Speluna Dorinku

[Rika Kari Matsubari]

Misja C - Numa
Rika Kari Matsubari
27

-Odkąd wypadłeś z gry, nic nie jest jak dawniej, stary przyjacielu. – rozpoczął Arata, gdy po zamknięciu lokalu Moe przybył na wcześniej umówione spotkanie. Właściciel speluny był wyraźnie zmartwiony. – Bodo pokonuje wszystkich przeciwników. Jest lepszy, powiesz. Ta… Kiedy przed trzema laty Bodo miał się ku końcowi i przeciwnik miał to wyłożonego na tacy, jego byczki zrobiły awanturę i mecz zakończył się remisem. To on ze swoimi ludźmi trzęsie Dorinku. Zgarnia wszystkie nagrody, a ja boję się im przeciwstawić. Tak nie może dłużej być. Ludzie pomału orientują się w tym wszystkim. Wiedzą, że Bodo nie jest kim na miarę ciebie, a ja boję się, że to się kiedyś źle skończy. Chcę tylko znowu prowadzić normalnym lokalem, ale od tego nie ma już odwrotu. Moe, wiem że nie możesz pić, ale jeśli ktoś ma doprowadzić do upadku tego skurwiela, to tylko ty.

***

-Sam nie mogę wejść już na arenę. Nie to zdrowie – na twarzy Moego pojawił się wyraźny grymas, jakby właśnie coś go zabolało. – Ale mam plan. Znajdę kogoś. Będę patrzył i obserwował innych ludzi, aż znajdzie się taki, najlepiej ktoś nietutejszy, kto odważy się podjąć wyzwanie. Nauczę go wszystkiego co umiem, pokażę najlepsze sztuczki i opracuję specjalną strategię.
-Bodo w starciu z tobą nigdy nie miał szans, ale nie wierzę, że to wszystko strategia. Nie raz dostawałeś po głowie, Moe, ale miałeś wolę walki, wyjątkowy hart ducha i instynkt, który zawsze pomagał ci wyjść z opresji. Kogokolwiek przygarniesz, to na nic, bo on nie będzie tobą. Wasze pojedynki i tak były wyrównane. Dlaczego ma go pokonać jakiś nowicjusz?
-Masz rację, Arata… nikt z zewnątrz ot tak go nie pokona – Moe stał teraz blisko rogu sali, za krzesłem zarezerwowanym dla broniącego tytułu. Opierał się wygodnie o ścianę i naumyślnie świecił po oczach Aratę. Moe ćwiczył to ustawienie przez kilka godzin, a właściciel dopiero zrozumiał, dlaczego legenda Dorinku nalegała na ponowne spotkanie po zamknięciu lokalu. – Masz rację… Bodo pokonać mogę tylko ja. I dokonam tego.

***

Trzecie spotkanie dwójki przyjaciół.
-Bodo musi zapłacić za to, co mi zrobił przed dziesięcioma laty. Niedługo wyznaczę termin, a wtedy ty bądź gotów. Mój człowiek nie wygra, ale musi trzymać go najdłużej, jak to możliwe. Ja wmówię tym ptasim móżdżkom, że jestem upity, a wtedy przedrę się w odpowiednie miejsce i zajmę się za lusterkową robotę. – zarządził Moe.
-W porządku. Tylko zadeklaruj się z wyprzedzeniem. Jak twój chłopak wygra, a może jak się zacznie do tego zbliżać, świta Bodo weźmie sprawy w swoje ręce. Nie chcę, by znowu Bodo utrzymał tytuł, bo poprzednio zrzucili winę na prowokacje mężczyzn siedzących obok, którzy rzeczywiście wypili trochę za dużo. Daj mi znać, a ja pogadam ze stałymi bywalcami, na których mogę liczyć. Tego dnia w Dorinku będzie więcej gotowych do bitki twardzieli, niż w całej pieprzonej Hanamurze.

Numa miał zwycięstwo wyłożone na tacy. Wystarczyło grać według wskazówek. Wystarczyło dać ponieść się instrukcjom Moego i wykonać ostateczne ciosy. Numa nie wiedział w jakim znalazłby się niebezpieczeństwie, gdyby wydał teraz plan Moego. Ba, Numa nie wiedział w jakim znalazłby się niebezpieczeństwie, gdyby wygrał to starcie. Ale ten nie ufał Moemu. W ogóle był raczej nieufny. A słyszał przecież, jak ten chwali się kolejnymi wypitymi piwami. Podobno nie może pić. Podobno… to dlaczego sam nie usiadł na miejscu Numy i nie stoczył pojedynku, skoro jest taki wielki? Mógł myśleć Numa. Ale Numa już chyba za wiele nie myślał. Zdecydował się na uczciwą grę i niestety chybił. Przy obecnym układzie na planszy i pozostawionych jednokieliszkowach trudno było liczyć na cud i ten nie nadszedł. Niestety drugiej szansy już nie było. Bodo trafił, a Numa wypił. A właściwie spróbował wypić, bo w trakcie tych dwóch, trzech sekund z przechylonym kieliszkiem pretendent stracił panowanie nad swoim ciałem, które zrobiło się dziwnie wiotkie i upadł na scenę, wypuszczając z dłoni kieliszek z końcówką wódki. Numa miał fart, bo więksi od niego często spadają jeszcze ze sceny, a ten zachował resztki honoru, jeśli możemy o takowym mówić w tej sytuacji. W lokalu zrobiło się głośno. Arata z Moem wymieniali się pełnymi niedowierzania spojrzeniami. To niemożliwe. To nie tak miało być, zdawali się przekazywać sobie samą mimiką. Na scenę ponownie wyszedł Hipo i zaczął swój dziki śpiew. Moe nie miał zamiaru tego słuchać. Spuścił wzrok i trzymając dłoń na kieszonce, w której wcześniej schował lusterko, ruszył zmęczonym krokiem w stronę wyjścia.

Kiedy wreszcie to zrozumiesz?

Usłyszał, zamykając drzwi.

Gdy Numa się obudził, było mu strasznie zimno i nie pomagał temu nawet fakt, iż był kompletnie pijany. Leżał wpatrując się w niebo, a każdy jego ruch wywoływał jakieś dziwne, nieprzyjemne dźwięki. Jak przez mgłę pamiętał wydarzenia poprzedniego dnia. Pamiętał Moego i twarz Bodo, kojarzył strzępki informacji. Odtwarzając ostatnie wydarzenia z biegiem czasu stawał się bogatszy o nowe dane, ale z pewnością nie przywróci wszystkiego. Numa mógł myśleć, że jest rano, ale była godzina jedenasta. Nie mógł tego oszacować, ale było to jakieś pół doby po chwili, w której odcięło mu zasilanie. Strasznie bolała go głowa. Nie, przepraszam. Wszystko go bolało, w dodatku wszystko strasznie. Ruszył się jeszcze raz i do szału doprowadził go kolejny nieprzyjemny jazgot. Rozejrzał się. Numa leżał w śmietniku.

Misja niestety zakończona niepowodzeniem. Z powrotem do gry nie musisz czekać ani chwili, ważne jednak byś odegrał swój stan przez przynajmniej jeden dzień fabularny. Mam nadzieję, że misja była dla Ciebie równie przyjemna, jak dla mnie. Powodzenia!

[Numa]

Numa jak to bywało leżał sobie właśnie w najlepsze śpiąc. W sumie jak to bywało w przypadku tego osobnika sypiał pod ziemią więc tym razem było mu tak jakoś jasno. Numa żyjąc w warunkach w jakich żył był cholernie płochliwy, a co dopiero przyzwyczajenie do dotyku czegokolwiek. Jednak alkohol chyba uśpił ten odruch walki o przetrwanie bo chyba nikogo nie utopił w błocie... Jednak sprawiło to że rychło się zbudził dostrzegając niezaprzeczalną prawdę. Wyrzucono go i to dosłownie na śmieci. Dla wyrzucanie go w sumie było chyba dość częstym co przeżywał. To nie było jednak wszystkim Numa czuł coś co można było z pewnością nazwać syndromem dnia wczorajszego. Czuł bolące gardło. A do tego cały był na swój sposób obolały. Sprawiało to że Numa nie miał nawet początkowo chęci wychodzić z tego śmietnika... Jak to jednak wypadało w jego przypadku świadomość tego że to nie najlepszy pomysł sprawiła że Numa wypełznął z śmietnika wyturlując się w pewien sposób. Wówczas pojawiło się bardzo istotne pytanie. - Jak ja się tu właściwie znalazłem... Popiłem ? Zaraz muszę się zastanowić. Dobra nie krzycz nie będę już więcej pił i słuchał bezdomnych... Mówisz że nas zostawił ? Zaraz. Fakt nie ma go tutaj. Muszę sobie to wszystko przypomnieć od początku był ten Moe miałem zagrać w jakąś grę. Przyszedłem tam i a tak zagrałem. Dobra wszystko jasne upiłem się w tej grze... - Numa wówczas spokojnie wyprostował się na nogi i zastanowił co zrobić teraz... - Woda ? Dobra wiem wiem ... Muszę się najeść napić zregenerować siły. - Numa wyciągnął menzurkę i spokojnie zaczął sprawdzać czy jest w niej woda. Wydawało mu się że kupił pełną. Ale kto tam wie czy nie wydarzyło się coś czego jeszcze nie pamięta. I tak jeśli nie było wody to odłożył ją i wyciągnął drugą. Tą awaryjną. W razie problemów. Zamierzał się po prostu napić. Tak to był by dobry początek po takim dniu. Następnym co robił Numa to zwykłe przypominanie sobie wszystkiego od początku, więc od spotkania Moe starał się przywrócić swoje wspomnienia do logicznego ładu. Jako że nie pamiętał dokładnie części wydarzeń to ruszył w kierunku Dorinku. Tam mógł po prostu zapytać jak się tu znalazł. A także chcąc przypomnieć sobie konkrety, pamiętał jakąś kelnerkę ? Tak ona musiała być ważna ją pamiętał dokładnie... Co do honoru to ciężko określić czym on był w końcu niektórzy powiedzą że nie istnieje coś takiego jak honor. W końcu dla każdego znaczy on coś innego. Każdy ma swoje pojęcie honoru, swoje ideały. Dla kogoś wylądowanie w śmietniku mogło by być obrazą przez którą chciał by się zabić albo zrobić zadymę dla innego za to stanowiło to szarą rzeczywistość. Honor jest dziwny. Tak samo jak ambicje.

[Rika Kari Matsubari]

Misja D - Numa
Rika Kari Matsubari
1

Numa leżał w śmietniku. Nie wiem czy było to dla niego nowym doświadczeniem, ale szczerze mówiąc z pozycji obserwatora wyglądało na to, że nie. Doskwierało mu światło, do którego nie był przywykły w porze pobudki. Pod ziemią, gdzie zazwyczaj spał nie dostały się promienie słoneczne, ani właściwie żadne inne promienie, które mogłyby oświetlić jego poranki. Teraz zaś raziły go w oczy, a mając na uwadze jego ogólny stan psychofizyczny, światło to przedzierało się do mózgu tworząc bardzo nieprzyjemne bóle.
Jakby tego było mało Numa nie bardzo wiedział gdzie jest i co robi. Co gorsza, nie wiedział też co działo się wczoraj. Kojarzył Moego i Bodo, ale złożenie wszystkich elementów do kupy zajmie dłuższą chwilkę, a parę puzelków pewnie i tak bezpowrotnie stracił. Gdy zaś odejdziemy na moment od problemów z pamięcią, zawsze wrócić można do problemów z całym ciałem. Numę bowiem bolało wszystko i z opisów wszystkich dolegliwości można by napisać obszerną pracę naukową. Głowa, oczy, ręce, tułów, nogi… skóra, kości, a nawet włosy. Chyba nie muszę mówić, ile w takim stanie jest chęci do życia?
Bezdomny próbował odtworzyć w głowie poprzedni dzień. Zadawał pytania i próbował na nie odpowiedzieć. Gdy już sturlał się ostatkiem sił ze śmietnika, a po podniesieniu się z klęczek nawet utrzymał pionową postawę ciała, Numa zaczął pracować na nieco wyższych obrotach. Nie ma w tym zresztą nic dziwnego. Gdy leżymy, mózg nasz myśli, że ma wolne. Dopiero na stojąco potrafi pracować tak, jak należy. Toteż Numa stał i składał w całość jeden dzień. Szybko jednak uwagę tego biedaka odwróciły inne potrzeby, w tym momencie było to zaschnięte gardło. Numa po trwających zdecydowanie za długo ruchach sięgnął po pierwszą, a gdy ta była pusta to po drugą manierkę i ugasił pragnienie. Na szczęście zdecydował się wejść do Dorinku i zaczerpnąć informacji, bo szczerze mówiąc nie mogę już na niego patrzeć pod tym śmietnikiem.
Gdy tylko otworzył drzwi, zaatakowały go flashbacki dnia poprzedniego. Niestety nie układały się samoistnie w spójną historię i Numa we własnym zakresie będzie musiał później do nich wrócić. Do uważnego spojrzenia klientów, do występu Hipo i, i… wciąż nie było dojścia do chwili zgonu. Tego już raczej sobie nie przypomni. Młodzieniec nosił się z zamiarem podejścia do kelnerki, którą zapamiętał z wczorajszej popijawy. W środku było o wiele mniej osób, niż poprzedniej nocy. Właściwie to było pusto i tylko nieliczne miejsca zjamowali pojedynczy goście, najpewniej stali bywalcy o tej porze dnia. Za ladą stała kelnerka i wycierała kufle i... to właściwie wszystko.

  Ukryty tekst

[Numa]

Kosze zostawmy za sobą. Napił się więc podstawy walki z kacem za nim. A skupmy się już na barze. Numa jak to Numa wszedł do wnętrza rozglądając się po personelu i przybytku. Pamiętał pewną kelnerkę ponieważ przez jakieś 20 min przygotowywania posiłku przyglądał się jej. Podczas oczekiwania na jedzenie jeszcze na trzeźwo. Szanse na taki ubytek pamięci były znikome skoro pamiętał Bodo. Jak to powiadają nie zawsze ktoś najważniejszy jest najlepiej zapamiętany. Sprawiło by to że zwyczajnie odróżnił by ją od innej kelnerki. Po tym mógł przypuszczać że personel się zmienił. od ostatniej wizyty. Mimo tego najważniejsze po co przybył już zaczęło mu świtać. Przebłyski dna wczorajszego jak to mówią. Numa postanowił mimo tego że personel nie ten zagadać. -Wyjdę na debila pytając o dzień wczorajszy. A ciul w sumie mogę zapytać, tylko jak by to zrobić aby się bardziej nie pogrążać, a no tak jestem jeszcze głodny... - Wówczas Numa spojrzał w kierunku stołu przy którym grał wczorajszego wieczoru. Wtedy przypomniał mu się nikt inny jak Bodo jego parszywa mordka jeszcze sprzed walki potem w końcu cały czas zasłaniała go ta bariera. Wówczas Numa spokojnie podszedł do jednego z stolików i oparł ręce na oczach. -Gdzie ten Moe i Bodo... - Numa aktywował wówczas pewną technikę i rozpoczął przeszukiwanie okolicy spokojnie nie ruszając się i rozglądając po okolicy. Numa podczas tego pierwszego skanowania okolicy zastanawiał się nad całą swą sytuacją.
Jego myśli dość szybko przeszły do konkretów. - Jak by nie patrzyć wywalili mnie z tego baru skurwysyny... Wypadało by się zemścić. Tak masz rację. Należało by to zrobić dość specyficznie. Tylko jak zapewnić sobie wsparcie prawne. W sumie. Gdyby tak. Tak jemu może zależeć. - Numa nadal z aktywowanymi oczami ruszył w kierunku baru pochodząc do kelnerki mówiąc. - Poproszę coś na ząb dobrego na kaca i jeśli można to mam kilka pytań... - Numa uciszył głos tak aby powiedzieć tylko do niej. - Ktoś mnie wczoraj wyniósł z karczmy... Podejrzewam że to ktoś od Bodo i jego ekipy. Często tak robią ? Wydają mi się niezłym wrzodem dla karczmy. Wiesz może gdzie mógł bym znaleźć tego Bodo ? Też interesuje mnie niejaki Moe. - W między czasie oczywiście spokojnie rozglądał się po okolicach karczmy ale i nie tylko. Zwyczajnie rozpoczął przeczesywanie aby poszukać jak najwięcej.
Numie wydawało się to dość dobrym treningiem po tak wyczerpującym dniu. Jego pokłady chakry powinny być pełne jedyne co utrudniało sprawę to kac morderca bez serca. Jednak i to mogło być wyolbrzymione, Kolejną przewagą Numy był czas. w końcu Moe jak i Bodo byli przywiązani do tego miejsca. Numa mógł wręcz tygodniami oczekiwać aż któryś z nich powróci. W końcu bezdomni naprawdę nie mieli nic do roboty. Numa czekając za zamówieniem jednak nie tylko Numa wyciągnął kartkę i ołówek. Następnie spokojnie zaczął coś pisać jednak tak żeby kobieta ani nich niechciany nie podejrzał. Mając oczy dookoła głowy było to dość proste.

Drogi Waneko Satoshi

Piszę ten list ponieważ natrafiłem na dość ciekawą sytuację i istnieje ryzyko że zwyczajnie mogę zrobić coś co nie jest zgodne z prawem panującym w cesarstwie. Nie będę oszukiwał zwyczajnie nie znam dobrze prawa jakie tu obowiązuje. Przechodząc jednak do konkretów wpadłem w dość dziwną sytuację natrafiając na pewną grupę ludzi na swój sposób terroryzujących pewien przybytek nazywa się on Dorinku. Na sprawę wpadłem przez niejakiego Moe który padł ofiarą Bodo człowieka który wydaje się stać za tą mafią. Moe jest osobą która ślepo podąża za zemstą z powodu uszczerbku na zdrowiu który otrzymał od tego Bodo. To doprowadziło do stoczenia się go na samo dno, zamierzam przepędzić Moe do Ryuzaku w którym znajduje się jego rodzina która go opuściła, zgodnie z umową werbalną jaką z nim zawarłem. Wracając do niejakiego Bodo jest to herszt lokalnej grupy adoracji o ubarwieniu mafijnym. Zwyczajnie Bodo nie przebiera w środkach takich jak zastraszania czy pobicia. Wygląda na to że rządzi się klubem Dorinku. Jego można bez problemu zlokalizować pojawia się w przybytku dwa razy w tygodniu na specjalnych zawodach w których bierze udział. Zamierzam rozmówić się z nim przez co nie obiecuję że nie użyję siły. W związku z tym że nie chcę łamać tutejszego prawa piszę ten list, a nawet jeśli istnieje taka chęć z strony władzy zgadzam się na to aby ktoś pilnował abym nie przesadził. Będę oczekiwał wyjaśnień w dniu XYZ(następny dzień nie ten skacowany) w południe w porcie miejscu w którym się spotkaliśmy.

Numa

Numa podczas pisania zapewne popełnił nieco błędów jednak w młodości jeszcze gdy był szczylem uczono go pisać. Jak i napisanie takiego listu chwilę mu zajęło, dlatego robił to przy jednym z bocznych stolików na spokojnie. Prawdopodobnie udało mu się w tym czasie doczekać jedzenia a Jego oczka nadal paliły się. Tak Numa w sumie był w miejscu gdzie te oczy nie były dziwne w końcu Była to kraina w której byli Ranmaru. A trening przynosił swoje plusy. Kiedy tylko mógł rozglądał się po okolicy. Szperając kolejną ulicę. Z szybkością której nie dało się porównać z biegiem

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Misja C - Numa
Rika Kari Matsubari
3

Numa ogarnął się po pierwszym ciosie zadanym przez kaca. Jeśli jednak myśli, że ten odpuści mu przed zachodem słońca, to się grubo myli. Wszystko będzie bolało, a głowa – najbardziej. Czemu się jednak dziwić, skoro młody Ranmaru pierwszy raz zażył tak srogą dawkę trunku w czasie, w którym zazwyczaj nie wypija nawet tyle wody? To musiało się tak skończyć, a niepowodzenie musiało tylko potęgować to uczucie.
Numa wszedł do środka Dorinku z celem uzupełnienia braków pamięciowych z wczorajszego wieczora. Jeśli miał zrobić to, na czym mu zależało dobrze byłoby zdobyć kilka dodatkowych puzzli wczorajszej układanki, a te którymi dysponował umieścić na odpowiednim miejscu. Z każdym kolejnym krokiem naprzód powinno być mu łatwiej dojść do całej prawdy z gry w Dorinku, w jakiej brał udział jak i całej otoczni wokół niej. Numa nie odnalazł kelnerki, która obsługiwała go dzień wcześniej. Cały personel uległ zmianie. Czy jest się czemu dziwić? Nieludzie byłoby pracowanie przez tak długi czas. Zwłaszcza że w miejscach takich jak Dorinku dobrze mieć oczy dookoła głowy.
Oczy dookoła głowy, a nawet więcej zamierzał mieć sam Numa, gdy prześwietlał okolice Dorinku w poszukiwaniu Moego lub Bodo, którzy wg jego pomysłu mogli znajdować się na zapleczu. O ile Bodo rzeczywiście mógł tam być, to szanse na znalezienie tam Moego były znikome. Niestety, szczęście nie dopisało Numie również w poszukiwaniu długoletniego championa i próba ta zakończyła się fiaskiem.
Nastepnie Numa udał się do pracownicy speluny celem zamówienia czegoś do jedzenia. Prócz tego liczył na pewną pomoc.
-Ojej, wynieśli pana z restauracji? Tak, to mógł być Bodo. Grał pan w Dorinku? Champion po zwycięstwach często zanosi ciała pokonanych do śmiet… znaczy na zewnątrz.
-Ja złego słowa nie mogę powiedzieć. Przychodzą tu czasem. Nigdy nie zalegają z rachunkami, są całkiem mili. No i Bodo jest mistrzem, co zobowiązuje. Gdzie mieszka niestety nie wiem. Moe, dobrze powtarzam? Niestety o kimś takim nigdy nie słyszałam. Pracuję tu od 5 miesięcy. – dodała na usprawiedliwienie.
Gdy Numa dostał jedzonko powrócił jego stary przyjaciel, który zatęsknił za Ranmaru po 5 minutach nieobecności. Mowa o kacu. Bezdomny wyjął kartkę i jął pisać list do Satoshiego, podczas gdy coś łupało go w głowę jakby kilofem. Numa posilił się jednak porządną jajecznicą i skanował teren poza karczmą. Badał całkiem spory teren, jednak na próżno było szukać znajome z wczoraj twarze. Gdzieś na południe dostrzegłeś jednak dwóch biedaków siedzących pod drzewem. Może czas poruszyć niewidzialną nić kontaktów, jaką oplątane jest całe społeczeństwo Hanamury?

[Numa]

Numa pierwsze co usłyszał to słowa kelnerki która nie narzekała na Bodo. Sprawiało to pewne wrażenie. - Czyżbym się pomylił i bodo nie był aż tak złym człowiekiem ? To dziwne, mimo wszystko jednak powinienem i jego poszukiwać. - Do tego Numa czały czas wertował oczami okolicę. Jak by to ująć zaplecze to nie był pełen potencjał jego umiejętności doskonale zdawał sobie z tego sprawę. On mógł przeglądać zaplecze sklepu dobry kilometr stąd. Bez większych problemów. Dlatego zwyczajnie kontynuował skanowanie. Po prostu przeczesując wszystko. Ciężko było w końcu porównać bieg z przeczesywaniem czegoś spojrzeniem. Tak to była jego przewaga mimo rozmiaru miasta Numa miał potencjał aby dosłownie przeszukać miasto bez niczyjej pomocy. To była potęga jego KG. Szkoda tylko że nic więcej na dobra sprawę nie potrafił.
Podczas pisania listu numa nie był pewien czy go dać w końcu czy aby na pewno dobrze robi ? To wszystko może się bardzo pokomplikować. W każdym razie Wypadało poinformować władze. Konsekwencje ? Miła wygodna cela trzy posiłki dziennie ? Nie jeden bezdomny chciał by takich warunków. Numa jednak wolał wolność. To było dość przyjemne. Choć z celi mógł by nieźle podglądać okolicę. Po napisaniu listu Numa ukrył go i zabrał się za jedzenie. Co otrzymał do jedzenia zaiste jakaś rybę. W każdym razie posilił się. Kac jak kac czym był kac w porównaniu do głodu ? No tez równie upierdliwą sprawą. Numa jednak jak przystało na dzieciaka który był dość uparty zwyczajnie funkcjonował dalej co miał głowę pod piach schować. Zapewnił organizmowi potrzebne składniki do odbudowy teraz tylko czekać. Tylko Numa miał ważniejsze rzeczy do roboty niż czekanie. Widział jakichś dwóch bezdomnych więc Zwyczajnie postanowił tam ruszyć. Dobry początek aby zapytać o Moe. O Bodo raczej nic nie wiedzą.
Numa wyszedł z speluny, tak speluna restauracją raczej nie jest zupełnie inny klimat bardziej bar, albo karczma jest speluną. Kiedy restauracja przypomina jadłodajnię na poziomie. W każdym frazie młody bezdomny założył kaptur na głowę i podszedł do dwóki bezdomnych spokojnie nadal z aktywowanym wzrokiem. - Poszukuję Moe wiecie gdzie mogę go znaleźć ? - Numa spokojnie wertował ich wzrokiem co mogło ich nieco przerażać. A aktywowane doujutsu pozwalało mu nadal kontynuować skanowanie okolicy.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Misja D - Numa
Rika Kari Matsubari
5

Czyż to nie ciekawe, jak inna jest wizja jednego człowieka z różnych perspektyw? Bodo mógł być dla Numy świnią i gangsterem, ale jakkolwiek na wyrost nie była jego opinia, i tak różniłaby się bardzo od tego, co usłyszał od pracownicy Dorinku. Kobieta uważała, że Bodo jest całkiem ok. Że on i jego świta traktują ich z szacunkiem. Numa mógł wziąć pod uwagę, że coś ich ze sobą łaczy albo po prostu kobieta dostaje dobre napiwki, dostaje komplementy czy cokolwiek. Mogła mieć też świadomość, że jej miejsce pracy nie mogłoby istnieć bez Bodo. Trudno powiedzieć. Mogła też się bać, ale po jej twarzy nie było widać cienia niepewności czy niepokoju.
Numa zasiadł przy stole ze swoją rybką, klasycznym posiłkiem w tej rest… w tej spelunie. Wciąż nie ustawał w skanowaniu terenu. Czy coś tam było? Nic szczególnego. Na pewno nie rozpoznał żadnej znajomej sylwetki. Co gorsza, wciąż dokuczała mu głowa. Ryba, choć w rzeczy samej bardzo smaczna, nie mogła smakować jak należy w takim stanie. Numie pewnie to szczególnie nie przeszkadzało, bo taki posiłek i tak był dla niego czymś z wyższej półki. Kto wie, może teraz tylko tak będzie jadał?
Nie opuszczały go również rozterki związane z listem. Niby napisał, ale wysłać, czy nie wysłać? Oto jest pytanie! Numa sam musi znaleźć odpowiedź, czy coś mu to może dać. Nim podejmie decyzję postanowił jednak podejść do dwójki bezdomnych i zapytać o Moego. Wyszedł więc z Dorinku i od razu poczuł na sobie nieprzyjemny chłód. Lato czy nie, w tych stronach nigdy nie jest ciepło. Po dłuższym marszu dotarł do dwójki wspomnianych biedaków i zapytał ich o Moego. Czy rzeczywiście nie wiedzieli nic o Bodo? Tego się nie dowiemy, ale logika Numy miała sens.
-A coś ty za jeden? – zapytał ubrany w czerwoną kurtkę mężczyzna o gęstym zaroście.
-Daj spokój, Rei, co ty od rana w takim psim nastroju? Moe szedł w tę stronę – mężczyzna wskazał ręką na zachód. – rozmawialiśmy z nim chwilę. Mówił coś o końcu. Mówię mu [Rei’owi], że on chyba chce ze sobą skończyć, ale ten palant mi nie wierzy. Ostatnio mówił tak o Hui’u, a ten tego samego dnia skoczył do wody… jeszcze go nie odnaleźli. Pan się lepiej śpieszy, jak chce go jeszcze zobaczyć! W tamtych stronach codziennie porusza się Tante. Powołaj się na Daikiego – wskazał kciukiem na swoją pierś – a na pewno coś ci powie. Musiał widzieć Moego później, niż my.
Tragiczny obrót spraw nie wróżył niczego dobrego. Działać trzeba było szybko. Daiki nie wiedział jednak o szczególnych zdolnościach Numy. Tante – jedyny obdartus na zachód, którego sięgał wzrok Numy, był blisko dwa kilometry stąd.

[Numa]

Rozmowa jakoś się potoczyła Numa na pytanie o to kim jest spokojnie odpowiedział. - Znajomym Moe - Następnie wysłuchał co ma do powiedzenia drugi kolega. Wyglądało na to że coś wie dlatego Numa spokojnie odpowiedział. - Dziękuję - Następnym co było to wyruszenie w kierunku tego kolejnego bezdomnego aby porozmawiać razem z nim. Trochę zajęła mu wędrówka jednak mając Doujutsu o takim zasięgu ciężko kogoś zgubić. Sprawiło to że doszedł po pewnym czasie truchtu do celu. - Tante no zobaczymy - W między czasie skanował okolicę dalej w miarę możliwości przeczesując ulice a nawet domy czy inne przybytki.
Kiedy ju podszedł do tej nowej osoby Tante. I spokojnie zamierzał podejść i zagadać. - Witam, Poszukuję Moe przysłał mnie Daiki - Numa popatrzył wówczas nadal czerwonymi oczkami obserwując reakcję osoby którą spotkał. Możliwe że nie było to najbardziej przyjazne ale jednak jakoś musiał sobie radzić w poszukiwaniach. Nie chciał przypadkiem czegoś pominąć. Dlatego też dalej skanował okolicę. W między czasie oczekując odpowiedzi. W sumie niewiele miał do powiedzenia, w końcu nie znał Tante, a poszukiwał Moe do tego nieustanny skan starając się szukać Moe to robiło swoje. Była jeszcze kwestia kaca. Jednak sądząc po tym jak zachowywał się Moe Numa nie może przeczekać tego stanu.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Misja D - Numa
Rika Kari Matsubari
7

Numa podziękował i odszedł od dwójki bezdomnych idąc za wskazówkami Daikiego, zmierzał w kierunku, w którym potencjalnie mógł znajdować się Tante. Oczywiście Ranmaru nie poruszał się uliczkami Hanamury w ten sam sposób, co inni ludzie. Nie błąkał się po krętych ścieżkach, a szedł jakby z góry wiedział dokąd idzie. Czy tak było? Owszem. Wymierzył kolejnych kilku bezdomnych, których musiał sprawdzić. Tym razem miał kilka ślepych trafów od ludzi, którzy dopiero co zajęli swoje stałe miejsca.
Wtedy trafił na przypadek beznadziejny, który sprawdził bardziej dla czystego sumienia że niczego nie przeoczył, niż ze szczerą nadzieją, że to właśnie ten może być Tantem, o którym wspominał Daiki. Stary człowiek siedział na ławce z głową zwieszoną na szyi. Wyglądało to jakby spał, ale nie spał. Stan czuwania, powiedziałby pewnie Moe, gdyby tutaj był. Numa zagadnął biednego człowieka, stwierdził że przysłał go Daiki i że poszukuje on Moego. Cóż, Numa nie miał Tantemu nic więcej do powiedzenia. Nie było pytania i samopoczucie, ani o pogodę. Nie chciał również poznać ulubionego koloru Tantego ani nic z tych rzeczy. Niestety… Tante też nie miał za wiele do powiedzenia. Prawdę mówiąc, nie miał do powiedzenia zupełnie nic. Zero. Tante nie uniósł nawet głowy, jakby jakikolwiek ruch mógł go wyciągnąć z tego błogostanu, w którym teraz był. Numa mógł poczuć silne zrezygnowanie. Słyszał wyraźnie. Daiki stwierdził, że Moe chce ze sobą skończyć i przytoczona przez niego historia innego z pijaków zdawała się potwierdzać, że ma on do tego nosa. Numa musiał go szybko odnaleźć, bo inaczej koniec! A tu co? A tu Tante, jego jedyna deska ratunku, która ani drgnie w swej pijackiej senności. Beznadzieja. A może to już? Może koniec nowego kumpla Numy już nastał?
To był ten moment. Ta przełomowa chwila, której przy odrobinie niefartu Ranmaru mógłby w ogóle nie wychwycić. Tante co prawda w najmniejszym stopniu nie zmienił swojej pozycji, ani też nie wymamrotał nic przez ściśnięte gardło, uniósł jednak nieznacznie prawą dłoń i palcem wskazującym pokazał na północny zachód. To było wszystko. Tylko tyle, czy aż tyle? Numa zrobił kilka kroków, potem jeszcze kilka takich kilk, aż wreszcie penetrując kolejne budynki trafił na znajomą sylwetkę. To Moe! Siedzi sobie zrelaksowany w rozkosznej pozie i tapla pupcię w onsenie.

Kolejny post pisz już w onsenie, chyba że... rezygnujesz z poszukiwań

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 29/...

---

- Rok 386 - Lato -
- Numa -
- Dorinku -
- Ostatnia wieczerza -

---

" Czy to on? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=x3cBARV ... CcLtu4uL_W[/youtube] Dostrzegłeś ciało mężczyzny, wydawał się pasować do opisu, zgadzała się w końcu fryzura która miała go wyróżniać, ale jak bardzo byłeś pewny tego, że to właśnie on? Skąd mogłeś to tak naprawdę wiedzieć. Jedna cecha która łączyła go z poszukiwanym przez ciebie osobnikiem wydawała się na tyle niepokojąca, że mogłeś puścić wodzę fantazji... Zacząłeś szukać sprawcy ale było to bezcelowe, on był martwy już jakiś czas. Choćbyś chciał nie dostrzegłbyś kogoś kto uciekałby z okolic jego domostwa. Mogłeś tylko skupić się na zadanych mu ranach. Twój niespodziewany wzrok pozwolił ci dostrzec jakie rany zostały mu zadane. Nie było ich wiele bowiem ograniczały się do kilku dźgnięć nożem w jego tors.

Nie mogłeś stwierdzić czy te rany zabiły go od razu czy może się męczył. Jego dom był uporządkowany, meble były na miejscu i tylko on, leżący w kałuży własnej krwi nie pasował do tego spokojnego i przytulnego obrazka. Chciałeś wiedzieć co się stało ale czy byłeś pewny, że ten osobnik to osoba której szukałeś? Zresztą... Kto by obwinił ciebie, kogoś kogo na miejscu nawet nie było, osoby której nie było w tym miejscu jeszcze dnia wczorajszego. Dlaczego ktoś miałby podejrzewać akurat ciebie? Nie mniej ruszyłeś do speluny Dorinku, kto wie w jakim celu się tam udałeś, może chciałeś zacząć o niego pytać a może po prostu potrzebowałeś się napić. Jak dotarłeś na miejsce. Wszedłeś więc do znanej ci już speluny która od ostatniego czasu w którym ją odwiedzałeś stała się znacznie spokojniejsza. W budynku kręciło się kilkanaście osób począwszy od karczmarza i stałych bywalców, żaden z nich nie wyglądał jednak na typowego pijusa z którymi miałeś złe doświadczenia. Przypominali bardziej mniej lub bardziej szemranych typów z okolicy ale prócz nich, byli tutaj też tacy którzy wyglądali nie inaczej niż zwyczajni mieszkańcy tej dzielnicy. Byłeś na miejscu i co dalej? Budynek żył swoim własnym życiem i odpowiednie słowa potrafiły zdobyć tutaj wiele informacji.

Posłaniec
Dżentelmen Jēmusu
Kelner Teruyo

[Numa]

Numa dotarł do przybytku, przez chwilę tej niewątpliwe popierdzielonej sytuacji miał wątpliwości co właściwie robić. Ostatecznie jednak podszedł z hełmem do baru spokojnie zamawiając. Coś mocniejszego.
— Witam, coś mocniejszego poproszę a do tego mam pytanko, widziałeś może nijakiego Katsu Yunosuke? Mam list przeznaczony do niego. —
Gdzieś w tyle głowy Numy pojawiła się świadomość że właśnie mógł sobie tworzyć małe bagienko. W końcu ktoś go zabił. Więc teraz być może dopadnie i Numę? Ciężko było powiedzieć. Bezdomny jak zwykle spodziewał się najgorszego i to właśnie na to się szykował, dlatego był wyjątkowo ostrożny.
— Więc jak kojarzysz gdzie go mogę znaleźć? Podobno ma jakiegoś irokeza na głowie czy coś innego... Wiesz coś na jego temat?—
Hełm nadal ukrywał jego tożsamość co było na swój sposób bardzo przydatne. W końcu pewnie sporo osób posiada czarny płaszcz z kapturem, czarne w końcu zawsze modne. Więc jego tożsamość była w miarę ukryta. Pytanie jednak czy barman jakoś mu pomoże? Numa również nie krył się mówiąc te słowa, nie był to jakiś szept. W pewnym sensie przyciągał kłopoty jednak w tym wypadku one już dawno wisiały w okolicy. Doujutsu miał jednak wyłączone w tym momencie. W końcu nie był w stanie korzystać z niego nieustannie. Był jednak uważny, a luka w wizjerze była odsłonięta. W barze mimo wszystko nie powinien od razu dostać kosy pod żebra bez ostrzeżenia. W wnętrzu numy jednak była spora dyskusja. - Musiałem to zrobić, nie narzekaj, no dobra od teraz będę się starał nie brać jakichś zleceń. Nie przesadzaj. Weź przecież tak nie można... -


/ Przybył stąd - http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 51#p117551 \

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 31/...

---

- Rok 386 - Lato -
- Numa -
- Dorinku -
- Ostatnia wieczerza -

---

" Dorinku " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=x3cBARV ... CcLtu4uL_W[/youtube] Właściciela nie było w budynku. Nie widziałeś przynajmniej tego osobnika za ladą którego zapamiętałeś ze swojej poprzedniej przygody w tym przybytku. Tym razem za ladą stała kobieta. Nie była jakoś szczególnie młoda z wyglądu ani jakoś przesadnie stara, trudno powiedzieć ile miała lat, ale przecież o to jej nie zapytasz, czyż nie? Byłeś już w budynku, wszedłeś do środka i skierowałeś się do barmanki. Wybrałeś swoje miejsce i szukałeś sposoby na pociągniecie rozmowy, wiadomo ci było, że właśnie tutaj miałeś szukać swojego kontaktu, ty jednak znalazłeś go w domu, martwego. Kwestią czasu było rozpoznanie tematu i udanie się tutaj w celu zdobycia informacji które mogły ochronić nie tylko ciebie ale i rozwikłać tajemniczy zgon. Taki sposób działania wydawał ci się najbardziej logiczny oraz najbardziej odpowiedni.

Przysiadłeś więc i zagaiłeś rozmowę. Kobieta która stała za barem spojrzała się na ciebie, bardziej skupiła wzrok na hełmie, dosyć niecodziennym który dalej znajdował się na twojej głowie - Pytanie, po co? - Coś mocniejszego? Czyli co? - Zapytała opierając się ręką o ladę. Może nie tyle była obojętna co raczej w pewien sposób zainteresowana dziwnym jegomościem w hełmie. - Od kiedy to kurierzy noszą takie blaszaki na głowie i ukrywają swoją tożsamość, he? - Wzruszyła ramionami rozglądając się po barze. - Czego chcesz od Katsu? Nie wyglądasz na kuriera. Daj mi ten list, przekażę mu go - Wyciągnęła rękę w kierunku chłopaczka w hełmie a jej wzrok skupił się na obserwacji każdego z jego ruchów.

Prócz barmanki na miejscu kręciły się inne osoby, ale raczej się im nie przyglądałeś. Wiedziałeś, że barman zawsze wie najwięcej, mimo to, więcej osób mogło znać Katsu, sam zauważyłeś, że rzucał się w oczy dzięki swojej fryzurze.

Posłaniec
Dżentelmen Jēmusu
Kelner Teruyo

[Numa]

Właściciela nie było, ale co mu było do właściciela, nie lubił go jakoś, właściwe niewiele zmieniał. Mówi się trudno. Numa stara się jednak jakoś zaadaptować do nowych warunków. Postanowił więc zamówić trunek czystym przypadkiem przypomniała mu się nazwa trunku pijanego na pogrzebach.
— Umeshu — Odpowiedział zdecydowanie.
Zamilkł przy tym zastanawiając się nad jej słowami. Po czym spokojnie zsunął swój hełm na chwilkę ukazując swą twarz, w końcu i tak w hełmie się nie napije. Położył go przy tym na ladzie i wzrokiem podążał za jej ruchami.
— Zaraz ukrywają ten hełm jest po to aby coś nie wpadło mi w oko, patrz tu jest taka płytka. —
I Numa spokojnie zaczął zasuwać i rozsuwać pokazując barmance jak działa hełm. Grał dosłownie znudzonego podczas gdy gdzieś w głębi jego paranoidalnego serduszka czuł niepokój.
— To już mówiłaś, ale dobrze trzymaj list — Numa spokojnie podał list barmance kiedy nagle gdy ta już miała go odebrać złapał ją w ostatniej chwili drugą ręką za jej rękę, konkretnie nadgarstek. Długich rękawów raczej nie miała, dłoń Numy była nieco wilgotna, zapewne pot spowodowany stresem, w końcu przypuszczał że on nie żyje.
— Chyba nie muszę ci jednak tłumaczyć że list ma dotrzeć cały do Yunosuke? — Następnie Numa powoli puścił ją, jego wzrok był poważny, mogła wyczuć że nie żartował. Jednak nie był wrogi. Bezdomny dość szybko zorientował się że w sumie to co zrobił było zdecydowanie nieprzyjemne i przerażające, przynajmniej przez chwilę.
— Wybacz, nie chciał bym żadnych problemów. — Numa nawet lekko się rozluźnił po tym gdy puścił jej rękę. Zwój za to powinien pozostać w jej ręce. Miał nadzieję że oddał go w dobre ręce. Gdzieś w jego wnętrzu jednak znów toczyła się batalia co robić...

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 33?/...

---

- Rok 386 - Lato -
- Numa -
- Dorinku -
- Ostatnia wieczerza -

---

" Dorinku " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=x3cBARV ... CcLtu4uL_W[/youtube] - Takie słodkie chcesz? Pewny jesteś? Jak tam chcesz - Powiedziała barmanka i po chwili przygotowała dla Ciebie kubek, tym razem nie czarkę. Kilka chwil i już miałeś cały wypełniony swoim zamówieniem, dokładnie tak jak chciałeś. Wtem przyszło zastanowienie, w końcu nie od dzisiaj ukrywałeś się pod hełmem i wprawiałeś w osłupienie wszystkich ludzi których po prostu twoje nakrycie głowy dziwiło, zwłaszcza w miejscu takim jak to, zwyczajnej tawernie. Daleko ci było do czarnego rycerza, sam hełm go jednak nie czyni.

Zdecydowałeś się na zdjęcie tego garnca ze swojej głowy i prowadzenie normalnej rozmowy. Kobieta tylko spojrzała się na ciebie wymownie jak zacząłeś się tłumaczyć, przewróciła oczami kręcąc delikatnie głową. Oczywiste dla ciebie było, że nie wierzy w takie bajeczki, ochrona oczu to jedno, hełm to drugie. Gra nie była twoją drugą naturą, ale nikt nie szukał w twoim zachowaniu drugiego dna ani jakiś dziwności, zwyczajnie robiłeś co mogłeś. - Hmm... - Powiedziała odbierając list. Przyjrzała się mu uważnie, zerknęła na pieczęć po czym skrzywiła się delikatnie i po chwili go Numie oddała, kłądąc zwój na ladzie i przysuwając w kierunku Numy. - Chyba powinieneś zanieść go sam. - Rozejrzała się wtedy delikatnie po całym barze i powiedziała nieco ciszej w kierunku chłopaka - Jeśli nie było go w domu to porozmawiaj z Satomi, z nią się ostatnio kręcił - Skierowała wtedy swoje spojrzenie na kobietę w średnim wieku która również znajdowała się w barze, wydawała się w tej chwili zajęta swoim obiadem a przy jej stoliku nie było nikogo innego, będąc dokładniejszym, przy stoliku obok też nikogo nie było. Czy to z jakiegoś powodu, czy przypadku musiałeś ocenić sam. Miała dosyć głęboką szramę na policzku, to przyciągało uwagę oraz ciemne włosy sięgające do uszu i ciemne oczy.

Posłaniec
Dżentelmen Jēmusu
Kelner Teruyo

[Numa]

Numa i czarny rycerz? Nie, Numa nie był niewolnikiem. Był do tego biały więc bez przesady że zaraz czarny. Kobieta jednak przyjęła wszystko spokojnie. Pewnie nie z takimi miała styczność. Bezdomny użytkownik hełmu bojowego widział że nieco się przestraszyła widząc pieczęć a co najmniej była nieco przerażona. Wysłała go jednak do pewnej kobiety z szramą, a przynajmniej wskazała że ta może coś wiedzieć. Numa jednak jak to zawsze był dziwnym osobnikiem, podejrzliwym jak diabli. Dlatego też zapytał.
— Dziękuję, wybacz za wścibskość jednak wydajesz się znać tą pieczęć, możesz mi coś powiedzieć o jej właścicielu? —
Nadal Numa zakładał najgorsze że chcą wykorzystać jego naiwność aby wpierdzielić go w jakieś bagno. W końcu tak wyglądało życie. Nikt nie robił nic bez powodu. Numa pozwolił kobiecie spokojnie się wygadać aby następnie podejść do drugiej kobiety spokojnie. Z zdjętym hełmem w którym spoczywał list jak w jakimś kubełku i drinkiem w drugiej dłoni. Co sprawiało że wyglądał mniej groźnie. Zastanawiał się jak zagadać do kobiety aby zwyczajnie nie przesadzić. Szczególnie gdy przypuszczał najgorsze. W jego głowie dość szybko ułożyła się jednak historyjka o tej jej bliźnie. Niepokoiła ona go. Czyżby nieszczęśliwa miłość?
— Witaj, mam pewne pytanie. Widziałaś może Yunosuke, wiesz taki z specyficzną fryzurą. Mam do niego list a podobno ty ostatnio go widziałaś. —
Numa mimo tego że dbał o pozory niegroźności, przypuszczał że to właśnie ta kobieta mogła być przyczyną jego zguby, mogła również coś ciekawego wiedzieć. Dlatego obserwował jej reakcję bardzo uważnie.