Izakaya "Prezent wiatru"

[Ōkami]

Kiedy WIlk powrócił do Hanamury, zaczynało powoli zmierzchać. To był diabelnie długi dzień. Najpierw wstał o ósmej rano i był w miarę świeży psychicznie i fizycznie po przespanej nocy. Miał czas ogarnąć ładne ubranko i ładnie zapanować nad włosami by były gładkie i jedwabiście lejące, jak zawsze lubił i jak go uczono - przede wszystkim czyste. Wdział wtedy sobie te swoje odświętne ciuchy, białe keikogi do białej hakamy i haori, przez co wyglądał jak płatek śniegu. Ktoś bardziej wredny mógł go zawołać śnieżynka, ale WIlk był w Hanamurze stosunkowo znany i raczej lubiany, więc nikt nie widział chyba większego sensu w poniżaniu go.
Zwłaszcza, że takie szaty były wymogiem do uczestnictwa w pogrzebie Kimury, na którym to przekazał jego wole pięciu córkom. Cała przeprawa z nimi była dla niego niesamowicie męcząca psychicznie, bo opanować pięć sióstr które nie zdają sobie sprawy z bogatego życia sercowego swojego taty i nie rozumieją powodu jego samobójstwa, dopóki same nie usłyszały z listu co nim kierowało. Nim się nie opanowała sytuacja, zdążył zużyć i czakrę i chęci do życia, kiedy na niego krzyczano, płakano i na niego omdlewano.

Załamany Wilk, ogarnąwszy wszystkie sprawy, próbował odpoczywać w porcie. Ale nawet tam się to nie do końca udało, bo spotkał kogoś kto potrzebował jego pomocy. Rybaka, któremu foka kradła ryby. Nie dość, że się z nim pokłócił o los zwierzaka po jego złapaniu, to jeszcze musiał sie namachać siecią, skąpać się w lodowatym morzu, a na koniec biec z ważącą swoje foczką przez całe miasto by ją zwodować po drugiej jego stronie, co niesamowicie zmęczyło go fizycznie.
Oba te czynniki składały się na to, że był dosłownie wycieńczony. Biała hakama i haori wisiały na jego ramieniu, sztywne od morskiej wody która na nich zaschła i nadające się tylko do prania. On sam nieco potargany, zmierzwiony i pachnący nieco foką...

Wstąpił do Izakayi, miał zamiar coś zjeść i wrócić do Nami-shin by zaznać snu, chyba, że jedzenie odmieni jego stan o sto osiemdziesiąt stopni i tchnie w niego drugie życie. Było to możliwe biorąc pod uwagę, że chłopak tego dnia zjadł raptem miskę ryżu i mimo całego dnia pracy nie miał ani czasu, ani chwili by zjeść cokolwiek więcej. Mało jadł, mało pił, a dużo robił, może to właśnie doprowadziło do takiego zbesztania, że nie miał już siły się witać z nikim, więc wszedł do środka, ospałym wzrokiem zlokalizował ostatni pusty stolik przy ścianie przy schodach i zasiadł za nim, opierając się całym ciałem o ścianę i dopiero teraz czując zmęczenie w mięśniach.

[Hoshigaki Toshiko]

Rejs z Nami-Shin do Hanamury nie trwał długo - stolica bądź co bądź znajdowała się nie tak daleko, a do tego wiatry sprzyjały, pchając niewielki, kupiecki okręt do celu z dobrą, stałą prędkością. Podróż nie obfitowała w żadne nadzwyczajne wydarzenia, jednak Toshiko to nawet odpowiadało - dawno nie miała okazji pożeglować i powrót nawet na niewielką krypę był dla niej miłą odmianą po dłuższym czasie siedzenia na lądzie. Pomyślała, że miło byłoby mieć własny okręt, jednak nie miała pojęcia, jak pogodziła by to z obowiązkami kunoichi. Chociaż... może dałoby się to jakoś pogodzić? Może gdyby rzeczywiście zakręciła się nieco wokół zadań dla klanu i Cesarstwa, to w końcu daliby jej dowództwo na jednym z okrętów marynarki? Tylko co z tego, skoro dalej musiałaby odpowiadać przed kimś wyżej? Myśli te plątały jej się po głowie od wypłynięcia, aż do momentu, kiedy postawiła stopę w porcie stolicy Cesarstwa. Widać było włożoną w niego pracę i wyglądał teraz na bardzo pracowite miejsce, pełne okrętów zarówno wojennych, jak i kupieckich, krążących głównie między Klifami, a Ryouzaku no Taki. W brzuchu jej zaburczało, do tego czuła, że ma ochotę się napić - atsukanu na jej środku podróży nie było ku jej zdziwieniu zbyt wiele, musiała zatem zatroszczyć się o niego sama. Gorzej, że dalej miała ochotę na to torfowe awamori... a wątpiła, że uświadczy je tutaj.

Szukając knajpy, dotarła do jakiejś izakayi, w której panował spory ruch. Do tego wnętrze wyglądało przez okna dość przyzwoicie, była zatem szansa na to, że właścicielowi chciało się też sprowadzać dziwne alkohole z kontynentu. Otwarła drzwi do wypchanej po brzegi knajpy, przykuwając nieco spojrzeń - do czego mimo wszystko była przyzwyczajona, bo dwumetrowe kobiety-ryby były jednak w mniejszości, nawet na Wyspach. Rozglądnęła się uważnie, jednak wszystko wskazywało na to, że jedyne wolne miejsce w okolicy znajdowało się gdzieś w kącie, gdzie wydawał się nieco zdychać jakiś efemerycznie wyglądający młodzik. Uznawszy, że równie dobrze może spróbować poznać kogoś z okolicy, ruszyła w jego kierunku, bezceremonialnie dosiadając się po drugiej stronie stolika.

- Wolne? Zresztą, nie musisz odpowiadać. I tak nie ma nigdzie indziej wolnego miejsca, więc dosiądę się do ciebie. - wyszczerzyła zaostrzone zęby w uśmiechu, po czym gestem ręki przywołała kogoś z obsługi. Zapach tempury mile łechtał jej nozdrza i nie zamierzała pozwolić jej się zmarnować. Potem odwróciła się z powrotem do chłopaka. - Toshiko. - wyciągnęła w powitaniu ogromną dłoń.

[Ōkami]

Na szczęście po wstąpieniu do izakayi nie musiał czekać jakoś strasznie długo na odrobinę uwagi. Młoda kelnerka uwijająca się jak w ukropie, obsługująca klientów których zamówienia w większości skupiały się na kolejnych dolewkach alkoholu, zapewne została mile zaskoczona kiedy kolejny obsługiwany klient tego dnia zaczął rozmowę od ciepłego uśmiechu i przyjaźnie wypowiedzianego "dzień dobry" zamiast "kur** gdzie ta butla jest morda mi schnie". Zwłaszcza, że w bardzo dużym przybliżeniu oczywiście, byli w podobnym wieku i widziała go tutaj po raz pierwszy. Fakt faktem, Ookami nie chadzał po karczmach, izakayach i innych knajpach, zwyczajnie uważając to za niepotrzebne marnowanie funduszy które można lepiej spożytkować. A samo chodzenie na targ po składniki potrafiło przysporzyć człowiekowi wielu przygód, zasłyszanych plotek i informacji, a na kończąc na zawiązywaniu relacji.

Ale hej, to może być strasznie zabawne zderzyć kuchnię spotkaną w barze ze swoją własną. Zderzenie kilkukrotności ceny, a także "znanego smaku" z czymś zupełnie nowym, dlatego nie żałował, że trafił tutaj. To w końcu był męczący dzień, załatwić w ciągu jednego dnia problem dwójki... wróć, ósemki ludzi i koniec końców zainkasować na tym pół tysiąca ryou? Ciężar mieszka był nie tyle obciążeniem, co naprawdę dużym powodem do satysfakcji, bo przybliżył się do swojego celu diabelnie. A przynajmniej od tej strony technicznej.

Zamówił więc za sporą kwotę dobrej jakości mięsa przywiezionego z kontynentu bo ryby mocno już mu się opatrzyły zapachem i wyglądem i czekał na swoje zamówienie (nie zapomniawszy o herbatce!), gdy do jego stolika podeszło naprawdę solidne rybsko. Jeśli mówimy o płotkach i śledzikach, to to był naprawdę solidny rekin! Wilk nigdy w życiu by nie założył, że kobiety mogą być takie duże, bo to chyba BYŁA kobieta, nie? Rzucił szybkie spojrzenie w ułamku sekundy i zanotował biust na umięśnionej postaci, a także rysy twarzy, które mimo ostrości i rekinowatości bez wątpienia należały do przedstawicielki płci pięknej. Chociaż w tym przypadku chyba raczej płci potężnej.

Na bogów Ookami nie patrz się tak na nią, jakbyś chciał by cię sponiewierała za nachalność.
Ale na smoki, których nie ma bo bogowie nie istnieją, mężczyźni nawet rzadko są tacy... duzi.

Kiedy ta przedstawicielka kobiet alfa zadała mu pytanie obudził się ze swojego letargu natentychmiast. Czy to adrenalina wynikająca z obcowania z kimś tak gigantycznym pod względem gabarytów czy zwykła ciekawość, bo bardzo mało widywał w swoim życiu hoshigakich, co pewnie wynikało z nie pojawiania się w Kirisame i zwyczajnego nie bywania w portach, ważne było to, że jego znużenie potuptało w siną dal. Wyprostował się na siedzeniu, poprawiając nieco rozhełstane keikogi, aż strącił schnące do końca haori na ziemie.
- Odpowiem z grzeczności więc, jasne, usiądź. - Przekręcił się na krześle, podnosząc swoje haori z podłogi i znów zawieszając je na oparciu by obeschło do końca. Lubił je, bo było ładne i bialutkie, ale przez ten dzień przestał lubić pogrzeby. Zwłaszcza obcych ludzi, gdzie musiał robić za posłańca złych wieści.
Kobieta wyciągnęła ku niemu dłoń, a on spojrzał na to łapsko nieco speszony.
-Mam ją pocałować? Uścisnąć? Mistrz Kuma raczej uczył witania się, wiesz, ukłonem, jak wszyscy. Bo tak niby kulturalniej. Uhm. - Po czym strzelając, że o to chodziło, wyciągnął swoją dłoń i uścisnął dłoń Toshiko. - Wilk, miło cię poznać, Toshiko.

Ale wielka.

[Hoshigaki Toshiko]

Wszystko wskazywało na to, że Toshiko zrobiła na chłopaku niejakie wrażenie, choć ciężko powiedzieć czy dobre, czy też nie. Ważne jednak, że dzięki temu nie będzie chyba robić problemów, że zajęła połowę jego stolika. Skonfundowanie na jego twarzy oraz w wypowiedzi, kiedy wyciągnęła ku niemu rękę po raz kolejny przypomniało Toshiko, że musi wreszcie się nauczyć lepeij zwyczajów lądowych. Ojciec niby jej zawsze podstawy "kulturalnego" zachowania próbował wpoić, jednak bez większych efektów. Przynajmniej miała na tyle refleksu, by automatycznie nie zmiażdżyć dłoni chłopaka w uścisku - był on po prostu silny.

- Aaa, no tak. Na lądzie więcej się kłaniacie, zawsze zapominam. Ja pół życia na morzu spędziłam, a tam jak się próbujesz ukłonić, to prędzej przydzwonisz zębami o pokład, niż się przywitasz. - odparła, kiedy już nastąpiło nieco niezręczne powitanie. Akurat wtedy dotarła do nich jakaś młoda dziewka, która z lekkim przestrachem spojrzała na nią. I czymś jeszcze, zazdrością może, połączona ze strzeleniem oczami w stronę Okamiego? Toshiko na pewno nie zwróciła na to większej uwagi, skupiona na zamówieniu dwóch porcji ramenu i trzech porcji sushi w tempurze. Którą zmieniła zaraz po namyśle na cztery. Do tego butelkę atsukanu, zgodnie z jej podejrzeniami - awamori było, ale zupełnie nie takie, jakiego by oczekiwała.

- Wilk, mówisz? Uczony przez niedźwiedzia? Podoba mi się. Na mnie często mówią też Rekinka, ale to jak na większość moich pobratymców z klanu.- parsknęła nieco śmiechem, rozbawiona nieco całą zwierzęcą sytuacją. Odchyliła się też na krześle, zakładając ręce za głowę i wbiła wzrok w chłopaka naprzeciwko.

[Ōkami]

Faktem było, że nie miałby problemu z zajęciem mu połowy stolika nawet gdyby nie była to wieeelka rybia kobieta, tylko mały nie-rybi mężczyzna. Ookami raczej słynął z przesadnej uprzejmości, nigdy nie odmawiał pomocy i przeprowadzał staruszki przez drogę. Oferował pomocną rękę oraz nogę, wyprowadzając psy czy ocierając wdowom łzy. I nigdy nic dla Siebie, zawsze dla innych, wszystko po to, by czynić świat lepszym i doskonalszym. O dziwo Wilk jeszcze nie powiązał dwa do dwóch, że bezinteresowność doprowadzi co najwyżej do tego, że nigdy, ale to przenigdy nie zarobi na wymarzoną broń, kantaiską katanę, taką, jaką Kuma posiadał w swoim wyposażeniu i taką, jaką wraz z wieloma innymi brońmi skradł Dzik odchodząc z przytupem.
-Mam nadzieję, że kiedy mówisz na lądzie nie myślisz "na kontynencie". Pochodzę z Hyuo, tylko tak jakby dziesięć lat w bidulu, osiem lat trenowania i poznawania swoich możliwości pod gołym niebem i surowym nauczycielem. Jedyne maniery jakie posiadam nabyłem od właśnie Niedźwiedzia, strasznie kulturalnego i obytego, światowego człowieka pochodzącego z Shinrin. - Uśmiechnął się stawiając w ten sposób podpis pod laurką jaką właśnie sam Sobie wystawił.

Potężna kobieta złożyła swoje zamówienie, ale na szczęście dziewuszka nie przeżyła przerażenia jej osobą i nie postanowiła wkurzyć klientów obsługą Hoshigaki poza kolejnością. Toteż przyjęła zamówienie od Toshiko, przekazała je dalej, a po chwili przyniosła Wilkowi parujący od gorąca plaster mięsa z tylko odrobiną warzyw i herbatę o którą prosił. Stek ważył zdrowe pół kilograma, jak nie więcej.
-Hm, wiesz, że nigdy nie jadłem tak w knajpie? Zawsze raczej sam sobie przygotowuję pokarm albo coś upoluje. To bardziej uczciwe. I poczekam, aż dostaniesz swoje zamówienie. Chyba, że chcesz się poczęstować. - Rzucił sugestywne spojrzenie na otrzymany nóż, by może Toshiko się poczęstowała. Przez jego myśl przeleciała taka idea... czy Hoshigaki jedzący ryby nie dopuszczają się poniekąd kanibalizmu? Nie powiedziałby tego na głos by nie denerwować kobiety ani jej niechcący nie urazić, ale to była ciekawa myśl. A jakby Hoshigaki, skoro rekin, zjadła zupę z płetwy rekina? To dopiero byłoby dziwne.
-Ano. Żywiołu uczył mnie Smok, Ryou. Kuma kiedy miał dobry humor śmiał się, że słabo mu ta nauka wyszła, skoro udało mu się wyuczyć mnie tylko jednego i żaden inny ani odrobinę nie chciał zadziałać. - Wzruszył ramionami. - Ale poważnie. Mistrz nauczył mnie suitonu i ani doton, ani fuuton, ani katon, tym bardziej nie raiton. Nic, zero, czakra przestaje działać. Może to być powiązane z tym, że suiton mi dobrze idzie. - Skwitował własny wywód, sięgając po herbatę by sobie jej nalać upić odrobinę. - Chyba, że ten temat cię nie interesuję. Nie jestem dobry w rozmowach z kobietami.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko słuchała z niejakim zainteresowaniem swojego nowego kompana od - no, może jeszcze nie od kieliszka, ale przynajmniej od pałeczek do jedzenia. Dużo mówił, więcej chyba niż ona sama miała w zwyczaju. Skoro jednak siedzieli przy jednym stole, było to nawet dość miłe i wskazane - przynajmniej zabijało czas oczekiwania na jej porcję, a w brzuchu jej już solidnie burczało.

- Nie, nie - chodziło mi po prostu o wyspy. Słyszę, że akcent masz z Morskich Klifów. - skinęła głową, po czym aż gwizdnęła. Czyżby Wilk spędził pół życia na treningach, w towarzystwie jedynie jakiegoś starego zgreda. Normalnie zimne, Rekinie serce drgnęło odrobinę, jakby kropla współczucia spadła na normalnie cichą i niewzruszoną taflę podziemnego jeziora. Tak zmarnować najlepsze lata życia... biedak. Uznała, że tego wieczoru będzie dla niego miła. - Z Shinrin mówisz? Nie byłam tam nigdy, schodziłam jedynie na ląd w Ryouzaku kilkukrotnie, ale wtedy też tylko portu się trzymałam i tamtejszych tawern. -

Nim zdążyła powiedzieć coś więcej, dotarło jedzenie - niestety, na razie tylko dla Okamiego. Zapach był... bardzo zachęcający, choć w tym momencie nawet zwykła dziczyzna albo ryba smażona na ognisku pachniałaby jej pewnie nieziemsko. Zdziwiła się, kiedy nagle chłopak zaproponował jej poczęstowanie się, ale skoro oferował... Toshiko skinieniem głowy podziękowała, odkrawając sobie kawałek mięsa i chwytając go pałeczkami, które były w pobliżu. Pochłonęła go szybko, oblizując się i oddając nóż.

- Dzięki, naprawdę smaczne to cholerstwo co zamówiłeś. - wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. - Ja raczej nie gotuję, zawsze mieliśmy od tego jakiegoś kuka okrętowego. A potem raczej się stołowałam po knajpach, wykorzystując kasę od Cesarstwa. Szkoda tylko, że na alkohol nie sypią wiele ryo. - westchnęła, ale zaraz się rozchmurzyła - oto bowiem postawiono przed nią miskę ramenu (pierwszą z kilku, widać porcja była już gotowa) oraz butelkę zamówionego atsukanu i dwa kubki. Potem domowi kolejną butelkę. Na razie nalała do obu, sama wychylając duszkiem swoją porcję, czując przyjemne ciepło rozchodzące się po gardle. Zaraz po tym zabrała się za jedzenie, słuchając opowieści Wilka.

- To ty tam jeszcze Smoka gdzieś miałeś?! - Hoshigaki wybuchła gromkim śmiechem, uderzając dłonią w stół. Nagromadzenie zwierzęco-mitycznych imion w tej opowieści wyjątkowo ją rozbawiło. Zaraz jednak się nieco uspokoiła. - Aaa, dobra. Czyli też jesteś shinobim, tylko taki wybrakowanym, tak? Ale nie masz się czym przejmować, ja sama w ogóle się nie interesuję żywiołami i jakoś żyję. - machnęła ręką, po czym dolała sobie alkoholu i wskazała swoim kubkiem na jego. - No, napijmy się za spotkanie. Jeden z ostatnich facetów, których poznałam zapoczątkował ją od poznania mojej pięści. Jak widzisz, tobie idzie lepiej - rozmawiamy już kilka minut. Poza tym, jesteś zabawny, podoba mi się to. - oświadczyła bezceremonialnie, czekając aż chłopak napije się z nią.

[Ōkami]

Stwierdzenie, że Toshiko wcale nie chodziło o kontynent nieco zbiło Wilka z pantałyku. Był pewny, że chodziło o kontynent, bo jako osoba która nie poznała nikogo z kontynentu nie miał pojęcia, że ich akcent może się różnić. Co nie zmieniało faktu, że dużym plusem była lekka... ignorancja Toshiko co do podtekstów albo zawoalowanych niuansów. Tym razem Wilk skromnie zasugerował przecież, że jeśli kobieta zarzucała mu "bycie nie stąd" to sama bywa w wielu miejscach jako marynarz (albo pirat?) i jak się okazało miał rację. Chociaż nie do końca, bo jak dość szybko się dowiedział Toshiko była raczej typem kobiety, której najlepszym partnerem jest kolejna butelka, a z atrakcji turystycznych to najbardziej lubi tawerny. Wilk w sumie nigdy nikogo takiego wcześniej nie spotkał. Kuma, Ryou nie pili nic, a nic i tym bardziej nie pozwalali swojej czwórce uczniów na żadne używki.

Zapytany skinął głową automatycznie. Nie do końca sam wiedział, co to za kraina Shinrin, ale zapamiętał tą nazwę niczym treść przysięgi, bo gdyby szukał niedźwiedzia Shinrin będzie prawdopodobnie doskonałym miejscem do rozpoczęcia poszukiwań.
-A. Nawet nie wiedziałem, że ludzie z kontynentu mają inny akcent. Nie podróżuje za wiele prócz Kantai i Hyuo, żadnych marynarzy czy kapitanów nie znam... Ale to ciekawe. I tak, mówił, opowiadał. Nigdy nie byłem i nie wiem jak tam jest, ale jak będę chciał go spotkać to pewnie jego rodzinne strony będą doskonałym miejscem do rozpoczęcia poszukiwań. Zadziwiające jak łatwo jest zniknąć w tym naszym, wbrew pozorom małym świecie. - Kolejne stwierdzenie na wyrost, bo ktoś kto znał tylko wyspy, ale znał je jak własną kieszeń, rzeczywiście mógł uważać, że świat jest mały. Ale to tylko przez brak punktu odniesienia między cesarstwem i kontynentem. Wilk w swojej miłości patriotycznej uważał cesarstwo za jakieś mniej więcej trzy czwarte świata.

Nieco niekulturalne zachowanie wynikło jako następstwo przejawu kultury Ookamiego. Bo najpierw zaoferował część swojej strawy, a potem, kiedy Toshiko się zdecydowała poczęstować, wpatrywał się w nią głęboko oczarowany.
-Ale te zęby są świetne! - Tak, wpatrywał się w usta Toshiko z ciężkim zachwytem. Dopiero teraz, kiedy kobieta zaczęła jeść mięso, zwrócił uwagę jak ostre są te kły i jak przerażające zadawałyby obrażenia. - Aczkolwiek rodzice musieli być niezbyt zachwyceni. Wiesz, dzieci jak ząbkują to gryzą... - Przechylił nieco głowę, zastanawiając się, czy nie urazi jej tym co powie. - A mąż? Takie kły nie przeszkadzają przy całowaniu na przykład? Przepraszam, że pytam, ale jesteś chyba trzecią Hoshigaki którą widzę osobiście i pierwszą, którą widzę z tak bliska. - Ukłonił się w ramach przeprosin, lekko pochylając głowę.

Kiedy otrzymał czarkę z alkoholem, a raczej, kiedy Toshiko nalała do obu, po jej opowieściach uważał, że zaraz wychyli obie czarki na raz, najlepiej jednocześnie. Byłby to stosunkowo ciekawy spektakl. Na razie jednak alkohol stał, a Ookami mocno ignorował jego istnienie.
-No Smok, Dzik, Pantera, Niedźwiedź, Kot i Wilk. Niezły zwierzyniec, co? I nie wiem czy wybrakowany to do końca dobre słowo. Zależy chyba od punktu widzenia. Jeden wolałby dwa żywioły, a ja lubię niespodziankę, kiedy wróg do techniki tworzenia ostrzy z rąk, Mizu Kamakiri, potrzebuje czterech pieczęci, a ja tylko jednej. Wiesz ta sekunda czy dwie czasem odmienia pole bitwy. - Skwitował z radosnym uśmiechem, definitywnie nie czuł się wybrakowany, a już na pewno nie w wyniku swojej charakterystycznej zdolności jaką była potężna kontrola nad suitonem. Ba, wręcz czuł się jednością z wodą, więc wybrakowany? Nie, raczej błogosławiony!
Kiedy jednak Toshiko bezpośrednio zasugerowała, by Wilk się napił, ten zachował się nieco dziwnie. Próbując zachować swój powab wyluzowanego kolesia, usiadł nieco głębiej na krześle i uśmiechnął się nonszalancko.
-Nigdy nie piłem alkoholu, jak żyje. To może być ciekawe rozpoczęcie znajomości. Ha-ha! - Nieco sztuczny śmiech, wymuszony. Chwycił czarkę i ku uciesze gawiedzi wychylił całą, wlewając ją sobie do gardła jakby pił wodę po treningu.
Poczuł palenie w gardle. Skrzywił się, jakby dostał w łeb siatką cytryn. Oczy trochę mu się przekręciły w orbitach, jakby wir wodny wciągał mu pośladki, powodując spięcie całego ciała.
-Smaczne. - Jęknął cichutko, próbując uratować twarz i nie wyjść na totalnego odludka, którego nawet czarka alkoholu pokonuje. Wziął potężny wdech, próbując w ten sposób dodać sobie animuszu, nieco odwagi, a na pewno odjąć jeszcze więcej rozwagi. - Lej dalej.

[Hoshigaki Toshiko]

- Mąż?! - zaniosła się śmiechem Toshiko, ocierając łzy z kącików oczu. Niewinność Wilka była tak powalająca, że nie wiedziała nawet, jak na nią zareagować do końca, poza - właśnie - śmiechem. Pokręciła głową. - Nie, nie. Męża żadnego nie planuję, równie dobrze można sobie sznur konopny na szyję zarzucić. Co innego spędzenie nocy, albo i paru w czyimś towarzystwie - tutaj nie ma sprawy. Moi faceci nigdy nie narzekali na nie, choć przy obrabianiu interesu muszę pewnie bardziej uważać, niż jakaś zwykła dziewka. Z drugiej strony... niektórym nawet takie dodatkowe doznania się podobały. - wzruszyła ramionami, ponownie się śmiejąc, po czym przyglądnęła się chłopakowi. Nie był on może w jej typie - wolała raczej solidniej zbudowanych facetów, ale... cholera wie, co przyniesie wieczór i na co będzie miała ochotę po którejś butelce. Taksujący wzrok na pewno dało się odczuć.

- Co do matki, to w sumie nie wiem - nie karmiła mnie chyba długo jak byłam niemowlakiem, ale wtedy też nie były tak ostre. Bogowie chyba zlitowali się tutaj nad matkami rodzącymi Hoshigakich. - dodała, zabierając się dalej za posiłek, szybko kończąc pierwszą porcję ramenu.

Następnie z niejakim zaciekawieniem i ciągłym rozbawieniem słuchała dalej Wilka, który wydawał się być niemal całkowitym przeciwieństwem jej samej. Niższy, szczuplejszy, o dobrych manierach... do tego niepijący alkoholu i nieznający morza, choć jednocześnie... ekspert od Suitonu, jak na ironię. Jedyne, co wydawało się ich łączyć to to, że oboje byli - przynajmniej oficjalnie - w szeregach shinobi Cesarstwa. Nawet na tej płaszczyźnie wydawali się jednak być odmienni - on szkolił się w technikach żywiołowych, a ona... no cóż, z suitonem nie miała na pewno nie miała wiele wspólnego - wolała bliski kontakt. Kiedy łyknął sobie zamówionego przez nią alkoholu, krztusząc się nim, ale dzielnie prosząc o kolejny kielich, Hoshigaki rozpromieniła się.

- Haha, może zostałeś wychowany przez jakiś zwierzyniec, ale jeszcze będą z ciebie ludzie, a może i Rekin! - klepnęła go w ramię, rozlewając im po kolejnej porcji. - Masz jaja, jeśli cię to nie zniechęciło. Ja jak pierwszy raz spróbowałam atsukanu to myślałam, że zwrócę nie tylko to, ale od razu pół kolacji. No, ale miałam wtedy jakieś 12 lat, więc może to dlatego. Ale jeśli nie piłeś nigdy... to lepiej zamów coś jeszcze do żarcia. I może coś na przepitę. Słuchaj - może byśmy się tak jutro na jakiś mały sparing umówili. Dzisiaj mi się nie chce, ale jutro czemu nie. No i opowiadaj, czy już robiłeś jakieś ciekawe zadania dla naszego "wspaniałego" Cesarstwa, skoro cię tak wyszkolili mistrzowie. - dopytała, wołając po raz kolejny kelnereczkę.

[Ōkami]

Wilk był już gotów przepraszać, kiedy Toshiko wybuchła... śmiechem? Spodziewał się złości, wściekłości nawet, a nie radosnego śmiechu, który tubalnym echem niemalże zatrząsł Izakayą. Przez chwilę myślał, że jakoś ją solidnie tą sugestią uraził, może wdówka co straciła męża na morzu, a tutaj tylko dzika radość. Wydął policzki jak chomik kiedy kobieta zanosiła się salwami śmiechu.
-Skoro tak mówisz, pewnie masz w tym większe doświadczenie niż Ja. Mnie tam mistrz uczył, że miłość to najpiękniejsze co jest i w ogóle zbliżenie tylko po przysiędze, bo tak trzeba. - Odpowiedział na jej dość ciężkie słowa o samobójstwie lepszym niż ożenek. Utrzymywał przy tym rozpromieniony, choć nieco naburmuszony wyraz twarzy, by dać jej do zrozumienia, że nie lubi jak się go wyśmiewa i obśmiewa.
-A ja nie lubię spać z innymi. Nie można się dobrze wyciągnąć, a ludzie często chrapią... - Jednak kiedy padły dosyć specyficzne słowa, Wilk zrobił oczy wielkości shurikenów. Wpatrywał się w Toshiko, przekręcając głowę to raz w lewo, to raz w prawo. Widać było, że coś tam w wilczej głowie mocno się kotłuje, postanowił jednak na chwilę zawiesić temat.

Odpowiedział jej śmiechem na to, że może zostać rekinem.
-Chciałbym. Jako Rekin też będę tak wielki jak Ty? - Tak, to dla Ookamiego był całkowicie porządny komplement, którym obdarzył Toshiko. Kiedy nalała mu po raz drugi również bez większego zawahania postanowił wprowadzić alkohol do swojego organizmu, z zauważalnie już lepszym efektem, dalej się krzywił i czerwienił, ale trochę mniej, odrobinę lepiej sobie radząc.
-Nie jest złe. Gorzej wspominam surowe serce pierwszej upolowanej zwierzyny czy pół dnia pod wodospadem na Hyuo, za karę za lenistwo. - Chociaż komplement był dla niego miły, fajnie było zobaczyć w czyichś oczach chociażby kapkę podziwu. A jeśli osiągnął ją tak łatwo, bo tylko dzięki wypiciu tej trucizny z procentami? - I chętnie z tobą posparuje! Tylko jedno mi nie daje spokoju odnośnie naszej wcześniejszej rozmowy... - Wziął wdech, zastanawiając się jak to odpowiednio ubrać w słowa.

Po dłuższej chwili nareszcie dał za wygraną, westchnął ciężko raz jeszcze i postanowił zapytać.
-Dobra, nie rozumiem. Interes to co? Biznes, tak. Obrabiać interes to pewnie dobijać biznesu, targu... Tylko jak niby w tym miałyby ci kły pomagać? - Wydął górną wargę, przemieniając uśmiech w grymas. - Toshiko gryziesz ludzi by zgadzali się na twoje warunki? To działa? Ja potrzebuję kupić sobie broń, a mam trochę krucho z pienążkami. Mogłabyś mi obrobić interes? Z bronią na pewno bym mógł podejmować się trudniejszych zadań i byłoby co opowiadać, bo teraz to klapa. - Zapytał z rozkoszną, niewinną miną. W myślach już wyobrażał sobie, jak kupuje sobie nowy miecz, a Toshiko stoi groźnie w pobliżu i szczerzy kły, a przerażony kowal zgadza się dać Wilkowi rabat tylko po to, by nie zostać pogryzionym. Niby to mało szlachetne, ale w oczach Wilka częściowo usprawiedliwione, bo przecież z nową bronią mógłby zdziałać dużo więcej dobrego, radząc sobie z poważniejszymi przeciwnikami losu niż dotychczas.

[Hoshigaki Toshiko]

Wypili jeszcze jedną kolejkę, co na Toshiko oczywiście jeszcze nie zrobiło większego wrażenia, ale nieco zarumieniło już Wilka przed nią. Nic dziwnego, ona miała lata praktyki, a do tego była solidnej budowy, więc zanim poczuje wpływ alkoholu... cóż, jeszcze trochę tego atsukanu upłynie. Póki co skończyła pierwszą porcję ramenu i zabrała się za przyniesione właśnie sushi. Przychodząc do tej tawerny nie spodziewała się raczej zdobyć tutaj nic więcej, niż posiłek a tutaj proszę - trafiła na fascynującego rozmówcę, który z minuty na minutę prezentował się jako coraz bardziej niewinny, nieskażony prawdziwym życiem panicz z dobrego domu.

- Miłość jest przereklamowana. - machnęła ręką Hosigaki, upijając kolejny łyk alkoholu. - Piękna bajka, ale nie ma ona wiele wspólnego z prawdziwym światem. Choć... widzę, że może pasuje ona do ciebie. - parsknęła lekko i mrugnęła do Wilka. Na uwagę o surowym sercu skrzywiła się nieco. - Surowe serce. Ugh, brzmi obrzydliwie. Wolę jednak coś przysmażonego. No, ale jak to miała być kara... to ma to sens. Mnie raczej po prostu matka rozum do głowy pasem wbijała, o ile była w domu oczywiście. - wzruszyła ramionami. Zaraz jednak jej oczy się rozszerzyły w niedowierzaniu, po czym po raz kolejny już wybuchła śmiechem, tym razem niemal wpadając pod stół. Kiedy się uspokoiła i ponownie otarła łzy, odpowiedziała.

- Och... wybacz, Wilku, ale nie spodziewałam się, żeś taki niewinny jak łosoś przed tarłem. - uznała, że powinna nieco stonować, aby nie urazić chłopaka. Normalnie może by się tym nie przejmowała, ale był on dla niej miły, a i warto by mieć jakiś kontakt w nieznanym jej bądź co bądź mieście. - Opacznie mnie zrozumiałeś. Chodziło mi o seks i kuśkę. O, tę tutaj. - sięgnęła bezceremonialnie stopą i pod stolikiem dotknęła lekko przyrodzenia Wilka. Gest przy tym nie był zbytnio erotyczny - daleko było Rekince do subtelności sławnych kurtyzan z Ryuzaku no Taki. Chodziło raczej o upewnienie się, że tym razem pojmie on, o czym mówiła. - No, także co do tego obrabiania interesu - zobaczymy, co noc przyniesie. Kiedy wchodziłam tutaj, to bym w życiu nie powiedziała, że możesz wzbudzić moje zainteresowanie, ale okazało się inaczej. Z drugiej strony, nie jesteś daleko od prawdy - bywało, że gryzłam ludzi po to, by dali mi to, czego potrzebuję. Niestety, teraz jestem przez to na świeczniku i nie powinnam za bardzo się wychylać. - westchnęła, przypominając sobie warunki, na których teraz funkcjonowała jako kunoichi rodu Hoshigaki.

[Ōkami]

Zaskakująca różnica umiejętności i wytrzymałości, trzeba przyznać. Kiedy Wilk mógł niejednego człowieka pokonać w kwestii wytrzymałości nieprzychylnych warunków pogodowych czy wiszenia do góry nogami, przyzwyczajony do takich wyzwań przez swój wieloletni trening, tak alkohol dopiero teraz rozstrzygnął kto szycha, a kto neptek. Druga, trzecia kolejka, uderzały Wilkowi do głowy, rozlewając w jego ciele przyjemne ciepło, wypełniające jego istnienie i nadając mu nową właściwość, nową perspektywę do wielu kwestii i spojrzenia na samego Siebie. Z każdą kroplą atsukanu w jego organiźmie zaczynał dostrzegać rzeczy o których by wcześniej by nawet nie pomyślał.

Rzucił spojrzeniem w bok. Dojrzał jedną kelnerkę. Szybka analiza jej osoby. Na smoki, jak ślicznie te czerwone paski klapków akcentowały jej długie palce u stóp, a fakt, że były na lekkim, drewnianym obcasie wysmuklały jej śliczne łydki, a dzięki temu uwydatniały drobny, dziewczęcy kuper. Cofnął wzrok znów na Toshiko tylko po to by zrozumieć, że dopiero teraz zauważył jej, uwydatniony przez muskularny tułów, biust. Zachichotał jak panienka, poliki zaczynały po trzeciej kolejce już przyjemnie grzać i wszystko stawało się jakieś... lekkie?

Kiedy Toshiko zaczęła konsumować sushi, nie mógł się powstrzymać i ryknął śmiechem. Nie dał rady udawać naburmuszonego, zbyt dobrze się bawił. ALE powstrzymał się od zasugerowania jej kanibalistycznych nawyków bo rybka je rybki, co w sumie przeleciało mu już przez myśl, gdy kobieta dokonywała zamówienia.
-Oho, po raz pierwszy się nie zgadzamy. - Skwitował stwierdzenie Toshiko o miłości i przechwycił butelkę, nalewając najpierw jej do pełna, a potem Sobie. Podniósł rekę, przez chwilę zastanawiając się co chce zrobić ze swoim życiem, by potem jednak otrząsnąć się i zawołać kelnerkę. Od razu zamówił powtórkę, a nawet dwie, w kwestii butli atsukanu.
- Ale Toshi, moja droga! - Podniósł niepotrzebnie głos, po czym znów się wyszczerzył właśnie opróżniając półgębkiem piątą kolejkę atsukanu, tempo upijania się zwiększyło się znacząco. Nie rozumiał, czemu mistrzowie mu tego zabraniali. Alkohol przecież był prześwietny! Zapominał z każdą kolejką o swoich problemach, a negatywnych skutków zdecydowany brak był, to w czym problem? - Miłość jest ludziom potrzebna. To tak jak z wiarą w smoki, z wiarą w bogów. Ludziom lepiej się żyje i znosi trudy tego grzesznego świata gdy mają jakąś większą siłę w którą mogą wierzyć. Ja osobiście sądzę, że nasi przodkowie byli w raju, ale zostali z niego wyrzuceni i teraz jesteśmy tutaj, i z tego świata musimy zrobić własny raj, dobrymi uczynkami. To dlatego pomagam ludziom, opiekuje się staruszkami w Hanamurze, robię im zakupy, jak straż pozwoli dołączyć do patrolu to walczę z rzezimieszkami... - Widać było po słowach, co prawda nieco bardziej bełkotliwych niż pół godziny wcześniej, Wilk wierzył w nie bardzo. Była to droga jego serca i był jej wierny, nawet jeśli nieco zamglony alkoholem, wiedział co musi robić i jak musi robić na świecie. - A surowe serce, Toshi, to była nagroda. Wodospad był karą. Źle się wyraziłem. - Sprostował, nie zdając sobie sprawy, że prawdopodobnie obrzydzi rekinicy tą informacją jeszcze bardziej.

Nie spodziewał się jednak tego, co stało się potem. Siedział sobie przecież na krześle, całkowicie wyluzowany i nie zdający sobie sprawy z zagrożenia jakie na niego czyhało. Otóż okazało się, że siedział nieco za blisko Toshiko. Dość blisko, by bez większego problemu sięgnęła go tam, gdzie do tej pory nikt inny Wilka nie dotykał, a i on sam tylko kiedy się mył, by zachować nienaganną higienę lub wypełniał inne potrzeby fizjologiczne.
W tym momencie zdarzyły się różne rzeczy, to na świecie, to pewnie w Kantai, dla Wilka i Toshiko także rzeczy stosunkowo przełomowe w tym właśnie momencie w karczmie.
Z perspektywy Toshiko, rekinica podczas swojego mało subtelnego gestu i "doinformowania chłopaka", mogła poczuć, że materiał jego ubioru jest solidnie naprężony. Świadczyło to o tym, że jego uciekanie wzrokiem od jej biustu czy odwracanie wzroku od zwiewnych ciał kelnerek odniosło raczej odwrotny skutek niż zamierzał.
A on sam jęknął jak dziewica, zaskoczony i chyba przerażony nieco, bo od razu spalił buraka, czerwieniąc się w pięknym odcieniu rubinu i zasłaniając rękami twarz.

Dziwne, nagość nigdy nie była mu obca. Przecież kąpał się z kobietą w jednym źródle, niejednokrotnie był świadkiem nagości gdy pomagał mieszkańcom i mieszkankom Hanamury. A jednak, to była "nagość użytkowa", nigdy nie była seksualna. Po prostu była, ot ludzkie ciało, czego tu się wstydzić. Dopiero po alkoholu wyzwalającym w Wilku dziwne emocje i zmieniającym jego światopogląd i znacząco charakter, Ookami dostrzegł, że to nie jest tak, że to "tylko ludzkie ciało".
To było AŻ ludzkie ciało.
Kluczowe było to przejście z "każdy z nas jest przecież człowiekiem i mało się różnicy, bo mamy to i to" do "ale można z tym zrobić to i to" co dopiero po alkoholu zaczynało docierać do jego nieskalanej niczym leśna łączka gównem psychiki.
Kluczowe było też to, że czuł jak cała jego twarz piecze, a gorąco wypełnia nie tylko twarz, ale i miejsce gdzie dotknęła go Toshiko, przez co jedyne na co się zebrał to bardzo głębokie kiwanie głową mające stanowić przytaknięcie dla słów Hoshigaki, bez wkładu własnego w sposób werbalny.

[Hoshigaki Toshiko]

Wilk z kolejki na kolejkę zaczął przejmować inicjatywę - co było tyleż urocze, co nierozsądne z jego strony. Toshiko miała wystarczająco dużo doświadczenia w chlaniu, aby wiedzieć, kiedy ktoś powinien przystopować, jeśli nie chce skończyć w rynsztoku. Szkoda, że nikt nie jest prorokiem we własnym kraju - ona sama jak już zaczynała pić, to kończyła dopiero, kiedy nie pamiętała poprzedniej nocy. Była jednak w stanie określić, że jej kompan prawdopodobnie nie wytrzyma drugiej butelki, jeśli utrzyma swoje tempo. Na szczęście dla niego, napitek chyba zaczął wyciągać z niego też inne, dotychczas najwyraźniej skrzętnie skrywane instynkty. Jeśli taki był efekt szkolenia przez jego nauczycieli... to naprawdę się cieszyła, że ona sama rychło zwiała na morze.

- W raju? Ciekawe jakim. - parsknęła Toshiko, kręcąc głową. - Wiesz, smoki to może i mityczne bestie, tak jak chociażby demony chakry... ale bogów bym tutaj na twoim miejscu nie urażała. Cholera wie, kiedy jedynym, co cię będzie dzieliło od śmierci będzie dobra wola Hachimana albo Watatsumiego. - pogroziła mu nieco na wyrost palcem, czego ten chyba już niezbyt zarejestrował, bardziej zainteresowany kelnerką, a także jej własnym biustem. Było to dość miłe i nawet byłaby skłonna rozważyć spędzenie z młodzikiem nocy, ale... dotarło do niej, że jest prawiczkiem. Jeśli tak zareagował na zwykłe dotknięcie stopą, to... no cóż, albo był z tych delikwentów, którym się to wybitnie podoba, albo po prostu nigdy jeszcze nie miał okazji być z kobietą. Toshiko natomiast wiedziała, że nie będzie mieć cierpliwości pokazywać mu co do czego - choć po prawdzie, filozofii większej w tym nie było, to jednak ona sama raczej większej satysfakcji by nie uzyskała.

Co innego kelnereczka.

Ta wydawała się być stereotypowo wręcz zainteresowana Wilkiem i chyba była bliska dosypania jej do następnej porcji ramenu trucizny tylko dlatego, że się z nim dogaduje. Rekinka podejrzewała, że będzie ona nie tylko skłonna spędzić noc z Wilkiem, co pokazać mu, jak się dobrze bawić bez ożenku. Toshiko odwróciła się zatem do chłopaka i ponownie wyszczerzyła się w rekinim uśmiechu. Nachyliła się nad stołem, odstawiając od niego kubek z atsukanem i klepnęła go w ramię.

- Na razie ci starczy. Teraz czas, żebyś z Wilka stał się Ogierem. Poczekaj no tutaj. - parsknęła, po czym wstała na moment od stolika i ruszyła ku dziewczynie przynoszącej im zamówienia. Po krótkiej chwili rozmowy i paru zerknięciach obu kobiet w kierunku Okamiego, coś najwyraźniej zostało ustalone. Niebieskoskóra wróciła do stolika i ciężko usiadła na miejscu.

- Tak jak myślałam. Jeśli tylko za jakąś godzinę będziesz się trzymać na nogach, to... Asahiko bardzo chętnie by cię poznała bliżej za godzinę, jak skończy robotę. Co ty na to? - wskazała na kelnerkę, która sama dość wyraźnie zaczerwieniona zerkała co i rusz w stronę ich stolika.

[Ōkami]

Zabawne, że nie znali swoich myśli. Jeszcze zabawniejsze, gdyby je znali. Ona uważała go za uroczego i nierozsądnego, a on próbował imponować zahartowanej bywalczyni karczm, nie zdając sobie chyba sprawy z konsekwencji które mogą nastąpić tego dnia, a potem uderzyć ze zwielokrotnioną siłą dnia następnego. No ale z drugiej strony jak ktoś, kto pije pierwszy raz w życiu, ma znać pojęcie kaca mordercy? A kac morderca bywa bez serca. Oj tam, łeb pod lodowaty wodospad i WIlk będzie następnego dnia jak nowonarodzony. Albo się utopi, co też w większości rozwiąże jego problemy, przeszłe obecne i przyszłe. A na pewno rozwiąże problem z kacem, który jest dla Wilka czymś pewnym, jeśli utrzyma tempo, a taki miał zamiar.

Zrobił minę już z daleka krzyczącą "oj tam oj tam" i machnął dłonią na odlew, pokazując swój skrajny brak przejęcia.
-Chyba bym wolał, by moje życie nigdy nie zależało od woli kogoś, kto wedle wierzeń swoich wyznawców ma potężną moc, a mimo tego gówno robi by ludziom żyło się lepiej. Watatsumi nie pomógł ani moim mistrzom, kiedy ich głupi uczniowie szli się zabić, ani mojemu bratu, Dzikowi, gdy postanowił zostać cholernym tchórzem dwukrotnie i najpierw uciec z pola walki, a potem okraść mistrzów... - Wilk wyraźnie zrobił się czerwony ze złości, a może to alkohol. - Tak samo jak nie uratował mojego brata, Kota, nim skręcono mu kark, ani też nie pomógł mi, gdy... - Tutaj Wilk dłońmi zaczął manipulować przy keikogi, koniec końców mając go dość i rozrywając je niemalże, a na pewno uszkadzając jeden z guzików i odsłaniając żylasty, lecz umięśniony tors. A na nim sześć kulistych wgłębień z ciemnej, szorstkiej skóry. - ... gdy oberwałem sześć razy z łuku i wykrwawiałem się na białym śniegu.

I pewnie z tej dyskusji o dobru bóstw by coś dalej wynikło, gdyby nie niewinność wilka nagrodzona smyraniem tam, gdzie nikt go wcześniej nie smyrał. Mniej więcej doszedł do Siebie, kiedy Toshiko już nie było, nie rejestrując nawet jej słów. Przeleciało mu przez myśl, że się obraziła, że jest młokosem i sobie poszła... ale spojrzał w bok, a tam Toshiko patrzy dziwnie na niego i rozmawia z kelnerką. O co tu może chodzić? Czuł jak powoli purpura opuszcza jego policzki, chociaż dla pewności zsunął haori z oparcia i położył sobie na kolanach, zakrywając to, co nietkniętym być powinno dla czystości ducha.
-Ja... dziękuje, ale podziękuje. - Wzruszył ramionami, a wyraźnie jego doskonał humor gdzieś wyparował, razem z parującym wstydem. - Nie chciałbym, by mój pierwszy raz, i tak, wiem, że to żałosne bo mam dwadzieścia jeden lat, odbył się z losową Panią której nie znam i ktoś namówił ją na to z litości do mnie. Jeśli ci się znudziłem, możemy się rozstać na dzisiaj i spotkać się jutro, gdzieś w terenie, na sparing, ale nie skorzystam z twojej i tamtej pani oferty. Przepraszam. - Nie patrzył Toshiko w oczy. Chyba było mu głupio. Albo przykro. Albo oba na raz.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko zdziwiła się nie lada i nieco zirytowała, że chłopak lekce sobie waży bóstwa. Ona sama może nie była jakoś mocno religijna, ale lepiej nie pyskować siłom większym od nich samych - na morzu czasami po prostu nie ma innego ratunku. Ona sama i tak miała szczęście, że woda była jej dobrą znajomą i utopić nie była się w stanie. Co innego jednak jej towarzysze - tych parokrotnie jedynie modlitwa i złożona przed rejsem ofiara uratowała z pewnością od zguby. Niemniej... chociaż na takiego nie wyglądał, to chyba przeszedł w swoim życiu także niejedno - co udowadniały blizny na jego torsie. Wzbudziło to po raz pierwszy tego wieczoru szacunek Rekinki do młodzika, który - jak zaraz miało się okazać - wcale nie był o wiele od niej młodszy. Wyglądało po prostu na to, że Hachiman pokierował go inną, ale nie mniej wymagającą ścieżką. Okami po prostu nie widział, że dzięki temu skierował go na nowe tory i zahartował? Nie zdążyła na to jednak mu odpowiedzieć, skupiona na załatwieniu mu - jak sądziła - dobrego wieczoru. Jakież było jej zdziwienie, kiedy chłopak zwiesił nos na kwintę i odmówił.

- Toć przecież już nie obcą. Wiesz jak ma na imię, a to więcej, niż ja mogę powiedzieć o dobrych dwóch swoich przygodach. - uniosła w zdziwieniu brwi. Chłopaki, które znała ze swojej rodzimej wioski raczej dość szybko dorastali w tym względzie i żaden chyba nie miał oporów przed zalecaniem się do płci przeciwnej. Chociaż... nie, zaraz. Był ten... Kesao? Ten, który przychodził do nich, żeby uczyć się fachu jej ojca, co mu na pewno szło lepiej niż jej samej. Ten to faktycznie jej nawet jakieś wiersze parę razy czytał i chyba miał podobne podejście, co Okami przed nią. Wzruszyła ramionami. Nie miała zamiaru go jakoś specjalnie niańczyć.

- Jak tam chcesz. Asahiko pewnie będzie trochę niepocieszona, bo ja jej specjalnie namawiałam - pewnie sama by do ciebie wcześniej zagadała, gdyby nie moja obecność. Więc jakbyś zmienił zdanie, to wiesz, gdzie i kiedy jej szukać. A, i jak już pijemy, to patrzże mi w oczy, a nie zezuj gdzieś na bok! - upomniała go, po czym wychyliła kolejny kubek atsukanu. Po szóstej kolejce powoli zaczynała czuć delikatne, znajome rozluźnienie, ale jeszcze dużo nocy będzie musiało upłynąć, nim ona sama odpłynie. - No, a teraz się rozchmurz. Te twoje blizny... jeśli tak oberwałeś i żyjesz, to skąd wiesz, że nie dzięki któremuś z bogów? My jesteśmy odpowiedzialni za swoje czyny, bogowie za swoje - ani my nie jesteśmy im nic winni, ani oni nam, ale czasem warto spróbować sobie wzajem pomóc, bo nie wiadomo, kiedy taka boska interwencja ci się przyda. Grunt, że skoro odniosłeś takie rany i przetrwałeś, to znaczy że nie jest z ciebie byle jaki szczur lądowy, za jakiego cię miałam. A to się chwali i za to ci się akurat należy jeszcze jedna kolejka. Jak będziesz miał dość, to po prostu mnie z tym tutaj zostaw, bo ja przed świtem raczej się nie mam zamiaru stąd zbierać, potem pewnie przetoczę się do najbliższego w okolicy ryokanu, więc tam mnie szukaj... no, koło południa na ten sparing. - zawyrokowała, trochę już skacząc z tematu na temat - co było pierwszą oznaką jej początkowego upojenia alkoholowego.

[Ōkami]

Komunikacja jest kluczem do sukcesu. Jeśli Ookami doznałby szoku i został postawiony przed faktem dokonanym, że Bogowie jednak istnieją, czy to smoki czy inne dziwy, a potem ci Bogowie kazaliby mu się spowiadać z myśli i grzechów... Zapewne by wyznał, że poczuł się głęboko urażony tym, że Toshiko postanowiła go zeswatać na jedną noc z losową kelnerką, która mu się przyglądała i miała wyraźnie na niego chęć. Nie był na tyle głupi i niewinny, żeby nie zauważyć jak kelnerka z imienia Asahiko się wobec niego zachowywała. Ale gdyby ci sami Bogowie jakąś swoją mocą zmusili go do CAŁKOWITEJ szczerości, cóż, pewnie wyznałby także, że gdyby ta sama Toshiko która go swatała podeszła do niego, złapała za łapę i powiedziała "Dawaj Wilku, zrób ze mnie swoją wilczycę i robimy watahę całą noc" to pewnie w obecnym stanie by z nią poszedł. A tak?

A tak zamiast amorów zebrało mu się na zupełnie głupie pomysły.
-Nie, serio. Podziękuje. - Podtrzymał swoje zdanie co do potencjalnych romansów z kelnereczką z Izakayi. - Na pewno taka młoda urodziwa dziewczyna przeżyje bez problemu fakt, że nie pójdzie do łóżka z pierwszym lepszym rudzielcem który wtoczył się do Izakayi i całkowitym przypadkiem jest w jej guście. Ale dziękuje za twoją troskę, Toshiko. - Wysłuchał jednak uważnie tyrady na temat tego jak bardzo zawdzięcza swoje życie Bogom, na którą prychnął głośno i odważnie. Tak, zdecydowanie alkohol odkrywał w nim mroczne strony jego charakteru.
-To zobaczymy, czy Bogowie dalej będą mnie mieli w opiece. Idę teraz, sobie w nocy, potrenować w lesie. Jedyne co mi wystarczy to własne umiejętności i znajomość lasu, a nie obecność sił wyższych. Nie zmienia to jednak tego, że Tobie na morzu życzę wszelkiej pomyślności i błogosławieństw, boskich czy nie, bo jesteś miłą osobą. Bawiłem się przednio. - Podsumował, skwitował, zakończył temat, ukłonił się. Wstał, podszedł do zaczerwienionej Asahiko która nie wiedziała chyba, czy idzie się z nią umówić czy co, chwycił jej dłonie i ucałował je obie po kolei.
-Wybacz, moja droga. Nie tej nocy. Ale dziękuje za twoje pochlebstwo. - Ukłonił się głęboko puszczając jej dłonie i wytoczył się z izakayi chwiejnym krokiem, zabierając swoje rzeczy jakby ściągał szmatę do podłogi z kija.

Z/T