Dom Hotaru

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Jesień 392 roku.

Poprzednia lokacja: Posiadłośc rodziny Shabondama

Kolejne godziny, dni, tygodnie, miesiące i lata mijały. Wojny, które rzucały mroczny cień na kontynent przemijały, a po nich - dochodziło do pokoju, kolejne konflikty pewnie już tliły się gdzieś na horyzoncie, jednak jak narazie nic nie wskazywało na to, że kolejne walki miały mieć miejsce. Czas pokoju - to czas w którym zarówno ludzie w cesarstwie jak i Ci na kontynencie w zdecydowanej większości mogli odetchnąć z ulgą. Jego ojciec również miał mniej do roboty. W końcu w czasie pokoju potężni shinobi często mogli po prostu sobie nieco zluzować. Odpocząć.

Haruki wraz z rodzicami, ruszył pieszo - nie chcieli używać baniek do transportu, zwłaszcza, że mieli odwiedzić jego oczko w głowie. Powolne tempo nie przeszkadzało zarówno młodzieńcowi, jak również jego ojcu czy matce. Podczas spaceru mieli możliwość spokojnie porozmawiać, co jakiś czas podróżując w milczeniu. Nie chcieli wyczerpać wszystkich tematów, a tych... jak to zwykle bywa gdy ojciec wracał do domu - było całkiem sporo.

Po niespełna dwóch godzinach powolnego marszu, wreszcie przybyli do posiadłości, albo raczej skromnego domu Hotaru. Nie było tu tak ogromnych powierzchni co w ich posiadłości. Nie było też kilku ogromnych budynków, a zaledwie jeden, średniej wielkości domek. Był jednak schludny. Mała budka z drewnem poustawianym wręcz w idealnej harmonii. Zima miała nadejść lada moment, więc drewna było całkiem sporo. Dużą część porąbał sam Haruki, jednak nie znaczyło to, że Hotaru w tej kwestii nie była równie pracowita co jej chłopak. Zawsze dbała o dom i swoją matkę, co zawsze sprawiało, że Shabondama był wypełniony dumą. Dumą, że to właśnie ona kroczy u jego boku dzień w dzień.

Będąc przed domem, Haruki powoli podszedł do drzwi, w ręku trzymając dosyć spory kosz, zamykany z obu stron, przykryty dodatkowo białą hustą. Nie czekając zbyt długo, zapukał delikatnie w drzwi, czekając, aż pojawi się w nich Hotaru. Pomimo tego, że byli razem, wciąż pukał, jak gdyby był kimś obcym, a przecież nim nie był. Tak jednak został nauczony, by nigdy nie wchodzić nieproszonym, nawet, jeśli ktoś na niego czekał. Za jego plecami, trzymając się za ręce stali jego rodzice, z wymalowanymi uśmiechami na twarzy. Haruki jak zwykle nie mógł sie doczekać kolejnych chwil spędzonych wraz z dziewczyną.

[Hotaru]

Czas zdecydowanie płynął szybko… niektórzy mogliby wręcz powiedzieć, że aż za bardzo, jednakże w tym wypadku Hotaru się z tym zdaniem nie zgadzała. Widziała, jak upływające dni, tygodnie i miesiące pomagały jej matce z powrotem do życia i ponownym cieszeniem się z małych rzeczy. Dla Mizutamy było to naprawdę bardzo ważne i się cieszyła z tego ogromnie. Oczywiście, Erin było daleko do tej kobiety sprzed śmierci męża, z drugiej strony jednak – czy Hotaru była taka sama? Zdecydowanie nie. Odejście ojca ją zmieniło, sprawiło, że podjęła życiowe decyzje, z których się już wycofać raczej nie mogła. Nie żałowała oczywiście w żadnym wypadku, jednakże gdyby mogła wybrać, wolałaby żeby tata był z nią i z matką. To chyba naturalne.

Przygotowania do wspólnego posiłku z Haurkim i jego rodzicami zajęło im sporo czasu, jednakże dziewczyna nie mogła się doczekać, zwłaszcza że mimo wszystko nie życie w ciągłym pędzie sprawiało, że nie byli w stanie się spotykać tak często, jakby tego chcieli. Czasami tęskniła za tymi beztroskimi latami dzieciństwa… Zawsze wracała do tych wspomnień z uśmiechem na twarzy, ale to nie oznaczało, że teraz było gorzej! Po prostu inaczej. Stawali się powoli dorosłymi ludźmi, z masą obowiązków na głowie. Pomoc rodzicom, służba Cesarstwu. Zwykła kolej rzeczy, biorąc pod uwagę ścieżkę, którą obrali. Byli ninja, to ich zobowiązywało do wielu rzeczy.
Etap czekania na Haru był bardziej nerwowy aniżeli same przygotowywanie wszystkiego. Hotaru co chwilę spoglądała zza okno patrząc, czy chłopaka nie ma gdzieś na horyzoncie. Siedziała niczym jak na szpilkach, co było skomentowane przez Erin śmiechem, próbując przy tym córkę uspokoić, żeby się tak nie przejmowała, że na pewno wszystko będzie w porządku. Przecież mieli bardzo dobrą relację z rodziną Haurkiego, więc czym się tu martwić, prawda?

W końcu usłyszała pukanie do drzwi. Wstała czym prędzej z krzesła, by podejść i je otworzyć. Z uśmiechem na twarzy. Ubrana była w swoją ulubioną, fioletową yukatę, a włosy miała spięte z tyłu w koczek. Twarz jednak okalały pojedyncze kosmyki, a na czoło spadała grzywka.
– Dzień dobry! – przywitała się najpierw z rodzicami Harukiego, kłaniając im się delikatnie, by następnie spojrzeć na chłopaka i się lekko zarumienić i zaczesać kosmyk za ucho. – Cześć, Haru – powiedziała do niego posyłając chłopakowi uśmiech. Byli już ze sobą trochę czasu, jednakże w towarzystwie czy to jego rodziców, czy też jej matki, czuła się zawsze nieco zakłopotana. – Proszę, wejdźcie – dodała zaraz potem, odsuwając się, by zamknąć za gośćmi drzwi.

W salonie czekała już matka dziewczyny, która również była ubrana w najładniejsze kimono jakie posiadała, choć daleko było mu do tego, w czym na co dzień chociażby chodzili państwo Shabondama. Pomieszczenie było skromne, jednakże wysprzątane na błysk. Na stoliku stojącym na środku pomieszczenia były przygotowane już zimne przystawki, na piecu zaś grzała się zupa miso.
– Proszę, usiądźcie. Haru – kun, Ty tutaj. Hotaru, nalej zupy – pokazała mu miejsce, obok którego była druga poduszka, więc mógł się domyślić, że przyjdzie mu siedzieć obok Hotaru. Jego rodzice byli naprzeciwko, Erin zaś siedziała na „szczycie” stołu. – Mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku? – zapytała kobieta, posyłając rodzicom Harukiego ciepły uśmiech.
W tym czasie Mizutama stała przy piecu i do wcześniej przygotowanych miseczek włożyła najpierw kilka glonów nori, pokrojoną zieloną cebulkę i makaron ryżowy, by następnie powoli zacząć je zalewać, tak żeby przypadkiem się nie poparzyć.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Jesień 392 roku.

Kiedy tylko drzwi do domu Hotaru i pani Erin się uchyliły, Haruki od razu szeroko się uśmiechnął, a następnie delikatnie skinął głową, widząc brzoskiwniowłosą w całej okazałości. Ubrała swoje najlepsze kimono, a to oznaczało, że dzisiejsza kolacja ma być zaprawdę specjalna. Rodzice widząc gest Hotaru jedynie odwzajemnili go, po czym ojciec Haru od razu odpowiedział dziewczynie.

- Daj spokój Hotaru, wystarczy tych uprzejmości. Dobrze Cie widzieć! - uśmiechając się, ruszył powoli przez drzwi, w kierunku pokoju, wraz ze swoją małżonką. Haruki zaś, jak zwykle szeroko się uśmiechał, a gdy tylko dwójka towarzysząca mu przeszła przez próg, ten ruszył za nimi, przytulając stojącą obok drzwi Hotaru. Westchnął cicho. - Cześć, wyglądasz cudownie. Jak zwykle. - uśmiechnął się, łapąc jej drobną dłoń i delikatnie pociągnął ją w stronę przygotowanego stołu. Drzwi powoli się za nimi zamknęły, delikatnie zatrzaskując się. - Dzień dobry! Dobrze panią widzieć! - oznajmił pełen entuzjazmu. - Pomogę Hotaru z zupą! - wyjąwszy zza pasa dmuchawkę i pojemnik na płyn, odłożył je obok swojego miejsca, tym samym odprowadzając wzrokiem rodziców. Zaraz po tym, podszedł szybko do Hotaru, odbierając od niej pierwszy półmisek.

Rodzice chłopaka rozsiadli się wygodnie, ojciec postąpił dokładnie tak samo z dmuchawką, która wyglądała nieco inaczej niż ta syna, zaś sam pojemnik był o wiele bardziej zdobiony. Kolor również się różnił. Barwiony bambus, z którego był wykonany mienił się w różnych odcieniach błękitu i świetnie pasował do Yukaty, którą zwykle ubierał tata białowłosego. Matka natomiast, była ubrana w schludne białe kimono, zdobione błękitnymi wzorami. Idealnie pasowała ona do ubioru ojca.

- Wojna wreszcie się skończyła... - powiedział spokojnie, gdy Haruki podawał mu jego półmisek. - Teraz możecie zrealizować swój plan. Zima w cesarstwie nie jest niczym przyjemnym, wyprawa na stały ląd... To może być wasz ostatni 'gwizdek'. Liderka już nie raz pytała, kiedy mój syn rozpocznie pracę na rzecz klanu. Misji ciągle przybywa, a Ty nadal tylko trenujesz. Najwyższa pora, byś zabrał się do roboty Haruki. - zakończył, a matka jedynie westchnęła cicho, delikatnie się uśmiechająć. - Nie wszyscy są tacy jak Ty, Ayako-dono musi to zrozumieć. - skwitowała krótko wypowiedź swojego partnera. Następnie przerzuciła wzrok na Erin, delikatnie ściskając jej dłoń. - U nas bez zmian Erin. Haruki zajęty Hotaru i własnym treningiem. Wojna się skończyła, więc możemy liczyć na trochę więcej czasu razem. - zakończyła uśmiechając się szeroko.

Kiedy tylko skończyli nalewać zupę, a wszystkie półmiski był już na swoich miejscach, Haruki usiadł krzyżując własne nogi, następnie złapał za pałeczki, które stały nad miską z posiłkiem.

- Ittadakimas. - Powiedział głośno. Uśmiechnął się i zaczekał, aż wszyscy zaczną jeść. Już po pierwszym kęsie ryżowego makaronu, oraz pierwszym spróbowaniu bulionu, Haru jak zwykle zresztą, szeroko się uśmiechnął. - Przepyszne jak zwykle. Hotaru, a Ty? Co myślisz o naszej wyprawie? Może teraz rzeczywiście jest dobry moment na opuszczenie cesarstwa? Słyszałem, że za morzem świętują pokój. Po za tym, ojciec ma rację, później nie będziemy mieli czasu na takie przygody... - zakończył, a następnie złapał kolejną porcję makaronu, wsuwając go sobie do ust, a następnie pomagając sobie pałeczkami, powoli wciągał go do środka.

[Hotaru]

Hotaru mimo wszystko zawsze zachowywała odpowiedni szacunek do rodziców Harukiego, nawet jeśli ci machali ręką twierdząc, że nie potrzeba tyle uprzejmości. Jakby nie patrzeć byli przedstawicielami klanu, który zarządzał całą wyspą, to raz. Dwa byli od niej starsi, mieli wyższy status społeczny. Było wiele powodów dla których dziewczyna powinna zachowywać się odpowiednio grzecznie wobec nich.
– Państwa również, mam nadzieję, że wszystko w porządku? – zapytała, jednocześnie wpuszczając gości do środka. Na słowa Harukiego na temat jej wyglądu zareagowała lekkim rumieńcem i nieco nerwowym zaczesaniem niesfornego kosmyka włosów za ucho. Zawstydziła się dziewczyna, co poradzisz! – Dziękuję, Haru – odparła, jednocześnie nieśmiało zaciskając swoje palce na jego dłoni. Gdy byli sami, była zdecydowanie śmielsza jeżeli chodziło o tego typu gesty.
– Ciebie też Haruki – kun. Hotaru mówiła, że ciężko trenujesz – odrzekła matka dziewczyny, posyłając przy okazji chłopakowi ciepły uśmiech.

Hotaru w pierwszym odruchu chciała wygonić Harukiego, był jej gościem, więc powinien po prostu usiąść i poczekać. Potem jednak sobie przypomniała z kim miała do czynienia i wiedziała doskonale, że chłopak by i tak przystał na swoim, więc po prostu z uśmiechem przyjęła jego pomoc w postaci roznoszenia miseczek z zupą.
– Tylko uważaj, bo gorące! – odpowiedziała z widoczną troską. Jakby się poparzył to by zdecydowanie byłoby niemiło i wolała tego typu nieprzyjemności uniknąć; Gdy już wszystko zostało rozdane, Hotaru usiadła na swoim miejscu, wsłuchując się w słowa ojca Haru. Było w nich sporo racji. Powinni zająć się pracą na rzecz Cesarstwa, to była odpowiednia ku temu pora… wykorzystać te wszystkie umiejętności, które trenowali w praktyce. Pytanie czy byli gotowi? Mizutama wciąż miała ku temu sporo wątpliwości. Miała poczucie bycia nieco nieprzygotowaną… Erin spoglądała ukradkiem na córkę i jej reakcję. Wiedziała doskonale, że nie utrzyma jej w domu, chociażby chciała.
– Musisz się nad tym zastanowić, jeżeli tego chcesz, to korzystaj z okazji. To twoja decyzja – odparła kobieta, spoglądając na Hotaru z uśmiechem. Erin była naprawdę bardzo kochana i zawsze wspierała swoją córkę, niezależnie jaką decyzję by nie podjęła.
– Cieszę się, że Ci smakuje, Haru – odparła najpierw w stronę chłopaka. To było dla niej najważniejsze w chwili obecnej, że to, co ugotowała przypadło mu do gustu. – Też tak myślę. Warto wykorzystać szansę – odpowiedziała, zgadzając się z propozycją wspólnej podróży. Spędzenie zimy poza Cesarstwem na pewno brzmiał jak dobry plan, biorąc pod uwagę fakt, że pogoda zdecydowanie nie rozpieszczała.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Jesień 392 roku.

Posiłek był jak zwykle dobry, nic więc w tej kwestii się nie zmieniło. Rozmowa natomiast, zeszła na nieco poważniejszy temat. Podróż, o której marzyli już przed wybuchem wojny i interwencją cesarstwa... Mogliby wysyłać listy - a gdy nie daj boże skończą się im pieniądze, mogliby po prostu brać misję, nie podlegające cesarstwu. To zawsze jakieś rozwiązanie. Poznawanie nowych osób było czymś, co Haruki lubił, niestety - Hotaru była tą bardziej nieśmiałą osóbką, dlatego też dla niej mogłoby sprawić to mały problem. Niemniej jednak Shabondama nie przejmował się tym zbyt mocno. Chłopak wziął kolejną łyżkę pysznego bulionu, by finalnie na moment odłożyć pałeczki na półmisek, samemu zapierając się o kolana, wyprostował się.

- W takim razie postanowione. - uśmiechnął się szeroko, następnie spojrzał na matkę Hotaru. - Obiecuję, że Hotaru będzie ze mną bezpieczna. Wrócimy cali i zdrowi. - jego wyraz twarzy nie zmienił się nawet na moment, następnie zaś spojrzał na Kagamiego, który siedział na przeciwko nich. Przeczesał czuprynę, wolno przewracając oczyma. - Powiadom Ayako-dono, że po naszym wypadzie na kontynent, zacznę regularnie pracować na rzecz klanu. Zrobie wszystko by nie przynieść naszej rodzinie wstydu. - Gdy tylko skończył mówić, powoli złapał za pałeczki, podwędzając jedną z zimnych przekąsek. Sashimi, które leżały pośrodku stolika, kusiło go od samego początku, dlatego też nie zamierzał czekać zbyt długo. Złapał za kawałek surowej ryby z odrobiną ryżu, a następnie delikatnie wsunął do ust, powoli przeżuwając.

W tym samym czasie Kagami, odłożył pałeczki i uniósł głowę w górę, wpatrując się przez moment w sufit. Wyglądał na mocno zmieszanego, następnie objął delikatnie Mitsumi, przytulając ją do siebie. Po chwili zaczął mówić - dosyć poważnym tonem, z głową zadartą w tył.

- Nasza inwazja na Sogen, nie była najlepszą decyzją... Wielu dowódców Cesarstwa poległo... do tego wszystkiego, kontynent uznał naszą inwazję za nieuzasadnioną. Cesarstwo nie jest tak szanowane jak kiedyś, ba... można powiedzieć, że jesteśmy niemile widziani. Dlatego jeśli zdecydujecie się na tę podróż, lepiej będzie jeśli nie będziecie chodzić i rozpowiadać, że jesteście z cesartswa. Nie namawiam was byście wyrzekali się przynależności do cesarstwa. Po prostu będzie lepiej, jeśli nie będziecie podróżować rozpowiadając wszystkim, że jesteście z cesarstwa, zanim zaufacie waszym rozmówcą, nigdy nie wiadomo, na kogo traficie. - przerwał na moment, następnie skierował wzrok na Hotaru i Harukiego, uśmiechając się delikatnie, by po chwili znów spoważnieć. - Nie mam wątpliwości, że zadbasz o Hotaru. Wiem, że jesteś gotowy zadbać o swoją rodzinę. O jej bezpieczeństwo. Pamiętaj tylko, że gdzieś tam zawsze czai się ktoś, lub coś, co z pewnością będzie przewyższać Twoje zdolności. Zawsze musisz podejmować racjonalne decyzje, a wycofanie się to nic złego. Pamiętaj, że życie mamy tylko jedno - szanuj je Haruki. Szanuj je. - mężczyzna puścił z uścisku Mitsumi. Chwilę później splecione dłonie położył na blacie niskiego stolika. - W Sogen organizowany jest turniej 'Pokoju'. Cesarz planuje tam wyruszyć wraz ze swoimi najbardziej zaufanymi ludźmi. Prócz tego... będę musiał opuścić na jakiś czas Tenkyuu. Na czas turnieju przewidziana jest mobilizacja cesarskiej floty. Dlatego jeśli planujecie wyruszyć, wziąć udział w turnieju - musicie zrobić to teraz, później opuszczenie granic cesarstwa będzie utrudnione, a być może niemożliwe. Na samą podróż, musicie się dobrze przygotować. - zakończył ojciec, poprawiając swoją Yukatę, następnie spojrzał na każdego w pomieszczeniu, smutnym wzrokiem. Pełnym troski i obawy, ale można było w nim zobaczyć również nadzieję. Nadzieję, na to, że jego najgorsze obawy się nie spełnią, a mobilizacja floty cesarstwa, jest tylko próbą ukazania siły, względem kontynentu, który od zakończenia wojny negatywnie spoglądał w stronę morza i wyspy, a nie zbliżającym się kolejnym konfliktem.

Mitsumi objęła mężczyznę, spoglądając w stronę Erin. Uśmiechnęła się szeroko, jakby chcąc ją podnieść trochę na duchu po tym, co właśnie usłyszała, zaś Haruki w tym czasie spojrzał na jej córkę. Chciał zobaczyć, czy na twarzy Hotaru wymalowany jest strach, chciał zapytać, co o tym wszystkim sądzi, ale żadne słowo nie przedostało się przez jego gardziel. Niezręczną ciszę zaś, przerwała jego mama.

- Wygląda na to, że zostaniemy same, będziemy mieli dużo czasu na babskie wieczory Erin! - uśmiechnęła się ciepło, zamykając na moment oczy. - Możemy nawet pomieszkiwać razem, szwalnia powinna prosperować dobrze nawet bez mojego nadzoru. Mam tylko nadzieję, że wszyscy do nas wrócicie z początkiem wiosny. No i najważniejsze - liczę, że będziecie wysyłać do nas listy, poczta zza morza idzie dłużej, miejcie to na uwadze! Obaj! - wskazała palcem zarówno Harukiego jak i Kagamiego. Chcąc dać im do zrozumienia, że to do nich mówi.

- A Ty, Hotaru? Jesteś pewna, że mimo wszystko to dobra decyzja? To rzeczywiście jest nasz ostatni gwizdek. - powiedział, zaciskając swoją dłoń wokół jej palców. Były takie drobne, małe, ciepłe. Dotyk dziewczyny zawsze sprawiał, że serce chłopaka biło nieco szybciej. - Decyzja należy do Ciebie Hotaru. Zrobimy to, na co będziesz miała ochotę. - zakończył chłopak, cały czas wpatrując się w oczy dziewczyny. Przerywając tym samym na moment posiłek.

[Hotaru]

Hotaru nie przepadała za przebywaniem w gronie ludzi, których zbytnio nie znała, jednakże nie było to aż tak wielkim problemem – potrafiła się w takich sytuacjach dostosować, ot będąc przy tym trochę bardziej skrytą i cichą, aniżeli gdy była z bliskimi sobie osobami. Zdecydowanie w jej przypadku potrzeba było więcej czasu, żeby dziewczyna mogła się oswoić z kimś, aniżeli w przypadku Harukiego. Miało to zapewne swoje plusy i minusy – z jednej strony nie ufała ludziom szybko, co było dobre, z drugiej wiele potencjalnych znajomości się nie rozwinęło poprzez te zamknięcie dziewczyny.
Mizutama nie do końca wiedziała jak odpowiedzieć na słowa chłopaka. Po części było jej miło, że ten się o nią martwił i chciał ją bronić, z drugiej… no właśnie. Oboje byli shinobi i jeżeli chciała przetrwać w tym świecie, to musiała być w stanie sama się obronić w razie niebezpieczeństwa, a na takowe prędzej czy później przecież się natkną, czy chcą czy nie. Nie mogła więc polegać, że ktoś wiecznie będzie ją bronił i chronił. Nie z tego powodu postanowiła kroczyć tą samą drogą co jej ojciec, prawda?
– Będziemy wzajemnie pilnować swojego bezpieczeństwa, proszę się nie martwić – odparła z lekkim uśmiechem, kierując swoje słowa zarówno do rodziców chłopaka, jak i własnej matki. Następnie jednak zwróciła się ku ojcu Haru. – Po powrocie również się zobowiązuję do regularnej pracy – dodała. Może i nie nosiła nazwiska Shabondama, jednakże zawdzięczała klanowi naprawdę bardzo wiele, chciała więc się odwdzięczyć za to wszystko, co było jej dane.

Hotaru uważnie słuchała, co Kagami miał do powiedzenia i trzeba było przyznać, że była trochę zaskoczona takim potoczeniem się spraw… Nie brała czynnego udziału w wojnie. Jakieś pojedyncze informacje do niej dolatywały, jednakże nie miała pełnego obrazu tego, jak się potoczyły sprawy. I trzeba przyznać, że informacja o tym, że nie byli mile widziani na kontynencie trochę ją zaniepokoił. W jego słowach było jednak wiele prawdy i racjonalnego podejścia do sprawy. Trzeba przyznać, że czasem zazdrościła chłopakowi, że wciąż miał ojca, na którego mądrości mógł polegać. Mimowolnie kątem oka spojrzała na portret rodzinny, który wisiał w centralnym miejscu pomieszczenia.
– Proszę się nie martwić, będziemy uważać. Zawsze należałam do powściągliwych osób wobec nieznajomych – powiedziała. Najwidoczniej jej brak zaufania do nowo poznanych osób w obecnej sytuacji będzie dużym plusem. Uśmiechnęła się ciepło, jakby chcąc potwierdzić słowa. Czy się bała? Nie, jednakże zdecydowanie była zmartwiona.
– Nie będziemy wiecznie dzieci w zamknięciu trzymać, kiedyś z domu muszą wylecieć, prawda? – odrzekła Erin, starając się nie pokazać aż tak bardzo swojego zmartwienia. To było zupełnie normalne. Jej jedyna córka wyjdzie na zapewne długo, w nieznane – to zaś wiązało się z niebezpieczeństwami. Wierzyła jednak, że zarówno Haru, jak i Hotaru byli na to gotowi.
– Taka okazja może się długo nie przytrafić, więc dobrze z niej skorzystać – odpowiedziała na pytanie Harukiego. Zdecydowanie nie była to łatwa decyzja, zostawienie matki samej będzie dla niej ciężkie, wierzyła jednak, że pani Mitsumi dotrzyma jej towarzystwa, a także podtrzyma na duchu podczas ich nieobecności.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Jesień 392 roku.

Wszystko zdawało się układać w dobry, ułożony plan. Mieli wyjechać na kontynent, spędzić trochę czasu tylko we dwoje i podróżować, zwiedzać nieznane, a gdy wrócą, czynnie działać na korzyść cesarstwa. Ich schemat, był jednak pełen wad i braków - nie wiedzieli gdzie będą nocować, zapewne większość czasu spędzając pod chmurką, nie wiedzieli nawet gdzie dokładnie się udadzą. Teraz jednak nie to było ważne. Ważnym był fakt, że wreszcie podjęli ten pierwszy krok, zobaczyć co jest za morzem. Nigdy tam nie byli, więc zapewne czeka ich tam wiele niespodzianek...

Matka chłopaka uśmiechnęła się słysząc słowa młodej Mizutamy, ojciec natomiast spojrzał dosyć poważnym wzrokiem na chłopaka, by po chwili skinąć głową, jakby dawał im swoją aprobatę. Pałeczkami złapał za odrobinę imbiru, wsuwając go w usta, po chwili westchnął.

- Macie na siebie uważać. Omijać kłopoty i dbać o siebie nawzajem. Chcę zobaczyć was całych i zdrowych najpóźniej z początkiem jesieni... - powiedział, dając do zrozumienia, że oczekuje ich powrotu, nie później niż za około rok. To byłaby bardzo długa podróż, jednak Kagami rozumiał, że miejsce do którego się udają, wcale nie jest najmniejszym skrawkiem ziemii.

Haruki przytaknął, po czym przytulił do siebie Hotaru. Jego dłoń przeczesała włosy dziewczyny, a następnie potarł ją delikatnie po ramieniu. Uśmiech nie schodził z jego twarzy.

- Wyruszymy z początkiem zimy, do tego czasu zrobimy potrzebne zakupy, spędzimy jeszcze trochę czasu z rodzicami. Będziemy na siebie uważać. Mamo, Tato. Pani Mizutama, obiecuje dbać o pani córkę. - ukłonił się delikatnie, a następnie puścił dziewczynę ze swego uścisku, złapał za pałeczki, po czym chwycił za kawałek surowej ryby. - Jedzmy, bo się zmarnuje. - powiedział cicho, po czym zaczął zajadać się przygotowaną kolacją. Co jakiś czas wymieniając kilka słów z resztą zgromdzonych wewnątrz pokoju ludzi.

'Obiado-kolacja' mijała w dosyć wesołym klimacie, tematy rozmów zmieniały się, a zmartwienia jakby odchodziły na dalszy plan. W głowie chłopaka pojawił się niepokój, jakoby mógłby być zbyt słaby by ochronić swoją wybrankę przed ewentualnymi problemami podczas podróży. To był znak, że należy wziąć się za siebie, rozpocząć trening nie tylko opanowania chakry i władania swoim kekkei-genkai, ale również tężyzny fizycznej. To był jego priorytet, głównie podczas nadchodzącej podróży, ale również już teraz - chciał wykorzystać kilka tygodni, które zostały mu przed wypłynięciem na morskie wody. Chłopak co jakiś czas zawieszał się w swoich rozmyślaniach, nie reagując od razu na wypowiadane do niego słowa, zaraz później odpowiadając na nie, jakby z lekkim opóźnieniem. Niemniej jednak starał się rozmawiać jak najwięcej zarówno z Hotaru, jak i z rodzicami czy panią domu.

[Hotaru]

Podjęli decyzję, że chcą wyruszyć na kontynent i zobaczyć trochę świata – to było już coś, a potem pomyślą nad resztą planów. Nad zakupem jakiegoś sprzętu, który może okazać się przydatny w trakcie ich podróży, gdzie dokładnie zamierzają się udać. Będzie trzeba usiąść nad mapą i pomyśleć… Na wszystko przyjdzie jednak czas. Na razie trzeba było się cieszyć rodzinnym obiadem i chwilami spędzonym w miłym gronie, bo przecież o to chodziło, prawda? Nie przyszli tutaj, żeby się zamartwiać nad planami dwójki nastolatków, którym zamarzyło się zobaczyć trochę świata… mimo wszystko już dawno przestali być dziećmi.
– Oczywiście – odpowiedziała Hotaru na słowa ojca Harukiego. Rok to było sporo czasu, nie zmieniało to jednak faktu, że kontynent sam w sobie też był olbrzymi i zobaczenie go na pewno zajmie im trochę czasu. I tak zapewne nie przyjdzie im zbadać każdego zakamarka, jednakże wszystko w swoim czasie; Wtuliła się lekko w Haru, jednak się delikatnie przy tym rumieniąc i zaczesując kosmyk włosów za ucho. Zdecydowanie nie przywykła do takiej otwartości przy rodzicach, nawet jeśli ci wiedzieli, że ta dwójka była razem.

Plan Harukiego, żeby wyruszyć z początkiem zimy miał sporo sensu – pobędą trochę jeszcze z bliskimi, a jednocześnie będą mieli odpowiednio dużo czasu na zrobienie stosownych przygotowań. Jednocześnie dzięki temu unikną największych mrozów. Co jak co, jednak zima w Cesarstwie nie należała do najprzyjemniejszych pór roku.
– Haru dobrze mówi, proszę jeść bo zimne już nie będzie takie smaczne – przytaknęła chłopakowi. Zależało jej na tym, żeby ugościć wszystkich odpowiednio, żeby przypadkiem państwo Shabondama nie wyszli głodni, bo co jak co, ale na to nie mogła sobie pozwolić. Tak więc, jak widziała, że czegoś zaczyna przy stole brakować – jak chociażby herbaty – to oczywiście dokładała. Jak na standardy Mizutamy, to naprawdę była prawdziwa uczta.
– Wiem, że będzie z Tobą bezpieczna – odpowiedziała matka Hotaru na obietnicę chłopaka, posyłając przy tym mu ciepły uśmiech. Mógł jednak po kobiecie zobaczyć nutę zmartwienia… jakby nie patrzeć jej jedyne dziecko miało wyruszyć w daleki świat, który był pełen różnych niebezpieczeństw, czego była zupełnie świadoma, przecież wyszła za mąż za shinobiego, wiedziała z czym ten „fach” się wiązał.

Wbrew pozorom w Hotaru również pojawiały się pewne myśli – zastanawiała się, czy dadzą sobie radę. Trenowali wiele w swoim życiu, ale czy to było wystarczające? Dziewczyna nie była pewna, nigdy nie przyszło jeszcze jej zmierzyć się z takim prawdziwym zagrożeniem. Chciała jednak wierzyć, że sobie poradzą przeciwko temu, co na drodze napotkają i wrócą do domów cali i zdrowi, tak jak obiecali to swoim rodzicom. Mizutama nie przyjmowała żadnej innej opcji do siebie, wszystko musiało być dobrze.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Jesień 392 roku.

Obiad mijał w najlepsze, atmosfera była bardzo miła, zaś rozmowy powoli schodziły na luźne tematy. Haruki gdy tylko miał okazję podjadał kolejne łakocie, szeroko za każdym razem się uśmiechając. Poza treningiem oraz Hotaru, to właśnie jedzenie było tym, co przynosiło uśmiech na jego twarz. Rodzice młodzieńca również zajadali się przepysznymi przekąskami, zupą czy chociażby herbatą przygotowaną przez panią domu oraz brzoskwiniowłosą wybrankę Shabondamy. Mama Harukiego na samą myśl, że będą razem z Erin same przez kolejne kilka tygodni, być może miesięcy snuła kolejne plany, opowiadając przy tym wylewnie - czego to one nie zrobią, podczas nieobecności ich pociech i ojca Harukiego. Padł nawet pomysł wspólnego wypadu na gorące źródła, jednak kto wie - czy kiedykolwiek zostanie zrealizowany.

Wreszcie nadszedł zmrok, zaś Haruki nie był wstanie zmieścić już nawet okruszka ryżu w swój żołądek. Hotaru spisała się na medal dzisiejszego dnia. Niczego nie brakowało, a rodzina Shabondama była wdzięczna za taką gościnę. Co jak co, ale tego nie można było odebrać Mizutamie - zawsze gościła ich z ogromnym szacunkiem, przepychem. Co prawda nie było tutaj zbyt dużo ekstrawagancji, jednak było to coś szczególnego. Tego typu obiady, to nie była byle okazja - to było coś, co zdarzało się rzadko, zważając na status ojca młodzieńca.

Gdy wstali od niskiego stolika, Haruki objął Hotaru, przytulając ją mocno, a następnie ucałował ją w policzek, gładząc parę razy jej dłoń. Mieli zaledwie kilka tygodni do wyruszenia w podróż ich życia, a Shabondama chciał, by podróż ta była udana. Czy się stresował? Owszem, jednak nie było to coś, co mogłoby go powstrzymać.

- Dziękujemy za gościnę. - rzekł Kagami obejmująć Mitsumi, a następnie delikatnie kłaniając się przed Erin i Hotaru. - Jak zwykle jedzenie było wyśmienita, herbata była pyszna, zaś atmosfera jedyna w swoim rodzaju. Mam nadzieję, że uda nam się spotkać w tym samym gronie po waszej przygodzie na kontynencie. Ja również wyruszam do Sogen, Cesarz zmobilizował wojska cesarstwa w związku z turniejem. Mam nadzieję, że będziecie mogli spędzić niezapomniane chwile podczas tej wędrówki. - zakończył, a następnie puścił żonę, podchodząc do tej dwójki, objął ich, przytulając do siebie. Haruki uśmiechnął się, zaś Kagami zamknął oczy, na moment zatrzymując ich w swoim uścisku. Czy było to ich pożegnanie? Być może, jednak ojciec chłopaka nie wydukał z siebie nawet słowa.

- Tato, wystarczy. - powiedział cicho Haruki, a po chwili poczuł jak uścisk się powoli popuszcza. Ucałował raz jeszcze Hotaru, a następnie ukłonił w stronę jej matki. - Raz jeszcze dziękuje za świetną gościnę... - odwróciwszy się do Hotaru dodał pośpiesznie. - Widzimy się jutro, musimy zrobić zakupy. Do wyjazdu mamy jakieś... dwa, może trzy tygodnie, musimy się przygotować. - przytaknął głową na własne słowa, a następnie powoli ruszył w stronę drzwi. - Do zobaczenia! - powiedział wesoło, a następnie powoli przekroczył próg posiadłości Mizutamy. Ruszył wraz z rodzicami w stronę swojego domu. Co jakiś czas spoglądająć w niebo, jakby szukając czegoś w chmurach. Niestety, niczego w nich nie znalazł... Kiedy dotarł do domu, jeszcze przed snem odbył kolejną sesję treningową, korzystając z obecności ojca.

Z/T -> Posiadłość rodziny Shabondama Harukiego