Posiadłośc rodziny Shabondama Harukiego

[Shabondama Haruki]

白狼の港
Byakurō no minato

Bardzo duża posiadłość, składająca się z kilku mniejszych budynków, oraz dwóch wyróżniających się wśród reszty swoim rozmiarem. Budynki w tym 'kompleksie' utrzymane są w tradycyjnym stylu, zrobione z głównie z drewna. Pomiędzy budynkami wyłożona jest granitowa kostka, sprowadzana spoza Tenkyuu. Port białego wilka, bo tak zwał się kompleks, był oczywiście nawiązaniem do ojca Harukiego, który to wszystko zbudował. Oczywiście z pomocą ludzi, którzy się na tym znali.

Dwa, główne budynki, które znacząco rózniły się od reszty były usadowione w centralnej, oraz wschodniej części ziemii, która należała do ojca oraz matki Harukiego. Wschodni budynek, znajdował się bardzo blisko nabrzeża, bo sam kompleks budynków, znajdował się na skraju dzielnicy mieszkalnej. Otoczony był małym parkiem, pełnym niskich drzew owocowych, głównie wiśni. Granitowe ścieżki zaś, oświetlone były niskimi lampionami, zasilanymi przez łatwopalne oleje. Płomień w nich, praktycznie zawsze płonął, bez względu na porę dnia, czy nocy.
Duży, centralny budynek, był niski, ale rozległy. Stanowił główną siedzibę matki chłopaka - była to szwalnia, gdzie powstawały piękne Yukaty, kimona oraz wszelkiej maści inne odzienia, często szytę na miarę czy zamówienie. W tym budynku pracowało kilkanaście kobiet, większość z nich przychodziła do pracy z zewnątrz, toteż tłum na podwórzu był czymś w miarę normalnym. Praca w szwalni kończyła się w okolicach godziny piętnastej, wtedy też tłok stawał się mniejszy.

Drugi budynek, usytuowany na wschodniej części ziemii, stojący około piętnastu metrów od szwalni, był wysoki, piętrowy - rozległy. Z górnych pięter można było podziwiać fale rozbijające się o klify, które były niejako częścią ziemii Kagamiego. Budynek będący domem Harukiego był ogromny. Wewnątrz, na piętrze znajdowały się trzy gościnne pokoje oraz dwie sypialnie. Na parterze natomiast, znajdowały się dwa pokoje gościnne, ogromna jadalnia z widokiem na morze, otwarta kuchnia, połączona z jadalnią. Prócz tego ogromny pokój gościnny oraz spory przedpokój, w którym zawsze skrzętnie poukładane były wszelkie buty, zaś na specjalnym stojaku stały wykonane z bambusa oraz rzemieni japonki. Na parterze znajdowała się również biblioteka oraz gabinet ojca - Kagamiego.

Po za tymi dwoma dużymi budynkami, były tutaj także mniejsze segmenty. Jednym z nich był mały kwadratowy budynek zaraz obok budynku mieszkalnego. Była to po prostu sauną, używaną głównie w zimowe dni, przez Harukiego, jego rodziców i gości. Zrobiona w całości z drewna, wewnątrz posiadała trzy stopniową ławę, dzięki czemu każdy z odwiedzających mógł wybrać poziom ciepłoty. Sama sauna była dosyć sporych rozmiarów, bowiem mogła pomieścić wewnątrz do dwunastu osób - cztery osoby na jeden poziom ławy.

Po drugiej stronie kompleksu, znajdował się sporych rozmiarów basen, mający kształt fasolki. Wokół niego wyłożona granitową kostką posadzka, a na niej kilka wygodnych, zrobionych z bambusa foteli. Woda wewnątrz basenu, ze względu na sąsiadowanie z gorącymi źródłami zawsze była ciepła, bez względu na porę roku. Nie była gorąca, lecz ciepła, dzięki czemu zawsze była 'w sam raz'. Krystalicznie czysta. Zimą nad basenem tworzył się mały obłoczek mgły. Wokół basenu zaś rozciągały się segmenty drewnianych ścianek w różnorakie wzory, sprawiając, że powietrze mogło swobodnie sobie przelatywać, zaś widoki były znacznie ograniczone. Prócz tego, co segment były tam dosyć grube filary, zaś nad basenem, w deszczowe dni, rozciągała się materiałowa osłona, mająca na celu ograniczenie mieszanie się deszczókwi z wodą w baenie.

Cała posiadłość robiła oczywiście spore wrażenie. Niemniej nie była ona chroniona przez straże, czy też ogrodzona wysokim płotem. Jedyne co oddzielało posesję od reszty dzielnicy mieszkalnej, był wysoki żywopłot, zawsze przystrzyżony na idealną wysokość, około metra i trzydziestu centrymetrów.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

Haruki dzień swoich dziewiętnastych urodzin spędzał sam, całkiem sam. Nawet on zapomniał o tym, że własnie dziś jest jego święto. Na prośbę ojca od samego rana przesiadywał w ich domowej bibliotece, przekładając kolejne zwoje z miejsca na miejsce, odkurzając dokładnie specjalną małą ziomtką kolejne papirusy, czy drewniane regały. Cóz, był to zdecydowanie jeden z nudniejszych dni. Wreszcie usiadł przy biórku, stojącym na samym środku gabinetu, zaczął porządkować róznego rodzaju pieczęci, woskowe świece czy innego rodzaju pierdółki.

Do biblioteki nagle wszedł ojciec Harukiego - Kagami. Wiedział on, że Shabondama planował wyprawe za morze, niestety - tam nie było zbyt kolorowo, a sam Kagami dowiedział się o tym stosunkowo niedawno. Wszedł do wewnątrz, zaplatając dłonie na klatce piersiowej. Uśmiechnął się do syna.

- Haruki... Twoje plany, co do wypadu na kontynent, jesteś co do tego pewien? - zapytał dosyć spokojnie, wiedział, że Shabondama chciał zabrać ze sobą Hotaru, tym bardziej miał co do tego wątpliwości.

- Tak. Dlaczego pytasz tato? - zapytał zupełnie szczerze. Nie miał pojęcia o tym, co działo się na kontynencie. Ba - nigdy nawet się nad tym nie zastanawiał.

- Na północy trwa wojna - wojna jednak nie wpływa na jeden ród czy szczep, a całą politykę w około. Nie wiem czy to dobry pomysł, byście ruszali właśnie teraz, może lepiej to przeczekać? - zadał mu pytanie, tym samym drapiąc się po głowie. - Z drugiej strony, tak długo jak będziecie omijać Sogen, powinniście być bezpieczni. - westchnął ojciec Haru, po czym przyjrzał się jego pracy, uśmiechnął się, a nastęnie odwrócił się i wyszedł z bilbioteki, ale również z całego budynku. Stał teraz na zewnątrz pusczając sobie małe, wesołe bańki, ulatujące w górę.

Haruki nie odpowiedział, milczał. Żal i smutek wkradły się w jego serce. Niemniej jednak zajęty swoją pracą, porządkował dalsze zwoje i papirusy, pieczecie i róznego koloru woski. Musiał być pewien, że wszystko jest na swoim miejscu. Dochodziła godzina trzynasta, a w jego żołądku powoli zaczynały kiszki marsza grać. Lada moment miał być gotów wyjśc z tego gabinetu, by coś zjeść, nie mógł jednak tego zrobić, zanim wszystko będzie uporządkowane.

[Hotaru]

Dzisiaj był naprawdę bardzo ważny dzień – urodziny Harukiego! Hotaru nie mogła przepuścić takiej okazji i z nim się nie spotkać. Miała zacnie obmyślony plan, co będą robić, ale musiała najpierw wszystko przygotować – wstała więc wcześniej niż zwykle i wzięła się do pracy – poszła na lokalny targ, żeby kupić rybę, trochę warzyw, glony i owoce – będą na deser! Gdy wróciła do domu wzięła się za gotowanie ryżu, przyszykowanie wszystkiego pod roli sushi, które Haru tak bardzo lubił. Oprócz tego były też onigiri z pastą z czerwonej fasoli, pokrojone kawałki liczi i słodkie dango. Wszystko zostało zapakowane w bambusowy pojemnik na bento. Oprócz tego z piwniczki wzięła sake – nie była wielką fanką alkoholu, no ale raz na jakiś czas nie zaszkodzi, prawda? Wszystko zapakowała w specjalnie złożoną chustę, która zrobiła jej za torbę – furoshiki nauczyła się od matki i wiele razy w życiu się jej przydało!

Zawsze czuła się trochę niepewnie, gdy przychodziła do domu Harukiego. Jej to była tak naprawdę niewielka chatka, w porównaniu do tego, gdzie mieszkał Shabondama. I zawsze gdy tam się pojawiała, czuła się trochę jak słoń w składzie porcelany – wszyscy tacy eleganccy, odziani w jedwabne kimona… Dzisiaj może nie będzie jednak tak źle, bo zamiast monpe i keikogi, postanowiła założyć bawełnianą yukatę. Nie zdarzało się to często, no ale w sumie okazja do tego była, więc co stało na przeszkodzie? Materiał był w jasnym, liliowym kolorze. Białą nitką były na nim wyhaftowane wzory przypominające paprocie. Białe obi, starannie zawiązane z tyłu na kokardę, idealnie pasowało do yukaty; Włosy Hotaru spięła w koczek, w który też włożyła ozdobną spinkę z kwiatem wiśni. Na nogach miała białe skarpety i drewniane sandały. Można powiedzieć, że była gotowa.

Musiała przejść się kawałek ze swojego domu do posiadłości Shabondamy. Wielkość tych rezydencji sprawiała, że czuła się przytłoczona jak zawsze, pomimo że przecież była tu tak wiele razy i nikt nigdy nie zrobił niczego, przez co miałaby się czuć gorsza; Przed domem spotkała ojca Harukiego, pana Kagamiego. Hotaru ukłoniła się mu na przywitanie.

- Dzień dobry, Shabondama-dono. – Mizutama darzyła ojca Haru ogromnym szacunkiem i była wdzięczna za to wszystko, co zrobił dla niej i dla matki. Nigdy mu się chyba za to nie odpłaci. - Jak się pan miewa? – zapytała uśmiechając się delikatnie do mężczyzny. – Haruki ma dzisiaj urodziny, więc pomyślałam że wpadnę i go porwę na parę godzin, mam nadzieję, że to nie będzie problem? – zapytała Kagamiego.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

Haruki kontynuował swoją pracę, gdy przed domem pojawiła się Hotaru. Kagami natomiast widząc dziewczynę uśmiechnął się szeroko - a jego uśmiech był praktycznie taki sam jak ten, należący do jego syna. Ukłonił się delikatnie na widok nadchodzącego gościa.

- Dzień dobry Hotaru. Ja mam się świetnie! Dziękuję, ale chyba nie ja jestem powodem Twojej wizyty, co? - powiedział spokojnie widząc, że Hotaru ubrana była dosyć wyjątkowo jak na nią. Dmuchawka, która wcześniej była w jego ustach, teraz była złapana pomiędzy dwa palce lewej dłoni. Prawą zaś wskazał na drzwi za sobą. - Ah, tak - urodziny Haru... Sam o nich zapomniałem, zresztą... on chyba też o nich zapomniał. Oczywiście, że nie mam nic przeciwko! - powiedział lekko zakłopotany. Przeczesał białą czuprynę, wzdychając ciężko. - Ale ten czas leci. Haruki jest w bibliotece, porządkuje zwoje, papiery - zrobisz mu niezłą niespodziankę!

Kagamiemu było trochę wstyd - zapomniał przez te wszystkie misje, zadania, treningi o tym, że jego Syn kończył własnie 19 lat. Nie chciał jednak psuć tej dwójce popołudnia. Nie zamierzał również stawać im na drodze, przecież biblioteka może być posprzątana w innym terminie. Uśmiechnął się, po czym pochylił się nad Hotaru, uśmiechająć się i przymykając oczy.

- Dziękuje Hotaru, że pamiętasz o takich rzeczach. Cieszę się, że właśnie takich przyjaciół ma Haruki. - powiedział, po czym wyprostował się i ruszył przed siebię, w stronę szwalni, zapewne skonsultować się z matką chłopaka. - Bawcie się dobrze! - pomachał jej jeszcze na dowidzenia - dziewczyna dobrze wiedziała gdzie znajdowała się biblioteka. Mimo, że nie przychodziła do posiadłości Harukiego zbyt często, powinna dać sobie radę.

Shabondama ciągle był z głową w papierach, segregując, przekładając, układając. Chciał mieć już za sobą to porządkowanie bilbioteki ojca, niestety - do końca miał jeszcze całkiem sporo do zrobienia. Odsiecz na szczęście była w drodze!

[Hotaru]

Hotaru wcale by się nie zdziwiła, gdyby Haruki zapomniał o swoich własnych urodzinach – to było do niego takie podobne! Jednocześnie nigdy nie zapomniał o jej i zawsze coś dla niej w ten dzień przygotowywał. Co prawda w zeszłym roku nie byli w nastrojach na świętowanie. I mimo że rana po stracie ojca wciąż się zabliźniała, to mimo wszystko chciała by ten dzień był szczęśliwy i spędzony w miłej atmosferze – dlatego postanowiła przygotować dla niego małą niespodziankę z tej okazji. Zwłaszcza, że to zwykle Haru do niej wpadał, nie na odwrót, więc to na pewno będzie miła odmiana.

– Cieszę się, że wszystko w porządku – powiedziała, uśmiechając się do Kagamiego. - Zapewne był pan bardzo zajęty ostatnimi czasy. – Nie obwiniała czy nie oceniała w żaden sposób ojca Haru o tym, że zapomniał o fakcie urodzin swojego syna. Prawdę powiedziawszy, to nawet rozumiała. Był na wielu, trudnych misjach, miał wiele rzeczy na głowie… plus sam Haruki o tym nie pamiętał. – Pewnie siedzi w tej bibliotece kilka dobrych godzin! – Gdy Haru się dobierał do zwojów, to potem mógł zniknąć na cały dzień, zwłaszcza, że zawsze przykładał się do swojej pracy. – Dziękuję bardzo, Haru na pewno się ucieszy. – Wyciągnie go pewnie w środku porządkowania, więc to było miłe ze strony Kagamiego, że nie miał nic przeciwko, by go na te parę godzin porwała.

Czas mijał naprawdę bardzo szybko. Hotaru miała wrażenie, jakby dzień ich poznania miał miejsce raptem kilka tygodni, a nie lat temu. Przeżyli ze sobą wiele, ale jeszcze dużo było przed nimi – tego dziewczyna była pewna i się cieszyła na samą myśl o chociażby podróży na kontynent – rozmawiała z matką i ta nie miała nic przeciwko, zwłaszcza, że ostatnio czuła się znacznie lepiej. Mizutama nie wiedziała jednak o rzeczach, które się zza morzem działy, o wojnie na północy… no ale zapewne to będzie coś, co z Haru obgadają.

– To nic takiego. Haruki zawsze też pamięta o moich urodzinach – powiedziała trochę zawstydzona słowami pana Shabondamy. – Dziękuję i będziemy, obiecuję! – dodała zaraz potem. Na pożegnanie się ukłoniła jeszcze i ruszyła w stronę biblioteki. Może nie bywała tu zbyt często, ale mimo wszystko to było na tyle wystarczające, żeby bez problemu dotarła na miejsce. Cichutko otworzyła drzwi, starając się, żeby nie wydobyły z siebie żadnego dźwięku. W drewnianych sandałach nie było to łatwe, ale chciała po cichutku zaszła Harukiego od tyłu i położyła swoje drobne dłonie na jego oczach. – Zgadnij kto to! – powiedziała. Mimo że Haru nie widział jej twarzy, to ton jej głosu był wystarczający, by chłopak wiedział, że ta się uśmiechała. I to szeroko. – Wszystkiego najlepszego, Haru. – Dodała zaraz potem, odsłaniając już oczy chłoapaka.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

Kagami z uśmiechem na twarzy odszedł w stronę szwalni, a Hotaru zapewne ruszyła szybko do wnętrza budynku. Haruki zaś w tym czasie, odwrocony w stronę okiennic, przekładał papiery z jednej sterty na dwie różne kupki. Oddzielał dokumenty dotyczące wypraw i misji ojca, czasami je czytając od nudnych kwitów dotyczących szwalni i zamówień z nią związanych. Nie było to najciekawsze zajęcie, jednak mimo wszystko mogło być gorzej. Jego zabieganie i ciężkie treningi w ostatnim czasie sprawiały, że chłopak kompletnie zapomniał o swoich własnych urodzinach, na jego szczęście była na świecie osoba, która nigdy o nich nie zapominała. Zawsze starała się sprawić, że taki dzień będzie dla chłopaka wyjątkowy. Mowa oczywiście o osobie, która teraz cichutko przemieżała kolejne metry posiadłości Shabondamy, chcąc dostać się do biblioteki - Hotaru.

Może, gdyby chłopak nie był zajęty segregowaniem papierów, zwróciłby uwagę na cichutki stukot sandałów o drewniany parkiet. Teraz jednak był zbyt zajęty by odwodzić głowę i sprawdzać kto wszedł do pomieszczenia. Fakt, że starał się być cicho wskazywał, że nie chciał Haru przeszkadzać, a to chłopakowi odpowiadało. Nagle jednak poczuł ciepły dotyk małych, delikatnych, kobiecych dłoni - które zasłoniły jego oczy. Wziął wdech przez nos, próbując tym samym wyłapać odrobinę zapachu, osoby która stała za nim. Po chwili jednak usłyszał anielski głos swojej małej przyjaciółki. Uśmiechnął się szeroko, prawdą dłonią dotknął jej ręki, gładząc ją delikatnie, jakby chcąc się upewnić, że to na pewno Hotaru.

- Hotaruu! - powiedział wesoło, a następnie usłyszał jej 'wszystkiego najlepszego'. Delikatnie się zmieszał, tym samym odzyskując wzrok. - Najlepszego? Czekaj, to dzisiaj? Cholera! Na śmierć o nich zapomniałem, dziękuje! - powiedział, po czym bardzo szybko wstał z krzesła, na którym siedział jeszcze ułamek sekundy wcześniej, jedną ręką złapał się za czoło, a drugą wsparł o biurko, widząc trzy, nie do końca posegregowane kupki westchnął jedynie ciężo. - Przepraszam Hotaru, ale musze tu skończyć, a zostało całkiem sporo... Kagami nie będzie zadowolony jak tak po prostu zniknę, obiecałem mu, że zrobie tu porządek. - powiedział, smutnym głosem, widząc jak zjawiskowo wyglądała jego przyjaciółka. Włosy spięte, eleganckie ubranie. Był pod wrażeniem, to też tym bardziej było mu przykro, że nie będzie mógł się wyrwać z domu, by spędzić z nią popołudnie.

[Hotaru]

Gdyby Hotaru była ubrana tradycyjnie w swoje monple i buty „shinobki” to pewnie nie wydałaby z siebie żadnego dźwięku, jednakże jej obecny strój trochę uniemożliwiał bycie bezszelestną. Nie przywykła do noszenia na co dzień yukaty, więc miała poczucie, jakby trochę ją ograniczała, no ale to nie ma większego znaczenia, bo przecież będą tylko spokojnie spędzać popołudnie i nie planują żadnych treningów czy innych akrobacji – nawet by mu na to nie pozwoliła! Dzisiaj były jego urodziny i miał sobie zrobić dzień przerwy. Jak nie potrenuje to nic się nie stanie.

Uśmiechnęła się jedynie, czując jego dłoń na swojej, jakby chciał się upewnić, że to była ona. Hotaru we swojej osobie, a któż mógłby to być inny? Co nie zmienia faktu, że cieszyła się, że niespodzianka wyszła i że tak zareagował na widok jej osoby. To zwykle on ją odwiedzał, teraz przyszła pora na zamianę.

– Zdecydowanie musisz odpocząć, skoro o własnych urodzinach zapominasz! – skarciła go nieco, kręcąc głową z dezaprobatą. Tak być nie może, co to, to nie! – A Twoim ojcem się przejmować nie musisz, spotkałam go przed domem i pozwolił mi Cię porwać na parę godzin. – Nie dodała tego, że pewnie mu się głupio zrobiło, że zapomniał o urodzinach własnego syna i kazał mu w tak specjalny dzień sprzątać bibliotekę. – I szkoda by było, żeby tyle dobrego jedzenia poszło na marne… – powiedziała, podnosząc swoją torbę, w której było ich bento. O sake na razie nie zamierzała wspominać, co by nie zdradzać wszystkiego od razu. – To jak, dasz się namówić? Przyjdę jutro i pomogę Ci skończyć te porządki. – Miała nadzieję, że to sprawi, że Haru się przekona i nie będzie miał wyrzutów sumienia ze względu na porzucenie biblioteki w połowie roboty. No ale dzisiaj był naprawdę specjalny dzień, na dodatek była piękna pogoda, więc szkoda byłoby ją zmarnować, siedząc w domu!

Hotaru z wyczekiwaniem spoglądała na decyzję Harukiego. Jeżeli stwierdzi, że musi to skończyć, to nic się nie stanie – zjedzą bento po prostu u niego w domu, pomoże mu to ogarnąć jeżeli będzie chciał… ale zdecydowanie chciałaby z nim wyjść na zewnątrz i spędzić miło czas aż do samego wieczora! To była zdecydowanie bardziej miła wizja niż siedzenie cały dzień w bibliotece zawalonymi zwojami, papierami i cholera wie czym jeszcze, no ale decyzja już należała do Haru.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

Pracoholizm, treningoholizm, zwał jak zwał. Choroba na którą ostatnimi czasy cierpiał haruki. Non stop coś robił, jak nie czytał zwojów, to trenował fizycznie, lub też wzmacniał swoje reberu. Non stop coś, nie miał nawet czasu na zajęcie się samym sobą. Był tak zapracowany, że zapomniał nawet o własnych urodzinach, a to już było lekką przesadą. Zmrużył oczy, słysząc, jak Hotaru karci go za jego zapominalstwo. Cóż, nie mógł jej się dziwić, na jego szczęście dziewczyna zdążyła porozmawiać z jego ojcem, co przyniosło mu niebywałą ulgę. Uśmiech powrócił na usta chłopaka.

- Przepraszam... ostatnie tygodnie były bardzo intensywne. Non stop trenowałem, ale przynajmniej było widać efekty. - westchnął, po czym spoglądając na torbę. W brzuchu zaburczało tak, że zapewne sam Kagami mógł usłyszeć, jak kiszki grały mu marsza. Był głodny, bardzo głodny. Z uśmiechem na twarzy pokiwał głową w górę i w dół.

- Cieszę się, że Kagami nie miał nic przeciwko. Ja też nie zamierzam odmówić pysznego jedzenia! Zwłaszcza, że się tak napracowałaś! - powiedział wesoło, po czym podszedł bliżej dziewczyny, wystawiając delikatnie język, przygryzając go na moment zębami. - Co dobrego przygotowałaś? No i gdzie masz zamiar mnie porwać, co? - zapytał, po czym machnął dłonią na dokumenty. - Tym się nie przejmuj, poradzę sobie. Zapomnijmy o tych papierkach. Idziemy? - zapytał, zniecierpliwiony, to Hotaru była przewodnikiem dzisiejszej wycieczki. Haruki był bardzo szczęśliwy, cieszył się, że mógł na nią liczyć. Czekał jeszcze na informację odnośnie tego, gdzie planowała ich zabrać.

Chłopak stał wyprostowany, poprawił swoją Yukatę, tak by wyglądać wyjściowo - nie ubrudził się, toteż nie widział powodu dla którego miałby pójść się przebrać. Poprawił wiązanie pasa, a dmuchawkę przesunął nieco bardziej w bok. Włosy przeczesał jedynie dłonią, same zwykle się układały, dlaczego tym razem miałoby być inaczej. Był gotów do wyjścia, na ustach gościł szeroki uśmiech, a jego wzrok nie mógł się oderwać od Hotaru, działała na jego spojrzenie jak magnes. Strój, fryzura, jej uśmiech. To wszystko sprawiało, że nie mógł oderwać od niej oczu.

[Hotaru]

Po części rozumiała fakt dużej ilości pracy czy treningów – sama przecież miała podobnie. Miała wiele na głowie, musiała pomagać matce, trenować, czasem złapać jakąś robotę – bo mimo wszystko chciała być jak najbardziej samodzielna, żeby nie być zależną od rodziny Harukiego. Nie zamierzała cały czas polegać na dobroci rodziców Haru – była wdzięczna za ich pomoc, za wszystko co zrobili… Gdyby nie koneksje Kagamiego, to zapewne wciąż byłaby w wojsku, a jej matka… miałaby się naprawdę źle. O ile w ogóle by się jeszcze miała, a nie umarła z samotności i rozpaczy.

- No wiem, wiem. Znam sytuację. Pochwalisz mi się co tam się nauczyłeś. Ja też nie próżnowałam! – powiedziała, uśmiechając się do chłopaka. Nie ma nic lepszego niż zauważenie progresu w stawaniu się coraz to bardziej silniejszym shinobi czy kunoichi. Mizutama zawsze była szczęśliwa, gdy udawało się jej opanować jakąś trudną technikę. – Jakby miałby Ci odmówić chwili przyjemności w urodziny? – Kagami wydawał się jej zawsze bardzo ciepłym człowiekiem, który zawsze Harukiego wspierał. – Niespodzianka, dowiesz się, gdy będziemy na miejscu! – Miała w swojej głowie cały pomysł jak spędzą te popołudnie. W porównaniu do Harukiego miała plan, nad którym bardzo długo myślała. – Idziemy. – Uśmiechnęła się.

Poczekała aż Haruki poprawi yukatę. Wyszli z rezydencji i skierowali się w stronę wyjścia z wioski. Pogoda była naprawdę bardzo piękna, to trzeba przyznać! Lato było tak naprawdę coraz bliżej i było to czuć – słońce świeciło dosyć intensywnie, ale nie było jeszcze bardzo gorąco. Można powiedzieć, że tak w sam raz! Mizutama zdecydowanie była podekscytowana dzisiejszym dniem. Miała nadzieję, że Haru się spodoba to, co dla nich zaplanowała… Zwłaszcza, że to nie były tylko jego urodziny, ale także siódma rocznica ich przyjaźni. Mieli co świętować!

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

Poprawienie Yukaty trwało zaledwie kilka chwil, chłopak następnie już gotowy uśmiechnął się. Posiadanie planu było dobre, ale czy życie nie było ciekawsze, gdy żyło się chwilą? Łapało każdą cząstkę pozytywnej energi przetwarzając ją w niesamowite wspomnienia? Zdaniem Harukiego tak właśnie wyglądało szczęśliwe życie - pozbawione skurpulatnie zaplanowaje przyszlości, pozbawione zbędnych obaw i lęków. Jeżeli coś miało pójść źle, to przecież zawsze była możliwość, że pójdzie dobrze - prawda? Więc po co miał przejmować się tym, co stanie się gdy coś pójdzie nie tak. Kompletna strata czasu zdaniem Haru.

- Pewnie, że się pochwale! Teraz jestem prawie pewny, że ze mną jesteś bezpieczna. - powiedział z dumą w głosie i szerokim uśmiechem na twarzy. Na drugie zdanie dziewczyny, nieco się skrzywił. Po czym w sumie, w formie żartu powiedział cicho pod nosem. - To Ci dopiero... wiedział, a i tak zagonił mnie do roboty, tyran jeden. - zaśmiał się na koniec. Oczywiście, że nie myślał tak o swoim ojcu. Uważał go za cudownego człowieka, ale czasem na każdego warto ponarzekać, w końcu życie byłoby nudne, gdybyśmy zawsze tylko wszystkich zachwalali. Chłopak złapał jedną ręką za torbę, którą miała przy sobie dziewczyna, delikatnie ciągnąc w swoją stronę, jakby próbując dać jej do zrozumienia, że nie będzie przy nim nosić ani dźwigać. - Ja to wezmę Hotaru, wystarczająco się napracowałaś przygotowywując to wszystko. Proszę! - powiedział, po czym zdjął torbę z jej prawego ramienia. Założył ją sobie na ramię, dokładnie tak samo jak miała ją założoną Hotaru. Z uśmiechem, pełnym dumy wyszedł za nią z posiadłości. - Idziemy. - rzucił na koniec, przytakując tym samym dziewczynie.

Ruszyli w stronę wyjścia z wioski, a chłopak dorównywał kroku Hotaru. Szedł po jej prawicy, a jego lewa ręka co jakiś czas mimowolnie muskała ramię dziewczyny. Po prostu... coś jednak blokowało go przed złapaniem jej dłoni - pomimo jego entuzjazmu, optymizmu, nie chciał niczego spierdzielić, nie chciał by cały nastrój i ta bajkowa wręcz otoczka prysła niczym... mydlana bańka. Kiedy Hotaru odwracała na niego wzrok, ten jedynie się uśmiechał, był szczęśliwy - bo był przy osobie, którą... kochał? Cóż, przyjaźń jest jedynie przystanią miłości czyż nie?

2x Z/T -> Rzeka

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Zima 391 roku.

Ostatnie miesiące Haruki spędził głównie na prostych pracach. Wyprawie do serca cesarstwa wraz ze swoją wybranką serca, no i co najważniejsze, na szlifowaniu swoich zdolności, rozmyślaniu o tym, co teraz będzie - trwała bowiem wojna, a cesarstwo aktywnie w niej uczestniczyło. Ojca w domu było coraz mniej, toteż Białowłosy miał dużo więcej do roboty. Krótko mówiąc, zaczęło się robić ciężko, ale mimo to, wśród tego całego zamętu, Shabondama starał się znajdować chwile dla swoich bliskich. Chwile dla siebie, by móc polepszać swoje zdolności...

  Ukryty tekst

Dom Hotaru

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Jesień 392 roku.

Poprzednia lokacja: Dom Hotaru

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Jesień 392 roku.

  Ukryty tekst

Z/T->Sklep z wyposażeniem