Ryokan "Onna-bugeisha"

[Jun'ichi]

Echo śmierci
Misja rangi D
Mitsuyo
5/15 Onna-bugeisha było miejscem idealnym na wypoczynek, nawet jeśli za niektóre przyjemności trzeba było zapłacić niemałą sumkę. Wszystko co można było tu znaleźć było po prostu godne swojej ceny, a ciało oraz dusza bardzo szybko zaczynały odczuwać zbawienny, relaksujący wpływ aury tego miejsca oraz oczywiście jego bardziej przyziemnych zalet jak chociażby ta gorąca, wspaniała woda do której zdecydowałaś się wejść. Nieopodal kąpały się również dwie inne, nagie kobiety z których każda tak samo jak Ty wyglądała na niesamowicie zrelaksowaną i spokojną. Za drewnianym ogrodzeniem słychać było stłumione, męskie głosy, jednak były na tyle ciche że nie sprawiały żadnego problemu.
Czas płynął spokojnie, a Twoje ciało rozluźniało się i nabierało nowych sił.
Aaaa! Pomocy! - niecałe 5 metrów od Ciebie, jedna z kobiet zerwała się na równe nogi rozbryzgując wodę wszędzie wokół. Jej reakcja była na tyle gwałtowna, że straciła równowagę i po okrzyku wywróciła się do tyłu i wpadła na moment pod wodę. Powodem jej zachowania okazał się być pies, który stał nad brzegiem wody i trzymając w zębach jej puszysty ręcznik, powarkiwał delikatnie aczkolwiek nie wyglądało na to, by chciał atakować. Był oto dziwne, ale moment później usłyszałaś kolejne pluski, tym razem zza ogrodzenia.
Cooo jest?! Hej! Oddawaj ręcznik! Łapcie go! - męskie głosy nagle zaczęły się nakładać i ciężko było wyłapać z nich cały sens. Usłyszałaś jednak coś o psie więc mogła tam mieć podobna sytuacja.
Wszystko to stało się niemal w jednej chwili i może dlatego nie zauważyłaś, że dokładnie za Tobą stał bardzo duży, biały pies o wielkich kłach oraz oczach otoczonych czarną sierścią. Spomiędzy tych czarnych obwódek wpatrywały się w Ciebie dwa, wielkie ślepia w których widziałaś coś dziwnego, z pewnością nie agresję. Trwało to jednak krótko bo pies chwycił Twój ręcznik i postanowił odwrócić się by odejść.

[Mitsuyo]

Mitsuyo leżała z przymkniętymi powiekami, rozkoszując się błogą ciszą. Jej mięśnie rozluźniały się, a ona sama czuła, jak powracają jej wszystkie siły. Odpoczynek należał do wyjątkowo udanych i powoli traciła rachubę czasu. Nie wiedziała, jak długo tutaj była i czy nie powinna już udać się na posiłek, ale w ogóle się tym nie przejmowała. Wiedziała, że miała jeszcze trochę czasu. Wszystkie troski odchodziły zdawały się odchodzić wraz z wdychaną parą wodną. Od dawna nie poczuła się tak zrelaksowana.
Po jakimś czasie zdecydowała się otworzyć oczy. Dopiero wtedy zauważyła, że oprócz niej były tam dwie inne kobiety. Cisza była tak... cicha, że nawet nie pomyślałaby, że przebywał tutaj ktoś jeszcze. Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy. Również spokój nie mógł trwać wiecznie. Jedna z nieznajomych zerwała się na nogi, krzycząc coś o pomocy. Wyglądało na to, że przestraszyła się psa, kradnącego okrycie... Zaraz, co? Różowowłosa przetarła oczy z niedowierzaniem. Co tu się w ogóle wyprawiało? Na dodatek usłyszała męskie okrzyki, z których wyłapała zlepki dotyczącego psieskiego złodzieja. Po drugiej stronie płotu musiało dziać się to samo. Jeśli to był sen, to bardzo, ale to bardzo dziwaczny. Ale nawet w śnie, nie mogła pozwolić, aby zwierzaki "terroryzowały" bezbronnych ludzi!
- Huh? – przeniosła spojrzenie w miejsce, gdzie jeszcze kilka sekund temu leżały jej rzeczy. Teraz był tam groźny, biały pies. Patrzyła ze zdezorientowaniem, jak futrzak chwycił ręcznik w te swoje wielkie kły i zaczyna odchodzić. Straciła czujność! Okryła się pierwszą lepszą rzeczą jaką znalazła (jeśli takowa była w pobliżu) i pobiegła za nim, ile sił w nogach. Wyciągnęła rękę, starając się złapać zbira. Co to w ogóle była za sytuacja? Jak mogła wciągnąć się w coś tak absurdalnego?

[Jun'ichi]

Echo śmierci
Misja rangi D
Mitsuyo
7/15 Biały, futrzasty złodziejaszek zupełnie ignorował to, że pozbawił Cię okrycia. Jak gdyby nigdy nic zaczął odchodzić i dopiero kiedy wyskoczyłaś z wody, obrócił się na moment by ocenić sytuację. Nie było w pobliżu żadnego innego ręcznika, nie było zupełnie nic ale z jakiegoś powodu jedna z kobiet obsługujących lokal wybiegła na zewnątrz gdzie rozgrywała się ta dziwna sytuacja, a w jej rękach już znajdowało się kilka ręczników. Kobieta nie zastanawiając się długo, niemal rzuciła Ci jeden ruszając do kolejnych "poszkodowanych".
Przepraszamy! To wyjątkowa sytuacja, te psy wzięły się znikąd! Zaraz ktoś się tym zajmie! - tłumaczyła kobieta, a niemal równocześnie z nią jakaś druga osoba, najwyraźniej mężczyzna tłumaczył się w podobny sposób po męskiej stronie ogrodzenia.
W tej chwili znajdowałaś się już bliżej budynku niż gorących źródeł, od których odeszłaś o kilka metrów. Dzięki temu niechcący zdołałaś podsłuchać kilka wypowiedzianych przez dwie kobiety zdań, które raczej nie miały dotrzeć do Twoich uszu.
To już piąty dzień z rzędu! To musi się skończyć! Jutro poszukamy jakiegoś... nie wiem... cholera! Ktoś musi zrobić porządek z tymi kundlami albo będziemy musieli zamknąć ten interes. Nie znasz kogoś, kto miały ochotę trochę zarobić? - spytała jedna, wyraźnie zmartwiona kobieta.
Nie wygląda to dobrze. Shinobi z pewnością wyśmieją nas gdy poprosimy o taką "głupotę". Gdzież wielmożni shinobi traciliby swoją cenną chakrę na walkę z byle psami? Będziemy chyba musiały zdać się na zwykłych oprychów. Oby nie postanowili tylko zajrzeć nam głębiej do kieszeni, ten rok i tak jest już dość ciężki. - odpowiedziała jej druga po czym potrząsnęła jakimś niewielkim woreczkiem pieniędzy.
Kobiety pracujące w Ryokanie nadal biegały po gorących źródłach i starały się uspokoić zdziwionych i zdenerwowanych klientów. Niektórzy byli prawdziwie oburzeni zaistniałą sytuacją i ciężko było wytłumaczyć im, że to sytuacja wyjątkowa i niechciana również przez samych właścicieli dobytku.
Najważniejsze było jednak to, że wreszcie miałaś się czym okryć i mogłaś wracać do odpoczynku.

[Mitsuyo]

Mitsuyo nie miała czym się okryć, więc ostatecznie nie wyskoczyła z wody. Z zaskoczeniem obserwowała oddalającą się postać. Nadal nie mogła uwierzyć. Jaki cel miały te psy w zabieraniu ludziom takich przyziemnych rzeczy? Może były kontrolowane przez jakiegoś zboczeńca? Przecież to brzmiało tak bardzo absurdalnie i niedorzecznie… Ale nie było snem. To było prawdziwe. Złapała ręcznik od jednej z kobiet i od razu się nim przykryła. Na gonitwę było już za późno, zwierzaki zniknęły z jej pola widzenia. Jednak to wydarzenie wzbudziło w niej taką ciekawość, że opuściła żródła i udała się w stronę budynku. Chciała się tylko upewnić, czy aby na pewno nigdzie nie znajdzie złodziejów. Istniała możliwość , że ukrywali się w pomieszczeniach. Mimo, że kobieta powiedziała, że zaraz ktoś się tym zajmie, różowowłosa chciała poszukać ich na własną rękę. Może wtrącała się w nie swoje sprawy, ale miała dobre intencje – chodziło jej tylko o pomoc innym. Nie pozwoli, żeby ktoś czynił zło na jej oczach - od tego tu była, żeby zapobiegać takim sprawom.
W pewnym momencie usłyszała rozmowę dwójki pracowniczek. Stanęła na chwilę, z zaciekawieniem (i lekkimi wyrzutami sumienia) podsłuchując. Okazało się, że nie był to pierwszy taki przypadek, gdy złowrogie psy wkraczały na teren gorących źródeł, okradając jego klientów. Kobiety pilnie potrzebowały pomocy, co dało jej pewien pomysł.
- Przepraszam, przechodziłam obok i przypadkowo usłyszałam, o czym panie rozmawiają. Jestem Mitsuyo, Samurai-ko z Yinzin i chętnie pomogę wyplenić te szkodniki. - zaoferowała, uśmiechając się przyjaźnie. Musiała się tylko dowiedzieć, jak wiele ich było, kiedy się pojawiają, no i skąd w ogóle się tam wzięły. Nic nie działo się bez przyczyny.

[Jun'ichi]

Echo śmierci
Misja rangi D
Mitsuyo
9/15 Dwie kobiety rozmawiające na temat psów rabusiów spojrzały na Ciebie z niemałym zdziwieniem. Nigdy wcześniej nie spotkały się z tak uprzejmym klientem, a tym bardziej z takim, który oferował im pomoc w jakimś problemie.
Czy Pani jest pewna? Nie wiemy co to za psy i czemu tak się zachowują, to może być niebezpieczne. - wydukała jedna, jakby niepewna tego czy Twoja pomoc okaże się skuteczna.
W tym czasie dosłownie między nogami drugiej kobiety czmychnął kolejny pies, trzymający w pysku jakiś niewielki koszyk z jedzeniem.
Co?! Tylko nie podarunek! - zakrzyknęła druga kobieta, próbując schwytać uciekiniera. Niestety na nic się to zdało ponieważ sprytne zwierze doskonale znało drogę ucieczki czyli wąską dziurę między ogrodzeniem obrośniętym czymś podobnym do bluszczu. Kobieta zatrzymała się pod ogrodzeniem i odwróciła w waszą stronę z twarzą czerwoną niemal jak krew.
Tego już za wiele... Mitsyuo-sama, jeśli Twoja oferta jest aktualna to prosimy o pomoc. Jeśli uporasz się z tymi napadami, zapłacimy 250 Ryo oraz zwrócimy koszty dzisiejszego pobytu. I jeszcze jedna wizyta na koszt firmy, tylko niech to się skończy! - z twarzy kobiety mogłaś wyczytać, że jest zdesperowana. Nie było w tym nic dziwnego, w końcu te incydenty mogły doprowadzić do upadku całego interesu, dlatego kilkaset Ryo nie było wygórowaną ceną za ocalenie go z tej ciężkiej sytuacji.
Mitsuyo-sama, te psy przychodzą tu od kilku dni. Za każdym razem pojawiały się po zmroku i zabierały różne rzeczy jak ręczniki, ubrania, często również jedzenie. Nigdy nikogo nie zaatakowały, chociaż czasami zachowywały się agresywnie gdy próbowaliśmy im przeszkodzić. Nie wiem skąd przychodzą, ani nawet czy do kogoś należą. To może być trudne zadanie, ale mamy nadzieję, że uda Ci się je wykonać. Będziemy wdzięczne za Twoją pomoc.

[Mitsuyo]

- Niebezpieczne? Proszę się nie martwić, na pewno sobie poradzę – odparła ze zdecydowaniem. Mimo wszystko, to były tylko psy. Czy naprawdę powinna obawiać się garstki czworonogów? Pokręciła głową. Lekceważącym podejściem mogła napytać sobie biedy, ale pozbycie się go w takiej błahej sytuacji było dla niej niemożliwe. Taka już była i nic z tym nie mogła zrobić. Miała tylko nadzieję, że nie przeszkodzi to w wykonaniu zadania i zakończy się ono sukcesem.
Po chwili zauważyła jednego z tych psów z koszykiem z jedzeniem. Na dogonienie go było już za póżno, uciekł przez jakąś szczelinę. Widok stworzenia zaintrygował ją. Cały czas myślała, że chodziło tylko o głupie ręczniki, a w grę wchodziło również jedzenie i ubrania. Wyglądało na to, że za tym wszystkim nie stał zboczeniec, a jakiś inny człowiek. Była pewna, że zwierzaki były przez kogoś kontrolowane. Ale w jakim celu? Dlaczego ktoś potrzebował tych wszystkich rzeczy? Każdy miał swoje własne powody, ale nie mogła znależć żadnego sensownego. Gdyby chodziło o samą żywność to pół biedy… ale okrycia? Nic tu do siebie nie pasowało.
- Chętnie pomogę. Psy na pewno zdążyły już pouciekać, ale może zostało parę. Zwabimy je jakimś jedzeniem. Wtedy bez problemu je złapiemy i raz na zawsze zakończymy sprawę. No, albo po prostu zaczekamy. Na pewno wrócą, mają do czego. Dobrze będzie też zebrać pracowników – im będzie nas więcej, tym większa szansa, że nam się uda. – zwróciła się w ich kierunku. Dopiero po zakończeniu krótkiej wypowiedzi, zdała sobie sprawę, że błyskawicznie przeszła z "pani" na "ty". Ale było już za późno na poprawki. No i była zbyt bezpośrednia, żeby się ich kurczowo trzymać. Przy okazji nie miała konkretnego planu, ale wymyślenie go było tylko kwestią czasu. Przede wszystkim musiała czekać na powrót stworzeń. Miała nadzieję, że wszystko pójdzie po jej myśli i wkrótce będzie mogła zjeść upragniony posiłek, na który czekała już od kilku dobrych godzin.

[Jun'ichi]

Echo śmierci
Misja rangi D
Mitsuyo
11/15 Pracownice zajazdu przytakiwały na niemal każde Twoje słowo, jakby ślepo ufały w to, że stoi przed nimi sławna poskramiaczka psów złodziei. Jedna szybko wbiegła do budynku by po chwili wrócić z kolejnymi pięcioma kobietami, które z przerażonymi minami rozglądały się po terenie zajazdu.
Kiedy stałyście tak przy parujących źródłach, z niedalekiej odległości doszedł do was odgłos psiego wycia, na które momentalnie odpowiedziało kilka kolejnych. Niestety dla Ciebie, żaden z psów nie pojawiał się już w zasięgu waszego wzroku więc zapewne żaden już tu nie wróci tego wieczora. Odgłosy wycia oddalały się powoli i zdawały zbierać w jakimś jednym miejscu, niezbyt oddalonym od waszej pozycji.
Słyszycie? Może mają niedaleko legowisko? Jestem... tak, jestem prawie pewna że już się nie oddalają, a nadal słyszę ich wycie i szczekanie. Mitsuyo-sama, co proponujesz? Mamy przynieść Ci jakieś jedzenie by je zwabić, czy może potrzebujesz czegoś innego? - spytała jedna z kobiet, której jeszcze nie poznałaś, ale ta najwyraźniej poznała Twoje imię od pozostałych.
Była to ciężka decyzja, bo niewiele było jeszcze wiadomo na temat tych psów. Były kontrolowane, czy może działały same? Jeśli ktoś je kontrolował, mogła wywiązać się walka, a do tego trzeba było być przygotowanym. Opcji było całe mnóstwo, a decyzja mogła być tylko jedna. Rozmyślania nad tym niesamowicie ciężkim tematem przerwał nagle pisk dwóch dziewcząt za Twoimi plecami.
Jest jeszcze jeden! Tam! - zakrzyknęła dziewczyna, razem z koleżanka chowając się za Twoim lewym barkiem i wskazując palcem coś w oddali po Twojej prawej stronie. Kiedy zerknęłaś w tamtym kierunku, ujrzałaś lekko kalekiego psa, który kuśtykał lekko na przednie łapy, ale wyraźnie zmierzał w jakimś kierunku.

Wiedząc już, że psy znają drogi ucieczki, mogłaś wzrokiem namierzyć kolejne wyjście jakim była wyrwa w krzakach pod ogrodzeniem. Najpewniej za krzakiem była jakaś następna dziura przez którą zwierzaki wchodziły i wychodziły jak chciały.
W pysku zwierzęcia dostrzegłaś niedojedzony kawałek mięsa, najpewniej wyciągnięty z jakiegoś kosza lub zabrany z talerza któregoś klienta.