Szlak transportowy

[Uchiha Hiromi]

~ 15/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Garbarz, do którego podszedł Azuma, uśmiechnął się do młodzieńca i zaprzestał swojej pracy, żeby się z nim przywitać. Miał czarne, kręcone włosy, bliznę na policzku oraz nosił skórzany fartuch oraz sandały na nogach, chociaż pogoda nie była przesadnie ciepła - nie tutaj, tak wysoko.

- Ano, zajmujemy się - stwierdził i wytarł ręce i nóż w swój fartuch, a następnie odłożył ostrze na bok. - Faktycznie, moja praca nie jest najgorsza, chociaż wolałbym z wełną pracować. Ale ojciec mnie do fachu przyuczył i już tak musi być - przyznał mężczyzna, obserwując dokładnie Azumę. - Widać, że shinobi. Rzadko tutaj takich mamy. Skąd przybyliście i czego szukacie? - zapytał, sam wyraźnie zainteresowany. Rozpoznał obcy akcent, nieco inny typ wyglądu (chociaż sam odbiegał od typowych blondynów z okolicy) i nieco inny ubiór. Z drugiej strony mieszkał w miejscy, gdzie obcy byli tak rzadcy, że… cóż, pewnie każdy był obcym.

Na propozycję zadawania pytań i odpowiedzi za pieniądze się roześmiał tylko.

- Tak, tak, bardzo chętnie. Lato jest ciepłe, zima może być ciężka, więc będzie trzeba się zaopatrzyć i złożyć odpowiednią ofiarę. Każde Ryo się przyda. Ale zacznij od przedstawienia się i rzuć mi trochę o sobie, żebym wiedział, komu informacje sprzedają. Ja jestem Takumi. Ale zastrzegam sobie, że nie odpowiem na pytania, jeżeli nie będę mógł.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Na szczęście nie został źle zrozumiany. Różnice kulturalne choć na pewno występowały, nie przysłaniały podstawowego celu, egzystencjalnego. Prawidłowo przez Azumę zidentyfikowana potrzeba, była wytrychem do uzyskania oczekiwanej odpowiedzi i pociągnięcia rozmowy dalej.

– Z daleka, aż z Wietrznych Równin - odpowiedział podchodząc jeszcze bliżej. W międzyczasie garbarz otarł dłonie, jednocześnie wyjaśniając że pieniądze się przydadzą. Wyrażenie złożenia ofiary, szybko zostało podchwycone przez nastoletniego ninja.

– Chodzi o ofiarę w tej kaplicy? Zwróciłem uwagę na posąg znajdujący się przed nią… W moich stronach święcimy innym bóstwom - podrapał się w zakłopotaniu, licząc na to że "ofiarą" naturalnie podchwyci temat i wyjaśni. W oczekiwaniu na to, zdecydował się również zadośćuczynić oczekiwaniom przedmówcy, który jasno poprosił o przedstawienie się. Nie widział w tym nic złego.

– Na imię mam Azuma, przybywam z Saimin, choć jestem tam tymczasowo i właściwie pochodzę aż z Sogen, czyli z Wietrznych równin. I choć jestem w stolicy Sosów tymczasowy, to właśnie tam otrzymałem zadanie odnalezienia kogoś… Kobiety, która jeszcze do niedawna tutaj przybywała, aby zaopatrzyć się w zapasy. Badała świątynie, na pewno zwróciła na siebie uwagę w tak niedużej społeczności - na moment się zatrzymał pozwalając zawisnąć wypowiedzianym słowom – zawisnąć i odpowiednio wybrzmieć.

Mieszek z monetami przyjemnie zabrzęczał, poruszony dotykiem Uchihy. Spojrzenie nastolatka wciąż tkwiło jednak na mężczyźnie, oceniając jego postawę oraz mimikę. – Takumi-san, liczę na podobną szczerość… i zrozumienie, że próba oszustwa zmieni charakter naszej rozmowy. Koniec miał znamienny wydźwięk... niewypowiedzianej groźby. Jak to mogło zostać odebrać, z ust tak niepozornego nastolatka? Jako żart? A może właśnie wręcz przeciwnie – wzbudzając niepokój, w tak kontrastującym zestawieniu, słów do wyglądu.

[Uchiha Hiromi]

~ 16/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- Bóstwa wszędzie są różne i słyszałem, że świątynki są różne wszędzie. Ale niewiele osób ma bóstwo, które osobiście poświęciło te ziemie i opiekuje się nami. Pojawili się niedawno i teraz pilnują lasów i gór. Skrzydła Tengu otulają nas i przynoszą nam szczęście - odpowiedział mężczyzna. Temat, jak się wydawało, wcale nie wydawał się dla niego trudny i bardzo chętnie o tym opowiedział. Mówił to też w taki sposób, że wydawało się, że mówi prawdę i potencjalnie przy pytaniach - bardzo chętnie poruszyłby temat bardziej.

Takumi może też wydawał się troszeczkę zawiedziony, że Azuma mu mówił, że próba oszustwa zmieni charakter rozmowy. Może nawet i urażony. Obrażony, że ktoś mógłby mu zarzucić kłamstwo. Niemal fuknął, ale machnął ręką odpędzając myśl od siebie.

- Boś z innej krainy, to się nie zorientowałem od razu, że ty tutaj szukasz Arisu-sama. Ale to nie mogę powiedzieć nic a nic, bo nie powinienem takich rzeczy obcym mówić. Ale… Arisu-sama silna jest. Gdzie taki młodzieniec jej zagrozi jakby co. Poza tym, chyba informacja by nie dostała się w obce ręce. Tak, Arisu-sama tutaj bywała. Długo, bo rok. W sensie nie w samej wiosce i ta nasza świątynka nie bardzo ją obeszła. Chodzi o świątynię jeszcze wyżej w górach, jakieś pół drogi stąd. To tam się zaszyła i tak rzeczy bada. Chyba związane ze świętą chakrą, ale kto tam wie. Ja jestem prostym człowiekiem, nie umiem takich sztuczek wykonywać. No i właśnie, myśmy wezwali pomoc. Bo Arisu-sama od kilku tygodni nie schodziła z gór, a zwykle co tydzień tutaj bywała, czasami wysyłając wiadomość do Saimin.

Na chwilę mężczyzna się zamyślił i przekrzywił głowę.

- Właściwie to dziwna sprawa, bo bóstwa gór pojawiły się mniej więcej w czasie, kiedy Arisu-sama przestała przychodzić. A co jeżeli oni ją tam trzymają?

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Nie umknął mu sposób w jaki Takimi opowiadał o tutejszych bóstwach – jakby objawiali się tutejszym mieszkańcom fizycznie, a nie prowadzili ich drogami w sposób zawoalowany, niejasny, ukryty przed ich widzeniem. Nie przerwał jednak mężczyźnie, pozwalając mu dokończyć. Dopiero wtedy zrozumiał, że doszło w jakiś sposób do nieporozumienia.

– Istotnie, to z powodu Arisu-sama tutaj się zjawiłem, ale wcale nie zamierzałem nawet próbować czynić jej krzywdę. Próbuje wyjaśnić czemu przestała wysyłać kolejne wiadomości - zauważył, ujednoznaczniając że nie jest ich wrogiem.

Powiódł wzrokiem w kierunku góry gdzie podobnież znajdowała się świątynia w której badania toczyła Arisu. Takeru okazał się pożytecznym źródłem informacji. Ujawnił wiele – choćby samo to, że przywódczyni rodu Yamanaka, nie obawiała się afiszować prawdziwym imieniem.

– Mówicie, że Tenga od niedawna się wami opiekują, a nawet że być może to one stoją za zniknięciem Arisu-sama… Nie zdenerwujcie się, ale mówicie tak, jakbyście je widzieli - w końcu zauważył, uważnie spoglądając na Takeru, jego reakcje i to co odpowie na tak śmiałe spostrzeżenie.

[Uchiha Hiromi]

~ 17/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- No właśnie, my nie wiemy. Myślimy, że ona tam siedzi, w świątyni na górze. To zaradna babka, jak się wydawało, no i taka z niej szprycha, że ho ho! - roześmiał się Takemi, po czym machnął ręką, jakby odpędzał od siebie niestosowne myśli. - Ale że nie schodziła, to właśnie no. Więc chyba będziesz musiał tam wejść i sam sprawdzić. My się tam nie zapuszczamy, ostrzegała nas, żeby tego nie robić, kiedy ona będzie badała tamtejszą świątynię i medytowała nad tamtejszymi pieczęciami czy coś. Mówiła chyba o znakach, jakie tam były, ale średnio pamiętam, co to tam było. Za dzieciaka się tam wspinaliśmy, bo zawsze coś ciekawszego do roboty niż pasanie owiec, ale potem się nam znudziło.

Kiedy Azuma wspomniał o Tengu, że się opiekują wioską od niedawna, ten skinął głową.

- Tak, od niedawna. Ja ich nie widziałem, ale kilkoro z wioski widziało. Zagubionego dzieciaka nam przyprowadzili. To dobre bóstwa, nawet jeżeli mieliby sprawę z Arisu-sama. Bo nawet jeżeli w tym samym czasie są tam, to prędzej mają sprawę do niej niż… a może nie lubią ninja, kto wie. W każdym razie, ledwo co rzeźbiarz zdołał postawić pomnik, a mocno się spieszył. Ile to było? Chyba jakoś przy ostatniej pełni księżyca.

Azuma tyle skojarzył, że on i Hiromi do Saimin dotarli chwilę po ostatniej pełni księżyca, a z dostarczonych informacji wynikało, że Mur upadł przy ostatniej pełni księżyca.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Mieszek z pieniędzmi znowu zabrzęczał. Kilkanaście monet – równowartość czterech kunaiów, znalazło się w dłoni młodzieńca, które następnie przekazał Takemiemu. Nastoletni Uchiha bardzo był zadowolony z rozmowy, którą przeprowadzili. Garbarz przekazał wiele istotnych informacji – ale najistotniejszą była ta o możliwym miejscu pobytu (lub przetrzymywania) Arisu-sama. Azuma miał swoje wyjaśnienie co do wspomnianych Tangu, ale nie dzielił się podejrzeniami. Już i tak zapewne wzbudził niepożądany przez nich rozgłos, nie zamierzał robić jeszcze większego.

– Dziękuje za rozmowę, nie będę już wam więcej zajmował czasu. Macie swoją robotę, a my swoją - delikatnie się skłonił, a następnie odwrócił zamierzając wrócić do Inoachiego. Miał mu co opowiedzieć. Ten najpewniej zdążył się już zorientować jak i gdzie, będą mogli przenocować.

Udał się z powrotem do wioski, w kierunku gęstszej zabudowy i bardziej charakterystycznych lub większych budynków – takich, które mogły sugerować dodatkowy nocleg na niespodziewanych gości. Po odnalezieniu Inoachiego, podzieli się z nim nowinami. – Co sądzisz? Ja powiem więcej – wydaje mi się, że w okolicy jest więcej shinobich niż tylko Aris-sama. Z jakiegoś powodu zdecydowali się pomagać mieszkańcom tej wioski. Wasz lider z jakiegoś powodu prawdopodobnie im przeszkadzał.

Zerknął w kierunku szczytu górskiego, gdzie znajdował się ich następny cel podróży. Dzisiejszego dnia nie powinni byli się tam wybierać, ale mogli odwiedzić tutejszą świątynię, sprawdzić czy tam kryje się jakaś wskazówka. – Co z noclegiem? Udało się coś załatwić? - spojrzał z powrotem na Yamanake, zastanawiając się jakie on ma wnioski na podstawie tego co usłyszał.

[Uchiha Hiromi]

~ 18/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Azuma zastał Inoachiego wpatrującego się w ptaki, które siedziały na dachu domu. One też wpatrywały się w niego. Inoachi wyglądał, jakby próbował wygrać konkurs na gapienie się bez mrugania, ale też bardzo niekomfortowo.

Kiedy Azuma przyszedł, Inoachi odwrócił swój wzrok, zatoczył koło ramionami, próbując się rozluźnić, a ptaki… zleciały niżej, na płotek stojący przy młodym mężczyźnie. Teraz to zirytowało Inoachiego.

- SIO! - zawołał Inoachi, robiąc nagły krok w stronę ptaków. Większość się spłoszyła, zamachała skrzydłami i uciekła. Jedna wrona jednak siedziała na płocie uparcie i zaczęła krakać w stronę Inoachiego, jakby chciała obrazić jego, jego rodzinę i bliskich. - Cholerne glapy. Patrzą na nas ciągle, jakbyśmy byli jakąś nowinką. Widziałeś może tutaj kogoś z rudymi włosami? - zapytał Inoachi.

Kiedy Azuma pomyślał - tak, ptaki tutaj były. I… no wpatrywały się. Ptaki jak ptaki.

Inoachi posłuchał, co Azuma miał do powiedzenia i rzucił kolejne spojrzenie w stronę wrony, która cały czas siedziała na płocie.

- Na bóstwach się nie znam, ale brzmi trochę jak shinobi Juugo… stąd pytanie o rude włosy. To zwykle rudzielce… pewnie sam o tym wiesz. Ale żeby przychodzić tutaj i zamykać Arisu-sama w świątyni? To trochę… Cóż, dziwne. Nic, zobaczymy co tak naprawdę tam się święci, wiesz, w świątyni - próbował zażartować, ale widać było, że stropił się na słowa Azumy. - Załatwiłem nam dobrą kolację złożoną z tutejszego sera, mleka, jagnięciny i świeżego chleba. I polecałbym zjeść na dworze, bo do spania mamy tylko szopę na owce. Z dużą ilością suchej trawy dla nich.

- Wiele osób wybyło na wypas owiec, pewnie łóżka by się znalazły, ale żadna kobieta nie wpuści nas do domu, bo kumy będą gadać, rozniesie się i juhas zadowolony nie będzie. Przynajmniej owiec nie ma.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Gdy odszukał Yamanakę, uśmiechnął się mimowolnie, dostrzegając jak nieudolnie próbuje odgonić ptaki. Najwidoczniej ich dwójka była nad wyraz ciekawym obiektem, odróżniającym się na tle innych mieszkańców.

– Podobno krukowate są bardzo mądrymi zwierzętami. Może chcą nam coś pokazać? Albo ostrzec? - żartobliwie zapytał podchodząc nieco bliżej. Pozwolił sobie nawet na wyciągnięcie otwartej dłoni w kierunku tej jednej wrony, która uparcie nie zamierzała stąd odlecieć. – Słyną z pamięci, a nawet umiejętności liczenia. Nie bez powodu używa się ich do posłannictwa… przynajmniej w naszych stronach. Może z uwagi na pospolitość występowania - zauważył, odwracając się w końcu do Inoachiego.

– Nie widziałem - krótko odpowiedział, gdy Yamanaka zwrócił jego uwagę na możliwy kontakt z Juugo. Mniej przychylni ludzie to członków klanu Uchiha wyzywali od zwierząt, ale Azuma wiedział że tak na prawdę wśród Juugo częściej można spotkać prawdziwsze zwierzęta, niż wśród samej fauny. – A więc mamy jakiś trop i wiemy na kogoś zwracać szczególną uwagę. Gdy usłyszał o załatwionych sprawunkach z pożywieniem i noclegiem, przytaknął. – Najważniejsze że będziemy mieć sucho nad i mięso pod głową. Od wiatru też nie ucierpimy - to było już coś, bo jak się szybko nastoletni Uchiha przekonał, górski wiatr był o wiele mniej przyjemny niż ten na równinach.

– Mamy jeszcze czasu, sprawdźmy tutejszą świątynię. Arisu-sama zapewne też ją odwiedziła przed udaniem się w góry - zaproponował, a gdy Inoachi na to przystał, ruszyli w kierunku podupadłej na kondycji kapliczki.

[Uchiha Hiromi]

~ 19/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- Mówię ci, cholerne glapy - mruknął Inoachi, kiedy Azuma podszedł do ptaka i wyciągnął do niego rękę. Wrona spojrzała na niego, przekrzywiła głowę z ciekawości i wydawało się, ze jej ptasich oczach było zrozumienie.

A potem nastąpił atak!

Szczęśliwie, Azuma był shinobim, który był szybszy od wrony, więc był w stanie wziąć rękę z powrotem wystarczająco szybko. Wrona, która chciała dziobnąć Azumę, wydarła się i zamachała skrzydłami. Może nawet wyglądała, jakby była obrażona, że Azuma ośmielił się podać jej rękę bez jedzenia na niej. Kto wie, co takiemu ptakowi siedziało w tej małej główce.

Wrona nie odleciała jednak i była gotowa się bić, jeżeli Azuma i Inoachi mieliby ochotę.

- Chyba nie masz ręki do zwierząt. A może tylko nie masz ręki do ptaków. Nic, masz rację, chodźmy zobaczyć tę świątynię, zanim się ściemni. Nie wiem, czy była akurat nią zainteresowana, ale skoro szła badać tą w wysokich górach, to tutaj też pewnie zajrzała. Chodźmy.

Ruszyli do świątyni. Musieli podejść trochę pod górkę, potem przez starą bramę tori oraz schodkami na wzniesienie, żeby do niej dotrzeć. Wrona wzbiła się w powietrze i leciała za nimi.

Świątynia faktycznie widziała lepsze czasy. Była niewielka, otoczona zielonym ogrodem i wydawała się dość urocza. Budowla wzniesiona była z drewna, w tradycyjnym stylu z dachem o łukowatym kształtem pokrytym dachówką. Ściany pomalowane były na biało, kontrastując z naturalnym kolorem drewnianych belek i detali. Przed wejściem do świątyni znajdowała się kamienna latarnia oraz posąg z okolicznego kamienia.

Kiedy dotarli bliżej od razy widzieli, że posąg był wyrzeźbiony "na szybko". Był w pewien sposób surowy i nie było na nim detali, co było charakterystyczne dla pracy wykonywanej na szybko. Pomimo tego miał pewien urok. Bardzo znaczące jednak były skrzydła przytwierdzone do pleców posągu - wyraźnie ptasie - oraz długi nos i dziwne, ptasio-ludzkie rysy. Sylwetka była szorstka, z wyraźnymi śladami narzędzi rzeźbiarskich. Postawa była dość dynamiczna, jakby bóstewko było gotowe do lotu czy skoku. Wyraz twarzy był surowy, a spojrzenie przenikliwe. Jego strój był bardzo klasyczny, tradycyjny.

Gdzieś bardziej z tyłu było słychać, jak ktoś zamiata teren.

- Czegoś się o tym dowiedziałeś? - zapytał Inoachi, przyglądając się pomnikowi.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

– Rzeczywiście, chyba nie… - odpowiedział zaskoczony zachowaniem ptaka, bo prędzej spodziewał się tego, że wrona odleci, niż zdecyduje się zaatakować. Po zabraniu ręki, spojrzał jeszcze raz na ptaka, który nie wydawał się skłonny porzucić miejsca spoczynku. Azuma nawet rozejrzał się uważniej na boki, spodziewając się, że może znajduje się gdzieś na widoku jakieś gniazdo, ale nie dostrzegł niczego takiego. Dłużej się nad tym nie zastanawiał, bo Inoachi przyznał mu rację co do odwiedzenia świątyni. – Tak, masz rację.

Kapliczka do której mieli się udać, nie znajdowała się daleko. Po pokonaniu niedużego wzniesienia i przekroczeniu bramy, ukazał się zadbany ogród z ścieżką prowadzącą do świątyni. Ta najpewniej najlepszy okres miała dawno za sobą, choć wciąż wytrwale stała. Mieszkańcy mimo wszystko dbali o to miejsce.

– Niewiele, a właściwie tyko tyle że to nowa rzeźba, postawiona mniej więcej w czasie kiedy wraz z Hiromi-san przybyliśmy do Saimin - zauważył w odpowiedzi, na chwilę skupiając uwagę na skrzydłach, które wprost symbolizowały symbiozę z ptactwem. – Nasza koleżanka jak widać, czuje się w naszym towarzystwie komfortowo - dodał, gdy dostrzegł że oprócz nich, również natrętna wrona za nimi się udała.

– Inoachi-san, ktoś tam sprząta. Może warto jeszcze zadać kilka pytań tam… Ja z kolei rozejrzę się tutaj przy pomocy doujutsu. Prędzej coś dostrzegę w ten sposób. Wysunięta propozycja oczywiście mogła zostać przez Inoachiego zignorowana, ale gdyby do tego jednak nie doszło, Azuma aktywuje swojego sharingana i jeszcze raz studiuję najpierw surowo obciosaną rzeźbę, a następnie samo wnętrze świątyni.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 20/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- Cholerne glapy - powiedział jeszcze raz Inoachi i rozejrzał się po okolicy. Było tutaj bardzo przyjemne, a teraz nawet słońce powoli schodziło w dół, więc wszystko było oświetlone naprawdę ciepłym, przyjaznym blaskiem. - Pójdę porozmawiać z kapłanem, zobaczymy co ma do powiedzenia - stwierdził i ruszył za świątynię, żeby porozmawiać.

Po chwili się jednak zatrzymał i lekko skrzywił..

- Wiesz, wasze przybycie do Saimin związało się z kilkoma nieprzyjemnymi zdarzeniami. Upadek Muru, atak Dzikich, zaginięcie Arisu-sama i teraz… to - wskazał na posąg. - Które z was jest złym omenem? Ty czy Hiromi-sama? - W jego głosie było słychać pewne rozbawienie, więc Azuma mógł stwierdzić, że mężczyzna nie był szczególnie poważny. Ale niemniej, takie skojarzenie się mu nasunęło.

Inoachi zniknął za budynkiem, a Azuma mógł przyjrzeć się wszystkiemu dookoła za pomocą sharingana. Najpierw jednak zwrócił uwagę na wronę, która wydawało się, że zgłupiała i zaczęła krążyć nad nim… nie, nie tylko nad nim. Wydawało się, że nie mogła zdecydować, czy lecieć za Inoachim czy zostać przy Azumie, więc kołowała wysoko nad ich głowami.

Cholerne glapy.

Obejrzany sharinganem nie był niczym innym niż zwykły posąg. Ot ptakoludź z długim nosem - dziobem? Ciężko było powiedzieć. Zrobiony na szybko, jakby ktoś chciał dość szybko zacząć składać hołd owemu stworzeniu (czy shinobiemu, jak spodziewał się Azuma). Sama świątynia, w środku, wydawała się bardzo skromna. Był tu niewielki ołtarz, dzwonki i miejsce, gdzie można było składać swoje modlitwy. Trochę głębiej jednak, na ścianach, Azuma zauważył ślady chakry. Było to na tyle niewielkie, że zdawał sobie sprawę, że nie sprawiały one niebezpieczeństwa - nie były to żadne pułapki. Jakby miał zdecydować, były to ślady po pieczęciach, które zostały odpieczętowane, złamane. Nie był jednak sensorem, nie mógł powiedzieć niczego na pewno. Śladów widzialnych po pieczęciach nie było.

Ciekawe czy tak samo było w tej świątyni w dolinie?

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

– Które z nas jest tym złym omenem? - wiele się wydarzyło odkąd wyruszyli z Sogen do Saimin. Ale gdy się nad tym zastanowił głębiej, równie wiele wydarzyło się wcześniej, przed ich podróżą. Atak na Shi no Geto. Wybuch wojny, a potem rozejm. Turniej pokoju, a następnie zdradziecki atak. On sam brał w tym wszystkim udział. Za wyjątkiem obecnych wydarzeń, obrony Kotei. Być może fatum nie ciążyło nad jedną osoba, lecz nad całym klanem.

Inoachi oczywiście nie mówił tego z przekonaniem – raczej z rozbawieniem co można było potraktować z przymrużeniem oka. Można by było, ale niestety to co powiedział dawało do myślenia. I pewnie gdyby nie zadanie którym byli zajęci, młody Uchiha głębiej by nad tym zagadnieniu oddał się rozważaniom.

Gdy Yamanaka udał się by porozmawiać z mężczyzną (prawdopodobnie kapłanem) dogladajacym świątyni, Azuma rozejrzał się wgłąb niej przy pomocy swojego doujutsu. Nie od razu dostrzegł coś interesującego. Najpierw znalazł potwierdzenie tego, że prace nad rzeźba posuwały się bardzo szybko. Nadto świątynia sama w sobie była skromna i z pewnością potrzebowała remontu. Ale było coś co okazało się też zaskakujące. A mianowicie ślady chakry, które znajdowały się na ścianach budynku.

– Czyżby… pieczęcie? - nie poczuł mrowienia gdy przesunął dłonią po ścianie, chwilę później zamknął oczy, a gdy je otworzył ponownie, jego tęczówki znowu były ciemne. Nie naruszając niczego w środku, udał się na tyły świątyni, chcąc dołączyć do Inoachiego i być może usłyszeć coś ciekawego od świątynnego kapłana.

Wrona z kolei krążyła dalej w pobliżu, wysoko nad ich głowami. Spoglądając na nią, nastoletni Uchiha nabrał jeszcze większego przekonania, że to jest zdecydowanie nienaturalnie i jego towarzysz, być może powinien “bliżej” przyjrzeć się sprawie. Z tym jednak zamierzał zaczekać, gdy już będą na osobności

[Uchiha Hiromi]

~ 21/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Azuma obejrzał świątynię bardzo dokładnie, a następnie, już bez sharingana, poszedł dołączyć do Inoachiego. Wrona, teraz już pewna, gdzie ma się znaleźć, przycupnęła na dachu świątyni i wpatrywała się w cała trójkę, kiedy Azuma do nich podszedł.

Kiedy wszedł za świątynię, Azuma zobaczył Inoachiego rozmawiającego spokojnie z kapłanem. Azuma widywał czasami kapłanów - w samym Kotei były co najmniej dwie świątynie Susanoo, a wokół całego Sogen można było spotkać sporo mniejszych światyń - czasami Susanoo, a czasami nie-wiadomo-czego. Dobrym zwyczajem było pomodlenie się przy takiej świątynce czy kapliczce, złożenie datku na szczęście, zadzwonienie dzwonkami lub kupno talizmanu na szczęście od kapłana lub kapłanki. Ci zawsze wyglądali dość tradycyjnie, w białym kimonie i czerwonej hakamie.

Kapłan tutaj był starym człowiekiem. Zgarbiony, pomarszczony, ale uśmiechnięty i dość entuzjastyczny - chętnie odpowiadał na pytania Inoachiego, jak się wydawało z daleka. Kiedy Azuma podszedł bliżej, kapłan na niego spojrzał, przez co Inoachi się odwrócił (na pewno też usłyszał, że Azuma nadchodzi) i skinął głową.

- To mój towarzysz w poszukiwaniach, Azuma-san z Sogen. Tokaru-san opowiada mi właśnie o Tengu, którego posąg widzieliśmy przed świątynią. Podobno go widział.

- Nie podobno, a widziałem i rozmawiałem z tymi yokai - zaperzył się kapłan, niemalże machając na niego miotłą, którą zamiatał obejście świątyni. - Wrócili do nas i się nami opiekują. Wami chyba też - dodał, wskazując na wronę, która przysiadła na dachu i zakrakała i zatrzepotała skrzydłami, kiedy starszy mężczyzna na nią wskazał. - Ech, wy młodzi, w nic już nie wierzycie poza waszą chakrą. To dobrze, że wierzycie we własną energię, ale natura też energię ma. Nie czujecie, że natura do nas wraca? Całe moje życie czekałem na coś takiego.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Skierowawszy swoje kroki za świątynie, niebawem dołączył do Yamanaki Inoachiego i kapłana z którym rozmawiał. Doświadczony Kogo szybko dopełnił formalności, przedstawiając jedną i drugą stronę. Azuma lekko się pokłonił gdy tylko usłyszał imię starego mężczyznę. Na razie nie przerywał w rozmowie, wdzięcznie przysłuchując się temu co jeden i drugi miał do powiedzenie. W jego postawie doszło do zmiany, dopiero wtedy, gdy została mu ponownie wskazana tajemniczo zachowująca się wrona.

– Yokai…, a tego nie podejrzewałem… I jak się rozmawiało? Może Inoachi-san powinniśmy głębiej przyjrzeć się temu stworzeniu? - zapytał dość niewinnie, choć słychać było w jego barwie tonu pewną zmianę, gdy wypowiadał słowo “głębiej”. Po chwili zwrócił jednak ponownie uwagę na kapłana, gdy zaczął szerzej opowiadać o energii.

– Tutejsza roślinność wydaje sie tak samo żywa jak ta w pobliżu samego Saimin… Chyba, że macie coś innego na myśli… To ma coś wspólnego ze ścianą świątyni? - zapytaj, jeszcze uważniej spoglądając staruszka, szukając po tej wypowiedzi, w jego zachowaniu jakiejś oznaki tego, że wiedział co się wydarzyło. Choć daleko mu jeszcze było do podejrzeń, że mężczyzna mógł widzieć chakrę w taki sposób jak sami Uchiha.

Oczywiście w tym wszystkim nie chciał urazić mężczyzny, dlatego w jego postawie ani gestach trudno dostrzec było butę, albo zgryźliwość. Raczej otwarte spojrzenie pełne wyczekiwanej ciekawości.

[Uchiha Hiromi]

~ 22/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- Pewnie, że taki młody człowiek nie spodziewał się Yokai. Pochowały się gdzieś na świecie i dopiero teraz wyszli. Przynajmniej Tengu. Wrócili, żeby się opiekować górami. Tak, jak przed laty się tym zajmowali - wyjaśnił starszy mężczyzna. - A rozmawiało się… normalnie. Tak jak z wami tutaj, tylko byli ptakoludźmi. Potem rozłożyli skrzydła i ruszyli głębiej w świat. Mówili, że dużo się zmieniło odkąd ostatni raz mogli patrzeć na świat.

Potem Azuma zaczął mówić o ścianach w świątyni i mężczyzna spojrzał na niego zainteresowany. Zanim odpowiedział, pomyślał chwilę, jakby próbował ocenić Azumę i być może też to, czy może mu powiedzieć rzeczy, które wiedział. Ostatecznie chyba jednak zdecydował, że Azuma zasługuje na odpowiedź.

- Ha! Jesteś bardzo bystrym młodzieńcem. Nie chodzi o roślinność. Ale tak, masz rację. Ma to coś wspólnego ze ścianami w świątyni. Jestem zaskoczony, że zauważyłeś. Były tam pieczęcie, a przynajmniej tak Arisu-sama mówiła. My myśleliśmy, że ściany świątyń po prostu są ozdobione, ale Arisu-sama nam powiedziała, że to pieczęcie są ochronne. Ona je badała, ale więcej do badania było na górze, to poszła tam. Średnio wierzyłem, wy, ninja jesteście dziwni dla nas czasami. Ale po ostatniej pełni… nie było już malunków. A potem wrócili Tengu. Tośmy postawili im pomnik, żeby wiedzieli, że tutaj czcimy naturę i balans.

Postacie:
Yamanaka Inoachi