Sklep z wyposażeniem

[Gan]

Gan kompletnie nie rozumiał skąd te niespotykane zjawisko. Techniki wspomagające, a i również Kirigakure utrzymują się do czasu, aż właściciel nie zdecyduje o ich przerwaniu. Dodatkową ciekawostką jest fakt, że zasięg mgły to promień o długości kilkudziesięciu metrów, gdzie użytkownik jest wyznacznikiem środka koła. Niestety nie było czasu na analizowanie takich błahostek. Z drzwi wyłonił się białowłosy, zauważalnie ranny i wyraźnie zirytowany. W dłoni dzierżył shurikeny blondyna i po rzuceniu iście wymyślnym tekstem postanowił oddać je z powrotem do prawowitego właściciela. Młody Nakiri w pełnym spokoju ocenił na jakiej wysokości zmierzają ku niemu metalowe obiekty. W przypadku rzutu powyżej pasa, chłopak klęknie na jednym kolanie pochylając głowę ponownie złoży pieczęć tygrysa. Jeśli zaś celem będą nogi, odskoczy płasko w prawą stronę i również złoży pieczęć. W obydwu scenariuszach zauważalny jest akcent na unik i jak najszybsze stworzenie przewagi. Członek klanu Yuki dał do zrozumienia, że nie pokonają go byle gwiazdki. Czy to odpowiednie podejście? Widocznie nie był jeszcze świadom siły jaką dysponuje jego przeciwnik.

  Ukryty tekst

[Yasuo]

Gan
Misja rangi C
27/30 Prosty odskok w bok bez najmniejszego problemu załatwił sprawę uniknięcia tej broni. Chociaż równie dobrze, nasz bohater mógłby przyjąć gwiazdki na siebie. Co prawda byłby ranny, ale nie martwy, bo ta broń miała naprawdę niską śmiertelność. Oczywiście zależy jak i gdzie trafisz... Jednak po co dawać przeciwnikowi przewagę w postaci "bycia" rannym? Porzućmy jednak te filozoficzne bzdury i skupmy się na tym co się stało. Oczywiście, że Gan znał działanie swoich technik bardzo, ale to bardzo dobrze. Sęk w tym, że jest on stosunkowo nieduży i bez problemu wyjdzie przez drzwi. Mgła, mogąca zakryć teren o promieniu jakichś 20 metrów została użyta w znacznie mniejszym budynku. Została tam uwięziona. Otwarcie drzwi spowodowało, że mgła zaczęła się ulatniać na zewnątrz. Kuźnia przypominała teraz wielki czajnik na herbatę, a mgła była parą... Po krótkiej chwili Kirigakure znowu przywędrowało w całości do swojego właściciela. Niczym wierny piesek. Gotowe do dalszej służby. Oczywiście zanim to nastąpiło, to wróg zdążył zaatakować shurikenami i jednocześnie Gan zdrzył ich uniknąć. Mgła ponownie pokryła obszar wokół naszego bohatera, a ten nie musiał nawet składać pieczęci.
Przeciwnik nie radził sobie we mgle, więc postanowił zmienić pozycję. Wbiegł z powrotem do budynku, a jego wilki przestały istnieć. Widać było, że sobie nie radzi w walce we mgle, jednak zachowywał rozwagę do samego końca. Wiedział, że podczas działania tej techniki niczym nie będzie w stanie Gana trafić. Nie zamierzał niepotrzebnie i desperacko marnować chakry. Liczył na to, że coś uda mu się wymyślić, bowiem jego sytuacja była... cholernie nieciekawa. Co teraz?

Użyte Techniki:

Brak.

  Ukryty tekst

KP przeciwnika:

  Ukryty tekst

Gan:

  Ukryty tekst

Kopiuj

[b][color=#80FFFF]- Mowa białowłosego chłopaka[/color][/b]

[Gan]

Jak widać, przeciwnik nie radzi sobie we mgle, co zostało wyraźnie podkreślone. Zrezygnowany postanowił uciec z powrotem do budynku, gdzie nadal znajdywałł się kowal. Zdolności sensoryczne są niezwykle przydatne podczas takich sytuacji, niczym szósty zmysł pozwalają kontrolować przebieg wydarzeń. Czy białowłosy zdawał sobie sprawę z tego, że są w środku miasta? Najwidoczniej nie, co musiało go zgubić w tej potyczce. Gan długo nie czekając wskoczył na pobliski daszek i ukrył się przygotowując swego rodzaju niespodziankę. Wyjął z kabury bombkę dymną i wyrzucił wprost na szlak prowadzący przez tutejszą dzielnicę. Kłąb dymu w samym centrum Kantai powinien zwabić pobliskich strażników, którzy zajmą się kryjącym w sklepie obwiesiem. Rzecz jasna cały czas miał na uwadze przemieszczanie się źródeł chakry, by jeśli będzie taka potrzeba zapobiec ucieczce członka klanu Yuki.

[Yasuo]

Gan
Misja rangi C
29/30 Sytuacja trochę się uspokoiła, ale tylko pozornie. Obaj walczący mogli przemyśleć swoje strategie. Obaj bowiem chcieli ujść z życiem. Z tym, że tamten Yuki na pewno chciał Gana ukatrupić. Czy to samo można powiedzieć o Ganie? Chciał zabić swojego przeciwnika? Akcja, którą podjął, budziła co do tego wątpliwości. Chciał zaalarmować strażników, którzy zajmą się resztą i pochwycą tamtego żywcem? A może chciał sprowadzić pomoc na wypadek, gdyby tamten jednak coś zrobił, co mogłoby naszego bohatera przytłoczyć? Może był znacznie potężniejszy niż się wydawał? Może tylko grał? Czy Gan potrzebował wsparcia? A może chciał przerzucić całą odpowiedzialność na strażników, którzy zajmują się takimi sprawami zawodowo?
Oczywiście, że taki manewr zaalarmował odpowiednie osoby. W końcu bomba dymna w środku miasta musiała coś oznaczać. Oczywiście można sobie to tłumaczyć, że jakiś idiota po prostu wypuścił bombkę dymną z rąk przez przypadek i ta rozbijając się o ziemię, uwolniła wszechobecny dym. Jednak coś takiego nie musiało być prawdą. Dlatego należało to sprawdzić. Minie jednak trochę czasu, aż jakiś strażnik przybędzie na miejsce. A więc należało działać, prawda? W końcu przeciwnik był w środku z kowalem, którego Gan obiecał chronić. A mgła została dezaktywowana. Ganowi chyba nie zależało na dalszym podtrzymywaniu techniki. Czy rozsądnie? To się okaże. Gan mógł wyczuć, że tamten zbliża się do kowala. Jest coraz bliżej i bliżej... Po chwili jednak wyszli oboje. Yuki znajdował się za kowalem i Gan widział jak ten przykłada mu do pleców kunai. Tak... Kowal właśnie został zakładnikiem. Nic jednak nie mówił. Przegrał walkę. Wystrzelił z łuku, a strzała wbiła się w ścianę. Totalnie chybiony strzał. Następnie bardzo szybko został rozbrojony.

  Ukryty tekst

- Dobra. Dobra. - Powiedział w końcu. - Poddaję się. Nie wiem jak Ty, ale ja mam dość. Ta mgła mnie załatwiła totalnie.
Oczywiście schował kunai do swojej kabury na broń i pozwolił kowalowi pójść w stronę Gana. Ciężko stwierdzić co tutaj się odwaliło. Być może po prostu tamten uznał, że nie ma szans? I chciał jakoś załagodzić sprawę? Bardzo możliwe. A co zrobił kowal? Oczywiście udał się w stronę Gana. Na jego twarzy malowało się przerażenie. Taki duży chłop, a się boi... Tak, dokładnie. Bał się, bo w tym dziwnym świecie magii i miecza postura nie znaczyła wiele...

Użyte Techniki:

Brak.

  Ukryty tekst

KP przeciwnika:

  Ukryty tekst

Gan:

Mgła została dezaktywowana, bowiem nie napisałeś w swoim poście nic o podtrzymywaniu jej, ani nie odjąłeś sobie chakry.

Kopiuj

[b][color=#80FFFF]- Mowa białowłosego chłopaka[/color][/b]

Sorka za tak późny post, ale ostatnio mam kryzys. Nic mi się nie chce. Dosłownie nic. Nie mogę z siebie wykrzesać ani weny, ani chęci do pisania.

[Gan]

Nad tym, czy członek rodziny Nakiri postąpił dobrze można było dyskutować. Naraził kowala na bezpośrednie niebezpieczeństwo ze strony białowłosego. Tak jak można było przypuszczać, został wzięty zakładnik, który jednak na dłuższą metę niczego nie zmienił. Straż pojawiła się w ciągu kilku chwil skutecznie zmuszając złodzieja do opuszczenia broni. Zleceniodawca blondyna został uwolniony i z wyraźnym przerażeniem na twarzy podszedł nieco bliżej.
- To, by było chyba na tyle. - powiedział spoglądając w stronę skuwanego mafiozo. Wyglądało na to, że już więcej nie będzie męczył tutejszych sprzedawców, co było jednoznaczne z wykonaniem zleconej mu misji.
- Mam nadzieję, że długo go tam potrzymają. Najlepiej byłoby gdybyś trochę im na niego nagadał, straż nie bawi się z takimi łachudrami. - dodał strzepując kurz z ramion swojego płaszcza. Nie zamierzał opuścić tutejszej okolicy dopóty, dopóki nie zostanie wynagrodzony jakąś zapłatą. Jeśli chodzi o doświadczenie bitewne to nie zdobył go tutaj zbyt wiele, jego rywal był równie głupi, co wyszczekany. Poza tym skąd pomysł, by zbierać haracz w takim miejscu jak Kantai? Może to jakaś większa sprawa, aniżeli pojedynczy zbój? Tego Gan nie wiedział i zapewne się nie dowie. Władza centralna trzyma takie smaczki dla siebie rzadko dając usłyszeć coś społecznie niżej ustawionym mieszkańcom.

[Yasuo]

Wstęp:

Gan, posłuchaj mnie teraz uważnie. To co zrobiłeś było naprawdę beznadziejne i tak się nie robi. To MG/Misjodawca (w tym wypadku ja) decyduje o tym kiedy misja się zakończy (minimum 30 postów nie oznacza, że nie może być ich więcej). Odebrałeś mi ten przywilej, sam zakończyłeś misję według swojego widzimisię i oddałeś do wynagrodzeń. Dodatkowo, zakończyłeś tą misję zupełnie inaczej niż planowałem. Przyznam się szczerze, że jestem wkurzony, ale nie oznacza to, że nie potraktuję Cię sprawiedliwie i będę się mścił. Po prostu, piszę to po to, by Cię poinformować i przestrzec, żebyś takiej akcji następnym razem nie odwalił, bo inny MG może nie być aż taki wyrozumiały (albo ja nie będę, jeśli następnym razem coś takiego mnie spotka).
W wszystkim innym zainteresowanym, powiem, że dostałem zgodę od Venus (która akceptowała tą misję) na dokończenie tej misji (pytałem Venus o to na GG). Czyli po prostu napiszę jeszcze jednego posta, w którym i tak planowałem zakończyć tą misję. I to tyle, jeśli chodzi o wstęp. Zapraszam do lektury.

Gan
Misja rangi C
31/30 Oczywiście nie było tak kolorowo, jak Gan sobie myślał, że będzie. Pewnie w głowie rodził mu się idealny plan. Plan, w którym daje subtelny - lub nie - znak straży i ta pojawi się na miejscu w ułamkach sekund i obezwładni tamtego Yukiego. Tak to niestety nie działało. Zazwyczaj coś się musi spieprzyć, prawda? No i właśnie się spieprzyło. Strażników póki co nie było na miejscu walki dwóch shinobich. Jedynymi osobami obecnymi w tym miejscu był kowal, nasz główny bohater Gan i jego przeciwnik. Walka ciągle nie była rozstrzygnięta. Walka ciągle trwała. Jednak najlepsze w tym wszystkim - a może najgorsze - było to, że Yuki sprawił, że Gan uwierzył w to, że to już koniec. Kluczowym elementem był tutaj sam kowal. Będąc w budynku, złoczyńca nie tylko wziął kowala na zakładnika, ale zrobił coś jeszcze. Nakleił na jego plecy wybuchową notkę. Bardzo dyskretnie. Na tyle dyskretnie, że mężczyzna nawet tego nie zauważył (Wszystko opisałem w ukrytej wiadomości w poprzednim poście). Stał się tykającą bombą, która nie wiedziała, że może wybuchnąć. I ta tykająca bomba właśnie znalazła się metr od Gana. Wtedy właśnie nastąpił wybuch.
Kowal był silnym mężczyzną, ale nie był wykwalifikowanym i naprawdę wytrzymałym shinobim. Jego plecy zostały rozerwane, płuca poparzone, kości połamane (czy coś w ten deseń, nie znam się na biologii). Przebite organy wewnętrzne. A to wszystko w ułamku sekundy. Tak zmasakrowany mężczyzna wystrzelił do przodu i z impetem uderzył w naszego bohatera i przygniótł go. Warto też wspomnieć, że Gan również oberwał częściowo wybuchem, ale większość tej energii przyjęło na siebie ciało kowala. Kowal nie zginął od razu. Musiał się męczyć jeszcze ze 30 sekund. Yuki, który triumfował w tym pojedynku, uśmiechnął się. Wyciągnął kunai i powiedział:
- I widzicie? Trzeba było ze mną zadzierać? - Jednym i szybkim ruchem dobił mężczyznę, który mu płacił. No cóż... stracił tym samym źródło swojego dochodu, ale co z tego? Na pewno znajdzie inne. Kowal był martwy.
Taki sam los miał spotkać Gana. On też miał być martwy. On też miał zostać dobity przez tego złoczyńcę. Walka już się dla niego skończyła. Kami-sama wie ile kości miał połamanych, a na pewno było ich kilka. Do tego dochodziły poparzenia i fakt, że cielsko kowala dosłownie go przygniotło. Gan z trudem utrzymywał przytomność, więc o uwolnieniu się, kontynuowaniu walki, czy chociażby uniknięciu ataku nie było mowy. Jednak wcześniej Gan zrobił coś, co teraz okazało się zbawienne. Wezwał pomoc (Gdyby tego nie zrobił, to nie wahałbym się i byłby zgon, ale postanowiłem uwzględnić kreatywność gracza). Czarnowłosy chłopak akurat był w pobliżu, kiedy zobaczył chmurę dymu. Co sił pognał w tamtym kierunku. Nie zdążył jednak ocalić kowala. Przybył natomiast w idealnym wręcz momencie, by zapobiec kolejnej tragedii. Był naprawdę szybkim i silnym wojownikiem. W mgnieniu oka zaszedł złoczyńcę od tyłu i wymierzył silne uderzenie w jego kark. Yuki stracił przytomność.
- Było blisko - powiedział i z kurtuazją otarł swoje czoło. Tak jakby się spocił. W rzeczywistości jednak nic takiego nie miało miejsca. - Odpoczywaj.
Ostatnie słowa skierował do Gana, który właśnie stracił przytomność.
Tajemniczy wybawca zadbał o to, by na miejsce sprowadzić straż miejską i przetransportować nieprzytomnych do szpitala, a także uprzątnąć zwłoki biednego kowala... Tak się złożyło, że Gan i jego przeciwnik wylądowali w jednym szpitalu i żadnemu z nich nie zagrażało niebezpieczeństwo. Jednak byli w odseparowanych od siebie pokojach i każdy z nich pilnowany był przez minimum trzech strażników. Straż miejska w tym czasie prowadziła śledztwo, które wykazało winę Yukiego. Gan natomiast został uznany za kogoś, kto tylko próbował pomóc biednemu kowalowi. Za to oczywiście otrzymał wynagrodzenie. A Yuki? Trafił do więzienia... Albo go powiesili... Albo i jedno i drugie.
Misja wykonana pomyślnie!
50 PH, 500 Ryo, 24h ("czasu prawdziwego, rzeczywistego") pobytu w szpitalu (czas zacznie się liczyć od napisania posta w tym wątku)!

Gan: z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 760#p63760

[Gan]

To co wydarzyło się przed chwilą było wielkim szokiem dla członka rodziny Nakiri. Kilka wątków tej układanki wydawały się być dla niego niezrozumiałe. Nie miało to jednak większego znaczenia dla osoby jego pokroju, napisana historia się nie zmieni, więc zrobił to co powinien. Po tym wszystkim postanowił udać się na szlak transportowy. Przed nim długa droga, więc przed tym odwiedził kilka sklepów w dzielnicy handlowej. Z uzupełnionymi zapasami, nieco zmęczony zatrzymał się w pobliskiej karczmie zjadając gorący posiłek. W podróży do wyznaczonego sobie miejsca dalej rozmyślał nad dzisiejszym wydarzeniem, oby to ostatni raz... z/t

[Etsuya]

Etsuya już od paru miesięcy podróżował po Kantai, wykonując różne zlecenia oraz poznając krainę. Śniegi powoli zaczynały topnieć, a temperatury były o wiele bardziej przyjazne dla człowieka. Po jakimś czasie, młodzieniec zorientował się, że powoli zaczyna brakować mu sprzętu. Kiedy tylko był w pobliżu stolicy prowincji, postanowił udać się do jej centrum, aby złożyć wizytę w sklepie z wszelkiego rodzaju wyposażeniem. Wybór był duży, jednakże blondyn od samego początku wiedział dobrze czego potrzebuje. Po odnalezieniu wypatrzonych przez siebie przedmiotów, bez zwłoki udał się do kasy i zapłacił za towar. Po zakończonej transakcji obrócił się o sto-osiemdziesiąt stopni i opuścił przybytek.

  Ukryty tekst

[z.t]

[Numa]

Numa przybył do dość znanego mu przybytku sklepu z wyposażeniem, zamierzał zrealizować pewne długo wyczekiwane zamówienie jakim był pewien hełm. Numa postanowił od razu w sklepie przymierzyć nowy zakup. Upewnić się że leży dobrze. I że wszystko jest z nim w porządku. Brązowooki zastanawiał się już od dłuższego czasu nad hełmem. Dopiero teraz jednak było go na niego stać. Sprawiło to że wykupił go. Wiedząc że jeszcze jeden przedmiot czeka na niego w zamówieniu. Niestety nie był w stanie kupić go dziś. Musiał jeszcze trochę zarobić. Co czuł młody chłopak zakładając hełm ? Co najdziwniejsze ulgę. Teraz był jakby oddzielony od otaczającego go świata, od ludzi. wszystko co widział działo się jakby nieco dalej. Było to dziwne uczucie. Numa musiał jeszcze do niego przywyknąć. Mimo tego że hełm nadawał mu swoistego oddalenia od reszty to wszystko inne pozostawało bez zmian. Nadal był Numą. Choć czym był naprawdę Numa, albo właściwie kim był? Ciężko określić w końcu większość czasu spędził w samotności. Może to właśnie po to był ten hełm, aby zwyczajnie oddzielić go od innych ludzi, dać mu przestrzeni która w ostatnio zdecydowanie zanikła. Ten hełm przywracał mu ten dystans. Choć kto wie co wydarzy się w przyszłości tej zdecydowanie zagubionej duszy. Po zakupach Numa postanowił wyruszyć do pewnego bardzo ważnego dla niego miejsca. Do jego dobytku.

  Ukryty tekst

/nmm\

[Khusara Hatakame]

Czarnowłosy kierując się poradami Natsume udał się do najlepszego kowala w Hanamurze. Według którego kowal owy znajdować się miał w szarym dystrykcie. Wkroczył on do dość zadbanego nabytku. Nad drzwiami wejściowymi był zawieszony mały mosiężny dzwonek, który niezwłocznie dał znać o jego obecności. Na półkach wokół dało się dostrzec migoczące świeżo wypolerowane shurikeny, kunaie, różnego rodzaju długie ostrza i inne. Podszedł on do drewnianej lady za którą stał mężczyzna w szarym lekko nadużytym fartuchu, skórzanych rękawicach i z tęgą zatwardziałą twarzą wyspiarza umorusaną smarem. Khusara z lekkim uśmiechem na twarzy pokazał otrzymany od Satsumy papier. Kowal wziął go do ręki i spoglądając z neutralnym spojrzeniem przesuną dolną szczękę zgryzając zęby, ale nie z złości tylko z koncentracji. Za pewne starał się przypomnieć o jakie to zamówienie chodziło. Po chwili błysnęło mu w oku, a on sam powędrował na zaplecze po chwili przynosząc ze sobą owinięte w osmolone z zewnątrz grube płótno ostrze.

  Ukryty tekst

[Asaka]

Rzeczywiście dni spędzone w Ryuzaku były spokojne. Po wielkiej burzy, która przyszła z czarnymi chmurami tam, w bocznej uliczce odchodzącej od rynku, po równie ciemnej, choć mniej gwałtownej nocy, przyszło słońce. Asaka widziała na własne oczy, że Shikiemu wcale nie jest dużo lżej, jakby zmierzenie się z demonami przeszłości kosztowało go wiele, zbyt wiele… Ale też nie zamierzała go z tym wszystkim zostawić samemu sobie. Zbyt jej zależało, by po otrzymaniu od niego wszystkiego, teraz odwrócić się na pięcie i pójść w siną dal, w swoją stronę, zostawiając cały ten s y f z nim. Tak się składało, że jej strona była dokładnie tam, gdzie Shiki. Czy milczał, czy nie, ona była obok, sycąc się jego obecnością na nowo, jakby widziała go pierwszy raz w życiu. A przecież widywała go od… jakiego czasu ponad roku? Prawie dwóch…? – prawie codziennie. Z wyjątkiem czasu, gdy Sanada miał coś do załatwienia w Nawabari. To był jedyny moment, kiedy tak naprawdę byli rozdzieleni. Poznawała go i uczyła się go na nowo, wcale nie żałując, że powiedział jej to wszystko. Nie było też tak, żeby patrzyła na niego ze wstrętem, zdecydowanie nie. Łapała się za to na tym, że patrzyła na niego z nową fascynacją, choć oczywiście były rzeczy, które trzeba było przyswoić i poukładać w swojej głowie. Nie dawała mu jednak odczuć, że coś jest nie tak – bo nic nie było nie tak.
Podróż statkiem była… cóż. Zdecydowanie czymś nowym i niezapomnianym. Szkoda tylko, że to niezapomnienie nie zależało od pięknych widoków, pustki i braku ludzi, za którymi Asaka bądź co bądź wcale nie przepadała. Nie zależało od cudownej pogody i przejrzystego powietrza tak, że można było widzieć rysujące się na horyzoncie linie wysp i wysepek. Niezapominalność tej podróży zależała od tego, że nietrudno pamiętać o tym, że przez kilka dni przewraca ci się w żołądku. Że trzymasz się kurczowo burty, przewieszasz przez nią głowę i patrzysz w falujące, granatowe morze pod spodem. Patrzysz, a potem rzygasz. Rzygasz i patrzysz. W końcu nie chcesz już patrzeć, tak samo jak nie chcesz rzygać. Ale choć oczy masz zamknięte, w brzuchu nadal się wszystko wywraca. Nie była w stanie jeść. Posiłek może i utrzymywał się przez chwilę, by kołysenie sprawiło, że znowi wisisz głową w dół. Jedynie wodę jako tako była w stanie utrzymać w żołądku i całe szczęście, bo… jeszcze by się odwodniła. Jej blada twarz przez te dni była zielonkawo-sina. Nogi jej się trzęsły pod jej własnym ciężarem, ręce jej się trzęsły… Na tyle, że gdy dopłynęli do brzegu musiała się przytrzymywać Shikiego, by zejść ze statku. Ba, podtrzymywać…. Mąż musiał ją praktycznie nieść, bo nie była w stanie ustać na własnych nogach. Ale to nie tak, że tylko tyle była w stanie z siebie dać przez ten czas. W chwilach spokoju starała się rozmawiać z czarnowłosym, choć gardło miała zdarte i podrażnione. Spała też, udało jej się, choć nie długo i to ją trzeba było tym razem trzymać za rękę, bo inaczej miała wrażenie, że odpływa gdzieś daleko.
Odpowiedzią było tylko niemrawe kiwnięcie głową. Asaka siedziała z nogami mocno trzymającymi się ziemi, jakby chciała dać znać swojemu organizmowi, że już jest na lądzie. Że już jest wszystko dobrze… Nie miała zamiaru się kłócić z Shikim o cokolwiek. Po pierwsze nie miała siły, a po drugie nie było o co. To on teraz był tym, który myślał trzeźwo, a białowłosa zamierzała za nim ślepo podążać. Przynajmniej teraz.
Dojście do siebie zajęło jej dobrych kilka dni. A perspektywa przeżywania tego wszystkiego raz jeszcze…? Tylkonieto. Ale teraz przynajmniej wiedziała czego się spo0dziewać.
- Lepiej. Ale na samą myśl, że trzeba będzie wrócić już zaczyna mnie skręcać – tyle, że żelazo trzeba było kuć póki gorące. Wrócą i dojdzie do siebie już na kontynencie, z perspektywą, że za szybko to jej noga na statku znowu nie postanie. A szkoda, bo Wyspy, a przynajmniej Kantai, na które przyszło im zawitać, były bardzo piękne. Takie… zupełnie w stylu, który lubiła Asaka. Chłód, góry… Uroda Asaki zdecydowanie pasowała do tych klimatów i zresztą kilka razy pomylono ją z przedstawicielem rodu Yukich. Niepierwszyraz. Co zaskakujące, to co potrafiła zrobić ona, ze swoim kekkei genkai było niesamowicie podobne do tego, co potrafili Yuki, tyle, że jakby… na odwrót. A lód, czasami, potrafił bardzo dobrze imitować kryształ. Świat naprawdę był bardzo mały, a los – przewrotny.
Po tych kilku dniach wrócili do znajomego kowala, którego Asaka poznała jeszcze w Daishi, gdy był tam w interesach. Czy nie mówiłam, że świat był wyjątkowo małym miejscem? No właśnie. Upuścił im cenę po starej znajomości w zamian też za informacje z pierwszej ręki o tym, co dzieje się w reszcie świata – no i za towarzystwo do picia. Shikarui jeszcze nim wyszli z wynajętego pokoju dał jej resztę potrzebnych pieniędzy, jako, ze tym razem to ona robiła zakupy, a u samego kowala? Przymierzyli wykonane dla nich zbroje – pasowały jak ulał. A poza tym Asaka miała w głowie całą listę rzeczy, które chciała kupić. Specjalnie odkładała pieniądze na ten raz, by wszystko kupić za jednym zamachem, a nie łazić co chwila do sklepu i nie szukać odpowiednich rzeczy. A ten sklep… był wyjątkowo dobrze zaopatrzony. Nie słyszała o czym panowie dyskutowali, gdy sama była w szale wybierania rzeczy spoza listy najbardziej-potrzebnych. Zresztą, było tego tyle, i dostali taką zniżkę, że nawet nie do końca była pewna za co już teraz płaci i ile. Nie było to zresztą tak bardzo ważne, bo mieli dokładnie to, po co się tutaj fatygowali. Rzyganie przez burtę? Było tego cholernie warte.

  Ukryty tekst

[z/t] + Shikarui

[Hitsukejin Shiga]

I remember when
I remember, I remember when I lost my mind
There was something so pleasant about that place
Even your emotions have an echo in so much space
And when you're out there, without care
Yeah I was out of touch
But it wasn't because I didn't know enough
I just knew too much[/center]

Mnich wiedział po co wyrusza do Kantai - po najlepsze towary jakie widział świat, w tym broń wykonaną z jedynej w swoim rodzaju stali kantaiskiej czyli najdoskonalszego towaru jaki w ogóle kiedykolwiek powstał i jaki w ogóle wydobyto z kopalnii. Trafił więc do Hanamury, posługując się glejtem, ale mówiąc straży, że z Natsu spotka się dopiero po tym, jak zobaczy co w trawie, w Midori, piszczy. Ot, może przyniesie cesarzowi jeszcze coś ciekawego? Pojawił się więc w sklepie z wyposażeniem, a tam kupiec jakiś taki dziwny. Ot, młody chłopak taki koło trzydziestki, patrzy na Shigę takim baranim wzrokiem jakby własną starą zobaczył. Mnich przyłączył się do niego i tak na Siebie popatrzyli kilka długich minut. Padło fundamentalne pytanie pt. "Czy ty nie brałeś udziału tutaj, w bitwie? Albo tu... albo tuu...". Chłopak wymienił kilka większych wydarzeń, których można by praktycznie użyć do zmapowania życia Shigi jakieś naście-dziesiąt lat nazad. Mnich dziwił się coraz bardziej, co to, Jashinista poza kontrolą? I nagle padło fundamentalne stwierdzenie - Ojciec. Shiga jako najemnik walczył ramię w ramie z ojcem chłopaka zajmującego się handlem - i niejednokrotnie uratował mu, teraz staruszkowi życie - głównie koncentrując siłę ognia wrogich strzał i mieczy na swoim cielsku.

Kilka godzin opowieści z pierwszej ręki, aż nawet pojawił się wspomniany staruszek. Opilii, popłakali, pogadali po co kto przyszedł... I shiga wyjawił, że na zakupy. Wtedy padło, że cholerka jasna bladź oczywiście, że tak, kurwa mać. Jedyne co rozbawiło mnicha to fakt, że mimo iż złożył dość horreondalnie wielkie zamówienie - chłopaki zapisywali koszt tylko co drugiej, co trzeciej rzeczy i zapłacił koniec końćów DUŻO MNIEJ niż to wszystko było sklepowo warte, a i tak zostawił w sklepie praktycznie równowartość kilku statków z floty w ryou. Uścisnęli sobie dłoń, obiecali się jeszcze spotkać jak Shiga będzie odwiedzał cesarza - o tym też opowiedział - po czym kazał zapakowane w rzeczy skrzynie przetransportować na łódź... spowrotem do Sogen.

  Ukryty tekst

Z/T

[Hikari]

~ Zwykła ochrona ~
Misja C
Post 3/30+
Maname Hej ho! Hej ho! Na zakupy by się szło! Jak na piratów przystało wszystkich by się okradało, gdyby rangi akoraito jeszcze się nie posiadało. List odebrany, pismem nieznanym napisany, wcale nie wydawał się podejrzany. Nadszedł czas pracy, nawet na dwie zmiany. Przed jej rozpoczęciem, drzwiami sklepu trzaśnięcie, Maname kroczy zacięcie.
W głowie przypomniał się jej minister, menaster czy cholera jedna wie kto dokładnie. Zdecydowanie ktoś podejrzany związany z zadaniem sprzed roku. Założyła, że wezwanie pochodzi od niego więc postanowiła się przygotować. Może piraci znowu postanowili napadać okolicę, do poradzenia sobie z ewentualnym zagrożeniem będzie potrzebować sprzętu. Nikt nie wspominał o jakimkolwiek wsparciu, więc pozostało jedynie liczyć na kunai'e i notki wybuchowe czy jakieś inne dziadostwo. Sprzedawca widząc młodą damę, na której mógł zarobić uśmiechnął się serdecznie, lekko ukłonił i zapytał czy może w czymś pomóc. Dość standardowo, więc co dopisać do rachunku?

[Maname]

- Rok 389 - Jesień -

---

Oczywiście, że poszłam do sklepu ze swoim plecakiem, swoją torbą pełną onigiri i no... Gdy tylko przekroczyłam jego próg to zaczęłam się uważnie rozglądać. Skupiłam się na wyciągniętej przeze mnie liście sprzętu jaki miałam. Poszłam na środek gdzie było najwięcej miejsca i zaczęłam się przyglądać... Temu co miałam w torbie i plecaku. No i najważniejsza rzecz, wyciągałam rzecz po rzeczy, kunai po kunaiu i wyliczałam, odliczałam i matematykę uprawiałam... Trochę mi to zajęło, ale doliczyłam się w końcu braków. Kilku rzeczy zabrakło, także jak już byłam pewna i sprawdziłam dwa razy, że nie mam wszystkiego - tooooo zagadałam do sprzedawcy. Bo właśnie po to tutaj byłam i robiłam to tutaj, bym się nie pomyliła.

Dałam mu listę i pokazałam ręką, że potrzebuję tego, tego i tamtego... No i jak już mi to wszystko naznosił to kazałam sobie wystawić rachunek. Pomachałam mu odznaką - adres mój znał, więc wszystko załatwione. Byłam już przecież Akoraito, to był ktoś wielki i ważny, ważniejszy niż Doko. Aleee to była moja taka drobna umowa ze sklepikarzem...

Dziwnie się patrzył, wcześniej jak liczyłam, nie wiedziałam o co mu chodziło ale na sam koniec wszystko miałam już ustalone, policzone i okazało się, że wydawałam masę gotówki w ostatnim czasie. Nawet nie wiedzieć na co - to wszystko przez te rameny, tego jestem pewna... Ostatecznie, jak już miałam plecak dociążony to czas rozpocząć moją super tajną misję i ćwiczenia... Pożegnałam się i wywędrowałam przez drzwi. Szłam do portu, szukając tego samego rybako-przewoźnika co ostatnim razem, który mógłby mnie zabrać na Fukuzako... Teraz wyglądałam inaczej, jak prawdziwa kapitan, a nie jakaś podrzędna zmywaczka ze statku. Ale moje kły i włosy chyba zdradzały, że ja to ja, prawda? NO PRAWDA? - PORT -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Ōkami]

Przez jego myśl przeleciało - jak powinien się przywitać? Głupio było mówić mu "dzień dobry Panu" do człowieka któremu w zeszłym tygodniu czy tam dwa tygodnie wstecz pomagał uszczelniać dach przed zimą, a potem jadł obiad z jego rodziną. To był typowy problem dla Wilka, towarzyszący mu w wielu sferach jego życia w Hanamurze. Wielu ludzi znał poza formalną stroną ich życia, poza zawodem który zajmowali i przez to miał gigantyczne zderzenie między tym, co powinien czuć, a tym co wiedział i przez to czuł. W ten sposób wielokrotnie przywitałby się bardziej ciepło czy wylewnie, ale publicznie do starszych nie wypadało. Dlatego teraz jedynie powolutku wkroczył do sklepu z wyposażeniem w Hanamurze, ukłonił się lekko i uśmiechnął jedynie. Usłyszał "cześć Wilku", na co odpowiedział szybkim "a dzień dobry". Wiedział, po co przyszedł. Po coś, co pozwoliłoby mu trenować dłużej niż ostatnio i w sumie dobrze byłoby mieć to ze sobą nawet jeśli pozornie na razie nie jest mu potrzebne. Po wszystkim ładnie się pożegnał i wyszedł, chcąc zaznać snu i odpoczynku w siedzibach straży.

Z/T

  Ukryty tekst