Szlak transportowy

[Souei]

Misja C
27/30 Karczma nie była zapełniona nawet w połowie i brak w niej było typów spod ciemnej gwiazdy, którzy mierzyliby wszystkich nowych gości wrogim spojrzeniem spode łba. Zarówno Misae, jak i Hitomi nie napotkali w środku żadnych problemów czy to z dostępnością do jedzenia, wody czy noclegu. Karczmarz wydał im wszystko co było potrzebne, lecz opłaty za pobyt wziął na siebie Kupiec. Nie była to może kwestia tylko dobrego wychowania, lecz również część umowy biznesowej, którą zawarli. Jako ten, który wynajmował Misae na tą podróż, musiał ponosić koszty jej utrzymania. A jeśli nie chciałby tego zrobić po tym co ona zrobiła dla niego... wówczas zapewne nastąpiłby nieprzyjemny zgrzyt w ich relacjach.
Obmyli się, zjedli i wyspali. Nowy dzień miał przynieść nowe wyzwania, choć chyba oboje mieli nadzieję, że nie będą już one tak ekstremalne, jak ostatniej nocy. Zaskoczeniem mogła być jedynie bardzo wczesna pobudka. Hitomi zerwał się skoro świt i po uregulowaniu należności z gospodarzem, szykował wóz i konie do drogi. Po śniadaniu nie czekali długo z odjazdem. Zapakowali się na wóz czym prędzej, Hitomi nawet popędzał. Wydawało się, że nie chciał przeżywać powtórki z dnia wcześniejszego. W świetle dnia każdy podróżnik czuł się na pewno o wiele bezpieczniej, nawet mając przy boku taką zdolną kunoichi. Poza tym, nie trzeba było tak marznąć, chociaż powietrze rano było świeże i rześkie. Ciągle znajdowali się w otoczeniu drzew, choć to miało niedługo się zmienić.
- Wieczorem powinniśmy dotrzeć do Saimin. - Oznajmił Hitomi, gdy zrobili sobie krótki odpoczynek, a raczej dali odetchnąć nieco koniom, które przez ostatnie dni dostały mocno w kość. Mimo że mieli za sobą już dobre kilka godzin podróży, było dopiero około południa.
- Będzie nas czekała tylko kontrola przy bramie, a potem będziemy mogli się rozstać. - Zapowiedział i opowiedział, jak wyobraża sobie końcówkę ich wspólnej podróży, która jak do tej pory toczyła się już bez żadnych niespodzianek.

Kolejny post proszę tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=63&t=5412

[Misae]

W zachowaniu Kota było pełno prostoty. Szczerości. Nie czuła, aby w jego gestach były ukryte nieczyste intencje. Był kimś, przy kim aż trzeba było poczuć się swobodnie. Albo kochało się kogoś tak otwartego, albo nienawidziło za jego nadmierną ekspresję. Los chciał, że trafił do krainy gdzie faktycznie mógł spotykać się z tymi skrajnościami namacalnie. Szczęśliwie ona należała do tej pierwszej grupy. Jego pogodnym temperament sprawiał, że dziewczyna czuła się swobodnie. Swojsko. Tak jak czuła się ze swoimi przyjaciółmi gdy była dzieckiem. Bywało głośno kiedy bawili się, przekomarzali i trenowali, ale to dzięki temu byli szczęśliwi. Nie krępowali się. Byli sobą. Dzięki białowłosemu kunoichi wracała do tych czasów. Sama nawet nie wiedziała jak bardzo jej ich brakowało.
Gdy pociągnął temat rodziców pomachała dłonią przed twarzą jakby chciała coś odgonić, jednocześnie kręcąc przecząco głową.
-Nie... moi rodzice to wspaniali, dzięki nim jestem kim jestem.. i w ogóle jestem - zaśmiała się, było w tym bardzo dużo prawdy. Gdyby nie medyczne zdolności jej matki Misae zapewne byłaby teraz w krainie bogów patrząc z góry na Kjosza jako dobry duszek - Ale o dobre imię córki z dobrego domu trzeba dbać... czy jakoś tak - zacytowała siląc się na niski głos mający udawać ton jej ojca. Czy się udało? Po tych wszystkich kieliszkach uznała, że tak, ale jak było w rzeczywiśtości to już zupełnie inna para kaloszy.
Kot przyjął gest i zostali związani przysięgą. Teraz już będą musieli na siebie uważać. Dobrze. Cieszył ją ten fakt.
-Już? - zapytała gdy ten nagle poderwał się do pozycji stojącej. Niemal nie udławiła się końcówką bulionu. Ten to miał mrówki w majtkach! Dosiorbała resztę, wyjęła ryo i opłaciła z napiwkiem i chwytając wyciągniętą przed siebie dłoń wstała i ruszyła z nim, a tam z tyłu zaczął tuptać mały lisek, równie zaskoczony nagłym wyjściem co i jego pani.
Po okazaniu dokumentów bez problemu pokonali bramę i minęli strażników, którzy tylko życzyli bezpiecznej podróży. Została ostatnia sprawa:
-To w którą stronę?



PODRÓŻ Z KYOUSHIM
Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: -
Środek transportu: Piechotą
Czas podróży: 30 minut

ZT + Kjosz

[Minoru]

Przed wyruszeniem w drogę wpadł jeszcze do domu, gdzie zawinął cały swój dobytek. Kto wie co mu się przyda, a biorąc pod uwagę, że opuszczał swe rodzinne strony i udawał się właśnie do krainy o której wiedział tylko tyle co dowiedział się z książek, to brał pod uwagę najgorsze możliwe warianty. Nawet upadek muru.
Czasu miał wystarczająco, a w sakiewce powoli mógł dostrzec dno, więc postanowił przyjanuszować i wybrał się w podróż na piechotę. Wybierał główne trasy, tam gdzie droga była lepsza, a przynajmniej utwardzona, zbaczając z niej jedynie na momenty gdy musiał się posilić, lub odpocząć. W razie jakichkolwiek zatrzymań przez shinobi innych nacji, natychmiast legitymował się za pomocą medalionu. Ogólnie rzecz biorąc, był grzeczny i nie zamierzał z nikim zadawać się w zatargi.

PODRÓŻ
Dokąd: Sogen
Przez: Soso -> Yusetsu -> Antai -> Sogen
Środek transportu: Z buta
Czas podróży: 90 minut (1.5 h)

ZT

[Mei]

Dokąd: Hyuo
Przez: Yusetsu -> Antai -> Sogen -> Ryuzaku no Taki - > wodę
Środek transportu: Pieszo do Ryuzaku no Taki, później łódka
Czas podróży: 2h 45 minut

W końcu postawiła stopę na szlaku, jednakże nie była z tego powodu zbytnio ucieszona. Patrząc w oddal, miała wrażenie, jakby wyprawa z lasu była zaledwie ułamkiem. Pochodząc z zimnych, pokrytych lodem terenów doskonale sobie zdawała sprawę z odległości jakie trzeba było pokonać, aby dotrzeć na dobrze znane jej tereny. Tym samym jedna z dróg prowadziła przez połacie wody, z którymi od dłuższego czasu nie wiązała radosnych wspomnień. Zarówno za jednym, jak i drugim razem niemalże utonęła. W pierwszym przypadku winą był sztorm, zaś w drugim dziura w łódce. Najwidoczniej szczęście się do niej nie uśmiechało, lecz nawet jeśli i tym razem scenariusz miał się powtórzyć, była pewna, że sobie poradzi. Im więcej skupiała się na wzmocnieniu, tym większą miała pewność z aktualnej siły. Tylko czy to aby na pewno było wszystko, czego chciała dokonać? Mimo, że miała zamiar spotkać się z liderką klanu, tak musiała najpierw przeanalizować, ile dokonała. Wspominając dawne czasy, kroczyła powoli przed siebie. Im dłużej to trwało, tym coraz bardziej chciała poruszyć ciemność jaka ją ogarnęła. Osiem straconych lat, sporo czasu prawda? Miała niewielki fragment z początku jej amnezji, a także część pochodzącą prawdopodobnie z końca. Krzyki ludzi, ogień, ktoś kto uciekał. Do tego wszystko musiało się wydarzyć w górach, gdzieś na wysokim terenie, z którego później spadła. Dlaczego upadła, w takim razie? Uciekała, a może ktoś ją zepchnął? Na moment przysiadła pod jednym z drzew, a następnie zamknęła oczy. Wróciła raz jeszcze do fragmentu, które jej się ostatnio ukazało. Ponownie zbierała zioła, zaś chwilę później wracała do jakiejś osady. Ta natomiast stanęła w płomieniach, wszędzie leżały ciała, ktoś z oddali krzyczał. Łzy powoli spływały po jej policzku, gdy rzuciła się do biegu. Sprawcy zamieszania już na horyzoncie uciekali, zaś ona zamiast gonić za nimi pędziła dalej, do jednego z drewnianych domków. Cały budynek był w rozsypce, zaś naprzeciwko niego pod dużym kamieniem leżał starszy mężczyzna. Połowę ciała miał zmiażdżoną, zaś z buzi ściekała mu stróżka krwi. Przybliżyła dłoń by zmierzyć jego puls, jednakże ten coraz bardziej zanikał. Wbrew własnej woli, powiedziała ,,Tanuki-sama, co się stało? Halo, Tanuki-sama, zaraz Cię wyciągnę!". Przestraszona starała się z całych sił przesunąć ogromny kamień, lecz ten ani drgnął. Upadła na kolana, odruchowo ręką łapiąc za dłoń mężczyzny. Ten spoglądając w jej kierunku, delikatnie się uśmiechnął, po czym umarł. Pozostawił po sobie jedynie napis na ziemi, lecz przez łzy nie była w stanie go odczytać. Starała się je otrzeć, lecz obraz powoli się oddalał, przywracając jej świadomość na właściwe miejsce. Po wybudzeniu się, zauważyła, że jej kimono zrobiło się całe mokre, zaś policzki nieznacznie się ociepliły. Do tego jej wzrok był zamazany, gdyż łzy nawet w rzeczywistości nie przestawały płynąć. Starała się ich pozbyć, lecz te nie przestawały. Jednocześnie w klatce piersiowej odczuwała ból, jakiego wcześniej nie zaznała. Czuła, jakby straciła kogoś bliskiego. Kogoś, komu zaufała podobnie jak Natsumemu. Kim dla niej był Tanuki-sama? Co ich łączyło, co razem przeżyli? Uderzyła pięścią w ziemię, nie mogąc sobie nic więcej przypomnieć. Zamknęła ponownie oczy, lecz czuła, że nic nie nadchodzi. Silne pragnienie poznania przeszłości ustąpiło po kolejnym ukłuciu w sercu. Najwidoczniej wszystko, co przeszła w jednej chwili zostało uwolnione, by ponownie zamknąć pozostałość, gdzieś z tyłu jej głowy. Czy to oznaczało, iż potrzebowała silnych emocji, by wyzwolić resztę? W czasie jak rozmyślała, powoli się uspokajała. Gdy ścisk w piersi zniknął, wstała, by kontynuować swoją drogę. Miała jeszcze wiele do przejścia, dlatego zamiast się mazać z zadartą głową do góry, starała się przeć przed siebie. Może, gdy trafi na Hyuo lub dotrze na łódkę, będzie w stanie znaleźć odpowiedzi na swoje pytania.

[Haruzen]

No tak. Mogłem się tego spodziewać. Zwykli bandyci byliby zbyt prości. Ba, zabijanie zwykłych obwiesi rabujących podróżnych przez wielu mogłoby zostać uznane za moralnie i etycznie akceptowalne. Okazuje się jednak, że sprawa jest dużo bardziej skomplikowana i najprawdopodobniej za wszystkim stoją Koseki, lub Jugo. Cóż, walka z shinobimi będzie trudniejsza, niż ze zwykłymi ludźmi, ale wciąż powinienem sobie z tym poradzić. Najbardziej jednak mnie boli, że najprawdopodobniej będę zmuszony zabijać innych shonobich, którzy po prostu wykonują rozkazy i sami z siebie najprawdopodobniej nigdy nie zaczęliby rabować niewinnych i bezbronnych. Cóż, takie jednak niestety jest życie shinobiego, że trzeba wykonywać rozkazy i zabijać innych.
Kiwam głową na znak, że zrozumiałem to co mówi do mnie urzędniczka, po czym wychodzę i ruszam ku wskazanemu posterunkowi.

[Kisuke]

Sasame i Haruzen
Grupowa misja rangi C
Kolejka 4/15

Jak zwykle świat musiał się okazać tak skomplikowany, jak to tylko możliwe. To nie mogły być przypadkowe zniknięcia. Zapewne nie było to też żadne grasujące w tamtym regionie zwierze. To nie byli także zwykli bandyci, bo podejrzenie o winnych padło na sąsiadów. Choć przecież Yamanaka i Koseki żyli w zgodzie, a ich ostatnie relacje uległy ociepleniu, to jednak należało pamiętać, że kryształowi w czasie wojny poparli białookich przeciwko klanowi z Soso. Takie drobne fakty mogły mieć znaczenie, tym bardziej że w świadomości ludzkiej zakorzeniały się one bardzo głęboko. Należało być gotowym na starcie z innymi shinobi i Haruzen do tej walki będzie musiał stanąć. Takie są rozkazy i należy je wypełnić. Na zastanawianie się o konsekwencjach bądź zyskach z tego, przyjdzie czas po wykonaniu zadania. Rzeczywistość szybko zweryfikuje, czy to, co planuje zrobić, będzie dobre czy złe.

-Stać! Kto idzie? Skąd pochodzisz? Jaki jest cel podróży?- Wreszcie dotarł we właściwe miejsce. Jeden ze strażników odpowiedzialny za sprawdzanie przejeżdżających tędy osób był już gotowy. Tego należało się spodziewać po posterunku Yamanaka, że całą okolicę będą mieli pod idealną kontrolą i nic nie będzie w stanie umknąć tutejszym strażnikom. Coś im jednak umykało, bo inaczej Haruzena by tutaj nie wysłano.

[Haruzen]

Żyłem na tym świecie już wystarczająco długo, aby wiedzieć, że pozytywne relacje pomiędzy dwoma klanami nic nie znaczą. W polityce najwyższego szczebla każdy każdemu chce wbić nóż w plecy i zyskać na tym najwięcej jak się da, nawet jeśli jest to tylko osłabienie potencjalnego wroga. Yamanaka i Hyuga też względnie się lubili jeszcze kilka dni przed tym, gdy wybuchła między nimi wojna. Oczywistym natomiast jest, że głównym zwycięzcą owej wojny są właśnie Koseki. Nie mnie jednak wnikać w te wszystkie zawiłości. Ja jestem profesjonalistą, który jest dobry w tym co robi. To, że nie lubię tego robić ma marginalne znaczenie i nie powinno mieć wpływu na przebieg misji.
- Haruzen Yamanaka. Władze klanu przysłały mnie tutaj, abym zajął się sprawą bandytów napadających na podróżnych. - odpowiadam spokojnie, pokazując swoja odznakę shinobiego.

[Kisuke]

Sasame i Haruzen
Grupowa misja rangi C
Kolejka 5/15

Zawieranie politycznych sojuszy było dla Haruzena wyłącznie politycznymi grami, a sytuacja przez jedną sytuację mogła odwrócić się o sto osiemdziesiąt stopni. Czasami wystarczy odpowiednio wejść w konflikt, pomagając go rozwiązać, a czasami wystarczy jakiś graniczny incydent aby wywołać kolejną wojnę. Tym razem mogło się okazać, że właśnie do czegoś takiego doprowadzi obecna sytuacja. Porwania, morderstwa, kradzieże. A wszystko to tak blisko granicy. Yamanaka byli znanymi na świecie sensorami i tropicielami. Powinni wreszcie załatwić ten problem i wykurzyć z lasu tych oprychów. Jeśli nie, to i oni zostaną oskrażeni o celowe pozostawienie bandytów w spokoju, aby atakował karawany innych klanów. Tutaj mogło chodzić o wielowymiarową sprawę. A on był w samym środku tego, gotowy by podejść do tego profesjonalnie.

-Czyli to Ciebie postanowili przysłać. No dobra- Odezwał się strażnik, a choć można było się spodziewać, że zdziwi się, że to pomocy dostali kogoś tak młodego i zapewne jeszcze niedoświadczonego, to jednak wykazał się zrozumieniem. Ninja w tym świecie szybko zaczynali, a dzięki chakrze ich młode organizmy były nawet o wiele doskonale niż zwykłych bezchakrowych wojowników.

-W tym regionie dochodzi do największej ilości ataków, ale zasadniczo sprawa rozciąga się na znacznie większym obszarze- Po zaprowadzeniu do pokoju, gdzie na stole stała mapa, strażnik zaczął wyjaśniać, jak się sprawy mają. Najpierw palcem zaznaczył obszar dalej od granicy niż posterunek, ale później, gdy mówił o znacznie większym obszarze, zakreślił palcem koło, sięgając obszaru, który rozciągał się w głąb obu prowincji. Najwidoczniej bandyci dobrze mierzyli swoje siły na zamiary.

-Tutaj doszło do ostatniego ataku. Karawana, dwóch kupców i ochroniarz. Kupcy nie żyją, ten trzeci zniknął. Tam powinny być najświeższe ślady. Może znajdziesz coś, co umknęło naszej grupie zwiadowczej- Odpowiedział, zaznaczając palcem punkt w lesie. Haruzen przechodził tamtędy jakiś czas temu, ale lasy były zbyt gęste, aby mógł on dostrzec ukryte przez bandytów resztki wozu oraz dwa trupy, o ile już ich nie zebrano.

-To wszystko z naszej strony. Możesz ruszać- Na koniec zwinął mapę, stuknął palcem dwukrotnie w blat i pozwolił młodemu ninja się oddalić, aby rozwiązać sprawę. On sam musiał już wracać na posterunek, dlatego był nieco niecierpliwy.

[Haruzen]

Dwóch kupców nie żyje, a ochroniarz zniknął. Cóż, jest to zdecydowanie zbyt mało informacji, aby wyciągać na ich podstawie jakiekolwiek wnioski, ale idę o zakład, że zniknięcie ochroniarza nie jest przypadkowe i najprawdopodobniej należy on do bandytów i jego zadaniem jest zwabianie nieświadomych podróżnych w ich łapy. Jak widać chyba tylko ja miewam skrupuły i wyrzuty sumienia po zadawaniu innym przemocy, tym bardziej tym słabszym od siebie. Inni najwyraźniej nie mają żadnego problemu, aby atakować i zabijać ludzi, którzy powierzyli im swoje życie. Cóż, teraz życie tego ochroniarza będzie zależało ode mnie, a moje rozkazy są jasne. Zabicie tych bandytów będzie dużo bardziej skutecznie, niż ich aresztowanie.
Skinąwszy głową na znak, że wszystko zrozumiałem, udaję się na miejsce ostatniego napadu.

[Sasame]

Podróż mijała mi dość szybko i nim się obejrzałam to już zbliżałam się do posterunku granicznego. Po dotarciu na miejsce i szybkiej rozmowie z obecnym tam strażnikiem, okazało się że na całe szczęście dostałam od niego więcej szczegółowych informacji odnośnie miejsca zdarzenia, więc już poczułam częściową ulgę i nie obwiniałam się aż tak bardzo za pominięcie tej kwestii wcześniej. Mając skompletowane wszelkie możliwe informacje, szybko pożegnałam się ze strażnikiem z posterunku granicznego i ruszyłam dalej traktem, aby niedługo później przejść przez granicę i przedostać się do Soso gdzie miał miejsce incydent. Szczerze powiedziawszy martwiło mnie dość mocno to że sprawa mimo iż z początku wyglądała na dość błachą i jednorazową, to teraz po otrzymaniu informacji od strażnika granicznego mogłam wywnioskować że kroiło się tutaj coś o wiele gorszego niż się spodziewałam. Możliwe że nawet była to jakaś bardziej zorganizowana grupa przestępcza, która grasowała tutaj od pewnego czasu. Jeżeli tak było to moim obowiązkiem było zajęcie się tym raz na zawsze i pozbycie się wszystkich bandytów, zwłaszcza jeżeli dołączyli do nich ludzie z mojego szczepu. Zwłaszcza jeżeli dołączyli do nich ludzie z mojego szczepu.

[Kisuke]

Sasame i Haruzen
Grupowa misja rangi C
Kolejka 6/15

Zniknięcie ochroniarza budziło podejrzenia. Po coś on przecież był wynajęty i jeśli z całego wozu, nie znaleziono wyłącznie jego, no to wiele wskazywało na to, że był on w zmowie z bandytami. Było to bardzo niepokojące, a do tego pokazywało, jak podstępny był ten świat. Chodzili po nim ludzie, którzy deklarowali się jako obrońcy karawan, a tymczasem pierwsi byli gotowi je sprzedać, dla własnych zysków. Wyrzuty sumienia i honor nie dotyczył każdego, a zadawanie cierpienia słabszych, niektórzy traktowali jako przyjemność. To jednak przekonało Haruzena, że bandytów należy ukarać stanowczo i na miejscu. Jeśli dojdzie do walki, ich zabicie będzie absolutnym priorytetem.

Wreszcie dotarł na miejsce. Niewielki zakręt, las po obu stronach, ale jednak po dokładniejszych oględzinach Haruzen dostrzegł prawie całkowicie zatarte już ślady ciągnięcia wozu. Jak wcześniej podróżował, nic dziwnego, że ich nie widział, ale teraz, gdy wiedział, w którym miejscu szukać, było to znacznie proste. Wszedł za pierwszą linię drzew, gdzie leżały resztki tego wozu. Dwie osie z kołami leżały całkiem z boku, zbite razem deski, które wcześniej robił za podłogę, teraz połamane były w pół. Plandeka zaczepiła się o jakieś krzaki, gdzieniegdzie było widać ślady krwi, ale nigdy nie było żadnych towarów ani ciał. Najwidoczniej już zostały zabrane. Szkoda, bo mogłyby się przydać ich oględziny, ale należało im się trochę godności poprzez odpowiedni pochówek.

---

Yamanaka nie był jednak jedynym osobnikiem na tym szlaku. Dziwne, żeby było inaczej, bo to przecież jeden z głównych traktów handlowych regionu, łączący dwa spore miasta. No ale tutaj przypadku było znacznie więcej, bowiem w to samo miejsce zmierzała jeszcze jedna osoba. Po odbębnieniu swoich spraw na granicy, zarówno na posterunku w Daishi, jak i po przekroczeniu granicy w Soso, dziewczyna o czerwonych włosach chciała jak najprędzej wyjaśnić sprawę tego dziwnego ataku. Niedługo później dotarła na miejsce i zgodnie z tym, co przekazał jej strażnik, znalazła stare ślady ciągnięcia wozu gdzieś do lasu. Dostrzegła jednak też kilka świeżych śladów. Po dotarciu bliżej zobaczyła, że ktoś stoi przy zniszczonym wozie. Ten osobnik również mógł się zorientować, że ktoś z traktu zszedł w jego stronę. Ich spotkanie było już nieuniknione.

[Sasame]

Po dotarciu na miejsce zbrodni, okazało się że nie byłam jedyną, która tutaj przybyła. Pytanie tylko czy osobnik był wrogiem czy sojusznikiem? A może po prostu był to zwykły cywil, który przechodził obok i zainteresował się tą scenerią i poszedł sprawdzić co jeszcze uda mu się znaleźć? Cóż, z pewnością nie powinnam od tak atakować przypadkowo napotkanych po drodze osób, więc podeszłam spokojnym krokiem w stronę niewiele niższego ode mnie blondyna z bujną czupryną.
- Witaj, jestem Sasame Urumi, Doko szczepu Juugo i zostałam tutaj wysłana aby zbadać tą sprawę. - zaczęłam, wyciągając również z kieszeni płaszcza odznakę szczepu Juugo aby udowodnić moje słowa, mówiłam głośno aby nie zaskoczyć chłopaka i aby obwieścić mu że nie ma czego się obawiać, . No chyba że okazałby się jednym z bandytów, którzy wcześniej dopuścili się rabunku tej karawany, wtedy... Cóż, chyba nie trzeba tłumaczyć co wtedy. Przez cały czas zbliżam się do blondyna, obserwując jego poczynania. Jeżeli nie robił żadnych podejrzanych ruchów to dalej do niego podchodzę, jeżeli zaś będzie on próbował uciekać bądź mnie czymś zaatakować odpowiednio, gonię go bądź staram się uniknąć albo zablokować nadchodzący atak nim przejdę do kontrataku.

[Haruzen]

Niechlujna robota... Co prawda zgrabnie posprzątano ciała, jednak wóz można znaleźć banalnie łatwo. Wystarczy minimalnie chociaż się postarać i wytężyć zmysły. Żaden profesjonalista nie dopuściłby do czegoś takiego. Zatarcie śladów, to przecież podstawa. Cóż, być może jednak faktycznie mam tutaj do czynienia ze zwykłymi bandytami, a nie z shinobimi z Daishi? Skoro jednak o tym mowa... Nie przekreślałbym jeszcze teorii o politycznym incydencie granicznym. Ta kunoichi... podeszła mnie jak żółtodzioba, zapomniałem wysondować teren, ale jej pojawienie się nie może być przypadkowe. Bardzo możliwe, że jest czujką, która ma zająć się właśnie shinobimi wysłanymi do zbadania sprawy. Nie mogę jednak jej zaatakować. W ten sposób, jeśli nie byłbym nazbyt szybki, a nie mogę mieć pewności, że będę, wywołałbym z miejsca incydent graniczny.
Odwracam się szybko w stronę kunoichi i powoli, bez gwałtownych ruchów wyciągam zza pleców swój wachlarz, aby w razie czego być gotowym do walki.
- Haruzen Yamanaka. Moją odznakę znajdziesz na mojej szyi. O jakiej sprawie mówisz? Wiesz, co tutaj się stało? - odpowiadam spokojnie, pokazując swoja odznakę shinobiego.

[Kisuke]

Sasame i Haruzen
Grupowa misja rangi C
Kolejka 7/15

Dwa zupełnie różne światy, dwóch zupełnie różnych ninja. A jednak spotkali się teraz całkowitym przypadkiem, a każdy z nich miał do rozwiązania tę samą sprawę. Pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz i od tego, jak podejdą oni do siebie wzajemnie, może zależeć ich dalsza współpraca. Należy przecież pamiętać, że mają pozbyć się bandytów. Co, jeśli Sasame właśnie natrafiła na tego, który wrócił po coś jeszcze? Bandyci przecież wracają na miejsce zbrodni. A co jeśli to ktoś zupełnie inny? Przypadkowy wędrowiec lub po prostu hiena, która postanowiła sobie coś wyciągnąć z tych resztek wozu.

Podobnie musiał myśleć Haruzen. Ktoś się zbliżał. Możliwe, że jest to przypadkowy wędrowiec, który wypatrzył go w krzakach, ale równie dobrze może to być bandyta, który przyszedł dokończyć dzieła i pozbyć się siedzącego im na ogonie detektywa z klanu Yamanaka. Mógł też sobie pluć w brodę, że pozwolił się podejść. Odległość nie była jednak taka mała i miała koło 10 metrów, gdy dwóch ninja zaczęło ze sobą rozmawiać. Drzew wokół było całkiem sporo, co dodatkowo utrudniałoby walkę w takim terenie, chociaż jako miejsce do ukrycia się, było wprost idealne.

Jako pierwsza ruch wykonała Sasame. Przedstawiła się, a także wyciągnęła coś z kieszeni. Można było się spodziewać, że to kunai albo inny shuriken, ale na szczęście była to zwykła odznaka, która z grubsza potwierdzała jej słowa. Haruzen wolał jednak być ostrożnym, dlatego powoli, żeby nie prowokować bezpośrednio, sięgnął po swój wachlarz. Pokazał również swoją odznakę, którą zawieszoną miał na szyi. Pierwszy krok mieli za sobą, ale jednak byli gotowi do walki. Obie strony w każdym momencie gotowe były rzucić się sobie do gardeł, bo przecież nie mogą za bardzo zweryfikować słów strony przeciwnej. Yamanaka musiał pamiętać, że to Jugo mógł być odpowiedzialny za śmierć kupców, zaś Sasame z tyłu głowy wciąż musiała mieć fakt, że jest na terenie Yamanaka. Jeden błąd i zrobi się nieciekawie.

[Sasame]

W miarę jak zbliżałam się do blond osobnika, ten się odwrócił i również działając powoli i ostrożnie pokazał mi swoją odznakę, która potwierdziła jego słowa jako jednego z żołnierzy klanu Yamanaka. Nie mogłam się dziwić że się tutaj pojawił, w końcu byliśmy już na terenie Soso, więc sprawa działa się w ich jurysdykcji. Haruzen również od razu zadał mi parę pytań odnośnie całego zdarzenia, więc miałam szansę udowodnić mu że współpraca może się nam obojgu opłacić.
- Mówię o sprawie ataku na karawanę kupców, która ruszyła z Nawabari i planowała się zatrzymać w Saimin oraz Okami-den a później przepłynąć na Yinzin. Mieli jednego ochroniarza, który pochodził ze szczepu Juugo. Ciężko powiedzieć czy jest to jakaś wewnętrzna robota czy atak całkowicie z zewnątrz ale biorąc pod uwagę ile przystanków zaplanowali sobie kupcy to można wywnioskować że pewnie mieli dość sporo towaru, więc bandytom trafił się soczysty kąsek. Jak już mówiłam, zostałam wysłana aby zbadać tę sprawę i ewentualnie zająć się tymi bandytami czy uciekinierem z mojego Szczepu, jak rozumiem ciebie również wysłali tutaj z podobnym zadaniem, Haruzen-san, więc możemy połączyć siły i wspólnie zająć się tym zadaniem. - powiedziałam młodemu mężczyźnie. Właściwie to byłam ciekawa tego całego klanu Yamanaka i ich umiejętności, słyszałam co prawda co nieco o tym że potrafią wnikać do umysłów, jednak nijak nie wiedziałam na jakiej zasadzie to działa ani w jaki sposób to funkcjonuje, więc liczyłam że może uda mi się podczas wspólnego rozwiązywania sprawy, dowiedzieć nieco więcej.