Dzielnica portowa

[Jun]

- Czarny Staw -

[Kyohei]

MISJA (C) 7/?
(Detektyw) Okami: Zaogniony konflikt!

---

Wilk jak postanowił tak też zrobił. Aby udać się do domów mężczyzn, zapytał szybko o to, gdzie powinien się udać. Domy o które pytał były nadal w dzielnicy portowej, całkiem niedaleko. Dom właściciela był czerwony, obok był dom Kazuyi, a na przeciwko sąsiada, który zaalarmował o pożarze. Tego na szybko był w stanie dowiedzieć się od właściciela magazynu, bo był już myślami w domu jednego z panów. Przybywając na miejsce, zakołatał w drzwi Kazuyi, nikt jednak nie otwierał. Najwyraźniej sąsiada nie było w domu, szkoda więc było tracić czas, Detektyw Wilk udał się więc do domu na przeciwko. Otworzono mu drzwi niemal natychmiast.

- Tato, tato! Jakiś włóczęga przyszedł!

Wykrzyknęło ośmioletnie dziecko w głąb domu. Dzieci często nie miały zbyt dużo wyczucia czy ogłady. Syn co prawda nie wiedział kim jest osoba pukająca do drzwi, ale założyła, że jest to włóczęga proszący o pieniądze czy żebrający o jedzenie. Wilk nie musiał jednak długo czekać na przyjście właściciela domu, który od razu wręczył mu do rąk średniej wielkości bułkę.

- Proszę. Więcej nie dam, sami bogaci nie jesteśmy.

Gest co prawda hojny, ale śmiem wątpić czy pomoże Wilkowi w śledztwie. Najwidoczniej rodzina mieszkająca w tym domu była wychowana w myśl dzielenia się z potrzebującymi. Okami jednak nie przyszedł wcale po chleb, a raczej po informacje, o czym pan domu miał zaraz się przekonać.

Sąsiad który widział pożar

[Ōkami]

Nie miał żadnej pewności sądzić, że mężczyzna którego w złości wskazał, jako swój główny obiekt podejrzeń senior, był jakkolwiek zamieszany w całą sprawę. Można było jednak założyć, że cała ta animozja mogła mieć jakieś podłoże. Było możliwe wszak, że Kazuya powie Wilkowi o powodzie nienawiści seniora, wyjdą na jaw jakieś brudne sprawki albo porachunki właścicieli magazynu Wakaharu i Wilk dowie się o tym, że syn właściciela Wakaharu kiedyś kogoś okradł. Czy coś. Sami się do tego nie przyznają, a to może wygenerować zupełnie nowe możliwości w śledztwie, poszerzając jego możłiwe horyzonty. Tym razem chciał wycisnąć sprawę do sucha, a nie zostawiać żadnych niedopowiedzeń.

Wiedział dzięki temu, gdzie znajduje się dom właściciela, dom zza miedzy czyli należący do Kazuyi, a także dom sąsiada który zgłosił pożar. Na początek trzeba było, jak Tsukushima, przesłuchać wszystkich i to właśnie robił. Obrał za cel Kazuyę, zakołatał do drzwi... i cisza. Znienawidzonego sąsiada nie było w domu, co nie umknęło uwadzę Wilka, co także zanotował w swoim notatniczku wiernym. Udał się więc do sąsiada co gasił pożar i go widział. A tam jakieś dziecko. Chciał coś powiedzieć, zdążył unieść rękę i rozchylić usta, ale bezowocnie, bo dziecko zaczęło krzyczeć po ojca. Może to i lepiej, nie zmarnuje chociaż czasu tłumacząc cokolwiek dziecku.
- Uznam to za komentarz świadczący o tym, że wreszcie powinienem przyciąć włosy. - Rzucił z uśmiechem Wilk, zarzucając grzywą sięgającą do łopatek do tyłu, przeczesując czyste włosy dłońmi. - Zostałem wysłany przez straż Hanamury. Prowadzone jest śledztwo celem odnalezienia podpalacza magazynu Wakaharu. Zgodnie z moimi oględzinami nie było to podpalenie cywilne, a wykonane przez Shinobi, co stwarza zagrożenie dla życia właścicieli. Podobno to Pan pierwszy ujrzał pożar i poinformował o tym właścicieli magazynu? Widział Pan na miejscu kogokolwiek jeszcze? Ktokolwiek kręcacy się przy magazynie, ktokolwiek wyróżniający się w tej okolicy? Zakładając, że podpalenia dokonał użytkownik ognia mógł być najemnikiem, nosić broń na wierzchu albo różnego rodzaju pancerz... Potrzebuje wszelkich informacji dotyczących zarówno podpalenia, jak i możliwych sprawców czy wrogów właścicieli magazynu. Syn właściciela wskazał możliwe sprawstwo Desuriego, zna go Pan i wie być może na ile to może być jakkolwiek zasadne podejrzenie?- Nie chciał wchodzić do środka, nie chciał narzucać się i nadużywać czyjejś gościnności. W ręku ołówek, w drugim notes, gotów notować wszystkie ważne informacje.

[Kyohei]

MISJA (C) 9/?
(Detektyw) Okami: Zaogniony konflikt!

---

Wilka nie uraził niemiły komentarz dziecka, przyjął go raczej spokojnie. Gdyby synek miał pojęcie, że stoi przed nim shinobi, który może pozbawić go życia jednym ruchem, pewnie byłby ostrożniejszy ze słowami. Można jednak powiedzieć, że ma szczęście, bo Okami nie był w nastroju do mordowania. Młody shinobi szybko jednak wyjaśnił, że celem jego wizyty wcale nie jest żebractwo, a pozyskanie informacji. Faktycznie miał do Pana Domu interes, natomiast od bułki bardziej przydałyby mu się teraz odpowiedzi na pytania. A tych, Wilk przygotowanych miał sporo, jak na wybitnego detektywa przystało.

- Serdecznie przepraszam, zasugerowałem się krzykiem syna.
w jego głosie słychać było obawę i lęk, wszak został postawiony w raczej niesympatycznej sytuacji. Przez to jednak, że Okami nie wydawał mu się zły o uznanie go za żebraka, kontynuował po prostu odpowiedzi na pytania, starając się pomóc.

- Wie Pan. Ja tak naprawdę to zauważyłem przez okno, ilość światła mnie obudziła. Wiele nie wiem, pobiegłem ino po sąsiada i modliłem się do Watatsumi, aby pomógł nam ugasić budynek. Jak żeśmy dobiegli to nikogo nie widziałem, a skoro to shinobi to mnie to wcale nie widzi. Dobrze się ukrywają, ludzkie oko za nimi nie nadąża. Jak jakieś demony.
Okami zauważył jedną, całkiem ważną rzecz. Na słowo "Desuri" sąsiad złapał się za podbródek i od razu, bez zastanowienia zaczął opowiadać.

- Desuri. Z sąsiadem od zawsze mieli na pieńku. Ten chciał te miejsce na magazyn. Wpływowy i bogaty człowiek. Jeżeli ktoś miałby wynajmować najemnika to pewnie on. Pieniędzmi nie dał rady, to spróbował sabotażem. Nie wiem czy to w jego stylu, ale klei to się, powinien pan sprawdzić.

Sąsiad który widział pożar

[Ōkami]

Shinobi który może pozbawić go życia jednym ruchem? Który? Gdzie? Jakby Wilk to usłyszał to by dzieciaka piersią zasłonił i sam się zaczął za takowym rozglądać. Wilk niestety dla swojej misji był osobnikiem wyjątkowo stroniącym od przemocy i zabijania, decydując się na nią raczej w ostateczności, nie chcąc mordować ni zabijać. Wolał, by ludzie się nawracali i pokutowali za swoje przewiny, a nie ginęli. Śmierć była całkowicie bezsensowna i bezowocna. Nie zmieniało to też tego, że Wilk słysząc, że jest żebrakiem w duchu zaśmiał się i podziękował poradom Mikoto co do jego wyglądu. I tego, że swoje graty trzyma teraz w zwojach w kaburze, a nie na kiju z tobołkiem jak prawdziwy żebrak. A tak jeszcze do niedawna było.
- Nic się nie stało. Ale bułkę zjem, jestem bez śniadania. - Zaśmiał się na głos Wilk, z szczerym uśmiechem wymalowanym na jego nieskażonej rozumem buziuchnie.

Zaczął uważnie notować wszystko, co słyszał. Dzielny notesik do akcji: Dużo światła od ognia zbudziło sąsiada. Mieszka vis a vie magazynu, więc jest to jak najbardziej możliwe, że świeciło mu po oczach jak spał. Na miejscu nie było shinobich. Desuri: na pieńku z młodym. Bogaty, stać go by było na usługi użytkownika ognia. Ani sąsiad ani Kazuya nie mieszkają dość bogato, by wywalić w bło... w użytkownika ognia kilka setek by dopuścić się sabotażu. Desuri awansuje więc na najbardziej podejrzanego.
- Jakby zdawał sobie Pan sprawę jeszcze gdzie mogę go szukać, wolałwszy zastać go w domu niźli w pracy. Tam może mieć pomocników, poczuć się zbyt pewnie i chcieć konfliktu... A ja naprawdę nie chcę zabijać. - Wywrócił uśmiech w smutną podkówkę. Ale szczerą. W sytuacji podbramkowej broniłby się.

Wszystkim, co potęga fal ze sobą niesie.

W momencie w którym dostanie informacje co do miejsca pobytu Desuriego uda się tam. Jeśli nie dostanie takich informacji - pójdzie do właściciela magazynu po nie, sprawdzając jeszcze raz czy nikogo nie ma u Kazuyi. Jak żaden nie ma tych informacji to Wilk cofnie się do portu, próbując tam wypytać pracowników o tego całego bogacza Desuriego.

[Kyohei]

MISJA (C) 11/?
(Detektyw) Okami: Zaogniony konflikt!

---

Zwiększenie ilości kalorii podczas walki i przyswojenie ich na chakrę było znaną umiejętnością rodu Akimichi. Nikt nie sądził jednak, że najwyraźniej zagubione korzenie Wilka mogłyby sięgać aż do tego klanu. Wszak posilenie się bułką miało zapewnić mu szybkie ukończenie śledztwa! Wyciągnął czym prędzej notesik i począł spisywać wszelkie przydatne informacje. Po zadaniu pytania o miejsce przebywania Desuriego, Sąsiad uśmiechnął się szeroko.

- Każdy wie, gdzie on mieszka, przynajmniej tutaj. Biały dystrykt, jak pójdzie pan trzecią przecznicą po prawej, idąc z dzielnicy portowej. Tam już po prostu nie da się przegapić. Największy, czerwony dom, ba niemal pałac. Nie przegapi pan na pewno!

Czuć było zazdrość mężczyzny w głosie. Dom jego czy jego sąsiadów nie miały nawet szans startować przy tym przez niego opisywanym. Okami, uzyskując informację, udał się za wskazówkami Sąsiada, aby znaleźć w białym dystrykcie dom Desuriego.

Sąsiad który widział pożar

Zapraszam tutaj: Biały Dystrykt

[Kyohei]

MISJA (C) 27/?
(Detektyw) Okami: Zaogniony konflikt!

---

Okami uwierzył w wersję Desuriego. Trzymała się ona kupy. Jako, że jego dzisiejszym zadaniem nie było wsadzenie jak największej ilości osób do aresztu, wziął ze sobą jedynie jego ochroniarza, który targnął się na jego życie. Ciało było jednak niezwykle ciężkie, więc sporo czasu zajęło mu wleczenie go po ziemi jak worka ziemniaków. Samuraj także w tym nie pomagał, a jedynie jęczał z bólu, nadal obolały po pojedynku. Właściciel domu nie komentował już słów strażnika, zadowolony, że ten opuści jego posesje, która ze pewne skrywa parę tajemnic o których Ahake marzy, aby straż się nie dowiedziała. Na teraz miał jednak spokój. Nie licząc tego, że musi zatrudnić nowego ochroniarza. Nie był to jednak problem natury finansowej.

Rzeczywiście, w drodze na dzielnicę portową, Okami natrafił na jeden z patroli. Był już zmęczony ciągnięciem za sobą rannego, więc przekazał go strażnikom. Sam postanowił zająć się sprawą Kazuyi, ostatniego podejrzanego. Pan Walitare wykluczył go jednak z grona podejrzanych z uwagi na ich dobre relacje sąsiedzkie. Na listę podejrzanych trafił przez Seniora Walitare, który nadal był nieufny wobec sąsiada.

Pora trochę przybliżyć ich sąsiedzkie relacje. Kazuya był shinobim wcielonym do armii cesarskiej. Służył tam z Panią Walitare, która była jego przełożoną. Kazuya nie mógł tego przeboleć, że jego wieloletnia sąsiadka mogła dyrygować nim w koszarach. Złość narastała w nim z każdym dniem, aż do czasu kiedy postanowił ją uwolnić. Zwyzywał ją będąc skoszarowanym, a niesubordynacja wobec swoich przełożonych musiała oznaczać wyrzucenie z wojska. Tutaj ich historia mogła się zakończyć, ale wcale tak nie było. Pani Walitare zmarła podczas nieszczęśliwego wypadku na polu treningowym, a Kazuya, jako ich sąsiad, zjawił się na pogrzebie z kwiatami. Wtedy nastało pojednanie Pana Asame i Kazuyi, wprowadzając ich życie w przyjazne, sąsiedzkie relacje. Nie raz spożywali razem sake, u jednego czy drugiego, zapraszali się na wspólne posiłki i niegdyś dobre relacje zostały odbudowane. Czy Kazuya mógł być odpowiedzialny za podpalenie? Jeśli tylko krył w sobie nienawiść do swojego sąsiada za zniszczenie jego kariery wojskowej, to miało by to sens. Oznaczało by to jednak, że przez dwa lata budował swoją pozycję fałszywego przyjaciela, aby tylko odsunąć od siebie podejrzenia. Zemsta niemal idealna, można by rzec.

Wilk zjawił się przed jego domem i zapukał raz jeszcze. Nie otrzymał jednak ponownie odpowiedzi. Zapukał więc ponownie i wtedy usłyszał ruch z tyłu domu, od strony ogrodu. Możliwe, że Pan Kazuya nie słyszał pukania, bo tam właśnie był.

[Ōkami]

Nic nie wskazywało po prostu na sprawstwo Desuriego prócz podejrzenia skierowanego przez młodego. Ale co fakt, to fakt. Po co miał niszczyć komuś magazyn, skoro sądząc po jego posesji, stać go było na kupienie sobie dwóch takich magazynów jak i nie trzech, zburzenie i postawienie nowych? No i jego prawa ręka do brudnych spraw była użytkownikiem miecza, nie pokazał nic coby wskazywało na umiejętności w zakresie uwolnienia ognia. A Wilk naprawdę nie miał ochoty bardziej się w całej sprawie grzebać niż to konieczne, nie chciał by któryś z kolejnych ludzi Desuriego nadział się na wilcze kły i musiał się przekręcić. Zabijanie nie jest czymś, co powinno komukolwiek i kiedykolwiek przychodzić z łatwością. Na szczęście udało mu się trafić na patrol, dwójki strażników których znał, to też sporządzenie im krótkiego sprawozdania zakrawało o przyjemność, bo nie musiał tłumaczyć za wiele - miał wszak zaufanie kolegów po fachu, działając na polecenie tych samych ludzi co i oni.

Nie udało mu się zjeść nic, toteż poprawił tylko bandaże, upewniając się, że rany już nie krwawią (i tak pewnie będzie musiał odwiedzić szpital), ale dla pewności i by zyskać sił odpieczętował pigułkę ze skrzepniętą krwią ze zwoju w kaburze i zażył ją, odnawiając wszystko to, co utracił, nieco odżywiając przy tym swój organizm. Dotarł do domu Kazuyi i zapukał. I znów nic. Tyle godzin, żeby nikogo nie było, to było podejrzane. Ale wtem, jakiś dźwięk.
Wilk prężnym krokiem, na tyle, na ile pozwolą mu obrażenia, a przy tym koncentrując czakrę w stopach by zmniejszyć ilość emitowanych dźwięków i nie tuptać niepotrzebnie, postanowił więc ruszyć na tył domu i skonfrontować tam Kazuyę. Pewnie zada mu standardową ilosć pytań, jak go na czymś nie przyłapie. Jakby usłyszał, że ten dźwięk, jego źródło się oddala, to ruszy biegiem.

[Kyohei]

MISJA (C) 29/?
(Detektyw) Okami: Zaogniony konflikt!

---

Wilk udał się za tajemniczym odgłosem, na tył domu. Źródło dźwięku było dość proste do zlokalizowania, był to mężczyzna przeskakujący przez płot. Narobił dużo hałasu próbując opuścić posesję tyłem, ponieważ robił to niezdarnie, przechodząc najpierw przez krzewy, które szeleściły. Dźwięk szelestu krzewów nie był zbyt popularnym odgłosem podczas zimy. Wybrał on jednocześnie złe miejsce i zły czas, lądując dziesięć metrów obok strażnika, który właśnie zmierzał na tył domu. Kazuya spojrzał w oczy Wilka i wypuścił powietrze z ust.

- Nie widział pan tutaj kota? Przed chwilą dosłownie mi uciekł, widziałem jak skacze przez płot.

Ale Wilk, niestety żadnego kota nie widział. Historia nie kleiła się kupy. Próba przechytrzenia młodego shinobi nie było najwyższych lotów.

Kazuya

[Ōkami]

Nie musiał na szczęście swoje i swoich biednych rannych nóg zbyt szybko biec. Chciał, i pewnie by się do tego zmusił, gdyby pojawiła się konieczność, ale niestety zdawał sobie sprawę z tego, że nie specjalnie mógł. Rany mogłyby się otworzyć, znów mógłby pojawić się krwotok. Ale nie takich poświęceń muszą się podejmować ci, którzy chcą uratować świat. A jego celem właśnie było to, zbawienie świata od losu skąpanej we krwi krainy, stworzonej przez złych ludzi. Męczennicy muszą płacić najwyższą cenę, a Wilk czuł, że był gotów zapłacić swoją - nieporównywalnie mniejszą, opłatę w krwi i poświęceniu.
Na jego szczęście też, poszukiwany mężczyzna sam praktycznie na niego wpadł, w zasięgu dziesięciu metrów czyli każdej techniki. Wilk aż się uśmiechnął na jego widok. No do takich prostych poszukiwań to nie był trenowany. Smok i niedźwiedź uczyli go poszukiwań wielodniowych i wielogodzinnych, po pas w błocie, po pas w mroźnej wodzie, przedzierając się przez jaskinie i wodospady. Nigdy cel sam się nie pchał w łapki!
- Nie widziałem. Poszukuję za to Pana, Panie Kazuya. W związku z możliwością podpalenia magazynu Wakararu. Bardzo dużo wskazuje na to, iż jest Pan sprawcą tegoż podpalenia. Mam nadzieję, że nie będzie pan miał problemu z tym, by przejść się ze mną do siedziby straży gdzie złoży pan obszerne wyjaśnienia? Oczywiście moi koledzy przeszukają pana dom wtedy, sprawdzą pana historię... - Wygłosił swoją mowę, gotów do działania. Gdyby Kazuya okazał się być podpalaczem i zaczął składać jakiekolwiek pieczęci, WIlk bez zawahania i nawet momentu oddechu złoży jedną pieczęć wypluwając szybki i potężny klej na mężczyznę, uniemożliwiając mu składanie pieczęci, a potem podbiegnie by wypluć w niego po kilku pieczęciach wodę i zamknąć go w więzieniu z wody.

Mając go zamiar tam trzymać, aż do utraty przytomności. Nie chciał zabić. Chciał unieszkodliwić. Jak to osiągnie w razie możliwego ataku to weźmie pana jak wór ziemniaków na ramię i pójdzie znów szukać strażników, najlepiej do siedziby by od razu złożyć raport.

Z/T jak się wszystko uda?

  Ukryty tekst

[Hoshigaki Toshiko]

W porcie panował ruch - jak w większości portów, tutaj jednak szczególnie - w końcu miasto było stolicą Cesarstwa, a więc i głównym ośrodkiem wymiany handlowej, politycznej i innych dupereli, na które Toshiko normalnie niezbyt zwracała uwagę. Niemniej, będąc w znajomym otoczeniu jak zawsze poczuła się lepiej, z lubością wdychając mieszankę zapachów, z których tylko niewielka część była przyjemna, za to wszystkie znajome - niczym stara i zużyta, ale nadal miła sercu koszula. Hoshigaki zaczęła iść bez większego pośpiechu nadbrzeżem, a jej dwumetrowa ponad sylwetka pozwalała jej całkiem skutecznie utorować sobie drogę pośród w zdecydowanej większości niższych osób krążących po porcie. Rozglądała się za jakimś statkiem, który wyglądał na taki, gdzie trzeba rąk do pracy lub ochrony. W razie czego podpytywała marynarzy krążących przy nich, gdzie płyną i kiedy wypływają, aż znalazła taki, który zabierze ją do Ryuzaku no Taki.

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
1/15 Życie portowe toczyło się swoim życiem. Portowe kurtyzany wdzięczyły się do umięśnionych marynarzy, obdarzając jedynie pełnym żałości wzrokiem tych wychudzonych i pozbawionych dzięki szkorbutowi zębów. Dokerzy kłócili się o swoje stawki i wynagrodzenie, kupcy przekrzykiwali ubijając kolejne interesy, a strażnicy portowi próbowali zgrywać ważniejszych niż są, aby przy okazji pobierania cła od nowoprzybyłych okrętów, móc uszczknąć cokolwiek dla siebie. Nic nowego i Toshiko, która nie raz bywała już w porcie nie widziała niczego, co by mogło ją jakoś specjalnie zainteresować. Dopiero gdy dotarła już na skraj portu, na jednym z ostatnich statków, na którego burcie dumnie widniała nazwa "Niebieska płetwa", zauważyła jakieś dziwne i nietypowe zamieszanie.

[Hoshigaki Toshiko]

Spacer po porcie trwał w najlepsze, aż wreszcie uwagę wysokiej Hoshigaki zwróciło poruszenie przy jednym z okrętów. "Niebieska Płetwa"... hmm - nazwa w sumie niezgorsza, na pewno lepsza niż niektóre inne, które kojarzyła w swoim życiu, pokroju "Pierd Szoguna". Nie znała wielu szczegółów, ale z tego co kojarzyła, to kapitan zapamiętanej przez nią łajby pochodził gdzieś z północy i bardzo nie lubił władz na swojej wyspie. Szkoda, że potem chyba zginął w czasie próby abordażu jakiegoś statku kupieckiego, na którym podróżowali shinobi Cesarstwa. Może by go dopytała o szczegóły. Tak czy inaczej, teraz chciała po prostu się dostać do Ryuzaku, a zamieszanie mogło oznaczać, że przyda się tam pomoc. Pomoc, za którą zgarnie jakąś zapłatę i transport w pożądanym przez siebie kierunku. Zbliżyła się zatem, starając się dojrzeć o co dokładniej chodziło - ktoś się bił, kłócił? A może jakiś towar wyleciał do wody przy rozładunku?

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
3/15 Widziałaś w swoim życiu wiele różnych statków. Począwszy od tych wielkich i majestatycznych, które potrafiłyby bez problemu przepłynąć z kontynentu na Czarny Archipelag nie zatrzymując się pod drodze w żadnym porcie, niezależnie od pogody, aż po kompletnie malutkie łodzie rybackie, które łamały się w pół przy każdym, nawet najmniejszym sztormie. "Niebieskiej Płetwie" bliżej było zdecydowanie do tych drugich. Była to zwykła, średnich rozmiarów łajba do transportu pomniejszych ładunków, która zdecydowanie swoje najlepsze czasy zdążyła już przebyć i od tamtego czasu nie była odnawiana. Maszt był zaskakująco niski, tak jakby kiedyś się złamał w pół, ale zamiast stawiać nowy, po prostu zaczęto go traktować, jakby od początku miał być tak niski. Nic więc dziwnego, że tuż nad powierzchnią wody widziałaś otwory na wiosła. Mnóstwo desek było zbutwiałych, czy połamanych i poważnie można się było obawiać, że następnego sztormu okręt może już nie przetrwać. Na pokładzie natomiast zauważyłaś dwóch brutalnie bijących się mężczyzn, dopingowanych przez co najwyżej dziesięcioosobową załogę.

[Hoshigaki Toshiko]

Nazwa statku, który ją zainteresował może i była dość miła, jednak sam okręt... już niekoniecznie. Ewidentnie był już bardzo wysłużoną krypą, która miała za sobą wiele lat służby i przynajmniej kilka nieszczęść po drodze. Toshiko zaczęła mieć pewne wątpliwości, czy będzie w stanie ją bezpiecznie odstawić na miejsce. Z drugiej jednak strony - kapitan tego czegoś prawdopodobnie nie zawoła sobie wiele za transport, a i może przyda mu się dodatkowa para rąk do wioseł? No i ewentualnie ktoś, komu nie grozi utonięcie w razie wypadnięcia poza burtę. Tak, to mogło być ostatecznie opłacalne, a skoro ta łajba tutaj była i unosiła się na wodzie - to znaczy, że jeszcze jeden rejs chyba da radę przetrwać? Chwilowo Hoshigaki odłożyła te rozterki na bok, skupiając się już na widowisku obok samego okrętu - dobrą bójkę zawsze było zabawnie poobserwować, więc stanęła w kręgu widzów, szturchając tylko najbliższego gapia obok.
- Co to za jedni? O co poszło? - zagadnęła, obserwując wzrokiem fachowca bijatykę.