Cytrusowe Targowisko

[Keizo]

Okropieństwo - pomyślał Keizo, wstając prędko i stając pod ścianą, walcząc z zawrotami głowy i trzymając się za nos by nie dopuszczać doń smrodu, unoszącego się wszędzie dookoła. W końcu chłopak był jednak zmuszony do odetkania swoich nozdrzy - do tej pracy potrzebował bowiem obu rąk, choć nie znaczyło to iż Senju będzie miał zamiar nurkować w śmierdzącej brei.
Kiedy plan ukształtował się w głowie shinobi, ten pacnął się w głowę - przecież nie musiał wcale tutaj schodzić! Jednak co się stało to się stało - nie zamierzał przecież wyczołgiwać się z kanałów na oczach kupca bez jego zguby, chwilę wcześniej wprost wpadając do środka.
Keizo pstryknął knykciami, po czym złożył trzy pieczęcie. Z jego ciała zaczęły wyrastać grube konary, formujące się w trzy nieregularne klocki dookoła chłopaka. Po chwili jednak kształty coraz bardziej zaczynały przypominać ludzi - wykonanych z drewna, oczywiście.
Kilka sekund potem przed chłopakiem stała trójka jego idealnych klonów, czekających na rozkazy swojego oryginału. Keizo chrząknął więc i - choć dobrze wiedział, że wcale nie musi nic mówić swoim bunshinom, czuł się jednak pewniej samemu siebie oszukując iż nie jest sam w ciemnym kanale - powiedział:
- No dobra... szukamy... emm... złotej broszki... w środku miała jakiś drogi kamień... chyba... także no, sprężajmy się - po czym machnął ręką, wskazując bunshinom niknący w mroku korytarz.

  Ukryty tekst

[Minoru]

D 11/15 Z ciałem Keizo stało się coś niezwykłego. Z jego barków i pleców zaczęły wyłaniać się drewniane kloce, które wraz z postępującym wyłanianiem się, zaczęły przybierać ludzkie kształty, wpierw nierozpoznawalne, chwilę później coraz bardziej przypominające osobnika z którego wyrastały. Chwilę później nasz młody bohater stał naprzeciwko swojej małej armii wydając im oczywiste rozkazy. Wszystkie klony odczekały tą chwilę, by dać wygadać się swojemu stwórcy, by następnie, niczym wyszkolone maszyny do zabijania, ruszyć w głąb ścieku bez żadnego słowa, czy też zmiany mimiki twarzy.
Nastały długie minuty ciszy przerywane jedynie szumem płynącej „wody” i oddalających się chlupotów pozostawianych przez buty klonów. Był jeszcze smród, do którego chyba nie dałoby się nigdy przyzwyczaić. Czas leciał, a klony nie wracały, zajęte przeczesywaniem tegoż jakże przytulnego miejsca.
Nagle, niespodziewany wrzask obudził przysypiającego już Keizo. Klony nawoływały do siebie, ponaglając każdego z osobna i goniąc kogoś niechybnie, o czym świadczyły nasilające się odgłosy plusku wody. Po chwili z ciemnego tunelu wypadł szczur, ale nie taki zwykły, bydle wielkością przypominało domowego kota, a oczy błyszczały czerwonym światłem z taką siłą jakby same bramy piekielne otwarły się by wypuścić to stworzenie. W pysku trzymał sporych rozmiarów broszkę z czerwonym kamieniem, niechybnie cel zadania naszego młodego bohatera. Za stworzonkiem podążały trzy większe kształty, zapewne klony Senju. Szczur zmierzał wprost na naszego bohatera, skacząc to w lewą to, w prawą stronę z niezwykłą wręcz zwinnością. Znajdował się w odległości około 15 metrów od naszego bohatera.

[Keizo]

Keizo syknął i złożył pojedynczą pieczęć. Nie miał zamiaru uganiać się za szczurem tak jak jego klony - w końcu tak drobne zwierzę raczej nie będzie miało problemów z umknięciem przed parą dłoni. Co innego, jeśli łapać go będzie o wiele więcej odnóży.
Chłopak zmieszał chakrę Dotonu i Suitonu, tworząc dzięki temu połączeniu Mokuton - na celu miał złapanie zwierzęcia w sieć szybko rosnących dookoła niego ciernistych krzaków, zapór, krzewów i innych drewnianych kształtów, które miały na celu uniemożliwienie szczurowi ucieczki. Co prawda łączyło się to z niewielkim zrujnowaniem podłogi kanału - w końcu pędy musiały w jakiś sposób przebić się przez płyty podłoża - jednak Senju się tym raczej nie przejmował.

  Ukryty tekst

[Minoru]

D 13/15 Nasz dzielny bohater gotowy był na wszelkie przeciwności losu. Jego bystry umysł bez problemu wykalkulował, że ma mierne szanse samodzielnie złapać tak małe i zwinne stworzenie. Co innego jego wrodzone umiejętności, które stały na o wiele wyższym poziomie niż samo jego ciało. Złożona pieczęć w połączeniu z mieszanką dwóch różnych czakr zdziałała cuda. Gdyby tylko ktoś mógł zaobserwować to niesamowite zjawisko, na pewno westchnął by oniemiały. Część cegieł rozsunęła się, by następnie nadkruszyć się, gdy rosnące gwałtownie korzenie przepychały się pomiędzy zaprawą. To co wyrosło wokół szczura można było jedynie przyrównać do nie możliwego do sforsowania muru.
Szczur zatrzymał się, w swojej pułapce, z piskiem pazurów. Wycofał się do tyłu, lecz gdy odkrył że jest w potrzasku natychmiast cofnął się do miejsca, w którym mógł poczuć się najbezpieczniej. Czyli do środka pułapki. Miotał się na prawo i lewo szukając jakiejś przerwy w zasiekach, nawet kilka razy starał się sforsować zaporę, lecz bezskutecznie. Dzięki swemu grubemu futru sam również nie został ranny, lecz niewielka była to dla niego pociecha. Nawet nie zauważył gdy broszka wyleciała mu z pyszczka i z brzdękiem opadła na pogruchotaną podłogę.

[Keizo]

Keizo od razu rzucił się do przodu by złapać broszę - nie chciał przecież, by przewrotny los sprawił iż świecidełko wpadnie do ścieków ślizgając się po powierzchni kanału i spłynie jeszcze dalej. Wtedy byłoby wręcz niemożliwe do odnalezienia - a na pewno nie dla czterech osób, z czego trzy zrobione były z drewna.
Gdy chłopak miał już broszę w dłoni, kilkoma kopniakami rozerwał krzaki wiążące szczura, po czym z pomocą bunshinów wydostał się na powierzchnię, gdzie mógł już anulować technikę klonującą - pomocnicy byli już niepotrzebni. Przed wszystkim pomachał im jeszcze na pożegnanie, po czym podszedł prędkim krokiem w stronę kupca, jeśli ten jeszcze gdzieś tu się kręcił, i jedną dłonią wręczył mu jego zgubę, a drugą wyciągnął w geście żądającym zapłaty.

[Minoru]

D 15/15 Niczym urodzony akrobata, Keizo, rzucił się do przodu chcąc pochwycić broszkę. Ach cóż to był za skok, cóż to było za lądowanie i cóż to był za chwyt. Co prawda niewiele brakowało by nasz bohater złamał sobie kark, a na bank zostanie mu sporo siniaków, gdy wylądował na twardej posadzce i przeszorował plecami po własnej zaporze, ale hej dokonał swego. Broszka znalazła się w jego dłoniach. Szczur wpadł w niemałą panikę gdy nasz młody bohater postanowił uwolnić swoją niedoszłą ofiarę. Niechybnie, zwierzę, padło by na zawał gdyby musiało zdzierżyć jeszcze kilka głuchych uderzeń w klatkę. Lecz gdy tylko dostrzegło wyrwę, nowa fala życia wstąpiła w niego. Szczur wystrzelił jak z procy, przemykając z niewiarygodną wręcz zwinnością między nogami Keizo i mknąć dalej w głąb kanałów, tam gdzie nie było żadnych ludzi, czy to cielesnych, czy też drewnianych.
Kilka chwil później, tuż po pożegnaniu swoich kopii, Keizo wygramolił się na zewnątrz gdzie wciąż czekał na niego, jego zleceniodawca. Grubasek dreptał w miejscu, miętosząc haftowaną chustę w dłoniach. Jego grube palce zesztywniały natychmiast, gdy oczy kupca dostrzegły swego wybawiciela. Podbiegł on, z gracją młodego hipopotama, do młodocianego bohatera. Tuż przed nim rozwarł swe ramiona, by uściskać chłopaka, gdy nagle stanął jak wryty w miejscu. Fetor dobywający się od Keizo uderzył w nozdrza kupca, prawie powalając go na miejscu. Oczy zaszły mu łzami, a chęć zbliżenia się do swego wybawcy przeminęła natychmiast. Chustka która jeszcze niedawno służyła do wyładowania stresów, teraz znalazła nowe zastosowanie, jako zapora dla smrodu.
- Znalazłeś? - zadał krótkie pytanie, zduszonym głosem, dociskając chustkę do nosa i ust, jak gdyby bał się, że bez tego, smród przeszedłby na niego. Gdy dostrzegł błyskotę w dłoni Keizo, w jego oczach pojawił się błysk. Trudno było stwierdzić, czy łzy które napłynęły, spowodowane były radością a może fetorem. Handlarz aż uniósł dłonie z radości, lecz szybko opamiętał się i wrócił do poprzedniej pozycji.
- Dziękuję, mój honor został uratowany. - sięgnął wolną dłonią do swego paska, z którego odpiął jedną z cięższych sakiewek. Przesunął się trochę bliżej do Keizo, wyciągając dłoń najdalej jak potrafił, tak by mógł podać sakiewkę, a jednocześnie nie na tyle blisko by dopadł go smród.
- Jeszcze mały bonus, na łaźnie - dodał gdy nasz bohater pochwycił sakiewkę. Sam handlarz, sprawnym ruchem porwał broszkę z dłoni Keizo i zaczął szybkie wycofywanie się.
- Jeszcze raz dziękuję, jeśli kiedykolwiek będziesz w okolicy, zapraszam na mój kram „Pod glinianym garnuszkiem” - rzucił jeszcze w kierunku młodziana, nim ulotnił się całkiem.

Misja zakończona powodzeniem

[Keizo]

Po zakończonej misji Keizo ukłonił się handlarzowi po czym postanowił skorzystać z jego rady - w końcu śmierdział okropnie, a odór który się od niego ulatniał zapewne byłby w stanie zabić jakieś mniej odporne stworzonka. Senju więc czym prędzej wydostał się z niewielkiego zaułka i ruszył na poszukiwanie łaźni.
Ignorując spojrzenia ludzi których mijał w drodze do przybytku - chłopak zresztą nie dziwił się im oburzonym spojrzeniom i zatykanym nosom, sam w końcu chciałby teraz tylko jednego, nie czuć własnego zapachu - shinobi dotarł w końcu do miejsca, gdzie mógł zażyć nie tylko orzeźwiającej, ale przede wszystkim oczyszczającej kąpieli, dzięki czemu mógł ruszyć w końcu tam, gdzie miał zamiar przed całą przygodą z handlarzem - do jakiegoś zagajnika na przedmieściach, w którym nikt nie przeszkadzałby mu w treningu.

z/t

[Keizo]

Keizo ziewnął szeroko, patrząc na stertę pomarańczy rozkradaną przez kilkoro obdartych dzieciaków. Piątka rozbiegła się we wszystkie strony, zostawiając handlarza rozglądającego się dookoła i przeklinającego na wszystkie świętości małych złodziejaszków. Kilka stoisk dalej mała staruszka sprzedawała ciepłe jeszcze bułki - coś, co wyraźnie interesowało Senju jako część prowiantu, który zbierał na targowisku przed chwilą, w której opuści Hanamurę.
Shinobi zdecydował, że po kilku dniach ciężkiego treningu nie zostało mu już nic ciekawego do zobaczenia w metropolii - ot, zwykłe miasto, jakich wiele na całym świecie. O wiele lepiej czułby się na łonie natury, nieotoczony ociosanymi kamieniami, brukiem i krzykiem przechodniów. Skierował się dlatego na znane już sobie targowisko, gdzie za zaoszczędzone pieniądze robił niewielkie zapasy, które miały pomóc mu dotrzeć najedzonym na kontynent. Kilka bułek, może trochę suszonych owoców i mięsa, bukłak wody - Keizo nie miał zbyt wiele wymagań, jednak dobrze wiedział o tym, iż pusty żołądek nie należał do najprzyjemniejszych towarzyszy podróży.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 1/...

---

- Rok 384 - Zima - Keizo Senju
- Hanamura -
- Raport ze zdarzenia -

---

" Pieczęć klanu Senju. Czy aby na pewno? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=B2GvfQqbJ7Y&t=2s[/youtube] Hanamura, ogromne miasto, stolica nowo powstałego Cesarstwa Morskich Klifów. Powstało całkiem niedawno a wydaje się jakby tutaj nic się nie zmieniło pod tym względem i dalej było częścią prosperujących kontynentów. Faktycznie jednak flagi oraz masa różnych, mniejszych elementów doznała zmiany, życie dalej toczy się tutaj kołem, dla wielu, tak samo jak wcześniej. Od czasu festiwalu mającego na celu zaprzysiężenie nowego Cesarza minęło kilka miesięcy, przez ten czas wiele z osób które właśnie na festiwal przybyły, dawno już opuściły mury Hanamury. Ulice teraz mogły wydawać się przeraźliwie puste, mimo, że w rzeczywistości nie były, po prostu przyzwyczajenie do gigantycznych tłumów które panowały tutaj w związku z festiwalem może przytłoczyć gdy nagle nie ma tylu przyjezdnych.

Kilka godzin temu wstało słońce w ten zimowy, jakże zaskakująco chłodny poranek. Udałeś się na targ o dumnej nazwie cytrusowego. Kilka ulicznych legend precyzuje skąd wzięła się ta nazwa, czy to jednak ważne skąd się wzięła? W tej chwili rzadkim widokiem w Hanamurze byli członkowie twojego klanu, ty jako Senju można wręcz rzec, że wróg tutejszej ludności dalej jednak się tu znajdowałeś. Z jednej strony dlaczego mieliby cię krzywdzić, jesteś tylko nisko postawionym członkiem klanu, czy jednak działasz na czyjeś polecenie? Bez znaczenia, krew płynąca w twoich żyłach zobowiązuje cię do pomocy twoim krajanom gdy sytuacja tego wymaga. Trudno powiedzieć co tutaj jeszcze robisz tyle czasu po zakończeniu festiwalu, być może czułeś, że musisz tutaj zostać. Poruszałeś się od stoiska do stoiska wykupując potrzebny ci prowiant, ostatnio poświęcałeś swój czas na treningi i zaczął doskwierać ci miejski zgiełk, zapragnąłeś wrócić do bardziej przyjaznego tobie miejsca który od zawsze był las. Tak czy inaczej wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, tylko, że gdy przechodziłeś między straganami twoje oczy dostrzegły coś czego nie zwykłeś widzieć od jakiegoś czasu. Na pewno musiało wzbudzić to w tobie nie małe zaskoczenie. Insygnia klanu Senju mignęły ci przed oczami, tutaj w Hanamurze! Jak gdyby nigdy nic zobaczyłeś niezbyt dużą pieczęć z logiem swojego rodu. Znajdowała się ona na księdze wystającej nieznacznie z torby pewnego mężczyzny którego dostrzegłeś w wątpliwym tłumie ludzi na targu. Nie dostrzegłeś kim on był ani jak wyglądał, stał do ciebie plecami i widziałeś go jedynie przez ułamek sekundy. Wszędzie poznałbyś ten znak, co on jednak oznacza w tym wypadku?

To tylko symbol, czy warto się przejmować? Ostatecznie nie jesteś jedynym Senju na świecie, ani też nie jesteś jedynym ich wysłannikiem, może po prostu minąłeś się z innym agentem rodu. Najprawdopodobniej przeszedłbyś po tym wszystkim do porządku dziennego jednak nie minęło pięć minut a na rynku dostrzegłeś dziewczynę mniej więcej w swoim wieku, nie rzucała się w oczy z wyglądu, nie była wyjątkowa w tym tłumie dla nikogo prócz ciebie. Znałeś ją jeszcze z czasów dzieciaka, długo się nie widzieliście, ona jednak wcale się nie zmieniła, rozpoznałeś ją od razu. Wydawała się być w pośpiechu, rozglądała się uważnie, nieco nerwowo nawet nie zwracając na ciebie uwagi. Czego szukała i dlaczego była tutaj w Hanamurze? Znaliście się nie od dziś a ona była strasznie przywiązana do Hayashimury, znacznie bardziej niż ty i nie opuściłaby rodzinnego domu bez wyraźnej potrzeby. W pierwszej chwili nie mogłeś skojarzyć jej imienia mimo, że wiedziałeś, że ją znałeś, dopiero w chwili gdy oddaliła się od ciebie i zaczęła znikać w tłumie przechodzących mieszkańców zdałeś sobie sprawę, że nazywała się Akira.

[Keizo]

Keizo przejechał palcami po włosach i przystanął, zamyślony, wpatrując się w oddalającego się osobnika, niosącego przedmiot opatrzony insygniami klanu Senju. Co mogło to oznaczać? Czyżby lider klanu zdecydował się na nawiązanie kontaktów dyplomatycznych z tutejszym, nowopowstałym Cesarstwem? A może była to inna, mniej przyjemna misja? Dlaczego jednak wtedy posłaniec trzymał rodowy herb na wierzchu, informując wszystkim o swoim pochodzeniu? A może był jedynie jakimś złodziejaszkiem, który chciał sprzedać z zyskiem coś należące niegdyś do shinobi?
Senju nie miał się jednak czasu nad tym zastanawiać, gdyż w tłumie zauważył znajomą, nieco zakłopotaną twarz. Dziewczyna, którą kojarzył jeszcze z czasów gdy trenował w głównej osadzie klanu Senju, Hayashimurze. Przez chwilę szukał w pamięci tego, jak nazywała się jego kuzynka - nie ze wszystkimi utrzymywał przecież bliskie kontakty. Jednak gdy już przypomniał sobie jak dziewczę miało na imię, ta zniknęła w tłumie, nie dając nawet najmniejszej szansy Keizo na zawołanie jej.
Tym razem jednak chłopak zdecydował się nie przepuścić tej okazji tak łatwo - bez straty nawet chwili zaczął przepychać się przez tłum, poprawiając nieco gałązkę za lewym uchem i strzepując trochę kurzu ze swojego płaszcza. Chciał dogonić kuzynkę i spytać, co robi tak daleko od domu - pamiętał przecież dobrze, że wyjątkowo nie lubiła ona opuszczać swojej rodzinnej osady.
Gdy już Keizo udało się ją dogonić - jeśli, oczywiście, nic nie stanęło mu na drodze - starając się ją zbytnio nie przestraszyć (nie chciał skończyć z kunai'em w gardle) wyrównał z nią krok i uśmiechając się lekko powiedział cichym, jednak wyraźnym tonem:
- Cześć, Akari. Nie zgubiłaś się przypadkiem?

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 3/...

---

- Rok 384 - Zima - Keizo Senju
- Hanamura -
- Raport ze zdarzenia -

---

" Znikający ślad. Stare wspomnienia! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=lo0lwZE ... LkKxNSwGrP[/youtube] Początkowo twoje zamyślenie pozwoliło ci przeanalizować sytuację dotyczącą widzianego przez chwilę mężczyzny. Faktycznie dziwnym jest szafowanie swoim pochodzeniem z kontynentu tutaj, szczególnie teraz po powstaniu Cesarstwa po ruchu Novum ordo. Czy jednak ty nie robisz tego samego bawiąc się swoimi drewnianymi zabawkami?. Nawet teraz Hanamurskie targi, tak wcześnie o poranku potrafiły być pełne ludzi, to wciąż nic w porównaniu do stanu z tych kilku dni w których odbywał się tutaj wspomniany wcześniej festiwal. Mimo tłoku dostrzegłeś dziewczynę i już po chwili wiedziałeś, że wypada zapytać ją co tutaj robi, niestety zniknęła w tłumie, nie mając nic ciekawszego do roboty zdecydowałeś się za nią ruszyć. Czas płynie nieubłaganie, wydawałoby się, że nie minęło wcale tak długo a jednak nie widziałeś jej latami, czy jest w stanie cię rozpoznać? Czy pamięta cię? Czas zmienia ludzi, czy się zmieniłeś? Czy ona jest inna a może o tym zapomniałeś?

Ludzie świetnie radzili sobie z zagradzaniem drogi, chciałoby się stwierdzić, że jest to jedna z ich najlepszych cech, wchodzą pod nogi, idą po woli całą szerokością, zachowują się głośno, jak to na targu. Zacząłeś się zbliżać w jej stronę, a przynajmniej w miejsce gdzie widziałeś ją ostatnio z planem wypatrzenia jej gdzieś tam w tłumie i przywitania się, w końcu to twoja rodaczka i miło jest spotkać kogoś ze swoich stron tak daleko od domu. Czy jest to jednak pokrzepiające, że młoda krew Senju podróżuje zamiast kultywować wasze rodzinne lasy? Gdy znalazłeś się w jej ostatniej lokalizacji dostrzegłeś ruch, tak, to ona to jej ochraniacz odbił się w świetle porannego słońca. Ruszyłeś dalej jednak nie dostrzegłeś jej, ponownie zniknęła ci sprzed oczu w tłumie ludzi. Gdybyś spojrzał na obszar wychodzący poza sam centralny targ zauważyłbyś ponownie znajome kontury osoby w oddali, nie była to jednak dziewczyna a wcześniej widziany mężczyzna który skręcił w najbliższy zaułek. Dopiero po chwili zobaczyłeś jak z tłumu po drugiej stronie wyłania się dziewczyna udając się w tę samą stronę za wcześniej dostrzeżonym mężczyzną.

[Keizo]

Przedarcie się przez tłum było trudniejsze, niż Keizo się spodziewał. Mimo tego że od turnieju minęło już sporo czasu, to ludzie na ulicach Hanamury wciąż stanowili czasem większy gąszcz niż niejedna puszcza, przez którą przeprawiał się Senju za czasów zamieszkiwania w Prastarym Lesie. Akira na szczęście nie zniknęła mu z oczu - przynajmniej nie na stałe - a i udało mu się dogonić wcześniej widzianego osobnika, niosącego insygnia klanu, do którego należała dwójka młodych ninja.
Keizo zdecydował jednak, iż zaprzestanie prób porozumienia się ze swoją kuzynką, przynajmniej na razie. Wyglądało na to, iż sytuacja w której znajdowała się Akira wymagała nieco subtelności, w czym nagłe pojawienie się drugiego Senju raczej by nie pomogło. Na wszelki wypadek wyjął gałązkę zza ucha - kto wie, co niektórym może wpaść do głowy, widząc kawałek lasu w środku miasta - schował ją do kieszeni i owinął się mocniej płaszczem, ciągle podążając za krewną, jednak zachowując odpowiedni dystans. W każdej chwili gotowy był do wkroczenia do akcji - wciąż nie wiedział na czym polegała misja zlecona Akirze, dlatego wolał najpierw poprzyglądać się z daleka, a swoją pomoc zaoferować ewentualnie w odpowiednim momencie - nie chciał przecież żeby jego krewnej stała się krzywda, ale nie życzył też ani sobie ani jej spapranej przez niespodziewaną wizytę misji.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 5/...

---

- Rok 384 - Zima - Keizo Senju
- Cytrusowe Targowisko -
- Raport ze zdarzenia -

---

" Bezpieczeństwo siostry krwi" [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=lo0lwZE ... LkKxNSwGrP[/youtube] Wołałeś ją, chciałeś się skontaktować, zwrócić na siebie jej uwagę, wszystko to jednak na nic, była zainteresowana czymś innym, zamyślona i rozkojarzona w swoich poszukiwaniach. Szybko zniknęła w zaułku. Przepychałeś się pośród ludzi, kto by się spodziewał, że będzie to aż tak trudne, w końcu w większości to zwyczajni ludzie mieszkający na tych ziemiach, mimo to jednak lepiej nie rzucać się w oczy i nie przyciągać wzroku co i to bardziej zadziornych ludzi, kto wie jak zareagują na chłopaka takiego jak ty który nagle zacznie, niemalże wulgarnie przepychać się na drugą stronę targu. Kilka minut to trwało aż znalazłeś się po drugiej stronie. Wtedy, zaraz po wyjściu z gęstniejącego tłumu spostrzegłeś, że nie widać już ani Akiry ani nieznajomego. Widziałeś jednak jak wchodzą w zaułek. O co może chodzić, dlaczego za nim podąża i czym była ta księga z symbolem klanu, dodatkowo niemal wystawiona prowokacyjnie na widok innych, niezwiązanych z sprawą, jakby chcąc przyciągnąć uwagę... Chyba, że to tylko jedno wielkie niedopatrzenie.

Subtelność to dobre podejście, zacząłeś się o siebie martwić, czyżbyś podejrzewał tę sytuację o część jakiegoś większego planu? Może nie koniecznie ukierunkowanego na ciebie ale jednak w Senju. Przygotowałeś się starając się ukryć swoją tożsamość, ciche i skryte działanie to od tej pory priorytet, prawda? Wciąż zastanawiałeś się w jakim celu przybyła tutaj twoja koleżanka, czy może pracowała na własny rachunek czy też wykonywała zlecenia dla rodu, tylko zlecenie dla rodu tutaj? Były dwie możliwości i obie były równie prawdopodobne. Miałeś w sobie nieco szlachetnych pobudek, dalej interesowałeś się losami swoich krewniaków, czy byłeś jednak tym rycerzem na białym koniu który wyciąga wszystkich z opresji? Opuściłeś więc targowisko, nie miałeś więc wyjścia i musiałeś ruszyć dalej jeśli chciałeś mieć szanse dotrzymać im kroku, zarówno jej, jak i jemu. Chwilę po tym jak skręciłeś za nimi w zaułek dostrzegłeś jak się poruszają wzdłuż wąskiej ścieżki, on wyraźnie z przodu a ona nieco za nim wyraźnie próbująca skryć swoją obecność. Mężczyzna kroczy pewnie i stanowczo podczas gdy dziewczyna robi co może by skryć się na tyle by jej nie zauważono, czy jednak jej nie zauważono? Ty widziałeś ją na pewno, jak było z tajemniczym gościem? Czy tylko pozwalał jej się śledzić, czy może faktycznie nie zdawał sobie sprawy z jej obecności. Ścieżka w zaułku pozbawiona była porannego światła oraz powiewał tam zimny wiatr, dobrze, że się przygotowałeś zabierając ze sobą z rana swój płaszcz.

  Ukryty tekst

[Keizo]

Sytuacja nie wyglądała na zbyt sprzyjającą dla akcji pod tytułem "śledzenie innego szpiega". Zaułek był wąski, a już sama Akira nie sprawiała wrażenia jakby jej podchody były szczególnie udane. Do tego Senju nie chciał zwracać na siebie zbytniej uwagi - myśl, że na piętach deptały posiłki mogła doprowadzić uciekiniera do nieco bardziej gwałtownych ruchów. Być może sądził, że da sobie radę z pojedynczym przeciwnikiem - jeśli oczywiście zauważył krewną chłopaka. Dwójka mogłaby spowodować nieco nieprzyjemne konsekwencje.
Keizo przyśpieszył więc kroków, owijając się szczelniej płaszczem i chowając pod nim ręce. Udawał zwykłego przechodnia, jakich pełno o tej porze na ulicach Hanamury. Być może skręcił w zaułek aby uciec od tłumów, a może pędził gdzieś tym niezbyt przyjemnym skrótem, spiesząc się okropnie - w końcu nie wyglądał jak ktoś, któremu podskoczyć mógł pierwszy lepszy złodziejaszek, przynajmniej jeśli nie chciał spotkać się z jego naginatą, przymocowaną luźno do pleców. Miał nadzieję, że śledzony przez Akirę mężczyzna nie był aż takim paranoikiem, by podejrzewać każdego człowieka o niecne zamiary.
Senju nie chciał jednak zdawać się na ślepy los i nie zostawać sobie żadnej furtki, jeśli kuzynka jednak go nie rozpozna. Pod płaszczem włożył rękę do jednej z kieszeni swojego stroju. Następnie, kiedy mijał schowaną Akirę, upuścił ostrożnie wyciągniętą stamtąd gałązkę, którą wcześniej tam umieścił, zabierając ją zza swojego ucha. Miał nadzieję, że mała cząstka zieleni pozostanie niezauważona przed odwróconego mężczyznę, oraz pozwoli krewniaczce przypomnieć sobie czasy treningów w Hayashimurze - miało to także oznaczać, iż w każdej chwili gotowy był jej pomóc.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 7/...

---

- Rok 384 - Zima - Keizo Senju
- Cytrusowe Targowisko -
- Raport ze zdarzenia -

---

" Urodzony szpieg... Infiltracja zakończona? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=sff3Ap2 ... O8omWm0z-v[/youtube] Niczym dziwnym był ktoś przechadzający się zaułkiem, dlaczego jednak w tej samej chwili co on? Czy jednak śledzony myślał to samo? Zwyczajowo rycerz na białym koniu powinien wjechać dając innym pełną świadomość swojej obecności oraz siły, ty jednak zdecydowałeś się na skryty ruch, opatuliłeś się mocniej płaszczem i upewniłeś, ze miecz na twoich plecach będzie łatwy do wyciągnięcia, w razie wypadku. Ruszyłeś więc przez zaułek ukrywając swoje dłonie by nie wzbudzać niepotrzebnych podejrzeń ani nikogo nie prowokować. Po parunastu chwilach minąłeś kryjącą się dziewczynę zostawiając po sobie jeden ślad, właśnie jedną gałązkę która powinna dać jej coś do zrozumienia, na to liczyłeś. Akira widząc ciebie zbliżającego się z szybkością nieco większą niż zwykłego chodu, miała zdziwienie wypisane na twarzy, już przygotowywała się do obrony, w końcu zaułek był dosyć wąski i nie było możliwości byś wyminął ją szerokim łukiem. Kaptur, płaszcz... Przypominałeś niemal mężczyznę którego goni jakby się tak niezbyt dokładnie przyjrzeć. Wzdrygnęła się gdy wyminąłeś ją bez słowa. Nie rozpoznała cię. Odetchnęła osuwając się powoli po ścianie z wyraźną ulgą której ty już dostrzec nie zdążyłeś. Jeślibyś się odwrócił podczas dalszego biegu zobaczyłbyś jak wyciąga rękę chwytając gałązkę którą pozostawiłeś. Część Hayashimury nigdy cię nie opuściła, jak jednak było z nią? Czy mogła powiedzieć to samo?

W tej chwili zostaliście tylko wy, ty i nieznajomy którego niemalże spokojne kroki odbijały się szerokim echem po zaułku ścierając się z twoimi nieregularnymi krokami stawianymi w pośpiechu. Mężczyzna obrócił się nieznacznie wydając z siebie pomruk, nie wydawał się on zaskoczony ani ucieszony tym co zobaczył. Ot jakiś chłopak idzie w jego kierunku, nic wielkiego. Spojrzał przed siebie idąc dalej, zaułkowi nie brakowało wiele by połączyć się z kolejną tłoczną ulicą. Tam też mężczyzna się udał, wchodząc w kolejny tłum ludzi poruszających się ulicami Hanamury. Gdy opuściłeś za nim zaułek, byłeś w stanie dostrzec go jak wchodzi do jednego z budynków po drugiej stronie zatłoczonej ulicy. Uważnie się przyglądając dostrzegłbyś drobny błysk, jakby skierowany specjalnie dla ciebie, bijący od niego, może był to jedynie złowieszczy uśmiech przesadnie białego uzębienia a może coś innego... Czyżby wiedział, że za nim idziesz, albo może czynił to na zapas by się... Upewnić? Okna były zabite deskami i drobne oględziny zdradziłyby, że budynek jest najzwyczajniej w świecie opuszczony i nikt w nim nie mieszka. Czego ktoś taki jak on by tam szukał? Co teraz zrobisz skoro już wiesz gdzie się udał co z Akirą? Co z księgą?