Szary Dystrykt

[Ichiro]

9/?

Maname - misja C
Poszukiwany truciciel

[/center]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=WLIoVhSRguk[/youtube]

---

Maname co prawda miała zamiar przystać na propozycję pójścia do huty, ale miała jakieś wątpliwości, które owocowały zadaniem serii pytań do milicjanta. Ten, który powoli się uspokajał po przesłuchiwaniu, nie był wcale poirytowany jej zachowaniem. Siedząc spokojnie parował jej pytania swoimi odpowiedziami, rozwiewając wszystkie możliwe wątpliwości.

- Mapa jest tutaj, na naszym komisariacie. To jedna z rzeczy Asahiro, którą ty masz dostać jak wywiążesz się z umowy. A co do Ishi, to nie jest jakiś facet. To cała grupa. - powiedział powoli, a następnie zrobił chwilę pauzy, aby zebrać myśli. Młoda mogła tego nie wiedzieć, ale bycie strażnikiem nie było proste. Nie dość, że musiał uwijać się ze zwykłymi moczymordami i kradziejami, to do tego dochodziły poważniejsze sprawy. Pomijając już morderstwa i pobicia, czasem zdarzało się coś, z czym milicja miała naprawdę duży problem. I byli to właśnie Ishi. - Ishi to grupa byłych więźniów. Większość z nich jest po odsiadkach, paru udało się zbiec w czasie trwania wyroku. W każdym razie, większość z nich jest czysta, ale pomimo tego działają w ukryciu, i trudno nam ich znaleźć. Mają spore poparcie wśród robotników i wieśniaków, więc tym trudniej się za nich zabrać. Nie mamy żadnych dowodów na to czym się zajmują, ale na cywile mówią, że kontrolują parę burdeli, a to dziwne, bo zaczęli działać dość niedawno... Jeśli są w to zamieszani to może dojść do wymiany ognia, a nie chcę tam mundurowych.

Kiedy Hoshigaki zgodziła się na towarzystwo kompana, kapitan podniósł się. Powiedział krótko, aby czekała, co ta zresztą musiała zrobić, po czym wyszedł. Po paru minutach wrócił do pokoju, razem z towarzystwem. Nie trzeba było oczywiście się przedstawiać, chociaż wróć, trzeba było, ale nikt tego nie zrobił. Kompanem dla młodej Maname okazał się być nie nikt inny, jak tamten małomówny shinobi, którego spotkała wczoraj.

- Yo. - burknął do dziewczyny, po czym spojrzał nieco podłamany na milicjanta. Tamten jednak był nieprzejęty, bo oznajmił wprost, że dwójka musi iść do huty, i spróbować znaleźć członka Ishi czy ich kuriera, czy chujwiekogo (tak powiedział), byle miał z nimi większe powiązania niż zwykły robol.

Droga do huty długa nie była, ale trzeba było ją pokonać. Maname miała więc czas do ustalenia czegokolwiek ze swoim towarzyszem, o ile oczywiście miała na to ochotę. Mogła bowiem wejść i się nie przejmować jego towarzystwem.

Postacie
Kapitan milicji
Przesłuchiwany
Ninja od błyskawicy na dłoni

Inne

  Ukryty tekst

[Maname]

- Rok 387 - Lato -

---

A więc mieli mapę, eh, powinnam ją dostać teraz. Dlaczego mi jej nie dali już teraz? Nie podobało mi się to. Mieli mnie w potrzasku, teraz będę musiała zrobić to co chcą by ją odzyskać. - Hęęę? - Byłam zdziwiona, Ishi to grupa? - To grupa? - Skrzywiłam się, stałam teraz przeciwko całej grupie łotrów, sama, albo z pomocą kogoś. Wypuściłam nosem powietrze, wyraźnie rozgoryczona, pozwoliłam mu zrobić pauzę. Nie znałam się na obowiązkach strażników, ale już teraz wiedziałam, że brakuje im jaj, oraz stanowczości gdy potrzeba. Nijak nie mają się do prawdziwych piratów, oraz porządku na statku. Mój tatko wszystkich by wywalił, kazał chodzić po desce, a potem pływać w morzu.

- Niech mówi - Pomyślałam sobie, pozwoliłam mu rozwinąć temat, zaczął mi opowiadać o tej grupie, zdziwiłam się jak wspomniał, że cieszą się poparciem. Stawiałam pytanie - Jak? No jak? Ludzie ich kochają, prowadzą lewe, ciemne interesy o których nikt nie wie... To podejrzane. Kapitan też jest podejrzany...- Nie widziałam takich możliwości, łotry z poparciem wszystkich, jak to możliwe? No i wsiuny w mieście, pewnie tak głupie jak te które ja odwiedziłam podczas ostatniej przygody z tanukami. Nie dziwi mnie to, tacy to głupi są i robią co się da by coś zyskać. Dziwiło mnie, że nie mają dowodów, i że kontrolują jakieś burdelele, ja nie byłam kompetentna, ale oni? To już jakiś denny szczyt, nic nie potrafią. - Ale wy jesteście beznadziejni. - Powiedziałam na głos po jego wywodzie, wyszłam zaraz po tym. Nie miałam już ochoty na kłótnie, wiedziałam, że będę działała sama, ten gość, to pewnie również jakiś beznadziejny lump. Phi! Wolałam poczekać gdzieś na holu, w końcu przyprowadzili tego gościa... - Skąd wiedziałam, że on? - Westchnęłam, nawet się nie przywitałam. Widziałam jak się spojrzał! Niedorajda jeden - Ty! Co się tak patrzysz podłamany, co? To ja powinnam być, że muszę współpracować z którymkolwiek z was, nic nie potraficie! - Skrzyżowałam ręce i odburknęłam - Choc! - I maszerowałam na zewnątrz, do wyjścia. Opuściliśmy posterunek i zaczęliśmy się kierować do tego wielkiego budynku huty który mijałam wczoraj. - Ty wchodzisz i rozmawiasz. Kręcisz się, zwracasz uwagę. Ja idę na około i wchodzę po ścianie. - Taki miałam plan, wiedziałam, że on skaszani swoje, no i pewnie ja swoje też, ale to zawsze dwie szanse, lepsze niż jedna. Dobrze więc. Podreptałam więc w koło budynku, rozglądałam się za jakimiś oknami na wyższych piętrach, a jeśli nie, to poszukiwałam czy to małych okiennic w dachu, czy dziur. Piętro/Okno. Nie miało to znaczenia, ale na wyższych piętrach mogło być coś ciekawego. To było oczywiste, że jak na dole coś topią, to na górze będą siedzieć najważniejsi. Chciałam wejść do środka.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

- Myślę - - Mówię -

[Ichiro]

11/?

Maname - misja C
Poszukiwany truciciel

[/center]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=v18pEFQb3EM[/youtube]

---

Przed wyjściem z komisariatu Maname narobiła nieco ambarasu, bo najpierw zwyzywała kapitana milicji, a potem swojego towarzysza. Facet wyglądał jednak na niewzruszonego, milicjanci wyglądali na nieco zdziwionych, ale nie robili niczego. To najwidoczniej była robota dla ninja. Kapitan szła sobie naburmuszona, tłumacząc swojemu kompanowi co będzie robić, myśląc sobie, że wiedziała, że to właśnie on będzie jej towarzyszył, ale przecież to nieprawda, bo nic takiego sobie nie pomyślała. A ja to wiem, bo jestem narratorem.

- Z konia spadłaś. Jak wejdziesz po ścianie to ciebie zobaczą i nabiorą wody w usta. - powiedział mężczyzna, który nie wyglądał ani na zdenerwowanego, ani na rozbawionego. Facet zachowywał się jakby musiał być w pracy, i nie pasowało mu to, ale mimo wszystko godził się ze swoim losem i po prostu działał. Znał swoje zadanie, co miał z pomocy milicji kapitan Hoshigaki niestety nie mogła wiedzieć. Shinobi okazał się jednak nie być niemową czy też panem jednej wypowiedzi, bo w czasie drogi, tuż przed wejściem do huty, znów przemówił. - Wchodzę normalnie, popytam paru robotników co wiedzą. Chodź ze mną to może nam coś się uda.

Obie postacie znajdowały się wprost przed hutą. Budynek był otoczony ogrodzeniem, przed które dało się wejść po prostu przez otwartą bramę, przy której stało paru mężczyzn. Dwójka dostała się za nią bez żadnych problemów, nawet nie musieli nic mówić gapiom. Problematyczne mogło jednak okazać się wejście przez okno wielopiętrowego budynku, bo był on naprawdę duży, a ludzie pracowali i na zewnątrz, i wewnątrz. Ninja, który nawet nie przedstawił się kunoichi, podszedł do jednego z robotników i zagaił rozmowę. Co tymczasem robiła dziewczyna?

Uściślijmy raz jeszcze wygląd sytuacji: duża huta, wielopiętrowa. Prace trwają w budynku, i na zewnątrz. Wejście do środka jest otwarte, ale kręci się przy nim mnóstwo ludzi. Generalnie to wszędzie jest sporo ludzi, nawet na piętrach, gdzie znajdują się różne balkony, a tam pracownicy. Można ewentualnie spróbować z tyłu, ale jeśli ktoś się tam pofatyguje, to znajdzie tylko drzwi zamknięte, a niedaleko nich paru gości.

Postacie
Kapitan milicji
Przesłuchiwany
Ninja od błyskawicy na dłoni

Inne

  Ukryty tekst

[Maname]

- Rok 387 - Lato -

---

Nie przesadzałabym z tym zwyzywaniem, nie do końca tak to wyglądało, ale niech będzie. Przejdźmy dalej i dowiedzmy się czy udało mi się w końcu zdobyć skarby po łysym pechowcu. Myślałam co myślałam i najważniejsze dla mnie było to, że mnie poprosili o pomoc a to jego przydzielili mi, nie odwrotnie... Chyba, że kapitan i mnie okłamywał, to byłby dopiero łapserdak. - No przecież ty masz ich zatrzymać rozmową by nie patrzyli w tamtą stronę... - Powiedziałam do niego z drobnym wyrzutem. Kto to słyszał by tak świetny shinobi, nie poradził sobie z grupą zwyczajnych łotrzyków, albo lepiej, robotników! - Dobra, zrobimy jak ty chcesz... Zobaczymy czego się dowiesz - Widać było po mnie, że pocieszona takim przebiegiem sprawy nie byłam, ale jakie miałam szanse w kłótni? Chyba tylko taką, że on będzie robić swoje a ja swoje i nici ze wszystkiego. Teraz niech on wytęża swoje szare, albo i innego koloru komórki.

On był w pracy i robił swoje, a ja? A ja marnowałam swój własny czas by zrobić zadanie za tych nadętych bufonów. Chciałam podążać za swoim planem, ale wiecie co? Stwierdziłam, że zrobię to co on chce, a co... Może coś z tego wyjdzie, a jak nie to będę mogła wyśmiać i jego i jego super plan. Weszłam więc przez bramę razem z nim. przekroczyliśmy ją wspólnie, podążyłam za nim i przysłuchiwałam się rozmowie, niech pokaże jaki z niego gaga... Kurcze, nie to słowo, jak to leciało? A tak, jaki z niego gadatliwy typ. Najpierw ledwo się odzywa a teraz mrucząc chce zdobyć tak ważne informacje. Zobaczymy co mu powiedzą! Stanęłam obok ze skrzyżowanymi rękami, patrzyłam na mężczyznę z którym rozmawiał, a potem i na to co działo się w koło. Skoro rzeczywiście działa tutaj jakaś zła grupa, to nie chciałam by ktoś przemknął się ich ostrzec, a już zwłaszcza w jakiś dziwny sposób z zewnątrz. Moje wprawne oko na pewno dostrzeże takiego cwaniaczka który kombinuje jak wół pod górkę.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

- Myślę - - Mówię -

[Isei]

13/30

"Poszukiwany Truciciel"
Maname - C

Jeżeli ktoś obserwował naszą dwójkę od samego początku to już teraz można było bez problemu powiedzieć, że Maname miała jedną, bardzo poważną wadę. Nie potrafiła odmawiać, ten brak asertywności, tym razem mógł okazać się zgubny, bowiem jej postać znają już w hucie, a co za tym idzie pojawienie się tam z funkcjonariuszem, który próbuje działać incognito wydawał się być niezbyt rozsądnym posunięciem, nawet jeżeli sam prowodyr tego czynu zdawał się nazywać to dobrym planem. Zbliżali się do bramy, a mężczyzna nie odezwał się już nawet słowem, zdawało się, że myślał, myślał nad tym jak schrzanić tę robotę? A może rzeczywiście miał jakiś dobry plan? O tym wiedział już niestety jedynie nasz funkcjonariusz.

Wreszcie, przeszliście przez bramy Huty, a waszym oczom ukazały się trzy budynki, dwa całkiem spore oraz jeden, znajdujący się niemalże pomiędzy. Mieliście niesamowitego pecha bowiem na ogromnym placu, raczej nikogo nie zauważyliście. Dwa duże hangary były otwarte, a wewnątrz można było zobaczyć ogromne hutnicze piece, rozgrzane niemalże do czerwoności. Już teraz nasza młoda Hoshigaki mogła poczuć ciepło bijące z tamtych budynków. Trzeci budynek znajdował się pomiędzy dwoma większymi, był niższy, mniejszy. Przypominał coś w rodzaju ogromnej stołówki oraz miejsca gdzie ludzie zbieraliby się przed, po i w czasie pracy podczas przerwy od wypalania kolejnych szklanych dobrodziejstw.

Człowiek z tatuażem na dłoni przystanął na moment, spoglądając na trzy budynki, najwidoczniej jego rekonesans był zbyt słaby by wiedzieć, ze huta jest ogromna. Niestety teraz na nic zdawał się jego plan, a on sam uśmiechnął się delikatnie następnie spojrzał na Maname z góry, bowiem dziewczyna była sporo niższa.

- No więc, kapitanie? Rozumiem, że to Ty prowadzisz, prawda? Osobiście zaproponowałbym rozdzielenie się, ale... jest nas tylko dwoje. - powiedział proponując jedno z rozwiązań. Następnie przyłożył palec prawej dłoni do podbródka, zastanawiając się chwilę. - Może lepszym rozwiązaniem byłoby ruszyć razem do środkowego budynku? Sam nie wiem...

Rzekł znudzony, jak gdyby był tutaj z przymusu. I w gruncie rzeczy był tutaj z przymusu, nie chciał szukać truciciela, a co dopiero szukać go z jakimś dzieciakiem, który udawał nie wiadomo kogo. Bawiła go ta sytuacja, ale nie chciał dać po sobie poznać, że tak własnie jest. Zdawał się być poważny i zmartwiony, ale bóg jeden wiedział czym, aż tak się zamartwiał. Czas tykał, a Maname, jako "kapitan" tego okrętu musiała podjąć decyzję.

Słownik

Postacie:
1). Kapitan milicji
2). Przesłuchiwany
3). Ninja od błyskawicy

Mapa:

Inne:

  Ukryty tekst

[Maname]

- Rok 387 - Lato -

---

Ostatecznie wszystko jakoś się potoczyło. Maname przeżyła swoją przygodę, lecz nie wyniosła z tego zbyt wiele, ani doświadczenia, ani kontaktów ani pieniążków, które ostatecznie nie wpłynęły do jej kieszeni - miała pecha. To co się wydarzyło, zostało przez nią już dawno rzucone w kąt odmętów pamięci, raczej do tego nie wraca. Na swoje własne szczęście, przed nią wiele innych, ciekawych historii i możliwości zostania Piratką, możliwe, że najlepszą na Kantańskich wodach, niemal tak dobrą jak ojciec. Czy do tego dojdzie? Czas pokaże. Wróciła do domu i kontynuowała swoje życie w jak najbardziej bombowym stylu. - Dom Maname -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

- Myślę - - Mówię -

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko pozostawiła za sobą niedokończoną awanturę, uznając że wróci do niej później - obecnie czuła, że najlepszym lekarstwem na lekkie łupanie w głowie byłby łyk dziwacznego, torfowego alkoholu spróbowanego uprzednio w osadzie Hozukich. Węsząc niemal jak pies, szła uliczkami docierając do Szarego Dystryktu, rzemieślniczej dzielnicy stolicy Cesarstwa. Jej irytacja zwiększyła się jednak, gdy zapach - wcześniej tak wyraźny, że aż duszący wszystkich w karczmie - teraz zgubił się gdzieś pomiędzy innymi, niespecjalnie przyjemnymi zapachami ulicy. Zauważywszy jednak stróżkę dymu, ruszyła w tamtym kierunku, zastanawiając się, czy nawet jeśli źródłem zapachu nie będzie polubiony przez nią trunek, to przynajmniej może coś zarobi, albo trafi na destylarnię, gdzie dogada się z właścicielem i zdobędzie porządny klin na swojego kaca.

[Harisham]

Hoshigaki Toshiko
Misja D
5/15
Był późny poranek i słońce już dosyć wysoko stało na niebie. Ulica w związku z tym była już dosyć zatłoczona. Ludzie szybkim krokiem przemieszczali się to w jedną, to w drugą stronę. Wszyscy co do jednego wyglądali na bardzo zajętych. Wszyscy wyglądali też dosyć schludnie i porządnie. Większość z nich nie poświęcała ci nawet najmniejszej uwagi. Niektórzy jednak ewidentnie niezadowoleni, że stoisz w miejscu i nie poruszasz się z prądem ulicy, obrzucali cię pogardliwym spojrzeniem. Trudno powiedzieć, czy chodziło o gorzelniany zapach, który roztaczałaś wokół siebie po całonocnej libacji, czy może o twoje nie najświeższe ciuchy. Ewidentnie jednak wyglądałaś na lenia i nieroba w otoczeniu samych pracusiów.

Szybko jednak ruszyłaś przed siebie wiedziona kojącym dla ciebie zapachem, a później widokiem dymu. Weszłaś więc w jedną z bocznych uliczek i patrząc się w górę i ponownie wpadając na innych przechodniów, stanęłaś w końcu przed budynkiem, z którego komina wydobywał się dym. Poczułaś jednocześnie miły dla ciebie zapach palonego torfu. Problem był jednak taki, że ewidentnie stałaś z tyłu budynku. Nie widziałaś do niego żadnych drzwi, a jedynie parę okien zasłoniętych kotarami.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko stała pośród tłumu, zafrasowana swoim bieżącym problemem, niepomna zbytnio spojrzeń i komentarzy ze strony pozostałych przechodniów. Oczywiście zapomniała się odświeżyć nieco przed wyruszeniem za zachęcającym - dla niej - zapachem, ale cóż. Na ten moment był to problem pozostałych użytkowników drogi, nie jej samej. Jak już upora się z bardziej naglącymi potrzebami, zajmie się pozostałymi. Widząc, że jest na tyłach budynku, podeszła w stronę okien, zerkając pobieżnie czy nie dojrzy przez nie czasem, co takiego jest w środku. Następnie obeszła całość, szukając frontu budowli, ciekawa co też takiego kryje się w środku. Powoli jednak zaczynało do niej docierać, że cokolwiek to było - bardzo możliwe, że nie posiadało w środku alkoholu, za którym tęskniła. Możliwe, że był to raczej jakiś zakład rzemieślniczy, albo coś podobnego. Dzielnica, w której się znajdowała wydawała się pełna manufaktur i to pewnie była jedna z nich.

[Harisham]

Hoshigaki Toshiko
Misja D
7/15
Twój węch, poranne roztargnienie oraz chyba przede wszystkim kac, zaprowadziły cię w ślepy zaułek. Czułaś, że jesteś już niesamowicie blisko swojego celu. Niestety jednak byłaś wciąż dosyć daleko. Ba, ponadto poprzez wczorajsze już opary alkoholu w twoim umyśle zaczynała przebijać myśl, że być cała sytuacja zwiodła cię i twój węch wcale nie kieruje cię do żadnej gorzelni, czy destylarni. Dla pewności zajrzałaś więc przez jedno z okien, jednak było ono zasłonięte zasłonami. Przez malutką szparę pomiędzy nimi ujrzałaś jednak coś, co mogło być łóżkiem oraz małym stolikiem. Mogło jednak też być czymś kompletnie innym.

Szybko obeszłaś budynek dookoła. Nie był on zbyt duży, więc dosyć szybko i łatwo znalazłaś ulice równoległą do tej, na której znajdowałaś się chwilę wcześniej. Teraz szłaś już zdecydowanym krokiem, wiedząc gdzie zmierzasz, a nie kierowana jedynie ulotnym zapachem. Mogłaś więc lepiej wtopić się w tłum zajętych swoimi sprawami przechodniów. Nikt więc nie patrzył na ciebie krzywo, gdy w końcu dotarłaś do frontu budynku, z którego dobywał się specyficzny zapach. Znajdowały się w nim okna, również pozasłaniane od wewnątrz. Na środku ściany znajdowały się podwójne drewniane drzwi, w chwili obecnej zamknięte. Nad drzwiami ktoś wymalował sporych rozmiarów kowadło otoczone przez płomienie. Dostrzegłaś też dokładnie źródło dymy. Wydobywał się on z niewielkiej przybudówki, po lewej stronie. Z drugiej strony domu natomiast znajdowała się spora kupa czegoś, co wyglądało ci na błoto, czy gnój.

[Hoshigaki Toshiko]

Po wielu perypetiach polegających głównie na ustawicznym gubieniu drogi i byciu zmuszona walczyć jednocześnie z bólem głowy, pragnieniem, niezbyt dobrym rozeznaniem terenu oraz ulotnym zapachem przypominającym jej alkohol, który tak bardzo posmakował jej w Nami-shin, Toshiko dotarła wreszcie do frontu budynku. Chociaż nadzieja na znalezienie w środku upragnionego napoju malała z każdą sekundą, to jednak nie umierała. Rekinka nie miała zamiaru poddać się, dopóki nie zajrzy do środka. Co prawda kowadło otoczone ogniem nie pozostawiało wiele do domysłów, ale co tam. Podeszła do drzwi, już mając w nie załomotać pięścią, kiedy zobaczyła skąd dochodzi dym. Skręciła w tamtym kierunku zatem, ignorując front oraz kupę gnoju, licząc dalej po cichu na to, że o to ujrzy jakąś aparaturę do produkcji torfowego trunku bogów.

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko
Misja D
9/15
Tak zwany syndrom dnia poprzedniego działał u ciebie w dosyć nietypowy sposób. Zazwyczaj ludzie na kacu są ospali i mało chętni do wszelkich aktywności. Ich życie staje się swoistą wegetacją i biernym oczekiwaniem na lepszy byt i samopoczucie. Ty jednak byłaś zdeterminowana. Skoro raz poczułaś palony torf, to byłaś pewna, że nie spoczniesz, dopóki nie odkryjesz skąd ów fetor się bierze. W końcu jego źródłem mógł być twój ulubiony alkohol!

Ignorując więc wszystko inne podeszłaś do przybudówki z której wydobywał się ów zapach. Tak blisko swojego źródła był on naprawdę mocny i zaczynał być nieco męczący. Z zewnątrz niczego konkretnego jednak nie dostrzegłaś. Podczas gdy jednak tak stałaś i wpatrywałaś się w budynek, jego drzwi otworzyły się i... wysunęła się z niego drewniana taczka. Po chwili okazało się, że ową taczkę prowadzi wysoki i umięśniony starszy mężczyzna z pokaźnym wąsem i bródką. Po chwili jednak taczka się wywaliła wraz z mężczyzną, na którego jednocześnie spadły widły i łopata, które próbował trzymać pod pachą. Staruszek zaczął szpetnie kląć i próbować podnieść się z ziemi jednocześnie trzymając swoje narzędzia oraz ustawiając do pionu taczkę. Jak można się domyślić, nie szło mu to najlepiej.

[Hoshigaki Toshiko]

Póki co, oczekiwania Toshiko względem przybytku topniały z każdą sekundą. Z drugiej strony, mężczyzna który się z nich wytoczył prezentował się tak, że z miejsca zyskał w oczach Hoshigaki odrobinę szacunku - nie każdy dba o to, by zachowywać tężyznę fizyczną do późnego wieku. W sumie, to pomimo prostej czynności w jakiej go teraz widziała - wydawał się być bardziej atrakcyjnym obiektem niż ten chłystek ze słabą głową, którego widziała wczoraj. Poza tym może rozwiałby on jej wątpliwości co do źródła zapachu i - oby! - poratował ulubionym alkoholem. Szybko sięgnęła do taczek, jak najcięższych i najbardziej pewnie problematycznych, stawiając je prosto, a następnie pomagając się podnieść krzepkiemu staruszkowi.

- Cóż tutaj macie? Nie destylarnię jaką czasem? - spytała z nieukrywaną nadzieją w głosie.

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko
Misja D
11/15
Byłaś młoda i silna. Wiedziałaś, że dzięki temu łatwo jest utrzymać ci umięśnioną sylwetkę i postawną posturę. Wiedziałaś też jednak, że wraz z wiekiem jest o to coraz trudniej. Dlatego właśnie muskuły starca tak bardzo ci zaimponowały, nawet pomimo jego oczywistej niezgrabności. Szybko pomogłaś mu więc, jednak miałaś w tym swój interes. Wciąż pamiętałaś po co tutaj przyszłaś i wciąż czułaś lubiany przez siebie zapach torfowego dymu. Gdy jednak wprost zapytałaś o destylarnię starzec spojrzał na ciebie jak na wariatkę, zmierzył od stóp do głowy i powiedział:
- Ech, wysoka jak topola, a głupia jak fasola. Dziewucho niebieska ja kowalem jestem. Na szyldzie przeca napisane. A jak czytać nie umie, to znak swój kazałem wymalować. Grube pieniądze za niego zapłaciłem. Nie widziała znaku jak wchodziła na podwórze? E?

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko skrzywiła się nieco na obelgę, ale po prawdzie nie miała siły się sprzeczać ze starcem, na dodatek nie w momencie, kiedy miał zasadniczo rację. Widziała znak, a przynajmniej tak jej się teraz zdawało, ale uznała, że go zignoruje. Cóż, jej wina, że nie zadbała sama o siebie wcześniej i nie zapieczętowała chociażby ulubionego alkoholu w jakimś zwoju przed podróżą. Nie wiedziała wiele o pieczętowaniu, ale na mały zapasik by jej starczyło. A tak? Zrobiła z siebie tylko idiotkę przed jakimś dziadkiem.
- Ano, jak widać głupia, nie da się ukryć. Widzicie, dręczy mnie suchość w pysku po ostatniej nocy picia, a że na Nami-Shin jeszcze próbowałam destylatu, który cuchnął jak ten torf, którym tutaj musicie palić, ale w smaku był doskonały. Jak teraz poczułam zapach, to myślałam, że może i destylarnię znajdę, chociaż... no, sami wiecie najlepiej, destylarnia toto niestety nie jest. - podrapała się po brodzie, zawiedziona mocno. Ale kto wie, czy staruszek nie miał czegoś schowanego u siebie? Może warto zapytać, nawet jeśli torfowa przygoda właśnie się oddaliła z powrotem do osady Hozukich. - No dobra, ale wy nie macie czego mocniejszego u siebie? Mogłabym wam nie wiem, tutaj przy obejściu jeszcze jakoś pomóc, a wy byście mnie wtedy jakim trunkiem poratowali. Albo groszem, to sama sobie gdzieś w okolicy kupię coś na poratowanie głowy i gardła. -