Dzielnica portowa

[Uzumaki Hibana]

"Śmierdząca sprawa"
Dla: Hangetsu
Misja rangi D
5/15 Chyba nikt nie będzie się wykłócał, że działanie jest lepsze od siedzenia w karczmie i patrzenia w sufit. Tym bardziej, jeśli za to drugie nikt nie zamierzał nam zapłacić.
Hangetsu chyba również doszedł do podobnych wniosków, a przynajmniej doszedł do statku. Marzyło mu się jeszcze, aby wplątać się w jakąś burdę, ale „niestety” burd chwilowo było brak. Wszyscy bardzo ochoczo pracowali, a jedyna rywalizacja odbywała się przed oczami bosmana. Wiadomo było, że wszyscy najpewniej dostaną po identycznej sumie – w końcu nie sposób oceniać jakości pracy, przy tylu osobach – ale nic nie szkodziło trochę się popisać, gdy szef patrzył. A nóż zapamięta. A nóż pochwali. A nóż rzuci kilka monet więcej. Jednak pomijając cyrki, w wąskiej strefie widzenia bosmana, nie działo się nic niepokojącego.
Hangetsu musiał być tym nieco zawiedziony, ale jak sam powiedział: „Na bezrybiu i rak ryba”, więc nie wypadało grymasić, gdy ktoś chciał dać mu zajęcie, a do tego jeszcze za nie zapłacić. Skoro wniosek był oczywisty, nie było sensu dłużej stać w miejscu, więc shinobi ruszył w kierunku statku. Planował znaleźć koordynatora pracy, lub uwieść jakiegoś osiłka. Na szczęście dla wszystkich, ze znalezieniem bosmana nie było najmniejszego problemu. Jak zostało już wcześniej wspomniane, był to jedyny człowiek, który nic nie nosił, za przed którym każdy przesadnie prężył muskuły i przyśpieszał kroku, by pokazać swoje zaangażowanie. Sam bosman natomiast stał jedynie z tabliczką i ołówkiem, odhaczając na liście kolejne części ładunku.
Gdy Hangestu do niego podszedł, rzucił jedynie standardową formułkę:
-Do roboty? - Odwrócił się i zmierzył chłopaka wzrokiem. Następnie lekko prychnął, ale wzruszył ramionami i wskazał na okręt. - Wszystko co jest na pokładzie ma się znaleźć w tamtym magazynie. Nie ponosimy odpowiedzialności za szkody zdrowotne.
I dalej wrócił do swoich notatek. Ciężko było go winić, wszyscy byli bardzo zapracowani i nikt nie miał czasu na tłumaczenie „co i jak”. Inna sprawa, że całe „co i jak” było bardzo proste.
Jeśli Hangetsu chciał zapracować na kolację, powinien teraz skierować się trapem na pokład. Na szczęście, był on dość szeroki, na tyle, że trzy osoby mogły się na nim swobodnie minąć.
Gdy znalazł się na górze, zaraz zauważył drugi marynarz, podobny do poprzedniego, który machnął na niego ze słowami:
-Panienka może nosić skrzynki z końca. Są lekkie.

[Hangetsu]

Choć nie zrobił tego głośno, to niebieskowłosy pochwalił organizację pracy. Ta była banalnie prosta, wręcz adekwatnie do samej czynności, którą wykonywały zaangażowane jednostki. Życie jednak nieraz udowodniło i/lub udowodni, że nawet banalne sprawy sprawiały kłopoty i wywoływały zbędną frustrację. Można by rzec, że Hangetsu cieszył się teraz z małej rzeczy.
Co do swojego potraktowania miał pewne obiekcje w stosunku do bosmana, jednak nie miał zamiaru robić z tego powodu afery. Jakby mężczyzna tak musiał specjalnie traktować chociażby część pracujących, to wpłynęłoby to niekorzystnie na wydajność całego przedsięwzięcia. Czy w małym, czy w dużym stopniu, Hangetsu nie mógł dokładnie wyliczyć. Z braku stosownych umiejętności i ogólnego braku zainteresowania tym tematem. W najgorszym wypadku sobie zapamięta facjatę tego jegomościa, że jak czas i okoliczności pozwolą, to w przyszłości będzie mógł się jakoś wrednie na nim odegrać. Taki był wyrozumiały, ale też pamiętliwy i mściwy.
Zanim udał się na pokład, Hangetsu odszukał jakieś dogodne miejsce, niedaleko bosmana, gdzie mógł odłożyć swój drewniany miecz. Gdy tak uczynił, spróbował wysłać porozumiewawcze spojrzenie mężczyźnie, jakby prosił, by od czasu do czasu rzucił okiem na własność niebieskowłosego. Bohater jednak nie do końca wierzył, że mógł na to liczyć. Częściowo przez fakt, że koordynator tego wszystkiego był raczej zajęty ważniejszymi sprawami. Houzuki przypuszczał również, że nawet jeśli mężczyzna miałby chwile na przypilnowanie miecza, to i tak by tego nie zrobił, bo co go miała obchodzić nie jego zabawka? Z tego też powodu Hangetsu planował systematycznie samemu sprawdzać stan swojej broni w czasie wykonywania pracy. Oby Los nie spłatał mu teraz figla, że w końcu zaszczyci osobę bohatera jakimś "ciekawym" wydarzeniem, ale jak na złość będzie ono dotyczyć jego Bokkena i motywu szansy jego utraty. By nie kusić jakiegokolwiek bóstwa, niebieskowłosy starał się nie mieć takich pesymistycznych myśli.
Wszedł w końcu na pokład. Prawie się ucieszył, że zastał tam pewną miłą i pomocną personę, która momentalnie postanowiła podzielić się z bohaterem dość przydatną wskazówką. Choć początkowo chciał zapytać, czy nieznajomemu przypadkiem się nie znudziło oddychać prostym nosem, to ostatecznie postanowił zatańczyć, jak mu zagrali. Bo może będzie miał z tego ubaw.
- Oh, bardzo dziękuję! - odpowiedział tonem bardziej dziewczęcym, uśmiechając się przy tym ślicznie.
Szybko zbadał wzrokiem to, co znajdowało się na pokładzie i wymagało przeniesienia. Hangetsu starał się znaleźć coś, co jednak trochę ważyło, acz nie powinno sprawić mu większych kłopotów z przetransportowaniem za pomocą siły tam, gdzie trzeba. Taki potencjalny ładunek wcześniej też sprawdził pod względem wagi, żeby nie złapać zaraz za coś, co nie wyglądało na ciężkie, ale jak się spróbowało to podnieść to ręce urywało przy samej du...miejscu, gdzie plecy traciły swoją szlachetną nazwę. Ważne było również, by taki ładunek był czymś, co normalna panienka o gabarytach zbliżonych do bohatera, i nie będąca Kunoichi, nie byłaby w stanie udźwignąć.
Gdy Hangetsu coś takiego sobie w końcu znajdzie, zajmie się rzeczywistą pracą. Gdy będzie mijać mężczyznę, od którego otrzymał przydatną radę, znowuż uśmiechnie się do niego ładnie. Tak, niebieskowłosy chciał poznać reakcję nieznajomego na widok "panienki" noszącej coś, co wcale do takich lekkich nie należało.
W drodze na miejsce, gdzie bohater miał przetransportować ładunek, rzuci jeszcze okiem na swój mieczy, w miarę możliwości, czy aby na pewno był na swoim miejscu.
Plan był taki, że jak Hangetsu odłoży towar tam, gdzie trzeba, to ruszy zabrać się za kolejny i powtórzyć cały proces, być może znowu starając się dopiec marynarzowi na pokładzie. Jak w drodze po kolejny ładunek napotka inną, pracującą osobę, która będzie zdawać się mieć trudności z dojściem na wyznaczone miejsce, to nieco ją wspomoże. Niestety rzuci też przy tym komentarzem jak "dźwiganie czegoś zbyt ciężkiego nie czyni z Ciebie siłacza, tylko idiotę", albo "miałeś/aś to zanieść na miejsce, a nie się z tym wywalić w połowie drogi". Również w drodze powrotnej na pokład znowuż rzuci okiem na swój miecz.

[Uzumaki Hibana]

"Śmierdząca sprawa"
Dla: Hangetsu
Misja rangi D
7/15 Praca dorywcza nigdy nie mogła być zbyt skomplikowana. Jakby to było? Kilkadziesiąt ludzi, których widzisz pierwszy raz w życiu i pewnie nigdy więcej nie zobaczysz, trzeba przeszkolić, wyczulić i dopilnować... Można by śmiało założyć, że takie szkolenie trwałoby dłużej od samej pracy. I kto za to zapłaci?
Hangetsu również zdał sobie z tego sprawę. Jakby bosman miał każdemu z osobna wszystko pokazywać i tłumaczyć, dnia by nie starczyło. Instrukcje musiałby być więc bardzo proste, a sama praca jeszcze prostsza. W noszeniu ładunku z jednego miejsca na drugie nie było miejsca na błędy.
Hangetsu wszystko doskonale rozumiał, a mimo tego jego przewrotna natura zaczęła planowanie zemsty. Był dosyć mściwy, choć nie wyglądał. Chciał się odegrać na bosmanie, a równocześnie chciał na nim polegać, gdy chodziło o pilnowanie jego miecza. Przy brzegu stały grube słupy do cumowania łodzi. Hangetsu mógł spokojnie zostawić swój miecz przy takim słupie. Było to o tyle bezpieczniejsze, że w takim miejscu raczej nikt nie pomyliłby go z częścią ładunku i zaniósłby do magazynu. Byłoby to naprawdę kłopotliwe, po całej tej pracy jeszcze musieć przeszukiwać magazyn w poszukiwaniu swojej własności.
Dalej miało być już prosto. Wejście na pokład i miła sugestia od marynarza, którego Hangetsu nie miał najmniejszego zamiaru wyprowadzać z błędu. Przyjął wskazówkę, a nawet za nią podziękował, a jednak postanowił pójść własną ścieżką. Zignorował lekkie skrzynki, które mu wskazano, i ruszył szukać czegoś cięższego. Długo to nie zajęło. Długa rola grubego dywanu wyzywająco leżała na najbliższych beczkach. Niewątpliwie, była to rzecz, z którą Hangetsu powinien sobie spokojnie poradzić, a jednak byle „normals” mógłby mieć z nią kłopoty. Shinobi osiągnął swoje. Demonstracyjnie przemaszerował przed oczami lekko zdziwionego bosmana, by następnie skierować się do magazynu.
Był tam kolejny członek załogi, który odpowiadał za porządek z pomieszczeniu.
-To na prawo, to na lewo, a to... - Spojrzał ze zdziwieniem na wątłego Hangetsu z wielkim dywanem, ale tylko wzruszył ramionami i powiedział: - A to pod ścianę. W róg, za beczki z alkoholem.
Hangetsu zapewne skierował się we wskazane miejsce. Ze względu na wysoką ścianę z beczek, było ono nieco osłonięte od pozostałych części magazynu. Sam magazyn zresztą przypominał szczurzy labirynt, w którym łatwo było się zgubić. Gdy Hangetsu wchodził w swój kącik, gdzie chwilowo był jedyną osobą, usłyszał ciche uderzenie drewna o posadzkę. Jedna beczka stała trochę dalej od pozostałych. Gdy odkładał dywan na stertę innych, beczka znalazła się jeszcze dalej. Gdy poprawiał go, aby nie spadł, poszła jeszcze kawałek. Wszystko wskazywało na to, że zmierzała w kierunku okna. Przemieszczał się krótkimi etapami, co jakiś czas odsłaniając parę bosych stóp.
Na szczęście, Hangetsu przyszedł tutaj nosić paczki, a nie zajmować się biegającymi beczkami.

[Hangetsu]

Ledwie powstrzymał uśmieszek, gdy zgodnie z planem zrobił wrażenie na marynarzu swoją "niepanienkową" siłą. Żeby tego było mało, to w gratisie otrzymał jeszcze podobną reakcję od innego pracownika. Tak zmotywowany niebieskowłosy pomyślał przez chwilę, by przy kolejnym transporcie wziąć coś jeszcze cięższego, nawet jeżeli teraz musiałby rzeczywiście się postarać, żeby się przypadkiem nie ośmieszyć. Ostatecznie jednak odrzucił tę opcję. Wolał pracować mądrzej, niż ciężej. Swoją dawkę satysfakcji już dostał, więc teraz już w ogóle mógł skupić się na pracy.
Hangetsu szczerze musiał przyznać, że nie było tak źle. Owszem, taszczenie ciężkiego ładunku z punktu A do B pozornie ie wydawało się lepsze niż siedzenie, picie soku i rozmyślanie o planach na resztę dnia. Nawet jeżeli lenistwo bohatera bardzo się sprzeciwiało takiemu postępowaniu, tak obecnie nie miało jednak żadnej mocy przebicia. Częściowo dlatego, że było rozpieszczanie nie tak długi czas temu, zanim Houzuki zaczął pracować, ale przede wszystkim dlatego, że chciwość była obecnie znacznie głośniejsza.
Zadowolony z siebie Hangetsu normalnie ruszyłby po kolejny ładunek, jednak w magazynie był świadkiem czegoś nietypowego. Żeby beczka zmieniała swoje położenie od tak, bez ingerencji osób trzecich, uznał początkowo za figle płatane przez wzrok. Gdy jednak pojemnik znalazł się zdecydowanie i rzeczywiście dalej od punktu, w którym bohater pamiętał, że się znajdował, ten zaczął nabierać podejrzeń. Rozejrzał się tylko jeszcze dla upewnienia, że rzeczywiście był tutaj sam. Następnie raz jeszcze spojrzał na beczkę. Hangetsu nie mógł się powstrzymać przed wyszczerzeniem swoich niemalże rekinich zębów w szerokim, chytrym uśmiechu.
- O raaany! Ale ten dywan był ciężki! - skomentował głośno, nawet trochę zbyt, przecierając czoło dla wzmocnienia efektu - Te kanalie powinny same taszczyć to wszystko, a nie zmuszać innych za jakieś marne grosze. Ale grosz do grosza, wiadomo co dalej.
Gadając tak do siebie i koloryzując całą sytuację, Hangetsu zaczął wolno spacerować po okolicy. Oczywiście robił to tak, by zbliżyć się do podejrzanej beczki.
- Skoro tutaj nikogo nie ma, to chyba sobie chwilę odsapnę - oznajmił, a następnie z udawanym zdziwieniem spojrzał na wspomniany pojemnik - Nawet mam gdzie usiąść!
Nie był gołosłowny i rzeczywiście postanowił usadowić swoje cztery litery na wspomnianej beczce. Żeby tego było mało, ja tak sobie już siedział, zaczął machać nogami, by rytmicznie stukać piętami o ściany pojemnika. I nie robił tego zbyt delikatnie.
- O jak wygodnie. Miałem sobie odpocząć chwilę, ale chyba zrobię sobie dłuższą przerwę. Normalnie szkoda, że nie mam czegoś do szamy. Wtedy byłoby idealnie.
Oczywiście cała ta scena zakładała, że w jej kluczowych momentach nie dojdzie do czegoś, co mogłoby przeszkodzić w jej właściwym odegraniu.

[Uzumaki Hibana]

"Śmierdząca sprawa"
Dla: Hangetsu
Misja rangi D
9/15 Chodzące beczki z pewnością nie należały do typowego ładunku. Może to te „egzotyczne” specjały, o których ludzie szeptali? A może śledzie zbyt długo leżały na słońcu...?
Hangetsu mógł oczywiście zignorować indywiduum, które przyszło mu obserwować. Ale mógł też się nieco zabawić, by urozmaicić sobie pracę. Cokolwiek działo się z beczką, było oczywistym, że nie może być nudne.
Shinobi uśmiechnął się z ekscytacji, a następnie przeszedł do swojego przedstawienia. Zrzucił dywan i zaczął przechadzać się, niby od niechcenia, narzekając na zmęczenie. Kręcił się to w te, to we te, aż – niby przypadkiem – zauważył chodzącą beczkę. Wiele się nie zastanawiając, chopnął i usadził się wygodnie na drewnianej pokrywie. Dobrze, że był lekki, bo inaczej mogłoby się to źle skończyć. Gdy Hangetsu już się wygodnie usadowił, postanowił – najwyraźniej – poirytować beczkę, bo zaczął mocno stukać w nią piętami. Cała scena musiała wywrzeć duże wrażenie na beczce, bo ta jeszcze raz spróbowała się poderwać, a potem całkiem zaprzestała jakiejkolwiek działalności.
Hangetsu mógłby przysiąść, że w rytm jego stukania słyszał dzwonienie zębów. Napięta – jednostronnie – sytuacja trwała przez dłuższy czas. Czuć coraz bardziej nerwowy oddech oraz zapach potu. W końcu beczka nie wytrzymała, a stukaniu Hangetsu zawtórowało pukanie w wnętrza.
-P-przepraszam... C-Czy mógłbyś z-zejść...?

[Hangetsu]

Nie mógł ukryć zadowolenia z zaistniałej sytuacji. Choć było to plamą na jego profesjonalizmie, że postanowił skupić się na czymś, co prawdopodobnie nie było związane z pracą, to jakoś specjalnie na to nie zważał. A może jednak ta nietypowa sytuacja była w jakiejś mierze związana z transportem ładunku, którym Hangetsu miał się zająć? Na chwilę obecną ciężko mu było to stwierdzić, bo zamiast się nad tym specjalnie zastanawiać, był bardziej zajęty czerpaniem z tego zajścia frajdy.
Szczerze, to spodziewał się jakiejś reakcji szybciej. Widocznie ktokolwiek, kto ukrywał się w beczce, bardzo chciał pozostać ukrytym, nawet jeżeli niebieskowłosy swoją nienajlepszą grą dosłownie dawał znać temu komuś, że został odkryty. ALbo liczył, że bohater dostanie nagłej, częściowej amnezji i z przysłowiowej rzyci zajmie się czymś innym. Oczywiście nie przeszkadzało to Houzukiemu. Nawet chyba czuł się trochę lepiej z tym, że mógł dłużej dręczyć tajemniczą personę. Nie mniej jednak gdzieś tam przypomniał sobie o tym, że był w pracy, więc postawił aż nadto nie przesadzać z karmieniem swoich sadystycznych zachcianek. Może nawet trochę było mu szkoda tego, kogo torturował? Czy to w ogóle było możliwe?
- Ara, a to dziwne. Wydawało mi się, że kogoś słyszałem. - odezwał się po słowach ukrytej osobistości, znowuż nieco głośniej niż powinien. Udawał też, że się rozglądał, jakby szukał źródła usłyszanego głosu - Ale ja tutaj nikogo przecież nie widzę. Czyżbym był aż tak zmęczony po taszczeniu tego dywanu? Chyba muszę naprawdę, ale to naprawdę, dłużej posiedzieć i poodpoczywać....nie, serio, co to do licha ma być?
Ostatnie słowa wypowiedział już w normalnym tonie, bardziej poważnie. Sam Hangetsu również przestał się uśmiechać aż tak szeroko. Schylił się do przodu, opierając łokcie o swoje uda, najpewniej chcąc zbliżyć głowę do beczki, by osoba będąca w środku lepiej go usłyszała.
- Od razu zaznaczę, że jestem tylko po części ciekaw, co durnego strzeliło Ci do głowy, żeby przebrać się za beczkę w tym magazynie. Reszta moich myśli skupia się na tym, czy nie będę mógł z tej dziwnej sytuacji zarobić trochę dodatkowego grosza.
Hangetsu miał kilka pomysłów, dla których ktoś ukrywałby się w taki sposób. Wiele z nich nie przemawiało pozytywnie za ów osobą, a stwarzało szanse na dodatkowe profity.
- Nie wspomnę też o zastanawianiu się, do jakiego stanu powinienem Cię doprowadzić, żebym wyszedł na tym lepiej - dodał, jeszcze raz stukając piętą o pojemnik.
Niebieskowłosy zakładał, że ukryta w beczce osoba nie będzie w stanie się w razie co bronić. Oczywiście przemoc nie była na górze listy sposobów, którymi chciał zaradzić na tę sytuację, ale na takowej wciąż figurowała.
- Mam jednak dobry humor. Póki jeszcze nikogo tutaj więcej nie ma, możesz spróbować mnie przekonać, żebym ściągnął swoje cztery litery z Twojego przebrania. Może nawet dał Ci w ogóle po tym spokój. Zwróć jednak szczególną uwagę na zwrot "jeszcze".
Hangetsu sam starał się wsłuchiwać, czy aby w magazynie nie zaczęły kręcić się kolejne osoby. I nie dlatego, że się bał, że jego ofiara zostanie wykryta. Wręcz odwrotnie. Więcej osób pozwoli uporać się z tym pozornym problemem, niż żeby niebieskowłosy miał się tym zajmować sam. O ile rzeczywiście to, z czym miał teraz do czynienia, było rzeczywistym problemem.

[Uzumaki Hibana]

"Śmierdząca sprawa"
Dla: Hangetsu
Misja rangi D
11/15 W przeciwieństwie do zawartości beczki, Hangetsu miał z zaistniałej sytuacji wiele radości. Młody shinobi cieszył się na myśl o małej przygodzie lub choćby dodatkowym zarobku. Myślał, że zyska, a przynajmniej się rozerwie.
Tymczasem, z wewnątrz beczki można było usłyszeć łopoczące, jak u królika, serce i przyśpieszony oddech na skraju załamania. Dla osoby w beczce nie było w tej sytuacji nic zabawnego. Uwięziony osobnik, prawdopodobnie, przeżywał w tej chwili ogromny stres, podczas gdy Hangetsu spokojnie dudnił piętami o ścianę beczki.
Szczęśliwie jednak udało im się odnaleźć nić porozumienia i nawiązać konwersację. I chociaż było to głównie stawianie warunków ze uprzywilejowanej strony Hangetsu, to człowiek w beczce również miał trochę do gadania. Chociaż, chwilowo wszelkie jego wypowiedzi zmierzały do przekonania tego pierwszego, aby jednak zostawił go w spokoju. Niestety, jego szanse były marne.
-P-p-przykro m-mi... N-nie mam C-ci czy-czym z-za-za-zapłacić – mamrotał roztrzęsiony głos z wnętrza beczki. - W-wszystko co miałem, o-od-dałem bo-bosmanowi, że-żeby pozwo-wo-lił mi-mi-mi się schować w te-te-tej b-b-beczce.
Trzęsące się zęby niemal zagłuszały słowa – jak można było poznać po głosie – chłopca. W ogólnym gwarze magazynu, tym trudniej było go usłyszeć. W końcu, ludzie wciąż tam pracowali, nawet jeśli nikomu nie było po drodze akurat w ten kąt. Było w tym trochę szczęścia.
Osobnik z beczki był bardzo roztrzęsiony i przerażony, a jednak zdobył się na odwagę, by negocjować z shinobim.
-N-nie j-jesteś jednym z-z nich – stwierdził fakt. - J-jeśli ty-tylko pomagasz przy ro-ro-rozładunku, t-to musisz w-wiedzieć, ż-że że że... Kapitan to złodziej! - Zebrał resztki tchu, by wykrzyczeć to jedno zdanie. Po tym, musiał chwilę odetchnąć, ale po jakimś czasie mówił dalej. Miał nową energię w głosie: - To oszust i złodziej. Wszystkie rzeczy są kradzione, a dzieci... Pod pokładem są dzieci! Wypuść mnie i wezwij strażników, żeby go aresztowali.
Musiał być bardzo młody i naiwny, skoro wierzył, że wystarczy powiedzieć dorosłemu o kłopotach, a one nagle, magicznie, się rozwiążą. Dzieciak miał jednak pecha, lub szczęście, że tym „dorosłym” był akurat Hangetsu. Młody shinobi, który pragnął głównie zysku i rozrywki. Czy zainteresuje się szemranym życiorysem swojego pracodawcy? A może wyda dzieciaka? A może uda, że niczego słyszał i wróci do noszenia dywanów?
Możliwości było wiele, ale trzeba było wybrać jedną. Co zrobi nasz bohater?

głos z beczki

[Hangetsu]

Hangetsu musiał rzeczywiście się trochę wysilać, żeby nie zapomnieć, że był w pracy. Choć jego priorytety i tak były obecnie w złej kolejności, to był jeszcze w stanie ten stan rzeczy naprawić. Musiał przyznać, że ta niewinna zabawa była dość odświerzająca i pomoże mu lepiej wypełniać obowiązki, jak rzeczywiście wróci do pracy.
Przynajmniej tak by było, gdyby nie kilka szczegółów.
Zadowolenie bohatera nieco zbledło, jak po dłuższym słuchaniu słów nieznajomego, zidentyfikował go jako młodszą jednostkę płci męskiej. Jakby to była dziewczyna, to pewnie już w ogóle by spasował. W obecnej sytuacji, jeżeli niebieskowłosy będzie zajmował się dręczeniem chłopca dłużej niż trzeba, to będzie miał potem w ustach pewien niesmak.
- Oddałeś bosmanowi żeby móc się schować w beczce? - myśl mimowolnie uciekła ustami Hangetsu, gdy słowa nieznajomego wywołały w bohaterze zdziwienie.
To burzyło całkiem sporą ilość scenariuszy, jakie przyszły Houzukiemu do głowy, gdy sam sobie starał się wytłumaczyć motywy kierujące chłopcem i jego ukrywaniem się w tym magazynie. Teraz zaczął przypuszczać, że w grę wchodziła zabawa w chowanego, a dzieciak postanowił poświęcić fundusz na łakocie celem znalezienia najlepszej kryjówki we wszechświecie. Teraz można by zwątpić w moralność wspomnianego bosmana, skoro potrafił przyjąć od młodzika haracz za coś tak błahego.
Hangetsu nie miał zamiaru dociekać, kim byli wspomniani "oni". Z ciekawością jednak wysłuchał tego, co ukryty, a w sumie to nawet teraz uwięziony, w beczce chłopiec miał do powiedzenia. Oskarżanie kapitana o kradzież początkowo uznał za niedorzeczne, zważywszy na domniemany wiek oskarżyciela. Po dalszych słowach młodzika, bohater zaczął jednak wątpić.
Nagle cała frajda uleciała niczym powietrze z przekłutego balonika. Wszystko byłoby w porządku, jakby ten dzieciak po prostu się bawił, albo chciał się ukryć przed rodzicami z jakiegoś względu. Równie dobrze mógłby okazać się jakimś złodziejaszkiem, którego Hangetsu mógłby i pomęczyć, i może zgarnąć jakiś bonus za pochwycenie. Historia sprezentowana bohaterowi wszystko popsuła. Głównie dlatego, że nie mógł z całą pewnością stwierdzić, czy była prawdziwa.
W końcu prychnął pod nosem, ze zniesmaczeniem wymalowanym na twarzy.
- Przyuważ z kim fruwasz młody. Za wydawanie mi rozkazów możesz dostać klapsa. Butem. - odgroził się - Po drugie, czy Ty w ogóle pomyślałeś przez chwilę, zanim zacząłeś mi się zwierzać? Jeżeli mówisz prawdę, to mogę spróbować to zweryfikować u tego kapitana. Ba, może nawet mi zapłaci coś ekstra, jak mu Cię sprezentuję i obiecam trzymać gębę na kłódkę w sprawie całej tej draki. Nie przeszło Ci to nawet przez myśl, że należę do nieprzyjemniaczków, jak zacząłem Ci robić na złość?
W rzeczywistości niebieskowłosy chętnie teraz podokuczałby właśnie temu kapitanowi, jeżeli rzeczywiście trzymał pod pokładem niewinne dzieci. Pal licho, jeżeli kradł. Choć danie temu osobnikowi nauczki brzmiało jak dobry pomysł, po ówczesnym uwolnieniu wspomnianych zakładników, to plan realizacji miał dużo dziur i niewiadomych.
Choć nie był z tego powodu zadowolony, Hangetsu musiał nieco przeszkolić swojego rozmówcę o bezlitosnej rzeczywistości.
- Przykro mi Cię poinformować, że ze mnie ani naiwniak, ani bohater. Nadstawianie za Ciebie karku brzmi mało kusząco, a praca dla tego kapitana przynajmniej skończy się dla mnie zyskiem.
Zeskoczył z beczki i schował ręce do kieszeni, a następnie zaczął kierować się w stronę wyjścia.
- Rób swoje, a ja idę robić swoje.
Bohater rzeczywiście planował wrócić do pracy. Oczywiście w drodze po kolejny towar do transportu, sprawdzi stan swojego drewnianego miecza. Dodatkowo będzie też wypatrywał, czy w okolicy nie kręcą się jakieś jednostki pilnujące porządku, którym jednak mógłby zgłosić podejrzenie, że kapitan miał coś grubszego na sumieniu. Chciał jednak zrobić to dość dyskretnie, by żaden z marynarzy potencjalnie pracujących dla podejrzanego właściciela łajby tego nie zauważył, oraz nikt niepotrzebny nie usłyszał. Houzuki również by zaznaczył, by do weryfikacji podejrzeń przez odpowiednie osoby doszło po tym, aż zrobi swoje i otrzyma za to wynagrodzenie. Coś mu się bowiem za to wszystko należało.
Jeżeli nie będzie nikogo, komu mógłby się zwierzyć i/lub nie będzie ku temu sprzyjających warunków, to niebieskowłosy po prostu będzie pracował, jak pracować zgodnie z planem miał.

[Uzumaki Hibana]

"Śmierdząca sprawa"
Dla: Hangetsu
Misja rangi D
13/15 Wyglądało na to, że było, jak mówił Hangetsu: nie był bohaterem. Nie był człowiekiem, który chciałby ryzykować utratę zysku, za pomoc jakiemuś przypadkowemu dzieciakowi, który zresztą wcale nie musiał nawet mówić prawdy. Mógł być złodziejem i kłamać, by odwrócić uwagę shinobiego. Mógł być gapowiczem. Mógł być psotnym dzieckiem kapitana, które stroiło sobie głupie żarty. Wszystko było możliwe, więc Hangestu postanowił się w to nie wtrącać.
Było w tym zresztą sporo racji, nawet jeśli dzieciak mówił prawdę, to wystarczyło puścić go wolno, by sam pobiegł do straży i zaświadczył – własnym przykładem – o ciemnych uczynkach kapitana statku. Rolą Hangestsu było mu jedynie nie przeszkadzać.
Słysząc odpowiedź mężczyzny, dzieciak z beczki wrednie parsknął:
-Jesteś głupi – powiedział typowo dziecięcym tonem, tak, że Hangetsu mógł sobie wyobrazić jego nadęte policzki.
Następnie zeskoczył z beczki. Niech każdy robi swoje. Hangestu ruszył w kierunku wyjścia z magazynu, by skierować się po następny towar. Tymczasem beczka wróciła do swojej mozolnej wędrówki.
Gdy shinobi wracał do magazynu z kolejnym towarem, zobaczył już tylko pustą beczkę i uchylone okno. Dzieciak uciekł i tyle było z ich wspólnej przygody. Hangetsu pewni nigdy nie dowie się, czy mówił prawdę. Czy rzeczy, które nosił naprawdę mogły być kradzione? Pomagał przestępcy?
Wychodząc kolejnym razem z magazynu zobaczył dwójkę strażników rozmawiających bosmanem. Śmiali się i wyglądali na przyjaźnie nastawionych. Więc z ładunkiem było wszystko w porządku? A może nie zauważyli, że to przymyt? A może zauważyli, ale zauważyli też pełne sakiewki w swoich rękach? Strażnicy pomachali i odeszli. Hangestu pewnie już nigdy się nie dowie.
Wraz z innymi ludźmi nosili ładunek jeszcze przez kilka godzin. W końcu na statku zaczynało robić się całkiem pusto, a w magazynie zaczynało brakować miejsca. Robota dobiegała końca. Pierwsi ludzie zaczęli się ustawiać w kolejce po zapłatę.

głos z beczki

  Ukryty tekst

[Hangetsu]

Zbyt dużo argumentów przemawiało za tym, by Hangetsu zrezygnował z potencjalnie jeszcze ciekawszego urozmaicenia sobie dnia. Głównie chodziło tutaj o multum niewiadomych, które jeśli okazałyby się niesprzyjające dla bohatera, ten mógłby skończyć tragicznie. Jako członek klanu Houzuki niebieskowłosy miał szerszy margines błędu i mógł sobie pozwolić na trochę więcej niż szary, bezklanowy zjadacz chleba. Miał jednak swoje limity. Wolał żałować, że nie przyłożył ręki do ratowania niewinnych dzieci - jeżeli w ogóle to była prawda - niż żałować, że przez zabawę w protagonistę jakiejś sztampowej bajki rąk już w ogóle by nie miał. Jeżeli nie gorzej.
Poza tym, i co zapewne najbardziej wpłynie na uspokojenie sumienia Hangetsu, przecież w tym świecie nie był sam. Na pokład jeszcze przewałkuje się dość spore grono ludzi z motywacjami i charakterami tak różnymi, że na pewno znajdzie się choć jedna osobistość, która zgodziłaby się pomóc ukrywającemu się w beczce chłopakowi. No i sam niebieskowłosy, pomimo gorzkich słów, planował spróbować coś zaradzić na ten pozorny problem. Ale wszystko zależało od sprzyjających okoliczności w postaci strażników, którym mógłby bezpiecznie zakomunikować, że coś mogło być z tą łajbą, jej załogą i załadunkiem, coś nie tak. Niestety sporo tutaj nie zależało od Houzukiego.
Prychnął pod nosem z niezadowolenia na widok strażników. Przez chwilę czuł nutkę nadziei, że jednak uda mu się choć trochę pomóc nieznajomemu chłopaczkowi, pomimo potraktowania go w dość oschły sposób. Nic jednak nie wskazywało na to, by wspomniane jednostki miały w tym wypadku okazać się pomocne. Niebieskowłosy wzruszył ramionami i wrócił do pracy. Na upartego mógłby uznać, że liczą się chęci, ale raczej już nie jest tajemnicą, że osobiście wolałby coś zrobić związanego z tematem. Cokolwiek.
Hangetsu, gdy kontynuował transport ładunków, nie zawsze starał się robić z siebie siłacza. Czasem łapał za pierwszą, nawet nie do końca ciężką rzecz, żeby mieć ją z głowy jak najszybciej. Z drugiej strony, czasem pozwolił sobie na lekkie obciążenie siebie, co oczywiście było mało komfortowe, może nawet nieco niebezpieczne, jednak wciąż starał się nie przesadzać. Chodziło bardziej o dźwiganie czegoś, co rzeczywiście mógł dźwigać, a nie brać jakiegoś niemożliwego ciężaru dla udowodnienia sobie lub komuś czegoś. Choć przy tych okazjach musiał sobie zrobić chwilę przerwy, zapewne czując skutki uboczne rzeczywistego wykorzystywania swoich mięśni. Może nawet jutro będą czekać go zakwasy. Wciąż, za każdym razem, jak szedł z magazynu do statku i z powrotem, rzucał okiem na swój drewniany miecz. Musiał bowiem wiedzieć, czy zaraz nie będzie musiał wydać niedawno zarobionego grosza na nową zabawkę. A bardzo by mu się to nie podobało.
Gdy praca zdawała się dobiec końca, Houzuki przetarł tym razem prawdziwy pot z czoła, westchnął, a następnie poszedł odebrać swoją wcześniej pozostawioną broń, jeżeli była na swoim miejscu. Potem uda się po zapłatę. A jeżeli zrobi to bez bokena, to nie będzie ukrywał złości na swoim licu.

[Uzumaki Hibana]

"Śmierdząca sprawa"
Dla: Hangetsu
Misja rangi D
15/15 a mało informacji, za dużo niewiadomych. Hangetsu mógł równie dobrze zyskać, jak i stracić.
Możliwe, że chłopak właśnie stracił szansę na dodatkowy zarobek z dobrym uczynkiem w komplecie. A możliwe także, że właśnie udało mu się uniknąć przykrej przygody, która mogłaby się nawet zakończyć w celi.
Może ktoś inny pomoże dzieciakom? A może – po tym jak ten z beczki opuścił magazyn – sami sobie pomogą?
Dla Hangetsu ten rozdział był już zamknięty. Chłopak zniknął, a shinobi wrócił do noszenia pakunków i nie było co się zastanawiać „co by było gdyby...”. Chłopak nosił kolejne pakunki, z miejsca na miejsce, i co jakiś czas doglądał swego miecza. Poza tym incydentem w magazynie, wszystko odbywało się zwyczajnie i bez większych kłopotów.
Na koniec, wszyscy ustawili się w długiej kolejce, a bosman kolejno wydawał każdemu identyczną sumę pieniędzy. Nie watro było się starać, każdy dostawał dokładnie tyle samo, czy stał, czy leżał. Ale to zawsze coś! Hangetsu dostał swoją dolę. Nie było tego szalenie dużo, ale jak na alternatywę dla siedzenia w karczmie – wystarczająco.
Tak zakończył się kolejny pracowity dzień.

Misja zakończona!

[Hangetsu]

Z bokenem, któremu na szczęście nic się nie stało, w prawej ręce, Hangetsu odebrał zapłatę przy pomocy lewej. Uśmiechnął się przy tym do osoby, od której odpierał pieniądze, acz był to uśmiech dość wymuszony. Stety, jeżeli komuś zależało na przykładach zachowania przez bohatera ludzkich stanów emocjonalnych, lub niestety, w ustach bohatera pozostał pewien niesmak po ostatnich wydarzeniach. Zapewne gdyby jego portfel nie uległ właśnie pewnemu pogrubieniu, ów niesmak byłby bardziej dotkliwy i irytujący. A tak swoisty, acz nieprawdziwy, opatrunek z banknotów sprawiał, że z chłopaczkiem nie było tak źle.
Hangetsu schował pieniądze gdzie było ich miejsce, a następnie ruszył w swoją drogę, zupełnie dając sobie spokój z uprzejmościami. Sytuacja z nieznajomym, ukrywającym się w beczce młodzikiem, nie dawała mu teraz spokoju. Nie dlatego, że rzeczywiście chciał na nią zaradzić. Już to przecież przerabiał, przeanalizował i doszedł do pewnych wniosków. Po prostu był ciekawy, co z tego wszystkiego wynikło. Czy opowieść o porwanych dzieciach i ukradzionych towarach była prawdziwa? Czy może dzieciak wymyślił tą bajkę dla chęci osiągnięcia jakichś własnych celów, albo po prostu dla zabawy kosztem niebieskowłosego? Już nie był ważny efekt tego wszystkiego i jak się sprawy ostatecznie rozwiązały. Houzuki chciał wiedzieć, najpewniej jak się dało, o co rzeczywiście chodziło. Parafrazując klasyka, Hangetsu chciał poznać historię tego swetra, nawet jeśli by jej ostatecznie nie zrozumiał.
Westchnął pod nosem, po czym oparł drewniane ostrze o swój bark. Lewą, wolną dłoń, wsunął do kieszeni spodni. Teraz powinien sobie przypomnieć, że skoro skończył pracę, to znowu wrócił do zajęciowej próżni i chyba warto będzie się rozejrzeć za jakąś miejscówką, w której mógłby dalej sam siebie oszukiwać, a przy okazji się napoić jakimiś sokami owocowymi. Hangetsu jednak skupiony był bardziej na prostym opuszczeniu dzielnicy portowej. Tylko dlatego, by zmiana otoczenia pomogła mu zapomnieć o chłopaku z beczki i jego nierozwikłanej historii. Nawet jeśli wiązało się to ze znalezieniem kolejnych trosk, przy czym jedna - wspomniana nieco wyżej - była najbardziej prawdopodobna.

[z/t]

[Sashiko]

Sashiko już dobry rok nie gościła w Kantai, a w Hanamurze pewnie jeszcze dłużej. Raczej nic się nie zmieniło odkąd ostatni raz tu była, o ile dobrze pamiętała gdy wyręczała jakiegoś posłańca w doręczenia wiadomości do Fuyuhany. Było jedynie nieco chłodniej, gdyż zaczęła się już jesień. Osada jednak żyła sobie spokojnie swoim życiem, przynajmniej jeśli chodzi o zwykłych mieszkańców. Lubiła ten zakątek świata, nawet jeśli dla niektórych było to miejsce znajdujące się całkowicie na rubieżach, a przez to niewarte uwagi. Tak, niektórzy nieco mniej rozgarnięci kontynenciarze pewnie mogli sobie tak myśleć, ale każdy, kto orientował się w temacie nieco lepiej wiedział, że Wyspy, choć na mapie oddalone od kontynentu, nie odstają niczym od reszty.
Po zejściu z pokładu, łuczniczka bez żadnych przystanków skierowała się do siedziby Cesarza. Była najedzona i raczej wypoczęta, więc nie było konieczności szukania noclegu czy strawy.

[Waneko Satoshi]

Trzaskały flagi na masztach statków i proporce tkwiące w rękach żołnierzy zebranych na wielkim placu, który zazwyczaj zapełniony był towarami kupców. Dziś nie było tu ani kupców, ani ich towarów, ani kramów, które często rozkładały się przy okazji tego. Strażnicy miejscy odgradzali żywym murem cywili od zebranych tutaj wojskowych. Nie wszystkich, nie. Część ruszyła przodem. Części jeszcze przyjdzie dopłynąć. Sogen mogło być gotowe na Kaminarich, mogli być gotowi na Inuzuka, mogli być gotowi na to, że przypłynie jeden statek czy dwa, żeby obronić swoje brzegi. Ale nie byli gotowi na całą flotę, którą Waneko Satoshi dysponował. I och, bogowie - zamierzał ją bardzo dobrze wykorzystać.
Ten dzień był słoneczny. Słonecznie przygotowywał na to, że zaraz wyruszą. Przyjaźnie uśmiechał się do tych, którzy ostrzyli swoje pazury na nowy kawałek ziemi, na kolonię, którą mieli szansę założyć i rozdysponować ją według własnych przeszkód. Problemy z żywnością? Dzięki ziemi sogeńskiej problemy z żywnością przestaną istnieć. A kiedy już rozerwać ją na kawałki i morzem krwi oddzielą od sogeńczyków, kiedy do Uchiha dotrze, że mają wybór - walczyć z nimi, albo pozwolić im być i skupić się na drugiej stronie konfliktu, wtedy w szpony Cesarstwa wpadnie też Kami no Hikage, na którą oczy zwracali już Radni. Zbyt wiele lat pozwalano jej popadać w dzikość. Zbyt wiele lat była pod władaniem piratów i bandytów, którzy zrobili sobie tam swój nowy raj. Mówili, że ponoć na Kami no Hikage żyje sam Antykreator. Że zbudował tam swój pałac, tworząc podstawę z kości pogrzebanych tam kurzem i pyłem masakry Shiro Ryu. Jeśli tak, to Satoshi bardzo chętnie spojrzy mu w twarz. Tylko po to, żeby w nią napluć. I tylko po to, żeby ją odciąć od jego karku. Tak samo, jak zamierzał ściąć głowę liderki Uchiha, jeśli tylko wpadnie na pomysł wejścia mu w drogę.
Ciszę w dzielnicy portowej przerywał szum fal. Woda była spokojna przy brzegu, ale morze ciągle pracowało. Nawet kiedy tafla wydawała się zupełnie nieporuszona, gdy na tych rozległych wodach panowała cisza zupełna, w jej głębinach ciągle coś się działo. Kontynent powinien nauczyć się, że Cesarstwo było dokładnie takie samo. Zbyt długo dawali im już pokój. Antykreator lubił głosić wielkie słowa - kiedy wszystkie rody się połączą, to zbiorą siłę, żeby mu się przeciwstawić. Oh? Satoshi miał swoje połączone rody - pod własnymi rządami. Całkiem zastanawiało go, że Sabaku Jou był na tyle słaby, że nie potrafił sam ujarzmić własnych ludzi, tylko zgodził się na bzdurne przekazanie korony w ręce kobiety.
Ciszę przecinał też śpiew mew. Darły się tak, że obudziłyby zmarłych. Ale nie budziły Sogen do mobilizacji. Plotki plotkami. Przecież mewy, które wieści niosły, były tylko głupimi ptakami. A nawet jeśli posiadali by odpowiednie informacje, żeby się przygotować, to czy naprawdę mieliby jakąkolwiek szansę? Satoshi w to szczerze wątpił. Cisza na morzu... Przede wszystkim - Satoshiego to nie obchodziło. Ponieważ nie ważne, jak bardzo by się Uchiha pocili, nie mieli tego, co miał on - zwiadowców, którzy widzieli każdy ich ruch z wielu kilometrów i słyszeli każde wymienione między nimi słowo. I być może mieli pecha takiego, że chociaż Natsume zażarcie walczył z Krukami i ich nie lubił, to Satoshi wręcz przeciwnie - bardzo się z nimi polubił. Zadziwiające było to, jak wiele rzeczy można posiąść samym pieniądzem. Bez ruszania nawet malutkim paluszkiem, bez narażania życia swoich ludzi...
- DZISIEJSZY DZIEŃ... - Satoshi stał wyżej od zebranych tutaj ludzi. Po jego prawicy i po jego lewicy stali wszyscy liderzy Cesarstwa. I chociaż nie wszyscy wyruszali na bitwę, to każdy był tu obecny. Ponieważ od każdego byli ludzie gotowi wziąć udział w tej bitwie. Musieli wziąć w niej udział. - Jest początkiem dnia, który Sogeńczycy zapamiętają na lata. Początkiem dnia, z którym wydrzemy ziemie Uchiha. Początkiem końca panowania Sogen na wschodnich morzach! - Kiedy tłum zaczyna skandować czasem zaczyna się od pojedynczych jednostek - i każdy po kolei to podchwyca. Kiedy ludzie czują krew, budzi się jakiś pierwotny instynkt, który był jak żółta febra - budził gorączkę, doprowadzał ludzi do szaleństwa. I był niezwykle zaraźliwy. - Na statki! Niech kontynent przypomni sobie, dlaczego powinien się obawiać Cesarstwa! - Satoshi uniósł w górę rękę z błyskiem w oku. Czekał na to tak długo... i nie spodziewał się, że taka okazja wpadnie sama w jego ręce. Jak malowana. Przez czystą głupotę, jakiej dopuściła się siksa będąca liderką Uchiha. Bogowie błogosławią potęgą. A kiedy im błogosławią, tworzą dla nim okazje. Wanek Satoshi był człowiekiem, który potrafił okazje wykorzystywać.
Hym Cesarstwa rozbrzmiał na placu, kiedy zarówno ciężka piechota odziana w czarne zbroje ze złotymi zdobieniami zaczęła wchodzić na kolejne statki. Około 100 osób odzianych w białe szaty i pancerze stało jednak ciągle przed liderami. I czekało. Osobista Gwardia Cesarska, najlepsi z najlepszych, którzy odpowiadali tylko przed Cesarzem. Dywizja Duchów. Niech świat ich pozna. Niech się przekonają, jak bardzo boli, kiedy ktoś kompetentny trzyma za mordę wszystkich tych rozbestwionych ninja. Wietrzne Równiny były pośmiewiskiem w swojej idei nazywania siebie państwem. Pora rzucić im wyzwanie i przekonać się, jak sobie poradzą. Wielkie Sekibune sunęły po wodzie otoczone przez Atakebune i Tekkousen, które wysuwały się nieco naprzód w tej szpicy, a przed nimi sunęły szybkie i zwrotne Kitamaebune. Wszystkie obsadzone, przygotowane do tego konkretnego dnia.
Sogen nie było gotowe na siłę, która uderzyła w ich wybrzeże i zmiotła ich flotę z powierzchni ziemi.
Czy jednak Uchiha będą w stanie obronić się przed kolejnym wrogiem?

[Yuichi]

Wiosna 393
Fabularyzowanie, kolorowane

---

- No... nareszcie.- Przekroczenie granicy dzielnicy portowej było kamieniem milowym jego wyprawy. Pierwszym co prawda, lecz ważnym jak każdy inny. Pomimo założonego marginesu, czas który miał prześlizgiwał się między palce w zawrotnym tempie. Nie mógł sobie pozwolić na rozglądanie się i podziwianie życia tętniącego w tej części Hanamury. Obejrzał się przez ramię chcąc sprawdzić, czy ktokolwiek spogląda w jego kierunku. Nie spoglądał. Z czystą głową ruszył przed siebie w celu dokonania tego, co pierwotnie założył.
Wiadomość którą nadał niemalże miesiąc wcześniej doczekała się odpowiedzi, a reakcji na nią nie trzeba długo czekać. Stał tu gdzie powinien, kilkadziesiąt metrów od celu wojaży. Ogrom osób pędzących we wściekłym tempie go onieśmielał, lecz i on musiał przeć przed siebie nie zważając na okoliczności. Mimo, że wciąż uważał wszystko pod kontrolą, to spotkanie które mu się szykowało, a także jego waga dla chłopaka, świadczyły co innego. Młodzieniec nawet nie zdawał sobie z tego sprawy, jak ważnym było dla niego by udało się dopiąć tę wycieczkę do ostatniego punktu programowego.
Krokiem mędrca, niespiesznym, ruszył w kierunku przyportowej karczmy, gdzie słychać było huczne biesiadowanie. Najwyraźniej godzina odpowiadała, a i towarzystwo się znalazło.
- Jak leziesz łajzo! - Huknął barytonem na przechodnia, który idąc wężykiem raczył zahaczyć go o ramię. Niemalże instynktownie przetarł miejsce styku na swoim haori i śmiertelnie poważnym wzrokiem odprowadził jegomościa, który w stanie lekkiej nieważkości burczał coś groźnie pod nosem. Ta zniewaga krwi nie wymagała, szczególnie że zamiast operować pijaczyny miał coś ważniejszego do załatwienia.
Drzwi do lokalu, o dźwięcznej nazwie "グラスで彼を殴る" ( "uderz go szklanką" ), pragnął otworzyć pięścią, jak szyld sugerował. Skończyło się jednak na delikatnym pchnięciu, tak by nie przyciągnąć zbędnej uwagi. Wszedł do środka i rozejrzał się. Pierwszym co spostrzegł to odór spoceńców, czyli ludzi pracujących ciężko cały dzień w zimnie, by po fajrancie wybrać się do najbliższej piwodalni, w której panowały cieplejsze warunki. Cały pot nabyty tego dnia rozmarzał z ich ciał i parował to powietrza. Tego, którym i on teraz musiał oddychać. Gdyby nie ostatnie zadanie w szaletach koszar Hyuo, podłogę ubarwiłby dorodnym pawiem. Twarz wykrzywił grymas niezadowolenia, który zbył tak szybko jak przyszedł. Nie znalazł osoby, której szukał. Oznaczało to ni mniej, ni więcej jak zajęcie wolnego miejsca i obserwowanie drzwi wejściowych. Kto wie, może skusi się przy okazji na jednego głębszego. Wszak miał nad czym rozmyślać, tyle ciekawych rzeczy się wydarzyło.