Szlak transportowy

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

I skończyło się tym, że Hiromi zjadła wszystkie czekoladki. Następnym razem Yamanaka będą wiedzieć, żeby nie dawać misternie przygotowanych słodyczy, tylko po prostu rzucić blokiem czekolady. Oczywiście, trochę nie wierzyła, że Azuma nie był "aż takim sympatykiem słodyczy", ale przyjęła jego słowa takimi, jakie były, tym bardziej, że były one miłe. I spowodowały, że sama chciała zrobić coś miłego dla niego.

Złapała się na myśleniu o tym i westchnęła do siebie. Może Azuma miał rację, że ładna buzia może osłabić jej czujność. Tylko może nie tak, jak myślał.

Co do onsenu, nie miałaby nic przeciwko, gdyby Azuma się po prostu pospieszył i dał jej szansę też się wymoczyć, ale fakt, wejście tam razem miało o wiele większy sens. Zresztą, nie było to nic takiego.

- Jeżeli nie chcesz ręcznika, mnie to nie przeszkadza! Jestem medyczką, niejedno już widziałam - zawołała za nim, ale się ucieszyła, że Azuma jeszcze nie miał jej dosyć. Ona sama była zwierzęciem stadnym i energię czerpała z bycia z innymi.

Przygotowanie do wejścia do onsenu zajęło jej trochę więcej czasu - musiała przede wszystkim umyć włosy i je spiąć wysoko, w elegancki pióropusz. Ubrania też przetrząsnęła, żeby nie zostawiać niczego w kieszeniach (zależało jej na chustce od kapelusznika, nie wiedziała dlaczego, ale była ona ważna), po czym oddała brudne ubrania do kosza, a sama owinęła się ręcznikiem i wyszła na zewnątrz.

Wyglądało, że Azumie było wygodnie. Jego ramiona wyglądały na bardziej zrelaksowane niż zwykle, co Hiromi przyjęła z uśmiechem. W końcu mógł odpocząć. Chociaż przez chwilę. Za chwilę znów będą musieli być skupieni. Ale można było sobie pozwolić na bycie nastolatkami na wycieczce, chociaż przez chwilę.

- Wygląda przyjemnie - przyznała i podeszła bliżej, uważając, żeby nie potknąć się na kamieniach. Było jej trochę chłodno, pomimo oparów gorącej wody, dlatego ostrożnie zaczęła wchodzić do wody, dość blisko Azumy. - Ale ciepła! Nigdy nie byłam w onsenie… a ty? Wyglądasz, jakbyś był już bardzo zaawansowanym użytkownikiem.

Nie spieszyła się, była bardzo ostrożna, kiedy powoli się zanurzała - musiała przyzwyczaić ciało do ciepłej wody. Biały, miękki i puszyscy ręcznik miała owinięty wokół siebie. Jego faktura kontrastowała z jej gładką skórą. Wydawało się, że dziewczyna nie ma szczególnie dużego problemu z tym, że jej ręcznik nie ukrywał zbyt wiele. Może ukrywał trochę więcej dekoltu, bo związany trzymał się dość pewnie na pełnych piersiach dziewczyny, sięgał jednak niemal wyłącznie do miejsca, gdzie zaczynały się jej uda. Jeden fałszywy ruch i można było dostrzec odrobinę więcej.

Nie było żadnego fałszywego ruchu.

Hiromi westchnęła, kiedy się zanurzyła w wodzie do samej szyi. Faktycznie, Azuma miał rację, było to przyjemne i relaksujące. Przez chwilę siedziała i pozwoliła swoim mięśniom odpocząć i się rozluźnić, po czym otworzyła jedno oko, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Spojrzała na Azumę.

- Myślę, że w naszych luźnych konwersacjach powinniśmy się skupić na Turnieju Pokoju. Cokolwiek tam się działo, wszyscy wiedzą, bo cały świat tam był. Więc może to być całkiem bezpieczny temat. A to nadal gorący temat i bardzo ważny. Do tego pokazuje, że mimo wszystko klan Uchiha… no trzyma się. I wygrywa, nawet jeżeli ponosimy koszty. Ty walczyłeś… tak? Ja niewiele, wiesz, w szpitalu byłam potem i tam… no taki jeden medyk mnie praktycznie uratował. Używając… zwłok. Makabryczne, ale… no… żyję.

[Azuma]

Zachichotał, gdy usłyszał jeszcze jak Hiromi mówi, że może wejść do onsenu bez ręcznika, bo jako medyczka widziała już niejedno. Oczywiście w to nie wątpił, ale nie wyobrażał siebie nago w wodzie, gdy obok niego miała znajdować się ona, zasłonająca swoje wdzięki. – Niejedno, ale czy niejednego? – wyszczerzył się przy tym, bo dobrze wiedział że Hiromi różnicę pojmie. Rzecz jasna dalej się głupio szczerzył, ale tego już zobaczyć nie mogla, bo zajęła się włosami, a on sam nie zwlekając ruszył do onsenu.

Wszystkie te czynności zajęły zaledwie parę chwil i po kilku minutach, mogli ponownie cieszyć się swoim towarzystwem. Hiromi dołączyła do niego ciasno owinięta ręcznikiem. Ten jeszcze mocniej podkreślał jej wdzięki. Nie wydawała się jednak tym skrępowana. – Na pewno zdaje sobie sprawę z tego atutu, ale czy świadomie z tego korzysta? Hiromi dołączając nie zajęła miejsca naprzeciw, tylko wybrała miejsce dość blisko niego. Gdy westchnęła, uśmiechnął się szerzej. Chwilę później tylko jej broda wystawała ponad taflę wody.

– Ja też nie, ale wiele razy o tym słyszałem.. i o korzyściach i o przyjemności… i różne takie. A teraz potrzebuje tego, czuję dopiero jak napięcie z karku i ramion schodzi - mruknął na koniec, nie udając już że nie patrzy dalej na nią. Lekko się odwrócił tak, że twarzą i środkiem torsu był zwrócony przodem do niej, nogi dalej pozostawiając w tym samym położeniu. I choć się nie stykali, byli naprawdę bardzo blisko siebie. Było tutaj również bardzooo ciepło. – Mogłabyś, Pani Iryoninja? – spytał, wskazując palcem właśnie na kark i mając na myśli rozmasowanie tego miejsca albo zadziałanie leczniczą czakrą.

– Masz rację. Ciesze się, że mi o tym wszystkim mówisz… jest mi… łatwiej - zgodził się, dzieląc nieco brakiem pewności siebie. – To będzie coś nowego dla mnie, ale… nie może być trudniej niż w trakcie Turnieju Pokoju. - westchnął spuszczając wzrok, myślami na sekundę a może dwie, wracając do tamtych zdarzeń. Szybko jednak potrząsnął głową, zdając sobie sprawę z tego jak to mogło wyglądać, gdy spoglądając na siebie nawzajem, nagle rozmówca obniża linię wzroku.

Rozejrzał się za to w koło, doceniając jeszcze raz urok tego miejsca, ale i dostrzegając że była to mała część znacznie większej myśli architektonicznej. – Powiedz mi… Ród Yamanaka lubuje się w sztuce? Co o nich tak w ogóle wiemy… wiesz. Przykładowo, my lubujemy się w dyscyplinie, Akimichi są gościnni, Inuzuka też, ale najbardziej w towarzystwie swoich psów, a Kaminari zasadniczo wolą tylko swoje. A jak jest z Yamanakami? Przemierzając Saimen, rzucił mu się w oczy niesamowity spokój, opanowanie bijące z tej osady. No i niewątpliwie szacunek… bijący do Inoachiego, a to był tylko (ale i aż) Kogo, nie starszy ani nie Shirei-kan.

Gdy Hiromi przystała na jego prośbę, zajął odpowiednią pozycję, to znaczy wyciągnął ramiona na krawędź onsenu, skrzyżował je, a następnie oparł na złączonych dłoniach brodę. Hiromi mogła wyraźnie dostrzec, że choć jej towarzysz nie posiadał imponującej muskulatury, to jego gładkie ciało miało wyraźnie zarysowane mięśnie. Gdyby tylko więcej jadł…

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Woda była bardzo przyjemna, Hiromi musiała to przyznać. Mogłaby się do tego uczucia przyzwyczaić. Czuła ciepło przenikające przez swoje ciało. I obecność obok, która dodatkowo rozgrzewała.

Kiedy odwrócił się do niej, zrobiła to samo, tyle że ona przesunęła się całkowicie, odwracając się do niego przodem i podwijając nogi pod siebie, żeby było jej wygodnie. Trochę się przez to wynurzyła z wody, odsłaniając ramiona. Jej spojrzenie najczęściej było skierowane na jego twarz, ale dość oczy często uciekały na jego szyję lub tors. Większość była schowana pod wodą, ale Hiromi obserwowała krople wody - lub potu - powoli sunące po jego skórze, zatrzymując się na obojczyku. Pilnowała się jednak, żeby za długo się nie przyglądać i... było to trudne.

Kiedy poprosił ją o pomoc w rozmasowywaniu spiętych mięśni, niemal natychmiast poruszyła się, wyprostowała, przysunęła się i wyciągnęła ramiona, żeby dotknąć dłońmi jego karku, delikatnie przyciskając palce do jego napiętych mięśni. Była blisko, spojrzała w jego oczy, uśmiechnęła się, a potem skinęła głową, biorąc z powrotem swoje dłonie.

- Tak, jesteś bardzo spięty - przyznała i poczekała, aż się odwróci i ułoży wygodnie.

Niemal głęboko westchnęła, kiedy zobaczyła, jak pięknie zarysowane są jego mięśnie. Nie było tego widać, kiedy był w ubraniu. Zaschło jej w ustach i żałowała, że nie wzięła ze sobą nic do picia.

Cieszyła się, że nie widział jej uśmiechu, kiedy skupiła na dłoniach chakrę i położyła je na jego ramionach, a kciuki przyłożyła do jego karku. Zaczęła rozmasowywać jego spięte mięśnie, sama czerpiąc z tego dużo radości.

Mimo zainteresowania dotykaniem przystojnego chłopaka, wyłapała pod palcami twarde punkty, gdzie były spięte mięśnie, i skupiała się na rozmasowywaniu ich. Mogło to trochę boleć, ale przynosiło też ulgę. I tego mu zazdrościła.

- Mów, jeśli coś jest nie tak. Akurat tego tak dokładnie jeszcze się nie nauczyłam. Ale chętnie poćwiczę - powiedziała, przesuwając dłonie po jego ramionach.

- Trochę tak nerwowo ci mówię rzeczy. W sensie, o czym rozmawiać. Nie do końca sama wiem, chociaż się naczytałam i w ogóle. Jestem dość pewna, że tak czy siak sobie poradzisz. Rozmowa pójdzie sama, jeśli coś więcej powiemy, też się nic nie stanie. Mamy być sojusznikami. Po prostu... Byle nie powiedzieć nic bardzo głupiego.

- Ród Yamanaka... tam czytałam i wiem cośtam. Są bardzo konserwatywni. Dlatego takie zamieszanie jest z tym proszeniem o rękę. Na pewno dobrze, że to małżeństwo ma znaczenie polityczne. Są na pewno bardziej finezyjni i sprawni politycznie. Ale jeśli miałabym określić ich jednym słowem, to chyba tak, masz rację: sztuka. Poezja. Uchiha zbyt często brali udział w wojnach, żeby te aspekty aż tak rozwijać. Ale to nic, Uchiha mają inne zalety, na przykład przystojnych mężczyzn - stwierdziła, a jej dłonie spoczęły na jego ramionach, po czym nachyliła się do jego ucha i mruknęła, bardzo cicho - Już. I jak, lepiej, Azuma?

Oderwała się od niego i usiadła tak, jak wcześniej, zamykając oczy i oddychając głęboko. Niebawem będzie trzeba się szykować, a szkoda, bo było jej tu bardzo dobrze.

[Azuma]

Hiromi nie zaoponowała, co go szczerze ucieszyło. Zawsze była skora do pomocy, tym razem również nie odmówiła w potrzebie. Odwróciła się do niego, a potem dotknęła jego karku, delikatnie. Odwzajemnił jej spojrzenie. Było pełne wdzięczności. - Dzięki - odwrócił się do niej plecami, jednocześnie zajmując wygodniejszą pozycję. A po chwili… usłyszał westchnienie.

Spiął się, co też Hiromi mogła wyraźnie poczuć, gdy dotknęła jego ramion. Chwilę później to on odczuł coś więcej, oprócz samego dotyku. Delikatne ciepło, przenikające jego skórę i rozlewające się po okolicznych tkankach, narządach. Było to bardzo przyjemne. Ale gdy Hiromi trafiła w jeden z newralgicznych punktów i go nacisnęła, niespodziewanie jęknął.

- Ahhh…przepraszam… ale to właśnie to… oto chodziło… - wymruczał w zadowoleniu, starając się powstrzymać przed kolejnymi tego typu werbalnymi gestami. Nie do końca mu się to udawało, bo czasami z gardła wyrywały mu się stłumione pomruki. Trochę to go krępowało, ale nie umiał się przed tym powstrzymać, bo robiła to wyjątkowo umiejętnie. I na szczęście, sama Hiromi chyba nie odczuwała z tego tytułu żadnego dyskomfortu, bo nie przestawała, ani nie rezygnowała z włożenia większej siły. Skupiła się za to na pytaniu jakie zadał, starając się udzielić jak najpełniejszej odpowiedzi.

I tak dowiedział się, że to tradycjonaliści, kierujący się etykietą dworską. Ważne były dla nich aranżowane małżeństwa, (co ciekawe, dla Uchiha również), byli sprawnymi politykami, a miłowali się szczególnie… w poezji i sztuce.

- Taaak… to widać - co samo w sobie już świadczyło o talencie. Choćby te czekoladki - kto mógłby poświęcić tyle czasu, aby tworzyć takie arcydzieło? Tylko prawdziwy rzemieślnik w tym fachu. Ale i taki człowiek musi z czegoś żyć, co oznaczało że na takie produkty jest zbyt. Nie zglebiał się jednak dalej nad tym bo usłyszał coś jeszcze. Coś co spowodowało że na chwilę wstrzymał oddech. A potem usłyszał koło ucha, cichy szept… Był już wystarczająco rozgrzany.

- O wiele, wiele lepiej. Czuję się zobowiązany odwdzięczyć… choć nie wiem czy lepiej teraz, czy może przed snem, po ciężkim… pełnym stresu dniu. Jak sądzisz? - spytał, powoli odwracając się do niej. Teraz to ona siedziała oparta z przymkniętymi oczami. Odpoczywała.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Otworzyła oczy do połowy i spojrzała na Azumę spod przymkniętych powiek. Szczęśliwie jej rumieniec był maskowany przez ogólne zaczerwienienie z powodu gorącej wody. Inaczej byłoby oczywiste, jak bardzo zakłopotała ją reakcja chłopaka na jej dotyk. No i jak bardzo się ta reakcja jej podobała.

- Masz rację, lepiej z tym poczekać do wieczora - odpowiedziała spokojnie. Wzrok przeniosła na jego dłonie. - Jeszcze przez jakiś czas muszę być spięta, ale kiedy już będziemy tutaj sami wieczorem… chętnie zobaczę, czy twoje dłonie są tak sprawne na ciele jak w składaniu pieczęci.

Kiedy powiedziała te słowa, zdała sobie sprawę, co powiedziała i jak to zabrzmiało. Jednocześnie chciała się zapaść pod wodę. Chociaż dłonie miał piękne, silne i mocne. Dotyk takich dłoni…

Zrobiło się jej o wiele za gorąco! Musiała wyjść.

Usiadła prosto, westchnęła i powiedziała:

- Cieszę się, że lepiej się czujesz. Trochę pewnie mi zejdzie na przygotowanie się, wiec... już pójdę - stwierdziła i podniosła się, żeby wyjść z wody. Kiedy wyszła, poczuła, że kręci jej się w głowie. Zbyt długo była w gorącej wodzie. Oparła się o ścianę domu i odetchnęła, dochodząc do siebie i czując, że powoli się ochładza.

- Musimy to powtórzyć - powiedział, po czym wszedł do środka. W środku, po zrzucenie z siebie ręcznika, opłukała się zimną wodą, wytarła i założyła wygodną yakatę. To miejsce było naprawdę cudowne. Mogłaby tu zostać już na zawsze. No, przynajmniej jakiś czas.

Niestety, musiała zacząć przygotowania. Nie miała nikogo do pomocy przy włosach czy stroju (Azumy nie chciała prosić), dlatego zrobiła to sama przy pomocy tego, co dali im Yamanaka. A było w czym wybierać - Uchiha stanowczo byli skromniejsi i bardziej surowi.

Włosy, już przeschnięte, spięła na tyle misternie, na ile potrafiła, używając do tego ładnego grzebienia i szpilki z kwiatem. Podkreśliła bladość swojej twarzy pudrem, a na policzki nałożyła róż. Oczy podkreśliła ciemnym cieniem, a brwi i rzęsy węgielkiem. Usta pomalowała na czerwono.

Przeglądając się w lusterku, była zadowolona, chociaż nie była tego przyzwyczajona. Chciała jednak okazać szacunek gospodarzom, spędzając czas na przygotowaniu się. I chciała, żeby Azuma też zauważył, ile uwagi na to pościęciła. Miał nadzieję, że uzna, że było w porządku.

Hiromi ubrała strój, który był dla niej przygotowany. Trochę się namęczyła, żeby odpowiednio go się obwiązać. Było pastelowo, było pięknie i na tyle uniwersalnie, że nie miała problemy, żeby się w ubranie zmieścić. Nie mogła jednak pozbyć się wrażenia, że to, co miała na sobie było dla osoby o innej budowie ciała. I tak, jakby Misae lub każda inna dziewczyna z Sogen założyły to na siebie, wyglądałyby bardzo elegancko. Ona... cóż. Miała jednak trochę za dużo w piersiach i za dużo w biodrach.

No nic, jakoś to będzie.

Po przygotowaniu się, jeśli miała trochę czasu, spędziła go w bibliotece, przeglądając utwory i szukając poezji (na której się nie znała) lub czegokolwiek innego. Odłożyła też na bok dla Azumy wszystko, co traktowało o wojnach czy biografie generałów i innych wojowników.

No i czekała na obiad. Bo, w sumie, coś by zjadła.

[Azuma]

Decyzja o odłożeniu masażu na później, nie rozczarowała go. Gotowa był to zrozumieć - w pośpiechu mogłoby to nie dać takiej przyjemności, jaką powinno dać. Hiromi zaskoczyła go jednak czym innym - sformułowaniem życzenia. Gdy usłyszał, jak jego partnerka chce się głęboko przekonać o zręczności jego dłoni, poczuł jak się czerwieni. - Powtórzymy… wieczorem. Odprowadził ją spojrzeniem, zastanawiając się czy w ten sam sposób interpretowali te pragnienie.

Przez chwilę został tam jeszcze, ciesząc się chwilą i wspomnieniem tego, czego przed chwilą doświadczył. Jego ciało się regenerowało i choć przebywanie tu sprawiało mu mnóstwo przyjemności, wiedział, że nie powinien tu zbyt długo pozostawać. Wciąż musieli się przygotować, najpierw do przygotowanego poczęstunku, na który miał ich zaprowadzić Inoachi, a potem do wieczerzy z władzami klanu Yamanaka.

Gdy opuścił onsen, udał się do domu. Hiromi była już zajęta upiększaniem się, więc nie przeszkadzał jej, choć przez chwilę obserwował z boku, z jaką uwaga najpierw upina włosy, a potem przymierza się do makijażu. On nie miał takich dylematów. Spojrzał na swój ubiór - kaigę złożoną z jedwabiu i hakame z lnu. Strój posiadał liczne tasiemki, których używając można było użyć jak regulaczy czy ściągaczy. Łatwo było wszystko dopasować do ciała. Na koniec zebrał włosy w garść i zwiazał je w krótki kok.

Gdy był gotowy, znalazl Hiromi w biblioteczce. Zauważył odłożone na boku książki i zwoje. Rzut okiem na kilka tytułów, uzmysłowiło mu, że prawdopodobnie były wybrane dla niego.

- Wyglądasz pięknie. Podszedł bliżej, uważnie się jej przyglądając. Uśmiechnął się, bo w istocie miał towarzyszyć pięknej, młodej kobiecie. Był szczęściarzem, gdyby tylko nie waga zadania jakie przed nimi postawiono. Z drugiej strony, gdyby nie oni, nie znaleźliby się tu. - Co ciekawego znalazłaś? - zapytał podchodząc jeszcze bliżej, ale tym razem biorąc jeden z tytułów stanowiących biografię jednego z liderów klanu Yamanaka.

[Tetsurō]

Z/T

[Minoru]

Dał jej tyle czasu ile potrzebowała by się przygotować. Wciąż bijąc się z myślami, wciąż nie będąc do końca przekonanym co powinien zrobić. Uniósł oba bokeny, tak by móc spojrzeć na nie i zacisnął mocniej swe pięści zatracając się w swoich myślach tak bardzo, że omal nie zauważył momentu, gdy dziewczyna opuściła swoje mieszkanie. A więc nadszedł moment ostatecznej decyzji. Zatrzyma ją, czy pójdzie za nią. Podniósł swoje dupsko, czując że podjął decyzję w momencie gdy ją zobaczył. Schował oba ostrza do zwoju i ruszył. Jednak nie za Misae a do swego domu. Musiał zabrać pozostały ekwipunek, którego nie miał przy sobie.
Zakradł się do swego pokoju, przez okno. Zrobił to najciszej jak potrafił, tak by ani ojciec, ani matka nie usłyszeli go. Pozbierał cały swój dobytek, skupiając się przede wszystkim na swoich dwóch katanach. Był gotowy do podróży. No prawie, pozostała mu jeszcze jedna rzecz do załatwienia. Wyciągnął ze swojego biurka, czystą kartkę papieru, ołówek i zamarł. Zastanawiał się co powinien napisać, jak wytłumaczyć rodzicom dlaczego robi to co robi.

Kochani,
Widziałem Misae, ponownie idę za głosem serca. Wybaczcie.

Nakreślił te kilka słów, nie chcąc rozpisywać się przesadnie. Wiedział, że ta krótka informacja wystarczy, by ci zrozumieli. Na pewno nie będą pochwalać tego co zrobi, ale będą rozumieć, a to Minoru wystarczyło. Zostawił list na swoim łóżku, tak by był dobrze widoczny i wyruszył. Wyszedł tak samo jak wszedł przez okno. Przekradł się cichcem pod wszystkimi okiennicami i gdy tylko zniknął z pola widzenia kogokolwiek z domowników, rzucił się biegiem za swą przyjaciółką.

---

Przez kilka długich chwil bał się, że zgubił ją. Zwłaszcza, w momencie gdy odkrył, że znalazła się poza zasięgiem jego sensora. Biegł jednak w jedynym kierunku, w którym mogła udać się dziewczyna. Do Sogen. Tam znajdował się cel, tej przedziwnej wyprawy. Tam mieli bronić znanego im świata.
Z każdym krokiem, czuł jak dwa walczące wewnątrz niego wilki, rosną w siłę. Z jednej strony czuł, że robi słusznie. Że do tego byli stworzeni, że chcieli pomagać, że będzie mógł ponownie być przy jej boku. Z drugiej, wiedział że prawdopodobnie wszystko się wyda, a on będzie musiał ponieść tego karę, lub zostać zbiegiem. Był dorosły, a czuł się jak nastolatek, który nie wie co robić. Wszystkie wątpliwości odeszły jednak w niebyt, gdy na jego radarze pojawiła się ona. Misae była kilkaset metrów przed nim, przemieszczała się przy tym szybko, a jednak nie na tyle szybko by nie mógł jej dogonić. Gdy przybył powitała go tym swoim delikatnym uśmiechem i kilkoma słowami.
- Wiem, dlatego ruszajmy zanim się rozmyślę. - Odpowiedział jej, chcąc nadać swojemu głosowi żartobliwy ton, lecz nie był pewien czy mu się udało. Oboje ruszyli w kierunku granicy.
- Zdajesz sobie sprawę, że kilka lat temu to my próbowaliśmy wpuścić dzikich na tą stronę muru, a teraz chcemy ich zatrzymać? - Zadał jej pytanie, które nurtowało go od dłuższego czasu.

Dokąd: Sogen
Przez: Soso -> Yusetsu ->Atai -> Sogen
Środek transportu: Pieszo

Z/T + Misae

[Uchiha Hiromi]

~ 4/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Azuma słuchał słów Inoachiego, przyjmując każdą informację z należytą uwagą. Przez bycie wychowanym na Wietrzynych Równiniach i trzymanie się okolic domu (szeroko określonych, oczywiście), góry były dla niego czymś nowym - nieznanym i tajemniczym. Może na podróż do samego Saimin - gdzie wysokie góry dopiero zaczynały się - nie była trudna, bo drogi tutaj były przystosowane do podróżnych, nawet tych z karawanami. Nawet jeśli w głębi duszy by czuł, że jest przygotowany na wyzwania, które przed nim stoją, musiał być świadomy, że pewne rzeczy po prostu trzeba doświadczyć na własnej skórze, aby je zrozumieć.

Azuma wydawał się być gotowy na nowe doświadczenia i zdobycie nowych umiejętności, które tylko poprawią jego zdolności jako shinobiego. A Uchiha potrzebowali doświadczonych shinobich.

Podarunek, jaki miał przygotować mu Inoachi, składający się z jego ubrań z czasów, kiedy był młodszy. Patrząc na to, jak teraz był wysoki, musiało to być jakiś czas temu. Chociaż budowa ciała obu mężczyzn była do siebie podobna – obaj byli szczupli i lekko umięśnieni, ale różnica w wzroście była znacząca w tym momencie. Inoachi był wyjątkowo wysoki, podczas gdy Azuma miał co najwyżej średni wzrost. Można było się zastanawiać, czy ubranie, które Inoachi miał dla niego, pochodziło z czasów, gdy był młodszy i miał podobny wzrost do Azumy. Jeżeli tak, to kluczowe było, w jakim stanie było to ubranie i jak było przechowywane przez te lata.

Kiedy Inoachi poszedł po owe ubranie oraz poczyniał ostatnie przygotowania do misji, i Azuma postanowił to zrobić. W sklepie z wyposażeniem odebrał zamówioną wcześniej zbroję. Solidna, lekka, chroniąca to, co dla młodzieńca w tym wieku było najważniejsze. Jego serce, oczywiście. I inne wewnętrzne organy. Zbroję odpowiednio zapakował (do zwoju bądź na siebie) i wyruszył na miejsce spotkania - do bramy wejściowej do miasta. Całą resztę w końcu miał przygotować Inoachi.


W samo południe Azuma stanął przed główną bramą Saimin. Miał ze sobą zbroję, ekwipunek oraz głęboki zamiar pomóc klanowi Yamanaka, aby docenić wsparcie, jakie udzielili Sogen w trudnych dla nich chwilach. Nie mógł w tej chwili asystować przy obronie miasta z powodu obowiązujących go rozkazów. Szczęśliwie jednak mógł pomóc.

Brama, jako główny punkt dostępu do stolicy, tętniła życiem. Rano, tłumy kupców spieszyły się, by wejść do miasta i rozłożyć swoje stragany. Teraz, w południe, wielu z nich opuszczało już Saimin, zadowolonych z udanych transakcji. Wielu podróżnych nadal starało się wejść do środka, sprawiając, że strażnicy byli nieustannie zajęci. Nie zwracali uwagi jednak na Azumę, który na razie nie wybierał się poza Saimin. Poza tym - jeżeli ludzie wychodzili, to nie mogli już sprawiać kłopotów, prawda?

To był Inoachi. Wysoki i dumnie wyglądający, z długimi jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Nawet w ciemnym, wygodnym, prostym stroju podróżnym, wyróżniał się swoją postawą i charyzmą. Widać było, że strażnicy nie tylko go rozpoznali, ale też traktowali z szacunkiem, co było zrozumiałe biorąc pod uwagę jego pozycję w klanie Yamanaka oraz bycie ich bezpośrednim przywódcą.

Obaj mężczyźni spotkali się wzrokiem i Inoachi podszedł do Azumy oraz skinął głową w geście szacunku.

- Mam nadzieje, że jesteś przygotowany. Ja jestem, zapewniłem żywność, sprzęt - to oczywiste, w końcu jesteś tutaj gościem i trudniej ci postarać się o takie rzeczy - wyjaśnił Inoachi, po czym wskazał na niewielki plecak, który nosił na plecach. Sięgnął tam i podał Azumie kilka zwojów. - Niezbędny sprzęt oraz ubranie. Twoje buty wydają się dobre. Droga do wieczora powinna być dość łatwa, dopiero od świtu będziemy wchodzić na mniej uczęszczane ścieżki. To co, gotowy na przygodę, Azuma-san?

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Poprzedni wątek: Sklep z wyposażeniem

Po odebraniu zamówienia i jego zapieczętowaniu, mógł ruszyć pod bramę osady, miejsce umówionego spotkania. W drodze przyświecało mu poczucie, że jest to szansa faktycznego odpłacenia się za pomoc, którą w tym momencie udzielał im klan Yamanaka. Wysłani żołnierze jak i towarzyszący im oddział shinobi, był na pewno wiele warty, szczególnie jeżeli wzięło się pod uwagę umiejętności komunikacyjne Yamanaka, które w trakcie bitwy, będą nieocenioną pomocą.

Pod bramą osady panował tłok. Chodź bya już popołudniowa pora i część kupców opuszczało mury osady, to przed bramą wciąż był wianuszek interesariuszy, który czekał na przejście kontroli i wkroczenie do miasta. Strażnicy byli w tym wszystkim urobieni po łokcie, więc Uchiha stanął z boku i im nie przeszkadzał, leniwie przeskakując wzrokiem to z jednego podróżnika na innego. Tak jednak na prawdę, wypatrywał tylko jednego – Inoachiego z którym miał odbyć podróż. Dlatego gdy tylko dostrzegł charyzmatycznego dowódcę straży, wyszedł mu na spotkanie, dokładnie jak on sam to uczynił.

– Świetnie, ja też załatwiłem co miałem zrobić i jestem gotowy - potwierdził podejrzenia Yamanaki, co do swojej gotowości. Odebrał też i schował przekazane przez niego zwoje, czuł pewną ulgę że to wewnętrznie uzgodnili kto się czym zajmie. Miał przynajmniej pewność, że niczego nie przeoczyli w kontekście podróży. Doceniał również gest podzielenia się tak zwyczajną informacją jak ta, że pierwszego dnia nie powinien oczekiwać trudności w podróży. Gdy więc tylko padło pytanie ze strony Inoachiego, czy jest gotowy na przygodę, siedemnastolatek uśmiechnął się do starszego shinobiego i wspominając chwilę wcześniej oddany szacunek mu przez strażników bram, zasalutował podobnie.
– Tak jest!

[Uchiha Hiromi]

~ 5/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Wyruszyli.

Inoachi wyprowadził Azumę z Saimin przez bramę i obaj skierowali się na północ. Obeszli osadę szeroką drogą, a przy najbliższym rozstaju dróg, łagodnie skręcił w prawo, przez co po kilku minutach znaleźli się niemal nad brzegiem morza. Byli dość wysoko - na bardzo wysokim klifie, który spadał na niewielką plażę kamienistą. Za nimi widzieli Saimin - zbudowane właśnie na tym klifie, z dróżkami i drogami w dół do portu. Oni jednak szli oddalając się od samego miasta.

Po jakimś czasie widok by naprawdę niesamowity. Dróżka była wąska. Bo jednej stronie był klif - ściana, po drugiej - otwarte morze. Było już popołudnie, słońce było nadal dość wysoko na niebie, ale przesuwało się w stronę zachodu, powoli, powoli nad ląd i miało prędzej czy później zajść za góry, które już tutaj były widoczne jako dość jeszcze odległe, z czapami ze śniegu na szczytach. Wyglądały dość majestatycznie. Morze było rozległe, niebiesko-szarawe - Azuma zdawał sobie sprawę, że mimo lata - chłodne. A za morzem - oczywiście Yizin i Teiz, mroźne ziemie samurajów, bardziej na wschód - Niezbadane Obszary i na południowy-wschód - Sogen. Oczywiście, nie było widać nic poza brzegiem, na którym byli ani Saimin, które majaczyło się co jakiś czas za nimi, w zależności od tego, jak prowadziła droga przy klifach.

Inoachi nie zostawił Azumy samego swoim myślom, nie na zbyt długo. Opowiadał mu o Soso i Saimin, o dawnych żeglarzach, którzy mierzyli się z kapryśnym morzem północny, starożytnych osadnikach, którzy zdecydowali się zamieszkać w Saimin. Historie te były jak bajki dla dzieci, legendy, które opowiadano między sobą. Były też dość podobne w całym swoim kształcie do tego, co opowiadano w Sogen małym dzieciom. Były to historie niemal uniwersalne, łączące mieszkańców wybrzeża, nawet oddalonych od siebie ta daleko.

- Kiedy Soso było jeszcze bardzo młode, był sobie żeglarz imieniem Ito. Ludzie w tamtych czasach przeraźliwie bali się morza i nie chcieli po nim podróżować. W końcu fale zamieszkiwały duchy i potwory, gotowe pożreć każdego śmiałka. Ito, jednak, był bardzo odważny. Był pierwszym człowiekiem, który odważył się wypłynąć w Morze Północne w niewielkiej łódce, kierując się jedynie gwiazdami na niebie i tym, gdzie prowadziło go serce.

Pewnej nocy, podczas przeraźliwego sztormu, Ito spotkał na swojej drodze wielką morską bestię. Bestia ta zagroziła, że zatopi jego łódkę. Ito jednak, był bardzo odważny. Zamiast uciec od bestii, żeglarz porozumiał się z nią poprzez ich umysły. Ito odkrył, że potwór jest samotny, dlatego był tak nieprzyjazny. Jednak poprzez więź w głowach, jaką wytworzyli, Ito i bestia zaprzyjaźnili się. Żeglarz nauczył bestię historii o ludziach, a ona zaprowadziła go do bezpiecznych wód, z dala od sztormu i chroniła go. Zawinęli do bezpiecznego brzegu, gdzie Ito założył swój dom. Następnie w tym miejscu powstało Saimin.

Po jakimś czasie teren zaczynał być trudniejszy, a oni w końcu skręcili w lewo, oddalając się od morza. Robiło się późniejsze popołudnie, a ścieżka zaczęła się wznosić, prowadząc ich coraz wyżej w góry. Morska bryza ustąpiła świeżemu, górskiemu powietrzu. Droga stawała się coraz bardziej stroma, a miejscami były na niej osunięte kamienie czy gałęzie drzew iglastych, które tutaj przeważały. Czasami mijali jakąś przepaść, jednak głównie wchodzili dróżką, która prowadziła ich wokół średnio wysokiej góry, próbując dostać się na drugą jej stronę. Lasy były tu naprawdę piękne.

- Legendy mówią, że w Karmazynowych Szczytach są ukryte skarby i świątynie. Jedna z nich opowiada o ogromnym, białym potworze, który mieszkał w górach i strzegł ogromnego skarbu. Podobno nie był to jednak prawdziwy potwór. Był to strażnik, który chronił te skarby przez złymi ludźmi.

Wiele osób próbowało zdobyć ten skarb, ale tylko nielicznym udało się go nawet zobaczyć. Istnieje opowieść o młodym chłopcu, który zamiast próbować ukraść skarb, podszedł do potwora z czystym sercem, oferując mu swoją przyjaźń. W zamian potwór pokazał mu skarb - wioskę pełną ludzi, którą potwór chronił. Chłopiec przez to zrozumiał, że prawdziwym skarbem jest przyjaźń i mądrość, które zdobył. W przyszłości też został kapłanem świątyni tego potwora.

- A wy w Sogen macie takie opowieści dla dzieci? Mnie zawsze bawi, że zaczynają się uczyć o przyjaźni i jak jest ważna, żeby potem zrobić z nich wojowników, którzy tej przyjaźni nie powinni szukać wśród obcych.

Gdy Inoachi i Azuma wchodzili coraz wyżej, idąc po trudnych i stromych szlakach Karmazynowych Szczytów, natknęli się na coś, czego nawet Inoachi się nie spodziewał. Zapadał już zmrok, a zachodzące słońce odbijało się od szczytów i te mieniły się karmazynową barwą. Było to piękne, ale szli już dobre pół dnia i dopadało ich zmęczenie.

Znajdując się na jednym z niższych wzniesień, Azuma dostrzegł w dolinie coś, co wydawało budynkami. Było to bardziej w las, z dala od ścieżki, którą szli. Inoachi zmarszczył brwi - wydawało się, że nie spodziewał się zastać w dolinie wioski. Ich droga skręcała w drugą stronę, z daleka od tej wioski. Zauważyć się ją dało jedynie z niewielkiego prześwitu między kamieniami i drzewami.

- Nie wydaje mi się, żebym widział to wcześniej - powiedział Inoachi niepewnie. - Dużo dziwnych rzeczy dzieje się ostatnio, nie sądzisz? - dodał pytaniem, patrząc na Azumę. Wydawał się zaniepokojony.

Jeżeli do wioski prowadziła jakaś ścieżka - to z ich strony była zarośnięta zupełnie. Z daleka wydawał się również opuszczona.

Musieli też niedługo zatrzymać się gdzieś na noc.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Opuścili Saimin, wspólnie ruszając w dalszą podróż. Inoachi nie tylko zadbał o ich wyekwipowanie, ale również nie pozwolił zanadto oddalić się myślom Azumy. Yamanaka rozpoczał od przypowieści jak powstała osada Saimin. Przysłuchując się temu, Azuma nie mógł nie docenić sposobu w jaki to nastąpiło – na tle brzegu morza, na wysokim klifie, przy akompaniamencie szumu morza. To wszystko, miało swój urok, a wszystko co wypowiedział Inoachi, nie spotkało się z jakimkolwiek przerywnikiem.

– Jak dobrze wiesz, mój klan jest bardzo wojowniczy. Jest też dumny. Od pokoleń toczymy wojny, z najróżniejszych powodów. Za ziemię, za handel, za przekonania, za miłość... Czy słyszałaś jednak o krwawym potomstwu? To niechlubny epizod naszej mrocznej historii, który zaczynał się właśnie od przyjaźni, a kończył na kuźni wojowników. Po jednej z wyjątkowo krwawych wojen, w której tylko wyjątkowym zbiegiem okoliczności nie utracono stolicy, postanowiono coś zmienić. Uznano, że tak nieudana kampania wynikała nie z słabego przywództwa, ani nie z słabego planowania, ale z powodu zbyt nielicznych jednostek Uchiha z sharinganem w szeregach wojsk. Wdrożono plan naprawczy. Utworzono specjalną akademię, wyjątkową w której znalazły się dzieci… sieroty poległych shnobich. Te dzieci nie miały nikogo poza sobą. Bardzo się zżyły. Byli przyjaciółmi, jedyną dla siebie rodziną. I wtedy wśród tych dzieci, wybrano te z największym potencjałem. A potem na ich oczach uśmiercono tych, którzy nie przejawiali większego talentu. W ten sposób mój klan, poświęcając życie niewielu, pozyskał wielu utalentowanych i przede wszystkim młodych ninja, których w następnych latach, mogli dowolnie kształtować. Wielu z tych ludzi, zapisało się potem w annałach naszej historii… Okrutne, prawda? Okrutne ale i przerażająco skuteczne.

Rozmowa w trakcie podróży, była świetnym remedium na upływający czas. Nim się obejrzeli, oddalili się od morza, zwracając się bardziej w stronę skalistych gór. Niebawem ich trakt zmienił się w ścieżkę, a potem w szlak górski. Powietrze się zmieniło, otoczenie również. Byli w górach i teraz w ciszy nastoletni Uchiha chłonął ten widok. Było tu majestatycznie, w pewien sposób również pięknie. Żałował, że nie ma z nim Hiromi. Pomyślał, że jej by się tu spodobało. Ich uwagę dopiero później zwróciła zwarta zabudowa, położona w głąb lasu, którą dostrzegli na jednym z wzniesień. Uchiha dostrzegł zaniepokojenie Yamanaki, ale sam nie wiedział co o tym sądzić.

– Z doświadczenia wiem, że zaglądając tam wpakujemy się zapewne w sprawy których nie będziemy mogli zignorować i pozostawić samym sobie. Pytanie czy możemy sobie teraz na to pozwolić? - spytał, rzucając pytaniem o dziwo dość lekko, niemal przewrotnie. – Widzę jednak, że to Cię niepokoi, stąd chyba oboje już wiemy, co należy zrobić - po tym co powiedział, zaczekał na to co postanowi Inoachi. Choć ich droga zmierzała w inną stronę i przyświecał im jasny cel, to byli też ninja, których podstawowym zadaniem było wiedzieć co się wkoło dzieje i reagować. Być może przeczucie tym razem Azumę myliło i po rozejrzeniu się w wiosce niczego niepokojącego nie zauważą, ale o tym przekonać się będą mogli dopiero, gdy tam się znajdą.

[Uchiha Hiromi]

~ 6/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Kiedy Azuma skończył swoją opowieść, spojrzenie Inoachiego było godne uwagi. Pełne zaskoczenia i pewnego rodzaju strachu. A może nie strachu, ale niepokoju. Nie tego się spodziewał, to na pewno. On sam wyskoczył z lekkimi historiami, a Azuma mu odpowiedział… cóż, chyba odpowiednio.

- Zdaje się, że powinienem potraktować te historie poważniej, a nie dawać ci historyjki, jakie opowiada się dzieciom i dyplomatom w czasie ich pobytu w Saimin. Jednak znajduję w nich pewnego rodzaju urok, tym bardziej, że te moje są tylko legendami, a twoja historia brzmi… poważnie. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby tak właśnie zrobiono. Kiedy "Krwawe Potomstwo" było… tworzone, że tak brzydko powiem. Są to shinobi i kunoichi, z którymi możemy jeszcze się mierzyć czy teraz mamy do czynienia z ich potomkami? Informacje i historie nie przechodzą między prowincjami tak łatwo, jak byśmy to chcieli.

Wpatrując się w wioskę, Inoachi miał nietęgą minę. Wydawało się, że intensywnie myśli o tym, co powinni zrobić, tym bardziej, że Azuma - troszeczkę umył od tego ręce, ale tak naprawdę dał mężczyźnie subtelnego "kopa" do działania, a nie pozostawienia spraw samym sobie.

- Będę teraz racjonalizował, Azuma-san. Wiem, że pewnie wpakujemy się w sprawy nie do zignorowania. Ale - nie znam tej wioski, a leży wystarczająco blisko Saimin, żebym ją znał. Kupcy powinni o niej wspominać przejazdem, ale zobacz - nie ma jak tam dotrzeć czy dojechać ścieżką. Z daleka wygląda na opuszczoną, ale to też nie rozwiązuje sprawy jej "istnienia".

Skrzywił się, co absolutnie nie odebrało jego rysom szlachetności.

- Arisu-sama jest silną kunoichi. Nie było jej od dawna, a kontakt urwał się już jakiś czas temu. Wątpię, żeby nasze zboczenie ze ścieżki w ty momencie w jakiś znaczący sposób wpłynęło na cel naszej misji. Oczywiście, gdyby to był ktokolwiek inny, a nie ja, wbijałbym do głowy, że należy skupić się na zadaniu głównym.

Zaśmiał się trochę, ale był tak naprawdę bardzo poważny. W dużej mierze czuł potrzebę wytłumaczenie Azumie, dlaczego podjął taką, a nie inną decyzję. Nawet, jeżeli tak naprawdę nie musiał. Azuma wydawał się rozumieć.

Żeby zejść do wioski należało najpierw znaleźć odpowiednią ścieżkę. Inoachi poprosił Azumę, żeby ten szedł za nim, kiedy próbował ją znaleźć. Poprosił też, żeby Azuma ostrożnie stawiał kroki i uważał, jeżeli przytwierdza się stopami do podłoża.

- Wszystko jest dobrze, dopóki nie przytwierdzisz się do kawałka kamienia, który się osunie. Polecisz wtedy z nim i jeszcze pewniej się przewrócisz, kiedy w normalnych okolicznościach to by nie miało miejsca, bo kamień po prostu by się osunął spod twojej stopy.

W końcu, po godzinnym, ostrożnym schodzeniu po zboczu góry, na której był przez dość gęsty las. Gdzieś po drodze widzieli czasami jakiś "schodek" czy inny znak, że kiedyś gdzieś tutaj była ścieżka, ale kiedy powoli zaczął zapadać zmrok, trudno było dojrzeć rzeczy.

Kiedy w końcu znaleźli się na dole, w prześwicie niedaleko niewielkiego strumyka, który wyraźnie gdzieś w okolicach miał swoje źródło, Azuma w końcu mógł zrozumieć, skąd nazwa Karmazynowe Szczyty.

Karmazynowe Szczyty przyjęły odcień głębokiej purpury, który stopniowo przechodził w nasyconą czerwień, przypominając barwę krwi. Pomarańczowe Słońce powoli chowało się za oddalone górskie szczytu, a cienie rzucane przez góry stały się coraz dłuższe, pogrążając ich w półmroku. Do doliny, w której byli, powoli też schodziła mgła, ale niebo nadal było przejrzyste i widać było przejście kolorów - od ognistej czerwieni i pomarańczy przy szczytach górskich, przez fiolety i błękity, aż po głęboką ciemność wysoko na niebie. Gwiazdy zaczęły pojawiać się - jedna po drugiej na niebie.

Oczywiście, Azuma nie stał cały czas przyglądając się temu zjawisku. Przed nimi była też wioska, do której zeszli.

Dolina, w której znajdowała się wioska była dość zaciszna i otoczona z trzech stron stromymi zboczami Karmazynowych Szczytów. Na południu przepływała przez wioskę strumyk, który miał źródło gdzieś w pobliżu i dostarczał czystą wodę. Architektura wioski była typowa - domy zbudowane są z drewna i papieru, z dachami krytymi dachówką lub słomą. Każdy budynek miał engawę, część miała niewielkie ogrody z kamieniami, małymi stawami i mostkami. Niektóre domy mają również małe kapliczki z posążkami bóstw lub duchów przodków.

W centrum wioski znajdowała się świątynia, z grubymi, drewnianymi filarami i ozdobnymi rzeźbami. W środku, na ołtarzu, znajdują się różne ofiary: stare monety, miseczki po ryżu.

Wioska była opuszczona, zarośnięta i powoli rozpadająca się. Okoliczne domy miały przerwany papier w oknach bądź rozpadające się drzwi. Drzewa podchodziły do wioski coraz bliżej. Od dawna nie było tu nikogo, poza zwierzętami i duchami przeszłości. Co gorsze, wyglądało na to, że ludzie z wioski zniknęli nagle. Nawet po szybkim spojrzeniu było wiać, że narzędzia w domach, zabawki, zastawy stołowe - miseczki, talerzyki, czarki, pałeczki - były zostawione tak, jakby ktoś miał tutaj wrócić i zaraz dokończyć to, co zaczął. Nie było widać zniszczeń, jakby ktoś tych ludzi atakował bądź pośpiechu od uciekania. Oczywiście, wszystko trochę było przesunięte przez czas, zwierzęta - jedzenie już dawno zostało zjedzone lub się rozłożyło. Atmosfera jednak wydawała się ciężka, szczególnie teraz, kiedy zapadał zmrok.

- Shirohana… - mruknął Inoachi, marszcząc brwi.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Daleko opowieści przytoczonej przez Azume, było do przyjemnej historyjki. Choć bohaterami jej były dzieci, jej adresatami już z pewnością nie. Krótkie spojrzenie rzucone przez – jak i na Uchihe, jasno mówiło, że daleko mu było do wesołości, podobnie jak Inoachiemu. Jego klan prawdopodobnie nawet w części nie parał się w takich zbrodniach, jak klan Azumy. Czy to nie był więc idealny kompan do misji poszukiwawczej, która jednocześnie mogła być niebezpieczna?

– Nie, już ich nie spotkasz. To było jeszcze przed Erą Krwi, zanim Uchiha Hisato doszedł do władzy… Być może on sam przynależał do tego pokolenia, takie przynajmniej chodziły pogłoski. Jego natura… Charakter postępowania mógł na to wskazywać.

Następnie wysłuchał co Yamanaka miał do powiedzenia na temat wioski, którą dostrzegli, a która była opuszczona. Ten wniosek nasuwa się samoistnie, wystarczyło tylko spojrzeć jak okolica, droga do wioski, została zawłaszczone przez florę. To co było jednak zaskakujące to to, że nigdy o niej nie slyszał. Ani z ust podróżnych, ani kupców, ani nie kojarzył jej z map. Nastoletni Uchiha pomyślał, że nawet w sprawach niezwiązanych bezpośrednio z samą osadą, nakreślenie obszaru wzmiankowaną bliskim otoczeniem nieznanej wioski, dawało łatwe zrozumienie z jakim obszarem Saimin mamy do czynienia. Coś takiego, najwyraźniej nigdy nie nastąpiło. Albo… Inoachi tego nie wiedział.

– Ruszajmy.

Werbalnie potwierdzona gotowość, nie była pustym słowem. W ruch za tym poszło ciało, podążając uważnie za Yamanaką, stąpając równie ostrożnie jak on. Jednocześnie jednak śledzili wszystko w koło, próbując odkryć i zrozumieć co stało za nagłym opuszczeniem wioski. Gdy dotarli na miejsce, dalej nie znali prawdy. Niewątpliwie nie nastąpiło to w gwałtowny sposób, nie dostrzegli śladów walk. Wyglądało to tak, jakby ludzie w trakcie wykonywania codziennych czynności, postanowili to pozostawić, ruszając w nieznane?

– Położenie wyjaśnia brak zainteresowania, otoczona zewsząd szczytami górskimi, nie rzuca się w oczy. Jedyna droga z kolei taka zarosła, że jest niemal do nierozpoznania. Wygląda też na to… że minęło bardzo wiele odkąd był tu gościem ktoś, poza zwierzętami. Inoachi-san, taka wioska z pewnością nie jest starsza od Saimin, gdzieś w papierach musi być wzmianka o tym miejscu. Handel oraz podatki, docierają w najgłębsze zakamarki regionów, a to jest zaledwie parę godzin od Saimin - podzielił się tą oczywistością ze starszym rangą ninją, który bez wątpienia musiał dojść do podobnych wniosków. – Nie widać śladów walki… Może rzeczywiście zdecydowali się udać za prostszym życiem do miasta?

Tylko czy to wyjaśniało, pozostawienie tyłu rzeczy? Istniało prawdopodobieństwo, że nie wszystko mogli jednym transportem wziąć ze sobą, a powrót po resztę z jakiegoś powodu wydał się później nieopłacalny. Tylko… no właśnie, było to skrajne wyjaśnienie, które samemu Uchiha wydawało się mało prawdopodobne.

– Słucham?- spytał, nie zrozumiawszy co Inoachi wymruczał pod nosem. Być może nie było to nawet skierowane do niego. Yamanaka w tym momencie wyglądał na skonfundowanego. Uchiha rozejrzał się w ślad za nim, a następnie cicho westchnał. – Przed zapadnięciem zmroku, nie znajdziemy chyba nic lepszego na nocleg. Ściany budynków powinny osłonić od wiatru i dać trochę ciepła.. Mu, zapewne jak i Inoachiemu, niespecjalnie jednak uśmiechał się nocleg w takim miejscu.

[Uchiha Hiromi]

~ 7/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Inoachi spojrzał na Azume zaniepokojony, kiedy słuchał słów młodzieńca, myśląc o nich i je analizując. Dodatkowo niepokoiło go słowo, które sam wypowiedział, dlatego czuł się w obowiązku wyjaśnienia Azumie, o co chodziło.

- Shirohana to wioska z legend i historii, którymi nastolatki straszą swoje młodsze rodzeństwo lub siebie nazwajem, kiedy zbiorą się w jakims odosobnionym miejscu. Shirohana to była wioska, której mieszkańcy znikneli bez śladu, nagle - zostawiając za sobą niedokończone jedzenie nawet. I nikt nigdy nie rozwiązał tajemnicy dlaczego. No i oczywiście, sam znikniesz, jeżeli zostaniesz tam na noc. Bajania dzieciaków, ale… jakoś tak mi się przypomniało, kiedy zobaczyłem tę wioskę. Drzewa, które rosną dookoła… mają wiele lat. Jeżeli nie prowadziła tu inna ścieżka, to nie wiem jak dawno to opustoszało. Wyślemy kogoś, oczywiście, żeby to zbadał. Ale to… Dziwne.

Inoachi wszedł trochę głębiej do wioski i się rozejrzał się dokładniej, jednak nie było już łatwo zobaczyć szczegóły, przede wszystkim ze względu na to, że przez zmierzch były rzucane przez góry i było już bardzo ciemno. Zachowywał spokój, ale Azuma zauważył, że jego ciało było napięte.

- Masz rację, Azuma-san. Niezależnie od tego, jak daleko stąd jest Saimin, ta wioska powinna zostać uwzględniona w jakichkolwiek dokumentach. Zniknięcie bez śladu to coś więcej niż niepokojące, to… złowrogi omen. - Inoachi odwrócił się i zauważył, że Azuma wydawał się równie zaniepokojony jak on sam. - Szczególnie, że wszystko zostało porzucone ot tak… No tak, ale mogę się mylić. Nie znam każdej wioski, każdego miasteczka. Ot, po prostu to miejsce jest po drodze. Może za szybko wyciągam wnioski. Kiedy wrócimy do Saimin, poszukam jakiś informacji na ten temat. Przecież nie ma tutaj nic nadprzyrodzonego, prawda?

Zaśmiał się, ale niepewnie i śmiech zamarł mu na ustach po chwili. Przypatrzył się jeszcze cieniom i mgle, która opadła na wioskę i westchnął.

- Cóż, na pewno nie zaszkodzi poszperać i może czegoś się dowiedzieć. Nie mówię, że teraz, ale kiedy zrobi się jaśniej.

Inoachi spojrzał na Azumę.

- Odpoczynek tutaj może być ryzykowny, ale zapada noc i nie mamy zbyt wielu opcji, chyba, że chcesz wspinać się z powrotem, ale w nocy to jeszcze bardziej zdradliwe. Zgadzam się, że budynki mogą dać nam trochę ciepła i schronienia. Nie wydaje mi się, żeby coś tutaj się zadziało, ale miejmy się na baczności.

Inoachi zaczął się poruszać w stronę jednego z mniej zniszczonych domów, starając się sprawdzić, czy nie ma tu żadnych ukrytych pułapek. Kiedy wszedł do środka, wzbiły się tumany kurzu i drobnej ziemi, co spowodowało, że mężczyzna kichnął kilka razy.

- Co o tym sądzisz, Azuma-san? Czy zaryzykujemy nocleg tutaj, czy wracamy i ignorujemy? - wskazał na dom, do którego wszedł. Papier w drzwiach i ścianach był sztywny i kruszył się w rękach, jeżeli Azuma go dotknął. Ale dach był w całości. Było palenisko, które należało ogarnąć, ale było w dość dobrym stanie. Kurz, ziemia, roślinność wmykająca się do środka były wszędzie, a część desek podłogowych było przegnitych i trzeba było uważać, gdzie się stąpało. Ciekawostką za to, ze był tutaj też spróchniały kufer z czymś w środku.

Postacie:
Yamanaka Inoachi