Szlak transportowy

[Azuma]

– Shirohana, osada z legend… - wymówił, a raczej powtórzył nazwę osady za Yamanaką, jeszcze raz rozglądając się w koło. Poza ścieżką która tu dotarli, nie widać było innego, możliwego przejścia. Wioska z każdej strony otoczona była górami. Jeżeli nie istniał podziemny tunel, albo taki wydrążony w górze, to nie widział innej możliwości, poza drogą powietrzną. Istniały klany, które potrafiły się taką przemieszczać, ale w jaki sposób mieliby zawłaszczyć tylu mieszkańców, taką drogą bez pozostawienia żadnych śladów?

– Wioska już ma swój klimat, dlatego nie traćmy czasu i przygotujmy się. Najważniejsze jest teraz miejsce i opał. Powrót po takim terenie jest zbyt ryzykowny. Nie trudno o skręcenie kostki. Schodząc raz, a może i dwa niemal poślizgnąłem się na kamieniach. Po zmroku zdecydowanie o to prościej.

Niedługo po tym znaleźli miejsce nadające się do założenia tymczasowego obozu. Opuszczona chata wyglądająca lepiej od pozostałych, z uwagi na dach który wciąż pozostawał w jednym kawałku. Choć w środku nietrudno było o zapadnięcie stopą w przegniłą deskę, nie musieli martwić się deszczem.

– Na pewno minęło wiele lat… - napomknął rozglądając się raz jeszcze po wnętrzu, oprócz przegniłych desek odnotowując duże połacie kurzu, jak i roślinności wchodzącej do środka. Poza jednak tym… – Na razie nie zauważyłem żadnych śladów zwierząt, chyba nie zapuszczały się tu za często . W środku był też kufer, który choć spróchniały, był też zamknięty. Nim się jednak nim zajęli, najpierw było trzeba zająć się paleniskiem, a więc i opałem nim się kompletnie ściemni.

– Chyba w każdym regionie znajdą się takie niepokojące, ale i niezwykłe historie. Do tej pory pamiętam, jak starsze dzieciaki z sąsiedztwa straszyły opowieściami o olbrzymach tkwiących w murach Shi no Geto. Twierdzili, że to tylko kwestia czasu, gdy mury pękną, a Ci głodni, ruszą na ludzi…

Jeden patyk, potem drugi i trzeci. Kolejne drewienka znalazł też w innych domach. Niedługo potem wrócił z całym naręczem drewna, które rzucił na posadzkę obok paleniska. Po uprzątnięciu z stamtąd jakichś gałęzi, szmatek i innych rupieci nasienionych przez wiatr i zrąb czasu, mieli miejsce gotowe do palenia. W tym momencie spojrzał na Inoachiego, a potem do kufra, którego wciąż nie otworzyli. – Zajrzymy skoro tu zostajemy? Pozostałe domy sprawdzimy jutro.

[Uchiha Hiromi]

~ 8/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Spojrzenie Inoachiego było znaczące, kiedy Azuma wspomniał o olbrzymach tkwiących w murach Shi no Geto. Jednocześnie był rozbawiony, ale też trochę niespokojny.

- Można by z tego zrobić przerażającą historię. Takie kilkudziesięciometrowe olbrzymy… to ja już chyba wolę naszą opuszczoną wioskę. Chyba żadne licho nas nie weźmie. A jak weźmie, to chociaż nie będą to przerażające olbrzymy z murów.

Po zdecydowaniu się, że tutaj zostaną, przygotowali się do zostania tutaj na noc. Inoachi dobrze obmacał podłogę stopami, trochę tupiąc, żeby mieć pewność, gdzie mogli się bezpiecznie ułożyć. Sprzątnęli wszystko dookoła, przygotowali opał do ogniska, które Inoachi poprosił, żeby Azuma rozpalił techniką ognia, przygotowali sobie miejsca do spania w śpiworach (łóżka były jednak całkowicie przegnite) oraz Inoachi zaczął szykować kolację. Oczywiście, Azuma wciąż miał bento przygotowane dla niego przez Hiromi (która w tym momencie bądź niedługo miała mieć problem z zaśnięciem bez niego w pobliżu).

Woda na herbatę się gotowała, a wokół nich roznosił się zapach zbutwiałego drewna, ziemi oraz roślin, które poruszone zaczęły wokół nich pachnieć. Był to zapach bardzo specyficzny i trochę znany Azumie. Tam, na dole, na sogeńskich bagnach i torfowiskach - chociaż nie było tam przesadnie ciepło - to było mokro i specyficzny zapach zbutwiałego drewna był znajomy. Tak szybko wszystko tam się niszczyło i potrzebowało napraw. Nie było to dokładnie to, ale jednak trochę dom przypominało.

Był jednak kufer, który jakoś przetrzymał ząb czasu. No, w pewien sposób. Inoachi, zajmujący się parzeniem herbaty, skinął głową do Azumy, żeby ten spojrzał do kufra i przekazał, co tam znalazł.

Zaniepokojenie przyszło niemal natychmiast. Początkowo Azuma nie był w stanie powiedzieć dlaczego. Owszem, kufer był w lepszym stanie niż wszystko inne, ale tez był brudny, trochę zbutwiały, nieforemny. Nadszarpnięty przez ząb czasu. Drewno wieka pękło niemal w połowie, powodując, że zamek został mocno poluzowany i teraz z łatwością można było kufer otworzyć.

Azuma jednak zauważył, co go zaniepokoiło.

Pęknięcie na kufrze było nowe. Jego krawędzie były dość ostre, a drewno wydawało się tam dość świeże - oczywiście w porównaniu do wszystkiego innego.

Kiedy Azuma otworzył kufer, w środku zobaczył zwoje. Były ułożone wśród tkaniny, która miała je ochraniać, a także wśród wysuszonej lawendy, która służyła do pochłaniania wilgoci, a także zapobiegania powstawaniu pleśni. Wszystko wydawało się jednak zawilgotniałe i pleśń zaczęła się tutaj tworzyć. Same zwoje nie wyglądały na takie w dobrym stanie, ale z całą pewnością nie odpowiadały temu, co było wokół. Wydawało się, że zaczęły się psuć dużo później. Jednak w dalszym ciągu pewnie były bardzo delikatne i mogły się rozpaść w każdej chwili.

Zwoje wydawały się też stare. Różniły się wyglądem od tych, które były tworzone teraz. Inny papier, starszy projekt, drewno. Musiały być cięższe, bardziej toporne.

Ostatnią dziwną rzeczą, jaką Azuma zauważył - była wewnętrzna strona pokrywy kufra. Była tam wyblaknięta pieczęć. Pęknięcie biegło przez jej środek.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Azuma zareagował uśmiechem, choć smutnym na uwagę Yamanaki co do przerażającej wizji takiej historii. - Teraz po przerwaniu murów Shi no Geto, wiemy że w tej historii nie było źdźbła prawdy. Nastoletniemu Uchiha wciąż ciężko było pogodzić się z tym, że w chwili gdy jego klan, sąsiedzi, przyjaciele szykowali się do obrony Kotei, on przebywał gdzieś daleko, nie broniąc swojej ojczyzny.

Po obraniu decyzji o noclegu, podzielili się obowiązkami - Inoachi sprawdził podłogę, by w głupi sposób żaden z nich nie skręcił sobie kostki, a Azuma wziął na siebie ciężar zdobycia opału. Wspólnie posprzątali zagracone wnętrze. Gdy potem Inoachi zabrał się za przygotowywanie kolacji, nastoletni Uchiha rozpalił opał w palenisku. Chwilę później sięgnął po bento.

– Inoachi-san, proszę poczęstuj się. Uczynisz mi tym przyjemność i jestem pewny że Ci posmakuje. Posiłek własnoręcznie przygotowała Hiromi-san. Na pewno nie miałaby nic przeciwko żebyś tego skosztował, szczególnie że z taką troskliwością zadbałeś o naszą wygodę w Saimin.

Posilili się wspólnie tym co przygotowała partnerka Azumy, oraz tym co upichcił sam Inoachi. Oczywiście bento było wyśmienite, dostrzec w tym można było kulinarne starania, aby posilający się miał szeroki wachlarz smaków (warzyw, pikli) oraz żeby porcja (w tym ryżu) była wystarczająca do posilenia się - oczywiście dzieląc się było tego proporcjonalnie mniej, ale dalej wystarczająco aby zaspokoić mały głód.

Gdy Inoachi zajął się parzeniem herbaty, Azuma podszedł do tajemniczego kufra, który pozostał przez nich wcześniej nie ruszony. Nie miał większego problemu z otwarciem - pęknięte na wpół wieko, poluzowało dość stary zamek. Dopiero jednak wtedy zrozumiał co w tym wszystkim wydało się dziwne - pęknięcie wyglądało na świeże. Regularna krawędź pęknięcia nie była nadgryziona zębem czasu. W środku znajdowały się zwoje, zioła które miały ochronić zawartość od wilgoci, a także płótno. Było jeszcze coś.

– Mówi Ci coś ta pieczęć? Nie kojarzę jej - zauważył głośni zanim zdecydował się pobuszować w zawartości, która wydawała się już stara i bardzo delikatna.

[Uchiha Hiromi]

~ 9/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

- Hiromi-sama przygotowała ci posiłek? - upewnił się Inoachi z lekkim uśmiechem na twarzy. Nadal mówił o niej z szacunkiem, pilnując się, żeby pewien - pełen szacunku dystans - między nimi tak naprawdę pozostał, nawet jeżeli ich stosunki były przyjazne. - Kiedy macie do dyspozycji służbę, która o was dba? To już prawdziwe oddanie.

Inoachi faktycznie się poczęstował jedzeniem. Nie było tego wcale mało - Hiromi najwyraźniej nadal miała proporcje od Akimichi w głowie, przez co posiłek zaspokoił głód średni. Jednak w żadnym wypadku nie był wystarczający, żeby nakarmić dwóch dorosłych mężczyzn po dniu chodzenia po górach. Trzeba było dorzucić trochę racji żywnościowych, które mieli ze sobą.

- Będzie z niej dobra żona - stwierdził Inoachi, kiedy faktycznie, jedzenie mu smakowało i poczuł, chociaż przez chwilę, domowa atmosferę. Brzmiał szczerze, nie było w jego głosie lekko zaczepnego drażnienia się. Docenił ją i bardzo też docenił Azumę, że się z nim podzielił.

Było miło.

Później, kiedy Azuma go zawołał do skrzyni, podszedł i przyklęknął obok młodzieńca, uważnie oglądając pieczęć, która była na wieku.

- Nie znam się na fuinach za bardzo, to nie moja specjalizacja - przyznał. - Wygląda na starą, teraz pieczęcie robią trochę inaczej albo po prostu nałożyli ją inni ludzie. Ale zobacz… - wskazał na kilka znaków na pieczęci, , które połączone razem dawały jakiś ogląd na to, co mogła ona oznaczać. - "Zamknięcie". Może znaczy coś innego, ale jakbym miał typować, powiedziałbym że ta pieczęć miała trzymać kufer zamknięty, wspomagając zamek.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Prawdziwe oddanie… - trawił stwierdzenie wysnute przez Inoachi, wracając wspomnieniami do tej pamiętnej nocy, gdy niemal poszli zupełnie na całość. Tak, Hiromi była mu oddana - troszczyła się o niego, pytała jak się czuje, bawiła go rozmową, a gdy tego potrzebował, po prostu obok była, choćby milcząca. On również starał się nie pozostać jej obojętny. Towarzyszył jej przecież każdej nocy…

– Jedyni oficjele rodu Uchiha w Soso. Wzajemna troska o siebie, wydaje się naturalnie zrozumiała w takiej sytuacji, nieprawdaż Inoachi-san? - Spytał lekko zaczepnie, bo nie miał innego mądrego pomysłu jak zgrabnie wybrnąć z tej rozmowy, a nie chciał wchodzić w szczegóły tego co ich rzeczywiście łączyło. Postanowił przemilczeć również kwestie zamążpójścia Hiromi. Zwyczajnie o tym wolał nie rozmyślać z dość prostego powodu. Uchiha Hiromi była doskonałą partią do wydania za przedstawiciela innego rodu.

Potem jednak skończyli jeść i zainteresowali się kufrem, który pozostawili sobie do późniejszych oględzin. Te potem, właśnie nadeszło teraz.

– To również nie moja specjalność, ale mam delikatne rozeznanie. Jak widać dość szczątkowe skoro nie rozpoznałem jej znaczenia… - zauważył z lekkim zakłopotaniem, bowiem pieczęć z takim oznaczeniem nie mogła należeć do specjalnie tajemniczych. Nie o pieczęć jednak w tym wszystkim chodziło a o zawartość którą miała chronić. Zwoje.

Delikatnie sięgnął po jeden z nich, a potem następny i jeszcze kolejny. Wyciągając je i ułożył na podłodze, zwracając uwagę czy są jakoś oznaczone. Gdyby jednak nie znalazł niczego odkrywczego, nie pozostało mu nic innego jak je rozwinąć, aby zapoznać się z tym jaką tajemnicę skrywały.

[Uchiha Hiromi]

~ 10/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Była duża szansa, że Inoachi tak naprawdę nie miał nic specjalnego na myśli rzucając żartobliwym stwierdzeniem czy informacją, że dziewczyna byłaby dobrą żoną. Ocena dziewczyny pod kątem tego, czy troszczyła się o swojego towarzysza, w świecie, gdzie wiele dziewcząt chciało wyjść za mąż i mieć rodziny, szczególnie, kiedy - tak jak Inoachi - pochodziło się z rodu, który cenił tradycyjne wartości. Naturalnie, myśli Azumy uciekły do dziewczyny nieco konkretniej.

Kiedy Azuma odpowiedział, Inoachi uśmiechnął się do niego.

- Myślałem, że powiesz, że tak zachowują się przyjaciele.

Jednak ta część zajęła tylko chwilę rozmowy, nie było to coś, co Inoachi drążył bądź przesadnie się interesował. Wydawało się, że temat Hiromi był po prostu jednym ze wspólnych tematów, bo obaj dziewczynę znali i był taki po prostu. Azuma mógł tego nie zauważyć bądź w to nie uwierzyć, ze względu na swoją emocjonalną więź z dziewczyną.

Ale w tej chwili były ciekawsze rzeczy do omówienia i obejrzenia, dlatego rozmowa przy kolacji odeszła w zapomnienie. Kufer, pieczęć i zwoje w środku.

- Nie przejmowałbym się, znaki są stare, a język się zmienia. Znaki zmieniają znaczenie z czasem, a to ma naleciałości z naszego obszaru. Pewnie nie zrozumiałbym starych tekstów z twoich okolic.

Mężczyzna jeszcze przez chwile studiował pieczęć, kiedy Azuma wyciągał zwoje. Było ich kilka, ale nie wszystkie były w dobrym stanie. Były oznaczone kolejnymi numerami. Z pięciu zwojów na dwóch Azuma był w stanie przeczytać, numery 257 oraz 259. Te inne - pewnie wcześniejsze, późniejsze - były zamazane, ale rozmazany atrament był wystarczająco długi.

Trzy z pięciu zwojów były zniszczone. Atrament był rozmazany, materiał bardzo delikatny i rozpadający się. Żeby czegoś się z nich dowiedzieć, Azuma musiałby wysuszyć te zwoje oraz je odpowiednio zabezpieczyć i rozszyfrować, co rozmazany tusz mówi. Dwa jednak dało się przeczytać.

Okazało się, że były to czyjeś zapiski - coś w stylu dziennika, pamiętnika. Język był dość trudny, ale z kontekstu Azumie udało się rozszyfrować wpisy i odczytać je w kolejności, jaka wydawała się chronologiczna.

Wpis Pierwszy

Dzisiaj patrzyłem na stary klasztor w świetle zachodzącego słońca. Zauważyłem, że nawet rośliny wydają się przygaszone, jakby ich duch również opuścił to miejsce, zostawiając za sobą swoje smutne szczątki bez życia. Słychać tylko echo, dalekie od modlitw i medytacji, które kiedyś nosiły się po górach i były tłem dla naszego życia codziennego. Czasami wydaje mi się, że echa też znikają, a razem z nimi ulatuje historia tego miejsca. Wszystko się zmieniło.

Wpis Drugi

Przechodziłem obok zrujnowanego pomnika na granicy wioski. Jest to już tylko cień tego, co kiedyś symbolizował. Skrzydła, które niegdyś strzegły nas wszystkich, teraz są tylko kamieniem. Dzieci kiedyś bawiły się wokół tego pomnika, pewne opiekuńczej mocy, którą symbolizował. Teraz już nie ma dzieci. Nie ma już tych, którzy mieli się nami opiekować.

Wpis Trzeci

Śpiew ptaków nie brzmi już tak samo. Czy to możliwe, że nawet natura nas chce zostawić? Nawet woda wydaje się płynąć cicho. Czy woda też zauważyła, że coś jest nie tak?

Wpis Czwarty

Widziałem sylwetkę na szczycie góry. Na pewno to tylko moja wyobraźnia, karmiona opowieściami i legendami. Ale muszę przyznać, przez chwilę poczułem, że nie jestem tutaj sam. Serce zaczęło mi bić szybciej, jakby próbując komunikować się z tym, co może tam być, ale zapewne nie jest. Chociaż, kto wie, może góry też mają swoje sekrety?

Wpis Piąty

Wiatr wieje inaczej. Zawsze przynosił ze sobą chłodną świeżość ze szczytów gór. Teraz jest tylko zimny i pusty, jakby wiał przez opuszczone korytarze świątyni. To, co kiedyś było natchnieniem i ukojeniem, teraz jest tylko przypomnieniem o tym, co utracone. Jakby nawet wiatr próbował nam coś powiedzieć.

Następne wpisy były na kolejnym zwoju.

Wpis Szósty

Odnalazłem pieczęcie w opuszczonym klasztorze. Nie pamiętam, żeby tam były. Niegdyś klasztor był symbolem Kruków [Wron - Azuma nie był pewien, o które ptaki chodziło), ale teraz jest opuszczony i dziwny. Nie będę tam wracał. Mam złe przeczucia.

Wpis Siódmy

Dziś noc jest niesamowicie ciemna, jakby nawet gwiazdy zdecydowały się opuścić to miejsce. Czy jesteśmy naprawdę sami w tej pustce? Ciemność wydaje się być gęstsza, jakby chciała nas pochłonąć i zniknąć razem z naszymi wspomnieniami. Czy ciemność jest ostatecznym świadkiem naszej historii?

Wpis Ósmy

W nocy słyszałem szelest w liściach. To na pewno tylko zwierzę, ale przez moment wydawało mi się, że to kroki. Ktoś czy coś przechadzało się tam, gdzie kiedyś była ścieżka do klasztoru. To przypomnienie o tym, że natura zawsze będzie tu, nawet jeśli my znikniemy.

Wpis 9

Zastanawiam się, co by się stało, gdyby wrócili. Czy mogą wrócić? Może jest za późno i zostaliśmy pozostawieni sami sobie. Opuścili nas. Czy ich odsunięcie to również była nasza decyzja, czy tylko konsekwencja rzeczy, których nie możemy zrozumieć? Czy możemy się nauczyć słuchać ich ciszy?

Wpis 10

Dziś ostatni dzień. Nie ma już nikogo w wiosce, wszyscy odeszli. Zostawiam te wpisy jako świadectwo tego, co kiedyś było. Może kiedyś ktoś je znajdzie i zrozumie. Może kiedyś oni wrócą i przywrócą to, co utracone. Ale teraz, jest tylko cisza. Cisza i pustka. Czy to już koniec, czy tylko początek czegoś innego?

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Zwoje były stare i zniszczone. Poważnie nadgryzione zębem czasu, nie wszystkie nadawały się do odczytania – jedynie stan nielicznych pozwalał na poważniejsze pochylenie się nad treścią. A gdy Uchiha to uczynił, tylko dwoje z nich odkryły przed nim swoją tajemnicę, choć i to nie było proste.

– Inoachi-san, rzuć na to okiem. Wygląda to na pamiętnik. Ich twórca nie powinien się obrazić. I to z dwóch powodów. Pierwszy był banalny – właściciel tych zapisków prawdopodobnie od dawna już nie żył. Wywnioskować to można było po stanie zwojów, a właściwie ich rozkładzie. Drugi powód był również prosty do zrozumienia. W zakończeniu autor pamiętników wspomniał o potomnych, którzy być może dotrą do tych zapisków. A tak się właśnie stało. – Nie wiele z nich wynika, ale w każdym razie, chyba z własnej woli opuścili to miejsce.

Po przygotowaniu opału, a także posileniu się, nie mieli większych zmartwień. Suche miejsce do spania, mniej więcej zabezpieczone od wiatru pozwalało w miarę spokojnie przeczekać do rana.

– Jak uważasz, chyba nie musimy wystawiać warty dzisiejszej nocy? Nie wygląda na to by coś nam tu groziło. Nie dostrzegłem żadnych śladów czyjejś obecności. – zauważył, w międzyczasie przygotowując sobie prowizoryczne posłanie. – Z rana wyruszamy dalej? Tutaj chyba nie mamy czego więcej szukać. Przynajmniej nie teraz. Mamy ważniejsze zadanie - dodał, spodziewając się że i Yamanaka uważa podobnie. W końcu mu bardziej pewnie zależało na odnalezieniu ich Shirei-kan.

[Uchiha Hiromi]

~ 11/... ~

~ Azuma ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwania w Karmazynowych Szczytach ~

Inoachi, który nadal studiował kufer i pieczęć na nim. Następnie sam wziął od niego zwoje i zaczął czytać to, co na nich było. Nie było tego dużo, dlatego udało mu się przeczytać większość dość szybko. Porównał też zapisku ze znakami na kufrze.

- Podobne. Wydaje się taki sam styl pisma i kilka znaków wydaje się mniej więcej z tego samego czasu - spojrzał na Azumę. - To bardzo wartościowe znalezisko, nawet jeżeli za dużo nam nie mówi. Trzeba będzie tutaj przysłać ludzi, którzy lepiej znają się na historii i kulturze. Może znaleźliśmy jakiś ciekawy fragment historii Karmazynowych Szczytów. I przyznaję, korci mnie myszkowanie tutaj.

Kiedy Azuma powiedział Inoachiemu, żeby nie wystawiali straży, Inoachi przyznał Azumie racje.

- Nie wygląda na to, że ktokolwiek inny był tutaj od lat, a zwierzęta powinny bać się ognia. Nie ma raczej potrzeby wystawiania straży. Chyba jedyny plus zejścia do tej wioski. Dodatkowo… wolałbym, żebyś był wypoczęty, żebyś jednak kostki nie skręcił. Nie mam doświadczenia w technikach medycznych.

Kiedy w końcu poszli spać, noc była bardzo spokojna. Jeszcze trochę przed snem Azuma miał czas, żeby pomyslec, tak samo. Widział, że Inoachiemu zależy na odnalezieniu Shirei-kan, ale też wyraźnie był zainteresowany tym, gdzie się znaleźli. Dla Azumy pewnie nie miało to aż takiego znaczenia - w końcu nie pochodził z tych okolic.

Nocy była spokojna. Okalająca wioskę cisza była przerywana wyłącznie dźwiękami natury - dźwiękiem latających owadów, jakiś małych zwierząt i wiatru, który czasami targał okolicznymi drzewami. Kiedy wsłuchał się w ciszę, słyszał jeszcze oddalony szmer górskiego potoku, trochę zagłuszany przez delikatne pochrapywanie Inoachiego.

Azuma spał dobrze. Trening shinobi miał to do siebie, że przyzwyczajał do zasypiania zawsze i wszędzie, bez poczucia: "jestem w nowym miejscu, muszę być czujny". Prawdopodobnie nie byłoby nic do zanotowania o tej nocy, gdyby nie to, że, kiedy obudził się w środku nocy z powodu wezwania przez naturę, po załatwieniu wszystkiego, co trzeba, wydawało mu się, że coś widział w oddali, w górach. Bardzo daleko. Sylwetka na szczycie góry. Postać. Przez ułamek sekundy wydawało mu się, że sylwetka tak jakby rośnie, a następnie rozpościera… skrzydła?

W mgnieniu oka zniknęła, nie było jej. Było to też bardzo daleko. Może mu się przyśniło. Może wpłynęły na niego zapiski. Ale przez chwilę poczuł, że nie był tam sam. I to nie było niepokojące uczucie.

Poranek przywitał ich lekkim chłodem oraz mgłą opadającą na wioskę. Było bardzo rześko i przyjemnie. Inoachi przespał całą noc, mówiąc, że na wyprawach w góry śpi się najlepiej, z dala od dymu ognisk domowych, który zawsze unosił się w powietrzu. Azuma musiał stwierdzić, że nie było to aż takim problemem na Wietrznych Równinach, bo wiatr zawsze przeganiał na wszystkie strony cały dym i rzadko się gdzieś osadzał na dłużej.

Przygotowanie się do dalszej podróży nie było trudne ani czasochłonne. Po wyjściu z chaty, Azumę uderzył zapach ziemi i drzew iglastych ich otaczający. Mgła powoli schodziła, ostatnie krwawe promienie słońca rozjaśniały się i niebo przyjmowało normalny, niebieski kolor. Wszystko jeszcze było pokryte lekką wilgocią, która miała zniknąć w przeciągu kilkunastu minut w ciepłym powietrzu.

Miał szasnę na obejście wioski i zwrócenie uwagi na interesujące miejsca. Niewielka świątynka, jak teraz zobaczył, miała bramę tori, która prowadziła na coś, co wyglądało na zaniedbany szlak, który wyżej był zarośnięty, ale prowadził w góry - te, które stromymi zboczami otaczały wioskę. Wiodąc wzrokiem w górę, tak jak mu się wydawało, że ścieżka mogła wieść - gdzieś wysoko w oddali, przy szczytach - część budowli. Pewnie była to kolejna brama tori i prowadziła ona, być może, do klasztoru, o którym pisał mężczyzna od zwojów. Drugim ciekawym miejscem była statua, o której również mężczyzna wspominał. Stała niedaleko świątynki, była z kamienia, nie miała już głowy, a piękna robota rzeźbiarza przez lata została zatarta przez elementy. Była to postać człowieka, mężczyzny prawdopodobnie. Mężczyzny z wielkimi, ptasimi skrzydłami na plecach. Skrzydła, które niegdyś strzegły nas wszystkich.

W międzyczasie Inoachi również obszedł wioskę i był już gotowy do drogi. Azuma widział, jak to miejsce przez niego zostało zaznaczone na mapie. Byli gotowi, żeby iść dalej. Ale równie dobrze mogli zostać tutaj i przeszukać wioskę dokładniej - tracąc czas i ryzykując, że nic by nie znaleźli. Przekonanie Inoachiego, żeby zostać tutaj nie byłoby takie trudne, bo mężczyzna wydawał się bardzo zainteresowany znaleziskiem. Pewnie byłby w stanie zracjonalizować zostanie tutaj dłużej.

Postacie:
Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Yamanaka w przeciwieństwie do swojego towarzysza, był żywo zainteresowany poczynionym znaleziskiem. Dotyczyło to w końcu tajemniczej wioski z legend, w której dwójka bohaterów właśnie się znajdowała. Azuma nie wsiąkł jeszcze wystarczająco w tutejsze zwyczaje, ani nie zaznajomił się z kulturą, aby docenić wartość znaleziska, z grzeczności jednak przytaknął Inoachiemu, gdy ten wspomniał o konieczności przesłania tu specjalistów. Uchiha im dłużej przebywał w jego towarzystwie, tym mocniejszego nabierał przekonania, że nie jest to typowy przedstawiciel zawodu ninja.

– Ani ja - przyznał z zadowoleniem odnotowując, że bardziej doświadczony ninja przyznał mu rację. Niebawem oboje byli gotowi do snu, gdy tylko uporali się z przygotowaniem prowizorycznego posłania. Tak właściwie, po chwili to też uczynili. Okolica, pomimo tajemniczej przeszłości, była spokojna, a poza dźwiękami natury, nic ich nie niepokoiło.

Nad ranem nad opuszczoną osadą rozpostarła się mgła, a wraz z nią obudził ich chłód. Posilili się, a następnie zebrali do ruszenia dalej. Obchodząc zabudowę, mogli obejrzeć wioskę w całej okazałości. Ich uwagę naturalnie zwróciła świątynia - była wspomniana w zapiskach na zwojach. Ale nie tylko. Azuma przystanął wpatrując się w szczyt świątyni - w miejsce w którym jak mu się w nocy wydawało, kogoś dostrzegł. Inoachi w pewnym momencie zwrócił na to uwagę.

– To nic takiego, mylne wrażenie albo przewidzenia. Ten posąg…choć bez głowy, interesujący, prawda? Te skrzydła…

Chwilę patrzył na kamiennego anioła, obdartego zrębem czasu. Kamienna rzeźba przecież nie mogła ożyć. Czy to mógł być zwykły majak? Ale w takim wypadku…

– Inoachi-san… sam już nie wiem co widziałem. Wczoraj w nocy zobaczyłem coś na dachu świątyni… chyba człowieka ze skrzydłami… jak na rzeźbie. Nie mogłem sobie czegoś takiego wyobrazić, nie widząc wcześniej czegoś takiego, prawda? - spytał bo już sam nie wiedział co o tym myśleć. Zabobony były mu obce, tak jak i wiara w nadprzyrodzone zjawiska. Chakra jednak potrafiła wiele, również rzeczy niewyjaśnialne.

– Dobra, chyba przesadziłem, hah… Wiem jak to brzmi, chodźmy stąd, człowiek chyba pomału tu wariuje.

Gdy pozwolił swoim słowom wybrzmieć, zrozumiał jak to zabrzmiało - jak zwariowany bełkot. Być może podobna rzeźbę widział gdzieś indziej i ta noc i ten majak, to były zwyczajne pokosoie tego.