Obelisk Hikōhashira

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Seinaru i czas na trening -
33/42

---

Niestety, nie miałeś świadomości, że pohamowanie siły w tym wypadku i tak niewiele by dało. Atak od góry, z tej odległości, gdy nabrałeś impetu - nie mogło to się skończyć inaczej jak na złamanym kręgosłupie przy tej prędkości. Nie było co z pacjenta zbierać, który padł jak długi na dnie. To mogło świadczyć tylko o tym, że byłeś śledzony, jednak przeciwnik nie docenił ani ciebie, ani twoich umiejętności. Skończyło się to dla niego najgorzej jak tylko mogło. Padł na miejscu.
Jak dobrze, że miałeś jeszcze w głowie to, że to nie był koniec, ponieważ miałeś do odzyskania figurkę, a ostatnim co zostało to właśnie dorwanie tego drugiego, którego także widziałeś gdzieś z daleka. Możliwe, że miałeś rację, w końcu nikt nie dorównywał ci pod tym względem, więc niemożliwym było by uciekli daleko. A może taki był plan? Jeden ucieka, a drugi zajmuje się tobą? Jednak wątpliwie założyli, że dadzą sobie z tobą radę. Zdecydowałeś się uderzyć na szczyt i tam spotkała cię niespodzianka. Dokładnie tutaj, nie tyle co cię oczekiwał co... Uciekał z wózkiem na plecach. Sytuacja na mapie, on widział wszystko z góry, raczej nie zamierzał stawiać wielkiego oporu, jednak pierwsze co zrobił to postawił dotonową ścianę za sobą, by zasłonić ci widok dokąd biegnie. Zza ściany wybiegł gość, którego nie zauważyłeś, póki sam nie minąłeś ściany.

• Mapka
• Niebieski - Seinaru
• Czerwony - przeciwnik
• Brąz - ściana z dotonu

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Jak szybko sytuacja na polu walki potrafiła się zmieniać. Jeszcze kilka sekund temu Seinaru był prawie bezradny wobec przebiegłości i zdolności ukrywania się przeciwnika. Niewiele brakowało, aby zaczął miotać się w jakichś dramatycznych próbach znalezienia jakiegokolwiek przydatnego śladu, a teraz? Gdy tylko dostał się na górę, wszelkie wątpliwości minęły. Był już tylko on, złodziej i wózek. Oczywiście nie oznaczało to, że wszystko już się skończyło. Zazwyczaj jednak w ostatnim życzeniu większość chciała umrzeć godnie i w walce, lecz ten tutaj wciąż miał nadzieję, że uda mu się uciec. Gdyby zostawił wózek i zatopił się w ziemi jak poprzednio, to może? Zgubiła go jednak chciwość i to, że nie zamierzał on porzucić zdobyczy, aby mieć większe szanse na wygraną. A może to znowu tylko kolejna gra?
Cały styl walki samuraja opierał się na przewadze czystej siły fizycznej, zawsze. Nie układał w głowie zaawansowanych planów, nie główkował, lecz przejmował inicjatywę od początku walki i nie oddawał, dopóki wróg nie leżał martwy.
- Hola hola! Nie tak szybko! - Krzyknął za swoim wrogiem, jednak nie spodziewał się, że tamten nagle zastygnie w bezruchu. Kei więc musiał ruszyć w pościg, nieważne jak krótko by on nie potrwał. Zerwał się z miejsca sprintem (oczywiście) i zaczął go gonić. Kamienna ściana? Hmpf. Seinaru nawet nie zadał sobie trudu aby zmienić kierunek biegu. Wbiegł prosto na nią, uderzając ją i rozbijając na kawałki jakby była ze szkła. Zwrócił tylko uwagę czy aby tuż za nią nie ma czegoś, czego trzeba byłoby uniknąć, ale w takim pośpiechu przeciwnik raczej nie mógł mieć czasu na zastawienie pułapki. Klona totalnie zignorował, prześmigując tylko obok niego z maksymalną prędkością, biegnąc prosto do swojego celu - oryginału targającego na plecach wózek. Pastuszek nie zamierzał mu dawać czasu na wyjaśnienia. Wózek był, więc i zadanie zostanie wykonane, a skoro przeciwnik się nie poddał to znaczyło, że był gotów na walkę do samego końca. Kei zamierzał mu ten koniec zafundować bardzo szybko i bezboleśnie. Gdy tylko dopadnie do złodzieja, wymierza mu szybkie pchnięcie włócznią w kark lub prosto w głowę, aby nie uszkodzić wózka który zasłaniał mu plecy.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Seinaru i czas na trening -
35/42

---

Bezradność obudziła w tobie prawdziwego lwa, dzięki czemu mogłeś pokazać swoje atuty w postaci umiejętności fizycznych. Pierwszy przeciwnik padł dość szybko, natomiast drugi został już zauważony, niewiele mógłby zrobić w tej chwili przeciwko tobie. Widać, że gość obserwował z góry wydarzenia, jednocześnie nie był przygotowany na tak szybką reakcję. Zastanawiałeś się o co chodziło i co motywowało twojego przeciwnika, typka, który ukradł tę pieprzoną figurkę.
Twoje taktyki były bardzo proste, jednak jak widać skuteczne. Krzyknąłeś w kierunku swojego przeciwnika, który zaczął spierniczać czym prędzej. Ależ zaskoczeniem było to jak uderzyłeś w kamienną ścianę zamiast ją ominąć lub gonić gościa, który zza niej wybiegł. Tego gość nie przewidział kompletnie. Cóż, twój przeciwnik niby zdążył tylko porzucić coś przez co poruszał się szybciej, tuż za ścianą, na co zwróciłeś uwagę, bo wyglądało jak... Ciężarki Asagiego z pojedynku, a samego jegomościa wraz z towarem dorwałeś baaaardzo szybko. Nie miał szans nawet na unik przy tej prędkości, przez co ściąłeś mu głowę jednym, szybkim ciosem, wtem klon, który biegł w inną stronę po prostu się rozpadł na proch. Pozostało już tak niewiele przed tobą i za tobą.

• Mapka
• Niebieski - Seinaru
• Czerwony - przeciwnik
• Brąz - ściana z dotonu

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Co się odwlecze to nie uciecze. Walka z ostatnim zbójem trochę się odwlekła, no i nie udało mu się uciecze. Stare mądrości jednak zawsze są prawdziwe. Kei nie dał przeciwnikowi wielkich szans na unik i kontratak. Cóż, mimo wszystko jednak pospolici bandyci nie mili już nic do gadania w pojedynku z mocarnym samurajem. A ten znowu okazał się być niepotrzebnie brutalny. Z wielką siłą szła wielka odpowiedzialność, jednak Kei póki co bardziej poznawał swoje limity i szafował nią na lewo i prawo, zamiast ograniczyć się tylko do tego co konieczne. Tak więc ostatecznie dyńka spadła z patyka, nie pierwsza i nie ostatnia po ciosie Seinaru. Nie napawał się on specjalnie tą chwila, rozlew krwi z takich miejsc i w takich ilościach nigdy nie był przyjemnym widokiem. Dlatego Pastuszek nie zajmował się ciałem dłużej niż to konieczne, a mówiąc konkretnie, odpiął i zabrał tylko wózek, a truchło zostawił tam gdzie upadło.
- A teraz co by tutaj jeszcze... - No tak, wypadało jednak zawrócić i przeszukać ciało w poszukiwaniu obiecanej zapłaty. No dobrze, pieniążki szczęścia nie dają, ale jednak są na tyle ważne w życiu, że można zacisnąć zęby i mimo nieprzyjemnego widoku poszukać ich jeszcze przez chwilkę. Po przeszukaniu Kei wytarł jeszcze swoją Nihongou z krwi, następnie chwycił wózeczek tak jak należało i już zamierzał wyruszać w drogę do Obelisku, gdy...
- Niech mnie gęś kopnie! - Zaklął pod nosem i zbliżył się do ciężarków, które widoczne były obok resztek skalnej ściany, którą przed chwilą zniszczył. Pamiętał ten zmyślny gadżet, który tak bardzo pomógł wtedy w walce na arenie Asagiemu. Podniósł je z ziemi i dopiero teraz poczuł, jakie są zajebiście ciężkie.
- Co do ch... chryzantemów złocistych... - No nie, na pewno teraz nie będzie ich ze sobą dźwigał. Trzeba było załatwić to sposobem. Rozłożył obok średni zwój, który miał w torbie. Pieczęć tu, pieczęć tam, buchnął dymek i ciężarki już były w zwoju.
- No, tak o wiele lepiej. - Schował zapieczętowaną zdobycz z powrotem do torby i ruszył w kierunku umówionego miejsca spotkania. Miał same dobre wieści dla swoich towarzyszy, bo o Momosuke zdążył już zapomnieć.

Nazwa

Fūin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (jednorazowe pieczętowanie)

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga -Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości).
-Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach.
-W przypadku samurajów technika jest dostępna od Fūinjutsu rangi D

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Seinaru i czas na trening -
37/42

---

Niestety, różnica między wami była tak ogromna, że przeciwnik nawet nie poczuł, kiedy to wszystko się wydarzyło. To było przykre do potęgi. Nie było to nic nadzwyczajnego, nawet gdyby przeciwnik spróbował zaatakować, to byłby to atak spalony. Nawet notki nie zdążył założyć na ścianę, która i tak nic by nie dała w takim wypadku, gdy Seinaru po prostu przez nią przebiegł jak gdyby nigdy nic. Nie z tą siłą. Cios samuraja był precyzyjny, szybki i silny. Na jego włóczni jak podajnik pizzy do pieca, mógł z taką precyzją zdjąć tę głowę. Padł szybko i niemal bezboleśnie.
Pastuszek zrobił to co do niego należało, zabrał wózek z figurką z pleców chłopa, więc mógł nałożyć go na swoje lub po prostu go poprowadzić na kółeczkach. Sprawdzając kieszenie niestety, nic nie znalazł. Był pusty i wesoły, a raczej już nigdy wcześniej ani później nie był taki wesoły. Po wytarciu swojej włóczni, samuraj ruszył dalej, gdy zobaczył to, co rzuciło mu się wcześniej w oczy. Były to ciężarki, które miał na sobie podczas walki (a raczej miał przed walką, bo w jej trakcie przed rozpoczęciem je zdjął) sam Asagi. Pastuszek niewiele myśląc zabrał je ze sobą, czując ich ciężar. Mimo, że był kolosem siły, to widocznie miał problem z ich utrzymaniem. Przemyślał to i szybko je zapieczętował. Od razu lżej. W tym czasie mógł ruszyć do swoich towarzyszy, których jeszcze nie widział, ponieważ musiał dobrze obrać drogę po zejściu. Chociaż miał jeszcze jedno wyjście - mógł iść szczytem. W sumie stąd widział wszystko, a to zależało już tylko od niego samego.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Korzystając z chwilki samotności nie mógł się oprzeć. Podniósł przykrycie wózka i na własne oczy obejrzał figurkę, przez którą życie straciły trzy osoby. W sumie to straciły je przez chciwość, nienawiść i przez braku poszanowania dla samurajskiego kunsztu, jednakże... zginęły trzy osoby. Szkoda byłoby więc nie nacieszyć wzroku tym, co kosztowało tak wiele.
No ale tak czy siak, trzeba było ruszać w dalszą drogę. Ta zaś miała doprowadzić ostatecznie do wielkiego Obelisku, który unosił się tuż nad taflą jeziora... jak to mówili? Około godziny drogi stąd. Seinaru nie zwlekał więc, nie chciał żeby w tych górach zastała go noc, tym bardziej że od dzisiaj pewnie będą tutaj straszyć jakieś duchy. Nie schodził na razie ze szczytu skał. Mimo że tu na górze nie było żadnej wydeptanej ścieżki, to jednak można było stąd zobaczyć więcej i poruszać się nieco swobodniej. Kei nie ociągał się, maszerował jak najszybciej można tylko było maszerować pchając wózek w górach i nie ryzykując tego, że pociągnie cię on gdzieś w przepaść. Powoli układał sobie w głowie ramowy plan wydarzeń, który opowie swoim zleceniodawcom, aby nie wziąć na siebie zbyt wiele winy za śmierć ich towarzysza. Kto wie jak mogą zareagować na smutną nowinę? Kei nie bał się żadnej kary, bo nic złego nie mogło go spotkać z ich strony, jednakże chciał sobie oszczędzić wytykania palcami i nerwowych sytuacji.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Seinaru i czas na trening -
39/42

---

Jednak, nie wytrzymałeś i spojrzałeś do środka. Była tam piękna, złota figurka przedstawiająca bliżej niezidentyfikowane bóstwo. Musiałeś się napatrzeć, ponieważ drugi raz takiej nie zobaczysz, to więcej niż pewne. Na nieszczęście wiele ludzi przez nią poniosło śmierć, jednakowoż, musiała być tego warta. Zdecydowanie. Chociaż kto go tam wie, czy to w ogóle jest złoto, a nie po prostu jakaś złota farba. Imponowała, świeciła, no ładna była ogólnie.
Gdy już nacieszyłeś oczy, mogłeś ruszyć na przód, w kierunku umówionego miejsca, nieopodal obelisku nad wodą. Dosłownie unoszącego się nad wodą. Kierowałeś się szczytami, co było o wiele łatwiejszą drogą niż te wąskie i niebezpieczne ścieżki. Z łatwością przedzierałeś się dalej i dalej, zdając sobie sprawę, że pozbyłeś się niebezpieczeństw. Wózek i figurkę miałeś ze sobą, wszystko było względnie bezpieczne, więc nie miałeś żadnych większych problemów. Ot czasem gdzieś podskoczył na większym pagórku, ale to nic niezwykłego. Gdy już dotarłeś do granicy, po prostu zszedłeś ze szczytu, nie był on pionowy jak większość, mocno nachylony, ale już bezpośrednio w kierunku obelisku, przy którym mogłeś dostrzec nie tylko swoich zleceniodawców, ale była tam także jeszcze jednak sylwetka. Całego na biało, chyba łysego człowieka, wyższego niż pozostali. Stali blisko siebie, więc nie było mowy o żadnym zagrożeniu.

[Seinaru]

- No w sumie... - Pokręcił głową z uznaniem na kunszt, z jakim została wykonana figurka. Nie znał tego bóstwa, ale nie znaczyło to, że nie należy traktować go z szacunkiem i zadbać o to, aby jego wizerunek bezpiecznie dotarł do celu. Przynajmniej wiedział teraz, że naprawdę chodziło tutaj o zwykłą złotą figurkę i nikt go przez cały ten czas nie oszukiwał. Teraz naprawdę wszystko zostało już wyjaśnione i Kei ze spokojnym serduszkiem udał się pod Obelisk.
Oczywiście ostatnia część podróży była tylko formalnością. Po zażegnaniu zagrożenia ze strony złoczyńców nikt już nie czyhał na figurkę. Co więcej, Kei nie spotkał przez ten czas nawet żywej duszy, aby móc zacząć ją podejrzewać. Pozwoliło mu to nieco odsapnąć, zebrać myśli i trochę rozluźnić, bo przez kilkanaście pierwszych minut samotnego marszu był wyjątkowo spięty i czujny, wrażliwy na kolejnych ewentualnych wrogów.
Ostatecznie uspokoił się dopiero wtedy, gdy zobaczył znane mu dobre mordeczki tuż przy Obelisku, a także stojącego obok nich mężczyznę - prawdopodobnie kontakt, z którym umówili się, aby odebrał figurkę. Gdy Kei podszedł do nich miał zadowoloną minę, mimo że miał im do przekazania zarówno dobrą, jak i złą wiadomość.
- Operacja się udała, ale pacjent zmarł. - Powiedział na wstępie, parkując wózek od razu przy nich.
- Udało mi się odzyskać figurkę, ale niestety nie zdołałem uratować Momosuke. Ogłuszyli go i przywiązali do głazu, który ściągnął go na dno przepaści. - Uznał, że jego towarzyszom należy się kilka słów wyjaśnień na temat tego, jak zginął ich przyjaciel. Tym bardziej, że chyba byli do niego bardzo przywiązani.
- Dwójka złodziei nie żyje, więc nie powinniście już być ścigani. A co do zapłaty... - Zerknął tutaj na nieznajomego stojącego przy nich.
- Nie mili nic przy sobie, ale jeden miał cenny gadżet. Jeden z moich kolegów używał tego jako przyrząd treningowy i też chciałbym spróbować. - W tym momencie wyjął zwój, w którym zapieczętował ciężarki i odpieczętował je, pokazując całej trójce.
- Wezmę je i będziemy kwita. - Oznajmił, czekając na reakcję.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Seinaru i czas na trening -
41/42

---

Nie spodziewałeś się takiego dobra, jakie odnalazłeś. To był prawdziwy majstersztyk. Była więcej niż piękna. Rozwikłałeś zagadkę, zabierając się za dokończenie roboty. To była ostatnia prosta, która miała cię wynagrodzić już za chwilę tuż po tym, gdy przedostaniesz się pod obelisk. Twoja podróż nie była zbyt długa, więc parłeś spokojnie przed siebie z odzyskanym przedmiotem i straconym życiem przyjaciela kompanów. Mimo wszystko, uważałeś na wszystko co mogłoby cię spotkać. Bardzo odpowiedzialnie jak na takiego lekkoducha. W końcu - byli i oni, a ty już obok nich, by dogadać ostatki szczegółów swojej operacji.
Spoglądali na ciebie jednocześnie z radością widząc wózek, druga strona maski jednak była taka, że nie widzieli wokół ciebie ich przyjaciela. To martwiło ich równie mocno co cieszyła figurka. Balans był zachowany. Wyjaśniłeś sytuację, by ci zwiesili po chwili głowę. Wiedzieli już wszystko i pokłonili tylko głowy w gestii podziękowań za twoją pracę, za informacje na temat przyjaciela i to, że nie uciekłeś z figurką, której w sumie jeszcze nie widzieli czy rzeczywiście tu jest.
- Mówisz prawdopodobnie o świętych ciężarkach. Nie możemy ci ich oddać. To część religii, część tego co nam ukradli. Są zbyt cenne. - powiedział ten, który wcześniej miał pilnować figurki. Wystawił do ciebie dłoń, byś przekazał mu figurkę - Ciężarki także. - powiedział twardo, gdy kolejny z nich zabrał głos. - Musimy jakoś odbudować to co zniszczyli, prawda? Musimy stracić wszystko by stanąć na nogi. Zresztą... Nikt i tak ich od lt nie używał... - powiedział uśmiechając się do wyższego kolegi.. Powiedzmy, że je weźmiesz, ale jesteśmy skorzy je wymienić za pieniądze. Dwa i pół tysiąca i są twoje. - powiedział, wystawiając rękę...

Wyprawa rangi C po ciężarki zakończona sukcesem i zdobyciem ciężarków (tylko i wyłącznie, jeżeli Seinaru dokona wymiany i zapłaci 2,5k ryo), jeżeli z nimi spróbuje uciec -

  Ukryty tekst

Podsumowując:
+ ciężarki
- 2,5k ryo oraz złota figurka

Użytkownika proszę o ostatniego posta, po którym może odejść.

[Seinaru]

Czyli jednak było coś jeszcze. Czy figurka w wózku była tylko przynętą do tego, aby odzyskać ciężarki? Seinaru z trudem powstrzymywał śmiech, gdy mężczyzna podniósł je do rangi relikwii, ale teraz naprawdę nie można było się zaśmiać. Zależało mu na tym, aby zdobyć te fanty, ale naprawdę nie chciał znowu uciekać się do przemocy. Tamci byli źli, ergo, musieli umrzeć. Ci tutaj rzeczywiście byli dobrzy, tak jak zapowiadali na początku. W kodeksie moralności samuraja stało jasno, że bez powodu nie zabiera się czyjegoś życia.
- Dwa i pół tysiąca? Nie uratowałem wam przypadkiem narodowego dziedzictwa przed chwilą? - Zapytał spokojnym tonem, choć jego dusza krzyczała z rozpaczy. W jego rozumieniu sporo przepłacał za przyrząd treningowy, ale wątpił, czy gdziekolwiek znajdzie podobny materiał, który będzie ważył tak dużo, samemu zajmując tak mało miejsca. Wyjął swoją sakiewkę z torby i nawet nie musiał liczyć. Wiedział ile ma, więc podał im ją całą. Skoro nie było innej możliwości, a żadnej innej Seinaru w tym momencie nie widział, to chętnie rozstał się z pieniędzmi. Kiedyś myślał że wojownik nie ma po co gonić za bogactwem, a teraz wydawał ostatnie ryo na ciężarki.
- Reszty nie trzeba. - Powiedział ozięble, przekazując dwa i pół tysiąca osiem ryo. Niech się tym udławią.
- No, cieszę się że doszliśmy do porozumienia. - Nie oddawał im już swojego nowego nabytku, lecz obwiązał sobie ciężarki wokół łydek i natychmiast poczuł ich ciężar.
- Ruszam dalej w swoją drogę. Bywajcie. - Odwrócił się z trudem i postawił pierwszy krok. Faktycznie były cholernie ciężkie i będzie musiało minąć jeszcze sporo czasu, zanim się do nich przyzwyczai.

zt.

[Kutaro]

Było to który już miesiąc pobytu shinobiego w Soso? Czwarty? Wielokrotnie słyszał o tym miejscu, jednak jak dotąd nie udawało się mu tu zawędrować. Zawsze coś innego zajmowało jego uwagę, czy to jakieś drobne zadania, czy zbieranie informacji. Mimo to w końcu tu trafił i można powiedzieć że gra była warta świeczki. Po dosyć długiej podróży nareszcie To wyłoniło się zza pagórka. Potężna geometryczna masa latającego kamienia zapierała dech w piersiach. Czy kamień delikatnie się świecił? Do tego jego umiejscowienie, delikatnie unosił się nad jeziorem nie burząc jego tafli. Jego widok dawał więcej pytań jak odpowiedzi. Jak on się unosi? Kto go tu umieścił? Po co tu jest? Cała dolina przesiąknięta była dziwną aurą mistycyzmu i spokoju, było to idealne miejsce na medytację i rozważania o życiu. Zapewne nie tylko Kūtaro na to wpadł gdyż z daleka było widać, że wokół jeziora znajdowała się garstka pielgrzymów. Również kilku wyprzedził w drodze do tego miejsca, ewidentnie miejsce cieszyło się zaiteresowaniem.
Nasz bohater na chwilę przystanął na szczycie pagórka napawając się widokiem doliny i artefaktu. Było tu wyjątkowo pięknie i Benisuke potrafił to docenić. W końcu wciągnął głęboko czyste sosańskie powietrze i dziarskim krokiem skierował się w dół doliny.

[Hayate]

D — Kūtaro
[1/15]

---

Obelisk Obeliskiem, ale co sprawiło, że Kūtaro zawędrował tak daleko od domu? Nie wiadomo. To znaczy pewnie wiadomo, ale narrator jest zbyt leniwy, żeby się aż tak zagłębiać w losy naszego bohatera. Właśnie dlatego gwoli prostoty załóżmy, że ot tak dotarł do Soso i wreszcie znalazł wystarczająco dużo czasu, by zobaczyć opiewany legendami, unoszący się nad ziemią głaz, spowity aurą i mocą czystej chakry. Historię tego obiektu zna tylko niewielu, ale czy to nie przez to jest on tak interesujący? Pozwala snuć domniemania i zadawać pytania, które prawdopodobnie już na zawsze pozostaną bez odpowiedzi. Tak, cały klimat tego miejsca zdecydowanie zapiera dech w piersiach.
A może nie tylko sam klimat, ale również wszechobecny w tych rejonach wiatr? Tym razem były to przyjemne, jesienne podmuchy, ale zdarzało się, że okolicą targały wichury, które spowijały krajobraz kurzem i łamały drzewa niczym zapałki. Na szczęście to nie był jeden z tych dni. Pogoda była wręcz idealna. Oprócz lekkiego powiewu wysoko na niebie tkwiło popołudniowe słońce, niezasłonięte nawet najmniejszą chmurką, a dźwięk natury był zakłócany jedynie przez odległe śmiechy i rozmowy pielgrzymów toteż podróżników, którzy tak jak i Benisuke przybyli, by zobaczyć Obelisk.
Droga w dół doliny była równie spokojna, przynajmniej do czasu. Do czasu, gdy do przyjemnego gaworzenia gdzieś z oddali dołączył przeciągły, nierówny krzyk na ucho nastoletniego chłopca. Domysły "na ucho" się potwierdziły, gdy gdzieś z prawej strony ciemnowłosego, zza niewielkiego pagórka, wypadła górska kozica, na której grzbiecie siedział nastoletni chłopak. Wrzeszczał niemiłosiernie, gdy ogarnięte obłędem zwierzę usiłowało zrzucić go z siebie, becząc przeraźliwie, a echo potęgowało każde wołanie o pomoc dzieciaka, który bezskutecznie próbował jakoś opanować rozwścieczoną bestię.

[Kutaro]

Czasem lenistwo to straszliwa choroba, lecz błędy sprawione przez tą przypadłość mogą być łatwo odwrócone. Tak więc narrator nagle przypomniał sobie, że Benisuke znalazł się w Soso by zbierać informacje o tutejszej sytuacji społeczno-gospodarczej dla klanu. Praca ta była żmudna i głównie wiązała się z pisaniem raportów, które shinobi zamierzał w najbliższym czasie przedstawić rodowi Aburame.
Z tych fascynujących rozważań o naturze nieróbstwa bohatera wyrwał krzyk dziecka. Zaskoczony Kūtaro błyskawicznie odwrócił się szukając źródła hałasu. Widok który ujrzał był co najmniej kuriozalny, wrzeszczący chłopiec na rozwścieczonym koźle. Ninja po sekundzie konsternacji zamknął rozdziawioną twarz i ruszył do pomocy chłopcu. Skąd on się tu wziął i czemu jego “wierzchowiec” zwariował, były pytaniami na później. W biegu zaczął wypuszczać owady ze swojego ciała. Setki Kikaichū zaczęły kłębić się pod skórą i wylatywać przez skórę. Czarnowłosy podzielił je na dwie grupy podobnej wielkości, jedna podchwyciła gospodarza za uda i plecy podrywając go w powietrze, a druga skierowała się w stronę chłopca. Celem drugiego roju było sprzątnięcie chłopca z grzbietu muflona jeśli tylko będzie taka możliwość. Kontakt z rojem dla przedstawicieli klanu Aburame jest czymś naturalnym, mimowolnym, nie zwracają na to uwagę. Dla małego dziecka? No cóż shinobi mógł tylko liczyć na to, że chłopiec nie zwróci uwagę na to co go pochwyciło. Trauma w młodym wieku jest zazwyczaj niewskazana.

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Hayate]

D — Kūtaro
[3/15]

---

Ach, no tak, jak mogłem o tym zapomnieć, przecież niedawno arcydokładnie przestudiowałem dotychczasowe losy Kūtaro, żeby dowiedzieć się, co go skłoniło do odwiedzenia Soso. Ależ gapa ze mnie! Przecież to oczywiste, że żołnierza głównym motywem będzie zebranie informacji, które w jakiś sposób mogłyby się przysłużyć klanowi. No i tym bardziej oczywiste jest to wtedy, gdy przypomnimy sobie, że Obelisk Hikōhashira jest kolebką gospodarczą tego regionu. Farma na farmie, tartak na tartaku, okolica tętniąca życiem, przemysłem, gospodarką, oprócz tego, że... tak nie jest, a narrator jak zwykle poleciał po bandzie, coby wybrzmieć bardziej elokwentnie. Tak naprawdę znajdziemy tu tylko naturę, ciszę i spokój, no, przynajmniej dopóty, dopóki nie zostały zmącone przez dźwięk tak bardzo niepasujący do tego miejsca, że niektórzy pielgrzymi zamiast pospieszyć na pomoc i zobaczyć, co się dzieje, w strwożeniu jęli się jak najbardziej oddalać od źródła hałasu. Czy można ich za to winić? To już zagadnienie na inne dywagacje, a tym razem nie prowadzę misji Youmu, która świetnie się bawi przy takim laniu wody.
No, to jeszcze raz. Wrzask, oszalała kozica i szybka reakcja naszego robaczywego bohatera. To dopiero przykładne zachowanie! Zero niezdecydowania, natychmiastowa akcja mająca na celu pomoc uciśnionemu. Właściwie to źle to ująłem, nazywając jeźdźca chłopcem. Fakt, brzmiał dość młodo, ale zdecydowanie bliżej mu do dorosłości niż do dzieciństwa, bo po dokładniejszym przyjrzeniu się można by go ocenić na czternaście, może piętnaście lat. Długie włosy falowały w górę i w dół, w rytm bycia podrzucanym przez rozjuszone zwierzę, a na jego grzbiecie trzymała go chyba tylko siła woli i strach przed stratowaniem, gdyby jednak spadł.
No a wreszcie spadł, ale nie przez starania muflona, a przez to, że każdy prosty człowiek by się przestraszył, widząc pędzący w jego stronę rój nieznanych owadów. Zerknął tylko na chmurę, pisnął jak mała dziewczynka i moment utraty skupienia wystarczył, by dał za wygraną i z głuchym łoskotem runął na ziemię, jęcząc żałośnie. Im większy jesteś, tym ciężej upadasz, a w sumie nastolatek do chuderlaków nie należał, ale siłą rzeczy Kūtaro nie miał czasu się nad tym zastanowić. Dlaczego? Ano dlatego, że kozica nagle straciła zainteresowanie swoim byłym jeźdźcem i z pełną prędkością ruszyła w stronę krótkowłosego mężczyzny, becząc wściekle i prężąc się do skoku, by dosięgnąć magika, jakimś cudem latającego na chmarze robali.
— Przestań, Naoko!!! — Rozległ się kolejny krzyk, co ciekawe skierowany do kozicy. Dopiero po zauważeniu dzwoneczka u jej szyi, do tej pory zagłuszonego przez dzikie wrzaski nastolatka, można się doszukać sensu w tym, że zwierzę rzeczywiście miało imię. Imię i obłęd w oczach, które zamiast zwykłym, bursztynowym kolorem, mieniły się przerażającą, niezdrową czerwienią. Co zaś się tyczy chłopaka, na krzyku się skończyło. Cała sytuacja była dla wieśniaczka (górala?) tak abstrakcyjna, że nie odważył się zbliżyć ani do bestii, ani do robaczywka, i tylko obserwował całą tę scenę z wytrzeszczonymi oczami i strachem wymalowanym na twarzy.

[Kutaro]

Co tu dużo mówić, Kūtaro spieprzył sprawę na potęgę. Liczył, że owady będą prędkie i uchwycą chłopca i odstawią go na ziemię. Potem szybko wróciłyby do swojego ruchomego domku i wszyscy byliby szczęśliwi. Zgodnie z myślą pewnego mędrca: “kiedy coś może pójść źle, pójdzie źle”, chłopak spanikował i spadł z grzbietu kozła. Co gorsza cap zbliżał się do shinobiego z zawrotną prędkością. Czasu na myślenie zbyt wiele nie było, więc Benisuke po prostu rozkazał owadom unieść go nieco wyżej i przelecieć nad adwersarzem. Wykonując cały manewr wciąż kierował się w stronę chłopca. W końcu skoro był delikatnie odpowiedzialny za jego upadek, gdyby wyrżnął głową o jakiś kamień, byłoby nieprzyjemnie. Drugi rój, ten który nie spełnił swojego celu, zawstydzony latał gdzieś w połowie drogi pomiędzy miejscem wypadku a ninją. Aburame szybkim gestem i impulsem mentalnym zaprosił go z powrotem do domu, a gdy sam wylądował kilka metrów od chłopaka, podobnie uczyniło latające, robacze krzesło. Chmara Kikaichū posłusznie podążyła w stronę czarnowłosego, szukając szpar między ubraniami i wnikając w skórę. Zachowywał pewien dystans od wieśniaczka, a przede wszystkim jego odległość od żuczków, zdawał sobie sprawę jak ostatni raz zareagował.
Sam bohater stanął blisko poszkodowanego, ale wciąż twarzą zwrócony w stronę zwierzaka kontrolując jego ruchy. Nogi szeroko stabilnie rozstawione, otwarte dłonie szeroko rozstawione w uspokajającym geście lecz gotowe do parowania szarży tego potężnego przeciwnika.
- Nic Ci nie jest? - Zapytał dzieciaka przez ramię. - Wybacz, że nieco Ciebie zaskoczyłem. - Szybko przeprosił z uśmiechem, zamierzał pertraktować z chłopakiem dopiero po uspokojeniu kozła. "Jak mu tam było? Naoko?"

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst