Shinobi War PBF Naruto

Mgła spowijała mroźne wyspy pod owalem tajemnicy, skrywając lica tych, których ujawnić nie chcieli. Tajemniczy podróżny o lichej postawie stanął pośrodku zadbanych ulic stolicy cesarstwa. Bambusowy kapelusz uniósł się nieco prezentując nieuproszonym choćby jednym włosem brodę. Dłoń obcego na tej ziemi człowieka spoczywała leniwie oparta nadgarstkiem o rękojeść drewnianej ćwiczebnej broni. Tłum kroczył, zdawał się płynąć niczym krew w ludzkim ciele. Ktoś trącił ramię stojącego pośrodku podróżnika, ciało zaś poddało się delikatnemu pchnięciu uznawanym w niektórych kręgach za niezwykle hańbiące. Bambusowy kapelusz poruszył się gwałtownie, powiódł za ginącym w tłumie mężczyzną odpowiedzialnym za potrącenie. Z pod cieni wymieszanych z mgłą, tam gdzie znajdować powinna się twarz wydało się ciche lecz przeciągłe westchnięcie. Postać ruszyła dalej, przez ulice nowo narodzonego się imperium.
Sklepnie wyróżniał się na tle tych spotykanych na kontynencie, mimo to czuć było tu większą świeżość, zapachem niedawno obrobionego drewna. Wszystko narodziło się tak niedawno czyniąc tym samym niezwykłym. Podróżnik skrywający swą twarz pod bezpiecznym cieniem kapelusza wszedł do wnętrza chwile rozglądając się po jego nieodpartych atutach. Próżno było szukać śladów zepsucia. Wystawione towary nie posiadały znamion nabytych dzięki zębowi czasu. Cesarstwo imponowało, lecz czy była to jedynie sprawka świeżości? Na to pytanie odpowiedzieć można było tylko pozwalając przywrócić się wystarczająco dużo kart historii. Ciężko było bowiem określić charakter istoty będącej jeszcze niemowlęciem. Postać ruszyła między pułki doskonale wiedząc czego szuka. Drobna jak na męską dłoń sięgnęła ku ciemno szaremu płaszczowi po czym badała dokładnie wystawione katany. Waga, jakość ostrza, zdobienia i wygoda rękojeści. Człowiek ukrywający swe oblicze pod bambusowym kapeluszem dotarł do kasy zakupując upatrzone towary. Katana zawisła u paska krzyżując się ze znajdującym się już tam bokenem. Płaszcz natomiast zatańczył na wietrze otulając ciało. Temperatura w tym rejonie świata nawet wiosną bywała przewrotna. Choć może zakup ten miał jedynie skryć kolejne członki przed wścibskimi oczyma przechodniów? Podróżny zniknął ze sklepu tak prędko i niespodziewanie jak tylko się w nim pojawił. Hanamura stała otworem. Czas zakosztować gościnności cesarstwa.

[z/t]
_________________________

Dotarł w końcu do mroźnego Kantai, lecz pierwsze miejsce, które odwiedził nie był cesarski pałac czy tutejsze piękne parki i zabytki lecz sklep z wyposażeniem. Wskutek swoich przemyśleń w czasie drogi i tego co może spotkać go w nadchodzącym turnieju, Seinaru wydumał co jeszcze jest potrzebne mu, aby w przyszłości odnosić mniej porażek. Na chłodnej wyspie czuł się prawie jak w domu, a chłodne południowe, morskie powietrze przypominało mu o pierwszym spotkaniu z Shijimą. Ciekawe czy on też się tutaj pojawi? Jako jeden z członków klanów, które teraz pod cesarską jurysdykcją były na to spore szanse. Nie widzieli się już dobre kilka miesięcy, lecz Kei... nie tęsknił? To chyba nie to, był po prostu o niego spokojny i nieczęsto myślał o tym co zostawił za sobą.
Teraz jednak w końcu znalazł się przed sklepową ladą, na której położył swój kijek.
- Chciałbym troszkę go ulepszyć... - I w tym momencie zaświeciły mu się oba oczka. Niedaleko stała przepiękna, ciemnozielona zbroja.
- I jeszcze tooooo... - Prawie zapiszczał z podniecenia. Opróżnił swoją torbę prawie całą, lecz wiedział, że było warto!
Wyszedł ze sklepu z wielkim bananem na ustach, dumnie już teraz krocząc przez stolicę nowego Cesarstwa. Anyway, i tak na wszystko miał zarzucony płaszcz...

z.t.

Natsume powoli wkroczył do sklepu z wyposażeniem, poprawiając swój standardowy strój z błękitnym płaszczem na ramionach. W sumie, była to dość miła odmiana - ostatnimi czasy przez większość okazji nosił na sobie czarny strój, powiązany z Cesarstwem. Teraz zaś mógł znowu założyć swoje normalne odzienie, w którym funkcjonował już od czasu poprzedniego turnieju, tego na pustyni. Z krótkimi przerwami, ale praktycznie nigdy się nie rozstawał z szatą Kirisatsu. Tak czuł się najpewniej. Najbardziej komfortowo.
Rozejrzał się po pomieszczeniu, wyszukując różnych co bardziej interesujących towarów. W końcu zdecydował się podejść do lady i skinął głową na powitanie. Handlarz chyba go rozpoznał, bo wyprężył się niczym struna i ukłonił się z szacunkiem. Co wyglądało dość komicznie, ale Yukiemu udało się powstrzymać od śmiechu.
-Witam. Pragnę złożyć nietypowe zamówienie... Po kilku godzinach Yuki odebrał nowy oręż, podziękował uprzejmie i dość szybko opuścił sklep. Cóż, jest jeszcze tyle miejsc które trzeba odwiedzić przed całą tą szopką...

z/t

Megumi powoli dopłynęła na wyspę rozglądając się w różne strony. Przepych tego miejsca czuć już było wpływając do portu, na prawe majestatyczne miasto. Widać że przepych i dobrobyt się tutaj wysypuje ze wszystkich stron. Tak więc dziewczyna jak to dziewczyna podziwiała krajobraz, po zejściu na ląd robiła to samo dalej. Aż w końcu stwierdziła że zaraz się spóźni, a nie zdążyła zrobić żadnych zakupów przed wyruszeniem w podroż. Tak więc szybko się ogarnęła rozejrzała i pobiegła do najbliższego sklepu. Wiedziała jakie drobnostki chce kupić ale nie spodziewała się że znajdzie tutaj również broń idealną. Była piękna, na prawdę, od razu wiedziała że chce ją, właśnie ją. Czuła się jak by do niej przemawiała. Dokonała zakupu, wydając resztki oszczędności i udała się do celu pierwotnego. z/t

Seinaru wszedł niespiesznie do sklepu zajadając się Hayamiowymi żelkami. Biorać pod uwagę to, że nie mógł zawieść w turnieju postanowił jeszcze doposażyć się w kilka rzeczy. Był tutaj już wcześniej, zatem trafił bez trudu. Zastanawiał się przy tym nad wyborem Akamiego. Ojcostwo gdy samemu jest się jeszcze dzieckiem na pewno nie brzmi najlepiej. Seinaru niezbyt wiedział jak mógłby im pomóc, lecz nie na pewno nie odmówiłby prawie żadnej prośbie. Póki co jednak bezmyślnie wodził wzrokiem po półkach, czując na sobie zaciekawiony wzrok sprzedawcy. Nagle zobaczył to czego szukał.
- Dzień dobły. Popłosze to! - Wskazał palcem, bo i tak miał problemy z mówieniem przez wypchanie otworu gębowego żelkami. Nie miał jednak problemu z położeniem na ladzie wystarczającej ilości gotówki, po czym wyszedł ze sklepu, wciąż zamyślony.

Morino Shonen Wiedział, że później przyjdzie mu zawitać do zbrojowni. Nie musiał zaopatrywać się w duże ilości sztuk broni. Wydawało mu się, że te wystarczą w zupełności. Będzie się kontrolował. Mimo wszystko dla wizerunku, który przybrał wypadało zaopatrzyć się w przedmiot charakteryzujący go na wojownika. W stroju pasującym do skrytobójcy wypadało dzierżyć krótką broń sieczną. Posługiwanie się nią nie sprawi problemu. Na pewno nie większego niż o wiele bardziej specjalistyczne ostrza.
Po wejściu do lokalu ujrzał wystrój podobny do całego miasta. Ściany przewieszone były tymi samymi rodzajami broni, co w każdym sklepie. Czuł się z tym wygodnie, jakby każdy handlarz pomyślał o zaopatrywaniu się w to samo. Żadnej innowacyjnej sztuki tutaj nie uświadczysz, więc pewnie dlatego. Długo się rozglądał. Miał ku temu sporo czasu. Lepiej zastanowić się te kilka minut nim podejmie ostateczną decyzję. Dotąd posługiwał się gwiazdkami i kunai, co tym razem mogło zaważyć na jego swobodzie walki. Wybór padł na krótki miecz sieczny. Poręczny i nie zajmujący tyle miejsca w ekwipunku. Będzie mógł sięgnąć do pasa, gdy zajdzie taka potrzeba.
Uzgodnił z właścicielem czego mu potrzeba. Zastanowił się, co jeszcze byłoby dobre do dorzucenia. Nie chciał się popisywać i mieć do użytku arsenału. Wystarczy my własna wyobraźnia i techniki, których własnoręcznie się nauczył.

zt.

Shapu przybył na wyspy statkiem. Po drodze rozmyślał nad pomysłem, na który wpadł jeszcze na kontynencie. Spokojne kołysanie łódeczki działało z jednej strony kojąco, a z drugiej pobudki do myślenia szare komórki, co pozwoliło młodzieńcowi na dopracowanie szczegółów. Dokładnie widział co musi zrobić i co jest mu potrzebne. Jedyne co mu teraz pozostało, to zakupienie potrzebnych przedmiotów i ustawienie się gdzieś z loterią. Pierwszym punktem był jednak sklepik, w którym zakupi kartki i ołówki, a także złoży zamówienie na swoją skrzyneczkę. Wchodząc rozejrzał się po pomieszczeniu. Jakże różniło się ono od sklepu w jego rodzinnej osadzie. Również asortyment był z gola odmienny. Na pustyni już od wejścia można było zobaczyć części kukiełek, tu natomiast widać było głównie broń. Już na pierwszy rzut oka można było wywnioskować, że jest to oręż naprawdę wysokiej jakości. Kiedy w końcu dotarł do lady, złożył zamówienie. Oczywiście złożenie skrzynki musiało trochę zająć, toteż Dhapu miał chwilę, aby bliżej przyjrzeć się specyficznemu asortymentowi. Zastanawiał się czy umieszczanie tak pięknej i drogiej broni w kukiełkach miałoby jakikolwiek sens. Szczególnie biorąc pod uwagę jak łatwo uszkodzić łaskę początkującego władcy marionetek. Te przemyślenia przerwał sprzedawca, który nad wyraz sprawnie uporał się ze złożeniem zamówionego pudełka. Chłopiec uiścił więc opłatę i oddalił się w stronę placu.
Z/T

No dobrze, powiedzmy sobie otwarcie, nasz niebieskooki samuraj nie był specjalnie światowym człowiekiem, a to była jego pierwsza wizyta w takim sklepie. Ilość towarów, szczególnie broni i ekwipunku zaskoczyła samuraja, wiedział, że ninja to wojownicy do wynajęcia, więc i gdzieś powinni swoją broń nabywać, ale nie spodziewał się, że tak łatwo można dostać specjalistyczny sprzęt! Nie, by czasy były w jakiś sposób nadmiernie bezpieczne, przeciwnie, podróżowanie bez chociażby krótkiego ostrza były ryzykiem, ale możność nabycie włóczni, miecza, czy też samej zbroi tak o? Oj, to będzie zdecydowanie pouczająca podróż...
Kakita nieco dłużej niż zamierzał rozglądał się po zgromadzonych towarach, na moment nawet zapominając, jaki był cel jego wizyty na wyspach, ale szybko przywołał swój umysł na prawidłowe tory - zabawa zabawą, ale jego czeka praca. Był tutaj w konkretnym celu, z konkretnym zadaniem, należało więc zdobyć to, czego się potrzebuje, zapłacić odpowiednią ilość gotówki i ruszać w stronę areny, jak dobrze, że wszystko było jasno rozpisane i oznaczone.
Swoją drogą, ta wycieczka zdecydowanie nadwyrężała jego budżet, będzie trzeba szybko poszukać jakiejś pracy, jeśli chce się przetrwać przez resztę roku...

<ZT>

Przemierzała ulice Hanamury szukając wyjścia z miasta, poszukiwała odpowiedniego miejsca na przyszły pojedynek z Hayamim. W końcu zrezygnowana, przestała poszukiwać na własną rękę wyjścia, a zaczęła wypytywać ludzi o spokojne miejsce, gdzie mogłaby spędzić jakiś czas w samotności z dala od wścibskich oczu. Udało jej się otrzymać kilka propozycji, wraz z dokładnymi instrukcjami dotarcia i pobieżnymi opisami owych lokacji. Nie do końca wiedziała do kogo, wedle tych wszystkich samurajskich zasad powinien należeć wybór miejsca, właściwie to nie była nawet pewna kto tak naprawdę w tym przypadku był "wyzywającym". Przez chwilę w jej głowie pojawiła się myśl o zrezygnowaniu, w końcu zdaniem Akodo, była suką bez honoru... na wspomnienie jej rozmowy, pomysł o odpuszczeniu zniknął tak szybko jak się pojawił, to on splamił swój honor nie dopełniając przysięgi, zostawiając Sagę samą. Nie mogła mu tego przebaczyć, miała ochotę zmasakrować go, pokazać, że tak naprawdę jest zwykłym szermierzem. Odrzeć z tego przekłamanego honoru, pokazać jak wiele musi się nauczyć nim będzie w stanie zapewnić jej bezpieczeństwo. W trakcie poszukiwań w oczy rzucił jej się budynek, niemalże bliźniaczo podobny jak ten znajdujący się w Sogen. Z jednej strony, niby przed wyruszeniem do tej cholernej Hanamury, miejsca w którym wszystko się rozpadło zrobiła zakupy. Wyposażyła się specjalnie z myślą o turnieju, jednak czuła, że czegoś jej brakuje. Hayami w prezencie powitalnym otrzymał od niej katanę, jak słodko byłoby widzieć jak jego krew spływa po ostrzu jej miecza, jak jego fechtunek upada w starciu z jej zdolnościami. Nie była szkolona w walce mieczem, zwykle wystarczały jej wierne kastety, które nieodłącznie towarzyszyły jej już od lat. Porządne ostrze stało się obiektem jej pożądania, czymś co ugodzi nie tylko w ciało samuraja, nie tylko w jego honor i pewność siebie, ale i w sam mon rodu Akodo, cholernego lwa, którego odwagę przerastała jedynie głupota i lekkomyślność. Przekroczyła drzwi sklepu, przywitała się grzecznie i rozejrzała. Tanto, katany, miecze-tasaki, wybór był ogromny, jednak nic nie przypadło jej do gustu. Katany wydawały się za proste, tanto zbyt krótkie, a miecze tasaki za duże, by przy jej zdolnościach dobrze nimi operować. Zastanawiała się przez chwilę próbując odnaleźć coś co będzie idealne, co tak jak zbroja przyciągnie jej uwagę. Szklana gablota, którą przysłaniał karczmarz, wydawała się interesująca.
-Co znajduje się za szkłem? - zapytała z zaciekawieniem wymalowanym na twarzy. Mężczyzna odsunął się, ukazując ostrze.
-Rapier, piękna broń, jednak rzadko spotykana, to specjalny egzemplarz zrobiony na zamówienie, jednak kupiec miał zgłosić się już miesiąc temu. - odpowiedział handlarz. Białowłosa przypatrzyła się bliżej, długie cienkie ostrze, pięknie zdobiona garda i obita rękojeść wydająca się idealnie pasować do jej dłoni.
-Długość ostrza dostosowywana jest do ramienia dzierżącego, zbiegiem okoliczności był on pani postury. - zachwalał swój towar mężczyzna.
-Mogę? - zapytała, a kupiec podał jej ostrze. Na włoskach przedramienia sprawdziła ostrość i wykonała kilka cięć w powietrzu. Tak jak mówił, broń była dobrze wyważona, rękojeść idealnie układała się w jej dłoni.
-Ile płacę?
----------------------------------------------------

Przytroczyła do pasa czarną, skórzaną pochwę, w którą wsunęła ostrze, wyplotła kwiat z włosów i ułożyła go pomiędzy pasami, oblekającymi pokrowiec. Tam będzie bezpieczniejszy, raczej nikt nie uderzy w osłonę miecza, nie to co w głowę... może powinna kupić hełm? Waga mieszka odwiodła ją od tego pomysłu. Wyszła ze sklepu i skierowała się w miejsce, gdzie miała czekać na Shina...

[z/t]

Chłopak szedł przez Hanamurę dumny jak paw, trzymając za rękę Tensę. Wydawało mu się, że cały świat gapił się na parę, więc nieco przyspieszył się kroku, by iść ramię w ramię z dziewczyną. Taki mały gest, zwykły dotyk skóry powodował u niego tyle radości, że Shin czuł latające mu w brzuchu motylki. Dziewczyna prowadziła go raz głównym traktem, a raz bocznymi alejkami by w końcu wprowadzić do sklepu z wyposażeniem.
Hanamura miała się czym pochwalić. W trakcie festiwalu w środku sklepu nie było aż tak wielu ludzi, więc można było już od wejścia zobaczyć bogactwo tego miejsca. Katany i bo, setki shurikenów i dziesiątki wielkich kunai, małe nożyki i wielkie kije zakończone stalowymi podkładkami, łańcuchy i rękawice mające pomieścić kilka metrów tego typu zbrojeń, notki wybuchowe i bomby dymne, kilka bomb oślepiających i zwisające tu i ówdzie orientalne bronie których przeznaczenia Shin mógł się jedynie domyślać. Chłopak podszedł do stojaka ze zbroją i przeczytał cenę, po czym mocno przełknął ślinę. Tensa miała na sobie zbroję... jej koszt nie był mały, a dodatkowo ta waga - dopiero, gdy chłopak poczuł ją w rękach zrozumiał różnicę w silę jej i swojej. Ale czy ona miała tutaj tylko zbroję?
- Może kupimy Ci coś ładnego? To wielka strata iść na festiwal i nie kupić sobie czegoś na pamiątkę - powiedział z uśmiechem młody Kami, uśmiechając się promiennie - Masz jakieś życzenia? W czym zazwyczaj chodzisz? - dopytywał.

[z/t]

Dwójka shinobi trzymając się za ręce przemierzała Hanamure, dumny jak paw młody Kami i Uchiha, ciesząca się, po raz pierwszy nie musząc ukrywać się z tym, że ma kogoś ważnego. Co prawda zdarzało jej się prowadzić siostrę za rękę, ale wtedy nie mogła otwarcie się przyznać... właściwie nie pamiętała, aby coś takiego zdarzyło się od czasu jesiennej nocy, kiedy wyznały prawdę. No nie liczący tych dwóch razy, kiedy Tensa niosła ją do domu na rękach, ale to było co innego, płomiennowłosa nie mogła wtedy poruszać się o własnych siłach, właściwie to tylko raz była przytomna, lecz w ciężkim szoku. Teraz to było coś innego, może to ta niewinna nastoletnia miłość? Nie wiedziała, czy w jej przypadku było to w ogóle możliwe, ale póki mogła wierzyła w to. Razem wkroczyli do sklepu z uzbrojeniem, odwiedzanego przez białowłosą po raz kolejny tego dnia. Wcześniejsza wizyta, chociaż podyktowana podobnymi pobudkami pełniła bardziej rolę terapeutyczną, niż realne uzupełnienie asortymentu, czy przygotowanie do kolejnych starć na arenie. Jakby nie patrzeć wciąż nie wiedziała którego z walczących spotka w kolejnej rundzie. Na całe szczęście udało jej się pobieżnie poznać umiejętności obu potencjalnych przeciwników.
Akashi był od niej silniejszy fizycznie, a jego zdolność regeneracji rozwinięta była ponad wszelkie granice. Zadawanie mu jakichkolwiek obrażeń nie miałoby sensu, jeśli nie niosły by za sobą dekapitacji, czy też całkowitego zniszczenia danej kończyny. Ze względu na ten fakt, najlepszą bronią wydawały się notki wybuchowe, jednak użycie ich w zwarciu niosło za sobą ryzyko oberwania własną bronią. Przyczepienie jej do kunai'a i atak na średnim, czy też dalekim dystansie wydawało się najlepszym sposobem na osłabienie go, przed "prawdziwym starciem"
Drugim z wojowników był Kenji, należący do klanu Aburame. Do tej pory wiedziała jedynie, że potrafią oni manipulować owadami, nie dane było jej jednak ujrzeć tego na własne oczy... aż do dzisiaj. Sposób w jaki shinobi wykorzystywał niewielkie istotki do walki przeciwko Jashiniście był co najmniej problematyczny. Przeciwnik dzięki "chmurze" owadów potrafił unosić się w powietrzu. Ten sposób "obrony" czy raczej unikania przeciwnika zmuszał do walki na dystans, co pozostawiało tylko dwie drogi do osiągnięcia zwycięstwa. Pierwszym było czekanie, aż przeciwnik "wypstryka" się całkowicie z chakry. Nie wiedziała jednak jak długo i z jaką intensywnością będzie on w stanie atakować. O ile walka z kontry nie była problemem, to trwanie w pełnej defensywie nie dość, że nie było przyjemne to niosło za sobą spore ryzyko. Druga możliwość była o wiele bardziej kusząca i wydawała się nieść ze sobą o wiele większe szanse na wygraną. Uderzenie w chmarę atakami o dużym polu rażenia i dalekim zasięgu mogłyby doprowadzić do całkowitej anihilacji owadów, wytrącając przeciwnikowi z dłoni jego najsilniejszą broń. Jednak i w tym przypadku istniało ryzyko, co prawda nie wiążące się ze źle ustawioną obronom, lecz z prawdopodobieństwem zbyt szybkiego zużycia całych zasobów chakry. Aczkolwiek i w tym wypadku notka wybuchowa mogła pomóc będąc niejako substytutem katonu. Pojawiał się jednak problem jakim była odległość. Potrzebowała broni zdolnej miotać ładunki wybuchowe na odległość kilkudziesięciu metrów. Do wyboru miała dwa typy broni dystansowej. Musiała zdecydować czy w obecnej sytuacji lepiej sprawdzi się łuk czy kusza. To pierwsze wymagało o wiele lepszych umiejętności strzeleckich i większej siły fizycznej, w zamian oferując większą szybkostrzelność. Po drugiej stronie barykady stała prostsza w obsłudze kusza, kosztem szybkostrzelności oferująca większą prędkość pocisku oraz celność pocisku... no i płaski tor lotu, pewny i niezależny od siły strzelca, na danym dystansie. Musiała brać też pod uwagę cenę samego ładunku, która do małej nie należała. Wszystko to skłaniało ją do zakupu kuszy... Jednak nawet wiedząc co chce kupić musiała podjąć kolejną decyzję, odnośnie rozmiaru. "Puścić kobietę na zakupy... to nigdy nie kończy się dobrze." No, ale jakąś decyzję podjąć trzeba. Kupienie obu wersji jednocześnie wyszłoby zbyt drogo. Tym razem w szranki stanęła poręczność i moc obalająca połączona z zasięgiem. 75 metrów, które oferowała mniejsza wersja wydawały się wystarczające. Zakładała, że w walce zdoła wykonać tylko jeden strzał, mogący szybko ją zakończyć, znaczenie ułatwić, bądź też nie zdziałać kompletnie nic. Wzięła nieco sprzętu, zapłaciła i wróciła do oglądającego zbroję Shina.
-Zabrzmiało jakbyś mówił do dziecka. - powiedziała na pozór poważniejąc, by po chwili poczochrać mu włosy. -Do tej pory nosiłam głównie to co wygodne... w czym chciałbyś mnie zobaczyć? - zapytała chwytając jego dłoń i wychodząc ze sklepu.

Po wyjściu z Ryokanu, gdzie ładnie podziękował - bo musiał, kultura nakazuje - za to, że zaszyli mu kimono i ogarnęli wszystkie jego elementy... - W sumie, tak całkowicie swoją drogą, czemu Chise musiała mu rozwalić swoim ostrzem część stroju, a nie mogła zwyczajnie naciąć tam, gdzie nie wymagałoby to zniszczenia stroju? Albo chociaż no nie wiem, podwinąć rękąw...
Tak czy siak nie miał jej za złe. Podziękował ładnie w Ryokanie, założył czyste ciuchy i udał się na targ. Po drodze podlazł do niego jakiś gnój, który wyglądał jak mały bandyta in-making, gotów na wyrośnięćie na rasowego skurwiela. O dziwo ten mały bandyta dał Shigiemu pieniądze od... Akashiego? A to kochane bydle, wiedział, ze Shiga walczy to dał mu trochę hajsu. A kiedy Shiga wziął sakiewkę - dostał z impetem z buta w jajca. I musiał paść, bo szok, bo ból, bo ból zmieniony w przyjemność i to, żeby się nie afiszować z byciem jashinistą. Padł więc jak długi, wyklninając pod niebiosa "jebanego gnoja niedorozwiniętego umysłowo kundla który powinien zdechnąć w męczarniach". Ale... Ech, Akashi, oddam ci kopa w ryj, ale katonem za tego gowniaka, bo to na pewno był twój pomysł. Nim Shiga zdolal sie podniesc to gnój zwiał. Ale hajs został. Dobrze, pora na zakupki.
z/t

Kaito rozprostowywać kości nie musiał, bo nachodził się już dzisiaj wystarczająco. Właściwie dopiero teraz usiadł i mógł chwilę odetchnąć. Cały czas miał za to wrażenie, że niekiedy nadal kręci mu się po wczorajszych perypetiach w świecie iluzji w głowie; na szczęście były to sytuacje rzadkie i przechodziły bardzo szybko. Chłopak wiedział, że w końcu nieprzyjemne dolegliwości miną bezpowrotnie i dlatego chciał czymkolwiek zająć myśli. Z tego też względu nie kontynuował już tematu wczorajszego wieczora, a postanowił skoncentrować się na wspólnych zakupach z bratem. Wpierw musiał jednak wysłuchać jego kazań o tym, że powinien być ostrożniejszy, bla bla bla. Ame zawsze się trochę wymądrzał, ale trzeba przyznać, że często miał też rację, więc mimo tego że młodszy z rodzeństwa nie zawsze chciał tego typu rad słuchać, to jednak kiedy je po czasie przemyślał, starał się z nich jak najwięcej czerpać. Tym razem jednak machnął tylko ręką, bo na tyle głupi, żeby żreć żółty śnieg, to on jednak nie był. Wbrew temu, co mógł pomyśleć o nim starszy braciszek.
- Zawsze jestem ostrożny. Inna sprawa, że los nadzwyczajnie często próbuje mi dokopać. – Odpowiedział także w żartobliwym tonie, bo nie było sensu się o nic obrażać. W świecie ninja kłopotów było mnóstwo, i to z pewnością nie w samym Kaito tkwił problem. Każdy z nich nieraz władował się w głupią sytuację, zaś ważne było to, żeby w końcu potrafić z niej wybrnąć, poradzić sobie z przeciwnościami losu.
Tematu miecza nie było już sensu kontynuować, skoro i tak szli do sklepu. Czarnowłosy Kantańczyk stwierdził, że o wiele łatwiej będzie porozmawiać o mieczach, gdy faktycznie znajdą się przed półkami i regałami z ekwipunkiem. Podobnie było ze wspomnieniem o powrocie do domu, które Ame skwitował dość zdawkowo. Kaito nie chciał na niego naciskać, skoro i tak planowali spędzić jeszcze ten jeden dzień na festiwalu w Hanamurze. Zastanowią się nad dalszymi planami jutro, i to wtedy ewentualnie będzie miał większe szanse w namowach brata do pozostania na dłużej w kantańskim regionie.
Ostatecznie więc było tak jak zarządził starszy Hozuki. Dopili herbatę, za którą Kaito zapłacił już wcześniej, i mogli udać się do sklepu z wyposażeniem. Droga nie była długa i wreszcie dwaj shinobi przekroczyli próg pomieszczenia. Szesnastolatek wiedział dokładnie co chce kupić, dlatego zostawił na chwilę brata przy stoisku z mieczami, a sam poszedł z wybranymi zakupami do lady.
Kiedy zakupił to, co było mu potrzebne wrócił do Ame i zaczął przyglądać się wszystkim mieczom po kolei.
- Te są super. – Stwierdził niezbyt rzeczowo, wskazując na sztylety Sai, bo mimo że rozróżniał rodzaje tej broni, tak nie miał zielonego pojęcia jak je rzeczywiście wykorzystać w boju. Może i zdawał sobie sprawę z tego do czego ewentualnie służą, mógł domyślić się, jakie są ich wady i zalety, ale gdyby wziął którykolwiek z mieczy do rąk, to raczej nie stworzyłby żadnego realnego zagrożenia. Nie wiedział jak tym żelastwem machać, by faktycznie miało to jakiś większy sens. Mimo wszystko wspierał swojego brata w wyborze, nawet jeśli trochę zazdrościł mu umiejętności w tym zakresie.

Cierpliwe czekał aż czarnowłosy dopiję herbatę. Po jego słowach Kaito wstał i poszli w kierunku sklepu. Zawsze był taki niefrasobliwy, wszystko spływa po nim jak po kaczce, żadne doświadczenie się go nie ima i tym bardziej nie ma na niego wpływu. Mimo wszystko zawsze ma farta.
- Kiedyś się nadziejesz. - zagroził mu.
Wraz z bratem pojawili się przed drzwiami sklepu tak jak planowali. Po drodze nie spotkała ich żadna niesamowita przygoda w postaci ataku mistrza iluzji czy inszego monstra. Energicznym ruchem nacisnął na klamkę i puścił młodszego przodem. Zatrzymali się przy stoisku z mieczami. Pożyczone pieniądze przyjemnie dociążyły jego sakiewkę. Tak na prawdę wiedział po co konkretni tutaj przyszedł i stał tu na pokaz, żeby młodszy miał czas wybrać sobie potrzebne mu przedmioty. Ciekawe co kupi? - pomyślał.
Udawał, że szuka czegoś ekstraordynaryjnego przerzucając żelastwo. Każdemu przyglądał się zupełnie jakby się na tym znał. Wygląda na to, że Kaito szybko się uwinął i mógł kończyć szopkę. Oczywiście nie byłby sobą gdyby nie dorzucił czegoś od siebie pokazując na sztylety sai. No chyba sobie jaja robi.
- Jestem ninja, ale na pewno nie jestem żółwiem. - popisał się jak zwykle mało zrozumiałym poczuciem humoru. Po tych słowach po prostu wziął upatrzony przez siebie dużo wcześniej miecz i udał się do sprzedawcy w celu sfinalizowania transakcji. Po zapłaceniu wraz z bratem wyszli ze sklepu.

z/t z Kaito.