Izakaya "Prezent wiatru"

[Ame]

Ame uśmiechał się do nich mając nadzieje, że ich nie spłoszy. Nie wiedział kim tak na prawdę są, mógł tylko snuć domysły na podstawie tego co usłyszał wcześniej. Hozuki był pewien, że samym swoim pojawieniem napsuł mężczyźnie krwi. Z drugiej strony czy można tak o nim powiedzieć? Być może nie był dużo starszy od Rekina. Dzięki nastroszonym, czarnym włosom przewiązanym przepaską, wyglądał jak pies, którego sierść na grzbiecie stanęła dęba na widok niebezpieczeństwa. Jego agresywna poza uzupełniona była przez widocznie poirytowane spojrzenie. Owy jegomość wziął na siebie wątpliwy obowiązek powitania nieproszonego gościa.
- Być może cwańszy niż wy dwoje razem wzięci. - Nie zamierzał dać się spławić tak łatwo. Niech sobie nie myśli. Kobieta wykazała się większym rozsądkiem i spacyfikowała swojego towarzysza. Swoją drogą, ona też zawiązała chustkę na włosach, lecz w jej przypadku były one czerwone. Grzywka opadała na jej czoło, zaś poniżej można była zauważyć nietypowe, pomarańczowe oczy. Była przy tym lekko piegowata. Jako nastolatka musiała wyglądać całkiem uroczo z taką aparycją, jednak teraz wydawała się najstarszą osobą z ich trójki i te cechy mimo wszystko sprawiały, że nie wyglądała zbyt poważnie. Zdawała się rozumieć swoją sytuację, a także fakt, że Ame nie miał wobec nich złych intencji. Kierowała nim ciekawość i ewentualna chęć zysku.
- Widzisz, ta piękna pani ma racje, krzycz głośniej to nie tylko ja was usłyszę. - jeszcze trochę podśmiewywał się ze swojego potencjalnego współpracownika. Słuchał czerwonowłosej podczas gdy ta próbowała wbić swojemu partnerowi cokolwiek do głowy. Rekin co prawda powinien poczuć się urażony tym, że w razie czego nie będzie go szkoda, bo przecież na pewno Kaito albo matce jednak trochę chyba będzie. On się tym jednak nie za bardzo przejmował, co ma być to będzie - niebo znajdzie wszędzie gdy zabraknie tchu. Zainteresowała go tylko ostatnia część jej wypowiedzi.
- Oooo, awantura u Nobusawy? Rzućcie coś więcej. - to wszystko zaczynało prezentować się co raz lepiej. To na pewno będzie bardziej ekscytujące niż pilnowanie kolejnego dzieciaka. Chyba zrozumiała, że Niebieskowłosy jest członkiem lokalnego klanu, mogła także zauważyć, że chłopak może posiadać w związku z tym pewne umiejętności. Podobno przy rekrutacji znajomości i powiązania nie są ważne, przynajmniej tak mówią mainstreamowe media i ja im wierze. Mężczyzna był wyraźnie wkurzony całą tą sytuacją i gwałtownie wstał od stołu, tym razem inicjatywa była po jego stronie, zaś jego partnerka się dostosowała i podreptała za nim. Wyszli z lokalu i przez chwile stali przed drzwiami. Dali Ame znak, że ma iść z nimi - to się nazywa szybki proces rekrutacji! Sam się chciał w to pakować, więc jak się powiedziało "A" to trzeba powiedzieć "B". Dołączył do wesołej parki już na zewnątrz lokalu.
- Jaki jest plan? - zapytał.

[Yamanaka Inoshi]

---

Misja Rangi - D - 5/...

---

- Rok 384 - Lato - Ame Hozuki
- Hanamura - - Izakaya "Prezent wiatru" -- Karmazynowy trunek - Gdy wychodziłeś uwaga osób zajadających się w lokalu zwrócona była ku tobie, miałeś swoje pięć minut sławy, szczególnie, że na chwilę w lokalu zapanowała cisza. Całkiem szybko po twoim wyjściu jednak wszystko wróciło do normy i znów mogłeś usłyszeć odgłosy smażonej w środku ryby, czy też rozmawiających na przeróżne tematy patronów. Na zewnątrz jednak momentalnie odczułeś zapach morskiej wody wbijający się do twoich nozdrzy, w końcu znajdowaliście się na wyspach i to całkiem niedaleko dzielnicy portowej, sama dzielnica pełna była pełna podróżników, marynarzy, handlarzy wyładowujących swe towary, oraz innych ludzi zajmujących się swoimi sprawami, wydawało się jednak, że każdy jest zbyt zajęty sobą by zwracać jakąś szczególną uwagę na innych, tym bardziej, że wtrącanie się w sprawy nie swoje zawsze kończy się guzem. Było jeszcze trochę przed południem, na niebie dało się spostrzec przelatujące ptactwo w tym zgraję skrzeczących mew, ich skrzeczenie wydawało się nad wyraz irytujące.

---

Dwójka przemytników stała przy drzwiach czekając aż młody rekin opuści za nimi budynek, gdy ten już wyszedł Yadama chwycił go za kurtkę przypierając odrobinę do ściany. - Słuchaj szczylu, utnij ten zarozumiały ton jeśli masz jakiekolwiek nadzieje na zyskanie w tym czegokolwiek, ja ci nie ufam. Moja siostra może wygląda na ufną jednak wierz mi, jest ostrzejsza niż ja - Wtem puścił go odsuwając się od niego. Nie trwało to długo, jednak wtedy dziewczyna odgarnęła włosy z czoła głaszcząc się lekko po włosach, jakby poprawiając ich ułożenie. Widząc to mężczyzna również poprawił nieco swoją przepaskę.
- Daj nam coś cennego, coś co potwierdzi, że nas nie wystawisz. Nie chcę ryo, złota... Nic z tych rzeczy, coś cennego dla ciebie, coś czego nie możesz utracić. Ja zaufam ci na słowo, że zależy ci na tym przedmiocie, nie wiem jak mój brat. - Rzucili sobie wzajemne spojrzenia, wtedy przesunęła się nieco w stronę chłopaka chwytając go za ramię, ścisnęła je całkiem mocno dodając na koniec - Mając ten przedmiot będę pewna, że jesteś wart naszego zaufania. - Kobieta odsunęła się stając obok Yadamy, była od niego wyższa więc nie miała większych problemów z oparciem się obiema rękami o jego ramię, wydawałoby się, że wyglądali w tej pozie całkiem słodko. - Zdecyduj się szczylu. - Powiedział dosyć głośno mężczyzna do chłopca rekina, odwrócił się na pięcie kierując się w stronę głębi dzielnicy. Kobieta ruszyła razem z nim, zaśmiała się jednak zaraz po słowach braciszka, gdy się oddalali uniosła jedną z rąk do góry jak na pożegnanie w stronę chłopaka, nie odwróciła się, nie musiała jeszcze krzyczeć, ale całkiem głośno powiedziała - Hozuki za pół godziny w magazynie Wakararu! -

---

Yadama, oraz Oe maszerując razem rozmawiali na jakiś temat, nie byłeś jednak w stanie usłyszeć słów które wypowiadali ani tego na jaki temat prawili, mogłeś się jedynie zastanawiać, albo zastosować jakąś technikę która umożliwiła by ci zasłyszenie tego o czym tak w tajemnicy rozprawiają.

---

- Magazyn Wakararu -

  Ukryty tekst

z/t

[Hayami Akodo]

Oh, beautiful vastness that swallows the sky
Pressing up against earth like a lover’s goodbye
We huddled under one roof, taking shelter in warmth
Holding close, we would weather somehow...


Szli w stronę izakayi i centrum miasta. Mimo wszystko dobrze było być tak blisko, wiedzieć, że Yosuke - przynajmniej z pozoru - nie ocenia błędów, nie wytyka ich tak surowo, jak Seinaru (chociaż to też było dobre, ale...nie na tą chwilę), dobrze było po prostu sobie towarzyszyć.
Zajęli jeden z mniejszych stolików wewnątrz tego lokalu; prosty, zwykły, wyspiarski wystrój był czymś, co przemawiało do Hayamiego. Uśmiechnął się ciepło do Yosuke, ot tak, sam z siebie.

Takie drobne, małe gesty, ciepłe braterskie objęcia na arenie...I ten uśmiech, delikatny, nieco smutny, ale jednak szczery uśmiech, wszystko to mówiło przez Hayamiego "cieszę się, że tu jesteś, kuzynie."
O tak, dobrze było mieć pod ręką krewnego, zabezpieczenie na przyszłość, brata broni, który tak dobrze rozumiał twoje motywy, nawet jeśli nimi nie żył. Dobrze było być wreszcie, po latach, naprawdę wśród swoich.
Siadacie naprzeciwko siebie. Głosy ludzi, tupot nóg kelnerek i kelnerów niosących uważnie potrawy na tacach, odgłosy z ulicy i tętniące jeszcze serce pełne adrenaliny pomieszanej z goryczą, wszystko to sprawia, że na krótką chwilę się zamyślasz, Nie trwa to przecież długo; ostatecznie nie możemy ciągle trwać, żywiąc się snami. Kelner w średnim wieku, wysoki i szczupły jak na swoje lata, wygląda nienagannie w swoim zapewne nowym ubraniu. Jest spokojny, nawet lekko uśmiechnięty.
-Co dla panów?

Chwila milczenia. Szelest przewracanych pośpiesznie kartek menu, rzut oka na ceny, szybkie przeliczenie, ile właściwie środków znajduje się w twojej sakiewce, bo mimo wszystko przecież jak już postawiłeś Yosuke nocleg, to nie wypada, by teraz płacił także i za jedzenie. Mrużysz powieki, to słońce stało się zbyt ostre...Może dlatego, że po tych wszystkich walkach i ranie, którą zadała ci słodka, kobieca ręka, twoje zmysły wyczuwają więcej zagrożeń, odwrotnie do tego, co było w poprzednich wojnach. Może matka Wojna, która nigdy nie rodzi dzieci, lecz je uśmierca, tym razem była łaskawsza? Może. Tak, czy inaczej, w tym wszystkim, co działo się na arenie, nie było mrocznego piętna, nie było krzyku kruka i wrony, nie było zimna - jedynie entuzjazm i fale motywacji każdego z zawodników zalewające arenę.


Jeśli ludzie są jak morze, chwiejni, niestabilni, rozbijający się w przypływach i odpływach, to co w takim razie jest lądem, ziemią...? Jedni widzą wiarę i przyszłość w bogach, w których wierzą. Inni zaś dostrzegają ją w wartościach uniwersalnych dla każdego: honorze, uczciwości, prawdzie. Jeszcze inni z kolei żyją, jak chcą, rzuceni na wiatr wieczności, oni - puste trzciny poruszane byle powiewem, kierowani tam, gdzie wiedzie ich los. Dla takich Pani Niebios ma twarz zakrytą, a jej słowa są smutne - ostatecznie po to człowiek dostaje wolną wolę, by móc wykorzystać taką możliwość...
Uśmiechasz się delikatnie. Trochę ryou trafia bezpośrednio w ręce starego kelnera. Tak, jak należy - bo każdą pracę, mówił twój ojciec, należy doceniać. Nawet tą niewdzięczną i cichą.

-Dla mnie sashimi i herbata - mówisz. Czekasz, aż się na coś zdecyduje, wybierze sobie jakąś potrawę. Za oknem trwa mglista, ciepława, niejasna wiosna, późna, ale jednak wiosna - jak życie, które obciążono tragediami, ale jednak wciąż jest piękne, zachęca, by je poznawać. By tak po prostu być. Jeśli Yosuke dokonuje jakiegoś wyboru (obojętnie, jaki by nie był) i mężczyzna odchodzi, to postanawiasz zacząć rozmowę.
Prócz was nie ma tu nikogo...chyba. A przynajmniej ty nie dostrzegłeś w tym tłumie nikogo znajomego, nikogo, na kogo miałbyś zwrócić uwagę. W tym miejscu, w którym wyrzucił was prąd nie ma miejsca na zastanawianie się nad fundamentalnym, fascynującym pytaniem, którego normalny człowiek nigdy by może sobie nie zadał, chyba że badałby charaktery; nie, to pytanie snuje się gdzieś z tyłu głowy, jak natrętna osa, której nie odgonisz, nie pozbędziesz się, choćbyś nawet chciał. Aaach...Znałeś już chyba jedną osę. Uparty, ślepy owad o siedmiu żądłach, tak niebezpieczny...A jednak masz do niego szacunek - bo najstraszniejszym jest to, czego nie znamy.
I znów powraca do ciebie pytanie, to niezadane:

Co myślą i czują ci ludzie?

[Yōsuke]

Jak dobrze, że wyszliśmy już z tego szpitala… I Hayami zakończył swoje uczestnictwo w turnieju. Oczywiście nie cieszę się z jego blizny oraz odniesionych ran. Nie wiem, kto mógłby cieszyć się z cierpienia osoby tak dobrej, jak kuzynek. Ale ma za swoje. Będzie pamiętał, żeby zachowywać odpowiedni odstęp, myśleć zanim zrobi się cokolwiek, no i co najważniejsze. Niech obserwuje swojego przeciwnika. Nie będę mu o to suszył głowy, bo nie ma to najmniejszego sensu. Od tego jest Seinaru Kei, od mentorowania, męczenia i krzyczenia. Pod pewnym względem przypomina surowego ojca, któremu zależy na dobru swojego potomka. Ciekaw jestem, kiedy go spotkamy po raz kolejny? Na pewno niedługo. Coś tam wspominali o wspólnej podróży, czy coś. Zgaduję, że będę musiał lecieć za nimi. Jashinie, kiedy przyjdzie mi odpocząć? Cholerny świat.

Po chwili siedzieliśmy już w tym Prezencie Wiatru. Kto w ogóle wymyślił tę nazwę? Prezent wiatru. Jaki niby może być prezent od wiatru? Sztorm, który zabija żeglarzy? Wichury, które rozwalają domy? Bez sensu. Bez sensu! Ale nieważne. To tylko nazwa i nie ma co przywiązywać do niej aż tak wielkiej uwagi. Jedno zaś muszę przyznać. Kelnereczki były niczego sobie. Oczywiście, jak to ja nie mogłem powstrzymać gapienia się na wszystkich. Jak dobrze, że miałem kaptur. Cień i te sprawy, wiecie. Nie widać moich oczu, mogę robić co tylko zechcę. No chyba, że ktoś się przypatrzy. Ale niezbyt mnie to obchodzi. Od czegoś te oczy mam. A skoro chcę się przyglądać to będę to robił. Poza tym po coś są Ci ludzie, ubrani tak pięknie, w reprezentatywne stroje. Uśmiechają się do nas sztucznie, na siłę. Ale nie przeszkadza to jakoś specjalnie, taka ich praca. A żadna praca nie hańbi, prawda? Chyba, że jest się dziwką… Ekhm. Prostytutką. W byciu prostytutką jest wiele hańby, nie? Oddawanie się za pieniądze. Nie lepiej iść i zarobić fizycznie? Przynajmniej się człowiek nie hańbi, ma jakiś do siebie szacunek, szacunek od innych. Honor. A w dzisiejszych czasach honor to wszystko. Niestety. Dla honoru niektórzy zrobią wszystko.

Gdy tylko przyszedł kelner, spojrzałem z lekkim zdziwieniem na Hayamiego. W sumie to nigdy nie byłem w tak dobrze… obsługiwanym… miejscu? Nawet nie wiem, jak się nazywa to miejsce. W sensie rodzaj. Hm… Izakaya? Tak to było? Nigdy nie byłem w tak dobrze obsługiwanej. Ale wróćmy do naszego wielkiego problemu. Nerwowo patrzyłem na kuzyna, nie przejrzałem wcześniej karty, a dla mnie najwyraźniej nie było. A może była? Nie wiem. Niech będzie, że mi się nie chciało tego czytać, okej? Umówmy się tak. Zrzuciłem cały ciężar wybierania żarcia na kuzyna.

- Ja poproszę to samo - powiedział ze słyszalnym znudzeniem w głosie. No co ja poradzę? Czekanie na jedzenie jest nudne. Nie wiem, czy ktokolwiek mógłby się ze mną nie zgodzić w tym wypadku. Czekanie od zawsze jest nudne. Nieważne na co czekasz. Miejsce w łaźni, toalecie, na jedzenie, czy aż panienka się ubierze i w końcu wyjdziecie. Dużo jest takich nudnych czekań w życiu i niestety trzeba z tym jakoś żyć.
- Przesadziłeś na tej walce. Większego idiotyzmu nie widziałem. Czemu po prostu nie strzeliłeś jej w pysk? Rąk nie masz krótkich. A uwierz. Jeden cios i osunęłaby się na glebę. Ja wiem, że jesteś samurajem, masz swój kodeks, którego nie można złamać, bo stracisz honor. Ale pomyśl czasami, jak rasowy ninja. Zagraj nieczysto, bardzo nieczysto. Babka Cię prawie zabiła. Następnym razem, kiedy będziesz walczył, nie musi być to walka pokazowa. A co jeśli trafisz na prawdziwe zagrożenie? Też będziesz stał bezczynnie, używał cholernych jutsu, będąc centymetry od przeciwnika? Wtedy już jest za późno na takie zabawy - wyrzuciłem wszystko, co miałem w stronę kuzyna. Nie byłem zły, nawet nie brzmiałem na takiego. Byłem zmartwiony. Cholernie zmartwiony i musiałem mu dać o tym znać, żeby Hayami w końcu zaczął zwracać uwagę na te malutkie szczególiki, które pozwolą mu wygrać lub po prostu przeżyć.
- Wujek nauczył nas wiele, ale nie nauczył Cię jednej rzeczy. Czasami trzeba pieprzyć honor, jak najlepszą panienkę pod słońcem, złapać za kudły i pokazać, gdzie jej miejsce. Rozumiesz? Świat nie jest tak kolorowy, jak jest pokazane tutaj. Nikt nie stoi, żeby wszyscy trzymali się zasad. Nikt nie zaniesie Cię do szpitala, nie będzie czekał przy łóżku. Gdyby była to prawdziwa wojna, prawdopodobnie już byś zdechł - podsumowałem całą wypowiedź, nie dając wcześniej kuzynkowi na odpowiedź. Musi zacząć uważać. Bez żadnych ale.

[Hayami Akodo]

Wzdychasz, słuchając jego zarzutów, upomnień, pełnych zmartwienia słów, które kieruje w toją stronę ze zwykłej troski. To nic złego i jesteś mu nawet wdzięczny, że przytępiasz dumę, wypominając błędy i brak logiki, ale...On tego nie rozumie. Nie może tego pojąć, bo choć przez dziewięć lat żył pod twoim dachem i jadł razem z wami ryż, to jednak momentami zbyt poddawał się wpływom shinobich - ale czy można go za to winić? Jest, jaki jest, i nie możesz go oskarżać o to, że myśli swoimi kategoriami. Potrzebuje jednak pewnych wyjaśnień. Czegoś, co wytłumaczy mu wszystko.

Czekał jednak, aż Yosuke skończy swoją perorę, a wcale nie trwała ona zbyt krótko. Przeciwnie: była długa, celna i pełna piekących punktów. To, co mówił czerwonowłosy shinobi, w jakiś sposób pokrywało się z tym, co mówił Shijima, z tym, jakim był człowiekiem i jak walczył, z ideałami Seinaru - prostego pasterza, który połączył w jakiś sposób w sobie naturę shinobi i bushi, potrafił być jak wąż: ukąsić i uderzyć z ukrycia, niby zwinny tygrys zaskoczyć przeciwnika płynnością swoich nietypowych działań. Era dawnych ideałów wciąż trwała, ale należało pogodzić je z tym, co było nowe, co przynosiły ze sobą rody niekonwencjonalnych wojowników. Honor musiał albo współdziałać z taktykami shinobi, albo po prostu zginąć - tyle, że Hayami nie wiedział do końca, jak pogodzić ze sobą cnoty samurajskie, surowość życia i sprawiedliwość, której bronił, z żywotem shinobi pełnym kombinatorstwa, sztuczek i haniebnie prawdziwych iluzji. Miał już z nimi do czynienia, ale jeśli walczyć, to mimo wszystko dlaczego nie uczciwie?
Pozwolił kuzynowi wypowiedzieć swoje zdanie do końca, odprowadzając przez chwilę wzrokiem kelnera, który odebrał ich zamówienia i ruszył teraz do kuchni, by je zrealizować. Potem pozwolił, by przez moment, krótki jak trzepot skrzydeł motyla, między nimi panowała dziwna, ale łagodna, kojąca cisza. Tak było chyba najlepiej, siedzieć, milczeć i czekać - ale na co?
Chyba najlepiej byłoby powiedzieć, że obaj czekali na nowy dzień.
Tak czy inaczej, niełatwo było mu to ubrać w słowa. Ale w końcu znalazł te właściwe, idealne podszepty, prezenty wiatru - powiedziałoby się.

-Masz rację, Yosuke, do pewnego stopnia masz rację-stwierdził, utkwiwszy jasne, spokojne, ale i pełne teraz chwilowego smutku oczy w oczach kuzyna.-To, co mówisz, powiedział mi już Seinaru, zauważyłem to samo pod Murem, wcześniej pod Atsui też to dostrzegłem. Tyle, że Seinaru i inni już odnaleźli swoją drogę, wiedzą, jak to wszystko kontrolować. Ja nie wiem nawet nic o moim żywiole, nie znam jego natury, nie wiem, czym tak naprawdę jest. Kto miał mnie tego uczyć? Te techniki przekazano mi, zanim...

Zacisnął wargi gniewnie, palce rozczapierzyły się gwałtownie, a potem ścisnęły się, jakby żałowały, że w miejscu publicznym nie mogą wyżyć się, wyładować na czymkolwiek, bodaj nawet na niewinnych drzewach i krzewach. Każda akcja wywoływała swoją reakcję, a w ich wyniku losowe zdarzenia przesuwały się szybko, jak ogniwa łańcucha, w palcach bogini - choć i tak śmiertelnicy zawsze zastanawiali się: co by było, gdyby...? Jakiego wyboru można było dokonać...? Czy dało się coś zrobić?
Cóż, w sercu samuraja nie zawsze powinno się zadawać takie pytania, choć oczywiście ich egzystencja była konieczna.

-Chodzi mi tylko o to, że nie potrafię jeszcze wyważyć sobie priorytetów, ułożyć tego w sobie, Yosuke. Chcąc poznać swoją naturę, muszę zbliżyć się jakoś do Suitonu. A na razie nie ma nikogo, kto mógłby mi to przekazać. Potrzebuję więcej czasu, by poznać to, co mi zesłali bogowie, a natura samuraja wydaje się po prostu być sprzeczna z Suitonem. Wychowywali mnie w tradycyjnym duchu bukijutsu, jak mam nagle przestawić się na coś, co od wieków uważaliśmy za haniebne? Chyba, że wiesz, jak osiągnąć złoty środek.

Wraca kelner z zamówieniami. Stawia przed nami nasze sashimi, w szmaragdowych powierzchniach płynu odbija się lekko słońce. Zawartość czarek smakowicie bełkocze, poruszona jak tafla jeziora, kiedy nieuważne dziecko rzuci w nią kamieniem.
Kto z was jest bez grzechu...
Unoszę powoli czarkę do ust. Tutejsza herbata jest znacznie mocniejsza i ma bardziej...wyrazisty, typowo morski smak. To w końcu naturalne - słodycz płomieni Sogen nie może równać się z goryczą chłodnej Hanamury.

-Równolegle walczył ze mną ktoś jeszcze, prawda? - spytał. -Widziałeś może te walki? Kiedy będzie walczyć Seinaru, pójdziemy do niego, należy mu się wsparcie ode mnie i obecność. A potem, kiedy wróci i trochę odpocznie, my zaczniemy się już zbierać. Dowiemy się w końcu, co z tą Sagisą...chyba że wolisz iść wcześniej po coś do ryokanu? To już pozostawiam twojemu wyborowi. Tak czy inaczej, w ciągu dwóch dni jedziemy na Hyuo, a potem wracamy tu po dzieciaki i razem z nimi opuszczamy Hanamurę. Obietnice wciąż domagają się spełnienia, Yosuke. I obaj o tym wiemy.

"Ostatnio ta przepaść przyciągała zbyt wielu ludzi". Tak, ale zależało to od tego, o jakiej przepaści mówili - bo ta, w której zginęli owi ludzie z krótkiej, wspomnianej ledwie kilku słowy na wysmaganym przez wiatry klifie historii Seinara, wciąż istniała i miała zapewne jeszcze pożerać ofiary. Była jak rana, której nic nie wygoi. Istniała jednak jeszcze, zdaniem Hayamiego, inna przepaść - ta, w której ginęły myśli, uczucia, wiara, dawne ideały, w którą spadały zbudowane snami posągi bóstw.
Cóż, tak czy inaczej Hayami miał teraz za dużo na głowie, by dać się jej pochłonąć i spaść w wir niepotrzebnych rozmyślań.

[Yōsuke]

Przez wieki uważaliście za haniebne? Zadawanie się z shinobi też za takie uważaliście. Wy i wasze wyuzdane, pięknie, honorowe kodeksy zachowania i wszystkiego. Te czasy umierają, znikają w odmętach historii. Nie dziwne jest to, że mimo że na świecie jest już tyle osób, tak wiele różnych szczepów, przeszczepów, zdechlaków, starych dziadów, młodych gniewnych, czy klanów, oni nadal stoją przy swoim? Obawiają się hańby, bycia niehonorowymi… Stoją przy tym wszystkim, nie wiedząc o tym, że to już powoli umiera. Ale jest w tym pewny urok. Sam czasami łapię się na tym, że nauki wujka nie poszły w las. Nauczył mnie, jak pielęgnować cnoty samuraja, choć z samurajami nie miałem tak naprawdę nic wspólnego, nie licząc więzów krwi oczywiście. Ile razy kosztowało mnie wiele czasu, czy zdrowia.
Nie jestem jakimś doświadczonym wojownikiem, ale obserwacje wielu pojedynków, walk, czy innych potyczek, pozwoliły mi na nauczenie się wielu rzeczy. W pewnym momencie honor trzeba zostawić w glebie, zasłaniając mu oczy piachem tak, żeby nie widział, co za chwilę zrobimy. Ludzie są różni, ale wiem jedno. W pewnym momencie wszyscy stają się równi, nieważne kim za życia nie byli. Gdy umrzesz, już nic się nie liczy. Nawet twój honor.


Gdy usłyszałem tłumaczenie Hayamiego na temat hańby, złotego środka, czy natury jego chakry, uśmiechnąłem się od ucha do ucha, niczym do głupiutkiego dziecka. On naprawdę nie rozumiał pewnych rzeczy. Przeżył tyle wojen, a nadal wierzy w te zasrane ideały. Muszę mu wybić to z tego tępego, samurajskiego łba, żeby mi nie umarł podczas głupiego pojedynku z jakąś babą.

- Posłuchaj no, kuzynku. Ile mamy lat? Siedemnaście? Tak? Nie liczę już nawet. Nie uważaliście od wieków, a uważali. Ty nie żyjesz nawet dwóch dekad, może czas wprowadzić coś nowego? Nieważne, jak dobrym wojownikiem byś nie był, w końcu trafisz na jakiegoś ninję, który po prostu dmuchnie i zmiecie całą armię z powierzchni ziemi. - pokręciłem głową, gestem lekkiej dezaprobaty. Zderzenie dwóch światów. Mojego i Hayamiego. Ognia i wody. Ale to jest chyba dobre, nie? Jedno z drugim ma wiele wspólnego. On się czegoś nauczy… I ja przy okazji też. Mam tylko nadzieję, że weźmie moje słowa do siebie, wyciągnie coś z nich. To zwykła troska, okazywana w nieco bardziej szorstki sposób. Inaczej by do niego nie trafiło. Błagam Cię, Hayami. Pojmij w końcu, że honor to nie wszystko.

- Wiesz, Hayami. Ponoć potrafię odblokować każdą chakrę. Może.. Może kiedyś uda mi się odblokować Suiton. Czy cokolwiek… Postaram się dla Ciebie. Naprawdę. Ale musisz dać mi czasu. Muszę się sam jeszcze wiele nauczyć, ale pewnego dnia z pewnością uda mi się to zrobić i spróbujemy opanować to wszystko razem! - wskazałem palcem w niebo, jakby przysięgając na Bogów, że uda nam się to osiągnąć. Z pewnością rzucałem się z motyką na słońce, ale czuję, że sobie poradzimy. Damy radę choćby nie wiem, co by się działo! To bycie pozytywnym chyba mnie kiedyś zabije.

Gdy tylko przynieśli nam nasze zamówienie, zabrałem się za wypicie herbaty. Wziąłem potężnego łyka, krzywiąc się nieco. Za bardzo gorzkie, jak na mój gust… No i dawało morzem. Nie mój klimat. Herbata z Sogen jest o wiele lepsza. Co ja bym dał, żeby już wrócić na kontynent. Najlepiej to z kuzynkiem. Chyba powoli przyzwyczajam się do towarzysza.

- Wiesz. Nie zwracałem uwagi na inne walki. Pobiegłem od razu do szpitala. Myślisz, że zwracałem uwagę na innych, gdy mój kuzyn prawie zdechł za swój tępy honor? - zapytałem z wrednym uśmieszkiem. Taki lekki, uszczypliwy żarcik na temat jego honoru. Nic szczególnego. Nie miałem na myśli go urazić. Gdy zobaczyłem jego minę, parsknąłem donośnym śmiechem. Brakowało mi chwil spędzonych z tak bliską mi osobą.. Z rodziną.

[Hayami Akodo]

Tak, masz tylko siedemnaście lat, Hayami; siedemnaście razy niebiosa rozjarzyły się krwią, kiedy ów ciepławy, kwietniowy dzień, witany krzykiem ptaków i twoim śmiechem, mówił Risie Reigen, że nie popełniła błędu, godząc się na dobry układ. Przecież go kochała, na tyle kochała, by urodzić mu kolejnych synów, przedłużyć ród tak, jak tego oboje pragnęli - a patrząc na ostatnie zdarzenia, była to kluczowa kwestia.
Ale teraz od tamtych wydarzeń, od wieczorów, które rzuciły gorzki cień na pejzaż wiosenny, minęło już wiele czasu. Musisz sam dotrzeć do zrozumienia, poznania tego, co nie poznane, jakoś pogodzić to, co rzeczywiste, z tym, co zapisano w starych zasadach. Przecież żyjemy tak, jak...

-Mamy siedemnaście lat, Yosuke - zauważasz. -Ale to nie zwalnia od zasad. Równie dobrze moglibyśmy mieć dziewięćdziesiąt lat. Kodeks jest taki sam, a jak przyjdzie co do czego, to skończysz jak...on.

Nie kończysz. Czy to na pewno było rozsądne, zacząć ten temat tak nagle? Niespodziewanie odrzeć zasłonę z rodu twojej matki, z jego historii, z ran, które już nigdy się nie wygoją? Przecież hańba jest jak rana; kiedy się otworzy, nie wygoją jej nawet najsilniejsze maści, najpotężniejsze jutsu znakomitych medyków. Pozostanie jak plama, której nikt nigdy nie sprał. Bo rzeczywistość, smutna rzeczywistość, i natura ludzka nie pozwolą zapomnieć - nieważne, ilu bohaterskich czynów byś dokonał, jakich przysiąg byś nie dotrzymał, ilu ludzi by nie ocaliły ciosy twojej włóczni, i tak będzie się za tobą ciągnęła wątpliwa sława.
Co musiałbyś zrobić, by odzyskać utracony honor? By przywrócić radość i kolor wiecznie zmęczonej, nieszczęśliwej matce, która już nigdy nie zobaczy brata - mordercy i zdrajcy, psychopaty, który kiedyś nosił jej synów na rękach? Tych samych, które dziś lepią się od krwi?
Tak, czy inaczej, lepiej, by Yosuke wiedział, dlaczego tak bardzo mu zależało na zachowywaniu starych zasad, starego porządku, który może i umierał, ale jeszcze był im potrzebny w tym świecie, w którym wyrzucił go prąd.
Dlatego postanowił mu o tym opowiedzieć. Uśmiechnął się - trochę smutno - i sięgnął po swoją porcję sashimi. Rozejrzał się ostrożnie, czy nikt nie słyszy, po czym, poczekawszy, aż jacyś goście wyjdą, zaczął cichym, spokojnym głosem:

-Wiesz, czym są ronini? To ludzie, których niesie fala, niespokojni, niestabilni, gnani tylko swoją własną żądzą, nie podlegający nikomu. Bycie roninem, nesshin, człowiekiem niegodnym, przynosi zawsze rodzinie straszliwą hańbę. Nie ma chyba rodu, który nie miałby kogoś takiego...Ronin, oczywiście, nie musi być zbrodniarzem; przeciwnie, zdarzają się ronini bardziej sprawiedliwi od panów. Jednak najczęściej tacy ludzie to wygnańcy odrzuceni przez klan za swoje szaleństwo i za czyny, które popełnili. Wiesz, dlaczego ci to mówię, Yosuke? Bo w naszej rodzinie też był ronin.

Schylił głowę, czując na plecach jeszcze większy ciężar, jeszcze większą odpowiedzialność niż dotychczas. Rozpacz matki, która nie potrafiła się z tym wszystkim pogodzić, szorstkie słowa starszyzny gromadzącej się na nocnych zebraniach wśród kwiatów śliwy, shidare-ume, ostry, nadmorski wiatr osłaniający dramat wygnania i tłumiący ostatnie słowa wuja opuszczającego dom, tłumiona ulga ojca, niezrozumienie, ale i radość w oczach dzieci, które nie wiedziały jeszcze, czym jest wstyd.
Wszystko to złożyło się na obraz, w którym Hayami z łatwością odnalazł siebie: małe, kasztanowowłose dziecko, trzymające się z niepokojem nogi ojca i obserwujące całą sytuację, by lepiej ją zrozumieć; monochromatyczny, gorzki obraz.

Zjadł znów sporą porcję sashimi i wypił trochę matchy, po czym, pokrzepiwszy się tak, spojrzał na Yosuke z gorzką szczerością i uśmiechem. Jakże łatwo było stwierdzić oczywisty fakt "kiedyś pojawi się ktoś silniejszy". Już się pojawił, i Hayami wiedział o tym, przygotowywał się do tego, tyle że - do diabła - nie było to tak łatwe, kiedy wszyscy osądzali ciebie, dzieciaki i ojca przez pryzmat zdrajcy! Zacisnął lekko wargi na krótki moment, a potem...Cóż, potem opowiedział Yosuke historię wyklętego ronina.

[uhide=Yasuo, Yōsuke]

I close all doors,
Thus I seal away all prayers.

Czarne ubrania Seijiego wilgotniały z każdą chwilą coraz bardziej dzięki ostrym kroplom deszczu. Wiatr igrał z jego miodowymi, krótkimi włosami, a w akwamarynowych oczach płonął gniew i nienawiść. Padający gęsto śnieg zasypywał jego ślady, a stojąca przed nim rodzina milczała. Wszyscy samurajowie z rodu Akodo, odziani w płaszcze z wyszytymi na plecach lwami i uzbrojeni, wydali już wyrok. Dzieci albo trzymały się z tyłu, albo stały niedaleko, zbite w kupkę, nieśmiało czekając na to, co się stanie.
Zrozpaczone i pełne szału spojrzenie Seijiego spoczęło na jego siostrze, szkarłatnowłosej Risie, która nie kryła już łez. Jej mąż, Isami, stał niewzruszony, spokojny, chłodny. Jego prawa ręka spoczęła na tsubie tak, by w każdej chwili mógł dobyć miecza, nie uśmiechał się. Potem spojrzał na ich synów, krew z krwi jego siostry, jedynej, ukochanej...Hayami, mały Hayami stał na czele gromadki, Hajime i Takashi trzymali się z tyłu, obok nich inne dzieci: Rei, Tsume, Akai, Hijiri, Seiko, słowem, wszystkie te dzieciaki, które jeszcze dwa miesiące temu biegały za nim, prosząc go o opowieści z życia wielkich samurajów i nazywały go wujkiem. Teraz stały, wystraszone, nic nie rozumiejące, mała Seiko płakała żałośnie, rozmazując rączkami łzy po pucołowatej buzi. Cisza, zimno i śmiertelny gniew rosły, tworząc między nim a jego rodziną, dla której zdradził, barierę, której już nigdy nie miały złamać żadne słowa przeprosin czy pociechy.
Odwrócił się do dzieci, postąpił w ich stronę krok. Wyciągnął w ich stronę dłonie - w jego oczach może i mogła to być troska, ale dla innych był to zwyczajny obłęd. Dlatego kilku ojców ruszyło się razem z nim, by w razie czego ochronić swoje pociechy przed śmiercią z ręki niebezpiecznego mordercy, jakim stał się Seiji. To, że jeszcze żył, zawdzięczał tylko przywiązaniu Akodo do tradycji i temu, że nikt nie chciał zwracać na siebie uwagi Musashiego Sasakiego plamieniem się krwią człowieka; nie, klan Akodo mimo wszystko wciąż był rodziną. Jednak lew, który do niej nie pasował, który popełniał zbrodnie, szalał i kaził się, musiał odejść - i nic i nikt nie mogło zmienić tego stanu rzeczy.
Podszedł jeszcze kilka kroków. Dzieci stały nadal nieruchome, blade, zmrożone, jedynie mała Seiko wyrwała się naprzód, by przytulić się do ulubionego wujka. Drogę zabiegł jej jednak ojciec, który zasłonił dziewczynkę własnym ciałem.
-Nie dotykaj jej! - wrzasnął. -Odczep się od naszych dzieci, zdrajco, i wynoś się z Yinzin! Natychmiast! Niech ani ogień, ani woda, ani ziemia, ani powietrze nie przyjmą twoich zwłok, zasrany bydlaku!
Seiji westchnął, prawie z litością. Spojrzał z pogardą na te krzyczące, głośne, rodzinne robaki snujące się u jego stóp, po czym przeniósł spojrzenie na skamieniałą Risę o twarzy zalanej łzami. Jej jasne kimono, opinające nadal piękne mimo trzech ciąż ciało, dobrze do niej pasowało. Jaka szkoda, że widzi ją po raz ostatni.
Ukłonił się siostrze, po czym spojrzał na Isamiego. W tym spojrzeniu widać było lód pełen nienawiści, chłodu, groźby i pogardy, a także czystego obłędu. Jeśli w jakimś człowieku mogło mieszkać zło, to na pewno zamieszkało ono w oczach Reigen Seijiego.
-Obyście zmarli z honorem - wycedził z pogardą, a wszyscy doskonale wyczuli, że w owym pozornie przyzwoitym życzeniu kryje się głęboka nienawiść, tak głęboka jak największe morza i oceany.
Po chwili niesławny samuraj odszedł w śnieżną zamieć, zostawiając za sobą płacz upokorzonej siostry, lęk dzieci o szybko bijących serduszkach, pustkę, nienawiść i żal.

Dość rzec, że jeśli była to klątwa, to w przypadku Isamiego się sprawdziła.

[/uhide]

-Rozumiesz teraz? - zapytał po jakichś dziesięciu minutach głuchego milczenia, kiedy przekazana pospiesznym, cichym szeptem opowieść wybrzmiała już w uszach Yosuke.

[Yōsuke]

Przejąłem się historią kuzyna. Nigdy nie słyszałem o czymś takim w jego… naszej rodzinie. Jasne. Byliśmy połamani na dwie części, ninja i samuraj, odwiecznie nienawidzący się wojownicy, walczący o przyszłość świata. Przykre jest to, że walka jest z góry przesądzona już od dawna. Nic nie zahamuje postępu, a wartości ninja określają dziesiejszy świat. Jedno wielkie skurwysyństwo. Mordowanie dla pieniędzy, przyjemności, bo ktoś tak chce, okradanie ludzi z ich właśności, rzeczy do których są przywiązani. Ale taki już jest świat, więc albo się dostosujesz, albo będzie jeszcze gorzej.

- WIesz, Hayami… Hańba to śmieszna rzecz. Jeden śmieć zostanie nią oblany, a potem ten syf spływa na całą resztę rodziny. Wy zawsze byliście tymi czystymi… Wolnymi od hańby. Ja urodziłem się po tej drugiej stronie. Ba. Zostałem zrodzony tylko dlatego, że moja matka nie wiedziała nic o hańbie i puściła się z kimś. W końcu widać to, że nie jestem stąd - wskazałem na swoje włosy, biorąc jeden kosmyk między swoje palce - Dobrze wiesz, że genetycznie nie mamy ze sobą nic wspólnego, a mimo to i tak kochasz mnie, jak brata. Z odwzajemnieniem z resztą. Zabawne, że jesteśmy, jak bracia, twój ojciec kochał mnie, jak syna, Risa też… Mimo tego, że wiedzieliście, że tak naprawdę to nie należę do waszej rodziny. - uśmiechnąłem się do kuzyna, pełen żalu, ale też radości na pewien sposób. Żałuję, że ja i Hayami nie jesteśmy spokrewnieni… Ale czy to umniejsza naszemu braterstwu? Jesteśmy tak, jakby braćmi, nie? Wychowaliśmy się razem, trenowaliśmy ramię w ramię. Nikt nigdy nie odbierze mi Hayamiego. Nigdy.
- Jeśli nadarzy się okazja to możesz na mnie liczyć, Hayami. Zapłaci za te słowa. Złapiemy kiedyś tego gnoja i pokażemy mu, że na naszej rodziny się nie hańbi! Masz moje słowo. Kiedyś zapolujemy. - powiedziałem to dumnie, niczym najlepszy tropiciel na świecie. Co prawda takowych umiejętności nie miałem, ale może w przyszłości poznamy kogoś, kto się w tym specjalizuje.
- Wymażemy go z historii. Zobaczysz. - powiedziałem tonem marzyciela, jakby zagłębiając się w zamyśleniu. Złapałem za herbatkę i uniosłem ją, jakby w geście toastu. Uśmiechnąłem się do kochanego kuzyna. Wiedziałem, że nasze plany muszą się udać. Muszą.

[Hitsukejin Shiga]

Izayaka "Prezent wiatru", cóż co za zabawne miejsce. Czy to ono właśnie stanie się miejscem w którym głos zostanie wysłuchany i chaos nakarmiony? Przecież to jest... to jest takie... nie wiem, Jashinie... To nie jest łatwe. Ta wszechpełzająca czerń i szkarłat, jak robaki, takie szkarłatnowęglowe stwory które wiercą, wiercą mocno, wiercą bez litości! To jak milion drapiących szponów o ceramikę, dźwięk uderzania o stos zębów metalowymi igłami, pękające szkliwo, niszczona miazga. To wchodzi pod skórę, wibruje i wibracjami rozrywa mięcho, rozpychając jego poszczególne włókna, jedna wielka nieświęta penetracja... Trzeba... Trzeba...
N̟̫̫̞̱̤͋́̑͋ͣA̘̩̟̫̦͎ͅK̩͍̻̠̮͊A͕͔̮͊͋ͣR͕̹̙̦̟̘̺M̬̳͔͉̘̺̎̎ͩ̈ͦ ̱̻̰͓͚̹ͭ̓ͫ̇͐G̭̝̼̅L̜͖̈́͂̊ͫ̉̆OS̩̻͕͕ ̩̝̝̗̰͋͐̐̊-̟̽͛͆ B͚̖̥͎̈́̐̿E̥̘̖̫͇̿̓̓ͮD̜̣̦̥̹̪̞ͩ͌ͭ͐ͪ̓Z̅̑ͣ̔I̥̠ͤ̂͒ͫ̿̓ES̞̱ͬ̽Z̀͑̽̍ͥͫ ̹̠͛̊͛̃ͤ̈́ͦW̍ͪ̉͐O̯͇̟̺̩̙̓LNY̫̠͊ͩ̆̊ͫͥ͒
Tak...
Taaak...
TAK!!!
Trzeba nakarmić głos, trzeba zadowolić Pana, tylko to da wolność, tylko to da ciszę, zapewni wybór i utwierdzi jasny umysł w jego poczynaniach. Tylko w ten sposób ONA będzie bezpieczna. Tylko w ten sposób ONA może być bezpieczna. ONI wszyscy. Ci, którzy nie zostaną wybrani do bycia karmą głosu, będą bezpieczni. Ale ktoś musi odejść dla głosu. Ktoś musi się poświęcić, ofiara ofiara ofiara... Ofiara?
Nogi pokierowały go wprost do Izakayi. Wyglądał jak sama śmierć, ale nie zachowywali się inni jakby nią był. Zmieniła się jego aparycja. Miał na sobie szkarłatny płaszcz, rozpięty, odsłaniający pełen blizn tors o skórze jasnej niczym śnieg, a także bordowe spodnie przewiązane w pasie liną, bose stopy i nic więcej. Mimo skąpego ubioru stosunkowo, wyglądał na kogoś, kto jest gorący. Od jego ciała bił żar, a on sam roztaczał wokół siebie mroczną aurę potęgi, śmierci... i zapach gorąca, żaru, popiołu. Jak świeżo ugaszony pożar. Białe włosy zdążyły wyschnąć, odsłaniając całkiem przystojną twarz o niezmąconym obliczu, nie wyrażającym emocji. Marsowe wręcz oblicze oszalałego kapłana ognia.
Zabawne.
Zabawne naprawdę.
Wyglądał jak ktoś, kogo powinno się unikać. Wielkie kunai na plecach, kusza na ręku, włócznia. Ekwipunek wojownika.
Wyglądał jak ktoś, kogo powinno się bać. Mroczny ubiór, niepokojąca aura, niebezpieczne ruchy i czujny wzrok.
Wyglądał jak ktoś godny podziwu, a przynajmniej zdaniem tych, którzy na jego widok zaczęli szaleć po raz kolejny, gratulując mu występu na arenie i chwaląc jego techniki które dla wszystkich były wielkim pokazem umiejętności i czymś godnym zapamiętania. Tym wejściem w ogień i tornadem żaru zdobył serca wielu spośród nich na długie tygodnie.

[Hayami Akodo]

Uniósł swoją czarkę w górę, rozbawiony, uśmiechając się delikatnie. Drugą dłonią ścisnął z całych sił dłoń Yosuke. Kuzyn, właściwie to brat - tak mógł z czystym sumieniem wobec bogów nazywać czerwonowłosego młodzieńca - obiecał mu wsparcie. Zechciał pochylić się z zainteresowaniem nad splątanymi, pełnymi smutku i dumy losami rodziny Akodo, samurajów, których klingi zaznały wielokrotnie krwi wroga, a dusze smaku chwały i sławy. Tak, czasami wśród tego cichego, próbującego się nie wyróżniać rodu, który żył najczęściej w ukryciu, kontemplując wiedzę i rozszarpując zbliżających się zbytnio do lwiego gniazda, trafiały się wybitniejsze jednostki - tyle że, jak każdego, zwodziła ich pycha i duma. A potem te same lwy, które wstrząsały grzywami, wydając z siebie straszliwy ryk pełen gniewu, te same lwy padały od strzał myśliwego.
Teraz, kiedy zyskał sojusznika w swoim rówieśniku, mógł skupić się w zupełności na innych kwestiach. Sprawę Sagisy mieli rozwiązać nieco później, a walka Seinaru i ich wyjazd nie mogły czekać. Jego myśli powędrowały po raz nie wiadomo który w kierunku najbliższych, potem zsunęły się subtelnie, jak mgła, na słowa Yosuke.

"Hańba to śmieszna rzecz."

Taak...Prowokowała ona śmiech, ale ten gorzki, pusty, pełen sarkazmu, mający wydrwić bezlitośnie własne błędy i rzeczywistość, która była taka, a nie inna.
Tak chyba było prościej, próbować obrócić prawdziwą tragedię w żart.
Odwzajemnił uśmiech Yosuke i już miał coś powiedzieć, kiedy nagle odwrócił głowę w kierunku wejścia (skrzypienie tych cholernych drzwi potrafiło nieźle wybić z rytmu rozmowy). W owym wejściu zaś zobaczył...jego.
W pierwszej chwili zmarszczył brwi, niezadowolony. Palce zacisnęły się mocniej, niż było trzeba, na czarce.

Shiga...Pogromca Ayako Daishi. Ten, który władał niebezpiecznym żywiołem ognia, kształtował płomienie tak, by lizały namiętnie ciało przeciwnika. Szalony mnich, a przynajmniej na takiego mu wyglądał.

"Jestem Panem Zaświatów i Niebios, a Chise-hime jest moją księżniczką, dla której oba te światy bym zniewolił, gdyby tylko skinęła palcem i zasugerowała, że takie jest jej życzenie."

Czarka zderzyła się z czarką Yosuke w toaście pełnym triumfu. Wypuścił powoli powietrze z ust, próbując nie myśleć o tym, że to ten popierdoleniec, który nazwał go "ślicznotką", cholera wie, w jakim kontekście, i w ogóle to co on niby śmiał sugerować?! Nie, żeby Hayami był naiwny - pewne...rzeczy obiły mu się o uszy w Yinzin, choć tradycyjne, zamknięte w sobie i bardzo surowe, honorowe rody strzegły swoich tajemnic bardziej niż bogowie niebieskich bram, ale...O czym ty myślisz, do cholery?

-Ach, to ten znajomy Chise - mruknął z pozoru niedbale, wzdychając ciężko. Zaiste, w starych przysłowiach kryło się więcej prawdy, niż sądził; szeroka jest sieć niebios, lecz jej oka wąskie. Tak czy inaczej, i tak pewnie nie zabawią zbyt długo w izakayi. A ten nieznajomy, chociaż jest uzbrojony i się przebrał (pewnie po którejś walce zniszczyło mu się ubranie i musiał wskoczyć w wersję B), to mimo wszystko na razie nie zdradzał zainteresowania ich tematem.

-Tak czy inaczej, Yosuke, Hanamura zaczyna mnie powoli nużyć. Przywykłem do siedzenia w jednym miejscu, ale... Nie ma sensu tu siedzieć. Natury Suitonu i tak na razie nie poznamy, chyba że uda się coś z tym wymyślić albo że bogowie ześlą nam dobrego senseia. Problem jest taki, że-mówił spokojnie, choć znacznie ciszej niż poprzednio-będziemy prawdopodobnie potrzebować tam przewodnika, który doprowadzi nas do tego dojo. To, że znam drogę, nie znaczy, że się nie zgubimy. Od kiedy ojciec tam był, minęło prawie dwadzieścia lat. Sporo mogło się pozmieniać.

[Yōsuke]

Gdy Hayami zacisnął swą dłoń na czarce z herbatą, domyśliłem się, że może być coś nie tak. Nie wiem, skąd to mam, ale potrafię czytać ludzi, jak książkę, gdy ich obserwuję. Hayami jest dla mnie, jak otwarta księga. To nic ciężkiego rozszyfrować samuraja, kierującego się honorem, tradycjonalistę. To urocze, że nadal się tego trzyma. Nie rozumiem tego, ale i nie przeszkadza mi to specjalnie. Ale wracając, odwróciłem się na chwilę w kierunku wejścio-wyjścia. Zobaczyłem tego.. Mnicha. Tak. Można go nazwać mnichem. Na takiego wygląda, więc raczej nim jest. Choć nie wolno osądzać książki po okładce. Ja wyglądam na jakiegoś tajniaka. Wiecznie w ukryciu, w czarnym. Że niby nie można znać mojej tożsamości, bo grozi to śmiercią, czy coś.

- Widziałem go, jak walczył. Nie wiem, czy przypadkiem nie wygrywa swoich pojedynków, zanim w ogóle się zaczną. Wiesz o co mi chodzi? Połowa wygranej to to, co sądzi o Tobie twój przeciwnik. Więc albo jest bardzo mądry i wie, co robi… Albo jest pierdolnięty, albo to i to. - przypomniałem sobie, informując przy tym Hayamiemu, że znam już tego chłopaka. Wydawało mi się, że Hayami za nim nie przepada. Atmosfera stała się cięższa, ściszył głos. Bał się go? Albo czuł niepokój. Jedno z dwóch. Nie powiem. Aparycja tego gościa, jak i umiejętności mogły budzić niepokój u innych.. I podziw, jak to u gawiedzi. Ale czemu przyszedłeś się pokazać tutaj? Jako mnich powinieneś być skromny i cichy, prawda? Ale Ty nie jesteś taki… Pytanie tylko, czy naprawdę jesteś taki szalony, czy jesteś genialnym aktorem?

- Wiesz, kuzynku, ja nic nie mam do tej… Mieściny. Jakim cudem są jednymi z najlepszych? Tak szczerze. Są tu w ogóle jakieś wartościowe rody? Nie obchodzą mnie wyspiarze, więc nic o nich nie czytałem. A Ty pewnie co nieco wiesz. - zapytałem z czystej ciekawości. Nie miałem na myśli nikogo urazić. Nie o to chodziło. Po prostu dziwi mnie to, że wyspiarze mogli rozrosnąć się tak szybko… Albo mają genialnego władce, albo ktoś im pomógł. Cokolwiek. - No nieważne. Nie musisz mówić. Głośno myślałem. - uprzedziłem go, zanim cokolwiek powiedział. Sam się dowiem. Znajdę jakąś książkę i nad nią przysiądę w wolnej chwili. Więcej zapamiętam i więcej się dowiem.
- A co do przewodnika to nie ma problemu. Zapłącimy, ile mu potrzeba. Nie możemy się zgubić, tym bardziej, że chłopaki idą z nami. Za młodzi są na gubienie się z nami. Jeszcze zabłądzimy do jakiejś dzielnicy nie-dla-młodych, czy coś.

Ciekaw jestem, co robi tutaj ten mnich? Pewnie po prostu przyszedł chwilę odpocząć. Dostał ostro wciry, a szpital czasami nie starczy. Czasami trzeba odpocząć psychicznie, ciało samo się zregeneruje, a psychice trzeba pomóc, bo inaczej człowiek oszaleje… Tylko pytanie, czy dla białowłosego nie jest już za późno?

[Yasuo]

Po opuszczeniu trybun zacząłem się szwendać po Hanamurze i rozkoszować się festynem. Miła odmiana. Ileż można oglądać walki? Chociaż tak na prawdę oglądnąłem tylko jedną. No i w jednej walczyłem. Poznałem trochę umiejętności niektórych ludzi. Zapamiętałem ich twarze. To na pewno mi się przyda. Teraz pora zrobić coś innego. I z taką myślą zacząłem brać udział w festynie. Różne stoiska. Egzotyczne jedzenie, którego też kosztowałem. No i tak mijały godziny. Minęło tyle czasu, że prawdopodobnie Hayami, przeciwnik Megumi, jak i sama Megumi zdążyli już wyjść ze szpitala. Dziewczyna pewnie teraz toczyła swój następny pojedynek. Nie wiedziałem tego jednak. Mogłem się jedynie domyślać. Kibicowałem jej ciągle i trzymałem kciuki. Hayami natomiast siedział właśnie w barze, o czym oczywiście nie wiedziałem i nie interesowało mnie to zbytnio. To znaczy nie interesowałoby mnie to, gdyby nie fakt, że właśnie zamierzałem pchnąć ręką drzwi do tego samego przybytku.
Otworzyłem więc te drzwi i bardzo się zdziwiłem, chociaż nie miałem ku temu najmniejszych powodów. W końcu karczma to karczma i wiele osób - zwłaszcza podczas festynów, które są dla karczmarza niesamowicie atrakcyjne ze względów zarobkowych - tutaj pokazuje swoje twarze. Dlaczego więc miałbym nie natrafić na kogoś kogo widziałem na arenie? Póki co jednak udałem, że ta osoba mnie nie interesuje. Oczywiście to była prawda, a nie udawanie. Czy więc udawałem, mówiąc, że udaję? Nieważne... Postawmy sprawę jasno. Nie znałem gościa i jedynie go kojarzyłem z walki przeciwko Megumi. Z walki, w której - tak jak ja - dostał po dupie. Co prawda trochę bardziej dotkliwie, więc miałem więcej szczęścia od niego. Nic do Hayamiego jednak nie miałem, ale nie byłem wścibską osobą, która podchodzi do stolika przy którym siedzi dwóch osobników i rozmawia na jakieś tematy i im niegrzecznie przerywa. Albo jeszcze inaczej. Chamsko dosiada się obok i podsłuchuje i potem w nieoczekiwanym momencie wchodzi im w słowo. Nie. Ja taki nie byłem. Siadłem sobie więc w dość znacznej odległości od nich i poczekałem na kelnera.
- Sushi, sake i jakiś sok owocowy poproszę. - Złożyłem swe zamówienie. Dlaczego akurat taki zestaw? Sushi, bo po prostu byłem głodny. Sake, bo alkohol jest dla ludzi i w ogóle. No i sok, bo jednak czymś trzeba popić jedzenie, a sake średnio się do tego nadawało. Z dwóch powodów. Po pierwsze, temperatura. Sok owocowy należał do tych napojów, które były zimne i gasiły pragnienie. Sake z reguły było podawane na gorąco, w czarce. Do takiego jedzenia jak surowa ryba dużo lepsze było coś zimnego. Po drugie, smak. Sake oczywiście było dobre, ale miało swoją goryczkę - jak każdy alkohol zresztą. Coś gorzkiego niezbyt mi się komponowało z czymś takim jak sushi. Dużo bardziej - takie moje gusta, a o gustach się nie dyskutuje - wolałem popić to danie czymś słodko-kwaśnym, a sok taki właśnie był. Sake można było wypić po posiłku.
Odnośnie jednak Hayamiego. Oczywiście nie wiedziałem na jaki temat rozmawia ze swoim znajomym. Jak już mówiłem, niezbyt mnie to interesowało. Ale sprawa dotyczyła honoru i tego typu spraw. Co mógłbym im odpowiedzieć? Oczywiście gdybym miał okazję. Pewnie odpowiedziałbym im coś w stylu, że "To zależy." Co miałbym na myśli? Prostą sprawę. Jeśli bronisz kogoś bliskiego przed straszliwym wrogiem, to użycie czegoś tak "haniebnego" jak trucizna jest dozwolone. Jeśli używasz tego przeciwko osobie niewinnej - popełniasz grzech ciężki. Chwytając miecz i podnosząc go na wroga, trzeba było być przygotowanym na śmierć przed odcięcie głowy. Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie. Ktoś kto nie jest gotowy na śmierć, nie ma prawa odbierać życia. Kto podstępem wojuje, od podstępu ginie. Dlatego byłbym bardziej skłonny zgodzić się z Yōsuke. Jeśli wrogi ninja używał podstępu, zagrażając moim przyjaciołom, albo chociażby interesowi (ale tutaj też trzeba by rozważyć słuszność tego interesu) mojego pracodawcy, to ja mógłbym użyć podstępu przeciwko niemu. Co innego w honorowej walce z innym samurajem.
Inny dobry przykład to wojna. Przecież na wojnie nikt nigdy otwarcie nie bił się z przeciwnikiem. Każda bitwa to były shōgi rozgrywane najpierw w głowach generałów i dowódców. W namiotach dowodzenia i na naradach. Każda bitwa to była gra podstępu. Ktoś kto miał 20 tysięcy wojowników mógł bez problemu otoczyć 5 tysięcy i czy ktoś wtedy przejmował się honorem? Albo te 5 tysięcy mogło ustawić się na skałach i zasypać 20-tysięczną armię gradem strzał, niszcząc ją doszczętnie. Bo przecież wystrzelenie 10 strzał na minutę to pikuś dla wyszkolonego żołnierza. 50 tysięcy strzał przeciwko 20 tysiącom wojowników... I tak przez każdą minutę stania na dole. Czy ktoś wtedy czepiałby się o honor? Szczerze mówiąc, wątpię...
A co do roninów. Samurajów bez pana. Sam fakt, że ktoś opuścił swoją rodzinę i zaczął podróżować nie czynił go jeszcze złym człowiekiem. Złym człowiekiem mógł się stać, popełniając jakąś straszliwą zbrodnię. A skoro tylko poszedł w świat - niczym podróżnik, tak jak ja (czy więc byłem roninem?) - i tylko tyle, to dlaczego miałby być z tego powodu gorszy? Fakt, faktem zbrodniarza trzeba było zlikwidować. Teraz jednak pojawiała się kwestia, kto co uważał za zbrodnię. Dla wielkiego i bogatego króla zbrodnią byłoby jakby ktoś chociażby popatrzył na jego piękną córkę. Kazałby takiego skrócić o głowę. Ale wiecie co? Ja prędzej już bym uciął głowę temu głupiemu i nadętemu królowi, niż nieszczęśnikowi, który zwyczajnie miał pecha zawiesić oko na czymś tak pięknym jak królewskie cycki. Takie niezbyt duże i niezbyt małe. Idealne i jędrne. Dobrze się pieści, co się w dłoni zmieści, czy jakoś tak. To nie była zbrodnia. No, ale mnie nikt nie pytał, więc moje zdanie na ten temat było uśpione w czarnej nicości mej podświadomości. Nawet nie wiedziałem o jego istnieniu. Czekałem na swoje zamówienie.

[Hitsukejin Shiga]

Jest takie powiedzenie, nie, o tym, że jak kat się pojawia to wyrok musi być wykonany. Innymi słowy nie ma opcji, żeby, tam gdzie pojawi się morderca - nie doszło do morderstwa. Tylko... Czy jesteśmy w formie i w nastroju na zagładę? Loteria, czy ja lub mój Pan chcemy waszej krwi. Może nie, może nie, może nie. Może nie jesteśmy spragnieni, o tak, nie teraz. Może jesteśmy napojeni strachem... tylko czy odczuwać nasycenie nań mogą ci, którzy go nigdy nie zaznali? Nie ma bólu, nie ma strachu. Czego się bać, gdy wieczność została spisana krwią i owiana przysięgą? Nie ma powodów, nie ma bólu ani strachu w świecie nieśmiertelnych, tych którzy nigdy nie przeminą!
Tén ͋̈̇̀ͧ̚ḱ̿̊́t̐̂o͆͂̎ͬ ̅̒̌̽̾n̍̇iĝ̔ͤ̎̋͆̏d̃ͦ͂͂͋̅̽ẙ̈͋ͮͩ ̉͗̄̔nͣ̑̂ͩͨͩͫiͮ̾ͯ͒eͦ́ ́̔̑z͊̂̅a̔̌̈̾zn͑̎̑ͪ͊̉aͧͨ͐̄̓̂łͣ̂,ͬ
́
̄̅st̅͊̉ra͗̄̃̅͊c͊ͥ̋̋̀huͣ ̒͒ͪͯͬ̽ p̊rͥ̓͗ͬ̇ͫ̚zͭ͐e̓͊̓̈́d̀ͤ̑͑̑͗̐ ̂ͪś͒ͥmͨ͑ͪ͒̋iͦ̐̑͛̌ͤ͑è̊̍r͊ͤc̏́͌̓͗i̅ͣ̍̏̽ą͒͌̊͒
̋̾̂
͂̄ͩ̾̒B͗͑̇ͨ̉́̉ęͫͤ̇͛dzī͗ͮ͊̑͂ê͌͌͋͐̎̄ ̑ͤ͆̈́tͫ͛̈́̀̒ỷ͐ͥ̓ͮm̀͒̌̀ ̎ͦk͐ͩ̔ͣṫ̇̔ͤ͗̆óř̏y̆͊ͭ͛̅͗̐ ̈̃ͪ̐̃̐bę̃ͯ͌ͤ̒dͦͬz͗͆i̇͐̓̅̅͛eͤ̇͐͛ͯ͑̍ inn͆́͐̔y͊̓ṁ̈ͮͥ,͋ͩ̌͋͐̿
̑̿
̔ͥ̎t͗͊ênͯ̐ͨ ̐̉̌̓ͣ̋̒sͭṫ̔̍̒ͧr͂͐͒a͑̊c̃͑̈́̂̊ͣh ͊͗̒̇ pr͋zͧÿ́ͪͦ̂̔nͤͯoͦs̉͌ͦ̂̀̄ił͋̓̔́̿ͭ̎.ͭ͊́̉̆̔̿
Shiga rozejrzał się mętnym wzrokiem, niczym opętany szukający ofiary do zbrukania albo heroinista na głodzie kolejnej dawki, po całej Izayaki. Od prawa, do lewa, od lewa, do prawa. Wielokrotnie omijając wzrokiem Hayamiego i kolege, ale wiedzieć mogli doskonale, że ich widzi. Z każdym ominięciem ich wzrokiem coraz szerzej się uśmiechał. Szerokie wyszczerzenie kłów do samuraja, pełne głodu, pełne pożądania i drapieżności... Po czym odszedł.
Zgarnął wolne krzesło i z wielkim impetem biorąc zamach wielkości całej karczmy z łoskotem postawił krzesło przy ich stoliku przodem do niego i usiadł, opierając brodę o oparcie krzesła i szczerząc się niemalże od ucha do ucha.
-Ślicznotka, księciu jak ja cię dawno nie widziałem. Będzie w przybliżeniu wczoraj. Co robiłeś przez ten czas tygrysku o pięknych jędrnych ustach i twardych pośladkach? Opisz mi swój dzień. I lepiej, żeby było ciekawie. - Przechylił główkę w bok, uśmiech wyparował z prędkością suitonu w starciu z katonem, hoozuki po oberwaniu dai endanem....
-...Albo przestaniemy być dla Siebie mili. I nie wyciągaj swojej wykałaczki albo spalę cię na skwarkę. - Dodał znacznie ciszej. Wlepił wzrok w Yosuke. I uśmiechnął się znów, bardzo, baaaardzo szeroko, niemal z groźbą. Jak dziki kot widzący posiłek. Albo opętany szaleństwem wilk który najpierw chce skatować swoją ofiarę by jej mięso było bardziej skruszałe, co nie ma sensu. W koncu tam gdzie strach mięso tężeje... Jak pożreć Hayamiego, jeśli będzie się bał. Położył dłoń na jego ramieniu i pogłaskał z miłościa.
-A jeśli któryś z was mnie zabawi swoją opowieścią lub tym, co powie, pokaże wam sztuczkę której na pewno sobie nie wyobrażacie w swoich małych tyci tyci główkach moje piękne owieczki. Będzie warto, zapewniam... - I z wyszczerzem na mordzie spoczął z rękami na oparciu zaplecionymi, wpatrując się czujnie to w jednego, to w drugiego. Dmuchnięciem ust złożonych w dziubek zdmuchnął opadającą grzywkę - na bok, odsłaniając dość przystojną twarz, na której wymalowane było lubieżne pożądanie co do samuraja... A raczej jego bijącego serca.

[Hayami Akodo]

Na sam widok Shigi Hayami gwałtownie odstawił czarkę na stół z głośnym stukiem, bardzo starając się zachowywać spokój ducha i wszelkie cnoty człowieka obytego. Przychodziło mu to jednak z wielkim trudem, zważywszy na okoliczności i ton, którego używał nieznajomy mnich. Pomasował sobie skronie, w skrytości ducha wzdychając do Seinaru, by jakimś cudem zaczął już walkę i żeby mogli stąd iść. Niestety, tego dnia Pani Benzaiten odwróciła ze śmiechem swoje oblicze od młodego śmiertelnika i Hayami musiał sobie z tym poradzić. Jego zdumienie nie miało granic, lecz potem zastąpiła je wściekłość. Żeby ze wszystkich ludzi na tym cholernym świecie spotkać akurat tego jełopa z dziwnymi upodobaniami! O Pani Wieczności, czemu odwróciłaś ode mnie swoje oblicze?! Łupanie w głowie, wywoływane przez niemiłosiernie drażniące słowa i zachowanie mnicha Kamisamy sprawiły, że Hayami musiał znowu powtórzyć masaż. Ślicznotka! Tygrysek! I dziwić się ludziom, że nikt nie dba o bogów, jeśli kapłani są tak jebnięci! Po długiej chwili dotarło do niego, co tamten powiedział dokładnie, zauważył przerażające żądze i uśmiech nieznajomego. Zacisnął zęby i ścisnął silnie rękę kuzyna, dygocząc z ledwo ukrywanej furii.


-Yosuke, trzymaj mnie, na tarczę Bishamontena, bo jak ten cymbał będzie kontynuować, to nas strażnicy zgarną-warknął półgłosem ze złością, próbując się uspokoić i wyprzeć z myśli dziwne spojrzenie nieznajomego. -Zaklinam cię, kuzynie, powstrzymaj krzyk mojego ostrza i sam nie próbuj go jeszcze zabić.


Spojrzenie posłane Shidze zarezerwowane było zwykle dla kilku przypadków:
a) natrętnego świadka Jehowy i innych rozmawiających o Jezusie,
b)akwizytorów sprzedających pierdoły,
c) polityków spełniających obietnice.
Wziął głęboki oddech, modląc się, by jego bracia tutaj nie przyszli. Yosuke przed chwilą mówił o rzeczach nie-dla-dzieci i Hayamiemu zdawało się, że ich nowy znajomy stanowczo zalicza się do tej kategorii. Wolał, by Takashi i Hajime zbrukali się tym światem później.
To nie był dobry moment, chłód Hanamury nie powinien być dla nich chłodem i obcością tego, co zwykło się nazywać rzeczywistym życiem.


-Ślicznotkę zostaw dla Chise-san, a tygryska dla tych dupeczek, które obracasz-powiedział chłodno, spokojnie (przynajmniej takie były pozory). -I jak już, to "książę" się mówi, a nie "księciu". Jeśli chodzi o mnie, to po walce spędziłem czas w szpitalu, a obecnie wraz z kuzynem omawiałem plany podróży. Nie byłoby w tym nic ciekawego, gdyby nie to, że czas ten spędziłem także w towarzystwie innych przyjaciół i podziwiałem ludzką głupotę. Do tej pory nie chwytam, jakim cudem ten cały Osamu nie łapał pewnych faktów.


Konwenans, utarte zasady, chłód; tym Hayami miał zamiar się bronić przed zbytnią natarczywością Shigi. Czy mu to wystarczy, nie wiedział, ale na pewno nie chciał pozwalać mu na pewnego rodzaju kwestie, które sprawiały, że chwilami wzywał bogów, a chwilami miał ochotę roztrzaskać stół, uderzając w niego rytmicznie głową. Uwaga o wykałaczce wprawiła go jednak w rozbawienie, więc zaśmiał się szyderczo, chrapliwie, znów unosząc czarkę z herbatą do ust.

-Jesteś momentami naprawdę-łyk herbaty-durny, jak na kumpla Chise. Obaj doskonale wiemy, że jeśli jedno z nas zaatakuje drugie, do gry włączy się w najlepszym razie straż. Tak ci się spieszy siedzieć? Nasza hime-san nie byłaby zachwycona. Aha, byłbym zapomniał.. dzisiaj woda spotkała ogień. I chyba lepiej, że tak się stało.

Kiedy podeszła do nich młoda kelnerka i zabrała naczynia Hayamiego, ten zatrzymał ją, mówiąc:

-Sake poproszę. Dwa razy.

Przeczuwał, że tego dnia nie da rady znieść na trzeźwo. I wolał od razu znieczulić nerwy nieszczęsnego Yosuke, zanim ten zrozumie, co właściwie tu implikowano, i wprowadzi w życie operację wpierdol.

[Yōsuke]

Ktoś jeszcze wszedł po szalonym mnichu… Wyglądał, jakby znał któregoś z nas. Z widzenia, może i z rozmowy ze znajomym albo czegokolwiek innego. Nie wyglądał na kogoś, kto chciałby się do nas dosiąść… A może nie lubił się wtrącać? Nie mi oceniać w sumie, niechże robi sobie, co zechce.

Kochał się zgrabnych… chłopcach i szalonej minie.

Gdy chłopak dosiadł się do nas, nieco potwierdziła się moja historia. Albo szalony, albo szalenie mądry, albo to i to. Ale niech mu będzie. Pogram chwilę w jego grę. Wydawał się ciekawy. Jeszcze nigdy nikogo takiego nie spotkałem, a widziałem już wiele, mimo mojego wieku. Czaruś i aktorzyna. Mógł inaczej postawić to krzesło, ale po co, kiedy można spróbować zrobić wrażenie albo zwyczajnie spowodować obawy w swoim celu? Być może właśnie o to mu chodziło? Nie wiem, nie mi oceniać, bo to nie we mnie celował, a w mojego kuzynka… A ten złapał haczyk, niczym ryba i dał się sprowokować. Mój wzrok utkwił w białowłosym mniszku, zimny niczym lód… Ja też umiem robić z siebie aktora. I to bardzo dobrego. Powrót pamięci dał mi wiele więcej, niż mógłbym się spodziewać. Z jednostki zimnej, kalkulującej, nie stresującej się.. zrobił się ze mnie cwaniak, najgorsze połączenie na świecie, ninja + samuraj + skur..czysynek.

- Spokojnie, Hayami. Shiga chce chyba być po prostu miły. Nie widzisz, jak się w stosunku do Ciebie zachowuje? Nie musisz być od razu taki niemiły, powiedz po prostu, że nie jesteś zainteresowany, że płeć przeciwna jest bardziej w twoim guście - przeniosłem wzrok na kuzyna, uśmiechając się do niego nieco cynicznie. Aktorska maska założona, ale kto mógł o tym wiedzieć? Żyłem w tej masce prawie całe życie tak, że wrosła mi się w mordę, więc musiałem ją zerwać, lecz maska ta była z papieru, a papier nie przepada za puszczaniem i zostało jej troszkę na całe życie.

- Poza tym, Shiga chyba się nie dosiadł tu tylko, żeby popsuć nam humor, prawda Shiga? - zwróciłem się do nowego “znajomego”, gdy tylko uśmiech zniknął mi z twarzy. Może i jego umiejętności są wyższe, ale czy wszystko trzeba rozwiązywać siłą, Shiga? Całkiem bawiła mnie ta sytuacja. Głównie dlatego, że Hayami dał się tak szybko sprowokować. Niepotrzebnie… Mnicha nie nauczyli, że mięskiem się nie powinno bawić. Tym bardziej, że jeszcze żyje - I gdybyś mógł to nie gróź mojemu kuzynowi, bo o ile się nie mylę masz za sobą walki, po których z pewnością jesteś zmęczony, do tego dostałeś w pysk i skończyłeś przedwcześnie. Ale rozumiem, walczyłeś z pewnością siebie, bo wiedziałeś, że twój łeb zostanie na karku. Więc sam bądź nieco milszy i zmień ton.. to i może porozmawiamy miło - nie dam Ci satysfakcji, bo to Ty dosiadłeś się do mojego stołu, graj w moje karty to i rozmowa będzie przyjemniejsza. Nie mam zamiaru być dla Ciebie niemiły, czy coś, choć przyznam… zimno biło na kilometr, no i do tego szczypta obojętności. Być może przemówi to do twojego charakteru i zmienisz podejście. Życie nauczyło mnie jednego. Nie skreślaj nikogo na początku, bo potem mogą okazać się największymi przyjaciółmi, po tym jak jeden drugiemu strzeli w pysk.

Gdy tylko Shiga złożył mi propozycję opowiedzenia mu jakiejkolwiek historyjki, uśmiechnąłem się do niego, kopiując prawie jego ruchy, głowa do boku, niedbałe siedzenie. Ponoć, gdy robi się to samo, co nasz rozmówca, zaciaśniają się więzy, bardziej się ludzie lubią, czy cokolwiek.

- Nigdy nie grałeś w karty? Ten kto się spóźnił i wchodzi w kolejkę, ten zaczyna i ma gorzej. Więc nie. To Ty wpierw opowiedz historię, cnotliwy mniszku. - mój uśmiech poszerzył się nieco. Gość był charyzmatyczny, ale ja też, więc się trochę pobawimy. Mogę mu odpuścić w pewnym momencie i przyjmę, niczym przyjaciela. Musi mi tylko dać jakiś znak, musi odpuścić z tym zachowaniem lub pokazać mi to jakoś. Nic do niego nie mam. Ba. Może i się zakolegujemy, w końcu był ciekawą jednostką… Nie był nudziarzem.

Gdy przyszła Pani kelnerka, uśmiechnąłem się do niej, puszczając przy tym oczko. Coś tam zachichotała pod nosem, po czym Hayami złożył swoje zamówienie.
- Razy trzy. Kuzyn zapomniał o tym przystojniaku obok nas, dosiadł się przed chwilą, proszę wybaczyć - zakończyłem z nonszalanckim uśmieszkiem. Brzydka nie była, więc nie mogłem się powstrzymać.. Ale no co ja zrobię? Kobieciarz ze mnie.

- No Shiga, mów. Coś Cię tu sprowadza poza turniejem i tą.. Jak jej tam… Chise? Godne podziwu, że robisz tyle dla Panny twego serca. Powiem Ci nawet, że zyskałeś nieco mojego szacunku. Co, jak co, ale miłość jest ważna w życiu. - strzeliłem mu kuksańca w ramię. Spojrzałem na Hayamiego, uśmiechając się do niego. Chyba nie było to dla niego łatwe, ale musi się nauczyć, że nie wolno dać sprowokować tak łatwo. A teraz pytanie mniszku… Kłamię, czy nie? Sam zdecyduj, pokaż mi, że odgadłeś. Tylko nie zrób z siebie idioty, bądź szczery.