Szlak transportowy

[Uchiha Hiromi]

~ 45/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Tengu odpowiedział Azumie, kiedy ten zadał mu pytanie.

- My jesteśmy Tengu. Strzegliśmy tych ziem i uczyliśmy najlepszych ludzi walczyć kataną od dawna, dopóki nie zamknięto nas pieczęciami po drugiej stronie. Zamknięto też innych - istoty z lasów, z gór, takie, które zawsze żyły obok ludzi. Kiedyś miały one wzniesione świątynie, ale teraz nawet nie wiesz, kim jesteśmy. Chronimy tę górę i mamy nadzieje, że zło nie wyjdzie ze świątyni, nawet jeżeli pieczęć jest osłabiona.

Stworzenie nie odniosło się do muru oraz do dzikich. Może nie miało pojęcia o czym on mówi. Przy pożegnaniu oraz obietnicy, że stopa Azumy raczej tu nie postanie, Tengu spojrzał na wronę, powiedział coś cicho, ta zakrakała i wzbiła się w powietrze, żeby usiąść Azumie na ramieniu (chyba że sobie nie dał, wtedy zaczęła krążyć nad nim).

- Pójdzie z tobą, będzie cię obserwować. Wyraziła chęć zobaczenia innych krain, z daleka od górskich szczytów. Niech pomyślne wiatry cię prowadzą, człowieku.

Kiedy Azuma ruszył w dół, miał ze sobą towarzystwo wrony, która się do niego przyczepiła i chyba nie miała zamiaru się odczepić. Imię jej nie zostało podane, być może zostało to w kwestii Azumy. A być może po prostu, dołączyła do niego chwilowo.

Schodzenie z gór bez drugiego człowieka, znając drogę, było o wiele szybsze niż wchodzenie na górę i Azuma, mimo szybszego tempa, nie czuł się tak zmęczony. Powietrze powoli też robiło się coraz bardziej lżejsze - coraz łatwiej się oddychało. Były to subtelne różnice, ale dla idącego szybko chłopaka, nawet zauważalne.

Do wioski między górami dotarł i nawet z daleka zobaczył dym ogniska, jakie tam było rozpalone. Arisu i Inoachi musieli tam już być - nie było innych śladów prowadzących tutaj, więc bandytów Azuma się nie spodziewał.

Jeżeli miał przejrzeć zawartość rzeczy Arisu i jej notatki - to teraz.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

– Tengu z nami żyli i nas chronią? - Azuma wiele rozmyślał o tym co usłyszał z ust (a raczej dzioba) dziwnego ale jakże ludzkiego stworzenia. Choć różniło się wyglądem od niego, to mówiło, poruszało się, a nawet myślało w sposób podobny do ludzkiego. Co więcej, nie wydawał się wrogiem, a wręcz przeciwnie, sprzymierzeńcem?

Zmierzając coraz niżej, oczywiście po pewnym czasie poczuł różnice w wysokości na której się znajdował. Uczył się coraz więcej o tutejszych warunkach, poznawał lepiej nie tylko topografię, ale również związane z tym różnice. Czuł, że ta wiedza jeszcze może mu się w życiu przydać, nawet jeżeli wraz z Hiromi, opuszczą te strony.

– I co ja mam z Tobą począć? - nastolatek zwrócił się do wrony, która akurat ponownie tego dnia, przysiadła mu na ramieniu. Tengu powiedział, że ptak chce się czegoś więcej dowiedzieć o świecie – dotychczas Azuma nie podejrzewał, że ptactwo może mieć takie myśli. Marzenia? – Przyznaje, dość osobliwa sytuacja. Zmienia myślenie, wiesz? - dodał i o dziwo, palcem musnął główkę wrony. Kto wie, może jego obecność w jakiś sposób jeszcze mu się przyda?

Zmierzali dalej, aż w końcu dotarli do doliny, osadzonej między zboczami gór. Uspokoił sentokiego ten widok, obrał właściwe ścieżki. A widząc z daleka jasny dym, rozumiał że jego towarzysze już tam są i obozują. Powinien do nich dołączyć. Tylko czy od razu?

– Nie powinienem tego robić. Inoachi na pewno by się tego nie zrobił, ale… Cóż, nie jestem taki jak on. To pewne - mruknął, nie wiadomo czy do wrony czy bardziej do siebie. Zaraz po tym wszedł głębiej w jakiś gąszcz, i tam zrobił to co mu chodziło wcześniej do głowy. Rozpieczetowal każdy z trzech średnich zwojów, chcąc się zapoznać z tym co odkryła Arisu-dono, a czego nie raczył aby mu wyjawić, po odzyskaniu swoich notatek.

I choć wiedział, że nie postępuje właściwie, to zdawał sobie sprawę również z czegoś istotniejszego. Wiedza i informacja, były potężną bronią. Bez tego, błądziło się po omacku. Tego Uchihe, potrafiło przerazić niewiele rzeczy, w równie dużym stopniu jak to.

Do odliczenia z KP:
-250 ryo (garbarz + kapłan + nocleg)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 46/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Azuma, po dość długiej, trochę wyczerpującej podróży, przysiadł w miarę wygodnym miejscu niedaleko opuszczonej osady i znalazł dziennik Arisu. Zaczął czytać.

Dzień 1.

Nastał czas, bym podjęła największe wyzwanie mojego życia. Jako Liderka klanu Yamanaka, zawsze dążyłam do zapewnienia naszej prowincji bogactwa i szacunku wśród sąsiadów. Moje dni wypełnione były zarządzaniem, planowaniem i rozwiązywaniem problemów. Nigdy nie szukałam łatwych dróg, ale zawsze najefektywniejszych rozwiązań, nawet jeśli wymagało to poświęceń. Mimo to, odkryłem w sobie pragnienie poznania prawdy leżącej poza granicami naszej wiedzy. To, co jest, nie może być wszystkim. Musi być coś więcej.

Ludzie opowiadają o dawnych czasach i istotach, które kiedyś żyły i mieszkały wśród nich. Bano się ich, ale również celebrowano ich, stawiano im świątynie, składano ofiary. Były źródłem przypowieści ludowych. A ja w czasie moich podróży po Soso w opuszczonych świątyniach widziałam ozdoby, które wyglądały jak pieczęcie. Język znaków jest stary, niemal niezrozumiały. Ale może jeżeli spędzę tam trochę czasu, może jeżeli uda mi się zrozumieć, przyniosę do klanu coś więcej, coś, czego nie ma nikt inny.

Dlatego postanowiłem udać się w samotną podróż po Karmazynowych Szczytach, by odkryć zaginione świątynie i pieczęcie, które widziałam i istoty, o których opowiadali starcy. To ryzykowne przedsięwzięcie, ale jako lider, muszę być gotowa stawić czoła nieznanemu i przekroczyć granice naszego świata, aby ochronić i poprowadzić mój lud ku przyszłości. W Saimin zostają moje zaufane współpracownice. Wiem, że pod moją nieobecność zajmą się klanem i spełnią swoje obowiązki perfekcyjnie. Nie muszę się o to martwić.

Moja decyzja spotkała się z mieszanką podziwu i obaw wśród moich najbliższych. Mój mąż zachwycony nie był, ale Sai mi kibicowała. Dziewczyny z Rady wiedzą, że moje poszukiwania mogą przynieść klanowi korzyści, ale obawiają się również, że niepowodzenie może kosztować mnie życie. Mimo to, moje serce i umysł są zdecydowane. Wiem, że ta podróż może zmienić wszystko. Nie tylko dla mnie, ale dla całego klanu Yamanaka.

Opuściłam więc bezpieczne mury naszego miasta, by zmierzyć się z nieznanym. Nie wiem, co przyniesie jutro, ale wiem, że podążę tą ścieżką. To jest moja misja. Szukam nie tylko odpowiedzi na pytania, które od dawna kłębią się w mojej głowie, ale także głębszego zrozumienia świata, który nas otacza. Niezależnie od tego, co znajdę, mam nadzieję, że moje działania będą służyć jako brama otwierająca się na nowe możliwości dla klanu Yamanaka.

Na ten moment, wyruszam w nieznane, prowadzona przez wiarę i nadzieję na lepsze jutro dla nas wszystkich.

Arisu, Liderka Klanu Yamanaka


Dzień 14.

Przygotowania do mojej wyprawy trwały kilka miesięcy, wypełnione planowaniem, treningami i strategicznymi przemyśleniami. Była to praca tak skomplikowana i absorbująca, jak zarządzanie klanem, jednakże o zupełnie innym charakterze. Zdałam sobie sprawę, że wyzwanie, na które się decydowałam, wymagało ode mnie nie tylko siły fizycznej, ale także i mentalnej. Musiałam być gotowa na samotność, niebezpieczeństwa ze strony natury i możliwość stawienia czoła nieznanemu. Kto wie, co czai się na zapomnianych ścieżkach Karmazynowych Szczytów?

Dni spędzałam na intensywnym treningu fizycznym. Każdy wolny moment wykorzystywałam na medytacje, by wzmocnić swoją wytrzymałość psychiczną. Wiedziałam, że w górach, z dala od wsparcia mojego klanu, moja siła woli zostanie wystawiona na próbę.

Przeanalizowałam stare mapy i przekazy, aby wybrać trasę, która prowadziłaby mnie przez miejsca, gdzie przypuszczalnie znajdowały się opuszczone świątynie. Postanowiłam, że moja podróż rozpocznie się od wschodniego zbocza Karmazynowych Szczytów, skąd w głąb gór miała mnie prowadzić ścieżka rzadko obecnie uczęszczana przez kupców i podróżnych.

Mój ekwipunek musiał być lekki, ale jednocześnie kompletny. Zabrałam ze sobą niewielki namiot, zapasy żywności na kilka dni, zestaw pierwszej pomocy oraz kilka ksiąg z opisami świątyń i zwoje na temat technik pieczętowania. Nie mogłam zapomnieć o moim mieczu i zestawie kunai i shurikenów, które mogły okazać się niezbędne w obronie.

Na dzień przed wyprawą, spojrzałam na góry, które już niedługo miały stać się moim domem na najbliższy rok. Wiedziałam, że czeka mnie próba, jakiej jeszcze nie doświadczyłam, ale czułam, że jestem do niej przygotowana. To było coś więcej niż misja; to była moja ścieżka przeznaczenia.

Arisu, Liderka Klanu Yamanaka


Dzień 21.

Pierwsze dni mojej podróży przez Karmazynowe Szczyty były wyzwalające. Z każdym krokiem w głąb nieznanych terenów, oddalałam się od mojego dotychczasowego życia, zanurzając się w ciszę i dzikość natury, której dotąd nie znałam. Chociaż przygotowałam się na tę samotność, to rzeczywistość bycia całkowicie odizolowaną od mojego klanu i bliskich uderzyła we mnie z nieoczekiwaną siłą.

Już pierwsze dni nauczyły mnie pokory wobec natury. Drogi, których się spodziewałam, okazały się często nie do przebycia z powodu osunięć ziemi czy zarośniętych ścieżek. Musiałam nauczyć się zaufać własnym instynktom, kiedy mapa i kompas okazywały się niewystarczające. Wspierałam się chakrą, ale wolałam używać jej w ostateczności, próbując iść ścieżkami jak normalni ludzie. Ponadto, zmienne warunki pogodowe dały mi szybko zrozumieć, że natura jest tutaj nieprzewidywalnym przeciwnikiem, z którym muszę nauczyć się współistnieć.

Pomimo trudności, to, co odkrywałam każdego dnia, przekraczało moje najśmielsze oczekiwania. Pierwszą świątynię odnalazłam ukrytą wśród zarośli, jej kamienne ściany opowiadały historie wieków. Była pusta, nie było w niej żadnej pieczęci i nie potrafiłam określić, na czyją cześć była postawiona. Mimo tego jednak w tym miejscu po raz pierwszy poczułam, że moja misja ma głębszy sens, że te świątynie kryją w sobie coś więcej niż tylko dawne legendy. Ktoś je postawił, ktoś wybrał to miejsce, aby było miejscem kultu. Nie była to świątynia boga, jak mamy w Saimin. To była mała kapliczka, która może nawet była postawiona, żeby kultywować naturę. Ale tutaj była.

Samotność stała się moim ciągłym towarzyszem. Choć z początku wydawała się być jedynie kolejną przeszkodą, z czasem zaczęłam ją doceniać. Dawała mi przestrzeń do refleksji nad sobą i moim miejscem w świecie. Odkryłam w sobie siłę i odporność, której wcześniej nie znałam.

Samotne noce pod gwiaździstym niebem były dla mnie czasem medytacji i łączenia się z naturą na poziomie, który wydawał się niemożliwy w moim dotychczasowym życiu. Ta izolacja od klanu, choć trudna, pozwoliła mi zrozumieć wartość społeczności, ale także pokazała, jak ważna jest osobista przestrzeń do wzrostu i samopoznania. Z każdym dniem, z każdym krokiem naprzód, czułam, jak staję się częścią tych gór, a one stają się częścią mnie.

Arisu, Liderka Klanu Yamanaka


Dzień 97.

Moja podróż w głąb Karmazynowych Szczytów prowadziła mnie przez dziewicze krajobrazy, nieznane mapom i ludzkim oczom od stuleci. Dzisiaj, po wielu dniach pełnych wyzwań, stanęłam przed ruinami, które wydawały się być kluczem do rozwiązania zagadki pieczęci i świątyń.

Odkryłam miejsce, które wyraźnie nosiło ślady dawnej wspaniałości. Była to świątynia, ukryta w gęstej roślinności, z kamiennymi posągami strzegącymi wejścia. Wyglądały niemal jak ludzie, ale miały maski, ptasie skrzydła i długie nosy - Tengu. Architektura tego miejsca była unikalna, tak podobna do tej z naszych miast i wsi, jednocześnie inna - stara, wiekowa, jakaś taka… inna. Świątynia ta, choć zdewastowana przez czas, zachowała swój majestatyczny charakter.

Wewnątrz natknęłam się na serie korytarzy, które prowadziły mnie głębiej w głąb konstrukcji. W centralnej komnacie odnalazłam to, czego szukałam – pieczęć. Była stara, wyrysowana na podłodze, z niezrozumiałymi inskrypcjami krążącymi wokół centralnego symbolu. Z jednej strony niemal nie było tutaj chakry, z drugiej… coś było w tej pieczęci.

Skopiowałam jej wygląd i chciałabym zrozumieć, co ona skrywa. Nie dało się jej złamać, nie potrafiłam nic z niej przywołać. Nie mam pojęcia, czym ona była.

Wokół pieczęci znalazłam rozrzucone artefakty: starożytne zwoje z modlitwami, narzędzia rytualne i przedmioty codziennego użytku, które musiały służyć tym, którzy niegdyś opiekowali się świątynią. Zwoje, choć w większości zniszczone, zawierały fragmenty tekstów, które mogą być kluczem do zrozumienia celu i funkcji pieczęci.

Studiując pieczęć i artefakty, zaczęłam spekulować na temat ich pochodzenia i zastosowania. Wydaje się, że pieczęć nie była tylko zabezpieczeniem – mogła pełnić również funkcję bramy lub portalu, łączącego nasz świat z innymi wymiarami. Może to wyjaśniać, dlaczego te istoty, o których bajają starcy, potencjalnie zamknięte za pieczęciami, były tak różne od wszystkiego, co znamy.

Arisu, Liderka Klanu Yamanaka


Dzień 153.

Podczas mojej podróży przez Karmazynowe Szczyty miałam okazję do niezwykłych spotkań, które wzbogaciły moją wiedzę i zrozumienie świata. Dziś, po wielu dniach samotnej wędrówki, natknęłam się na małą wioskę ukrytą wśród gór, zamieszkałą przez ludzi, którzy żyli tu od pokoleń, daleko od zgiełku współczesnego świata. To spotkanie otworzyło mi oczy na zupełnie inne spojrzenie na życie i tradycję.

Ludzie ci przyjęli mnie z nieoczekiwaną gościnnością, chętnie dzieląc się swoimi historiami i wiedzą o górach. Nie do końca wiedzieli, kim byłam. Opowiadali o duchach przodków, które według nich wciąż strzegą szczytów i dolin, oraz o dawnych bohaterach, którzy walczyli z nieznanymi siłami, by chronić swoje domostwa.

To spotkanie skłoniło mnie do refleksji nad ludzką naturą i naszym miejscem w świecie. Zdałam sobie sprawę, że mimo rozwoju, technologii i chakry, w głębi duszy pozostajemy związani z naturą i przeszłością w sposób, który często ignorujemy. Ludzie ci, żyjący w harmonii ze światem, przypomnieli mi o wartościach, które w zabieganiu dnia codziennego łatwo jest zapomnieć.

Pewnej nocy, podczas pobytu w wiosce, doświadczyłam czegoś, co najlepiej mogę opisać jako spotkanie z duchami przeszłości. Siedząc przy ognisku, zaczęłam dostrzegać cienie tańczące na granicy mojego wzroku, słyszeć szepty, które nie należały do żadnego z obecnych. Było to doświadczenie zarówno przerażające, jak i fascynujące. Czułam się niesamowicie związana z tym miejscem i przeszłością.

Arisu, Liderka Klanu Yamanaka


Dzień 204.

Podróż przez Karmazynowe Szczyty obfitowała w wyzwania, które testowały nie tylko moją wytrzymałość fizyczną, ale także moją odporność psychiczną. W obliczu tych trudności, odkryłam nowe aspekty przywództwa i głębokości własnej determinacji, które wcześniej były mi nieznane.

Jednym z największych wyzwań były nieprzewidywalne i często niebezpieczne warunki pogodowe. Pewnej nocy, ogromna burza zaskoczyła mnie na otwartym terenie. Błyskawice rozświetlały niebo, a wiatr był tak silny, że ledwie mogłam utrzymać namiot na ziemi. W tym momencie zdałam sobie sprawę, jak bardzo jestem narażona na siły natury, mimo wszystkich moich przygotowań.

Wyzwaniem były także moje własne słabości. Samotność stała się moim ciągłym towarzyszem, a wątpliwości co do sensu i celu podróży zaczęły się pojawiać w najmniej oczekiwanych momentach. Były chwile, kiedy zastanawiałam się, czy moja determinacja wystarczy, aby dokończyć tę misję.

Nie mogłam jednak stracić moich notatek. Nie mogłam stracić wszystkiego, czego się dowiedziałam. Wiedzy od ludzi mieszkających w górach, szkiców pieczęci, pamięci o świątyniach i kapliczkach, które odwiedziłam.

Kiedy się uspokoiło, próbowałam zebrać notatki w całość. Porównałam szkice pieczęci, rozumiejąc, że część z nich pieczętowała różne istoty - jak mówił jeden z odszyfrowanych przeze mnie znaków. Istoty te były różne. Tengu były jednymi z nich. Tego się spodziewałam, bo każda z pieczęci, jakie znalazłam z tym znakiem, była chroniona przez posągi ze skrzydłami i długimi nosami. Na ich temat dowiedziałam się więcej. Yokai - duch, demon - chroniący lasy i góry. Mistrzowie sztuk walki, strażnicy prawa. Pół ludzie, pół kruki, w całości byty z chakry. Tak do nas podobni, tak różni. Przyjaźni ludziom.

Ale dlaczego zostali zapieczętowani, jeżeli to prawda? Czy te pieczęcie faktycznie ich kryją, czy są po prostu znakiem, jak posągi, że to miejsce jest strzeżone przez Tengu? Nie rozumiem tego.

Później doszłam do wniosku, że pieczęci służyły do zapieczętowania tych stworzeń z chakry. Tengu i innych, których nazw nie mogłam jeszcze rozszyfrować. Brakowało mi ksiąg, informacji. Kiedy już zejdę do Saimin, czeka mnie dużo poszukiwań w tekstach.

Arisu, Liderka Klanu Yamanaka


Dzień 321.

Spotkanie z Tengu było punktem zwrotnym mojej podróży, momentem, w którym wszystkie poprzednie wyzwania i odkrycia zaczęły układać się w spójną całość. Był to dzień, który na zawsze zmienił moje postrzeganie świata.

Byłam w jednej z najbardziej odległych i nieprzystępnych świątyń, ukrytą na szczycie. Zatrzymałam się tam na dłużej, nie spodziewając się efektów, byłam też niedaleko małej wioski, skąd mogłam wysyłać okazjonalnie wiadomości do Saimin. Świątynia miała na samym środku bardzo ciekawą pieczęć, jakiej jeszcze nie widziałam. Miałam wrażenie, że ta reaguje na moją chakrę.

Tam spotkałam Tengu.

Rozmowa z Tengu, choć wypełniona zagadkami i metaforami, powiedziało mi bardzo dużo. Tengu przekazało mi, że świątynie i kulty miały swoją rolę w utrzymaniu harmonii w świecie, a założone pieczęci, chociaż niektóre chowające niebezpieczeństwo, zakłóciły tą harmonię. Teraz jednak ona zaczęła wracać, wraz ze zniknięciem osoby, która zasilała i odnawiała te pieczęcie. Powiedzieli też, że moja podróż była częścią większego planu, którego początkowo nie byłam świadoma. Uświadomiło mi, że moje poszukiwania nie są tylko osobistą misją, ale zadaniem, które ma wpływ na cały klan i potencjalnie na cały świat.

Chociaż wierzyli w harmonię, poprosili mnie, żebym użyła chakry i zasiliła pieczęć w świątyni, w której byłam. To miało zatrzymać zło, które tam czyhało, nie tylko na ludzi, ale na całe środowisko gór. Przez noc zastanowiłam się, czy chcę to zrobić. Nie byłam pewna ich intencji, byli w pewien sposób dla mnie niezrozumiali. Jednak ciekawość oraz moja rola, jako liderki wymaga ode mnie odwagi do stawiania czoła nieznanemu, gotowości do uczenia się i adaptacji, oraz zdolności do dostrzegania większego obrazu.

Zdecydowałam się zrobić to, o co mnie poprosili.

Arisu, Liderka Klanu Yamanaka

W tym miejscu dziennik się zakończył, a Azuma mógł przejrzeć jeszcze szkice pieczęci. Były bardzo do siebie podobne, różniły się niektórymi znakami. Jak ten, który Arisu opisała "Tengu". Kiedy sobie przypomniał o pieczęci, w której była Arisu - ta była bardzo podobna, chociaż Azuma nie miał czasu na przyglądanie się jej.

Wrona obecnie siedziała obok Azumy i próbowała rozłupać szyszkę, aby wyciągnąć z niej nasiona.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Azuma przeczytał wszystko, choć może nie powinien. Zapiski Arisu były bardzo osobiste i dotykały rozważań osoby odpowiedzialnej za dalsze losy rodu. Mimo to, nie przerwał czynności, bo notatki pozwalały wyjaśnić to czego ledwie musnęli. Historii, która zaczęła się na dużo przed jego narodzinami, ani przed powstaniem Sogen czy Saimin. O demonach, ludowych przypowieściach i dawno zapomnianych bóstwach, którym oddawano cześć.

– Ci Tengu…Więc to nie jedyne dziwy kroczące w cieniu, wśród nas.

Azuma przyjrzał się jeszcze raz tym pieczęcią, różniących się od tych które dotychczas napotkali w poszukiwaniu Arisu. Te znaki należały do dalekiej przeszłości, nic dziwnego że z jego znajomością fuuinjutsu, nie był w stanie całkowicie zinterpretować tych pieczęci.

Uchiha jeszcze nie wiedział jak ta wiedza mogła „im” – mu i Hiromi się przydać, ale czuł i tak większy komfort, nie błądząc już w takiej ciemności, jak chwilę wcześniej. Nie zwlekał jednak dłużej i ponownie cały dobytek Arisu zapieczętował, w sposób w jaki to zostało zrobione wcześniej, dobierając odpowiedni zwój to notatek.

– Pora na nas - spojrzał na wronę, która nie wydawała się zbytnio przejęta jego odkryciem. Zaaferowana szyszka, czy raczej jej nasionami, wydawała się mieć ważniejsze rzeczy na głowie. Azuma prychnął, ale chwycił w garść szyszkę i ściskając mocno dłonią, sekundę później zsypał z dłoni resztki kłosa sosny. – Smacznego.

Azuma ruszył w drogę, kierując się ku środku opuszczonej wioski, ku obozowisku. Choć jasny dym był łatwym do odszyfrowania drogowskazem, zachował ostrożności krocząc wśród bujnej zarośli, nie chcąc przypadkiem na ostatniej prostej, skręcić sobie stopy. Przy tym nasłuchiwał odgłosów otoczenia. Choć miał wybitne zdolności w pozostawaniu nieuchwytnym, nie zależało mu na wystraszenie Arisu-dono, ani Inoachiego-sana.

Do odliczenia z KP:
-250 ryo (garbarz + kapłan + nocleg)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 47/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Wrona zakrakała, zdradzając ich obecność - tyle że normalnie nie było to nic niepokojącego, więc chyba nie należało się martwić tym, że wrona kracze. Natychmiast wydziobała dane jej ziarno, zakrakała jeszcze raz, wzbiła się w powietrze i daleko nie uleciała, tylko wygodnie usadowiła się na ramieniu Azumy, wbijając w niego lekko szpony, żeby nie spaść.

Cóż, było to zwierzę inteligentne, więc skoro znalazło sobie podwózkę, chętnie z niej skorzystało.

Nie minęło dużo czasu, kiedy Azuma dotarł do Arisu i Inoachiego. Oboje siedzieli przy ognisku i rozmawiali o czymś, ale dość szybko usłyszeli, że nadchodzi Azuma, wtedy zamilkli. Oboje się z nim przywitali i Arisu zapytała krótko.

- I jak?

Inoachi był bardziej wylewny, kiedy Azuma oddał to, co udało mu się zdobyć od Tengu. Arisu przeglądała właśnie, czy było wszystko, a Inoachi zagadał.

- Więc jeszcze wpakowali ci szpiega? - zapytał z lekkim rozbawieniem. - Mam nadzieję, że nie musiałeś walczyć, Azuma-san. Szczególnie, że to tylko notatki…

- Bardzo ważne notatki. To cały rok mojej pracy i dzięki nim lepiej sobie przypomnę, to, co miało miejsce i będę wiedziała, czego szukać dalej - odparła Arisu, dostając się do własnych notatek i sprawdzając ich integralność. - Słuchaj, Uchiha… Azuma-san. Czy na równinach, gdziekolwiek byłeś, świątynki i miejsca kultu też są tak powszechne? Nie mówię o takich, co są stawiane dla bóstw, jak wasz Susanoo, ale inne, mniejsze. Takie jak w górach?

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Azuma i wrona podjęli dalszą wędrówkę, niebawem zbliżając się do obozowiska. Tam byli już oczekiwani. Nie zachowywali się na tyle dyskretnie, aby pozostać niezauważonym. Nie chcieli nikogo wystraszyć.

– Odzyskałem Pani ekwipunek - Azuma odparł, a następnie przekazał wszystkie zwoje. Nie mógł dziwić się temu pytaniu, przywdziania zbroja mgła sugerować różne scenariusze, szczególnie te oparte na sile. – Udało się to rozwiązać w pokojowy sposób. Ci Tengu… można z nimi współpracować, w pewnym stopniu - odparł, a następnie przysiadł koło nich, czym wystraszył wronę, która zleciała mu z ramienia, przysiadając gdzieś na drzewie. Prawdopodobnie.

– Być może chcieli się upewnić, że na pewno opuścimy te góry, a może ptaszysko chce zwiedzić trochę świata - wzruszył ramionami, czym dał do zrozumienia, jakie ma to znaczenie. Po chwili to jednak Arisu-dono przejela inicjatywę w rozmowie, kierując do Uchihy pewne pytania. Te skłoniły go do zastanowienia.

– Szczerze mówiąc nie wiem czy tak liczne. Nasze tereny wiele ucierpiały w ostatnim czasie. A do tego jeszcze to… dzicy.

Zamilkł na moment. Wciąż cierpiał z braku niewiedzy o tym co się działo w Sogen, w Kotei. Cierpiał bo tam pozostawali jego bliscy, tam też był jego dom. I był on zagrożony. A on był tutaj, z nimi. Obcymi.

– Jeżeli chce Pani znaleźć więcej informacji o tych istotach, myślę że należałoby udać się do Prastarego Lasu. Tengu z którym rozmawiałem wspomniał właśnie o istotach podobnych im, ale strzegące lasów.

Azuma nie wiedział, czy istoty z lasu będą równie przyjazne co Tengu. Arisu-dono zapewne również. Uchiha oczywiście nie mógł mieć pewności co do tego co chodziło kobiecie po głowie (w końcu chodzenie po głowie nie było jego specjalnością), ale miał przeczucie że niewiele się mylił.

Do odliczenia z KP:
-250 ryo (garbarz + kapłan + nocleg)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 48/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Arisu, kiedy Azuma się przysiadł, zaczęła przeglądać swoje rzeczy, odpieczętowując je jedne po drugich i zaznaczając sobie w notesiku, co miała. Zajęło jej to trochę czasu, przez co Azuma miał szansę trochę odsapnąć i się posilić prostą strawą, która została mu podana przez Inoachiego.

- Nie jest to bento od Hiromi-sama, ale powinno wystarczyć. Jutro też powinniśmy już wrócić do Saimin. Miejmy nadzieję, że nie zanudziła się bez ciebie na śmierć, Azuma-san. - Inoachi uśmiechnął się do niego, ale nie wydawało się, że w jego słowach były jakieś podteksty.

- Chyba wszystko jest - powiedziała Arisu, zupełnie nie przejmując się ich rozmową. - Dziękuję. Naprawdę, wolę, żeby nasi ludzie nie walczyli z Tengu, szczególnie, że część została wysłana do Sogen. No i to wesele... Ech, doprawdy, bez urazy chłopcze, ale skłaniałam się ku zawiązaniu bliższego sojuszu z kimś innym, ale cóż, macie za sobą Ryuzaku, więc może nie będzie to taka tragedia. Ale naprawdę, Misae? Ze wszystkich dobrze urodzonych panien - ona? - Arisu głęboko westchnęła i lekko potarła czoło.

- Arisu-sama... - powiedział ostrożnie Inoachi, a Arisu machnęła ręką.

- Niech wie, w co się pakują. Ja nawet nie chcę wydawać klanowych pieniędzy na ten ślub, dopóki nie doprowadzicie mi jej na siłę.

- Arisu-sama, Misae-san jest w Saimin i przygotowuje się do ślubu…

Arisu roześmiała się, wyjątkowo rozbawiona. Wydawało się, że wie o Misae coś, czego Inoachi nie wiedział lub chciał bronić, mimo wszystko.

- Tak, oczywiście - stwierdziła ze śmiechem. - Wywiążemy się z umowy, Azuma-kun, a nawet, jeśli będzie trzeba, wystawimy inna pannę młodą. W każdym razie - ponownie stała się poważna - teraz na pewno nie będzie szans na podróżowanie do Tajemniczego Lasu. Nie przy ataku Dzikich ani przy tych politycznych wydarzeniach. Ani ja nie mogę iść, ani nie mogę za bardzo nikogo wysłać. Dlatego, Azuma-kun, chciałabym nawiązać z tobą współpracę. Nic, o czym będziesz musiał kłamać, możesz rozmawiać o z kimkolwiek. Ale chciałabym, żebyś, w czasie swoich podróży, się rozglądał i żebyśmy wymieniali się korespondencją i informacjami. Może w ten sposób uda nam się szybciej rozwikłać tę sprawę.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Uchiha z zainteresowaniem przyglądał się poczynaniom Arisu-dono. W końcu ryzykował życiem, aby zdobyć te rzeczy, zatem to zainteresowanie nie powinno budzić zdziwienia. Ale tak naprawdę, wiedział co już kobieta znajdzie w każdym ze zwojów, stąd tak na prawdę gryzło go tylko to, czy wszystko przywrócił do stanu pierwotnego. Na szczęście nikt nie zwrócił na to uwagi, a i Arisu nie wydawała się zawiedziona. Wręcz przeciwnie. Odetchnął… w głębi ducha.

– Na pewno wystarczy, dziękuję Inoachi-san - nie chciał tutaj wchodzić w żadne szczegóły, zwłaszcza że była przy nich kobieta, do tego jak odniósł poczucie, wytrawna dyplomatka. A może intrygantka? Dlatego Azuma lekko skinął w podzięce i przyjął bento. Jego posiłek, umiliła wywodem Arisu-dono, zaczynając od tego co myśli o tym sojuszu. Młody Sentoki pożałował, że nie ma akurat pod ręką manierki, aby zapić to zgorzknienie.

– Pani, nie jestem ani biegły w sztuce dyplomacji, ani nie angażowałem się w zaręczyny Misae-san i Masahiro-dono aby wchodzić w niuanse tej sprawy. Z tego co jednak zrozumiałem, nie są to ludzie którzy pozwoliliby aby decydowano za nich i bez nich w tak ważnej sprawie.

Na szczęście Arisu po wyrzuceniu swojego niezadowolenia (a może tylko gwałtownych wątpliwości), zapowiedziała że rod Yamanaka dotrzyma zobowiązań. To uspokoiło sumienie Uchihy, bowiem włożyli dotychczas wiele wysiłku w to, aby doprowadzić ostatecznie do tego i teraz na półmetku, decyzja odrzucająca wszelkie decyzje, byłaby doprawdy druzgocąca.

– Przyjmuję Pani słowa z wdzięcznością. O tym, że przy takiej decyzji, Azuma był również rad że ją uwolnił, już jednak zachował dla siebie. Nie było to właściwe sformułowanie, nawet do użycia w przypadku odrzuceniu uzgodnień. Brzmiałoby to wyjątkowo małostkowo. I o ile takie rozmowy, mieściły się w spodziewanych konwenansach, to Arisu-sama niespodziewanie zaskoczyła, zwracając się do siedemnastolatka o utrzymanie kontaktu, korespondencji.

W pierwszej chwili cisnęło mu się na język, że niewłaściwym byłoby utrzymywanie kontaktu na takim szczeblu z Sentokim poza wiedzą przywódcy własnego klanu, ale i ten argument Arisu-sama wytrąciła, zwracając uwagę że nie muszą tego utrzymywać w tajemnicy.

– Myślę, że mogę się na tyle zgodzić. Jeżeli trafię na takie informacje i wszystko będzie odbywało się jawnie. Niestety ale wydaje mi się, że po powrocie do Sogen nie będę mógł poświęcić się temu zagadnieniu. Nasz klan walczy obecnie o egzystencję i to jest dla nas priorytetem. Oczywiście mówię to przy całym szacunku dla Pani poświęcenia.

Lekko się ukłonił, powiedział to wszystko przy całym szacunku, ale potem pochylił się z powrotem nad bento i wrócił do przerwanej wcześniej czynności. Przed nimi był jeszcze cały dzień podróży i nie zamierzał rezygnować z jedzenia które mogło go wzmocnić.

Do odliczenia z KP:
-250 ryo (garbarz + kapłan + nocleg)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 49/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- Świetnie. Mamy wszystko ustalone. Nie potrzebuję, żebyś szukał tych rzeczy sam z siebie, ale daj mi znać, jeżeli cokolwiek zauważysz. Chcę wiedzieć więcej i uważam, że wszyscy powinniśmy.

Nic ważnego nie było już do powiedzenia poza luźną rozmową, chociaż ta nie szła zbyt dobrze. Arisu pierwsze skończyła swój posiłek i udała się na spoczynek, Inoachi dotrzymał Azumie towarzystwa, ale nie poruszał żadnych ważnych tematów, o ile Azuma takowych nie poruszył. Chętnie, jak zawsze, odpowiadał na pytania, ale wydawał się bardziej nerwowy niż wcześniej. Wyraźnie obecność jego liderki powodowała, że był bardziej spięty.

Jeżeli Azuma nie miał zamiaru ponownie przeszukiwać opuszczonej wioski, gdzie kilka dni temu znalazł tajemnicze zapiski, noc przebiegła spokojnie. Droga powrotna do Saimin też. Już w trójkę zmierzyli w dół gór, dochodząc boczną ścieżką do miasta, gdzie przywitał ich przyjemny wieczór z lekką, morską bryzą. Oboje Yamanaka podziękowali Azumie za jego pomoc i - na razie - odesłali go do domu, obiecując, że kiedy tylko dostaną jakieś informacje z frontu, poinformują go. Jeżeli będą mieli jakieś dodatkowe zadanie, też dadzą mu znać.

Na razie zostawili jednak chłopaka z własnymi przemyśleniami, starym odzieniem Inoachiego i prawdopodobnie milionem pytań. Wszystko jednak w Saimin wydawało się takie… normalne. Ludzie wracali do domów z pracy, a słońce zachodziło krwawo za wysokimi górami, bawiąc je na ten charakterystyczny, czerwony kolor.

Teraz jednak mógł naprawdę odpocząć.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Nastoletni Uchiha potwierdził kiwnięciem słowa Arisu-dono, będąc jednocześnie wdzięczny czuwającemu nad nim bóstwu, że tak odważne słowa nie zostały odebrane kpiną, złością lub inną negatywną reakcja. W przekonaniu Azumy przywódczyni rodu Yamanaka musiała się w duchu zgodzić z jego słowami, albo po prostu z nim pogrywała. Na to jednak nie widział rozwiązania. Tylko czas mógł odsłonić kotarę za którą skrywały się intencje wobec sprawy, do której wspólnie zgodzili.

Dalsza część wieczoru przebiegła bez żadnych, ważniejszych zdarzeń. Po posileniu się, Arisu zostawiła dwóch mężczyzn samych sobie. Inoachi starał się podtrzymać rozmowę, ale coś sprawiało, że nie był do końca swój. Wydawał się zmartwiony. Przez myśl Azumy przeszło, by o to delikatnie zapytać, ale uznał że nie ma ku prawdzie na to miejsca i czasu. Podejrzewał, że mogło chodzić o kobietę, która właśnie opuściła ich grono, ale śmieszna odległość jaka ich od niej dzieliła, nie pozwalała na szczere wyjaśnienia. Postanowił nie wzbudzać niczyjego niepokoju tym pytaniem. Wkrótce i on udał się na spoczynek.

Kolejnego dnia wyruszyli, nie poświęcając więcej czasu na badanie tego miejsca. Uchiha tego nie proponowali nie poczuwał się do tej roli zupełnie, jego zadaniem było odnalezienie i sprowadzenie Arisu i właśnie do tego zmierzał. Działał według właściwych priorytetów – tak to mógł tłumaczyć, ale było i drugie sedno. Kotei i Hiromi. Niecierpliwił się strasznie z powodu niewiedzy co do bezpieczeństwa jego osady, oraz jego partnerki na tymczasowym uchodźstwie. I choć nie martwił się tym, że Yamanaka mogliby chcieć ja skrzywdzić, to wolał się naocznie przekonać i przytulić do niej z myślą że wszystko jest w porządku.

– Nareszcie, widać Saimin - zakomunikował oczywistość, bo nie wątpił że każde z jego towarzyszy dostrzegło stolicę Soso, wchodząc na boczna ścieżkę, która mogli ostrożnie schodzić kierując się wprost do osady. Tak też uczynili, jakiś czas później, przekraczając bramy miasta. Strażnicy nie stanowili żadnej przeszkody, widząc przed sobą kapitana ich straży, a co dopiero dawno niewidzianej przywódczyni całego rodu.

– Dziękuję, będę czekał z niecierpliwością na te informacje. Inoachi-san, jakbym mógł w czymś jeszcze pomóc, oczywiście śmiało zwracaj się z tym do mnie - pokłonił się zarówno Inoachiemu, jak i Arisu-dono. W jego słowach była zaszyta informacja dla mężczyzny. Gdyby chciał porozmawiać, drzwi ich posiadłości były otwarte. Zastanawiało go, czy będzie musiał długo na to czekać - zarówno na rozmowę o problemach, jak i na informacje o Korei. W tej drugiej sprawie, Azuma podejrzewał że mogło się wiele wyjaśnić w trakcie ich nieobecności. Nie zamierzał jednak atakować takimi pytaniami jakichś przechodniów. Ruszył wprost do ich tymczasowej posiadłości, gdzie czekała Hiromi. To ona mogła udzielić mu wszystkich informacji. I pomoc ukoić wszelkie nerwy.

– Hiromi… wróciłem.

[z/t] - Kaikan - Dom gościnny

Do odliczenia z KP:
-250 ryo (garbarz + kapłan + nocleg)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 1 /... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ ??? ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Terapia matki była opłacona i Ario zostawił rodzicielkę w bezpiecznych rękach Yamanaków. Miał nikt jej nie odwiedzać - a już na pewno nie jego brat i nie jego ojciec. Oraz z czasem mieli odkryć, co dolegało kobiecie.

Ario miał wrócić za jakiś czas, żeby się dowiedzieć o postępach w leczeniu. Teraz musiał jednak dać trochę czasu lekarzom i medykom, żeby się zajęli tym, czym mieli się zająć. Nie chciał jednak siedzieć na miejscu - nigdy nie siedział, tak naprawdę. Ruszył dalej, szukając odpowiedniego zadania, które mógł wykonać. Może zdecydował się szukać zemsty za Kisuke? Może chciał porozmawiać poważnie z liderami Unii, żeby przekonać ich do tego, że rzeczy na tym świecie dzieją się poważne i powinni wziąć swoje dupy do kupy i coś zrobić. Teoretycznie już zaczął od wysłania jednego ze swoich za bijuu i rozdał informacje, ale… cóż. Być może to nie wystarczyło.

Cel jego podróży był znany tylko jemu. Nie powiedział nikomu - bo i komu miał powiedzieć.

Podróż nie trwała długo, zanim Ario nie spotkał na swojej drodze ludzi, którzy schodzili z gór i zmierzali w stronę Saimin. Niby nic nadzwyczajnego, ale wydawało się, że byli to mieszkańcy jakiejś wioseczki w górach, patrząc na to, że nosili na sobie wełnę i wyprawioną skórę. I do tego byli to wszyscy mieszkańcy. No, może nie “całkowicie” wszyscy, Ario nie miał pojęcia, ile taka wioska w górach miała mieszkańców, ale zdawało się, że był cały przekrój. Ludzie starzy i młodzi, kobiety, mężczyźni, dzieci. Ba, prowadzono nawet zwierzęta - psy, kozy, owce. Ich miny nie były szczególnie zadowolone. Nieśli ze sobą cały swój dobytek.

Wydawało się, że skądkolwiek szli, coś się tam stało. Ario jednak był dla nich obcą osobą, więc nie zatrzymali się przy nim ot tak. To od niego musiało zależeć, czy zagada do tych ludzi i dowie się, co się stało. Czy może zostawi to, co się stało do rozwiązania Yamanakom oraz ich ludziom.

[Ario]

Ario dotarł na szlak bez problemu, a następnie ruszył w kierunku Pustyni. Jego głowa pochłonięta była rozmyślaniem nad tym, jak strategicznie można było podejść do inwazji, która toczyła się na wschodnich ziemiach. Z tyłu głowy nadal miał potyczkę z Bubaigarą i było to jedno ze spotkań, w których jego przeciwnik uciekł. Różnica była taka, że wtedy na froncie Ario musiał pilnować kilku towarzyszy, a także odpierać ciągłe ataki z powietrza, gdzie spadały na nich wybuchowe notki. Tak jak Kunisaku rzadko podchodził do spraw emocjonalnie, tak ubicie oficera wroga leżało w jego kompetencjach i czuł, że źle się stało, gdy ten mu nawiał. Jego schorowane ciało i tak osiągnęło wtedy limity, ale gdyby teraz się spotkali, no to Hachiman mu świadkiem, że chyba zrobiłby z niego plamę.

Przypływ sił w nowej formie, który czuł od dłuższego czasu był niejakim narkotykiem dla Ario. Gdy przez ostatni czas zmagania się z chorobą, czuł się wprost umierający, tak teraz czuł się, że jest w stanie zrobić dosłownie wszystko. Było to tak dopaminowe doświadczenie, że niemalże nie zauważył gdy przed nim pojawiła się grupa przechodzących ludzi.

Wyglądali, jakby przenosili się z jednego miejsca do drugiego, ale tutejsze ludy nie są koczowniczymi, więc to nie zgadzało się z podstawową logiką. Chłopak przyjrzał im się trochę, po czym stanął i obserwował. Chociaż większość by zapewne pomyślała, że to nie ich sprawa, Ario jaki był taki był, ale to on został jako ostatni żyjący jeden z założycieli Kropli. Rzeczy, które zamierzał zrobić i tak by nie zniknęły, stąd stanął tak, że zagrodził przejście karawanie i spojrzał na osobę, która prowadziła konwój.
- Gdzie idziecie? Coś się stało? - i chociaż Ario był coraz lepszy w udawaniu człowieka, tak nadal można było w spokoju stwierdzić, że chłop jest dziwny. Drobny, z wielkim plecakiem i zwierzęciem przypominającym Salamandrę na jego barku. Trochę jakby uciekł z jakiegoś cyrku.

[Uchiha Hiromi]

~ 2 /... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ ??? ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Grupa ludzi, którą Ario napotkał, wyglądała na zmęczoną i zmartwioną. Ich twarze były poszarzałe od kurzu i zmęczenia, a sylwetki spięte, zmęczone, pełne niepokoju. Kobiety trzymały dzieci blisko siebie, starając się je uspokoić, podczas gdy mężczyźni nieśli ciężkie pakunki na plecach. Starsi ludzie, wspierając się na kijach, szli powoli, starając się dotrzymać kroku reszcie.

Zwierzęta, które prowadzili, również wyglądały na wyczerpane. Psy, z opuszczonymi ogonami, trzymały się blisko swoich właścicieli, a kozy i owce szły w zwartym stadzie, co jakiś czas becząc cicho. Ich wełna była matowa i brudna, a niektóre z nich miały poranione nogi od długiej wędrówki.

Ludzie nosili na sobie proste, ale ciepłe ubrania z wełny i skóry, które chroniły ich przed chłodem gór, a w których teraz - pomimo wczesnej wiosny - się pocili, nosząc się za ciepło, na obecną pogodę. Wszyscy nieśli ze sobą to, co mieli najcenniejszego – małe tobołki z jedzeniem, narzędziami i pamiątkami z domu.

Gdy Ario zagrodził im drogę, przewodnik grupy – wysoki, brodaty mężczyzna o surowym wyrazie twarzy – zatrzymał się i spojrzał na niego z podejrzliwością. Jego oczy, choć zmęczone, patrzyły na niego bystro.

– Idziemy do Saimin – odpowiedział krótko, nie spuszczając wzroku z Ario. – Nasza wioska została zaatakowana przez potwora. Skaczący po Górach nie przyszedł tym razem z pomocą.

Pozostali członkowie grupy zatrzymali się, patrząc na Ario z mieszaniną ciekawości i niepokoju. W powietrzu unosił się zapach potu i zmęczenia, a ciche szepty przerywały ciszę, gdy ludzie mruczeli między sobą, zastanawiając się, kim jest ten dziwny, rudy nieznajomy z salamandrą na ramieniu i ogólnie nienaturalną postawą.

Mężczyzna kontynuuował to, co zaczął mówić, ale głos mu się załamał. – Nasza wioska została zniszczona. Potwór pojawił się nagle, niszcząc wszystko na swojej drodze. Domy zostały zrównane z ziemią, a pastwiska spalone. Wielu z naszych zginęło, próbując bronić swoich rodzin i dobytku. - Mężczyzna spojrzał na Ario ze smutkiem. – Skaczący po Górach nie przyszedł tym razem z pomocą. Nie wiemy, dlaczego. Może coś go powstrzymało, a może po prostu nas opuścił. Teraz nie mamy dokąd wracać. Musimy znaleźć nowe miejsce, gdzie będziemy mogli zacząć od nowa. Na razie chcemy dotrzeć do Saimin. Klan Yamanaka na pewno nam pomoże i wyśle odpowiednich ludzi, żeby zająć się potworem. No i na pewno dadzą nam miejsce, gdzie będziemy mogli się zatrzyma i odbudować nasze życie. Może znajdziemy miejsce, gdzie będziemy mogli założyć nową wioskę. Może ktoś z Saimin będzie miał dla nas pracę. Na razie musimy skupić się na przetrwaniu i ochronie naszych rodzin.

W jego głosie było słychać nutę niepewności, ale pozostali członkowie grupy kiwali głowami, zgadzając się z jego słowami.

– A ty, wędrowcze? – zapytał przewodnik, patrząc na Ario. – Co cię sprowadza w te strony? Może masz jakieś wieści, które mogłyby nam pomóc?