Shinobi War PBF Naruto

Skala zniszczeń był ogromna i wciąż się powiększała a to za sprawą poczynań ludzi – zarówno tych pozbawionych własnej woli jak i tych, którzy czynili to z własnego upodobania. Wśród tych drugich byli Ci, którzy odpowiadali za rozpoczęcie tej całej masakry, ale i tacy, którzy wykorzystali sytuację aby się wzbogaci. Kenshi jak dotychczas, nie miał okazji spotkać kogokolwiek poza opętanymi, pozbawionymi własnej woli wojownikami Shiro Ryu. Może w tym tkwiło jego dotychczasowe szczęście, a także skuteczność. Z przeciwnikami, którzy potrafią myśleć, nie byłoby już tak prosto, prawda?
Czarnowłosy skupiony całkowicie na przeciwnikach znajdujących się przed nim, dopiero po chwili zarejestrował, że krzyki zza pleców, odnoszą się do niego. Nie spowodowało to jednak że zaniechał swojego planu – będąc w bięgu, przeskakując po dachach jeszcze niepłonących budynków, w pewnym momencie, obrócił się w powietrzu, wyhamowując impet szybkości, przykucnąwszy na dachu budynku. Błotniste bestie, pognały dalej w kierunku skupisk wrogich Shiro Ryu – Kenshi w dalszym ciągu zamierzał je wysadzić po zbliżeniu się do przeciwników. Czarnowłosy liczył, że zdąży zanim Kazuo zostanie stłamszony siłami przeciwnika.
Okrzyk jaki został posłany w jego kierunku, pochodził od jednego z dwóch, potężnie zbudowanych mężczyzn, którzy najwyraźniej ruszyli w pogoń za czarnowłosym. Kenshiemu wystarczyła tylko chwila, aby zrozumieć, że umiejętnościami magnetycznymi, nic przeciwko im nie zrobi, bo odziani byli w skórzane zbroje. – Strażnicy miejscy? Ich zachowanie, w szczególności ostatnie wypowiedziane słowa, wskazywały na to, że dobro niewinnych ludzi, leżało im na sercu. Kenshi wyciągnął przed siebie kataną, w chwili w której jeden z mężczyzn chwycił kolejnego, a następnie posłał go niezwykle silnym zamachem w stronę Majiego. Kenshi odskoczył do tyłu, bardziej na bok (schodząc z toru lotu pocisku jednego z mężczyzn), uważnie na sekundę spoglądając zza siebie, aby przypadkiem nie wylądować między budynkami. Zamierzał krzyknąć do nieznajomych, wyraźnie przejawiających w stosunku do Kenshiego mylne wrażenie, gdy ponownie ktoś mu wszedł w zdanie. Tym jednak razem ktoś znajomy.
Czarnowłosy zwrócił szybko spojrzenie na mury miasta, prowadzące od baszty w której pozostawił dziewczynę i dość szybko zauważył postać zbiegającą po murach, kierującą się właśnie w ich stronę. Była to Inoshi, która wyraźnie nawoływała w kierunku mężczyzn, że Kenshi nie stanowi zagrożenia. – Pociągnięcie temat? Na wszelki wypadek, gdyby to nie zadziałało, czarnowłosy przyjął postawę bojową, rozpoczynając szybkie wywijanie młynku własną kataną, która błyskawicznie znalazła się w jego łapie. – Radzę Wam jej posłuchać… To nie ja jestem Waszym przeciwnikiem, tylko tamci… Kukiełki w rękach Suzumury Hanjiego… Człowieka który wymordował Radę Dwudziestu i Zgromadzenie Możnowładców…
Czy te słowa mogły coś zdziałać? Kenshi nie był pewien, dlatego też na wszelki wypadek przyjął postawę defensywą gotowy do odparcia ataku. Nie zamierzał jednak pierwszy przepuścić ataku, dając tym samym im do zrozumienia, że warto zastanowić się nad słowami które padły z ich strony. Nie oznaczało to też zaprzestania działań związanych z błotnymi bestiami - gdy te dotarły do obu skupisk przeciwników, Kenshi aktywuje pieczęć wywołującą eksplozję notek.

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Katana przypasana z tyłu na wysokości pasa
• Szkarłatny płaszcz Shiro Ryu
• Biała zbroja Shiro Ryu
• Rękawiczki na dłoniach

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Bandaż przesiąknięty krwi barwiący już jej ubranie. Zdawało się jej że z każdą chwilą jest w coraz to gorszej sytuacji. Najpierw do niej strzelają, potem wpada w pułapki, potem ją dźgają, potem krwawi. No dobrze że przynajmniej obeszło się bez jatki z tym silnym kolesiem. Cudem jej kompan dotargał ją do ciała bezgłowego faceta. Przeszukali go i nic. To było przerażające. Taki kozak, a miał tylko gówniany wisiorek który może wnieść więcej problemów niż zysków gdyby próbować go sprzedać i zero jakiś medykamentów. Co to ma być? Kpina nie żołnierz. Przynajmniej miał jakąś kasę. Właściwie można spróbować wziąć też torby, zawsze się przydadzą, ale czy był czas na takie pierdoły? Po za tym kurcze, szacunek do zwłok może? Ktoś umarł śmiercią wojownika, a ty chcesz go okradać? Znaczy czym innym jest wzięcie pieniędzy i broni do walki co oczywiste. Jakoś trzeba żyć co nie? Ale takie totalne szabrowanie było poniżej godności. Jak już to można zabrać medalion i ciało i oddać je rodzinie. Albo zrobić to z samym medalionem. Ale to za to jest proszeniem się o kłopoty. Westchnęła widząc że tutaj nie ma dla niej nadziei. Muszą zmierzać dalej, do członków ich drużyny. Tam będzie bezpieczniej. A może i pomoc medyczna. Na razie jej zadaniem było bycie sensorem i takie przekazywanie informacji żeby nie wpadać na wrogów i móc ich omijać. I naglę wyczuła potężną energię. Ale znaną, więc była spokojna. Gorzej że gdy go zobaczyła z jej gardła wydobył się cichy dziecinny pisk rozpaczy przemieszanej z przerażeniem. Twarz wygięła się w grymasie. Kurwa mać, czy w tym pierdolonym mieście każdy jest albo martwy, albo ranny, albo jest wrogiem? Domyślam się że nie masz zdolności medycznych, albo medykamentów? Wiadomo głupie pytanie, w sumie wtedy sam by sobie pomógł. Kątem oka dostrzegła, otwory gębowe na ręce trupa. Uznała że jednak nie chce na nie patrzeć. Co to za dziwoląg?! A olać, to martwy, to jest spora szansa że się nie ożywi i nie pójdzie siać terroru. Jeśli pan Senju poprosi o wyjaśnienia, to mu udzieli bez owijania w bawełnę. Jest również gotowa za nim podążyć jeśli taka będzie decyzja. Miał już tego dosyć. Była jak worek kartofli. Wleczono ją przed siebie, a ona umierała. Różnica czy podążą sami, czy z nim. Właściwie gość jako lider możliwe że nie był jakimś odszczepieńcem kompletnym i potrafił troszkę wojować, albo raczej co bardziej potrzebne, posiada zmysł wychodzenia z tarapatów. Miecz na jej plecach dodawał otuchy. Czy jednak była na tyle sprawna żeby go dobyć i nim wojowować? Wydawało by się że raczej nie. Pozostało jej tylko raportowanie na bieżąco kto jest blisko i jako tako pozycję, żeby mogli wymijać wrogów.

Przedmioty widoczne: Dwie torby przy pasie.
No-dachi na plecach.
Fuma shuriken rozłożony zawieszony na plecach na sznurku.
Na każdej ręce obszar od nadgarstka do łokcia jest obwinięty metrem bandaża.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
-No-dachi jest ze stali katańskiej
-W prawej ręce spod bandaża wystaje krzesiwo, a w lewej krzemień. Są mocno osadzone, tak by nie wypadły podczas potarcia nimi o siebie.
W torbach (280/30+10+5+50+5+0.5+2+2+2=106.5)
5 kunai(30), 5 shurikenów(10), 20 senbon(5), 10 kwadratowych shurikenów(50), 20 mabishi (5), 1 notka świetlna(0,5), 1 bombka świetlna(2), 1 bombka dymna(2)

KEKKEI GENKAI:
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI: Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Sensorka
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50 (150PH)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 110 (410 PH)
  SZYBKOŚĆ 150 (650 PH)
  PERCEPCJA 101 (354 PH)
  PSYCHIKA 1 (3PH)
  KONSEKWENCJA1 (3PH)

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH:411
KONTROLA CHAKRY C(120PH)
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 111%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D) (50PH)
  • Chanbara S
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON B (300PH)
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE

JUTSU:
Ninjutsu:
-[E]Bunshin no Jutsu
-[E]Henge no Jutsu
-[E]Kai
-[E]Kawarimi no Jutsu
-[E]Kinobori no Waza
-[E]Suimen Hokō no Waza
-[E]Nawanuke no Jutsu
Katon
-[D]Katon: Hōsenka no Jutsu
-[C]Kaengiri
-[C]Katon: Kaen Senpū
-[C]Katon: Gōkakyū no Jutsu
-[C]Katon: Kasumi Enbu no Jutsu
-[C]Katon: Endan
-[.B] Katon: Hōsenka Tsumabeni (http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=78675#p78675)
-[.B] Katon: Benijigumo (http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=78676#p78676)
Chadabra:
-[D]Fūma Ninken
-[C]Mikazukigiri
-[C]Omotegiri
-[A] Hiken: Tsukikage (http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=70175#p70175)

Czakra 88%

Jak się okazało elitarny shinobi zajął się wrogimi żołnierzami co nieco ułatwiało sytuację i w pewnym stopniu podnosiło na duchu. Cóż dzięki temu, że byli zajęci sobą brunet mógł w spokoju podejść do ciała, a dodatkowo zmniejszana była liczba Shiro Ryu, którzy wywołali rozróby w okolicy. W pewnym sensie to było jak ustrzelenie dwóch ptaków jednym kamieniem. Podszedł do truchła z pewnymi nadziejami, w końcu ktoś na takim poziomie powinien mieć coś przydatnego. Pusta torba, torba z białą... gliną? Ręka z ustami?! Może to cecha klanu, ale to trochę... - Przemknęło chłopakowi przez myśl gdy przeszukiwał trupa. Niestety naprawdę przydatnych przedmiotów nie był w stanie pozyskać. Doprawdy czy w dzisiejszych czasach nikt nie nosi przy sobie nawet najprostszych medykamentów? - Westchnął w duchu. Zgarnął monety i wisiorek oraz postanowił z Megumi na plecach się ulotnić stąd i wrócić za mury. Nie powinno okrada się zmarłych? Cóż może i tak, lecz kasa bardziej chłopakowi była potrzebna, a wisiorka mógł użyć jako argumentu, że widział całą sytuacje. Zapewne klan tego mężczyzny chciałby wiedzieć co się z nim stało. Problem w tym, że Kei musiałby odkryć co to w ogóle za dziwaczny klan. Po wróceniu za mur dzięki wskazówce od Megumi oraz spostrzeżeniu kierowanego tłumu podszedł do Senju Kazuo. Początkowo miał jakieś oczekiwania wobec tej osoby, lecz dostrzegając jego stan szybko je porzucił. W sumie jego myśli były zbliżone do tego co wyrwało się dziewczynie, a zwłaszcza tej pierwszej części.
- Panie Senju Kazuo, co się u Pana stało?! Ech, gdyby tu był chociaż gdzieś sklep zielarski, to może znalazło by się coś na te rany. - Odparł wzdychając pod koniec.
Cóż pomijając to, że śmierć tych dwóch osób mogłaby postawić go w dość niebezpiecznej sytuacji, to raczej nie chciałby się tak wysilać przy targaniu kogoś, kogo przeznaczeniem było zginąć w tym przeklętym wydarzeniu. Tak czy siak liczył na jakieś nowe wytyczne od Senju,najlepiej takie, dzięki którym mógłby znaleźć kogoś lub coś co wyleczy rany tej dwójki. Pytanie tylko czy mógł liczyć na coś tak wygodnego.
Podczas wszystkich działań Kei pozostawał czujny oraz zważał na swoje otoczenie.

Wynurzył się na powierzchnię jawy, niczym Kappa wychodzący z odmętów morskich. Lecz to nie on był demonem tego świata. To jego otaczali mordercy. Z jednej strony Shikarui, z drugiej Wojna.
- Oh, żyję... - rzekł z... lekkim rozczarowaniem. Zupełnie jakby wcale nie zależało mu na tym tak zwanym przetrwaniu. Aka jednak, w przeciwieństwie do Shikaruia, miał nieco inne podejście do tego typu spraw. Przetrwanie za wszelką cenę, wyrzeczenie się wszystkiego co ważne, co święte, nie było dla niego w najmniejszym stopniu dopuszczalne. Uchiha, jak to Uchiha, był porywczy i z reguły nie myślał o konsekwencjach. Przestrzegał pewnego niepisanego kodeksu postępowania, jasno określającego co mu wolno, a czego nie.
Spojrzał na Shikaruia z żalem w oczach.
Sprzymierzenie się z wrogiem w celu zachowania życia... z całą pewnością nie było rzeczą, na którą Aka by się zgodził.
- He, he, khe... - zaśmiał się pod nosem, spoglądając na czarnowłosego towarzysza. W jego głosie był żal połączony ze smutkiem. Miał żal do Sanady, że zatrzymał ten pieprzony miecz. Może wtedy by się udało, a tak to skończyli, gdzie skończyli. W jakimś stęchłym, pozbawionym światła, pomieszczeniu. Tylko nieliczne promienie słońca dawały jakąkolwiek wiedzę na temat tego, gdzie się znajdywali. Była to siedziba Shiro Ryu. Zdrajców, kanalii, bestii i największych zwyrodnialców współczesnego świata. Grupa bandytów, mordujących cywili. A ten cholerny Shikarui próbował zgrywać miłego, dobrego koleżkę. - Warto było? - rzucił wzrokiem na Sanadę, wiszącego nieopodal. Dopiero po chwili Aka poczuł, że tak naprawdę nie może się ruszyć, a jego nogi nie dotykają podłoża. Był lekko zamroczony, jego myśli były chaotyczne i niepewne, jednak nie trzeba było geniusza żeby wiedzieć, że znaleźli się w miejscu, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę.
- Nie, nie... - mruknął pod nosem i szarpnął ręką, łańcuchami szeleszcząc tak głośno, że nawet martwego by obudził. - Bogowie, nie mogliście mnie po prostu zabić? - zacisnął zęby, spoglądając w górę, jakby oczekując odpowiedzi od Amateratsu. Poczuł, jak jego ciało zaczyna drżeć, a każdy kolejny oddech staje się coraz cięższy. Wiedział co się dzieje. Tu nie chodziło o strach, nie chodziło o przerażenie spowodowane ciemnością, czy znalezieniu się najwyraźniej w jakimś budynku należącym do Zakonu. Chodziło o to, że nie mógł się poruszyć w nawet najmniejszym stopniu. Taka pozycja, powieszenie nad ziemią i uniemożliwienie swobodnego poruszaniai się sprawiały, że organizm miał problem z swobodną kontrolą oddechu. Uniesienie klatki piersiowej było męczące, po pewnym czasie stawało się wręcz... torturą. Torturą, której Aka tak bardzo się bał. Ukrzyżowani ludzie nie umierali z powodu ran, głodu czy pragnienia. Oni najzwyczajniej w świecie po kilku dniach mordęgi, zaczynali bitwę o każdy kolejny oddech. Walkę, którą w końcu musieli poddać, nie mogąc w żaden sposób przeciwstawić się okropnym prawom matki natury.
W oddali ujrzał Wojnę w swym całym majestacie. Brudną, czającą się w kącie, atakującą z nienacka.
- Cześć?! - wrzasnął, wierzgając się dziko, jak zwierzę schwytane w sieci. Jak gdyby miał jakiekolwiek szanse rozerwać siłą mięśni metal. - Ty szmato! Nie jestem niczyją zabawką, słyszysz, kurwa, niczyją! - wrzasnął, szarpiąc się całym ciałem, kłapiąc zębami, zupełnie jak drapieżnik uwięziony w klatce, bezskutecznie próbujący zaatakować przedrzeźniającą go dziewczynkę. - Ty w dupę jebana, skurwiała dziwko, lubisz na ostro? Bawi cię to?! Lubisz takie klimaty, ty perwersyjna ździro?! - ona mówiła swoje, on swoje, bezczelnie wtrącając się jej w zdanie. Gówno go obchodziło, co miał do powiedzenia ktoś taki jak on. - Taka cwana jesteś?! Skakać do młodszych, słabszych?! - każdy zgrywał odważnego, gdy miał przewagę nad wrogiem. Mogła sobie pozwolić na takie zachowanie, na prowadzenie nierobiących na nikim wrażenia monologów. Rozdawała karty, wiedziała na jakie zagrywki może sobie pozwolić. Tylko tak naprawdę... co kobieta miała tak właściwie zamiar zrobić? Zgwałcić raczej ich nie chciała. Przy jej prędkości, gdyby zaczęła kręcić się w kołko to sama by siebie zadowoliła. Po co te wszystkie kajdany? Mogła im po prostu połamać ręce. Albo od razu zabić. Ale nieee. Ona stała przed nimi, próbując jakoś usprawiedliwić swoje zachowanie, a Uchiha dalej ciągnął swoje, zupełnie nie zwracając na to uwagi.
Jeżeli kobieta oczekiwała wiązanki, to szybciej było jej iść do kwiaciarni, a nie targać dwójkę chłopaczków przez pół miasta.
- Poczekaj tylko, aż się wydostanę. A ci jebnę... - ot, cały Aka. Wulgarny, wściekły, lekkomyślny. Jego nienawiść do kobiety przekroczyła chyba nawet jego wyobrażenia. Nikim tak nie gardził, jak nią. Nawet klan Senjuu, morderców jego ojca, traktował z większą sympatią. Ale nie można było się temu dziwić. Wojna pozbawiła go niemal wszystkiego. Upokorzyła go na całej linii. Zawiódł na misji, zawiódł podczas ataku, zawiódł podczas ucieczki. Stracił zaufanie, nie wypełniwszy zadania. Stracił szacunek, gdy nie potrafił zabić człowieka. A teraz stracił jeszcze godność, gdy pozwolił, żeby to KOBIETA znęcała się nad nim. Została tylko ta jedna, jedyna, maleńka rzecz.
Ogień.
Dziki, nieprzewidywalny, wściekły. Tego jedynego nie mogła mu zabrać. Mogła połamać mu ręce, mogła połamać mu kręgosłup, ale nie mogła złamać jego charakteru. Za wysokie progi na jej nogi. Jeżeli liczyła, że swoją siłą zrobi na nim wrażenie, to trochę się przeliczyła. Jeżeli chodziło o Akiego, to dla niego szacunek zdobywało się czynami, a nie strachem. Wypchaj się więc, Wojno, idź do diabła! Tam twoje miejsce!
Nie potrafił, albo nie chciał przewidzieć, że może oberwać za swoje szczeniackie zachowanie. A oberwał - i to całkiem mocno. Prosto w brzuch. Szarpał się, jakby to mogło cokolwiek zmienić. Nie miał szans na unik. Uderzenie było silne. Kurewsko silne. Niemal poczuł jak kawał mięcha ociera się o jego kręgosłup. Chciał czy nie chciał, splunął w jej kierunku. Trudno było powiedzieć, czy to przez to, że cios zadała w połowie potoku jego wyzwisk, czy też może chciał nacharać jej w tą zdradziecką mordę.
- Suka... - wymamrotał ostatkiem sił. Bo z Akasiem było momentami jak z babą - jak nie pierdolniesz, to się nie zamknie. A Wojna? Cóż... wybitnie jej nie lubił. Jednak co by nie mówić o tej pannicy, to jej metody były co najmniej... skuteczne. Uchiha utkał mordę, desperacko koncentrując się na tym, żeby złapać oddech. Sprytne zagranie, koleżanko. Na ten moment Aka się uspokoił. Ale czy to pomoże na dłużej? Cóż. Najwyżej jebnie mu znowu.
Spuścił głowę, opierając ją o klatkę piersiową. Tak było łatwiej, nie odczuwał takiego zmęczenia. Łypnął spojrzeniem w kierunku Sanady. Oboje byli w tak samo żałosnej sytuacji, tylko, że to Aka obrywał. Za swoje zachowanie, za swoją arogancję. Był zbyt pyszny, by narzekać na swój los na głos. W sercu jednak niósł ogromny żal. Żal o to, że Shikarui mu nie pomógł. Czy słusznie? Zapewne nie. Przecież niczego sobie nie obiecywali. Nikt nikomu nie składał przysięgi, nie mówił, że będzie go bronił. Nie mieli wobec siebie żadnych zobowiązań. Ot, dwoje koleżków, których los ze swym dziwacznym poczuciem humoru postanowił skierować na jedną drogę. I może wszystko skończyłoby się dobrze, gdyby nie jeden szczegół.
Jeźdźcy mieli karetę, a oni nie tworzyli nawet pary.
Jeżeli Aka powinien mieć do kogoś żal, to tylko do siebie. Wiedział o tym. Za to, że w ogóle opuścił rodzinne krainy. Co z tego zyskał? Zawiódł na całej linii. Zawiódł ród, zawiódł rodziców, zawiódł Kazuo, zawiódł cywili, ale przede wszystkim zawiódł siebie.
Ale najwyraźniej tak musiało być. Próbował oszukać los i spotkała go kara. Próbował być bohaterem i skończył tutaj - w zapomnianej przez bogów Siedzibie Zła. Próbował uratować Serce Świata przed zarazą, a skończył w miejscu, gdzie to wszystko się zaczęło. Bezbronny, pobity, skuty i porzucony. Oh, ironio.
Chciał uratować kogokolwiek, a nie potrafił nawet siebie. Co gorsza, teraz to nawet i Shikarui nie mógł mu pomóc. Uchiha był zdany na łaskę osoby, którą obrażał średnio co trzecie słowo. Ona trzymała jego życie w garści. Mogła je zgnieść, podeptać i napluć na to, co zostało. Ale patrząc na te wszystkie świece, kajdany, znaki smoków... Zwykła, szybka śmierć wydawała się aż nad wyraz łaskawa. Nie wiedział, co Wojna dla nich szykowała. I chyba nie chciał wiedzieć.
I zaczęło się. Znowu to samo. Znowu ta sama gadka, ta sama śpiewka, ta sama, zbędna kurtuazja.
- Suzumura Hanji, kupiec korzenny. - odpowiedział z kamienną miną, a następnie parsknął pod nosem, śmiejąc się z własnego żartu. Jak na kogoś przykutego łańcuchami do ściany miał wyjątkowo wesoły humorek. Gdyby tylko mógł dorwać tego cholernego zdrajcę... - Aka Uchiha. AKA UCHIHA. - zaakcentował, tak żeby wyraźnie zrozumiała. Nie chciał powtarzać się trzeci raz. Zabawne, że ktoś, kto mówił o chamstwie i niewychowaniu, drugi raz popełniał ten sam błąd i żądał przedstawiania się. W domu jej nie nauczyli, że jeżeli zaczynasz konwersację, to Ty przedstawiasz się pierwszy? - Rzeczywiście, przyjemna atmosfera. Zawsze marzyłem o tym, żeby bito mnie podczas rozmowy o moich planach życiowych. Całkiem tu romantycznie, może zapalisz świeczki? - przewrócił oczami z wyraźną ironią w głosie. - Cóż. To chyba już bez znaczenia. - westchnął, spoglądając błękitnymi oczami najpierw na kobietę, a potem na Shikaruia. - Przybyłem tu z misją. Miałem dowiedzieć się, co planuje Rada Dwudziestu. - pokiwał głową z beznadzieją wymalowaną na twarzy. - Nawet nie musiałem się specjalnie wysilać. Sami, publicznie ogłosili, co mają zamiar zrobić. Wojna z cesarstwem, hah. Nie minęły dwie minuty i z Rady Dwudziestu, zrobiła się Rada Zeru. Cesarz Natsume pewnie się ucieszy, że wygrał wojnę szybciej, niż się rozpoczęła. - gdyby mógł, to zapewne wzruszyłby ramionami. - Taa... ciekawe jak podejdą do tego klany. Patrząc na elokwencję i odpowiedzialność liderów, to zapewne zaczną mordować się między sobą. Miło, że nie będę musiał tego oglądać. - pokiwał głową, a w jego głosie było słychać lekki smutek. - Nie wiem po co uganiasz się za dwoma słabiakami. Po mieście latają Sentoki i Kogō, a Ty się bawisz w porywanie dwóch dziaciaków... Ile będziemy czekać, aż nas zabijesz? - nie rozumiał jej podejścia do sprawy. Podejrzewał jedynie, że kobieta ma zamiar z nich zrobić swoje zabaweczki do tortur. Miała zamiar zacząć od wyrywania paznokci, czy może miała w planach coś bardziej ambitnego? - A Ty? Co robisz w Kami no Hikage? Tylko błagam, nie mów, że wyzwalasz lud. - odpowiedział jej szczerze, więc miał nadzieję, że nie będzie robiła z nich idiotów.
Nadzieja w Kami no Hikage. Dobre. naprawdę dobre.

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemny płaszcz podróżny
• Plecak
• Katana

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• Torba a w niej:
  • 5x Shuriken
  • 5x Kunai
  • Sztylet

ZDOLNOŚCI ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 41
  WYTRZYMAŁOŚĆ 41
  SZYBKOŚĆ 45
  PERCEPCJA 75/45
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 172
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 53%/104%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPO:

• NINJUTSU C
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
  • --- Chanbara
  • ---
  • ---
  IRYoJUTSU
  FuINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON B
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE D
  JUTSU:
  Ninjutsu:
  • [ E ] Bunshin no Jutsu
  • [ E ] Henge no Jutsu
  • [ E ] Kai
  • [ E ] Kinobori no Waza
  • [ E ] Suimen Hoko no Waza
  • [ C ] Hari Jizo
  • [ C ] Hari Jigoku
  • [ C ] Kawara Shuriken
  Katon:
  • [ C ] Katon: Kaen Senpu
  • [ C ] Katon: Gokakyu no Jutsu
  • [ C ] Katon: Kasumi Enbu no Jutsu
  • [ B ] Katon: Hibashiri
  • [ B ] Katon: Benijigumo

[/list]

Czas na nikogo nie czekał. Mimo to jak łatwo było wyciągnąć ręce i przestawić wskazówki zegara? Cofnąć je. Przesunąć. W przód, to w przód tylko chciał lecieć czas. Jednak oszukać można każdego. Każde dziecko może się bawić tarczą, przestawiać literki i udawać, że czas mu dany należy tylko i wyłącznie do niego. Do nas. Nie należał. Ofiarowany w dłonie Wojny, jak śliczny pakunek, cieszył jedynie oczy złudzeniami tego, że można tutaj było podjąć jakąkolwiek bitwę. Przegrałeś walkę? Przegrałeś całą wojnę! Zawsze było to ostatnie starcie, które miało zadecydować, która ze stron ma przewagę. Która zwycięży. Ta walka była z góry przesądzona - dlatego nie warto było jej podejmować z nadziejami na zwycięstwo. Dlatego trzeba było podjąć ją z myślą, by zminimalizować koszty. Tyk, tyk, tyk... Wskazówka ciągle przesuwała się do przodu, nawet kiedy wyciągałeś z niej baterie. Upierdliwe gówno... Odmierzała czas - tylko do czego? Nakazywała czekać - tylko na co? W czerni nie było miejsca na zastanawianie się, czy jeszcze się obudzisz. Byłeś po prostu czernią i każdego gówno obchodziłeś tutaj ty, twoje poprzestawiane wskazówki i twoje prywatne tete-a-tete z samą Mort. Ludzie za bardzo zajęci byli wsłuchiwaniem się... w co? W mijający czas? We własne myśli? Podszepty własnych demonów, które ciągle kusiły "idź niżej, idź niżej..!". Tam jakoby zasnęła obietnica czegoś lepszego. Czegoś, gdzie nie będzie potrzeby zastanawiania się, co trzeba poświęcić, żeby coś uzyskać. Przez moment Shikarui ważył ciężar świata w swoich ramionach, tak jak ważył ciężar Akiego, który pomyślał, że tę bitwę jednak da radę wygrać. Chyba dlatego nie uciekł. I chyba dlatego wyciągnął miecz. Głupi, głupi Książę... Zaufał własnym myślom tak jak zaufał kiedyś wężowi, który obiecał zabrać go na jego planetę. Czy gdyby mu powiedział, z jakim przeciwnikiem mają do czynienia - zmieniłoby to coś? Aka podjąłby inną decyzję i spieprzałby do pozostałej grupy, szukałby Inoshi? Można gdybać, a Shikarui nigdy nie bawił się w zbytnie rozckliwianie. W jego świecie to były błędy. W świecie Akiego to, co tu było błędem, było jedynym prawidłem. Sanada zawsze reagował na komendę waruj, może to dlatego, że był z tego pokolenia, które było skazane na banicje. Problemem więc był brak słów czy brak zrozumienia? Shikarui nie bał się tego, że się spali. Nie bał się podążyć za nim i nie bał odpowiedzieć na komendę, którą wyda. Tylko, ha..! Ufać? Nie, zdrajcom się nie ufa. Bo widzisz, Przyjacielu - Sanada należał do tych, co reagują na "waruj", kiedy było to dla nich wygodne. Tego ostatniego po prostu nikt nie dopowiadał. Takich historii było bez liku. O tych, co skoczyli i już nie wypłynęli. O tych, którzy rzucili się w porwisty nurt i porwały ich fale - lecz morze niemal zawsze zwracało to, co raz odebrało. Nigdy nie zwykło jednak zwracać tego niezmienionego. Musiało boleć, co, mój Mały Książę? Złamane zaufanie i złamana wiara. Ponoć ta potężna broń, której nie dało się wyrwać z twoich dłoni. Która miała być victorią opiewającą twoje własne zwycięstwo. Tu wyrosłem - na pierwszych krokach po zakrwawionych płytach, gdzie kazali klękać i składać modły do bogów o ludzkich twarzach. Całkiem ludzkich sylwetkach. Ty dopiero stawiałeś tutaj swoje pierwsze kroki. Dlatego jeszcze wczoraj - kochany dom i jeszcze bardziej kochająca rodzina, dziś chory, pojebany świat. W tym świecie można by pić wódkę prosto z plastikowego kubeczka. Nikomu nie przeszkadzał rozpuszczający się posmak w ustach. Nikogo nie obchodziło, że umrą kiedyś na raka, skoro i tak byli martwi. Nikogo nie obchodziła ta rozpacz, ta lawa uczuć, która nie była już nawet ogniem. Więc co kogo miałby obchodzić ten kryształ ciężkich myśli? Wychowany na krwi i bezdechu? Cień człowieka i cień samego siebie. Po prostu człowiek - marna egzystencja. Pies na zawołanie i pies na polowanie. Przynajmniej nikt nie mógł mu powiedzieć: miałeś, chamie, złoty róg i czapkę z piór. I gdzie one teraz są, hm..? Gdzie je zgubiłeś, Aka? Czapkę wicher niesie, róg huka po lesie, ostał ci się ino sznur. Ten, kto niczego nie ma, nie ma też rzeczy do stracenia. Nikt tutaj nie rzuci róży na stóg siana. Nie tak miał wyglądać świat. Przykro mi, nie jesteś malarzem, a świat to nie obraz - nie staniesz, kiedy zechcesz, przed jego stelażem. Więc Shikarui miał mu potrzymać płótno? Pomóc dzierżyć pędzel? Przecież nigdy nie powiedział, że jest człowiekiem. Więc co? Aka oczekiwał, że zacznie zachowywać się jak jeden z nich? Życzenia się nie spełniają.
Cisza go zbudziła.
Nie otworzył oczu od razu. Powinien? Tak, zdecydowanie. Wojna i tak zapewne zorientowała się, że prędkość jego oddechu uległa zmianie. Wydawała się zauważać wszystko - i jeszcze więcej. Shikarui wolał przeceniać przeciwnika niż go nie doceniać, zwłaszcza takich jak ona. Wsłuchiwał się w dźwięki wokół, trwając w kompletnym bezruchu, próbując wyczuć, co jest, a czego nie ma. Och, było wiele i jeszcze więcej. Zbyt wiele. Jego powieki otworzyły się i skierował spojrzenie od razu na Wojnę. Dziewczyna, jakby bardzo z siebie zadowolona, czuwała tu nad nimi, zawieszając ich na ziemią, zawieszając nad czasem i przestrzenią. W skroniach czuł tętnienie krwi. Ramiona ciągnęły w górę. Gdyby nie materiał szczelnie owijający nadgarstkiem, zapewne też czułby nieprzyjemne szarpanie skóry przez żelazo. Nie unosił spojrzenia. Nie musiał. Tafla lawendy gładko zalała się czerwienią. I bez tego słyszał wyraźnie szczękanie ogniw. Gdzie jestem? Co tu robię? Co to za miejsca? Te pytania nie pojawiły się w jego głowie. Cisza. Cisza, dopóki nie skierował spojrzenia na Akiego i nie usłyszał jego słów. Czy warto było? Shikarui nie odpowiedział. Jego mimika nie wyrażała niczego. Żalu, gniewu, przerażenia. Zupełnie jakby był znudzony całą tą sytuacją i nic go ona nie obchodziła. Chyba jeszcze nie do końca do niego docierała - przynajmniej tak to wyglądało. I rzeczywiście - serca nie da się oszukać. Tak jak i jego spojrzenie tężało z chwili na chwilę, kiedy przypatrywał się spętanemu Uchiha. To serce uderzało coraz mocniej i mocniej. Boleśnie, jakby chciało zapaść się w dół bebechów i nigdy więcej nie wynurzać do miejsca, które było mu dane, albo jakby zamierzało po prostu przestać bić. To drugie było chyba bliższe prawdzie.
Mówili, że w podziemiach mieszkają demony. Czy to był dom Wojny i czy to ona tutaj żyła? Czarnowłosy rozejrzał się spokojnie po otoczeniu, badając otoczenie wokół siebie. Znaki Shiro ryo. Więc byli w ich komnacie? Szukał przejść, drzwi, choć szanse ucieczki nie istniały. Tylko on sam wiedział, jak zaczęły drżeń mu dłonie. Rzeczywiście - oddech ciążył nieprzyjemnie. I znów - jakby nie obchodziło go to, co mówi Wojna i też to, co robił, czy mówił, Aka. Nie chciał spoglądać teraz na tego chłopaka. Nie chciał patrzeć na jego słabość, na jego żal. Na wyrzuty, do których miał pełne prawo. Śmieszne. Przecież zawsze żywił się ludzkimi słabościami, a teraz sam nie mógł na nie spoglądać. Może nie chciał patrzeć na Akiego, ponieważ sam zaczynał promienieć własną słabością, która plątała jego myśli i zmysły. Każdy dźwięk tego miejsca, każdy szczęk ogniw, każdy zapach, który chłonęły jego nozdrza - nadgarstki paliły go żywym ogniem, chociaż skóra nie miała prawa być jeszcze tak podrażniona. Albo mogła? Nie miał pojęcia, ile czasu byli tutaj spętani, ale sądząc po stanie własnego ciała - chyba niezbyt długo.
Zamknął oczy, kiedy kobieta podeszła do Akiego. Kiedy potok słów zalał to pomieszczenie lawą - lawą, już nawet nie ogniem. Niemal nie słyszał. Nie docierały do niego słowa - wyłapywał tylko ogólny sens całego tego żaru. Wszystko zagłuszało mu uderzenia serca. Tu-dum... prawie jak odgłos tykania uciekających wskazówek zegara. Zamknął powieki, nie chciał spoglądać - a jednak widział wszystko dokładnie. Zdołał nie drgnąć ostatkami woli, kiedy pięść wylądowała na brzuchu Uchihy. I co? Co teraz? Przecież byłeś taki dobry w dopasowywaniu się do sytuacji. Tak dobry w dostrajaniu. Nie tu. Nie teraz. Paraliż nie chciał puścić nawet w przypadku krzywdy drugiej osoby. Shikarui poruszył palcami i ścisnął je mocniej. Ściskał je tak od momentu przebudzenia się. Walka nic nie da. Ucieczka nic nie da. Z przeznaczeniem nie da się walczyć - Shikarui był zawsze o tym przekonany. Chciał wyłamać palce i wyswobodzić swoje ręce. Nawet jeśli miałoby to nic nie dać. Chciał - nie zrobił tego. Nie, kiedy dotarło do niego, że całe jego ręce są unieruchomione, nie pozwalając na ten trick. Żałosne było to, że nie potrafił się odezwać. Aka krzyczał - Shikarui nie potrafił wydać z siebie ani jednego dźwięku. W kąciku jego głowy była myśl, że to dobrze, że z Aką gadają sobie w najlepsze. I znów - ta sama śpiewka, że i tak nic nie miało tu znaczenia. Fakt, że Wojna nie pozbawiła ich ekwipunku, tylko potwierdzała to, że była cholernie pewna siebie. Po prostu mogła sobie na to pozwolić. Poruszał się tylko i wyłącznie dlatego, że komórki jego ciała wciąż pamiętały zaprogramowanie przed utratą przytomności. Już przestało być pewnikiem, czy nie pojawią się kolejne razy, jeśli Aka będzie jej odpowiadać dokładnie tak, jak tego chciała. Albo i nie? Może poruszał się właśnie przez ten paraliż. Paradoks. Przez odczucie, które kazało zrobić cokolwiek, byle się wyzwolić.
Otworzył oczy.
Lśniący w tym półmroku szkarłat jego oczu bił swoim własnym światłem, kiedy skierował spojrzenie na Iwaru.
- Sanada Shikarui. - Powtórzył spokojnie, głosem czystszym niż ten, którym uraczył ją na ulicach Kami no Hikage. Sam sobie się dziwił, że mu nie zadrżał. Resztą... resztę chyba wyjaśnił Aka. Mógł się pod to gładko podpiąć. Shikarui naprawdę miał wrażenie, że się dusi. Bieg czasu nie poprawiał tego wrażenia. Mimo to starał się oddychać w miarę równo. Naprawdę cisnęło się na kraniec języka, by powiedzieć jej, że siedzą i wiszą - ale ubiegła ich. No tak. Jasne, że wiedziała, co tutaj robią. I tylko ona to wiedziała. - Szukałem pracy. - Odparł krótko i na temat. Jak to zresztą potrafił i jak to miał w zwyczaju. Rzecz jasna można by dopowiedzieć: dopóki nie wybuchła rewolucja... ale to przecież było oczywiste. Nikt tego nie przewidział. To miał być festiwal, który przyciągał tłumy, a tłumy dawały gwarant na większą ilość zleceń w jednym miejscu. Może Iwaru faktycznie to lubiła? Perwersyjne zabawy rodem z tanich kryminałów wyjętą. Trzeba jej było przyznać, że trafiła w słaby punkt. Nie dlatego, że Shikarui to lubił, wręcz przeciwnie. Od drżenia jego dłoni chyba zaczęłyby dzwonić kajdany, gdyby nie to, że obciążał je całą wagą swojego ciała.
- Hej, Iwaru... - Uniósł głowę, dźwignął podbródek, przechylił nieco głowę na bok. Nawet wyciągnął jeden kącik w górę w enigmatycznym uśmieszku. Jeszcze bardziej miękki głos. Niemal pieszczotliwy. - Wystarczyło tego dzieciaka zostawić. Założę się, że zdołałbym cię zaspokoić. - Zacisnął palce mocniej. Przestały drżeć. Nadal nie spoglądał na Akiego. Nadal nie chciał na niego patrzeć. Nie sądził, żeby Wojna dała się zbaitować, ale wydawała się na tyle szalona, że większe, bardziej skomplikowane gierki chyba do niej nie docierały. Zresztą co za różnica. Aktualnie mógł tylko zyskać na swoich próbach.
To bolało.
Bolał wyrzut i żal Akiego. Bolały jego własne słowa, które były na krańcu języka jak ostrza tanto. Przez to wszystko chyba rzeczywiście świat był zamazany i niepewny. I nagle można było się cieszyć z tego, że coś cię podtrzymuje. W innym wypadku chyba nie dałby rady utrzymać się w tej chwili na nogach. Zdrajca. Logika podpowiadała, że powinien siedzieć cicho, odpowiadać tylko na jej pytania - to wszystko. Nie znał przecież Akiego. Znali się o wiele za krótko. Kawałek jesieni i kawałek zimy - parę dni, czy całe lata, całe już miesiące? W normalnej perspektywie ten chłopak powinien mu być całkowicie obcy.

STATY:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Średni łuk, kołczan - 17 strzał, torba na tyłku, mały zwój przytroczony do pasa, czarny płaszcz

  Ukryty tekst

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

UŻYTE TECHNIKI:

  Ukryty tekst

Dwójka nieznanych, potężnie zbudowanych mężczyzn, przeszkodziła czarnowłosemu w doprowadzeniu planu do końca. Wilki, mimo że były oddalone od Kenshiego w pewnej odległości, nie były w stanie funkcjonować bez jego uwagi. A ta chwilowo była skupiona na dwójce potencjalnych przeciwników, bo inaczej ich nie można było nazwać. Nieznajomi wyraźnie przejawiali chęć podjęcia walki z Kenshim i nim Maji zdążył cokolwiek powiedzieć, Ci rozpoczęli wprowadzać swój plan ataku w życie. Na szczęście mężczyzna nie był pozostawiony sam sobie. Do głosu doszła Inoshi, która domyślając się tego co się święci, postanowiła opuścić swoje stanowisko. I pomóc. Ale czy skutecznie?
Shirugo i Shigemi – bo tak się przedstawili – po wysłuchaniu krzyków Inoshi, a także znacznie spokojniejszej części wypowiedzi Kenshiego, zaniechali dalszych działań. Wyraźnie zmieszani, szybko się naradzili, porozumiewając tak cicho, że nawet Maji przy swojej percepcji nie był w stanie usłyszeć co mówili. I to był powód dla którego w myślach Kenshiego zapaliła się czerwona lampka. Nie wiedział co Ci tak naprawdę postanowili po naradzie – słowa nie musiały iść w parze z czynami.
- Nie… Nie jesteśmy sami – odpowiedział, zastanawiając się przy tym czy takie pytanie było na miejscu, biorąc pod uwagę sytuację w jakiej się znaleźli. Zależało mu na czasie, a właśnie go tracił na wyjaśnienia – Nasz oddział rozproszył się po całym mieście, aby przeprowadzić ewakuację na jak najszerszą skalę, zabezpieczając przy tym punkty ewakuacyjne… Jak się zapewne domyślacie, ten port jest jednym z takich miejsc… - Kenshi na moment się odwrócił, wskazując dwójce osamotnionego wojownika próbującego powstrzymać członków zakonu Shiro Ryu przed dokonywanymi zniszczeniami - … i serio to nie jest odpowiedni czas na urządzanie takich pogaduszek. Jeżeli chcecie się na coś przydać, zabezpieczcie drugą stronę portu – czarnowłosy odpowiedział zaprzestawszy wywijania kołowrotka kataną. Drugą dłonią wskazał obu cały odcinek znajdujący się za nimi, ten który miał właśnie na myśli. Tam wciąż znajdowali się cywile i wciąż istniało niebezpieczeństwo, że przez otwartą bramę wtargną ludzie stanowiący dla innych prawdziwe niebezpieczeństwo.
- Te wilki.. Będą mi potrzebne do ugaszenia pożaru, Inoshi trzymaj się z tyłu, miej oko… na tą całą sytuację – Kenshi rzucił w kierunku blondynki, nie chcąc jej ponownie odsyłać na mury, a przy okazji uznawszy że jej obecność może być przydatna. Pomimo wyjaśnień tej dwójki, wcale nie czuł że im całkowicie zaufał. Bo czy było to możliwe w ciągu kilku sekund? W sytuacji takiej jak tutaj? Oczywiście, że nie. Dlatego potrzebna była mu ta drobna blondynka, aby była jego oczyma w chwili gdy będzie zwrócony do nich plecami i będzie wprowadzał swój plan w życie.
Gdyby nie było żandych uwag, a mężczyźni ruszyli w kierunku z którego przybyli, Kenshi wraca do tego co zaprzestał. Rusza za swoimi wilkami, które znajdowały się już w pewnym oddaleniu, a widząc je posyła w dwóch kierunkach, do skupisk pozostałych przy życiu Shiro Ryu, a gdy wilki znalazłyby się w końcu w ich otoczeniu, to Kenshi detonuje znajdujące się w nich notki – samemu zachowując bezpieczną od nich odległość.

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Katana przypasana z tyłu na wysokości pasa
• Szkarłatny płaszcz Shiro Ryu
• Biała zbroja Shiro Ryu
• Rękawiczki na dłoniach

  Ukryty tekst