Izakaya "Prezent wiatru"

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko odprowadziła wzrokiem Wilka, który okazał się być najwyraźniej w duchu bardzo wrażliwym chłopakiem, pragnącym, aby jego pierwszy raz był naprawdę wyjątkowy. Może ona powinna to jednak załatwić? Ech... nie, może gdyby nie była po całym dniu podróży. Skoro jednak chłopak zniknął, decydując się na trening w lesie, co było dla Rekinki już zupełnym idiotyzmem, no ale co kto lubi. Nie miała zamiaru pouczać dorosłego, nawet jeśli dość młodego faceta. Resztę wieczoru spędziła na grze w karty, dalszym piciu za pieniądze Cesarstwa, aż wreszcie uznała, że ma dość i ruszyła w kierunku najbliższego ryokanu, który na szczęście nie był daleko - raptem dwie przecznice dalej, do tego nie przeszkadzało im, że Rekinka wyraziła chęć noclegu w dość nieskładnych słowach. Ryo jednak nie śmierdzi - obudziła się koło południa z lekkim bólem głowy, który szybko zdusiła, schodząc na dół, do sali jadalnej, zamawiając butelkę lekkiego wina ryżowego i jajecznicę.

[Harisham]

Hoshigaki Toshiko
Misja D
1/15
Poranki dla większości ludzi zazwyczaj nie są najprzyjemniejsze. Cokolwiek co zmusza człowieka do wyrwania się z objęć snu i błogiej nieświadomości, musi być złem. Tym bardziej, gdy dzień wcześniej próbowało się pożyczać szczęście z dnia następnego, szukając go na dnach butelek i kubków. Gdy zbyt wiele takich denek się obejrzy, można być pewnym, że następnego dnia mocno odczuje się owo pożyczanie szczęścia z przyszłości. Krótko i oględnie mówiąc, jak się zbyt dużo pije, to się dzień później ma kaca. W zależności od siły kaca różne sposoby bywają dobrym rozwiązaniem. Ty postanowiłaś coś zjeść i delikatnie popić to leciutkim winem. Z miejsca poczułaś, że o ile jedzenie było dobre, to wino pewnikiem było rozcieńczane ponieważ, no właśnie... Prawie nic nie poczułaś. Starożytne przysłowie, powtarzane od wieków w takich sytuacjach mówi: "Czym się strułaś tym się lecz". Tanie, rozwodnione wino jednak nie miało u ciebie w obecnej chwili żadnych znamion lekarstwa.

Gdy jednak kończyłaś już swój posiłek, do jadłodajni, w której siedziałaś, wleciało nieco dymu z dworu i poczułaś roznoszący się w powietrzu bardzo charakterystyczny aromat. Wielu innych klientów zaczęło zasłaniać usta i kaszleć. Co poniektórzy nawet zaczęli kląć i złorzeczyć temu, kto produkuje taki smród. Ty jednak miałaś z tym zapachem zupełnie inne skojarzenia. Ów bardzo specyficzny i ostry aromat czułaś zaledwie kilka razy w życiu i ostatni raz wydobywał się z butelki, którą piłaś w Uśmiechu Rekina. Był to zapach palonego torfu.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko zjadła jajecznicę, nieco ją w siebie wmuszając. O ile posiłek jednak był uczciwy i była z niego zadowolona, o tyle... wino pozostawiało już wiele do życzenia. Znalazła wzrokiem osobę, która jej przyniosła rozcieńczony zawód, po czym wstała od stolika, podchodząc z wyrazem wściekłości na twarzy.

- Co to, psiajucha, ma być?! Takie szczyny to możecie serwować jakimś skretyniałym chłopcom okrętowym, którzy dupy od mordy własnej nie potrafią odróżnić! Dawaj mi coś, co przynajmniej stało w tym samym pomieszczeniu, co prawdziwy alkohol, a nie to coś. - wydarła się, wciskając niedopity trunek w dłonie nieszczęsnej ofiary.

W tym samym momencie jednak wyczuła znajomy zapach. Pociągnęła nosem, odwracając się. Niedawno jeszcze miałaby pewnie podobne reakcje na niego, co reszta osób w pomieszczeniu, teraz jednak kojarzył jej się dość... miło. Nieco podświadomie ruszyła w kierunku, z którego ów zapach się dobywał.

[Harisham]

Hoshigaki Toshiko
Misja D
3/15
Do jajek nie miałaś zastrzeżeń. W końcu jajka, jak to jajka, byleby były kurze, a nie jakieś egzotyczne i wiele więcej nie potrzeba. Kończąc posiłek przeszła ci jednak przez głowę myśl, że mogłoby w niej być więcej mięsa, czy tłuszczu. W końcu byłaś sporą osobą i potrzebowałaś dla swojego organizmu odpowiedniego paliwa, aby przypadkiem zbyt mocno nie schudnąć. Twoim podstawowym paliwem jak się okazuje był jednak alkohol.

Jeśli wszczynać awantury, to z powodu alkoholu właśnie, a nie przez brak odrobiny boczku na talerzu. Ta awantura była jednak nietypowa. Zaczęłaś wrzeszczeć na drobniutką, młodą kelnerkę z powodu zbyt mocno rozcieńczonego wina. Samo rozcieńczanie w lokalach tego typu i tej renomy było oczywiste. Ba, w lokalach o dużo większej renomie również, tylko tam nazywano to wtedy szprycerem. Kelnereczka w reakcji na twoje wrzaski skurczyła się jeszcze bardziej i zamknęła oczy ze strachu, nie do końca wiedząc co ci odpowiedzieć. Gdy jednak je otworzyła, jeszcze bardziej nie miała pojęcia jak zareagować. Awanturującej się wysokiej Hoshigaki już bowiem nie było.

W obliczu zapachu trofowego dymu nieświadomie wręcz zapomniałaś o zrobieniu porządnej awantury i wyszłaś z jadłodajni. Pierwszym co cię uderzyło na zewnątrz, to promienie słoneczne padające prosto na twoją twarz. Wciąż delikatnie odczuwałaś nieprzyjemne skutki wczorajszej libacji, więc taka nagła ilość światła nie była dla ciebie przyjemna. Jeszcze mniej przyjemny jednak był fakt, że w obliczu wielu zapachów miasta, w tym rynsztoków, utraciłaś zapach palonego torfu. Jedynym co ci mogło się z nim kojarzyć, była stróżka dymu, którą widziałaś ponad budynkami, które znajdowały się przed tobą.

z/t

[Hangetsu]

To był jeden z tych dni. Dni, w których Hangetsu nie miał nic konkretnego zaplanowanego do roboty, przez co musiał samemu zadbać o wypełnienie sobie harmonogramu zajęć. Jakby się nad tym dłużej zastanowił, to prawdopodobnie zauważyłby, że takich dni ostatnio było całkiem sporo. Zamiast jednak zawracać sobie głowę tą niekorzystną tendencją, wolał działać.
Choć jego podejście do problemu ciężko było rzeczywiście nazwać działaniem.
Niebieskowłosy udał się do Prezentu Wiatru, jednej ze znanych mu knajp, zajął miejsce w kącie i to tutaj postanowił rozważać opcje, żeby nie spędzić całego wolnego czasu na prokrastynacji. Pewna cząstka jego, odpowiadająca grzechowi Lenistwa, była bardziej niż za taką alternatywą. Bohater, ogólnie, wolał jakoś produktywnie przeznaczać każdą minutę swojego życia. Szczególnie w tych burzliwych czasach, kiedy cholera wie, kiedy zrobi się sajgon i czyiś oręż przebije Cię na wylot w imię jakichś idei, z którymi albo się nie zgadzasz, albo masz głęboko w poważaniu. Akurat tego typu sytuacje nie były czymś, na co Hangetsu mógł machnąć ręką i traktować po macoszemu, pomimo swoich specyficznych, klanowych zdolności. To nie były pojedyncze utarczki z byle kim.
Siedział oparty plecami o ścianę, ze swoim drewnianym mieczem leżącym gdzieś obok. Miał skrzyżowane ręce na klatce piersiowej i z twarzą bez wyrazu wpatrywał się na postawioną na stoliku przed nim szklankę, w połowie napełnioną sokiem z granatu. Była to już napoczęta, druga porcja napoju, od kiedy tutaj przyszedł.
- Może znaleźć jakichś cwaniaków na ulicy i nauczyć ich pokory? - powiedział półszeptem pod nosem, delikatnie poruszając ustami.
Nie miała to być jednak praca charytatywna. Robienie na złość tym, którzy czerpali przyjemność z dokuczania innym, sprawiało bohaterowi frajdę. Tak długo, jak były to podrzędne rzezimieszki, które w walce z Shinobi mogły tylko prosić o litość. Jasne, może przy okazji Hangetsu by komuś w ten sposób pomógł, kto akurat był w potrzebie. To jednak było dużo niżej na liście rzeczy, które mogłyby nakłonić bohatera do szukania tego typu zajęcia.
Sięgnął po szklankę, upił z niej duży łyk i odstawił. Była już prawie pusta. Houzuki oblizał usta, a następnie wyszczerzył zęby w szerokim, chytrym uśmiechu.
- A może by tak onsen? - zaśmiał się pod nosem.
Znowuż jego potencjalny sposób spędzenia czasu miał drugie dno w kwestii powodu takiego wyboru. Wypoczynek nie miał być motywem przewodnim, a skorzystanie z mieszanego kąpieliska, by móc popodziwiać młode pannice w prawie całkowitym negliżu. Szczerze to Hangetsu mógłby spróbować pójść o krok dalej i użyć części przeznaczonej konkretnie dla pań. Tylko osoby, które znały niebieskowłosego, mogłyby przejrzeć jego podstęp. W przeciwnym wypadku powinien ze sporą skutecznością uchodzić za przedstawicielkę nie swojej płci i przebywać wśród innych bez strachu. Ręcznik zakryje co trzeba, lekka modulacja głosu wspomoże w kwestii kamuflażu. Może tylko będzie trzeba uważać na krwawienie z nosa. I wybranie takiego czasu, by nie trafić na jakieś stare truchła, a nie młode panie.
- Co by tu robić? Co by tu robić? - powiedział normalnie, przechylając głowę do tyłu i zaczynając patrzeć w sufit.
Siedzenie i modlenie się o to, że to zajęcie samo znajdzie bohatera, również było opcją. Opcją ostateczną, którą zacznie rozważać dopiero wtedy, kiedy skończą mu się inne pomysły.

[Uzumaki Hibana]

"Śmierdząca sprawa"
Dla: Hangetsu
Misja rangi D
1/15 Nuda jest największym wrogiem każdej inteligentnej istoty. Bezczynność każe wątpić w sens naszego istnienia i pogłębiać depresję. Tak bywa wśród większości naczelnych, a przede wszystkim – ludzi. Hangetsu niewątpliwie zaliczał się do tych ostatnich. I chociaż można było mieć wątpliwość względem płci tego osobnika, to para przeciwstawnych kciuków dawała niezbity dowód na jego przynależność do rodzaju ludzkiego.
Bohater, jak sam siebie określał, walczył z nudą w jednej z miejskich jadłodajni. Pomysłów na miłe popołudnie miał całkiem dużo. A poobijać jakiś gagatków w ciemnej alejce. A pomoczyć się w gorących źródłach. A popodglądać ładne dziewczyny, udając jedną z nich.
Jeśli ktoś miał jeszcze wątpliwości, co do płci wspomnianego osobnika, to ostatnie pomysły, na zabicie nudy, powinny skutecznie je rozwiać.
Hangetsu chciał zrobić wiele rzeczy, ale tymczasem nie zrobił nic. Siedział w karczmie z mieczem przy boku i szklanką na stole, czekając aż zajęcie spadnie mu z nieba. A może po prostu nie mógł się zdecydować?
Gdy tak siedział i rozważał modlitwę o nowe zadanie, zadanie zjawiło się samo. W drzwiach jadłodajni stanął wysoki, napakowany mężczyzna z brodą i bebechem godnym starego wilka morskiego. Uszy miał przekłute licznymi kolczykami, a twarz znaczoną wielkim tatuażem. Krząknął donośnie i uderzył kilka razy o framugę, by zwrócić na siebie uwagę, po czym wydarł się na całą karczmę:
-Chłopy! Robota jest! Duży statek zawinął do portu. Brakuje ludzi do rozładunku. Kto chce zarobić, niech idzie do dzielnicy portowej.
Przekazał wiadomość, po czym odwrócił się na pięcie i zniknął. Prawdopodobnie pobiegł do następnej karczmy.
Informacja wywołała szeroki pomruk wśród biesiadników. Mężczyźni zaczęli się kręcić i szybko dojadać posiłki. Część wyszła natychmiast. Oczywiście, wiadomość była adresowana do „chłopów”, bo była to praca ciężka, ale kilka silniejszych kunoichi również się ruszyło. Kto by nie chciał zarobić trochę grosza? Tym bardziej, że duży statek musiał przypłynąć z daleka, a to zawsze oznaczało ciekawy ładunek.
Pozostało pytanie, co wybierze Hangetsu? Praca, czy przyjemności?

[Hangetsu]

Dużo czasu nie było trzeba, żeby Hangetsu zaczęło się nie uśmiechać takie siedzenie, picie soku - choć to akurat było chyba najlepsze w tym wszystkim - i rozmyślanie o tym, co robić dalej. Bo jakby nie patrzeć, nic ciekawego obecnie nie robił, a tego właśnie chciał uniknąć. Ironia, do tego dość nieprzyjemna. Choć jeszcze parę pomysłów wpadło bohaterowi do głowy, to były tylko tym - pomysłami. W praktyce dalej nie robił nic szczególnego i zaczęło to źle na niego wpływać.
Znowu spojrzał na wpół pełną szklankę. Poprzednią zdążył skończyć i kolejną w połowie opróżnił. Rozejrzał się dyskretnie po lokalu, jakby nieco w akcie desperacji to tutaj usilnie starał się znaleźć coś, na co mógłby przeznaczyć swój cenny, ale obecnie marnujący się czas. Zacisnął wargi, gdy zaczął odzywać się w nim zdrowy rozsądek i przyzwoitość. Choć tym razem zdołały powstrzymać Hangetsu przed zrobieniem czegoś niepoważnego, to ich wpływ na bohatera będzie z czasem maleć, jeżeli sytuacja się nie zmieni na lepsze.
Pomysł, który miał największe szanse na to, że bohater w ogóle podejmie kroki celem jego realizacji, polegał na...zmianie knajpy i rodzaju soku do picia. Jakoby zmiana środowiska i dostarczanych organizmowi płynów miały mieć pozytywny wpływ na kreatywność, ale również rzeczywistą produktywność bohatera. Mimo to niebieskowłosemu nie śpieszyło się, żeby w końcu ruszyć, nawet jeśli jako tako miał już plan, którym rzeczywiście chciał się zająć. W międzyczasie dopił sok.
Nagłe wtargnięcie nieznajomego draba zostało potraktowane przez Hangetsu tylko jego chwilową uwagą. Być może był przyzwyczajony do podobnych scen. Wtem jednak mężczyzna zaabsorbował całą uwagę bohatera, którego twarz wręcz rozpromieniała. Nie raz, nie dwa w taki sposób zaczynał się scenariusz akcji z serii "koleś któremu testosteron uderzył do głowy wpada do knajpy i robi niepotrzebny sajgon". W takiej sytuacji młody Houzuki mógłby się całkiem odnaleźć. Niestety dla niego, a stety dla wszystkich innych, przewidywania niebieskowłosego okazały się nietrafne. Nieznajomy postanowił tylko głośno zakomunikować, że znajdzie się robota dla chętnych w porcie. Bohater, który zerwał się ze swojego miejsca i nawet tego nie zauważył, miał na swym licu wymalowany autentyczny zawód. Dość głośno i gwałtownie klapnął z powrotem na swoje miejsce, ponownie skrzyżował ręce na piersi, a następnie westchnął. Technicznie rzecz biorąc, wrócił do punktu wyjścia. Los niepotrzebnie zrobił młodemu shinobi nadzieję, by następnie zabrać mu ją sprzed pyska, jeżeli dosłownie nie wyrwać z zębów.
- A może? - zapytał sam siebie Hangetsu, przechylając głowę w bok.
Praca fizyczna nie wydawała mu się zbyt atrakcyjna. Szczególnie jak polegała na czymś powtarzalnym. Fakt, że widocznie sporo osób było nią zainteresowana, również działało niekorzystnie na myśl o jej podjęciu. Niebieskowłosy przechylił głowę na drugi bok.
- A może?
W przeciwieństwie jednak do innych pomysłów bohatera, poza niekoniecznie-najlepszym-sposobem-na-wykorzystanie-wolnego-czasu, w grę wchodziły pieniądze. Forsa. Mamona. W zależności o jakiej sumie była mowa, wynagrodzenie mogło podziałać niczym opatrunek, który zdziała cuda na ból spowodowany wszelakimi nieprzyjemnościami wiążącymi się z samą, nieciekawą pracą.
- A może. - powtórzył bohater, po czym wstał.
Hangetsu uznał, że nie zaszkodzi przynajmniej sprawdzić, jak się sprawy mają w tym porcie. Poza tym i tak prędzej czy później chciał się ruszyć, więc równie dobrze mógł to zrobić teraz i przeprowadzić małe śledztwo. Blisko portu też powinien znaleźć jakąś miejscówkę, gdzie znowu będzie mógł usiąść, napić się czegoś, i rozmyślać nad dalszym planem działania, a w rzeczywistości dalej marnować czas i się z tego powodu powoli na siebie wściekać.
Złapał swój drewniany miecz w prawą dłoń, gdzieś w połowie jego długości, dokonał wymaganych opłat za napój, opuścił lokal i ruszył w kierunku portu.

[z/t]

[Uzumaki Hibana]

z/t -> Dzielnica portowa