Szlak transportowy

[Azuma]

Szybko doszli do wspólnego konsensusu – niezwłocznie należało wzmocnić Arisu-dono, a potem znaleźć spokojniejsze miejsce. Yamanaka niebawem sięgnął do pazuchy i wyciągnął bojową pigułkę żywnościową.

– Jasne, ruszajmy - szybko potwierdził, gdy padło z ust Inoachiego pytanie czy ten będzie w stanie przyspieszyć z Arisu na plecach. Azuma nie skomentował też tego, że podwładny Arisu postanowił pozostawić nietknięty umysł kobiety. On prawdopodobnie nie miałby podobnych dylematów, gdyby mógł tak szybko zweryfikować stan i istotę problemu rannego. Ich różne podejście niewątpliwie wynikało z różnic kulturowych i związanej z tym etykiety jak i dynamiki działań.

Ruszyli z powrotem do osady. Azuma z całkiem zrozumiałych powodów - w końcu most był zniszczony, oddał przewodzenie kapitanowi straży. W międzyczasie wysłuchał również tego, czego Yamanaka zdołał się dowiedzieć.

– Ja również się z czymś takim nie spotkałem… ale poza tą pojedynczą ofiarą, chyba wyszło całkiem nieźle. Szybko odzyskaliśmy to po co tu przybyliśmy - zauważył od odnotowując po raz kolejny że Inoachi był zdecydowanie mniej gwałtowny od niego. Czy gdyby postępowali w sposób zgodny z jego natura, uzyskaliby podobny efekt?

– W takim razie nie damy mu powodu do wzbudzania niepokoju - mruknął w odpowiedzi po raz ostatni zaszczycając wronę spojrzeniem. Po tym wszystkim, zdecydowanie miał dość bliskich spotkań z fantastycznymi, tudzież legendarnymi stworzeniami.

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 38/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Ptaszysko nie miało zamiaru odstąpić ich na krok… lot? Machnięcie skrzydłem? A oni sprawnie zaczęli poruszać się w dół góry, żeby jak najszybciej dotrzeć do wioski, odpocząć tam i doprowadzić liderkę do porządku. Szczęśliwie w tym tempie, o ile nie pozabijali się o skały i kamienie - powinno pójść dość sprawnie. Przy przepaści Azuma mógł zobaczyć, jak Inoachi sobie poradził z nią - lina przepięta ponad nią - z tamtej strony przywiązana do drzewa, z tej - z kunaiem wbitym bardzo głęboko w ziemię.

- Dasz radę? - zapytał Inoachi.

Oczywiście, że Azuma dał radę. Obaj lekko przebiegli po linie, zachowując równowagę.

Dalsza droga zajęła im trochę więcej czasu niż droga w górę - w końcu tam raczej bardziej się spieszyli. Mimo tego, spokojnie dotarli do wioski około wschodu słońca. Obaj zmęczeni, ale ich misja została wykonana. Oczywiście, należało jeszcze dostarczyć kobietę z powrotem do Saimin, ale to już po wstępnym odpoczynku.

- Spędzimy tutaj jeden dzień, co ty na to? - zapytał go Inoachi, odbierając Arisu od Azumy i kładąc delikatnie na swoim posłaniu. - Chyba jest stabilna, a musi odpocząć i coś zjeść, żeby odzyskać siły. Dowiem się, czy mają jakiegoś znachora.

Wioska również powoli budziła się do życia - ludzie wyraźnie wstawali tu wcześnie. Inoachi z łatwością załatwił jedzenie i picie dla nich oraz dla Arisu, kiedy Azuma - pewnie już znużony - odpoczywał i obserwował Arisu. Ta spała spokojnie, przynajmniej na razie. Nie wydawało się, że jest z nią coś było nie tak. Mieszkańcy wioski chcieli ją przenieść w inne, wygodniejsze miejsce i ostatecznie skończyli w domu zarządcy wioski, w jego łóżku. Znachorka też się znalazła.

- Utrata sił życiowych. Odpoczynek i jedzenie. Musi się zregenerować porządnie. Przyniosę ziółek wzmacniających.

I ziółka za chwile się pojawiły.

Około południa, Arisu obudziła się. Jęknęła, powoli otworzyła oczy i podniosła się na łóżku. Była kunoichi.

- Co…? - zapytała. Jej głos był wymuszony, a usta przesuszone. Potrzebowała wody.

Lekko odpływający Inoachi poderwał się ze swojego krzesła i podskoczył do Arisu. Podał jej wody w czarce, a ona się niemal łapczywie napiła i spojrzała na niego nierozumiejącym wzrokiem.

- Inoachi-san? Co ty tu…? - zapytała i rozejrzała się. - Nie jestem w świątyni. Tengu… czy pieczęć została zniszczona? Już mnie nie potrzebują?

Inoachi spojrzał na Azumę ukradkiem, ale Arisu to zauważyła. Spojrzała na chłopaka i niemal natychmiast się zjeżyła.

- A to kto? Nie znam go. Skąd się tutaj wziąłeś? - zapytała ostro, ale widać było, że pobladła i osunęła się na poduszkach.

- Arisu-sama, proszę coś zjeść najpierw i się napić. Straciłaś mnóstwo chakry. Najpierw trochę się zregeneruj, a potem porozmawiamy o wszystkim, co się stało.

- Ale co on tu robi? Czarne włosy, blada skóra, te rysy. To Uchiha, prawda? Czy ty zmysły postradałeś i niepotrzebnie awansowałam cię na dowódcę, czy to Radne już kompletnie straciły rozum? Zostawić was wszystkich na trochę samych… - westchnęła, wyraźnie poirytowana. Wyraźnie miała problemy z "trzymaniem się", ale złość dawała jej siłę. - Daj mi to jedzenie i cokolwiek tutaj mają, bo muszę wszystko sama załatwić teraz.

- Mimo wszystko, Arisu-sama, wydaje mi się, że przez to, że pomógł, Azuma-san zasłużył na informacje, co tu się tak naprawdę zadziało - powiedział niepewnie Inoachi, kiedy podał Arisu jedzenie, mleko oraz ziółka. Kobieta niemal rzuciła się na jedzenie. Była drobna, ale jadła tak, jakby nie jadła od bardzo dawna. Było zaskakujące, jak dużo jedzenia zniknęło w krótkim czasie.

Wyraźnie też uspokoiła się trochę, kiedy już się najadła, chociaż nadal sztyletowała Azumę wzrokiem.

- Musicie mi wyjaśnić, jak to się stało, że pomaga ci Uchiha. Ale w porządku. Wyciągnęliście mnie stamtąd, co chyba doceniam, więc powiem wam, co robiłam, i co się tam działo. Nie było mnie około rok, ponieważ zdecydowałam się zbadać pieczęcie, jakie można było znaleźć w pobliskich świątyniach. Właściwie, słyszałam o takich znakach w wielu miejscach, doszłam do wniosku, że to są pieczęcie. W końcu trafiłam do świątyni na szczycie, gdzie znalazłam bardzo ciekawą pieczęć i długi czas ją studiowałam, czasami wybierając się gdzie indziej. Mam kilka teorii co do tego, ale ich zdradzać nie mam zamiaru. Około dwóch tygodni temu pojawili się oni, tengu. W tym czasie coś się stało z pieczęcią w świątyni. Czułam, że jest coraz słabsza. Oni… cóż, zmusili mnie do tego, żeby zasilać pieczęć chakrą. I to robiłam… chyba z dwa tygodnie. Ogólnie niewiele w tym czasie jadłam i piłam, ani prawie nie spałam. Aż do momentu, kiedy nastąpił wybuch. Wtedy się rozproszyłam i straciłam przytomność. Chyba już dłużej nie wytrzymałam. - Spojrzała na nich. - Ktoś mnie zamienił? Czy pozwolili wam mnie wziąć? Czy… zabiliście ich wszystkich? I… gdzie są moje notatki? Wzięliście moje notatki, prawda?

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Przyspieszyli tempo i niebawem zbliżyli się do przepaści. Tam młody Uchiha poznał sposób w jaki Inoachi przeprawił się na drugą stronę. Na pytanie czy zdoła pokonać kanion, dla pewności jeszcze raz zlustrował prowizoryczne przejście, a potem odległość do ziemi. Jedno było tu pewne, nie zrobi tego tak elegancko, jakby zrobił to samodzielnie.

Ale przeszli, a potem ruszyli dalej, wprost do osady, gdzie liczyli znaleźć schronienie, spokój, a także kogoś kto znał się na medycynie. Udało się im to nad ranem, wraz ze wschodem słońca.

– Tak.. to dobry pomysł. Muszę odpocząć, dzień przed podróżą zrobi nam wszystkim dobrze - odpowiedział spoglądając ponownie na nieboskłon. Szukał ich stałego towarzyszą, wronę która nie odstępowała ich na krok. Śledziła ich, pilnowała i chyba po dotarciu do osady odleciała, najwyraźniej chcąc zdać raport z tego co zaobserwowała. Bez wątpienia, było to ciekawe, przejawiające inteligencję stworzenie, które można było mądrze wykorzystać.

Arisu niebawem znalazła się na posłaniu. Delikatnie ujęta przez Inoachiego, zajęła jego miejsce noclegowe. On sam pobiegł załatwić im jakiś świeży prowiant, a z kolei nastolatek pilnował wszystkiego, główna uwagę skupiając na ich szanownym gościu. Kobieta bez wątpienia była piękna. Choć ostatnie dni (a może i tygodnie) odcisnęły piętno na jej urodzie, dalej przykuwała spojrzenie. Czysta, delikatna cera, jasne oczy, wyraźne, harmonijne rysy twarzy, subtelna sylwetka - Arisu była piękną kobietą i Azuma złapał się na tym, że pomyślał o przywódczyni swojego klanu, która również była piękną kobietą, choć nie o tak delikatnej urodzie. Ale czy Katsumi dalej pełniła tą rolę? Przecież mu wyjawiła, że miała niebawem przekazać władze komu innemu. Czy jednak to nastąpiło, biorąc pod uwagę wystąpienie dzikich?

Niebawem zjawił się Inoachi z napitkiem i posiłkiem, a zaraz za nim znachorka, która potwierdziła ich przypuszczenia. Jej obecność i diagnoza, zdecydowanie ich uspokoiła. Teraz wiedzieli jak mają dalej postępować.

Arisu-dono ocknęła się koło południa. Po początkującym zdezorientowanie, dość szybko zdołała wysnuć pierwsze, trafne wnioski. Wywołało to nawet jego uśmiech, bo pokazywało że z jej głową było wszystko w porządku. A na dodatek to, że była inteligentną kobietą. Słysząc jej ostry ton, mimowolnie aż się uśmiechnął.

– To prawda. Jestem Uchihą, ale nie jestem twoim wrogiem… właściwie jestem chyba sojusznikiem. Na imię mam Azuma. Cieszę się, że Cię w końcu poznałem.

Odruchowo wyciągnął w kierunku kobiety dłoń, ale błyskawicznie się zreflektował i ją zabrał za głowę, w zakłopotaniu drapiąc swoją czuprynę. Nie wtrącał się dalej, pozwolił przemówić Inoachiemu, który próbował udobruchać niezadowoloną Arisu. Jednak dopiero gdy zjadła i w ten sposób nieco się wzmocniła, zaczęła tłumaczyć co zaszło od momentu jej zniknięcia.

– Nie zauważyłem żadnych notatek, ale szczerze to się za bardzo nie rozglądałem. Sądziliśmy że jesteś więziona, wpadłem tam i wyszedłem z Tobą na plecach… Wtedy powiedzieli, że nie zależy im na krzywdzie ludzi i puścili nas wolno. Powiedzieli, żeby tam nie wracać, nie w góry gdzie jest niebezpiecznie.

Na chwilę zamilkł, pozwalając Inoachiemu coś powiedzieć, uzupełnić jeśli tylko zechchcial to zrobić, ale gdyby nie…

– O co chodzi z tą pieczęcią? Coś nam… im grozi?

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 39/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Po pytaniu zadanym przez Azumę, Arisu spojrzała na niego poważnie, o wiele poważniej niż do tej pory. Kiedy odpowiadała, unikała patrzenia w oczy Azumy. Właściwie, wydawało się, że cały czas unika jego wzroku.

- Tak. Coś nam grozi. Im też. Pewnie przede wszystkim im. Chodzi o pieczęci, za którymi byli zapieczętowani Tengu. Nie tylko oni są zapieczętowani. Widziałam kilka w czasie swojej podróży. Większość była taka sama, kilka było trochę różnych. Starałam się rozszyfrować co znaczyły, co zawierały. Co ludzie kiedyś tak skrzętnie starali się ukryć. Nie sądziłam, że coś z tego będzie. A dwa tygodnie temu - wyszli oni. Inne pieczęcie - jak ta, którą zabezpieczałam - zostały osłabione. Ja nie wiem, co to jest. Ja nie wiem, czemu akurat dwa tygodnie temu.

Westchnęła.

- Potrzebuję swoich notatek. Jeżeli mamy zrozumieć, co się dzieje i co się stało, potrzebuję swoich notatek.

Próbowała wstać z łóżka, ale Inoachi ją powstrzymał.

- Arisu-sama… moglibyśmy je odtworzyć, kiedy już zejdziemy do Saimin. Poprzez nasze umiejętności. Wolałbym, żeby żadne z nas nie szło na górę. Wolałbym nie spuszczać cię z oczu, Arisu-sama, ty jesteś za słaba, a Azuma-san jest gościem w Saimin i jeżeli coś mu się stanie, to raczej nie będzie to dobrze wyglądać.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Na szczęście Arisu-sama nie zakwestionowała sojuszu z Uchiha, tylko skupiła się na zagrożeniu, które podobno groziło im wszystkim. Skupili się na tym co chciała przekazać. Jej historia dotyczyła pieczęci, wielu z nich… Traciły na mocy, a to oznaczało, że wkrótce wypuszczą to przed czym chroniły. Niestety, nie zdołali się dowiedzieć przed jakim konkretnie zagrożeniem ich ostrzegała, ale po spotkaniu z “tengu” Azuma wiedział już, czego jeszcze mogą się obawiać.

Zapanowała cisza, w której wybrzmiewały ostatnie słowa Arisu, o tym… że musi odzyskać notatki. Kapitan straży Saimin, szybko przejął głos, chcąc zapanować nad głośnym życzeniem Arisu-dono. Nastoletni Uchiha rozumiał kierujące nim motywy. Sam postąpiłby na jego miejscu identycznie, ale… On nie był na jego miejscu.

– Inoachi-san, klan Uchiha traktuje bardzo poważnie swoje zobowiązanie. Jeżeli te notatki mogą wyjaśnić zagrożenie, a także wzmocnić wasz ród, jestem gotowy tu zostać i spróbować odzyskać to co zostawiliśmy w świątyni. Będzie to niewielka cena za wsparcie którego nam udzieliliście.

Zamilkł pozwalając, by i jego słowa odpowiednio rozbrzmiały. Jednocześnie rzucił nieco więcej światła na relacje jakie dzieliły ich klany a o których niewielkie pojęcie mogła mieć Arisu, która była nieświadoma ostatnich zdarzeń.

– Wy powinniście wrócić. Jesteście dużo ważniejsi ode mnie. Ja… właściwie wypełniłem swoje zadanie, doprowadzając tu bezpiecznie Hiromi-san. Pomagając teraz tutaj, mogę zrobić coś więcej. Powinienem zrobić coś więcej. Rozumiesz mnie… Musisz zrozumieć.

Był poważny, a jego spojrzenie choć zmęczone wciąż było przejrzyste. I ono zwróciło się na Arisu.

– Dwa tygodnie temu upadł mur. Pochód dzikich skierował się na Kotei. Moi pobratymcy próbują to zatrzymać. To jedyne zdarzenie, które było na tyle głośne, że w tym czasie dotarło do wszystkich.

Zauważył i zamilkł. Podszedł do okna i spojrzał w górę. Świeciło słońce, ale nie widział ich stałego towarzysza. Czarnej, głośnej wrony.

[Uchiha Hiromi]

~ 40/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Kiedy Azuma zaproponował, że sam pójdzie po notatki i spróbuje porozmawiać z Tengu, aby je odzyskać, Inoachi lekko się skrzywił, wyraźnie niezadowolony, ale Arisu spojrzała na niego z pewnego rodzaju wdzięcznością. Jego słowa jednak spowodowały, że Arisu spojrzała na - już opanowanego - Inoachiego i uniosła brwi.

- Wydaje mi się, że masz mi bardzo dużo do wyjaśnienia, Inoachi-san. Ostatnio kontaktowałam się z Saimin trochę ponad dwa tygodnie temu. Naprawdę aż tyle rzeczy zadziało się w czasie naszego urwanego kontaktu? - spytała, na co Inoachi delikatnie zapytał.

- To… Aiko-sama nie wysłała informacji o potencjalnym weselu pomiędzy liderem klanu Uchiha a Misae-san?

Arisu przez chwilę wyglądała, jakby miała wybuchnąć, ale również bardzo szybko się opanowała. Niestety, kiedy Azuma wspomniał o Murze, kobieta niemal zerwała się z łóżka.

- Teraz to już na pewno musimy wracać. To nie może być przypadek, że Mur i pieczęcie tutaj, Tengu… nie rozumiem tego, ale potrzebujemy informacji i muszę być na miejscu. Azuma-san, tak? - zwróciła się do Azumy, patrząc na niego poważnie. - W porządku. Odzyskaj moje notatki, a potem wróć do Saimin. I nie miej za złe za potraktowanie twojej obecności tutaj, jako potencjalnego problemu. Po prostu to jest potencjalnym problemem, ale nic osobistego. Powinni chcieć z tobą rozmawiać. My ruszymy w dół. Powinieneś nad dogonić.

Obserwując niebo, Azuma nie widział wrony, co nie znaczyło, że nie była w pobliżu. Na razie jednak wydawało się, że wszystko jest w porządku. Pogoda była piękna, chociaż on zmęczony.

Misja została jednak wykonana, a Arisu odnaleziona i w bezpiecznym miejscu. Czekało go jednak teraz inne zadanie.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Głęboko odetchnął. Decyzja zapadła.

Deklaracja sentokiego o podjęciu próby odzyskania notatek, spotkała się z aprobatą przywódczyni rodu Yamanaka. A nawet z czymś więcej. Wyraźną ulgą i wdzięcznością, które można było odczytać z jej twarzy. I choć ta deklaracja nie spodobała się Inoachiemu, ten nie miał wielkiego pola manewru, a więc i wpływu na to co zostało postanowione. Musiał się z tym pogodzić i skupić na ochronie kobiety, po którą tu przybył.

– Sądzisz, że te zdarzenia mogą być z sobą związane? Za atakiem na mur stoją tubylcy, z kolei tutaj do czynienia mamy… - no właśnie, z czym tak naprawdę?

Uciął swoją wypowiedź nie chcą dywagować nad czymś o czym miał mgle pojęcie. Być może Arisu-dono mogła im coś więcej powiedzieć o tych stworzeniach. W końcu, w przeciwieństwie do nich, badała świątynie jak i pieczęcie, stojące za ich uwiezieniem. A nawet się z nimi komunikowała. On sam, miał z nimi kontakt zaledwie chwilę. Tyle co wiedział to to, że są śmiertelne. Czyli nie wiele.

– Skoro rzeczy znajdowały się w świątyni, nie będę teraz po nie ruszał. Odpocznę i się przygotuję. Wy zresztą również powinniście to zrobić by nabrać sił przed podróżą. Być może uda mi się was dogonić. W pojedynkę będę szybciej się poruszał. Inoachi-san, postój możesz zorganizować w osadzie przez którą przechodziliśmy. Postaram się do was tam dołączyć. Dajcie mi dobę, jest tam świątynia której wcześniej nie sprawdziliśmy, może znajdziecie tam coś interesującego.

Azuma zamilkł. To co powiedział, oparte zostało o założenie, w którym wszystko pójdzie dobrze i niebawem do nich wrócić.. Ale… mogło być też inaczej.

– Jeżeli nie pojawię się do wschodu słońca, ruszajcie. Zapewne odzyskanie tego wszystkiego okazało sie trudniejsze niż zakładaliśmy i… potrzebowałem więcej czasu

Zaśmiał się, chcąc ukryć zakłopotanie. Spojrzał na Arisu-dono, a potem na kapitana straży Saimin. Azuma nie chciał głośno tego powiedzieć, ale istniało ryzyko że mógłby w ogóle się w Saimin nie zjawić. Dlatego też musiał zadbać o jedyną osobę, na której mu naprawdę w Soso zależało. Patrzył na Inoachiego, ale już inaczej. Choć był z innego klanu, zdążył mu zaufać. Na tyle na ile go poznał, wydał się szczery, łagodny i prostolinijny.

Oczywiście mogły to być tylko pozory, ale nie miał innego wyboru.

– Gdyby jednak coś nie wyszło, proszę zadbaj o Hiromi-san. Do momentu aż nie wróci do Kotei, albo… inni do nas nie dołączą. Proszę. Mogę na Ciebie liczyć?

Nie mogli wiedzieć, że do Kotei już nie wrócą. Nie w najbliższym czasie. Niegdysiejsza stolica Sogen, miała nowych władców.. Ich domy, nowych panów. A wszyscy Uchiha, musieli odnaleźć się w tej nowej rzeczywistości. Zdecydowanie trudniejszej.

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 41/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Arisu pokręciła głową na pytanie o to, czy pojawienie się Tengu oraz zburzenie Muru było ze sobą związane

- Trochę to po prostu zastanawiający zbieg okoliczności. Ale nieważne. Zdaje się po prostu, że niebezpieczeństwa teraz wyrastają, jak grzyby po deszczy. Na tubylców nic nie poradzę, ale na to coś tutaj - może. Po prostu potrzebuję moje notatki, żebym miała punkt zaczepienia do dalszych poszukiwać.

Decyzja o tym, że Azuma wraca na górę chyba zapadła. Arisu wyglądała na zadowoloną, Inoachi, niekoniecznie. Przygryzł wnętrze swojego policzka, słuchając planu Azumy na odpoczęcie i wybranie się tam trochę później, a następnie dołączenie do wszystkich. Arisu wydawała się też zadowolona z potencjalnej, innej świątyni.

Inoachi za to powiedział do Azumy:

- Mam nadzieję, że nie będę musiał się zaopiekować Hiromi-sama, ale jeżeli zajdzie taka potrzeba dopilnuję, żeby włos z jej głowy nie spadł oraz osobiście odeskortuje ją i oddał w ręce brata lub innego godnego opiekuna.

Arisu wydawała się dość zainteresowana tym, o czym dwójka mężczyzn mówiła, ale zdecydowała się zapytać o to dopiero, kiedy Azuma wyruszy bądź odejdzie na bok, żeby odpocząć.

Azuma wyszedł, żeby znaleźć miejsce na odpoczynek i się przygotować. Miał trochę czasu - tak naprawdę tyle, ile chciał, chociaż sam sobie dał czas do następnego poranka, żeby dotrzeć do Arisu i Inoachiego.

Od razu zauważył wronę, która siedziała na dachu budynku, w którym byli. Nadal tam była. Nadal go pilnowała.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Nastoletni Uchiha z wdzięcznością przyjął słowa Inoachiego. Rozumiał, że prosi o wiele, choć Yamanaka nie pozwolił tego odczuć.

– Zatem ustalone - Azuma skinął głową, potwierdzając złożone postanowienie. Zdążył jednocześnie zauważyć wyraźne zaciekawienie u Arisu-dono, całą tą sytuacją. Kobieta jednak nie wniosła o wyjaśnienie, zatem nie zabrał w tej sprawie głosu. Spodziewał się, że to nastąpi, dopiero gdy zostanie sama z kapitanem straży Saimin. Jednak sentoki nie miał z tym problemu.

– Odpoczywajcie. Ja też to zrobię. Zatrzymam się tam gdzie ostatnio - Azuma uśmiechnął się słabo w ich kierunku, a potem opuścił domostwo. Wyszedł na zewnątrz. Właśnie tam zobaczył ich zagubionego obserwatora. Wronę.

– Dalej nas pilnujesz co? Dobrze, przydasz mi się jeszcze.

Przez chwilę przyglądał się stworzeniu, które choć mogło zdawać się niepozorne, skrywało niemałą inteligencję. Prychnął na myśl o tym, ile problemów im to ptaszysko sprawiło. A teraz się nad nim rozwodził. Nastoletni Uchiha pokręciło głową i ruszył wgląb osady, drogą którą przyszli, aby dojść do chaty w której nocowali poprzedniego dnia.

– To znowu ja, czy nie będzie problemem jeżeli zostanę u Was na jeszcze jedną noc?

Zarobek w tych stronach nie należał do codzienności. Trudny teren, trudne czasy. Gospodarz nie widział problemu w prośbie, wystosowanej przez sentokiego. Wydawał się nawet zadowolony. Uchiha skorzystał z okazji. Wkrótce zapadł zmrok, a on zrobił to co powinien, odpoczął.

Azuma przed zaśnięciem, sporo rozmyślał. O Hiromi. Ich podróży. Także tym co spotkało ich po drodze. Czego się dowiedzieli. Co stało się z murem. A następnie z czym miało zmierzyć się Kotei. Potem o tym, czego dowiedzieli się tutaj. Cieszył się z odzyskania Arisu-dono, choć wiedział że to jeszcze nie koniec zadania. Dużo poważnych spraw, które trawił i przez które miał problemy z zaśnięciem. Ale zmęczenie i trudy jakie ponieśli tego dnia, w końcu dały znać. A wraz z tym nadszedł oczekiwany sen. I odpoczynek.

Do odliczenia z KP:
-200 ryo (garbarz + kapłan)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 42/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Kiedy tylko Azuma opuścił domostwo, usłyszał jak zza drzwi wydobyła się prawdziwa już rozmowa - taka bardziej osobista - między Inoachim a Arisu. Kiedy odszedł jeszcze trochę, usłyszał słowa "Że co, kurwa?!", a potem głos Arisu trochę się ściszył.

Azuma mógł być pewien, że po powrocie do Saimin, Rada Yamanaka wcale nie będzie miała łatwego życia.

On za to spotkał się z wrona, która na to, że się do niej odezwał go obkrakała, podleciała bliżej i przyglądała się mu z zaciekawieniem. Teraz Azuma, w ten czy w inny sposób mógł mieć trochę świadomości, że to ptaszysko podsłuchiwało, lub chociaż obserwowało. Ile było w stanie przekazać tamtemu Tengu? A może to nadal było stworzenie, do którego przemawiali Jugo. Chociaż może umysł Azumy nie szedł w tamtą stronę.

Kiedy Azuma poszukał gospodarza, żeby załatwić sobie jeszcze jeden nocleg, problemu nie było. Problem miała wrona, bo nie wiedziała czy lecieć za Azumą czy zostać z Inoachim. No ale pokrążyła trochę i ostatecznie zajęła strategiczne miejsce na płocie, wpatrując się w szopę na zwierzaki, które teraz pasły się gdzieś na halach. Mimo obserwacji, Azuma był w stanie wypocząć, przespać się trochę. Sen był spokojny, chociaż pojawiały się w nim niejasne obrazy o rzeczach, o których myślał przed snem. Rozpad Muru, lisiopodony stwór, wrony rozdziobujące ciało Hir…

Szczęśliwie, kiedy się obudził i chciał ruszyć w drogę, sen bardzo szybko uciekł z jego pamięci, a on był gotowy do dalszej drobi. Wrona za to spała sobie na płocie, chowając głowę pod skrzydłem.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Noc była spokojna, na tyle na ile pozwalały nieprzyjemne sny. I choć te z uwagi na nocne rozważania nie napawały optymizmem, pozwoliły ciału się zregenerować, a to było najważniejsze. Przed opuszczeniem pokoju Azuma jeszcze się odświeżył. Woda w misie przygotowanej pod drzwiami, była do tego wystarczająca. Następnie się odział, szczegółowo dopinając wszystkie klamry swojej lekkiej zbroi. Po opuszczeniu kwatery, Uchiha odszukał jeszcze gospodarza z którym rozliczył się za ostatnia noc.

Gdy Azuma znalazł się na zewnątrz, dopiero jaśniało. Nie niepokoił swoją poranną obecnością już Inoachiego ani Arisu, uznając wczorajsze postanowienia za obowiązujące. A ponadto z zasłyszanych wczoraj słów, chyba nawet nie miał ochoty wdawać się uprzejmą pogawędkę. Nastoletni sentoki uznał, że należy się skupić w pierwszej kolejności na obowiązkach, bowiem to ich wypełnienie w najszybszym stopniu powinno poprawić co poniektórych nastawienie.

Nie oznaczało to jednak, że rezygnując ze spotkania z Arisu i kapitanem straży Saimin, Azuma postanowił opuścić budzące się miasteczko, niezauważalnie. Choć chwilę mu to zajęło, w końcu dostrzegł ich niedużego i nie do końca chcianego pasażera.

– A tu Cię mam, pobudka!

Klasnął mocno w dłonie, co z uwagi na niedużą, dzieląca ich odległość było wystarczające do wzbudzenia czujności ptaka.

– Idziemy. Musisz uprzedzić swoich panów - mruknął w kierunku wrony, zastanawiając się czy była w stanie cokolwiek zrozumieć z tego co mówił. Niezależnie od nasuwającego się wniosku, wiedział że nawet jeśli tak nie było, to i tak ptak uczyni to na czym mu zależało, gdy tylko wystarczająco się zbliży do opuszczonej świątyni.

Tym razem Azuma się nie spieszył. Nie chciał wzbudzić popłochu, ani u wrony, ani w siedlisku tengu. Kroczył spokojnie wytyczoną dnia poprzedniego ścieżką, co jakiś tylko czas nasłuchując okolicznych dźwięków jak i lustrując swojego ptasiego towarzysza. Gdy potrzebował, robił nawet chwilę przerwy.

Trwało to wszystko do momentu, aż dotarł do wąwozu, który wyznaczał naturalną granicę napotkania pierwszej przeszkody, która musieli pokonać. Teraz, Uchiha jednak przystanął, a następnie usiadł, składając dłonie na zgiętych kolanach. Czekał. Chciał porozmawiać i prosić stworzenia o oddanie rzeczy pozostawionych przez liderkę klanu Yamanaka. Siedemnastolatek uznał, że to będzie najrozsądniejsze podejście do problemu z którym teraz musiał się zmierzyć. Gdyby dialog nie poskutkował.. zawsze jeszcze mógł przyjść czas na podjęcie innych środków.

– Leć, powiadom ich, że przybyłem.

Do odliczenia z KP:
-250 ryo (garbarz + kapłan + nocleg)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 43/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Wrona obudziła się z oburzonym krakaniem i spojrzała na Shinobiego takim wzrokiem, jakby zamierzała go co najmniej podziobać. Zamachała skrzydłami i wzbiła się w powietrze, kręcąc się nad głową Azumy. Nie wydawało się, że zrozumiała, co do niej mówił, a może po prostu nie miała zamiaru robić tego, o co ją prosił, tylko nadal nad nim latać i go obserwować.

I oczywiście leciała za Azumą, kiedy ten ruszył w drogę.

Tym razem, samemu, nie spiesząc się szczególnie oraz nie mając na głowie życia Arisu, wyprawa wydała się o wiele przyjemniejsza. Nie zmieniło się nic po drodze, nawet w wąwozie wciąż była przewieszona lina, przygotowana przez Inoachiego. Tengu pewnie nie widzieli powodu, żeby to zniszczyć. Albo po prostu nie było ich tutaj później.

Czekał jednak pod wąwozem, dając znać wronie, żeby poleciała poinformować Tengu, że tutaj był i na nich czekał. Wrona rozkraczała się, znów krążyła nad jego głową przez jakiś czas i wydawało się, że nie zrozumiała, czego od niej chciał. A może była złośliwa i chciała mu zrobić na złość?

Ostatecznie jednak odleciała w stronę szczytu, w stronę porzuconej świątyni. A Azuma czekał.

I czekał.

Musiał się trochę uzbroić w cierpliwość.

W końcu jednak zza drzew wyłonił się kształt. Azuma niemal nie widział jak się pojawił po drugiej stronie wąwozu. Wyszedł zza drzew, wydawało się, że niemal stapia się z cieniem, który był w środku.

Azuma teraz mógł podziwiać istotę w pełnej widoczności. Z czerwoną maską z długim dziobem na twarzy, rozwichrzonymi włosami i tradycyjnym strojem. Za plecami miał imponujące skrzydła, które teraz były złożone. Podszedł do wąwozu wyprostowany, z ręką położona na katanie, która miał przy boku. Wrona siedziała na jego ramieniu.

- Dlaczego tu wróciłeś? - zapytał. Było to inne stworzenie niż to, z którym rozmawiał wcześniej, ale miało podobny głos. Chyba każdy z nich miał głos lekko przywodzący na myśl ptaki.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Uchiha musiał się uzbroić poważnie w cierpliwość, gdy postanowił wszystko przeprowadzić w sposób który zaplanował. Po dotarciu na miejsce, wrona nie zamierzała go pozostawić. Przynajmniej nie od razu – oczywiście próbował werbalnie przekazać co miał na myśli, ale szybko zwątpił w sens tego, dlatego wkrótce zaprzestał tej praktyki i po prostu usiadł czekając aż wredne ptaszysko odleci. To na szczęście wkrótce nastąpiło, ale efekt tego nie nadszedł szybko. Miał dość czasu, aby odbyć medytacje i się rozluźnić w oczekiwaniu na spotkanie z tymi niezwykłymi stworzeniami. Po pewnym czasie odczuł pewną różnice w otoczeniu, a gdy zwrócił spojrzenie w kierunku drzew, w końcu dostrzegł jednego z nich. Stworzenie w masce, posiadające skrzydła i odziane w pradawny strój.

– Nie zjawiłem się tutaj by was niepokoić, uszanuje ostrzeżenie które mi przekazaliście dnia poprzedniego. Proszę tylko o oddanie rzeczy kobiety, po którą się tu wczoraj zjawiłem. Zostały w świątyni, a jej bardzo na nich zależy i przypuszczam, że jeżeli ich nie odzyskam… Niebawem tu wróci i to nie sama.

Wstał, zanim to wszystko powiedział, nie chcąc obrażać swojego rozmówcy. Zrobił to jednak wolno, nie gwałtownie, chcąc uniknąć wszelkich niedomówień i ryzyka, że to humanoidalne stworzenie wystraszy się, że to zdradziecki atak.

Azuma choć uważnie oczekiwał na reakcję stworzenia, to nie tylko na niego spoglądał. Patrzył szerzej, próbując dostrzec tam, w gąszczu drzew, innych podobnych jemu. Chciał wiedzieć czy tengu przybył sam, czy ze wsparciem.

Do odliczenia z KP:
-250 ryo (garbarz + kapłan + nocleg)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 44/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi ~B A~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Tengu przez chwilę patrzył na Azumę, jakby myśląc o jego słowach, następnie rozłożył skrzydła i przeleciał na drugą stronę wąwozu, żeby stanąć przed Azumą. Tengu nie górował nad nim, był mniej więcej tego samego wzrostu, chociaż jego obuwie miało lekki koturn.

Nie dojrzał żadnych stworzeń w lesie - albo ich nie było albo naprawdę dobrze się chowały w cieniu. Lub miały inne sposoby na to, aby pozostać niewidzialne. Nie mógł tego wiedzieć.

- Nie zależy nam na krzywdzie ludzi. Pilnujemy tej góry przed tymi, którzy chcą na nią wejść oraz przed tymi, którzy chcą z niej zejść. Pewnie nie da to dużo, tak będzie wszędzie. Historia zatacza koło i rozpoczyna się na nowo. Z naszym powrotem, wrócą też inni. Jak to, co czeka na tej górze.

Wrona na ramieniu Tengu zakrakała, a Azuma mógł zobaczyć, że sam Tengu się zastanawia, ale potem skinął głową.

- Niech będzie. Poczekaj tutaj, zostanie ci przekazane to, co Arisu za sobą zostawiła. Nie potrzebujemy tego, a skoro jej nie ma, jej rzeczy nie potrzebujemy.

Spojrzał na wronę, a ona wzbiła się w powietrze i kilka razy zrobiła kółko nad ich głowami, aby potem rozkrakać się tak, że echo rozniosło się po górach. Dźwięk nie był tak niebezpieczny jak dźwięk wybuchającej notki, ale również wzbudził lawinę. Jednak nie dosłowną.

W niebo wzbiły się wrony, które były pochowane chyba po całym lesie. Zaczęły krążyć i powtarzać krakanie między sobą, przenosząc je dalej i dalej. Dźwięk ich głosów rozniósł wydawał się niemal ogłuszający, a ich czarne sylwetki łączyły się w czarną, niemal przerażającą chmurę.

Minęło sporo czasu, zanim ucichły i wrona sfrunęła na ramię Tengu, który czekał. Nie minęło też dużo czasu, kiedy pod lasem na drugiej stronie wąwozu niemal zmaterializowały się dwa, może trzy średnie zwoje. Tengu przeleciał na drugą stronę wąwozu, zabrał zwoje i wrócił do Azumy, podając mu je.

- Nie wracaj tutaj. Pewnie, kiedy historia zatoczy koło i zacznie się na nowo, staniemy naprzeciwko siebie znowu i skrzyżujemy broń po to, żeby wymienić doświadczenie, a szlachetni znów zaczną się uczyć od naszych starszych drogi miecza. Tymczasem odejdź i powiedz ludziom, że góry, lasy, że każde miejsce, gdzie nie ma istot ludzkich jest niebezpieczne. Historia zaczyna się na nowo.

Postacie:
Yamanaka Inoachi
Karasu Tengu
Yamanaka Arisu

[Azuma]

Azuma był wdzięczny opatrzności – jeżeli tylko jakaś nad nim w tym momencie czuwała, za to że udało się uniknąć starcia z tengu. Już jednego miał na sumieniu, śmierć kolejnych nie była nikomu potrzebna. Tym bardziej, że ów stworzenia dalej zarzekaly się, że raczej służą większemu dobry, bezpieczeństwu wszystkich żyjących.

– Dziękuję.

Uchiha z uwagą przyglądał się temu, jak tengu wydał polecenie wronie, a ta wzbijając się do góry, wykonała nad ich głowami kilka okrążeń, po czym wzleciał wyżej, by uraczyć ich głośnym krakaniem. W ślad za tym wzbiły się do góry dziesiątki, a nawet setki krukowatych, które zaczęły naśladować wydawane dźwięki. Powstała prawdziwa kalafonia, co u mniej doświadczonego obserwatora jak Azuma, wywołało obawę przed ściągnięciem kolejnej lawiny. Na szczęście… nic takiego nie nastąpiło.

– Co kryje się na tej górze? O jakich “innych” wspominasz? Czym.. Kim jesteście? Cały czas próbuje to zrozumieć, ale umyka mi zrozumienie tego. Nie jestem stąd, pochodzę z daleka i chce wiedzieć czy i w tamtych stronach, przy wielkim murze i moim pobratymcom grozi coś więcej, niż dzicy zza muru - Postanowił wykorzystać chwilę, a raczej dłuższy czas oczekiwania na wynik tego co przyniesie kruczy taniec ptactwa na niebie. Zostali sami i mógł zadać pytania, które nie dawały mu spokoju.

Gdy jednak po drugiej stronie wąwozu pojawił się kolejny tengu, jego rozmówca go opuścił. Rozłożył swoje duże skrzydła i wzbił się mocno w powietrze. Nie na długo. Wylądował po stronie swojego towarzysza, skąd odebrał od niego zwoje należące do Arisu-dono. Po tym wykonał ponownie ten sam manewr i wrócił do Azumy, przekazując mu własność kobiety.

– Doceniam Twoje słowa, ale nie sądzę byśmy jeszcze się spotkali. Jak tylko wykonamy nasze zadanie tutaj, dopilnuje byśmy wrócili do domu. Nasze miejsce jest wśród bliskich na wietrznych równinach, a nie na odległym zachodzie, wśród górskich szczytów. Życzę wam, żebyście i wy znaleźli spokój. Żegnaj.

Gdy tylko zebrał i zapieczętował przekazaną zawartość, pożegnał się z dziwnym choć życzliwym mu stworzeniem. Nie zamierzał bagatelizować otrzymanych informacji - zamierzał wrócić i ostrzec, szczególnie tych którzy zmierzali w miejsca odludne, stanowiące swoiste ostrzeżenie tengu.

Kierunek który obrał był znany podróżującym Yamanakom. Wioska ukryta między górami, miała być miejscem ich spotkania. Jeżeli im się udało, świetnie. Jeżeli nie, Azuma zamierzał dotrzeć do Saimin i Hiromi samodzielnie. I kto wie, gdyby się nadarzyła okazja być może i zastanowiłby się nad zapoznaniem z zawartością zapieczętowanych zwojów. Żeby zrozumieć to co znajdowało się poza granicami pojmowania, czasem należało przejść na drugą stronę.

Do odliczenia z KP:
-250 ryo (garbarz + kapłan + nocleg)
- 2x kunai z doczepioną notką wybuchową

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst