Szlak transportowy

[Azuma]

Yamanaka nie podchwycił na razie tematu, więc Azumie nie pozostało nic innego jak podtrzymać dialog. Młodzieniec wykorzystał więc okazję i postanowił podchwycić temat Tengu, czy tam Yokai i zadać kilka pytań. Jak się okazało, być może słusznie bowiem z ust kapłana padały słowa, które mogły zmącić pierwotny osąd młodzieńca. Trwało to jednak chwilę. Dość szybko znalazł dość prawdopodobne wyjaśnienie wyglądu „ptakoludzi”.

– Zerwane pieczecie... Mamy więc trop i kolejny punkt który należy odwiedzić - powtórzył, zwracając się jednak już nie kapłana, a do Inoachiego, który na moment oddał inicjatywę w rozmowie młodszemu koledze. – Zaskakujące, po co więzić kogoś, kto tak dba o tutejszą florę i faunę? Nie był kapłanem, teologiem, ani nawet wierzącym w bóstwa. Podejrzewał wciąż, że mają do czynienia z kimś kto podszywa się pod wymyślne „Tengu”, używając do tego prostego ninjutsu. Wciąż jednak nie wiedzieli kto, w jakim celu, ani czy faktycznie zerwane pieczęcie służyłyby do uwięzienia tego kogoś.

Dalej wciąż nie wiedzieli, co spotkało Arisu-same na co musieli również szybko znaleźć odpowiedź.

– Inoachi-san, powinniśmy odpowiednio zaopatrzyć się i odpocząć przed jutrzejszą podróżą. To chyba pora na nas… A to dla Was, za udzieloną pomoc,. Jeżeli nie chcecie przyjąć, potraktujcie jako ofiarę na utrzymanie świątyni Ponownie zabrzęczał mieszek z pieniędzmi, a Uchiha wręczył kapłanowi równowartość czterech kunai.

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)

[Uchiha Hiromi]

~ 23/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- Nie wiem, ale dlatego się z wami skontaktowaliśmy, żebyście wiedzieli, że nie ma wiadomości od Arisu-sama.

Kapłan pieniędzy nie chciał, ale w momencie, kiedy Azuma wspomniał o tym, że to ofiara na świątynię, kapłan je przyjął i lekko się pokłonił w wyrazie podziękowania i szacunku. Inoachi uniósł lekko brew, patrząc na to, że Azuma wręcza pieniądze za informacje, ale nic nie powiedział.

Obaj ruszyli powoli z powrotem i dopiero, kiedy byli poza zasięgiem słuchu jakiegokolwiek człowieka (niestety, wrona była cały czas na ich tropie), Inoachi powiedział.

- Opowiadał mi o tym spotkaniu z Tengu, jak widział ich i podziękowali mu za utrzymanie świątyni. Jeszcze jakieś dzieciaki widziały to Tengu. Yokai… - stwierdził powoli. - O żadnym nigdy nikt tak do mnie nie mówił. Zwykle straszy się nimi dzieci, czasami gdzieś są czczone. Ale tutaj… jedynymi yokai o jakich wiem faktycznie, że istnieją, to Bijuu. Ale w sumie to też tylko z opowieści. Nigdy nawet nie byłem w żadnej ich świątyni. Bo też je mają, kiedyś chyba je czczono… no ale inne yokai też.

Zmarszczył brwi, pomyślał przez chwilę i kontynuował.

- W każdym razie, nie wiem o co ci chodzi z florą i fauną, ale na razie informacje, które zdobywamy potwierdzają to, co dostaliśmy w raporcie, a dodatkowo daje dam większą zagadkę o demonach i czemu ludzie o nich mówią, jakby ich wiedzieli. W każdym razie, wierzę, że Arisu-sama jest żywa, a my jutro dowiemy się co i jak. Opowiedz mi teraz o tym, co widziałeś w świątyni i o czym rozmawiałeś z kapłanem.

Spojrzał jeszcze na wronę. - Szkoda, że nic by to nie dało… - mruknął sam do siebie, po czym ponownie spojrzał na Azumę. - Jeszcze przed snem, spróbuję użyć moich zdolności sensorycznych do wyczucia chakry w okolicy na większym skupieniu. Na razie nie wyczułem niczego szczególnego, jak sprawdzałem co jakiś czas, ale nie skupiałem się bardzo.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Choć kapłan na początku oponował, argument wsparcia świątyni padł na podatny grunt. Ofiara została przyjęta, a po tym… Pożegnali się z szacunkiem i ruszyli w drogę powrotną. Gdy tylko oddalili się dostatecznie daleko, mogli spokojnie porozmawiać. Inoachi rozpoczął, dzieląc się tym czego zdążył się dowiedzieć.

– Tak… Też to zauważyłem. Nie wyrażał się o nich jak o czymś nieznanym, niewidocznym. Już od jakiegoś czasu podejrzewam, że mierzymy się z kimś, kto się na sztuce ninpou… Ktoś z naszymi umiejętnościami, nie powinien mieć trudności przybrać wyglądu tak niezwykłego i odbiegającego… jakim charakteryzują się Tengu. Nie sądzisz?

Chwilę później padło pytanie o florę i faunę. Uchiha uśmiechął się, bowiem to on mógł czymś teraz zaskoczyć starszego i bardziej doświadczonego Yamanakę. Nawet jeżeli chodziło o zwykłe zrozumienie natury rzeczy.

– Moja wypowiedź nawiązywała do słów kapłana. Tego, że natura z powrotem do nich wróciła. Z jego słów wynikało że o te całe otoczenie, pomyślność wzrostów i rozwoju dbają właśnie Tengu. Nie uważasz za dziwne, że kogoś takiego zapieczętowano? - odchrząknął delikatnie, dając do zrozumienia że jeszcze nie skończył. – A to wiąże się właśnie z tym co zobaczyłem przy pomocy Sharingana w świątyni. Ślad przerwanych pieczęci… Zastanawiam się czy podobnych nie znaleźlibyśmy w Shirohanie., ani czy nie znajdziemy… Tam. - powiedział wskazując na kierunek w którym będą musieli się udać, w najbliższej przyszłości.

Chwilę później Inoachi w charakterystyczny sposób mruknął, nawiązując do ich nieodłącznej towarzyszki – wrony. Azuma również zwrócił na nią swoje spojrzenie. – Tak właściwie… nie możesz sprawdzić co jej chodzi po myśli? Albo.. no nie wiem, czy jej użyć do sprawdzenia co się dzieje w świątyni?

[Uchiha Hiromi]

~ 24/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Schodzili lekko z góry, zmierzając do owczarni, gdzie mieli spędzić tę noc. Słońce krwawo zachodziło i widok był przepiękny, jednak różnił się od tego, który widzieli w dolinie poprzedniego wieczoru. Nadal jednak - Karmazynowe Szczyty zasługiwały na swoją nazwę. Było tu pięknie i świeżo. Robiło się również troszeczkę chłodno, szczególnie jak na letni wieczór.

- Bardzo żałuję, że nie zwracałem szczególnej uwagi na folklor ani na wszelakie religie. Ot, bogowie są czczeni, ale, tak jak już rozmawialiśmy, nie wiem za dużo. Wspominałem, że wiem, że yokaiami straszy się dzieci, żeby nie chodziły w niebezpieczne miejsca? "Nie idź nad rzekę, bo kappa cię porwie" czy jakieś inne. Pewnie jakbyśmy skupiali się bardziej na kulturze i księgach, a nie na treningach, albo spędzali ze zwykłymi ludźmi, coś więcej byśmy o tych Tengu wiedzieli… ech, mam nadzieję, że to naprawdę jacyś ninja… trochę mam nadzieję, że nie Juugo, bo mielibyśmy problem. - Inoachi zerknął na wronę, która leciała z nimi. - Chociaż ciężko mi uwierzyć, że nie, skoro to ptaszysko jest z nami…

Kiedy posłuchał słów Azumy, trochę się roześmiał, że dopiero teraz kliknęło mu w głowie, o co Azumie chodziło.

- Tak, teraz rozumiem. I tak, nie pasuje mi to, że zapieczętowanoby istoty, które chronią ziemię i przyrodę i ludzi, ale ci powiem, że… cholera wie. W sensie, dopóki sam nie zobaczę ich, to nie wyrobię sobie zdania. Na razie mamy tylko strzępki informacji. Ale bardzo cenię twoje oczy. Skupię się i spróbuję zaraz zdobyć więcej informacji za pomocą moich umiejętności sensorycznych. I też mnie ciekawi ta Shirohana… to ciekawe, że teraz to wszystko wydaje się połączone.

Kiedy dotarli do swojej (nieco śmierdzącej wspomnieniem owiec, które wypasały się na halach) stodoły, Inoachi usiadł w seiza i już miał się skupić na tym, co obiecał, że zrobi, jednak Azuma poprosił go, żeby sprawdzić wronę. Inoachi spojrzał na Azumę zaskoczony i zamrugał.

- Ha… ciekawy pomysł… - zmrużył oczy i skrzywił się nieco. - Spróbujesz w takim ją złapać? Musiałbym być w kontakcie fizycznym z nią. Ja w międzyczasie spróbuję skupić się na chakrze wokół nas.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Po krótkim wyjaśnieniu, Inoachi w lot zrozumiał cały sens krótkiego dialogu między Uchihą, a kapłanem. Nie mogło być zresztą inaczej w końcu Azumie towarzyszył cieszący się szeroką reputacją dowódca straży, a nadto Kogo szanownego rodu. Imbecyl nie mógłby tak wysoko zajść.

– I tu się w zupełności zgadzamy. Dopóki nie zobaczymy z czym mamy do czynienia, zostają nam rozważania, a Tych nie jestem ulubieńcem. Już niejednokrotnie się przekonałem, że nawet najlepiej przemyślana sprawa potrafi wziąć w łeb…

Gdy zbliżyli się do miejsca noclegu, wystarczającej zabudowy mogącej pomieścić nie tylko dwie dodatkowe osoby, ale również gromadkę owiec, Inoachi zdecydował się nareszcie skorzystać z umiejętności sensorycznych, z których to zdolności Yamanaka właśnie słynęli. Azuma również podzielił się swoim pomysłem, której głównym bohaterem, właśnie miała zostać wspomniana wrona. Inoachi na to przystał – najpierw jednak należało złapać wspomniane ptaszysko.

– Nie powinno to stanowić problemu, zaczekaj chwilę, zaraz wrócę - mruknął w odpowiedzi, a następnie pozostawił mężczyznę w charakterystycznej pozycji siedzącej, samemu opuszczając stodołę. Gdy tylko zamknął za sobą wrota, bez problemu zlokalizował wronę. Wyglądała jakby się zaczęła niecierpliwić. W dalszym jednak ciągu lustrowała Uchihę. – No moja droga, zobaczymy o co Ci tak na prawdę chodzi.

  Ukryty tekst

Gdy tylko jego spojrzenie po otwarciu powiek oblekło się w szkarłat, natychmiast pochwycił wzrokiem wronę, chcąc przejąć nad nią kontrolę. Gdy do tego doszło – po prostu wyciągnął przed siebie rękę, pozwalając wronie przysiąść na przedramieniu i wraz z nią, wrócił do stodoły, przekazując zupełnie spokojnego ptaka Inoachiemu.

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)

[Uchiha Hiromi]

~ 25/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Wrona nie miała szans. Złapanie ją w genjutsu było bardzo proste - zwierzę nie miało szans na jakąkolwiek obronę. Oczywiście, byłoby zabawniejsze i bardziej widowiskowe, jeżeli Azuma by zdecydował się złapać wronę fizycznie - pogonić ją czy coś. Byłoby dużo skakania, śmiechu i pewnie też sporo poprzeszkadzał Inachiemu, który się próbował skupić.

Zajęło mu to kilka minut, żeby zrobić to, co chciał zrobić, ostatecznie jednak westchnął, otworzył oczy i usiadł wygodniej. Pokręcił głową w stronę Azumy.

- Niestety, jesteś najsilniejszym źródłem chakry w okolicy, reszta to zwykli ludzie. Jeszcze nie jesteśmy wystarczająco blisko, żebyśmy mogli wyczuć Arisu-sama. Ale powiem ci, że nie czuję się tutaj szczególnie dobrze. Coś jest nie tak, ale nie wiem co. A te ślady chakry w świątyni… niemal niewyczuwalne, nie jestem w stanie nic o nich powiedzieć.

- Dobra, czas na glapę.

Inoachi delikatnie dotknął ptasiej głowy swoją dłonią i zamknął oczy. Próbował wyczytać coś z głowy ptaka. Azuma widział, jak w tym czasie Inoachi lekko się krzywił, jego oczy pod powiekami ruszały się. Następnie jednak się roześmiał.

- Nie rozumiem po ptasiemu - przyznał. - Tak też myślałem, ale one myślą inaczej niż ludzie. Nie wiem, jak Juugo się z nimi porozumiewają… Czuję głód i ciekawość. Chyba ciekawość. Ale wyjadłbym teraz mięsa ze zwłok czy innego ziarna. W każydm razie… pomysł był niezły, Azuma-san. Tyle że… no… cholerne glapy. Heh, ciekawi mnie, czy jakbyś zdjął z niej technikę, zaczęłaby się bać i by uciekła. Może… poleciałaby do tych ninja, co go wysłały…

Inoachi spojrzał na Azumę, jakby sugerował, że puszczając ptaka, mieliby szansę za nim iść, a oni za nim. Jednak zapadała już noc, więc wydawało się, że Inoachi sprawdzał, jak się Azuma czuje.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

W istocie, gdyby nie zdolności którymi posługiwał się jego klan, najpewniej do schwytania nie pozostałoby mu nic innego jak użyć sztuczek ninja, a te w starciu z ptakiem który również był stworzeniem zwinnym i spostrzegawczym, mogłoby się skończyć różnie. Dużo rozsądniejsze było wykorzystanie sharingana i genjutsu. Tak tez uczynił.

– Więc jedynymi, niebezpiecznymi istotami tutaj, jesteśmy tylko my… to uspokajające - zaśmiał się i przekazał ptaka Inoachiemu, który zabrał się do badania jego umysłu. Jak się można było spodziewać, ten odbiegał od ludzkich co widoczne było już w twarzy Yamanaki, który podczas badania, co rusz się krzywił.

– Juugo… Też mam nadzieję, że ich nie spotkamy. Nasze klany nie pałają do siebie sympatią - odpowiedział, a następnie zastanowił się głębiej nad propozycja wysuniętą przez dowódcę straży. Perspektywa gonienia po ciemku za glapą nie parała optymizmem, ale bez wątpienia, ich umiejętności czyniły to zadanie zdecydowanie łatwiejszym. Co więcej, w przypadku doprowadzenia do przeciwników… stawiało to ich w uprzywilejowanej pozycji.

Spojrzał na Inoachiego, jakby rzucając wyzwanie, czy jest tego pewien. On sam należał do osób zachowawczych, ale zdecydowanie wykorzystujących okazje. Ta niewątpliwie do takich należała. – To ryzykowne, ale może przynieść owoce. Zaczekajmy do zmierzchu i jak ludzie się położą, ruszymy. Blask księżyca powinien nam wystarczyć - odrobina światła rzucanego przez księżyc była wystarczająca do poruszania się w zupełnych ciemnościach, przynajmniej dla Uchiha. Z umiejętnościami jego kompana, nawet w zupełnych ciemnościach, będą w stanie wychwycić zarówno ptaka jak i przeciwników.

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)

[Uchiha Hiromi]

~ 26/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Do zmierzchu nie było dużo czasu, tak naprawdę już następował. Czekali jakiś czas - razem z wroną - na to, aż mieszkańcy wioski pójdą spać. Zdołali odpocząć, zdołali coś zjeść, ale nie zdołali się przespać. Oczywiście, Azuma czuł w całym swoim ciele znój podróży całego dnia, a do tego tajemnica, na którą się natknąć ciążyła mu w głowie. Szczęśliwie, miał odpowiednie szkolenie, żeby udało mu się to odciąć od rzeczywistości. Praca shinobi była pełna stresów i Azuma nie dotrwałby do teraz, gdyby nie był na niego odporny.

Dopiero po jakimś czasie światła świec i lamp były gaszone w domach. Wtedy też Inoachi skinął głową do Azumy, żeby obaj uwolnili ptaka i pozwolili mu lecieć w odpowiednią stronę, gdziekolwiek miałby lecieć, kiedy był przestraszony. Uwolniony ptak zakrakał, zatrzepotał skrzydłami i wzbił się w powietrze i lecąc w stronę szczytu, na który Inoachi i Azuma mieli się wspiąć następnego dnia.

Było ciemno, nie było łatwo ptaka po prostu zobaczyć.

- To będzie dość trudne, łatwo będzie go zgubić, tym bardziej, że ma łatwiej - stwierdził Inoachi.

Niemniej, pogoń się zaczęła. Młodzi mężczyźni musieli poruszać się początkowo między budynkami, następnie - musieli wejść w las, który prowadził na górę. Las początkowo miał silne, dość wysokie drzewa, jednak były one iglaste i średnio nadawały się do podróży po ich konarach. Sama trasa była trudna - pełna kamieni, głazów, wzniesień i spadków, śliskiego mchu, ziemi, która osuwała się pod nogami. Iglaste korony zasłaniały w dużej mierze niebo. Azuma przez to musiał bardzo uważać, a Inoachi nie mógł mu pomóc.

W ciemności, z drzewami wokół nich, było naprawdę ciężko. Chwilowo poruszali się z daleka od ścieżki prowadzącej na szczyt, ale ptak leciał, Inoachi się na nim skupiał i prowadził Azumę. Był trochę nieresponsywny, czasami się potykał, przez co musiał zacząć skupiać się ponownie, ale kiedy był skupiony, poruszanie się po trudnym terenie nie było najłatwiejsze. Jednak szło dobrze.

W końcu wyszli na ścieżkę, droga była łatwiejsza i tu blade światło księżyca i gwiazd oświetlało im drogę i Azuma też mógł dostrzec ptaka. Było już łatwiej, ale nie było sensu przyspieszać i gubić wrony, chociaż niemal oczywistym się wydawało, że prowadziła ich do świątyni, gdzie miała być Arisu. Azuma nie wiedział, jak daleko to było, była mowa o połowie dnia, ale teraz poruszali się szybciej, żeby nadążyć za ptakiem, który nie miał takich przeszkód jak oni.

Oczywiście, rozrzedzone powietrze dawało Azumie się we znaki i - chociaż potrafił to przezwyciężyć - był zmęczony i ciężko mu się oddychało. Jego umiejętności poruszania się cicho w tym momencie, w tak trudnym terenie, gdzie kamienie osuwały się spod nóg, a on dyszał, wydawały się niewystarczające. Oczywiście, on był najbliżej, więc to wszystko lepiej słyszał i nie mógł być pewien, co mogli słyszeć inni.

Szli długo, głęboko w noc i jeżeli Azuma ich nie zatrzymał, po godzinie z dobrym hakiem Inoachi mruknął.

- Czuję chakrę… ktoś tam jest. Przed nami. Daleko. Nie określę ci nic dokładnie, ale gdzieś przed nami. Wrona wydaje się lecieć prosto w tamtą stronę.

Inoachi wskazał szczyt, który majaczył się przed nimi, ale ciężko było dostrzec jakiekolwiek szczegóły.

Jeżeli Azuma nie zdecydował inaczej, Inoachi zdecydował, że ostrożnie powinni poruszać się w stronę, w którą prowadziła wrona, ale ukrywając się w cieniu drzew. Po jakimś czasie jednak, znaleźli się przy skraju lasu i klifie - przepaści wyglądającej z kilkunastu metrów od niej na głęboką oraz przecinającą ścieżkę. Szczyt, gdzie mała być świątynia był za tą przepaścią, pewnie już bliżej niż dalej. Las podchodzący stromo pod górę też tam się znajdował. Ścieżkę po jednej i drugiej stronie przepaści dzielił drewniany most wiszący - jego stan było ciężko dostrzec w ciemności.

Wrona przeleciała nad przepaścią, a Inoachi mruknął.

- Jest po drugiej stronie…


Info: W razie chęci zrobienia jakiejś akcji w trakcie, jeżeli zmienia ona jak post idzie, przepiszę sytuację jak wygląda według Twoich akcji w nastepnym poście.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Podróż, a raczej pościg za wroną, nie był prosty. Zanim ją wypuścili, musieli zaczekać, aż się wystarczająco ściemni. Gdy to nastąpiło i wypuścili ptaka, musieli się zmierzyć z gęstwiną lasu, przez którą przedzierali się, aby dotrzeć do świątyni na górze. Nie było to proste, a na dodatek musieli się wspinać, co dodatkowo nastręczało problemów, jeżeli chcieli zachować wystarczającą ostrożność. Ich szczęście polegało na tym, że mieli wyjątkowe zdolności, które były niesamowicie w tej wyprawie pomocne. Bez tego wsparcia, z dużym prawdopodobieństwem mogliby poczynić sobie większą krzywdę niż złapanie zwykłej zadyszki.

– Jedno… czy więcej źródeł chakry? - wydyszał, między jednym a drugim, cięższym oddechem. Pocił się i choć dotychczas nie narzekał na kondycję tak teraz wyraźnie odczuł trud pościgu za zwierzyną, która nie musiała polegać na sile swoich nóg, tylko skrzydeł. Również bez szemrania zgodził się z tym, że jeżeli chcieli uniknąć wykrycia, musieli zachować ostrożność, a więc zwolnić co pozwoliłoby im uspokoić oddechy. Te głośniejsze niewątpliwie były do wykrycia, jeżeli tylko natrafiło się na kogoś wystarczająco z wysoko rozwiniętymi zmysłami.

Niebawem dotarli do skraju lasu, do ścieżki, która wyznaczała granicę z wzniesieniem. Tuż za nim jawiła się przepaść przez którą prowadził most. Wprost do świątyni. Właśnie tam poleciała wrona.

– Nie wiem czy to Arisu-sama, ale jeżeli nawet nie, ten ktoś musiał również tędy przebyć drogę. Zaczekajmy aż wrona zniknie nam z oczu, wtedy przeprawimy się z należytą ostrożnością.

I jeżeli Inoachi nie oponował, to tak uczynili. Azuma ostrożnie zbliżył sie do przeprawy i wciąż z aktywnym sharinganem najpierw zlustrował okolicę, a potem sam most nad przepaścią. Blask księzyca był wystarczającym źródłem światła, aby dostrzec więcej niż pozwalały na to zwyczajne oczy. Do tego wsparcie Yamanaki, jako sensora chakry, pozwalało uniknąć tego, przed czym sam wzrok nie potrafił ostrzec. Gdy wkroczył na moc, stąpał powoli, krok po kroku, jednocześnie uprzedzając wcześniej towarzysza, aby ten zaczekał z wejściem na most, przynajmniej do momentu aż sam znajdzie się bliżej krańca.

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)

[Uchiha Hiromi]

~ 27/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- Jedno źródło, to nie Arisu-sama - wyjaśnił Inoachi. - W lesie. Po drugiej stronie mostu.

Do światyni był jeszcze kawałek drogi, może z pół godzinki, może trochę więcej, mieli się o tym przekonać, ale Azuma już jakoś potrafił ocenić odległość i czas potrzebny na przebycie drogi.

Wrona przeleciała nad przepaścią i wleciała prosto w las, już nie lecąc nad nim. Tuż przed tym usłyszeli krakanie właśnie z lasu, ale brzmiące trochę inaczej niż ta wrona. Ciężko było wyczuć jednak, kto krakał. Azuma nie znał krakania wszystkich ptaków kraczących. Było to jednak wystarczające, aby być zaniepokojonym.

Kiedy wrona zniknęła, Azuma wyszedł, aby przeprawić się przez most. Jego oczy obserwowały okolicę, świat wydawał się poruszać się wolniej lub on przyjmował bodźce szybciej, lepiej je zapamiętywał, lepiej przewidywał, po najmniejszych ruchach, co się stanie. Przewidywał, kopiował, zapamiętywał.

Jego zmysły były wyostrzone. Dlatego najpierw usłyszał poruszenie się drzew, potem, szybko przenosząc wzrok w tamtą stronę, zauważył ruch. Chakra. Było ciemno, więc nie dojrzał więcej. W tym samym momencie liście poruszyły się w bardzo dziwny sposób, a w jego stronę, w stronę mostu został wypuszczony ostry, potężny podmuch wiatru, który przeciął pobliskie gałęzie.

Stało się to niesamowicie szybko, jeszcze zanim Azuma wskoczył na most. Miał chwilę na reakcję, ale dzięki sharinganowi widział, że atak, czy cokolwiek to było, nie było skierowane w niego, ale w wiszący most, którego liny na pewno się zerwą przy kontakcie z ostrym wiatrem. Dzięki Sharinganowi Azuma był wystarczająco szybki, przedostać się na drugą stronę przepaści, jeżeli się pospieszy.

Chyba.

Nie miał dużo czasu na namysł. Poza tym, jeżeli wstąpi na most, technika go dosięgnie.


Info: W razie chęci zrobienia jakiejś akcji w trakcie, jeżeli zmienia ona jak post idzie, przepiszę sytuację jak wygląda według Twoich akcji w nastepnym poście.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Pościg po ciemku za wroną nastręczał problemów, ale czynili postępy, w dalszym ciągu coraz bardziej zbliżali się do świątyni. Wkrótce stało się jasne, że to właśnie tamto miejsce będzie celem ich podróży, szczególnie gdy ptak zbliżył się do kotliny którą następnie przeleciał. W ten sposób nie pozostawił im też wyboru, nijako decydując za nich że i oni muszą przebyć tą drogę.

– Bądź ostrożny! - rzucił w momencie przeprawy, gdy nagle dostrzegł niezidentyfikowane jeszcze źródło chakry, wychodzące zza lasu. To nie było jednak wszystko. W ślad za tym ruszył atak powietrzny, który pomknął wprost w kierunku przeprawy mostowej.

Miał dosłownie sekundy, żeby coś zrobić. Zareagował.

Postanowił wykorzystać szansę i rzucił się biegiem na przeprawę, nie zatrzymując się ani na chwilę. Choć był jednak szybki to nie tak jak pocisk wietrzny. Szybka kalkulacja wystarczyła do tego by zrozumieć że będąc wciąż na przeprawie, odczuje prawdopodobnie uderzenie techniki. Stąd postanowił podjąć kolejne ryzyko.

Sięgnął dłońmi do kabur po obu stronach bioder, a następnie wyskoczył w przepaść, gdy tylko znalazł się wystarczająco blisko, aby wbić się w stromą ścianę przepaści, naprzeciwko. Gdy już złapie przyczepność, wtedy wykorzystuje Kinobori no Waza by się wspiąć na szczyt.

  Ukryty tekst

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)

[Uchiha Hiromi]

~ 28/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Gdy Azuma przemierzał most, jego zmysły były wyjątkowo wyczulone. Przed jego pełną reakcją, skraj techniki wiatru, siekącej most, ledwo musnął go, raniąc lekko na odkrytych partiach twarzy i pozostawiając drobne, szybko krzepnące w chłodzie cięcia. Dodatkowo, ostry wiatr przeciął materiał spodni, tworząc widoczne ślady na tkaninie. Nic z tego nie zagrażała jego życiu, nie powodowała tego, że jego zmysły były mniej wyostrzone czy on sam był słabszy.

Azuma, korzystając ze Sharingana, poruszał się zaskakująco szybko, odbijają się od desek mostu, który się zrywał. Mknął z niesamowitą prędkością, unikając uderzeń wiatru, które zagrażały mostowi. W krytycznej chwili, zdecydowany na śmiały skok, Azuma, wyciągając z kabur dwa kunai.

Skoczył z rozpadającego się mostu i zaczął spadać. W jego "locie" był jednak cel - przeciwległa ściana przepaści. Kiedy znalazł się przy niej, wbił swoje kunaie w nią, a ziemia i skała, z której była zrobiona ściana, przecinała się pod naporem jego ciężaru oraz impetu z jakim spadał. Gdzieś poszły iskry, jak przejeżdżał po skale. Jednak zwalniał, a w pewnym momencie nim szarpnęło. Jeden z jego kunai zaczepił się o twardszą skałę.

Spadł kilkanaście metrów, może dwadzieścia kilka. Pod nim było jeszcze wiele metrów przepaści - gdyby jego plan nie zadziałał - z całą pewnością by się rozbił i umarł na miejscu. Jednak teraz, ubrudzony, troszeczkę poharatany, czuł pot oblewający całe jego ciało, a jego oddech był przyspieszony. Jednak nie marudził, tylko wykorzystał chakrę do chodzenia po pionowych powierzchniach, co umożliwiło mu wbiegnięcie na skraj przepaści i znalezienie się po drugiej stronie.

Tymczasem Inoachi, stojąc na przeciwległej krawędzi przepaści, dostrzegł przed ogrom, jaki miał do pokonania, żeby znaleźć się przy Azumie. Bez mostu nie mógł się przemieścić ot tak na drugą stronę, też nie doskoczyłby - nie miał przewagi bycia na moście, jak Azuma.

Inoachi również wskazał Azumie ręką górę i ścieżkę na nią wiodącą.

Ledwo zauważalny przeciwnik rozpoczął ucieczkę w górę, oddalając się od miejsca konfrontacji - Azuma dostrzegał jego chakrę Sharinganem w oddali, zanim nie skrył się w drzewach. Azuma, stał przed trudnym wyborem – pomoc towarzyszowi czy pościg za uciekającym wrogiem.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Zaryzykował decydując się wejść, a następnie kontynuując bieg po moście. Ten stał się również celem ataku, który miał przeszkodzić, komukolwiek na użycie tej drogi do przekroczenia kanionu. Uchiha stawiając na ryzykowny manewr, zapewne pokrzyżował komuś plany.

Po jego ostrzegawczym krzyku, ruszył pędem na drugą stronę, chcąc pokonać jak największą dzieląca go odległość od drugiej strony skalistej przepaści. Użyta technika futonu była jednak szybsza, w niewielkim stopniu poczyniła obrażenia ciała swoim uderzeniem, ale poczyniła znacznie ważniejsze szkody samej konstrukcji mostu.

Azuma nie mógł liczyć na to, że uda mu się przeczekać na konstrukcji. Po raz kolejny zaryzykował i wykonał szaleńczy skok w przepaść. Chwytając za wyposażenie, błyskawicznie wyciągnął w locie trójkunaiów, które następnie zostały wykorzystane do wyhamowania straceńczego lotu, na prostopadłej ścianie urwiska. Na jego ponowne szczęście, to mu się udało.

Inoachi znajdował się tymczasem po drugiej stronie, bezpieczny ale i nieosiągalny z uwagi na dzieląca ich odległość. Mimo tego dostrzegł gest w jego wykonaniu, gdy spojrzał w wskazanym kierunku, zauważył że napastnik właśnie probował czmychnąć. Jeszcze przez sekundę widział jego źródło chakry, które niebawem zniknęło wśród drzew.

Musiał szybko podjąć decyzję. Spojrzał raz jeszcze na Inoachiego, po czym bez słowa ruszył w pogoń za nieznajomym. Na razie trzymał bezpieczną odległość, chciał się dowiedzieć więcej o tym z kim mają do czynienia. Jeżeli udałoby im się to uczynić, bez zwracania na siebie większej uwagi, byłoby idealnie.

Rzadko jednak sytuacje idealne, przydarzały się komukolwiek.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 29/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Azuma, szybko poruszał się ku skrajowi lasu, ruszając od przepaści, gdzie niebawem rozpoczęła się jego cicha pogoń za przeciwnikiem. Było ciemno, drzewa zasłaniały większość nikłego światła księżyca i jedynie okazjonalne widział przebłyski chakry przeciwnika, uchwycone przez jego Sharingan.. Napastnik poruszał się z zaskakującą zwinnością po drzewach, niczym cień. Czasem Azuma miał wrażenie, jakby jego przeciwnik płynął przez powietrze. To jednak wystarczyło, żeby Azuma wiedział, gdzie ma iść i mógł się skupić.

Po intensywnych kilkunastu minutach pościgu, gdy las zaczął przerzedzać się, Azuma dostrzegł, że postać zatrzymała się na jednym z drzew. Wrona krążyła nad nim. Z daleka nie mógł dostrzec nic więcej poza jego chakrą. Tam jednak jego wzrok padł na świątynię, oświetloną pochodniami, która majestatycznie wznosiła się na szczycie góry. Wyglądała jak typowa świątynia, z charakterystycznymi, zakrzywionymi dachami, ozdobionymi złotymi akcentami, które iskrzyły w blasku ognia. Jej starannie wyrzeźbione drewniane belki i czerwone kolumny kontrastowały z ciemnością nocy. Był to cel ich podróży - jego i Inoachiego. Miejsce, gdzie mieli znaleźć Yamanaka Arisu.

Obserwacja wszystkiego trwała tylko chwilkę - dzięki sharinganowi udało się wszystkie detale bardzo sprawnie wchłonąć. Niestety, również zauważył chakrę zbierającą się w przeciwniku i po chwili ukształtowała się ona w technikę. Azuma nie dostrzegł ruchu rękami, ale został zaatakowany silną techniką ofensywną. Jego przeciwnik stworzył stworzył pojedyncze, wąskie ostrze z wiatru, które zaczęło niebezpiecznie kierować się w stronę Azumy, po drodze tnąc gałęzie oraz głazy. Azuma musiał reagować szybko.

Teren wokół niego był zboczem góry, przy szczycie. Było to wiele kamieni - od małych, do sporych głazów, ale też Azuma nie widział zbyt dużo, ze względu na noc. Kilka miejsc mogłoby nadawał się do kryjówki - głazy były większe od niego. Przed nim było kilka drzew oraz ścieżka prowadząca prosto do świątyni, za nim był las.

Dla formalności wrzuć KP w następnym poście.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

  Ukryty tekst

[Azuma]

Pogoń trwała.

Poruszali się w ciszy, uciekinier i jego prześladowca. Tak się mogło zdawać gdyby nie jeden szczegół. To uciekinier zaatakował pierwszy. Czy to on stał za uwięzieniem Arisu-samy? Wrona, ptak który wydawał się zwyczajnym uczestnikiem ich przybycia, nie był jednak biernym przypadkiem. Zwierzęcy szpieg, którego dzięki nadzwyczajnej przenikliwości wychwycili, doprowadził ich właśnie tu. Na skraj lasu.

– Nie musim… - zaczął, ale nie dokończył, bo po tym jak przeciwnik przystanął na gałęzi jednego z drzew, niebawem zaczął też kumulować charę. A to oznaczało tylko jedno. Kolejny atak. Kolejna smuga wiatru, niesamowicie ostra, przeszyła najpierw drzewo, a potem głaz… Azuma poszedł po najlższejszej linii oporu i zwyczajnie odskoczył na bok, wystarczająco aby uniknąć śmiercionośnego cięcia. Nie łudził się, że mógłby konkurować ze swoją skórzaną zbroją z przeciętą skałą. W koło było trochę innych głazów, kamienia. Uchiha wiedział, że nie zatrzymają podobnego ataku, ale postanowił wykorzystać je inaczej.

– Zatrzymaj się i porozmawiajmy! Nie mam złych pobudek - po raz ostatni postanowił spróbować przemówić tamtemu do rozsądku, choć wcale się nie łudził że coś tym osiągnie. Dominowało w nim już przeświadczenie że to on do spółki z kimś innym stoi za zniknięcie Arisu-samy. Należało teraz zrobić wszystko, aby się dowiedzieć, co zrobili. To mógł osiągnąć za dwa sposoby. Albo docierając do świątyni, albo najpierw próbując dorwać niego. Dlatego, w trakcie gdy to mówił, poruszał się po łuku względem przeciwnika, sprawiając wrażenie takiego, który nie chcę pozostać w jednym miejscu, łatwym do zaatakowania.

W rzeczywistości Azuma, chciał złożyć pieczecie do Kawariami no Jutsu, i wykonał to w momencie, mijania drzewa lub głazu, który na moment mógł przysłonić widok przeciwnikowi i jednocześnie nie dać mu do zrozumienia, że jego przeciwnik dokonał przygotowania do podmiany z jednym z większych głazów, znajdujących się tuż obok przeciwnika...

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst