Izakaya "Prezent wiatru"

[Hitsukejin Shiga]

Cała zabawa, jak już to padło przy Shikiriju.. Shirkaruim... Jak już to padło przy Lawendzie. Niech tamten niesamowicie szary byt który nie chciał się dawać w żaden sposób ukształtować pozostanie przy swym życiu lawendowej szarości. I to nie jest tak, że to jest dla niego coś żłego, a skąd. To jest coś złego tylko i wyłącznie dla Shigi, bo ten, jeśli znów natrafi na lawendę, będzie dużo mniej sympatyczny i dużo bardziej energiczny w swoim dominowaniu. Będzie musiał po prostu pokazać mu tyle agresywności, by tamten bał się mu znów uciec, żeby się bał, że znikąd, z pustki, z cienia wyjdzie Shiga i zakończy jego żywot jakby ten był jakąś podrzędną dziwką w burdelu która się rozepchała na tyle, by nie być już w żaden sposób wartościową szparą dla nikogo. Ha, wartościowa dziwka. Zabawne, sprzedając się i oddając byle komu tracimy dusze, zatracamy się w paskudnej, obślizgłej lepkiej cielesności która nie ma w sobie żadnej godności. Shiga bardzo gardził tymi, które są łatwe i bez niczego idą do łóżka, dlatego też bardzo szanował Chise. Do niej miał szacunek też dlatego, że aby zdobyć jej serce i ciało trzebaby chyba być conajmniej tytanem uroku i potęgi. Czyli innymi słowy najlepszym z najlepszych, creme de la creme faworytów Jashina, Kamisamy i innych wszystkich świętych jakich tam chcemy i możemy sobie wymarzyć. Ale wracając do aktualnych pionków które lepił Shiga... To ten Hayami to jest złoty chłopak, materiał tak łatwy do wyrzeźbienia, że aż wstyd. Nie trudno go było sprowokować, nie trudno było od niego uzyskać tą reakcję, jakiej właśnie pragnął - chciał wywołać wściekłość, złość, niechęć, irytacje. Chciał to uzyskać, bo to niczym woda do mieszanki, aktywująca formowalne cechy lepiszcza. To jak szkarłat dla marmuru, jak ogień dla lawendy... Gdy się zdenerwował, był już w garści Shigi. I miał nastąpić atak, miało nastapić przejście do procesu rzeźbienia - do którego przecież Hayami sam się zgłosił i podniósł rękę, obrażając mnicha i nazywając go cymbałem! (A to conajmniej niedopuszczalne i godne potępienia)... gdy pojawiła się osoba z zewnątrz której nie było w początkowym równaniu. Widzicie, Shiga nie chciał kształtować Yosuke, chciał się tylko skupić na Hayamim, poznał go jako impulsywnego nerwusa który ma kompleksy jak stodoła i będzie mega łatwym celem... A tutaj pojawia się ktoś, kto przejrzał grę i próbuje zatrzymać kształtowanie pionków poprzez rzucenie na stół własnej planszy! NIEDOPUSZCZALNE. I szkoda, nawet, umiarkowana, co już padło przy tafli lawendy czystej i pięknej, którą łatwo było zmącić kroplą krwi, że Shiga nie umiał czytać w myślach. Tak, to była definitywna strata. Bo o ile Shiga całkowicie zignorował nowego przybysza - nie uznając go za wartościowego dla procesu poznania, ba, niegodnego większej uwagi, tak zapewne by był zaskoczony jakże trafną oceną Yosuke. Ktoś szalenie mądry. Huh! Nietrudne, gdy ma się osiemdziesiąt wiosen na karku i widziało się BARDZO wiele z tego co świat ma w swojej nie-wspaniałości do zaoferowania. Tyle brudu, zbrukania, krwi, przemocy, zagłady, wojny... Tak, mnich Jashina widuje więcej brudu i podłości niż ktokolwiek inny. Dlatego, po części dlatego oczywiście, bo nie możemy tutaj wpaść w pułapkę jakiegoś zachwytu nad charakterem mnicha, zaczął się on brzydzić zabijaniem dla zabijania. To było ta złe i puste jak to tylko jest możliwe, dużo lepiej zabić szumowine by jego dusza przeszła proces czyszczenia i ubogaciła się niż odebrać życie i wyrwać duszę komuś kogo dusza jest krystalicznie czysta i dobra - jak Chise. Albo jak dzieci, niewinni wykazujący chęć walki i chęć życia, Kosuke. Tak, ich nie powinno się zabijać, tylko bronić. Zabijać można... wynosić śmieci, wyrywać chwasty, ha ha ha. HA HA HA!

-Strażnicy nas zgarną, kuzynie, strażnicy! Ci niedobzi potężni strażnicy z taaaakimi ostrymi mieczami i taaaakimi ostrymi strzałami!- Zachowywał się całkowicie w sposób przekoloryzowany, parodiując w nieco zabawny sposób przesadny podziw i szacunek do strażników. Bo o ile tacy strażnicy są wielkim zagrożeniem dla Hayamiego i Yosuke... to co zrobią Shigiemu? Ha, na początku nic. Musieliby go pojmać, a to też może nie być takie proste. Nie bez strat. A na razie są grzeczni i nikt nie zareaguje dlatego, że jeden przyjezdny dał drugiemu przyjezdnemu w mordę, chyba, że zaczęliby się przebijać na wylot i mordować. Ale czy Shiga by kogoś tu przebił? Nie. Czy Shiga przejąłby się byciem przebitym jak mięso na szaszłyk? Pewnie nie, jedynie by się ciut zirytował. Ale nie straciłby swojego chłodnego opanowania i rozbawienia, podszytego teatralną groźbą, którą Yosuke nie łyknął, co można wywnioskować z tego paskudnie świdrującego chłodnego spojrzenia które wlepiał w niego jakby ten był conajmniej jakimś tutaj pokazowym bykiem do sprzedania, a którą Hayami łykał jak wygłodniała ryba wyrzucona na brzeg, marząca o tym, że jak się najje to odzyska siły do walki i wróci do wody, a tu nic bardziej mylnego! A kiedy Hayami "zaklnął, Shiga zatkał usta z niemym okrzykiem zaskoczenia i przerażenia. - Nie wolno nikogo zaklinać, nie wiesz jaką moc mają zaklęcia? Zaklnąłeś Yosuke i teraz on będzie musiał się Ciebie posłuchać i jeśli zaatakujesz to ci utnie rękę. Albo ja to zrobię. Wiesz, nie wolno się stawiać zaklęciom... - Przeniósł wzrok na Yosuke i przesunął się razem z krzesłem do niego, kładąc głowę na jego ramieniu, patrzy na Hayamiego oczami smutnego kota ze shreka. Albo z jeszcze większą żałością i skrzywdzeniem przez świat w swym spojrzeniu, wylewając na samuraja cały swój smutek, ból, cierpienie i weltschmerz!

-Shiga chce być po prostu miły, a ty KSIĘCIU SEKSOWNE USTECZKA mnie tutaj od cymbałów wyzywasz, zaklęcia rzucasz, strażą straszysz... Nie umiesz się bawić, prawda? Jesteś mokrym kocykiem i psujesz zabawe, psuja, psuja, psuja. - Zaczął bujać się na krześle, wcale nie podnosząc głowy sponad ramienia Yosuke. Przeniósł spojrzenie na kuzyka co go rozgryzł w jego grze i uśmiechnął się bardzo szeroko. - Nie jesteś brzydki, ale uszy masz zbyt odstające. Odgryzłbym ci je, bo psują symetrię twarzy. Ale jesteś uroczy w swojej grze, udając, że nie rozgryzłeś mojej małej prowokacji... Bawmy się dalej, będzie nagroda. Bawi mnie to. - szepnął prosto do ucha Yosuke tak by Hayami nie usłyszał za żadne skarby Yinzin.


Kiedy jednak Hayami zaczął coś mówić o Chise, uśmiechł znikł. Shiga znów usiadł, prostując swoje plecy i wlepił wzrok w samuraja. Usta coś szeptały bezgłośnie. Znów usłyszał głos Pana, który kazał zabijać i powtarzał bez dźwięku słowa modlitwy, przygotowując Hayamiego do zostania jego małą słodką ofiarą.
-Chise-san. Hime-san. Albo po prostu Hana-hime. Wiesz, że sugerując, że obracam dupeczki sugerujesz moją niewierność do Chise? Sugerujesz... - Położył dłoń na stole. -[b] ... że ja jestem...[/b] - Spuścił głowę. -... niewierny wobec Chise. - Uniósł głowę, a z jego ust wyleciało kilka iskierek katonu, jak gdyby był smokiem który cudem powstrzymuje swój gniew przed spaleniem wroga.... I w rzeczy samej tak było.
-Nigdy więcej tak nie mów i nie rób, albo pożałujesz. To ostatnie ostrzeżenie. I nie pouczaj mnie. Czemu ty jesteś taki słaby, nie możesz być zabawny jak twój kuzyn? Coraz bardziej zaczynasz mnie drażnić, ślicznotka-kun. Naprawdę. Gdybyśmy byli sami to bym cię zabił, ale jest tu Yosuke. On jest fajny. - Sięgnął dłonią ku niemu i poczochrał jego czuprynę z miłością i sympatią. Yosuke, nie Hayamiego.

A jednak mimo wszystko srogi wzrok skierowany został na Yosuke.
- Kto dostał w pysk i skończył przedwcześnie? Nie ja. Pojedynek z Seinaru przegrałem bo został on zakończony przez sędziego, wystrzelałem się z czakry i dalsza walka nie miała sensu. Zbyt efektownie walczyłem. Ale miłość tłumów od której nie mogę się opędzić troszkę mi to rekompensuje, naprawdę jest budująca! Gdzie się nie ruszę to ktoś jęczy z podziwu. Ogniste tornado, bum bum bum. - Wybuchnął śmiechem na całą izakayę. Zwłaszcza, że ten śmieszny Yosuke kazał mu zagrywać jako pierwszemu, odsłaniać swoje karty i grać w otwarte. Niedobrze... Czy nadążą utrzymywać tempo tej gry? Gdy podeszła kelnerka, a Yosuke poprawił zamówienie Hayamiego, Shiga skwitował sprawę ciepłym uśmiechem. Zlapał jednak kobietę za nadgarstek i wręczył pare monet, szepcząc do ucha coś, czego słyszeć nie mogli Yosuke z Hayamim przez gwar panujący w Izakayi.
-Powiedziałem jej, co zrobie i by nie wzywała pomocy. Oto moje otwarte karty i "moja historyjka". Mogę katanę? - Spojrzał na broń na plecach Yosuke i wziął ją od niego, wyciągając z pochwy. Ocenił ostrze od góry do dołu, podziwiając je i przesuwając po nim palcem. Potem sprawnym ruchem zrzucił z siebie płaszcz odsłaniając nagie umięśnione ciało od pasa w górę... Oparł czubek ostrza pod swoim mostkiem i jednym zdecydowanym ruchem pchnął, ostrze wyszło na wylot obok kręgosłupa białowłosego, dziurawiąc go na wylot.
-Bez rączek. - Powiedział, puszczając ostrze, zostawiając je w swoim ciele i podnosząc ręce do góry. Po chwili jednak złapał znów za rękojeść i wyciągnął broń, ocierając ją z krwi o swoje spodnie. Na oczach samuraja i jego kuzyna rana, obszerna bo wbił katanę całą, zasklepiła się, a krwawienie ustąpiło... to wszystko w ciągu kilku sekund, nie było nawet śladu po ranie. Jak gdyby nigdy nie została zadana, jak gdyby nawet milimetr ciała mnicha nie został uszkodzony.
-To prolog mojej historii. - Wyszczerzył zęby, ocierając krew z ciała i poprawiając płaszcz. - Wasza kolej. - Dodał zdecydowanym tonem, oddając broń Yosuke.

[Hayami Akodo]

Kasztanowowłosy samuraj zacisnął zęby wściekle, słysząc teksty tego ćwoka, te jego oczywiste prowokacje, kiedy tamten na niego zionął iskierkami ognia, momentalnie oparł rękę na rękojeści swojej katany, gotów wydobyć, zaatakować, walczyć, walczyć, walczyć...!

Ale nagle, niespodziewanie dla samego siebie, szatyn wybuchnął serdecznym śmiechem. Bawiły go i podejście Shigi do tego wszystkiego, i ten świat, w którym nawet - jak widać - śmiertelność nie była pewna (co znów wywołało w nim te myśli, którym się opędzał od śmierci ojca), i mina Yosuke. Szczególnie rozśmieszyła go jego mina; przypomniał mu się mały, czarny kot, którego pewien chłopiec (było to jeszcze w Yinzin, w przeddzień jego wyjazdu) utopił w morzu - i najstraszniejsze, a zarazem najzabawniejsze dla młodego samuraja było to, że podobnie wyglądał teraz Shiga. Nie, Shiga nie przypominał kota, nic z tych rzeczy; bliżej mu było do tego chłopca, który mówił do topiącego się kota: jeszcze trochę, kiciu! Zaraz będzie niebo!
No właśnie, czy to było niebo, czy to pęknięte piekło...?

-Cholera jasna!-wyrwało mu się mimowolnie, kiedy zobaczył, jak Shiga przebija się kataną i nie umiera od tego. Jego uśmiech zbladł. Umysł kalkulował szanse, ale rozluźnił się, to tylko i aż aktor, co może się stać?
Wszystko, Hayami. Wszystko.

-W porządku, nie nawiążę już tak do jej tematu, ale ty nie nazywaj mnie w ten sposób-parsknął, wydymając wargi w zirytowaniu i oburzeniu. Po chwili zwrócił się do Yosuke: -Wolałbym, by twoja katana zasmakowała w krwi inaczej, ale na pierwszy raz może być.

Sięgnął po sake, czując, że rozmowa ta schodzi na bardzo złe tory. Bardzo złe, tak złe, że się tego nie spodziewał. Nigdy nie pił sake, nie wiedział więc, jak się zachowa po tej jednej czarce wódki, od której czuł silny zapach ryżu i czegoś jeszcze, czegoś, co Hayami podświadomie kojarzył z wyspami, ich zimnem i błękitami. Napój był gorzki, wykrzywił mu twarz, palił gardło, w sumie już płonął, więc co za różnica?

-Dlatego właśnie lubię shinobi, a mój ród nimi w większości gardził-zaczął swój wywód z uśmiechem.-Zmieniacie się szybciej, niż myślimy, nie stoicie w miejscu i umiecie grać. Tamte teksty o strażnikach wyszły ci nawet nieźle. Zresztą jeśli jesteś nieśmiertelnym Jashin-wie-czym, to nie widzę sensu, by wyjmować moją yari. Nie miałbym z tobą większych szans, zwłaszcza że się odtwarzasz, a co do Yosuke...jest szybki i sprytny. Obezwładniłby mnie i bez tego.

Wzruszył ramionami. Miał być dla niego miły? A co w ogóle tamten rozumiał przez pojęcie bycia miłym? Trochę mu szumiało w głowie, było mu ciepło, ale jak na razie jeszcze było w porządku, dał radę funkcjonować. Zresztą to tylko jedna czarka...

-Mocno średnie to ich sake-poinformował swoich towarzyszy, wzdychając z ubolewaniem. -Ojciec twierdził, że najlepsze na świecie pił tylko w Sogen.

[Yōsuke]

Słuchałem z uśmiechem uwag Shigi na temat swojego wyglądu. W sumie to może i miał rację? Ale chyba do najgorszych nie należałem, nie? Przynajmniej miałem taką nadzieję, kobiety akurat to potwierdzały, spoglądając na mnie.. Ale może to tylko dlatego, że jestem ninją? W ogóle czemu wzięło mnie na takie rozmyślania przez uwagi jakiegoś faceta? A to, że się o mnie oparł to druga sprawa. Wyglądało to wszystko, jakbyśmy postępowali według jakiegoś scenariusza, a Hayami byłby kimś zabranym z publiczności, dla żartu, żebyśmy mogli się pobawić, zaśmiać… stworzyć z tego komedię. Z tym, że zarówno ja, jak i Shiga, nie mieliśmy scenariusza, poszliśmy na żywioł, bawiliśmy się naszymi rolami, ale on jeszcze chyba nie rozgryzł, że udało mi się go przewidzieć. Mimo tego nadal uważam, że sprytna z niego bestia. I to jak! Gość tak nabrał Hayamiego, że prawie to łyknął. No właśnie… prawie.

Mnich z pewnością ma coś do tej całej Chise. Żyłka na jego czole niemal nie wystrzeliła, gdy Hayami wspomniał coś o dziewczynie, co nie spodobało się białowłosemu, ale teraz nasuwa się pytanie… Czy ja nie zareagowałbym podobnie, gdyby ktoś mówił o mojej ukochanej? Oczywiście, że bym tak zareagował, choć z trochę innym podejściem. Ale czy to ma znaczenie, jakie byłoby podejście? Najważniejszym byłoby, co takiego stałoby się na końcu. A koniec byłby jeden, wspólny dla Shigi, jak i dla mnie: zerwanie uśmieszku z twarzy oponenta i oczyszczenie dobrego imienia ukochanej. Chociaż z drugiej strony, ja nawet nie mam ukochanej… I raczej jej nie znajdę. Nigdy nie zostaję w jednym miejscu za długo, wieczna podróż i takie tam. Ale, ale! Przecież są panienki na jedną noc! Ale wybaczcie. To nie w moim stylu. Moja kobieta ma się szanować, ma mnie kochać! I tylko mnie. Tylko mnie.

Odchrząknąłem, gdy Shiga spojrzał na mnie tym SROGIM wzrokiem i odpowiedziałem mu szybko, że sprostować moje słowa:
- Wybacz, Shiga, nie chodziło mi o samo.. fizyczne dostanie w pysk. Fakt, przyznam. Twoja walka była widowiskowa. Chyba najciekawsza, ale walczyłeś tu według ściśle określonych zasad, które zapewne znasz. Do tego wyprztykałeś się z chakry, co nie jest dobrą rzeczą, no i ostatnie! Ludzie może i Cię kochają, piszczą na twój widok, ale pomyśl. Zapamiętają Cię jako przegranego, choć z wielką klasą to nadal przegranego, a Seinaru Kei jako zwycięzcę pojedynku z jednym z najlepszych wojowników. I teraz pomyśl. Skoro wygrał pojedynek z jednym z najlepszych wojowników, czy sam fakt nie czyni go lepszym w ich głowach? - na koniec uśmiechnąłem się do chłopaka, szorstko.. chłodno niczym ojciec dający lekcję z myślenia. Takie lekcje są przydatne, studzą umysł, pozwalają spojrzeć nieco inaczej na otaczający nas świat.

Gdy mnich złapał dziewczynę za rękę, nieco zrzedła mi mina. Na szczęście tego nie widział, bo był ode mnie odwrócony. Bałem się troszkę, że coś jej zrobi, ale okazało się jednak, że tylko chciał coś przekazać.. Jakąś głupotkę zapewne. Wtedy usłyszałem wytłumaczenie.. Przed czym miał ją niby ostrzec? Spali tę budę, czy co?
Skinąłem tylko głową, słysząc jego pytanie i od razu podałem mu katanę, wyciągając ją ze świstem. Nieco obawiałem się, co ma zrobić. Z początku sądziłem, że będzie pokazywał sztukę połykania mieczy - nie pytajcie, zbieżność znaczeń z zachowaniem wobec Hayamiego.. Nie miałem tego na myśli w każdym razie. To, co zobaczyłem dalej było nieco… strasznie i piękne za jednym razem..? Tak? Tak można to nazwać, piękno-straszna rzecz, co samo w sobie było zabawne. Wiecie, co jeszcze było zabawne? Miecz, którym się przebił miał na sobie pewien grawer: hajime, oczywiście w kanji. Pytanie tylko, czy Shiga je zauważył? No i właśnie.. Początek czego? Wielkiej przyjaźni? Wielkiego konfliktu? Czy początek odkrywania tajemnic tego świata?

Wracając do sytuacji. Zmrużyłem nieco oczy widząc to, co zrobił chłopak, ale twarz nadal pozostała niewzruszona, jak skała! Sądziłem, że robił taki pokaz tylko po to, żeby się zabić. Nie powiem. Pierwsza rzecz, którą mnie zaskoczył. Gratulacje dla niego. Ale powiedzmy sobie szczerze. Kto by się spodziewał, że przyjdzie Ci koleś, zdejmie z siebie ubrania i wbije miecz w brzuch? No chyba nikt. Na szczęście makabryczny czyn okazał się jednak bezpieczny.. Albo nie? Po prostu się zregenerował. Godne podziwu… Jashiniści? Przemknęło mi przez głowę.. Chyba coś o nich kiedyś słyszałem od Staruszka, ale to naprawdę niewiele. Nie sądziłem, że mają aż takie moce. Spojrzałem przez chwilę na Hayamiego, nie okazując nadal za grosz emocji. Gdy tylko chłopak oddał mi miecz, schowałem go na plecy, zakrywając ponownie płaszczem.

- Krew Jashinisty chyba dobra na początek, nie? - zaśmiałem się, przerzucając wzrok na mnicha - Słyszałem o Was trochę. Ponoć zabijacie dla Jashina, prawda? Mam nadzieję jednak, że zabijasz tylko tych, którzy na to zasłużyli. Śmieci, morderców, gwałcicieli, lubujących się w dzieciach. Ba. Sam bym ich pozabijał, gdyby tylko ktoś mi na to pozwolił. Za Tobą przynajmniej stoi bóg.. Najważniejsze, że niewinni na tym zyskują, jest bezpieczniej. Tak. To jest najważniejsze. - skierowałem słowa do chłopaka z ciekawością. Ta jego sztuczka rozplątała nawet język Hayamiego. Niespotykana rzecz. I rozplątanie języka, i wbicie sobie ostrza w brzuch z przeżyciem w pakiecie.

Spoglądałem co jakiś czas na kuzyna, który ewidentnie dawał już za dużo w palnik. Pewnie to pierwszy raz? Ja sam nie pijam za dużo, ale czasami mi się zdarzało podebrać od Staruszka nieco sake. Co zrobić? Głupota młodzieńcza. Wysłuchałem anegdotkę kuzyna na temat trunku z Sogen, po czym sam wziąłem potężnego łyka. Bez popijania! Takie przyzwyczajenie. Nie ma się czasu na popijanie, kiedy biegnie do Ciebie rozwścieczony ojczulek-emeryt z miotłą.

- To z Sogen zdecydowanie lepsze - potwierdziłem słowa wujaszka, niech mu ziemia lekką będzie, po czym uśmiechnąłem się szeroko. Paliło w gardziel i to jak! Ale nie z takim kunsztem i wyrafinowaniem, jak to z Sogen… To z Sogen było lepsze.

[Hitsukejin Shiga]

Naprawdę, nie chcę być tym złym i niedobrym, który się pastwi nad biednymi dziećmi tudzież zwierzętami - bo ile zabawy jest w kopaniu psa który ujada na łańcuchu, ale nie może się odgryźć? Multum! - ale przyznać muszę szczerze, że wściekłość Hayamiego to najlepsza nagroda za tą małą aktorską grę jaką można sobie tylko wymarzyć. zaciskał zęby, sapał, uffał puffał jakby conajmniej był złym wilkiem który próbuje Shigę zdmuchnąć jakby ten był domkiem świnek albo świnką... Ale niestety Shigiego, mimo, że ognisty, łatwo zdmuchnąć nie było, co im właśnie przed chwilą zaprezentował z przyjemnością i nieskrywaną dumą. Bo w końcu miał fajną umiejętność i ani ciutek powodu by go nie prezentować z dumą. To był jego klejnot koronny, czy jak to tam się mówi - As w rękawie? Karta atutowa? Cokolwiek by to nie było, sens wszyscy znają i kochają.

-Nie cholera jasna, tylko Shiga. Shiga Hitsukejin. Miło poznać, Hayami. - Pamiętał imię samuraja, które powiedziała mu Chise gdy się przyznał do tego, że prowokował go i bawił się jego kosztem. No prawie się przyznał, a głównie to zdał raport ze swoich poczynań. A Hayami nadzwyczajnie szybko przeszedł do porządku dziennego po tym co zobaczyłl, ot samurajowie, nieczułe zimne bestie bez krzty energii, werwy i ducha zabawy...

-To nie wymiana, tylko ostrzeżenie, kochany. Chise to świętość, to najlepszy wojownik i najwspanialsza kobieta jaka opuściła Sogen. Ktokolwiek sądzi inaczej, może się pojedynkować z hitsukejinem! Jakby któremuś z was umknęło bo nie wszyscy posługujemy się tym samym dialektem, nazwisko moje znaczy Podpalacz. Zabawne, prawda? - I znów przeniósł wzrok na Yosuke, który wytłumaczył mu o co chodziło z tym dawaniem w pysk. Tłumaczył się, słodziak.

-Niby masz racje, mój drogi. Ale zobacz. Obaj mamy jeszcze walkę. Ja jeszcze raz mogę pokazać coś spektakularnego i jak wygram, będę na trzecim miejscu, a wszyscy zapamiętają podpalacza. A Seinaru będzie walczył w finale z Megumi lub Shinjim, jeśli przegra zostanie zapamiętany jako największy przegrany. Bo w walce ze mną nie pokazał nic godnego uwagi. Nie zadrasnął mnie. Jeśli nie zapamiętają zwycięstwa czy porażki, to co pokazaliśmy zostanie zapamiętane na dwieście procent. I to też musisz przyznać, prawda? - Sięgnął po czarkę i wychylił ją za jednym zamachem od razu wlewając do gardła. Piekło, ale przyjemnie. Smaczne. Dobre... Huh.
Chwile delektował się smakiem trunku, aż nie usłyszał "jashinisty". Podniósł brew, uśmiech zniknął z twarzy. Czujnym okiem obserwował Yosuke, analizując jego ruchy i słowa.

-Znasz mój zakon? Zabawne. Ale nie łącz mnie z nimi w żadnej opcji. To mordercy, baaandyci, potwory. Spytaj Chise, albo takiego Kaguye, Kosuke, co walczył. I wiele innych osób. Ja zabijam głównie szumowiny, śmieci, bandytów, pedofilów... - Zaczerpnął oddechu mocniej, jak ryba wyrzucona z wody która zaczyna się dusić. Palcami roztarł skronie.-... gwałcicieli. Brzydzę się najbardziej. Brzydzę się ludźmi którzy dopuszczają się czegoś takiego niesamowicie. I tak, zabijam... ale nie dla Boga. Zabijam dla swojej wizji świata. Mam osiemdziesiąt lat na karku, widziałem wiele zła i wiem, czego pragnę od świata. Pragnę zmian. A lord Jashin nie jest celem tylko sposobem. On mi daje nieśmiertelność, ja mu poświęcam śmieci które morduje. Ale marzy mi się własny zakon, mścicieli, oczyszczających świat z tych przeciętnych, szarych, czyniących zło... - Czyżby dla Shigi nuda i przeciętność była także zbrodnią jak gwałt czy morderstwo? Zabawne, on sam niewątpliwie był bardzo kolorową osobą.. może i tego samego wymagał od świata?

[Yasuo]

Sake, sushi i sok pomarańczowy. To właśnie zostało mi przyniesione. Idealnie odpowiadało mojej koncepcji jedzenia. Zacząłem więc spożywać posiłek.
- Itadakimasu!
Złożyłem ręce jak do modlitwy. Najpierw rozpuściłem trochę chrzanu wasabi w sosie sojowym, który także został mi dostarczony. Pewnie dawali to do każdego zestawu. W ten sposób zrobiło się trochę pikantnie. Tak jak z jakąś kobietą w łóżku. No dobra. Może nie do końca. Pałeczkami wziąłem jeden kęs surowej ryby i pomoczyłem go w uprzednio przygotowanej mieszance. Później zgodnie z tradycją, wziąłem trochę imbiru. Ponoć oczyszczał jakieś kubki smakowe i powinno się go spożywać pomiędzy każdym kęsem sushi. No i tak w kółko. W międzyczasie popijałem to wszystko sokiem pomarańczowym. Smak był naprawdę nieziemski, chociaż ryba była trochę zbyt słona. No, ale co się dziwić? Ludzie jeszcze nie wymyślili cudownego sposobu przechowywania żywności, więc konserwowali ją w solance. Dlatego też większość potraw była słona. Słone życie. Słony świat. Słona era. Sok jednak był idealny. Nie byłem co prawda kucharzem i nawet zwykłą herbatę pewnie bym przypalił, ale plotka głosiła, że sól wzmaga pragnienie. Sok natomiast idealnie je gasił. Słodko-kwaśny smak pomarańczy pozwalał całemu posiłkowi zachować równowagę, a równowaga dla samuraja była czymś naprawdę ważnym. Należało zachować wewnętrzną równowagę, by osiągnąć mistrzostwo i powiem szczerze, że gdyby ta potrawa - chociaż nie była jakoś wybitna i dużo brakowało jej do wejścia na bogate salony - potrafiła władać bronią, to byłaby naprawdę potężnym wojownikiem.
Po posiłku postanowiłem wypić także zamówione sake. Zostawiłem sobie jednak trochę soku. Tak, żeby mieć czym popić. Oczywiście, że kiedyś już spożywałem alkohol i naprawdę wprawiał mnie w dobry nastrój. Jak to się mówi, nie ma balu bez wina... ewentualnie sake, bo wino jest jakoś mniej popularne. No i mimo tego, że piłem już napoje wyskokowe, to i tak niezbyt mi smakowały. Były zbyt gorzkie. Nawet te, które niby mają być słodkie i tak są gorzkie. Żaden bowiem smak nie potrafił zamaskować tego smaku alkoholowej goryczki. No, ale ja czasem piłem. Dla tego dobrego nastroju już mogłem się poświęcić i pocierpieć niewygody związane ze smakiem. Dlatego właśnie miałem jeszcze trochę soku pomarańczowego. Zacząłem więc sączyć to sake. Trzy łyki i popitka, bowiem więcej niż trzy to ja nie dałem rady. Strasznie gorzkie, ale ten napój już taki był.
No i takim sposobem skończyłem jeść i pić. No i tak jak się spodziewałem. Alkohol wprawił mnie w iście towarzyski stan. Postanowiłem podejść do Hayamiego i jego przyjaciół. Dlaczego chciałem się wpraszać? Bo jakoś nie miałem okazji siedzieć sam i pić do lustra. Jak już się bawić to na całego! A co tam! Stać mnie, to im postawię kolejkę! No i taki w sumie miałem plan. No i gdy ośmielony wizją wspólnego najebania się - chociaż ja alkoholikiem nie byłem i raczej sam bym nie kupił kolejnej czarki same, ale picia w towarzystwie nigdy nie potrafiłem odmówić - podchodziłem do wypatrzonej grupy, to jedna z tamtych osób nagle wzięła od towarzysza katanę i przebiła się na wylot. To było szokujące. Rytualne samobójstwo w takim miejscu? Seppuku bez kaishakunina? Naprawdę szokujące. Jeszcze bardziej szokujące było to, że ten gość nagle puścił ten miecz, a po chwili znowu go chwycił, wyciągnął i oddał przyjacielowi czy komuś w tym rodzaju. Może ktoś mi powie, że przegrałem w turnieju, więc nie mam prawa się wypowiadać, ale uśmierciłem już parę osób i trochę wiem na temat zadawania śmierci. Coś takiego na pewno byłoby śmiertelne. Przyspieszoną regenerację mogę jeszcze zrozumieć, bo chakra i te sprawy, ale... przecież po śmierci chakra gdzieś znika czy coś. Trupy nie mogą korzystać z chakry. A ten to przeżył i był zdolny całkowicie wyleczyć tą ranę. Gdybym tylko oglądał jego walkę... Na pewno bym jakoś skojarzył fakty, ale nie widziałem. Teraz jedynie mogłem się domyślać. Ale to przecież niemożliwe, nie? Nikt nie jest nieśmiertelny. Śmierci po prostu nie da się oszukać!
A odnośnie samego Shigi. Ten mnich - bo chyba był mnichem albo takiego dość skutecznie udawał - zgrywał cwaniaka i strasznie lubił się popisywać. Tak to właśnie wyglądało z boku. Jak ktoś na niego patrzył - tak jak ja - to mógł odnieść właśnie takie wrażenie. Może mylne, ale to nie jest istotne. Istotne jest natomiast to, że postanowiłem z jednej strony wypróbować te jego umiejętności i dowiedzieć się czegoś więcej, a z drugiej strony chciałem mu dać nauczkę. Pewnie myślał, że jest taki super. Totalnie niezniszczalny i w ogóle pewnie wygra turniej - oczywiście nie wiedziałem, że już odpadł i że w ogóle w nim startował - ale prawda była taka, że takie myślenie trochę mnie irytowało. Trochę pokory czy coś. Czy ja byłem pokorny? Ciężko stwierdzić. Jeśli nie, to możecie mnie nazwać hipokrytą. Jakoś to przeboleję. Alkohol zaczął działać. Miałem dla Shigi dwie lekcje. Lekcja pierwsza brzmiała tak: "Lepiej się pozytywnie zdziwić, oczekując czegoś mniejszego, niż zdziwić negatywnie, licząc na coś większego." Jak to się ma do samego Shigi? Ano tak, że lepiej dla niego jak ta zdolność pozwoli mu przeżyć, chociaż on i tak próbował uniknąć ataku, co jednak nie wyszło, niż przyjmować na klatę wszystkie ataki i pozwolić, by ten jeden, najsilniejszy pozbawił go życia. Ciągle nie wierzyłem w jego pełną nieśmiertelność. Nawet najsilniejszy wojownik i najmocniejsza fortyfikacja musi mieć jakieś słabe punkty... Druga lekcja była dużo prostsza, a brzmiała tak: "Patrz na swoje plecy."
Zbliżyłem się więc i stanąłem za plecami Shigi. Ten pewnie był zaabsorbowany rozmową, więc być może mnie nie zauważył. Jeśli tak było, to udałem, że kieruję się zwyczajnie w inną stronę albo przechodzę tutaj przypadkiem. No i kiedy już ustawiłem się na odpowiedniej pozycji, to dobyłem swojej katany (za pomocą Iaido) i przyłożyłem Shidze ostrze do szyi.
- Ciekaw jestem, czy jak urżnę Ci głowę, to też druga Ci wyrośnie.
Oczywiście nie zamierzałem tego robić. Po prostu chciałem dać temu matołkowi do zrozumienia, że nie powinien się zbytnio przechwalać tą swoją umiejętnością - zwłaszcza w takim miejscu jak to tutaj. Zwłaszcza, zwłaszcza, że było zatłoczone przez przyjezdnych, którzy się tutaj pojawili z powodu koronacji Nowego Cesarza. Zwłaszcza, zwłaszcza, zwłaszcza, że wśród nich mogło być sporo wojowników. Potencjalnych wrogów. Zdradzać swoje umiejętności wrogowi? Totalny bezsens i głupota. Jak mogłem to inaczej nazwać? Chciałem pokazać, że odkrycie słabego punktu wcale nie musi być trudne. A to było logiczne. Dekapitacja oznaczała pewną śmierć. Jeśli koleś się przerazi, to znaczy, że szyja jest jego słabym punktem. Jeśli natomiast nie, to... sam nie wiem. Czy taka osoba może w ogóle istnieć? Taka, to znaczy nieśmiertelna... Po tych słowach cofnąłem ostrze, robiąc przy okazji lekką ranę Shidze na szyi.
- Mój ojciec zwykł mawiać, że ostrze samuraja raz wyjęte z pochwy, nie może tam wrócić nim nie skosztuje czyjejś krwi. Przepraszam za tą niedogodność.
Wytarłem katanę i schowałem ją na powrót. Rana Shigi powinna się zagoić lada moment.

[Hayami Akodo]

Znaczenie syczącego, groźnego słowa hitsukejin zaniepokoiło go, a kiedy połączył je z faktami, uśmiechnął się delikatnie, z nutką smutku.
Cóż za gryząca ironia. Szukając znaczeń, ukrytych symboli, sensu w nindo, które sami sobie obraliśmy, stajemy się tym, czym nasza droga życia - skomplikowaniem, wirem i chaosem. Czy to potrzebne komukolwiek? Czy kogoś jeszcze w tym zaplątanym wariactwie celów i chakr obchodzi, co oznacza nasze życiowe motto? Czy ktokolwiek jeszcze próbuje walczyć z sobą, ze światem i z samymi bogami, szukając zrozumienia?

Przynajmniej masz w co wierzyć.

-Moje imię, Hayami, też jest znaczące. Jestem drzewem, częścią natury, tym, który ma dawać oparcie, ochronę - powiedział; mówił chwilami niewyraźnie i musiał robić pauzy, by można było go zrozumieć, ale jeszcze nie było z nim tak źle. -Chise to osa...Cięta i niebezpieczna, było widać. A Yōsuke...cóż, to świetlista ochrona, niebo, albo owca. Ale owce potrafią rozdzierać wilki...

Nawet jeśli przez usta początkującego pijaka przemawiał teraz jakiś wyższy imperatyw, on sam na to nie zwracał uwagi. Po prostu chciało mu się spać. Bardzo.
Podejście kolejnej osoby otrzeźwiło kasztanowowłosego samuraja, chociaż nie można powiedzieć, że pewien rodzaj upojenia, który u niego wywołało sake, przeszedł mu natychmiast. Nie, nie odczuwał jeszcze mdłości i innych objawów kaca (chociaż i to pewnie miało nastąpić), ale miał straszne zawroty głowy i wrażenie, że coś mu ćmi odbiór sytuacji. Mimo to starał się zachowywać porządek, trzymać głowę w pionie i względnie trzeźwo odbierać sytuację. Niestety, i to było w tej sytuacji względne; lecz hej, jeśli nawet padnie gdzieś pijany po tej jednej czarce albo, o zgrozo, nie doczołga się do ryokanu, to będzie mógł sobie powiedzieć, wmówić, że owego dziwnego mistrza shōgi, tego stratega z widmowo jasną twarzą, już nigdy nie spotka!
I prawie, prawie w to kłamstwo uwierzyć.
Ludzie, tak prości w swojej konstrukcji i budowie duchowej, szukali prostych rozwiązań; takich prostych metod jak zapomnienie potrzebował Hayami.
Prawie wywrócił czarkę, a jego oczy rozszerzyły się, kiedy zobaczył, co wyprawia trzeci nieznajomy. Ale...
Cóż, co by nie było, nie umiał odmówić nieznajomemu racji.

-Masz rację, nieznajomy-san.-zauważył.-Po tym, że masz katanę i wyrażasz takie poglądy, zakładam z pewnością jakichś siedmiu do trzech, że jesteś samurajem. To głównie nasza kasta głosi takie poglądy. Szanuję taką rozwagę.

Wzmianka o Kosuke sprawiła, że westchnął. Z każdym momentem upierdliwe ćmienie i ohydnie słony smak sake, podobny do smaku morza, narastały mu w głowie razem z przedziwną jasnością umysłu.

W ryokanie wyrzygam się pewnie dalej, niż widzę-pomyślał cierpko, chociaż bynajmniej nie żałował swojej decyzji.

[Yōsuke]

- Podpalacz - powtórzyłem, kwitując to nieco cynicznym uśmieszkiem. Niezły przypadek. Ale kto wie? Może i nim nie jest, chociaż bardziej wierzyłbym w wersję, że sam nadał sobie takie nazwisko… Tym bardziej, że potem powiedział, ile tak naprawdę ma na karku. Wyglądał na 20, a ma osiemdziesiąt? Wychodzi na to, że zyskał swoje moce w wieku około dwudziestu, skoro starzenie się zatrzymało na tym poziomie. W końcu starzenie się to nic innego, jak obumieranie komórek, a on się regeneruje, czyli jego komórki same się regenerują. Bardzo ciekawa rzecz. Do tego wykorzystuje swoje “moce” do w miarę… szlachetnych celów. Ciekawy z niego przypadek. Wiedzą staruszek, ciałem młodzieniec, a umysłem, jak doświadczony przywódca.

- Widzę, że mamy podobne cele w życiu. Z tym wyjątkiem, że nie wspiera mnie żaden człowiek, ani bóg. - skierowałem się bezpośrednio do Shigiego. Mimo tego, że wydawał się być szaleńcem, coś za tym było. Za zwykłą grą ciała i słów siedział jakiś geniusz, wiedzący co powiedzieć, co zrobić, jak zrobić. A ja go przewidziałem… Pytanie tylko, czy to, że próbował nami zmanipulować coś oznacza? No i do tego jeden z nas się na to nabrał, a drugi nie. Ciekawe, kto dla niego jest tą szarą jednostką? Ja? Hayami? W sumie… Czy to ważne? Rozmawia z nami, przekazuje informacje. To znaczy, że się nami zaciekawił, co w gruncie rzeczy nieco mnie ucieszyło.
- Też chciałbym stworzyć świat bez tego ścierwa… Ba. Kiedyś marzyło mi się stworzenie jakiejś organizacji, czegokolwiek co mogłoby nieść pomoc potrzebującym, szkolić młodych, niszczyć zło. Ale to głupie marzenie, którego nigdy nie zrealizuję, bo nikt mi na to nie pozwoli… A sam sobie nie poradzę ze stworzeniem tego wszystkiego. Potrzebne są pieniądze, ludzie, przyjaciele. - no i mnie masz, Shiga. Trafiłeś na dobry tor na rozwiązanie mi języka… Problem w tym, że przestałeś grać, czyli nadal jesteś na moim gruncie, który za niedługo stanie się naszym. Zaimponowałeś mi, starcze w młodym ciele. Ciesz się, bo niewielu osobom się to udało w moim krótkim życiu. Nie imponują mi umiejętności, imponuje mi to, co ludzie mają w głowie, a Ty masz bardzo dużo wartościowych rzeczy. Mógłbyś być wieśniakiem, ale z taką wiedzą z pewnością zaskarbiłbyś sobie mój szacunek.

Rozmowa szła przed siebie, czas mijał bardzo miło. Hayami i Shiga na początku mieli jakieś tarcia, ale widać, że Hayami po alkoholu bardzo się rozluźnia, nie jest spięty i nie ma problemu rozmawiać nawet z osobą, która wydawałaby się być jego największym wrogiem. Chociaż Hayami od zawsze był tym bardziej porywczym. Śmieszne. Czerwone włosy, uwolnienie ognia nieźle kontrastuje z kasztanowym kolorem włosów i Suitonem Hayamiego… Tak samo jest z naszymi charakterami, ale w tym właśnie tkwi cały diabeł. To ja jestem tym spokojnym, a Hayami tym porywczym. Przeczymy sobie, stwarzamy pozory. Ale to dobrze, ludzie będą zaskoczeni. Będą myśleć, że to ja jestem tym, co rzuca się z motyką na słońce, a tak naprawdę będzie to mój najdroższy kuzynek, weźmie ich z zaskoczenia.

Jednak z całej tej… sielanki wyrwał nas jakiś gościu. Przystawił Shigiemu katanę do gardła. Oj ciesz się chłopie, że brałem wtedy łyk sake. Och to przyjemne palenie w gardło, gdyby nie to, prawdopodobnie uciąłbym Ci rękę. Gapiłem się na tego gościa wwiercającym się wręcz wzrokiem.

- Radziłbym Ci to schować, bo zrobi się troszkę gorzej - znowu ten zimny ton, lodowaty… schowaj to, bo zrobi się bardzo nieprzyjemnie. Jesteś nieznajomy, wpraszasz się w rozmowę dość niemiło, a do tego grozisz mojemu nowemu znajomemu, prawiąc tu kazania o odcinaniu łbów. Nie twój interes, czy odrośnie, czy nie. Nie spuszczałem z nich wzroku, szukałem tylko okazji, żeby móc cokolwiek zrobić… Gdy tylko skończył swój aktorski monolog, uśmiechnąłem się pod nosem, podsumowując to słyszalnym westchnięciem. Nie podobało mi się to, co zrobił. Warto zaznaczyć, że nadal trzymałem puste naczynko w dłoni.
A może teraz moja kolej, żeby cokolwiek pokazać? W momencie, gdy Hayami skończył mówić, odpowiedziałem zimno:
- W tym nie ma ani trochę rozwagi - spojrzałem Shigiemu w oczy, po czym złapałem go mocno za ramię i wstałem szybko, odgarniając go od nieznajomego, po czym jednym ruchem wyjąłem katanę i wymierzyłem w nieznajomego. Był na tyle daleko, że nie mógł dostać ciosu, ale z pewnością usłyszał, jak ostrze przecina powietrze z dużą prędkością.
- Mój ojciec mawiał, że ludzie to gorliwe bestie, które potrafią zrobić komuś krzywdę z czystej ciekawości. Widzę, że miał rację - cały czas trzymałem obcego na “muszce”, nie pozwalając mu podejść. Ciekawe jestem, co wtedy czuli goście. Pewnie byli bardzo przestraszeni. Tak drobny chłopaczek, a zranił takiego wielkoluda, jak Shiga. Gość był wysoki, postawny, a ten kurdupel bez chwili namysłu przystawił mu ostrze do gardła. Shiga stał obok mnie, z pewnością poradziłby sobie z tym sam, ale zrobiłem to też, aby mnich nie zrobił nic temu samurajowi. Spaliłby go w pizdu albo połamał obie ręce. Chodziło mi o bezpieczeństwo ich obydwu.
- Ponoć jesteś szybki. Jakim cudem dałeś się tak zajść? - skierowałem słowa do białowłosego, po czym spojrzałem na Hayamiego, dając mu znać, żeby w razie czego był gotowy do reakcji, gdyby to wszystko zaszło za daleko. Jeśli miałaby nawiązać się jakakolwiek walka, musi nas ostudzić albo przenieść gdzieś indziej jakimś cudem, aby nikomu innemu nie stała się krzywda.

- Po co to zrobiłeś, gościu? - przeniosłem wzrok na nieznajomego. Obyś miał dobre wytłumaczenie, nieznajomy samuraju… Oby było to najlepsze wytłumaczenie w twoim życiu.

[Hitsukejin Shiga]

Shiga naprawdę nie miał powodów lubić Hayamiego. O ile Yosuke był słodki i rozgryzł szaradę, co sprawiło, że Shiga go polubił, to ten samuraj za dychę ciągle dostarczał powodów by go nie lubić. Zwłaszcza kiedy zaczął się produkować o imionach. Shiga, po tym jak wyjawił im swoje imie i nazwisko, wpatrywał się w niego, w samuraja, z żądzą mordu, jakby miał mu gardło gołymi rękami rozszarpać.
-Słuchaj, drzewko. Nie wiem gdzie się uczyłeś języka, ale jeśli tam też uczyłeś się walki wykałaczką to zaczynam bać się o twój ród. Chise nie znaczy osa, w żadnym razie. Chise to gwiazdeczka, mała gwiazda. A nie żadna osa, jak mnie irytuje takie bleblanie trzy po trzy. Ale wybaczę ci, bo widać, że alkohol zaczął robić swoje. - Shiga wyciągnął rękę w stronę Hayamiego i poklepał go po ramieniu z troską i sympatią. Słodkie zachowanie chłopca bawiło Shigę, byl taki... świeży, młody, nieskażony złem. Wierzył w imperatywy moralne, etos samuraja i cały syf. Czyżby był wartościowy? Gdyby go tylko sprawdzić w walce. Tak, walka stanowi także świetne stanowisko do rozpoznania kto wróg, a kto swój, kto jest przeciętny, a kto wartościowy... Może Hayami był wartościowy, ale żeb nie zapeszyć, żeby nie pochwalić dnia przed zachodem słońca, Shiga jeszcze nie uznał go za wartościowego lub bez wartości. Oceniał go, w każdej chwili ważyl w dłoniach jego los i jego przyszłość.

Za to zwrócił swój wzrok spowrotem na Yosuke, uśmiechając się ciepło. Tak od serduszka, bardzo szeroko i niepokojąco.
- Mnie też Bóg nie wspiera. Ani człowiek. Jest tylko mój brat imieniem Akashi i Chise. To oni wspierają mnie w tym, by podążać taką, a nie inną drogą. Oraz Kosuke. Ale to bliscy. Przyjaciele, kochane osoby. Ale Bóg mnie nie wspiera, on by wolał rzeź i mord, a nie pomaganie i oczyszczanie świata. Troszkę się rozmijam z nim, można przyznać, ale śmierć to śmierć, dopóki ją zadaje to lord Jashin jest zachwycony i jego łaska mocno się mnie trzyma. I strasznie miło mi słyszeć twoje słowa, chłopcze. Dobrze wiedzieć, że jest ktoś taki jak Ja. Ktoś, kto chciałby oczyszczać świat ze ścierwa. Widzisz, planuje stworzyć własną formę zakonu Jashina, zakon który by mordował tylko złych i nieczystych, skażonych szarością. Ale to by oznaczało wojnę ze światem i z głównym zakonem. Ale jeśli chciałbyś robić dobrze, będąc znienawidzonym przez innych to u mnie znajdziesz schronienie i rodzinę, gdy tylko zbiorę ludzi... Ludzie to postawa... - A wtedy Shiga poczuł chłód na gardle. Ostrza. Chłód ostrza. Przesunął spokojnie dłoń na miecz i pogładził metal.
-Zaspokoje twoją ciekawość nim popełnisz największy błąd swojego życia i będziesz musiał zdechnąć niczym kundel. - wyszeptał spokojnym głosem, zamykając oczy i uśmiechając się szeroko. - Nie czuje bólu, a odcięta głowa zachowa życie i nie zrobi na mnie wrażenia. A jak ktoś łaskawie by ją położył na miejsce na odciętym korpusie to wszystko by wróciło do całkowitej normy. - Szepnął do Yasuo odchylając ciut głowę. Ważne, by inni goście nie słyszeli.
A Wtedy Yosuke odepchnął broń i stanął w obronie Shigi. Dziwne. Nigdy nikt nie chciał go wcześniej bronić... Miłe uczucie. Czy Yosuke to przyjaciel? Kiedy zadał mu pytanie, Shiga się uśmiechnął urokliwie do niego.
-Ponieważ odcięcie głowy mnie nie zabije, nie muszę się więc bać tego zjawiska... Stąd chciałem zobaczyć co chłopiec zrobi. Ale teraz zrobimy trochę inaczej. Zranił mnie, zaatakował, więc... - A mówił to tonem takim, by nikt prócz Yosuke i Hayamiego nie słyszeli...
Shiga odsunął się szybko za Yosuke, odchrżaknął, a potem przeszywającym dźwiękiem, który niczym skrzek harpii, niczym rezonujący ryk potwora rozdarł spokój hanamury wezwał...
-STRRRRAAAAAAAAAAAAAŻŻŻŻ, POMOCYYYYY! TEN SAMURAJ CHCIAŁ MI ŚCIĄĆ KARK! ON MI CHCIAŁ OBCIĄĆ GŁOWE STRAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAZ, MORDERCA ZABÓJCA ZABIŁ MNIE! - Zaczął krzyczeć ile miał tylko sił w płucach. - POMOCY MORDERCA ON MNIE ZABIŁZABIŁ MNIE POMOCY BŁAGAM STRAŻ! - Natychmiastowo Shiga zalał się łzami, zaczął płakać jak bóbr, krzycząc i wzywając pomoc w panice.

[Papyrus]

Interwencja Czy miejsca publiczne nie powinny być spokojne? W przyjaznej atmosferze? Szczególnie jeśli mowa o jadłodajniach, miejscach w których niewłaściwe zachowanie będzie odbijało się na komforcie innych? Ludzie mimo wszystko pierw myślą o sobie, o swoich potrzebach, dopiero potem patrząc na innych. Jest to naturalna reakcja i nie jest niczym czego powinno się wstydzić, prawda? Dlatego też oburzone i zaskoczone spojrzenia innych ludzi w przybytku nie powinny Shiga i spółki obchodzić, czyś nie? Wszystkie inne rozmowy wokoło umilkły, skupiając się na drącym się Shidze. Że jest zabijany i że chcą mu skręcić kark. Stali bywalcy lokalu i obsługa nie mogli być zadowoleni z przerwanego procesu rekreacji.
- ZAMKNIJ SIĘ W KOŃCU! - krzyknął jakiś potężny mężczyzna niedaleko, równie głośno co sam Shiga, potwierdzając tym samym ogólny poziom dyskomfortu wśród klientów. Niektórzy przytaknęli mu kiwnięciami głów.
- Przepraszam, ale czy mogliby Państwo się uspokoić? Przeszkadzacie innym klientom. - zapytała się jedna z kelnerek, która była najbliżej grupki i która czuła moralny wręcz obowiązek do uspokojenia konfliktu. A także zabezpieczenie potencjalnych zarobków. Może myślała że Shiga jest pijany? Bo martwy na pewno nie był, na jego szyi nie było nawet małego zadrapania...

[Hayami Akodo]

Everyone gathered 'round 'til we were at ease.


Tak chyba najlepiej jest określić emocję, które targały Hayamim. Przypatrywał się temu wszystkiemu, wrzeszczącemu wściekle i płaczącemu niby bóbr Shidze, zdenerwowanemu Yosuke, który próbował go powstrzymać, zaniepokojonym, rozgniewanym gościom, pełnej dezaprobaty kelnerce...i postanowił zareagować. Zmarszczył brwi gniewnie, po czym podniósł się szybko z miejsca i nim cokolwiek więcej zdążyło się stać, wytrącił gwałtownie broń z dłoni Yosuke i ukłonił się kelnerce. Upojenie alkoholowe przeszło mu wprawdzie od irytacji, wrzasków białowłosego i tej całej sytuacji, ale łeb mu pękał tak, że każdy ruch stawał się prawie że niemożliwy. Kurwa mać, czy oni wszyscy musieli być tacy irytujący? Posłał zabójcze spojrzenie, to samo, które wcześniej - widzicie - przeznaczałam dla polityków i marnych shinobi, najpierw nieznajomemu samurajowi, a potem Shidze. Nie podobało mu się to wszystko. Po co mieliby ściągać straż? Z jednej strony faktycznie doszło do wydobycia broni et caetera, ale z drugiej...Tak gardził strażnikami, wydrwiwał jego obawy przed nimi, a teraz sam histeryzował i ich wzywał? Hayami rozumiał wiele gier, wiedział, że kto chce ukryć szaleństwo, musi je przysypać puchem pozorów, ale nie chciał być częścią jego zabawy z tajemniczym samurajem, który tak niespodziewanie ich zaatakował. Miecz powinien był upaść z brzękiem na ziemię, w końcu Hayami był szybszy i zwinniejszy od swojego kuzyna, no i znacznie bardziej zręczny; lata niewidzenia i wytrwałych treningów musiały na niego wpłynąć dodatnio. No właśnie...treningi. Zaniedbał tą część formowania ducha, ten fundament, od którego wszystko powinno się zaczynać. Będzie musiał to naprawić...później.

-Proszę najmocniej o wybaczenie, panienko. I szanownych gości także - głos Hayamiego był silny, stanowczy, zabrzmiały w nim spokojne nuty, choć bardzo starannie ukrywał gniew i niezadowolenie. Kto by pomyślał! -Za chwilę stąd wyjdziemy, ale żeby wynagrodzić pani te kłopoty, myślę, że przy płaceniu rachunku zostawię jej napiwek. Zechce pani przyjąć tę małą, skromną sumkę?

Położył na stole trochę pieniędzy, po czym chwycił Yosuke za ramię, kręcąc z dezaprobatą głową. Trzeba go było powstrzymać, przysięga może nie działała w dwie strony, ale rzeczywistość weryfikowała wszystko i ktoś tu musiał okazać się rozsądniejszy niż mniszek lekarski, który darł się tak, że biedne bębenki Hayamiego i jego cokolwiek zbyt ciężka głowa na tym solidnie ucierpiały. Gdyby mógł zdjąć ją sobie z karku, bardzo by mu to pomogło w rozeznaniu sytuacji, na razie jednak nie było to możliwe i kasztanowowłosy młodzieniec musiał poprzestać na tym, że ma materiały, by improwizować. Liczył, że taka suma zdoła ukoić zszargane nerwy kelnerki oraz uda im się stąd wyjść dyskretnie, zanim ktoś rzeczywiście wezwie straż i zrobi więcej problemów, niż by tego sobie życzyli.

-Yare, yare...Strasznie wkurwiacie - warknął, masując sobie skronie. -Shiga, nie drzyj japy, jak się dałeś mu zajść od tyłu, to jest to twoja własna wina. Podobno jesteś shinobi, nie wyczułeś chakry, nie usłyszałeś kroków?Jesteśmy w miejscu publicznym, niepotrzebnie wystraszyłeś ludzi, więc się nie wydzieraj, tylko weź go sobie teraz gdzieś na bok i wyjaśnijcie to sobie po męsku. A TY, pojebie, następnym razem nie baw się ostrymi zabaweczkami, one nie są odpowiednie dla dzieci.

Przeniósł swoje spojrzenie na kuzyna i westchnął głęboko, z lubością wypuszczając powietrze z ust. Miecz ze znakiem hajime leżał spokojnie na ziemi, lśniąc groźnym, pełnym uroku blaskiem, jasno wygrawerowany, określony symbol wskazywał na początek...Tak, ich droga dopiero miała się zacząć - ale Kaigan, jego zew, szept drzew rosnących w tamtej krainie, musiały trochę zaczekać. Teraz musieli zrobić coś innego.

-Bierz to, teme - rzucił ochryple w kierunku kuzyna. Przeciągnął dłonią po czole. -I wychodzimy stąd, natychmiast!

Nim ktokolwiek inny zdążył zareagować, nim Shiga zdążył wyrazić jakiekolwiek obiekcje, sprzeciwy, złożyć interpelację mniszą albo coś w tym rodzaju, Hayami podniósł miecz z ziemi, wcisnął go w rękę drugiego lwa Akodo i chwyciwszy Yosuke za drugą dłoń, z irytacją wyprowadził go na zewnątrz. Miał nadzieję, że może uda mu się choć na chwilę uspokoić, wyciszyć myśli i biedną, bardzo bolącą go głowę. Ostatnimi słowami, jakie być może - o ile nie poszedł za nimi - usłyszał Shiga, było wściekłe charknięcie przepełnione furią, bólem i cierpieniem:

-Kurwa mać, wyłączcie to słońce!

__________________________________________________________________________________________________________

zt na trybuny z Yosuke, zt też dla Shigi na jego prośbę.

[Yasuo]

Jak można było się spodziewać, udało mi się przykuć uwagę tych gości. Dlaczego to zrobiłem, zapytacie? W każdym bądź razie jeden z nich właśnie o to zapytał. Yōsuke - bo tak brzmiało jego imię, o czym oczywiście nie miałem pojęcia - chciał znać moje powody.
- Z dwóch powodów. Po pierwsze, to miał być taki "eksperyment", by sprawdzić waszą reakcję i przykuć uwagę. Po drugie, chciałem znać odpowiedź na pytanie, które zadałem nieśmiertelnemu. Generalnie pociąg do wiedzy.
Oczywiście o tym, że zrobiłem to tylko dlatego, że wypiłem jedno sake, to już nie wspominałem. Chociaż prawda była taka, że zrobiłem to głównie właśnie dlatego. W przeciwnym razie nigdy bym się na taki atak nie odważył. To znaczy odważyłbym się, ale to nie o to chodzi. Po prostu nie miałbym raczej powodów, by w taki sposób atakować. To już wolałem pominąć. Nawet samemu przed sobą ciężko było mi się do tego przyznać. Ale czy oni w ogóle chcieli mnie słuchać?
Yōsuke przed zadaniem pytania nawet wyciągnął swój miecz i wycelował we mnie. Ja swoją broń miałem oczywiście schowaną. Nie zmierzałem do konfrontacji, ale w razie gdyby co, to byłem gotowy do błyskawicznego dobycia broni. Znałem ku temu odpowiednie techniki. Ale ten gość nie wyglądał jakby chciał słuchać moich tłumaczeń. Czy więc do niego trafiły? Nie wiem. Wiedziałem jednak, że nie był do mnie pozytywnie nastawiony. Kto by był na jego miejscu? Gość jawnie atakuje jego znajomego i on ma się temu tylko przyglądać? Nazwał mnie nawet Bestią i to jeszcze gorliwą. W sumie to cieszyłem się. To tak jakby docenił moją siłę w pewien sposób i przyznał, że stanowię zagrożenie. Nawiasem mówiąc, ta gadka o gorliwych bestiach to taka bardzo filozoficzna była. Musiałem to zapamiętać. Heh... Samuraje chyba jednak mają w sobie coś z filozofów. Ale mniejsza o to.
Z drugiej strony był Hayami. Na początku moja czynność go niezbyt ruszyła. Odgadł nawet, że jestem samurajem. Postawił na tą opcję dość dużo punktów. Siedem punktów, na to, że jestem samurajem i tylko trzy, że nie jestem.
- Zgadłeś. Jestem samurajem. - Przyznałem.
Dodatkowo przyznał mi rację i powiedział, że jestem rozważny.To też komplement, nie? Ale jego zachowanie uległo znaczącej zmianie jak jego towarzysz dobył broni. Widać, że to go zdenerwowało. Czyżby nie chciał, żeby Yōsuke uczestniczył w walce? A może zdenerwowało go zachowanie Shigi? W każdym bądź razie - z gniewem niemalże - wytrącił miecz swojemu przyjacielowi. Zrobił to chwilę po tym jak dostaliśmy upomnienie od kelnerki.
No i w końcu przyszła pora na to, bym wspomniał coś o głównym bohaterze tego spektaklu. O kimś, kto właśnie niejako upadł z piedestału. Ktoś kto chciał uchodzić niemalże za jednego z wielkich i nieśmiertelnych herosów - a przynajmniej tak było w moim odczuciu - nagle stał się obiektem publicznego linczu. Sam się ośmieszył. Zaczął płakać i krzyczeć, że go zabiłem. Nie powiem. Dał ciekawy spektakl godny mistrza aktorstwa. Jeśli byłby martwy, to nie mógłby krzyczeć. Czy to nie jest logiczne? No i jeszcze ta rana. Zagoiła się bardzo, ale to bardzo szybko. Czyli dowód mojej zbrodni został usunięty. Drobne plamy krwi nie były jeszcze wystarczającym dowodem na cokolwiek. Byłem czysty. No i oprócz tego dowiedziałem się jednej bardzo interesującej rzeczy. On - a przynajmniej tak twierdził - był rzeczywiście chyba nieśmiertelny. Przerażająca zdolność. Odcięta głowa będzie żyć dalej? A jak ktoś ją przyłoży na powrót do tułowia, to wszystko wróci do normy? Czyli drogą dedukcji można stwierdzić, że odseparowanie czerepu od reszty ciała nie jest normą. Do tego - zgodnie z jego słowami - ktoś musiałby mu w tym pomóc. Czyli nie jest w stanie zrobić tego sam. Wiedziałem już jak eliminować takich uciążliwych i przerażających typów i to na pewno była rzecz warta zapamiętania. Nic nie zabije nieśmiertelnego, ale odcięcie głowy go unieszkodliwi.
- Dziękuję za szczerość, przyjacielu.
Podziękowałem Shidze, że tak ochoczo zdradził mi przepis na własną klęskę. Wzruszyłem ramionami, bo właśnie kelnerka zaczęła nas upominać.
No i spółka Hayamiego zaczęła się rozchodzić. Hayami zaczął przepraszać gości za zachowanie Shigi. Bo chyba nie za moje, prawda? Ja zachowywałem się cicho i nikomu innemu nie przeszkadzałem. Wręczył kelnerce trochę pieniędzy i ze wściekłością nazwał mnie pojebem. Trudno. Chyba się jednak nie zaprzyjaźnimy. Co zrobić? Ja nikogo przepraszać nie zamierzałem. Może popełniłem błąd, ale który młody człowiek błędów nie popełnia? Co miałem zrobić?
- Panie Nieśmiertelny, dam Panu parę rad. Uważaj na swoje tyły. Uważaj na swoją cenną głowę. No i nie rozpowiadaj nieznajomym o swoich umiejętnościach, bo kiedyś się na tym przejedziesz.
Ostatnia rada skierowana oczywiście do Shigi. Ciekawe czy weźmie sobie ją do serca? Kto wie? Po wszystkim ja także opuściłem tą karczmę, uprzednio płacąc należność za posiłek, sake i sok pomarańczowy.

  Ukryty tekst

z/t

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 49/...

---

- Rok 384 - Lato - Kaito, Ame Hozuki - Hanamura - - Izakaya "Prezent wiatru" -- Delfin i Rekin -

---

[/b] " Przekonania Shikai'a " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=yhDpQCL ... D3E7F82D01[/youtube] Shikai, strażnik miejski którego oboje już całkiem dobrze znacie. Jakie informacje mógł posiadać, że aż zdecydował się spotkać z wami specjalnie w lokalu. Podał wam późniejszą godzinę więc wyraźnie potrzebował przygotowania, lub też chciał odpocząć po pracy, w końcu ciężkie życie zwykłego zjadacza chleba, znaczy się ryżu i to do tego strażnika na wyspach w nowo utworzonym cesarstwie. Fakt, był dumny ze służby, jak zapewne większość mieszkańców Kantai by była, mimo to nie brakowało mu ambicji i zapędów by stać się kimś więcej niż tylko zwykłym strażnikiem którego zmiana zaczyna się przy jednej bramie, a kończy przy drugiej.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=YKCaqDZ ... D3E7F82D01[/youtube] Kowal nie wydawał się pocieszony waszym zachowaniem. Opuściliście Wciśnięte kowadło ruszając przed siebie w kierunku lokalu. Nie było by w tym nic złego gdybyście nie zostawili kowala z tym całym bałaganem samego. Wiedzieliście oboje, że musicie wyrobić się o czasie, nie może w końcu być tak, żeby on na waszą dwójkę czekał, prawda? Poruszaliście się ulicami całkiem szybko by trafić na czas w umówione miejsce, tam gdzie wszystko się zaczęło, przynajmniej dla jednego z was. Nie wiedzieliście czego się spodziewać, strażnik był tajemniczy, mimo to wyraził chęć pomocy. Mimo to, musi mieć w tym jakiś swój cel, w końcu nie robił by tego za darmo, czyż nie? Zaraz po wejściu do budynku, ujrzeliście kilka wolnych miejsc zaraz przy wejściu, na końcu przy stoliku zasiadał znajomy wam już strażnik. Kaito mógł poznać siedzącego przy ścianie blondyna, z kolei Ame... No cóż, nie koniecznie. Wiadomym jednak było, że to o niego waszej dwójce chodzi, przynajmniej dla jednego z was. Strażnik z dosyć szyderczym uśmiechem pomachał w waszą stronę pokręcił nieco głową gdy się zbliżaliście wpatrując się w starszego z was. - No i co? Fajnie było w loszku? - Zaśmiał się wyraźnie szydząc z niebiesko włosego. Przez chwilę wpatrywał się w waszą dwójkę z niedowierzaniem - A więc poważnie chcecie to zrobić? No dobra, przynajmniej nie będę w tym sam i nieco zarobimy. - Wyszczerzył się w stronę wredniejszego z was - Jeżeli będziesz tak samo bojowy jak wtedy to sobie poradzimy - Zwrócił się teraz do Kaito - Ty, mam nadzieję, że też masz coś w zanadrzu. Bo może być gorąco - Podziękował kelnerowi który przyniósł wam cały zestaw dango, pomyślał i o waszej dwójce, nie zamówił tylko dla siebie. Każdy więc otrzymał swój talerzyk oraz kilka słodkich przekąsek.

- Zaczynajmy więc - Odparł wasz rozmówca, zajadając się swoim dango - Nim jednak przejdziemy do sedna mam jeden warunek. - Blondyn odpiął od swojego pasa tanto, położył je na stole, nie wyciągnął go jednak z pochwy. W obecnej chwili nie miał na sobie munduru strażnika, odziany był w zwyczajny strój, ot spodnie zwyczajna koszula. Broń jednak przy swoim pasie nosił. Napił się wody kładąc dłoń na swoim tanto, nie omieszkał rzucić okiem na obydwoje z was, na każdym zawiesił przez chwilę wzrok - Dobrze więc... Moim warunkiem jest... Nobusawa ma wykuć specjalnie dla mnie podobne ostrze do tego. Jako, że słyszałem od Kaito, że macie z nim całkiem niezłe układy... Uważam, że to uczciwa oferta. - Schował tanto pod stół, przypiął do pasa dalej zajadając się swoim dango. - Oczywiście wszystko to możemy załatwić po naszym wspólnym problemie... - Zerknął szyderczo w stronę Ame całkowicie pomijając tym razem czarnowłosego kantańczyka, jakby to właśnie na nim i jego słowach zależało mu bardziej.

[Ame]

Wybiegł z kuźni szybciej niż struś pędziwiatr. Mimo, że umówili się na późną godzinę, to i tak przedłużająca się wizyta sprawiła, ze prawie dali radę się spóźnić. Nie wiedział za dużo o facecie, z którym tym razem mają się spotkać. Na podstawie wcześniejszych doświadczeń wiedział tylko, że nie jest ani trochę podobny do Nobusawy i mimo faktu, że mogą mieć trochę ze sobą na pieńku to jednak cieszyło go wyrwanie się z tego wcześniejszego wariatkowa. Nawet szczur wiedział, że to nie jest miejsce i czas żeby znaleźć dla siebie spokojną przystań. I to nawet mimo ciepła i dużych zapasów. Alkohol nie był zbyt mocny i z masą i zdrowym organizmem młodzieńca szybko ulotnił się razem ze wspomnieniem ekscentrycznego kowala. Gdy dotarli do izakayi, miejsca, w którym ta historia się zaczęła i gdyby chłopak był wówczas mądrzejszy o tę doświadczenia to tutaj by się skończyła. Zaraz przy wejściu zasiadał człowiek, z którym mieli się spotkać. To znaczy Ame dowiedział się tego, gdy Kaito skierował go na właściwe tory. Starszy nie widział, że strażnik był blondynem siedzącym teraz na końcu stolika. No w zasadzie to przy stoliku, ale dalej na jego przeciwległym końcu. Bo tylko debil siedzi na stoliku. Szyderczy uśmiech nie schodził mu z pyska, gdy machał do braci. Wpatrywał się w Ame dosyć niepokojąco. Albo badał jego reakcje, albo lubił chłopców. Po tym jak Rekin przez pół dnia na potrzeby śledztwa odgrywał kobietę, nic nie mogło go zaskoczyć.
- Pewnie! Zawsze to ciekawsze niż cały dzień pod bramą, nie? - zripostował. Miał nadzieje, że w jakiś sposób zaatakuje to ambicje tego człowieczka.
- Ciężko będzie bez wsparcia łuczników Ranmaru... - pozwolił sobie na odrobinę szyderstwa, od której tamten zdecydował się zacząć rozmowę, przewracając przy tym oczami. Poczęstował się słodką przekąską i czekał, aż blondyn wydusi z siebie potrzebne mu informacje. Zaczął konkrety od postawienia jakiegoś tajemniczego warunku, po czym położył tanto na stole. Czyli jednak dostał swoją premie.
- Jakoś się dogadamy. - wypowiedział się w sprawie swoich dobrych relacji z Nobusawą. Coś było dzisiaj wspominane, że to był Rekin kłamczuszek, a to nawet nie było kłamstwo tylko pominięcie pewnych faktów.
- Niech będzie. Zobaczymy ile na tym zarobimy. Grubasek nie pracuje za darmo. - w pewien sposób podsumował swój dzisiejszy dzień. Świerzbiło go dziś po raz kolejny żeby komuś przywalić. Zabawne, że za każdym razem była to inna osoba.

[Kaito]

Ta późna godzina zastanawiała wcześniej i Kaito, ale z drugiej strony było mu obojętne, czy strażnik chciał odpocząć po pracy, czy może się przygotować do tej rozmowy. Dla niego ważne było to, że się zgodził pomóc. No, przynajmniej tak mówił. Jakie były jego prawdziwe zamiary, to miało się okazać dopiero w Izakayi. Ale chyba jednak nie chciał skrzywdzić Ame… gdyby tak było, to chyba wybrałby bardziej odludne miejsce, prawda?
Dwaj bracia Hozuki zostawili Nobusawę samego z bałaganem i cóż powiedzieć, chyba nie mieli z tego tytułu większych wyrzutów sumienia. Śpieszyli się na spotkanie, ale na szczęście dotarli pod Izakayę na czas. Obaj weszli do środka, a Kaito poprowadził swojego starszego brata do blondyna. W końcu nie był pewien czy niebieskowłosy go rozpozna. Wcześniej niby miał z nim styczność, ale niezbyt przyjemną, więc kto wie, czy przykładał wagę do jego wizerunku? Raczej chciał ich wszystkich pewnie pozabijać.
Spotkanie zaczęło się w dość ponurej atmosferze, ponieważ strażnik nie mógł sobie darować dość marnego żartu. Kaito spoglądał zaniepokojony na Ame, jednak starszy Rekin okazał się być w miarę rozsądny. W miarę, bo mógł sobie odpuścić żartowanie z osoby, która chce im pomóc… ale zawsze to lepsze niż gdyby miałby się mu rzucić do gardła. Strażnik jednak też mówił dość tajemniczo i niezrozumiale. Że niby co chcieli zrobić i dlaczego był taki zaskoczony? Oni, do cholery, chcieli tylko informacji, a musieli się uganiać za wszystkimi jak jakieś wyścigowe charty. Ale okej, trzeba było wziąć głęboki oddech i udawać zainteresowanych. Przyglądał się więc rozmówcy, uważnie wsłuchując się w jego słowa, aby czasem niczego nie pominąć.
- Nie obawiałbym się, jakiś asik w rękawie się znajdzie. – Mruknął tylko w odpowiedzi na komentarze o niejakiej bojowości, ale coś mu się tutaj nie podobało. Podkreślał przecież, że nie chodzi im o jakieś mordobicia, a wyłącznie o informacje! Tym przeklętym rodzeństwem niech zajmuje się sam Cesarz. Kaito miał już dosyć tej całej Hanamury, bo nie sądził, że wpakują się ze swoim starszym bratem w takie bagno. Nie uśmiechało mu się uganianie za złoczyńcami, i to nawet nie dlatego, że nie chciał pomóc Natsume. Szanował go i pewnie sam zgłosiłby się na ochotnika do tego rodzaju wyprawy, ale obawiał się, że umiejętności jego i Ame nie do końca są jeszcze zadowalające. Szczególnie zważywszy na to, że Arro mówił, iż jego siostra jest od niego o wiele silniejsza. On nie był takim problemem, ale Sakka… jej czarnowłosy nie chciałby zaleźć za skórę, bo odnosił wrażenie, że sprałaby go na kwaśne jabłko, nawet jeśli nie wiedział tego na pewno.
- W porządku. – Zgodził się na warunek strażnika, szturchając przy tym łokciem brata, aby upomnieć go, żeby nie mówił za wiele. Ten jak zawsze czuł się niezwykle pewnie, a jedno słowo tak naprawdę mogło przekreślić współpracę z Shikaiem. Kaito zdawał sobie sprawę z tego, że ich relacje z Nobusawą na pewno się nieco pogorszyły po tym jak wyszli, nie uprzątając narobionego przez Ame bałaganu, ale stwierdził, że da się to jeszcze ogarnąć. Grubasek był łasy na pieniądze, a szesnastolatek odłożył trochę do swojej kiesy, więc gdyby było to konieczne, gotów był wyłożyć jakąś sumkę, by wreszcie załagodzić to całe zamieszanie narosłe wokół jego braciszka.
- To jak z tym rodzeństwem? – Zapytał dopiero po tym, jak dał się wyszczekać strażnikowi i starszemu Rekinowi. Złośliwości zostały już sobie przekazane, więc teraz przyszedł czas na poważne interesy, prawda? A póki co strażnik poza jakimiś ustaleniami co do tego, kto ile ma siły i kto w co wchodzi i za co, nie powiedział jeszcze nic konkretnego. Cholera, kolejny zagajacz jak Nobusawa. Oni to mieli naprawdę przeklętego pecha do ludzi. Miał nadzieję, że jednak po tej wstępnej gadce Shikai okaże się znacznie bardziej konkretny niż właściciel Wciśniętego Kowadła.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 52/52

---

- Rok 384 - Lato - Kaito, Ame Hozuki - Hanamura - - Izakaya "Prezent wiatru" -- Delfin i Rekin -

---

[/b] " Źródło... Informacje ostateczne! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=YKCaqDZ ... D3E7F82D01[/youtube] Rodzeństwo Hozukich przesiadywało właśnie w Izakayi razem ze swoim nowym informatorem. Strażnik wydawał się mieć własny plan co do rodzeństwa. Pytanie czy wybiegał on daleko ponad plany cesarza... Nie minęło dużo czasu, a wy zdążyliście zjeść przekąski które zostały wam wcześniej doniesione. Rozmawialiście już dobre parę minut, do lokalu zaczęło wchodzić coraz więcej ludzi, robiło się gwarno, a nawet i cieplej. - No dobra, ty, szczylu - Spojrzał na Ame z drobnym wyrzutem - Gdzie miałeś się z nimi spotkać? Pomyśl o tym, tam pewnie są kolejne poszlaki które pomogą ich namierzyć... Mam też swoje własne źródło informacji. - Położył ręce na stole by po chwili złożyć dłonie w piramidkę, jak rasowy pedagog. - Nie tylko ja chciałbym takie ostrze, od czasu kiedy po raz pierwszy usłyszeli o tym, że Yoshino wykuwa takie ostrza wielu chciało mieć własne. Pewien watażka z czarnego dystryktu, handluje głównie alkoholem, jednak ostatnio zapragnął takiego samego ostrza. Nadążacie? Kto jak nie on będzie wiedział gdzie obecnie są Yadama i jego siostra. No i jeszcze zostaje to miejsce gdzie mieliście się spotkać. Trzeba zbadać oba ślady, musimy. Moją działką w tym wszystkim jest mój własny miecz z kruszcu i nagroda za pojmanie tej dwójki. -

Oparł się swobodnie o siedzenie patrząc na waszą dwójkę. - Yoshino, pani kowal, nawet niezła shinobi. Nobusawa, Yadama, Oe, Yoshino, Ishiwari, Yashiro. Tak prezentowała się cała grupa - Przychylił się lekko w waszą stronę gestykulując dłońmi podczas mówienia - Gdy wyruszali, wrócili z martwą Yoshino na powozie z Samotnych Wydm. Była zmumifikowana za pomocą kartek, to sprawka tej dwójki. Botan jak tylko wyskoczył z powodu zaczął się wydzierać i oskarżać ich o najgorsze. Nie było powodów mu nie wierzyć. Doszło do szamotaniny i sprzeczki. - Westchnął ciężko kręcąc przy tym głową - Ten cały Ishiwari był nieźle pyskaty, prawie jak ty dzieciaku. - Rzucił spojrzenie w stronę starszego z braci. - Yashiro z kolei był dzieciakiem w wieku... Może nawet i twoim - zwrócił się do czarnowłosego kantańczyka

- Doszło do walki, Ishiwari został ranny, Yashiro pojmany, pozostała dwójka uciekła a kowal... Znacie go już trochę, w końcu nie rozmawialibyście ze mną gdybyście nie mieli z nim styczności - Przystawił kubek do ust popijając wodę o którą w miedzy czasie poprosił. - Reszta nie jest już chyba ważna... Przygotujcie się i dajcie mi znać jak będziecie gotowi, wtedy zajmiemy się ich dalszym poszukiwaniem. - Wtedy też zaczął zamawiać jedzenie, tym razem tylko dla siebie, licząc, że albo sobie pójdziecie i dacie mu w spokoju zjeść, albo sami zamówicie coś dla siebie kontynuując, rozmowę. Było mu to właściwie obojętne. Przekazał wam to wiedział i zapowiedział, że to jeszcze nie koniec... Mimo to zbliżaliście się coraz bardziej do rozwiązania sytuacji, znając trzecią wersję wydarzeń mogliście już poskładać fakty i zdecydować która z wersji którą dotychczas znaliście, okazała się tą prawdziwą. Mimo to, w dalszym ciągu czeka was wiele pracy jeśli macie dowiedzieć się wszystkiego i uwolnić się od kłopotów...