którzy mogli przybyć - lub też już teraz na nich przebywać - i upewnienie się, że nie będą sprawiać żadnych problemów pod zagrożeniem aresztowania. Albo stracenia, ot, jedno poważniejsze zaostrzenie praw w stosunku do przedstawicieli krwawej religii. Dlatego też cały czas obserwował sposób, w jaki przybysze reagowali na jego słowa. I wypatrywał możliwych oznak zaniepokojenia lub gniewu.
Na szczęście, tych nie było. Wyglądało na to że jego krótka mowa chociaż w jakiejś części się do nich przebiła. Twarz Yukiego pozostała niewzruszona, ale musiał przyznać, że w duchu odetchnął z ulgą. Obawiał się, że już teraz jeśli tylko odezwie się nie tak jak powinien, będzie w stanie sprowokować jakiś bunt ikko-iki czy inne tego typu. Ale na szczęście udało się uniknąć nieprzyjemnych reperkusji, i przedstawiciele religii zgodzili się na proponowany projekt ustawy.
-Wiem że nie chcieliście - powiedział spokojnie Natsume, uśmiechając się przyjaźnie. - Ale ja chcę. Tak jak mówiłem, byłem świadkiem walki z Jashinistami, i wiem jak dużym zagrożeniem potrafią być. Dlatego też nie zamierzam mieć litości wobec tych, którzy mogą być niebezpieczni dla naszego społeczeństwa. Po prostu nie chcę przy tym wszystkich wrzucać do jednego worka. Może i niektórym bliżej do potworów, ale dalej wszyscy dzielą z nami jedną cechę - są ludźmi.
Przywołał gestem jednego ze skrybów, których zadaniem było spisywanie obrad Senatu i oficjalnych spotkań w Sali. Mężczyzna niosący duży zwój podszedł do stopni tronu i przyklęknął.
-Słyszałeś nasze spotkanie - powiedział Yuki, opierając głowę na dłoni. - Jeśli byłbyś tak uprzejmy, rozpisałbyś na podstawie naszego dialogu odpowiednią ustawę? Później zostałaby przepuszczona zgodnie z procedurami podczas spotkania Senatu.
Mężczyzna kiwnął głową i od razu pobiegł do sali skrybów, aby zacząć wykonywanie polecenia. Yuki zaś zwrócił się do przedstawicieli religii.
-Jeśli to wszystko, to dziękuję wam za przybycie i podzielenie się ze mną waszymi uwagami i prośbami. Postaram się, aby wszystko zostało spełnione. Niech wiatry Hyuo was prowadzą, szanowni.
Z tymi słowami poczekał, aż wszyscy mnisi opuszczą salę tronową, po czym odetchnął ciężko i wstał z tronu. Sam też będzie się zwijać. Ma kilka miejsc do odwiedzenia.

z/t

[Natsume Yuki]

Yuki wkroczył wolnym krokiem do środka sali pałacowej, przeciągając się lekko. Codzienny trening miał już odbębniony, więc teraz nadszedł ten moment kiedy trzeba zająć się codziennym rozwiązywaniem kolejnych problemów napływających z całych Morskich Klifów. Wysłuchiwanie petentów, zarządzanie kolejnymi akcjami Senatu, przeglądanie raportów ze wszystkich prefektur... zdążył się już powoli do tego wszystkiego przyzwyczaić. Tak jak na początku czuł się na tronie jak dziecko we mgle, tak teraz wszystkie nowe obowiązki zaczęły już mu wchodzić do dziennej rutyny. To chyba znak, że w końcu zaczynał myśleć tak, jak na przywódcę frakcji przystało.
A przynajmniej miał taką cichą nadzieję.
Niespiesznie wszedł po schodach prowadzących do tronu, i usiadł na nim ciężko, uprzednio odpinając cały ekwipunek i stawiając go obok tronu. Następnie spojrzał na balkony dla senatorów, by sprawdzić czy ktoś jeszcze tu był. Cóż, póki co na to nie wyglądało. Ale był w stu procentach pewien, że za chwilę ktoś się zjawi. Nie mówiąc już o tym, że zapewne Satoshi gdzieś się kręci na swoim stanowisku. Prawie nigdy go nie było widać, ale po prostu był. Tak, jak wypadało dla szefa wywiadu. Nie mówiąc już o tym, że całe swoje biuro przeniósł właśnie tutaj, więc równie dobrze mógł po prostu siedzieć teraz przy stole, niewidoczny dla kogokolwiek na dole.
-Czy mogę poprosić o raporty? - powiedział spokojnym tonem do jednego z członków Gwardii, który dziś dostał przydział do sali tronowej.

[Shikarui]

Misja B
And I will still be here when you come up for air

2 Pan na włościach. Niepozornie drobny, niski, ginący w cieniach korytarzy. Ginący w cieniu wyspy. Służba, gwardziści, urzędnicy - każdy po kolei schylał swoją głowę w ciszy i szacunku, oddając cześć temu, który przyczynił się do zjednoczenia Wysp, który dał ludowi to, o co walczyli przez tyle lat. Dał im wolność. Historia zapamiętywała takie jednostki, nie pamiętała o tych wszystkich, których bezimienne groby wykopano na wybrzeżach i tych, których pożarły ryby, a kości zatonęły w mokrych piaskach. Wszystkie pojedyncze pionki, które nie utrzymały się na planszy szachowej i te, którym nie udało się wybić w oczach poetów, przepadali w liczbach - mówiono tylko o tysiącach, którzy bronili i tysiącach, którzy zginęli w słusznej sprawie. Chwała niech będzie bohaterom i oby Matka Ziemia lekką im była na polach Elizejskich. Śmierć nie miała w sobie niczego wzniosłego, kiedy umierałeś wśród wybebeszonych trupów. Ten zamek wybudowano na tych trupach - na trwałym podłożu wiary, wzniosłości, z mocnych fundamentów kości, które zostały położone dobrowolnie, żeby uczcić ich trwanie i żeby ta bezimienna śmierć nie poszła na darmo. Gładko stąpało się po wypolerowanych posadzkach, wytrzepanych dywanach i jeszcze przyjemniej zasiadało na pachnących poduszkach, które regularnie wymieniano, by wszyscy ważni tego świata mogli usadzać na nich swoje szacowne tyłki. Służby, która miała utrzymać to miejsce w porządku, było chyba więcej niż samych urzędników. Cisi strażnicy przypominali rzeźby zaklęte w czasie i przestrzeni, nie naruszali stratosfery tych, którzy stąpali środkiem korytarza, ich spojrzenia były równie nieobecne co ich ciała i myśli. Stopili się z murami tego miejsca i w nie już wrośli. Zapewne w nich pozostaną, dopóki dobra starość nie zawoła ich o odpoczynek. Dowodem na to, że wciąż żyli i byli czujni wbrew pozorom były te ukłony, do których nakłaniała ich obecność Cesarza. Tak, tak, wszystkie te, których tak bardzo nie lubiłeś i które doprowadzały niemal do porzygu - bo ileż można? Ano można. I trzeba było się do nich przyzwyczaić tak samo jak do długiego, monotonnego ślęczenia nad papierkami, nad którymi spędzałeś kolejne miesiące. Podróże, przygody, zew morza śpiewany odległymi falami i skrzekiem mew - potrafiłeś się jeszcze w niego wsłuchać? Potrafiłeś zrozumieć wolę śniegu? Biała Pani cicho nuciła po drugiej stronie Hanamury, wyciągała swoje ramiona znad Hyuo, czekając, aż jej siostra, słodka Jesień, przygotuje świat na jej nadejście, nakrywając go pierzyną złoto-czerwonych liści i usypiając to, co uśpione musiało pozostać, by przetrwać niskie temperatury. Coś się w tym życiu zmieniło - tylko świat zmienić się nie chciał.
Strażnik na początku nie bardzo był świadom tego, że mówisz do niego. TY. Do NIEGO - nic nie znaczącego pionka - tego, którego z szachownicy się pozbywano, kiedy tego było trzeba. Mądry król wiedział, że jego siła drzemie właśnie w tych pionkach, a każdy z pionków miał swoje imię, rodzinę i życie. Każdy inny od drugiego - choć w liczbach jawili się tym samym.
Młody chłopak, było po nim widać, mogłeś wyczytać zaskoczenie, jak niemal zachłysnął się powietrzem, prostując i próbując złapać swój rezon, żeby nie wyjść na niekulturalnego. Starając się zmyć z siebie piorunujące wrażenie, jakie na nim zrobiłeś. Pewnie pierwszy dzień w pracy, biedaczek. Jego koledzy po fachu nie zareagowali. No, może odrobinkę! Jeden z drugim próbowali zachować kamienne maski, ale uśmieszki, jakie pojawiły się na ich twarzach mówiły same za siebie. Pracowali w końcu dla ciebie (i z tobą) nie od dziś, więc zdążyli już się przyzwyczaić i pojąć, że ostatnim, czego chciałeś, to podskakiwanie na każde twoje słówko i padanie na kolana przy każdej pierwszej lepszej okazji. Próby nie zaśmiania się wychodziły im nieźle. W końcu nie chcieli młodszego kolegi peszyć jeszcze bardziej!
- Tak jest! - Oświadczył i... już chciał zrobić krok, ale uświadomił sobie, że w sumie to... w sumie to nie wiedział, o jakie raporty dokładnie chodzi, czy je przynieść, czy wypowiedzieć? Cały się zaczerwienił z wrażenia.
- Wrony kraczą, że w Ryuzaku miało miejsce spore zamieszanie i po Boskiej Wyspie wszyscy lichwiarze zwariowali. - Kobieta stojąca w cieniu pokoju opierała się plecami o ścianę, ręce miała splecione na klatce piersiowej. Natura nie poskąpiła jej tego i owego, a jednak nie można było powiedzieć, żeby promieniowała seksapilem. Niewielkie piersi, nieznaczne wcięcie w talii, jasnobrązowe włosy wijące się pojedynczymi pasmami wokół jej twarzy - resztę zebrała w kok. Zbroję gwardii najchętniej wymieniłaby na prostą tunikę z lnu - taka już była. W jej geście było też to, że od samego początku nie widziała potrzeby dygania w pas przy każdej lepszej okazji. Jedynym mankamentem potrafiły być jej wypowiedzi. Wiedziała, że nie przepadasz za Krukami, a jednak o nich wspomniała - tych wronach. - Wygląda na to, że sytuacja jest spokojna. Dohito oraz Haretsu zbierają się do wojny. Walka między Yamanaka a Hyuga ciągle się toczy, granice są zamknięte, nie wiemy, co dokładnie się tam dzieje. Jeden rolnik ostatnio krzyczał, że sąsiad ukradł mu kurczaka, że ta zniewaga krwi wymaga. - Uśmiechała się kącikiem, spoglądając na ciebie czarnymi oczami. Drobna, zupełnie niepozorna kobietka. As Ranmaru, Kogo rodu. Słodka jak arszenik Kroto. - Dzięki pomocy przy Boskiej Wyspie Miasto Wron spogląda na nas bardziej przychylnie. Nie liczyłabym z tego faktu na taryfy ulgowe.

[Natsume Yuki]

Natsume uniósł lekko brew, gdy zobaczył że młody strażnik do którego się odezwał prawie dostał jakiegoś ataku na samą myśl, że odezwał się do niego cesarz. Chyba faktycznie był świeżo przyjętym rekrutem, który nie miał wcześniej z Yukim do czynienia. Czyli albo świeży nabytek, albo wciąż rekrut zagoniony do podstawowych robót. I cóż, wtedy pewnie miałby prawo nie wiedzieć, jakie podejście do życia i do swojej pozycji ma Yuki. A było to podejście... no, nazwanie tego lekceważącym byłoby pewnie zbyt drastyczne, ale z pewnością nie brał powagi swojego stanowiska na poważnie. Głównie dlatego był w stanie lepiej zrozumieć zwykłych ludzi i nawiązać lepsze kontakty zarówno ze strażą, jak i mieszkańcami. Po prostu sam również był człowiekiem. Nie ma gorszej przypadłości, na jaką mogliby zapaść przywódcy jakichkolwiek frakcji, niż dupa ponad głową. A później się jeszcze dziwią, że ktoś ich wywozi na taczkach lub wyrzuca przez okno.
Gdy chłopak wykazał jeszcze większą konsternację, Yuki tylko przewalił oczami, uśmiechając się delikatnie. Następnie oparł głowę na dłoni i spojrzał najpierw na zaczerwienionego młodzika, a później - na podśmiechujących strażników.
-Wnioskuję, że mu nie powiedzieliście? Niemiłe z waszej strony, panowie i panie.
Następnie zwrócił się w kierunku rekruta.
-Nie ma powodu do nerwów, jestem takim samym człowiekiem jak ty. Nie musisz się mnie aż tak obawiać - powiedział z lekkim uśmiechem. - Raporty ekonomiczne. Zwoje na moim biurku koło okna, są oznaczone zieloną pieczęcią.
Wtedy odezwała się jakaś wojowniczka w stroju Gwardii, która zaczęła opowiadać coś o wronach, Ryuzaku, jakiejś "Boskiej Wyspie", lichwiarzach i innym lichu. W sumie w całej tej opowieści jedyne co był w stanie w miarę sensownie wywnioskować, to to że na kontynencie zaczęły się jakieś wojny. Jedna na pustyni, między Douhito i Haretsu (o proszę... powstanie szczepów przeciwko rodowi?), oraz druga, już trwająca, między Yamanaka i Hyuuga. A później dodała coś o kurczaku. I znowu tym samym go zgubiła.
-... No doooooobra, a można poprosić z poetyckiego na ludzki? Połowa wypowiedzi mi umknęła przez zbyt barwne epitety i metafory.

[Shikarui]

Misja B
And I will still be here when you come up for air

4 Kiedy było się nowym można było liczyć na jedną z trzech opcji: albo będzie cieniem, którego każdy będzie ignorować, bo jego obecność, nawet jeśli nie wszystkich cieszyła, to była koniecznością. Mogłeś też być tym, który będzie jak młode piskle w gnieździe, które dopiero wykluło się z jajka - otoczone ciepłą opieką, piórkami starszych, mając pomocną dłoń wszędzie, gdzie nie obróciłbyś głowy. Mogłeś jednak też zostać miejscowym pajacem i modlić się o to, żeby koszmar, w który sam się wpakowałeś, skończył się jak najszybciej. Gwardia Cesarska nie składała się z przypadkowych osób, nie byli łapanką - byli elitą nad elitami. Nie oznaczało to, że przede wszystkim nie byli ludźmi, którymi rządziły emocji. Ten tutaj biedaczyna, który blisko był zawału albo zapowietrzenia się, ewidentnie został wrzucony na głęboką wodę, ale tak to się już działo na Wyspach. Nie było miejsca dla mięczaków, ludzie ponad śliczne słówka cenili mocne pięści. Jeśli serce masz delikatne to obyś dupy nie miał szklanej. Niektórych warto sprawdzić, czy delikatność szkła nie sprawi, że zaraz się stłucze - i lepiej na początku, niż czekać do samego końca. Tam, gdzie największe przeżywa się zawody.
Nikt niczego nie odpowiedział na zarzut, jeden z mężczyzn jedynie wyszczerzył swoje ostre zębiska w szerokim uśmiechu. Patrzcie państwo, jakie zadowolone z siebie towarzystwo! A biedny rekrut był już cały czerwony na twarzy. Nie było żadnych tłumaczeń, żadnych niezręcznych prób zbycia, że nie zrobiliśmy tego, że bardzo przepraszamy! Bo nisko, bardzo nisko winno się padać do stóp Cesarza, gdy nie chce się odczuć jego gniewu. Nie tak to było? Pewnie było, tylko nie ta bajka i nie ten zamek. Zapomniano o dopisaniu ślicznej królewny zaklętej w najwyższej wieży, nie było też smoka śniącego w głębinach tego pałacu, na całym stosie lśniących monet i pogrzebanych koron, z mieczami wyszczerbionymi na jego łuskach, które walały się po kątach, nikomu niepotrzebne. Wraz z kośćmi, które kiedyś je podtrzymywały.
- Nie pękaj młody, cho, pokażę ci. - Taku, mężczyzna o ostrych zębiskach, z solidnym mieczem-tasakiem na plecach, wyszedł do przodu. Pomimo swoich gabarytów stąpał całkiem lekko. Lekko machnął ręką, zapraszając młodzika do przechadzki, krótkiej bo krótkiej, krajoznawczej i wyjaśniającej to i owo. Młodzik skinął głową i cały czerwony odszedł razem ze starszym stażem kolegą w stronę twoje biurka, gdzie znajdowały się wszystkie raporty, papiery chciane i niechciane, a każdy z nich wymagał twojej uwagi.
- Prostota zabija. - Kobieta uśmiechnęła się, marszcząc nieznacznie brwi. Uśmiech niby oczywisty, niby enigmy. Prządka, prządka wyznaczająca czas, wydłużająca nici. Igła pasowała do jej palców, przecież nie było widać żadnej broni przy jej boku, żadnego łuku, żadnego miecza. Tylko kabury na broń - a co w nich? Nie każdy ninja potrzebował stali broni przy swoim boku, kiedy sam był chodzącą bronią.
- Ryuzaku no Taki zostało odcięte na parę tygodni. Walczyli z jakąś chorobą. Jeden z Kruków umknął z miasta i złapaliśmy go na Hyuo, nie przekazał nam żadnych ciekawych informacji. - Odezwał się mężczyzna o dłuższych blond włosach zapiętych w kucyk, Daizo. Kolejny, który robił wrażenie swoimi gabarytami, a który stojąc przy Kroto sprawiał, że ta wyglądała jak dziecko - nadmierne drobne i niewielkie dziecko. Służył jako prywatny translator dziewczyny, która nawet nie poczuła się urażona tym, że Cesarz żądał wytłumaczenia jej słów, wręcz przeciwnie - zdawała się dość kontent. - Alchemik o imieniu i rysopisie nieznanym dla nas aktualnie zatruł część miasta, panował jakiś rodzaj epidemii. Umknął tamtejszym ninja. Miasto znów jest otworzone, ale utknęli w kryzysie. Sądzimy, że z tego względu Tsuyo będzie bardziej skory do rozmów. - Kroto skinęła jedynie głową potwierdzając, że właśnie to miała na myśli, ni mniej ni więcej. Choć w przypadku Daizo opis ten był o wiele bardziej dokładny. - Tsuyo przewodzi aktualnie w Ryuzaku. - Doprecyzował. - Ponadto uznaliśmy, że zainteresuje cię wiadomość, że jeden z największych ówczesnych statków pirackich został złapany w Sogen. Czarny Pazur, być może mówi ci coś ta nazwa.
- Pazur widzący na pręgierzy, Sokoły o tym śpiewały.
- A tak, rzeczywiście. Kapitan tego statku ma zostać powieszony, ale coś z tą sprawą jest nie tak. Podejrzewamy jakąś prowokację.
W tym czasie Taku zdążył wrócić na swoje miejsce, a młodzik przyniósł raporty, o które go prosiłeś, podając do twoich dłoni.

[Natsume Yuki]

Yuki podrapał się lekko po skroni, gdy poprowadzony przez innego z gwardzistów młodzik udał się w kierunku jego biurka w celu przyniesienia mu raportów. Cóż, wygląda na to że standardowych zwyczajów w kontaktach przywódca-podwładny ciężko się pozbyć z dnia na dzień. Ech. W sumie, to czego innego się spodziewał. Pewnie nigdy nie zdoła czegoś w tym stylu do końca powstrzymać, nawet mimo tego że bardzo by chciał. Chociaż zaczął się przyzwyczajać do funkcjonowania jako przywódca i przyjmować te wszystkie raporty i inne, to jednak wciąż mu cholernie brakowało "normalności". Większość ludzi tańczyła do wszystkiego, co tylko on powiedział, traktowała go jak kogoś ponad wszystko. Podczas gdy on po prostu czasem chciał pogadać w normalny sposób. Wrócić do chociaż częściowej anonimowości. Możliwości poruszania się swobodnie. Wykonywać misje jako shinobi. W sumie to tego mu głównie brakowało ze swojej przeszłości.
... ech, i po co sobie to teraz przypominał...
-Być może zabija - stwierdził na komentarz dziewczyny, wzruszając lekko ramionami - Lecz mimo wszystko preferuję informacje krótko, zwięźle i na temat. Przekopywanie się przez kody, żargon i poematy to nie moja działka. Prosto i gładko jak cięcie mieczem. Byłbym wdzięczny.
Podrapał się po potylicy, po czym przeciągnął się lekko. Ech, to zapowiada się na długi dzień.
Uniósł lekko brwi, gdy inny gwardzista wspomniał o kwarantannie w Ryuzaku no Taki. O proszę, czyli jakiś szalony naukowiec doprowadził do plagi w mieście, i jeszcze zdołał się z tego wykręcić? Interesujące. I faktycznie, mogłoby to wpłynąć na sytuację między frakcjami.
-Kruka, huh... a miałem nadzieję, że nie będziemy mieli z nimi do czynienia po akcji z wojną na Hyuo - mruknął pod nosem Yuki. Fakt, że Kruki manipulowały Garekim sprawiał, że Natsume nie miał o nich zbyt wysokiego mniemania. Może i załatwili im pomoc w wojnie i podzielili się kilkoma informacjami, ale w zamian doprowadzili do upadku wielkiego shinobi. A tego im nie mógł wybaczyć. - Szkoda też, że nie udało się nic z niego wyciągnąć. Ech.
Przyjął zwoje z raportami od młodzika i otworzył je, zaczynając lekturę. Wyglądało na to, że sytuacja na ziemiach była względnie stabilna, ale trzeba będzie popracować nad kilkoma towarami. Zwłaszcza jeśli chodzi o żywność. Napływ nowych ludzi z Kami no Hikage może i troszkę pomógł na samą ekonomię poprzez zwiększenie popytu, ale przy tym wzrosły potrzeby pod względem jedzenia - a to, przez ciężki klimat, nigdy nie było najłatwiejszą potrzebą do zaspokojenia. Westchnął lekko.
-W takim razie może warto spróbować się skontaktować z Ryuzaku no Taki. Nowy traktat handlowy może się przydać zarówno nam, jak i im. - Uśmiechnął się lekko. - Wątpię, żeby Tsuyo był na tyle głupi, by w swojej sytuacji dalej trzymać uraz za coś, czego nawet nie zrobiliśmy.
Podniósł wzrok na rozmawiających gwardzistów i spojrzał na nich obojętnie.
-Jeśli schwytali tego pirata, to tym lepiej, niech zdycha. By być szczerym, nigdy się nie interesowałem poszczególnymi okrętami i nazwiskami - za młodu wymordowałem ich tak wielu, że straciłem już rachubę.

[Shikarui]

Misja B
And I will still be here when you come up for air

6 Nie mogłeś się ich pozbyć z dnia na dzień, nie pozbędziesz się też z roku na rok. To było zbyt silne, wżarte w mentalność. Ludzie bali się tego, czego nie rozumieli. Zwykli nienawidzić tego, czego się bali. Ty byłeś kochany - mistyczny dowódca wyniesiony przez bóstwa do roli, do której nie udało się dobrnąć nikomu przed tobą. Gareki skrył się w twoim cieniu, jak śliczna fotografia oprawiona w ramkę został ustawiony na tylną część półeczki, którą zastawiono innymi pamiątkami, figurkami i wspomnieniami. Twoje zdjęcie musiało być na przedzie. To była mentalność - to był lud w całej swojej okazałości. Uczyli się kochać ciebie i ty uczyłeś się kochać ich dokładnie takimi, jakimi są. Rola tyrana leżała daleko, daleko, gdzieś w piwnicach, pomiędzy szelestem kajdan i w szumie wody, tam gdzie wszystko było inaczej i gdzie uczono zabijać, żeby przetrwać. Tylko najsilniejszy miał na to szansę. Tylko najsilniejszy miał szansę, żeby utrzymać tron. Kwitnący spokój był więc - czym? Uśpieniem czujności? Nie zapowiadało się, żeby teraz wszyscy żyli w dostatku, cieszyli się każdym dniem. Nie wszyscy cię kochali i nie wszyscy nienawidzili. Ba! Prawda nie była nawet połowiczna - było jej dokładnie tyle, ilu ludzi zamieszkiwało wyspy i wysepki Cesarstwa.
Więc jak to w końcu było? Tam, gdzie dzwoniła pieśń miecza, było lepiej niż tu, gdzie symfonią był kryształ bogatych zastaw na stole? W roli dowódcy było coś boskiego, wyczuwasz to, Byakko? W kwintesencji samotności, zupełnej ciszy, która wszywała nici pod twoją skórę, w separacji, która nie pozwalała wymykać się z zimnych ścian, które otaczały cię tak, jak kiedyś chłodne jaskinie przeszłości. Tylko dźwięk kapiącej wody i ciemność, ból i rosnąca potrzeba wydostania się. Nie odczuwasz presji - nie znajdziesz potrzeby! Nie złapiesz za bodziec, który stanie się twoją Małgosią, która rzucając fasolki oznaczy drogę prosto do wyjścia. Albo do chatki Baby Jagi. Ta niespodzianka była jedynym pocieszeniem. Nadzieją na to, że rutyna zostanie złamana i cień dawnego świata nieco przysłoni wyrazistość tego obecnego, z jasno ustalonym terminarzem, z poukładanymi co do godziny spotkaniami i audiencjami.
- Oczywiście, mój Panie. - Zgodziła się bez żadnego zająknięcia dziewczyna, choć nie było w niej pokory. Była zgoda, to na pewno. Przyjęcie za pewnik, że poetyckość do ciebie nie trafiała, nie rozjaśniała dni, nie cieszyła uszu. Była też przekora w ostatnim, jakże oficjalnym zwrocie. Cokolwiek o tym myślała i jakkolwiek reagowała, tak jak wszyscy tutaj była jedynie pionkiem - tym, który przyjął postać konia i mógł swobodnie skakać po szachownicy tam, gdzie wskazałeś mu palcem, ale nadal daleko jej było do zajmowania miejsca przy Królu czy Królowej. Znała swoje miejsce. Wszyscy znali, nawet jeśli rozluźnieni twoją postawą pozwalali sobie na zdecydowanie więcej, niż jakikolwiek inny służbista. Wiesz, rygor hartował. Sprawiał, że ludzie bardziej cię szanowali. Im bardziej popuszczasz psu smycz, tym więcej weźmie dla siebie. Im mocniej poluzujesz obrożę - tym pewniej się poczuje i na więcej sobie pozwoli. Z ludźmi było dokładnie tak samo. Różnica była taka, że kiedy ocalisz psa z pułapki - będzie ci bardzo wdzięczny.
Człowiek sprawdzi, czy nie uda ci się wbić sztyletu w plecy i złapać za twoje skarby.
- Musimy się nastawiać na to, że jest ich parę na Wyspach. - Ostrzegł Daizo. Lepiej dmuchać na zimne - tam, gdzie zmrożone kostki lodu, żeby je obserwować, czy zmienia się temperatura otoczenia. Nadal były idealnymi kostkami, czy ktoś je rozbił? Różniły się od tego, jakie były dwa dni temu, miesiąc? Czy woda zbierała się pod ich powierzchnią? Strzeżonych bogowie strzegli. - Niestety, był ledwo żywy, kiedy dotarł na Wyspę. Z obawy przed zarazą musieliśmy spalić jego ciało. - Cokolwiek nękało Ryuzaku - było niebezpieczne. I nikt tutaj nie chciał, żeby rozprzestrzeniło się na Wyspach.
- Nie jest głupi, ale czy nie jest też wystarczająco dumny? - Odezwała się Kroto, przesuwając się w stronę okna, żeby usiąść na parapecie. Żaden z gwardzistów nie zareagował na twoje słowa. Jeśli tobie było to obojętne - tym bardziej ich. Nie ich sprawa, nie ich podwórko, nie ich bajorko do pilnowania. Wiedzieli tylko tyle, że dobrych stosunków z piratami to ty nie miałeś - to wszystko.
- Obojętność maskuje bolesne wspomnienia czy jest prawdziwa. - To nie było ani pytanie, ani stwierdzenie. Brunetka przymrużyła nieznacznie swoje ciemne oczy, wpatrując się w ciebie z zastanowieniem, pozwalając myślom bezwolnie wypłynąć na zewnątrz.

[Natsume Yuki]

Czy szczęk oręża był dla Yukiego przyjemniejszy niż bogactwo, służba i poczucie władzy nad wszystkimi ludźmi w swoim kraju? Ha, cóż za głupie pytanie. Oczywiście, że tak. Od samego początku Natsume był wychowywany tylko i wyłącznie do jednego zawodu. Do jednego celu. Jego zadaniem było dzierżyć miecz. Walczyć w imię swojego Rodu, czy to poprzez wykonywanie misji, poprzez udział w wojnach, poprzez zabijanie ludzi. Wszystko to miał wykonywać bez zawahania, ze stuprocentową pewnością że robi to dla swojego ludu. Miał być tym, który służy. Nie tym, któremu służą. Dlatego też w całym tym otoczeniu, niezależnie jak pięknym, czuł się niczym w więzieniu. Bardziej ufał dziczy niż tabunom sługi. To właśnie tam, na ziemi niczyjej, czuł się niczym w domu - nie tutaj. Tutaj każdy najmniejszy osobnik mógł tylko udawać dobrą wolę, a tak naprawdę byłby gotów wbić ci zdobiony sztylet w plecy. Pośród shinobi prawdopodobnie nóż byłby znacznie brzydszy, ale przynajmniej byłby wbity od przodu.
Tam przynajmniej nie czuł się tak, jakby się dusił.
-To że Kruki są wszędobylskie jak wszy, to mnie akurat nie zaskakuje - mruknął pod nosem, przeglądając dalej papierologię. - A co do spalenia ciała, dobrze zrobiliście. Istniała szansa, że choroba by nie wytrzymała chłodnego klimatu wysp, ale lepiej mieć to na oku. Upewnijcie się też, że ci którzy mieli z Krukiem bezpośredni kontakt, przejdą odpowiednie badania medyczne.
Najpierw wojna na kontynencie, później upadek Kami no Hikage, statki pełne uchodźców. Jeszcze by mu cholernej plagi na terenach Cesarstwa brakowało.
Spojrzał następnie na innego gwardzistę, który skomentował możliwy charakter Takasu Tsuyo i możliwą reakcję. Natsume kiwnął lekko głową, żeby pokazać że tę opcję również bierze pod uwagę. Oczywiście, tak jak z postawą ludzi wobec niego, tak też to działało z jednostkami typu byłego Radnego - ciężko się pozbyć starych nawyków. Zwłaszcza jeśli te nawyki były powiązane z "byciem władcą świata" i bycia nawykłym do tego, że wszyscy tańczą jak on zagra. Podwój dumę, podwoisz upadek. A tak ukarani przez los zwykle bywali najbardziej zacięci.
-Jeżeli naprawdę zależy mu na tych, którymi zarządza, i rzeczywiście zależy mu na ich dobrobycie i bezpieczeństwie, wtedy będzie gotowy zdusić swoją dumę i przystąpić do rozmów. Jeżeli nie będzie potrafił odrzucić swoich nawyków po to, by dać nadzieję ludowi - wtedy czy jest przywódcą, który zasługuje na przewodzenie? Czy warto się próbować dogadywać z kimś tak zepsutym? Odpowiedzcie sobie sami.
Spojrzał też z ukosa na dziewczynę, która skomentowała jego podejście do piratów.
-"Obojętność" maskuje bliznę, której lepiej żeby świat nie widział, ani tym bardziej tykał - uciął ostro. Po chwili wziął jednak głęboki oddech i westchnął ciężko. - ... wybacz. Nie powinienem się unosić.
Powoli podniósł się z tronu i naprostował strój.
-Cóż... w takim razie być może warto pomyśleć nad przygotowaniem misji handlowej. Ze dwa-trzy okręty z towarami i ochroną. Może sam też się przepłynę - na czas mojej nieobecności oficjalnie mianuję Hoshigakiego Yusemiego Namiestnikiem Cesarstwa.
Spojrzał przy tym na wszystkich obecnych, żeby zobaczyć po nich co myślą o tym projekcie.

[Shikarui]

Misja B
And I will still be here when you come up for air

8 Na polu bitwy wszystko było jasne, klarowne jak blask słońca odbijający się od stali, która nie została jeszcze umoczona w krwi wrogów. Tu wszystko pochłaniały cienie. Nie było mądrych, którzy znaleźliby złoty środek, nie było też tych, którzy jednogłośnie powiedzieliby, że istnieje takie miejsce, gdzie wszystko dobrze się układało, gdzie nie było żadnych błysków, krwi ani szeptów za plecami, których nie wychwyci nawet najbardziej czułe ucho, dlatego trzeba było mieć oczy dookoła głowy. Najlepiej kilka par oczu. Wszystkie te filozofie, które rodziły się w piersiach ludzkich, były jak papier toaletowy - długie, bezcenne, ale w końcu i tak się kończyły. A ty w końcu i tak podcierałeś nimi dupę. Mądrości nabierało się dopiero, kiedy spoglądało się Śmierci w oczy, a ona odwzajemniała spojrzenie. Przeglądaliśmy się w czerni jak w znanym, dobrym zwierciadle, który pokazywał wszystkie krzywizny, ale i prostował to, co zawsze było w nas najlepsze. Znasz to powiedzenie? Że całe życie przelatuje przed oczami? Oprócz tego, że przelatuje, przynosi ze sobą pewne wnioski, z wniosków zaś rodzi się ta mądrość, którą trudno jest nabyć przez najgrubsze i najwspanialsze księgi. Oni wszyscy tutaj, Kroto, Daizo, tamten Hoozuki i ten nowy chłopaczek, który trząsł swoimi portkami na twój widok - cała seria anonimowych twarzy, które przesuwały się przed twoimi oczami, pojawili się i równie szybko znikną. Pochłonie ich jeden z wielu twoich rozkazów, albo sami w końcu strzelą sobie w łeb, tak na dobre pożegnanie. Mimo to, w przeciwieństwie do ciebie, wydawali się pogodni. Ty byłeś ich cieniem, czy oni twoim? Powiedz, Cieniu Wysp, bo nie mogę przeżyć tych tajemnic, które wczesywałeś w swoje długie, ciemne włosy. Opowieść, którą będą snuli bardowie, filozofie, które zostaną zapisane na nowo - nikt nie weźmie ich w tym wszystkim pod uwagę. Za dużo myśli i za dużo imion było do zapamiętania. Ty miałeś zbyt wiele pracy, tęskniąc do złotych pól, w których wyzwoleniem było wezwanie jastrzębia. Gdzie sowy huczały o swoich własnych mądrościach.
- Zajmę się tym. - Odezwał się jeden z Gwardzistów i zaraz go nie było. Zniknął. Jak cień. Sprawa była świeża, nie było nic aktualnie lepszego do roboty - można było zająć się tym natychmiastowo. W zasadzie - im szybciej tym lepiej. Ryzykować, że jednak wirus przetrwa chłodny klimat i rozkwitnie? Niee. Bogowie strzegli strzeżonych, lecz lepiej nie liczyć na ich łaskę i samemu zająć się swoim podwórkiem. Ogródkiem, w którym żadna obca ręka nie powinna bruździć i rozkopywać grządek, tych cennych, hodowanych miesiącami kwiatów. Ta ziemia zacznie rodzić bogate owoce - jeśli tylko da się jej odpowiednią szansę. Nasiona przetrwają mrozy, a kwiaty owioną na wiosnę swoimi zapachami i pięknem. Ta inwestycja, inwestycja w ludzi, to bardzo niewdzięczna część giełdy. Nigdy nie masz pewności, czy za pięć lat, kiedy wszystko miało dopiero zacząć prawdziwie żyć, człowiek człowiekowi nie stanie się wilkiem. W niespokojnych czasach, gdy dzikie wadery wyły do księżyca, nawet owce uczyły się wyć tak jak one.
- Ludzie w dupie zazwyczaj mają to, czy ktoś faktycznie zasługuje - Wielki wojownik z dwuręcznym mieczem wzruszył ramionami, wykrzywiając nieco wargi w pseudo podkówkę. Nie ruszało go to, nie robiło na nim wrażenia. To, czy dawny przywódca Kami no Hikage, ktoś, kto był tak obrośnięty w piórka, że gotów z dnia na dzień tytułować samego siebie bogiem obrósł bardziej w piórka, czy też nie - przyjdzie się przekonać właśnie tobie, nikomu innemu. I może paru osobom, które nie odstąpią cię na krok podczas twojej podróży. Mądre były więc twoje słowa - prawdziwie idealistyczne.
- Nie, to ja przepraszam. Nie powinnam była pytać. - A jednak zapytała, zdając sobie sprawę, że to nie jest tak do końca obojętność. Nigdy nie była. Nie miała być. Blizny zbyt łatwo otworzyć, stare rany jątrzyły się jeszcze mocniej. Gwardia była zbieraniną bardzo specyficznych osobników. Albo to ta drużyna, która dzisiaj miała na ciebie oko, była po prostu na tyle szurnięta - ciężko stwierdzić. Jedno było pewne - oprócz aktualnego młodzika żaden z nich nie miał oporów, by traktować cię niemal jak równemu sobie. Niemal - bo ciągle twoje słowo i twoje życzenie było ich świętym rozkazem.
- Powinnam przygotować statek? - Kroto uśmiechnęła się ciepło, marszcząc przy tym nieznacznie nosek, najwyraźniej uradowana jakąkolwiek formą morskiej podróży.
- Ryuzaku no Taki przyjmie pewnie teraz chętnie każdy towar. - Daizo zaplótł ręce na klatce piersiowej. - Sądzę, że to bardzo dobry pomysł. Poza tym twoje pokazanie się, Panie, na kontynencie w dobrych stosunkach z Ryuzaku no Taki pomoże ocieplić wizję Cesarstwa. - Nie potrzeba było mówić, że tego potrzebowali. Teraz, kiedy działo się... to wszystko. Pomału, pomalutku... maleńkimi kroczkami do przodu. Nie było potrzeby skakać od razu na głęboką wodę.

[Natsume Yuki]

Yuki kiwnął lekko głową, gdy jeden z członków Gwardii potwierdził że od razu zajmie się jego poleceniami i ruszy wprowadzić je w życie. Ułamek sekundy później już go nie było. Dobrze. Ryzyko wybuchu plagi nie byłoby dobrym omenem na dalsze funkcjonowanie frakcji, zwłaszcza patrząc na to że na wyspach nigdy nie przykładano jakiejś specjalnej uwagi do opieki medycznej. No, a przynajmniej w przypadku obrażeń fizycznych, typu rany czy inne uszkodzenia niezagrażające funkcjonowaniu człowieka. Hoozuki tego w zupełności nie potrzebowali, na Hyuo temperatura pomagała w redukowaniu krwawień i zabliźnianiu się ran, jedynie Hoshigaki, Ranmaru i Shabondama jako tako potrzebowali z tym pomocy. Co do chorób, sprawa była ogólnym problemem, więc w tej kwestii Rody raczej nie pozwalały sobie na przeoczenia.
Poza tym, żarty żartami, ale lepiej żeby na wyspach nic się nie podziało przez jednego uciekiniera z kontynentu. Niekiedy wystarczał jeden szczur, żeby wybić chorobą połowę populacji.
-Sprytne uniknięcie odpowiedzi - powiedział w kierunku miecznika, uśmiechając się krzywo. - Ale trochę racji masz. W sumie przecież podobna sytuacja była ze mną, nie?
Po części było. W końcu sam twierdził, że byłby ostatnią osobą, która by zasługiwała na tę pozycję. Ale cóż, w sumie sam wymyślił ten projekt, więc musiał to jakoś popchnąć do przodu. Nie mówiąc już nawet o tym, że ludzie, i shinobi, i cywile, wierzyli w niego. W takim przypadku samo poczucie obowiązku uniemożliwiłoby mu wycofanie się z tego, co teraz robił. Po prostu będzie podążał ku przyszłości, kierując się własnym przeczuciem. To, jak go zapamięta historia, pozostawi już tym, którzy kiedyś spiszą kroniki Cesarstwa. A może też i całego świata. Wtedy, gdzieś tam z Yomi, dowie się czy stał się legendą, czy pośmiewiskiem.
Machnął tylko ręką na przeprosiny dziewczyny. To przecież nie była jej wina, że chciała się dowiedzieć czegoś więcej o podejściu Yukiego do piratów. A to, że był to temat nieco dla niego drażliwy, to już inna kwestia. Do tej pory pamiętał, jak bolały uderzenia kijów, rzemieni i kolczastych batogów z haczykami, którymi smagano go przez ponad rok prawie codziennie. Do teraz czuł ból, z którym musiał się mierzyć gdy mimo otwartych ran, bólu i głodu trenował razem ze swoim przyjacielem, Daisukem. Nadal widział smutny uśmiech na twarzy jego kompana, gdy Natsume został zmuszony do odcięcia mu ręki i zabicia go. Wciąż czuł zimną furię, gdy w bestialski sposób później wyrzynał pirata za piratem, nie oszczędzając prawie nikogo - nie licząc córki kapitana, którą tylko ciężko poranił. Pierwsze przebudzenie Shiranui.
Rany może się zabliźniły, może i się pogodził z przeszłością i z tym, kim się wtedy stał. Lecz wspomnienia wciąż czasem bolały.
A gdyby teraz ta blizna, którą prawie tknęła dziewczyna, znów się otworzyła - niech Kami ma wszystkich w opiece.
-Tak, przygotujcie statek. Po chwili namysłu, przecież póki co nie musimy przecież płynąć z towarami. Kobukson, może jakiś tekkousen, jeśli jakiś jest do dyspozycji. - powiedział z lekkim uśmiechem. Dziewczyna zdawała się być zadowolona samą myślą o podróży. I w sumie Yuki też widział to jako swego rodzaju odświeżenie, ulgę wręcz. Siedział w Hanamurze już prawie dwa lata, ile można nie ruszać tyłka z miasta.
Tak w sumie - czy jako Cesarz ma jakiś "własny" okręt? Zazwyczaj coś takiego chyba mieli przygotowanego...
-Mam nadzieję, że masz rację - powiedział z ciężkim westchnieniem na słowa słowa Daizo. - Po cichu tylko liczę, żeby nie przyjęli tego jako jakiś atak czy coś w tym stylu. Może chociaż powiadomcie Ryuzaku, że wpadniemy z wizytą...
Cóż... w takim razie pozostaje tylko płynąć.

[Shikarui]

Misja B
And I will still be here when you come up for air

10 Miecznik wyszczerzył swoje kły w uśmiechu, dość zadowolonym zresztą, kiedy skomentowałeś jego słowa - pochlebstwem, jakby na to nie patrzeć. I jednocześnie doceniają to, jak pięknie skwitowałeś swoją własną osobę. Nikt tutaj nie zaprzeczył. Nie dlatego, że faktycznie mieli to gdzieś. Byłeś głową rodu Yukich, byłeś też aktualnie ich Panem i chociaż większość ludzi przeczyłaby choć z czystej kurtuazji, to choć ta grupa wiedziała, na co cię stać i że powinni, dla własnego zdrowia, mieć więcej rozsądku, to mieli jedną, istotną cechę - nie udawali kogoś, kim nie byli. Nie wciskali kitu i nie kłapali jadaczkami, kiedy nie czuli takiej potrzeby. Tak i tu nie czuli potrzeby zapewniania cię, że choć dla ludzi byłeś anonimowy, jak każdy inny przywódca, który dokonał czegoś niesamowitego, choć mieli gdzieś to, jak się czujesz i jakie przeżywasz wewnętrzne rozterki, to dla nich, tych, którzy mieli z tobą kontakt... byłeś aż zbyt dobry. Pamiętasz jeszcze? Mówiłam ci - lekka ręka nie popłaca. Sprawiała, że wszyscy się rozluźniali, tracili respekt. Kawałek po kawałku odpadały fragmenty litej skały. Zbierzesz je, poskładasz znów, ściśniesz silą albo sposobem, a przypomną sobie, kim byli, po co istnieli. Wolność była przywilejem niewielu - bo niewielu powinna zostać dana. Sęk w tym, że tutaj nie było żadnego miękkiego fiutka, który padłby na kolana, wstrząśnięty łkaniami za swoim jakże delikatnym wnętrzem, które zostało urażone byle prawdą. To już miała do siebie ta Pani, że mniej cieszyła swą obecnością od Kłamstwa.
- Tak jest! Zajmę się statkiem. - Kroto zsunęła się natychmiastowo z parapetu i ruszyła w kierunku drzwi, lekko przesuwając dłonią wielkoluda u swojego boku, który był jej translatorem. Ten przesunął się pod tym gestem tylko po to, żeby zaraz ruszyć za lekko, dziarsko maszerującą kobietą. W końcu ktoś musiał tłumaczyć w porcie to, co artystka miała na myśli, żeby nie narażać prostych marynarzy na ból głowy i jej na chłosty egzorcyzmami. W związku z tym, prócz strażników stojących na uboczu, razem z tobą został już tylko miecznik oraz mlodzieniaszek, który od początku rozmowy nie pisnął ani słowa, zgodnie z filozofią, że czasem lepiej było jednak trzymać język za zębami i jedynie słuchać.
- Powiadomię szanownego Tsuyo. - Klepnął mocno młodego w plecy, ten wyciągnął jedną nogę na przód pod naporem silnej ręki mężczyzny, wybałuszając lekko oczy, ale utrzymał pion. I resztki godności. - Młody, idziesz ze mną. - Zawyrokował i nawet nie czekał na to, co nowy rekrut powie. Akurat czy chciał czy nie chciał - zostało mu albo to, albo wiszenie na twoich plecach jak rzep na ogonie. Wiadomo było, co bardziej mu pasowało.
Zostałeś sam. Nie licząc wspomnianych strażników, rzecz jasna. Czwórka shinobich zajęła się powierzonymi zadaniami, a ty mogłeś załatwić formalności na czas twojego "wyjazdu". Yusemi przyjął zwierzchnictwo, jakie mu powierzyłeś. Papierkologii przy tym nie było, uroki bycia pierwszym Cesarzem. Aż tak nie rozliczali cię z każdego kroku, chociaż tego mogłeś być pewien - każdy twój krok był obserwowany. Ściany tu miały uszy, a okna były oczami. Niektóre drzwi czekały, by pożreć w całości.
Statek był gotowy po paru godzinach. Kroto i Daizo pojawili się niedługo po Yoru, shinobim, dość drobnym, szczupłym mężczyźnie, tym samym, który zajął się sprawą zorganizowania medyków, a który zapewnił, że przekazał misję w odpowiednie ręce i sam dopilnuje tej misji, dlatego nie wybierze się do Ryuzaku no Taki. Jako pierwszy wrócił Ebizu, miecznik, ale bez młodego młokosa, który został oddelegowany do garnizonu. Śmieszki śmieszkami, ale tak na dobrą sprawę żaden z was nie wiedział, czy na miejscu nie zostaniecie poszczuci psami. W najlepszym wypadku rzecz jasna. Statek prezentował się godnie, jak na Cesarską łajbę, która miała samego Cesarza przewodzić, przystało. Żagle łapały pełen wiatr w swój materiał, a sam okręt przecinał fale jak delfinia płetwa. Leciał po wodach, zamiast po nich pływać.
Po paru dniach żeglugi Ryuzaku no Taki zaczęło wyłaniać się na horyzoncie. Szpiczaste wieże, drące się mewy, ciepły powiew znajomego powietrza, którego nie czułeś na policzkach już długi, długi czas. To było obce powietrze. Niemiłe dla skóry przyzwyczajonej do zdecydowanie wyższych temperatur, ale na kim jak na kim - na tobie takie zmiany, na taką skalę, nie robiły żadnego wrażenia. Zbyt wiele przeżyłeś, zbyt wiele widziałeś, zbyt wiele mil przewędrowałeś. Im bliżej byliście tym wyraźniej widziałeś port, szczegóły budynków, flory, piękne statki cumujące przy brzegu. Jedno z miejsc było wydzielone specjalnie dla statku Cesarskiego - a komitet powitalny, z samym Tsuyo, czekali już na zapowiedzianych gości. W towarzystwie oddziału straży, który nie wpasowywał się w oblicze przeciętnych strażników miejskich. Zamiast atmosfery powitań, wiwatów i sypiącego się konfetti, ponure skrzydła zaciemniały tu niebo.
Miasto Kruków miało powitać Cesarza.

-> Zapraszamtutaj.

[Reika]

Reszta jesieni minęła im na przyzwyczajaniu małych niedźwiadków do siebie. Szybko się nauczyły, kto tutaj daje jeść i pić i coraz ufniej podchodziły zarówno do Reiki, jak i do Mishimy, prosząc o głaskanie i mizianie po karku. Owszem, zdarzały się zadrapania i ugryzienia, jednak na tle zabawy, a nie agresji, więc wszystko szło w dobrym kierunku, a medyczne umiejętności Reiki przydawały się sporadycznie na takie wypadki. W końcu nastała zima i małe niedźwiadki zapadły w długi sen, zakopane głęboko w swoim legowisku w salonie, dając parze czas na odetchnięcie. Już wiedzieli, że mają do czynienia z samcem i samicą, więc za propozycją kunoichi, dostali imiona Kira i Miya. Jak je odróżniali od siebie, nie zaglądając im stale między tylne łapy? Było to całkiem proste, ponieważ samiec miał wokół szyi delikatny, biały kołnierzyk, co wyraźnie go odróżniało od jednolitego futra małej samicy. W końcu jednak nastała wiosna, na miśki obudziły się, brykając wesoło po całym domu i domagając się jedzenia. Widać było, że urosło im się całkiem sporo i niedługo będzie trzeba zaadaptować je w ogrodzie, aby nie niszczyły mieszkania, no ale wszystko po kolei. Oprócz opieki nad maluchami, musieli też pogodzić swoją pracę shinobi, co czasami było dość ciężkie, jednak z reguły dogadywali się, że gdy jedno z nich wychodziło, drugie zostawało z miśkami i opiekowało się nimi. Do czego to doszło. Zamiast pomyśleć o własnych dzieciach, zajmowali się misiowymi maluchami...

Pewnego dnia, Reika wreszcie znalazła chwilę, aby udać się do Lidera Ranmaru. Już od dłuższego czasu planowała się z nim spotkać, aby zasięgnąć języka, jednak niespodziewane pojawienie się miśków w jej życiu, skutecznie odwlokło w czasie ten zamiar. Tym razem jednak udała się prosto do Cesarskiego Pałacu, gdzie dowiedziała się, że Satoshi urzęduje na jednym z balkonów Sali Tronowej, zaś Cesarz nadal jest nieobecny. Reika zmarszczyła brwi na tą drugą informację, zaczynając się trochę niepokoić. Wiedziała, że Natsume popłynął na wyspę Tygrysów, bo przy ostatnim spotkaniu wspomniał o tym, jednak było to spory czas temu i kunoichi zaczynała powoli się martwić. Taka długa nieobecność władcy, mogła też uruchomić plotki.
Ruszyła więc do Sali Tronowej i wymeldowała się gwardzistom, pilnującym wejścia. Ci poinstruowali ją, jak ma się dostać na ten konkretny balkon i wpuścili do środka. Gdy tylko drzwi zamknęły się za nią, mogła się spodziewać, że jest obserwowana, znając dość dobrze umiejętności klanu Ranmaru. Byli doskonałymi szpiegami, którzy mieli spore możliwości i małe szanse na wykrycie, jeśli tylko dobrze się postarają, a do kogo najlepiej przyjść po informacje, jak nie do Głównego Szpiega Cesarstwa, który wie wszystko? Spodziewała się, że Satoshi wiedział też, kim ona i Mishima są naprawdę, tym bardziej że Natsume trzymał go najbliżej siebie, jeśli chodzi o członków Senatu, no i ten mógł w Sali Tronowej spokojnie ''podsłuchiwać'', również wtedy, gdy oni się tutaj zjawili, proponując Cesarzowi przyłączenie się do niego. No i pewnie jego podwładna ze szpitala składała mu raporty na jej temat.
Reika weszła po odpowiednich schodach i już wkrótce znalazła się na odpowiednim balkonie, w którego głębi, miał swój gabinet Lider Ranamru. Nie chcąc mu tak od razu wparowywać, pomimo faktu, że pewnie już została wykryta, kunoichi zapukała w najbliższy filar, chcąc zasygnalizować swoją obecność w uprzejmy i kulturalny sposób, by na koniec pokazać się na widoku.
- Puk puk. - Powiedziała, gdy zapukała w filar. - Czy nie przeszkadzam?

[Rokuramen Sennin]

Czas mijał, uciekał przez palce. Jednak nikt nie dostrzegał, by Cesarza brakowało. Rozpłynął się w porannej mgle - jednej z tych, które co jakiś czas nawiedzały wyspy? Czy może porwał go poranek - jeden z tych promieni, które cieszyły każdą buzię, gdy tylko wystawiało się ku niemu policzek? Każdy pocałunek był słodki. Każdy był cenny. Tak jak między parą kochanków każdy dotyk był tym niezapomnianym. Zapytani mówili przecież - "coo, ale jak to?". Jak to nie ma Cesarza, który powinien zajmować się Cesarstwem? Albo raczej mówiliby - gdyby tylko ta, którą zwano Ritą, chciała się zainteresować i poszukać. Zgrabne paluszki, odpowiednie spojrzenie i piękny uśmiech - był on równie tak samo skuteczny co zaloty Amaterasu do Susanoo, by ten poniósł jej głos przez wszystkie światy. Ten w zamian okręcał jej bajeczną suknię wokół kostek.
Widzisz, bo Cesarz być może gdzieś tu był - tak jak był wiatr. Nie każdy po prostu potrafił go dostrzec, gdy ten nie chciał być dostrzeżony.
Żaden ruch od strony Satoshiego nie wskazywał, że wykrył on przybysza, który pragnął zasięgnąć języka. Właśnie u niego - nie u Kruków, którzy ponoć dysponowali najróżniejszymi informacjami tego świata. Właśnie u niego - osoby, która powinna być względnie zajęta, skoro przychodziło jej sprawowanie pieczy nad wszystkimi sprawami wywiadu. I nie tylko. Dopiero po zapukaniu Satoshi się wyprostował. Pochylał się nad stołem, na którym coś leżało - jakiś pergamin, który jednym ruchem zwinął, prezentując swoje piękne dłonie, które bardziej niż do dzierżenia dłoni zostały stworzone do dzierżenia pędzla. Zwój pozostał w miejscu, w którym miał być - na stole. Sam zaś lider obrócił się w kierunku Reiki, nawiązując spojrzenie wzrokowe z łagodnym, drobnym uśmiechem. Tym, który mógł zupełnie nic nie znaczyć. Takim, który może znaczył wiele - i tylko on jeden wiedział dokładnie, co. Przed wejściem na balkon stali strażnicy. A raczej jeden strażnik, wielki mężczyzna z zanbatou na plecach i jedna niezwykle drobna, filigranowa kobietka, która zabłysnęła czerwonymi ślepiami, ciekawsko spoglądając na Reikę. I nawet się z tą ciekawskością nie kryła. Nie zatrzymali oni jednak kunoichi, nie odezwali się nawet słowem.
- Nie przeszkadzasz. Wejdź proszę. Czym mogę ci służyć? - Gestem wskazał na znajdujący się tutaj wygodny fotel wyłożony poduszkami.

[Reika]

Chcąc dostać się na balkon Satoshiego, Reika musiała przejść obok kolejnych strażników, co wcale jej nie zdziwiło. Względy bezpieczeństwa i tak dalej, więc grzecznie poddała się skanowaniu drobnej kobiety, odwzajemniając ciekawskie spojrzenie, gdy tylko jej oczy rozbłysły czerwienią. Doskonale wiedziała, co to oznacza. Badała ją, ale oprócz względnie silniej chakry, która teraz była uśpiona i kontrolowana przez Niebieskowłosą, Ranmaru nie wykryła żadnych zaburzeń świadczących o jakimkolwiek podstępie, więc bez problemu została przepuszczona dalej, bez zbędnych słów, w milczeniu. Skinęła więc głową wartownikom i ruszyła dalej, prosto do gabinetu Lidera Ranmaru, by zapukać w filar i zaznaczyć grzecznie swoją obecność. Słysząc jego słowa i widząc delikatny uśmiech na twarzy, Reika ukłoniła się z szacunkiem i ruszyła pewniej w kierunku wskazanego fotela, siadając sobie wygodnie i spoglądając prosto w twarz Satoshiego.
- Informacjami, Shirei-kan. - Odpowiedziała na jego pytanie...
I jednocześnie znacząco spojrzała w kierunku jego strażników, zwłaszcza drobnej kobiety, która miała możliwość ''podsłuchiwać''. Obecność jej i Mishimy w Cesarstwie była tajemnicą, którą znali naprawdę nieliczni i lepiej żeby tak zostało, bo nie po to przecież przybierali nowe imiona i nazwiska, co zalecił im sam Natsume, żeby teraz coraz więcej ludzi dowiadywało się prawdy. Jeśli więc Satoshi zrobi coś z tym, czyli odprawi swoich podwładnych, lubi zapewni, że im ufa, Reika przejdzie do dalszej części swojej sprawy, z którą tutaj przyszła.
- Zapewne wiesz, kim naprawdę jestem, bo wątpię, żeby Cesarz ukrywał to właśnie przed Tobą, dlatego nie będę owijać w bawełnę. - Stwierdziła ze spokojem. - Próbowałam skontaktować się z rodziną na swój sposób, jednak moje starania spełzły na niczym i potrzebuję pomocy. Czy możesz mi powiedzieć, co słychać u Senju i jak przebiega przymierze, o które tak się starałam? Co prawda Rady już nie ma, ale mimo wszystko dobrze mieć sojuszników.
Tak, Reika nawet nie miała pojęcia, że Kazuo zrezygnował z funkcji, nim doszło do podpisania dokumentu, zaś nowa Liderka nic w tym kierunku nie zrobiła, kierując się swoimi własnymi powodami i przekonaniami, o których nikt nic nie wiedział. Widać było jednak, że kunoichi zależy najbardziej na informacjach dotyczących jej ojca, skoro nie udało jej się samej nawiązać kontaktu.
- Będę też wdzięczna za informacje dotyczące samego kontynentu, co tam się działo po upadku Rady. - Sprecyzowała. - Słyszałam o jakimś spięciu między Reiko Hyūgą i Arisu Yamanaką, no i ciekawi mnie, jak Dōhito zareagowali na śmierć swojego Lidera, Ekikena. Będąc tutaj, jestem trochę odcięta od informacji z pierwszej ręki, zaś plotki, które słyszy się w mieście, często są mocno przesadzona, albo zmyślone.
Tych rewelacji akurat dowiedziała się od Numy, który był podczas masakry na Kami no Hikage i bardzo chciała się dowiedzieć, co z tego dalej wynikło. Dlaczego ją to interesowało? Cóż, Arisu wisiała jej przysługę za to, że pomogła kiedyś jej prowincji, zaś Reiko osobiście polubiła, tym bardziej, że byli sprzymierzeńcami Senju. Co do Tsurai, no to cóż, Mishima chętnie by się dowiedział, co tam słychać u jego ziomków, uciskanych przez Haretsu. Gdy Numa jej powiedział o śmierci Ekikena, już wtedy mu powiedziała, że to może się skończyć rebelią. Czy miała rację? Może Satoshi jej odpowie na to pytanie.

[Rokuramen Sennin]

Nie było reakcji, nie było przeciągłych spojrzeń, nie było nawet drgnięcia brwi kobiety, obok której przeszła niebieskowłosa. Miała jakakolwiek być? Chyba nie. Ważne, że nie było wrogiego zachowania i cyrku, który mógłby przyciągnąć uwagę zbędnej publiki - na przykład reszty strażników, któż inny miałby się kręcić po pustych, królewskich korytarzach? Tutaj pustka była siostrą, a samotność wiernym bratem. Uderzenia własnego serca stawały się dźwięczniejsze i głośniejsze od stąpania własnych butów. Taka mała niemiłość, której nie dało się polubić w żaden sposób. A jednak niektórym to właśnie miejsce przyszło nazywać domem.
Informacjami. Słowo się rzekło i zostało posłyszane przez tych, przez których miało. Przez tych, których nie miało także. Dwie pary uszu - niechcianych. Wszystko po to, by tak starannie kryć swój sekret. Chronić go na wszystkie możliwe sposoby. A przecież to miejsce pełno było tych, co wdzieli. Czy tutaj jakiekolwiek sekrety były tak naprawdę bezpieczne? Lepiej, żebyś odpowiedziała sobie na to pytanie sama. Tu ściany miały uszy, a każde drzwi i okna były przeciągającymi dźwięki narzędziami. Tymi, które mogły wydłużyć czyjeś ucho, gdy ciekawość zżerała. Od czarnowłosego nie było żadnej reakcji - tak jak od Ranmaru przy drzwiach. Przynajmniej jego spojrzenie nie było wścibskie.
- Mam dzielić się z Doko takimi informacjami? - Mężczyzna wyminął piękny, kamienny stół, na którym leżały równo ułożone, pozwijane zwoje i podniósł swoją fajkę. Rozwinął torebeczkę leżącą z boku i zaczął flegmatycznymi wręcz ruchami ją nabijać. - Skoro już tu jesteś, może dowiesz się sama. - Uniósł spojrzenie znad wykonywanej czynności. Odezwał się dopiero po chwili, pozwalając swoim poprzednim słowom zawisnąć w powietrzu między nimi. Nakreślić linię? Granicę? Czy może był to braterski żarcik, skoro jego uśmiech pogłębił się w tamtym momencie? Wciąż tak samo enigmatyczny i nieprzenikliwy. - Na granicy w Midori pojawił się pewien... problem. Roślinność zaczęła umierać, zwierzęta padają i uciekają. Ziemia jest wypalonai temperatury wzrastają do przedziwnie wysokich stopni. Niszczeją lasy. Organizowane są grupy, które mają zbadać sprawę. Masz okazję odwdzięczyć się za gościnność Cesarza. - Propozycja czy może nakaz? Jedna z tych próśb, którym się nie odmawia, może to po prostu to? - W końcu kto lepiej z nas zna lepiej te lasy od ciebie, pani Reiko. - Cały czas mówił formalnie i uprzejmie, nie pozwalając sobie na żadne spuszczenie tonu na bardziej poufałe tereny.
Zapalił fajkę, słuchając następnych słów i usiadł w swoim fotelu. Na moment zamilknął. Już nie spoglądał na kunoichi po drugiej stronie stołu. Patrzył na piękny świat, który z tego balkonu malował się sam - nie potrzebował do tego żadnego artysty. Jakie to straszne, że ten świat potrafił jednym dawać, by innym odebrać - i wciąż uważał to za sprawiedliwość. Ten świat... taki bezgraniczny z tej perspektywy. Jak bezgraniczne były wątki polityki światowej.
- Była wojna, zimna wojna, jednak szybko została zażegnana z pomocą klanu Koseki. Wygląda na to, że zarówno pustynia jak i góry szykują się do dużego sojuszu. Więc tak wygląda sprawa po wojnach, jak widzisz. - Zupełnie jak Cesarstwo, czyż nie? Najwyraźniej władcy wyciągali wnioski - odpowiednie wnioski. Czy to dobrze dla nich? Nie tyczyło ich to zbytnio - w końcu te państwa były daleko stąd. Bardzo, bardzo daleko.
- Ogniście. Tak jak ten ród ma w genach. Zaplanowali rebelię, która została przeprowadzona. Kolejna wojna, która pochłonęła wielu, ale sytuacja została opanowana. Jak wspomniałem wcześniej.[/color