Biały Dystrykt

[Kyohei]

MISJA (C) 23/?
(Detektyw) Okami: Zaogniony konflikt!

---

Desuri uśmiechnął się pod nosem na wieść, że Okami przychodzi z powodu podpalonego magazynu. Uradowany, zszedł wolnym krokiem ku niemu, odwrócił się plecami i podał mu swoje ręce zza pleców.

- Nie mam z tym nic wspólnego, proszę bardzo, może mnie pan zabrać do siedziby, chętnie złoże wyjaśnienia.

Był bardzo pewny siebie, co mogło zbić z tropu młodego Detektywa. Jego reakcja była co najmniej dziwna. Aż zbyt dziwna. Była przecież szansa, że faktycznie w tą zbrodnie pan Ahake nie był zamieszany. Ale dlaczego w takim razie nie chciał się widzieć z reprezentantem straży? Dlaczego jego strażnik tak ochoczo rzucił się w morderczym szale na Wilka? Niewiadomych pozostawało całkiem sporo, mimo, że zdawać się mogło, że śledztwo dobiegło końca. Możliwe, że Ahake blefował, ponieważ miał przygotowane jakieś alibi, możliwe, że faktycznie był niewinny. Jedno natomiast było pewne - Desuri ma coś za uszami, skoro tak wrogo nastawiony był do straży. Może to, że dał się ująć w sposób pokojowy było jedynie próbą załagodzenia sytuacji, którą wywołał jego odźwierny. Dla Wilka oznaczało to jedynie tyle, że będzie miał mniej roboty w prowadzeniu potencjalnego przestępcy do siedziby. Sytuacja dziwna, ale działająca na korzyść Okamiego.

Desuri Ahake

[Ōkami]

Miał przywilej posiadania zapasowych ubrań, zawsze ze sobą. Dlatego dobył zwoju i odpieczętował zapasowe haori. Chwycił karambit z drugiej kabury i pociął haori na mocne, grube pasy. Podszedł do skrępowanego klejem mężczyzny, powoli, by związać mu ręce za plecami. Nie był z nim delikatny, bo nie musiał. Nie chciał. Uniósł głowę za włosy i zawiązał jeden pas na oczach, oślepiając mężczyznę. Przeszedł do nóg i te związał aż dwoma pasami, zakańczając proces i pozbywając się całego posiadanego materiału.

Cały czas usilnie ignorując mężczyznę zwanego Desurim po jego wypowiedzi. Dopiero gdy pokazał kto tutaj rządzi, obrócił się znów w stronę mężczyzny.
- Mam kilka pytań i wątpliwości, wolałbym je zadać już teraz, a najlepiej się rozejrzeć. Jeśli nie ma pan z tym nic wspólnego, to nie ma pan też nic do ukrycia. Najbardziej interesują mnie wszelkie schowki, pomieszczenia gospodarcze, przemysłowe. No i oczywiście odpowiedzi na pytania. Ja rozumiem, że dojście do siedziby da Panu czas na wymyślenie dobrej, spójnej historii, ale wolałbym teraz kuć żelazo póki gorące. Pytanie pierwsze. Czemu kazał pan osiłkowi przekazać, że Pana nie ma, wyraźnie unikając spotkania z wysłannikiem strazy miejskiej. Skoro nie ma Pan nic do ukrycia to rozmowa ze mną nie powinna być żadnym problemem. A jednak Pan zadecydował wysłać na mnie to bydle. - Rzucił okiem w stronę mężczyzny na ziemi, spętanego. Nienawidził takich ludzi. Typowy bandyta zatrudniony jako wielki pan ochroniarz.

Będąc na nauce u Smoka i Niedźwiedzia widział ile krzywdy tacy wielgachni mężczyźni potrafili wyrządzić. Okaleczania. Wymuszenia...

... Gwałty.

[Kyohei]

MISJA (C) 25/?
(Detektyw) Okami: Zaogniony konflikt!

---

Okami dokładnie spętał obolałego ochroniarza. Związanie go nie było nawet konieczne, ale świadczyło o ostrożności młodzieńca. Postanowił jednocześnie nie zabierać jeszcze Ahake do aresztu, miał przecież teraz możliwość prześledzenia jego mieszkania. Desuri nie zamierzał jednak nadmiernie współpracować ze strażą, bo na co mu to? Już i tak był podejrzany, okazał chęć współpracy, nie wychodzi na "tego złego", prawda?

- Mogę pana oprowadzić po całym domu, dla mnie nie jest to problem. Nie znajdzie pan tutaj nic związanego z tym magazynem, wszak nie jestem jego właścicielem. Przekazałem taką informację, ponieważ jestem człowiekiem pracującym. Nie mam z czego się spowiadać straży, zajmujecie tylko mój cenny czas. Opowiem panu wszystko co wiem o tym zapiździałym magazynie. Należy do gościa, który bardzo nie chciał tego sprzedać. Chciałem kiedyś kupić to miejsce, bo wydawało mi się na niezłą okazję na otwarcie stoczni. Nie zgadnie pan. Nie sprzedał mi go. Dlatego, zgaduję, jestem podejrzany. Ale znowu pan nie zgadnie. Wybudowałem już stocznię w innym miejscu. Jaki miałbym interes w kupowaniu tego magazynu? A w szczególności teraz, kiedy jest spalony? Używacie czasami mózgu w tej straży?

Widać było wyraźną zmianę w głosie i sposobie traktowania Wilka przez Desuriego, zaraz po tym jak nazwał go skurwysynem, jeszcze uniesiony emocjami. Teraz był spokojny, opanowany i uprzejmy. Co prawda podważał inteligencję Okamiego, jednak jego wersja... kleiła się kupy. O ile mówił prawdę, oczywiście.

Desuri Ahake

[Ōkami]

Prychnął pod nosem w reakcji na nagłą uległość mężczyzny. Czyżby tak działał animusz straży? Nie, moi kochani. Tak działało tylko i wyłącznie to, że poskromił mordercze zapędy jego ochroniarza z kataną i przerostem czakry nad rozumem, uzmysławiając mu, że jeśli straż czegoś chce, to musi to otrzymać. Był podejrzanym i powinien grzecznie odpowiadać na wszystkie wątpliwości. Taki był jego psi obowiązek, bez dwóch zdań.
- Mhm. To wystarczająco dobra odpowiedź dla mnie. Gdyby wiedział Pan o sprawie, nie zgodziłby się pan na przeszukanie domu. Z magazynu mimo spalenia zniknęło podobno dużo alkoholu. Nie zdążyłby go pan ukryć, a właściciele by go rozpoznali. Ale jeśli nie ma pan oporów przed udostępnieniem swojego domostwa do śledztwa, to świadczy na pana korzyść. Jednak, straż miejska stanowi dłonie prawa, a prawa trzeba przestrzegać. Nieważne, czy pan pracuje czy nie, dla porządku i spokoju w Hanamurze trzeba traktować prawo i rozmowę ze strażą jak rozmowę z własną rodziną.- Wyrecytował niemalże coś, co dla niego było bliższe niczym modlitwa.

Podszedł do mężczyzny bliżej i ukłonił się ładnie. Potem zawrócił do ochroniarza, łapiąc dłonią za pas którym był związany by go z domu wywlec.
- Polecam zatrudnić odźwiernego, który nie będzie atakował strażników odwiedzających pana posiadłość. Następnym razem może być Pan obciążony kosztami pogrzebu swojego pracownika, tym razem tego uniknęliśmy, ale tylko dlatego, iż nie używam zabójczych technik. Jeśli jeszcze jakieś wątpliwości wynikną w śledztwie to zostanie Pan odwiedzony przez straż. Żegnam się. - Po tym zabrał się z domu wraz z ochroniarzem, ciągnąc go jak ziemniaki.

Zmierzał znów do dzielnicy portowej, ale najpierw chciał zahaczyć o jakikolwiek patrol jaki tylko spotka. Prawie wszystkich znał z widzenia, więc od razu poprosi o przetransportowanie mężczyzny do lochu pod zarzutem napaści i próby morderstwa strażnika miejskiego. Po tym sam skieruje się do dzielnicy, szukać ostatniego podejrzanego w sprawie. Kazuyi, znienawidzonego sąsiada. Więc od razu pójdzie do jego domu.

Szedł powoli, by zregenerować odrobinę czakry i odpocząć, po drodzę ze spotkania ze strażą łapiąc jeszcze coś do jedzenia z targu i jedząc w drodze.
Niczym ten falochron, na sztormowym morzu...

[Kyohei]

Dzielnica Portowa

[Ai]

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
1/7

Ach, jakże był to piękny to był dzień na Hanamurze! No, zakładając oczywiście, że ledwo przebijające się promienie słońca, które zdają się prowokować do spędzenia czasu na zewnątrz, chodząc po targach, alejkach, uliczkach, korzystać z życia, są "piękne". Bo, zależnie od nastawienia, mógł to też być dzień całkowicie taki sam jak każdy inny na tym łez padole zwanym życiem. Trochę chłodu, od czasu do czasu coś zawiało. Jedynie budynki, wśród których ludzie krążyli zapewniały jako taką ochronę przed mroźnym powietrzem uderzającym w twarze czy jakiekolwiek inne odsłonięte elementy ciała.

Co robiła natomiast nasza ulubiona Pani Propagandystka? Cóż, to już jej sprawa czym się w tej chwili zajmowała. Czy planowała zrobić jakieś zakupy, wstąpić na jakąś przekąskę, nawodnić się, czy może zajmować się zachwalaniem Miłościwie Nam Panującego Cesarza Waneko Satoshiego? No, świat był u jego stóp, przynajmniej ten wyspiarski, więc działań można było podjąć wiele. Ale, niezależnie od tego co robiła, ktoś zwrócił jej uwagę! No. Wymusił zwrócenie uwagi.

-Hanashi! - Zaczepił ją mężczyzna, przynajmniej dziesięć lat starszy, wyglądający całkowicie przeciętnie, niewyróżniający się z tłumu, ale mogła go kojarzyć. Nawet jeżeli nie z imienia, to na pewno z widzenia. Tak jak i ona, często rozwieszał plakaty, rozdawał ulotki, wszelkie rzeczy, które mogły chwalić Cesarstwo. -Masz czas? Robisz coś ważnego? Bo mam jedną sprawę do załatwienia, ale na pewno lepiej się nadasz, bo o Yukich chodzi... - Dodał, kiedy był już pewien tego, że go słuchała. Jakby mu się przyjrzeć, miał też ze sobą wielką torbę, większą niż taką, w jakiej zazwyczaj przenoszono materiały propagandowe.

---

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"

[Hanashi]

Hanashi przystanęła na środku zatłoczonego dystryktu i z uśmiechem na ustach rozejrzała się dookoła podziwiając wszystkich obywateli cesarstwa pracujących wspólnie dla lepszego bytu całego państwa. Kucharzy wykorzystujących lokalne przysmaki, aby zaspokoić pracowników gotowych do pracy w pocie czoła, panie sklepikarki dbające o najprzeróżniejsze zachcianki społeczeństwa i biegające dzieci, przyszły zdrowo wzrastający kwiat narodu. Ach, jakże to jest piękny dzień na Hanamurze! Przeleciało jej przez głowę, gdy brała potężny wdech, chcąc poczuć każdą najmniejszą drobinkę kantajskiego powietrza, które rozprzestrzeniło się po jej drogach oddechowych, a nawet sercu czy duszy. Choć każdy dzień swojego żywota zamierzała poświęcić pracy dla lepszego jutra, na dzisiaj miała zaplanowane nieco mniej obowiązków, toteż mogła pozwolić sobię na odrobinę wolniejsze tempo podczas zwiedzania białego dystryktu. Czy to Słońce, czy to deszcz, czy to nawet śnieżysta wichura. To miejsce zawsze tętniło życie! Można byłoby nawet powiedzieć, że w pewnym sensie byłoby klejnotem w koronie cesarza. Problem byłby tylko taki, że cesarz niestety nie ma korony. A na pewno nie ma w niej klejnotów. W końcu to byłby obraz pychy, który mógłby źle rzutować na obraz jego osoby! To była bardzo mądra decyzja z jego strony... Czasami jak widać najmądrzejsze decyzje czyni wyłącznie przez to, że nic nie robimy. Być może to po prostu mądrość od bogów?

Wykorzystując więc kolejną minutę swojego życia na tego typu rozmyślania prowadzące właściwie donikąd, poprawiła lekko spadającą torbę i zamierzała ruszyć dziarskim krokiem w kierunku jednej z bocznych dzielnic, gdzie donieść miała zioła dla pewnej starszej pani. A taka to starowinka była. Hanashi poznała ją podczas jednego z wolontariatów w klinice, podczas którego dzie... Huh? Wyprostowała szyję, podnosząc głowę nieco wyżej, gdy wydało jej się, że ktoś woła jej imię... - Och, to pan! - Znała go. Może nie jakoś zażyle, ale coś tam go kojarzyła, więc może nawet i istniałaby szansa mówienia do siebie na ty między nimi, ale dziewczyna starała się zachować kulturę, szczególnie do osób starszych od niej, w każdej możliwej sytuacji. Złożyła więc dłonie na wysokości ud i schyliła się w jego kierunku. - Czy pomoc schorowanemu obywatelowi naszego cesarstwa, który przez lata swojej służby przyczynił się do rozsławienia go, jest rzeczą ważną? - Przystopowała na chwilę, wpatrując się z uśmiechem w swojego rozmówcę. Po chwili, nie chcąc, aby mężczyzna odpowiedział na to pytanie retoryczne, kontynuowała: - Oczywiście, że jest. Rozumiem jednak, że jest to sprawa większej wagi! - Odchyliła swój tułów w bok, chcąc spojrzeć na bagaż mężczyzny. - Wnioskować mogę, proszę Pana, że tam skrywa się problem? - Uśmiechnęła się, wyprostowując się po zadaniu pytania.

[Ai]

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
2/7

Mężczyzna z uwagą słuchał tego co Hanashi miała do powiedzenia, chciał mieć pewność, że przypadkiem nie przeszkodzi jej w żadnym innym zleconym zadaniu, nawet kiwnął twierdząco głową, kiedy padło "to pan", jakby wymagało to jeszcze jakiegokolwiek dodatkowego potwierdzenia! Wiadomo, wrogowie Cesarstwa nigdy nie śpią, to nawet takie gesty mogły mieć znaczenie! No dobra, śpią. Ale wiecznie. Zazwyczaj. Natomiast, kiedy dziewczynka zadała swoje pytanie, już miał na nie odpowiedzieć, uchylił swoje usta, żeby coś z siebie wykrztusić, zapewne potwierdzenie tego, jak ważne to było zadanie, o którym raczyła powiedzieć, ale na szczęście. Kontynuowała, więc wiedział, że faktycznie może jej lekko poprzeszkadzać.

-Tak, tak, wszystko co potrzebne jest w torbie. - I zdjął ją kładąc na ziemi, no. Wyglądała na całkiem ciężką, przynajmniej w porównaniu do tego co zazwyczaj Hanashi miała okazję nosić. -Mam w niej małe pudełeczka z produktami spożywczymi, ryżem, suszone ryby, które trzeba przekazać do Yukich w nowej dzielnicy klanu. Cesarz nie zapomina o nikim, niezależnie jakich czynów dopuściłaby się jakakolwiek część rodziny, każdy ma w nim oparcie. Ach... - Spojrzał rozmarzony w niebo, kiedy tylko mówił o głowie ich wyspiarskiego świata.

-No, ale lepiej, żeby to wszystko przekazywał jednak ktoś z Yuki, ktoś kto to wszystko rozumie, bo wiesz jak jest, czasem ludzie są źle nastawieni do zmian. Nawet, jeżeli te zmiany będą na lepsze. Prawda? - I ramię torby już skierował ku swojej rozmówczyni, no. Może faktycznie, nawet niechętni przedstawiciele lodowego klanu będą bardziej skorzy do przyjmowania czegoś od "jednej z nich". -A co do schorowanego obywatela, to mogę zanieść co trzeba za Ciebie. Czy masz jakieś pytania?- I na sam koniec uśmiechnął się cieplusieńko.

---

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"

[Hanashi]

- Świetnie! - Nieco wykrzyczała pełna entuzjazmu, gdy mężczyzna potwierdził zawartość torby. Choć czy potwierdził zawartość... Z pewnością byłoby to rzeczą do dyskusji. Odsunęła się następnie do tyłu na jeden, może dwa kroki, aby przypadkiem nie dostać tym jakże ciężkim pakunkiem w swoją twarz czy nie daj cesarz stopy. Jakby miała wykonywać swoje zadania bez ultra szybkich stóp? A nie zamierza tracić ni sekundy na leżenie w szpitalu!

Wsłuchiwała się w słowa rozmówcy bardzo dokładnie, aby zapamiętać każdy szczegół, przytakując po każdym usłyszanym produkcie głową na znak potwierdzenia. Ryż. Ważna sprawa, wiadomo. Ryby... Hm. Ciekawe, kiedy w końcu sami zaczną polować i uprawiać własne rybołóstwo. Ale pewnie musi minąć jeszcze kilka tygodni, aż się zadowolą... Z całą pewnością cesarz ma swój własny doskonały plan na zasymilowanie nowej ludności na tej wyspie. Sama Hanashi przecież nie pochodzi stąd, a jak pięknie się już wtopiła w tłum! - Gdzieś głęboko w środku wierzę, że odnajdą jeszcze oni swoją drogę, z której im się udało zboczyć. Nie wiem tylko, czy reszta Cesarstwa im zaufa... - Tak tylko dodała odnośnie swoich kuzynów, starając się szybko uciąć temat. Nie była fanką mówienia o tym odłamie jej rodziny. Im szybciej się o tym zapomni, tym szybciej się z historii wyplewi wieść o jakimś niby "rozłamie". Rana spowodowana ucieczką na kontynent jednak była zbyt szeroko otwarta, aby o niej całkowicie zapomnieć na ten moment.

- Tak! Od tego jesteśmy my, aby ich nakierować na zmiany. Ostatnio... a, nieważne. - Nie lubiła się chwalić swoimi osiągnięciami. To znaczy... lubiła. Ale tylko przy osobach o wyższej randze lub takich, które nie zagrożą jej w pięciu sie po szczeblach kariery. Ten mężczyzna niestety wciąż należał do jej wrogów. A Hanashi pewnie była i jego wrogiem. Mogę zanieść co trzeba za Ciebie... Co... Hm... Usłyszawszy pytanie, zerknęła na swoją torbę mrużąc w jej kierunku oczy. Już miała nie zgodzić się na propozycję pomocy, chcąc zabłysnąć na obu frontach, ale przecież tamta zielarka zna dobrze Hanashi i wie, jak dziewczyna jej pomaga... Pojedyncza pomoc od obcego faceta nie sprawi, że kunoichi straci w jej oczach...

- No dobra! Dzięki wielkie. - Odpieczętowała torbę i wyjęła z niej pudełko wyciągając je oburącz w kierunku mężczyzny, tłumacząc mu drogę. - Proszę przeprosić ode mnie, Hanashi, że nie mogłam przyjść. W końcu trzeba pomóc obywatelom! - Pochwyciła ramię torby. Choć jeszcze jej nie założyła, to już miała z tym wewnętrzny problem. Ja mam to założyć? Raju. Muszę więcej poćwiczyć. - Pytania... Och. Kto Ci to zleca? - Już mnie prawie miał! Pewnie chciał, abym wykonała za niego robotę. Szybko, wymówka... - Muszę wiedzieć, do kogo potem zanieść pustą torbę i inne pudełka! Naturalnie. - I odmeldować się, że to Hanashi wykonała zadanie, a nie on. - I... chyba ruszę, o ile nie masz dodatkowych informacji dla mnie.

[Ai]

Z/T Tutaj