Karczma "Oritoshi"

[Ayato]

Misja rangi D
5/15+ Chodzenie po stołach nigdy nie podobało się barmanowi. Nie dość, że na drewnie pozostawały brudne ślady, to jeszcze nigdy nie niosło się z tym nic dobrego. Staruszek jakby o dwadzieścia lat młodszy, błyskawicznie wyszedł zza lady i złapał Cię za nogę, chcąc byś zszedł na ziemie.
-Złaź i nie wygłupiaj się. – na jego twarzy było widać wyraźne oburzenie. Zwykle kłopoty pojawiały się dużo, dużo później. Co prawda, o tej porze roku na zewnątrz było już ciemno, a ruch znacznie zmalał. Większość ludzi, którzy teraz tutaj dochodzili to albo byli miejscowi po ciężkim dniu pracy, ale podróżnicy chcący spędzić spokojny wieczór i noc. No właśnie, spokojną. Ciężko było o taką, gdy grupka osiłków znalazła sobie obiekt zainteresowania.
Pięciu olbrzymów podniosło się z miejsc. W karczmie zapadła dziwna, niezręczna cisza. W niej mogłeś usłyszeć, zrezygnowane westchnięcie karczmarza i skrzypienie krzeseł, szuranych po podłodze. Ludzie nieco odsunęli się od Ciebie. Chyba nie do końca szło to po Twojej myśli. Jeden z mężczyzny wyszedł przed szereg. Na jego sporym bicepsie, błyszczał się czarny tatuaż. Ciężko było stwierdzić co to takiego. Przypominało trochę rozdarte płótno przez pazury dzikiej bestii.
-Śmiesz nas wyzywać? – na jego twarzy pojawił się arogancki uśmieszek, a kompani za jego plecami, roześmiali się w jednym momencie. Wyraźnie nie podobała im się propozycja opłacania wieczoru z ich pieniędzy. Mężczyzna rozszerzył ramiona i rozejrzał się po całej karczmie, przyglądając się każdemu z klientów. Żaden nie chciał wdawać z nim w konflikt, więc szybko odwracali wzrok na bok.
-Jak widzisz, nikt inny tego nie robi. – stanął tuż obok Ciebie, gdy zeskoczyłeś ze stołu. Był wyższy znacznie wyższy. Patrzył na Ciebie z góry, jak jakiś olbrzym, który przyglądał się swojej ofierze, tuż przed tym jak ją pożre.
-Ale z chęcią wypijemy za Twoje. – spojrzał wymownie w stronę barmana. Większości osób kamień spadł z serca, chociaż dalej nie było na tyle bezpiecznie wrócić do spokojnej zabawy. W każdym momencie mógł wybuchnąć niechciany konflikt, a dwa przeźroczyste kieliszki z wódką, tylko potęgowały narastające niebezpieczeństwo.

[Inosabu]

Inosabu posłusznie posłuchał się starca. Nie miał już przecież nic więcej do dodania, a to co miał do zadeklarowania, już zostało wyjawione. Teraz tylko trzeba było czekać na efekty, które w następnych sekundach okazały się całkiem korzystne i owocne. Jedyne zdziwienie jakie okazał to to dla ludzi. Że też bali się kogoś takiego jak tamte dryblasy, które chciały jak widać poszukać sobie koziołka ofiarnego. Dobrze chociaż, że mieli honor i wystawili tylko jednego typka. Na razie jednego, bo zanim na pewno pójdą później inni. - Bo inni mają jeszcze jakieś poczucie godności, żeby odsunąć się od mistrza. Czyli jak widać, przyjmujemy zakład. No cóż, ty stawiasz. Moje kieszeń aż tak bardzo nie chce jeszcze ucierpieć. Może nawet w ogóle nie będę musiał do niej sięgać. - Sabu siadł z powrotem wygodnie na krześle i posłał do barmana przepraszający za zarysowanie lekko stołu. Najwyżej odetnie mu trochę z wypłaty.
Yamanaka przez chwilę patrzył się na stojącą przed nim porcelanową, małą miskę z alkoholem. Najpierw popatrzył się na barmana, później wzrok skierował na ludzi oddalonych od niego i patrzących się na całe zamieszanie. Aż ostatecznie spojrzał się na osiłków z tyłu. - Jak ciebie pokonam to daj mi jakiegoś mocniejszego od ciebie, bo sądzę, że dwa czy trzy kieliszki i polecisz. - Złapał w trzy palce małą miseczkę i... szybkim ruchem pociągnął tą małą dawkę. Po czym uderzył o blat miseczką, powodując na niej mały, wręcz minimalny odłamek porcelany. Na końcu dodał jeszcze krótkie "ahh". - Dobra, kolejny, bo dzisiaj mam straszną ochotę na coś lepszego, a widzę, że twoi koledzy też się pieklą do rozrywki. - Sabu wzruszył ramionami i pokierował wzrokiem po składzie z porcelanowymi butelkami i różnymi znaczkami na nich.

[Ayato]

Misja rangi D
7/15+ Barman pomimo tego, że był przeciwny temu całemu wyznaniowi, to musiał na niego przytaknąć. Bądź co bądź ktoś za alkohol będzie musiał zapłacić i nie do końca obchodziło go kto to będzie. Trochę bardziej bał się o swój przybytek. Z tymi ludźmi nigdy nic nie wiadomo. Nie wiedział też, czego się spodziewać po blondynie. Spotkali się pierwszy raz i trochę obawiał się, że może być trochę nieroztropną i wybuchową osobą.
-Zabawne, bo pomyślałem o Tobie to samo. – odparł osiłek, nie ociągając się zbyt długo. Złapał w dwa palce porcelanową miseczkę i przechylił jej zawartość do ust. Trunek spłynął mu po gardle, a na jego twarzy nie było widać żadnego efektu. To nie była tylko kupa mięśni, bo w żyłach krążyły mu procenty. W sumie jakby się przyjrzeć, to nos miał delikatnie zaczerwieniony, podobnie było z jego policzkami. Chyba był już lekko pijany, podobnie jak jego kompani, którzy czekali, aż ich przywódca – można tak go nazwać, w końcu wyszedł pierwszy - skończy .
-Myślę, że nie będzie takiej potrzeby. – złapał za porcelanowy dzbanek i ulał z niego odrobinę do obu miseczek. Na jego twarzy zagościł delikatny uśmieszek, jednak nie był on spowodowany rozbawieniem. Było w nim wyraźnie widać, że coś knuje. Może podrzucił coś do sake, gdy nie patrzyłeś. Tylko kiedy to mogło się wydarzyć. Możliwości było zbyt wiele, by je wszystkie teraz analizować, tym bardziej, że mężczyzna już upijał swoją kolejkę i czekał, aż ty przejdziesz do rzeczy.
-Wybrałeś złą karczmę, na takie zabawy. – wyszczerzył zęby w Twoją stronę. Było w nich widać kilka luk. Okropne. Pewnie jakby się rozejrzeć, to gdzieś na podłodze leżały jego ubytki. Tak często wdawali się tutaj w bójki z byle kim, a kolejne okazje same przychodziły.
-Lepiej sobie odpuść. – mruknął barman, kręcąc przy tym głowę na boki. Tu już nie chodziło o samo pokonanie jednego wielkoluda. Kilka stolików dalej siedziała grupa osiłków gotowa na wszystko, nie zważając na konsekwencje.

[Inosabu]

Na twarzy Inosabu po krótkim momencie pojawiło się zarumienienie. I na pewno nie było to zarumienienie spowodowane tym, że dryblas powiedział o nim jakiś komplement. Nie, po prostu procenty z wcześniej, a także procenty z obecnej tury powodowały, że pomalutku jego ciało oddawało się alkoholowej rozkoszy płynącej z brania darmowego picia. Wciąż jednak wyraz lica nie zmieniał się ani o trochę, pomijając oczywiście rumieniec.
- Zabawne, bo całkiem serio mówiłem o płaceniu za wszystko i ochronę tego miejsca w spokoju. Jeśli nie w ten sposób to w inny sposób. Zawsze jest jakieś rozwiązanie. - I nie patrząc na swój kieliszek, Inosabu pociągnął po prostu kolejny łyk z butelki. - Dobra, łyk z butelki liczy się razy dwa. - rzucił na stół 5 Ryo za wypicie z butelki. - Ja jestem sprawiedliwy, nie wiem czy ty i twoi znajomi możecie powiedzieć o sobie to samo. Ale jeśli dla was to nic takiego. Karczmarzu daj coś mocniejszego. Na koszt wyzywającego, oczywiście. - I wpatrując się teraz w oczy dryblasa, Sabu pociągnął kolejny łyk z nowej już miseczki, pozostawiając starą na stole.

[Ayato]

Misja rangi D
9/15+ Z pozoru dosyć prosta i niegroźna zabawa szybko przerodziła się w prawdziwe wyzwanie, które wyraźnie nie podobało się dryblasowi. Żyły na jego twarzy zrobiły się nieco bardziej widoczne, a on dużo bardziej czerwony. To miała być prosta wygrana, a nie kabaret, w którym to on jest obiektem żartów. Popijanie alkoholu prosto z butelki, było jak naplucie mu prosto w twarz. Wyraźnie nerwowo zaciskał pięści.
-Nie za nisko cenisz moje trunki? – mruknął barman widząc jedynie pięć ryo, za pustą porcelanę po sake. Ona sama była więcej warta, nie wspominając już o zawartości, która wypili we dwóch. Pokręcił delikatnie głową i zabrał niepotrzebne rzeczy ze stołu. Nie chciał ich stracić, gdyby przypadkiem, któryś z nich upadł na blat z wycieńczenia.
-Nie kpij ze mnie! – wycedził przez zaciśnięte zęby mężczyzna. Miseczkę przycisnął do ust i przechylił ją delikatnie, wylewając jej całą zawartość do gardła. Odłożył ja z lekkim hukiem. Mało brakło, by podskoczyła i się rozbiła. Serce barmana przez moment zabiło szybciej. Gwałtownie spojrzał na was, przerywając sobie szukanie czegoś co mogłoby was zadowolić. Na szczęście nic złego się nie stało. Nie był stratny.
Dosyć szybko znalazł kolejną porcelanową butelkę. Miała dosyć dziwny kolor. Była brązowa, trochę jak rdza. Rzadko można było spotkać coś takiego. Otworzył i nalał odrobinę zawartości do waszych miseczek. Nie było dużo, jakby obawiał się, że wypicie zbyt dużej ilości, tej idealnie przeźroczystej cieczy, może się dla was źle skończyć. Resztę butelki schował za ladą. Była zdecydowanie zbyt kosztowna, by ją tak po prostu stracić.
-Lepiej przegryźcie. – ostrzegł, kładąc przed wami, po małym kawałku jakiegoś cytrusa. Chyba pomarańczy, chociaż była dosyć mała.

[Inosabu]

- To tylko symboliczna kwota, karczmarzu. Widzisz przecież, że mój przeciwnik dobrze się bawi. O, popatrz, nawet uśmiecha się, sugerując, że próbuje z niego kpić. - Inosabu w sumie nie interesował się za bardzo tym jak reagował na to wszystko barman. Bardziej skupiał się na mężczyźnie, który startował z nim w konkurencji picia trunków. Czyżby aż tak bardzo przeceniał samego siebie? Że, hmm, siedząc codziennie w tym barze nagle każdy będzie od niego słabszy. A w chwili, gdy tylko na horyzoncie pojawia się nowy zawodnik, nagle zaczyna czuć zdenerwowanie. Typowe zachowanie dla wieśniaka czy tępego mięśniaka. Czyli chyba aż tak za bardzo nie pomylił się, odwracając wzrok z wytatuowanego gościa.
Gdy tylko Inosabu zobaczył kawałeczek cytrusa, popatrzył się na barmana, potem na innych ludzi w karczmie, a na końcu na dryblasa. Może faktycznie to jakiś mocny alkohol, skoro barman doradza wzięcie czegoś na złagodzenie. Sabu pochwycił w trzy palce ponownie miseczkę, najpierw jednak dobierając w drugą rękę kawałek cytrusa. Włożył go do ust, potem następnie przegryzł, przytrzymując kwaskowaty sok w buzi, by następnie wymieszać go z alkoholem, który momentalnie wleciał do organizmu. Sabu przez moment przytkał ręką usta, a następnie kaszlnął. - Och, no to teraz mnie zachęciłeś do potraktowania ciebie na poważnie, karczmarzu. Dobrze, że trafiłem na niego, a nie jakiegoś chłystka co wylądowałby po pierwszym razie.

[Ayato]

Misja rangi D
11/15+ Silnie pachnący trunek spłynął po gardle osiłka. Z początku wyglądał, jakby chciał się popisać i nie miał zamiaru przegryzać. Ktoś taki jak on, miał pokazać słabość w takim miejscu jak to. Nie, nigdy. Co by pomyśleli o nim jego kompani, podwładni. Silne palenie w przełyku, mocny zapach w ustach, sprawił, że zadrżał. Złapał kawałek owocu w dwa palce i wgryzł się w niego na tyle mocno, że sok wraz z miąższem wytrysnęły mu do ust. Odrobina soku, wypłynęła mu kącikiem ust, a on syknął głośno z ulgą. Uśmiechnął się szeroko, jakby czuł już swój nadchodzący tryumf i spojrzał na blond rywala. Zachowywał się jakby nic mu się nie stało. Wstał gwałtownie, a krzesło na którym siedział odsunęło się o ponad metr do tyłu. Uderzył z pięści w stół, a ten cały się zatelepał, wywracając przy tym wszystko co na nim stało.
-Oszukujesz! – krzyknął na cały lokal. Z głębi było słychać ciche przekleństwa klientów, zagłuszane przez kroki zbliżającej się grupy mięśniaków. Każdy kto przychodził tutaj częściej niż raz w miesiącu, wiedział co teraz się stanie. Kilka osób pośpiesznie udało się do wyjścia, nie chcąc brać więcej udziału w spektaklu. Nie mogąc wygrać uczciwie, gotowi byli posunąć się do mniej honorowych czynów.
Mężczyzna popchnął Cię na tyle szybko i z zaskoczenia, że spadłeś z krzesła i odsunąłeś się od nich na kilka metrów. Na szczęście nie miałeś problemów z utrzymaniem równowagi, w przeciwieństwie do niego. Pod wpływem alkoholu, lekko kręcił się na boki. Tuż obok niego stało trzech innych mężczyzn gotowych do pomocy, ale on wyraźnie jej nie chciał. Wolał rozprawić się z Tobą osobiście. Machnął ręką i warknął na swoich podwładnych, którzy odsunęli się do tyłu.
-Ostrzegałem… - mruknął zrezygnowanym głosem barman. Od samego początku, podejrzewał że ostatecznie tak to się skończy. W głębi duszy wierzył, że nie będziesz w stanie dać im rady i po prostu Cię obrabują, wyrzucając przy tym z karczmy i może tylko lekko obijając twarz.
Staruszek zgarnął wszystko z blatu, tak by nic przypadkiem się nie zbiło. Starał się jak najszybciej pochować porcelanę oraz różnego rodzaju trunki w bezpieczne miejsce. Nie chciał, by przypadkiem butelka po jego cennych towarach została użyta jako broń.
-Nie obchodzi mnie kto za to zapłaci! – krzyknął zza lady.
-Spokojnie, niczym się nie przejmuj! – odparł dosyć donośnym głosem osiłek i pochylając się nieco do przodu, zaczął szarżować prosto w Twoją stronę. Celował w prosto w pas, by powalić Cie na ziemie i na spokojnie obić na podłodze.

[Inosabu]

- Hick. Zrozum, że są od ciebie w tym, hick, lepsi ludzie. Jakbyś tylko, hick, posłuchał mnie wcześniej, to byś, hick, wiedział. Ale, hick, twój honor nakazał tobie, hick, wstać do mnie i... hick, a zresztą. - Można było po co chwila słyszalnych czknięciach domyśleć się, że Sabu właśnie stał się pijany. Wow, dopiero coś mocniejszego sprawiło, że mógł czuć się na siłach. Zaraz, zaraz, na siłach? Przecież nie da się czerpać siły z alkoholu, prawda? No, nie do końca. Widzicie, drodzy państwo, Ino bardzo lubi sobie wypić, ale jest też także dosyć dobrze wytrenowany jeśli chodzi o Taijutsu. Najdziwniejsze jest jednak to, że gdy staje się pijany to uzyskuje coś w rodzaju nowej siły. Takiej, dosyć silnej, jeśli w ogóle można to tak nazwać.
Stojąc kilka metrów od osiłka, Inosabu podkrążonymi oczami zaczął patrzeć na niego w innym stylu. Można powiedzieć, że nawet i bardziej taktycznym. W chwili, gdy tylko mężczyzna zaczął na niego szarżować, blondyn jakby instynktownie, lub nie do końca, zrobił dosyć nietypowy unik, bowiem jego ciało nie chcąc pozwolić na uderzenie w sam środek pasa, po prostu zrobiło piruet w lewą stronę w momencie, kiedy pięść przeciwnika była dosyć blisko. Jeśli Sabu udało się zrobić unik, w tym samym piruecie postanowił nagle zacząć uderzać gradobiciem pięści, a także zsynchronizowanych kopnięć. Po dwa uderzenia pięścią w brzuch, po trzy kopnięcia nogą w kolana, a następnie na przemian, kolana i brzuch.

Użyta technika: Dainamikku Akushyon - Bardzo prosta technika TaiJutsu, polegająca na zaatakowaniu przeciwnika gradem ciosów i kopnięć. W zasadzie nie byłoby to Jutsu, ale kwalifikuje je się jako takowe, ponieważ poza zwyczajnym atakiem dodaje się do niego obrót przed rozpoczęciem ataku, który utrudnia trochę obronę.

[Ayato]

Misja rangi D
13/15+ Procenty krążące we krwi mięśniaka powoli zaczynały przejmować nad nim kontrole. Wyraźnie nie władał żadną ze swoich części ciała tak jakby chciał. Nie myślał też zbyt rozsądnie. Właściwie to ciężko stwierdzić czy w ogóle o czymś myślał. Wściekłość, która go wypełniała biła od niego poprzez złowrogą aurę i objawiała się w agresywnym zachowaniu. Pomimo swojego upojenia alkoholowego, nie miałaś żadnego problemu, by uniknąć prostego ataku, pijanego mężczyzny. Przeleciał tuż obok Ciebie, z trudem się zatrzymując i zachowując równowagę. Przez moment zachwiał się na tyle mocno, że o mało nie upadł na ziemię, pociągając ze sobą drewniany stolik na jednej nodze. Warknął sobie coś pod nosem, wymachując jedną ręką na wszystkie strony. Było widać, że w tych wielkich mięśniach była ukryta spora siła, nad którą nie do końca panował, a już na pewno nie jak wytrenowany shinobi. Nie trafił, w przeciwieństwie do serii uderzeń pijanego mistrza. Efekty było widać już po pierwszym ciosie prosto w brzuch, które nieco zgięło mężczyznę, a tuż po drugim z jego ust wypłynęła nieprzyjemna brązowa ciecz, z białymi ziarnami ryżu. Zwymiotował, lekko brudząc Twój rękaw, a chwilę potem udało Ci się go powalić.
-Ej! – krzyknął barman, na jego podłodze leżał mężczyzna we własnych wymiocinach. Nie podobała mu się wizja sprzątania tego. Tak samo jak był rozwścieczony, za wywołaną bójkę w jego karczmie. Był cały czerwony i nie wyglądał na skorego do jakiekolwiek dyskusji.
Pięść świsnęła Ci tuż przed twarzą. Nie była to uczciwa walka. W końcu w kupie siła, a ta grupa nie chciała tak łatwo dać za wygraną. Jeden z mężczyzn podszedł do szefa i zaczął mu pomagać. Mimo wszystko ten nie wyglądał do zdolnego do dalszej walki. Właściwie to nie wyglądał nawet na chętnego dalszej zabawy w barze. Dwóch pozostały mężczyzn stało tuż przed Tobą, z zaciśniętymi pięściami. Gotowi w każdym momencie do ataku, trochę jakby czekali na to, aż coś zrobisz.
Jeden z nich nie wytrzymał. Może jeszcze miałoby to jakiś sens, gdyby nie absurdalny styl jego walki. Właściwie to ciężko to w ogóle nazwać, stylem. Po prostu machnął ręką, zataczając tak wielki łuk zza głowy, że o mało siła odśrodkowa go nie wywróciła, nie wspominając już o celności. Bliżej mu było trafić siebie lub też kolegę, niż Ciebie.
-Nie obchodzi mnie kto za to zapłaci, ale pośpieszcie się i wynocha! – zawołał bezsilny w zaistniałej sytuacji barman. Za Twoimi plecami ktoś coś mamrotał. Brzmiało trochę jakby obolały mężczyzna, którego dopiero powaliłeś. Faktycznie zniknął z kałuży wymiocin i chyba wystraszył się zostawać dłużej w karczmie, bo zaraz po tym drzwi mocno trzasnęły, a towarzyszył im chłodny powiew powietrza i dziwny brzdęk monet.

[Inosabu]

Ugh. Przez głowie Inosabu przeszła nieprzyjemna myśl w której wyklinał na wszystkiego narody dryblasa, który uświnił rękaw jego kurtki. Wciąż jednak był on pod wpływem alkoholu i jak widać, radził sobie jak widać całkiem dobrze. Inaczej jednak było z tymi, którzy zamierzali go zaatakować. A może raczej jeden z nich, gdyż drugi się jeszcze powstrzymywał. Sabu nie chciał przeszkadzać mu w wykonaniu pomyśleniu ataku, ale za to chciał przerwać już te bijatykę. Dlatego też zwyczajnie w świecie podkosił biegnącego na niego przeciwnika, by ten uniósł się przez chwilę w powietrzu i zniknął za drzwiami baru, jeśli oczywiście była taka możliwość.
- Dobrze wiecie, że gówno z tego wyjdzie. Po prostu poddajcie się, pozmywajcie to co trzeba i powiedzcie karczmarzowi, że będziecie grzeczni, bo inaczej wam zrobię z tych waszych dup jesień średniowiecza. Zrozumcie to. Najsilniejszego z was już przerobiłem. Mam to samo zrobić z wami, gamonie? - I nadal stał na swoich nogach, kiwając się na boki.

[Ayato]

Misja rangi D
15/15+ Grupka umięśnionych mężczyzn wyraźnie była silna tylko w ustach. Żaden z nich nie był w stanie postawić się, nawet najsłabiej wytrenowanemu shinobi. Nie potrafili wykorzystać możliwości swojego ogromnego ciała, w sposób inny od machania rękoma na oślep i rzucaniem małymi przedmiotami. Yamanaka wyraźnie przeważał nad nimi pod każdym względem, nawet pod wypływem alkoholu, który władał nad jego ciałem, dużo lepiej od niego samego. Czarnowłosy mężczyzna z głośnym hukiem upadł na podłogę i złapał się za pośladki, które nieco bolały, od gwałtownego spotkania z drewnianą posadzką. Ostatni z mężczyzn okazał się dużo mądrzejszy od jego poprzedników. Złapał za barki, kolegę który leżał na podłodze. Pociągnął go mocno za fraki by się podniósł i razem wybiegli z karczmy ile tylko sił mieli w nogach. Żaden z nich nie myślał o odwracaniu się czy cofaniu, a tym bardziej o przeprosinach. Z kieszeni jednego, wysypało się kilka monet. Sporo z nich błyszczało, wyraźnie wskazując na nieco większy nominał.
-Ekhem. – chrząknął barman. Twarz staruszka wyglądała na niezadowolonego, chociaż to nie było nic nowego. Już na samym początku nie podobała mu się ta cała zabawa, nie mówiąc już o bójce, która z niej wynikła. –Nie obchodzi mnie co z nimi zrobisz, byle nie tutaj. – dodał, pochylając się tuż na ladą. Oparł na niej swoje łokcie i rozejrzał się po karczmie. Na szczęście straty nie były spore. Nic nie zniszczyli, wszystkie krzesła i stoliki były wyjątkowo w jednym kawałku. Drogocenne towary, również nie ucierpiały. Jakby się tak zastanowić, to jedyne co ucierpiało, to podłoga w miejscu wymiocin. Siwy staruszek westchnął na tyle głośno byś usłyszał i wyciągnął rękę.
-Tak sobie myślę, że sto ryo powinno załatwić sytuację. – głupia sprawa. Chciałeś zarobić, a wyszło na to, że jeszcze poniesiesz koszta. Chociaż nie. Na szczęście, chcąc nie chcąc grupa osiłków wywiązała się ze swojej obietnicy. Jakby tak się rozejrzeć, to w sumie zgubili coś koło dwustu ryo, możliwe że nawet nieco więcej. Miałeś by zapłacić za wszystko, a nawet zostało nieco dla Ciebie.

Koniec

[Inosabu]

Po skończonej bitce, Inosabu jeszcze przez chwilę patrzył się po całym efekcie końcowym. Miejscowi przestraszyli się go, już od razu osądzili, że nie warto jest mieć z nim nic wspólnego. Co jeszcze gorzej, jakoś zdemolował ten bar. Ale czy czuł się jak zwycięzca? Jak bohater? Nie, w ogóle tak się nie czuł. Jedynie co Yamanak w sobie czuł to ponowne obrzydzenie. Niby zrobił dobrą rzecz, ale sprawił też, że zniechęcił do siebie karczmarza. Nie miał już nic innego do roboty, niż tylko wytrzeć swoją koszulę, pozostawić bar takim jaki jest i wziąć za sobą pieniądze.

z/t

[Akashi]

Myślenie i samotność. Dość bliźniacze stwierdzenia zazwyczaj jak jest jedno zaraz pojawi się drugie. Po co pogrążać się w myślach, jak można patrzeć na wszystko prosto i realnie? W sadzie sumie tak, świat był okrutny, zadał młodzieńcowi wiele bólu, ale zaraz sprawił parę radosnych chwil, które częściowo rozbiły jego kruchą skorupę, która skrywała jego osobowości. Niewinnego dziecka, które chciało jedynie zadbać o siostrę, która teraz była... w sumie cholera wie gdzie była i gdzie jest. Jasny piorun ją trzasnął i zniknęła. Trzeba będzie kiedyś ją odnaleźć, najlepiej by było żeby żywą, a nie martwą.
Teraz jednak trzeba się skupić na tej prowincji Soso, gdzie dom miały wszystkie yamanaki, cholerne dziady z dziwnymi i budzącymi grozę umiejętnościami. Przynajmniej dla chłopaka, który tylko raz miał do czynienia z nimi i średnio zrozumiał ich zdolności. Przynajmniej w tym momencie byli po dobrej stronie, po tej która będzie pomagać, a nie szkodzić. Walka przeciwko nim raczej byłaby bardzo ciężka i średnio do przewidzenia.
Może samemu nie wyglądał jakoś groźno, przecież nie nosił na plecach dwóch olbrzymich kos połączonych łańcuchem, którymi z łatwością mógłby pozbawić kogoś życia przy pomocy jednego cięcia. Zamiast tego całą uwagę skupiała na sobie mała suczka, która sprawiała, że chłopak stawał się bardziej hmmm niepoważny, a jego groza znacząco malała. Z jednej strony było to dość ciekawe i mogło ułatwić walkę, byle tylko nic jej się nie stało i tak na razie będzie bezimienna, pseuo Bezi. Jednak możesz spróbować coś wymyślić i podrzucić, bądź wbić do głowy przy użyciu olbrzymiego młota.
Otrzymanie informacji o tym gdzie mógłby się udać, były przydatne, a sama droga jaką musiał przejść była prosta jak w mordę strzelił, tylko z jednym zakrętem w lewo, nawet ślepy raczej by trafił idąc non stop pod lekkim ukosem, w końcu przyjebałby twarzą w ścianę albo wpadł do jakiegoś jeziora i się utopił. Na szczęście Akashi miał sprawne jednego oko przez co posiadał przewagę nad ślepcem, mimo że jego percepcja mogła być lekko zaburzona. To dotarł raczej bezpiecznie do celu swej wędrówki karczmie oritoshi, której nawet się nie przyglądał. Spokojnie wszedł do środka, rozejrzał się po lokalu, sprawdzając jak dużo tutaj jest ludzi, a następnie skierował się do baru, bądź co tam było. Raczej jakaś lada tam była za którą stał właściciel bądź oberżysta.
- Witaj. Mógłbyś dać mi coś do jedzenia dla tego małego pasożyta? Średnio się znam na tym co powinna jeść. - powiedział, podnosząc lekko do góry suczkę, którą postanowił pokazać mężczyźnie/kobicie ciężko stwierdzić z kim przyjdzie mu rozmawiać.
- Skierował mnie tutaj strażnik spod granicy. Zgodziłem się pomóc wam w wojnie. Znasz jakieś miejsce gdzie mógłbym zostawić szczeniaka? By mu głowy podczas walki nie urwało. Byłoby trochę szkoda. - dodał, ciepło się uśmiechając. Dla samego siebie niczego nie chciał, bo i po co? Może i lekki głód odczuwał, ale nic mu to nie robiło. Chyba, że przyjdzie mu tutaj dość długo czekać, wtedy zamówi coś sobie taniego do jedzenia. W końcu po co przepłacać, a następnie dalej sobie będzie czekać, korzystając z uciech lokalu. O ile jakieś w nim były.

[Rika Kari Matsubari]

Misja B - Akashi
Rika Kari Matsubari
5

I tak Akashi znalazł się w karczmie Oritoshi. Nie był zbyt zainteresowany wystrojem tego miejsca, toteż nie przyswoił zbyt wielu szczegółów. W środku było duszno i dosyć tłoczno, jak na godzinę dwunastą. Zazwyczaj w tego typu miejscach zbierali się pod wieczórtubylcy, żeby napić się piwka z innymi mieszkańcami oraz obcy, którzy potrzebowali noclegu. Tutaj, w Soso było inaczej, ponieważ mieścina nie oferowała wielu miejsc tego typu. Śmiało można powiedzieć, że większość ze stolików była zajęta, a ludzie posilali się obiadami. Jeśli ktoś zwrócił uwagę na wyznawcę Jashina, to bardziej ze względu na jego wilczka, niż samego mężczyznę. Ten nie wyróżniał się na tyle, by zrezygnować dla niego z kolejnego widelca obiadu.
Zatem świeżo upieczony właściciel wilczycy podszedł do lady, za którą stał mężczyzna, żywy cosplay kuli do kręgli. Akashi próbował być miły i swobodny, ale niestety trafił pod zły adres. Wszedł w końcu do karczmy ze zwierzem i to jeszcze wilkiem. Odgłosy, zapach zwierzęcia, jego kudły i inne efekty uboczne, które doskonale znają wszyscy posiadacze zwierząt, nie musiały podobać się ludziom, którzy odwiedzali Oritoshi w celu posilenia się na cały dzień.
-Ten pasożyt, jak go słusznie nazwałeś ma szczęście, że jest taki mały. Właściwie powinienem pokazać ci drzwi, Amigo. – powiedział wyraźnie zmieszany. – Ale już zostań. Może akurat nie ma tu żadnego wrażliwego krzykacza, który zepsuje nam to piękne południe. He, chyba rozumiesz, że to coś nie powinno tutaj jeść. Zresztą ja też nie wiem co to żre. Mój kuzyn, farmer zawsze mi powtarzał, by nie dawać mleka. A tak to chyba maluchy powinny dostawać coś małego albo w ogóle nie do gryzienia. – był wyraźnie zadowolony, że mógł powiedzieć coś mądrego, a po kolejnych słowach Akashiego ucieszył się jeszcze bardziej.
-Ah tak? Jak się nazywasz? Dobra decyzja. Mam nadzieję, że szybko pokonamy tych niegodziwców i wreszcie nastanie pokój. Uwierz mi, satysfakcja z życia jest odwrotnie proporcjonalna do ilości byakuganów na ziemi. – zaśmiał się, jakby właśnie opowiedział najlepszy na świecie żart.
-Antaro! Chodź no na moment. – przywołał jednego z siedzących samotnie mężczyzn. Tym okazał się niewysoki mężczyzna po trzydziestce. Wydawał się niepozorny, ale błysk w oczach szybko zmazywał to odczucie.
–Ten pan zdecydował się pomóc nam w wojnie, może masz coś dla niego? – Posłaniec podszedł do lady i od razu zwrócił się do Akashiego.
-Jestem Antaro, jeden z informatorów rodu Yamanaka. Przydzielam zadania nowym żołnierzom. Jak wymagające misje jesteś w stanie wykonać? – zapytał, przyglądając się badawczo. Karczmarz stał wciąż przy ladzie, czekając na rozwój wydarzeń. Widać, że wojna pasjonowała go. Co do Antaro… robił on niemałe wrażenie. Od razu czuć było, że nie jest byle kim.
Jakkolwiek nie podnieciło to Akasia, zupełnie inaczej było z jego wilczkiem. Nie wiedzieć kiedy, stojąca za ladą kula do kręgli cała poczerwieniała. Mleko się rozlało. Akashi zobaczył, grymas na twarzy posłańca i wtedy poczuł ciepło. Przez jego palce na drewniane deski podłogowe kapało ciekłe gówno.

[Akashi]

Karmienie szczeniaka mlekiem, kto by pomyślał, że to może być tragiczne w skutkach? Na pewno nie Akashi, który średnio znał się na opiece nad zwierzętami i głupio zaufał Keeichiemu, który razem z tym kundlem dał mu worek z mlekiem wilczycy, cholera wie jak ją wydoił, po co w to drążyć. Przynajmniej dowiedział się paru nowych faktów o małym stworzeniu, karmić to czymś co nie wymaga gryzienia, ale nie mlekiem. Przynajmniej właściciel karczmy nie robił jakiś problemów ze względu na futrzaka. Wszystko spokojnie wyłożył chłopakowi, co jak to się maluje i jak sprawy się mają.
- Jestem Akashi. - odparł spokojnie, bez żadnych dodatkowych gestów, bo i po co, chciał jedynie zostawić gdzieś szczeniaka i ruszyć za robotą, która sama do niego przyszła i się przywitała. Przynajmniej przez chwilę mógł się mu przyjrzeć i ocenić. Przynajmniej był rzeczowy i ruszył od razu do sedna sprawy.
- Jak wymagającym misją bym podołał? W sumie... lubię zabijać, sprawia mi to olbrzymią przyjemność.... - odparł, by po chwili poczuć odrobinę ciepła na dłoni i niezbyt przyjemny zapach. Co wyraźnie wywołało u niego złość. Słowami było to ciężko opisać, ale szczenie igrało w tym momencie z ogniem.
- Daj mi kogoś zabić, bo inaczej ten szczeniak straci życie. - dodał, na zakończenie, podając przy okazji malca Antaro, o ile ten mu wszystko wyjaśnił i powiedział gdzie ma się udać. Średnio go obchodziło co stanie się ze szczeniakiem, ale przynajmniej miał pewność, że w tym miejscu będzie bezpieczniejszy, a nawet jak zniknie. Nic złego się nie stanie, w końcu jak na razie był jedynie samym problemem i niczym więcej. Posiadanie zwierząt bywa irytujące, a sam Akashi nie był gotowy do ich posiadania, a ja do opisywania ich. Przynajmniej po wyjściu z lokalu mógł wytrzeć o trawę swoją dłonią i może jakoś obmyć w czymś o ile coś tam będzie, a następnie ruszyć przed siebie by wykonać to zadania. Gdziekolwiek będzie musiał iść.