Pałac Cesarski 皇居

[Natsume Yuki]

Gdy Reika stwierdziła, że będą musieli jak najszybciej powrócić do Shinrin aby przedstawić liderowi jego słowa, Natsume tylko pokiwał lekko głową. W sumie faktycznie, im szybciej obydwoje otrzymają odpowiedź, tym łatwiej będzie rozplanować następne posunięcia i kontakty między frakcjami. Oczywiście, była możliwość że Kazuo się nie zgodzi na pomysł Reiki, i wtedy nawiązanie porozumienia może być utrudnione - wtedy trzeba będzie wypatrywać innych możliwości. Między innymi dlatego Yuki wolał niczego nie planować na zapas - było tutaj zbyt dużo zmiennych, by dało się cokolwiek sensownie przewidzieć. Lepiej to zostawić samym zainteresowanym, wtedy przynajmniej uzyska się sensowne wyniki.
-Rozumiem - powiedział spokojnie, ostatecznie poprawiając umieszczenie oręża na ciele. - Hanamura nie ucieknie, a niektóre sprawy nie cierpią zwłoki. Mam nadzieję, że dostaniemy powiadomienie, gdy tylko sprawa się wyjaśni.
Uścisnął dłoń Mishimy (nigdy nie zrozumie, czemu kontynenciarze preferują ten gest, zamiast tradycyjnego ukłonu) i ruszył w kierunku drzwi. Tuż za nim zaś szedł Hyoshi, starając się trzymać jak najbliżej.
-Tylko następnym razem zastosujcie łódź, jeśli łaska. Nie mogę przestrzec wszystkich snajperów, żeby "nie strzelać do tej latającej bomby", nawet mimo wyliczenia ilości osób na grzbiecie.
Uśmiechnął się krzywo, pogłaskał tygrysa po głowie i ruszył w stronę wyjścia.
-Niech wiatry Hyuo was prowadzą.
Z tymi słowami opuścił pokój gościnny, ruszając w kierunku wyjścia z pałacu. Przy drzwiach oczekiwał już na niego Hideo, stojący w swojej pozie służbisty, na baczność i z łukiem przypiętym do pasa. Natsume pokiwał głową, dając mu znak że czas opuścić przybytek i wrócić na wydarzenie. Przy okazji sięgnął do kieszeni, aby po drodze przeczytać list od Shijimy...

z/t

PS Bieda post, ale nic lepszego nie wyciągnę.

[Reika]

Reika uśmiechnęła się lekko i skinęła głową na słowa o potwierdzeniu decyzji Kazuo. Zapewne Lider Senju, gdy dowie się o możliwości zawiązania sojuszu, niezwłocznie skontaktuje się z Natsume, bo przecież na tym mu zależało. Teraz, kiedy stanowisko Rady wyszło na jaw i okazało się być jednym, wielkim kłamstwem, Kazuo zapewne nie będzie się długo zastanawiać. Chciał podejmować samodzielnie decyzje na podstawie prawdziwych informacji, więc je dostanie.
- Jestem pewna, że ojciec szybko prześle wieści. - Odpowiedziała z przekonaniem.
Na odchodnym dostali jeszcze ostrzeżenie, żeby drugi raz nie próbowali przedostawać się na wyspy za pomocą glinianego ptaka. Płynięcie statkiem było dłuższe i bardziej upierdliwe, no ale skoro mają próbować ich zestrzelić, to może rzeczywiście odpuścić dla własnego bezpieczeństwa.
- W porządku. - Również uśmiechnęła się krzywo. - Daj im tylko znać, że za godzinę wylatujemy. Pozdrów też Eri. Od czasu jak tu przybyliśmy, nie widziałam jej.
Spotkanie skończyło się tradycyjnym pozdrowieniem klanu Yuki, który Reika tyle razy już słyszała i znała na pamięć. Przekrzywiła głowę, odprowadzając jeszcze Natsume i tygrysa wzrokiem, zastanawiając się przy tym, czy dane im będzie znowu się spotkać, czy też widzą się po raz ostatni.
- I Ciebie, Natsume. - Odpowiedziała.
Kiedy Cesarz opuścił pokój gościnny, zamykając za sobą drzwi, Reika westchnęła i rozmasowała skroń. Widać było, że ta rozmowa sporo ją kosztowała. Mimo przyjaźni, jaka łączyła ją z Natsume, kwestie interesów zawsze były trudnym tematem dla obu stron i ciężko się było temu dziwić. Na szczęście to wszystko było już za nimi i teraz pozostała tylko ostatnia kwestia, czyli rozmowa z ojcem zarówno o tym, czego się dowiedziała, jak i o tym, co postanowiła z Mishimą.
Odwróciła się w stronę ukochanego, po czym mocno się do niego przytuliła. Jego bliskość koiła natłok myśli, co dało jej wyraźną ulgę. Nie wyobrażała sobie, żeby teraz ktoś mógłby próbować ich rozdzielić. Nie po takim czasie, jaki spędzili będąc ze sobą. Nie miała zamiaru dać sobie odebrać tego szczęścia bo wiedziała, że drugi raz już się z tego nie pozbiera. Uniosła głowę i spojrzała na Mishimę, uśmiechając się delikatnie. W głębi serca czuła jednak niepokój.
- Zbierajmy się. - Poprosiła. - Czeka nas długa podróż.
A żeby chociaż trochę osłodzić myśl o kolejnej, czekającej ich podróży, wspięła się na palce i złożyła na ustach ukochanego długi i czuły pocałunek. Po dłuższej chwili, chociaż niechętnie, oderwała się od Bruneta, cmoknęła go jeszcze w czubek nosa, po czym zabrała się za przebieranie w strój podróżny. Muszą spakować swoje rzeczy i trochę ogarnąć w pokoju, żeby nie zostawiać po sobie nieporządku, po czym będą mogli opuścić Pałac, a także Hanamurę. Czy dane im będzie jeszcze tu wrócić? Okaże się zapewne niedługo.

[Mishima]

Tak, to by było na tyle. Pożegnanie z Natsume miało miejsce w jego przypadku, szybko oraz z odpowiednim według niego szacunkiem. Owszem, podawał dłoń zawsze. Dla niego było to coś więcej niż pożegnanie. Każdy był równy, nie zależnie od zdobytej władzy i tytułów. A skoro potrafił zaakceptować zwyczaj ludzi spoza swego kontynentu, cóż można było częściowo powiedzieć, że mężczyzna umie się zachować i znajomość tej trójki może nie raz jeszcze zaowocować. Może, lecz nie musi.
Po swoim pożegnaniu dał miejsce ukochanej zrobić to samo na swój sposób, kompletnie w to nie wnikając. Gdyby kiedyś mieli przybyć znów dostali dobrą radę i trzeba przyznać, że przylot na latającej bombie jak to zostało określone miało rację na kontratak.

- Zapamietamy to na przyszłość.

Dodał tylko w spokoju obserwując wychodzącego Cesarza. Mężczyzna spojrzał na blondynke widząc jej lekkie zmartwienie, więc objał ją i poczuł pocałunek dwukrotnie. Uśmiechnął się rozumiejąc co miało teraz nastąpić.
Oboje bez wiekszego oczekiwania, ruszyli w stronę swojego ekwipunku i zaczeli pakowanie. Po dłuższym czasie byli gotowi na podróż.

- Nie zegnajmy się z tym miejscem. Może uda się wrócić. Kto wie.

Mówiąc to objął blondynke i we dwójkę wyszli z cesarskiego apartamentu.

z/t z Reiką.

[Maname]

- Rok 388 - Zima -

---

Wciąż była wtedy zima roku 388. Kto by pomyślał, że właśnie wtedy zaproszą mnie do pałacu Cesarskiego? Nigdy jeszcze w takim nie byłam, ale nawet ja wiedziałam, że należało się odpowiednio przygotować. Nie mogłam przyjść tam tak o, a w dodatku - nie mogłam przyjść nie gotowa, no i cholerka - wysoko i daleko to było! Musiałam przejść przez całą białą dzielnicę w której chyba nigdy nie byłam, bo zawsze to kręciłam się w tej szarej i czarnej gdzie trzęsło.

Prawdziwie problematyczne było opuszczenie miasta za białą dzielnicą i przejście przez te wszystkie strefy ochrony. Nie miałam pojęcia czego ode mnie chcieli, że wołali mnie aż tutaj, w takie oddalone i ogromne miejsce. W końcu udało mi się wedrzeć do środka. Na miejscu - przyglądanie się tej majestatycznej budowli całkowicie mnie pochłonęło. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że można zbudować tak ogromną budowlę, że to niby ludzie postawili! Nie wiedziałam za bardzo kto, ani kiedy, ale wygląda gigantycznie! Nie mam pojęcia jak Cesarz się tutaj odnajduje, ale jestem pewna - nigdzie nie chodzi piechotą bo wszędzie daleko.

Musiałam się odpowiednio przygotować, dlatego przed wyjściem zgarnęłam coś co miałam przygotowane na specjalną okazję, a taka się właśnie nadarzała. W mojej szafie spoczywał mój własny, wspaniały mundur który miałam przyodziać dopiero jak zostanę kapitanką, ale to był najlepszy możliwy moment by to zrobić! Zaprosili mnie przecież do pałacu to po co innego by mnie zapraszali jak nie po to by dać mi statek i mnie awansować na panią kapitan morskiej floty? No właśnie, dlatego ubrałam wszystko. Czarne spodnie, biała materiałowa kurtka, zapinana w dodatku! No i na to jeszcze pas, nie miałam jednak mieczyka by go na nim zawiesić, ale to nic strasznego! Bo moim mieczykiem była ręka. No i widziałam kiedyś pirata z taką fajną małą kuszą, ale takiej też nie miałam. Za mało mi ryjków dawali bym sobie ją sprawiła, dlatego właśnie też nic nie miałam, ale miałam rękę, tak samo jak przedtem. Byłam groźna i niebezpieczna, jak zawsze. Jednak nie to było najważniejsze. Założyłam też złoty medalion, miał pokazywać jak to majętna jestem i mówić o moim statusie. Nie zapomniałam również o mojej fikuśnej lunecie którą też ze sobą zabrałam i w ręce trzymałam - w rękawiczkach oczywiście. Na to wszystko gwóźdź programu, czapka kapitańska, no może nie tak bardzo, ale miała wyglądać wspaniale i zwracać uwagę. Biała z ozdobami, no i może jakąś czaszką co by mi dodać groźności i uroku. Tak właśnie tam weszłam, ale gdzie dokładnie miałam iść to pojęcia nic nie miałam. – Yyy strażniku! — zaczęłam patrzeć na niego przez lunetę – Gdzie tutaj awansują na kapitanów? Pokierowali mnie tu listownie, mam zostać oficjalnie mianowana Kapitan Maname. Tak mi powiedziano. Gdzie to się odbywa? — No i odłożyłam lunetę na bok patrząc na niego. Tupnęłam też w ziemię mocno, by zarejestrował moją poważną obecność. Dumnie oczywiście się prezentowałam w moim stroju i nie zamierzałam prezentować się inaczej. Kapitan Maname to w końcu ja! No i to ubranie było praktyczne, bo była zimo i zimno było.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

Generalnie Maname ubrana jak na obrazku w avatarze w dniu 06.09.2020

[BeeBee-Hachi]

Pogoda, która wcześniej zapowiadała się już paskudnie, w drodze do pałacu zaczęła dawać o sobie znać. Zaczął padać śnieg, stopniowo przykrywając ulice, domy oraz piękny strój Maname, który ta wyszykowała na specjalną okazję. Rozmowa z Shirei-kanem to nie przelewki należało się godnie prezentować, nawet jeśli nastąpiła pomyłka i posłaną ją nie do tego, co trzeba. Nawet, jeśli na miejscu już miała wyglądać jak wyjątkowo dobrze wystrojona śnieżynka. Pałacu pilnowało w równych odstępach przynajmniej kilkudziesięciu strażników, w tym czwórka przy bramie, uzbrojonych w katany i ubranych w dość ciężko wyglądające zbroje. Krzyknęłaś ku jednemu z nich, wymachując świstkiem papieru. Te uniósł brwi lekko, co było widoczne także pod hełmem i podszedł bliżej. Pokaz twojej determinacji zignorował, co pewnie było wyrazem jego wielkiej konsekwencji - cała reszta pewnie była nim porażona, dlatego teraz stała jak słupy soli.

- Stoi tutaj, że masz się stawić do wschodniego skrzydła. Na zaproszenie Mayumi-dono, shirei-kan rodu Hozuki. Nie wiem nic o żadnym awansie, macie się jednak zachowywać karnie i stosownie do powagi pałacu Cesarza. Potwierdźcie najpierw swoją tożsamość i okażcie odznakę shinobi. - odparł niskim, trenowanym chyba głosem, wyciągając dłoń. Jeżeli najpierw otrzymał złoty medalion odrzucił go na ziemię i ponownie wystawił dłoń. - Odznakę. Z numerem porządkowym. - powtórzył z naciskiem, a kiedy wreszcie ją otrzymał, obejrzał ją i kazał ci poczekać, gdy sam udał się do strażnicy przy bramie. Po krótkiej chwili wrócił w towarzystwie młodego chłopaka w szatach pałacowej służby, który skłonił się uprzejmie na powitanie. - Wszystko się zgadza. Hojiko was zaprowadzi do wschodniego skrzydła. - strażnik wskazał na chłopaka, który ruszył w prawo, prowadząc cię poprzez labirynt kompleksu pałacowego.

[Maname]

- Rok 388 - Zima -

---

Ten śnieg co padał był trochę niespodziewany, zapadało ładnie. Nie tylko dziedziniec! Moją czapkę też, teraz była bardziej biała niż biała być mogła, w głowę też nie grzała bo mokra była! Ja to pecha miałam... – Hę? Stoi tutaj? Ale że kto stoi? Ja? — Niezbyt wiedziałam o co mu chodziło, no staliśmy tutaj razem, on i ja. Ale chyba zaraz załapałam o co to wszystko. Wyrażał się nieprecyzyjnie. Bo literki to podobno leżą, a nie stoją. Chyba też miał problemy z czytaniem. – Rozumiem, że też nie jest to twoją mocną stroną. Najważniejsze, że Mayumi-umi-dono jest na wschodnim skrzydle — Zaczęłam się zastanawiać co to znaczyło, no bo to było skrzydło, a tutaj było wysoko. Zaczynałam myśleć, że jedna z części tego pałacu rzeczywiście lata, no bo jak to? Inaczej nie mówiliby na to skrzydło, bo jak ptak leci, to rozkłada skrzydło. Czyli pałac jest jakby ptakiem co lata... Hmm, to by wyjaśniało czemu nigdy wcześniej tutaj nie byłam. Bo pałac lata... Nieee, to głupie, no ale może? Cholera, sama już nie wiem, ale oni skomplikowane rzeczy wymyślają... Nie dam jednak po sobie tego poznać.

Minę miałam poważną, bo i w sprawie byłam tutaj najważniejszej, ważniejszej niż wszystko inne. – No nie dziwne, że ciebie nie poinformowali, ale nie martw się. Też kiedyś dostaniesz awans. I noooo.... Kogo mam ukarać? — Przekrzywiłam głowę lekko przyglądając mu się. Niezbyt wiedziałam o co tutaj chodziło. Spotkanie z Mayumi-dono by kogoś karać... Rany, to ja mam dostać za karę ten awans czy za ukranie kogoś? AAAA ja już wiem. To dlatego, że mam zostać kapitanem, ona chce bym nauczyła się zrzucać ludzi po desce za burtę. O to chodzi. No muszę być twarda – Rozumiem. Mayumi-dono chce się upewnić czy będę w stanie wykopać kogoś w razie czego za burtę. Rozumiem ją doskonale, to zrozumiała obawa, ale my istoty wodne nie jesteśmy jak szczury lądowe. Rozumiemy, że czasem trzeba kogoś wykopać — Wyszczerzyłam się do niego bardzo serdecznie. Odznakę oczywiście pokazałam. Chociaż moje słowa już dawno powinny wystarczyć, że jam jest Kapitan Maname o której głośno. Niezbyt miałam pojęcie o jaki numer mu chodziło, ale tam jakieś cyferki były na odznace, to chyba o to chodziło. Wcześniej myślałam, że chodziło tutaj o jakąś date, ale chyba jednak nie. No bo to miało sens by to była data wydania, prawda? Chociaż pewna nie byłam, bo nie wiedziałam kiedy go robili...

Ale dość już o tym, wszystko się zgadzało, dlatego jak mi pokazał, tak chciałam iść na te skrzydła. Wskazał mi jakiegoś chłopaka co poszedł w prawo. No i skierowałam się za nim. Kiwnęłam głową porozumiewawczo i wytrzepałam śnieg z czapki. – Homiko-san, a duże te skrzydło? — Musiałam się upewnić czy nas wiatr nie zdmuchnie. No i szłam za nim, dosyć blisko bo w sumie bałam się, że się zgubie, duże to miejsce, a jeszcze tutaj nie byłam... Oczywiście, że nie przyznałabym się do zgubienia w takim miejscu, coś bym wymyśliła, że niby idę po statek, albo kazali mi dojść do skarbca, aleeeee póki nie musiałam się zastanawiać, to się nie zastanawiałam. Homiko mnie poprowadzi. A jak już dotrę na miejsce to się zobaczy. – Jak radzicie sobie ze śniegiem? — Zapytałam prowadzącego mnie przewodnika. Ciekawe czy był Yukim, albo kimś innym.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Ame]

W trakcie rejsu miał dużo czasu, żeby wszystko przemyśleć. Wbrew pierwotnym założeniom nie udało mu się utrzymać chłodnej głowy. Nie da się po prostu nie myśleć. Przynajmniej nie każdy tak umie. Doszedł do wniosku, ze sprawę z wyspami należy rozstrzygnąć dzisiaj. Tu i teraz. Ostatnia szansa, innej nie będzie. Może służyć większemu dobru, pod warunkiem, ze uzyska odpowiednią gratyfikacje. W myślach stworzył prosty plan. Za pomocą swojej niezaprzeczalnej charyzmy przedstawi argumenty dlaczego ranga sentokiego należy mu się jak psu micha. W końcu podejmował się zadań przekraczających kompetencje szeregowego shinobi. Idąc ulicami Hanamury bawił się złotym znaczkiem, oznaczającym jego przynależność do klanu. Ten za to odwdzięczał mu się umożliwieniem mu przejścia gdziekolwiek chciał. Jednak miał swój honor. Jeżeli ta akcja się nie powiedzie, to rzuci nim prosto w twarz Shirei-kan. Jako najemnikowi szło mu całkiem dobrze, więc to będzie ich strata. W zasadzie wyglądało to tak jakby sam przed sobą chciał usprawiedliwić swoją ewentualną porażkę, ale przecież w tej chwili nie zdawał sobie z tego sprawy. Takie refleksje przychodzą po czasie, a czasami nawet nie przychodzą.

Rekin nie wyróżniał się specjalnie z tłumu. Nie licząc lekko zniszczonego ubrania, jakby wracał z wojny, to nic nie wskazywało na to, ze wraca z wojny i to połączonej z tułaczką po świecie. Standardowy strój wyspiarza, standardowy niepotrzebnie wielki miecz wyspiarza, standardowy nieprzyjazny grymas na twarzy - również wyspiarski. Na zęby to już tu w ogóle nikt nie zwróci uwagi to szkoda mówić.

Pałac nie robił na nim wrażenia. W końcu wiedział, ze loszek oferuje dużo więcej atrakcji. Nie był nawet pewny czy powinien udać się do rodzinnej osady czy tutaj, ale tu miał bliżej i w najgorszym wypadku powiedzą, ze jest głupi i go odeślą. Nie wypuszczał z dłoni złotego wisiorka. Zapewne tu też będą chcieli go sprawdzić. Nawet dobrze, że go nie wypieprzył. Na drodze zamajaczył mu strażnik.
- Przyszedłem do liderki. - oświadczył. Jednocześnie uniósł rękę, w której był ten nieszczęsny znaczek. Prawdopodobnie wyglądał jak beagle w wysokiej trawie, który stara się jak najwyżej podnieść ogon, dając znać myśliwemu, że to on się tu porusza i żeby nie strzelał, bo to nie zając.
- Możesz zapowiedzieć, że przyszedł Ame Hozuki. - może obiło im się to o uszy. Z drugiej strony to było dawno, ale przecież jak ktoś robi sajgon podczas koronacji to przynajmniej straż powinna pamiętać. Reszta nie powinna go interesować, więc swoje przemyślenia zamierzał zostawić dla przywódcy.

[BeeBee-Hachi]

[Dobra, trochę mi zajęło jeszcze upewnienie się, że możecie być w tej samej linii czasowej, ale na szczęście wojna Nara-Aburame wybuchła w 387. Obecnie jest 388, zima. Zbliża się powoli 389, wojna Nara-Aburame jeszcze trwa. To tak w ramach uwag, skoro Maname jeszcze nie zrobiła u siebie time-skipa, a chcecie razem załatwić sprawę u liderki.]

Ame

Dotarłeś do pałacu niedługo po tym, jak do środka weszła paradnie ubrana, młodziutka dziewczyna - której sylwetkę zdążyłeś nawet zauważyć, jak znikała gdzieś po prawej stronie dużych wrót prowadzących do środka kompleksu. Strażnik, który cię powitał był tym samym, który wpuścił ją do środka i teraz wyraźnie uniósł brwi, widząc kolejnego dōkō mającego czelność samemu zgłaszać się do liderki, zamiast grzecznie czekać na zaproszenie. Niemniej, sprawdził twoją odznakę, kiedy stałeś przed nim wśród padającego wszędzie dookoła śniegu.

- No dobra, należycie do rodu... tyle, że nie macie zaproszenia na rozmowę, z tego co wiem. - burknął do ciebie, jednak usłyszawszy jeszcze twoje imię, coś mu się jakby przypomniało. Odwrócił się do swojego kompana, czuwającego kawałek dalej. - Musashi! Weźże sprawdź, czy mamy w rejestrze Ame Hozukiego! Numer 466, dōkō! -

Jego towarzysz przeszedł do strażnicy, po chwili wynurzając się z niej i podchodząc bliżej.

- No miał się zgłosić po awans. Zdaje się, że brał udział w tej zawierusze na granicy Midori i Kaigan. Aburame przesłali notkę z podziękowaniem za pomoc. -

- No dobra, może Shirei-kan nas nie zabije, jak dopuścimy do niej jeszcze jednego dōkō... przechodź, leć za tamtą dwójką, która poszła w prawo. - pierwszy ze strażników skinął głową, oddając ci odznakę i przepuszczając dalej. Jeśli tylko zdecydowałeś się odrobinę podbiec, to nie miałeś najmniejszych problemów z dogonieniem Maname oraz służącego, prowadzącego ją na spotkanie.

Maname

Strażnik, kiedy jeszcze mówiłaś do niego przy bramie, ewidentnie stracił wątek rozmowy, którym ty podążyłaś, wpływając na sobie tylko znane wody logiki alternatywnej. Nie płacono mu jednak za wdychanie oparów absurdu każdego shinobiego, który przetaczał się przez bramę, tylko za upewnienie się, że do środka wejdą ci, którzy mają ku temu podstawy. Ty miałaś, zatem zostałaś przepuszczona z najwyżej lekkim wzruszeniem ramion. Hojiko, który cię prowadził, uśmiechnął się do ciebie uprzejmie.

- Ekhm. Hojiko, nie Homiko, kunoichi-san. - poprawił cię uprzejmie, przyjmując przekręcenie swojego imienia za zwykłą omyłkę. - Cóż, dość duże - na tyle duże, że można się zgubić, jeżeli nie zna się trasy. Dlatego też przydzielono ci mnie, abym cię poprowadził. A co do śniegu... - zaczął, jednak pewnie w tym momencie dało się usłyszeć za wami kroki należące do ciepło ubranego młodzieńca dzierżącego na plecach spory miecz. Zmierzał najwyraźniej w tym samym kierunku.

Oboje

- ...no więc, jak zacząłem mówić. Ze śniegiem radzimy sobie w dość prosty sposób - dachy są skonstruowane pod takim kątem, że śnieg raczej na nich nie osiada - nadmiar po prostu zsypuje się na ziemię. A tam jest po prostu odśnieżany przez sprzątaczy, najczęściej łopatami i wywożony na taczkach poza teren pałacu. Chociaż kiedy było go naprawdę dużo, to widziałem też podnajętego shinobi, który biegał tutaj i likwidował większe zaspy kulami ognia. Bardzo spektakularne, ale prawie wtedy spalił jeden z pałacowych ogrodów, więc jego wynagrodzenie zmniejszono. - zaśmiał się lekko z własnej anegdoty Hojiko, prowadząc was oboje plątaniną korytarzy, która wreszcie zaprowadziła was na jeden z wewnętrznych dziedzińców, położony przed czymś, co wyglądało na osobny mini-pałac wewnątrz murów, a zapewne było po prostu apartamentami przeznaczonymi dla jednego członków senatu. Ciekawe jednak było to, co rozgrywało się na samym placu - w wyglądało to jak regularna walka.

Niska, szczupła dziewczyna uzbrojona w naginatę ścierała się z barczystym, wyższym co najmniej o głowę od niej mężczyzną, walczącym ogromnym mieczem, podobnym do tego w posiadaniu Ame. Tempo wymiany ciosów oraz ich siła były tak duże, że żadne z was za nim nie nadążało - widzieliście raptem smugi oraz iskry, krzesane przez bronie obu walczących, a także dźwięk stali uderzającej o stal.

[Ame]

Nie wszystkie decyzję są mądre. W zasadzie to im dłużej żył tym bardziej miał wrażenie, że ludzkie decyzje podlegają tym samym zasadom co mutacje. Rzadko zdarzają się te korzystne. Częściej kończy się to na niezdolności do życia niż na super mocach. Taką to decyzje właśnie podjął Ame. Bez myślenia o konsekwencjach. Co mogło z tego wyniknąć? Cholera wie. Charakterystycznym dla siebie sposobem oznajmił otoczeniu, że oto przybył. Nie spodziewał się, że pójdzie gładko. W zasadzie spodziewał się, że odprawią go przy samych drzwiach, co ostatecznie mogło uratować jego zdrowie i życie. Jednak okazało się, że jego awans z jakiegoś powodu jest już klepnięty a oni czekali na niego. Co by było gdyby nigdy się nie pojawił?
- Świetnie. - podsumował. Wewnętrznie nie wiedział co się dzieje, ale nie zamierzał okazać jakiegokolwiek zaskoczenia. Kamienna maska wojownika to wszystko co mogli zobaczyć strażnicy. Delikatnie skinął głową obu strażnikom, jakby na swój sposób chciał przeprosić za traktowanie z góry na samym początku. Na dzikim zachodzie prawdopodobnie delikatnie przytrzymałby kapelusz. Miło też było, że Aburame zapamiętali go z tej wojny. Jak na mruków większych od niego, to i tak całkiem nieźle.

Nie było na co czekać. Nie zamierzał umilać dnia strażnikom, chociaż biorąc pod uwagę, że dziś nie był pierwszy i pewnie nie ostatni, to i lepiej, że sobie poszedł. Szybkim krokiem dogonił dziewczynę, którą kątem oka widział na samym początku. Wpadł wówczas w sam środek dyskusji o zmiataniu śniegu za pomocą katonu. Chłopak zaśmiał się. Nie jakoś głośno, tak bardziej do samego siebie i nie z samej historii. Ucieszyło go, że ktoś wykonywał bardziej absurdalne pracę od niego. Nie zamierzał zrównać się z nimi. Szedł kilka kroków z tyłu. W końcu przyszedł do liderki, a nie pogadać sobie z innymi członkami klanu.

Nieskończony labirynt w końcu zaprowadził ich na dziedziniec, uświadamiając Ame w jak wielkie gówno wdepnął. Myślał, że jest już na tyle potężny, żeby być w stanie stawiać jakieś warunki. Tymczasem nie był w stanie nadążyć za tempem walki, której był świadkiem. Wyglądało na to, że została tylko jego charyzma i intelekt, bo wejście na ten poziom zabierze mu kolejne cztery lata. Niestety, skoro powiedziało się A to trzeba powiedzieć kolejną literkę. Nie było odwrotu, a awans podobno ma już przyznany. Iskry zderzających się broni stanęły mu przed oczami jak niewprawnemu spawaczowi.

[Maname]

- Rok 388 - Zima -

---

Ten Homiko był bardzo uprzejmym strażnikiem, musiałam mu to przyznać. Pewnie z powodu tej uprzejmości kazali mu pilnować dachów i oprowadzać po budynkach. Pewnie to był jego jedyny talent, dlatego tak skończył. Lecz wiecie co? Miał talent i dostał awans, tak jak ja dostanę. Dalej to ja byłam lepsza i fajniejsza bo mieli mnie uczynić kapitanem, a nie sprzątaczem pałacu. Wyyyynudziałabym się tutaj okropnie. Może nawet bym się i katonów nauczyła gdyby nuda osiągnęła najgorszy możliwy stopień. Ale wiecie co? Super by było gdyby z nudą dochodziły stopnie we flocie.

Homiko zaczął opowiadać o śniegu, cieszyłam się, że mówi mi te wszystkie ważne rzeczy. Może w przyszłości sama z nich skorzystam na statku, gdy już taki będę miała. Te odśnieżanie ogniem wydaje się niezwykle szybkie. Kiedyś będę musiała spróbować, ale cholerka no nie potrafię tworzyć ognia. Ci sprzątacze to też jacyś sprzątacze ninja chodzący po dachach. Wygląda na to, że warto pracować dla Cesarstwa. Na starość uczynią cię sprzątaczem i każą sprzątać dachy, bo niby jak młodzi by to robili? Młodzi wolą zew przygody, albo litr sake, a nie skakać po dachach, licząc na udany skok. – A co znaczyło, że prawie spalił? Że spalił, ale tak trochę, czy tak bardziej, ale nie do końca? Opowiedz mi Hojimko-sama — Uśmiechnęłam się do niego szeroko, bo ciekawiło mnie to co zostało spalone, jak bardzo, oraz jak dużo wynagrodzenia mu obcięto. Taki użytkownik ognia mógł się przydać w mojej załodze. – No i kto to był. Chcę go poznać. — W tym wszystkim pojawił się jakiś niebieskowłosy ludek z mieczem. Duży, nudny z twarzy, no i miecz też miał duży. Szedł za nami. Chyba nas szpiegował. Gdy tylko się zatrzymaliśmy, odwróciłam się na pięcie do niego i odezwałam się z palcem wycelowanym dosłownie w niego. – Czego za nami leziesz? To ja tutaj dostaje awans, nie ty! — To ja tutaj miałam być awansowana, a nie jakiś gość co ma duży kawał stali. Bo co niby zrobił ktoś taki jak on? Widać, że z twarzy jakiś taki nudny i pozbawiony wigoru, po co takiemu awans. Niech zamiata dach pałacu.

LECZ, on był nudny i przestał mnie interesować gdy tylko usłyszałam, no i zobaczyłam co działo się na dziedzińcu. Był to jakiś mini pałac, tak mi coś podpowiadało, że powinno się to nazywać. Trochę nie podobał mi się fakt, że weszłam najpierw do pałacu, a teraz jestem w mini pałacu... Czy to oznaczało, że wchodzę do pokoju małej liderki? Małej Mayumi-chan, a nie dono? Cholera, sama już nie wiem. Jeszcze mnie uczyni małą panią Kapitan, a nie DUŻĄ panią Kapitan. Nie rozumiem to, po co robić małe w dużym, już lepiej zrobić duże w jeszcze większym. To miejsce jest przecież ogromne. Ale najważniejsi byli ci co walczyli na środku. Okładali się wielkimi mieczorami i dzidami. Ale tak tylko myślałam, tak naprawdę to widziałam jakieś latające kolory i powietrza. Ładne. Zirytowało mnie to trochę, wiedziałam co tam robią. Chyba się bawili bo żadna krew i rany się nie pojawiły... Chyba, albo ja nie widziałam zupełnie nic. – Zawołam ich Hojimko-sama — Pociągnęłam lekko mężczyznę za rękaw by dać mu znać, że idę przodem, kilka szybkich kroków w przód i zaczęłam wypluwać w kierunku starcia strugę wody. Nie widziałam ich, ale woda ich zobaczy. – Nie widzę was ja, ale woda was zobaczy! Kapitan Maname przybiła do portu i domaga się audiencji po stopień Kapitański. Strój już mam! To mnie rekomendował ten cały Menaster! — Powiedziałam dość głośno w ich stronę. No musieli mnie wysłuchać i awansować należycie, zasłużenie, innej możliwości nie było. Musiałam wyjść stąd na tarczy, a raczej na statku - a najlepiej to obok tarczy i ze statkiem i z nową odznaką. Ale coś mi podpowiadało, że te iskry zaczną zaraz dymić, dlatego szybko czmychnęłam do tyłu za tego wielkiego mieczora co nudziarz go miał na plecach.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[BeeBee-Hachi]

- Och, nie pracuje już tutaj. To znaczy - to jakiś doko, który był najęty rok temu. O ile nie zginął gdzieś na szlakach, to pewnie dalej pracuje dla klanu, ale nie widziałem go od dobrego roku. - zaśmiał się Hojiko, rezygnując z prób wytłumaczenia Maname, jak poprawnie brzmi jego imię. - Ogień strawił kilka krzewów i osmalił parę drzew wiśni w północnych ogrodach, ale to wszystko. Dostał chyba 200 Ryo za tę pracę. Ot, blisko standardowej stawki. - dodał jeszcze kiedy wchodziliście już na dziedziniec.

Wasze reakcje na spektakl przed wami były dwojakie. Ame postanowił swoim zwyczajem poczekać i poobserwować - choć zaczęło do niego docierać, jak wysokie umiejętności posiada jego przełożona. I to w samej tylko walce bronią, a przecież nie widać było, żeby w ruch szły jakiekolwiek techniki. Maname natomiast w swoim dość klasycznym - dla osób, które ją znają - ujęciu... ruszyła do przodu, nim Hojiko zdążył zareagować i trysnęła wodą w stronę ścierających się ze sobą smug. W pierwszej sekundzie wydawało się, że nie zrobiło to absolutnie żadnego wrażenia na żadnym z walczących - strumień wody wydawał się zostać naturalnie wyminięty przez oboje pojedynkujących się. Niemniej, nastąpiła chyba drobna, lecz istotna zmiana zmiana dynamiki starcia. Mężczyzna zaczął się wycofywać pod naporem ciosów włócznią, aż w końcu jego miecz poleciał gdzieś na bok, wbijając się w ścianę jednego z pobliskich budynków.

- Uff... no dobra, tę rundę wygrywasz. - rzucił z uśmiechem facet, który na klęczkach był mniej więcej równego wzrostu co jego przeciwniczka - niska, bardzo szczupła dziewczyna o długich blond włosach i jadowicie zielonych oczach. Policzki miała lekko zarumienione z wysiłku, sama też oddychała nieco głębiej. Naginatę oparła o ziemię, po czym podała rękę oponentowi, pomagając mu wstać.

- Hahaha, dałeś się porobić jakiemuś strumykowi wody. Starzejesz się, Kojiro. W prawdziwej walce to dopiero bym ci łomot spuściła. -

- Eee tam. Musiałbym tylko cię zmęczyć trochę. No, ale dobra - chyba masz petentów. - wskazał na was, głównie na Maname stojącą opodal. Liderka odwróciła się za nim. I zmarszczyła brwi.

- Coś się tak odstrzeliła jak na festyn żeglarski? - spytała bez ogródek Maname, po czym przeniosła wzrok na Ame. - A ty tam? Jak się nazywasz? Zamawiałam jednego doko - ciebie. - wskazała Maname - A mam dwoje przed sobą. Także ten z zanbatou gada pierwszy, bo ciebie to sama wzywałam. -

[Ame]

Spotkanie z Maname - theme.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=4ZcRv8duSpY[/youtube]

Ciekawe co się stało z tym doko? Miał wrażenie, że to jakaś grubsza historia, ale pewnie nie będzie miał okazji jej poznać, więc i nie ma się czym przejmować. Najwyżej będzie pytał każdego doko na szlaku czy czasem nie podpalał krzewów w pałacu na wyspach. Uwagę niebieskowłosej dziewczyny po prostu zignorował. Pamiętał, że nie wszyscy na wyspach reprezentują wysoki poziom intelektualny i czasami po prostu trzeba przecierpieć ich towarzystwo. Z tego co mówili strażnicy, to i on dostaje awans, więc zdecydował się dać jej jeszcze chwilę nieświadomości. Ciekawe czy jej płacz i krzyk dadzą mu taką samą satysfakcje jak zwykle, gdy okaże się, że nie jest takim oryginalnym płatkiem śniegu jak myślała?

Na obecną chwilę miał większy problem, który musiał ugryźć, oczywiście metaforycznie, natychmiast. W zasadzie to dwa problemy. Jeden właśnie kończył walkę, a drugi... właśnie doprowadził do końca walki. Za każdym razem, kiedy Ame myśli, iż przeciętny wyspiarz osiągnął dno, to Ci zaczynają kopać głębiej. Gdyby chociaż nie wbiegła za niego niczym przestraszony kurczak. Miał ochotę lutnąć jej w zęby, albo podłożyć nogę. Niestety za późno na to wpadł, bo ta zdążyła stanąć za nim. Domyślał się, że wygląda ostrożnie zza jego miecza i robi jakąś kretyńską minę. Rekin również się uśmiechnął. Nie tylko dlatego, że liderka skomentowała idiotyczny wygląd jego kompanii, ale również wpadł na genialny pomysł. W momencie, gdy został wywołany do tablicy, stanął na baczność. Ale nie tak po prostu. W momencie gdy się prostował, prawą stopą uderzył mocno o podłoże, tak jak stary żołnierski zwyczaj nakazuje. Przypadkiem celował w duży palec Maname, która się zanim kryła. Ot, czysta złośliwość.
- Ciężko było mnie wezwać. Ostatni raz na wyspach byłem... - tutaj zawiesił się. Za cholerę nie pamiętał ile lat temu.
- Kilka lat temu. Nie było mnie tu od Kami no Hikage. - dokończył, uznając to za najlepszy punkt orientacyjny w czasie.
- Z tego właśnie powodu zgłosiłem się sam. Dorosłem do pełnienia funkcji w klanie. - chyba - dorzucił w myślach, ale głośno tego nie powiedział.
- Wykonywałem misje tu i tam. Ostatecznie wziąłem udział w wojnie pomiędzy Aburame i Nara. Uczestniczyłem w zabójstwie przeciwnego stratega i pomniejszych zadaniach. - Lakonicznie wyjaśnił powód swojej obecności. Nie był pewny jakich szczegółów oczekują, więc po prostu cierpliwie czekał. Oprócz tego czekania miał nadzieje, że Maname zwinie się z bólu.

[Maname]

- Rok 388 - Zima -

---

Tatko zawsze mi powtarzał, że kapitan musi prezentować się dumnie i budzić respekt swojej załogi - właśnie to robiłam. Wyglądałam jak Kapitan i podejmowałam decyzje godne nie jednego wilka morskiego, albo wilczycy, choć takich nie ma, a wilka to nigdy nawet nie wiedziałam. Podobno takie pyski mają długie i ślepia żółte, no i wyją w nocy - jak kurczaki z rana, koguty w sensie, jak jakieś orki czy walenie, aaaah. Tyle tych dziwnych potworów chodzi, że jak tutaj się nie zgubić...

Walka wygrana - Mayumi wygrała więc mogłam być pewna, że wszystko jest jak należy - zobaczyła mnie i już wiedziała po co tutaj jestem... No pewnie, że przyszłam na festyn żeglarski, tam przecież rozdaje się naszywki do stroju z rangami kapitana, no bo po co innego! A i ktoś mnie chyba nadepnął, to chyba ten nudziarz cały. To mi jednak wielkiego problemu nie zrobiło, bo tak jak Mayumi umiałam w wodę, więc jedynie się skrzywiłam, brwi zmarszczyłam i sama go w kostkę kopnęłam jak mówił, by się zgiął trochę i zapiszczał. No tak to sobie właśnie wyobrażałam, ale jakoś pojęcia jeszcze nie mam jak to faktycznie było.

Ten cały początkujący amator zanbato został wywołany jako pierwszy - MI TO NIE LEŻAŁO, to ja byłam pierwsza, nie on, jeszcze się uśmiechał... ALEEE jak zaczął mówić to wszystko do mnie dotarło, wreszcie pojęłam czemu przesłuchuje go jako pierwszego. Zamierza go wypytać, a potem wyrzucić i zająć się mną, poświęcić mi tyle czasu ile potrzeba, bo on? No jego wywali zaraz i będzie mógł dachy czyścić, albo odgarniać śnieg z wody w porcie - podobno też dużo za to płacą. Nudziło mnie to okropnie, opowiadał o jakiś swoich nic nie wartych sukcesach, jak niby on chce awans? To ja mam polecenie od Ministra, nie on, co tam jakiś ambubame niby list wysłał z tej okropnej puszczy co węże chodzą? – Dorosłeś to może do noszenia tytułu majtka okrętowego... — Wycedziłam przez zęby, taki stary i dopiero Akolitą miał zostawać? Niedorajda jakiś, sprawdzi się na statku idealnie, jako majtek, będzie sobie patrzył i okręt zamiatał, albo zmywał. – Jak mówisz, że Nara, to nara... — Też wycedziłam cicho przez zęby żeby tylko on słyszał. Nie rozumiałam dlaczego walczył z kimś kto zrobił Nara... W tej chwili jeszcze nie miałam pojęcia, że ten rekin to również mój zmiennowodny kolega zwany potocznie AME AMBURAME. Idealne imię dla przyszłego pirata - przy okazji. Ale zostawmy to wtrącenie, wróćmy do tego co myślałam w tej chwili. Kiepski musiał być to strateg skoro wystarczyło powiedzieć Nara i już go nie było. No i gdy on tak mówił, olśniło mnie! – HA! Jeżeli jesteś taki doświadczony jak mówią to proszę! — Wskazałam na niego palcem odsuwając się jednocześnie. Ściągnęłam swój wielki, złotawy medalion z szyi – Patrz no, wyłowiłam to kiedyś z wielkiej skrzyni, a teraz mi to otwórz bo coś w środku jest, udowodnij swoją wartość i pokaż jakiś strateg skoro stratega pokonałeś — Wyciągnęłam do niego rękę z medalionem, trzymałam za łańcuszek i patrzyłam na Mayumi – Niech udowodni Mayumi-dono, niech udowodni. Wtedy ja zostanę kapitanką, jak mi Menaster obiecał w rekomendacji, a jego dasz na mojego mata! — Tupnęłam by dodać wagi moim słowom. Im silniejsze kopniecie, tym bardziej należało się z nimi liczyć. Zastanawiało mnie kiedy Mayumi zacznie kopać.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

Mayumi słuchała was z uwagą, opierając się lekko o swoją naginatę. Jej wyraz twarzy wahał się gdzieś pomiędzy rozbawieniem a irytacją, w proporcjach tak płynnych (jak na Hozuki przystało), że ciężko było określić, które z tych uczuć w niej dominuje.
- Wspaniale... W to, że cię długo nie było to wierzę, bo chociaż cię spytałam o imię, to podałeś mi wszystko, poza nim. - stwierdziła nieco zgryźliwie, potem jednak jej głos nieco złagodniał. - Ale dobra, już chyba cię kojarzę - Ame, zgadza się? Rzeczywiście długo cię nie było, ale pamiętam tę wiadomość od Aburame. Dobra robota, przyda nam się umacniać pozycję klanu w ten sposób. - pochwaliła cię nieco, po czym wróciła do Maname, która właśnie zdjęła złoty naszyjnik, wystawiając go przed nich i dalej gadając nieco od rzeczy, chodź w jej własnym świecie - składnie i przejrzyście. Szkoda, że w obecnym towarzystwie tylko ona jedna miała klucze do tego świata. Za to zaciekawiła się, a nawet roześmiała na widok medalionu.

- Hoho, już dłuższy czas tego nie widziałam! Piękna rzecz, teraz raczej takich się nie wytwarza... ale nie wiem co ma udowodnić umiejętność otwierania kompasu Hozukich do udowadniania swojej wartości. To w najlepszym wypadku po prostu pomysłowa błyskotka. - wzruszyła ramionami, po czym westchnęła. - No ale cóż. Maname - chyba przyszłaś tutaj z błędnymi założeniami. Nie dostaniesz rangi kapitana... jesteś kunoichi do diaska. Ale tak inaczej - oboje wedle mojej wiedzy dopomogliście już nieco klanowi, dlatego w uznaniu chcałam wam obu nadać rangę Akoraito klanu Hozuki. - uśmiechnęła się szeroko. -

[Ame]

Zbieg jakich okoliczności w jego życiu sprawił, że nagle wrócił do klanu, odbywa poważną rozmowę z jednej strony, a z drugiej strony ma za plecami jakąś idiotkę, która najwidoczniej poszła po rozum do głowy i kiedy wróci - nie wiadomo? Gdyby chociaż wiedziała, że niebieskowłosy doskonale słyszy wszystko w obrębie 5 metrów i każde jej głupiutkie słowo dociera do niego bez zakłóceń. Ale póki co miał ją głęboko w dupie. Przyjął pochwałę za wspomaganie klanu. Przyjął ją poprzez nie zmienienie pozycji i zachowani grobowej miny. Czyli na swój sposób. Jednocześnie dawał Maname się wygadać.
- Czy ten pół debil za mną to jakiś żart? - zapytał liderki zupełnie poważnie, gdy tamta skończyła. Jakoś kompletnie nie widział się na równoważnej randze z kimś takim.
- Nie ukrywam, że liczyłem na więcej. Kami no Hikage, zabójstwo stratega Nara. To wszystko w odniesieniu do kogoś, kto nawet nie wie kim jest minister? - nie był już w stanie ukryć gniewu. Na pewno nie w oczach, te go zdradzały.
- Jaką wartość ma ten błazen, nie licząc wątpliwej wartości komediowej? - wskazując kciukiem za siebie. Tak, to wszystko zakrawało na żart. Wyjątkowo nieśmieszny. Uparcie ignorował istnienie samej Maname. Uznał, że nie posiada daru rozmowy ze zwierzętami niczym Gundan z klanu Jugo.